Rozdział 3.  
Protokół IP 

Dogłębnie 

Niniejszy rozdział omawia protokół internetowy (IP) w kształcie, w jakim jest on obecnie 
implementowany w sieci Internet, czyli innymi słowy, protokół IP wersji 4 (IPv4). Na przestrzeni 
tego rozdziału oraz tej książki zakłada się, że IP oznacza IPv4. Protokół IP odpowiedzialny jest za 
sortowanie oraz dostarczanie pakietów. Każdy pakiet przychodzący lub wychodzący określa się 
jako 

datagram

. IP tworzy 

datagram

 poprzez kapsułkowanie 

ładunku

 za pomocą źródłowego 

adresu IP nadawcy oraz docelowego adresu IP odbiorcy. W przeciwieństwie do adresów kontroli 
dostępu do nośnika (MAC) (odwołaj się do rozdziału 2) adresy IP w danym 

datagramie

 pozostają 

takie same przez całą długość jego podróży w sieci. 

Datagram IP 

Datagram

 IP zazwyczaj zawiera pakiet innego protokołu jako swój ładunek. Przechwyt 

Monitora 

sieci

 na rysunku 3.1 przedstawia komunikat 

ping

 protokołu internetowych wiadomości 

kontrolnych (ICMP), kapsułkowany za pomocą nagłówka IP. Przechwyt ten wchodzi w skład 
pliku 

arc02.cap

, dostarczonego na CD-ROM-ie.  

 

 

Rysunek 3.1. 

Datagram

 IP 

Nagłówek IP można rozbić na kilka pól, w następujący sposób: 

• 

Wersja

 — wskazuje wersję IP. To pole ma długość 4 bitów, a zawiera albo 4, albo 6. 

• 

Długość nagłówka

 — wskazuje liczbę słów 32-bitowych (4-bajtowych) w nagłówku IP. 

To pole ma długość 4 bitów i zawiera wartość 0x5 (20 bajtów) lub większą. IP może 
dodatkowo rozszerzyć długość nagłówka o 4 bity naraz. Jeżeli dana opcja IP nie 
wykorzysta wszystkich 32 bitów słowa, to pozostałe bity zostają uzupełnione o zera, tak 
aby długość nagłówka IP była zawsze wielokrotnością 32 bitów. 

• 

Pierwszeństwo i typ usługi

 — wskazuje ustawienia 

Jakości usługi

 (QoS). To pole ma 

długość 8 bitów i zawiera informacje dotyczące pierwszeństwa, opóźnienia, 
przepustowości oraz parametry niezawodności. 

Jakość usługi

 została szczegółowo 

omówiona w rozdziale 9. 

• 

Długość całkowita

 — wskazuje długość całkowitą 

datagramu

 IP (nagłówek plus 

ładunek). To pole ma długość 16 bitów i zawiera liczbę słów 32-bitowych w 

datagramie

. 

• 

Identfikacja

 — identyfikuje określony 

datagram

 IP. To pole ma długość 16 bitów. Jeżeli 

datagram

 IP ulegnie fragmentacji podczas routingu, informacja zawarta w tym polu jest 

wykorzystywana do ponownego złożenia w miejscu przeznaczenia.  

• 

Podsumowanie znaczników

 — zawiera znaczniki fragmentacji. To pole ma długość 3 

bitów, ale obecnie wykorzystuje się tylko dwa spośród nich. Bit najmniej znaczący 
wskazuje czy jest to fragment końcowy w 

datagramie

 (czy też będzie ich więcej). Drugi 

bit najmniej znaczący wskazuje czy 

datagram

 może być fragmentowany, czy nie. 

• 

Wyrównanie fragmentów

 — wskazuje pozycję fragmentu w stosunku do oryginalnego 

ładunku IP. To pole ma długość 13 bitów. 

Wskazówka: Fragmentacja jest opisana szczegółowo w rozdziale 7. 

• 

Czas istnienia

 — wskazuje w sekundach czas, przez jaki dany 

datagram

 pozostanie w 

sieci, zanim zostanie odrzucony. Ilekroć dany 

datagram

 przechodzi przez router, czas 

istnienia (TTL) zostaje zmniejszony o co najmniej jedną sekundę. Ponieważ router 
normalnie przekazuje schemat IP w czasie krótszym niż jedna sekunda, ustawienie TTL 
staje się faktycznie liczbą przeskoków. To pole ma długość 13 bitów. 

• 

Protokół

 — wskazuje protokół, który dał protokołowi IP ładunek do wysłania. To pole 

ma długość 8 bitów. Informacja zawarta w tym polu jest wykorzystywana przez warstwy 
wysokiego poziomu w hoście docelowym do przetwarzania ładunku. ICMP na przykład, 
sygnalizowany jest przez wartość równą jeden w tym polu. 

• 

Suma kontrolna

 — wykorzystywana jest wyłącznie do sprawdzania integralności 

nagłówka i w związku z tym, bywa czasem określana jako 

suma kontrolna nagłówka

. 

Ładunek może zawierać własną sumę kontrolną. To pole ma długość 16 bitów. Ponieważ 
TTL zmienia się przy każdym przeskoku, suma kontrolna jest ponownie obliczana ilekroć 

datagram

 przechodzi przez router. 

• 

Adres źródłowy

 — zawiera adres źródłowy IP. To pole ma długość 32 bitów w przypadku 

IPv4 (128 bitów w przypadku IPv6). 

• 

Adres docelowy

 — zawiera adres docelowy IP. To pole ma długość 32 bitów w 

przypadku IPv4 (128 bitów w przypadku IPv6). 

• 

Opcje i uzupełnianie

 — określa opcje IP. To pole, o ile istnieje, ma długość 32 lub 

wielokrotność 32 bitów. Wykorzystywana jest wartość uzupełniająca równa zero, aby 
zagwarantować, że długość całego nagłówka jest wielokrotnością 32 bitów. 

Długość i struktura ładunku, który następuje po nagłówku, zależy od jego protokołu oraz od 
transmitowanej informacji. Jednak, podobnie jak nagłówek, będzie on zawsze uzupełniany, aby 
zawierał wielokrotność 32 bitów. 

Rysunek 3.2 przedstawia kod szesnastkowy i ASCII związany z 

datagramem

 IP przedstawionym 

na rysunku 3.1. Ponieważ nie wszystkie pola w nagłówku są wielokrotnością 4 bitów, część tej 
informacji wymaga przekształcenia na system dwójkowy w celu interpretacji. Analiza kodu ASCII 
pozwala zobaczyć komunikat, który jest wysyłany podczas operacji 

ping

. Choć ta informacja nie 

jest poufna, wiele ładunków IP jest poufnych. Łatwość z jaką został przechwycony ten ładunek 
ukazuje potrzebę szyfrowania komunikatów. 

 

 

Rysunek 3.2. Zawartość szesnastkowa i ASCII 

datagramu

 IP 

Routing 

Domyślnie systemy oparte na Windows 2000 nie zachowują się jak routery i nie przekazują 
datagramów IP pomiędzy interfejsami. Jeśli jednak dany serwer oparty na systemie Windows 
2000 posiada wiele podłączeń, jest wyposażony w dwie karty sieciowe (NIC) i jeśli zainstalowana 
jest usługa 

routingu

 i dostępu zdalnego, to można skonfigurować go w taki sposób, aby zapewniał 

pełne usługi 

routingu

 

wieloprotokołowego

. 

Datagramy są zazwyczaj wysyłane do protokołu IP z protokołu datagramów użytkownika (UDP) 
oraz protokołu sterowania transmisją (TCP) (w przypadku pakietów wychodzących) oraz z kart 
sieciowych (w przypadku pakietów przychodzących). IP analizuje adres docelowy w każdym z 
datagramów, porównuje go z utrzymywaną lokalnie tablicą tras i decyduje jakie podjąć działanie. 
Oto owe trzy możliwości: 

• 
• 

• 

• 
• 
• 
• 

Datagram zostaje przekazany do warstwy protokołu powyżej IP na hoście lokalnym; 

Datagram zostaje przekazany przy użyciu jednej z przyłączonych lokalnie kart 
sieciowych; 

Datagram zostaje odrzucony. 

Każdy komputer, który korzysta z protokołu TCP/IP, podejmuje decyzje wyboru trasy określone 
przez tablicę tras IP. Tablica tras utrzymuje cztery różne typy tras, spisane w kolejności, w jakiej 
są one przeszukiwane w celu dopasowania: 

Host (trasa do pojedynczego, określonego adresu IP). 

Podsieć (trasa do podsieci). 

Sieć (trasa do całej sieci). 

Domyślna (wykorzystywana kiedy nic innego nie pasuje). 

Rysunek 3.3 przedstawia tablicę tras dla hosta o wielu podłączeniach, posiadającego dwie karty 
sieciowe, które zostały skonfigurowane za pomocą adresów IP 195.162.230.1 oraz 195.162.231.1. 
Zawiera ona następujące pozycje: 

•  Pierwsza pozycja to trasa domyślna do aktywnej bramy domyślnej. 

•  Druga pozycja to trasa domyślna dla pierwszej z kart sieciowych. Ponieważ komputer 

posiada wiele podłączeń i jest swoją własną bramą, druga pozycja jest taka sama jak 
pierwsza. 

•  Trzecia pozycja to trasa domyślna dla drugiej karty sieciowej. 
•  Czwarta pozycja jest dla adresu pseudosieci. 
•  Piąta pozycja jest dla sieci 195.162.230.0, w której rezyduje pierwsza karta sieciowa. 
•  Szósta pozycja to trasa hosta dla hosta lokalnego w pierwszej sieci. Określa ona, że 

datagram zmierzający do hosta lokalnego jest wewnętrznie sprzęgana zwrotnie i określa 
adres pseudosieci 127.0.0.1. 

•  Siódma pozycja jest dla adresu emisji sieciowej dla pierwszej sieci. 
•  Ósma pozycja jest dla sieci 195.162.231.0, w której rezyduje druga karta sieciowa. 
•  Dziewiąta pozycja to trasa hosta dla hosta lokalnego w drugiej sieci. Określa ona, że 

datagram zmierzający do hosta lokalnego jest wewnętrznie sprzęgana zwrotnie i określa 
adres pseudosieci 127.0.0.1. 

•  Dziesiąta pozycja jest dla adresu emisji dla pierwszej sieci. 
•  Jedenasta pozycja jest dla multiemisji IP, która została opisana w dalszej części 

niniejszego rozdziału. 

•  Dwunasta pozycja jest dla adresu ograniczonej emisji (same jedynki). 
•  Aktualnie aktywna brama domyślna również znajduje się na liście. Jest to przydatne, 

kiedy skonfigurowanych jest wiele bram domyślnych. 

 

 

Rysunek 3.3. Tablica tras o wielu podłączeniach 

Przypuśćmy, że na tym hoście wysyłany jest datagram do 195.162.230.50. Tablica tras 
przeszukiwana jest najpierw w celu znalezienia trasy hosta, która nie zostaje znaleziona, a potem 
w celu znalezienia trasy sieci (195.162.230.0), która zostaje znaleziona. Pakiet zostaje wysłany 
poprzez interfejs lokalny 195.162.230.1. Datagram mógł, na przykład, zostać przetransmitowany z 
hosta źródłowego 195.162.231.60; w tym przypadku router odbierze go na bramie 195.162.231.1 i 
przetransmituje w sieci 195.162.230.0, poprzez bramę 195.162.230.1, do hosta docelowego 
195.162.230.50. Rysunek 3.4 przedstawia ten proces. 

 

Źródło 

195.162.230.50     Źródło 195.162.230.50 

Cel 

195.162.231.60 

  Datgram 

IP 

 Cel 

195.162.231.60 

 

Host 

A 

   Router 

  Host 

B 

195.162.230.50 

195.162.230.1 195.162.231.1 195.162.231.60 

 Podsieć 

195.162.230.0 

   Podsieć 195.162.231.0 

 

   Tablica 

tras 

195.162.230.0 195.162.230.0 

195.162.231.0 195.162.231.1 

 

Rysunek 3.4. Wybór trasy datagramu IP 

Tablica tras umieszcza informacje w kolumnach. Znaczenie każdej z kolumn jest następujące: 

• 

Miejsce docelowe

 — host docelowy, adres podsieci, adres sieci, albo trasa domyślna. Cel 

dla trasy domyślnej to 0.0.0.0. 

• 

Maska sieci

 — stosowana w połączeniu z miejscem docelowym w celu ustalenia, kiedy 

dana trasa jest wykorzystywana. Na przykład trasa hosta posiada maskę 255.255.255.255, 
co oznacza, że akceptowane jest tylko dokładne dopasowanie. Trasa domyślna posiada 
maskę 0.0.0.0, co oznacza, że z tej trasy może korzystać dowolne miejsce docelowe. 
Maska sieci, gdy jest napisana w systemie dwójkowym, składa się z grupy jedynek, po 
której następuje grupa zer. Jedynka jest znacząca (musi pasować), a zero jest nieznaczące 
(nie musi pasować). 

Wskazówka: Maska sieci w tablicy tras działa w sposób podobny do maski podsieci, chociaż jej 
funkcja nie jest całkiem taka sama. Maski podsieci są opisane szczegółowo w rozdziale 4. 

• 

Brama

 — adres IP następnego routera, do którego ma być wysłany dany pakiet. Na łączu 

sieci lokalnej (LAN) (takim jak Ethernet, lub Token Ring) brama musi być dostępna 
bezpośrednio z routera za pomocą interfejsu wskazanego w kolumnie 

Interfejs

. 

• 

Interfejs

 — wskazuje interfejs, który ma być zastosowany aby dotrzeć do następnego 

routera. 

• 

Metryka

 — wskazuje względny koszt korzystania z trasy, aby dotrzeć do celu. Zwykła 

miara metryki to przeskoki, albo liczba routerów, które trzeba przebyć aby dotrzeć do 
celu. Jeżeli jest wiele tras, które mają ten sam cel, to trasa, która ma najniższą metrykę 
jest najlepszą trasą. Jeżeli istnieje wybór bram domyślnych, komputer skorzysta z tej, 
która ma najniższą metrykę, chyba że wydaje się ona nieaktywna — w takim przypadku 
wykrywanie nieczynnej bramy może wyzwolić przełączenie na następną na liście bramę 
domyślną o najniższej metryce. 

