1. Konstytucyjne uwarunkowania prowadzenia działalności gospodarczej

a. art. 2 – skierowany do organów państwowych. W sferze stosunków gospodarczych

organy też są związane prawem.
Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym
zasady sprawiedliwości społecznej.

[Zasada zaufania do państwa – też w KPA]

b. art. 20 – zasada społecznej gospodarki rynkowej, opartej na:

• wolności działalności gospodarczej – prawo podmiotowe. to państwo musi

wykazać kompetencje do ingerencji

• własności prywatnej
• a element społeczny? solidarność, dialog, współpraca. To łagodzenie drapieżności

kapitalizmu, społecznych skutków gospodarki rynkowej. Przykład: ustawa o
najmie lokali

Społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej,
własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych
stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej.

c. Art. 22

Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze
ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny.
Ograniczenie wolności gospodarczej – w ustawie, ze względu na interes publiczny
(por. art. 31 ust. 3). Np.: koncesja – to b. surowe ograniczenie, 7 obszarów
Na jakich zasadach wprowadzane są te ograniczenia? à zasada proporcjonalności
(przydatność/konieczność/proporcjonalność sensu stricto)
W drodze ustawy – por. art. 46 ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej:

3. Wprowadzenie innych koncesji w dziedzinach działalności gospodarczej mających
szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli albo inny
ważny interes publiczny jest dopuszczalne tylko w przypadku, gdy działalność ta nie
może być wykonywana jako wolna lub po uzyskaniu wpisu do rejestru działalności
regulowanej albo zezwolenia oraz wymaga zmiany niniejszej ustawy.

d. Art. 32: równość, każdy, wszyscy…
e. Preambuła – pomocniczość: jeżeli cel może zrealizować sektor prywatny, to państwo

nic nie robi. Sektor prywatny nie daje rady – państwo wkracza. Podobnie art. 5 TUE:
zasada pomocniczości = UE działa, jeżeli czegoś nie da się załatwić rękami innych
jednostek.

2. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej
Definicja ustawowa działalności gospodarczej – art. 2. Działalnością gospodarczą jest
zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie,
rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w
sposób zorganizowany i ciągły. Cechy:

1. zarobkowa = celem jest osiągnięcie zysku (należy go wyinterpretować in casum).
2. Wytwórcza/budowlana/handlowa/usługowa/poszukiwanie,

rozpoznawanie,

wydobywanie kopalin ze złóż, zawodowa – kryteria klasyfikacji ekonomicznej
(+ wyłączenia z art. 3: rolnictwo)

Te dwie cechy nie mają na celu zawężania pojęcia ex definitione.
3. Działalność zawodowa: aby nie wyłączać wolnych zawodów spod zakresu ustawy;

ale: nie każda ich działalność jest działalnością gospodarczą. Związane jest to ze
spełnianiem kryteriów kwalifikacji do zawodów. [UE: swoboda działalności
gospodarczej i świadczenia usług]

4. Zorganizowana – to m.in. spełnienie wymogów ustawowych. Nie każda

działalność wymaga tego samego poziomu zorganizowania

5. Ciągła – nie incydentalna. Też zależy od zamiaru. Czasami już sama rejestracja

wskazuje na ciągłość.

Pojęcie przedsiębiorcy – art. 4. 1. Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna,
osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa
przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.
2. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej
przez nich działalności gospodarczej.

• Aspekt podmiotowy: osoba fizyczna, prawna, ułomna osoba prawna
• Aspekt przedmiotowy: wykonywanie we własnym imieniu działalności gospodarczej.

Podmiot musi prowadzić działalność gospodarczą!

• Kiedyś (KH) był nacisk na stronę podmiotową, dziś idzie to w stronę przedmiotowej.

• Osoba fizyczna – definicja w KC.

Czy każda osoba fizyczna? Ubezwłasnowolniona? Czy taka osoba działa we własnym
imieniu? Np. giną wspólnicy sp. cyw., dziedziczy dziecko – do 18 rż. nie jest przedsiębiorcą –
bo nie we własnym imieniu. Z zasady żadna czynność związana z działalnością gospodarczą
nie jest działaniem bagatelnym (skoro związanym z prowadzeniem przedsiębiorstwa) è od
13 rż. można? Bez sensu. Barierą jest raczej pełna zdolność do CZP.

• Osoba prawna – art. 33 KC.
Czy każda osoba prawna może prowadzić taką działalność? Skarb Państwa jako osoba
prawda – czy może prowadzić działalność gospodarczą? W jakich sytuacjach SP może być
przedsiębiorcą? A gmina? à zakład budżetowy.
Formy prowadzenia DG przez gminę: spółki, zakład komunalny – to nie osoba prawna, tylko
komunalny zakład budżetowy. To jest prowadzenie działalności gospodarczej przez gminę.

Fundacje, stowarzyszenia – nie w celu zarobkowym… Wszystko idzie na cele statutowe =
można działać w celu osiągnięcia zysku, ale nie wolno nim swobodnie dysponować. Takie
stowarzyszenie może prowadzić działalność gospodarczą, więc i być przedsiębiorcą.

• Jednostki organizacyjne nie będące osobą prawną, którym odrębna ustawa przyznaje

zdolność prawną – np. spółka jawna, kościół, związek wyznaniowy, wspólnota
mieszkaniowa, ale nie spółka cywilna.

Dalsze definicje ustawowe – Art. 5. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) organ koncesyjny - organ administracji publicznej upoważniony na podstawie ustawy do
udzielania, odmowy udzielania, zmiany i cofania koncesji;
2) osoba zagraniczna:
a) osobę fizyczną nieposiadającą obywatelstwa polskiego,
b) osobę prawną z siedzibą za granicą,
c) jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną posiadającą zdolność prawną, z
siedzibą za granicą;
3) przedsiębiorca zagraniczny - osobę zagraniczną wykonującą działalność gospodarczą za
granicą oraz obywatela polskiego wykonującego działalność gospodarczą za granicą; à
także – Polak za granicą = decyduje aspekt przedmiotowy
4) oddział - wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej,
wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem
wykonywania działalności; por. art. 85 i następne – rygory dotyczące oddziału przedsiębiorcy
zagranicznego. W zakresie działalności przedsiębiorcy głównego.
Przedstawicielstwo vs oddział: przedstawicielstwo – służy tylko do promowania,
reklamowania; inny rygor rejestracji (przedstawicielstwo – rejestr przedstawicielstw
przedsiębiorstw zagranicznych prowadzony przez ministra gospodarki; oddział – w KRS)
5) działalność regulowana - działalność gospodarczą, której wykonywanie wymaga
spełnienia szczególnych warunków, określonych przepisami prawa;
6) właściwy organ - właściwy w sprawach podejmowania, wykonywania lub zakończenia
działalności gospodarczej organ administracji publicznej, samorządu zawodowego oraz inny
organ władzy publicznej;

Rozwinięcie konstytucyjnych zasad prowadzenia DG - art. 6. 1. Podejmowanie, wykonywanie
i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z
zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.
= zasada wolności podejmowania, wykonywania, zakończenia działalności. Dla każdego na
równych prawach – wolność.
2. Właściwy organ nie może żądać ani uzależniać swojej decyzji w sprawie podjęcia,
wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej przez zainteresowaną osobę od
spełnienia przez nią dodatkowych warunków, w szczególności od przedłożenia dokumentów
lub ujawnienia danych, nieprzewidzianych przepisami prawa.
= zasada państwa prawnego, zaufania do państwa.
3. Właściwy organ, z wyłączeniem sądu powszechnego, nie może żądać ani uzależnić swoich
rozstrzygnięć w sprawie podjęcia, wykonywania lub zakończenia działalności gospodarczej

od przedłożenia dokumentów w formie oryginału, poświadczonej kopii lub poświadczonego
tłumaczenia, chyba że obowiązek taki jest przewidziany przepisami ustaw szczególnych z
uwagi na nadrzędny interes publiczny lub wynika z bezpośrednio stosowanych przepisów
powszechnie obowiązującego prawa wspólnotowego albo ratyfikowanych umów
międzynarodowych.
= nie można żądać dodatkowych dokumentów bez podstawy prawnej…

Rejestry przedsiębiorców:

- sensu stricto – czy dany rejestr ujawnia podjęcie przez przedsiębiorcę działalności?

CEIDG – osoba fizyczna. System administracyjny
KRS – każdy inny przedsiębiorca. Jest to rejestr sądowy.

- Sensu largo – każdy, w którym przedsiębiorca jest z jakiegoś powodu ujawniany

Skąd dualizm rejestrów s. stricto?
Art. 14. 1. Przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą w dniu złożenia wniosku o
wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo po uzyskaniu
wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym. – działalność od dnia
złożenia wniosku do CEIDG = wpis deklaratoryjny; od dnia wpisu do KRS = wpis
konstytutywny, od niego można zacząć. Wyjątek: sp. kapitałowe w organizacji (ust. 4)
2. Wpisowi do ewidencji podlegają przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi.
3. Przedsiębiorca ma prawo we wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o
Działalności Gospodarczej określić późniejszy dzień podjęcia działalności gospodarczej niż
dzień złożenia wniosku.
4. Spółka kapitałowa w organizacji może podjąć działalność gospodarczą przed uzyskaniem
wpisu do rejestru przedsiębiorców.
5. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy ustawy uzależniają podejmowanie i
wykonywanie działalności gospodarczej od obowiązku uzyskania przez przedsiębiorcę
koncesji albo zezwolenia, o którym mowa w art. 75.
6. W przypadku przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, podejmujących działalność
gospodarczą wiążącą się z obowiązkiem uzyskania przez przedsiębiorcę wpisu w rejestrze
działalności regulowanej, stosuje się przepis art. 65 ust. 3.
7. Zasady wpisu do rejestru przedsiębiorców określają odrębne przepisy.

Rejestracja spółki w KRS – to postępowanie rejestrowe, stosuje się KPC, nie KPA. KRS
składa się z rejestru przedsiębiorców, organizacji oraz rejestru dłużników niewypłacalnych.

Art. od 6 do 13a – większość ma charakter hasłowy i jest rozwinięta w ustawach
szczegółowych (art. 7 – udzielanie pomocy, 8 – wspieranie rozwoju przedsiębiorczości). Dwa
ważne:
1) interpretacja - art. 10 1. Przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji
publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji
co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia
przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub
zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

2. Wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń
przyszłych.
3. Przedsiębiorca we wniosku o wydanie interpretacji jest obowiązany przedstawić stan
faktyczny lub zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie.
(…)
Art. 10a. 1. Interpretację wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 30
dni od dnia otrzymania przez organ administracji publicznej lub państwową jednostkę
organizacyjną kompletnego i opłaconego wniosku. W razie niewydania interpretacji w
terminie uznaje się, że w dniu następującym po dniu, w którym upłynął termin wydania
interpretacji, została wydana interpretacja stwierdzająca prawidłowość stanowiska
przedsiębiorcy przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji.
Ta instytucja służy wyjaśnianiu przez organ wątpliwości przedsiębiorcy w sprawie
stosowania przepisów dot. danin publicznych i składek na ubezpieczenia
społeczne/zdrowotne. Zalety: wiąże organ, nie przedsiębiorcę; stanowisko przedstawione
przez przedsiębiorcę – wiąże organ, jeżeli on nie odpisze.
2) Art. 13 – dotyczy reguł podejmowania DG przez osoby zagraniczne. Trzy grupy:

I.

Osoby zagraniczne z UE i EFTA (czyli z EOG) oraz państwa zewnętrzne, które
zawarły umowy z UE – na tych samych zasadach, co obywatele polscy = swoboda
podjęcia, wykonywania, zakończenia DG

II.

Osoby zagraniczne, które mają pewien status (jakieś zezwolenie: zgodę na
osiedlenie się, na pobyt rezydenta długoterminowego WE, status uchodźcy itp.) –
jak obywatele polscy

III.

Inne osoby – brak pełnej swobody wyboru formy prawnej: sp. komandytowa,
komandytowo-akcyjna, z o.o., akcyjna + pełna rachunkowość i sprawozdanie
finansowe do KRS

Rozdział II ustawy – zasady podejmowania i wykonywania DG – przepisy obowiązujące
wszystkich przedsiębiorców.

- obowiązek rejestracji – art. 14
- posiadanie NIP – art. 16
- rachunek bankowy – art. 22
- oznaczanie przedsiębiorcy w ofercie – art. 21
- oznaczanie towaru – art. 20
- oraz hasłowo: szanowanie zasad konkurencji – art. 17, ochrony środowiska – art. 18,

wykonywanie czynności przez fachowców – art. 19

- zawieszanie – art. 14a (30 dni do 24 miesięcy). Wolno: wykonywać wszelkie

czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą
zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, zbywać własne środki trwałe i
wyposażenie, uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach
podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą
wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej,
wykonywać wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa, osiągać przychody
finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania

działalności gospodarczej. Może być kontrola na zasadach przewidzianych dla
przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
A czego nie wolno? Wykonywać DG i otrzymywać z niej przychodów.

Rozdział III – CEIDG.

- Nie jest sądowy. Ma charakter administracyjny. Prowadzi go minister właściwy ds.

gospodarki

- Właściwy dla osób fizycznych.
- Zastąpił starą ewidencję działalności gospodarczej, prowadzoną przez organy gminy

(treść merytoryczna jest ta sama, różnica: CEIDG jest zinformatyzowany – art. 23 2.
CEIDG prowadzi w systemie teleinformatycznym minister właściwy do spraw
gospodarki.

