Maria Konopnicka, Dym – tre

ść

Dla starej kobiety dym był niemal przyjacielem. Patrz

ą

c na niego wiedziała,

ż

e to jej Marcy

ś

pracuje w

fabryce. Gdy dym bielał, wiedziała,

ż

e wszystko jest dobrze i syn wkrótce wróci z pracy. Marcy

ś

za

ś

widział z

okna fabryki dym ulatuj

ą

cy z facjatki i wiedział,

ż

e to matka szykuje jaki

ś

pyszny posiłek.

Chłopak wpadał do domu, pochłaniał zup

ę

z chlebem.

Ś

piewał przedtem chwil

ę

z kosem. Matka oddawała

Marcysiowi nawet swoj

ą

cz

ęść

. Je

ś

li cokolwiek zostało, dojadała resztki, ale dopiero, gdy syn wyszedł.

Całe popołudnie wdowa cerowała ubrania syna, co chwil

ę

patrz

ą

c w okno. Dym przybierał ró

ż

ne kształty.

Marcy

ś

wracał pó

ź

nym wieczorem. Posilał si

ę

ju

ż

troch

ę

wolniej, ale zaraz szedł mówi

ć

pacierz i spa

ć

, bo był

zm

ę

czony. Matka jeszcze długo w noc szeptała Zdrowa

ś

ki przez obrazem Maryi.

Wdowa budziła si

ę

rano, szykowała

ś

niadanie dla syna i szeptała godzinki. Do ko

ń

ca nie budziła Marcysia,

ż

eby chłopak jak najdłu

ż

ej pospał. A jemu te

ż

było ci

ęż

ko si

ę

zbudzi

ć

.

Kiedy

ś

Marcy

ś

zbudził si

ę

cały zlany potem, długo przed czasem.

Ś

niło mu si

ę

,

ż

e czerwony piorun w niego

uderzył. Wdowa przeraziła si

ę

, ale pocieszała przestraszonego synka. Mówiła mu,

ż

e piorun oznacza

wesele. Ranek był wesoły, bo Marcy

ś

miał du

ż

o czasu i

ś

piewał z kosem. Wdow

ę

opanował strach dopiero

po jego wyj

ś

ciu. Chłopak przed bram

ą

fabryki jeszcze si

ę

odwrócił i spojrzał na dom. Koło południa wybuch

wstrz

ą

sn

ą

ł budynkiem, szyba wypadła z okna. Wdowa nie słyszała nawet krzyków z ulicy,

ż

e kotłowy zabity.

Długie lata siadywała potem przy oknie. Dym przybierał zawsze posta

ć

jej chłopca. Chciała go dotkn

ąć

,

przytuli

ć

, ale wiatr go rozwiewał...

THE END