Wskazówka: Serwery protokołu dynamicznej konfiguracji hosta (DHCP) zapewniają metrykę 
podstawową oraz listę bram domyślnych. Jeżeli dany serwer DHCP zapewni podstawę równą 
10 i listę trzech bram podstawowych, to bramy zostaną skonfigurowane metrykami — 
odpowiednio  — 10, 11 oraz 12. Podstawy zapewnionej przez DHCP nie stosuje się do bram 
domyślnych skonfigurowanych statycznie. 

Wskazówka: 

Routery i bramy 

Terminów 

router

, 

brama

 oraz 

komputer bramy

  używa się często tak, jakby były one 

równoznaczne. W urządzeniu o wielu podłączeniach, brama to adres IP karty sieciowej, która 
rezyduje w określonej podsieci. Urządzenie o wielu podłączeniach, które posiada możliwość 
wyboru trasy z jednej sieci do drugiej za pomocą tablicy tras zwane jest 

routerem

. 

Routery

 

mogą być urządzeniami sprzętowymi o niewielu innych funkcjach poza wybieraniem tras. 

Routing

 można ewentualnie ustawić na komputerze o wielu połączeniach, wykorzystującym 

Windows 2000 RRAS. W tym przypadku serwer RRAS jest 

routerem

 i można go również 

określać jako 

komputer

 

bramy

. 

Wiele routerów 

Przykład przedstawiony na rysunku 3.4 to najprostsza możliwa sieć routowana — dwie sieci 
połączone pojedynczym routerem. W praktyce złożona sieć routowana będzie mieć wiele 
routerów. Przedstawia to rysunek 3.5. 

Host A   

 

 

 

Router 1  

 

 

Host B 

195.162.230.50 

  195.162.230.1 

195.162.231.1 

 195.162.231.60 

 Podsieć 

195.162.230.0 

   Podsieć 195.162.231.0 

    Tablica 

tras 

195.162.230.0 195.162.230.1 

195.162.231.0 195.162.231.1 

 

Host 

C 

    Router 

2 

140.221.100.45 

  140.221.0.1 

195.162.231.2 

Podsieć 140.221.0.0 

 

   Tablica 

tras 

 

  195.162.231.0 

195.162.231.2 

140.221.0.0 140.221.0.1 

 

Rysunek 3.5. Wiele routerów 

W tej sytuacji, jeżeli wykorzystywane są domyślne tablice routingu, datagramy od 

Hosta A

 mogą 

być routowane do 

Hosta B

 poprzez 

Router 1

. Podobnie datagramy od 

Hosta C

 mogą być 

routowane do 

Hosta B

 poprzez 

Router 2

. 

Host B

 może wysyłać datagramy do hostów

 A

 i 

C

. 

Jednak 

Router 1

 nie posiada żadnej wiedzy na temat sieci 

Hosta C

 (140.221.0.0), a 

Router 2

 nie 

posiada żadnej wiedzy na temat sieci 

Hosta A

 (195.162.230.0). Datagramy nie mogą więc być 

routowane pomiędzy hostami 

A

 i 

C

. 

Wykorzystuje się dwie metody w celu implementowania routingu pomiędzy hostami 

A

 i 

C

: 

•  Administrator może dodawać trasy statyczne. 
•  Może być implementowany protokół routingu, taki jak protokół routingu internetowego 

(RIP) albo protokół otwierania najkrótszej ścieżki w pierwszej kolejności (OSPF). 
Protokoły routingu sprawiają, że routery „ogłaszają” swoje tablice tras, więc 

Router 1

 ma 

dostęp do tablicy routingu 

Routera 2

 w celu pobrania szczegółów dotyczących tras, z 

którymi nie jest jeszcze zaznajomiony. Podobnie 

Router 2

 pobierze informacje dotyczące 

wyboru tras z 

Routera 1

. 

Wskazówka: Kiedy topologia routingu zawiera łącza typu 

router do routera

, musi zostać 

określona tożsamość sieciowa dla połączenia 

router do routera

, pomimo, że nie ma żadnych 

hostów w sieci 

router — router

 (poza samymi routerami). Jest to normalna topologia dla 

routerów sieci szkieletowej w dużej sieci złożonej. Wyobraź sobie rysunek 3.5 bez 

Hosta B

. 

Routing statyczny, RIP oraz OSPF zostały opisane w trzech następnych podrozdziałach 
niniejszego rozdziału. 

Routing statyczny 

Środowisko IP routowane statycznie nadaje się najbardziej do małych, statycznych sieci IP o 
pojedynczej ścieżce. Wszystkie informacje dotyczące routingu przechowywane są w tablicy 
routingu statycznego na każdym routerze. Obowiązkiem administratora jest zagwarantowanie, że 
każdy router ma właściwe trasy w swojej tablicy tras, tak aby ruch mógł być wymieniany 
pomiędzy dowolnymi dwoma węzłami końcowymi w sieci złożonej. 

Routing statyczny nie daje się zastosować w większych sieciach. Aby możliwe było udane 
wdrażanie routingu statycznego, Twoja sieć złożona musi spełniać następujące kryteria: 

•  nie więcej niż 10 sieci; 
•  tylko jedna ścieżka, po której pakiety mogą przechodzić pomiędzy dowolnymi dwoma 

węzłami końcowymi w sieci złożonej; 

•  topologia sieci złożonej nie zmieni się w czasie. 

Małe firmy i filie zazwyczaj korzystają z routingu statycznego. W przypadku filii pojedyncza trasa 
domyślna w routerze filii gwarantuje, że cały ruch, którego miejscem przeznaczenia nie jest 
komputer w sieci filii będzie routowany do centrali. Pozwala to uniknąć narzutu w postaci 
stosowania protokołu routingu na łączu sieci rozległej (WAN) pomiędzy filią a centralą. Routery 
centrali zazwyczaj wykorzystują protokół routingu do routingu zewnętrznego (a czasem i do 
wewnętrznego). 

Routing statyczny nie posiada odporności na uszkodzenia. Jeżeli „padnie” router albo łącze, 
routery statyczne nie wykrywają uszkodzenia i nie informują innych routerów, a topologia 
pojedynczej ścieżki uniemożliwia wysyłanie komunikatów trasami alternatywnymi. Jednakże, w 
przypadku małego przedsiębiorstwa, routery i łącza normalnie nie psują się tak często, żeby 
uzasadnione było wdrażanie topologii o wielu ścieżkach, oraz protokołu routingu. 

Jeżeli do routowanej sieci złożonej zostanie dodana nowa sieć, lub jeśli jakaś sieć zostanie z niej 
usunięta, to trasy do nowej sieci muszą zostać dodane lub usunięte ręcznie. Jeżeli zostanie dodany 
nowy router, musi on zostać skonfigurowany ze wszystkimi trasami sieci. 

Zagadnienia związane z projektowaniem routingu statycznego 

Przy projektowaniu sieci statycznej trzeba wziąć pod uwagę kilka zagadnień. 

Routery peryferyjne 

Router peryferyjny to router przyłączony do wielu sieci, z których tylko jedna ma router 
sąsiadujący. Routery peryferyjne powinny być skonfigurowane z domyślną trasą, która prowadzi 
do sąsiadującego routera. 

Pętle routingu 

Nie konfiguruj dwóch sąsiednich routerów z trasami domyślnymi, które wzajemnie do siebie 
prowadzą. Ponieważ przez trasę domyślną przebiega cały ruch, który nie znajduje się w sieci 
podłączonej bezpośrednio do konfigurowanego routera, dwa routery, które mają trasy domyślne 
wzajemnie do siebie prowadzące mogą wytwarzać pętle routingu w przypadku ruchu, którego 
miejsce docelowe jest nieosiągalne. 

Wybieranie numeru na żądanie 

Istnieją dwie metody konfigurowania tras statycznych dla interfejsów wybierania numeru na 
żądanie: 

•  skonfiguruj trasę domyślną; 
•  skorzystaj z tras autostatycznych. 

Wskazówka: W odniesieniu do takich interfejsów używa się czasem terminu 

Routing wybierania 

numeru na żądanie

 (DDR). Jednak dokumentacja firmy Microsoft używa określenia 

interfejs 

wybierania na żądanie

. 

Trasę domyślną konfiguruje się na routerze filii, który korzysta z interfejsu wybierania na żądanie 
usługi dostępu zdalnego (RAS). Zaletą tej metody jest to, że pojedynczą trasę trzeba dodać tylko 
raz. Wadą jest to, że wszelki ruch, który nie znajduje się w sieci filii — łącznie z ruchem do 
niedostępnych miejsc docelowych — powoduje wywołanie centrali przez router filii. 

Trasy autostatyczne, to trasy, które są automatycznie dodawane do tablicy tras dla danego routera, 
kiedy poprzez połączenie typu wybieranie na żądanie zgłoszone zostanie żądanie tras przy użyciu 
protokołu routingu RIPv2 (odwołaj się do następnej części niniejszego rozdziału). Zaletą tras 
autostatycznych jest to, że nieosiągalne miejsca docelowe nie powodują wywołania centrali przez 
router. Wadą jest to, że muszą one być okresowo uaktualniane, by odzwierciedlały sieci, które są 
osiągalne w centrali. Jeżeli do centrali zostanie dodana nowa sieć, a filia nie dokona uaktualnienia 
autostatycznego, wszystkie miejsca docelowe w sieci centrali będą nieosiągalne z filii. 

Zabezpieczenia 

Aby zapobiec umyślnemu lub nieumyślnemu modyfikowaniu tras statycznych na routerach, 
umieść routery w zamykanym pomieszczeniu, żeby użytkownicy nie mieli do nich dostępu. Poza 
tym nadaj prawa administratora tylko tym użytkownikom, którzy będą używali RRAS. 

Protokół RIP 

Protokół RIP zaprojektowany jest do wymiany informacji dotyczących routingu w obrębie małej 
lub średniej sieci złożonej. Łatwo go skonfigurować i wdrożyć, ale nie się go skalować do dużych 
lub bardzo dużych sieci złożonych. Maksymalna liczba przeskoków wykorzystywana przez 
routery RIP to 15; sieci oddalone o 16 lub więcej przeskoków uznawane są za nieosiągalne . 

Gdy sieci złożone przybierają większe rozmiary, okresowe anonse wysyłane przez każdy z 
routerów mogą powodować nadmierny ruch. Ponieważ RIP jest protokołem routingu wektora 
odległości, każda tablica tras zawiera pełną listę wszystkich tożsamości (ID-ów) sieciowych oraz 
wszystkich możliwych sposobów osiągnięcia każdego z ID-ów. Tablice tras generowane przy 
użyciu RIP mogą być bardzo duże. Może to prowadzić do powstawania wielu pakietów RIP oraz 
do dużego natężenia ruchu w sieci. 

Kiedy zmieni się topologia sieci, lub kiedy „padnie” jakiś router, może potrwać parę minut, zanim 
routery RIP zrekonfigurują się do nowej topologii. Jest to znane jako 

problem powolnej 

zbieżności

. Podczas gdy sieć rekonfiguruje się, mogą się tworzyć pętle routingu, w rezultacie 

czego dane ulegają zagubieniu lub nie da się ich dostarczyć. 

Początkowo tablica tras dla każdego z routerów zawiera tylko te sieci, które są fizycznie 
połączone. Router RIP okresowo wysyła anonse zawierające wpisy jego tablicy tras, by 
poinformować inne lokalne routery RIP o sieciach, do których może mieć dostęp. Protokół RIP w 
wersji 1 wykorzystuje do swoich anonsów pakiety emisji IP; RIP w wersji 2 korzysta albo z 
pakietów multiemisji, albo z pakietów emisji. System Windows 2000 obsługuje zarówno RIPv1 
(dla zgodności ze starszymi wersjami), jak i RIPv2. RIPv2 obsługuje anonse multiemisji oraz 
proste uwierzytelnianie hasła i zapewnia większą elastyczność przy korzystaniu z masek podsieci 
o zmiennej długości (VLSM) i środowisk międzydomenowego routingu bezklasowego (CIDR). 
VLSM i CIDR są szczegółowo opisane w rozdziale 4. 

Routery RIP mogą komunikować informacje dotyczące routingu za pomocą uaktualnień 
wyzwalanych. Uaktualnienia wyzwalane występują, gdy zmienia się topologia sieci złożonej; 
wysyłane są również uaktualnione informacje dotyczące routingu, które odzwierciedlają te 
zmiany. Dzięki aktualizacjom wyzwalanym, uaktualnienie zostaje wysłane natychmiastowo, a nie 
czeka na następny anons okresowy. 

Implementacja protokołu RIP systemu Windows 2000 posiada następujące funkcje: 

• 

• 

• 
• 
• 
• 
• 

Wybór wersji RIP, która ma działać na każdym z interfejsów, dla pakietów zarówno 
przychodzących, jak i wychodzących. 

Algorytmy 

split-horizon

 i 

poison-reverse

 oraz algorytm uaktualnień wyzwalanych. 

Wykorzystuje się je, aby uniknąć pętli routingu i przyspieszyć odtwarzanie, kiedy 
zachodzą zmiany w topologii. 

Filtry tras do wybierania, które sieci mają być anonsowane lub przyjmowane. 

Filtry równorzędne do wybierania routera, którego anonse mają być przyjmowane. 

Konfigurowalne czasomierze ogłaszania i starzenia się tras. 

Obsługa prostego uwierzytelniania hasła. 

Zdolność do wyłączania streszczania sieci. 

Implementacja tych funkcji została opisana w podrozdziale rozwiązań natychmiastowych 
niniejszego rozdziału. Aby otrzymać szczegółowe informacje dotyczące działania RIP dla IP, 
zajrzyj do zestawu zasobów systemu Windows 2000, który można pobrać pod adresem 

www.microsoft.com

 i który jest dostępny w sieci Technet. 

Uwaga! Jeżeli używasz wielu protokołów routingu IP, konfiguruj tylko jeden protokół na jeden 
interfejs. 