- Wniosek – na formularzu elektronicznym. Ale jest furtka: za pośrednictwem gminy na

formularzach pisemnych i te wnioski (tylko te) administruje wójt jako zadanie zlecone
= wprowadza dane do systemu, a organem rejestrowym pozostaje minister
gospodarki.
Art. 26 2. Wniosek o wpis do CEIDG może być również złożony na formularzu
zgodnym z formularzem, o którym mowa w ust. 1, w wybranym przez przedsiębiorcę
urzędzie gminy:

- Skutek złożenia wniosku do CEIDG – można podjąć działalność w dniu złożenia

wniosku (bo wpis to czynność materialno-techniczna). Ale wykreślenie – w drodze
decyzji – art. 34 2. Przedsiębiorca podlega wykreśleniu z CEIDG z urzędu, w drodze
decyzji administracyjnej ministra właściwego do spraw gospodarki, w przypadku:

- Domniemanie prawdziwości – art. 33 Domniemywa się, że dane wpisane do CEIDG

są prawdziwe. Jeżeli do CEIDG wpisano dane niezgodnie z wnioskiem lub bez tego
wniosku, osoba wpisana do CEIDG nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej,
działającej w dobrej wierze, zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli po
powzięciu informacji o tym wpisie zaniedbała wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o
sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu.

- Jawność – art. 38 1. Dane i informacje udostępniane przez CEIDG są jawne. Każdy

ma prawo dostępu do danych i informacji udostępnianych przez CEIDG.
2. Dane i informacje, o których mowa w art. 37 ust. 1 i 2, są udostępniane na stronie
internetowej CEIDG.

- Wniosek niepoprawny – brak rygoru. System wyrzuci błąd. Art. 27 1. Wpis do CEIDG

jest dokonywany jeżeli wniosek jest złożony przez osobę uprawnioną i jest poprawny;
3. Jeżeli wniosek określony w art. 26 ust. 1 jest niepoprawny, system
teleinformatyczny CEIDG informuje niezwłocznie składającego o niepoprawności
tego wniosku.
A jeżeli wniosek pisemny jest z błędem – wójt wzywa do poprawienia wskazując
błędy; termin 7 dni, rygor braku rozpoznania. art. 27 4. Jeżeli wniosek złożony w
sposób określony w art. 26 ust. 2 jest niepoprawny, organ gminy niezwłocznie wzywa
do skorygowania lub uzupełnienia wniosku, wskazując uchybienia, w terminie 7 dni
roboczych, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.

Rozdział IV – koncesje i zezwolenia.

3x formy reglamentacji DG: koncesja/zezwolenie/wpis do rejestru działalności regulowanej.
Każda taka forma to ograniczenie swobody działalności gospodarczej, ale nie tak samo
dotkliwe (różnice w surowości).
Ograniczenia muszą być ustawowe i proporcjonalne. Ustalają je ustawy szczegółowe.
Art. 46 ust. 3. Wprowadzenie innych koncesji w dziedzinach działalności gospodarczej
mających szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli albo
inny ważny interes publiczny jest dopuszczalne tylko w przypadku, gdy działalność ta nie
może być wykonywana jako wolna lub po uzyskaniu wpisu do rejestru działalności
regulowanej albo zezwolenia oraz wymaga zmiany niniejszej ustawy.
Inne koncesje, niż w ust. 1 – tylko, gdy jest to niezbędne = nie może być ani wolna, ani po
wpisie, ani bez zezwolenia (środek ma być adekwatny) à sugestia gradacji surowości
działalność wolna < działalność regulowana < zezwolenia, zgody < koncesje.
[to nie wszystkie środki reglamentacji – tylko wymienione w ustawie. Nad koncesją jest
jeszcze np. monopol]
koncesja to uchylenie zakazu wobec indywidualnego przedsiębiorcy, zezwolenie na
działalność na obszarze zakazanym. 1stronny, indywidualny akt – decyzja administracyjna.

koncesja

zezwolenie

katalog zamknięty w art. 46 ust. 1:

1) poszukiwania, rozpoznawania złóż węglowodorów oraz kopalin stałych
objętych własnością górniczą, wydobywania kopalin ze złóż, podziemnego
bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz podziemnego składowania
odpadów;
2) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz
wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym;
3) wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji i
obrotu paliwami i energią;
4) ochrony osób i mienia;
5) (80) rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych, z
wyłączeniem programów rozpowszechnianych wyłącznie w systemie
teleinformatycznym, które nie są rozprowadzane naziemnie, satelitarnie lub w
sieciach kablowych;
6) przewozów lotniczych;
7) prowadzenia kasyna gry.

Ten katalog odsyła jednak do ustaw szczegółowych,
bo aby go zrozumieć – trzeba znać przepisy
szczegółowe.

art. 75 – brak katalogu, tylko odesłanie.

1. Uzyskania zezwolenia wymaga wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie określonym w przepisach:

są wspólne przepisy o koncesjach, bo są przepisy o
postępowaniu koncesyjnym

brak wspólnych przepisów o zezwoleniach

Są to kluczowe, strategiczne dziedziny (i kasyna)

dziedziny mniej strategiczne albo wcale

Procedura koncesyjna: są przepisy w ustawach szczegółowych/część ogólna ustawy o
swobodzie... w braku takich przepisów/wreszcie KPA w braku przepisów w ustawie o
swobodzie….
Modyfikacja procedury dot. koncesji w ustawach szczegółowych:

- Art. 47 1. Jeżeli przepisy odrębnych ustaw nie stanowią inaczej, udzielenie, odmowa

udzielenia, zmiana i cofnięcie koncesji lub ograniczenie jej zakresu należy do ministra
właściwego ze względu na przedmiot działalności gospodarczej wymagającej

uzyskania koncesji. à minister wł. do przedmiotu = np. RTV – przewodniczący
KRRiTV.
Skoro organ koncesyjny to organ centralny to oznacza, że koncesja wydawana jest na
teren całego kraju, strategiczne sektory, koncesji wydaje się niewiele.

- Art. 50-52 – modyfikacje postępowań.

Art. 50 – możliwość kontroli przedsiębiorcy przed podjęciem decyzji o koncesji.
Art. 51-52 – gdy ograniczona liczba koncesji + chętnych jest więcej, niż koncesji:
ogłoszenie w Monitorze Polskim, przetarg.

- Art. 56 1. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej

zakres w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji:
1) gdy przedsiębiorca nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej
objętej koncesją określonych w ustawie lub warunków podanych do wiadomości
przedsiębiorcom w trybie art. 48 ust. 2 lub art. 51 ust. 1;
2) ze względu na zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa państwa lub obywateli;
à ta przesłanka jest nieostra i może prowadzić do uznaniowości
3) jeżeli w wyniku przeprowadzonego przetargu, o którym mowa w art. 52, udzielono
koncesji innemu przedsiębiorcy lub przedsiębiorcom; à skuteczność przetargu
4) w przypadkach określonych w odrębnych przepisach.
2. Organ koncesyjny może czasowo wstrzymać udzielanie koncesji, ze względu na
przyczyny wymienione w ust. 1 pkt 2, ogłaszając o tym w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
Możliwość odmówienia/ograniczenia zakresu koncesji.

- Art. 58. 1. Organ koncesyjny cofa koncesję, w przypadku gdy: à oblig cofnięcia, bez

uznaniowości

1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania
działalności gospodarczej objętej koncesją;
2) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją,
mimo wezwania organu koncesyjnego, lub trwale zaprzestał wykonywania
działalności gospodarczej objętej koncesją.
2. Organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy
przedsiębiorca:
1) rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania
koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa;
2) w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego
z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność
gospodarczą objętą koncesją.
3. (82) Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres ze względu na
zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli, a
także w razie ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy. à fakultatywne cofnięcie

- Art. 60. 1. Przedsiębiorca, który zamierza podjąć działalność gospodarczą

wymagającą uzyskania koncesji, może ubiegać się o przyrzeczenie wydania koncesji,
zwane dalej "promesą". W promesie uzależnia się udzielenie koncesji od spełnienia
warunków wykonywania działalności gospodarczej wymagającej uzyskania koncesji.

Promesa to też decyzja administracyjna. Celem – łagodzenie uznaniowości. Po
wydaniu promesy cdz nie można odmówić wydania koncesji: 4. W okresie ważności
promesy nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności
gospodarczej określonej w promesie, chyba że – coś się zmieniło, nie spełniono
warunków z promesy, przedsiębiorca nie spełnia warunków/zagrożenie obronności
Przy zezwoleniach nie ma promes, bo to decyzja związana.
Promesy wydaje się na czas oznaczony, nie krótszy niż 6 miesięcy.

Zezwolenia:

- W art. 75 jest katalog ustaw, nie katalog obszarów.
- Wydanie zezwolenia to decyzja związana
- Obszary – niekoniecznie strategiczne.
- To niejednolita grupa.

Rejestr działalności regulowanej

– ujawnia, potwierdza uprawnienia, nie ma charakteru konstytutywnego. Ma inną

funkcję, niż KRS czy CEIDG. Wpis do RDR nie konsumuje obowiązku wpisu do
CEIDG albo KRS.

– Wpis do RDR to czynność materialno-techniczna, a nie decyzja. W związku z tym

jeżeli po złożeniu wniosku wpisu w terminie nie ma – można podjąć działalność.

– Rejestrów jest tyle, ile razy ustawy przewidują wpis do nich.
– Wpis do RDR opiera się na oświadczeniu, nie na udowodnieniu. Weryfikuje się

dopiero po wpisie, wtedy ew. wykreślenie

– Wykreślenie i odmowa wpisu – to decyzje administracyjne. Przesłanki:

Art. 68. Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej, w drodze decyzji,
odmawia wpisu przedsiębiorcy do rejestru, w przypadku gdy:
1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania
działalności gospodarczej objętej wpisem;
2) przedsiębiorcę wykreślono z rejestru tej działalności regulowanej z przyczyn, o
których mowa w art. 71 ust. 1, w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku.
Art. 71. 1. Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej wydaje decyzję o
zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności objętej wpisem, gdy:
1) przedsiębiorca złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 65, niezgodne ze
stanem faktycznym;
2) przedsiębiorca nie usunął naruszeń warunków wymaganych do wykonywania
działalności regulowanej w wyznaczonym przez organ terminie;
3) stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych do wykonywania działalności
regulowanej przez przedsiębiorcę.
3. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, organ z urzędu wykreśla
wpis przedsiębiorcy w rejestrze działalności regulowanej.

3. Ustawa o gospodarce komunalnej

czym jest gospodarka komunalna? Obejmuje działalność trzech JST, ale dominująca pozycja
gminy, która w najszerszym zakresie może prowadzić GK ó gospodarka komunalna ~
prowadzona przez gminę.
Art. 1 ust. 1: Ustawa określa zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu
terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu
zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.
– zakres regulowania ustawy: zasady i formy GK prowadzonej przez JST. Polega ona na
realizacji przez JST zadań własnych w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty
samorządowej.
Por. art. 6-7 u.s.g. – domniemanie kompetencji gminy – należą do niej zadania lokalne nie
zastrzeżone dla innych JST. Wśród zadań własnych gminy jest m.in. ład przestrzenny, gminne
drogi, ulice, działalność telekomunikacyjna.

Zakres GK – art. 1 ust. 2: Gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o
charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie
zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Zakres użyteczności publicznej – tam działalność gminy (JST) jest powszechna, a poza tym
zakresem – wyjątkowa; a to dlatego, że działa zasada subsydiarności i jeżeli coś może zrobić
sektor prywatny, to niech on to robi, a nie państwo/gmina samodzielnie. Dodatkową cechą
zakresu użyteczności publicznej jest brak zysku, więc działalność jest z definicji nieopłacalna
lub mało opłacalna.
Zatem, czy GK to działalność gospodarcza gminy? Element zysku w działalności
gospodarczej – ale GK jest prowadzona bez celu zarobkowego i gmina nie może zaniechać
działalności w jego braku.
Czy GK jest: 1) wybudowanie hotelu, 2) targowisko, 3) założenie klubu sportowego?
Targowisko – tak, to działalność użyteczności publicznej – WSA wskazał na powszechnie
dostępny charakter, odpowiedzialność gminy za jego funkcjonowanie, dodatkowo stroną
transakcji nie jest targowisko, tylko kupcy. Pozostałe – trzeba badać in concreto.

Poza sferą użyteczności publicznej?
Art. 10. 1. Poza sferą użyteczności publicznej gmina może tworzyć spółki prawa handlowego i
przystępować do nich, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:
1) istnieją niezaspokojone potrzeby wspólnoty samorządowej na rynku lokalnym;
2) występujące w gminie bezrobocie w znacznym stopniu wpływa ujemnie na poziom życia
wspólnoty samorządowej, a zastosowanie innych działań i wynikających z obowiązujących
przepisów środków prawnych nie doprowadziło do aktywizacji gospodarczej, a w
szczególności do znacznego ożywienia rynku lokalnego lub trwałego ograniczenia
bezrobocia.
à niezaspokojone potrzeby wspólnoty i bezrobocie, którego nie można inaczej zlikwidować
2. Poza sferą użyteczności publicznej gmina może tworzyć spółki prawa handlowego i
przystępować do nich również wówczas, jeżeli zbycie składnika mienia komunalnego

mogącego stanowić wkład niepieniężny gminy do spółki albo też rozporządzenie nim w inny
sposób spowoduje dla gminy poważną stratę majątkową. à jeżeli nie opłaca się zrobienie ze
składnikiem mienia czego innego, niż wniesienie do spółki
3. Ograniczenia dotyczące tworzenia spółek prawa handlowego i przystępowania przez gminę
do nich, o których mowa w ust. 1 i 2, nie mają zastosowania do posiadania przez gminę akcji
lub udziałów spółek zajmujących się czynnościami bankowymi, ubezpieczeniowymi oraz
działalnością doradczą, promocyjną, edukacyjną i wydawniczą na rzecz samorządu
terytorialnego, a także innych spółek ważnych dla rozwoju gminy, w tym klubów sportowych
działających w formie spółki kapitałowej.

Województwo – u.s.w.
Art. 13. 1. W sferze użyteczności publicznej województwo może tworzyć spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością, spółki akcyjne lub spółdzielnie, a także może przystępować do takich
spółek lub spółdzielni.
2. Poza sferą użyteczności publicznej województwo może tworzyć spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością i spółki akcyjne oraz przystępować do nich, jeżeli działalność spółek
polega na wykonywaniu czynności promocyjnych, edukacyjnych, wydawniczych oraz na
wykonywaniu działalności w zakresie telekomunikacji służących rozwojowi województwa.
ó może, ale nie zawsze – są ograniczenia przedmiotowe działalności.

