Zmierzch ludzkości Tak, losu nie ma, To my go tkamy, Z pomysłów naszych, - W głowie – zrodzonych, Więc nie szukajmy - winowajców,- Ani też sił nadprzyrodzonych… A to, co tkamy, Widać na jawie, Same szarości w różnych odcieniach, Co świadczy o tym, Że wszystko co czarne… Zajęło miejsce w naszych marzeniach. I nie pomogą już gusła, cuda… I będę szczera – zmiany rządów - Bo ludzkość stworzyła dziwną chorobę, Zanik do piękna i wzniosłych prądów… I wokół tylko pośpiech sieje, Brzydotę, chaos zbiera – niczym żniwa - I coraz bardziej na dno idzie, - Krzycząc – jaka to ona nieszczęśliwa. I. Iwańska Warszawa 2016-05-26