Środowisko routowane przy użyciu RIP nadaje się najbardziej do małej lub średniej dynamicznej 
sieci złożonej IP o wielu ścieżkach. Aby można był pomyślnie wdrażać RIP, twoja sieć powinna 
spełniać następujące kryteria: 

•  od 10 do 50 sieci; 
•  wiele ścieżek, po których pakiety mogą podróżować między dowolnymi dwoma węzłami 

końcowymi w sieci złożonej; 

•  topologia sieci złożonej zmienia się w czasie, ponieważ sieci są dodawane i usuwane, a 

łącza od czasu do czasu „padają” i z powrotem „wstają”. 

Firmy średniej wielkości, duże filie lub oddziały satelickie, które mają wiele podsieci, zazwyczaj 
korzystają z protokołu RIP. 

Zagadnienia związane z implementacją protokołu RIP 

Przy implementowaniu protokołu RIP należy wziąć pod uwagę kilka zagadnień. 

Średnica sieci złożonej 

Średnica

 sieci złożonej to miara jej rozmiaru pod względem przeskoków lub innego rodzaju 

metryki. Maksymalna średnica sieci złożonych RIP to 15 routerów. Jednakże router systemu 
Windows 2000 uznaje, że wszystkie trasy, które nie zostały odkryte za pomocą RIP, mają stałą 
liczbę przeskoków wynoszącą dwa. Trasy statyczne, nawet trasy statyczne dla sieci połączonych 
bezpośrednio, uznawane są za trasy, które nie zostały odkryte za pomocą RIP.  

Kiedy router RIP systemu Windows 2000 ogłasza swoje bezpośrednio połączone sieci, to ogłasza 
je na poziomie liczby przeskoków równej 2 pomimo, że jest do przejścia tylko jeden fizyczny 

router

. Dlatego też sieć złożona oparta na RIP, która korzysta z routerów RIP systemu Windows 

2000 ma fizyczną średnicę maksymalną wynoszącą 14 routerów. Liczba maksymalna może być 
mniejsza niż 14 routerów, jeżeli w obrębie sieci jest mieszanka tras statycznych i zaopatrzonych w 
RIP. 

Definiowanie metryki RIP 

RIP używa liczby przeskoków jako metryki do wyznaczania najlepszej trasy. Może to prowadzić 
do niepożądanych zachowań routingu. Przypuśćmy na przykład, że dwa miejsca zostały ze sobą 
połączone przy użyciu łącza T1, z wolniejszym łączem satelickim w roli rezerwy. RIP 
potraktowałby oba łącza, jakby miały taką samą metrykę, a routerowi byłoby wolno wybrać 
którekolwiek z nich, pomimo że jedno z nich jest wolniejsze. 

Aby zapobiec wybraniu łącza satelickiego w tym przykładzie, należałoby przydzielić własny koszt 
(jak np. 2) interfejsowi satelickiemu. Jeżeli łącze T1 „padnie”, to zostanie wybrane łącze satelickie 
jako najlepsza trasa drugiej kolejności. 

Jeżeli jednak używasz własnego kosztu, wskazywać czynniki prędkości, opóźnienia, czy 
niezawodności łącza, to musisz się upewnić, że koszt nagromadzony (liczba przeskoków) 
pomiędzy dowolnymi dwoma węzłami końcowymi w sieci nie przekracza 15. 

Środowiska mieszane protokołów RIPv1 i RIPv2 

Jeśli w twojej sieci złożonej są routery, które nie obsługują RIPv2, to możesz korzystać ze 
środowiska mieszanego. Jednak RIPv1 nie obsługuje implementacji CIDR, ani VLSM. Z tego 
powodu możesz doświadczać problemów związanych z routingiem, jako że CIDR i VLSM są 
obsługiwane w jednej części twojej sieci złożonej, ale w innej nie. 

Jeżeli dana sieć złożona korzysta z mieszanki routerów RIPv1 i RIPv2, to musisz skonfigurować 
interfejsy routerów systemu Windows 2000 tak, aby ogłaszały przy użyciu albo emisji (lub 
multiemisji) RIPv1, albo RIPv2 i żeby przyjmowały albo anonse RIPv1, albo RIPv2. 

Uwierzytelnianie hasła 

Jeżeli korzystasz z prostego uwierzytelniania hasła RIPv2, to musisz skonfigurować wszystkie 
interfejsy RIPv2 w tej samej sieci z tym samym hasłem uwzględniającym wielkość liter. Możesz 
używać tego samego hasła dla wszystkich sieci w twojej sieci złożonej, albo też możesz mieć 
różne hasła dla każdej z sieci. 

Łącza z wybieraniem na żądanie 

Aby dokonywać uaktualnień autostatycznych poprzez łącza z wybieraniem na żądanie, każdy 
interfejs wybierania na żądanie musi być skonfigurowany tak, aby ogłaszał za pomocą anonsów 
multiemisji RIPv2, oraz żeby przyjmował tego typu anonse. W przeciwnym razie router po drugiej 
stronie łącza z wybieraniem na żądanie nie odpowie na żądanie tras RIP wysłane przez router 
żądający. 

Korzystanie z RIP poprzez Frame Relay 

Ponieważ RIP jest protokołem opartym na emisji i multiemisji, do stosowania RIP poprzez 
technologie bezemisyjne, takie jak Frame Relay, wymagana jest specjalna konfiguracja. 
Konfiguracja ta zależy od tego, w jaki sposób obwody wirtualne Frame Relay pojawiają się jako 
interfejsy na komputerach działających w systemie Windows 2000. Albo karta Frame Relay 
pojawia się jako pojedyncza karta dla wszystkich obwodów wirtualnych (model z jedną kartą), 
albo każdy z obwodów wirtualnych pojawia się jako oddzielna karta ze swoją własną tożsamością 
sieciową (model o wielu kartach). 

Model z jedną kartą 

W przypadku modelu z jedną kartą, znanego również jako model dostępu wielokrotnego bez 
emisji (NBMA), sieć dostawcy usługi Frame Relay, czy też 

chmura

 Frame Relay, traktowana jest 

jak sieć IP, a jej węzłom końcowym przydzielone są adresy IP. Aby mieć gwarancję, że ruch RIP 
otrzymywany jest przez wszystkie właściwe węzły końcowe w 

chmurze

, skonfiguruj interfejs 

Frame Relay, by przeprowadzał emisję pojedynczą swoich anonsów RIP do wszystkich spośród 
tych węzłów końcowych. Konfigurowanie sąsiadów emisji pojedynczej RIP, opisane w 
podrozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału, implementuje tę funkcję. 

W topologii „piasty i szprychy” Frame Relay, interfejs Frame Relay dla routera „piasty” musi 
mieć wyłączone przetwarzanie metodą 

split-horizon

. W przeciwnym razie routery „szprychy” nie 

otrzymują swoich wzajemnych tras. Podrozdział rozwiązań natychmiastowych niniejszego 
rozdziału opisuje w jaki sposób włączać przetwarzanie metodą 

split-horizon

. 

Model o wielu kartach 

W modelu o wielu kartach każdy obwód wirtualny Frame Relay pojawia się jako łącze typu 

point-

to-point

 ze swoją własną tożsamością sieciową, a wszystkim węzłom końcowym przypisane są 

adresy IP. Ponieważ każdy z obwodów wirtualnych jest swoim własnym połączeniem typu 

point-

to-point

, możesz przeprowadzać albo emisję, albo multiemisję anonsów RIP. Przeprowadzanie 

emisji zakłada, że oba węzły końcowe są w tej samej sieci. 

Wskazówka: Do korzystania z RIP poprzez inne technologie bezemisyjne, takie jak X.25 oraz 
tryb transferu asynchronicznego (ATM), stosują się te same zasady, co do korzystania z RIP 
poprzez Frame Relay. 

Zabezpieczenia RIP 

Tak jak w przypadku zabezpieczeń routingu statycznego, routery powinno się trzymać pod 
kluczem, a prawa powinno się dawać tylko tym, którzy je muszą mieć. Zabezpieczenia RIP można 
poprawić poprzez zastosowanie uwierzytelniania RIPv2, zabezpieczeń równorzędnych, filtrów tras 
oraz sąsiadów. 

Uwierzytelnianie RIPv2 

Interfejsy routerów RIPv2 można konfigurować tak, aby korzystały z prostego uwierzytelniania 
hasła, żeby otrzymywane anonse RIP, które nie zgadzają się z hasłem, były odrzucane. Ma to na 
celu uniemożliwienie uszkadzania tras RIP przez nieupoważniony router RIP. Chociaż Microsoft 
wymienia uwierzytelnianie RIP jako funkcję zabezpieczeń, to jego głównym przeznaczeniem jest 
identyfikacja. Hasło wysyłane jest w tekście otwartym, a każdy użytkownik, który ma szperacz 
sieciowy, taki jak 

Monitor sieci

, może przechwytywać anonse. 

Uwaga: Zabezpieczenie, o którym myślisz, że zapewnia ochronę, a które wcale jej nie daje, jest 
gorsze niż zupełny brak zabezpieczenia. 

Zabezpieczenia równorzędne 

Możesz określić, po adresie IP, listę routerów, z których anonse mają być przyjmowane. Anonse 
RIP z nieupoważnionych routerów RIP będą wtedy odrzucane. Dodawanie filtrów równorzędnych 
jest opisane w podrozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału. 

Filtry tras 

Filtry tras mogą być konfigurowane na każdym z interfejsów RIP w taki sposób, aby jedynymi 
trasami rozważanymi w celu dodania do tablicy tras były te, które odzwierciedlają dostępne 
tożsamości sieciowe. Dodawanie filtrów tras jest opisane w podrozdziale rozwiązań 
natychmiastowych niniejszego rozdziału. 

Sąsiedzi 

Normalnie RIP przeprowadza albo emisje, albo multiemisje anonsów. Aby zapobiec 
otrzymywaniu ruchu RIP przez jakikolwiek węzeł poza sąsiadującymi routerami RIP, router 
systemu Windows 2000 może przeprowadzać pojedynczą emisję anonsów RIP. Skonfigurowanie 

sąsiadów emisji pojedynczej RIP gwarantuje, że anonse RIP będą kierowane do sąsiadujących 
routerów RIP. Konfigurowanie sąsiadów emisji pojedynczej jest opisane w podrozdziale 
rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału. 

RIP dyskretny 

System Windows 2000 Professional zapewnia składnik dyskretny RIPv1, zwany odbiornikiem 
RIP, który jest instalowany jako dodatkowy składnik sieciowy. Host dyskretny RIP przetwarza 
otrzymywane anonse RIP, ale nie przeprowadza emisji anonsów RIP. Anonse RIP są 
wykorzystywane do budowania tablic tras dla hosta. 

RIP dyskretny jest również stosowany w środowiskach systemu Unix. Jeżeli w danej sieci są 
dyskretne hosty RIP, to musisz ustalić, którą wersję RIP obsługują. Jeśli obsługują tylko RIPv1, to 
musisz używać w sieci RIPv1. 

Uwaga: Jeżeli skonfigurujesz routery RIP tak, aby przeprowadzały emisję pojedynczą do 
sąsiadujących routerów RIP, to zdolność hostów dyskretnych RIP do odbierania ruchu IP 
ulegnie osłabieniu. W tym przypadku musisz albo dodać dyskretne hosty RIP jako sąsiadów, 
albo skonfigurować router systemu Windows 2000, aby przeprowadzał emisję, lub multiemisję 
oprócz przeprowadzania emisji pojedynczej do sąsiadów RIP. 

OSPF 

OSPF zaprojektowany jest do wymiany informacji dotyczących routingu w obrębie dużej, lub 
bardzo dużej sieci złożonej. Wymaga on niewielkiego obciążenia sieci, nawet w bardzo dużych 
sieciach rozległych. Jednakże planowanie i konfigurowanie OSPF jest złożone i jest nim trudniej 
administrować, aniżeli protokołem RIP. OSPF wykorzystuje algorytm najkrótszej ścieżki w 
pierwszej kolejności (SPF) do obliczania tras w tablicy tras. Algorytm ten oblicza najkrótszą (o 
najniższym koszcie) ścieżkę pomiędzy routerem a wszystkimi sieciami sieci złożonej, a trasy 
obliczone za pomocą SPF są zawsze wolne od pętli. 

W przeciwieństwie do routerów RIP, routery OSPF nie wymieniają wpisów tablic tras. Zamiast 
tego utrzymują one mapę, lub 

bazę danych o stanie łącza

 sieci rozległej, uaktualnianą po każdej 

zmianie topologii sieci. Baza danych o stanie łącza jest synchronizowana w obrębie wszystkich 
routerów OSPF i jest wykorzystywana do obliczania tras w tabeli tras. 

Sąsiednie routery OSPF tworzą 

przyległość

, która jest związkiem logicznym pomiędzy routerami, 

wykorzystywanym do synchronizowania bazy danych o stanie łącza. Zmiany w topologii sieci 
złożonej są rozlewane po całej sieci złożonej, aby zagwarantować, że baza danych o stanie łącza 
jest zsynchronizowana i dokładna przez cały czas. Kiedy dany router przyjmuje zmiany do bazy 
danych o stanie łącza, jego tablica tras jest ponownie obliczana. 

W miarę jak zwiększa się rozmiar bazy danych o stanie łącza, zwiększają się wymagania pamięci 
oraz czasy obliczania tras. By wyjść naprzeciw temu rosnącemu problemowi, OSPF dzieli sieć 
złożoną na 

obszary

 (zbiory przylegających sieci), które są ze sobą połączone za pomocą obszaru 

szkieletowego. Każdy z routerów prowadzi bazę danych o stanie łącza tylko dla tych obszarów, 
które są z nim połączone. Graniczne routery obszaru (ABR) łączą obszar szkieletowy z innymi 
obszarami. Sieć OSPF została przedstawiona na rysunku 3.6. 

Obszar 

1   ABR 

 

 

 

 

 

 

 

Obszar 3 

 

   Obszar 

szkietowy 

 

 

 

 

 

 

 

Obszar 4 

 

Obszar 2 

 

 

Rysunek 3.6. Sieć złożona OSPF 

Wskazówka: Jeżeli korzystasz z wielu protokołów routingu IP, konfiguruj tylko jeden protokół 
routingu na jeden interfejs. 