Powiat – u.s.p.
Art. 6. 1. W celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać
umowy z innymi podmiotami.
2. Powiat nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadania o
charakterze użyteczności publicznej.
ó poza sferą użyteczności – nie może prowadzić działalności.

Formy prowadzenia GK: Art. 2. Gospodarka komunalna może być prowadzona przez
jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach samorządowego zakładu
budżetowego lub spółek prawa handlowego

- samorządowy zakład budżetowy (à ustawa o finansach publicznych)
- spółka prawa handlowego
- powierzanie zadań

w szczególności = to nie jest zamknięty katalog.

Rozdział II – kto tworzy samorządowy zakład budżetowy – organy stanowiące JST
Art. 7. Działalność wykraczająca poza zadania o charakterze użyteczności publicznej nie
może być prowadzona w formie samorządowego zakładu budżetowego.
Samorządowy zakład budżetowy – tylko zadania o charakterze użyteczności publicznej.

Rozdział III – spółki z udziałem JST
Art. 9. 1. Jednostki samorządu terytorialnego mogą tworzyć spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, a także mogą przystępować do takich spółek.

2. Jednostki samorządu terytorialnego mogą także tworzyć spółki komandytowe lub
komandytowo-akcyjne, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o
partnerstwie publiczno-prywatnym.

Art. 10a – modyfikacja KSH: 1. W spółkach z udziałem jednostek samorządu terytorialnego
działa rada nadzorcza.
Wymóg tworzenia RN w każdej spółce z udziałem JST, a w KSH – np. spółka z o.o. nie
zawsze musi mieć RN.
Dodatkowo, inna kadencja członka RN, niż w KSH, egzamin, powołanie i odwołanie zarządu
w uchwale RN.

4. Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów

• Ważniejsze definicje ustawowe:
Art. 4 Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) przedsiębiorcy - rozumie się przez to przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów o swobodzie
działalności gospodarczej, a także: à szerzej, niż w u.s.d.g., by poza ochroną nie pozostał
żaden podmiot, który teoretycznie mógłby oddziaływać na rynek – a to szersza kategoria, niż
‘podmiot prowadzący działalność gospodarczą’
a) osobę fizyczną, osobę prawną, a także jednostkę organizacyjną niemającą osobowości
prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną, organizującą lub świadczącą usługi o
charakterze użyteczności publicznej, które nie są działalnością gospodarczą w rozumieniu
przepisów o swobodzie działalności gospodarczej,
b) osobę fizyczną wykonującą zawód we własnym imieniu i na własny rachunek lub
prowadzącą działalność w ramach wykonywania takiego zawodu,
c) osobę fizyczną, która posiada kontrolę, w rozumieniu pkt 4, nad co najmniej jednym
przedsiębiorcą, choćby nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o
swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli podejmuje dalsze działania podlegające kontroli
koncentracji, o której mowa w art. 13,
d) związek przedsiębiorców w rozumieniu pkt 2 - na potrzeby przepisów dotyczących praktyk
ograniczających konkurencję oraz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;
(…)
5) porozumieniach - rozumie się przez to:
a) umowy zawierane między przedsiębiorcami, między związkami przedsiębiorców oraz
między przedsiębiorcami i ich związkami albo niektóre postanowienia tych umów,
b) uzgodnienia dokonane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej przedsiębiorców lub
ich związki,
c) uchwały lub inne akty związków przedsiębiorców lub ich organów statutowych;
(…)
9) rynku właściwym - rozumie się przez to rynek towarów, które ze względu na ich
przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, są uznawane przez ich nabywców za
substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym, ze względu na ich rodzaj i właściwości,
istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty
transportu, panują zbliżone warunki konkurencji;
10) pozycji dominującej - rozumie się przez to pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu
zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości
działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów;
domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku
właściwym przekracza 40 %; à domniemanie posiadania pozycji dominującej w przypadku
udziałów w rynku > 40%, które to domniemanie można obalić w obie strony: wykazać, że
przy udziale 80% nie ma pozycji dominującej/przy udziale 20% taka pozycja dominująca
występuje.

• Co jest objęte ustawą? 3x działania mające na celu lub skutkujące eliminacją lub

ograniczeniem konkurencji, a mające następujące postaci:

I.

porozumienie ograniczające konkurencję = praktyki ograniczające konkurencję – to
praktyki grupowe
Art. 6. 1. Zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie,
ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym,
polegające w szczególności na:
1) ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub
sprzedaży towarów;
2) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego
lub inwestycji;
3) podziale rynków zbytu lub zakupu;
4) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub
niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki
konkurencji;
5) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę
innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z
przedmiotem umowy;
6) ograniczaniu dostępu do rynku lub eliminowaniu z rynku przedsiębiorców
nieobjętych porozumieniem;
7) uzgadnianiu przez przedsiębiorców przystępujących do przetargu lub przez tych
przedsiębiorców i przedsiębiorcę będącego organizatorem przetargu warunków
składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny.
2. Porozumienia, o których mowa w ust. 1, są w całości lub w odpowiedniej części
nieważne, z zastrzeżeniem art. 7 i 8.
Wyjątek w art. 7 i 8:
Art. 7 – to ‘mniejsze’ porozumienia.

Art. 7. 1. Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się do porozumień zawieranych
między:
1) konkurentami, których łączny udział w rynku w roku kalendarzowym poprzedzającym
zawarcie porozumienia nie przekracza 5 %;
2) przedsiębiorcami, którzy nie są konkurentami, jeżeli udział w rynku posiadany przez
któregokolwiek z nich w roku kalendarzowym poprzedzającym zawarcie porozumienia nie
przekracza 10 %.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do przypadków określonych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i 7.

Art. 8 – to tzw. reguła rozsądku.

Art. 8. 1. Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się do porozumień, które
jednocześnie:
1) przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu
technicznego lub gospodarczego;
2) zapewniają nabywcy lub użytkownikowi odpowiednią część wynikających z porozumień
korzyści;
3) nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne
do osiągnięcia tych celów;
4) nie stwarzają tym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku
właściwym w zakresie znacznej części określonych towarów.

II.

Nadużywanie pozycji dominującej = praktyki indywidualne – w tym przypadku nie
ma reguły rozsądku, odstępstw.
Art. 9. 1. Zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez
jednego lub kilku przedsiębiorców. à nie jest zakazane posiadanie pozycji
dominującej, tylko jej nadużywanie.
2. Nadużywanie pozycji dominującej polega w szczególności na:
1) bezpośrednim lub pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen
nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich, odległych terminów płatności lub
innych warunków zakupu albo sprzedaży towarów;
2) ograniczeniu produkcji, zbytu lub postępu technicznego ze szkodą dla
kontrahentów lub konsumentów;
3) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub
niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki
konkurencji;
4) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę
innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z
przedmiotem umowy;
5) przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź
rozwoju konkurencji;
6) narzucaniu przez przedsiębiorcę uciążliwych warunków umów, przynoszących
mu nieuzasadnione korzyści;
7) podziale rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub
podmiotowych.
3. Czynności prawne będące przejawem nadużywania pozycji dominującej są w
całości lub w odpowiedniej części nieważne.

III.

Naruszanie zbiorowego interesu konsumentów – dział IV ustawy. Interes zbiorowy to
nie suma interesów indywidualnych.
Art. 24. 1. Zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów.
2. Przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w
nie bezprawne działanie przedsiębiorcy, w szczególności:
1) stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru
postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone (to ten rejestr prowadzony
przez Prezesa UOKIK)
2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej
informacji;
3) nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji.
3. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma indywidualnych interesów
konsumentów.

Czwarty obszar uregulowania ustawowego – właściwy organ sprawuje kontrolę koncentracji
przedsiębiorstw – dział III ustawy – art. 13 do 23.
Art. 13. 1. Zamiar koncentracji podlega zgłoszeniu Prezesowi Urzędu, jeżeli:

1) łączny światowy obrót przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku
obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość 1.000.000.000 euro lub
2) łączny obrót na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorców uczestniczących w
koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość
50.000.000 euro.
2. Obowiązek wynikający z ust. 1 dotyczy zamiaru:
1) połączenia dwóch lub więcej samodzielnych przedsiębiorców;
2) przejęcia - przez nabycie lub objęcie akcji, innych papierów wartościowych, udziałów
lub w jakikolwiek inny sposób - bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad jednym lub więcej
przedsiębiorcami przez jednego lub więcej przedsiębiorców;
3) utworzenia przez przedsiębiorców wspólnego przedsiębiorcy;
4) nabycia przez przedsiębiorcę części mienia innego przedsiębiorcy (całości lub części
przedsiębiorstwa), jeżeli obrót realizowany przez to mienie w którymkolwiek z dwóch lat
obrotowych poprzedzających zgłoszenie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
równowartość 10.000.000 euro.
Z następującymi wyjątkami:
Art. 14. Nie podlega zgłoszeniu zamiar koncentracji:
1) jeżeli obrót przedsiębiorcy, nad którym ma nastąpić przejęcie kontroli, zgodnie z art. 13
ust. 2 pkt 2, nie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch lat
obrotowych poprzedzających zgłoszenie równowartości 10.000.000 euro; à obrót przez dwa
poprzednie lata mniejszy, niż 10 mln euro
2) polegającej na czasowym nabyciu lub objęciu przez instytucję finansową akcji albo
udziałów w celu ich odsprzedaży, jeżeli przedmiotem działalności gospodarczej tej instytucji
jest prowadzone na własny lub cudzy rachunek inwestowanie w akcje albo udziały innych
przedsiębiorców, pod warunkiem, że odsprzedaż ta nastąpi przed upływem roku od dnia
nabycia lub objęcia, oraz że:
a) instytucja ta nie wykonuje praw z tych akcji albo udziałów, z wyjątkiem prawa do
dywidendy, lub
b) wykonuje te prawa wyłącznie w celu przygotowania odsprzedaży całości lub części
przedsiębiorstwa, jego majątku lub tych akcji albo udziałów;
3) polegającej na czasowym nabyciu lub objęciu przez przedsiębiorcę akcji lub udziałów w
celu zabezpieczenia wierzytelności, pod warunkiem że nie będzie on wykonywał praw z tych
akcji lub udziałów, z wyłączeniem prawa do ich sprzedaży;
4) następującej w toku postępowania upadłościowego, z wyłączeniem przypadków, gdy
zamierzający przejąć kontrolę jest konkurentem albo należy do grupy kapitałowej, do której
należą konkurenci przedsiębiorcy przejmowanego;
5) przedsiębiorców należących do tej samej grupy kapitałowej.

• Struktura organizacyjna ochrony konkurencji i konsumentów – dział V ustawy.

a. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów – art. 29 i nast.

Art. 29. 1. Prezes Urzędu jest centralnym organem administracji rządowej właściwym w
sprawach ochrony konkurencji i konsumentów. Prezes Rady Ministrów sprawuje nadzór nad
działalnością Prezesa Urzędu.

3. Prezes Rady Ministrów powołuje Prezesa Urzędu spośród osób wyłonionych w drodze
otwartego i konkurencyjnego naboru.
4. Prezes Rady Ministrów odwołuje Prezesa Urzędu. Prezes Urzędu pełni obowiązki do dnia
powołania jego następcy.
Ponadto premier powołuje też wiceprezesów UOKiK
Art. 30. 1. Prezes Rady Ministrów powołuje wiceprezesów Urzędu spośród osób wyłonionych
w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru. Prezes Rady Ministrów odwołuje
wiceprezesów Urzędu na wniosek Prezesa Urzędu.

Prezes UOKiK to jeden z tzw. regulatorów. Dysponuje szerokimi kompetencjami:

Art. 31. Do zakresu działania Prezesa Urzędu należy:
1) sprawowanie kontroli przestrzegania przez przedsiębiorców przepisów ustawy;
2) wydawanie decyzji w sprawach praktyk ograniczających konkurencję, w sprawach koncentracji
przedsiębiorców oraz w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, a także
innych decyzji przewidzianych w ustawie;
3) prowadzenie badań stanu koncentracji gospodarki oraz zachowań rynkowych przedsiębiorców;
4) przygotowywanie projektów rządowych programów rozwoju konkurencji oraz projektów
rządowej polityki konsumenckiej;
5) współpraca z krajowymi i międzynarodowymi organami i organizacjami, do których zakresu
działania należy ochrona konkurencji i konsumentów;
6) wykonywanie zadań i kompetencji organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, określonych w rozporządzeniu nr 1/2003/WE oraz w rozporządzeniu nr 139/2004/WE;
7) wykonywanie zadań i kompetencji właściwego organu oraz jednolitego urzędu łącznikowego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, określonych w rozporządzeniu nr 2006/2004/WE;
8) opracowywanie i przedkładanie Radzie Ministrów projektów aktów prawnych dotyczących
ochrony konkurencji i konsumentów;
9) przedkładanie Radzie Ministrów okresowych sprawozdań z realizacji rządowych programów
rozwoju konkurencji i polityki konsumenckiej;
10) współpraca z organami samorządu terytorialnego, w zakresie wynikającym z rządowej polityki
konsumenckiej;
11) inicjowanie badań towarów, wykonywanych przez organizacje konsumenckie;
12) opracowywanie i wydawanie publikacji oraz programów edukacyjnych popularyzujących wiedzę
o ochronie konkurencji i konsumentów;
13) występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów;
14) realizacja zobowiązań międzynarodowych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie współpracy i
wymiany informacji w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów oraz pomocy publicznej;
15) gromadzenie i upowszechnianie orzecznictwa w sprawach z zakresu ochrony konkurencji i
konsumentów, w szczególności przez zamieszczanie decyzji Prezesa Urzędu na stronie internetowej
Urzędu;
16) współpraca z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie niezbędnym do
realizacji jego zadań ustawowych;
17) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub ustawach odrębnych.

