Zmierzch ludzkości

Tak, losu nie ma,

To my go tkamy,

Z pomysłów naszych,

- W głowie – zrodzonych,

Więc nie szukajmy - winowajców,-

Ani też sił nadprzyrodzonych…

A to, co tkamy,

Widać na jawie,

Same szarości w różnych odcieniach,

Co świadczy o tym,

Że wszystko co czarne…

Zajęło miejsce w naszych marzeniach.

I nie pomogą już gusła, cuda…

I będę szczera – zmiany rządów -

Bo ludzkość stworzyła dziwną chorobę,

Zanik do piękna i wzniosłych prądów…

I wokół tylko pośpiech sieje,

Brzydotę, chaos zbiera – niczym żniwa -

I coraz bardziej na dno idzie,

- Krzycząc – jaka to ona nieszczęśliwa.

I. Iwańska

Warszawa 2016-05-26