Interwały powitania oraz braku aktywności 

Router OSPF ogłasza swoją obecność w interfejsie za pomocą okresowego 

pakietu powitania

. 

Identyfikuje on router i o ile jest odpowiednio skonfigurowany, zawiera hasło w tekście jawnym. 

Interwał powitania

 to liczba sekund pomiędzy transmisjami pakietów powitania. 

Interwał braku 

aktywności

 to liczba sekund, które muszą minąć, zanim milczący router zdalny — to znaczy 

router, który nie transmituje pakietów powitania — zostanie uznany za nieaktywny. Interwał braku 
aktywności jest wielokrotnością (zazwyczaj razy cztery lub sześć) interwału powitania. 

Łącza wirtualne 

Normalnie routery ABR mają fizyczne połączenie z obszarem szkieletowym. Jeżeli jest to 
niemożliwe lub niepraktyczne, możesz użyć łącza wirtualnego, aby połączyć ABR ze szkieletem. 

Łącze wirtualne to logiczne połączenie typu 

point-to-point

 pomiędzy routerem ABR, który jest 

fizycznie połączony ze szkieletem, a routerem ABR który nie jest z nim połączony. Obszar, który 
jest fizycznie połączony ze szkieletem, znany jest jako 

obszar przejściowy

. Aby utworzyć łącze 

wirtualne, oba routery, zwane sąsiadami łącza wirtualnego, konfiguruje się z obszarem 
przejściowym, tożsamością routera sąsiada łącza wirtualnego, pasującymi interwałami braku 
aktywności i powitania, oraz pasującym hasłem. Aby zakładać łącza wirtualne, odwołaj się do 
podrozdziału rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału. 

Kryteria wdrażania OSPF 

Odpowiednio wdrożone środowisko OSPF automatycznie uaktualnia trasy po dodaniu lub 
usunięciu sieci z sieci złożonej. Każdy z routerów musi być skonfigurowany w taki sposób, aby 
oparte na OSPF anonse tras były propagowane do routerów OSPF. Środowisko routowane przy 
użyciu OSPF nadaje się najlepiej do dużych i bardzo dużych dynamicznych sieci złożonych, o 

wielu ścieżkach. Aby można było z powodzeniem wdrażać OSPF, twoja sieć złożona powinna 
spełniać następujące kryteria: 

•  więcej niż 50 sieci; 
•  wiele ścieżek, którymi mogą podróżować pakiety pomiędzy dowolnymi dwoma węzłami 

końcowymi w sieci złożonej; 

•  topologia sieci złożonej zmienia się w czasie, ponieważ sieci są dodawane i usuwane, a 

łącza od czasu do czasu „padają” i z powrotem „wstają”. 

Ogólnoświatowe sieci złożone firm i instytucji, będące w posiadaniu organizacji 
międzynarodowych lub wielkich, rozległych geograficznie instytucji państwowych, takich jak 
ważniejsze uniwersytety, zazwyczaj korzystają z OSPF. 

Uwaga! Routery systemu Windows 2000 nie obsługują stosowania OSPF w konfiguracji 
wybierania na żądanie wykorzystującej niestałe łącza z wybieraniem na żądanie. 

Rozważania związane z konstruowaniem OSPF 

Zanim implementuje się OSPF, należy wziąć pod uwagę pewną liczbę zagadnień. Po pierwsze 
należy wybrać poziom konstrukcji. Trzy poziomy konstrukcji OSPF to: 

•  konstrukcja systemu autonomicznego; 
•  konstrukcja obszaru; 
•  konstrukcja sieci. 

Konstrukcja systemu autonomicznego 

Przy konstruowaniu systemu autonomicznego OSPF Microsoft udziela następujących zaleceń: 

•  Podziel system OSPF na obszary, które można podsumować. 
•  Dokonaj dalszego podziału przestrzeni adresów IP na hierarchię typu sieć — obszar — 

podsieć — host, o ile to tylko możliwe. 

•  Utwórz z obszaru szkieletowego pojedynczą sieć o dużej przepustowości. 
•  Kiedy to tylko możliwe, twórz obszary wejściowe. Dany obszar można konfigurować 

jako wejściowy, kiedy jest tylko jeden punkt wyjścia z obszaru (lub kiedy wyboru punktu 
wyjścia nie trzeba dokonywać osobno dla każdego zewnętrznego miejsca docelowego). 
Na rysunku 3.6 na przykład, 

obszar 2

 mógłby być obszarem wejściowym. 

•  O ile to możliwe, unikaj łączy wirtualnych. 

Konstrukcja obszaru 

Przy konstruowaniu każdego z obszarów OSPF zaleca się następujące wytyczne: 

•  Upewnij się, że wszystkim obszarom zostały przydzielone tożsamości sieciowe, które 

mogą być wyrażone jako niewielka liczba tras doraźnych. Oznacza to, że kiedy to tylko 
możliwe, tożsamości sieci w obrębie danego obszaru powinny być przylegające, aby 

można je było 

połączyć w nadsieć

 o kilku (najlepiej jednej) tożsamości sieciowej. 

Łączenie w nadsieć opisane jest w rozdziale 4. 

•  Jeżeli dany obszar może być podsumowany pojedynczą trasą, spraw, aby tożsamość 

obszaru była tą pojedynczą ogłaszaną trasą. 

•  Upewnij się, że wiele routerów ABR dla tego samego obszaru podsumowuje te same 

trasy. 

•  Upewnij się, że pomiędzy obszarami nie ma żadnych „bocznych drzwi”. „Boczne drzwi” 

powstają, kiedy jeden ABR może wysyłać ruch do drugiego bez przechodzenia przez 
obszar szkieletowy. 

•  Ogranicz każdy z obszarów, aby liczył mniej niż 100 sieci. 

Konstrukcja sieci 

Przy konstruowaniu sieci zaleca się następujące wytyczne: 

•  Przydziel priorytety routerów, aby routerami najmniej zajętymi były: router wyróżniony 

oraz rezerwowy router wyróżniony. Router wyróżniony kompiluje, synchronizuje i 
ogłasza stan łącza sieci i jest przyległy do wszystkich pozostałych routerów w swojej 
sieci. Rezerwowy router wyróżniony również utrzymuje przyległość wobec wszystkich 
routerów w swojej sieci i może przejmować funkcje routera wyróżnionego, jeżeli ten 
ostatni „padnie”. 

•  Ustaw koszta łącza tak, by odzwierciedlały charakterystykę szybkości transmisji bitów, 

opóźnienia, lub niezawodności. 

•  Przydziel hasło. 

OSPF poprzez Frame Relay 

To, w jaki sposób OSPF jest skonfigurowane dla Frame Relay, zależy od tego, w jaki sposób 
obwody wirtualne Frame Relay pojawiają się jako interfejsy sieciowe na komputerach 
korzystających z systemu Windows 2000. Albo karta Frame Relay pojawia się jako pojedyncza 
karta dla wszystkich obwodów wirtualnych (model z jedną kartą), albo każdy z obwodów 
wirtualnych pojawia się jako oddzielna karta (model o wielu kartach). 

Model z jedną kartą 

W przypadku modelu z jedną kartą, „chmura” Frame Relay traktowana jest jak sieć IP, a jej 
węzłom końcowym przypisane zostają adresy IP. Aby upewnić się, że ruch OSPF jest odbierany 
przez wszystkie właściwe węzły końcowe w „chmurze”, skonfiguruj interfejs Frame Relay tak, 
aby przeprowadzał emisję pojedynczą swoich anonsów OSPF do wszystkich spośród tych węzłów 
końcowych. W przypadku routera systemu Windows 2000, dokonuje się tego poprzez oznaczenie 
interfejsu jako sieci NBMA oraz dodanie sąsiadów OSPF. Dodawanie sąsiadów OSPF zostało 
opisane w rozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału. 

W topologii „piasty i szprychy” Frame Relay interfejs Frame Relay dla routera „piasty” musi mieć 
priorytet routera ustawiony na wartość równą jeden lub większą, natomiast interfejsy Frame Relay 
dla routerów „szprychy” muszą mieć priorytet routera ustawiony na wartość równą zero. W 

przeciwnym razie, router „piasty” nie może stać się routerem wyróżnionym, a w sieci Frame Relay 
nie mogą się tworzyć przyległości. 

Model o wielu kartach 

W modelu o wielu kartach każdy obwód wirtualny Frame Relay pojawia się jako łącze typu 

point-

to-point

 ze swoją własną tożsamością sieciową, a wszystkim węzłom końcowym przypisane są 

adresy IP. Ponieważ każdy z obwodów wirtualnych stanowi swoje własne połączenie typu 

point-

to-point

, możesz skonfigurować interfejs dla sieci typu 

point-to-point

. 

Wskazówka: Korzystanie z OSPF poprzez inne technologie NBMA, takie jak X.25 i ATM, rządzi 
się tymi samymi zasadami, co korzystanie z OSPF poprzez Frame Relay. 

Trasy zewnętrzne 

Routery OSPF w przedsiębiorstwie określają system autonomiczny (AS), a domyślnie tylko te 
trasy OSPF, które pokrywają się z bezpośrednio połączonymi segmentami sieci, są propagowane 
w obrębie AS. Trasa zewnętrzna, to każda trasa, która nie znajduje się w obrębie AS. Trasy 
zewnętrzne mogą pochodzić z wielu źródeł, łącznie z następującymi: 

•  inne protokoły routingu, takie jak RIP; 
•  trasy statyczne; 
•  trasy ustalone na routerze za pomocą protokołu prostego zarządzenia siecią (SNMP) — 

odwołaj się do rozdziału 17. 

Trasy zewnętrzne są propagowane w całym systemie AS za pomocą jednego lub większej liczby 
granicznych routerów systemu autonomicznego (ASBR). ASBR ogłasza trasy zewnętrzne w 
obrębie systemu autonomicznego OSPF. Jeżeli, na przykład, chcesz ogłaszać trasy statyczne 
routera systemu Windows 2000, powinieneś udostępnić ten router jako ASBR. 

Filtry tras zewnętrznych 

Domyślnie routery OSPF pełniące funkcję ASBR-ów importują i ogłaszają wszystkie trasy 
zewnętrzne i może być konieczne odfiltrowanie niektórych spośród tych tras. Trasy zewnętrzne 
mogą być filtrowane na ASBR przy użyciu następujących kryteriów: 

• 

Źródło trasy zewnętrznej

 — ASBR jest skonfigurowany tak, aby przyjmował lub 

ignorował trasy określone przez źródła zewnętrzne. 

• 

Trasa indywidualna

 — ASBR jest skonfigurowany tak, aby przyjmował lub odrzucał 

pewne trasy poprzez określanie jednej lub więcej par typu maska celu — maska sieci. 

Uwaga: Możesz wykorzystywać filtry tras zewnętrznych do filtrowania tras wychodzących tylko 
ze  źródeł bez protokołu OSPF. Nie możesz filtrować tras OSPF w obrębie systemu 
autonomicznego OSPF. 

Zabezpieczenia OSPF 

Podobnie jak w przypadku zabezpieczeń routingu statycznego, routery powinny być trzymane pod 
kluczem, a prawa należy nadawać tylko tym, którzy muszą je mieć. Zabezpieczenia OSPF można 

poprawić poprzez zastosowanie filtrów tras zewnętrznych (patrz poprzedni paragraf) oraz 
uwierzytelniania OSPF. 

Uwierzytelnianie OSPF 

Interfejsy OSPF na routerze systemu Windows 2000 są skonfigurowane do wysyłania komunikatu 
powitania hasła (tzn. komunikatu powitania, zawierającego proste hasło). Hasło to — domyślnie 
brzmi ono „12345678” — pomaga zapobiec uszkadzaniu danych OSPF z nieupoważnionego 
routera w sieci i jest wysyłane w tekście otwartym. Uwierzytelnianie OSPF służy identyfikacji, a 
nie zabezpieczaniu, chociaż Microsoft wymienia je jako funkcję zabezpieczeń. Hasła w tekście 
otwartym można przechwytywać i wyświetlać za pomocą szperacza sieciowego, takiego jak 

Monitor

 

sieci

. 

Rejestracja zdarzeń 

RRAS systemu Windows 2000 rejestruje błędy w dzienniku systemowym. Możesz 
wykorzystywać te informacje do wykrywania i usuwania usterek z procesów wyboru trasy. 

Dostępne są cztery poziomy rejestracji: 

•  rejestruj tylko błędy, 
•  rejestruj błędy i ostrzeżenia (domyślny), 
•  rejestruj wszystkie informacje (opisowy), 
•  wyłącz rejestrację zdarzeń. 

Rejestracja pochłania zasoby systemowe, a opisowe informacje rejestracyjne mogą być złożone i 
bardzo szczegółowe. Dlatego też ustawienia opisowego należy używać oszczędnie. Po rejestracji 
zdarzenia lub po identyfikacji problemu, należy przywrócić rejestrację do wartości domyślnej 
(rejestruj błędy i ostrzeżenia). 

Wskazówka: Rejestrację można ustawiać poprzez rozwinięcie 

Nazwa serwera

|

Routing IP

 w 

przystawce RRAS; kliknięcie prawym przyciskiem myszy opcji 

Ogólne

, 

RIP

 lub 

OSPF

 i 

wybranie 

Właściwości

. 

Wykrywanie powtórzonych adresów IP 

Oprócz routingu, protokół IP implementuje wykrywanie powtórzonych adresów. W momencie 
pierwszej inicjalizacji stosu przeprowadzana jest, za pomocą protokołu ARP, niepotrzebna emisja 
żądań adresów IP hosta lokalnego. Liczba tych żądań kontrolowana jest przez parametr rejestru 

ArpRetryCount

, którego wartość domyślna wynosi 3. 