Dodatkowe zadanie – wydawanie dziennika urzędowego:

Art. 32. 1. Prezes Urzędu wydaje Dziennik Urzędowy Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Na szczeblu centralnym w UOKiK działa prezes, wiceprezesowie, także delegatury
kierowane przez dyrektorów są elementem szczebla centralnego (w tym sensie, że to nie jest
organ samorządowy):
Art. 33. 1. W skład Urzędu wchodzi Centrala w Warszawie oraz delegatury Urzędu w
Bydgoszczy, w Gdańsku, w Katowicach, w Krakowie, w Lublinie, w Łodzi, w Poznaniu, w
Warszawie i we Wrocławiu.

b. W samorządzie – kilka różnych kwestii.

Art. 37. Zadania w dziedzinie ochrony interesów konsumentów w zakresie określonym ustawą
oraz odrębnymi przepisami wykonują również: samorząd terytorialny, a także organizacje
konsumenckie i inne instytucje, do których statutowych lub ustawowych zadań należy ochrona
interesów konsumentów.
Art. 38. Zadaniem samorządu terytorialnego w zakresie ochrony praw konsumentów jest
prowadzenie edukacji konsumenckiej, w szczególności przez wprowadzenie elementów wiedzy
konsumenckiej do programów nauczania w szkołach publicznych.

W samorządzie działa powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów:
Art. 39. 1. Zadania samorządu powiatowego w zakresie ochrony praw konsumentów
wykonuje powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów, zwany dalej "rzecznikiem
konsumentów".
Stosunek pracy z rzecznikiem nawiązuje starosta lub prezydent miasta.
Zadania rzecznika - art. 42. 1. Do zadań rzecznika konsumentów w szczególności należy:
1) zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsumenckiego i informacji prawnej w zakresie
ochrony interesów konsumentów;
2) składanie wniosków w sprawie stanowienia i zmiany przepisów prawa miejscowego w
zakresie ochrony interesów konsumentów;
3) występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów;
4) współdziałanie z właściwymi miejscowo delegaturami Urzędu, organami Inspekcji
Handlowej oraz organizacjami konsumenckimi;
5) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub w przepisach odrębnych
instrument prawny? Brak możliwości wydawania decyzji itp., ale: art. 47.
2. Rzecznik konsumentów może w szczególności wytaczać powództwa na rzecz konsumentów
oraz wstępować, za ich zgodą, do toczącego się postępowania w sprawach o ochronę
interesów konsumentów.
3. Rzecznik konsumentów w sprawach o wykroczenia na szkodę konsumentów jest
oskarżycielem publicznym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. -
Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia.

Jest też tzw. Krajowa Rada Rzeczników Konsumentów.
Art. 44 (…)
3. Do zadań Rady należy w szczególności:
1) przedstawianie propozycji dotyczących kierunków zmian legislacyjnych w przepisach
dotyczących ochrony praw konsumentów;

2) wyrażanie opinii w przedmiocie projektów aktów prawnych lub kierunków rządowej
polityki konsumenckiej;
3) wyrażanie opinii w innych sprawach z zakresu ochrony konsumentów przedłożonych
Radzie przez Prezesa Urzędu;
4) przekazywanie informacji dotyczących ochrony konsumentów, w zakresie wskazanym
przez Prezesa Urzędu.
4. W skład Rady wchodzi dziewięciu rzeczników konsumentów, po jednym z obszaru
właściwości miejscowej delegatur Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

• Postępowanie przed prezesem UOKiK – dział VI ustawy.
Trzy typy postępowań:
Art. 47. 1. Postępowanie przed Prezesem Urzędu jest prowadzone jako postępowanie
wyjaśniające, postępowanie antymonopolowe lub postępowanie w sprawie praktyk
naruszających zbiorowe interesy konsumentów. à więc: trzy typy postępowań.
2. Postępowanie wyjaśniające może poprzedzać wszczęcie postępowania antymonopolowego
lub postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.

Postępowanie wyjaśniające wszczynane jest z urzędu celem zbadania, czy nastąpiło
naruszenie ustawy uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego. Jest
wszczynane i zakańczane postanowieniem (co odróżnia go od antymonopolowego, które
kończy się decyzją administracyjną).

Zakres przedmiotowy postępowania antymonopolowego: praktyki ograniczające konkurencję,
koncentracja.
Postępowanie to prowadzi prezes UOKiK.
Są pewne modyfikacje w tym postępowaniu względem KPA, np.: dowód z dokumentu –
tylko oryginał lub poświadczona kopia; biegli; rozprawa; ochrona informacji pozyskanych w
trakcie postępowania

Postępowanie to jest hybrydowe – połączenie w jednym postępowaniu KPA i KPC;
przenikanie to widoczne jest na dwóch płaszczyznach:

I.

w I instancji – stosowane cdz przepisy KPA + przepisy KPC w zakresie dowodów

II.

tok instancyjny – odwołanie od decyzji I instancji (prezesa UOKIK) – wg KPA
powinien być wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, a ustawa przewiduje
postępowanie przed sądem powszechnym wg KPC: Art. 81. 1. Od decyzji Prezesa
Urzędu przysługuje odwołanie do sądu ochrony konkurencji i konsumentów w
terminie dwutygodniowym od dnia jej doręczenia.
Czy należy stosować w zakresie wymogów dot. tego odwołania KPA (brak
wymogów dla odwołania), czy KPC (surowe wymogi dot. apelacji)? –
odpowiednie przepisy są w KPC. Art. 479

28

§ 3. Odwołanie od decyzji Prezesa

Urzędu powinno czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego
oraz zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji, przytoczenie zarzutów, zwięzłe ich
uzasadnienie, wskazanie dowodów, a także zawierać wniosek o uchylenie lub
zmianę decyzji w całości lub w części.

Sądem właściwym jest Sąd Okręgowy w Warszawie – sąd ochrony konkurencji i
konsumentów.

[Takie rozwiązanie budzi szereg wątpliwości, np. pytanie o dochodzenie prawdy materialnej
czy formalnej?]

Postępowanie antymonopolowe w I instancji może skończyć się:

- umorzeniem

Art. 75 1. Prezes Urzędu umarza postępowanie, w drodze postanowienia, w przypadku:
1) wycofania zgłoszenia zamiaru koncentracji przedsiębiorców;
2) nienałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 2, art. 107 i 108;
3) przejęcia sprawy przez Komisję Europejską na podstawie przepisów prawa
wspólnotowego.
2. Prezes Urzędu może, w drodze postanowienia, umorzyć postępowanie w przypadku
rozstrzygnięcia sprawy przez właściwy organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego
Unii Europejskiej.

- W przypadku praktyk ograniczających konkurencję – wydanie decyzji o różnej treści:

Art. 10. Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję i
nakazującą zaniechanie jej stosowania, jeżeli stwierdzi naruszenie zakazu określonego w art.
6 lub 9 ustawy lub art. 81 lub 82 Traktatu WE. à uznanie za ograniczającą, zakazanie
stosowania. Można też wydać decyzję o nieistnieniu praktyki ograniczającej konkurencję

Art. 11. 1. Nie wydaje się decyzji, o której mowa w art. 10, jeżeli zachowanie rynkowe
przedsiębiorcy przestało naruszać zakazy określone w art. 6 lub 9 ustawy lub w art. 81 lub 82
Traktatu WE.
2. W przypadku określonym w ust. 1 Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za
ograniczającą konkurencję i stwierdzającą zaniechanie jej stosowania.
3. Ciężar udowodnienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, spoczywa na przedsiębiorcy.
à stwierdzenie, iż praktyka była, zaniechano jej stosowania.

Art. 12. 1. Jeżeli w toku postępowania antymonopolowego zostanie uprawdopodobnione - na
podstawie okoliczności sprawy, informacji zawartych w zawiadomieniu lub będących
podstawą wszczęcia postępowania z urzędu - że został naruszony zakaz, o którym mowa w
art. 6 lub 9 ustawy lub w art. 81 lub 82 Traktatu WE, a przedsiębiorca, któremu jest
zarzucane naruszenie tego zakazu, zobowiąże się do podjęcia lub zaniechania określonych
działań zmierzających do zapobieżenia tym naruszeniom, Prezes Urzędu może, w drodze
decyzji, zobowiązać przedsiębiorcę do wykonania tych zobowiązań.

- Zgoda/zakaz koncentracji – z tym, że postępowanie w sprawie koncentracji wszczęte

może być na wniosek (bo jest obowiązek złożenia wniosku o wydanie zgody) albo z
urzędu (gdy została już dokonana koncentracja bez wcześniejszej zgody)
Treść takiej decyzji:

• Albo zgoda na koncentrację

Art. 19. 1. Prezes Urzędu, w drodze decyzji, wydaje zgodę na dokonanie koncentracji,
gdy - po spełnieniu przez przedsiębiorców zamierzających dokonać koncentracji
warunków określonych w ust. 2 - konkurencja na rynku nie zostanie istotnie
ograniczona, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na
rynku.
2. Prezes Urzędu może na przedsiębiorcę lub przedsiębiorców zamierzających
dokonać koncentracji nałożyć obowiązek lub przyjąć ich zobowiązanie, w
szczególności do: à może być zgoda, ale z warunkiem
1) zbycia całości lub części majątku jednego lub kilku przedsiębiorców,
2) wyzbycia się kontroli nad określonym przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami, w
szczególności przez zbycie określonego pakietu akcji lub udziałów, lub odwołania z
funkcji członka organu zarządzającego lub nadzorczego jednego lub kilku
przedsiębiorców,
3) udzielenia licencji praw wyłącznych konkurentowi
- określając w decyzji, o której mowa w ust. 1, termin spełnienia warunków.

• albo zakaz koncentracji: Art. 20. 1. Prezes Urzędu zakazuje, w drodze decyzji, dokonania

koncentracji, w wyniku której konkurencja na rynku zostanie istotnie ograniczona, w
szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku. à
przesłanką wydania decyzji negatywnej jest tu istotne ograniczenie konkurencji na rynku.

2. Prezes Urzędu wydaje, w drodze decyzji, zgodę na dokonanie koncentracji, w
wyniku której konkurencja na rynku zostanie istotnie ograniczona, w szczególności
przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku, w przypadku gdy
odstąpienie od zakazu koncentracji jest uzasadnione, a w szczególności:
1) przyczyni się ona do rozwoju ekonomicznego lub postępu technicznego;
2) może ona wywrzeć pozytywny wpływ na gospodarkę narodową. à znów reguła
rozsądku: po co zakazywać koncentracji, która ograniczy konkurencję, ale będzie z
innego powodu korzystna

• Kary – dział VII ustawy. M.in. Art. 106. 1. Prezes Urzędu może nałożyć na

przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10 %
przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli
przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie: à do 10% przychodu (brak przychodu – kara do
200x przeciętne wynagrodzenie)

Art. 107. (39) Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorców, w drodze decyzji, karę
pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 10.000 euro za każdy dzień
zwłoki w wykonaniu decyzji wydanych na podstawie (…)
Art. 108. 1. Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę pełniącą funkcję
kierowniczą lub wchodzącą w skład organu zarządzającego przedsiębiorcy karę
pieniężną w wysokości do pięćdziesięciokrotności przeciętnego wynagrodzenia (…) à
kara na członka zarządu (do 50x przeciętne wynagrodzenie)

5. Pomoc publiczna
Polska ustawa ma charakter proceduralny – merytorycznie pomoc publiczna uregulowana jest
ponad polskim prawem (w prawie pierwotnym lub pochodnym UE). Tematyka ta połączona
jest z ochroną konkurencji.
Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej odnosi się do tematyki PP w art. 107-109.

Art. 107 - dalej
Art. 108
1. Komisja we współpracy z Państwami Członkowskimi stale bada systemy pomocy istniejące w tych Państwach.
Proponuje im ona stosowne środki konieczne ze względu na stopniowy rozwój lub funkcjonowanie rynku
wewnętrznego.
2. Jeśli Komisja stwierdzi, po wezwaniu zainteresowanych stron do przedstawienia uwag, że pomoc przyznana
przez Państwo lub przy użyciu zasobów państwowych nie jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu
artykułu 107, lub że pomoc ta jest nadużywana, decyduje o zniesieniu lub zmianie tej pomocy przez dane
Państwo w terminie, który ona określa.
Jeśli dane Państwo nie zastosuje się do tej decyzji w wyznaczonym terminie, Komisja lub każde inne
zainteresowane Państwo może, na zasadzie odstępstwa od postanowień artykułów 258 i 259, wnieść sprawę
bezpośrednio do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Na wniosek Państwa Członkowskiego Rada, stanowiąc jednomyślnie, może zdecydować, że pomoc, którą to
Państwo przyznaje lub zamierza przyznać, będzie uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym, na zasadzie
odstępstwa od postanowień artykułu 107 lub rozporządzeń przewidzianych w artykule 109, jeśli wyjątkowe
okoliczności uzasadniają taką decyzję. Jeśli w odniesieniu do danej pomocy Komisja wszczęła procedurę
przewidzianą w pierwszym akapicie niniejszego ustępu, wystąpienie zainteresowanego Państwa z wnioskiem
skierowanym do Rady powoduje zawieszenie tej procedury do czasu zajęcia stanowiska przez Radę
Jednakże, jeśli Rada nie zajmie stanowiska w terminie trzech miesięcy od wystąpienia z wnioskiem, Komisja
wydaje decyzję w sprawie.
3. Komisja jest informowana, w czasie odpowiednim do przedstawienia swych uwag, o wszelkich planach
przyznania lub zmiany pomocy. Jeśli uznaje ona, że plan nie jest zgodny z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu
artykułu 107, wszczyna bezzwłocznie procedurę przewidzianą w ustępie 2. Dane Państwo Członkowskie nie
może wprowadzać w życie projektowanych środków dopóki procedura ta nie doprowadzi do wydania decyzji
końcowej.
4. Komisja może przyjąć rozporządzenia dotyczące kategorii pomocy państwa, w odniesieniu do których Rada
postanowiła, zgodnie z artykułem 109, że mogą one zostać zwolnione z procedury przewidzianej w ustępie 3
niniejszego artykułu.