Jeżeli inny host odpowie na którekolwiek z tych żądań, to adres IP jest już w użyciu. Kiedy ma to 
miejsce, komputer systemu Windows 2000 (komputer 

atakujący

) nadal startuje, ale jego adres IP 

jest wyłączony. Jeżeli komputer 

broniący

 jest komputerem systemu Windows 2000 (lub Windows 

NT

x

), to na tym komputerze generowana jest pozycja dziennika i wyświetlany jest komunikat o 

błędzie. Jednakże jego interfejs nadal pracuje. Aby naprawić możliwe uszkodzenia pamięci 
podręcznej ARP na innych komputerach, komputer 

atakujący

 przeprowadza ponowną emisję 

żądania ARP, tym razem personifikując komputer broniący przy użyciu jego adresu MAC jako 

adresu źródłowego w żądaniu. Koryguje to odwzorowanie dla adresu w pamięciach podręcznych 
ARP innych komputerów. 

Kiedy zostanie wykryty konflikt adresu IP, klient zgodny z DHCP informuje serwer DHCP i żąda 
nowego adresu. Serwer DHCP zaznacza adresy powodujące konflikt jako złe. Jest to znane jako 

obsługa

 

odrzucania

 DHCP. 

Wielopodłączeniowość 

Komputer skonfigurowany z więcej niż jednym adresem IP określany jest jako komputer o 

wielu

 

podłączeniach

. Wielopodłączeniowość obsługiwana jest na trzy różne sposoby: 

•  wiele adresów IP na jedną kartę sieciową; 
•  wiele kart sieciowych, jedna karta na sieć fizyczną; 
•  wiele sieci i typów nośnika. 

Wskazówka: Istnieją ograniczenia dotyczące konfigurowania wielu adresów IP na jedną kartę 
sieciową. Nie jest to metoda konfigurowania routera — każda oddzielna sieć wymaga swojej 
własnej, skonfigurowanej karty sieciowej. Ponadto NetBIOS przez TCP/IP (NetBT) wiąże się 
tylko z jednym adresem IP na jedną kartę sieciową. Rejestracja ta odbywa się poprzez adres 
IP, który jest pierwszy na liście w interfejsie użytkownika (UI). Wiele adresów IP na jedną kartę 
sieciową konfiguruje się, jeżeli (przykładowo) zakładasz wiele witryn protokołu transmisji plików 
(FTP) na serwerze WWW. 

Datagram IP wysłany z hosta o wielu podłączeniach zostaje umieszczony na tym interfejsie, który 
ma widocznie najlepszą trasę do miejsca docelowego. Z tego powodu datagram może zawierać 
źródłowy adres IP jednego interfejsu na hoście o wielu podłączeniach, będąc jednocześnie 
umieszczonym na nośniku przez inny interfejs. Kiedy komputer posiada wiele podłączeń i jego 
karty sieciowe są przyłączone do sieci 

rozłącznych

 (sieci, które są odrębne i nieświadome 

wzajemnego istnienia), to mogą występować problemy wyboru trasy. W tej sytuacji może się 
okazać konieczne utworzenie tras statycznych do sieci zdalnych. 

Wskazówka: Sieć połączona z RAS i połączenie lokalne, przyłączone do oddzielnych kart 
sieciowych na tym samym komputerze, będą sieciami rozłącznymi. 

Najlepszą praktyką przy konfigurowaniu komputera, który posiada wiele podłączeń w dwóch 
sieciach, jest ustawienie bramy domyślnej w głównej, albo w największej sieci. Następnie albo 
dodaj trasy statyczne, albo skorzystaj z protokołu routingu, aby zapewnić łączność z hostami w 
mniejszej sieci. Nie konfiguruj różnych bram domyślnych po każdej stronie — może to 
doprowadzić do utraty łączności. 

Multiemisja IP 

Multiemisja wykorzystuje zakres adresów IP od 224.0.0.0 do 239.255.255.255, znanych jako 
adresy 

Klasy D

. Klasy adresów zostały opisane szczegółowo w rozdziale 4. Na tym etapie 

wystarczy wiedzieć, że są trzy „standardowe” klasy adresów — 

A

, 

B

 i 

C

 — które są 

wykorzystywane (na przykład) w zakresach DHCP. Klasy 

D

 i 

E

 stosowane są, odpowiednio, do 

multiemisji i celów doświadczalnych. W sieciach TCP/IP musisz najpierw skonfigurować każdego 
z hostów z jego własnym adresem IP, wziętym z jednej ze standardowych klas adresów, zanim 
będziesz mógł go skonfigurować, żeby obsługiwał i wykorzystywał adres IP multiemisji. 

Grupa komputerów hostów TCP/IP wspólnie korzysta z adresu IP multiemisji. Kiedy adres 
docelowy dla danego datagramu jest adresem multiemisji, to datagram ten jest przesyłany do 
wszystkich członków 

grupy multiemisji

, która jest zbiorem hostów identyfikowanych po adresie. 

Przynależność danej grupy jest dynamiczna i indywidualne hosty mogą dołączać do grupy, oraz ją 
opuszczać w dowolnym momencie. 

Przynależność oraz korzystanie z multiemisji są nieograniczone; przynależność grupy może 
przybierać dowolne rozmiary, a hosty mogą być członkami wielu grup multiemisji. Możesz 
rezerwować adresy grup multiemisji na stałe; możesz również przydzielać je tymczasowo i 
korzystać z nich w miarę potrzeby. Jeżeli chcesz zarezerwować stały adres IP grupy do użytku w 
Internecie, musisz zarejestrować go w organizacji przydzielania numerów internetowych (IANA). 

Protokół zarządzania grupami internetowymi (IGMP), opisany w rozdziale 5, wykorzystywany 
jest do zarządzania multiemisją IP. 

Zakresy multiemisji 

Zakresy multiemisji obsługiwane są poprzez zastosowanie protokołu dynamicznej alokacji klienta 
adresu multiemisji (MADCAP), który określa w jaki sposób serwery MADCAP mogą 
dynamicznie zapewniać adresy IP klientom MADCAP. Normalnie, klient MADCAP może 
również być serwerem multiemisji (MCS), który zarządza wspólnym lub grupowym korzystaniem 
z przydzielonego adresu IP multiemisji i przesyła strumieniowo ruch danych do członków, którzy 
wspólnie korzystają z określonego adresu grupowego. Kiedy MCS zostanie skonfigurowany i 
zostanie mu przydzielony grupowy adres IP, klienty multiemisji, które zarejestrowały swoje 
członkostwo na serwerze MCS, mogą otrzymywać strumienie przesyłane na ten adres. MCS 
zarządza również listą grupy multiemisji, uaktualniając jej przynależność i stan, aby wszyscy 
bieżący członkowie mogli otrzymywać ruch multiemisji. 

Przedziały zakresu multiemisji 

Zespół roboczy do spraw przydziału multiemisji (

malloc

) grupy roboczej do spraw sieci Internet 

(IETF) zaleca dwie metody określania adresów IP do stosowania w zakresach multiemisji na 
serwerze MADCAP. Są to: 

• 

Zakres administracyjny

 — stosowany przy określaniu adresów IP multiemisji w 

prywatnym intranecie. Zakres zalecany to 239.192.0.0/14 (tzn. sieć 239.192.0.0 z maską 
podsieci 255.252.0.0). Zakres ten znany jest jako zakres lokalny organizacji IPv4 i jest on 
przeznaczony do stosowania przez przedsiębiorstwo ustalające zakresy multiemisji 
prywatnie, do własnego użytku wewnętrznego lub organizacyjnego. Zakres ten zapewnia 
262 144 (2

18

) adresów grupowych. 

Wskazówka: Aby uzyskać więcej informacji, odwołaj się do dokumentu RFC 2365, który można 
otrzymać pod adresem 

www.rfc-editor.org

. 

 

• 

Zakres globalny

 — stosowany przy określaniu grupowych adresów IP multiemisji w 

przestrzeni adresowej sieci publicznej, szczególnie w Internecie. Zakres 233.0.0.0 
przestrzeni adresowej 

klasy D

 jest zalecanym przedziałem zakresu globalnego. Kiedy 

wykorzystywany jest ten przedział, rejestr sieciowy, taki jak IANA, przydziela i 
rezerwuje pierwszych 8 bitów przedziału (233). Następnych 16 bitów opartych jest na 
uprzednio przydzielonym numerze AS. Numer ten jest zapisany w rejestrze IANA dla 
twojego regionu. (Odwołaj się do tabeli 3.1 w kwestii szczegółów dotyczących tego, jak 
uzyskać ten numer). Ostatnich 8 bitów adresu jest do użytku lokalnego. Powinna zostać 
zastosowana maska podsieci 255.255.255.0 (/24). Zapewnia to 255 adresów grupowych 
multiemisji do użytku w Internecie. 

Wskazówka: Aby uzyskać więcej informacji, odwołaj się do projektu 

Static Allocation 233/8

 w 

witrynie internetowej IETF, 

www.ietf.org

. Aby uzyskać więcej informacji dotyczących 

numerowania AS, odwołaj się do 

RFC 1930

, dostępnego pod adresem 

www.rfc-editor.org

. 

MADCAP i DHCP 

Usługa Windows 2000 

DHCP Server

 obsługuje zarówno protokół DHCP, jak i MADCAP. 

Protokoły te funkcjonują niezależnie od siebie. Zakresy multiemisji nie obsługują korzystania z 
opcji DHCP i mogą być konfigurowane ze skończonym czasem istnienia. 

Tabela 3.1. Uzyskiwanie numeru AS 

Lokalizacja Szczegóły 

Stany Zjednoczone 

Wejdź na 

www.arin.net/intro.html

 

Ameryki, Karaiby i Afryka 

Wyślij e-mail do 

hostmaster@arin.net

 

Europa Wyślij e-mail do 

ncc@ripe.net

 

Region Azja — Pacyfik 

Wyślij e-mail do 

admin@apnic.net

 

IP przez ATM 

System Windows 2000 obsługuje IP przez ATM (IP/ATM) lub, dokładniej, 

logiczną podsieć IP

 

(LIS) poprzez sieć ATM. LIS to zestaw hostów IP, które mogą się ze sobą bezpośrednio 
komunikować. Dwa hosty, które należą do różnych podsieci LIS, mogą się komunikować tylko za 
pośrednictwem routera IP, który jest członkiem obu podsieci. 

Rozwiązywanie adresów ATM 

Ponieważ sieć ATM jest bezemisyjna, do rozpoznawania adresów nie można wykorzystywać 
emisji ARP. W związku z tym, aby zapewnić tłumaczenie adresów IP na ATM potrzebny jest 
serwer ATM ARP. Do obsługi multiemisji jest również potrzebny serwer rozpoznawania adresów 
multiemisji (MARS). Składniki sieci IP/ATM mogą rezydować na serwerze albo na przełączniku 
ATM. 

Jedna ze stacji w LIS ustawiona jest jako serwer ARP, a każdy z klientów ARP w LIS jest 
skonfigurowany z adresem ATM tej stacji. Kiedy dany klient ARP inicjuje, wykonuje on 
połączenie ATM z serwerem ARP i wysyła do serwera pakiet zawierający adresy IP i ATM 
klienta. Serwer ARP buduje tablicę odwzorowań adresów IP na adresy ATM. Kiedy dany klient 
wysyła pakiet IP do innego klienta (którego adres IP jest znany), to zapytuje on serwer ARP o 
adres ATM swojego miejsca docelowego. Kiedy klient otrzyma odpowiedź zawierającą potrzebny 
adres ATM, ustanawia bezpośrednie połączenie ATM z miejscem docelowym. 

Klienty zamykają nieaktywne połączenia ATM, łącznie z połączeniami z serwerem. Domyślnie 
klienty odświeżają swoje informacje dotyczące adresów IP i ATM za pomocą serwera co 15 
minut, a serwer usuwa pozycję, która nie została odświeżona, po 20 minutach. 

Wskazówka: Działanie sieci IP/ATM zostało określone w dokumentach 

RFC 1577

 i 

RFC 2255

. 

Obsługa wielopodłączeniowości i ATM 

Host IP o wielu podłączeniach jest osiągalny pod więcej niż jednym adresem IP i może posiadać 
albo nie posiadać wielu fizycznych kart sieciowych. W przypadku IP przez ATM możesz 
konfigurować wiele logicznych lub wirtualnych interfejsów sieciowych na pojedynczej karcie 
ATM. Warstwa IP postrzega je jako wiele interfejsów ARP, nawet jeśli zostały one wszystkie 
utworzone na tej samej karcie fizycznej. 

Każdy interfejs wirtualny jest częścią oddzielnego LIS IP/ATM, a jednostka jego klienta ARP 
może (potencjalnie) łączyć się z innym serwerem ARP. Przy użyciu tej koncepcji możliwe jest 
zbudowanie routera dla sieci IP/ATM działającej na wielu interfejsach wirtualnych, wszystkich 
skonfigurowanych na tym samym łączu ATM. Stos TCP/IP obsługuje istnienie więcej niż jednego 
modułu ARP. ARP dla Ethernetu i Token Ring jest wbudowany w sterownik 

tcpip.sys

. Obsługa 

ATM przez ARP dostarczona jest w oddzielnych sterownikach (

atmarpc.sys

 oraz 

atmarps.sys

), 

które mieszczą się pomiędzy IP a interfejsem specyfikacji interfejsu sterownika sieciowego 
(NDIS). 

Emisja i multiemisja IP/ATM 

Do ustanawiania połączeń pomiędzy żądającym klientem a wieloma stacjami końcowymi w sieci 
wykorzystywana jest emisja lub multiemisja. Proces emisji i multiemisji IP/ATM może 
wykorzystywać dwie różne metody: 

• 

Bezpośrednie połączenie typu punkt z wieloma punktami

 — jeżeli dany klient musi 

wysłać pakiet IP pod adres IP emisji lub multiemisji, to wysyła do MARS żądanie 
przetłumaczenia adresu IP na listę stacji końcowych. MARS wysyła grupę adresów do 
klienta, umożliwiając mu ustanowienie połączenia typu punkt z wieloma punktami. 