Art. 109
Rada, na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, może wydać wszelkie właściwe
rozporządzenia w celu zastosowania artykułów 107 i 108, a w szczególności może określić warunki stosowania
artykułu 108 ustęp 3 i kategorie pomocy zwolnione z tej procedury.

à możliwość wydania rozporządzenia

Czym jest, zgodnie z art. 107, pomoc publiczna? Jej cechy są następujące:

- rozumienie pomocy jest maksymalnie szerokie. Może być indywidualna (np.

preferencyjne kredyty)/grupowa. Może przybrać różnorodne formy, od najprostszych
(proste przysporzenie) po bardziej wyrafinowane (ulgi podatkowe).

- Pomoc publiczna – oznacza, iż pochodzi od państwa lub od innych podmiotów

publicznych (urzędów skarbowych, agencji, spółek państwowych itp.)

- Są to działania korzystniejsze dla przedsiębiorcy, niż te podejmowane na warunkach

rynkowych (np. kredyt na 1%)

- PP jest selektywna – nie każdy z niej korzysta; jest to uprzywilejowanie kogoś wobec

kogoś innego

Art. 107
1. Z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w Traktatach, wszelka pomoc przyznawana przez
Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi
zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów,
jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami
Członkowskimi.
2. Zgodna z rynkiem wewnętrznym jest:
a) pomoc o charakterze socjalnym przyznawana indywidualnym konsumentom, pod warunkiem, że jest
przyznawana bez dyskryminacji związanej z pochodzeniem produktów,
b) pomoc mająca na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi lub innymi zdarzeniami
nadzwyczajnymi,
c) pomoc przyznawana gospodarce niektórych regionów Republiki Federalnej Niemiec dotkniętych podziałem
Niemiec, w zakresie, w jakim jest niezbędna do skompensowania niekorzystnych skutków gospodarczych
spowodowanych tym podziałem. Pięć lat po wejściu w życie Traktatu z Lizbony Rada, na wniosek Komisji, może
przyjąć decyzję uchylającą niniejszą literę.

Tu wymienione są działania zgodne z rynkiem wewnętrznym: pomoc dla konsumentów, po
klęskach żywiołowych, dla b. NRD

3. Za zgodną z rynkiem wewnętrznym może zostać uznana:
a) pomoc przeznaczona na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom życia jest
nienormalnie niski lub regionów, w których istnieje poważny stan niedostatecznego zatrudnienia, jak również
regionów, o których mowa w artykule 349, z uwzględnieniem ich sytuacji strukturalnej, gospodarczej i
społecznej;
b) pomoc przeznaczona na wspieranie realizacji ważnych projektów stanowiących przedmiot wspólnego
europejskiego zainteresowania lub mająca na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce Państwa
Członkowskiego;
c) pomoc przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów
gospodarczych, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem;
oraz
d) pomoc przeznaczona na wspieranie kultury i zachowanie dziedzictwa kulturowego, o ile nie zmienia
warunków wymiany handlowej i konkurencji w Unii w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.
e) inne kategorie pomocy, jakie Rada może określić decyzją, na wniosek Komisji.

Tu – co może być zgodne z rynkiem wewnętrznym: rozwój słabo rozwiniętych regionów
(pomoc regionalna – cała Polska jest w tym rozumieniu słabo rozwiniętym regionem); pomoc
na ważne projekty/radzenie zaburzeniom w gospodarce państwa członkowskiego; pomoc na
niektóre działania/regiony; pomoc na wspieranie kultury. Nie jest to ścisłe określenie.

Najważniejszym organem związanym z PP – Komisja Europejska, która

è

prowadzi nadzór nad udzielaniem PP

è

ma, na podst. art. 108, kompetencje do wydawania decyzji w sprawach PP o jej

zniesieniu lub zmianie.

• Procedura notyfikacji pomocy – cel: uzyskanie od KE pozytywnej decyzji na temat

programu pomocowego. Decyzja o dopuszczalności PP – na końcu długiej procedury.
Podstawowe znaczenie w tej procedurze mają akty prawne: rozporządzenie Rady 659/99
oraz polska ustawa o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (ustawa
opisuje procedurę od projektu PP do KE, Rozporządzenie – od KE).

Art. 2 – słowniczek ustawowy – dość obszerny, ale nic nowego.
Procedura przyznawania pomocy:

1. projekt pomocy
2. opinia

prezesa

UOKiK

(ew.

ministra

rolnictwa,

jeżeli

pomoc

w

rolnictwie/rybołówstwie) Art. 12. 1. Projekty programów pomocowych, w tym
przewidujących udzielanie pomocy w ramach wyłączeń grupowych, oraz pomocy
indywidualnej, a także pomocy indywidualnej na restrukturyzację, wymagają
uzyskania opinii Prezesa Urzędu, a w zakresie pomocy publicznej w rolnictwie lub
rybołówstwie - ministra właściwego do spraw rolnictwa.
Odpowiedni organ ma 60 dni na zaopiniowanie.

3. Rada Ministrów – zapoznaje się z opinią z pkt 2, potem musi wyrazić zgodę na

notyfikację projektu.
Art. 16. 1. Dokonanie notyfikacji projektu programu pomocowego wymaga zgody
Rady Ministrów.
2. Rada Ministrów podejmuje uchwałę w sprawie dokonania notyfikacji po
zapoznaniu się z opinią, o której mowa w art. 12 ust. 1.
3. Rada Ministrów wraz z projektem ustawy będącej programem pomocowym
przekazuje Marszałkowi Sejmu informację o dokonaniu notyfikacji.

4. Jeżeli wydana taka zgoda – znów prezes UOKiK (ew. minister rolnictwa) , to on

dokonuje notyfikacji.
Art. 20. Prezes Urzędu, a w zakresie pomocy publicznej w rolnictwie lub rybołówstwie
- minister właściwy do spraw rolnictwa, za pośrednictwem Stałego Przedstawicielstwa
Rzeczypospolitej Polskiej przy Unii Europejskiej w Brukseli, dokonuje notyfikacji w
odniesieniu do projektu: (…)

Na tym kończy się polska ustawa, ale nie procedura.

5. KE dokonuje wstępnego badania – ma 2 m-ce na podjęcie jednej z decyzji

określonych w art. 4 ust. 2-4 rozporządzenia:

2. W przypadku gdy Komisja po przeprowadzeniu badania wstępnego stwierdza, że środek będący
przedmiotem zgłoszenia nie stanowi pomocy, ustalenie to zostaje stwierdzone w formie decyzji.

à KE decyduje, że środek w ogóle nie jest pomocą.

3. W przypadku gdy Komisja po przeprowadzeniu badania wstępnego stwierdza, że nie ma żadnych
wątpliwości co do zgodności środka będącego przedmiotem zgłoszenia ze wspólnym rynkiem, w
stopniu, w jakim mieści się on w zakresie art. 92 ust. 1 Traktatu, Komisja podejmuje decyzję, że środek
jest zgodny ze wspólnym rynkiem (zwaną dalej "decyzją o niewnoszeniu zastrzeżeń"). W decyzji
określone zostaje, który z przewidzianych Traktatem wyjątków zastosowano.

à KE decyduje, że wprawdzie jest to pomoc, ale na mocy jakiegoś wyjątku –
dopuszczalna; wydawana jest decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń

4. W przypadku gdy po przeprowadzeniu wstępnego badania Komisja stwierdza, że zaistniały
wątpliwości co do zgodności środka będącego przedmiotem zgłoszenia ze wspólnym rynkiem, Komisja
podejmuje decyzję o wszczęciu postępowania zgodnie z art. 93 ust. 2 Traktatu (zwaną dalej "decyzją o
wszczęciu formalnej procedury dochodzenia").

à decyzja o wszczęciu postępowania (formalna procedura dochodzenia – FPD)

Jeżeli KE nie podejmie w ciągu 2 m-cy żadnej decyzji?

6. W przypadku gdy Komisja nie

podejmuje decyzji zgodnie z ust. 2, 3 lub 4 w terminie ustanowionym w ust. 5, pomoc uznaje
się za dozwoloną przez Komisję. Zainteresowane Państwo Członkowskie może wówczas

wprowadzić te środki po uprzednim zgłoszeniu Komisji, chyba że Komisja podejmie decyzję
na mocy niniejszego artykułu w terminie 15 dni roboczych od otrzymania zgłoszenia.

Państwo może wprowadzić środki po zgłoszeniu KE i jej 15-dniowym milczeniu.

6. FPD – Art. 6 1. Decyzja o wszczęciu formalnej procedury dochodzenia zawiera

podsumowanie odpowiednich kwestii faktycznych i prawnych, wstępną ocenę Komisji
odnośnie do charakteru pomocowego proponowanego środka i określa wątpliwości co
do jego zgodności ze wspólnym rynkiem. Decyzja wzywa zainteresowane Państwo
Członkowskie i inne zainteresowane strony do przedstawienia uwag w wyznaczonym
terminie, który zwykle nie przekracza jednego miesiąca. W należycie uzasadnionych
przypadkach Komisja może przedłużyć wyznaczony termin.

à Państwo (ew. inne strony) ma miesiąc na przedstawienie stanowiska.

7. Koniec FPD – gdy KE określa, czy pomoc jest akceptowalna, czy nie. Możliwe

rozstrzygnięcia na koniec FPD – art. 7 rozporządzenia:

2. W przypadku gdy Komisja stwierdza, gdzie jest to właściwe, po dokonaniu przez zainteresowane
Państwo Członkowskie zmiany, że środek będący przedmiotem zgłoszenia nie stanowi pomocy,
ustalenie to zostaje stwierdzone w formie decyzji.

à KE w decyzji uznaje, iż program nie jest jednak pomocą

3. W przypadku gdy Komisja stwierdza, gdzie jest to właściwe, po dokonaniu przez zainteresowane
Państwo Członkowskie zmiany, że wątpliwości co do zgodności środka będącego przedmiotem
zgłoszenia ze wspólnym rynkiem zostały usunięte, stwierdza w drodze decyzji, że pomoc jest zgodna ze
wspólnym rynkiem (zwaną dalej "decyzją pozytywną"). W decyzji określone zostaje, który z
przewidzianych Traktatem wyjątków zastosowano.

à KE wydaje decyzję pozytywną, gdyż nie ma zastrzeżeń do programu

4. Komisja może do decyzji pozytywnej załączyć warunki, na jakich dana pomoc może zostać uznana za
zgodną ze wspólnym rynkiem, i może ustanowić obowiązki, umożliwiające monitorowanie zgodności z
decyzją (zwaną dalej "decyzją warunkową").

à decyzja pozytywna, ale z jakimiś warunkami – decyzja warunkowa

5. W przypadku gdy Komisja stwierdza, że pomoc będąca przedmiotem zgłoszenia nie jest zgodna ze
wspólnym rynkiem, stwierdza w drodze decyzji (zwanej dalej "decyzją negatywną"), że pomoc nie
zostanie wprowadzona w życie.

à decyzja negatywna – pomoc nie może być wprowadzona w życie.

Co dzieje się, jeżeli rząd państwa członkowskiego nie zgłosi pomocy? Pomoc jest bezprawna,
jeżeli bez notyfikacji lub bez zgody KE. KE wszczyna inne postępowanie, w ramach którego

- może wydawać decyzje tymczasowe – zawieszenie pomocy, windykacja udzielonej.

Art. 11. 1. Komisja może, po umożliwieniu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu przedstawienia uwag,
podjąć decyzję, nakazującą Państwu Członkowskiemu zawieszenie wszelkiej pomocy przyznanej bezprawnie do
momentu podjęcia przez Komisję decyzji w sprawie zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem (zwaną dalej
"nakazem zawieszenia").
2. Komisja może, po umożliwieniu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu złożenia uwag, podjąć decyzję
nakazującą Państwu Członkowskiemu tymczasową windykację jakiejkolwiek pomocy przyznanej bezprawnie do
momentu podjęcia przez Komisję decyzji o zgodności takiej pomocy ze wspólnym rynkiem (zwaną dalej
"nakazem windykacji"), jeżeli zostaną spełnione następujące kryteria:

- następnie bada pomoc bezprawną i może wydać decyzję o windykacji z odsetkami

Jeżeli państwo nie zastosuje się do tej decyzji – sprawa jest kierowana do TS UE.
Ponadto – Rada UE (art. 108 TFUE: Na wniosek Państwa Członkowskiego Rada, stanowiąc
jednomyślnie, może zdecydować, że pomoc, którą to Państwo przyznaje lub zamierza

przyznać, będzie uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym, na zasadzie odstępstwa od
postanowień artykułu 107 lub rozporządzeń przewidzianych w artykule 109, jeśli wyjątkowe
okoliczności uzasadniają taką decyzję.).
Są kategorie pomocy, których notyfikować nie trzeba – rozporządzenie Rady 994/98:
Art. 1 – wyłączenia grupowe, pomoc regionalna – delegacja do rozporządzenia KE.

1. Komisja może w drodze rozporządzenia przyjętego zgodnie z procedurą określoną w art. 8 niniejszego
rozporządzenia i zgodnie z art. 92 Traktatu oświadczyć, że następujące kategorie pomocy są zgodne ze
wspólnym rynkiem i nie podlegają wymogom zgłoszenia ustalonym w art. 93 ust. 3 Traktatu:
a) pomoc na rzecz:
i) małych i średnich przedsiębiorstw;
ii) badań i rozwoju;
iii) ochrony środowiska naturalnego;
iv) zatrudnienia i szkolenia;
b) pomoc zgodna z mapą zatwierdzoną przez Komisję dla każdego Państwa Członkowskiego w zakresie
udzielenia pomocy regionalnej.

Art. 2 – pomoc de minimis – poniżej pewnej wielkości nie trzeba notyfikować - art. 2

1. Komisja może, w drodze rozporządzenia przyjętego zgodnie z procedurą określoną w art. 8 niniejszego
rozporządzenia, postanowić, że uwzględniając rozwój i funkcjonowanie wspólnego rynku, niektóre kategorie
pomocy nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 92 ust. 1 i w związku z tym zostają wyłączone z
procedury zgłoszenia przewidzianej w art. 93 ust. 3, pod warunkiem że pomoc przyznana temu samemu
przedsiębiorstwu w ciągu danego okresu nie przekroczy pewnej stałej wielkości.