• 

Połączenie typu punkt z wieloma punktami za pomocą serwera multiemisji

 — ATM 

ARP/MARS systemu Windows posiada zintegrowany serwer multiemisji, który rejestruje 
na serwerze MARS jedną lub więcej grup multiemisji i otrzymuje od niego listę 
członków każdej z grup. MARS uaktualnia serwer multiemisji, kiedy klienty dołączają do 
danej grupy multiemisji lub ją opuszczają. Kiedy dany klient wysyła żądanie emisji lub 
multiemisji do MARS, MARS zwraca adres serwera multiemisji. Klient kontaktuje się z 
serwerem multiemisji, który tworzy połączenie typu punkt z wieloma punktami z grupą 
multiemisji. Serwer multiemisji kopiuje i dystrybuuje pakiety wysłane przez klienta, 
który zainicjował wywołanie typu punkt z wieloma punktami, do stacji końcowych na 
liście multiemisji. 

Rozwiązania natychmiastowe 

Wdrażanie routingu statycznego 

Jeżeli routing statyczny jest odpowiedni dla twojej sieci złożonej IP, to powinno się go wdrażać w 
następujący sposób: 

1. Narysuj 

mapę topologii swojej sieci złożonej IP, która pokazuje odrębne sieci oraz 

umiejscowienie routerów i hostów TCP/IP. 

2. Przydziel 

każdej z sieci niepowtarzalną tożsamość sieci IP. 

3.  Przydziel adresy IP każdemu interfejsowi routera. Jest powszechną praktyką (ale nie 

obowiązkiem) przydzielanie pierwszych adresów IP danej sieci IP interfejsom routerów. 
Na przykład w przypadku tożsamości sieci IP 195.162.230.0 z domyślną maską podsieci 
255.255.255.0 (czasami zapisywaną 195.162.230.0/24) interfejsowi routera przydzielony 
jest adres IP 195.162.230.1. 

4. Skompiluj 

listę tras, które mają zostać dodane do tablicy tras dla tego routera. Każda z 

tras składa się z tożsamości docelowej, maski podsieci, adresu IP bramy, metryki oraz 
interfejsu, który ma być zastosowany w celu osiągnięcia sieci. W przykładzie 
przedstawionym na rysunku 3.5, trasa, która ma być dodana do 

Routera 1

 została 

określona w tabeli 3.2. 

Wskazówka: Numer interfejsu (2 to połączenie sieci lokalnej) wykorzystywany jest przez 
polecenie 

route add

. Jest on opcjonalny — jeżeli nie zostanie określony  żaden numer 

interfejsu, to program usługowy 

route

 znajdzie najlepszy interfejs. 

5.  Dodaj trasy statyczne za pomocą jednej z dwóch metod: 

1. polecenia 

route

, 

2. przystawki 

MMC 

Routing i dostęp zdalny

. 

6. Użyj poleceń 

ping 

oraz 

tracert

, aby przetestować ścieżki routingu. Polecenia te są 

opisane szczegółowo w rozdziale 17. 

Odnośne rozwiązania: Strona: 

Konfigurowanie TCP/IP 

 

Korzystanie z narzędzi wiersza polecenia 

 

Tabela 3.2. Szczegóły dotyczące tras 

Parametr Wartość 

Tożsamość docelowa 

140.221.0.0 

Maska podsieci 

255.255.0.0 

Brama 195.162.231.2 

Metryka 2 

Interfejs 195.162.231.1(2) 

Dodawanie trasy statycznej za pomocą polecenia 

route

 

Polecenia 

route

 można używać spod wiersza polecenia, aby dodawać lub usuwać pozycje w 

tabeli oraz aby wyświetlać tabele tras. Rysunek 3.7 podaje składnię tego polecenia. Jeśli trasy 
statyczne muszą być trwałe — tzn. są one zachowywane przy inicjalizacji — powinien zostać 
użyty przełącznik 

–p

. Następujące polecenie ustanawia dodatkową trasę na 

Routerze 1

 (patrz 

rysunek 3.5), która jest określona w tabeli 3.2. 

route –p add 140.221.0.0 MASK 255.255.0.0 195.162.231.2 METRIC 2 IF 2 

 

 

Rysunek 3.7. Składnia polecenia 

route 

Wskazówka: Trasy trwałe są przechowywane w gałęzi rejestru 

HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM

, pod kluczem podrzędnym 

\CurrentControlSet\Services\Tcpip\Parameters\PersistentRoutes

. 

Dodawanie trasy statycznej za pomocą przystawki RRAS 

Trasę statyczną można również dodać przy użyciu przystawki RRAS. Aby dodać trasę tą metodą, 
podejmij następujące kroki: 

1. Otwórz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i kliknij prawym przyciskiem myszy 

Statyczne trasy

. 

3. Wybierz 

Nowa trasa statyczna

. 

4.  Z listy rozwijanej 

Interfejs

 wybierz 

Połączenie sieci lokalnej

. 

5. Wpisz 

szczegóły tras w dostarczonych polach. 

6. Kliknij 

OK

 i wyjdź z przystawki MMC. 

Przeglądanie tablicy tras 

Tablicę tras można przeglądać poprzez wpisanie polecenia 

route print

 w konsoli polecenia. 

Jako alternatywy można użyć przystawki RRAS. Aby przeglądać tablicę tras za pomocą 
przystawki RRAS podejmij następujące działania: 

1. Otwórz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i kliknij prawym przyciskiem myszy 

Statyczne trasy

. 

3. Wybierz 

Pokaż tabelę routingu IP

. 

Wdrażanie protokołu RIP 

Jeżeli routing dynamiczny przy użyciu protokołu RIP jest odpowiedni dla twojej sieci złożonej IP, 
można go wdrażać w następujący sposób: 

1. Zaprojektuj 

swoją sieć złożoną i określ tożsamości sieciowe oraz adresy IP bram, w 

sposób opisany w rozwiązaniu natychmiastowym 

Wdrażanie routingu statycznego

. 

2. Dla 

każdego interfejsu z osobna zdecyduj, czy interfejsy routerów będą konfigurowane 

dla protokołu RIPv1 czy RIPv2. Jeśli dany interfejs jest konfigurowany pod RIPv2, 
zdecyduj czy anonse RIPv2 będą korzystać z emisji czy z multiemisji. 

3. Dodaj 

protokół routingu RIPv2 i skonfiguruj odpowiednie interfejsy dla RIPv1 lub RIPv2 

dla każdego routera systemu Windows 2000. 

4. Kiedy 

zakończysz konfigurację, daj routerom parę minut na wzajemne uaktualnienie 

swoich tablic tras i na przetestowanie sieci złożonej. 

Dodawanie protokołu routingu RIPv2 

Wszystkie procedury RIP w następnych paragrafach zakładają, że zainstalowany jest protokół 
RIPv2, że włączona jest usługa RRAS, i że jesteś zalogowany jako administrator. Aby dodać 
protokół RIPv2, podejmij następujące kroki: 

1. W 

menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

 wybierz 

Routing i dostęp zdalny

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i prawym przyciskiem myszy kliknij 

Ogólne

. 

3. Wybierz 

Nowy protokół routingu

. 

4.  W oknie dialogowym 

Wybierz Nowy protokół routingu

 podświetl 

RIP w wersji 2 dla 

Internet Protocol

, a następnie kliknij 

OK

. 

5. Wyjdź z przystawki MMC. 

Dodawanie interfejsu RIP 

Aby korzystać z RIP na danym interfejsie, musisz dodać ten interfejs do listy interfejsów RIP 
routingu IP. Żeby to zrobić, podejmij następujące kroki: 

1. Otwórz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i prawym przyciskiem myszy kliknij 

RIP

. 

3. Kliknij 

Nowy interfejs

 i wybierz interfejs, który chcesz skonfigurować. 

4. Kliknij 

OK

 i wyjdź z przystawki MMC. 

Konfigurowanie protokołu RIP 

RIPv1 nie wymaga wiele konfigurowania, ale ma ograniczone możliwości. Wybierając RIPv2 na 
danym interfejsie masz dostęp do dodatkowych funkcji, które zapewnia ten protokół. Następny 
zestaw procedur zajmuje się konfiguracją RIP. Konfigurację tę implementuje się w oknie 

dialogowym właściwości dla interfejsu, który chcesz skonfigurować. W związku z tym pierwszą 
procedurę wykorzystują wszystkie poniższe procedury w tym paragrafie. 

Wchodzenie do okna dialogowego Właściwości: interfejs 

Aby wejść do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

, podejmij następujące działania: 

1. Otwórz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i wybierz 

RIP

. 

3.  W okienku szczegółów prawym przyciskiem myszy kliknij interfejs, który chcesz 

skonfigurować i wybierz 

Właściwości

. 

Rysunek 3.8 pokazuje okno dialogowe 

Właściwości: Interfejs połączenia sieci lokalnej

. 

 

 

Rysunek 3.8. Okno dialogowe 

Właściwości: Interfejs połączenia sieci lokalnej

 

Konfigurowanie interfejsu RIP 

Aby skonfigurować interfejs RIP, podejmij następujące kroki: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Ogólne

, w 

Protokół pakietów wychodzących

, wykonaj jedną z poniższych 

czynności: 

•  wybierz emisję RIP wersji 1; 
•  jeżeli w sieci, w której znajduje się ten interfejs, są routery RIPv1, wybierz emisję 

RIP w wersji 2; 

•  jeżeli w sieci, w której znajduje się ten interfejs, są tylko routery RIPv2 albo jeżeli 

interfejs jest interfejsem wybierania na żądanie, wybierz multiemisję RIP w wersji 2. 

3. Na 

zakładce 

Ogólne

, w 

Protokół pakietów przychodzących

, wykonaj jedną z poniższych 

czynności: 

• 
• 

• 

• 

wybierz emisję RIP w wersji 1; 

jeżeli chcesz korzystać z RIPv2, a w sieci, w której znajduje się ten interfejs, są 
routery RIPv2, wybierz RIP w wersji 1 i 2; 

jeżeli w sieci, w której znajduje się ten interfejs, są tylko routery RIPv2, albo jeżeli 
interfejs jest interfejsem wybierania na żądanie, wybierz tylko RIP wersji 2; 

jeżeli nie chcesz otrzymywać informacji od innych routerów w sieci złożonej, 
wybierz 

Ignoruj pakiety przychodzące

. 

4. Kliknij 

OK

 i wyjdź z przystawki MMC. 

Konfigurowanie uwierzytelniania 

Można skonfigurować uwierzytelnianie hasła tylko dla RIPv2. Wszystkie routery RIPv2 w sieci 
muszą korzystać z pasujących haseł. Aby skonfigurować uwierzytelnianie, działaj w następujący 
sposób: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Ogólne

 zaznacz pole wyboru 

Aktywuj uwierzytelnianie

, a następnie wpisz 

hasło w oknie 

Hasło

. 

3. Kliknij 

OK

 i opuść przystawkę MMC. 

Włączanie tras autostatycznych 

Trasy autostatyczne dodawane są, kiedy dany router zażąda od RIP uaktualnienia informacji 
dotyczących routingu dla określonego interfejsu: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Ogólne

 w polu 

Tryb działania

, zaznacz pole wyboru 

Tryb uaktualniania 

autostatycznego

. 

3. Kliknij 

OK

 i opuść przystawkę MMC. 

Dodawanie filtrów tras 

Filtry tras można określać zarówno dla tras przychodzących, jak i wychodzących. Aby dodać filtr 
tras, podejmij następujące kroki: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

pasku 

Zabezpieczenia

 w polu 

Akcja

, wykonaj jedną z następujących czynności: 

•  jeśli chcesz, aby filtry były stosowane do przychodzących pakietów anonsów, 

wybierz 

Dla routerów przychodzących

; 

•  jeśli chcesz, aby filtry były stosowane do wychodzących pakietów anonsów, wybierz 

Dla routerów wychodzących

. 

3. W 

polach 

Zakres od i do

 wpisz, odpowiednio, początkowy i końcowy adres IP zakresu 

dla filtra tras. 

4. Kliknij 

przycisk 

Dodaj

 i wykonaj jedną z następujących czynności: 

•  aby przetwarzać wszystkie trasy, zaznacz 

Zaakceptuj wszystkie trasy

 (dla tras 

przychodzących) lub 

Anonsuj wszystkie trasy 

(dla tras wychodzących); 

•  aby przetwarzać tylko trasy w wyświetlonych zakresach, zaznacz 

Zaakceptuj 

wszystkie trasy w wyświetlonych zakresach

 lub 

Anonsuj wszystkie trasy w 

wyświetlonych zakresach

; 

•  aby odrzucać wszystkie trasy w wyświetlonych zakresach, kliknij przycisk 

Ignoruj 

wszystkie trasy w wyświetlonych zakresach

 lub 

Nie anonsuj żadnych tras w 

wyświetlonych zakresach

. 

5. Kliknij 

OK

 i opuść przystawkę MMC. 

Dodawanie filtrów równorzędnych 

Ustawienia filtrów wejściowych, które wybierzesz stosują się do wszystkich routerów 
równorzędnych i nie mogą być ustawiane na jeden router. Proces dodawania filtrów 
równorzędnych jest taki sam, jak w przypadku dodawania filtrów tras, z tym tylko, że na liście 
rozwijanej 

Akcja

 trzeba wybrać 

Dla routerów przychodzących

. 

Aby dodać filtry równorzędne, podejmij następujące kroki: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Zabezpieczenia

 wybierz 

Dla routerów przychodzących

 z listy rozwijanej 

Akcja

, w polu 

Adres IP routera

 wpisz adres IP routera, którego anonse chcesz filtrować, a 

następnie kliknij 

Dodaj

. 

3.  Dla routerów znajdujących się na liście wykonaj jedną z następujących czynności: 

•  aby przetwarzać wszystkie anonse od wszystkich routerów, kliknij 

Zaakceptuj 

anonse od wszystkich routerów

; 

•  aby przetwarzać anonse tylko od wyświetlonych routerów, kliknij opcję 

Zaakceptuj 

anonse tylko od routerów wyświetlonych na liście

; 

•  Aby odrzucać wszystkie anonse od wyświetlonych routerów, kliknij opcję 

Ignoruj 

anonse od wszystkich routerów wyświetlonych na liście

. 

4. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Ustawianie czasomierzy dla trybu aktualizacji okresowej 

Jeżeli nie skonfigurowałeś ich jako autostatycznych, to wpisy generowanej przez RIP tablicy tras 
są dynamiczne i możesz ustawiać wartości czasomierza dla wygasania i usuwania. To samo okno 
dialogowe umożliwia ustawianie interwału pomiędzy okresowymi anonsami tras. Aby ustawić 
czasomierze RIP, podejmij następujące kroki: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Zaawansowane

 w polach 

Interwał anonsu okresowego (sekundy)

, 

Czas do 

wygaśnięcia trasy (sekundy)

 i 

Czas do usunięcia trasy (sekundy)

 wpisz odpowiednie 

wartości czasu. 

3. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Włączanie przetwarzania metodą split-horizon 

Przetwarzanie metodą 

split-horizon

 uniemożliwia ogłaszanie tras w tym samym kierunku, z 

którego zostały one ogłoszone. Pomaga zapobiec tworzeniu się pętli routingu. Aby ustawić 
przetwarzanie 

split-horizon

, działaj w następujący sposób: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Zaawansowane

 zaznacz pole wyboru 

Włącz przetwarzanie metodą split-

horizon

. 

3. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Włączanie przetwarzania typu poison-reverse 

Przetwarzanie typu 

poison-reverse

 ogłasza wszystkie tożsamości sieciowe. Jednak tym spośród 

nich, które zostały ogłoszone z tego samego kierunku, w którym są ogłaszane, nadawana jest 
liczba przeskoków równa 16, wskazująca, że sieć jest niedostępna. Poprawia to wydajność 
zbieżności RIP. Aby włączyć przetwarzanie typu 

poison-reverse

, podejmij następujące działania: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Zaawansowane

, zaznacz pole wyboru 

Włącz przetwarzanie typu poison-

reverse

. 

3. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Wskazówka: Zakładki 

Zaawansowane

 okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

 można również 

używać do włączania uaktualnień wyzwalanych, wysyłania uaktualnień porządkowania przy 
zatrzymaniu, dołączania tras domyślnych i/lub tras hosta do wysyłanych anonsów oraz do 
przetwarzania tras domyślnych i/lub tras hosta w otrzymywanych anonsach. 

Dodawanie sąsiadów emisji pojedynczej 

Sąsiedzi emisji pojedynczej to sąsiadujące routery, do których ruch może być przesyłany bez 
zastosowania pakietów emisji. Aby określić router sąsiadujący jako sąsiada emisji pojedynczej, 
należy podjąć następujące działania: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Sąsiedzi

 w polu 

Adres IP

, wpisz adres IP sąsiada emisji pojedynczej. 

3. Kliknij 

Dodaj

. 

4. Dla 

sąsiadów znajdujących się na liście, wybierz jedną z opcji. Opcja ta stosuje się do 

wszystkich sąsiadów emisji pojedynczej. Opcje są następujące: 

• 

Używaj tylko emisji lub multiemisji

. Wyłącza to z użycia routery sąsiadujące emisji 

pojedynczej. Jeżeli ta opcja jest wybrana, to pole 

Adres IP

 zaznaczone jest na szaro. 

• 

Używaj sąsiadów oprócz emisji lub multiemsji

. 

• 

Używaj sąsiadów zamiast emisji lub multiemisji

. 

5. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Testowanie konfiguracji protokołu RIP 

Ilekroć konfigurujesz RIP, powinieneś przetestować konfigurację RIP. Zalecana procedura to 
ustawienie i przetestowanie prostej konfiguracji RIP i kiedy już ją dokładnie przetestujesz, 
ustawienie bardziej zaawansowanych opcji w sposób opisany w poprzednich procedurach. Aby 
przetestować konfigurację RIP, podejmij następujące czynności: 

1. Dokonaj 

przeglądu sąsiadów RIP, aby sprawdzić czy router odbiera anonse od 

wszystkich przyległych routerów RIP. 

2. Dokonaj 

przeglądu tablicy tras dla każdego routera i sprawdź, czy wszystkie trasy, które 

powinny zostać uzyskane od protokołu RIP i zapamiętane, są obecne. Procedury 
stosowane do przeglądania tablic tras zostały opisane we wcześniejszych częściach 
niniejszego rozdziału. 

3.  Przetestuj trasy za pomocą poleceń 

ping

 i 

tracert

. Polecenia te są opisane 

szczegółowo w rozdziale 17. 

Odnośne rozwiązanie: 

   Strona: 

Korzystanie z narzędzi wiersza poleceń 

Przeglądanie sąsiadów RIP 

Aby dokonać przeglądu sąsiadów RIP, podejmij następujące kroki: 

1. Otwórz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

, prawym przyciskiem myszy kliknij 

RIP

 i wybierz 

Pokaż sąsiadów

. 

Włączanie RIP dyskretnego 

Jeżeli włączony jest RIP dyskretny, to twój komputer może dowiadywać się o nowych trasach w 
sieci poprzez nasłuchiwanie komunikatów RIPv1 (nie RIPv2), a następnie uaktualnianie tabeli 
tras. Usługa ta może być przydatna, kiedy na przykład, stacja robocza systemu Windows 2000 
Professional działa jako klient dostępu zdalnego poprzez połączenie telefoniczne. Zanim będziesz 
mógł włączyć RIP dyskretny, musi zostać zainstalowany składnik sieciowy RIP Listening. 

Aby włączyć RIP dyskretny, należy przedsięwziąć następujące czynności: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs

. 

2. Na 

zakładce 

Ogólne

 w polu 

Protokół pakietów wychodzących

, kliknij 

RIP dyskretny

. 

3. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Dodawanie protokołu routingu OSPF 

Wszystkie spośród procedur OSPF opisanych w poniższych paragrafach zakładają, że 
zainstalowany jest protokół OSPF, że włączona jest usługa RRAS i że jesteś zalogowany jako 
administrator. Aby dodać protokół OSPF, podejmij następujące kroki: 

1. Wybierz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i prawym przyciskiem myszy kliknij 

Ogólne

. 

3. Wybierz 

Nowy protokół routingu

. 

4.  W oknie dialogowym 

Wybieranie protokołu routingu

 wybierz 

Wykorzystanie najkrótszej 

ścieżki (OSPF)

, a następnie kliknij 

OK

. 

5. Opuść przystawkę MMC. 

Konfigurowanie protokołu OSPF 

OSPF wymaga skonfigurowania zarówno ustawień globalnych, jak i ustawień interfejsu. 
Ustawienia globalne konfiguruje się za pomocą okna dialogowego 

Właściwości: OSPF

. 

Ustawienia interfejsu konfiguruje się przy użyciu 

Właściwości: Interfejs OSPF

. Dostęp do obu 

tych okien dialogowych uzyskuje się poprzez przystawkę RRAS. 

Konfigurowanie ustawień globalnych protokołu 
OSPF 

Z konfigurowaniem ustawień globalnych protokołu OSPF związane są cztery procedury: 

•  tworzenie obszaru protokołu OSPF; 
•  określanie zakresów dla obszaru protokołu OSPF; 
•  konfigurowanie routera ASBR; 
•  dodawanie interfejsu wirtualnego. 

Wchodzenie do okna dialogowego 

Właściwości: OSPF

 jest rzeczą wspólną dla wszystkich tych 

procedur i w związku z tym jest opisane w pierwszej kolejności. 

Wchodzenie do okna dialogowego Właściwości: OSPF 

Aby wejść do okna dialogowego 

Właściwości: OSPF

, podejmij następujące kroki: 

1. Wybierz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i prawym przyciskiem myszy kliknij 

OSPF

. 

3. Wybierz 

Właściwości

. 

Okno dialogowe 

Właściwości: OSPF

 przedstawione zostało na rysunku 3.9. 

 

 

Rysunek 3.9. Okno dialogowe 

Właściwości: OSPF

 

Tworzenie obszaru protokołu OSPF 

W toku poniższej procedury możesz dodać obszar, skonfigurować go jako wejściowy i włączyć 
hasło tekstu zwykłego. Nie możesz konfigurować obszaru szkieletowego (tożsamość obszaru 
0.0.0.0) jako obszaru wejściowego; nie możesz też skonfigurować łączy wirtualnych poprzez 
obszary wejściowe. Aby utworzyć obszar protokołu OSPF, podejmij następujące kroki: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: OSPF

. 

2. Na 

zakładce 

Obszary

 kliknij 

Dodaj

. 

3. Na 

zakładce 

Ogólne

, w polu 

ID obszaru

 wpisz liczbę dziesiętną, która identyfikuje 

obszar. 

4. Aby 

używać hasła tekstu zwykłego, upewnij się, że zaznaczone jest pole wyboru 

Włącz 

przesyłanie hasła w postaci zwykłego tekstu

. 

5. Aby 

oznaczyć obszar jako wejściowy, zaznacz pole wyboru 

Obszar wejściowy

. 

6. Określ metrykę wejścia. 

7. Aby 

importować trasy innych obszarów do obszaru wejścia, zaznacz pole wyboru 

Importuj anonse podsumowujące

. 

8. Kliknij 

OK

, aby zamknąć okno dialogowe 

Konfiguracja obszaru protokołu OSPF

. 

9. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Określanie zakresów dla obszaru protokołu OSPF 

Aby określić zakresy obszarów OSPF, wykonaj następujące czynności: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: OSPF

. 

2. Na 

zakładce 

Obszary

 kliknij 

Dodaj

. 

3. Na 

zakładce 

Zakresy

 w polu 

Miejsce docelowe

, wpisz identyfikator sieci IP dla danego 

zakresu. 

4. W 

polu 

Maska sieci

 wpisz maskę sieci dla zakresu, a następnie kliknij przycisk 

Dodaj

. 

5. Aby 

usunąć zakres, kliknij zakres który chcesz usunąć, a następnie kliknij przycisk 

Usuń

. 

6. Kliknij 

OK

, aby zamknąć okno dialogowe 

Konfiguracja obszaru protokołu OSPF

. 

7. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Konfigurowanie routera ASBR 

Aby skonfigurować router ASBR, wykonaj następujące działania: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: OSPF

. 

2. Na 

zakładce 

Ogólne

 wybierz 

Włącz router graniczny systemu autonomicznego

. 

3. Aby 

skonfigurować zewnętrzne źródła tras, wykonaj następujące czynności: 

•  na zakładce 

Routing zewnętrzny

 albo kliknij opcję 

Zaakceptuj trasy ze wszystkich 

źródeł tras, z wyjątkiem zaznaczonych

, albo 

Ignoruj trasy ze wszystkich źródeł tras, z 

wyjątkiem zaznaczonych

; 

•  zaznacz lub wyczyść odpowiednie pola wyboru obok źródeł tras. 

4. Aby 

skonfigurować zewnętrzne filtry tras, wykonaj następujące czynności: 

1. na 

zakładce 

Routing zewnętrzny

 kliknij opcję 

Filtry tras

; 

2. w 

polach 

Miejsce docelowe

 i 

Maska sieci

 określ trasę, którą chcesz filtrować, a następnie 

kliknij przycisk 

Dodaj

. 

5.  Powtórz poprzedni krok dla wszystkich tras, które chcesz filtrować. 

6. Kliknij 

opcję 

Ignoruj wyświetlone trasy

 lub 

Zaakceptuj wyświetlone trasy

, w zależności 

od tego jaką akcję ma przeprowadzać filtr, a następnie kliknij przycisk 

OK

. 

7.  Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Dodawanie interfejsu wirtualnego 

Należy dodać i skonfigurować interfejs wirtualny dla każdego sąsiada łącza wirtualnego, a 
interwał powitania, interwał braku aktywności oraz hasło muszą być takie same dla wszystkich 
sąsiadów łącza wirtualnego. Aby dodać i skonfigurować interfejs wirtualny, wykonaj następujące 
czynności: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: OSPF

. 

2. Na 

zakładce 

Interfejsy wirtualne

 kliknij przycisk 

Dodaj

. 

3. W 

polu 

Identyfikator obszaru przejścia

 kliknij obszar przejścia, przez który łączysz się z 

łączem wirtualnym. 

4. W 

polu 

Identyfikator routera wirtualnego sąsiada

 wpisz identyfikator routera protokołu 

OSPF na drugim punkcie końcowym łącza wirtualnego. 

5. Ustaw 

opóźnienie przejścia. 

6. Ustaw 

interwał retransmisji. 

7. Ustaw 

interwał powitania. 

8. Ustaw 

interwał braku aktywności. Interwał braku aktywności interfejsu wirtualnego 

powinien być wielokrotnością (zazwyczaj razy sześć) interwału powitania. 

9. Jeżeli obszar szkieletowy jest skonfigurowany do posiadania hasła, to wpisz hasło w polu 

Hasło w postaci zwykłego tekstu

. 

10. Kliknij 

OK

, aby zamknąć okno dialogowe 

Konfiguracja interfejsu wirtualnego OSPF

. 

11. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Konfigurowanie ustawień interfejsu protokołu OSPF 

Z konfigurowaniem ustawień interfejsu protokołu OSPF związane są cztery procedury: 

•  dodawanie interfejsu protokołu OSPF; 
•  konfigurowanie interfejsu protokołu OSPF; 
•  konfigurowanie interwałów powitania i braku aktywności; 
•  dodawanie sąsiada protokołu OSPF. 

Ponadto niniejszy zestaw procedur opisuje, w jaki sposób uzyskuje się dostęp do okna 
dialogowego 

Właściwości: Interfejs OSPF

 i w jaki sposób sprawdza się, czy protokół OSPF jest 

włączony na danym interfejsie. 

Dodawanie interfejsu protokołu OSPF 

Aby dodać interfejs protokołu OSPF, wykonaj następujące czynności: 

1. Wybierz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i kliknij prawym przyciskiem myszy pozycję 

OSPF

. 

3. Wybierz 

Nowy interfejs

. 

4. W 

polu 

Interfejsy

 kliknij interfejs, który chcesz dodać, a następnie kliknij przycisk 

OK

. 

5. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Wchodzenie do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs OSPF

 

Okno dialogowe 

Właściwości: Interfejs OSPF

 będzie używane w pozostałej części procedur w 

tym podrozdziale. Aby wejść do tego okna dialogowego, wykonaj następujące czynności: 

1. Wybierz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i wybierz pozycję 

OSPF

. 

3.  W okienku szczegółów kliknij prawym przyciskiem myszy interfejs, który chcesz 

skonfigurować, a następnie kliknij 

Właściwości

. 