Obecnie są to wielkości: rok bieżący i dwa poprzednie – do 200 000 euro, w przypadku usług
transportu drogowego – 100 000 euro (rozporządzenie KE 1998/2006, art. 2, ust. 2)

6. Zamówienia publiczne – PZP i ustawa o koncesji…, partnerstwo publiczno-prywatne
Instytucja zamówień publicznych ma zapewnić efektywność i transparentność. Jest to gałąź
prawa, której celem – określenie zasad nabywania dóbr/usług przez jednostki państwowe w
celi realizacji ich zadań.

Regulacje dotyczące zamówień publicznych obecne są w prawie pochodnym UE – np.
dyrektywa 2004/18/WE.
W polskim prawie – dwie ustawy: Prawo zamówień publicznych + ustawa o koncesji (nie
jako środek reglamentacji, tylko sposób zawarcia umowy) na roboty budowlane lub usługi.

Zamówienia publiczne zmierzają do zawarcia umowy – cywilnoprawnej: Art. 14. PZP: Do
czynności podejmowanych przez zamawiającego i wykonawców w postępowaniu o udzielenie
zamówienia stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U.
Nr 16, poz. 93, z późn. zm.3)), jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
Pojawiają się zatem pojęcia z KC, np. oferta.

Definicja ZP – art. 2 Ilekroć w ustawie jest mowa o (…) 13) zamówieniach publicznych -
należy przez to rozumieć umowy odpłatne zawierane między zamawiającym a wykonawcą,
których przedmiotem są usługi, dostawy lub roboty budowlane.

è

umowy odpłatne, wzajemne, cywilnoprawne

è

strony umowy:

1) zamawiający = podmiot zobowiązany do stosowania ustawy; art. 3-4:
- bezwarunkowe zobowiązanie do stosowania (gł. z art. 3 1) jednostki sektora
finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych; 2) inne, niż
określone w pkt 1, państwowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości
prawnej;),
- oraz zobowiązanie do stosowania ustawy pod pewnymi warunkami – art. 3 pkt 3 i
następne (rozbudowany przepis)
2) wykonawca – art. 2 pkt 11: należy przez to rozumieć osobę fizyczną, osobę prawną
albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która ubiega się o
udzielenie zamówienia publicznego, złożyła ofertę lub zawarła umowę w sprawie
zamówienia publicznego;

è

przedmiot zamówienia: usługa, dostawa lub robota budowlana. Usługa – wszystko,

co nie jest dostawą lub robotą budowlaną; usługi mogą być (nie)priorytetowe

Wyłączenia spod zakresu obowiązywania ustawy – art. 4:

- mogą dotyczyć podmiotu (jak w pkt 1 - nie stosuje się ustawy m.in. do zamówień

udzielanych na podstawie: a) szczególnej procedury organizacji międzynarodowej
odmiennej od określonej w ustawie, b) umów międzynarodowych, których stroną jest
Rzeczpospolita Polska, dotyczących stacjonowania wojsk, jeżeli umowy te przewidują
inne niż ustawa procedury udzielania zamówień)

- mogą dotyczyć podmiotu, ale w danym przedmiocie – np. nie stosuje się ustawy m.in.

do 2) zamówień Narodowego Banku Polskiego związanych z: a) wykonywaniem
zadań dotyczących realizacji polityki pieniężnej, a w szczególności zamówień na
usługi finansowe związane z emisją, sprzedażą, kupnem i transferem papierów

wartościowych lub innych instrumentów finansowych, b) obrotem papierami
wartościowymi emitowanymi przez Skarb Państwa (…)

- do 14 000 euro – nie stosuje się ustawy do 8) zamówień i konkursów, których

wartość nie przekracza wyrażonej w złotych równowartości kwoty 14.000 euro;

Zamówienia wielorodzajowe – art. 6:

1. Jeżeli zamówienie obejmuje równocześnie dostawy oraz usługi albo roboty budowlane oraz usługi, do
udzielenia zamówienia stosuje się przepisy dotyczące tego przedmiotu zamówienia, którego wartościowy udział
w danym zamówieniu jest największy.
2. Jeżeli zamówienie obejmuje równocześnie dostawy oraz rozmieszczenie lub instalację dostarczonej rzeczy lub
innego dobra, do udzielenia takiego zamówienia stosuje się przepisy dotyczące dostaw.
3. Jeżeli zamówienie obejmuje równocześnie roboty budowlane oraz dostawy niezbędne do ich wykonania, do
udzielenia takiego zamówienia stosuje się przepisy dotyczące robót budowlanych.
4. Jeżeli zamówienie obejmuje równocześnie usługi oraz roboty budowlane niezbędne do wykonania usług, do
udzielenia zamówienia stosuje się przepisy dotyczące usług.

Stosuje się przepisy odnośnie tego, co ma większą wartość.

• Zasady udzielania zamówień publicznych – rozdział II ustawy.

è

Art. 7. 1. Zamawiający przygotowuje i przeprowadza postępowanie o udzielenie

zamówienia w sposób zapewniający zachowanie uczciwej konkurencji oraz równe
traktowanie wykonawców. à uczciwa konkurencja i równe traktowanie wykonawców
– więc zmowa przetargowa jest niezgodna z PZP i u.o.k.k.
Na końcu ustawy jest przepis o odwołaniu:
Art. 172. 1. Tworzy się Krajową Izbę Odwoławczą, zwaną dalej "Izbą", właściwą do
rozpoznawania odwołań wnoszonych w postępowaniu o udzielenie zamówienia.
Art. 198a. 1. Na orzeczenie Izby stronom oraz uczestnikom postępowania
odwoławczego przysługuje skarga do sądu.
Zasada z ust. 1 skierowana jest do zamawiającego i do uczestnika postępowania.

è

Art. 7 (…) 2. Czynności związane z przygotowaniem oraz przeprowadzeniem

postępowania o udzielenie zamówienia wykonują osoby zapewniające bezstronność i
obiektywizm.
Bezstronność i obiektywizm – skierowana tylko do osób, które wykonują pewne
czynności, nie dotyczy całości postępowania.

è

Art. 8. 1. Postępowanie o udzieleniu zamówienia jest jawne.

Zatem – ogłoszenia (głównie o przetargu, specyfikacji istotnych warunków
zamówienia, opis zamówienia), publikowane w biuletynie ZP: Art. 11. 1. Ogłoszenia,
o których mowa w ustawie: 1) zamieszcza się w Biuletynie Zamówień Publicznych
udostępnianym na stronach portalu internetowego Urzędu Zamówień Publicznych,
zwanego dalej "Urzędem";

è

Art. 9. 1. Postępowanie o udzielenie zamówienia, z zastrzeżeniem wyjątków

określonych w ustawie, prowadzi się z zachowaniem formy pisemnej.
2. Postępowanie o udzielenie zamówienia prowadzi się w języku polskim.
Zasada pisemności ma gwarantować transparentność. Zasadą jest język polski, ale: 3.
W szczególnie uzasadnionych przypadkach zamawiający może wyrazić zgodę na
złożenie wniosku o dopuszczenie do udziału w postępowaniu o udzielenie

zamówienia, oświadczeń, oferty oraz innych dokumentów również w jednym z języków
powszechnie używanych w handlu międzynarodowym lub języku kraju, w którym
zamówienie jest udzielane.

è

Art. 10. 1. Podstawowymi trybami udzielania zamówienia są przetarg nieograniczony

oraz przetarg ograniczony.
2. Zamawiający może udzielić zamówienia w trybie negocjacji z ogłoszeniem, dialogu
konkurencyjnego, negocjacji bez ogłoszenia, zamówienia z wolnej ręki, zapytania o
cenę albo licytacji elektronicznej tylko w przypadkach określonych w ustawie.
Zasadą jest tryb przetargowy, a w ramach tego trybu – przetarg nieograniczony. Jeżeli
ustawa nie stanowi inaczej – można wybrać spośród tych dwóch trybów. Oba mają
charakter otwarty – jest ogłoszenie, potem składanie ofert; różnica – w przetargu
ograniczonym najpierw wyłania się uprawnionych do składania ofert.

Art. 39. Przetarg nieograniczony to tryb udzielenia zamówienia, w którym w odpowiedzi na
publiczne ogłoszenie o zamówieniu oferty mogą składać wszyscy zainteresowani wykonawcy.
Art. 47. Przetarg ograniczony to tryb udzielenia zamówienia, w którym, w odpowiedzi na
publiczne ogłoszenie o zamówieniu, wykonawcy składają wnioski o dopuszczenie do udziału
w przetargu, a oferty mogą składać wykonawcy zaproszeni do składania ofert.

Zamawiający musi albo może żądać wniesienia wadium na podst. art. 45:
1. Zamawiający żąda od wykonawców wniesienia wadium, jeżeli wartość zamówienia
jest równa lub przekracza kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art.
11 ust. 8.
2. Jeżeli wartość zamówienia jest mniejsza niż kwoty określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 11 ust. 8, zamawiający może żądać od wykonawców
wniesienia wadium.

Inne tryby:

1) negocjacje z ogłoszeniem - Art. 54. Negocjacje z ogłoszeniem to tryb udzielenia

zamówienia, w którym, po publicznym ogłoszeniu o zamówieniu, zamawiający
zaprasza wykonawców dopuszczonych do udziału w postępowaniu do składania ofert
wstępnych niezawierających ceny, prowadzi z nimi negocjacje, a następnie zaprasza
ich do składania ofert.
Kiedy? Główna przesłanka – art. 55 ust. 1 pkt 1 – w postępowaniu prowadzonym
uprzednio w trybie przetargu nieograniczonego, przetargu ograniczonego albo
dialogu konkurencyjnego wszystkie oferty zostały odrzucone, a pierwotne warunki
zamówienia nie zostały w istotny sposób zmienione;

2) dialog konkurencyjny – Art. 60a. Dialog konkurencyjny to tryb udzielenia

zamówienia, w którym po publicznym ogłoszeniu o zamówieniu zamawiający
prowadzi z wybranymi przez siebie wykonawcami dialog, a następnie zaprasza ich do
składania ofert.
Kiedy? Art. 60b - łącznie: 1) nie jest możliwe udzielenie zamówienia w trybie
przetargu nieograniczonego lub przetargu ograniczonego, ponieważ ze względu na
szczególnie złożony charakter zamówienia nie można opisać przedmiotu zamówienia
zgodnie z art. 30 i 31 lub obiektywnie określić uwarunkowań prawnych lub
finansowych wykonania zamówienia; 2) cena nie jest jedynym kryterium wyboru
najkorzystniejszej oferty.

3) Negocjacje bez ogłoszenia

Art. 62. 1. Zamawiający może udzielić zamówienia w trybie negocjacji bez ogłoszenia, jeżeli zachodzi
co najmniej jedna z następujących okoliczności:
1) w postępowaniu prowadzonym uprzednio w trybie przetargu nieograniczonego albo przetargu
ograniczonego nie wpłynął żaden wniosek o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, nie zostały
złożone żadne oferty lub wszystkie oferty zostały odrzucone na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 ze względu
na ich niezgodność z opisem przedmiotu zamówienia, a pierwotne warunki zamówienia nie zostały w
istotny sposób zmienione;
2) został przeprowadzony konkurs, o którym mowa w art. 110, w którym nagrodą było zaproszenie do
negocjacji bez ogłoszenia co najmniej dwóch autorów wybranych prac konkursowych;
3) przedmiotem zamówienia są rzeczy wytwarzane wyłącznie w celach badawczych, doświadczalnych
lub rozwojowych, a nie w celu zapewnienia zysku lub pokrycia poniesionych kosztów badań lub
rozwoju;
4) ze względu na pilną potrzebę udzielenia zamówienia niewynikającą z przyczyn leżących po stronie
zamawiającego, której wcześniej nie można było przewidzieć, nie można zachować terminów
określonych dla przetargu nieograniczonego, przetargu ograniczonego lub negocjacji z ogłoszeniem.

4) Zamówienie z wolnej ręki – liczne przesłanki stosowania w art. 67 ust. 1

1) dostawy, usługi lub roboty budowlane mogą być świadczone tylko przez jednego wykonawcę:
a) z przyczyn technicznych o obiektywnym charakterze,
b) z przyczyn związanych z ochroną praw wyłącznych, wynikających z odrębnych przepisów,
c) w przypadku udzielania zamówienia w zakresie działalności twórczej lub artystycznej;
2) przeprowadzono konkurs, o którym mowa w art. 110, w którym nagrodą było zaproszenie do
negocjacji w trybie zamówienia z wolnej ręki autora wybranej pracy konkursowej;
3) ze względu na wyjątkową sytuację niewynikającą z przyczyn leżących po stronie zamawiającego,
której nie mógł on przewidzieć, wymagane jest natychmiastowe wykonanie zamówienia, a nie można
zachować terminów określonych dla innych trybów udzielenia zamówienia;
4) w prowadzonych kolejno postępowaniach o udzielenie zamówienia, z których co najmniej jedno
prowadzone było w trybie przetargu nieograniczonego albo przetargu ograniczonego, nie wpłynął
żaden wniosek o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, nie zostały złożone żadne oferty lub
wszystkie oferty zostały odrzucone na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 ze względu na ich niezgodność z
opisem przedmiotu zamówienia, a pierwotne warunki zamówienia nie zostały w istotny sposób
zmienione;
5) w przypadku udzielania dotychczasowemu wykonawcy usług lub robót budowlanych zamówień
dodatkowych, nieobjętych zamówieniem podstawowym i nieprzekraczających łącznie 50 % wartości
realizowanego zamówienia, niezbędnych do jego prawidłowego wykonania, których wykonanie stało się
konieczne na skutek sytuacji niemożliwej wcześniej do przewidzenia, jeżeli:
a) z przyczyn technicznych lub gospodarczych oddzielenie zamówienia dodatkowego od zamówienia
podstawowego wymagałoby poniesienia niewspółmiernie wysokich kosztów lub
b) wykonanie zamówienia podstawowego jest uzależnione od wykonania zamówienia dodatkowego;
6) w przypadku udzielenia, w okresie 3 lat od udzielenia zamówienia podstawowego,
dotychczasowemu wykonawcy usług lub robót budowlanych zamówień uzupełniających, stanowiących
nie więcej niż 50 % wartości zamówienia podstawowego i polegających na powtórzeniu tego samego
rodzaju zamówień, jeżeli zamówienie podstawowe zostało udzielone w trybie przetargu
nieograniczonego lub ograniczonego, a zamówienie uzupełniające było przewidziane w ogłoszeniu o
zamówieniu dla zamówienia podstawowego i jest zgodne z przedmiotem zamówienia podstawowego;
7) w przypadku udzielania, w okresie 3 lat od udzielenia zamówienia podstawowego,
dotychczasowemu wykonawcy dostaw, zamówień uzupełniających, stanowiących nie więcej niż 20 %
wartości zamówienia podstawowego i polegających na rozszerzeniu dostawy, jeżeli zmiana wykonawcy
powodowałaby konieczność nabywania rzeczy o innych parametrach technicznych, co powodowałoby
niekompatybilność techniczną lub nieproporcjonalnie duże trudności techniczne w użytkowaniu i
dozorze, jeżeli zamówienie podstawowe zostało udzielone w trybie przetargu nieograniczonego lub

ograniczonego, a zamówienie uzupełniające było przewidziane w ogłoszeniu o zamówieniu dla
zamówienia podstawowego i jest zgodne z przedmiotem zamówienia podstawowego;
8) możliwe jest udzielenie zamówienia na dostawy na szczególnie korzystnych warunkach w związku z
likwidacją działalności innego podmiotu, postępowaniem egzekucyjnym albo upadłościowym; (…)

5) Zapytanie o cenę - Art. 69. Zapytanie o cenę to tryb udzielenia zamówienia, w którym

zamawiający kieruje pytanie o cenę do wybranych przez siebie wykonawców i
zaprasza ich do składania ofert.
Kiedy? Art. 70. Zamawiający może udzielić zamówienia w trybie zapytania o cenę,
jeżeli przedmiotem zamówienia są dostawy lub usługi powszechnie dostępne o
ustalonych standardach jakościowych, a wartość zamówienia jest mniejsza niż kwoty
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8.

6) Licytacja elektroniczna - Art. 74. 1. Licytacja elektroniczna to tryb udzielenia

zamówienia, w którym za pomocą formularza umieszczonego na stronie internetowej,
umożliwiającego wprowadzenie niezbędnych danych w trybie bezpośredniego
połączenia z tą stroną, wykonawcy składają kolejne korzystniejsze oferty
(postąpienia), podlegające automatycznej klasyfikacji.
2. Zamawiający może udzielić zamówienia w trybie licytacji elektronicznej, jeżeli
wartość zamówienia jest mniejsza niż kwoty określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 11 ust. 8.

7) Konkurs - Art. 110. Konkurs jest przyrzeczeniem publicznym, w którym przez

publiczne ogłoszenie zamawiający przyrzeka nagrodę za wykonanie i przeniesienie
prawa do wybranej przez sąd konkursowy pracy konkursowej, w szczególności z
zakresu

planowania

przestrzennego,

projektowania

urbanistycznego,

architektoniczno-budowlanego oraz przetwarzania danych.

Inne istotne przepisy ustawy:

- Art. 15a. 1. Centralny zamawiający może przygotowywać i przeprowadzać

postępowania o udzielenie zamówienia, udzielać zamówień lub zawierać umowy
ramowe na potrzeby zamawiających z administracji rządowej, jeżeli zamówienie jest
związane z działalnością więcej niż jednego zamawiającego.

- Art. 19. 1. Kierownik zamawiającego powołuje komisję do przeprowadzenia

postępowania o udzielenie zamówienia, zwaną dalej "komisją przetargową", jeżeli
wartość zamówienia jest równa lub przekracza kwoty określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 11 ust. 8.
2. Jeżeli wartość zamówienia jest mniejsza niż kwoty określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 11 ust. 8, kierownik zamawiającego może powołać
komisję przetargową. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się.
3. Komisja przetargowa może mieć charakter stały lub być powoływana do
przygotowania i przeprowadzenia określonych postępowań.
Co oznacza, że komisja przetargowa może być obligatoryjna lub fakultatywna,
zależnie od wartości zamówienia.

- Art. 24 – można wykluczyć z postępowania wykonawcę, np.: 1) wykonawców, którzy

wyrządzili szkodę, nie wykonując zamówienia lub wykonując je nienależycie, lub
zostali zobowiązani do zapłaty kary umownej, jeżeli szkoda ta lub obowiązek zapłaty

kary umownej wynosiły nie mniej niż 5% wartości realizowanego zamówienia i zostały
stwierdzone orzeczeniem sądu, które uprawomocniło się w okresie 3 lat przed
wszczęciem postępowania;
1a) (35) wykonawców, z którymi dany zamawiający rozwiązał albo wypowiedział
umowę w sprawie zamówienia publicznego albo odstąpił od umowy w sprawie
zamówienia publicznego, z powodu okoliczności, za które wykonawca ponosi
odpowiedzialność, jeżeli rozwiązanie albo wypowiedzenie umowy albo odstąpienie od
niej nastąpiło w okresie 3 lat przed wszczęciem postępowania, a wartość
niezrealizowanego zamówienia wyniosła co najmniej 5% wartości umowy;
2) wykonawców, w stosunku do których otwarto likwidację lub których upadłość
ogłoszono, z wyjątkiem wykonawców, którzy po ogłoszeniu upadłości zawarli układ
zatwierdzony prawomocnym postanowieniem sądu, jeżeli układ nie przewiduje
zaspokojenia wierzycieli przez likwidację majątku upadłego;
Wówczas ofertę takiego wykonawcy uznaje się za odrzuconą.

Ustawa o koncesji na roboty budowlane lub usługi – zasadniczą odmiennością od PZP jest
możliwość odmiennego, specyficznego określenia wynagrodzenia:
Art. 1.
2. Koncesjonariusz na podstawie umowy koncesji zawieranej z koncesjodawcą zobowiązuje
się do wykonania przedmiotu koncesji za wynagrodzeniem, które stanowi w przypadku:
1) koncesji na roboty budowlane - wyłącznie prawo do eksploatacji obiektu budowlanego, w
tym pobierania pożytków, albo takie prawo wraz z płatnością koncesjodawcy;
2) koncesji na usługi - wyłącznie prawo do wykonywania usług, w tym pobierania pożytków,
albo takie prawo wraz z płatnością koncesjodawcy.
3. Płatność koncesjodawcy na rzecz koncesjonariusza nie może prowadzić do odzyskania
całości związanych z wykonywaniem koncesji nakładów poniesionych przez koncesjonariusza.
Koncesjonariusz ponosi w zasadniczej części ryzyko ekonomiczne wykonywania koncesji.

Odesłania pojęciowe do PZP – art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o: (…)
5) robotach budowlanych - należy przez to rozumieć roboty budowlane w rozumieniu
przepisów o zamówieniach publicznych;
6) dostawach - należy przez to rozumieć dostawy w rozumieniu przepisów o zamówieniach
publicznych;
7) usługach - należy przez to rozumieć usługi w rozumieniu przepisów o zamówieniach
publicznych;

Podobnie jak w PZP określony jest krąg podmiotów zobowiązanych do stosowania ustawy:
Art. 3. Ustawę stosuje się do zawierania umowy koncesji przez:
1) organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej;
2) jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
3) państwowe jednostki budżetowe;

4) inne niż wymienione w pkt 1-3 podmioty, które ustanowione zostały w szczególnym celu
zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym, które nie mają charakteru przemysłowego
ani handlowego, posiadają osobowość prawną oraz: (…)

Rozdział II – postępowanie o zawarcie umowy koncesyjnej. Najpierw jest to postępowanie,
dopiero potem zawierana jest umowa koncesji – celem postępowania jest wyłonienie oferenta.

Elementy postępowania – jak w PZP: ogłoszenie publikowane w Biuletynie Zamówień
Publicznych, zawierające

Art. 11. Ogłoszenie o koncesji zawiera w szczególności:
1) nazwę (firmę) i adres koncesjodawcy;
2) określenie przedmiotu koncesji;
3) wskazanie miejsca i terminu składania wniosków o zawarcie umowy koncesji;
4) opis potrzeb i wymagań koncesjodawcy lub informację o sposobie uzyskania tego opisu;
5) termin wykonania przedmiotu koncesji, o ile jest to podyktowane specyfiką zawieranej umowy koncesji;
6) warunki udziału oraz opis sposobu dokonywania oceny spełniania warunków udziału w postępowaniu;
7) informację o dokumentach składanych przez oferenta, którego oferta zostanie uznana za najkorzystniejszą
albo oferenta, który złoży najkorzystniejszą ofertę spośród pozostałych ofert, o którym mowa w art. 21 ust. 3, w
celu potwierdzenia spełniania warunków udziału w postępowaniu;
8) informację na temat wadium, o ile jego wniesienie jest wymagane;
9) kryteria oceny ofert, jakimi koncesjodawca będzie się kierował przy wyborze oferty najkorzystniejszej oraz, o
ile to możliwe, ich znaczenie;
10) warunki uznania oferty za nieodpowiadającą wymaganiom koncesjodawcy, skutkujące niedopuszczeniem
oferty do oceny i porównania;
11) okoliczności uzasadniające odwołanie postępowania.

Następnie potencjalny oferent składa wniosek:

Art. 13. 1. Zainteresowany podmiot składa wniosek o zawarcie umowy koncesji, zwany dalej "wnioskiem",
zawierający oświadczenie o zgłoszeniu udziału w postępowaniu oraz oświadczenie o spełnianiu opisanych w
ogłoszeniu o koncesji warunków udziału

à te warunki udziału dotyczą zdolności finansowej i

ekonomicznej, kwalifikacji, uprawnień itp.

Następnie – negocjacje z oferentami:

Art. 14. 1. Koncesjodawca zaprasza do udziału w negocjacjach kandydatów, którzy złożyli wnioski zgodnie z art.
13.
2. Prowadzone negocjacje mogą dotyczyć wszystkich aspektów koncesji, w tym aspektów technicznych,
finansowych i prawnych.
3. O zakończeniu negocjacji koncesjodawca informuje wszystkich kandydatów. Protokół z prowadzonych
negocjacji jest jawny.
4. W wyniku przeprowadzonych negocjacji koncesjodawca może przed zaproszeniem do składania ofert dokonać
zmiany wymagań określonych w ogłoszeniu o koncesji.

Po negocjacjach dopiero może zostać zawarta umowa koncesji:

Art. 21. 1. Z zastrzeżeniem ust. 2, koncesjodawca zawiera umowę z oferentem, którego oferta została uznana za
najkorzystniejszą nie wcześniej niż w terminie 10 dni od dnia przesłania oferentom informacji o wyborze oferty
najkorzystniejszej faksem lub drogą elektroniczną, a w przypadku przesłania informacji w inny sposób - nie
wcześniej niż w terminie 15 dni od dnia jej przesłania.
Art. 22. 1. Umowa koncesji zawiera:
1) określenie przedmiotu koncesji;

2) termin wykonania przedmiotu koncesji;
3) okres obowiązywania umowy koncesji;
4) sposób wynagrodzenia koncesjonariusza;
5) określenie płatności koncesjodawcy na rzecz koncesjonariusza;
6) wskazanie i podział ryzyka między koncesjodawcę a koncesjonariusza związanego z wykonywaniem
przedmiotu koncesji;
7) normy jakościowe, wymagania i standardy stosowane przy wykonywaniu przedmiotu koncesji;
8) uprawnienia koncesjodawcy w zakresie kontroli wykonywania koncesji przez koncesjonariusza;
9) warunki przedłużenia lub skrócenia okresu obowiązywania umowy koncesji;
10) warunki i sposób rozwiązania umowy koncesji;
11) warunki i zakres odpowiedzialności stron z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy
koncesji;
12) warunki i zakres ubezpieczeń wykonywania przedmiotu koncesji;
13) wykaz dokumentów, jakie strony umowy koncesji są obowiązane uzyskać lub dostarczyć w celu realizacji
umowy wraz z podaniem terminów, w jakich powinno to nastąpić;
14) tryb i warunki rozwiązywania sporów związanych z realizacją umowy koncesji.
2. W umowie koncesji, jeżeli wynika to z przedmiotu koncesji, mogą być zawarte, w szczególności, postanowienia
dotyczące:
1) warunków i sposobu udostępnienia koncesjonariuszowi składników majątkowych niezbędnych do wykonania
przedmiotu koncesji;
2) opłat lub sposobu ustalania ich wysokości, pobieranych przez koncesjonariusza od osób trzecich z tytułu
korzystania z przedmiotu koncesji;
3) warunków dopuszczalności podwykonawstwa.

Umowa koncesji zawierana jest na (art. 24) nie dłużej, niż 30 lat (w przypadku robót
budowlanych) lub nie dłużej, niż 15 lat (w przypadku usług).

Środkiem ochrony prawnej w przypadku umowy koncesji jest – inaczej niż w przypadku PZP
– tylko skarga do sądu administracyjnego:

Art. 27. 1. (9) Zainteresowanemu podmiotowi, który ma lub miał interes w zawarciu umowy koncesji i
który poniósł lub może ponieść szkodę w wyniku czynności podjętych przez koncesjodawcę z
naruszeniem przepisów ustawy, przysługuje prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
2. W postępowaniu toczącym się wskutek wniesienia skargi stosuje się przepisy ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270,
z późn. zm.4)), jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Art. 28. 1. Skargę wnosi się do wojewódzkiego sądu administracyjnego właściwego dla siedziby
koncesjodawcy w terminie 10 dni od dnia, w którym skarżący powziął lub przy zachowaniu należytej
staranności mógł powziąć informację o czynności podjętej przez koncesjodawcę w sprawie.