Okno dialogowe 

Właściwości: Interfejs OSPF

 dla połączenia sieci lokalnej jest przedstawione na 

rysunku 3.10. 

 

 

Rysunek 3.10. Okno dialogowe 

Właściwości: Interfejs OSPF

 dla połączenia sieci lokalnej 

Sprawdzanie czy protokół OSPF jest włączony 

Aby sprawdzić, czy protokół OSPF jest włączony dla danego interfejsu, wykonaj następujące 
czynności: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs OSPF

. 

2. Na 

zakładce 

Ogólne

 sprawdź, czy zaznaczone jest pole wyboru 

Włącz protokół OSPF dla 

tego adresu

. 

3. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę MMC. 

Konfigurowanie interfejsu protokołu OSPF 

Procedura ta konfiguruje interfejs OSPF dla określonego adresu IP. Jeżeli dany interfejs ma wiele 
adresów IP, to zakładka 

Ogólne

 będzie wyświetlać pole 

Adres IP

. W takim wypadku ustawienia 

protokołu OSPF trzeba skonfigurować dla każdego adresu IP skonfigurowanego dla interfejsu. 

Aby skonfigurować interfejs protokołu OSPF, wykonaj następujące czynności: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs OSPF

. 

2. Na 

zakładce 

Ogólne

 zaznacz pole wyboru 

Włącz protokół OSPF dla tego adresu

. 

3. W 

polu 

ID obszaru

 kliknij identyfikator obszaru, do którego należy dany interfejs. 

4. W 

polu 

Priorytet routera

 ustaw priorytet routera nad interfejsem. Priorytet routera równy 

zero określa, że ten router nie może zostać routerem desygnowanym OSPF. 

5. W 

polu 

Koszt

 ustaw koszt wysłania pakietu przez dany interfejs. Wyższy koszt oznacza, 

że ten interfejs nie będzie używany w takim stopniu, jak interfejsy, które mają niższy 
koszt. 

6. Jeśli dla obszaru, do którego należy interfejs, są włączone hasła, w polu 

Hasło

 wpisz 

hasło. Wszystkie interfejsy w tym samym obszarze, będące w tej samej sieci muszą 
używać identycznych haseł. Jednakże interfejsy w tym samym obszarze będące w 
różnych sieciach, mogą mieć różne hasła. 

7. W 

obszarze 

Typ sieci

 kliknij typ interfejsu protokołu OSPF. 

8. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę 

RRAS

. 

Konfigurowanie interwałów powitania i braku aktywności 

Interwały braku aktywności i powitania muszą być takie same dla wszystkich routerów 
przyłączonych do sieci wspólnej, a interwał braku aktywności powinien być wielokrotnością 
interwału powitania (zazwyczaj razy 4). Aby skonfigurować interwały powitania i braku 
aktywności, wykonaj następujące kroki: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs OSPF

. 

2. Na 

zakładce 

Zaawansowane

 w polu 

Interwał powitania (sekundy)

 ustaw interwał 

powitania. 

3. Ustaw 

interwał braku aktywności w polu 

Interwał braku aktywności (sekundy)

. 

4. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę 

RRAS

. 

Wskazówka: Zakładki 

Zaawansowane

 można również  używać do ustawiania opóźnienia 

przejścia, interwału retransmisji, interwału odpytań, maksymalnej jednostki transmisji (MTU) dla 
interfejsu. 

Dodawanie sąsiada protokołu OSPF 

Wszystkie routery, które są przyłączone do sieci bezemisyjnej, powinny zostać dodane jako 
sąsiedzi OSPF. Priorytet, który jest ustawiany w toku tej procedury określa kwalifikacje sąsiada do 
zostania routerem wyróżnionym. Gdy zostanie wykryty interfejs do sieci bezemisyjnej, to router 
wysyła pakiety powitalne tylko do tych sąsiadów, którzy kwalifikują się, aby zostać routerem 
wyróżnionym, dopóki nie zostanie wykryta tożsamość routera wyróżnionego. 

Aby dodać sąsiada OSPF, wykonaj następujące czynności: 

1. Wejdź do okna dialogowego 

Właściwości: Interfejs OSPF

. 

2. Na 

pasku 

Sąsiedzi NBMA

 w polu 

Adres IP sąsiada

 wpisz adres IP interfejsu (nie 

identyfikator routera) routera, który chcesz dodać jako sąsiada OSPF. Router ten musi 
być przyłączony do sieci bezemisyjnej. 

3. W 

polu 

Priorytet routera

 ustaw priorytet sąsiada, a następnie kliknij przycisk 

Dodaj

. 

4. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę 

RRAS

. 

Testowanie konfiguracji protokołu OSPF 

Po skonfigurowaniu protokołu OSPF oraz po każdej zmianie konfiguracji należy przetestować 
konfigurację protokołu OSPF. Aby przetestować konfigurację OSPF dla routera, podejmij 
następujące kroki: 

1. Dokonaj 

przeglądu sąsiadów OSPF, aby sprawdzić, czy dany router odbiera anonse od 

wszystkich przyległych routerów OSPF. 

2. Przejrzyj 

tablicę tras dla każdego z routerów i sprawdź, czy są obecne wszystkie trasy, 

które powinny zostać otrzymane od OSPF i zapamiętane. Procedury służące do 
przeglądania tablic routingu opisane są we wcześniejszej części niniejszego rozdziału. 

3.  Przetestuj trasy przy użyciu poleceń 

ping

 i 

tracert

. Polecenia te opisane są 

szczegółowo w rozdziale 17. 

Odnośne rozwiązanie: 

   Strona: 

Korzystanie z narzędzi wiersza poleceń 

 

Przeglądanie sąsiadów protokołu OSPF 

Aby dokonać przeglądu sąsiadów protokołu OSPF, wykonaj następujące czynności: 

1. Wybierz 

Routing i dostęp zdalny

 w menu 

Start|Programy|Narzędzia administracyjne

. 

2. Rozwiń 

Nazwa serwera|Routing IP

 i kliknij prawym przyciskiem myszy pozycję 

OSPF

. 

3. Kliknij 

polecenie 

Pokaż sąsiadów

. 

4. Kliknij 

OK

, a następnie opuść przystawkę 

RRAS

. 

Korzystanie z poleceń routingu Network Shell 

Oprócz urządzeń zapewnionych przez przystawkę RRAS, do konfigurowania i testowania 
routingu IP można używać poleceń routingu Network Shell (

netsh

) z wiersza polecenia. Na 

przykład poniższe polecenie włącza routing IP w połączeniu sieci lokalnej: 

netsh routing ip set interface name="local area connection" state=enable 

OSPF oraz RIP można konfigurować za pomocą 

netsh

. Na przykład pierwsze z następujących 

dwóch poleceń ustawia obszar OSPF bez wejścia, z uwierzytelnianiem hasła, który importuje 
ogłoszenia podsumowujące. Drugie z nich dodaje filtr RIP dla serwera, który może być 
skonfigurowany jako równorzędny. 

Netsh routing ip ospf set area 195.162.321.0 auth=password stubarea=no 
sumadv=yes 

Netsh routing ip rip add peerfilter server=195.162.231.1

 

Polecenia Network Shell związane z routingiem konfigurują i wyświetlają ustawienia routingu 
statycznego, RIP, oraz OSPF i można ich również używać do konfigurowania ustawień dla IGMP, 

DHCP, systemu nazw domen (DNS), usługi nazw internetowych systemu Windows (WINS), oraz 
usługi translacji adresów sieciowych (NAT). Network Shell może być również wykorzystywana 
do konfigurowania interfejsów wybierania na żądanie oraz usługi dostępu zdalnego (RAS). Poza 
tym istnieją polecenia Network Shell do konfigurowania ustawień międzysieciowej wymiany 
pakietów (IPX) oraz rozszerzonego interfejsu użytkownika podstawowego systemu 
wejścia/wyjścia (NetBEUI), jednak leżą one poza zakresem zainteresowań niniejszej książki. 
Polecenia Network Shell związane z TCP/IP wyszczególnione zostały w dodatku D. 

Instalowanie usługi ATM ARP/MARS 

Usługa ATM ARP/MARS zapewnia obsługę tłumaczenia adresów IP na ATM dla hostów sieci 
ATM aktywnych w tej samej logicznej podsieci IP, co serwer systemu Windows 2000, na którym 
jest ona zainstalowana. Konfiguruj tylko jedną ATM ARP/MARS dla każdego LAN-a wirtualnego 
w swojej sieci. Jeżeli masz wiele serwerów ARP w tym samym segmencie sieci, a twój klient ARP 
jest skonfigurowany z adresami tych serwerów, to pamięci podręczne ARP mogą się 
rozsynchronizować, a niektóre części sieci mogą się stać nieosiągalne. 

Usługa ATM ARP/MARS zawiera wstępnie skonfigurowaną domyślną listę zakresów adresów IP, 
którym zapewnia ona przekazywanie przy użyciu emisji i multiemisji. To ustawienie domyślne 
nosi nazwę 

trybu skoncentrowanego

. 

Jeżeli lista zakresów adresów IP jest pusta, to usługa ATM ARP/MARS domyślnie przestawia się 
na 

tryb nieskoncentrowany

. W tym trybie usługa nie będzie wykonywała żadnego przekazywania 

dla klientów grupy multiemisji. 

Uwaga! Ta oraz następna procedura nie będą działały, jeżeli na swoim komputerze nie masz 
zainstalowanej karty sieciowej ATM. 

Aby zainstalować usługę ATM ARP/MARS, wykonaj następujące czynności: 

1. W 

menu 

Start|Ustawienia

 wybierz 

Połączenia sieciowe i telefoniczne

. 

2. Kliknij 

połączenie ATM odpowiadające karcie sieciowej ATM zainstalowanej na 

komputerze. 

3.  W menu rozwijanym 

Plik 

kliknij polecenie 

Właściwości

, a następnie kliknij przycisk 

Instaluj

. 

4. W 

polu 

Wybieranie typu składnika sieci

 na liście typów składników sieci kliknij opcję 

Protokół

, a następnie kliknij przycisk 

Dodaj

. 

5. W 

polu 

Wybieranie protokołu sieciowego

 na liście protokołów sieciowych, kliknij opcję 

Usługa ATM ARP/MARS

, a następnie kliknij przycisk 

OK

. 

6. Usługa ATM/ARP MARS zostanie zainstalowana z domyślną konfiguracją systemu 

Windows 2000. 

Wskazówka: system Windows 2000 używa do prostej konfiguracji następującego wstępnie 
ustalonego adresu 

4700790001020000000000000000A03E00000200

 Numer ten jest 

adresem punktu dostępu obsługi sieci (NSAP) wybranym przez firmę Microsoft w celu 
uproszczenia konfiguracji i polepszenia współdziałania usługi ATM ARP/MARS z innymi 
komputerami z systemem Windows 2000, na których zostały uruchomione usługi ATM. 

Konfigurowanie zaawansowanego połączenia 
TCP/IP przez sieć ATM 

Na listach serwerów ATM ARP lub MARS można albo używać domyślnych adresów systemu 
Windows 2000, albo dodawać wpisy innych komputerów i przełączników znajdujących się w 
sieci. Jeżeli do listy adresów serwera ARP lub MARS dodasz wiele adresów, klient ATM ARP 
spróbuje się połączyć najpierw z pierwszym adresem na liście; jeżeli nie uda mu się połączyć z 
tym adresem, próbuje następnych, zgodnie z kolejnością, w jakiej figurują na liście. 

1. W 

menu 

Start|Ustawienia

 wybierz 

Połączenia sieciowe i telefoniczne

. 

2. Kliknij 

połączenie ATM odpowiadające karcie sieciowej ATM zainstalowanej na tym 

komputerze. 

3.  W menu rozwijanym 

Plik

 kliknij polecenie 

Właściwości

. 

4. Na 

liście składników sieci zaznacz pozycję 

Internet Protocol (TCP/IP)

, a następnie 

kliknij przycisk 

Właściwości

. 

5. W 

oknie 

Właściwości: Internet Protocol (TCP/IP)

 określ adres IP, który ma być używany 

z tym połączeniem ATM. (Domyślnie połączenie TCP/IP zyskuje adres IP za pomocą 
serwera DHCP.) 

6. W 

oknie 

Właściwości: Internet Protocol (TCP/IP)

 kliknij przycisk 

Zaawansowane

. 

7. Wybierz 

zakładkę 

Klient protokołu ATM ARP

. 

8. Jeżeli chcesz, aby połączenie TCP/IP było używane tylko w stałych obwodach 

wirtualnych (PVC) skonfigurowanych przy użyciu 

Menedżera wywołań ATM

, zaznacz 

opcję 

Tylko kanał PVC

. 

9. Korzystając z przycisków 

Dodaj

, 

Edytuj

 i 

Usuń

, zaktualizuj adresy serwera ATM ARP w 

swojej sieci znajdujące się na liście 

Lista adresów serwera ARP

. Po dodaniu 

dodatkowych adresów serwera skorzystaj z przycisków strzałka 

w górę

 i strzałka 

w dół

, 

aby uporządkować listę. 

10.  Skorzystaj z przycisków 

Dodaj

, 

Edytuj

 i 

Usuń

, aby zaktualizować pole 

Lista adresów 

MARS

 dla dowolnego serwera ATM MARS w swojej sieci. Po dodaniu nowych adresów 

serwera skorzystaj z przycisków strzałek 

w górę

 i 

w dół

, aby uporządkować listę. 

11.  Skonfiguruj inne zaawansowane właściwości TCP/IP, z których będzie korzystać to 

połączenie ATM, takie jak wiele adresów IP, serwerów DNS lub serwerów WINS, a 
następnie kliknij przycisk 

OK

. 

12.  W razie potrzeby określ statyczny adres IP, z którego ma korzystać to połączenie ATM. 

Możesz też ustawić domyślne uzyskiwanie adresu IP za pomocą serwera DHCP. 

Wskazówka: Klienty ATM ARP systemu Windows mają wstępnie skonfigurowane adresy 
ARP/MARS usług ATM systemu Windows. Zaawansowane konfigurowanie klienta zazwyczaj 
nie jest potrzebne.