Partnerstwo publiczno-prywatne

2. Przedmiotem partnerstwa publiczno-prywatnego jest wspólna realizacja przedsięwzięcia oparta na podziale
zadań i ryzyk pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem prywatnym.

Istotą PPP jest współdziałanie i współodpowiedzialność partnerów, a nie tylko umowa
między nimi, co odróżnia PPP od PZP.

Istotne pojęcie:

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
(…)

5) wkład własny - świadczenie podmiotu publicznego lub partnera prywatnego polegające w szczególności na:
a) poniesieniu części wydatków na realizację przedsięwzięcia, w tym sfinansowaniu dopłat do usług
świadczonych przez partnera prywatnego w ramach przedsięwzięcia,
b) wniesieniu składnika majątkowego.

Sposób wyboru partnera – albo ustawa o koncesji (jeżeli wynagrodzeniem partnera
prywatnego jest prawo do pobierania pożytków z przedmiotu partnerstwa publiczno-
prywatnego, albo przede wszystkim to prawo wraz z zapłatą sumy pieniężnej), albo PZP
(jeżeli nie stosuje się ustawy o koncesji). Jest też możliwość, że nie stosuje się żadnej z tych
ustaw: Art. 4 3. W przypadkach, w których nie ma zastosowania ustawa (…) o koncesji na
roboty budowlane lub usługi ani ustawa (…) Prawo zamówień publicznych, wyboru partnera
prywatnego dokonuje się w sposób gwarantujący zachowanie uczciwej i wolnej konkurencji
oraz przestrzeganie zasad równego traktowania, przejrzystości i proporcjonalności, przy
odpowiednim uwzględnieniu przepisów niniejszej ustawy, a w przypadku wniesienia przez
partnera publicznego wkładu własnego będącego nieruchomością, także przepisów ustawy z
dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (…)

Czym jest umowa o PPP?
Art. 7. 1. Przez umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym partner prywatny zobowiązuje
się do realizacji przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części
wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią, a podmiot publiczny
zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności
poprzez wniesienie wkładu własnego.

Umowa może też zakładać założenie spółki – ale nie każdej (zapewne ze wzgląd na pełną
księgowość):
Art. 14. 1. Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym może przewidywać, że w celu jej
wykonania podmiot publiczny i partner prywatny zawiążą spółkę kapitałową, spółkę
komandytową

lub

komandytowo-akcyjną.

Podmiot

publiczny

nie

może

być

komplementariuszem.
Dodatkowo w spółce: Art. 15. Zgody wszystkich wspólników albo akcjonariuszy spółki
wymaga zbycie lub obciążenie:
1) nieruchomości;
2) przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55

1

ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks

cywilny.
Partnerowi publicznemu przysługuje (przez 2 m-ce) prawo pierwokupu akcji lub udziałów
partnera prywatnego w spółce. Zbycie bez tego jest nieważne.

7. Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
Celem ustawy jest obniżenie spożycia alkoholu i zmiana struktury jego spożycia (obniżanie
spożycia wysokoprocentowych alkoholi).
Sposobem reglamentacji są tu zezwolenia, których w ustawie jest sześć różnych typów.
Pojawiają się też przepisy dotyczące reklamy napojów alkoholowych.
W słowniku ustawowym zdefiniowano np. najbliższą okolicę punktu sprzedaży napojów
alkoholowych, promocję napojów alkoholowych, wspomnianą reklamę napojów
alkoholowych, obrót hurtowy napojami alkoholowymi. Ogólnie należy zauważyć, iż jest to
stara ustawa (1982 r.), a jej przepisy mają wyraźnie policyjny charakter.

Typy zezwoleń, o jakich mowa w ustawie:
1. Na obrót hurtowy napojami alkoholowymi - Art. 9. 1. Obrót hurtowy w kraju napojami

alkoholowymi o zawartości powyżej 18% alkoholu może być prowadzony tylko na
podstawie zezwolenia wydanego przez ministra właściwego do spraw gospodarki.
2. Obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi o zawartości do 18% alkoholu może
być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez marszałka województwa.
Art. 9

1

. 1. Zezwolenia, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 2, wydaje się oddzielnie na obrót

hurtowy następującymi rodzajami napojów alkoholowych:
1) o zawartości do 4,5% alkoholu oraz na piwo; à tu wydaje marszałek na max. 2 lata
2) o zawartości powyżej 4,5% do 18% alkoholu, z wyjątkiem piwa; à tu wydaje
marszałek na max. 2 lata
3) o zawartości powyżej 18% alkoholu. à tu wydaje minister, na max. rok
2. Zezwolenia na obrót hurtowy wydaje się na czas oznaczony:
1) napojami alkoholowymi, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 - nie dłuższy niż 2 lata;
2) napojami alkoholowymi, o których mowa w ust. 1 pkt 3 - nie dłuższy niż rok.

Ponadto, opłata za wydanie zezwolenia zależy od wartości obrotu: art. 9

2

3. Opłaty za

wydanie zezwoleń, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1 i 2, ustala się w wysokości 4.000 zł
dla przedsiębiorców występujących o zezwolenie po raz pierwszy oraz dla tych, których
wartość sprzedaży w roku poprzedzającym wygaśnięcie zezwolenia nie przekroczyła
1.000.000 zł. Jeżeli zaś wartość sprzedaży w drugim lub kolejnym roku przekroczyła
1 000 000 zł – 0,4% wartości sprzedaży.
W trakcie prowadzenia działalności (już z zezwoleniem) też są obowiązki:

Art. 9

4

. Warunkiem prowadzenia działalności na podstawie zezwoleń, o których mowa w art. 91 ust. 1, jest:

1) przekazywanie organowi zezwalającemu informacji o wielkości sprzedaży napojów alkoholowych, w
terminie do dnia 31 stycznia za rok poprzedni;
2) sprzedaż napojów alkoholowych, wymienionych w zezwoleniu, wyłącznie przedsiębiorcom posiadającym
zezwolenie na obrót hurtowy tymi napojami lub zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych;
3) prowadzenie obrotu hurtowego tylko napojami alkoholowymi oznaczonymi znakami akcyzy, o ile wymóg
oznaczania tymi znakami wynika z innych przepisów;
4) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe, wymienione w zezwoleniu, u producentów oraz u przedsiębiorców
posiadających zezwolenie na obrót hurtowy tymi napojami;

à obowiązki kontrolne wobec kontrahenta – badanie, czy sprzedający/kupujący ma
zezwolenie.

5) posiadanie tytułu prawnego do korzystania ze stacjonarnego magazynu dostosowanego do przechowywania
napojów alkoholowych;

6) niezaleganie przez przedsiębiorcę z realizacją ciążących na nim zobowiązań podatkowych oraz
wynikających z ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych;
7) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem tylko przez przedsiębiorcę w nim
oznaczonego i wyłącznie w miejscach wymienionych w zezwoleniu;
8) zgłaszanie ministrowi właściwemu do spraw gospodarki lub właściwemu marszałkowi województwa zmian
stanu faktycznego i prawnego przedsiębiorcy, w stosunku do danych zawartych w zezwoleniu, w terminie 14 dni
od dnia powstania zmiany;
9) przestrzeganie innych warunków określonych przepisami prawa.

Za nieprzestrzeganie tych warunków albo wprowadzenie alkoholu bez akcyzy można stracić
zezwolenie.

2. Na obrót detaliczny napojami alkoholowymi

Art. 18. 1. Sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży
może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta),
właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej "organem zezwalającym".
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na podstawie pisemnego wniosku przedsiębiorcy.
3. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydaje się oddzielnie na następujące rodzaje napojów alkoholowych:
1) do 4,5% zawartości alkoholu oraz na piwo;

2) powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa);
3) powyżej 18% zawartości alkoholu.

Znów – trzy typy zezwoleń, ale wydaje je wójt. Sprzedaż – napoje przeznaczone do spożycia
w miejscu sprzedaży lub poza tym miejscem. Czas – zależy od rodzaju zezwolenia:

9. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na czas oznaczony, nie krótszy niż 4 lata, a w przypadku

sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży - nie krótszy niż 2 lata.

Podobnie jak w przypadku zezwoleń na obrót hurtowy – obowiązek sprawdzania
kontrahentów i też można stracić zezwolenie za nieprzestrzeganie tego:

7. Warunkiem prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych do spożycia w miejscu lub poza miejscem
sprzedaży jest: (…)
3) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe u producentów i przedsiębiorców posiadających odpowiednie
zezwolenie na sprzedaż hurtową napojów alkoholowych;

Dodatkowo w przypadku tego zezwolenia trzeba zasięgnąć opinii pewnego organu:

3a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 3, organ zezwalający wydaje po uzyskaniu pozytywnej opinii gminnej
komisji rozwiązywania problemów alkoholowych o zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady
gminy, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 2.

Ważna jest też rola organu prawodawczego gminy:

Art. 12. 1. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, dla terenu gminy (miasta) liczbę punktów sprzedaży napojów
zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży
jak i w miejscu sprzedaży.
2. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania
napojów alkoholowych.

• Zakazy związane ze spożywaniem – rozbudowany katalog w art. 14.

Art. 14. 1. Zabrania się sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych:
1) na terenie szkół oraz innych zakładów i placówek oświatowo-wychowawczych, opiekuńczych i domów
studenckich;
2) na terenie zakładów pracy oraz miejsc zbiorowego żywienia pracowników;
3) w miejscach i czasie masowych zgromadzeń;
4) w środkach i obiektach komunikacji publicznej, z wyjątkiem wagonów restauracyjnych i bufetów w
pociągach, w których dopuszcza się sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów alkoholowych do 4,5%
zawartości alkoholu oraz piwa;

5) (uchylony);
6) w obiektach zajmowanych przez organy wojskowe i spraw wewnętrznych, jak również w rejonie obiektów
koszarowych i zakwaterowania przejściowego jednostek wojskowych.
1a. (uchylony).
2. (uchylony).
2a. Zabrania się spożywania napojów alkoholowych na ulicach, placach i w parkach, z wyjątkiem miejsc
przeznaczonych do ich spożycia na miejscu, w punktach sprzedaży tych napojów.

(…)

Dodatkowo - 5. Sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów zawierających więcej niż 4,5%
alkoholu może się odbywać na imprezach na otwartym powietrzu tylko za zezwoleniem i tylko
w miejscach do tego wyznaczonych. ß dodatkowe zezwolenie na jednodniową sprzedaż?

Zakazy reklamowe – art. 13

1

. Ogólnie rzecz biorąc, reklamować można tylko piwo, a i jego

reklama jest ograniczona:

- treściowo – nie można np. przedstawiać małoletnich, wywoływać w reklamie

skojarzeń z atrakcyjnością seksualną, wypoczynkiem…

- czasowo – nie można w TV w godz. 6:00-20:00
- nośnikiem – nie można na kasetach video, w prasie młodzieżowej i dziecięcej, na

okładkach

Dodatkowo, nie można reklamować produktów nawiązujących w pewien sposób do
alkoholu, promować ani reklamować podmiotów, które nawiązują do alkoholu…

8. Ustawa o ochronie osób i mienia
Jest to przykład koncesji, w postępowaniu koncesyjnym przepisy ogólne są nieznacznie
zmienione.
Art. 15. 1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia
wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy prowadzenia tych usług. (…)
Art. 16. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii właściwego
komendanta wojewódzkiego Policji, jest organem właściwym do udzielenia, odmowy
udzielenia, ograniczenia zakresu działalności gospodarczej lub formy usług oraz cofania
koncesji na działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia.
Zatem – organ z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej się nie zmienia, ale pojawia
się konieczność konsultacji z komendantem wojewódzkim Policji.

Warunkiem uzyskania koncesji – posiadanie uprawnień zawodowych.
Art. 17. 1. Koncesję wydaje się na wniosek:
1) przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeżeli osoba ta posiada licencję drugiego
stopnia, o której mowa w art. 27 ust. 1 lub art. 29 ust. 1;
Trzeba odróżniać licencję pracownika ochrony od zezwolenia. Licencja nie jest tutaj
sposobem reglamentacji, tylko potwierdzeniem posiadania uprawnień, które to potwierdzenie
warunkuje uzyskanie koncesji.

Ta licencja ma dwa rodzaje (ochrona fizyczna oraz zabezpieczenie techniczne), każdy z nich
ma dwa stopnie. Aby móc uzyskać koncesję – trzeba mieć drugi stopień którejś z licencji.

Warunki odmowy uzyskania licencji – jak w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

Art. 17a. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w stosunku do wniosku
o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji:
1) gdy przedsiębiorca nie spełnia określonych w ustawie warunków wykonywania działalności objętej
koncesją;
2) ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa lub dóbr osobistych
obywateli;
3) przedsiębiorcy, któremu w ciągu ostatnich trzech lat cofnięto koncesję na działalność określoną ustawą z
przyczyn wymienionych w art. 22 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3, lub przedsiębiorcę reprezentuje osoba, która była osobą
uprawnioną do reprezentowania innego przedsiębiorcy lub była jej pełnomocnikiem ustanowionym do
kierowania działalnością określoną w koncesji, a jej działalność spowodowała wydanie decyzji cofającej
koncesję temu przedsiębiorcy;
4) przedsiębiorcy, którego w ciągu ostatnich trzech lat wykreślono z rejestru działalności regulowanej z
powodu złożenia oświadczenia niezgodnego ze stanem faktycznym;
5) gdy w stosunku do przedsiębiorcy otwarto likwidację albo ogłoszono upadłość.

Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia ma
szereg obowiązków, w tym informacyjne – wobec organu koncesyjnego, prowadzenie
dokumentacji, oraz inne obowiązki, np. jednolitego oznaczenia pracowników.

Przesłanki cofnięcia – jak w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej - art. 22.

1. Organ koncesyjny cofa, w drodze decyzji administracyjnej, koncesję na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli:

1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej
koncesją;
2) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją mimo wezwania organu
koncesyjnego lub trwale zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją.
2. Organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca:
1) w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi
w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją;
2) rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności
gospodarczej, określone przepisami prawa.
3. Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres ze względu na zagrożenie obronności i
bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli, a także w razie ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy.