Heyer Georgette Hazardzistka

GEORGETTE HEYER

Przełożyła

Danuta Dowjat

Tytuł oryginału

FARO'S DAUGTHER

1969 by Georgette Heyer

Gdy majordomus zaanonsował przybycie pana Ravenscara,

lady Mablethorpe, drzemiąca nad powieścią wypożyczoną
z biblioteki, ocknęła się raptownie i poprawiła przekrzywiony
czepek.

- Co takiego powiedziałeś? Pan Ravenscar? Natychmiast proś

na górę.

Kiedy majordomus poszedł przekazać wiadomość porannemu

gościowi, szacowna dama poprawiła nieco zmiętą suknię, wzmoc
niła się solami trzeźwiącymi i ułożyła na sofie, oczekując wizyty.

Dżentelmen, który po chwili wszedł do pokoju, był od niej

o dobre dwadzieścia lat młodszy. Jego kształtne nogi opinały
pantalony i wysokie skórzane buty, szerokie ramiona przykrywał
płaszcz z doskonałej materii, rysy miał ostre, surowo zarysowane
usta i niezwykle twarde spojrzenie szarych oczu. Był bardzo
wysoki. Czarne, kręcone włosy były obcięte w coś na kształt
ścierniska w Bedford. Lady Mablethorpe należała do starszego
pokolenia, więc choć premier, okropny pan Pirt, nałożył podatki
na puder do włosów, nie zrezygnowała z tego kosmetyku i nie
potrafiła bez odrazy patrzeć na nowomodne fryzury. Teraz też się
wzdrygnęła, widząc nie tylko uczesanie bratanka, ale także
swobodnie narzucony płaszcz, wysokie buty z przypiętą jedną
ostrogą i niewymyślnie zawiązany halsztuk, którego końce
przeciągnięte były przez obramowaną złotem dziurkę od guzika

t f W r -fmf " * " * i - '—^"T^T*™ i*****'-**'

GEORGETTE HEYER

przy płaszczu. Jeszcze raz uniosła sole trzeźwiące do nosa

i odezwała się łamiącym głosem:

- Na Boga, Maks! Ile razy patrzę na ciebie, mam wrażenie, że

czuję zapach stajni!

Pan Ravenscar wolno przemierzył pokój i stanął plecami do

kominka.

- Teraz też? - zapytał spokojnie.

Lady Mablethorpe zignorowała pytanie.

- Wielkie nieba, dlaczegóż tylko jedna ostroga? - indagowała.

- To ostatni krzyk mody - wyjaśnił Maks.
- Wyglądasz zupełnie jak pocztylion.

- Tak właśnie ma być.

- Ale ty przecież nie przejmujesz się modą! Błagam, tylko nie

ucz Adriana, jak robić z siebie tak wulgarne widowisko!

- Raczej unikam aż tak wielkiego wysiłku - odparł Ravenscar,

unosząc brwi.

To zapewnienie w najmniejszym stopniu nie uspokoiło jego

ciotki. Ostro stwierdziła, że po raz pierwszy się spotyka z oby

czajem składania wizyt damom w stroju odpowiednim jedynie na

wyścigi w Newmarket.

- Przyjechałem do miasta konno - wyjaśnił Ravenscar tonem

obojętnym, nie próbując usprawiedliwić się. - Sądziłem, że

ciocia chce mnie widzieć.

- Od ponad pięciu dni na ciebie czekam. Gdzieś ty się

podziewał, nieznośny chłopcze? Pojechałam aż na Grosvenor

Sąuare, ale dom był zamknięty, a kołatka zdjęta z drzwi.

- Byłem w Chamfreys.

- Och, doprawdy? Mam więc nadzieję, że zastałeś mateczkę

w dobrym zdrowiu, choć oczywiście to szczyt absurdu tak

nazywać panią Ravenscar, skoro nie jest twoją matką i jeśli

chodzi o głupstwa...

- Nie - rzucił krótko.

- Hmm, mam więc nadzieję, że zastałeś ją w dobrym zdrowiu

- powtórzyła lady Mablethorpe zbita z pantałyku.

HAZARDZISTKA

Wcale jej nie zastałem. Wyjechała z Arabellą do Tunbridge

Wells. '

Oczy lady Mablethorpe zalśniły na wspomnienie bratanicy,

- Ach, kochane dziecko! I co ona robi, Maks?

Ravenscar nie podzielał entuzjazmu ciotki.

- Zadręcza mnie - odparł.
Lady Mablethorpe zaniepokoiła się.

- Och, doprawdy? No, tak, jest jeszcze bardzo młoda i ośmielę

się twierdzić, że pani Ravenscar dogadza jej ponad miarę, ale...

- 01ivia głupotą dorównuje Arabelli - uciął Ravenscar. - Obie

przyjeżdżają do miasta w przyszłym tygodniu. Czternasty regiment

piechoty stacjonuje w pobliżu Wells.

W tym ponurym oświadczeniu kryła się ważna informacja. Po

chwili pełnego namysłu milczenia lady Mablethorpe powiedziała:

- Nadszedł czas, by Arabellą pomyślała o małżeństwie.

Przecież ja sama wyszłam za mąż, gdy miałam zaledwie...

- Ona nie myśli o niczym innym. Ostatnio to jakiś bezimienny

wielbiciel w czerwonym mundurze.

- Powinieneś bardziej jej pilnować - stwierdziła ciotka.

- Przecież jesteś jej opiekunem tak samo jak pani Ravenscar.

- Właśnie to robię.
- Może, gdybyśmy ją odpowiednio wydali...
- Droga ciotko - przerwał niecierpliwie. - Arabellą jest

jeszcze za młoda, przecież dopiero niedawno wyszła z dziecięcego

pokoju. 01ivia mi wyznała, że w ciągu pięciu miesięcy straciła

głowę dla ni mniej, ni więcej tylko pięciu młodzieńców.

- Maks, na Boga! Jeżeli nie będziesz uważał, ani się obejrzymy,

a ucieknie z jakimś okropnym łowcą posagów!

- Wcale bym się nie zdziwił.

Lady Mablethorpe westchnęła z przejęciem.

- Jesteś niepoprawny! Jak możesz tak obojętnie o tym mówić?
- Hmm, przynajmniej bym się jej pozbył. Jeżeli ciocia myśli

o wydaniu jej za Adriana, to ostrzegam z góry, że...

- Och, Maks, właśnie o tym chciałam z tobą porozmawiać!

GEORGETTE HEYER

Słysząc imię syna, lady Mablethorpe przypomniała sobie

o własnych kłopotach. - Tracę zmysły ze zmartwienia!

- Tak? - zdziwił się uprzejmie Ravenscar. - I cóż ten młody

głupiec zrobił?

Lady Mablethorpe skrzywiła się, słysząc taki epitet, ale po

chwili ze smutkiem uznała, że jest on uzasadniony.

- Twierdzi, że się zakochał - oświadczyła tragicznym tonem.

- Jeszcze nieraz dojdzie do takiego wniosku - stwierdził Maks

spokojnie. - Ile właściwie lat ma ten szczeniak?

- Jesteś jednym z jego opiekunów, powinieneś więc wiedzieć,

że jeszcze nie skończył dwudziestu jeden!

- W takim razie mu zabroń - poradził beztrosko.

- Daj spokój niewczesnym żartom! Za parę miesięcy będzie

pełnoletni! I nim się obejrzymy, ożeni się z jakąś przebiegłą

damulką!

- Moim zdaniem to wysoce nieprawdopodobne. Radziłbym

zostawić go w spokoju. Przecież musi się wyszumieć.

- Mówisz okropieństwa, jakbyś się zupełnie nie przejmował...

- aż się zarumieniła ze złości.

- Odpowiadam wyłącznie za jego majątek.

- Powinnam była wiedzieć, że to zbagatelizujesz! Nie krępuj

się, zrzuć z siebie odpowiedzialność za moje biedactwo. Tylko

tyle się mogę po tobie spodziewać. Ale nie miej do mnie

pretensji, jeżeli zawrze przerażający mezalians!

- Kim jest ta dziewczyna? - zapytał pan Ravenscar.

- To osoba, och, prosto z szulerni.
- Co takiego? - zdumiał się Maks.

- Wiedziałam, że nie będziesz mógł spokojnie o tym słuchać

- oświadczyła ze złośliwą satysfakcją. - Wyobraź sobie, jak ja

się przejęłam. Natychmiast pojechałam do ciebie. Coś z tym

trzeba zrobić!

- Och, pozwól mu się zabawić. - Wzruszył ramionami. - To

romans bez znaczenia. Może nawet będzie go mniej kosztowała
niż tancerka z opery.

HAZARDZISTKA

- Ona będzie kosztowała go znacznie więcej! - zaprzeczyła

gwałtownie. - Adrian chce się żenić z tym stworzeniem.

- Nonsens! Nie jest aż takim głupcem. Nikt nie żeni się

z kobietami z szulerni.

- Chciałabym, żebyś mu to powiedział, bo mnie zupełnie nie

słucha. Wyobraź sobie, twierdzi, że ta dziewczyna jest niezwykła.

Oczywiście, wszystko jasne jak słońce. Moje biedactwo jest

niewinne jak nowo narodzone jagnię, a do tego pełne romantycz

nych pomysłów. Ta okropna, wulgarna kobieta podstępem zwabiła

go do swego domu. Bez wątpienia od początku zagięła na niego

parol. Sally Repton mówiła mi, że to zupełnie niewiarygodne, jak

Adrian uwielbia tę kokotę. Jest głuchy na wszystkie argumenty.

Trzeba ją przekupić. Dlatego po ciebie posłałam. - Zauważyła

chłodne spojrzenie oczu pana Ravenscara i dodała ostrzejszym

tonem: - Nie musisz się martwić o pieniądze, Maks! Nie

spodziewam się, byś na ten cel uszczuplił swój obrzydliwie

wielki majątek.

- I bardzo dobrze, że ciocia tak myśli, bo z całą pewnością

czegoś takiego bym nie zrobił.

- Nikt cię nie będzie o to prosił - rzuciła ostro. - Choć

oczywiście przy twoim bogactwie nawet byś nie zauważył

wydatku. I muszę dodać, Maks, że sądząc po twoim wyglądzie,

nikt by nie powiedział, że jesteś najbogatszym człowiekiem

w mieście.

- Czy to komplement na cześć mej skromności?
- Nie, bynajmniej - odparła lodowato. ~ Moim zdaniem nic

w tobie nie zasługuje na pochwałę. Że też nie mam nikogo, do -

kogo mogłabym się zwrócić w kłopotach. Jesteś twardy, Maks,

pozbawiony uczuć i wyjątkowo samolubny.

Sięgnął do kieszeni, wyciągnął z niej tabakierkę i otworzył.

- A może wuj Juliusz? - poradził.
- Ta stara baba! - wykrzyknęła lady Mablethorpe, deprec

jonując szwagra tym pogardliwym wyrażeniem. - I cóż on

takiego mógłby zrobić?

GEORGETTE HEYER

Współczuć ciężkiej doli - odparł, wąchając tabakę. Widząc,

że ciotka sięga po sole trzeźwiące, z trzaskiem zamknął tabakierkę.

- Kim jest ta bogini Adriana?

- To bratanica lady Bellingham, przynajmniej tak twierdzą

- opowiedziała, odkładając sole. - Znasz przecież Elizę Bellin

gham! Prowadzi dom gry przy St James's Sąuare.

- W rodzaju przybytku Archer-Buckingham?
- Tak, właśnie. Oczywiście, nie twierdzę, że jest tam tak

samo, bo któż by im dorównał?, ale to wszystko jedno. Była żoną

Neda BelHnghama, a wszyscy wiemy, jakie było z niego ziółko!

- Obawiam się, że jako jedyny tkwię w nieświadomości.

- Och, byłeś wtedy jeszcze dzieckiem. Można o tym mówić,

bo on nie żyje już od piętnastu lat; zapił się na śmierć, choć

oficjalnie nazwano to zapaleniem płuc. Też coś! Oczywiście, jak

się tego należało spodziewać, zostawił jej długi. Nie wiem,

z czego się utrzymywała, zanim otworzyła ten okropny dom gry;

podejrzewam, że z łaski bogatych krewnych. Teraz wszędzie się

pokazuje, wynajęła nawet łożę w operze, ale nie jest przyjmowana

w towarzystwie.

- To jak znajduje klientów? Pewnie w zwykły sposób?

Dyskretnie rozsyłane zaproszenia, wykwintne kolacje, morze

tanich win, E.O. i stoły do faro na piętrze?

- Mówiąc o towarzystwie, miałam na myśli dobrze urodzone

damy - chłodno wyjaśniła ciotka. - Niestety, powszechnie to

znany fakt, że dla hazardu panowie pójdą wszędzie!

Złożył jej nieznaczny, ironiczny ukłon.

- I, o ile pamięć mi dopisuje, także lady Sarah Repton.

- Nie usprawiedliwiam Sally. Ale choć jest córką księcia, nie

określiłabym jej jako damy z towarzystwa.

- Błagam o objaśnienie. - Popatrzył na nią z lekkim roz

bawieniem. - Czy ciotka ją przyjmuje?

- Daruj sobie tak okropne żarty! Oczywiście, że Sally bywa

w najlepszych kręgach. Eliza Bellingham to zupełnie inna historia

i możesz mi wierzyć, że choć Sally chodzi do jej domu, to ona

HAZARDZISTKA

nie postawiła nogi u Sally! To właśnie Sally mnie ostrzegła przed

tym, co się szykuje. I jak się domyślasz, natychmiast przepytałam

o to Adriana.

- Tego się właśnie obawiałem - przyznał Ravenscar ironicz

nym tonem.

Lady Mablethorpe zmierzyła go wzrokiem pełnym przygany.

- Maks, nie obawiaj się, jeszcze nie zwariowałam. Wspo

mniałam o tym bardzo taktownie i ani przez chwilę nie dałam mu

do zrozumienia, że się domyślam, iż ten związek może być

czymś więcej niż tylko... Hmm, wiesz, co każdy pomyśli słysząc,

że młodzieniec zapałał uczuciem do kokoty z kasyna! Możesz

sobie wyobrazić moje przerażenie, gdy Adrian natychmiast i bez

wahania poinformował mnie, że rzeczywiście szaleńczo się w niej

zakochał i zamierza ją poślubić! Maks, tak mnie zaskoczył, że nie

zdołałam wykrztusić słowa!

- Czy on postradał zmysły? - zapytał z naciskiem Ravenscar.

- Wykapany ojciec - z rozpaczą przyznała lady Mablethorpe.

- Nabił sobie głowę jakimiś romantycznymi niedorzecznościami!

Wiesz, że w dzieciństwie bez końca czytał romanse rycerskie

i podobne bzdury. I takie są tego skutki! Żałuję, że go nie

posłałam do Eton!

Pan Ravenscar uniósł wzrok i z namysłem przyglądał się

portretowi znajdującemu się na przeciwległej ścianie. Przedstawiał

przystojnego młodzieńca w błękitnym fraku, dziecko jeszcze,

które patrzyło na świat z nikłym uśmiechem w błękitnych

oczach. Jasne włosy miał związane z tyłu, brodę oparł na

wysmukłej, pięknej dłoni. Na twarzy malował się słodki wyraz,

ale w kształcie ust krył się upór, a w rozmarzonej miękkości

spojrzenia czaiła się stanowczość.

Lady Mablethorpe spojrzała w tym samym kierunku i przez

chwilę przypatrywała się portretowi czwartego wicehrabiego.

Z jej ust wyrwało się smutne westchnienie; zwróciła się do

Ravenscara.

- Co robić, Maks? - zapytała.

GEORGETTEHEYER

- On nie może poślubić kokoty.
- Czy z nim porozmawiasz?

- W żadnym razie.

- Przyznaję, że to nie byłoby łatwe, ale może zdołałbyś mu

przemówić do rozsądku.

- Wysoce nieprawdopodobne, wedle mojej opinii. Jaką sumę

wyłożyłaby ciocia na opłacenie tej dziewczyny?

- Żadna ofiara nie byłaby zbyt wielka, byle nie dopuścić do

takiego związku! Polegam na tobie, bo sama nie znam się na

takich sprawach. Tylko wybaw tego biedaka!

- Woda zupełnie nie na mój młyn - oświadczył ponuro.
- Doprawdy! - Lady Mablethorpe zesztywniała. - I cóż to

oznacza?

- Przyrodzoną niechęć do bycia wykorzystywanym.

- Och - nieco się rozluźniła. - Może cię uspokoi fakt, że nie

ty, lecz ja będę płaciła.

- Nikła pociecha.

- Bez wątpienia ta dziewczyna okaże się droga. Sally twierdzi,

że jest przynajmniej o pięć lat starsza od Adriana.

- W takim razie będzie głupia, jeżeli przyjmie mniej niż

dziesięć tysięcy.

- Maks! - zawołała zdumiona lady Mablethorpe.

- Adrian nie jest biedakiem, droga ciociu. - Wzruszył ramio

nami. - A do tego tytuł. Dziesięć tysięcy.

~ To nikczemne!
- Owszem.

- Z radością bym zadusiła to wstrętne stworzenie.

- Niestety, prawa tego kraju nie dozwalają wprowadzania

w czyn takich przyjemności.

- Będziemy musieli zapłacić - stwierdziła grobowym tonem.

- Mówiono mi, że nie mam co odwoływać się do jej serca.

- Okazanie takiej słabości to poważny błąd.

- Nic mnie nie zmusi, by z nią zamienić choć słowo! Maks,

tylko posłuchaj! Ona pełni honory pani domu w tej spelunce!

HAZARDZISTKA

Wyobrażasz sobie, co to za bezczelna, wulgarna damulka! Sally

mówi, że chodzą tam największe hulaki w mieście, i że ona obdarza

względami mężczyzn w rodzaju tego wstrętnego lorda Ormskirka.

Nie odstępuje go na krok. Moim zdaniem, on jest dla niej kimś

więcej, niż to się wydaje memu otumanionemu chłopcu. Ale nawet

nie ma co mu o tym wspominać. Natychmiast wpadłby w pasję.

- Aaa... Ormskirk? - zamyślił się Ravenscar. - Wszystko

jasne: jakiekolwiek próby przemówienia do rozsądku tej damy są

z góry skazane na przegraną. Ceniłem wyżej gust Adriana.

- Nie możesz go winić. Jakież on ma doświadczenie w oce

nianiu takich ludzi? Założę się o dziesięć do jednego, że ta

dziewczyna opowiedziała mu o sobie jakąś wzruszającą historię,

przynajmniej wedle słów Sally. Nie ma najmniejszej szansy, żeby

ona wybrała Ormskirka?

- Moim zdaniem - ani cienia nadziei. Ormskirk się z nią nie

ożeni.

Lady Mablethorpe wyglądała tak, jakby za chwilę miała się

zalać łzami.

- Och, Maks, co poczniemy, jeżeli ona się go nie wyrzeknie?

- Trzeba ją zmusić, żeby się wyrzekła.

- Gdyby nie to, że na kontynencie panuje taki zamęt, chyba

wysłałabym go za granicę. Tylko boję się, że odmówi!

- Nader prawdopodobne.

Lady Mablethorpe otarła oczy rąbkiem chusteczki.

- To by mnie zabiło, gdyby mój syn wpadł w szpony takiej

osoby!

- Wątpię, ale niech się ciocia nie martwi. Ona go nie złowi.

To oświadczenie nieco ją uspokoiło.

- Wiedziałam, że mogę na tobie polegać, Maks. Co zamierzasz

uczynić?

- Osobiście zobaczyć tę czarodziejkę - odparł. - Na St James's

Square, nieprawdaż?

- Tak, ale wiesz, że oni są bardzo ostrożni. Boję się, że bez

zaproszenia nie wpuszczą cię.

GEORGETTE HEYER

Nie wpuszczą bogatego pana Ravenscara? - zapytał z cy

nicznym uśmiechem. - Moja droga ciotko! Zostanę powitany

z otwartymi ramionami.

- Mam nadzieję, że nie oskubią cię z pieniędzy.

- Wręcz przeciwnie, masz nadzieję, że właśnie to zrobią. Ale

ja zupełnie się nie nadaję do skubania.

- Jeżeli Adrian cię tam spotka, przejrzy twoje zamiary. A już

na pewno domyśli się, że to ja cię posłałam.

- Zaprzeczę - odparł znudzonym tonem.

Lady Mablethorpe zaczęła umoralniający wykład na temat zła

płynącego ze wszelkich form zwodzenia, ale widząc, że nie robi

to najmniejszego wrażenia na bratanku, zmieniła temat.

- Błagam, uważaj na siebie! Mówią, że mężczyźni ciągną do

niej jak pszczoły do miodu i nie chcę, byś i ty wpadł w jej sidła

- rzuciła złośliwie.

- O to akurat ciocia nie musi się martwić - roześmiał się.

- Ani nie mam dwudziestu jeden lat, ani romantycznego usposo

bienia. Tylko, proszę, nie wspominaj Adrianowi o mojej wizycie.

Na pewno spotkam się z nim dziś wieczorem na St James's

Sąuare.

Podała mu rękę na pożegnanie.

- Chociaż czasem mnie złościsz, to naprawdę nie wiem, co

bym bez ciebie zrobiła, Maks - powiedziała nieco uspokojona.

- Wiem, że doskonale sobie poradzisz i całkowicie na tobie

polegam.

- Tym razem może to ciocia zrobić z całkowitym spokojem

- odparł, składając na jej dłoni pocałunek.

Pożegnał się i wyszedł z pokoju. Lady Mablethorpe w zamyś

leniu wpatrywała się w ogień, pogrążona w przyjemnych marze

niach. Miała nadzieję, że jej syn zostanie wyciągnięty z tarapatów

i dzięki tej nauczce będzie trzymał się z dala od nieodpowiednich

kobiet. Choć z lekką niechęcią słuchała o poczynaniach Arabelli

Ravenscar, to była na tyle wspaniałomyślna, by nie przejmować

się zbytnio płochością panny ledwie osiemnastoletniej. Oczywiś-

HAZARDZISTKA

cie, wielka szkoda, że Arabella jak motyl lata z kwiatka na kwiatek,

ale to, co u innej dziewczyny uznano by za fatalną wadę, u tak

posażnej panny traktowano tylko jako słabość właściwą młodości.

Bez względu na wszystko lady Mablethorpe i tak postanowiła, że

Arabella poślubi jej syna. Mariaż pod każdym względem najodpo

wiedniejszy. Arabella była dobrze urodzona, śliczna i bogata;

z pewnością wyrośnie na doskonałą żonę. Lady Mablethorpe

w najmniejszym stopniu nie ganiła żywej natury młodej osóbki;

szczególnie że szła w parze z szacunkiem okazywanym ciotce.

Jej błogie marzenia na moment zakłóciło wspomnienie bez

imiennego zalotnika w czerwonym mundurze. Szybko jednak

przypomniała sobie, że i w tym wypadku może liczyć na Maksa.

Na pewno nie będzie spokojnie stał z boku i patrzył, jak Arabella

oddaje siebie i osiemdziesiąt tysięcy funtów w ręce jakiegoś

nicponia z oddziałów liniowych. Lady Mablethorpe uważała, że

Arabella postąpiłaby karygodnie, gdyby obdarowała tymi wspa

niałymi darami kogoś innego niż młodego lorda Mablethorpego.

Uważała, że nie jest zaborczą matką, i gdyby jej najdroższy

syn nie lubił kuzynki, byłaby ostatnią osobą namawiającą go na

to małżeństwo. Ale osiemdziesiąt tysięcy funtów zainwestowanych

bezpiecznie w trusty! Każda rozsądna kobieta chciałaby dys

ponować taką sumą, zwłaszcza że (jeżeli wierzyć Maksowi)

majątek, który Adrian otrzyma w dniu osiągnięcia pełnoletności,

zmniejszy się o oszałamiającą kwotę dziesięciu tysięcy funtów.

Lady Mablethorpe pomyślała, że dobrze się stało, iż zarząd

majątkiem rodowym spoczywał nie w rękach szanownego Juliusza

Mablethorpego, lecz w znacznie sprawniejszych dłoniach Maksa.

Bez wątpienia Ravenscar ma głowę nie od parady. To dzięki

niemu głównie Adrian - mimo utraty dziesięciu tysięcy funtów

- wejdzie w posiadanie niemałej fortuny. Oczywiście, nawet

wtedy jego majątek nie będzie mógł się równać z bogactwem

Ravenscarów i ta smutna okoliczność już od wielu lat budziła

złość w jej sercu. Nawet czasami żałowała, że nie ma córki, która

mogłaby poślubić Maksa.

GEORGETTE HEYER

Nie przejmowałaby się tym tak bardzo, gdyby dana jej była

. satysfakcja obserwowania, jak Maks szasta pieniędzmi. Ale

Ravenscar żył skromnie. Miał rezydencję na Grosvenor Sąuare

i majątek na wsi, w Chamfreys. Był tam przestronny dwór

w rozległym parku, po którym spacerowały jelenie, bardzo dobre

tereny myśliwskie i pola uprawne aż po horyzont. Ani w Grosve-

nor Sąuare, ani w Chamfreys Maks nie urządzał wielkich przyjęć,

na których jego macocha mogłaby pełnić honory pani domu. Lady

Mablethorpe bolała nad tym, bo być może zajęta przyjęciami

druga pani Ravenscar miałaby lepszy temat do rozmyślań niż tylko

stan swojego zdrowia. Drażniło ją, że jej szwagierka spędzała

większą cześć roku w uzdrowiskach typu Bath czy Tunbridge

Wells. I to, że Maks wydawał albo kawalerskie przyjęcia, albo

kolacje, na które z racji ich charakteru nie zapraszał ciotki, by

pełniła honory pani domu. Zastanawiała się często, dlaczego

bratanek pędzi samotne życie w tak wielkim domu!

Zastanawiała się również, dlaczego tak mało dba o swą opinię.

Bez skutku szukać by go na balach, rautach czy maskaradach, za

to bez trudu znaleźć go można było na walkach kogutów albo

w jakiś wulgarnych tawernach w dzielnicy Whitechapel w towa

rzystwie bokserów opłacanych przez magnatów i walczących

w ich barwach. Należał do wiełu modnych klubów, ale rzadko

w nich bywał. Słyszała, że często grywał w karty i to o wysokie

stawki. Wiedziała też, że przyjaciele zazdroszczą mu koni.

Podczas gdy dandysi i flrcyki, a nawet mężczyźni, którzy nie

interesowali się modą, długie godziny spędzali nad projekto

waniem kamizelek i wydawali fortuny na pierścienie, dewizki do

zegarków, klamry do butów i szpilki do krawatów, Maks nie

marnował czasu ani pieniędzy na takie rzeczy, wydając je jedynie

na buty do konnej jazdy, trzeba przyznać, że wspaniałe. Nigdy

nie widziano też, by nosił jakąkolwiek biżuterię, tylko ciężki

złoty sygnet na palcu lewej ręki.

Miał trzydzieści pięć lat i już dawno nawet największe

optymistki spośród matek panien na wydaniu straciły nadzieję, że

HAZARDZISTKA

obdarzy ich córki względami. Kiedyś w całym Londynie to jego

najczęściej zapraszano, na niego zastawiano pułapki, ale on

wszystkie przedstawicielki płci pięknej traktował z obojętnością,

której nawet nie starał się ukrywać. Ta oziębłość i zasada, by

w każdej sytuacji robić tylko to, co mu najbardziej odpowiada,

sprawiły wreszcie, że postawiono na nim krzyżyk. Jego bliższe

znajome dobrze wiedziały, że nie mają co liczyć na piękny

i kosztowny drobiazg w dowód szacunku. Pan Ravenscar nie

dawał prezentów. Powtarzano cicho za jego plecami: nie trać

czasu na złudzenia, że z galanterią zapłaci twój dług przy

partyjce wista; bardziej prawdopodobne, że wstanie od stolika

bogatszy o twoją przegraną. Nikłą pociechę można było czerpać

z faktu, że damy swobodniejszych obyczajów, z którymi od czasu

do czasu łączono jego imię, nie mogły się pochwalić otrzymanym

od niego prezentem, co świadczyło o skąpstwie godnym nagany!

Uważano go za człowieka dumnego, nie liczącego się z nikim.

Dżentelmeni twierdzili, że jest skrupulatny w grze i wypłacie

przegranej, a damy miały go za grabianina.

Lady Mablethorpe od lat korzystała z jego pomocy w interesach.

Potępiała jednak ten brak grzeczności, gardziła oziębłością serca,

odrobinę obawiała się jego ciętego języka i miała nadzieję, że

pewnego dnia Maks dostanie porządną nauczkę. Przydałoby się,

gdyby stracił dużo pieniędzy na St James's Square, na przykład

dziesięć tysięcy funtów, które mniej samolubny człowiek lekką

ręką wyłożyłby na uratowanie kuzyna.

Przy wejściu do domu lady Beilingham na St James's Sąuare

Ravenscar spotkał znajomego, który chętnie zgodził się przed

stawić go pani domu. Berkeley Crewe oświadczył, że staruszka

z radością go przyjmie, zapewnił, że gra jest uczciwa, wina

całkiem znośne, a kolacje najlepsze w mieście, po czym dodał,

że przy domu lady Bel bledną przybytki prowadzone przez panie

Sturt i Hobart.

Drzwi otworzył im krępy, dobrze zbudowany jegomość o pros

tackim wyglądzie i zniekształconym uchu, a gdy wchodzili do

przestronnego holu, pan Crewe skinął odźwiernemu przyjaźnie

i rzucił krótko:

- Wantage, to mój znajomy.
Silas Wantage obrzucił przybysza badawczym spojrzeniem,

zanim zaofiarował pomoc przy zdejmowaniu okrycia.

Ravenscar zwrócił się do niego z zainteresowaniem.

- Walczyłeś kiedy na pięści? - spytał.
- Ach, kopę lat - odparł zadowolony Silas. - Znaczy się, nim

zaciągnąłem się do wojska. Że też pan to spostrzegł.

- Nic trudnego - przyznał Ravenscar, strzepując koronki przy

mankietach.

- Pan chyba też czasem staje na ringu - zauważył Wantage.

Ravenscar lekko się uśmiechnął, ale nic nie powiedział. Crewe

poprawił satynowy żakiet, ułożył koronki, skrupulatnie obejrzał

HAZARDZISTKA

swe odbicie w lustrze na ścianie i ruszył pierwszy ku schodom.

Ravenscar rozejrzał się wkoło, zauważył, że dom jest umeblowany

elegancko, i poszedł za nim na pierwsze piętro.

Znaleźli się w pomieszczeniu, gdzie wszyscy bez reszty zajęci

byli hazardem. Wokół stołu siedziało około dziesięciu osób tak

głęboko zatopionych w grze w karty, że nie zauważyli ich

przybycia. Przytłumiony szmer licytacji kontrastował z wesołą

wrzawą rozbrzmiewającą w sąsiednim pokoju, do którego Crewe

wprowadził Maksa. W przestronnym pomieszczeniu, którego

ściany pokrywał zielony jedwab, stały krzesła i stoliki, a na nich

podstawki na monety i szklanki gości. Na końcu znajdował się

stół do faro, nad którym pieczę miała umalowana dama w sukni

z fioletowej satyny i turbanie bogato zdobionym strusimi piórami.

W drugim końcu pokoju, przy kominku, hałaśliwy tłumek

zgromadził się wokół stołu do E.O., który obsługiwała wysoka

młoda kobieta o kasztanowych włosach, lśniących w świetle

świec, oraz ciemnych, roześmianych oczach pod cienkimi, ostro

zarysowanymi brwiami. Fryzurę miała prostą i nie upudrowaną:

gęste, wysoko upięte loki, spadały ciężką falą na plecy. Kiedy

Crewe podszedł ku niej, uniosła wzrok i Maks, oceniając ją bez

uprzedzeń, z łatwością pojął, dlaczego jego młody krewny

całkowicie stracił dla niej głowę. Nigdy wcześniej nie widział tak

wyrazistych i lśniących oczu. Pomyślał, że w sercu naiwnego

młodzieńca z pewnością czynią spustoszenie. Jako znawca

kobiecych wdzięków, nie mógł nie docenić wyglądu panny

Grantham. Zbudowana jak bogini, wdzięcznie trzymała głowę,

miała śliczne dłonie i ładne kostki. Sprawiała wrażenie osoby

dowcipnej, a niski głos brzmiał przyjemnie. U jej boku w niedbałej

pozie spoczywał na krześle mężczyzna ubrany w wytworny frak

w prążki i w upudrowanej peruce, który obojętnie przyglądał się

wirowaniu stołu; z drugiej strony stołu kuzyn pana Ravenscara

nie odrywał oczu od twarzy panny Grantham.

Ta zaś widząc, że zbliża się ku niej pan Crewe z nieznajomym,

obrzuciła tego ostatniego krytycznym spojrzeniem. Nauczyła się

GEORGETTE HEYER

szybko oceniać mężczyzn, ale nie potrafiła rozszyfrować Ravensca-

ra. Jego prosty ubiór, brak jakiejkolwiek biżuterii czy ozdób nie

świadczyły o pękatej sakiewce. Zachowywał się jednak z wyraźną

pewnością siebie, jakby był przyzwyczajony do postępowania wedle

własnego widzimisię w każdym towarzystwie. Jeżeli z początku

zaliczyła go do grupy prostaczków z prowincji, szybko zmieniła

zdanie. Może i nie przejawiał troski o swój wygląd, ale, stwierdziła

w duchu, takiego surduta nie uszyłby żaden wiejski krawiec.

Odwróciła głowę w stronę fircyka w średnim wieku rozpartego

na krześle.

- Mój panie, kim jest nasz nowy gość? Czyżby przybył do nas

purytanin?

Mężczyzna uniósł monokl i zmierzył przybysza wzrokiem. Na

przystojnej, szczupłej twarzy wyraźnie rysowały się zmarszczki

pod wyszukanym makijażem. Wysoko uniósł brwi.

- Moja droga, to nie purytanin - odparł lekko znudzonym

tonem - lecz bardzo tłusty kąsek. Ravenscar we własnej osobie.

Słysząc to, młody lord Mablethorpe aż podskoczył. Utkwił

zdumione spojrzenie w kuzynie i wykrzyknął:

- Maks!

W jego głosie znać było zaskoczenie i podejrzliwość. Na jasnej

twarzy wykwitły rumieńce, wyglądał więc jeszcze niewinnej niż
zwykle. Podszedł do nowo przybyłego i powiedział trochę
napastliwie:

- Nie spodziewałem się ciebie tutaj!

- Dlaczego? - spytał spokojnie Ravenscar.

- Sam nie wiem. A raczej... Nie sądziłem... Czy znasz lady

Bellingham?

- Mam nadzieję, że Crewe mnie przedstawi.

- Och! A więc to Crewe cię tu przyprowadził! - zawołał

z ulgą. - Myślałem... To jest sądziłem... Ale to bez znaczenia.

- Adrian, wyglądasz na bardzo przejętego moim przybyciem.

- Ravenscar popatrzył na niego zdziwiony. - Cóż uczyniłem, by

ściągnąć na siebie taką dezaprobatę?

HAZARDZISTKA

Lord Mablethorpe zalał się jeszcze głębszym pąsem i ścisnął

go za ramię po przyjacielsku.

- Och, Maks, ty głupcze. Oczywiście, że nic nie zrobiłeś!

Wręcz przeciwnie, bardzo się cieszę! Chciałbym cię przedstawić

pannie Grantham. Deb! To mój kuzyn, pan Ravenscar. Nie

wątpię, że już o nim słyszałaś. Znany z niego hazardzista.

Panna Debora Grantham spojrzawszy w twarde, szare oczy

Ravenscara, nie była pewna, czyjej się spodobał. Na jego ukłon

odpowiedziała nieznacznym dygnięciem.

- Serdecznie witam - rzuciła lekko. - Z całą pewnością

dobrze pan trafił. Jak sądzę, zna pan lorda Ormskirka?

Dandys w średnim wieku i Ravenscar przywitali się skinieniem

głowy. Wysoki, nieco otyły mężczyzna stojący po drugiej stronie

stołu odezwał się kpiąco.

- Bez ceregieli, Ravenscar, wszyscy czekamy, by cię oskubać.

Aie ostrzegam, szczęście sprzyja pannie Grantham, nieprawdaż

moja droga? Bank już od przeszło godziny stale wygrywa.

- Tak się zwykle dzieje z bankami w E.O.: wygrywają

- odezwał się ktoś, nieco złośliwie obok Maksa. - Uniżony sługa,

Ravenscar.

Odpowiadając na pozdrowienia, Ravenscar postanowił w duchu,

że wyciągnie kuzyna z towarzystwa, w które wpadł, nawet gdyby

miał go związać i porwać. Hrabia Ormskirk, sir James Filey oraz

najbardziej zapamiętali hazardziści bywający w klubach na Pall

Mali i w okolicach - omiótłszy salę szybkim spojrzeniem,

zobaczył wielu z nich - to nieodpowiednie towarzystwo dla

młodzieńca, który ledwo wyszedł z dziecięcego pokoju. W tej

chwili z wielkim zadowoleniem ujrzałby w dybach pannę

Grantham razem z cioteczką i wszystkimi spryciarzami, którzy

kuszą i rujnują żółtodzioby w tych wytwornych kasynach.

Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć, gdy przyjął uprzejme

zaproszenie Debory Grantham. Gra w E.O. w najmniejszym

stopniu go nie pociągała, ale ponieważ przyszedł na St James's

Sąuare z zamiarem jak najszybszego zaprzyjaźnienia się z panną

GEORGETTE HEYER

Grantham, uznał, że dokona tego najszybciej, zostawiając dużą

sumę w jej przybytku. Przez następne pół godziny stawiał więc

niezmordowanie.

W tym czasie lady Bellingham z przyjemnością dowiedziała

się, kto u niej gości. Jeden z sąsiadów poinformował ją, że

Ravenscar ma przynajmniej trzydzieści tysięcy rocznie, ale szybko

popsuł jej nastrój dodając, iż podobno ma niesłychane szczęście

w grze. Jeśli tak, to tego wieczoru fortuna go opuściła. W krótkim

czasie pan Ravenscar stracił pięćset gwinei. Udając zainteresowa

nie ruchami kulki, korzystał z okazji, by obserwować pannę

Grantham i miłosne zabiegi kuzyna. Na ten widok robiło mu się

zimno. Adrian otwarcie ją wielbił spojrzeniem błękitnych, szcze

rych oczu; na nikogo innego nie zwracał uwagi, a jego zachowanie

wobec hrabiego Ormskirka przypomniało Maksowi zabiegi psa

pilnującego kości.

Ormskirk sprawiał wrażenie rozbawionego. Wielokrotnie pro

wokował Adriana, jakby z drażnienia się z nim czerpał sadystycz

ną przyjemność. Wielokrotnie Adrian był już niemal o krok od

wybuchu, ale w takich momentach interweniowała panna Gran

tham; żartobliwą uwagą uspokajała młodzieńca, a lekki, porozu

miewawczy uśmiech zdawał się mówić, że łączy ich tajemna

więź, której nie mogą zniszczyć złośliwości dandysa.

Ravenscar uznał ją za bardzo mądrą kobietę, ale nie wzbudziła

w nim sympatii. W myślach porównał ją do woźnicy trzymającego

w cuglach bardzo delikatnie dwa jakże różne wierzchowce, który

jak dotąd nie poplątał lejców. Ale choć Adrianem łatwo było

kierować, to Ormskirkiem nie.

Hrabia, który zbliżał się do pięćdziesiątki, był dwukrotnie

żonaty i właśnie ponownie owdowiał. Powszechnie uważano, iż

wpędził do grobu obie połowice. Miał kilka córek, jeszcze pod

opieką guwernantek, i jednego syna, również małoletniego.

Domem zarządzała siostra, bezbarwna osoba skłonna do płaczu,

co być może tłumaczyło, dlaczego tak rzadko bywał w domu.

Oba związki małżeńskie zawarł z rozsądku, a ponieważ od lat

HAZARDZISTKA

szukał rozkoszy w ramionach cór Koryntu, nikt nie przypuszczał,

by chciał po raz trzeci stanąć na ślubnym kobiercu. A gdyby

nawet, to, zdaniem Ravenscara, na pewno nie szukałby panny

młodej w kasynie. Zatem z całą pewnością nie żywił wobec

panny Grantham uczciwych zamiarów, sądząc zaś po jego

zachowaniu pana i władcy, był całkowicie pewny jej względów,

a takiej pewności nie zmąci cielęce zadurzenie młodego zalotnika. ,

Ravenscar znał Ormskirka zbyt dobrze, by spokojnie na to

patrzeć. Jeżeli panna Grantham uznałaby, że małżeństwo z Ad

rianem lepiej się jej opłaca niż nieformalny związek z hrabią, to

młodzieniec będzie miał bardzo niebezpiecznego wroga. Jego

młodość nic nie znaczyła dla kogoś, kto chlubił się licznymi

zwycięstwami w walce na szpady i pistolety. Maks wiedział

doskonale, że hrabia zabił trzech ludzi w pojedynkach i coraz

wyraźniej widział, że musi jak najszybciej wyrwać kuzyna ze

szponów panny Grantham.

Trzeci mężczyzna - ten, który wcześniej powitał go - również

sprawiał wrażenie związanego z młodą panną. Traktował ją jak

bliską znajomą, ale ani Adrian, ani hrabia nie odnosili się do

niego wrogo. Był sympatycznym człowiekiem o śmiejących się

oczach i pociągającym sposobie zachowania. Ravenscar bez

wahania uznał go za najemnego żołnierza. Panna Grantham

nazywała go Luciusem, on mówił do niej „moja kochana", co

wskazywało na długą znajomość lub bliższą zażyłość. Zdaniem

Maksa, panna Grantham zbyt hojnie szafowała swymi względami.

O pierwszej w nocy pozwoliła poprowadzić grę Luciusowi

Kennetowi.

- Och, jestem zmęczona i zasłużyłam na kolację - powiedziała.

- Czy zaprowadzi mnie pan do stołu? Przysięgam, że konam

z głodu!

- Z największą przyjemnością, moja droga - odparł lord

Ormskirk znudzonym głosem.

- Możesz się wesprzeć na moim ramieniu, Deb! - Lord

Mablethorpe przysunął się.

GEORGETTE HEYER

Stała między nimi i z kpiącym uśmiechem w oczach wodziła

wzrokiem od jednego do drugiego.

- Och, jestem zaszczycona, ale doprawdy...
Ravenscar przystąpił do niej.

- Została pani wzięta w dwa ognie. Proszę mi pozwolić

pospieszyć z pomocą. Czy mogę liczyć na zaszczyt poprowadzenia

pani do stołu?

- I wyrwać polano z płomieni? - rzuciła z ironią. - Panowie!

- skłoniła się im nisko. - Proszę mi wybaczyć!

- Ravenscar wygrał - oświadczył sir James Filey kpiąco, - Jak

zawsze i wszędzie.

W jej oczach na moment zapalił się gniew, ale udała, że nie

słyszy i wyszła z sali wsparta na ramieniu Ravenscara.

W jadalni na parterze znajdowało się już wiele osób, ale Maks

znalazł dla nich miejsce przy jednym z mniejszych stolików

z boku, przyniósł marynowanego łososia oraz zimy szampan

i usiadł naprzeciwko.

- Niech mi pani pozwoli wyznać, że porażkę obu panów

uważam za swoją wygraną - odezwał się, ujmując sztućce.

- Zgrabnie powiedziane. - Wygięła kąciki ust w uśmiechu.

- Jednak coś mi mówi, że piękne słówka nie są w pańskim stylu.

- To zależy od towarzystwa, w którym jestem - odparł.

Przyjrzała mu się z namysłem.

- Co pana tu sprowadza? - spytała gwałtownie.

- Ciekawość, panno Grantham.
- Czy zaspokoił ją pan?

- Och, nie, jeszcze nie. Proszę mi pozwolić nałożyć zielonego

groszku. Doskonały!

- Tak, szczycimy się jakością naszych kolacji - powiedziała.

- Dlaczego grał pan w E.O.? Przecież faro to pańska gra.

- Znów ciekawość. Mój największy grzech.

- Ochota, by obserwować drżącą kobiecą rączkę?
- Właśnie tak - przyznał.

- Dlatego pan przyszedł.

HAZARDZISTKA

Oczywiście - rzucił chłodno.

- Na pierwszy rzut oka nie wygląda pan na hazardzistę

- roześmiała się.

- Czyżby uznała mnie pani za kmiotka?

- Och, przyznaję, w pierwszej chwili. - W jej oczach zamigo

tały czarujące iskierki. - Ale hrabia Ormskirk wyprowadził mnie

z błędu. Szczęście bogatego Ravenscara w kartach i kościach jest

przysłowiowe.

- Dziś wieczór mnie odstąpiło.

- Och, pan nie traktuje poważnie tej głupiej gry. Wolałabym,

żeby pan nie rozbił banku w faro, który prowadzi moja ciotka!

- Jeżeli pani poinformuje tego osobnika przy wejściu, że mam

wstęp do tego domu, przyrzekam, że się o to pokuszę przy

następnej wizycie.

- Wie pan równie dobrze jak ja, że przed bogatym panem

Ravenscarem wszystkie drzwi stoją otworem, a szczególnie do

takich przybytków jak nasz.

- W takim razie proszę to wyjaśnić temu zbójowi albo

doczeka się pani bójki na progu.

- Silas zbyt dobrze zna swój fach. Nie wpuszcza tylko

sługusów prawa i ich szpicli, a potrafi ich wyczuć z daleka.

- Bezcenny to skarb dla pani!
- Nie potrafimy sobie wyobrazić życia bez niego. Służył jako

sierżant u mojego ojca. Znam go od kołyski.

- Pani ojciec był wojskowym? - spytał Ravenscar, lekko

unosząc brwi.

- Tak, kiedyś.
- A potem?

- Znów pana gnębi ciekawość?
- Bardzo.
- Hazardzistą. Jak pan widzi, mamy to we krwi.

- To wyjaśnia pani obecność tutaj.
- Och, od dzieciństwa bywałam w kasynach! W dziesięć

minut po wejściu na salę rozpoznam oszusta czy szulera znaczą-

GEORGETTE MEYER

cego karty. Mogę usiąść do każdej gry karcianej albo trzymać

bank przy faro; umiem wyczuć fałszywe kości równie szybko jak

pan, a człowiek, który w czasie gry ze mną zdołałby szachrować

przy rozdawaniu, po prostu nie istnieje.

- Zdumiewa mnie pani, panno Grantham. Zaiste, cóż za

wyjątkowo gruntowne wykształcenie.

- Nie, to mój zawód. On wymaga znajomości tych wszystkich

rzeczy - odparła poważnie. - Brak mi prawdziwego wykształcenia.

Nie umiem śpiewać ani grać na klawikordzie, ani malować

akwareli. To są rzeczywiste umiejętności.

- Prawda - przyznał. - Ale czemuż żałować? W pewnych

kręgach należą do kanonu, ale przypuszczam, że tutaj w niewielkim

stopniu by się pani przydały. Okazała pani mądrość nie tracąc czasu

na takie błahostki; w tym domu pani jest chodzącą doskonałością.

- W tym domu! - powtórzyła, czerwieniąc się nieco. - A niech

to! Pański kuzyn prawi zgrabniejsze komplementy!

- Tak, zapewne. - Ravenscar dolał szampana do jej kieliszka.

- A poza tym jest bardzo młody i łatwo na nim zrobić wrażenie.

- Z całą pewnością na panu trudniej.

- O tak - przyznał pogodnie. - Ale chętnie będę panią

komplementował tak długo, jak pani zechce.

Zagryzła wargi i odpowiedziała po chwili, a w jej głosie

brzmiała nutka zranionej dumy.

- Nie mam na to najmniejszej ochoty.

- W takim razie dobraliśmy się jak w korcu maku. Czy gra

pani w pikietę?

- Oczywiście.

- Ale ja pytam, czy wystarczająco dobrze, by zagrać ze mną

robra?

Panna Grantham zmierzyła go wrogim spojrzeniem.

- Mówiono mi, że dobrze rozumiem zasady - oświadczyła

chłodno.

- Znam wielu, którzy rozumieją, ale to nie znaczy, że są

dobrymi graczami.

HAZAROZISTKA

Kobieta wyprostowała się na krześle. Jej wspaniałe oczy

ciskały błyskawice.

- Panie Ravenscar, moich umiejętności przy kartach nigdy nie

podano w wątpliwość!

- Ale ze mną pani jeszcze nie grała - zauważył.
- Łatwo temu zaradzić - oparła.
-

Na pewno chce się pani odważyć? - pytająco uniósł brwi.

- Odważyć! - prychnęła pogardliwie. - Zagram z panem,

kiedy pan zechce, i pan wyznaczy stawkę.

- A więc dziś wieczorem ~ odparł natychmiast.

- A więc zaraz! - To mówiąc wstała z krzesła.

Również powstał i podał jej ramię. Zachował poważny wyraz

twarzy, ale ona czuła, że w duchu śmieje się z niej do rozpuku.

Na schodach spotkali lorda Mablethorpego idącego na kolację.

Na ich widok mina mu zrzedła.

- Już skończyłaś! - zawołał do panny Grantham. - Byłem

pewny, że znajdę cię w jadalni. Och, Deb, proszę, wróć. Usiądź

ze mną i wypij kieliszek wina!

- Spóźniłeś się - stwierdził Ravenscar. - Panna Grantham

obiecała spędzić w moim towarzystwie następną godzinę.

- Następną godzinę! Och, Maks, to niemożliwe! Żartujesz

sobie ze mnie!

- Nic z tych rzeczy, chcemy rozegrać parę robrów.

- Och, biedna Deb! - zaśmiał się Adrian. - Nie siadaj z nim

do stolika. Oskubie cię bez miłosierdzia.

- Jeżeli tak, to moim zdaniem raczej bez wstydu - od

powiedziała z uśmiechem.

- Właśnie tak! Mój kuzyn nie ma w sobie za grosz dworności.

Żałuję, że się z nim umówiłaś! A poza tym, jakie to nudne grać

całą noc w pikietę. I cóż ja mam począć?

- Jeżeli nie ciągnie cię do E.O., to możesz się przyłączyć

do nas.

- Przybędę ci z pomocą - obiecał.

Śmiejąc się minęła go. W większym salonie znajdowało się

GEORG ETTE HEYER

parę pustych stołów gotowych do gry; panna Grantham podeszła

do jednego z nich i zawołała kelnera, by przyniósł karty.

Przyjrzała się uważnie Ravenscarowi, który usiadł naprzeciwko;

spojrzał jej w oczy, a ona znów odniosła wrażenie, że w duchu

się z niej śmieje.

- Ależ z pana dziwny człowiek! - powiedziała bez ogródek,

jak to miała w zwyczaju. - Dlaczego tak pan ze mną rozmawiał?

- By wzbudzić pani ciekawość - odparł z równą otwartością.
- Och, a w jakimż to celu?

- Żeby skłonić panią do zagrania ze mną. Ma pani tylu

wielbicieli, którzy tworzą tak oddany orszak, że uznałem, iż

komplementy na nic by się tu zdały.

- Był pan wobec mnie niegrzeczny! Nie wiem doprawdy, na

jak surową karę pan zasłużył!

Ravenscar odwrócił się, by wziąć od kelnera z tacy talię kart.

a na jej miejscu położył kilka monet jako zapłatę.

~ Bez wątpienia na oskubanie. O jaką stawkę chce pani grać,

panno Grantham?

- Zapewne pan pamięta, że decyzja należy do pana.
- Hmm, w takim razie dziesięć szylingów za punkt, skoro to

tylko towarzyska potyczka.

Szerzej otworzyła oczy, słysząc tak wysoką stawkę, ale odparła

chłodno:

- Wedle życzenia. Jeżeli panu to odpowiada, mnie nie wypada

zgłaszać obiekcji.

- Cóż za pokora! - rzucił, tasując karty. - Jeżeli to panią

nudzi, zawsze możemy podwoić.

Debora zgodziła się i pod wpływem impulsu zaproponowała,

by poza tym wyznaczyli stawkę dwadzieścia pięć funtów za

wygranie robra. Ustaliwszy warunki, przystąpili do gry: dama

z nerwami napiętymi jak struny, dżentelmen w oburzająco

beztroskim nastroju.

Bardzo szybko się okazało, że Ravenscar doświadczeniem

przewyższa przeciwniczkę; bardzo zgrabnie obliczał szanse,

HAZARDZISTKA

dobrze rozgrywał karty i z zabójczą dokładnością dedukował rękę

panny Grantham, przez co okazał się wyjątkowo groźnym

przeciwnikiem. Przegrała pierwszego robra, ale nieznacznie, skoro

zdobyła na nim trzy rozdania. Przyznał, że szczęście mu sprzyjało.

- To mnie ośmiela, by stwierdzić, że ostatecznie nie uważa

pan moich umiejętności za godne pogardy.

- Och, tak - odparł. - Gra pani dobrze jak na kobietę. Pani

słaby punkt to zrzutki.

Panna Grantham przełożyła talię energicznym ruchem.

W połowie trzeciego robra do salonu wszedł lord Mablethorpe

i zajął miejsce u boku dziewczyny.

- Już jesteś zrujnowana, Deb? - spytał, uśmiechając się ciepło

do niej.

- W żadnym razie! Każde z nas przegrało po robrze i ten

zadecyduje o wszystkim. A teraz cicho! Nabrałam wiatru w żagle

i muszę się skupić.

Przysunął delikatne, pozłacane krzesło i usiadł na nim, za

kładając dłonie za plecy.

- Powiedziałaś, że mogę się przyglądać.

- Oczywiście i mam nadzieję, że przyniesiesz mi szczęście.

Ma pan oczko, panie Ravenscar.

- A kolor?
- Także.

- Więc doskonale: pięciokartowy kolor, sekwens trzykartowy,

asy czternaście, trzy króle, poszło jedenaście kart.

Debora z namysłem patrzyła na wachlarz kart rozłożonych

przez Ravenscara i z wahaniem zerknęła na koszulkę ostatniej

pozostającej w jego dłoni.

- A niech to. Wszystko od niej zależy i przysięgam, że

w żaden sposób nie wiem, jak wydedukować, co powinnam

zatrzymać.

- Zaiste, w żaden.

- Karo! - powiedziała, rzucają resztę swoich kart.

- Przegrała pani - stwierdził Maks, kładąc blotkę pik.

GEORGETTE HEYER

Grała, grała i przegrała! - jęknął lord Mablethorpe. - Deb,

najdroższa, ostrzegałem cię, żebyś trzymała się z daleka od

Maksa. Proszę, odejdź od stolika!

- Nie jestem takim tchórzem. Czy chce pan grać dalej?

- Z ochotą! - zawołał, zbierając talię. - Umie pani przegrywać,

panno Grantham.

- Och, zapewniam pana, że nie przejmuję się tak drobną

porażką. To jeszcze nie koniec.

Ałe z upływem nocy było coraz gorzej, jakby Ravenscar na

początku bawił się z nią tylko, a teraz postanowił wykorzystać

wszystkie swe umiejętności. Sądziła najpierw, że sprzyja mu

szczęście, ale wreszcie musiała mu przyznać palmę pierwszeństwa.

- Zaczynam się czuć jak żółtodziób! - rzuciła lekko, kiedy

znów ją przechytrzył. - Żeby tak zbierać piki. Nie sądziłam, że

mnie pan tak podpuści.

- Założyłem, że wyrzuci pani blotkę, licząc na nikłą szansę

wyciągnięcia asa lub króla, prawda?

- Och, zawsze liczę na niewielkie szanse i rzadko przegrywam!

Ale z pana wytrawny hazardzista!

- Muszę przyznać, że stawiam na pewne karty. - Uśmiechnął

się skinąwszy na kelnera. - Czy wypije pani kieliszek bordo?

- Nie, dziękuję. Poproszę o lemoniadę. W tym pojedynku nie

wolno mi osłabić umysłu. Ale to będzie nasz ostatni rober.

Widziałam właśnie ciotkę zmierzającą na drugą kolacje, więc

pewnie już po trzeciej.

Lord Mablethorpe, który niepocieszony jakiś czas temu odszedł

od stolika, by opowiedzieć historię o przegranej w faro i narzekać

na Deb zaniedbującą go na korzyść nieznośnego kuzyna, właśnie

powrócił.

- Jaki wynik? - spytał, kładąc dłoń na oparciu jej krzesła.

- Trochę przegrywam, ale chyba niewiele ponad trzysta funtów.

- Wiesz, jak nienawidzę, gdy to robisz - rzucił półgłosem.

- Mój drogi, przeszkadzasz w grze.

- Po ślubie nie pozwolę ci na to - kontynuował.

HAZARDZISTKA

- Po ślubie, mój głuptasie, także będę robiła to, co będę

chciała. - Popatrzyła na niego uśmiechając się. - Pan rozdaje,

panie Ravenscar!

Maks, który doskonale słyszał tę wymianę zdań, ujął talię

i żałował, że zamiast kart nie trzyma w dłoniach gardła panny

Grantham.

Ostatni rober poszedł Deborze fatalnie. Maks wygrał w trzech

szybkich rozdaniach i podliczywszy wynik oświadczył, że prze

grała sześćset funtów. Bez zmrużenia powieki odwróciła się

i powiedziała coś cicho do Luciusa Kenneta, który wraz z innymi

gośćmi od jakiegoś czasu obserwował grę. Ten potaknął i ruszył

do sąsiedniej sali.

- Moja droga, popełniłaś wielki błąd grając przeciw Ravensca-

rowi - stwierdził sir James Finley. - Ktoś powinien był cię ostrzec.

- Na przykład ty. - Maks rzucił mu spojrzenie spod czarnych

brwi. - Kto się na gorącym sparzył, ten na zimne dmucha, prawda?

Panna Grantham, która nie lubiła sir Jamesa, z wdzięcznością

zerknęła na swego niedawnego przeciwnika. Sir James zaczer

wienił się, ale dalej się uśmiechał.

- Och, pikieta to nie moja gra! - oświadczył spokojnie.

- Więc nie staję przeciw tobie. Co innego w sporcie...

- W jakiej dyscyplinie? - dopytywał się Ravenscar.

- Nadal masz w stajniach parę siwków? - Sir James wyciągnął

tabakierkę.

- Znów to samo? Mam i one pobiją każdą z twoich kobył.

- Nie sądzę. - Sir James zażył tabaki eleganckim ruchem.
- Ja bym przeciw nim nie stawiał - stwierdził mężczyzna

w bordowym fraku i peruce związanej wstążką. - Ale bym je

kupił, gdybyś je sprzedał.

Ravenscar pokręcił głową.

- Och, Maks wygrywa wszystkie wyścigi! - oświadczył lord

Mablethorpe. - Sam wytrenował te siwki i przysięgam, że się

z nimi nie rozstanie nawet za fortunę. Czy kiedykolwiek przegrałeś

wyścig, gdy były w zaprzęgu?

GEORGETTE HEYER

- Jak dotąd nie.

- Bo nie trafiły na godnych siebie przeciwników - stwierdził

sir James.

- Kiedyś już twierdziłeś, że masz równorzędną parę - rzucił

Ravenscar z lekkim uśmiechem.

- Och, tak sądziłem - przyznał Filey machnąwszy ręką. - Jak

wielu innych przede mną nie doceniłem twoich koni.

Lucius Kennet wrócił do salonu i położył na stole plik

banknotów oraz parę rulonów monet. Panna Grantham posunęła

je w kierunku Ravenscara.

- Pańska wygrana.

Spojrzał na nią obojętnie, po czym wyciągnął dłoń, ujął dwa

banknoty i pomięte trzymał między palcami.

- Pięćset funtów, Filey - powiedział. - Proponuję wyścig:

para moich siwków przeciw dowolnej parze wybranej przez

ciebie, na dystansie, który ty wyznaczysz i w dniu ustalonym

przez ciebie.

- Zakład! - Oczy lorda Mablethorpego zalśniły. -I co powiesz,

Filey?

- Takie grosze? - spytał sir James. - O pięćset funtów? Zdaje

się, że nie traktujesz mnie poważnie, Ravenscar.

- Och, więc pomnóżmy stawkę - rzucił beztrosko Maks.
- To mi się podoba. - Sir James schował tabakierkę do

kieszeni. - Przez ile?

- Dziesięć - powiedział Ravenscar.

Panna Grantham siedziała bez ruchu na krześle, wodząc tylko

spojrzeniem od jednego do drugiego. Adrian zagwizdał.

- Czyli pięć tysięcy. Ja bym nie przyjął. Wszyscy znamy

twoje siwki. Filey, za wysokie progi dla ciebie.

- Przyjąłbyś, gdybyś wiedział, jak oceniam swoje szanse

- wyjaśnił Maks.

Mężczyzna w bordowym fraku prychnął śmiechem.

- Ależ zabawa! Oskubie cię do czysta. Co ty na to, Filey?

- Nigdy nie godziłem się z większą chęcią. - Sir James

HAZARDZISTKA

popatrzył na Ravenscara nadal rozpartego na krześle. - Jesteś

bardzo pewny swych koni i swych umiejętności. Ale tym razem

mam cię! Czy powiedziałeś, że korzystnie oceniasz swoje szanse?

- Tak - potwierdził niewzruszony Maks.

Lord Mablethorpe, który obserwował sir Jamesa, wtrącił szybko:

- Maks, uważaj! Przecież nawet nie wiesz, jaką parę postawi

przeciw twoim siwkom!

- Hmm, mam nadzieję, że na tyle dobrą, żebym miał się

z czym ścigać.

- Wystarczająco dobrą - uśmiechnął się sir James. - Jaką

stawkę oferujesz przeciw mojej parze?

- Pięć do jednego - odparł Ravenscar.

Nawet sir James był zaskoczony. Adrian jęknął i wykrzyknął:

- Szalony!

- Albo pijany - zasugerował mężczyzna w bordowym fraku,

potrząsając głową.

- Mówisz poważnie? - nalegał Filey.
- Najpoważniej w świecie.

- W takim razie zakład stoi! Wyścig odbędzie się za tydzień,

na dystansie, który ustalę później. Zgoda?

- Zgoda - przytaknął Ravenscar.

Kennet, który przysłuchiwał się rozmowie z wielkim zaintere

sowaniem, dodał:

- A teraz, panowie, zapiszmy ten zakład! Kelner, przynieś

księgę!

Ravcnscar zerknął na pannę Grantham, uśmiechając się lekko.
- A więc macie nawet księgę zakładów - stwierdził. - O wszys

tkim pani pomyślała, nieprawdaż?

Adrian pozostał przy faro, a Maks skierował się do wyjścia,

nie chciał bowiem ryzykować utraty wygranej. Hrabia Ormskirk

przyłączył się do Ravenscara, który właśnie zakładał swój skromny

płaszcz.

- Och, mój drogi Ravenscar! - zawołał Ormskirk, unosząc

delikatnie wyrysowane brwi. - A więc i ty znajdujesz towarzystwo

nudnym. Wantage, kapelusz i płaszcz! Jeżeli idziesz w moją

stronę, pozwól sobie towarzyszyć. Laska, Wantage!

- Tak, z przyjemnością - odparł nieco zdziwiony Max.

- Mój drogi, wielkie dzięki. Czy również znajdujesz powietrze

nocy, hmm... raczej poranka... odświeżającym?

- Niezwykle.

Podbiegł do nich chłopiec z pochodnią, oferując lektykę lub

powóz.

- Pójdziemy piechotą - odprawił go Ravenscar.

Minęła już czwarta rano, szare światło rozjaśniało nieboskłon.

Dzięki niemu na placu było dość jasno, by panowie widzieli

drogę. Ruszyli na północ ku York Street. Para śpiących lek-
tykarzy zerwała się, by zaoferować im usługi; z dala dobiegł
melancholijny głos obwieszczający godzinę, znak, że strażnicy
miejscy czuwali, lecz poza tym wokoło nie było innych oznak
życia.

- Pamiętam czasy - zaczął rozmarzonym tonem Ormskirk

HAZAHDZISTKA

- gdy chodzenie nocą po mieście było wysoce niebezpieczne.

Łatwo było stracić życie.

- Szlachcice w przebraniu? - spytał Ravenscar.
- Gotowi na wszystko szaleńcy - westchnął Ormskirk. - Teraz

jest zupełnie inaczej, choć mówiono mi, że idąc bocznymi

ulicami, można wpaść w tarapaty. Czy kiedykolwiek cię napad

nięto?

- Raz.

- Na pewno stawiłeś im dzielnie czoło - uśmiechnął się hrabia

- skoro tak wyjątkowo dobrze władasz pięściami. Jednak ta

dziedzina sportu nigdy mnie nie pociągała. Kiedyś okoliczności

mnie zmusiły, bym pojawił się w jakimś parku... już nie pomnę;

chyba gdzieś na przedmieściu i w mej pamięci zapisało się tylko

błoto. Był tam człowiek, którego wszyscy dopingowali. Tak, sam

wielki Mendoza: nawet sobie nie zdajesz sprawy z głębin mej

ignorancji! Jego przeciwnikiem był Humphries, który, co zupełnie

niezrozumiałe, nosił tytuł szlachecki. Nie pamiętam wyniku

pojedynku, być może przysnąłem. Był bardzo krwawy, a odór

potu, mimo silnego, wschodniego wiatru, docierał wszędzie. Ale

zdaje się, że rozmawiam z jednym z wielbicieli Mendozy!

- Brałem u niego lekcje - przyznał Ravenscar. - Chyba jednak

nie postanowiłeś iść ze mną do domu tylko po to, by omawiać

moje kaprysy. Drogi panie, kawa na ławę: czego ode mnie chcesz?

- Mój drogi Ravcnscar, po cóż tak ostro. - Ormskirk machnął

lekceważąco ręką. - Wspólny spacer to z mojej strony gest

najczystszej przyjaźni!

- Uniżony sługa! - roześmiał się Maks.

- Cała przyjemność po mojej stronie - mruknął hrabia.

- Właśnie miałem ci zasugerować, proszę, uznaj to za dowód

moich przyjacielskich intencji, że nadszedł właściwy czas na

usunięcie twego... ach, tak niecierpliwego, młodego kuzyna.

Wiem, że mnie rozumiesz.

- Tak - przyznał ponuro Maks.

- A teraz błagam, nie zrozum mnie źle. Jestem pewny, że

GEORGETTE MEYER

właśnie w tym celu złożyłeś wizytę w jakże gościnnym domu

lady Bellingham. Podzielam twe uczucia; doprawdy, jaka by to

była strata, gdyby tak obiecujący młodzieniec zmarnował się tak

haniebnie! Nie zamierzam też przed tobą kryć, że ten młody

człowiek wchodzi mi w paradę.

Ravenscar skinął głową.

- Kim jest ta kobieta dla ciebie, Ormskirk? - spytał ostro.
- Powiedzmy, że łączę z nią, jak ufam, pewne nadzieje

- wyjaśnił hrabia łagodnie.

- Życzę powodzenia.

- Dziękuję, Ravenscar, dziękuję! Byłem pewny, że przynaj

mniej, jeśli chodzi o tę sprawę, doskonale się zgodzimy. Daję ci

słowo, że z największą niechęcią usunąłbym z drogi tak niedo

świadczoną przeszkodę.

- Rozumiem. Pozwól, że postawię sprawę jasno - powiedział

Maks, a w jego spokojnym głosie zabrzmiał nieprzyjemny ton.

- Gdyby to miało służyć osiągnięciu naszych zgodnych celów,

mógłbyś z moim błogosławieństwem nawet wychłostać Adriana, ale

jeżeli wyzwiesz go na pojedynek, moja cierpliwość się wyczerpie!

Dołożę wtedy wszelkich starań, by cię całkowicie zrujnować. Wierz

mi, to najpoważniejsze przyrzeczenie, jakie w życiu złożyłem!

Zapadła cisza. Obaj mężczyźni zatrzymali się i stali teraz

naprzeciwko siebie. Było zbyt ciemno, żeby Maks mógł widzieć

twarz hrabiego, ale miał wrażenie, że stężała. Ormskirk przerwał

milczenie, wybuchając cichym śmiechem.

- Ależ mój drogi Ravenscar! Ktoś mógłby powiedzieć, że

próbujesz mnie sprowokować do kłótni!

- Jeżeli chcesz tak to odebrać, wolna droga.

- Och, nie! - rzucił hrabia delikatnie. - Mój drogi, to by nie

posłużyło realizacji żadnego z naszych celów. Z ciebie waleczny

lew, ja zaś jestem wyjątkowo łagodnym stworzeniem. Zawrzyjmy

rozejm, choć odrobinę wymuszony! Przyznajemy obaj, że prag

niemy tego samego rozwiązania. Zastanawiam się, czy zdajesz

sobie sprawę, iż twój impulsywny kuzyn poprosił ową damę o rękę?

HAZARDZISTKA

Tak, wiem. Dlatego przyszedłem osobiście zobaczyć tę

czarodziejkę.

- Jak zwykle, mój drogi Ravenscar, doskonale powiedziane

- westchnął Ormskirk. - Zachwycająca, prawda? Jest w niej, jak

zapewne widziałeś, świeżość, wyjątkowo pociągająca dla zużytego

podniebienia.

- Doskonale się nadaje do roli, jaką jej wyznaczyłeś - powie

dział Maks wydymając usta.

- Właśnie. Ale ci młodzieńcy z głowami pełnymi romantycz

nych ideałów! Musisz też przyznać, że małżeństwo stanowi

łakomy kąsek. Nie można zaprzeczyć, bardzo łakomy kąsek.

- Zwłaszcza jeżeli łączy się z nim tytuł i fortuna - przyznał

Maks lodowato.

- Wiedziałem, że doskonale się zrozumiemy. Moim zdaniem

ten problem może zostać rozwiązany ku obopólnemu zadowoleniu.

Byłoby inaczej, gdyby to urocze stworzenie zaangażowało się

uczuciowo, Wtedy, jak sądzę, nie pozostałoby mi nic innego, jak

uznać porażkę i ustąpić pola. Jednak przypuszczam, że w tej

sytuacji nie ma mowy o uczuciach.

- Jest za to duża ambicja - stwierdził Maks.
- I któż mógłby ją winić? - ciepło spytał hrabia. - Ze

współczuciem patrzę na jej rozterkę. Jaka szkoda, że nie jestem

młody i głupi! Kiedyś byłem młody, ale, o ile pamiętam, nigdy

głupi.

- Za to Adrian spełnia te dwa warunki - Ravenscar powrócił

do sedna sprawy. - Ja zaś nie jestem ani młody, ani głupi.

Dlatego właśnie nie zamierzam roztrząsać tej sprawy z mym

kuzynem i próbować go odciągnąć od wdzięcznej damy. Cier

pienia młodzieńca spowodowane pierwszą miłością zupełnie

mnie nie interesują i choć nie szczycę się bujną wyobraźnią,

doskonale się domyślam rezultatów mego działania, gdybym się

wtrącił, nawet w najlepszych intencjach. Cios w serce musi zadać

sama panna Grantham.

- Wspaniale - wymruczał hrabia. - Uderzające, jak zbieżne są

GEORGETTI: HKYER

nasze myśli. To samo przyszło mi do głowy. Powiem otwarcie:

uważam za opatrznościowe, prawdziwie opatrznościowe, twoje

pojawienie się na naszej małej scenie. Jak ufam, dzięki temu nie

będę musiał się uciekać do metod urągających dobremu smakowi.

Intuicja podpowiada mi, że postanowiłeś zaofiarować boskiej

Deborze pieniądze, by wyrzekła się twego kuzyna.

- Sądząc po wyposażeniu tego przybytku, jej wyobrażenie

o odpowiedniej rekompensacie może dramatycznie odbiegać od

mojego.

- Pozory często mylą - rzucił słodko hrabia. - Ciotka, urocza

kobieta, nie została niestety obdarzona zaletami, które mają inne

damy trudniące się tą profesją. Jej pomysły, uroczo niepraktyczne,

wykluczają, by ten dom przynosił dochód, że zastosuję ten

wulgarny zwrot. Innymi słowy, dama tonie w długach.

- Bez wątpienia znasz dobrze sytuację?

- W najdrobniejszych szczegółach - przyznał Ormskirk. - Wi

dzisz, udzieliłem im pożyczki hipotecznej pod zastaw domu.

1 padłszy ofiarą wspaniałomyślności, które to uczucie jest ci

niewątpliwe znane... hmm... kupiłem parę dawniejszych weksli.

- Ten rodzaj wspaniałomyślności jest mi zupełnie obcy:

- Uznałem to za inwestycję - wyjaśnił hrabia. - Przyszłoś

ciową, ale moim zdaniem nie bez szans na wysokie zyski.

- Skoro jesteś w posiadaniu weksli lady Bcllingham, to nie

masz najmniejszych powodów, by potrzebować mojej pomocy
- oświadczył ostro Ravenscar. - Po prostu użyj ich!

- Mój drogi. - W jedwabistym głosie Ormskirka zabrzmiała

bolesna nutka. - Obawiam się, że się nie rozumiemy. Tylko się

zastanów! Na pewno dostrzeżesz wielką różnicę, jak jest między

oddaniem się z... nazwijmy to wdzięczności, a oddaniem się... po

niewoli.

- Tak czy owak wyjdziesz na łajdaka - stwierdził Maks.

- Osobiście wolę stawiać sprawę jasno.

- Ale na nieszczęście jest się dżentelmenem - podkreślił hrabia.

- Choć to czasem męczące, trzeba pamiętać: noblesse oblige.

HAZARDZISTKA

- Nie wiem, czy cię dobrze zrozumiałem, Ormskirk. Honor

nie pozwala ci użyć długów, by szantażować lub przekupić

dziewczynę, chciałbyś więc wyjąć kasztany z ognia cudzymi, na

przykład moimi, rękami?

Hrabia kroczył dłuższą chwilę w milczeniu, nim wreszcie

odezwał się:

- Wielokrotnie zauważyłem, że osoby młode wplatają

w uprzejmą konwersację pewną ostrość czy gwałtowność, które

są obrazliwe dla ludzi mego pokolenia. Ty, Ravenscar, przed

kładasz pięści nad szable. Ja wręcz przeciwnie. Wierz mi,

ubieranie wszystkiego w słowa to niemal zawsze błąd.

- Bo nie brzmi ładnie, prawda? W takim razie uspokoję cię!

Mój kuzyn nie poślubi panny Grantham.

- Chyba mogę na tobie polegać - westchnął hrabia. - W takim

razie czas zmienić temat. Zagrałeś parę robrów z boską Deborą!

Mówiono mi, że wyjątkowo dobrze radzisz sobie przy pikiecie.

Ale podobno grasz w „Brook". Cóż za mauzoleum! Zastanawiam

się, po co tam chodzisz. Musisz mnie zaszczycić wizytą któregoś

wieczoru, żebym miał okazję sprawdzić twe umiejętności. Jak

wiesz, nie jestem nowicjuszem.

Dotarli właśnie do Grosvenor Sąuare, gdzie mieszkał także

Ormskirk. Przed domem hrabia zatrzymał się i powiedział poważnie:

- O właśnie, mój drogi Ravenscar, czy wiesz, że Filey zdobył

parę kasztanków tak pięknych, że nigdy w życiu nie miałem

szczęścia widzieć lepszych?

- Nie wiem - przyznał obojętnie Maks. - Podejrzewałam, że

kupił lepszą parę od tej, którą pół roku temu wystawił przeciw

moim siwkom.

- Ależ ty masz zimną krew - zauważył hrabia. - Urocze,

wręcz wspaniałe. Zatem uważasz, że zwyciężysz w wyścigu, nie

widząc koni, z którymi twoje mają konkurować.

- Nic nie wiem o koniach Fileya - odparł Maks. - Jednak

wystarczy raz się z nim ścigać, by wiedzieć, że powozi nimi

jakby to były krowy.

GEORCFJTE HF.YER

Hrabia roześmiał się cicho.

- Zastanawiam się, czy nie postawić na ciebie, mój drogi!

O ile pamiętam, twój ojciec był cenionym znawcą wierzchowców?

- Tak, to prawda. Jeżeli rumaki Fileya są rzeczywiście tak

dobre, to na pewno dostaniesz bardzo korzystną stawkę. - Mówiąc
to, uniósł kapelusz i ruszył do swojego domu, który znajdował

się po przeciwnej stronie placu.

Parę godzin później Ravenscar właśnie kończył śniadanie, gdy

zaanonsowano lorda Mablethorpego. Na stoie znajdowała się

kawa, piwo, resztki sera stilton i szynki, milczące świadectwo
dobrego apetytu. Młodzieniec, wyraźnie zmęczony, skrzywił się

na widok jedzenia.

- Jak ty możesz. Maks? O pierwszej jadłeś kolację!

Ravenscar, ubrany tylko w koszulę, pantalony i narzucony na

ramiona mało wytworny brokatowy szlafrok, wskazał mu krzesło
naprzeciwko.

- Siadaj i napij się piwa albo kawy, czy co tam pijesz o tej

porze.

Po czym zwrócił się do stojącego przy nim majordomusa:

- Apartament pani Ravenscar ma być gotowy i lepiej uprzedź

Dove, żeby przyszykowała niebieski pokój dla panny Arabelli.

Zdaje się, że spodobał się jej w czasie ostatniej wizyty. 1 każ
zdjąć pokrowce z foteli w salonie. Jeżeli jeszcze coś trzeba

zrobić, pewnie wiesz o tym lepiej ode mnie.

- Och, ciotka Olivia i Arabclla przyjeżdżają do miasta? - spytał

Adrian. - Wspaniale! Wieki całe nic widziałam Arabelli. Kiedy
się ich spodziewasz?

- Dziś, wedle ostatnich wieści. Przyjdź na kolację.
- Nie mogę - odparł, a rumieniec zdradził jego tajemnicę. - Ale

powiedz Arabelli, że jak najszybciej złożę jej poranną wizytę.

Maks jęknął i skinieniem odprawiwszy majordomusa, nalał

sobie następny kufel piwa. Trzymając go w dłoni, oparł się

wygodniej na krześle i przez stół zmierzył spojrzeniem zmiesza
nego kuzyna.

HAZARDZISTKA

Skoro nie możesz przyjść dziś wieczór na kolację, zajrzyj

jutro do Vauxhall Gardens - zaproponował. - Będę eskortował

Arabellę i 01ivię na jakiś festyn czy inną błazenadę.

- Och, dziękuję! Doskonały pomysł. To jest... ale chyba nie...

- urwał zmieszany Adrian. - Tak się cieszę, że cię zastałem

w domu. Bardzo chciałem z tobą porozmawiać.

- O czym?
- W gruncie rzeczy przyszedłem prosić cię o radę - odparł

pospiesznie. - A właściwe to nie, bo już się zdecydowałem! Ale

moja matka polega na twojej opinii, a ty zawsze byłeś dla mnie

tak dobry, więc pomyślałem, że ci o wszystkim powiem.

Ravenscar nie miał najmniejszej ochoty wysłuchiwać zwierzeń

kuzyna na temat jego uczuć do panny Grantham, ale powiedział:

- Oczywiście! Czy wybierasz się na mój wyścig?

To pytanie na chwilę odwróciło uwagę lorda Mablethorpego,

który odparł z rozjaśnioną twarzą:

- Och, na Jowisza! Jak najbardziej! Maks, ależ ty masz zimną

krew! Nigdy nie słyszałem, żebyś się tak zakładał! Myślę, że

wygrasz. W powożeniu nie ma tobie równych. Gdzie będziecie

się ścigać?

- Przypuszczam, że do Epsom. Zostawiłem Fileyowi wybór trasy.
- Nienawidzę go! - rzucił lord, marszcząc brwi. - Mam

nadzieję, że go pokonasz.

- Cóż, dołożę wszelkich starań, Wybierasz się do Newmarket

w przyszłym miesiącu?

- Tak. Nic. To znaczy, jeszcze nie wiem. Ale nic przyszedłem

rozmawiać o wyścigach konnych!

Ravenscar pogodził się z tym, co nieuniknione, i wygodniej

rozparł na krześle.

- A o czym?

Lord Mabtethorpe widelcem rysował wzory na obrusie.

- Nie miałem zamiaru ci o tym wspominać - wyznał. - Prze

cież nie jesteś moim opiekunem! Oczywiście, wiem, że oddano
ci pod opiekę mój majątek, ale to co innego, prawda?

GEORGETTE HEYER

- O, tak - zgodził się Maks.
- To znaczy, że nie ponosisz odpowiedzialności za to, co robię

- upewniał się Adrian z lekkim niepokojem.

- Najmniejszej.

- A poza tym za parę miesięcy będę pełnoletni. Dlatego to

niczyja sprawa!

- Niczyja - przyznał Maks bez cienia skrępowania, którego

się po nim spodziewał kuzyn. - Dlatego możesz polegać na
swojej opinii i napić się piwa.

- Nie chcę piwa - rzucił niecierpliwie młodzieniec. - Jak ci

wspomniałem, nie miałem zamiaru nic ci mówić. Ale skoro

przypadkiem odwiedziłeś dom lady Bel i... ją spotkałeś.

- Ale zamieniłem z lady Bellingham tylko parę zdań.

- Nie chodzi mi o lady Bellinghm! - zawołał Adrian rozzłosz

czony taką głupotą. - Miałem na myśli pannę Grantham!

- Och, pannę Grantham! Tak, grałem z nią w karty, oczywiście.

I cóż z tego?

- Co o niej myślisz, Maks? - spytał nieśmiało.
- Naprawdę, nie przypominam sobie, żebym w ogóle o niej

myślał. Dlaczego?

Adrian podniósł na niego zdumione spojrzenie.

- Na Boga, przecież musiałeś zauważyć, jaka jest piękna!

- Tak, rzeczywiście, ma niebrzydkie rysy - przyznał.

- Niebrzydkie rysy! - wykrzyknął wielce zaskoczony Adrian.

- Tak, jak na kobietę nie pierwszej młodości. Na mój gust jest

trochę zbyt wysoka i rozłożysta, z wiekiem zapewne nieco się

zaokrągli, ale muszę przyznać, że jest ładna.

Adrian odłożył widelec i zarumieniwszy się mocno, oświadczył:

- W takim razie lepiej, żebym jasno postawił sprawę, Maks.,

ee... zamierzam ją poślubić!

- Poślubić pannę Grantham? - Ravenscar uniósł brwi. - Mój

drogi chłopcze, ale po cóż?

Spokojne przyjęcie tak szokującej informacji podziałało na

młodzieńca niczym kubeł zimnej wody; przygotował się na

HA/ARD/ASYKA

walkę, nie wiedział więc, co powiedzieć. Po chwili milczenia

wyznał z wielką godnością:

- Bo ją kocham.

- Jakie to dziwne - stwierdził zaintrygowany Maks.

- Nic widzę w tym nic dziwnego!

- No, tak, oczywiście. Jak mógłbyś? Ale ktoś bliższy ci...

- Różnica wieku nie ma najmniejszego znaczenia. Zupełnie,

jakby Deb dawno temu skończyła trzydzieści lat.

- Przepraszam.

- Maks, podjąłem ostateczną decyzję. - Adrian zmierzył

kuzyna nieprzyjaznym spojrzeniem. - Nigdy nie pokocham innej

kobiety. Gdy tylko ją ujrzałem, od razu wiedziałem, że to moje

przeznaczenie! Oczywiście, nie przypuszczam, żebyś ty umiał to

zrozumieć. Jesteś zimny jak głaz. No i nigdy się nie zakochałeś!

Ravenscar roześmiał się.

- No, może nie w taki sposób - poprawił się lord Mablethorpe.

- Najwidoczniej nic. Ale cóż ja mam z tym wspólnego?
- Absolutnie nic! - odparł Adrian z naciskiem. - Ale skoro

poznałeś Deb, myślałem, że powinienem ci powiedzieć. Nie

zamierzam niczego robić w tajemnicy. Wcale się nie wstydzę

swej miłości do niej!

- Byłoby bardzo dziwne, gdybyś się wstydził - zauważył

Ravenscar. - Czy mam rozumieć, że panna Grantham przyjęła

twe oświadczyny?

- Nic całkiem - wyznał młodzieniec. - To znaczy ona za mnie

wyjdzie, wiem o tym, ale to taka urocza, przekorna istota. Och,

nic umiem ci wytłumaczyć, ale gdy ją lepiej poznasz, to sam

zobaczysz!

Ravenscar odstawił kufel,

- Co miałeś na myśli mówiąc: „nie całkiem"?

- Och, powiedziała, że muszę najpierw skończyć dwadzieścia

jeden lat, nim podejmę decyzję. Jak gdybym mógł zmienić

zdanie! Prosiła, żebym nikomu o tym nie wspominał, ale ktoś

uprzedził moją matkę, że Deb mnie opętała... Opętała! I w ten

GEORGETTE HEYER

sposób wszystko się wydało. I dlatego właśnie przyszedłem do
ciebie.

- Tak?

- Ciebie matka posłucha. Wbiła sobie w głowę, że Deb to nie

żona dla mnie. Oczywiście, jej obecność w domu lady Bel to

bardzo niefortunna okoliczność, ale ona wcale nie jest taką

dziewczyną, jak to sobie wyobrażasz. Maks, daję ci słowo! Wcale

nie lubi grać w karty! Pomaga tylko ciotce.

- Ona ci to powiedziała?

- Och nie, Kennet. Zna ją od dziecka. Naprawdę, Maks, to jest

najcudowniejsza, najsłodsza... och, brak słów, by ją opisać!

Ravenscar mógłby podsunąć mu całą litanię, ale się po

wstrzymał.

- Jest zupełnie inna niż wszystkie kobiety, które do tej pory

spotkałem - ciągnął lord. - Dziwię się, że ciebie też to nie
uderzyło!

- Cóż, spotkałem znacznie więcej kobiet, niż tobie się do tej

pory udało - wyznał przepraszającym tonem Ravenscar. - To

chyba dlatego.

- Tak, ale sądziłem, że nawet ty... To i tak bez znaczenia.

Chcę tylko, byś zrozumiał, że mam zamiar poślubić Deb bez

względu na to, co ludzie o tym powiedzą!

- Doskonale. 1 skoro to zrozumiałem, co chcesz, żeby zrobił?

- No więc sądziłem, że mogę z tobą rozmawiać swobodniej

niż z mamą. Wiesz, jak to z nią jest! Tylko dlatego, że Deb

trzyma bank w kasynie, to mama już nie chce słyszeć o niej ani

słowa! Niesprawiedliwość wołająca o pomstę do nieba! To nie

jest wina Deb, że musi się przyjaźnie odnosić do mężczyzn

pokroju Fileya czy Ormskirka. Nic na to nie może poradzić! Och,

kiedyż nadejdzie chwila, gdy ją stamtąd wyrwę!

- Muszę przyznać, że mnie zaskoczyłeś. Bez wątpienia zwiodły

mnie pozory, ale wedle moich obserwacji panna nad twoje

przedkłada towarzystwo Ormskirka.

- Nic nie rozumiesz. - Adriana coś gnębiło. - Dlatego właśnie

HAZARDZISTKA

tak się niepokoję... Krótko mówiąc, lady Bel jest zależna od

Ormskirka, finansowo, rzecz jasna... i Deb nie śmie mu się

narazić. Dla niej to nieznośna sytuacja! Gdybym tylko mógł

zarządzać majątkiem, natychmiast bym z tym skończył!

Ravenscar bez trudu mu uwierzył i bardzo się w duchu

ucieszył, że kuzyn dopiero za dwa miesiące będzie pełnoletni.

- Czyżby to znów pan Kennet dostarczył ci tych bezcennych

wiadomości? - zapytał.

- O, tak! Deb nawet mi nie wspomniała. Ale Kennet zna

wszystkie szczegóły.

- Panna Grantham ma szczęście, że czuwa nad nią tak oddany

przyjaciel - zauważył z ironią.

- Hmm, tak. No cóż... tylko że... Wprawdzie nie jest

w rodzaju, który bym... Ale to wszystko się zmieni po naszym

ślubie!

- Panna Grantham bez wątpienia wywodzi się z dobrej rodziny

- powiedział tonem twierdzącym Maks.

- O tak! O ile wiem, Granthamowie są spokrewnieni z Am-

berleyami. Jacyś kuzyni czy coś takiego, nie wiem dokładnie.

Ojciec Deb służył w wojsku, ale sprzedał patent oficerski. - Lord

Mablethorpe popatrzył na kuzyna z rozbrajającym uśmiechem.

- Prawdę mówiąc był hazardzistą. Owszem, pochodził z szacownej

rodziny, lecz z tego, co słyszałem, wynika, że zszedł na złą

drogę. Ale w końcu przecież nie żyje i trudno ją obciążać jego

grzechami. Ma też brata. Jeszcze go nie poznałem, podobno ma

niebawem dostać urlop; stacjonuje gdzieś na południu. Też

wojskowy, ale skończył szkołę w Harrow, więc sam widzisz, że

to dobra koneksja. - Urwał, czekając na uwagi. Ravenscar jednak

się nie odezwał. Adrian głęboko zaczerpnął powietrza. - Skoro ci

wszystko wyjaśniłem, chciałbym... byłbym bardzo zobowiązany,

gdybyś porozmawiał z moją matką!

- Ja? Co miałbym jej od ciebie powiedzieć?
- Myślałem, że mógłbyś ją przekonać, jaka to w gruncie

rzeczy niezła partia.

GtiORGIJTE HtlYtlR

- Nie sądzę, by mi się to udało. Wątpię, czy ktokolwiek

zdołałby to uczynić.

- Ale, Maks...

- Na twoim miejscu czekałbym do dnia urodzin.

- Ale gdyby mateczka się zgodziła, to nie musiałbym czekać!

1 trzeba wziąć pod uwagę tego całego Ormskirka! Chcę, żeby

mama się zgodziła, bo to rozwieje skrupuły Deb. Wtedy

ogłosilibyśmy zaręczyny i jak sądzę, bez trudu dostałbym część

majątku.

- Niemożliwe!

- Ale gdybyście ty i wuj Juliusz zgodzili się...

- Dlaczego tak uważasz?

- Przecież ci wszystko wytłumaczyłem! - odparł Adrian

niecierpliwie.

Ravenscar wstał i wyprostował długie kończyny.

- Poczekaj do dnia urodzin. Wtedy będziesz robił, co tylko

zechcesz.

- Nie przypuszczałem, że mnie tak źle potraktujesz! - zawo

łał młodzieniec.

- Czy nie wiesz, że jestem obrzydliwie skąpy? - spytał Maks

z uśmiechem.

- To nic są twoje pieniądze - mruknął lord. - I chodzi o co

innego - jesteś równie niedobry jak mama i nic chcesz, żebym

poślubił Dcb.

- Nic będę przed tobą krył, że nie odnoszę się z entuzjazmem

do tego związku. Lepiej porozmawiaj z wujem Juliuszem.

- Wiesz doskonale, że jest równie okropny jak mama! Byłem

pewien, że mi pomożesz ją przekonać! Zawsze na tobie polega

łem! Nic przypuszczałem, że mnie zawiedziesz w sprawie dla

mnie najważniejszej!

Ravenscar obszedł stół i położywszy dłoń na ramieniu kuzyna,

uścisnął je mocno.

- Wierz mi, nie chcę cię zawieść. Ale musisz poczekać.

A teraz zamierzam wziąć siwki na przejażdżkę. Jedź ze mną!

HAZARDZISTKA

Adrian tylko pokręcił przecząco głową, co najlepiej świadczyło

o tym, jak bardzo był zakochany.

- Nie, nie chcę - odparł ponuro. - Nie mam do tego teraz

serca. Muszę iść. Gdybyś lepiej poznał Deb, natychmiast zmienił

byś zdanie!

- W takim razie powinieneś mieć nadzieję, że się zaprzyjaź

nimy - oświadczył Ravenscar, pociągając za sznur od dzwonka.

Adrian wstał.

- I tak się z nią ożenię! - oświadczył stanowczo.

Ravenscar wyprowadził go do holu.

- Ależ oczywiście, jeśli tylko nadal będziesz tego chciał za

dwa miesiące. I pozdrów ode mnie ciocię.

- Nie sądzę, żebym jej powiedział o wizycie u ciebie - odparł

Adrian obrażonym tonem.

To będzie dla mnie sroga nauczka - przyznał kuzyn.

Adrian nigdy nie umiał się długo gniewać. Złość szybko

przegrała z uśmiechem.

- Och, Maks, niech cię kule biją! - rzucił wychodząc.

Ravenscar powrócił do małej jadalni i stał przez parę minut

oparty o półkę nad kominkiem, wpatrzony w widok za oknem.

Wrogie myśli skierował ku pannie Grantham i gdy tak dumał, na

jego twarzy pojawił się nieprzyjemny wyraz. Jakaż sprytna z niej

kokota: uprzejmy pan Kennet opowiadał Adrianowi wzruszające

historie! I nie zgodziła się, by ogłosił zaręczyny przed uzyskaniem

pełnoletności! Też bardzo sprytne, ale nie dość przebiegłe. Panna

Grantham będzie miała okazję zmierzyć się z niejakim Maksem

Ravenscarem i może dzięki temu czegoś się nauczy.

- Pan dzwonił? - zapytał lokaj.

Ravenscar odwrócił głowę.

- Tak. Wyślij kogoś do stajni, za pół godziny chcę mieć siwki

pod domem.

Tego ranka panna Grantham spała długo i wyszła ze swego

pokoju dopiero po jedenastej. Służący, w zielonych fartuchach

z sukna i bez żakietów, jeszcze zamiatali i odkurzali salony;

ciotkę znalazła w buduarze; siedziała przed toaletką, na której

przybory kosmetyczne mieszały się z rachunkami, listami, piórami,

kałamarzem i opłatkami do lakowania.

Lady Bellingham w młodości była bardzo ładną kobietą, ale na

jej twarzy zostały już tylko ślady dawnej urody. Białoróżową cerę

zniszczyły barwiczki i mazidła; pod błękitnymi oczami rysowały

się ciemne kręgi, policzki obwisły, złota peruka nie dodawała

wdzięku.

Na wysoko zaczesanych włosach widniały jeszcze resztki

pudru z wczorajszej koafiury. Miała na sobie szlafrok z falbankami

i kokardami, szal z cienkiej wełny, który cały czas albo zsuwał

się z ramion, albo jego frędzle wplątywały się w szpilki

i grzebienie leżące na blacie toaletki.

Gdy bratanica weszła do pokoju, dama podniosła na nią wzrok

i zawołała z rozpaczą:

- Och, moja droga, Bogu dzięki, że przyszłaś! Jestem cała

roztrzęsiona! Jesteśmy zrujnowane!

Panna Grantham, która wyglądała bardzo skromnie w szlafroku

z wzorzystej bawełny i gładko upiętych włosach, pochyliła się,

by ją ucałować w policzek.

HAZARDZISTKA

- Och, nie! Proszę, nie mów tak! Ubiegłej nocy sama się do

tego przyczyniłam.

- Lucius powiedział mi, że przegrałaś sześćset funtów. Oczy

wiście, teraz nic na to nie poradzimy, ale dlaczego pan Ravenscar

nie grał w faro? Ludzie są tacy wstrętni! Popadłyśmy w straszliwe

kłopoty. Tylko popatrz na ten rachunek od Priddy! Dziesięć

tuzinów butelek reńskiego wina po trzydzieści szylingów za

tuzin, a było takie okropne! Bordo z pierwszego zbioru winorośli,

a więc gorsze, po czterdzieści dwa szylingi, przecież to rozbój na

prostej drodze! Dalej - biały szampan po siedemdziesiąt szylin

gów. Nie umiem pojąć, jak zdołaliśmy wypić choć połowę tego,

a tymczasem Mortimer mi mówi, że będziemy potrzebowali

więcej!

Panna Grantham usiadła i wzięła do ręki rachunek z „Za

granicznych Składów i Piwnic Priddy".

- Rzeczywiście zdumiewające - przyznała. - Może powinnyś

my kupować tańsze wina?

- Wykluczone! - rzuciła stanowczo lady Bellingham. - Wiesz,

co wszyscy mówią o cienkuszach, jakie ta Hobart daje swoim

gościom. Ale to jeszcze nie koniec! Gdzie jest ten okropny

rachunek za węgiel? Płacimy czterdzieści cztery szylingi za tonę

'i to wcale nie jest najlepszy gatunek! A do tego opłata dla

węglarza.. O, mam! Nie, to nie to... Siedemdziesiąt funtów za

zielony groszek, to przecież niemożliwe, prawda moja droga?

Obawiamsię, że łupią z nas skórę, ale co mamy począć? Cóż to

takiego? Świece, pięćdziesiąt funtów i to tylko za pół roku. Jak

się z nich spuści oko, to palą woskiem w kuchni. Gdzie to jest?

Och, cały czas trzymałam w ręku! A teraz posłuchaj, Deb!

Siedemset funtów za parę gniadoszów i nowy ekwipaż! Nie

wiem, skąd weźmiemy na to pieniądze. Chyba za dużo policzyli.

- Możemy się ich pozbyć i wynająć parę zwykłych koni

- zaproponowała Debora z wahaniem.

- Nie mogę i nie będę żyła w nędzy! - oświadczyła ciotka

płaczliwie.

GEORGETTE HEYER

Dziewczyna zaczęła zbierać rachunki i sortować je.

- Wiem, to byłoby okropne, ale przynajmniej nie miałybyśmy

tych strasznych wydatków na naprawy. Co to jest żelazne K.Q?

- Nie mam pojęcia, moje złotko. Czy tego też używamy?

- Tak tu jest napisane: „Najlepsze żelazne K.Q. o wy

gładzonych brzegach". Och, pamiętam, to było potrzebne do

osi powozu.

- W takim razie musiałyśmy to kupić - przyznała uspokojona

lady Bellingham. - Ale jeśli chodzi o osiemdziesiąt funtów za

liberie, w bardzo osobliwym kolorze i zupełnie inne, niż chciałam,

to naprawdę przechodzi ludzkie pojęcie!

Panna Grantham uniosła na ciotkę zdumione spojrzenie.

- Ciociu, czy my naprawdę zapłaciłyśmy czterysta funtów za

lożę w operze?

- Zdaje się, że tak. Bardzo drogo. Poszłyśmy tam najwyżej

trzy razy w trakcie całego sezonu.

- Musimy z niej zrezygnować - oświadczyła stanowczo

Debora.

- Deb, błagam, bądź rozsądna! Kiedy mój drogi sir Edward

żył, zawsze mieliśmy lożę. Każdy tak robił!

- Ale sir Edward nie żyje już od wielu lat, ciociu - przypo

mniała.

Lady Bellingham uniosła do oczu koronkową chusteczkę.

- A ja niestety zostałam bezbronną wdową, którą każdy

z rozkoszą wykorzystuje. Ale loży nie oddam!

To stwierdzenie zakończyło rozmowę na ten temat. Panna

Grantham zaś dokonała następnego, jeszcze bardziej przerażają

cego odkrycia.

- Dziesięć łokci zielonej włoskiej tafty! Poszło na tę sukienkę,

którą wyrzuciłam, bo w niej źle wyglądałam!

- I cóż innego można zrobić z taką suknią? - zapytała ciotka

rozsądnie.

- Mogłam przynajmniej raz ją założyć! Zamiast tego kupiłyśmy

tę wzorzystą satynę i modystka uszyła nową toaletę!

ffr

HAZARD/JSTKA

- Deb, to twoja najpiękniejsza suknia - rozmarzyła się dama.

- Miałaś ją na sobie tego dnia, kiedy Mablethorpe po raz

pierwszy cię zobaczył.

Na chwilę zapadło milczenie. Panna Grantham popatrzyła

niespokojnie na ciotkę i przełożyła rachunki do drugiej ręki.

- A może jednak byś mogła... - zaczęła ostrożnie dama

-jakoś się zmusić do...

- Nie - odparła Debora.

- To nie - zgodziła się z ciężkim westchnieniem. - Tylko że

zrobiłabyś doskonałą partię i gdyby się rozeszło po mieście

o twoich zaręczynach z Mablethorpem, dłużnicy przestaliby mnie

nachodzić.

- Adrian przecież nie jest jeszcze pełnoletni.

- Prawda, moja droga, ale on jest tak oddany!

- To cielęca miłość. Nie poślubi kobiety z domu gry.
- Chciałam jak najlepiej! - Usta lady Bellingham wykrzywiły

się do płaczu. - Oczywiście, to nas postawiło w niezręcznej

sytuacji, ale jak inaczej bym sobie poradziła? Wszyscy tak lubili

moje wieczory przy kartach, wręcz z nich słynęłam!... że

wydawało mi się to właściwym posunięciem. Ale od chwili

kupna tego domu nasze wydatki tak gwałtownie rosną, że nie

wiem, co się z nami stanic. I jeszcze nasz najdroższy Chris!

Zapomniałam ci powiedzieć, kochanie. Mam tu gdzieś list od

niego... Och, chyba go gdzieś położyłam. No więc... Drogi

chłopiec sądzi, że lepiej by się czuł w kawalerii i chciałby się

przenieść.

- Przenieść! - zawołała zaskoczona jego siostra. - Ale to

będzie kosztowało przynajmniej osiemset funtów!

- Bardzo prawdopodobne - przyznała pokornie lady Belling

ham. - Ale niewątpliwie wyglądałby doskonale w mundurze

huzarów, nigdy mi się też nie podobało, że służy w regimencie

liniowym. Tylko nie wiem, skąd na to weźmiemy pieniądze!

- Chris nie może się przenieść. Absurd! Musisz mu wyjaśnić,

ciociu, że to niemożliwe.

GEORGETTEHEYER

- Ale obiecałam biednemu, drogiemu Wilfredowi, że zawsze

będę się troszczyć o jego dzieci - oświadczyła dramatycznym

tonem lady.

- I dotrzymałaś słowa, droga ciociu Lizzie - odparła ciepło

Debora. - To my zawsze ściągaliśmy ci na głowę kłopoty.

- Jestem pewna, że nikt nie ma lepszej bratanicy i bratanka.

I jeżeli nie weźmiesz Mablethorpego, to sądzę, że ktoś bogatszy

poprosi o twoją rękę.

Panna Grantham spuściła wzrok na swe kształtne dłonie.

- Hrabia Ormskirk składa mi bardzo jednoznaczne propozycje.

Lady Bellingham ujęła zajęczą łapkę i zaczęła pudrować twarz

nerwowym ruchem.

- Sama widzisz! Gdybyś tylko przyjęła Mablethorpego, to by

zamknęło usta hrabiemu. Nie będę kryła, że znalazłyśmy się

w bardzo niezręcznej sytuacji. Błagam, tylko się nie pokłóć z tym

człowiekiem. Bez zmrużenia powieki wysłałby nas do więzienia

za długi!

- Ile mu jesteśmy winne? - spytała, patrząc ciotce prosto

w oczy.

- Kochanie, nawet nie pytaj! Wiesz, że nie mam głowy do

liczb! Przede wszystkim jest ta okropna pożyczka hipoteczna pod

zastaw domu. Sromotnie się zawiodłam! Planowałam, że po

otwarciu domu, który zyska popularność, zarobimy mnóstwo

pieniędzy. Ale przy cenach zielonego groszku, dwóch darmowych

kolacjach co noc, nie wspominając o szampanie i bordo, a także

banku rozbitym dwa razy w ciągu jednego tygodnia, to prawdziwy

cud, że jeszcze przyjmujemy gości. I jeszcze ty na dodatek, moja

droga, musiałaś zagrać w pikietę z Ravenscarem. Oczywiście,

wcale cię za to nie winię, bo na pewno postąpiłaś właściwie, ale

gdyby dało się go namówić na faro, może by nam się zwróciły

koszty. Czy wyglądał na zadowolonego?

- Nie wiem - odparła Debora szczerze. - To dziwny człowiek.

Wydaje mi się, że mnie nie lubi, ale mimo to grał ze mną przez

cały wieczór.

HAZARDZISTKA

Lady Bellingham odłożyła zajęczą łapkę i obróciła ku bratanicy

rozjaśnione oblicze.

- Czy przypuszczasz, że mógłby cię poprosić o rękę? Och,

gdyby tak się stało... Umarłabym z radości! To najbogatszy

człowiek w Londynie. A teraz proszę, błagam cię, tylko się do

niego nie uprzedź! Nasze kłopoty rozwiałyby się w oka-
mgnieniu!

Dziewczyna pokręciła przecząco głową, nie mogąc powstrzy-

mać się od śmiechu.

- Droga ciociu, jestem przekonana, że nie zaświtał mu nawet

taki pomysł. Wolałabym, żebyś tak ciągle nie myślała o moim

małżeństwie. W końcu będę rutkę siała.

- Nawet o czymś takim nie wspominaj, Deb! Przecież jesteś

taka śliczna, że nawet hrabiemu Ormskirkowi zawróciłaś w gło

wie, choć oczywiście nie chciałabym, żebyś została jego metresą,

bo twój biedny ojciec na pewno nie takiej przyszłości sobie

życzył dla ciebie. Poza tym postawiłabyś się w bardzo niezręcznej

sytuacji i zrujnowała wszelkie szanse zrobienia dobrej partii. Ale

jeżeli nie Ormskirk, to w takim razie ślub!

- Nonsens! Cioteczko, proszę schować te wszystkie rachunki

i natychmiast o nich zapomnieć! Prawda, miałyśmy wyjątkowego

pecha, a przy tym nieobliczalnie szastałyśmy pieniędzmi, ale

jakoś wyjdziemy z kłopotów, zaufaj mi!

- Ale nie przy muślinie po dziesięć szylingów za jard i psze

nicznej słomie po koronie za wiązkę, snopek czy inny buszel

- oświadczyła ponuro lady Bellingham.

- Pszeniczna słoma? - spytała panna Grantham marszcząc

czoło.

- Konie - wyjaśniła ciotka z ciężkim westchnieniem.

Dziewczyna znów pochyliła głowę nad trzymanymi w dłoni

rachunkami. Studiowała je przez dłuższą chwilę.

- Droga ciociu - odezwała się z niepokojem. - Czy w tym

domu jemy tylko łososia i najdelikatniejsze kurczaki?

- W zeszłym tygodniu mieliśmy gotowane nóżki cielęce

GKORGETTt: HtlYER

i świńską głowiznę - odparła dama z namysłem. - Oczywiście na

nasz obiad, bo nie mogłybyśmy tego podać na kolacje.

- Nie - przyznała Debora z ociąganiem. - Może nie powin

nyśmy co wieczór serwować dwóch kolacji?

- Gardzę duszigroszami! - stwierdziła stanowczo lady Bellin-

gham. - Sir Edward by się na coś takiego nie zgodził.

- Ale on by się też nic zgodził, by ciocia prowadziła kasyno!

- zauważyła Debora.

- Bardzo prawdopodobne, moje złotko. Wiem, że nie powin

nam była się do tego zabierać, ale jeżeli Ned nie chciał, bym się
tym zajmowała, nie powinien był umierać w tak wielce nie

stosowny sposób.

Panna Grantham zrezygnowała z perswazji i powróciła do

rachunków. Przerażająco dużo kosztowało neapolitańskie mydło,

wzorzyste, jedwabne pończoszki, indyjskie szczoteczki do zębów

i jedwabne muszki, a jeszcze bardziej przygnębiły ją spisy

pochodzące od Warrena, z perfumerii i od modystki, w których

wyszczególniono tak intrygujące pozycje jak: jedna poranna

suknia w niezwykle modnym ostatnio kolorze zwanym paryskie

błoto, dwa przybrania na głowę podmuch zefira i jedna satynowa

narzutka obszywana sztywnym muślinem w kolorze płonąca

opera. Ale te rzeczy kosztowały stosunkowo niewiele w porów

naniu z wydatkami na utrzymanie domu, które lady Bellingham

próbowała jakoś podliczyć. Liczne arkusze grubego papieru

pokrywało niewyraźnie pismo damy, a rzędy cyfr obrazujące

pensje dla służby, opłaty za liberie, świece, wino i podatki

splatały się w beznadziejną gmatwaninę. Rezydencja przy St

James's Square najwyraźniej była kosztownym przedsięwzięciem

i jeżeli nawet pozycja „Dla czterech panien służących funtów

sześćdziesiąt" wydawała się w pełni uzasadniona, to dalsze

pensje były stanowczo zawyżone: dwóch kelnerów po dwadzieścia

funtów, lokaj pięćdziesiąt pięć i woźnica czterdzieści.

Panna Grantham złożyła te przygnębiające wyliczenia i scho

wała pod stosem papierów.

HAZARDZISTKA

- Z wielką chęcią żyłabym z ołówkiem w ręku, ale sama

widzisz, Deb, że to niemożliwe - odezwała się ciotka. - Przecież

wydajemy pieniądze wyłącznie na najpotrzebniejsze rzeczy!

- Chyba jednak nie musiałyśmy pokrywać wszystkich krzeseł

w największym salonie satyną w barwie zieleń wiosenna?

- spytała, patrząc z nieszczęśliwą miną na rachunek od tapicera.

- Tak, to była pomyłka - przyznała lady Bellingham. - Wcale

dobrze nie wyglądają i zastanawiałam się, czy nie powinnyśmy

tego zmienić tym razem na morwowy adamaszek. Jak sądzisz,

moje złotko?

- Moim zdaniem powinnyśmy z tym poczekać, aż się karta

odwróci.

- Rzeczywiście, to będzie wspaniały początek oszczędności.

Ale co się stanie, jeżeli karta się nie odwróci?

- Musi! Trzeba poczekać! - rzuciła Debora rezolutnie.

- Też mam nadzieję, ale nie wyobrażam sobie, jakim cudem

wyjdziemy z długów, przy takich cenach groszku i gdy grasz

z Ravenscarem w pikietę po dziesięć szylingów za punkt.

- Bardzo przepraszam. - Dziewczyna pokornie spuściła głowę.

- Obiecał, że przyjdzie, bym się mogła odegrać, ale może

powinnam się wymówić?

- Nie, to niewłaściwe! Miejmy nadzieję, że zajmie się faro;

poza tym jakoś sobie musimy dać radę. Mablethorpe przysłał ci

dziś rano kosz róż, moja złota.

- Wiem, Ormskirk przysłał bukiet goździków w oprawce

wysadzanej drogimi kamieniami. Mam już pełną szufladę pre

zentów do niego. Najchętniej rzuciłabym mu je w tę wy

malowaną gębę!

- I mogłabyś to zrobić, gdybyś przyjęła oświadczyny lorda

- zauważyła ciotka. - Ma miły charakter i byłby z niego uroczy,

spokojny mąż. Jeśli zaś chodzi o jego wiek, to niedługo będzie

pełnoletni, a jeśli się martwisz jego matką... Niepotrzebnie, bo

choć Selina Mablethorpe potrafi być nieprzyjemna, to w gruncie

rzeczy ma dobre serce...

GEORUKTTE MEYER

- Nie, nie myślałam o niej, i jeśli ciocia pozwoli, nie będę też

myślała o Adrianie. Może jestem panną z szulerni, ale nie

wciągnę w małżeństwo jak w pułapkę niewinnego młodzieńca,

nawet jeśli odmowa zaprowadzi mnie do więzienia za długi!

- Nie sądzisz, że Ormskirk byłby lepszy od więzienia? - spytała

nieśmiało lady Bellingham.

Debora wybuchnęła śmiechem.

- Ciociu Lizzie! Jak ciocia można coś takiego mówić?

- Moja droga, twoja opinia będzie równie zszargana pobytem

w więzieniu jak opieką Ormskirka, a to drugie powinno być

znacznie przyjemniejsze - wyjaśniła lady rozsądnie. - Nie,

żebym sobie tego życzyła, ale co innego można zrobić?

- Och, mam dziwne przeczucie, że coś się stanie i wszystko

ułoży się jak najlepiej. Naprawdę!

- Tak, kochanie - potwierdziła ciotka bez przekonania. - Obie

miałyśmy takie przeczucie obstawiając na wyścigach w Newmar-

ket konia nazwanego „Jack, chodź mnie łaskotać", ale źle się to

skończyło.

- Postawię na zwycięstwo Ravcnscara w wyścigu z sir

Jamesem Fileyem - oświadczyła Debora, wkładając wszystkie

rachunki do szuflady sekrctarzyka stojącego przy oknie. -Oferuje

zakład pięć do jednego na swoją korzyść.

- Co to za wyścig? - dopytywała się lady. - Lucius wspominał

o tym absurdalnym zakładzie, ale nic słuchałam uważnie.

- Och, sir James zachowuje się jak zwykle okropnie. Podobno

sześć miesięcy temu został pokonany w wyścigu z Ravcnscarem

i aż się pali do rewanżu. Krótko mówiąc, Ravcnscar zaproponował,

że będą się ścigać na trasie i w terminie wybranym przez sir

Jamesa, a stawką jest pięć tysięcy funtów. Nie dość na tym:

obstawił siebie pięć do jednego! Musi być bardzo pewny swego!

- Ale to w sumie dwadzieścia pięć tysięcy funtów! - zawo

łała lady Bellingham, dokonawszy szybkiego mnożenia w pa

mięci.

- Jeżeli przegra.

H.YAAftiy/.tSTKA

Pierwszy raz słyszę o czymś takim - oświadczyła. - Jeżeli

ma dwadzieścia pięć tysięcy funtów do stracenia, to, na miłość

boską, dlaczego nie siada u mnie do faro? Ale tak zawsze jest!

Mężczyźni myślą wyłącznie o własnych przyjemnościach! Pa

miętam jego ojca: bardzo nieprzyjemny, egoistyczny człowiek

i moim zdaniem syn wdał się w niego.

Debora nic na to nie powiedziała. Ciotka, niezadowolona ze

swego wyglądu, sięgnęła po słoiczek różu.

- Jakie to dziwne - zauważyła. - Wszyscy bogacze są okropni!

Taki choćby Filey, a teraz i Ravenscar!

- Na Boga, ciociu! Chyba nie chcesz porównywać Ravenscara

z tym nikczemnikiem! - zawołała Debora, czerwieniąc się nieco.

Lady Bellingham odstawiła słoiczek.

- Deb, czyżby ci się Ravenscar podobał? - zakrzyknęła.

- Gdyby tylko ci się oświadczył, to byłaby najwspanialsza rzecz

pod słońcem, ale dobrze to przemyślałam i on się nie nadaje.

Skończył trzydzieści pięć lat i nigdy nic słyszałam, by poprosił

jakąkolwiek kobietę o rękę. A poza tym podobno jest niewyob

rażalnym skąpiradłem, a w naszej sytuacji to wykluczone.

- Oświadczył się! Też coś! Oczywiście, że tego nie zrobi, a ja

bym go nie przyjęła. Jeśli chodzi o moje upodobania... Wolne

żarty! Polubiłam go za to, że przytarł rogów sir Jamesowi. Ma

też w sobie coś, co go odróżnia od wszystkich znanych mi

mężczyzn, ale jak wiesz, potraktował mnie wręcz niegrzecznie.

Jestem pewna, że mną pogardza za to, że prowadzę z tobą

kasyno. Zupełnie nie pojmuję, co go do nas przywiodło, chyba

tylko jedno: chciał zobaczyć na własne oczy, w jakiej to heterze

zakochał się jego kuzyn.

- Obawiam się, że o to mu szło - westchnęła lady Bellingham.

- Wyciągnie stąd Adriana i zostanie nam tyiko Ormskirk!

- Nic będę go zatrzymywać - roześmiała się Deb. - Ale moim

zdaniem to rozsądny człowiek i bez wątpienia dostrzegł, że

w tym domu nikt nie skrzywdzi tego dzieciaka. Przecież ja mu

nie pozwalam na wyższe stawki niż dziesięć gwinei.

GEORCETTE HEYER

Rzeczywiście, nie pozwalasz - stwierdziła z żalem ciotka.

- A on ma takiego pecha w grze. Jaka to strata dla nas, moje

złotko.

- Przecież ciocia nie chce, by ją nazywali megierą, ob

dzierającą z pieniędzy uczniaków. - Debora objęła ją.

Lady Belłingham zgodziła się z nią, lecz bez większego

przekonania. Paź, Murzynek, zastukał lekko do drzwi i oznajmił,

że na dole czeka massa Kennet. Debora, ucałowawszy ciotkę,

poradziła jej, by się nie zamartwiała rachunkami i poszła do

przyjaciela z lat dziecięcych, który siedział w małym pokoju za

jadalną.

Jeżeli człowiek żyjący z gry w kości zasługuje na miano

najemnika, to Ravenscar właściwie określił Luciusa Kenneta.

Choć znacznie młodszy, był jednym z najbliższych przyjaciół

zmarłego kapitana Wilfreda Granthama i włóczył się z nim po

całej Europie, dzieląc jego zmienną fortunę. Podobnie jak Silas

Wantage, Lucius Kennet zawsze znajdował się blisko panny

Grantham. Nie odmówił prośbie o naprawienie popsutej lalki,

chętnie opatrywał zraniony palec, a gdy Debora dorosła, całkiem

naturalnie przyjął na siebie rolę liberalnego opiekuna. Kapitan

Grantham nie przejmował się zupełnie „parą łobuziaków" (jak

nazywał córkę i syna) i największy wysiłek, na jaki się dla nich

zdobył, to przekazanie ich pod opiekę siostry po śmierci swej

udręczonej żony.

Lady Belłingham, bezdzietna i oddana bratu, który przypominał

sobie o niej tylko wtedy, gdy wpadał w tarapaty, z jakich ona

mogła go wybawić, z radością zajęła się bratankami i nie umiała

sobie wyobrazić, by dwunastoletni chłopiec i piętnastolatka mogli

jej sprawić jakiekolwiek kłopoty. Owdowiawszy kilka lata

wcześniej, wiodła skromne życie, szybko jednak odkryła, że

chłopiec w wieku szkolnym i dziewczynka wymagająca guwer

nantki to kosztowny luksus. Miała niewielki majątek oraz udział

w jeszcze mniejszym truście i zwykle tylko dzięki powodzeniu

w najróżniejszych grach karcianych mogła pokryć różnicę między

j j ! HA/ARD/JSTKA

wydatkami a dochodem. Wydawała urocze przyjęcia w domu

przy Ciarges Street i miała tak wielkie szczęście w faro, że

powoli w jej umyśle narodził się pomysł wykorzystania go.

Lucius Kennet, który pojawił się w Londynie, przywożąc

wiadomość o śmierci kapitana Granthama w Monachium,

z radością posłużył damie swym doświadczeniem i radą, a nawet

poprowadził pierwszą u niej grę w faro. Wszystko udało się

nadspodziewanie dobrze, a dochody wystarczyły na kupno

patentu oficerskiego dla panicza Christophera Granthama, który

właśnie ukończył szkołę.

Na początku lady Belłingham nie zamierzała dopuszczać

bratanicy do kasyna. Nie pamiętała już, jak to się stało, że

pewnego dnia Debora pojawiła się na przyjęciu dla najbliższych

znajomych i tak się spodobała bywającym tam panom, że wieść

o niej sprowadziła wielu nowych gości. Usunięcie jej z salonu

gry byłoby więc najczystszą głupotą.

Przyjęcia połączone z grą w karty urządzano na Ciarges Street

w okresie największego rozkwitu hazardu. Dżentelmeni bez

zmrużenia powieki stawiali rulon z pięćdziesięcioma gwineami

na jedną kartę i dochód z małego domu w pełni uzasadniał kupno

większej rezydencji przy St James's Square.

. Znaczny spadek frekwencji po absurdalnych notatkach w co

dziennej prasie na temat kasyn pani Sturt i lady Buckingham,

a może większe wydatki, niż się lady Belłingham spodziewała,

. były powodem, że przez wicie miesięcy przedsięwzięcie nie

przynosiło żadnych zysków. Oczywiście, do kieszeni właścicielki

trafiały znaczne sumy, ale niemal natychmiast pochłaniały je

rachunki. Na dodatek przez parę ostatnich tygodni panie miały

pecha. Pewnego fatalnego wieczoru bank faro został rozbity

i straciły sześć tysięcy funtów, a po takim niepowodzeniu trudno

dojść do siebie. Lady Belłingham wprowadziła grę w E.O., ale to

nie pomogło, gdyż prawdziwi hazardziści nią pogardzali i zdecy-

dowanie obniżała rangę kasyna. Wręcz, jak to gorzko stwierdziła

Debora, zrównywała ich z byle spelunką.

GEORGETTE HEYER

Był to jeden z pomysłów Luciusa Kenneta, oczywiście

podsunięty w dobrej wierze, ale niechętnie przyjęty przez

Deborę. Ostatnio zaczął wspominać o ruletce, grze opartej na
podobnych zasadach jak E.O., ale panna Grantham postanowiła,
że w domu przy St James's Square nie pojawią się stoły do

ruletki.

Kiedy Debora do niego przyszła, Kennet zajmował się beztros

kim rzucaniem kości - lewa ręka przeciw prawej - na małym

stoliku pośrodku pokoju.

~ Dzień dobry, moja kochana - powitał ją pogodnie, nie

przerywając zajęcia. Mówił z wyraźnym irlandzkim akcentem.

- Popatrz, lewa ma szalone szczęście! Przysięgam, teraz nie

może przegrać. - Rzucił spojrzenie spod oka na zachmurzoną

twarz dziewczyny i dodał: - Co cię trapi? Znów Ormskirk czy

tym razem ten osesek?

- Żaden z nich - odparła Debora, siadając naprzeciwko.

- A przynajmniej nie bardziej niż zwykle. Lucius, co się z nami

stanie?

- A co miałoby się stać?

- Ciotka jest w desperacji. Nic, tylko rachunki!

- Och, wrzuć je do ognia, moja droga.

- Wiesz dobrze, że to nic nie da! Może byś przestał grać

w kości?

Zebrał je, rzucił w powietrze i chwycił drugą dłonią.

- Nie masz do tego serca, co? - spytał, a w jego oczach krył

się uśmiech.

- Czasem myślę, że tego nienawidzę - przyznała poruszona,

opierając podbródek na dłoni. - Och, do diaska, Lucius. Nie

jestem hazardzistką!

- Jeśli tak twierdzisz, moja kochana. Ale moim zdaniem masz

to we krwi.

- Tak też myślałam, ale nigdy nie przypuszczałam, że to tak

okropnie nudne. Marzy mi się chatka na wsi i hodowanie kur.

- Niech Bóg ma kury w swej opiece. - Wybuchnął śmiechem.

HAZARDZISTKĄ

Tymczasem co wieczór na kolację zjadasz homary, ubierasz się

w jedwabie i klejnoty oraz pozwalasz, by gwinee przepływały

swobodnie między tymi ślicznymi paluszkami!

W jej oczach zapłonęły iskierki śmiechu i zadrżały wydęte

smutno wargi.

- Na tym właśnie polega problem - przyznała. ~ Cóż można

poradzić?

- Zawsze zostaje osesek - powiedział czułym tonem. - Nie

i wątpię, że chętnie da ci chatkę, skoro jej tak bardzo chcesz, byś

mogła się zabawiać w pastereczkę jak męczennica, królowa

Francji, niech odpoczywa w pokoju.

- Dobrze mnie znasz! - zawołała czerwieniąc się. - Czy

naprawdę sądzisz, że aż tak źle potraktowałabym tego roman

tycznego młodzieńca? To by dopiero trafił: ożenić się z hazar

dzistką o pięć lat od niego starszą!

- Wiesz, Deb, czasem marzy mi się ucieczka z tobą - powie

dział, patrząc przez przymrużone powieki na kolejne ułożenia

kości.

- Pewnie kiedy jesteś podchmielony. - Z uśmiechem potrząs

nęła głową.

Zakrył dłonią kości i odwrócił głowę, by na nią popatrzyć.

" - Teraz jestem trzeźwy. I cóż na to powiesz? Czybyś rzuciła

swój świat dla niepoprawnego nicponia?

- Lucius, ty mnie prosisz o rękę? ~ zapytała zdumiona.

- Oczywiście, że tak. To całkowite szaleństwo, ale cóż z tego?

Chodź ze mną na spotkanie przygody, moja kochana! Wiem, że

starczy ci odwagi!

- Gdybym cię kochała - popatrzyła mu śmiało w oczy. - Ale

cię nie kocham. Choć może i tak, ale jak dobra przyjaciółka, nie

przyszła żona.

- No, cóż - znów rzucił kości. - Na pewno dobrze robisz.

- Wiem, a poza tym nie byłby z ciebie dobry mąż - myślała

na głos. - Nim upłynąłby rok, już byś chciał się ode mnie uwolnić.

- Możliwe - przyznał,

Gi-.ORGETTE Hl-YI-li

I ciekawe, jak małżeństwo z tobą miałoby pomóc cioci

Lizzie wybrnąć z kłopotów? - dodała praktycznie.

- Och, do diaska ze staruszką! Jesteś za młoda, żeby sobie

zaprzątać głowę jej troskami, wierz mi, moja kochana.

- Wcale cię nie lubię, kiedy tak mówisz.

- Rób, co chcesz. - Wzruszył ramionami. - Ale jaki masz

wybór? Albo stoły do ruletki, albo szanowny hrabia Ormskirk!

- Wykluczone i jedno, i drugie!

- Powiedz to cioci, Deb, i zobacz, jak to przyjmie.

- Co masz na myśli? - zapytała z ogniem w oczach.

- Niech Bóg ma nas w swej opiece dziecko. Jeżeli nie miała

zamiaru rzucić cię w otwarte ramiona Ormskirka, to co w takim

razie opętało to głupie stworzenie, żeby pożyczać od niego

pieniądze?

- Myślisz o pożyczce hipotecznej pod zastaw tego domu! Nie

miała pojęcia...

- I weksle, które hrabia wykupił; jak myślisz, wszystko to

z dobroci serca? Chcesz, żebym w to uwierzył?

- Lucius, to nieprawda. - Zbladła.

- Zapytaj staruszkę.

- Och, biedna ciocia Lizzie! - zawołała Debora. - Nic

dziwnego, że się tak przejmuje! Oczywiście, nawet jej nic

przyszło do głowy, że ten nikczemnik robił to wszystko, by mnie

zmusić, żebym stała się jego metresą! Nie zostanę. Wolę pójść

do więzienia!

- Więzienie to ogromnie niewygodne miejsce, moja droga.

- On się nie odważy - oświadczyła pewnie. - To tylko czcze

pogróżki. Mam je za nic. Jest na to zbyt dumny, Ale zrobiłabym

wszystko, żeby wydobyć od niego te weksle!

- Moim zdaniem powinnaś poprosić swego nowego, bogatego

- przyjaciela, żeby je wykupił w twoim imieniu, moja kochana

- rzucił jej ironiczne spojrzenie. - Z rozkoszą bym ci pomógł, ale

jak wiesz, moja sakiewka jest wiatrem podszyta.

- Że też nie potrafisz być poważny! - zawołała zagniewana.

HAZARDZISTKA

Założę się dziesięć do jednego, że nigdy więcej nie zobaczę

Ravenscara, a gdyby nawet... Och, Lucius, nie bądź głupcem, nie

mam ochoty na żarty!

W drzwiach stanął Mortimer.

- Panienko, przybył pan Ravenscar i prosi o rozmowę

Wprowadziłem go do żółtego salonu.

- Deb, odwagi! To zrządzenie opatrzności! - zachichotał

Kennet.

- Pan Ravenscar? - powtórzyła z niedowierzaniem. - Musiałeś

się pomylić.

Lokaj w milczeniu podsunął jej tacę, którą trzymał w dłoniach

Panna Grantham ujęła wizytówkę i w osłupieniu ją przeczytała

Pan Maks Ravenscar -

głosił ozdobny napis wykonany ostrymi

jak wyciętymi nożem literami.

Pan Ravenscar stał w żółtym salonie, wyglądając przez okno.

Miał na sobie wysokie buty do konnej jazdy, obcisłe skórzane

pantalony, wokół szyi zawiązał halsztuk w groszki, a z ramion aż

do łydek spływał szary płaszcz do konnej jazdy. Odwrócił się

słysząc, że wchodzi panna Grantham, a wtedy ona zauważyła, że

w jednej z dziurek płaszcza miał pęczek zapasowych rzemieni do

bicza, w dłoniach zaś trzymał parę skórzanych rękawiczek.

- Dzień dobry. - Podszedł kilka kroków w jej kierunku. - Czy

przejechałaby się pani ze mną po parku, panno Grantham?

- Przejechała po parku? - powtórzyła zdumionym tonem.

- Tak, dlaczegóż by nie? Chcę, by konie zażyły trochę ruchu,

i proszę o to, by mi pani zechciała towarzyszyć.

- Jestem nieodpowiednio ubrana! - próbowała się wykręcić,

chociaż bardzo chciała z nim pojechać.

- Sądzę, że łatwo temu zaradzić.
- Prawda, ale... - urwała, podnosząc na niego wzrok. - Dla

czego mnie. pan zaprasza? - spytała bez ogródek.

- Bo po tym, co widziałem ubiegłej nocy, uważam, że pod

tym dachem nie zdołam zamienić z panią paru zdań na osobności.

- - Zatem chce pan ze mną rozmawiać bez świadków, panie

Ravenscar? '

- Tak, bardzo.

Ogarnęło ją dziwne uczucie, jakby w gardle pojawiła się nagle

HAZARDZISTKA

przeszkoda utrudniająca oddychanie. Nogi ugięły się jej w kola

nach i czuła, że się czerwieni.

- Ale pan mnie wcale nie zna! - wykrztusiła.

- To kolejna okoliczność, której łatwo zaradzić. Panno Gran

tham, proszę mnie nie pozbawiać przyjemności pani towarzystwa.

- Bardzo to miłe z pańskiej strony - powiedziała z trudem.

- Z radością się wybiorę. Ale muszę się przebrać, a pan nie

będzie chciał męczyć koni czekaniem.

- Jeśli spojrzy pani przez okno, to zobaczy, że mój stajenny

prowadza je wzdłuż ulicy.

- Ma pan odpowiedź na każde moje zastrzeżenie. W takim

razie proszę mi dać dziesięć minut, a chętnie się z panem przejadę.

| S k i n ą ł głową i podszedł, by otworzyć przed nią drzwi.

Mijając go, zerknęła na niego spod spuszczonych powiek
i zdumiał ją wyraz jego twarzy. Cóż za dziwaczny człowiek!

Zbyt wielu mężczyzn uległo jej urokowi, by nie rozpoznawała

u nich tego ciepłego spojrzenia, jakim darzą obiekt swych

uczuć. Nie spostrzegła go w oczach Ravenscara; ale jeżeli

nie padł ofiarą jej wdzięków, to co takiego go opętało, by

ją zapraszać na przejażdżkę?

Szybko zmieniła bawełnianą suknię na strój spacerowy. Zielony

beret przybrany strusimi piórami miękko spływającymi w dół

zdobił jej twarz i podkreślał barwę kasztanowych loków. Wie

działa, że ładnie wygląda, i miała nadzieję, że pan Ravenscar

uzna, iż nie przynosi mu wstydu.

Lady Bellingham poinformowana o planowanej wyprawie nie

wiedziała, czy się cieszyć, czy wyrazić zastrzeżenia co do

samotnej przejażdżki bratanicy z dżentelmenem, którego poznała

zaledwie poprzedniego dnia, ale widoczne korzyści, płynące

z nawiązania bliższej więzi z Ravenscarem przeważyły wszystkie

inne względy. Lucius Kennet był rozbawiony i kpił bez miłosier

dzia z panny Grantham i jej ostatniego podboju. Odpowiedziała

mu gniewnie, że się myli i że to wyjątkowo niesmaczny dowcip.

Dzięki tej wymianie zdań na jej policzkach kwitł lekki

GEORCETTE HEYER

rumieniec, gdy powróciła do Ravenscara oczekującego w żółtym

salonie. Zerknął na nią krytycznie i musiał przyznać, że jest

piękną kobietą. Razem zeszli do drzwi frontowych, gdzie spotkali

Kenneta wolno spacerującego po holu, by ich pożegnać.

Podczas gdy panowie wymieniali uprzejme pozdrowienia,

stajenny przyprowadził konie pod drzwi. Ravenscar pomógł

pannie Grantham wsiąść do kariolki, Kennet zaś obrzucił rumaki

okiem znawcy i stwierdził, że obstawi je przeciw parze Fileya.

Były to rzeczywiście piękne zwierzęta, o małych łbach,

szerokich karkach, silnych nogach i dobrych, wygiętych szyjach.

- Myślę, że lekko chodzą - stwierdził Kennet, gładząc

jedwabistą szyję wierzchowca.

- Tak - przyznał Ravenscar. - Mają piękny galop.

Wskoczył do kariolki, ujął bat, lekko potrząsnął lejcami i skinął

na chłopca, który nadal trzymał konie przy pyskach.

- Nie będę cię potrzebował - rzucił, - Ukłony, panie Kennet.

Stajenny i Lucius odsunęli się na bok, a niespokojne siwki

pomknęły po brukowanej ulicy.

- Niech się pani nie boi - zwrócił się do Debory. - Trochę są

podenerwowane.

- Jak pan je umie bez trudu utrzymać! - zawołała, tłumiąc

instynktowne pragnienie, by chwycić się krawędzi pojazdu.

Uśmiechnął się, ale milczał. Szybko zakręcili w King Street

i ruszyli ku zachodowi.

Ruch na ulicy zmusił Ravenscara do skupienia uwagi na

powożeniu, bo siwki, choć doskonale ułożone, najpierw próbowały

wyprzedzić wóz wlokący się skrajem ulicy, potem jakby dla żartu

odskoczyły na widok lektyki, a wreszcie uznały, że białe słupki

połączone łańcuchami, które odgradzały chodnik od jezdni są dla

nich wyzwaniem. Ale bez kłopotu dotarli do bramy Hyde Parku,

a na jego rozległych terenach uspokoiły się i ciągnęły raźno do

przodu.

W parku były liczne ekwipaże, parę faetonów i kilka kariolek.

Ravenscar, dotykając dłonią kapelusza, nieustannie witał zna-

i •

HAZARDZISTKA

jomych, ale dopiero w ustronniej szym miejscu zwrócił się

do swej towarzyszki.

- Czy pani wygodnie, panno Grantham?

- Bardzo. Pański pojazd ma doskonałe sprężyny. Czy używa

go pan w wyścigach?

- Och, nie! Mam inny, specjalnie zbudowany.

- Czy pan wygra? - zapytała, spoglądając na niego z lekkim

uśmiechem.

- Mam nadzieję. Czy zamierza pani obstawić moje siwki?

- Oczywiście! Ale muszę przyznać, że nigdy mi nie dopisuje

szczęście i najprawdopodobniej przyniosę panu pecha.

~ Tego się nie boję. Rzeczywiście, ubiegłej nocy fortuna była

dla pani niełaskawa, ale mam nadzieję, że karta się odwróci.

- Obawiam się, że wina leżała po stronie moich umiejętności,

a nie braku szczęścia - przyznała.

- Możliwe. - Zręcznie ściągnął wodze, gdy wyprzedzali gig,

a potem znów je poluzował, gdy pomknęli do przodu. - Może

pech panią opuści. W przeciwnym bowiem razie mogłoby się to

zakończyć bardzo źle dla pani uroczego przedsięwzięcia.

- Rzeczywiście - przyznała z pewnym smutkiem. - Panuje

powszechne przekonanie, że kasyno to dla właściciela kura

znosząca złote jajka.

- Czyżby było inaczej, panno Grantham?

- Niestety tak.

Odwrócił się, by na nią popatrzeć i zapytał z gwałtownością,

która zbiła ją z tropu:

- Czy ma pani długi?

Była taka zdziwiona, że przez chwilę nic odpowiadała.

- Co pana skłoniło do zadania takiego pytania? - powiedziała

wreszcie zduszonym głosem.

- To nie jest odpowiedź - zauważył.

- Nie widzę powodów, dla których miałabym jej panu udzielić.

- W takim razie rozproszę pani skrupuły informując, że zdaję

sobie sprawę z sytuacji, w której się pani znalazła.

GEORCETTEHEYER

Obrzuciła go zdumionym spojrzeniem.

- Doprawdy nie wiem, dlaczego miałby pan cokolwiek wie

dzieć o mojej sytuacji!

- Pani, a może raczej pani urocza ciotka, jest dłużniczką

hrabiego Ormskirk.

- To on panu powiedział? - wykrztusiła zawstydzona.
- Wręcz przeciwnie, mój młody kuzyn.

- Adrian! - zawołała. - Pan się myli. Adrian nic nie wie

o zależności mojej ciotki od hrabiego.

Ściągnął lejce, zmuszając konie do wolniejszego biegu. Uważał

ją za dobrą aktorkę, dlatego odezwał się złośliwym tonem.

- To pani się myli. Mablethorpe zrobił na mnie wrażenie

wyjątkowo dobrze poinformowanego.

- Kto mu powiedział? - nalegała.

- Wolałaby pani, żeby nie wiedział o pani długach u Ormskir-

ka? - Uniósł brwi. - W pełni doceniam pani delikatność.

- Wolałabym, żeby nikt o nich nie wiedział! - .rzuciła

z przejęciem. - Czy mam rozumieć, że Ormskirk mu się zwierzył?

Bardzo mało prawdopodobne!

- Nie, o ile dobrze zrozumiałem, to pani przyjaciel, pan

Kennet, oświecił Adriana.

Zagryzła wargi i przez dłuższą chwilę milczała bardzo zmie

szana. Wreszcie się odezwała z wystudiowaną swobodą.

- Och, nawet jeśli, to i tak nie rozumiem, dlaczego miałoby to

pana interesować.

- Może mógłbym panią wybawić z trudności.

Na moment ogarnęło ją przerażenie, że ma zamiar złożyć jej

nieprzyzwoitą propozycję i zacisnęła dłonie na kolanach. Już ją

to nieraz spotkało. Wiedziała, że to, co robi w domu ciotki,

naraża ją na takie nieprzyjemności, i nigdy nie pozwoliła sobie

na zbytnie przejmowanie się nimi; zwykle obracała wszystko

w żart, ale tym razem z całej duszy pragnęła, by Ravenscar nie

okazał się taki sam jak inni mężczyźni. Przypomniała sobie

jednak twarde spojrzenie jego oczu i zdobyła się na pytanie:

HAZARDZISTKA

Dlaczego?

- A jakiej odpowiedzi się pani spodziewa? - zapytał. - Służę

uprzejmie, ale przyznam, że nie jestem wojowniczo nastawiony.

Była tak zdumiona, że odpowiedziała równie obcesowo jak on.

- Nie rozumiem pana! Poznaliśmy się zaledwie wczoraj i nie

przypuszczam... Mówiąc bez ogródek, sądzę, że nie przypadłam

panu do gustu. A jednak dziś mi pan oświadcza, że mógłby mnie

pan, wedle pana określenia, wybawić z trudności!

- Pod pewnymi warunkami, panno Grantham.

- Doprawdy. A pod jakimi?
- Zna je pani równie dobrze jak ja. Jednak wyrażę się jasno.

Jestem gotów sowicie panią wynagrodzić za wszelkie rozczaro-

wania, jakich mogłaby pani doznać, rezygnując z wszelkich

pretensji do majątku i serca mego kuzyna.

Tak bardzo przywykła traktować zadurzenie lorda Mablethor-

pego z przymrużeniem oka, że ta przemowa zrobiła na niej

piorunujące wrażenie. Przez dłuższy czas nie potrafiła wykrztusić

słowa. W jej piersiach szalał wir uczuć, w głowie bezładnie
plątały się myśli. Poczucie najgłębszego upokorzenia walczyło

z gwałtownym pragnieniem uderzenia w twarz Ravenscara. W ten
sposób bez zbędnych słów przekonałaby go, że woli umrzeć starą

panną niż poślubić jego kuzyna. Z największym trudem po-

. wstrzymała płacz. Opanowała się jednak i w jej sercu zrodziło się

postanowienie ukarania Maksa w najbardziej okrutny z dostępnych

jej sposobów. Podjęła zupełnie nielogiczną decyzję, by mu

udowodnić, że jest tak zła, jak to sobie wyobraził, a może nawet

gorsza. Bez oporu zrezygnować z pretensji do majątku i serca
lorda Mablethorpego, jak to określił, to oczywiście żadna kara.
Uznała, że powinna też zapomnieć o rozkoszy wymierzenia mu

policzka. Pokonawszy ucisk w gardle, odezwała się w miarę

opanowanym głosem.

- Proszę mi powiedzieć, panie Ravenscar, ile pańskim zdaniem

wynosi to sowite wynagrodzenie?

- Na przykład pięć tysięcy funtów?

GEORGETTE HEYER

Doprawdy, pan raczy żartować! - prychnęła nieco wymu

szonym śmiechem.

- Wysoko ceni sobie pani swe wpływy - oświadczył ponuro.
- Oczywiście. Pański kuzyn jest bardzo mi oddany.
- Mój kuzyn, panno Grantham, jest niepełnoletni.

- Och, ale już niedługo. Jestem cierpliwa. Potrafię zaczekać

dwa miesiące, zapewniam pana.

- Bardzo dobrze. Nie będę się z panią targował. Podwajam

cenę za uwolnienie Adriana.

Usadowiła się wygodniej i zmusiła do uśmiechu. Ravenscar

zauważył uśmiech, ale nie dostrzegł groźnego migotania w oczach.

- Grosze, panie Ravenscar - rzuciła miękko.

- Panno Grantham, bez przesady. Nie dostanie pani ode mnie

ani pensa więcej, nie traćmy więc czasu na targi!

- Ale proszę się tylko zastanowić. - Poprawiła irchowe

rękawiczki. - Za jednym zamachem pozbawia mnie pan i fortuny,

i tytułu!

- Pozwolę sobie panią uspokoić, nie ma pani najmniejszej

szansy na dostanie ani tego tytułu, ani tej fortuny! - oświadczył
nieprzyjemnym tonem.

- Drogi panie, proszę mi wierzyć, pan za nisko ocenia moją

inteligencję - skarciła go łagodnie. - Nie oferowałby mi pan

pieniędzy, gdyby mógł pan oderwać ode mnie Adriana w inny

sposób. Mam pana w ręku i pan to dobrze wie.

- Jeżeli pani odrzuci moje warunki, to szybko się pani przekona

o swej pomyłce! - W twardym głosie Maksa brzmiał gniew.

- Nonsens! - zimno stwierdziła Debora. - Błagam, niech pan

będzie rozsądny! Chyba nie uważa mnie pan za tak głupią, bym

za marne dziesięć tysięcy funtów pozwoliła wymknąć się z rąk

tak korzystnemu małżeństwu!

. - Ile pani ma lat?

- Dwadzieścia pięć, panie Ravenscar.

- Dobrze radzę, niech pani przyjmie moją propozycję. Nic

dobrego nie przyjdzie z małżeństwa z chłopcem, który niedawno

HAZARDZISTKA

wyszedł spod opieki guwernerów. Proszę to dokładnie przemyśleć.

Cielęca miłość Adriana szybko minie.

- Bardzo możliwe - przyznała. - Ale nie spodziewam się, by

stopniała w ciągu najbliższych dwóch miesięcy. Dołożę wszelkich

starań, by ją umocnić.

Z zadowoleniem stwierdziła, że się jej udało go rozwścieczyć.

Zadrżały mu kąciki ust; w jego oczach widziała pragnienie krwi

i zastanawiała się, czy może pewnego dnia ktoś odnajdzie jej

ciało w mało uczęszczanym zakątku parku.

- Skoro rozmawiamy otwarcie, to postawię sprawę jasno: nie

powstrzymam się przed żadnym krokiem, by nie dopuścić do

małżeństwa kuzyna z kobietą pani pokroju!

Aż się zachłysnęła powietrzem, ale szybko odzyskała panowa

nie nad sobą.

- To wzruszające, panie Ravenscar, ale nic pan nie może

zrobić!

- Przekona się pani.
- Pan jest doprawdy nierozsądny. - Ziewnęła, udając znudze

nie. - Cóż się ze mną stanie, jeśli wypuszczę z rąk pańskiego

kuzyna? Postanowiłam, że nadszedł czas, bym zatroszczyła się

o siebie i zdobyła szacunek w świecie.

- Skoro wspomniała pani o szacunku - powiedział z odrazą

- to, o ile dobrze zrozumiałem, plan Ormskirka dotyczący pani

przyszłości doskonale to pani zapewni.

Znów zaswędziały ją ręce, by go uderzyć, ale powstrzymała się

niezwykłym wysiłkiem woli. Tylko lekkie drżenie głosu zdradzało

jej wściekłość.

- Ale nawet pan zdaje sobie sprawę, że w porównaniu

z oświadczynami pańskiego kuzyna, blednie nader atrakcyjna

propozycja hrabiego Ormskirka. I przyznaję, że mam wielką

ochotę zostać lady Mablethorpe.

- Nie wątpię - rzucił ostro. - Na Boga, gdyby to ode mnie

zależało, kobiety pani pokroju smagano by, wlokąc za wozem po

ulicach miasta.

GEORGETTE HEYER

- Och, jaki pan bojowy - powiedziała z zachwytem. - I wszys

tko dlatego, że chcę wstąpić na drogę cnoty! Moim zdaniem będę

doskonałą żoną dla Adriana.

- Żona z szulerni! - wykrzyknął. - Jedna z kokot! Zapomina

pani, że miałem wątpliwą przyjemność obserwować panią w jej

naturalnym otoczeniu. Czy sądzi pani, że pozwolę temu młodemu

głupcowi całkowicie zniszczyć sobie życie przez ślub z panią?

Szybko się pani przekona o błędzie, gdy mnie pani lepiej pozna!

- Czcze pogróżki, pani Ravenscar. - Wzruszyła ramionami.

- Radzę, żeby pan mnie lepiej poznał.

- Niech mnie ręka boska broni! - warknął. - Wystarczy mi to,

czego się dowiedziałem dziś rano, by stwierdzić, że mojego

kuzyna nie może spotkać gorsze nieszczęście nad związek

z panią!

- I dziesięć tysięcy funtów to wszystko, co pan oferuje, by

wybawić go od tak straszliwego losu?

Obrzucił ją krytycznym spojrzeniem, jakby obliczał jej wartość.

- Ciekawe, na jaką kwotę pani siebie ocenia, panno Grantham.

Udawała, że się chwilę nad tym zastanawia.

- Doprawdy, nie wiem. Pan traktuje tę znajomość tak bardzo

poważnie, że byłabym zupełną gąską, gdybym przyjęła mniej niż

dwadzieścia tysięcy funtów.

Zawrócił konie, które znów ruszyły kłusem.
- Dlaczegóż poprzestać na tak drobnej kwocie? - Parsknął

śmiechem.

- Przyznam szczerze, że nie zamierzam - rzuciła pogodnie.

- Im bliżej do urodzin Adriana, tym wyżej pójdzie moja cena.

Przez dłuższą chwilę powoził w milczeniu, patrząc przed siebie.

- Jakie śliczne są te drzewa - zauważyła panna Grantham

rozmarzonym tonem.

_ Nie zareagował, lecz jeszcze raz popatrzył z góry na Deborę.

- Jeżeli obiecam wypłacić pani dwadzieścia tysięcy funtów,

czy uwolni pani mego kuzyna? - spytał gwałtownie.

Panna Grantham przechyliła główkę na bok.

HAZARDZISTKA

Przyznaję, taka suma to duża pokusa. A jednak... - urwała

niezdecydowana. - Nie, jednak wolę wyjść za Adriana.

- Pożałuje pani tej decyzji - oświadczył, pozwalając wierz

chowcom pomknąć jak wiatr.

- Och, nie sądzę! Przecież Adrian to uroczy młodzieniec

i małżeństwo dostarczy mi wielu przyjemności, nie wspominając

o znacznych sumach na drobne wydatki. Mam nadzieję, że będzie

pan jednym z naszych pierwszych gości w posiadłości Mable-

thorpego - dodała wdzięcznym tonem. - Zobaczy pan wtedy,

jaka ze mnie będzie doskonała żona jego lordowskiej mości.

Nic na to nie odparł, więc po dłuższej chwili milczenia

ciągnęła dalej:

- Oczywiście, nim będę gotowa na przyjęcie gości, będziemy

musieli dokonać wielu zmian w majątku. Słyszałam, że wszystko

jest tam niesłychanie staromodne. Tak samo jak i w rezydencji

w Londynie. Ale mam wyjątkowy talent w urządzaniu domów

i bez wątpienia uda mi się szybko osiągnąć przyzwoity poziom.

Jedynie pogardliwe wygięcie warg Ravenscara świadczyło

o tym, że słucha jej słów.

- Mam zamiar też wprowadzić grę w faro - ciągnęła. - Oczy

wiście tylko dla wybranych i za zaproszeniami. Żeby odnieść

sukces, trzeba mieć pozycję w świecie, a to da mi Adrian. Założę

się, że nim minie rok, mój salon będzie najpopularniejszy

w towarzystwie!

- Jeżeli sądzi pani, że wspominając o tym, podbije cenę, to

traci pani czas! - powiedział Maks. - Wcale mnie nie dziwią pani

plany na przyszłość. - Ponieważ zbliżali się do bram parku,

ściągnął wodze, zmuszając konie do stępa. - Miała pani szansę

na zdobycie pieniędzy i postanowiła ją pani odrzucić. Zatem

wycofuję moją propozycję.

Zdziwiła się, ale nie pokazała tego po sobie.

- Nareszcie mówi pan jak na rozsądnego mężczyznę przystało.

Pogodził się pan z tym, co nieuniknione.

Przejechali przez bramę i skręcili na wschód, nie zwracając

GEORGETTE MEYER

uwagi na innych, więc na ich głowy posypały się przekleństwa

tragarzy, woźnicy dyliżansu i staruszka, który nieopatrznie

próbował przejść na drugą stronę ulicy.

- Znów się pani myli. Postanowiła pani stanąć ze mną do

walki i przekona się pani, co to oznacza. Muszę przyznać, że

z najwyższą niechęcią złożyłem pani tę propozycję. Napychanie

kabzy heterze jest całkowicie wbrew moim zasadom - to mówiąc

spojrzał na nią i w jej oczach dostrzegł płomień tak wielkiego

gniewu, że na chwilę stracił pewność siebie. Ale nim zdołał

nabrać podejrzeń, rozproszyła je, wybuchając śmiechem i prze

słaniając oczy powiekami o długich rzęsach.

Resztę drogi do St James's Square odbyli w milczeniu.

Kiedy kariolka zatrzymała się przed domem, panna Grantham

zdjęła derkę okrywającą kolana i odezwała się z udaną sło

dyczą:

- Bardzo miła przejażdżka, panie Ravenscar. Dziękuję panu

za tę okazję do bliższego poznania. Jak sądzę, dzisiejszego ranka
oboje się czegoś nauczyliśmy.

- Czy potrafi pani wysiąść bez mojej pomocy? - zapytał ostro.

- Nie mogę wypuścić lejców z rąk.

- Oczywiście - zgrabnie zeszła z wysokiego pojazdu. - Żeg

nam, a może raczej au revoir?

Lekko uniósł kapelusz.

- Au revoir! - odparł i odjechał.

Silas Wantage otwierając drzwi przed Deborą, rzucił tylko

jedno spojrzenie na jej rumieńce.

- Co panią tak rozeźliło, panno Deb? - zapytał pogodnie.

- Nie jestem zła! ~ zawołała gniewnie. - A jeżeli przyjdzie

lord Mablethorpe, natychmiast daj mi znać.

- To i dobrze, bo już raz był i znów będzie. Niech skonam,

jak żyję, czegoś takiego nie widziałam.

- Wolałabym, żebyś nie używał tak okropnie wulgarnych

wyrażeń! - powiedziała Debora.

- Nie jest zła, o nie. - Wantage pokręcił głową. - Jakbym nie

HAZARDZISTKA

znał panienki od kołyski. Szanowna ciocia mówiła, że panicz

Chris przyjeżdża do miasta na urlop. Co panienka na to?

Debora nie miała jednak nic do powiedzenia na ten temat. Była

bardzo kochającą siostrą, ale w tej chwili obelgi Ravenscara

pochłaniały całą jej uwagę. Pobiegła do pokoju na półpiętrze,

który służył jako prywatny salonik. Lady Bellingham pisała

właśnie list, siedząc przy sekretarzyku o wiotkich nóżkach

umieszczonym obok okna. Na widok wchodzącej bratanicy

podniosła wzrok.

- Och, już z powrotem! Powiedz mi natychmiast, czy...

- urwała, widząc zagniewaną twarz dziewczyny. - Kochanie

- dodała smutniej - co się stało?

Panna Grantham rozwiązała wstążki jednym gwałtownym

szarpnięciem i rzuciła kapelusz na krzesło.

- To najgorszy, najbezczelniejszy, najgłupszy, najbardziej

okropny mężczyzna na świecie! Ale ja mu odpłacę pięknym za

nadobne! Jeszcze pożałuje, że się ośmieiił... Nie będę miała

litości. Będzie się przede mną czołgał! Och, jestem tak wściekła!

~ Tak, kochanie, to widzę - słabym głosem powiedziała

ciotka. - Czyżby się do ciebie zalecał?

- Zalecał! - wykrzyknęła. - Nie, skądże! Inne marzenia

zaprzątają mu głowę! Jestem kokotą, droga ciociu. Kobiety mego

pokroju winno się smagać, wlokąc za wozem po ulicach.

- Wielkie nieba, czy on oszalał?

Ależ skąd! Jest tylko głupim, wstrętnym prostakiem! Niena

widzę go! Nie chcę go więcej widzieć na oczy!

- Cóż on takiego zrobił? - spytała lady Bellingham głęboko

zdumiona.

Panna Grantham zazgrzytała białymi ząbkami.

- Przybył ratować swego drogiego kuzyna z moich szponów!

Dlatego zaprosił mnie na przejażdżkę, Żeby mi ubliżyć!

- Tego się przecież obawiałaś - przyznała ciotka ze smutkiem.

Dziewczyna nie zwróciła na to uwagi.

- Deb Grantham nie nadaje się na żonę dla lorda Mablethor-

GEORGETTE HEYER

pego! Ślub ze mną złamałby mu życie. Och, chce mi się krzyczeć

ze złości!

- Ale przecież sama to mówiłaś - ciotka zmierzyła ją zdziwio

nym spojrzeniem. - Pamiętam dokładnie...

- To nie ma najmniejszego znaczenia! On nie miał prawa tego

powiedzieć!

Lady Bellingham zgadzała się z tym całym sercem i dopiero

po dłuższym czasie obserwowania, jak jej bratanica miota się po
pokoju, ośmieliła się zapytać, co się wydarzyło w trakcie
przejażdżki.

Panna Grantham zatrzymała się gwałtownie i odpowiedziała

drżącym głosem:

- Próbował mnie przekupić!

- Próbował cię przekupić, żebyś nie wyszła za Adriana?

- spytała ciotka. - Ale jakie to dziwne, skoro sama nie masz

najmniejszego zamiaru tego robić! Skąd mu coś takiego przyszło
do głowy?

- Nie mam pojęcia i nic mnie to nie obchodzi - skłamała Deb.

- Miał czelność zaoferować mi pięć tysięcy funtów, żebym

zrezygnowała, słyszałaś o czymś takim!, z wszelkich pretensji do
majątku i serca Adriana!

Na twarzy damy najpierw pojawiła się nadzieja, a potem

rozczarowanie.

- Pięć tysięcy! Przyznaję, że go o coś takiego nie podej

rzewałam.

- A ja na to, że chyba sobie ze mnie kpi - ciągnęła Debora

z zadowoleniem.

- Moja droga, doskonała odpowiedź. Cóż za niecna pro

pozycja.

- Wtedy podwoił sumę.

,- Dziesięć tysięcy - wykrztusiła ciotka słabym głosem, upusz

czając sakiewkę. - Deb, nie podnoś tego, nieważne. I co na to
powiedziałaś?

- Grosze - odparła Debora.

HAZAROZISTKA

Ciotka zamrugała oczami.

Grosze.., Czy naprawdę uważasz to za... grosze, moje

złotko?

- Naprawdę tak powiedziałam. I że nie wypuszczę Adriana za

nędzne dziesięć tysięcy. Jaką mi to sprawiło przyjemność!

- Tak, oczywiście, kochanie, ale czy to było mądre, jak

sądzisz?

- Och, i co on może zrobić? - prychnęła pogardliwie dziew-

czyna. - Wtedy rozzłościł się prawie tak bardzo jak ja i wcale
tego nie ukrywał. Tak się ucieszyłam, widząc jego wściekłość.
Wspomniał też Ormskirka. Gdybym była mężczyzną, natychmiast

bym go wyzwała na pojedynek i nadziała na szpadę, i jeszcze raz,

i jeszcze!

Lady Bellingham, która wyglądała na wstrząśniętą do głębi,

łamiącym się głosem wyjaśniła, że nie można trzykrotnie razić

przeciwnika.

- Przynajmniej tak mi się wydaje - dodała. - Oczywiście

nigdy nie byłam obecna przy pojedynku, ale jak wiesz, są tam

zawsze sekundanci i na pewno by cię powstrzymali.

- Nikt by mnie nie powstrzymał! - krzyknęła żądna krwi Deb.

- Pokroiłabym go na plasterki!

- Nie wiem doprawdy, skąd ci przychodzą do głowy myśli tak

nieprzystojne damie - westchnęła ciotka. - Mam nadzieję, że mu

tego nie powiedziałaś?

- Nie, ale wspomniałam, że będzie ze mnie doskonała żona

dla Adriana. To go jeszcze bardziej rozgniewało. Myślałam, że

mnie udusi. Ale tego nie zrobił. Zapytał, na ile siebie oceniam.

W oczach lady Bellingham zajaśniał płomyk nadziei.

- I cóż na to odpowiedziałaś?

- Że byłabym gąską, gdybym przyjęła mniej niż dwadzieścia

tysięcy!

- Mniej niż... Złotko, gdzie moje sole? Robi mi się słabo!

Dwadzieścia tysięcy! Toż to fortuna! Pewnie pomyślał, że

zwariowałaś!

GEORCETTE HEYER

- Możliwe, ale powiedział, że tyle mi zapłaci, jeżeli zrezygnuję

z Adriana.

Lady Bellingham osunęła się na krzesło, wąchając sole.

- I wtedy oświadczyłam, że jednak wolę wyjść za Adriana

- zakończyła panna Grantham, wspominając tę chwilę z niemałą

rozkoszą.

Z ust przejętej do głębi damy wydobył się jęk, a zaintrygowana

dziewczyna zwróciła wzrok w jej kierunku.

- Mablethorpe zamiast dwudziestu tysięcy? - zapytała drżącym

głosem. - Ale przecież stanowczo mi oświadczyłaś, że za niego

nie wyjdziesz!

- Oczywiście, że nie - rzuciła Debora niecierpliwie. - Chyba

żebym to zrobiła pod wpływem impulsu - dodała z nagłym

błyskiem w oku.

- Deb, któraś z nas zwariowała! Albo ty, albo ja! - orzekła

lady Bellingham, odkładając sole. - To dla mnie za wiele. Głowa
mi pęka! Mogłybyśmy wyjść z tarapatów! Zadzwoń po służbę,
muszę zażyć lekarstwo!

Debora popatrzyła na nią w osłupieniu.

- Ciociu Elizo! Chyba nie sądziłaś... Przecież nie mogło ci

przejść przez myśl, że pozwoliłabym się przekupić temu okro

pnemu mężczyźnie? - wykrztusiła.

- Chris mógłby się przenieść do kawalerii! Nie wspominając

już o pożyczce hipotecznej! - rozpaczała lady Bellingham.

- Chris płacący... takimi pieniędzmi? Wolałby wystąpić

z armii!

- Cóż, moja droga, nie ma potrzeby używać określeń w tak

złym guście. Zwłaszcza że i tak nie chcesz młodego Mable-
thorpego.

- Ciociu, przecież nie chciałabyś, żebym przyjęła łapówkę!

- Droga Deb, oczywiście, że zwykła łapówka nie wchodzi

w grę! Absolutnie! Ale dwadzieścia tysięcy! Och, sama nie wiem!

- Nigdy w życiu nie usłyszałam takiej obelgi! - gorączkowała

się Debora.

HAZARDZISTKA

Nie nazywaj takiej sumy obelgą! - protestowała lady.

- Gdybyś tylko nie była tak impulsywna! Pomyśl o swoim

i biednym bracie! Przyjeżdża do domu na urlop, a do tego podobno

się zakochał. Cóż za fatalny zbieg okoliczności. Bardzo łatwo

rozprawiać o obelgach, ale trzeba być praktycznym. Groszek za

siedemdziesiąt funtów, a ty ciskasz na wiatr dwadzieścia tysięcy!

I skończysz, wpadając w łapy Ormskirka! Jasno to widzę. Moja

jedyna nadzieja w tym, że tego nie dożyję, bo już dostaję

spazmów. - To mówiąc, zamknęła oczy, najwyraźniej czując

zbliżający się koniec.

- Wcale tego nie żałuję - broniła się Debora. - To on

pożałuje, że się ośmielił uznać mnie za kreaturę, która poluje na

głupiego chłopca, żeby się za niego wydać.

To oświadczenie sprawiło, że lady Bellingham otworzyła oczy

i odezwała się zdumionym tonem:

- Ale przecież powiedziałaś mu, że wyjdziesz za Adriana!

- Tylko tak mu powiedziałam. To o niczym nie świadczy.

- Jak on może myśleć inaczej, skoro to właśnie usłyszał

z twoich ust!

- I jeszcze dodałam, że gdy zostanę lady Mablethorpe, to

będzie się u mnie grało w faro - przytaknęła, wspominając

z przyjemnością tę chwilę. - i że całkowicie przerobię wiejską

rezydencję. Popatrzył na mnie tak, jakby chciał mnie uderzyć!

Lady Bellingham nie mogła od niej oderwać zafascynowanego

spojrzenia.

- Deb, ale to przecież... raczej wulgarne zachowanie.

- Tak, wspięłam się na szczyty ordynarności i będę jeszcze

bardziej prostacka!

- Ale dlaczego? - pisnęła ciotka.

Panna Grantham przełknęła ślinę i zalała się rumieńcem.

- Żeby mu dać nauczkę - wyznała.

Lady Bellingham znów się osunęła na oparcie krzesła.

- Cóż za pożytek z dawania ludziom nauczki? A poza tym

czego Ravenscar miałby się nauczyć? Mam tylko nadzieję, moje

GEORCETTE HEYER

kochane dziecko, że nie dostałaś udaru słonecznego. Bo moim

zdaniem tylko to może tłumaczyć twoje dziwaczne zachowanie.

- Chcę go ukarać - jęknęła Debora. - Ależ się rozzłości, gdy

się dowie, że Adrian planuje ślub ze mną. Wtedy zapewne

podejmie gwałtowne kroki.

- Zaproponuje ci więcej pieniędzy? - spytała lady, odzyskując

nieco siły.

- Nawet gdyby dał mi sto tysięcy funtów i tak rzuciłabym mu

je w twarz! - zawołała panna Grantham.

- Deb, to bluźnierstwo - oświadczyła zdruzgotana ciotka.

- Ty dziwaczko, a pomyślałaś, co się stanie ze mną? Przypomnij

sobie tylko te wstrętne rachunki.

- Wiem, ciociu Lizzie. - Ogarnęły ją wyrzuty sumienia. ~ Ale

naprawdę nie mogłam postąpić inaczej.

- W takim razie będziesz musiała wyjść za Mablethorpego

- oświadczyła dama z rozpaczą.

- Nie wyjdę.
- W głowie mi się kręci - poskarżyła się ciotka przyciskając

dłoń do czoła. - Najpierw mówisz, że Ravenscar pożałuje,

usłyszawszy o twym rychłym ślubie z Adrianem, a teraz twier
dzisz, że za niego nie wyjdziesz!

- Będę udawać, że przyjęłam oświadczyny - wyjaśniła panna

Grantham - a w końcu za niego nie wyjdę.

- To bardzo niecny postępek! - zawołała ciotka. - Spłatać

biednemu chłopcu takiego figla!

- Tak, ale nie sądzę, żeby się tym przejął. - Panna Grantham

wyglądała na dręczoną wyrzutami sumienia i nerwowo okręcała

w palcach wstążki. - Myślę nawet, że się ucieszy, gdy się mnie

w końcu pozbędzie, bo idę o zakład, -że rychło zakocha się

w innej, a ja wcale nie zamierzam miło go traktować! A poza tym

- dobrze mu tak, skoro ma tak wstrętnego kuzyna - zakończyła

z ogniem w oczach.

Kiedy lord Mablethorpe ponownie odwiedził dom przy

St James

s Square, ku swemu zdumieniu zastał pannę Grantham

w bardzo dobrym nastroju. Tak się przyzwyczaił do żartów

i kpin z uwielbienia, jakim ją darzył, że nie wierzył własnym

uszom, gdy w po zwykłych wyznaniach wieczystej miłości,

pozwoliła mu ująć białą dłoń i obsypywać gorącymi poca

łunkami.

- Och, Deb! Moja ty cudowna, najdroższa! Gdybyś tylko

zgodziła się mnie poślubić! ~ wyszeptał namiętnie.

Pieszczotliwie dotknęła Soków na pochylonej głowie.

- Może się zgodzę, Adrianie.

Natychmiast chwycił ją w ramiona.

- Deb! Nie żartujesz? Mówisz poważnie?

Oparła dłonie na jego torsie, utrzymując dystans. Był tak

młody i tak rozbrajający, że jej serce wezbrało współczuciem.

Poniechałaby może ukarania jego kuzyna, gdyby nie przypomniała

sobie w tym momencie przepowiedni Ravenscara, że młodzieńcze

amory nie potrwają długo. Wiedziała dostatecznie dużo o naturze

młodych chłopców, żeby przyznać Maksowi rację i nawet się

zastanawiała, czy Adrian wytrwa dwa miesiące. Dlatego pozwoliła

mu się pocałować, a był to bardzo niezdarny pocałunek, i dała do

zrozumienia, że nie żartowała.

Natychmiast zaczął robić plany na przyszłość. Przede wszystkim

GEORGETTE HEYER

jak najszybszy ślub w tajemnicy. Deborze dużo czasu zajęło

przekonanie go, że nawet przez chwilę nie powinni brać pod uwagę

zachowania tak niegodnego. Gorąco argumentował, ale szybko

zrezygnował ze swego pomysłu, gdy mu uświadomiła, jak bardzo

by w ten sposób uwłaczył swej przyszłej żonie. Postanowił żadnym

postępkiem nie dać okazji do podejrzenia, jakoby wstydził się

panny Grantham. Nalegał, by Debora zgodziła się na ogłoszenie

ich zaręczyn na łamach „London Gazette", i z trudem go

powstzymała, by natychmiast nie pobiegł do redakcji. Przecież

jako niepełnoletni młodzieniec ryzykuje to, iż w następnym

numerze jego matka wydrukuje dementi. Zgodził się, że to byłoby

bardzo niedobre, i przyznał, iż lady Mablethorpe jest zdolna to tak

błyskawicznej i upokarzającej reakcji. Ale uznał za właściwe

powiadomienie krewnych o planowanym związku i błagał Deborę

o zgodę. Właściwie nie miała zamiaru się zgodzić, ale podejrzewa

jąc, że to lady Mablethorpe kryła się za niecnym postępowaniem

Ravenscara, przystała niechętnie. Oświadczyła, że Adrian może

powiedzieć matce, ale wyłącznie w tajemnicy.

- Obawiam się, że będzie bardzo niezadowolona, a chyba nie

chciałbyś wystawić mnie na jej gniew, prawda?

Oczywiście, że nie! Wcale tego nie chciał! Ona jak zawsze

miała rację.

- Deb, chciałbym też powiedzieć o naszych zaręczynach

Maksowi. Zgadzasz się?

- Jak najbardziej! - zawołała Debora ze zgoła niepotrzebnym

naciskiem. - Z całego serca tego sobie życzę!

- Och, to bosko - po raz kolejny przycisnął jej dłoń do ust.

- Wiedziałem, że się temu nie sprzeciwisz. A właściwie, to on

zna moje uczucia; z Maksa jest wierny druh. Zawsze wyciąga

mnie z kłopotów i nie prawi kazań jak mój wuj. Ze wszystkiego
mu się zwierzam.

- Och! - zawołała panna Grantham.
- Bardzo go polubisz - zapewnił ją Adrian. - To mój najlepszy

przyjaciel. Zarządza również moim majątkiem.

HAZARDZISTKA

Och - powtórzyła panna Grantham.

- Tak, i między innymi dlatego powiedziałem mu o tobie,

najdroższa. Miałem nadzieję, że go przekonam, by wstawił się za

mną u mamy, ale się nie zgodził. Strasznie się wtedy na niego

rozzłościłem, lecz teraz przyznaję mu rację. Powiedziałem, że się

na nim zawiodłem, ale on się upierał, że jest wręcz przeciwnie,

i sama widzisz: wszystko się cudownie ułożyło!

- Upierał się, że jest wręcz przeciwnie? - zapytała dziwnym

głosem. - Zaiste!

Lord patrzył na nią błękitnymi oczami tak radośnie i z taką

ufnością, że powstrzymała słowa, które cisnęły się jej na usta.

- Dlaczego to powiedziałaś, Deb? Nie lubisz Maksa?

Opanowała się całym wysiłkiem woli. Z wielką radością

wyrzuciłaby z siebie listę obelg, którymi obrzucił ją Ravenscar.

Ale to zniszczyłoby ślepą ufność, którą Adrian pokładał w ku

zynie. Jeżeli rzeczywiście Ravenscar bardzo lubi Adriana, to

w ten sposób zrani go tak mocno, jak na to zasłużył. Niestety,

zraniłaby również i młodzieńca. Debora, zaiste heroicznie,

postanowiła zatrzymać w tajemnicy starcie z Ravenscarem.

Odparła więc, że jeszcze nie poznała go dostatecznie.

- Szybko temu zaradzimy - obiecał Adrian. - Poznasz też

Arabellę, jego przyrodnią siostrę. Właśnie dziś przyjeżdża do

Londynu, a jutro Maks zabierają na festyn do Vauxhall Gardens!

Maks to ponurak i sam za nicby się na coś takiego nie wybrał!

- Festyn? - zawołała Debora podejmując kolejną decyzję.

- Och, jak bardzo chciałabym tam pójść!

- Naprawdę? Serio? - dopytywał się Mablethorpe. - Nie

zapraszałem cię, bo jak dotąd nie godziłaś się nigdzie ze mną

wychodzić. Ale z rozkoszą będę ci towarzyszył. Wynajmiemy

łódź przy moście westminsterskim, zamówię wcześniej lożę

w ogrodach i spędzimy uroczy wieczór!

Nieco mniej entuzjastycznie odniósł się do sugestii, że Lucius

Kennet i jakaś inna dama powinni się do nich przyłączyć, ale gdy

uświadomiła mu, że nie powinna przebywać samotnic w jego

GEORGETTE HEYER

towarzystwie, szybko ustąpił i rychło poszedł, by zająć się

zorganizowaniem wyprawy.

Panna Grantham również poczyniła pewne przygotowania.

Przede wszystkim natychmiast udała się na Bond Street, żeby

nabyć kolorowe wstążki i strój równie szokujący jak ulubione

ubrania jej ciotki. Uznała wreszcie, że makowe wstążki przy

sukni w biało-zielone paski, głęboko wydekoltowanej i na tyle

krótkiej, na ile pozwalała moda, stworzą kreację wszystkim

rzucającą się w oczy. Miała nadzieję, że będzie wyglądała jak

uosobienie wulgarności, a z całą pewnością wrażenie to wzmocni

nakrycie głowy złożone z koronki, pęku wstążek i trzech

najdłuższych strusich piór w całym mieście.

Lucius Kennet po raz drugi zjawił się na St James's Square

dopiero późnym wieczorem. Kiedy swobodnym krokiem wkroczył

do salonu, panna Grantham, stojąca za krupierem przy stole do

faro, podeszła do niego, by się przywitać, i szybko odciągnęła go

na stronę.

- Lucius - zaczęła gorączkowo. - Czy znasz jakąś wulgarną

wdowę?

- Pewnie. - Wybuchnął śmiechem. -I co chcesz, żebym z nią

zrobił, moja kochana?

- Nie musi być wdowa - ciągnęła Debora. - Tylko ciocia

zawsze powtarza, że często zadajesz się z wulgarnymi wdowami,

pomyślałam więc... Widzisz, jutro idę z młodym Mablethorpem

na festyn do Vauxhall i będę cię potrzebować. Oczywiście

z wdową.

Lucius niecierpliwie oczekiwał wyjaśnień. Panna Grantham

miała zwyczaj zwierzania mu się ze wszystkich swych kłopotów,

dlatego i tym razem zabrała go do sąsiedniego salonu i ze

szczegółami opowiedziała wydarzenia dnia. Aż zagwizdał, słysząc

o odrzuconej sumie dwudziestu tysięcy funtów, ale obdarzony

poczuciem humoru zachwycił się planowaną zemstą i przyznał,

że rozumie, dlaczego przedkłada ją nad gotówkę. Przyrzekł, że

stawi się w loży Mablethorpego z wdową, która doskonale spełni

HAZARDZISTKA

swe zadanie i śmiejąc się podszedł do dżentelmenów siedzących

przy okrągłym stole, by oddać się hazardowi.

Ravenscar zaś, który odjechał pieniąc się z wściekłości, równie

gorąco poprzysiągł zemstę. Maks, gdy był jeszcze młodzieńcem,

objął w posiadanie fortunę Ravenscarów, już od dawna więc

przyzwyczaił się do postępowania wyłącznie wedle własnej woli.

Złość na inną osobę stanowiła dla niego zupełnie nowe doświad

czenie, przyzwyczaił się bowiem do komplementów i jawnych

pochlebstw, którymi pogardzał. Macocha i ciotka rychło przeko

nały się o jego stanowczości i podejmowały jedynie nieśmiałe

próby wpływania na jego decyzje. Dlatego też nawet przez myśl

mu nie przeszło, że może mu się sprzeciwić panna z kasyna i nie

zaplanował niczego na tę okoliczność. W równym stopniu zdumiał

go i rozzłościł upór panny Grantham. Jego duma, zadraśnięta na

samym początku koniecznością przekupienia takiej kreatury,

została poważnie zraniona, a gojenie mogło potrwać długo.

Myślał o niej równie źle jak ona o nim i przysiągł, że wydobędzie

Adriana z jej szponów i nie pozwoli, by dostał się jej choć

złamany szeląg.

Choć wrzał gniewem, to jednak potrafił poskromić to uczucie,

jak słusznie bowiem odgadła panna Grantham, był rozsądnym,

a do tego twardym i przebiegłym człowiekiem. Rozważywszy

spotkanie z Deborą, musiał przyznać przed sobą, że jej zachowanie

okazało się nie tyle nieoczekiwane, co zupełnie niezrozumiałe.

Złość wywołana oporem, a do tego przekonanie, że nie ma zbyt

wysokiej ceny za wyplątanie Adriana z niefortunnego związku,

skłoniły go do złożenia ostatniej propozycji. Natychmiast jej

pożałował, bo- dwadzieścia tysięcy stanowiło zgoła fantastyczną

sumę. Zawrotna wysokość oferowanej kwoty winna przynajmniej

na chwilę odebrać pannie Grantham głos. Oczywiście udawała,

że się zastanawia, ale Maks przejrzał jej grę. Ani przez moment

nie miała zamiaru zrezygnować z Adriana.

Obserwując jej zachowanie wobec kuzyna, Ravenscar przekonał

się, że nic do niego nie czuje. W takim razie postanowiła zdobyć

GEORGETTE HEYER

tytuł i miejsce w wyższych sferach. Przyznał przed sobą, że

w czasie ich pierwszego spotkania nie podejrzewał jej o coś

takiego. Pamiętał nawet, jak go to przyjemnie zaskoczyło. Patrzyła

rozmówcy prosto w oczy i zachowywała się swobodnie, naturalnie,

zupełnie inaczej niż w czasie ich późniejszej przejażdżki po

parku. Ravenscar zmarszczył brwi na wspomnienie gniewu, który

przez moment ujrzał w jej oczach. Gdyby zdarzyło się to

w innych okolicznościach, byłby pewny, że to gniew. Jednak

takie uczucie z pewnością obce jest osobie, która pełni tak

szczególną funkcję w przybytku ciotki, rozpala zmysły żółto

dzioba, ośmiela takiego łajdaka jak Ormskirk. Uznał więc, że

Debora prowadzi bardzo sprytną grę, i przyrzekł sobie w duchu,

iż popsuje jej szyki. Przeto układał plany, choć nurtowały go

wątpliwości, zwielokrotnione nieoczekiwanymi odwiedzinami

lorda Mablethorpego.

Jego lordowska mość złożył drugą poranną wizytę na Grosvenor

Square w niecałą godzinę po tym, jak Ravenscar powrócił do

domu z przejażdżki do wsi Kensington. Młodzieniec, usłyszawszy,

że kuzyn jest w bibliotece, nie czekał, aż go anonsują, lecz wpadł

tam bezcermonialnie, wołając już od drzwi:

- Maks! Proszę, nie gniewaj się na mnie, ale nie mogę iść

z tobą jutro do Vauxhall!

- Dobrze. Napij się madery.

- Kiedy muszę pędzić dalej. Chociaż najpierw chcę wznieść

toast.

Ravenscar nalał wino do dwóch kieliszków.

- Czy bardzo ważny? Posłać po burgunda?

- Nie, lubię twoją maderc - zaśmiał się Adrian. - Właśnie

wracam z St James'ś Square.

Maks już sięgał po kieliszek, ale zatrzymał się w pół ruchu.

Spod zmarszczonych brwi rzucił krótkie spojrzenie na młodzieńca.

- Doprawdy!
- Tak i natychmiast zajrzałem do ciebie. Muszę ci coś

powiedzieć.

HAZARDZISTKA

Ravenscar zesztywniał i odwrócił się do niego.

- Tak?
- Maks, ona się wreszcie zgodziła! - zawołał radośnie.

- Powiedziała, że za mnie wyjdzie, gdy tylko dojdę do pełnolet

ności!

Ravenscar ze zdumieniem w oczach wpatrywał się w ładną,

młodą twarz kuzyna.

- Tylko tyle? - zapytał z naciskiem.
- Na Boga, a czegóż jeszcze mógłbym od niej oczekiwać?

Ależ z ciebie tępak. Publiczne ogłoszenie zaręczyn uznała za

niemądre, ale zgodziła się, żebym powiedział tobie, no i oczywiś

cie mamie.

- Och, zgodziła się na to? Naprawdę uprzedziłeś ją, że mi

powiesz?

- Tak, a ona dodała, że mam jej błogosławieństwo. Maks,

jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie! I „dlatego nie

mogę przyłączyć się do ciebie w Vauxhall. Wiem, że mnie

zrozumiesz! Deb marzy o festynie i mam jej towarzyszyć. Pędzę

teraz zamówić loże i kolację. Ale najpierw musimy wypić za

moje zaręczyny!

- Za twoje przyszłe szczęście - powiedział Ravenscar, unosząc

kieliszek.

Adrian wychylił do dna.

- To jedno i to samo! Muszę uciekać! Spotkamy się za

dzień lub dwa.

- Niewątpliwie w Vauxhall. Czy cenisz sobie moje rady?
- Dlaczego pytasz? Wiesz, że tak. - Adrian zatrzymał się

z dłonią na klamce i spojrzał przez ramię.

- Nic nie wspominaj matce.
- Och, za późno. Już jej powiedziałem. Oczywiście jej

się to nie spodobało, ale poczekaj, szybko zmieni zdanie,

jak pozna Deb!

Na szczęście bardzo się spieszył i nie ujrzał wyrazu twarzy

kuzyna. Pogarda i niedowierzanie tak bardzo wykrzywiły jego

GEORGETTE HEYER

rysy, że wyglądał wyjątkowo ponuro i na pewno przeraziłby

młodzieńca. Adrian odszedł nieświadom myśli Ravenscara, by

jak najstaranniej zorganizować rozrywkę dla panny Grantham na

następny wieczór.

Jego kuzynem natomiast miotały sprzeczne uczucia. Wściekłość

na pannę Grantham za tak zgrabnie zadany cios i za nierozsądne

zachęcanie Adriana do powiedzenia mu o zaręczynach walczyła

z wątpliwościami kiełkującymi w jego umyśle. Może Debora

starała się podbić swą cenę, ale jakże mogła mieć nadzieję na

sumę wyższą od tej, którą już jej zaoferował? Zastanawiając się

nad tym przypomniał sobie, jak przy pierwszym ich spotkaniu

nazwała go bogatym panem Ravenscarem. Słyszała, jak robił

szaleńczo śmiały zakład; może wyobraziła sobie, że jego słabość

do Adriana skłoni go do wyłożenia znacznej sumy za jego

wybawienie. Szybko przekona się o swej pomyłce!

Ale nie powiedziała Adrianowi o ich porannej przejażdżce po

parku. Nie zdołał odgadnąć motywów tego przemilczenia. Mło

dzieniec płonął tak silnym uczuciem, że z pewnością w jej obronie

był gotów na wszystko. Ona przecież wie, że nie musi się niczego

obawiać z jego strony i może mu wyznać całą prawdę. Cóż u licha

knuje? Jednym ciosem mogła zniweczyć cały wpływ, jaki on,

Maks, wywiera na Adriana, ale z niezrozumiałych przyczyn przed

tym się powstrzymała. Ravenscar, choć niechętnie, zaczął dociekać

sposobu myślenia panny Grantham.

Wiedząc, że Adrian poinformował rodzicielkę o zaręczynach

z Deborą, Maks przygotował się na nieuchronne spotkanie. Nim

dzień dobiegł końca, lady Mablethorpe zajechała karetą na

Grosvenor Square.

Zjawiła się tuż po przybyciu z uzdrowiska w Tunbridge Wells

pani i panny Ravenscar, zastała więc w holu sakwojaże, walizy

i pudła na kapelusze, które zmęczona służba starała się jak

najszybciej zanieść na właściwe miejsca. Poirytowana, bo zjawiła

się nie w porę, po chwili wahania postanowiła jednak zostać

i dała lokajowi swój bilecik, by go zaniósł do pana Ravenscara.

HAZARDZISTKA

Niemal od razu została zaprowadzona do salonu na piętro,

gdzie na satynowym szezlongu jej bratowa spoczywała z solami

trzeźwiącymi w dłoni; szklanka ratafii z wodą znajdowała się na

stoliczku obok. Przy oknie stała bratanica Arabella, urocze

stworzenie w sukience w kwiatki przybranej wstążkami i w za

chwycającym szaliczku wokół szyi, szczebiocząca do Ravenscara.

Dziewczyna nie przypominała matki, klasycznej piękności

o jasnej cerze i blond włosach oraz twarzy właściwie pozbawionej

wyrazu. Panna Ravenscar była drobną brunetką o żywej, psotnej

twarzyczce. Miała włosy niemal tak ciemne jak jej przyrodni

brat. Drobna, górna warga miała uroczy kształt, ciemnobrązowe

oczy migotały, a w kącikach ust pojawiały się zalotne dołeczki.

Widząc ciotkę w drzwiach, natychmiast do niej podbiegła.

- Och, moja droga ciocia Selina! Tak się cieszę, że cię znów

widzę! Och, najdroższa ciotuniu, nigdy w życiu nie widziałam

tak strasznego czepeczka! Przestraszyłaś mnie! Że też mój kuzyn

pozwala ci zakładać takie okropieństwa.

- Arabello, kochanie! - skarciła ją pani Ravcnscar słabym

głosem.

Ale promienny uśmiech i czuły uścisk Arabelli sprawiły, że jej

impertynencka przemowa nie zabrzmiała obraźliwie. Lady Mable

thorpe wymierzyła jej żartobliwego klapsa, nazwała psotnym

kociakiem, po czym podeszła do szezlonga ucałować cierpiącą

szwagierkę. W duchu pomyślała, że Olivia mogłaby bez szkody

dla zdrowia wstać na jej powitanie, ale nie powiedziała tego

głośno, tylko wyraziła współczucie z powodu jej złego samopo

czucia.

- To ta podróż - żaliła się cicho pani Ravenscar. - Właśnie

mówiłam Maksowi, że koniecznie powinien kazać zmienić pasy

w landzie. Już się bałam, że te wyboje duszę ze mnie wytrzęsą.

Droga Selino, musisz mi wybaczyć, że cię przyjmuję na leżąco, ale

wiesz, jak mi szkodzi najmniejszy wysiłek. Usiądź, proszę! Jakiż

tu w mieście hałas! Nie wiem, jak moje nerwy to wytrzymają. Już

teraz męczy mnie ten zgiełk.

GEORGETTE MEYER

Lady Mabiethorpe źle znosiła takie fanaberie, ale jak na damę

przystało, przez następnych parę minut z wyrazem współczucia

na twarzy słuchała opisów licznych dolegliwości, które dręczyły

bratową od ich ostatniego spotkania.

- Och, mamo, przecież postanowiłaś, że tym razem Londyn cię

nie zmęczy! - Arabella okrzykiem przerwała narzekania matki.

- Tak się cieszę, że znów tu jestem! Mam zamiar chodzić na

wszystkie bale, rauty, maskarady i do teatru, i do... Och, wszędzie!

I wiesz przecież mamo, że musisz iść ze mną do najlepszego

magazynu, żeby wybrać materiały na nowe sukienki, bo zupełnie

nie mam co na siebie włożyć, a gustem nikt ci nie dorówna!

Pani Ravenscar uśmiechnęła się słabo i odparła, iż jej zdrowie

może nie podołać takiemu wysiłkowi.

- Cóż, w takim razie Arabella wie doskonale, że może polegać

na mnie - oświadczyła ciotka mężnie. - Z największą przyjem

nością zabiorę naszą małą do sklepów. Zawsze żałowałam, że nie

mam córki.

Lady Mabiethorpe trochę minęła się z prawdą, lecz Arabella

słysząc te słowa, uścisnęła ją gorąco i nazwała kochaną cioteczką.

Dlatego dama znów pomyślała, że umrze, jeśli to słodkie dziecko

nie zostanie jej synową.

To przypomniało jej o celu wizyty, rzuciła więc w kierunku

Maksa tak wymowne spojrzenie, iż nie wątpił ani przez chwilę,

co mu daje do zrozumienia. Mimo to udawał, że nie widzi jej

niemych wezwań, aż musiała poprosić go wprost o rozmowę na

osobności.

- Oczywiście. Może przejdziemy do biblioteki?

Skorzystała z tego niezbyt ciepłego zaproszenia i pożegnała się

z panią Ravenscar, obiecując wizytę, gdy kochana 01ivia na

dobre się rozgości.

Ravenscar zszedł pierwszy na dół i przepuścił damę w drzwiach.

Ledwo je za sobą zamknął, już się odezwała:

- Za nic w świecie nie wspomniałabym o tej sprawie przy tym

drogim dziecku. Stało się coś okropnego, Maks!

HAZARDZISTKA

- Wiem - odparł. - Panna Grantham przyjęła oświadczyny

Adriana.

- Powiedziałeś, że się zajmiesz tą kobietą!
- I zająłem się nią.
- Ale nic nie zrobiłeś! Polegałam całkowicie na tobie! Nigdy

w życiu nie zostałam tak upokorzona!

- Bardzo mi przykro, ale moje wysiłki jak dotąd okazały się

bezskuteczne. Panny Grantham nie można przekupić.

- Dobry Boże! - Lady Mabiethorpe osunęła się na najbliższe

krzesło. - W takim razie jesteśmy zgubieni. Cóż teraz począć?

- Moim zdaniem ciocia nic nie może zrobić. Proszę to raczej

zostawić w moich rękach. Nie dopuszczę, by Adrian poprowadził

tę kobietę do ołtarza.

- Czy jest okropna? - Lady Mabiethorpe zadrżała.
- To szczwana ladacznica! - oświadczył lodowato.

- Maks, litości! Niestety, ani przez chwilę o tym nie wątpiłam.

Zawsze wiedziałam, że to godna pogardy kreatura. Jak wygląda?

Czy rzeczywiście jest piękna, a może to złudzenie biednego

Adriana?

- Tak, jest wyjątkowo ładna - odparł.
- W wulgarnym stylu? Umalowana kokota?
- Nie. Nie maluje twarzy. Przyznam również, że przy pierw

szym spotkaniu nie zrobiła na mnie wrażenia wulgarnej. Zachowu

je się czarująco, maniery nieco swobodne, ale nie rażące, miły głos,

zachowanie i ruchy nader dystyngowane. Wygląd bez zarzutu.

- Czyś ty postradał zmysły? - wykrztusiła z trudem ciotka.

- Nie, wcale. Powiedziałem, że wygląd ma bez zarzutu. Ale

pod powabną maską kryje się harpia.

- Niech niebo ma w opiece mego biednego chłopca -jęknęła.

- Taką i ja mam nadzieję, ale nie będę szczędził starań. Proszę

to zostawić w moich rękach. Nie dostanie go w swe szpony,

nawet gdybym miał porwać Adriana.

Ciotka przez chwilę dumała nad zaletami tego pomysłu i nawet

jej się spodobał.

GEORGETTE HEYER

Myślisz, że to by pomogło? - spytała.

- Nie.

- No to po cóż o tym myśleć? - straciła cierpliwość.

- Nie myślę o tym. Prędzej porwałbym dziewczynę.

- Maks! - wykrzyknęła, bo zaświtało jej bardzo nieprzyjemne

podejrzenie. - Czyżby ona i ciebie opętała?

- O to ciocia nie musi się niepokoić - rzucił ostro. - Nie

pamiętam, kiedy ostatni raz spotkałem kobietę, której bym

równie nie lubił.

Nieco się uspokoiwszy, indagowała dalej.

- Czy sądzisz, że postanowiła wyjść za mojego nieszczęsnego

chłopca?

- Nie jestem pewny. Równie dobrze może próbować nas

straszyć, żebyśmy jej zaoferowali więcej pieniędzy. Do urodzin

Adriana jest niepokojąco blisko i ona dobrze ó tym wie.

Najwyraźniej chce się dorobić dzięki małżeństwu.

- Będziemy jej musieli wypłacić tyle, ile zażąda - ponuro

przyznała lady Mabłethorpe.

- Już jej zaproponowałem dwadzieścia tysięcy - rzucił ostro.

Lady zbladła, a potem zalała się pąsem.

- Dwadzieścia tysięcy! Oszalałeś? Majątek nie wytrzyma

takiego obciążenia!

- Proszę się nie obawiać! - pozwolił sobie na ironię. - Nie

zamierzam roztrwonić fortuny Adriana.

Wbiła w niego zdumione spojrzenie.

- No cóż, muszę przyznać, Maks, że nie oczekiwałam po tobie

takiej hojności. Jestem bardzo zobowiązana, ale...

- Nie ma mi ciocia za co dziękować - przerwał. - Odmówiła.
- W tami razie straciła rozum.

- Moim zdaniem nie, ale z pewnością pomyliła się co

do mnie.

Poruszyła się niespokojnie na krześle.

- Och, gdybym mogła ją zobaczyć!

- Nic prostszego, jeżeli tylko ciocia zechce nam towarzyszyć

HAZARDZISTKA

jutro na festyn do Vauxhall. Adrian ją tam zabiera. - Wydął

pogardliwie wargi.

- Chce się nim popisać przed światem! - zawołała z rozpaczą.

- Właśnie tak. A może przede mną, nie jestem całkiem pewny.

Wstała ze stanowczym wyrazem twarzy.

- W takim razie jadę z tobą. Zapewne 01ivia się ucieszy, gdy

ją zastąpię u boku Arabelli. Może mój zbłąkany syn przejrzy na

oczy, gdy z tą kreaturą uwieszoną na ramieniu wpadnie prosto na

matkę!

- Mam nadzieję - odparł Ravenscar. - Choć nie postawiłbym

na to nawet jednego pensa.

Gdy następnego dnia wieczorem lady Bellingham ujrzała swą

bratanicę, zamarła przerażona. Wpatrując się w nią, tylko

zamykała i otwierała usta, nie mogąc wykrztusić słowa.

Panna Grantham przyszła do buduaru ciotki pożyczyć róż

i kilka muszek. Mocno wydekoltowana, wyjątkowo krótka suknia

w szerokie biało-zielone paski i tak zwróciłaby uwagę, ale

przyozdobiona kokardami ze wstążek w odcieniu makowej

czerwieni stała się wręcz wyjątkowa, Biedna lady Bellingham

przyznała w duchu, że parę łokci wstążek potrafi dokonać rzeczy

niemożliwych. Lecz nawet te szokujące kokardy bladły wobec

okropieństwa, które Debora postanowiła przypiąć na szczycie

kunsztownej koafiury. Zafascynowana ciotka aż zamrugała ocza

mi, widząc kłąb sztywnego muślinu ze wstążkami i koronką oraz

sterczące z niego pionowo trzy strusie pióra.

- Jeśli pozwolisz, cioteczko, to chciałabym pożyczyć od ciebie

te kolorowe szlifowane kryształy.

- Kryształy? - ciotka odzyskała głos. - Do tej sukni? Nie,

Deb, na miłość boską!

- Właśnie czegoś takiego potrzebuję - oświadczyła Debora.

Podeszła do toaletki i otworzyła stojącą na niej szkatułkę

z biżuterią. - Sama zobaczysz.

Lady Bellingham przesłoniła oczy dłonią.

- Nie chcę tego widzieć! Wyglądasz jak jakaś... okropna

kreatura prosto z teatru!

HAZARDZISTKA

- Też tak myślę - odparła bratanica najwyraźniej zadowolona.

Och, tylko popatrz, ciociu! Te będą w najgorszym guście.

Lady Bellingham pozwoliła sobie tylko na jedno zerknięcie,

ale i tak aż jęknęła widząc sznury żółtych, czerwonych i zielonych

kamieni na szyi dziewczyny oraz kiście kryształów w jej uszach.

- Przecież nie chcesz się wystawić na pośmiewisko! Deb,

stanowczo nalegam, żebyś zdjęła to szokujące przybranie głowy!

- Za nic w świecie - odparła, zakładając parę bransoletek.

- Jeszcze muszę trochę umalować twarz i przyczepić parę muszek.

- Aie teraz już nikt ich nie nosi! - protestowała ciotka. - Och,

co ty knujesz? I dlaczego, na Boga, upudrowałaś włosy? Wy

glądasz przynajmniej na trzydzieści lat! Dziecko, jeśli już

naprawdę musisz założyć muszkę, to chociaż maleńką, nie tak

wielką i wulgarną.

Panna Grantham parsknęła śmiechem i stanęła przed lustrem,

by podziwiać swe odbicie.

- Droga ciociu Lizzie! Przecież ci powiedziałam, że zamierzam

być wulgarna! Wyglądam cudownie.

- Deb! Pomyśl o tym biednym Mablethorpem ~ błagała

zaniepokojona dama. - Cóż za brak delikatności, by się pokazać

w jego towarzystwie w takim przebraniu. Będzie chciał się

schować pod ziemię.

- Moim zdaniem niczego nie zauważy - pogodnie oświadczyła

Debora. - A jeśli nawet, to i tak bez znaczenia.

Zakochany lord Mablethorpe był ślepy na jakiekolwiek braki

w wyglądzie uwielbianej Debory, ale nawet jego zauroczenie nie

okazało się dość mocne, by nie dostrzegł zdumiewającego

nakrycia głowy. Już na samym początku rzuciło mu się ono

w oczy, ponieważ w znacznym stopniu utrudniło pannie Grantham

wejście do powozu, którym mieli się udać do Westminsteru. By

wejść do środka, musiała nisko pochylić głowę, a gdy siedziała,

pióra ocierały się o sufit pojazdu. Adrian zmierzył je niepewnym

spojrzeniem, lecz dobre wychowanie powstrzymało go od uczy

nienia jakiejkolwiek uwagi.

CEORGETTE HEYER

Przy moście westminsterskim wsiedli do łódki, by przeprawić

się na drugą stronę rzeki, a hojny lord zamówił jeszcze muzyków

grających na puzonach, żeby pannie Grantham niczego nie

brakowało do szczęścia. Deborę wzruszała ta chłopięca rozrzut

ność, ale nie mogła się powstrzymać od śmiechu.

Szybko dotarli do Vauxhall Gardens, które ostatnio cieszyło się

wielką popularnością. Był pogodny, jesienny wieczór i choć jeszcze

nie zapadł zmrok, liczne papierowe lampiony i złote, kuliste lampy

oświetlały aleje oraz ścieżki. Lord Mablethorpe poprowadził pannę

Grantham ku środkowej części parku, gdzie na otwartej przestrzeni

w dwóch półkolach umieszczono stoły i loże dla gości. Na podium

grała orkiestra, po alejkach przechadzali się elegancko ubrani

ludzie, w pobliskiej, obszernej rotundzie już zaczęły się tańce.

Późnym wieczorem miał się odbyć pokaz ogni sztucznych.

W loży wynajętej przez lorda Mablethorpego był już Kennet

i jego partnerka, głośno flirtujący ze sobą. Panna Grantham raz

rzuciwszy okiem na panią Patch przekonała się, że całkowicie

spełnia pokładane w niej nadzieje. Była to wyraźnie farbowana

blondynka w zaawansowanym już wieku, miała twarz grubo

pokrytą makijażem oraz wyjątkowo przenikliwy głos.i śmiech

- Adrian słysząc go, aż się krzywił. Lucius Kennet wołał na nią

Clara i traktował wielce poufale. Gdy Debora i gospodarz

wieczoru weszli do loży, właśnie wąchał tabakę z jej pulchnego

przegubu, a obracając się ku nim na powitanie, bardzo wyraźnie

puścił oko do dziewczyny.

Gdy przedstawił Adriana pani Patch, ta zaczęła prawić mu

komplementy tak natrętnie, że rozzłościła Deborę. Jeżeli nawet

lorda w pierwszej chwili niemile zaskoczyło towarzystwo, w któ

rym się znalazł, to dzięki dobremu wychowaniu nie dał tego znać

po sobie i starał się z całych sił dostosować do zachowania pani

Patch, w przekonaniu, że tak trzeba. Poszło mu nadspodziewanie

dobrze, bo Clara skryła rumieniec wstydu za wachlarzem, potem

żartobliwie uderzyła go nim po dłoni i oświadczyła, iż jest

najgorszym rozrabiaką, jakiego w życiu spotkała.

HAZARDZISTKA

Debora skorzystała z nadarzającej się okazji i zwróciła się do

Kenneta.

- Dobry Boże, Lucius - zaczęła z lekkim przerażeniem - gdzieś

ty znalazł taką osobę?

- Dlaczego się dziwisz, moja droga? Czy nie o kogoś takiego

ci chodziło? - odparł, zdejmując płaszcz z jej ramion. - Sądziłem,

że znalazłem właściwy egzemplarz.

- Rzeczywiście, nie mogło być lepiej - przyznała, a na

jej wargach zatańczył uśmiech. - Ale jakież to z naszej

strony niecne rzucić biednego chłopca na pastwę tak wulgarnej

osoby.

Kennet, który miał dość czasu, by do syta napatrzeć się na

suknię Debory, aż gwizdnął przeciągle, jak to miał w zwyczaju.

Popatrzył na nią z podziwem.

- Skoro już mówimy o wulgarności, moja droga...
- Wiem, wiem. - Z trudem tłumiła śmiech. - Biedna ciocia

Lizzie wpadła w rozpacz. Powiedz mi, czy Ravenscar już jest?

Widziałeś go?

- Nie, ale stąd będzie nam najłatwiej obserwować go, i vice

versa, niech go niebiosa mają w swej opiece! Rozejrzałem się po

okolicy i znalazłem jego nazwisko na drzwiach pustej loży

z tamtej strony. Myślę, że niewiele ujdzie jego uwagi.

- Dobrze! - Debora usadowiła się z przodu loży.

Lord Mablethorpe za mało się znał na szczegółach damskiej

toalety, by uznać suknię Debory za wulgarną, ale w głębi duszy

wolałby, aby wybrała spokojniejsze zestawienie kolorów niż

zieleń i makowa czerwień. Nie uważał również, by ładnie

wyglądała w upudrowanych włosach. Sprawiała wrażenie starszej,

wręcz obcej osoby; wcale nie podobała mu się też duża muszka

w kąciku ust. Patrząc zaś na strusie pióra zdobiące głowę,

przeczuwał wprawdzie, że jest to ostatni krzyk mody, ale wolałby,

by uczesała się jak zwykle skromnie.

Zapytał, czy zechce zatańczyć w pawilonie, ale odparła, że

woli z loży obserwować przechadzających się ludzi. Przysunął

GEORGETTE HEYER

więc dla niej krzesło i stanął u jej boku, Lucius tymczasem zabrał
panią Patch na spacer po parku.

Wśród osób paradujących po alejkach panna Grantham rozpo

znała większość bywalców kasyna ciotki. Pojawiało się coraz

więcej gości, a w sąsiadującej z lożą Ravenscara ujrzała sir

Jamesa Fiłeya. Wyglądał imponująco we fraku z bordowego

brokatu. Pochylał się nad krzesłem, na którym siedziała młodziut

ka dziewczyna o złocistych lokach i oczach jak niezapominajki.

Przerażona i sztywno wyprostowana, kurczowo ściskała wachlarz

dłońmi obleczonymi w mitenki.

Panna śliczna jak z obrazka, najwyżej dziewiętnastoletnia,

i lubieżnie doświadczony, stary łajdak. Debora patrząc na to

pomyślała, że z radością natarłaby Fileyowi uszu i powiedziała

parę słów prawdy. Siedząca obok groźna matrona z aprobatą

patrzyła na zaloty Jamesa. Siedzący obok zniszczony, przygaszony

mężczyzna o ustach zaciśniętych w wyrazie niechęci był zapewne

mężem megiery, a młoda kobieta siostrą ślicznej panny. Towa

rzyszył jej krępy mężczyzna w średnim wieku o nudnej twarzy

i wyniosłej minie.

Panna Grantham zwróciła uwagę lorda Mablethorpego na to

zgromadzenie i zapytała, kim jest ta panienka. Nie wiedział, ale

spojrzawszy na matronę odparł:

- Och, to pewnie któraś z panien Laxton! A tam pani Laxton,

okropna, stara wiedźma. 1 jej mąż. Zapewne ta druga to jej najstarsza

córka. W zeszłym roku wyszła za jakiegoś potentata. Moja matka

twierdzi, że lady Laxon nie przejmuje się, za kogo wydaje swoje

córki, tylko czy typ ma pieniądze. Biedni jak myszy kościelne.

Z widzenia znam ich dwóch synów, a zdaje się, że mają pięć córek.

- Na pewno jest to krzyż pański dla każdej matki, ale chyba

nie zamierza wydać tego biednego dziecka za Fileya. Tylko

popatrz: to biedactwo wygląda na przerażone! Szkoda, że ja tam

nie siedzę! Przecież ona sobie z nim nie poradzi.

- Oczywiście! - zaśmiał się lord. - Ty byś go dopiero

usadziła. Słyszałem, jak parę razy wspaniale dałaś mu po uszach.

HAZAROZJSTKA

Zobaczył, że drzwi do loży Ravenscara otworzyły się i weszła

jego matka, a tuż za nią Arabella i Maks.

- Na Boga, tam jest moja matka! - wykrzyknął. - Nie

wiedziałem, że się tu wybiera! Nie wspomniała mi o tym ani

słowa. Zapewne ciotka 01ivia znów dostała spazmów i nie mogła

przyjechać. Popatrz, Deb, to jest Arabella, prawda, że łobuziak?

Pomachał w ich stronę, by zwrócić na siebie uwagę, ale

tylko Ravenscar go zauważył i odpowiedział pozdrowieniem.

Lady Mablethorpe była zbyt zajęta wydawaniem poleceń kel

nerowi, który ustawiał dla niej krzesło, a potem zaczął podawać

kolację. Po chwili Arabella dostrzegła kuzyna i natychmiast

przesłała mu w powietrzu pocałunek. Panna Grantham uznała

ją za słodkie stworzenie i zastanawiała się, czemu Adrian

skierował swe uczucia ku kobiecie starszej od siebie o pięć

lat, skoro tak urocza i wolna kuzynka znajdowała się niemal

pod ręką.

- Deb - Adrian zwrócił się ku niej. - Chcę cię zaprowadzić

do nich i przedstawić matce. Proszę!

- Oczywiście - odparła Debora, wstając i poprawiając fałdy

sukni.

Ravenscar wcześniej tylko zerknął na nią przelotnie, dopiero

więc gdy zbliżała się do loży wsparta na ramieniu Adriana, miał

okazję w pełni podziwiać wyjątkowy zestaw: zielone paski,

makowe wstążki i wielobarwne kryształy. Choć nie poświęcał

zbyt wiele uwagi damskim fatałaszkom, spostrzegł natychmiast,

że jej strój bardzo różnił się od ubrań, które miała na sobie

podczas poprzednich spotkań. Uznał ją wtedy za kobietę ob

darzoną wyjątkowo dobrym gustem, więc na widok jej ubioru

wręcz osłupiał. I pomyśleć, że w rozmowie z ciotką twierdził,

jakoby panna Grantham nie była kobietą wulgarną.

- Niech się ciocia lepiej przygotuje na spotkanie z przyszłą

synową - odezwał się ponuro, dotykając jej ramienia. - Adrian

właśnie ją do nas prowadzi!

Lady Mablethorpe natychmiast się odwróciła i aż zesztywniała

GEORGETTE HEYER

z głębokiej odrazy na widok zbliżającej się pary. Nie miała dość

czasu, by zmiażdżyć syna spojrzeniem, bo Adrian już witał się

z Arabellą.

Tak się cieszę, że cię widzę! Miałem zamiar dziś rano

zajrzeć na Grosvenor Square, ale coś mnie zatrzymało. Mamo,

nie wiedziałem, że się tu dziś wybierasz. Przyprowadziłem Deb,

żeby ci ją przedstawić.

Obrażona matrona lekko pochyliła głowę i oświadczyła

chłodnym tonem, że cieszy się z poznania panny Grantham.

Ta jednak, ku zmieszaniu i zaskoczeniu narzeczonego, uśmiech

nęła się afektowanie i wygłosiła wstrząsającą przemowę:

- Och, proszę pani, a raczej, wasza lordowska mość! Jakżeż

mi ogromnie miło! Jestem zupełnie zbita z pantałyku, że

tak stoję przed moją przyszłą teściową! Ale Adrian chciał,

bym tu przyszła z panią porozmawiać i pomyślałam sobie:

raz kozie śmierć, bo już taka jestem w gorącej wodzie kąpana,

jak to mówią! Och, właśnie! Wiem, że wspaniale się do

gadamy!

- Zaiste - rzuciła lodowato lady Mablethorpe.

- Och, proszę pani! Słyszałam, jaka pani groźna, i aż cała

dygotałam, gdy Adrian mi powiedział, że pani tu jest, ale

przysięgam, że gdy tylko panią zobaczyłam, wiedziałam od razu,

że panią pokocham jak rodzoną mamusię! I tak miło pani

powiedziała, że się cieszy z tego spotkania. Och, proszę pani,

nigdy bym się nie spodziewała takiej łaskawości po kimś stojącym

wyżej ode mnie!

Kąciki ust Ravenscara lekko zadrżały. Bynajmniej nie polubił

panny Grantham, ale wrodzone poczucie humoru sprawiło, że

z trudem powstrzymywał wybuch śmiechu. Jeżeli zamiarem

sprytnej panny było przekonanie lady Mablethorpe, że nie ma

ceny zbyt wysokiej za wydobycie syna ze szponów Debory

Grantham, to z całą pewnością odniosła sukces, bo twarz damy

stężała z pogardy, a ona sama z trudem zmusiła się do ledwie

uprzejmej odpowiedzi.

100

HAZARDZISTKA

Arabellą zaś obserwowała pannę Grantham z wielkim zainte

resowaniem i nie mniejszym zdumieniem.

- Doprawdy, pani ma wyjść za Adriana? - zawołała z impul-

sywnością, nad którą zawsze bolała jej matka. - Nikt mi o tym

nie wspominał!

Panna Grantham zasłoniła się wstydliwie wachlarzem.

- Och, panno Ravenscar, jak pani może! Zaraz się zapłonię!

- Ale czy naprawdę?
- Przestań, moje dziecko - wtrąciła ciotka.
- Oczywiście, że wyjdzie za mnie za mąż! - oświadczył

mężnie Adrian. - Nie złożysz nam gratulacji?

- Tak, oczywiście - odparła Arabellą, rzucając niepewne

spojrzenie na Deborę. - Życzę wam wszystkiego najlepszego.

- Adrianie! - odezwała się rodzicielka majestatycznie. - Chcia

łabym porozmawiać z panną Grantham. Może byś zatańczył

z kuzynką, a my sobie tutaj siądziemy razem.

Lord Mablethorpe mając nadzieję, że niezwykłe zachowanie

panny Grantham brało się ze zdenerwowania, które ustąpi, gdy obie

panie poznają się lepiej, chętnie przystał na tę propozycję i zaofero

wał, że podprowadzi narzeczoną do drzwi loży. Panna Grantham

zachichotała i oświadczyła, że to bzdura, tak chodzić dookoła, bo na

pewno uda jej się przeskoczyć balustradę, jeśli tylko Adrian jej

pomoże. A potem dodała, że skoro ma zostać wicehrabiną, to

powinna się nauczyć dobrych manier i ustąpiła narzeczonemu.

Ravenscar nie miał ochoty asystować przy rozmowie i również

opuścił lożę. Niedługo z wielką przyjemnością stoczy z panną

Grantham kolejną potyczkę, ale w jego planach nie leżało

przyłączenie się do działań ciotki, bez względu na to, jakiej

one miały być natury. Bez wątpienia chciała zbić z tropu

tę intrygantkę.

Wrócił do loży przed Adrianem i Arabellą. Spojrzawszy na

obie panie przekonał się, że to nie panna Grantham przeszła

ciężkie chwile. Lady Mablethorpe wyglądała na złamaną, a we

wzroku, który utkwiła w bratanku, odczytał całkowitą porażkę.

101

GEOROETTEHEYER

Właśnie przeszła najgorsze chwile w całym swoim życiu.

Uraczyła pannę Grantham przemową, która miała jej pokazać, jak

nisko znajduje się w hierarchii społecznej i jak bardzo nie na

miejscu będzie się czuła w wyższych sferach. W najmniejszym

stopniu nie udało jej się osiągnąć celu. Na wszystkie szczegółowe

pytania panna Grantham odpowiadała z naganną szczerością

i bardzo drobiazgowo. Zupełnie też sobie nie zdawała sprawy

z jakże surowej dezaprobaty damy. Gadatliwa i natrętna, zachowy

wała się wręcz wulgarnie; wyznała, że przepada za wszelkimi

formami hazardu; z wielkim znawstwem opisała liczne wyścigi

konne, które, jak twierdziła, osobiście widziała, oraz wyraziła

pragnienie prowadzenia gry w faro w domu przy Brook Street.

Natrętnie przyglądała się licznym dandysom mijającym lożę

i przyznała się, że zna największych łajdaków w mieście. Lady

Mablethorpe miała wrażenie, że ten koszmar nigdy się nie skończy,

i westchnieniem ulgi powitała wejście bratanka. Panna Grantham

zapewniła go, że zaprzyjaźniła się serdecznie z lady Mablethorpe.

Na te słowa tylko uniósł brwi i lekko się uśmiechnął. W tym

momencie Adrian z Arabellą wrócili do loży i po chwili narzeczeni

wyszli.

- Jak mogłeś twierdzić, że ona nie jest wulgarna! - zdołała

tylko wykrztusić lady Mablethorpe tonem gorzkiej wymówki.

- Powiedziałem prawdę. Nie była, gdy ją spotkałem. Dziś

zręcznie odegrała taką rolę.

- Rolę! Ale dlaczego, na Boga, jeżeli chciała mnie skłonić do

zgody na to małżeństwo?

- Moim zdaniem nie miała takiego zamiaru. Raczej próbowała

podbić cenę.

- Zapłacę każdą kwotę - oświadczyła dama w wielkim

podnieceniu.

- Nie zapłacimy ani grosza! Och, proszę się nie denerwować.

Nie pozwolę, aby poślubiła Adriana!

- Jak on może.., Popatrz tylko na nią! I na tę okropną

kobietę obok!

102

HAZARDZISTKA

Arabellą, która słuchała tej rozmowy z wielkim zainteresowa

niem, wtrąciła się:

- Oczywiście, ciociu, że ona jest wyjątkowo wulgarna, ale nieco

ją polubiłam; ma takie śmiejące się oczy! Adrian mi powiedział, że

zwykle nie jest tak skrępowana, może więc w sumie nie jest taka zła?

- Skrępowana! - zawołała lady. - Tego akurat nie zauważyłam!

Czy teraz też jej zachowanie nazwiesz skrępowanym?

Panna Grantham siedziała właśnie w swojej loży i śmiała się

bez opamiętania z czegoś, co jej powiedział Lucius Kennet. Jej

zaniepokojony adorator też się śmiał, ale z grzeczności. Jego

zdaniem nie robiła nic niewłaściwego, wolałby tylko, żeby nie

śmiała się tak głośno i nie flirtowała, zasłaniając się wachlarzem.

Jej wysiłki poparte umiejętną pomocą Kenneta i pani Patch

sprawiły, że oczy wszystkich wokoło utkwione były w ich loży,

dlatego Adrian się ucieszył, gdy zjedli starannie przez niego

zaplanowaną kolację i poszli na spacer po parku.

Panna Grantham, która była już zmęczona, zachowywała się

tak słodko, że lord Mablethorpe zapomniał o jej wcześniejszym

zachowaniu. Uznał, że było ono spowodowane lękiem przed

spotkaniem z jego matką i dłużej się nad tym nie zastanawiał.

Była to ciągle jego droga Debora i spędził z nią urocze pół

.godziny, spacerując po ścieżkach parku i wyznając gorące uczucia.

Zapadł już zmrok, na tle czarnego nieba pięknie wyglądały

kolorowe światła fajerwerków. Lord Mablethorpe znalazł ławkę

w pustej alejce i namówił Deb, by usiadła na parę minut. Zaczął

jej opisywać swój dom rodzinny, a także wyraził nieśmiałą

nadzieję, że nie będzie nudziła się na wsi. Właśnie pytał ją, czyby

któregoś dnia nie pojechała z nim do majątku znajdującego się

w pobliżu Londynu, gdy do jego uszu doleciało łkanie.

Przerwał i rozejrzał się wkoło, ale nie zobaczył nikogo.

- Wydawało mi się, że słyszałem płacz - zwrócił się do panny

Grantham. - Ty też?

Już miała zaprzeczyć, gdy znów rozległ się szloch, tym razem

głośniej.

103

GEORGETTE HEYEH

- Jak sądzisz, czy powinniśmy sobie pójść? - spytał lord

zaniepokojony.

- Pójść? Oczywiście, że nie! Ktoś jest w potrzebie! - odparła

Debora, wstając i spoglądając w głąb alei.

Łkanie dobiegało najprawdopodobniej z jednej z altanek

rozrzuconych malowniczo po okolicy. Panna Grantham ruszyła

ku najbliższej i weszła do środka, a jej wysoka sylwetka rysowała

się wyraźnie na tle oświetlonego wejścia. W altanie rozległo się

tylko przerażone westchnienie i zapadła głęboka cisza.

- Jest tu kto? - spytała Debora, starając się przeniknąć

wzrokiem ciemności. - Czy mogłabym w czymś pomóc?

- Proszę odejść! - dał się słyszeć bardzo przestraszony głosik.

Oczy Debory przyzwyczaiły się już do mroku i dostrzegła

zarys jasnej postaci skulonej w kącie na ławce. Ruszyła w jej

kierunku i odezwała się łagodnie:

- Ależ moja droga, nie wolno mi odejść i zostawić cię

w nieszczęściu. Na pewno mogę ci jakoś pomóc.

Po chwili pełnego napięcia milczenia rozległ się zrozpaczony

głosik:

- Nikt nie może mi pomóc! Chciałabym umrzeć!

- Ojejku, aż tak źle? - spytała panna Grantham siadając koło

dziewczyny i przytulając ją do siebie. - Może mi powiesz, co się

stało?

Zamiast posłusznie spełnić prośbę, dziewczyna złożyła głowę

na jej ramieniu i wybuchnęła płaczem.

Podczas gdy panna Grantham starała się uciszyć jej rozpacz,

lord Mablethorpe zdjął ze stojaka na zewnątrz altany jeden

z barwnych lampionów i wniósł go środka. Różowe światło

2alało postać w ramionach panny Grantham, żałosna twarzyczka

zwróciła się ku niemu i rozpoznał, że to jasnowłosa dziewczyna

z loży Laxtonów.

- Och, to panna Laxton! - zawołał.

Panna Laxton należała do tych nielicznych, uprzywilejowanych

kobiet, którym łzy nie niszczą urody. Lśniły na rzęsach i wypeł-

104

HAZARDZISTKA

niały niebieskie oczy, ale nie wywołały plam na jasnej skórze ani

nie spowodowały zaczerwienienia małego noska. Odparła łamią

cym się głosem:

- Tak, jestem Phoebe Laxton. Z kim mam przyjemność?

- Mablethorpe - odparł lord, stawiając lampę na drewnianym

stole i podchodząc bliżej. - Znam twoich braci. Powiedz, jak

możemy ci pomóc?

Usta panny Laxton zadrżały, a oczy znów wypełniły się łzami.

Odwróciła twarz.

- Nie możecie mi pomóc! Nikt nie może! Przepraszam za

kłopot. Myślałam, że nikt mnie tu nie znajdzie.

- Nie płacz. Schowałaś się tu przed sir Jamesem Fileyem?

- spytała Debora.

Phoebe drgnęła gwałtownie.

- Och, skąd wiecie? - wyjąkała.
- Nasza loża znajduje się naprzeciwko waszej. Widziałam, jak

się pochylał nad tobą, i nie sądzę, by ci to odpowiadało.

Panna Laxton zadrżała nerwowo i przycisnęła chusteczkę do ust.

- Starałam się - wykrztusiła. - Naprawdę. Ale ja go tak

nienawidzę! Kiedy zabrał mnie na spacer po parku... postanowi

łam, że spełnię mój obowiązek. Lecz kiedy mi się oświadczył i...

,i mnie pocałował... Nie mogłam tego znieść i uciekłam! Och, co

ja teraz pocznę?

- Nie wyjdziesz za Fileya, to jasne - oświadczył oburzony

lord Mablethorpe.

- Nic nie rozumiecie. W domu są jeszcze trzy siostry - wyjaś

niła smutno Phoebe. - I mama... ona potrafi mnie zmusić!

- Nikt cię nic może zmusić do ślubu wbrew twojej woli

- zapewniła ją panna Grantham. - Musisz tylko być stanowcza,

moja droga.

I gdy to powiedziała, natychmiast zdała sobie sprawę, że w tej

słodkiej, delikatnej jak kwiat osóbce nie ma ani krzty stanowczoś

ci. Widać było, że Phoebe Laxton to delikatna dziewczyna, którą

łatwo kierować, a jeszcze łatwiej zastraszyć.

105

GEORGETTE HEYER

Nie znacie mojej mamy - odparła z prostotą. - Umie się tak

okropnie gniewać, a ja nie mogę znieść, gdy ludzie się na mnie
gniewają. Nawet papa mówi, że to mój obowiązek. Sir James jest
bardzo bogaty i podpisze wyjątkowo korzystną intercyzę... Tylko

że ja się go tak boję i kiedy mnie pocałował, to zrozumiałam, że
nie mogę tego zrobić!

Lord Mabłethorpe usiadł obok niej i ujął za rękę.

- Moim zdaniem nie powinnaś! Ale czy jest ktoś, kto by się

za tobą wstawił?

Jej dłoń zadrżała w uścisku:

- Tylko ciocia Honoria, ale mieszka bardzo daleko i. na

dodatek jest tak schorowana, że nie może przyjechać do Londynu.

Papa się jej trochę boi, ona nawet do niego napisała... ale on się

nie przejął listem. Myślałam, że gdybym tylko zdołała uciec do

niej, ukryłaby mnie przed rodzicami... albo coś wymyśliła. Ale

wtedy przypomniałam sobie, że nie mam pieniędzy, zrozumiałam,

że nie mam wyjścia... i rozpłakałam się.

Spojrzenia Adriana i Debory spotkały się ponad jej głową.

- Deb, czy moglibyśmy...? To straszne, pomyśl tylko, takie

dziecko oddane temu łajdakowi.

Dłoń Phoebe znowu zadrżała.

- Och, czy naprawdę moglibyście mi pomóc? Nie sądziłam,

że to możliwe - wykrztusiła z trudem panna Laxton.

- Jeżeli wróci do domu rodzinnego, jest stracona! - oświadczył

Adrian.

- Też tak sądzę - powiedziała panna Grantham. - Muszę

przyznać, że z radością pomieszałabym szyki Fileyowi.

- Musimy ją stąd zabrać - stanowczo powiedział Adrian.

Pochylił się nad jasną główką. - Z panną Grantham będzie
zupełnie bezpieczna. Zajmie się tobą i razem wymyślimy, jak cię
przewieźć do ciotki.

Panna Laxton wyprostowała się, na jej policzki wrócił rumieniec.

- Och, naprawdę mnie ukryjecie? Nie myślałam, że ktokolwiek

się przejmie moim losem. Jesteście tacy dobrze! Tak bardzo dobrzy!

106

HAZARDZISTKA

Adrian też się zaczerwienił i dodał ciszej:

- Drobnostka! Każdy by ci z radością pomógł. Zaufaj nam,

a nic ci się nie stanie. Przyrzekam, że Filey już więcej nie będzie

ci się narzucał.

- Czuję się przy tobie tak bezpiecznie - westchnęła panna

Laxton, unosząc ku niemu twarz pełną uwielbienia.

Panna Grantham, która przyglądała się im już od dłuższej

chwili, właśnie podjęła decyzję i odezwała się, a w jej głosie

brzmiał z trudem powstrzymywany śmiech.

- No to postanowione! Moja droga, pojedziesz do mnie

i potem zastanowimy się, co dalej robić. Adrianie, czy możemy

wymknąć się z parku tak, by nikt nas nic zauważył?

Popatrzył na nią z wdzięcznością.

- Deb, nikt ci nie dorówna! Wiedziałem, że mogę na ciebie

liczyć! Nie martw się, wyprowadzę was przez tylną bramę, która

jest w pobliżu.

Jego pewne siebie zachowanie zrobiło wielkie wrażenie na

pannie Laxton. Wydawał jej się herosem śpieszącym na ratunek

i ufnie złożyła swój los w jego ręku. Jednak to panna Grantham

musiała obmyślić szczegóły ucieczki. Wysłała Adriana do loży

po swój płaszcz i poprosiła, by powiedział Kennetowi oraz pani

'Patch, że ma migrenę, wraca więc do domu.

Obie damy pozostały same w altanie. Panna Laxton była

oszołomiona niespodziewanym ratunkiem, a Debora snuła plany,

które bardzo zdumiałyby jej towarzyszkę.

Wreszcie powrócił Adrian z okryciem panny Grantham i swoją

peleryną. Debora owinęła Phoebe swoim płaszczem, który był na
nią za duży, a na jasne loki naciągnęła kaptur. Sama zaś wzięła

pelerynę lorda, wyjaśniając mu, że rycerze muszą ponosić ofiary.
Wyszli z parku nie spotkawszy po drodze nikogo znajomego,

przeprawili się łodzią przez Tamizę i spod mostu westminster-

skiego bezpiecznie dotarli powozem na St James's Square. Tu

lord Mabłethorpe pożegnał się, obiecując, że odwiedzi je nazajutrz

rano. Przy pożegnaniu ucałował dłonie obu dam, a panna Laxton

107

GEORGETTE MEYER

powiedziała nieśmiało, że nie wie, jak mu dziękować za jego

wielką dobroć. Panna Grantham pomyślała w duchu, że gdyby to

zależało od Mablethorpego, to panna Laxtan wypłakałaby oczy

w altanie, czekała jednak cierpliwie na zakończenie tego wzru

szającego pożegnania i zapukała do drzwi dopiero po odejściu

lorda.

Silas Wantage otwierając drzwi, by wpuścić panienkę, popatrzył

zdziwiony na jej szczelnie zakrytą towarzyszkę i zmierzył Deborę
pytającym spojrzeniem.

- I co to ma być? - zapytał.
- Przywiozłam ze sobą przyjaciółkę. Dużo gości dziś wieczór?

~ Paru. I niech mi panna nie mówi, że znów czegoś nie knuje,

bo jej nie uwierzę!

- A ja się tym nie przejmę. - Uśmiechnęła się lekko. - Nikomu

nie mów, że już wróciłam. I tak nie miałam zamiaru iść do
salonów. Powiedz Berty, żeby natychmiast przyszła do mojej

sypialni. Chodź, moja droga. Przemkniemy się tylnymi schodami
i nikt cię nie zobaczy. Och, Silas, pamiętaj! K.iedy wróciłam dziś
wieczorem, byłam sama!

- Była sama! - powtórzył posłusznie Wantage. - Będzie

dobrze, jeśli panna skończy tylko na galerach, ale przyrzekam,

nie pisnę słówka. Och, dobrze. Zmykajcie już, możecie zaufać
staremu Silasowi!

Panna Grantham zaprowadziła gościa tylnymi schodami na

górę do sypialni, gdzie rychło pojawiła się pokojówka i zapaliła

świece. Była wprawdzie trochę zdziwiona, widząc gościa przyby
wającego tak późno i bez przyborów toaletowych czy nocnego

stroju, ale gładko przełknęła historyjkę opowiedzianą przez
Deborę, w której występowały bagaże, sakwojaż i niezdarny
woźnica, po czym bez gderania zgodziła się o tak później porze

przygotować sypialnię i ogrzać łóżko gorącą cegłą.

Tymczasem panna Laxton zdjęła płaszcz i próbowała poprawić

potarganą fryzurę. Kiedy Betty wyszła z pokoju, odezwała się

impulsywnie:

108

HAZARDZISTKA

- Droga pani, wiem, że narażam panią na wielkie kłopoty i nie

powinnam się była tutaj znaleźć, ale tak bardzo pani dziękuję!

- Dziecko, daj spokój tym nonsensom! Już od dawna mam

Fileya na oku. Ale sama nie wiem, czy dobrze zrobiłam,

przywożąc cię tutaj. Powinnam cię była uprzedzić, że u mojej

ciotki w domu... hmm... grywa się w karty.

Nieoczekiwanie panna Laxton uznała to za bardzo romantyczne,

a nie naganne. Zadała wiele pytań na temat kasyna i z westchnie

niem pełnym nadziei przyznała, że chętnie trzymałaby bank przy

E.O. Wyjaśniła, że nic takiego nigdy wcześniej się jej nie

przydarzyło. Wiodła bardzo nudną egzystencję, dziewczętami

w domu zajmowała się bardzo surowa guwernantka, a mama

trzymała je krótko. Doskonale by sobie tutaj poradziła, bo

przepada za kartami i całymi godzinami potrafi przesiadywać nad

loteryjką. Przyznała, że nie wie nic o faro, ale ma nadzieję, że

szybko się nauczy, ł tylko informacja, że sir James Filey

uczęszcza do przybytku lady Bellingham, powstrzymała ją od

zaoferowania swej pomocy w salonach.

Panna Grantham, która w czasie tych wynurzeń przeszukiwała

szafę, odwróciła się w jej stronę trzymając w dłoniach jedną ze

swych nocnych koszul.

- Chyba w niej utoniesz - powiedziała - ale nie mam nic

lepszego. Jutro zajmę się zdobyciem ubrań dla ciebie.

- Och, zupełnie o tym nie pomyślałam! - wykrzyknęła Phoebe.

- Mam tylko to, co na sobie. Jakże mogę jechać do Walii

w balowej sukni? Och, proszę pani, ileż ja sprawiam pani

kłopotu! Ale obiecuję, że ciotka za wszystko zwróci co do grosza!

- Proszę, mów mi po imieniu. A jeśli chodzi o podróż do Walii,

to wszystko przemyślałam i przyznam, że mam lepszy pomysł.

- Jaki? - spytała Phoebe, siadając na skraju łóżka i składając

ręce na podołku. - Zrobię wszystko, co z lordem Mablethorpem

uznacie za właściwe.

- Pomyślałam, że gdybyś pojechała do ciotki, twój papa

najpewniej przywiózłby cię z powrotem. Lepiej więc, żeby nie

109

GEORGETTE HEYER

wiedział, gdzie jesteś. Rano napiszemy do niego list. Wyjaśnisz,
że nie chcesz wyjść za sir Jamesa...

- Ale on o tym wie!
- Doskonale, więc mu to tylko przypomnisz. Napiszesz, że

schroniłaś się u przyjaciółki, która zabiera cię na wieś i wrócisz
do domu tylko wtedy, gdy umieści w „Morning Post'

ogłoszenie,

że nie będzie cię zmuszał do ślubu z sir Jamesem.

Phoebe popatrzyła na nią niepewnie.

- Dobrze, ale papa jest tak uparty, że nie sądzę, by to zrobił.

- Bzdura! Jeżeli nie będzie mógł cię znaleźć, a przecież tu nie

przyjdzie, to musi ustąpić.

- Wpadnie w straszną złość. - Dziewczyna zadrżała.

- Nie, ucieszy się, że cię odzyskał. A poza tym, gdybyś

pojechała do ciotki, to też by się rozzłościł, prawda'?

- O tak, bardzo! Ojejku, myślisz, że źle zrobiłam uciekając?

Wszystko stało się tak szybko, że nie miałam czasu się zastanowić,

a teraz widzę, że cokolwiek zrobię, i tak będą na mnie zagniewani.

A poza tym nie mam przyjaciół, więc gdzie się podzieję?

- Zostaniesz tutaj, głuptasie! Zamieszkasz ze mną. aż twoi

rodzice ustąpią albo ja... lord Mablethorpe i ja wymyślimy, co

z tobą zrobić.

- Och, gdybym tak mogła! - Phoebe zerwała się z łóżka.

- A potem zostałabym guwernantką albo aktorką, albo kimś

takim i nigdy już nie wróciłabym do domu!

- O to będziemy musiały zapytać lorda Mablethorpego - oświad

czyła dyplomatycznie Debora.

- Tak! On będzie wiedział, co powinnam zrobić - zgodziła się

ufnie dziewczyna.

Panna Grantham, która w ogóle nic wierzyła w rozsądek

Adriana, postanowiła w duchu, że wcześniej podsunie mu

właściwe rozwiązanie, a na razie zaprowadziła pannę Laxton do

jej sypialni, pomogła jej się rozebrać i ułożyć wygodnie do snu.

Kiedy bratanica poinformowała lady Bellingham popijającą

w łóżku poranną czekoladę, że mają w domu gościa, dama

zupełnie naturalnie zapytała, kto to jest. Kiedy dowiedziała się,

że gościem jest szlachetnie urodzona Phoebe Laxton i że

pozostanie na czas nieokreślony, odstawiła filiżankę i talerzyk,

i przyjrzała się z troską Deborze.

- Moja złota, nic ci nie dolega? - zapytała z niepokojem.

- Nigdy mi nie wspominałaś, że znasz siostry Laxton i, na litość

boską, dlaczego jedna z nich chciałaby się tu zatrzymać, skoro

mają własny dom?

- Nie znam ich - odparła panna Grantham z błyskiem w oku.

- To dziecko wczoraj zobaczyłam pierwszy raz w życiu. Pomagam

jej uniknąć straszliwego losu...

- Ojejku, jakbyśmy nie miały dość własnych kłopotów - jęk

nęła ciotka. - Nie wiem, co masz na myśli, moja ty dziwaczko!

Debora roześmiała się i opowiedziała lady Bellingham o wyda-

rżeniach poprzedniego wieczoru. Dama była tym przerażona

i stwierdziła, że bratanica jest porywaczką. Błagała ją, by się

zastanowiła nad tym, czym grozi narażanie się człowiekowi o takiej

pozycji w świecie, jaką ma Filey, nie wspominając już o rodzicach

panny Laxton i stwierdziła, że ma już pewność: Deb straciła rozum.

- Co z nią zrobisz, jeżeli rodzice nie ulegną? - zadała

rozsądne pytanie.

111

GEOROETTE HEYF.R

A więc, cioteczko, już po swojemu zaplanowałam przyszłość

Phoebe - odparła z błyskiem w oczach Debora.

- Nie ufam ci, Deb. - Lady Bellingham zmierzyła ją zaniepo

kojonym spojrzeniem. - Wiem, że kiedy masz taką minę, to

uknułaś coś okropnego. A co mam powiedzieć, jeśti zjawi się tu

lady Laxton, domagając się wydania córki?

- Droga ciociu Lizzie! To z pewnością jest ostatnie miejsce

w Londynie, w którym lady Laxton szukałaby córki! O właśnie,

na czas pobytu z nami nazywa się panna Smith,

- Dobrze, ale jak długo potrwa ten pobyt? - zapytała ciotka.

- Oto cała nasza Deb: naspraszać gości, gdy nie mamy czym

zapłacić za węgiel! A do tego w przyszłym tygodniu przyjeżdża

biedny Chris! I muszę ci powiedzieć, że Ormskirk był tu wczoraj

wieczorem i gdy zapytał mnie o ciebie, nie wiedziałam, gdzie

mam oczy podziać! Ale chyba zgadł, bo dodał lodowatym tonem,

że Mablethorpego również nie ma. Wpakowałyśmy się w niezłą

kabałę, a jeszcze wszystko pogorszyłaś przywiezieniem panny

Laxton, nie wspominając już o rozzłoszczeniu Ravenscara i tak

nagannym zachowaniu w Vauxhall, że się za ciebie rumienię ze

wstydu! Gdzie jest ta dziewczyna?

Panna Grantham zaproponowała, że przyprowadzi Phoebe.

Lady Bellingham odparła, że wprawdzie nie ma ochoty jej

widzieć, ale skoro panna Laxton zostanie uwięziona w tym domu

na resztę życia, co się bez wątpienia stanie, to lepiej, żeby ją

poznała. Gdy do jej pokoju przyprowadzono drobną pannę

Laxton ubraną w za duży peniuar Debory, ciotka stwierdziła, że

choć nic z tego nie rozumie, to niech Debora lepiej natychmiast

założy kapelusz i pójdzie kupić jakieś ubranie dla tego biednego

dziecka. A jeśli Filey myśii, że pozwolą mu połknąć żywcem

takie maleństwo, to się grubo myli i że z radością by mu

przeczytała Ewangelię, i pewnego pięknego dnia na pewno to

zrobi, bo to okropny człowiek o złym sercu i nigdy go nie lubiła,

od samego początku!

Słuchając tej chaotycznej przemowy panna Grantham zro-

112

HAZARDZISTKA

zumiała, że ciotka pogodziła się z pobytem panny Laxton

w swoim domu, ucałowała więc policzek ciężko przez los

doświadczanej damy i wyszła zatroszczyć się o garderobę Phoebe.

Nim minęło południe, dziewczyna odziana w suknię z jasno-

błękitnego muślinu wynurzyła się z samotni sypialni, a gdy lord

Marblethorpe przybył z zapowiedzianą wizytą, zastał panny

siedzące w małym saloniku na półpiętrze.

Z całego serca pochwalił plan Debory, by zatrzymać Phoebe

na St James's Sąuare i w oczywisty sposób był zaszczycony tym,

że tak polega na jego osądzie. Dzięki jej staraniom poczuł się

dorosły i odpowiedzialny, a wkrótce przyswoił sobie wszystkie

sugestie Debory tak głęboko, iż wręcz uznał je za własne. Pomógł

sporządzić brudnopis stosownego listu do państwa Laxtonów,

który Phoebe przepisała, powiedział, że zapłaciłby niemałą sumę,

by zobaczyć ich miny, gdy go otrzymają. Na to ich wyrodna

córka zachichotała. Następnie zapytał, czy to prawda, że szlachet

nie urodzony Arnold Laxton spłukał się do cna w Epsom, co

panna Laxton potwierdziła, dodając, iż to okropne, że Arnold

zawsze obstawia konie, które padają w trakcie wyścigu albo

łamią nogi i właśnie z tego powodu ona musi bogato wyjść za

mąż. Dalej rozmowa potoczyła się gładko, skoro bowiem oboje

obracali się w tym samych sferach i mieli wielu wspólnych

znajomych, to w okamgnieniu nawiązała się między nimi nić

porozumienia. Zaśmiewając się do łez, nie zostawili suchej nitki

na swych krewnych.

Gdy lady Bellingham weszła do pokoju, ku swemu oburzeniu

zobaczyła bratanicę zajętą szyciem przy oknie, a na sofie lorda

Marblethorpego i pannę Laxton zatopionych po uszy w rozmowie.

Przy najbliższej okazji przestrzegła Deborę, że jeżeli nie będzie

uważać, to nie tylko straci dwadzieścia tysięcy funtów, które tak

pochopnie odrzuciła, ale na dodatek jeszcze samego lorda.

- Cóż, ja nie chcę Mablethorpego ~ odparła z irytującym

spokojem panna Grantham. - Uważam, że toby było doprawdy

urocze, gdyby przestał kochać się we mnie i zakochał w Phoebe.

113

GEORGETTE MEYER

Byłoby uroczo, gdybyśmy miały dwadzieścia tysięcy funtów

- oświadczyła bardzo rozsądnie lady Bellingham. - A tymczasem

mamy jedynie długi! Wiesz, moje złotko, próbowałam podliczyć

rachunki i choćby nie wiem co, zawsze wychodzi na jaw okrutna

prawda! W ubiegłym roku gracze nie oddali nam siedmiu tysięcy

funtów!

- Tak przypuszczałam. Wszystko przez to, że pozwoliłyśmy

im grać na kredyt w faro. Wiedziałam, że źle robimy.

- Wszystko jest takie trudne - westchnęła lady. - Deb, w pełni

rozumiem niezręczną sytuację, w jakiej się znalazłaś, ale gdyby

Ravenscar ponowił swą propozycję, co, jak sądzę, uczyni, to czy

mogłabyś—

- Nie - odparła Deb stanowczo. - Za nic w świecie nie

przyjmę od niego nawet złamanego szeląga! A poza tym ostrzegł

mnie, że wycofuje propozycję, i wiem, że mówił poważnie.

Podejrzewam, że teraz spróbuje innego sposobu.

- Na Boga! - zawołała przerażona ciotka. - Nie wspominaj

o tym głośno! Mógłby postanowić nas zrujnować! Najniebez

pieczniejszy wróg, jakiego sobie można wyobrazić!

- Ja też jestem niebezpiecznym wrogiem - zauważyła Debora.

- Wkrótce się o tym przekona. Bez względu na to, co zrobi,

zadam druzgocący cios.

Lady Bellingham jęknęła i podreptała do toaletki, by zażyć

lekarstwo. Ręka jej drżała żałośnie, gdy nalewała krople

do szklanki. Wypiła je i powtórzyła opinię o szaleństwie

bratanicy.

- Spadnie na nas okropne nieszczęście - prorokowała - Wiem.

Uparłaś się, by kusić los. I powiem ci coś jeszcze, Deb, choć

pewnie tym też się nie przejmiesz. W mieście aż huczy od plotek,

że Ormskirk jest skończony. Zeszłej nocy Beverly powiedział mi,

że hrabia w ciągu ostatnich paru miesięcy stracił dużo. Obie

doskonale pamiętamy, jak fatalnie pobiegł jego koń w Newmarket.

Idę o zakład, że zażąda spłaty pożyczki, bo sama wiesz, jak jego

majątek jest zadłużony! A ty tylko rozprawiasz o walce z Ravens-

114

HAZARDZISTKA

carem. Masz w nim wroga, gdy tymczasem ze wszystkich sił

powinnaś się starać uczynić go przyjacielem!

- Moim przyjacielem! - zawołała, oblewając się rumieńcem.

- Wolę umrzeć z głodu!

- Proszę cię bardzo, moja droga. Nie zamierzam się wtrącać

do twoich spraw, ale ja nie chcę umierać z głodu! - oświadczyła

gniewnie.

- Nie pozwolę na to, ciociu. Gdyby nam bieda zajrzała

w oczy, to... domówię się z Ormskirkiem. Wszystko, byle nie

zależność od Ravenscara!

- Jeżeli wszystko lepsze, to wyślij tę małą Laxtonównę do

domu i miej oko na Mablethorpego.

- Och, tylko nie to - sprzeciwiła się Debora.

Lady Bellingham osunęła się na fotel i zamknęła oczy.

- Idź sobie - błagała słabym głosem. - Za chwilę dostanę

migreny.

~ Jest tuzin sposobów na wyjście z opresji - roześmiała się

panna. - Parę dni temu Lucius wspominał o wyjeździe do

Hannoveru, by tam spróbować szczęścia. Może byśmy zamknęły

dom i uciekły z nim?

- Teraz naprawdę dostanę migreny - oświadczyła dama

z przekonaniem.

- Ale nie wyjadę z Anglii, póki nie wyrównam rachunków

. z Ravenscarem. - Oczy Debory zalśniły. - Gdybym tylko znała

jego zamiary.

- Też bym chciała je znać - powiedziała ciotka. - To mnie

w końcu zabije, ale ty się tym nie przejmiesz.

Tego dnia Ravenscar poszedł do klubu „Whitc". Należał do

wielu klubów; wszyscy wiedzieli, iż „Brook" jest jego ulubionym,
dlatego też u „WhiteV zdziwiono się na jego widok. Odźwierny

powiedział mu, że niemal zapomnieli, jak wygląda, a znajomy,

którego spotkał na schodach, zawołał:

- Cóż to, Ravenscar, nie mów, że wreszcie porzuciłeś „Brook"

. Myśleliśmy, że już zupełnie cię straciliśmy.

GEORGETTE HEYER

- Niezupełnie - odparł. - Kto jest na górze?

- Och, ci, co zawsze - rzucił lekko. - Muszę ci wyznać, że

coraz mniej ludzi obstawia twoje zwycięstwo w wyścigu. Beveriey

widział parę Fileya w akcji i twierdzi, że są wyjątkowe.

- Tak, słyszałem - przyznał nieporuszony Maks.

I po schodach ruszył do salonu, którego okna wychodziły na

ulicę. Znalazł tam wielu znajomych, ale z nimi przywitał się

tylko i podszedł do okna, gdzie siedział Ormskirk przeglądający

„Morning Post".

Na jego widok hrabia złożył gazetę.

- A więc jednak postanowiłeś nie porzucać klubu - zauważył.

- I jak, jeśli mogę zapytać, przebiega plan ratowania twego

niewinnego kuzyna?

- Jak na razie przewaga jest po stronie damy.

- Aha. - Hrabia delikatnie czyścił monokl. - Wnoszę, że twe

wysiłki nie zostały uwieńczone powodzeniem. Czy mam rację

przypuszczając, iż ubiegłej nocy dama przebywała w towarzystwie

twego kuzyna?

- Masz rację. Byli razem w Vauxhall.

- W Vauxhall? - Ormskirk popatrzył na niego ze smutkiem.

- Miejsce dość publiczne, nieprawdaż? Można domniemywać, że

kości zostały rzucone.

- Nie martw się. Mam powody przypuszczać, że panna

Grantham w ogóle nie zamierza poślubić Adriana. Moim zdaniem

blefuje, chyba żebym popełnił poważny błąd.

- Jakież to okropne - narzekał Ormskirk. - Mam nadzieję, że

się nie pomyliłeś w ocenie swej siły... perswazji, mój drogi

przyjacielu.

- Nie popadam w rozpacz, gdy po pierwszym rzucie kości

zdobywam niewiele punktów - odparł Ravenscar.

- Wiem, że jesteś wytrawnym hazardzistą - przyznał z uśmie

chem hrabia.

- Skoro już o tym mówimy, to kiedy pozwolisz mi się z tobą

zmierzyć w grze, którą, przyznaję, uważam za niemal swoją?

116

HAZARDZISTKA

Niemal swoją? - powtórzył półgłosem Ormskirk marszcząc

brwi. - Czyżbyś miał na myśli pikietę, mój drogi Ravenscar?

- Tak! - potwierdził zapytany. - Tamtej nocy rzuciłeś mi

bardzo subtelne wyzwanie. Muszę przyznać, że w ten sposób

pobudziłeś moją ciekawość i pragnienie walki. Nie sądzę, bym

trafił na godnego przeciwnika, ale podejrzewam, że się ze mną

nie zgadzasz.

- Oczywiście, że nie - westchnął hrabia. - Nie zwykłem

uważać mych umiejętności za godne pogardy.

- Zapraszam na kolację i potem sprawdzimy, który z nas trafił

na mistrza.

Ormskirk nie odpowiedział od razu na to zaproszenie. Miał ten

sam znudzony uśmiech, ale jakby nieco zesztywniał. Wbił

spojrzenie w podłogę i dalej polerował monokl chusteczką

obszytą koronką.

- Nie? - rzucił Ravenscar kpiąco.

Ormskirk podniósł wzrok i nałożył monokl.

- Mój drogi Ravenscar! Mój bardzo drogi Ravenscar! Nigdy

nie odrzucam wyzwania! Ale o ile pamiętam, zaprosiłem cię do

siebie. Zatem zrób mi przyjemność i zasiądź dziś wieczór przy

moim stole!

Maks przyjął zaproszenie i po paru minutach swobodnej

rozmowy wyszedł bardzo zadowolony z wizyty w klubie.

Kolację zjadł tylko z hrabią, bo jego niepozorna siostra, która

zwykle pełniła obowiązki pani domu, spędzała ten wieczór

z przyjaciółmi, jak mu wyjaśnił Ormskirk. Ravenscar domyślił

się, że w istocie otrzymała rozkaz usunięcia się, wszyscy wiedzieli,

jak brat ją ostro traktuje. Kolacja była dobra, a wino wyśmienite.

Maks dotrzymywał gospodarzowi kroku w ilości wypitego wina

i myślał z zadowoleniem, że ma mocną głowę. Ormskirk tak

ochoczo mu dolewał, że nawet zaczął go podejrzewać, iż robi to

celowo.

W wygodnie urządzonym salonie na parterze przygotowany

został stół do kart. Leżał na nim stos nie rozpieczętowanych talii,

117

GEORGETTE HEYEH

wkrótce zaś pojawił się kamerdyner, dźwigając tacę pełną butelek

i karafek. Hrabia polecił mu przesunąć kandelabr ze świecami

bliżej stołu i lekkim gestem białej dłoni zaprosił Ravenscara, by
zajął miejsce.

- Jaką stawkę wybierasz, mój drogi Ravenscar? - zapytał,

otwierając dwie talie i zabierając się do tasowania.

- Dla mnie to bez znaczenia - odparł Maks. - Niech wybór

należy do ciebie, ja się zgadzam.

Lady Bellingham miała rację mówiąc, że hrabia w ciągu

ostatnich paru tygodni przepuścił mnóstwo pieniędzy. Prze

śladował go uporczywy pech. Wyzwanie Ravenscara nie mogło

przyjść w gorszym momencie, ale ustępowanie pola przeciw

nikowi nie leżało w charakterze Ormskirka, zwłaszcza że darzył

go głęboką wrogością. Właśnie ta wrogość połączona z właściwą

hazardzistom nieostrożnością podyktowały mu odpowiedź:

- W takim razie po funcie za punkt?

- Tak, oczywiście.

Ormskirk posunął w jego stronę talię: losowali, kto będzie

rozdawał. Los wybrał Ravenscara.

- Mam nadzieję, że to nie jest zły omen - uśmiechnął się

hrabia.

- Też tak ufam.

Przez jakiś czas żaden nie objął przewagi, obaj bardziej

koncentrowali się na pilnowaniu przeciwnika niż zdobywaniu

punktów. Ormskirk wygrał robra, ale szczęście dopisywało obu

i wynik nie przekroczył stu punktów. Hrabia uznał, że Ravenscar
gra z przesadną ostrożnością, ale Maks chciał, żeby tak to

wyglądało.

Po godzinie, zerknąwszy na zapis, hrabia stwierdził, że gość

stopniowo zdobywa przewagę. Był zbyt wytrawnym graczem, by

nie zorientować się, że trafił na godnego siebie przeciwnika, ale

grającego z większą dozą chłodnej ostrożności. Ormskirk, uparcie

dążący do zebrania większej liczby punktów, zbyt często tracił

szansę gubiąc blotki. Raz za razem Ravenscar, mający gorsze

118

HAZARDZISTKA

karty, rezygnował ze zdobycia punktu tylko po to, by popsuć

szyki hrabiemu i wyrwać mu niemal pewne zwycięstwo.

Ravenscar górował nad partnerem siłą charakteru. Ormskirk,

jak na rasowego hazardzistę przystało, nie myślał o przegranej,

mimo to czuł z goryczą rosnące napięcie i z jeszcze większą

goryczą widział kamienny spokój przeciwnika. Pomyślał, że dla

kogoś tak bogatego zwycięstwo czy przegrana jest bez znaczenia

i przeklinał pecha, który sprawił, że Ravenscar wyzwał go do

walki właśnie wtedy, gdy jego finanse były w fatalnym stanie.

Świadomość, że jest przyparty do muru i jeżeli dziś wieczorem

dużo straci, to może nawet zostać zrujnowany, wpływała oczywiś

cie na jego nerwy, a przez to i na umiejętności. Zatracił zdolność

prawidłowego oceniania kart i gdy popełnił błąd, a Ravenscar

zebrał wszystkie lewy, wstał, by nalać sobie koniaku.

Spojrzenie Maksa powędrowało ku niemu, ale zaraz potem

spojrzał na talię, którą tasował.

- Koniaku? - spytał hrabia, trzymając uniesioną karafkę.
- Dziękuję - odparł Ravenscar, odsuwając od siebie pusty

kieliszek po burgundzie.

- Nie powinieneś był wygrać ostatniego rozdania - rzucił

Ormskirk nieoczekiwanie ostro.

. - Nie.

- Za mało praktyki - zaśmiał się lekko hrabia. - Jakiż głupi

błąd. Nie licz na następny.

- Nie liczę - uśmiechnął się Maks. - W ciągu jednej nocy nic

nie dzieje się dwa razy. Rozdajesz.

Ormskirk wrócił na swoje miejsce i gra potoczyła się dalej.

W pewnej chwili kamerdyner wszedł do salonu, by dorzucić do

ognia na kominku. Rozproszyło to na moment skupioną na

kartach uwagę hrabiego, który podniósł na niego wzrok i rzucił

ostro:

- To wszystko! Nie będę cię więcej potrzebował.
Na zewnątrz co jakiś czas rozbrzmiewał stukot kół powozu,

słychać było kroki pieszych mijających dom, pokrzykiwania

119

GEORGETTE HEYER

chłopców z pochodniami na niosących lektyki, ale gdy robiło się
coraz później, stopniowo cichły hałasy i dobiegało ich tylko

wołanie straży obwieszczającej godziny.

- Pierwsza w nocy i ładna pogoda!

Dla hrabiego nie była ona ładna, bo coraz bardziej i bardziej

przegrywał do Maksa. Pod makijażem jego szczupła twarz bladła,

w blasku świec wyraźnie było widać malujące się na niej

napięcie. Nadal gnębił go pech, przez ostatnie dwie godziny karty

sprzyjały przeciwnikowi. Tylko głupiec walczy z losem, a on

właśnie to robił, z każdym robrem mając nadzieję na odmianę,

która jak na złość nie nadchodziła.

Z kominka wypadło żarzące się polano i zaczęło kopcić.

- To daje tysiąc pięćset punktów - Ravenscar podliczył wynik

po ostatnim robrze. Wstał i podszedł do kominka, by wrzucić

polano na miejsce. - Zupełnie nie masz szczęścia, aż do ostatniego

rozdania dostawałeś fatalne karty.

- Jesteś lepszym graczem ode mnie - powiedział hrabia

z krzywym uśmiechem. - Jestem skończony.

- Och, nonsens. Grajmy dalej. Pod koniec miałeś lepsze karty.

Nim się obejrzę, już mnie dogonisz.

- Zapewniam cię, że nic nie sprawiłoby mi większej przyjem

ności. Ale, niestety, jestem zadłużony po uszy.

- Aż tak źle? - spytał Ravenscar kpiąco.

- Jeszcze jedna godzina podobna do ostatniej i koniec

- odparł szczerze Ormskirk. - Nic gram, jeśli nie mam czym

płacić.

Maks wrócił do stolika i zabawiał się, tasując karty.

- Jeżeli chcesz kończyć, to oczywiście się zgadzam. Ale

posiadasz pewne walory, które chętnie od ciebie odkupię.

- Tak? - hrabia zmarszczył cienkie brwi.

Ravenscar uniósł znad kart twarde spojrzenie szarych oczu

i wbił je w gospodarza.

- Pewne weksle - wyjaśnił. - Ile? ł jak wiele są warte?

- Mój Boże! - miękko zawołał hrabia. Z ironicznym uśmie-

120

HAZARIMSTKA

chem odchylił się na krześle. - I jakżeś się o nich dowiedział,

mój drogi Ravenscar?

- Sam mi o nich powiedziałeś, gdy wracaliśmy razem z St

James's Square parę dni temu.

- Czyżby? Zupełnie o tym zapomniałem.

Zapadła cisza. Ormskirk spuścił wzrok, białą dłonią rytmicznie

kołysał monokl na wstążeczce. Ravenscar dalej tasował karty.

- Mam plik weksli lady Beliingham - odezwał się wreszcie.

- Jednak wrodzona uczciwość nakazuje mi wspomnieć, iż

wystawione na sprzedaż nie osiągną swej nominalnej wartości.

- A ile ona wynosi?

- Tysiąc pięćset - odparł hrabia.
- Jestem gotów odkupić je od ciebie dokładnie za tyle.

Ormskirk podniósł monokl do oka.

- Ach tak! Aleja nie sądzę, bym chciał je sprzedać, mój drogi

Ravenscar.

- Dobrze byś na tym wyszedł.

- Doprawdy? Mogę wiedzieć dlaczego?

- Mówiąc bez ogródek, skoro twoje poczucie przyzwoitości

powstrzymuje cię od osiągnięcia dzięki nim zamierzonego celu,

moim zdaniem byłoby dla ciebie wygodniej, gdybyś przekazał je

w moje ręce. Użyję ich, by uwolnić kuzyna z pułapki. Gdy to

zostanie osiągnięte, nie sądzę, by panna Grantham dalej odrzucała

twą propozycję.

- Bardzo rozsądny wywód - przyznał hrabia. - A jednak, mój

drogi Ravenscar, nie chcę się z nimi rozstawać.

- W takim razie dobranoc - oświadczył Maks, wstając od stolika.

Ormskirk zawahał się, patrząc na rozdane karty. Był hazardzistą

do szpiku kości i bolało go takie zakończenie nocy. Pech nie

może trwać wiecznie, być może szczęście już zaczyna mu

sprzyjać, przecież w ostatniej rozgrywce dostał znacznie lepsze

karty, co nawet Ravenscar zauważył. Poza tym nie chciał uznać

wyższości Maksa. Niewiele rzeczy byłoby milszych niż pokonanie

go. \ być może jest to w zasięgu ręki. Uniósł dłoń.

121

GEORGETTE HEYER

Poczekaj! Właściwie, dlaczego nie? - wstał, ujął kandelabr

i podszedł do sekretery stojącej w głębi pokoju. Usiadł przy niej,

wyjął z kieszeni klucz i otworzył jedną z szuflad. Wyciągnął

cienki plik kartek, wrócił do stołu i rzucił je na rozsypane karty.

- Proszę - powiedział. - Jak to dobrze, że ty masz mniej

skrupułów ode mnie.

Ravenscar wziął weksle i wsunął je do obszernej kieszeni

surduta.

- Bardzo dobrze - przyznał. - Masz zatem tysiąc pięćset

funtów w banku. Czy chcesz grać dalej?

- Może byś lepiej je przeliczył? - Ormskirk kpiąco uniósł

brwi. - Jest to sześć weksli na różne sumy.

- Wierzę ci na słowo - odparł Maks. - Zaczynamy?

- Oczywiście. - Hrabia usiadł przy stoliku. - Może się okazać,

że ta... transakcja przyniosła mi szczęście.

- Być może - zgodził się Ravenscar.

W trakcie następnego robra rzeczywiście wszystko wskazywało

na to, że fortuna sprzyja hrabiemu. Z początku grał ostrożnie,

potem nabrał śmiałości, trochę wygrał, by w końcu dużo stracić.

Dolał sobie koniaku i zapragnął odnieść zwycięstwo nad Ravens-

carem za wszelką cenę. Gdy alkohol zaczął mu szumieć w głowie,

hrabia przestał kontrolować, ile traci.

- Robi się późno - odezwał się Ravenscar o trzeciej nad

ranem. - Wygrałem cztery tysiące.

- Cztery tysiące - powtórzył Ormskirk bezmyślnie. Utkwił

niewidzące spojrzenie w przeciwniku i zaczął się zastanawiać, ile

dostałby za swoje konie, wiedząc doskonale, że nawet ich

sprzedaż nie uratowałaby go. Mechanicznie otworzył tabakierkę

z delikatnej sewrskiej porcelany i zażył tabaki.

- Będziesz musiał poczekać. - Konieczność zmusiła go do

wypowiedzenia słów, które głęboko raniły jego dumę.

- Oczywiście - odparł Ravenscar. Jedna ze świec zaczęła

kopcić, więc Maks ją zdmuchnął. - Chyba żebyś pozwolił mi

wykupić hipotekę na dom lady Bellingham - dodał lodowato.

122

HAZARDZISTKA

Ormskirk wpatrywał się w niego przez chwilę. W zmrużonych

oczach pojawiło się podejrzenie.

- Jaki ty masz cel, Ravenscar? - zapytał, a w uprzejmym

głosie zabrzmiała ostra nuta.

- Już ci mówiłem.

- Hipoteka opiewa na pięć tysięcy funtów, weksel jest pewnie

wart nieco ponad cztery.

- Nie będziemy się spierać o drobiazgi. Dam ci za niego pięć

tysięcy.

- Darzysz swego młodego kuzyna niezwykłym zgoła uczuciem.

- Usta hrabiego wygięły się w lekko ironicznym uśmiechu.

- W pewnym stopniu odpowiadam za tego chłopca. - Maks

wzruszył ramionami.

- To doprawdy wzruszające spotkać się z takim poczuciem

obowiązku w dzisiejszych czasach. Mój drogi Ravenscar, płacisz

doprawdy wysoką cenę za wybawienie go z matni,

- Mylisz się, działam w imieniu lady Marblethorpe.
- Czy wiesz, że w mojej głowie zrodziła się wysoce dziwaczna

myśl? - spytał miękko Ormskirk. - Nie mogę się pozbyć

wrażenia, że za twoim pragnieniem zdobycia przewagi nad

Deborą Grantham kryją się zgoła inne motywy.

- To nie miłość, jeżeli o niej właśnie myślałeś.

- Doprawdy? Cóż to więc jest?
W oczach Ravenscara zabłysł uśmiech.

- Bardzo silna odraza do poniesienia porażki w walce - wyjaśnił.

Ormskirk mierzył go przez chwilę uważnym spojrzeniem, stukając

wypielęgnowanym paznokciem w wieczko tabakierki. Prychnął

śmiechem, wstał z krzesła i znów podszedł do sekretery.

- A właściwie to czemu nie? - powiedział lekceważąco.

Otworzył szufladę, wyjął złożony dokument i rzucił go gościowi.
- Weź to! Masz teraz wszystko, prawda? Zapewne tego chciałeś

od samego początku. Nic bierz mi za złe tych słów, mój drogi

Ravenscar, ale mam nadzieję, że Debora znów cię pokona, bo

wyszłoby ci to na zdrowie!

Po wysłaniu listu do rodziców pannie Laxton nie pozostało nic

innego jak tylko czekać na rozwój wypadków i przeglądać dział

ogłoszeń w „Morning Post". Nie pojawiała się tam jednak

oczekiwana wiadomość, ale panna Grantham zapewniła dziewczynę,

że to nic dziwnego, Laxtonowie bowiem bez wątpienia najpierw

dyskretnie rozpytują znajomych. Następnego wieczora po ucieczce

mogła pocieszyć Phoebe, że sir James Filey grał w żółtym salonie

i był w bardzo złym nastroju. Panna Laxton oderwana od intrygującej

powieści z wypożyczalni, którą czytała zwinięta na sofie w buduarze

lady Bellingham, tylko zachichotała i stwierdziła, że dobrze mu tak

i że ona chętnie zostanie na St James's Sąuare do końca życia.

Panna Grantham zapewne z szacunku dla zupełnie innych

pragnień ciotki powzięła kroki, by zapobiec takiej sytuacji. Zeszła

na dół i cicho zasugerowała lordowi Marblethorpemu, by zajrzał

na górę i posiedział z biedactwem, które w przeciwnym razie

umrze z nudów. Adrian chętnie spełniał każde życzenie ukochanej,

więc natychmiast wymknął się i spędził uroczą godzinę na grze

w karty z Phoebe. W przerwach wychwalał cnoty Debory, a panna

Laxton ochoczo godziła się z jego opinią; powiedziała nawet, że

wcale się nie dziwi, iż chce poślubić tak wspaniałą kobietę. Ze

zdumieniem dowiedziała się o oporze jego matki i okazała tak

wielkie współczucie, że lord wyznał jej znacznie więcej, niż

zamierzał.

124

HAZARDZISTKA

Gdy rozmowa zeszła na przyszłość panny Laxton, trudniej mu

przyszło formułować opinie, bo nie wiedział, co powinna uczynić

w razie nieprzejednanego stanowiska rodziców. Jednak w trzech

sprawach trwał upracie przy swoim. Phoebe w żadnym razie nie

powinna wychodzić za sir Jamesa, starać się o posadę guwernantki,

iść na scenę. Dziewczyna stwierdziła, że jeżeli on uważa za

niestosowną pracę aktorki lub guwernantki, to ona tego nie zrobi,

ponieważ wie, iż jest lepiej od niej obeznany ze zwyczajami

świata i ma zamiar postępować zgodnie z jego osądem.

Lord ani przez chwilę nie wątpił, że jakaś dobrze urodzona

dama winna wziąć pannę Laxton pod swe skrzydła i ochronić ją

przed zasadzkami, ale choć się bardzo głowił, nie potrafił znaleźć

nikogo odpowiedniego do pełnienia tej funkcji. Postanowił więc

zapytać o to Deborę. Na razie jednak zapewnił Phoebe, że skoro

pozostaje pod jego opieką, to nie musi się obawiać ani Fileya, ani

nikogo innego. Panna Laxton, uniósłszy ku niemu zamglone

spojrzenie, odparła po prostu, że wie, iż jest z nim bezpieczna,

i była tego pewna od ich pierwszego spotkania.

Państwo Laxton z całą pewnością nie rozpowiadali o swej

stracie, a ponieważ Debora nie obracała się w ich kręgach, nie

miała sposobu, by poznać ich reakcję na grzecznie sformułowane

ultimatum córki. Lady Marblethorpe co prawda znała tę rodzinę,

ale Adrianowi udało się tylko dowiedzieć, że zawsze uważała

Augustę Laxton za kobietę okropną, natrętną i narzucającą się

bez miłosierdzia, a wszyscy zachodzą w głowę, jakim cudem

zamierza dobrze wydać za mąż stadko córek. Zapytana, czy

odwiedza dom Laxtonów, odparła, że chodzi tam tylko wtedy,

gdy musi.

Lady Bellingham, choć jak twierdziła, zniesie każde szaleństwo

wymyślone przez bratanicę, chciała wiedzieć, co Debora zamierza

uczynić z gościem, jeżeli rodzice nie pokajają się w „Morning

Post".

- Dziewczyna nie może spędzić reszty życia w ukryciu

- oświadczyła bez cienia nadziei, że ktoś weźmie pod uwagę jej

125

GEORG ETTE HEYER

zdanie. - Na pewno spacerowanie tylko o zmierzchu i w gęstej
woalce fatalnie odbije się na jej zdrowiu. A Augusta Laxton, jak

ją znam, najpewniej wpadnie w euforię pozbywszy się przynaj

mniej jednej z córek i wcale nie będzie się starała jej odnaleźć.

- Cała moja nadzieja w tym, że ciocia się myli - przyznała

Debora. - Boję się tylko jednego: że do poszukiwań Phoebe
mogła wynająć lotnych konstabli z Bond Street.

Ta sugestia zrobiła na lady Bellingham tak wielkie wrażenie,

że ciężko opadła na fotel.

- Złotko, nawet mi o czymś takim nie wspominaj! Ojejku, coś

ty narobiła! Pomyśl tylko o skandalu, jaki wybuchłby, gdyby do

tego domu przyszła policja! Postawiliby nas przed sądem!

- Droga ciociu, do tego z całą pewnością nie dojdzie. Nikt nie

wie, że znam Phoebe, a Adrian jest poza wszelkimi podejrzeniami,

Ale nim lady Bellingham zdołała w pełni ocenić grozę sytuacji,

znalazła się w obliczu nowego niebezpieczeństwa. W porannej

poczcie znalazł się list od Ravenscara do panny Grantham.

Podano go Dcborze, gdy siadała do śniadania z ciotką i swą

protegowaną. Nie rozpoznała charakteru pisma, również herb nic

jej nie mówił. Spokojnie złamała pieczęć i rozłożyła pojedynczą

kartkę sztywnego papieru.

Jadła właśnie kromkę chleba z masłem i czytając list zakrztusiła

się. Z jej ust wyrwał się zduszony okrzyk i rozkasłała się na

dobre. Ciotka mocno poklepała ją po plecach, a potem spytała

nerwowo;

- Kochanie, mam nadzieję, że nie otrzymałaś żadnych złych

wiadomości.

- Złe wiadomości'.' - Panna Grantham wyprostowała się na

krześle. - Och, nie! Nic z tych rzeczy! - zapewniła z oczami
płonącymi gniewem i niepokojącym rumieńcem na policzkach.

Lady Bellingham zamarło serce, bo dobrze znała te objawy.

Gdy drzwi jadalni zamknęły się za panną Laxton, wbiła spoj

rzenie w napiętą twarz bratanicy i zażądała wyjaśnień.

- Co się stało? Natychmiast powiedz, nawet najgorsze, bo

126

HAZARDZISTKA

pójdę do łóżka z migreną! Laxtonowie odkryli miejsce pobytu

córki?

- Ten uprzejmy list nie pochodzi od Laxtonów - odparła,

patrząc z nienawiścią na kartkę - ale od pana Ravenscara.

- A to dopiero! - Nastrój ciotki poprawił się w okamgnieniu.

- Nie sądz'sz, moje złotko, że tym razem powinnaś mu ulec.-.?

Co ci proponuje?

- Mylisz się, ciociu, nic mi nie proponuje. On mi grozi!

- Grozi! - wykrzyknęła. - Ale czym na litość boską?
- Pan Ravenscar ośmiela się mi donieść - mówiła przez zęby

- że wszedł w posiadanie... w posiadanie! pewnych weksli

podpisanych przez ciebie, obejmujących także pożyczkę pod

zastaw tego domu.

- Co takiego?! - podniosła głos dama. - On ich nie może

mieć! Ormskirk je trzyma! Przecież wiesz o tym! To sztuczka,

żeby cię przestraszyć!

~ Mówi prawdę, a poza tym ja się wcale nie boję - odparła

panna Grantham gniewnie. - Maje od Ormskirka, to oczywiste.

- Nie uwierzę w coś takiego! Hrabia nigdy by ich nie oddał!
~ Sama powiedziałaś, ciociu Lizzie, że wpadł w wielkie

tarapaty - przypomniała. - Jeżeli Ravenscar zaproponował mu
odkupienie ich, to sądzę, że zgodził się bez wahania.

- Nigdy w życiu nie słyszałam o bardziej haniebnej zdradzie

- oświadczyła dama. - To przechodzi ludzkie pojęcie! A poza

tym, jeżeli Ormskirk nie ma już tych weksli, to jak może się
spodziewać, że uzyska twoją zgodę?

Panna Grantham zamyśliła się nad tym, marszcząc brwi.

- Być może stracił wszelką nadzieję - powiedziała po chwili.

- Zwłaszcza jeżeli sądzi, że mam zamiar wyjść za Adriana.

- Ja chyba zwariuję. - Lady Bellingham chwyciła się za

głowę, przekrzywiając czepek. - To najgorsze, co mogło nas

spotkać! Teraz, przez swoje sztuczki, straciłaś ich obu! Nie wiem,
dlaczego byłaś tak nierozsądna, Deb, naprawdę nie wiem! Musisz
natychmiast wyjść za Adriana!

127

GEORGETTE MEYER

Nonsens ciociu. On jest niepełnoletni, a poza tym wcale nie

chcę go za męża.

- Oczywiście! Chcesz mu podsunąć małą Laxtonównę, a to

taka strata, że aż mnie serce boli na samą myśl! Ale skoro

Ravenscar ma te okropne weksle, to nie możesz nic innego

zrobić, jak tylko w tajemnicy poślubić Adriana, chyba że zupełnie

z niego zrezygnujesz! Wiem, co powiesz: ucieczka i ślub w Gretna

Green nie należą do dobrego tonu, ale nic teraz nie można

poradzić! Sytuacja jest gardłowa!

- Muszę zdobyć te weksle - powiedziała Debora, która nie

zwracała uwagi na przemowę ciotki.

- To znaczy, że godzisz się zrezygnować z Adriana? - zapytała

lady Bellingham. - Moim zdaniem lepiej wyjdziesz na małżeństwie.

- Gdybym popełniła takie głupstwo, Ravenscar i lady Marble-

thorpe bez trudu uzyskaliby unieważnienie ślubu. On myśli, że

mnie zapędził w ślepą uliczkę, ale ja mu pokażę!

-Nie, Deb, błagam, niczego mu nie pokazuj! - prosiła

podenerwowana ciotka. - Sama widzisz, do czego to doprowa

dziło. Gdybyś tylko umiała być bardziej ugodowa!

- Ugodowa! Staję do walki na śmierć i życie! Przede wszyst

kim muszę wyrwać te weksle.

- Nie uda ci się ich wyrwać - protestowała z rozpaczą lady,

- Co napisał w liście?

- Och, że z radością mi je odda w zamian za uwolnienie

kuzyna! Jak on śmie tak mi ubliżać! Nigdy mu tego nie przebaczę!

- Napisał, że je odda? Moja droga, muszę przyznać, że to

bardzo ładnie z jego strony. Oczywiście, propozycja nie tak hojna

jak dwadzieścia tysięcy funtów, ale pozbycie się części długów

bardzo by nam pomogło.

- I jeżeli nie zrezygnuję z Adriana, to odda sprawę do

komornika i wystąpi na drogę sądową - dodała panna Grantham.

- Brutal! - jęknęła lady Bellingham. - W żaden sposób

nie zdołam go spłacić! Pewnie chce, bym go błagała na
kolanach! Za nic!

128

HAZARDZISTKA

Błagać na kolanach! - wykrzyknęła Debora. - W żadnym

razie. Jeśli to zrobisz, nigdy w życiu się do ciebie nie odezwę!

- Bardzo prawdopodobne, że wszyscy inni też przestaną ze

mną rozmawiać... A przynajmniej ludzie, z którymi ja chciałabym

utrzymywać kontakty. Trafię do więzienia za długi i tam dożyję

swych dni. Och, Deb, ty jesteś bez serca.

- Nie jestem bez serca, ciociu najdroższa. - Panna Grantham

objęła czule roztrzęsioną matronę. - Naprawdę. I obiecuję, nie

pójdziesz do żadnego więzienia. Ten wstrętny mężczyzna chce

przecież ukarać mnie, a nie ciebie. Myśli, że mnie przestraszył,

ale mam jeszcze parę sztuczek w zanadrzu i rychło się o tym

przekona. Odzyskam te weksle i nie oddam Adriana... A właściwie

uwolnię go dopiero wtedy, gdy Ravenscar poniesie sromotną

klęskę...

- Nie! - błagała ciotka. - Nie mogę tego znieść! Chcesz nas

wszystkich zrujnować, a na domiar złego to dla ciebie gra!

Ravenscar to najbardziej wstrętny człowiek na świecie i najwięk

szy dziwak! Jeżeli chce iść do komornika, to dlaczego do mnie

się nie zwraca? Przecież to moje długi!

- Och, napisał do mnie, bo tak go rozzłościłam, że chce mnie

ukarać. Ale z całą pewnością nie ma nic przeciwko tobie, ciociu,

więc się nie przejmuj! Wszystko to tylko szatańska złośliwość.

Już ja mu dam nauczkę!

Żadne argumenty nie wpływały na zmianę tego postanowienia

bratanicy, więc lady Bellingham przestała apelować do jej

rozsądku i wyszła. Resztę poranka spędziła na szukaniu błędów

w rachunku od krawcowej i próbach przekonania służby, żeby

w kuchni używała ogarków świec z salonów. W obu tych

sprawach poniosła sromotną klęskę, więc jej nastrój nie poprawił

się. Na szczęście nie poznała planu Debory, bo z pewnością

dostałaby spazmów. Ponieważ zostało jej to oszczędzone, mogła

udać się na zwykłą przejażdżkę do parku nieświadoma czarnych

chmur, które gromadziły się nad jej nieszczęsną głową.

Panna Grantham przez dłuższy czas nie umiała wymyślić

129

GEORGETTE HEYER

stosownego kontrataku na ostatnie posunięcie Ravenscara, ale

wola walki była tak silna, że myśl o poddaniu nigdy nie powstała

w jej głowie. Powie mu, że absolutnie nie zamierza i nigdy nie

zamierzała poślubić jego kuzyna dopiero wtedy, gdy zostanie

pokonany. Dzięki temu będzie mogła w pełni rozkoszować się

swą wspaniałomyślnością. Uleganie przekupstwu lub groźbom

uznała za godne tchórza, więc ani przez chwilę nie brała tego pod

uwagę.

Z lubością rozmyślała o tym, co zrobi Ravenscarowi. Przerwała

wreszcie bezproduktywne marzenia i na serio zajęła się swym

nowym kłopotem. Dość szybko w jej głowie narodził się pomysł

tak szatański, że ją samą oszołomił. Lucius Kennet, który koło

południa zjawił się w domu, by zobaczyć, jak się miewa, zastał

ją pogrążoną w myślach, rozważała bowiem plan ze wszystkich

stron.

- Moja kochana, cóż za diabelską sztuczkę tym razem uknułaś?

- zapytał, obserwując ją z przenikliwym błyskiem w oku.

- Lucius, z nieba mi spadasz! - Debora aż podskoczyła na

jego widok. - Musisz mi pomóc!

- Oczywiście, że tak - odparł bez wahania.

- I Silas też - postanowiła panna Grantham. - Nie boisz się

chyba odrobiny ryzyka?

- Moja szabla jest do twych usług, Deb!
- Och, nie, broń tu nie będzie potrzebna, no, przynajmniej taką

mam nadzieję. Chcę tylko, żebyś porwał dla mnie Ravenscara. .

- To wszystko? - Wybuchnął śmiechem. - Drobiazg, po

prostu fraszka! I co mam z nim zrobić, kiedy już go porwę?

- Wsadzisz do piwnicy - wyjaśniła Debora bez cienia wątp

liwości.

- Czyjej? - dopytywał się Kennet.

- Naszej oczywiście. Ma bardzo mocny zamek... To akurat

bez znaczenia, bo będzie i tak związany.

- Wspaniały plan, moja droga, ale po co ci on w piwnicy i,

u diabła, dlaczego w ogóle chcesz go tam wsadzać?

130

HAZARDZISTKA

- Och, bo ty nie wiesz, co on zrobił! Przeczytaj! - To mówiąc

podała mu list od Ravenscara.

Czytał unosząc brwi w zdumieniu.

- Stary lis! - zawołał.
- Stary? On nie jest stary! - zaprotestowała nie wiedzieć

czemu zirytowana Debora.

- Nie Ravenscar, Ormskirk!
- Ach, on. Tak, muszę przyznać, że zrobił cioci Lizzie duże

świństwo, ale hrabia jest tu nędznym pionkiem.

- Skąd Ravenscar wiedział, że Ormiskirk ma te weksle?

- dopytywał się Kennet.

Panna Grantham popatrzyła na niego lekko zaniepokojona.

- Właśnie, skąd on to wiedział? Nie pomyślałam o tym!

W takim razie musiał się rozpytywać! Haniebny i wstrętny!

Jeszcze pożałuje, zobaczysz!

- O tak, z pewnością. Ale czy to znaczy, że w końcu

wyjdziesz za tego oseska?

- Za nic w świecie!

- Deb, klnę się na mą szablę, że nic nie rozumiem. - Pokiwał

smutno głową. - Jeżeli nie zamierzasz wyjść za Marblethorpego,

to dlaczego na litość boską, nie powiesz tego Ravenscarowi?

Sprawa byłaby załatwiona.

- Lucius, myślałam, że chociaż tobie nie będę musiała tłuma-

czyć - powiedziała z naganą w głosie Deb. - Czy sądzisz, że

poddam się bez walki, jak owca prowadzona na rzeź? Wiesz, jak

on do mnie mówił? Najpierw mnie obraził, a teraz ośmiela się
grozić i nic... powtarzam nic nie zmusi mnie do kapitulacji! Też

coś! Nie! Choćbym miała umrzeć, to i tak go pokonam!

- Moja kochana, skoro tak twierdzisz, to jakże mógłbym ci się

sprzeciwiać. Oczywiście, taki łotr bez czci i wiary zasługuje na

wtrącenie do piwnicy. Ale on wygląda na bardzo upartego. Czy

masz zamiar trzymać go pod kluczem, aż odda ci weksle?

Obawiam się, że może próbować cię przeczekać!

- Pomyślałam o tym! - zawołała triumfalnie. - Nie sądzę, by

131

GEORGETTE MEYER

spędził w piwnicy dłużej niż dwie godziny. Wpadnie we własne

sidła. Chcę, żebyś go porwał we środę wieczorem!

- We środę... - Nagle pojął jej plan. - Nie, Deb, nie możesz

tego zrobić! Przecież we czwartek jest jego wyścig!

- Właśnie dlatego! - przytaknęła. - Nie martw się, zrobi

wszystko, byle stanąć na starcie.

- Moja kochana, jeżeli on ciebie nie zamorduje, a przy okazji

i mnie, to postara się, by nas oboje zamknęli i wysłali na galery!

- zawołał z obawą. - A co gorsza, nawet nie będę miał mu tego

za złe.

To na chwilę zaniepokoiło pannę Grantham, ale szybko znalazła

rozwiązanie.

- Nie sądzę, żeby nas zamordował, a już na pewno nie wsadzi nas

do więzienia, bo jest zbyt dumny, by się przyznać przed światem, że

pokonała go byle panna z kasyna i do tego w taki sposób! Nie, nic

takiego nie zrobi, ale kiedy będzie cierpiał zasłużoną karę, powiem

mu, że mógł sobie oszczędzić trudów, bo nie wyjdę za jego kuzyna,

nawet gdyby to był ostatni mężczyzna na świecie!

- Tak sobie myślę - zaczął powoli Kennet - że gdy będziesz

go miała związanego w piwnicy, mogłabyś z niego wycisnąć te

dwadzieścia tysięcy.

- Nie zrobię czegoś takiego! - Debora aż się zaczerwieniła.

- Jak śmiesz przypuszczać, że dotknęłabym jego ohydnych

pieniędzy, nie mówiąc już o zmuszeniu go, by mi je dał!

~ Ale jakoś nie masz oporów w zmuszaniu go do oddania

zastawu na hipotece, który jest wart przynajmniej pięć tysięcy

funtów, nie wspominając o innych wekslach - zauważył rozsądnie.

- To zupełnie co innego - oświadczyła z godnością. - Tamte...

Na Boga, wyszłabym na ostatnią łajdaczkę. Jak możesz nawet tak

myśleć?

- Masz zbyt wiele skrupułów - powiedział z ironicznym

uśmiechem. - Ale to twoja sprawa. No dobrze, i jak mamy

porwać tego zacnego dżentelmena?

- Miałam nadzieję, że sam to będziesz umiał zaplanować

132

HAZARDZISTKA

powiedziała ufnie Debora. - Si las ci pomoże i we dwóch na

pewno potraficie go obezwładnić.

- Och, z tym nie będzie problemu! Czy chcesz, żebym poszedł

do jego domu, czy zwalił go z nóg na środku ulicy?

- Nie chcę, żeby mu się stała krzywda - wyjaśniła z niepoko

jem panna Grantham. - W każdym razie nie fizyczna. Czy nie

mógłbyś go schwytać w nocy, gdy będzie wychodził z klubu,

albo coś w tym rodzaju?

- Zbyt ryzykowne. - Kennet wydął pogardliwie wargi. - To

musi być zrobione porządnie. Moim zdaniem powinnaś napisać

do niego list, wyznaczając mu spotkanie w ustronnym miejscu,

a ja się tam pojawię zamiast ciebie.

- Nie! - zawołała oburzona. - Nie chcę wygrać dzięki tak

niecnej sztuczce! Poza tym on uważa mnie za kobietę obmierzłą,

która chwyci się każdego, najgorszego nawet sposobu, a ja taka

nie jestem. Musimy wymyślić coś innego.

Kennet przyjrzał się jej uważnie spod oka.

- No dobrze, zostaw to lepiej mnie - oświadczył dyplomatycz

nie. - Wpadnę na jakiś pomysł.

- A co ja mam zrobić z tym ohydnym listem? - zapytała

panna Grantham, a oczy jej zapłonęły, gdy spojrzała na kartkę.
- Chciałabym do niego napisać, żeby poszedł sobie do diabła, ale

toby wszystko popsuło. Muszę go jakoś przetrzymać do środy,

ale nie wiem jak!

- Daj mi pióro! Lepiej, żebym ja odpowiedział w twoim

imieniu. Ty musisz grać na zwłokę, moja droga.

- Dlaczego ty miałbyś odpowiadać w moim imieniu? - zapy

tała podejrzliwie. - Lucius, jeśli coś knujesz.,.

- Skądże znowu - odparł nieco za szybko. - Możesz mi

patrzeć przez ramię, jak będę pisał, i sama zapieczętować list.

Dobrze zrobi temu panu, jeżeli się przekona, że zbyt nisko go

cenisz, by odpowiadać osobiście. A poza tym powinnaś go teraz

błagać o łaskę i uśpić jego czujność, a ty byś się nigdy na to nie

zdobyła. Napiszę w twoim imieniu i w trzeciej osobie.

133

GEORGETTE HEYER

- Co napiszesz? - pytała nadal niepewnie, ale przyniosła

papier i pióro.

Przysunął kartkę i zanurzył pióro w kałamarzu.

- Czy tak będzie dobrze? - To mówiąc, zaczął kreślić ozdobne

litery i powoli czytał na głos: - „Panna Grantham jest wielce

zobowiązana panu Ravenscarowi za jego list i pragnie mu

donieść, że zdumiało ją, iż dżentelmen..." - to słowo podkreślimy,

Deb! - „...zwraca się do bezbronnej kobiety takimi słowami".

- Ja nie jestem bezbronna! - zaprotestowała Debora.

- Cicho! „Żywi ona przekonanie, iż pan Ravenscar nie

zamierza wprowadzić w życie swych barbarzyńskich gróźb,

skoro lady Bellingham w niczym nie zasłużyła sobie na jego

wrogość. Panna Grantham wyraża nadzieję, iż mogliby osiągnąć

kompromis i błaga, by pan Ravenscar skłonił się ku tej sugestii

i odpowiedział na jej list przy najbliższej sposobności". I to też

podkreślimy, by pomyślał, że się przestraszyłaś. Co o tym

sądzisz, Deb?

- Chyba dobre - powiedziała niezadowolonym tonem. - Och,

jak ja nienawidzę błagania o łaskę.

Kennet wysuszył list piaskiem, potem przeczytał i złożywszy

sięgnął po opłatek laku.

- Niedługo zemścisz na nim się, moja kochana, ale do środy

musimy go trzymać z dala, bo inaczej popsuje nam szyki.

- Bardzo dobrze. Wysyłaj - powiedziała.

Kiedy Ravenscar otrzymał list Kenneta, zareagował dokładnie

tak, jak to zaplanował jego autor. Nie zdziwił się, że u panny

Grantham pojawiły się oznaki słabości. Spodziewał się, że jego

list mocno ją zaniepokoi i natychmiast poszedł za ciosem, pisząc

drugi, następującej treści:

„Pan Ravenscar przesyła pannie Grantham pozdrowienia i prag

nie ją poinformować, że żaden kompromis go nie zadowoli, nalega

więc, by w ciągu trzech dni podjęła decyzję. Po tym terminie uzna,

iż może poczynić kroki, które, jak sądzi, ściągną na pannę

Grantham takie zawstydzenie, jakie z najwyższą niechęcią

sprowadziłby na jakąkolwiek niewiastę, bezbronną czy nie".

- Proszę! - zawołała panna Grantham gniewnie, gdy prze

czytała ten nieprzyjemny list. - Mówiłam ci, że nie chcę, byś

mnie nazywał bezbronną kobietą! Wiedziałam, że tak będzie!

- Ale tylko do czasu - obiecał Lucius Kennet.
- Zapłaci mi za to! - oświadczyła wojowniczo. - Tylko mi go

tu przyprowadź w środę!

- Zrobię to, moja kochana, nic się nie bój!

- Tak, ale czy wiesz, jak to zrobić?

- Zostaw to mnie, Deb. To moja część zadania.

Taka odpowiedź jej nie wystarczyła, ale gdy jej nagabywania

zbywał śmiechem, wyraziła tylko głośno nadzieję, że ofiara nie

poniesie poważnych szkód na ciele i zdrowiu.

!35

GEOHCETTE MEYER

Oczywiście, wcale się tym nie martwię - wyjaśniła. - Wcale

bym się nie przejęła, gdybyś go zabił, ale toby bez wątpienia

sprowadziło na nas wielkie kłopoty, a tego na pewno nie chcemy!

Kennet zgodził się, że nie chcą kłopotów, i poszedł kreślić

następny list tym samym ozdobnym pismem. Ale tego listu nie

zamierzał już jej pokazywać.

Deborze zaś nie pozostało nic innego, jak tylko czekać i snuć

słodkie marzenia o okrutnej zemście. Nie spodziewała się żadnych

wieści od Ravenscara, dlatego następnego dnia, wyglądając przez

okno, bardzo się zdziwiła na widok zatrzymującego się przed

domem powozu z jego herbem na drzwiczkach. I gdy tak patrzyła

zaskoczona, stangret zeskoczył z kozła i wysunął schodki. Ale to

nie Maks wysiadł z powozu. Panna Grantham rozpoznała kształtną

figurkę Arabelli Ravenscar i osłupiała ze zdziwienia.

Panna Ravenscar stanęła u drzwi frontowych i podała swój

bilet wizytowy. Siias Wantage przyniósł go Deborze, a podając

stwierdził ponuro, że jego zdaniem to brudna sztuczka i powinna

mu pozwolić odesłać dzierlatkę z kwitkiem. Panna Grantham

była jednak bardzo zaintrygowana, co sprowadza Arabellę,

i poleciła prosić ją na górę.

W parę chwil później Arabella weszła do pokoju spowita

w muślinową suknię w kwiatowy wzór, przybraną różowym

jedwabiem w drobne kwiatuszki, narzutkę z różowego jedwabiu

i wspaniały kapelusz z różowymi wstążkami zawiązany pod

brodą. Zatrzymała się na progu, z przechyloną na bok główką

obserwując gospodynię, czym przywiodła Deborze na myśl

ptaszka. Duże, brązowe oczy patrzyły pytająco i lśniły w nich

łobuzerskie błyski.

Panna Grantham, ubrana w ładną, jasnozieloną suknię z fałdą

z tyłu układającą się niczym tren i skromnie uczesana, podeszła,

by przywitać gościa, zapomniała zupełnie, że gdy poprzednio

spotkała się z panną Ravenscar, miała na sobie bardzo niegustow-

ny i wulgarny strój.

- Jak się pani miewa? - zapytała uprzejmie.

136

HAZARDZISTKA

Z twarzy Arabelli zniknął pytający wyraz. Podbiegła do Debory

i chwyciła ją za rękę.

- Tak! Wiedziałam, że cię polubię! Tak okropnie się zachowałaś!

Ale powiedziałam ciotce, że nie mogę nie lubić kogoś o tak

śmiejących się oczach! Czy gniewasz się na mnie, że przyszłam tu

bez mamy? Ona nigdzie nie wychodzi, a poza tym jest przeciw

tobie, jak i cała reszta rodziny! Tylko Adrian twierdzi, że ty zwykle

jesteś inna i wtedy postanowiłam, że sama tu przyjadę i zobaczę!

- Nie powinna pani tu przychodzić, panno Ravenscar - odparła

zaczerwieniona Debora. - Nie sądzę, by pani brat pochwalał

wizytę w tym domu.

- Och, też mi. Kto by się przejmował Maksem? - rzuciła

pogardliwie. - Wcale się o tym nie dowie. A poza tym skoro

masz być moją kuzynką, to nikt nie powinien krytykować mojej

wizyty tutaj. Bardzo się cieszę, że wychodzisz za Adriana.

- Doprawdy? - zdziwiła się Debora i poprowadziła gościa

w kierunku sofy. - Nie wiem, z jakiego powodu.

- Och, teraz cieszę się, bo cię lubię - odparła Arabella

siadając i patrząc na nią z miłym, ufnym uśmiechem. - Przedtem

byłam zadowolona, bo mama i ciotka Selina powzięły zgoła

idiotyczny plan wydania za Adriana właśnie mnie, a żadne z nas

wcale tego nie chce. Oczywiście, nigdy by nas do tego nie

zmusiły, bo już dawno ustaliliśmy, że zupełnie do siebie nie

pasujemy, ale nawet sobie nie wyobrażasz, jakie to męczące, gdy

ludzic tak knują za plecami.

- Bez wątpienia twój brat również pragnie tego związku?

- Obawiam się, że tak, choć nigdy o tym nie wspomniał. Na

temat małżeństwa powiedział mi tylko, że jestem zbyt młoda

i głupia, by o tym myśleć. Absurd! Ale i tak się nie przejmuję

tym, co mówi Maks. Wyjdę, za kogo będę chciała, i wtedy, gdy

będę chciała! Już wiele razy byłam o krok od ucieczki, by wziąć

ślub w tajemnicy.

- Tak często zmieniasz zdanie? - Debora nie umiała po

wstrzymać wybuchu śmiechu.

137

GEORGETTE MEYER

Tak. Prawda, jakie to okropne? - westchnęła Arabella,

potrząsając głową. - Zakochałam się już mnóstwo razy. A naj

dziwniejsze, że za każdym razem czułam, jakby to było na

zawsze. Tylko że nigdy tak nie jest. Dlatego mama przywiozła

mnie do Londynu. Ona jest słabego zdrowia i ma ze mną krzyż

pański. Powiedziała, że Maks musi się mną zająć, a mnie w to

graj, bo lubię życie tutaj i chodzenie na przyjęcia.

- A brat zapewne nie narzuca się ze zbyt surową opieką?

- Och, nie - oświadczyła pogodnie. - Maks to poczciwina,

a przy tym jest bardzo rozsądny. Oczywiście, nie lubi, gdy mu

się sprzeciwiam, ale rozumiemy się niemal bez słów.

- Obawiam się, że bardzo by się rozgniewał, gdyby wiedział,

że przyszłaś do mnie z wizytą.

- Maks nigdy się na mnie nie gniewa - odparła pewnie panna

Ravenscar. - A poza tym z jakiego powodu? Przecież jesteś

czarująca!

- Dziękuję. - Debora zarumieniła się. - Jednak błagam, byś

mu nie wspominała o tej wizycie. Chyba zdajesz sobie sprawę,

jak bardzo mnie nie lubi.

- Tak, oczywiście, ale zupełnie nie pojmuję dlaczego. Myślę,

że byłoby dobrze, gdybym mu powiedziała, jak bardzo się co do

ciebie pomylił.

- Och, nie - zaprotestowała szybko Deb. - Proszę, nie rób

tego! Wiem, że dziwnie to zabrzmi, ale lepiej, żeby się nie

dowiedział o tym spotkaniu.

- W takim razie nie pisnę ani słówka - przyrzekła zgodnie

Arabella. - Przyznaję, że tak będzie lepiej, bo jeżeli wobec

ciebie powziął jedno z tych swoich głupich uprzedzeń, to

nikogo nie posłucha. Ale dlaczego w Vauxhall zachowywałaś

się tak karygodnie? Błagam, powiedz! Tak bardzo mnie to

śmieszyło!

Panna Grantham wyznała tylko, że nie może tego wyjawić.

Arabella bardzo chciała zgłębić tę tajemnicę, ale powstrzymało

ją dobre wychowanie, zmieniła więc temat. Powiedziała, że

138

HAZARDZISTKA

poznała pana Granthama i zastanawia się, czy to jakiś jej

krewny.

- Spotkałam go na raucie w Tunbridge Wells - powiedziała.

- Służy w czternastym pułku piechoty.

- Naprawdę?! W takim razie poznałaś mojego brata. Znasz go

dobrze?

- Och, tańczyłam z nim wiele razy - odparła beztrosko

Arabella. - W uzdrowisku było bardzo nudno aż do chwili, gdy

przyjechali żołnierze.

Rozmowę przerwało wejście Luciusa Kenneta, któremu Silas

powiedział, kto jest na górze. Przywiodła go tu czysta ciekawość,

by na własne oczy obejrzeć niezwykłego gościa.

Panna Grantham nie ucieszyła się z jego obecności. Z uwagi

rzuconej beztrosko przez Arabellę domyśliła się, jaką ma płochą

naturę, a Kennet był przystojny i miał dużo męskiego uroku,

- Musiała go przedstawić dziewczynie, ale robiąc to, spojrzała na

niego znacząco, na co odpowiedział bezczelnym uśmiechem.

Usiadł naprzeciwko i zabawiał obie damy konwersacją. Za-

chowywał się miło, mówił ze swobodą i pewnością siebie,

a w oczach czaił się uśmiech, który niejedną już zwiódł na

manowce. Panna Grantham zauważyła jednak z ulgą, że jej

gościa traktuje wedle wszelkich zasad dobrego tonu.

Mimo to ucieszyła się, gdy Arabella zaczęła się zbierać do

wyjścia. Lucius Kennet stanowił zupełnie nieodpowiednie towa-

rzystwo dla dziewczyny, która nie ukończyła jeszcze dziewiętnastu

lat. Tym bardziej że wesołe anegdoty i barwne opowieści Kenneta

zrobiły na niej duże wrażenie.

- Och, tak bym chciała być hazardzistka i podróżować, i mieć

przygody! - zawołała Arabella, ponownie sięgając po rękawiczki.

- Muszę już iść, ale proszę mi pozwolić na kolejne odwiedziny,

panno Grantham! Obiecuję, że nie pisnę o tym słówka ani

Maksowi, ani mamie!

Choć panna Grantham obmyśliła wiele sposobów ukarania

Ravenscara, to jednak wprowadzenie jego przyrodniej siostry do

139

GEORGETTE HEYER

kasyna nie było jednym z nich. Oświadczyła więc Arabelli, że nie

pozwala jej przyjeżdżać do tego domu, skoro jej krewni nie

akceptują jego mieszkańców.

- To niestosowne, moja droga - powiedziała, ujmując dłoń

dziewczyny i lekko ją poklepując. - Musisz robić to, co mama

i przyrodni brat uznają za właściwe.

- Ależ to nudziarstwo! Nie myślałam, że się taka okażesz.

- Arabella wydęła gniewnie usta. - Ostrzegam, że jak wyjdziesz

za Adriana, będę cię często odwiedzać!

- Och, wtedy to będzie zupełnie co innego - odparła Debora

z uśmiechem.

Arabella wyszła z Kennetem, który pomógł jej wsiąść do

powozu; oświadczył przy tym, iż bardzo mu przykro, że już

więcej jej nie zobaczy w domu na St James's Square, przede

wszystkim dlatego, że gdy wszedł do salonu, w którym ona była,

miał wrażenie, jakby świeciło w nim słońce.

- Mamy dziś bardzo pogodny dzień - odparła niewinnie

dziewczyna.

- Tak, ale okna salonu wychodzą na północ - przypomniał.

- To niczego nie wyjaśnia.

Na policzkach Arabelli pokazały się urocze dołeczki.

- Rzeczywiście, bardzo dziwne - przyznała rozbrajająco.

- Zastanawiam się, czy panna chodzi na spacer do parku?

- Oczywiście, że tak. Rano z moją pokojówką. - I po chwili

dodała z psotnym błyskiem w oku: - Uosobienie dyskrecji!

Ciągle jeszcze trzymając jej drobną dłoń, dodał:

- Panno Ravenscar, nigdy w życiu nie widziałem ładniejszej

szelmutki! Doprawdy, dziwne byłoby, gdybyśmy pewnego pięk

nego dnia nie spotkali się w parku.

- Och, pan też tam spaceruje? - spytała zdumiona. - Więc

zapewne się spotkamy... pewnego pięknego dnia.

Wysunęła dłoń z jego ręki, a Kennet ze śmiechem skinął na

woźnicę, by ruszał.

Ravenscar zaś otrzymał następny list z St James's Square

140

HAZARDZISTKA

skreślony tym samym ozdobnym pismem, ale znacznie bardziej

nerwowy w treści. Autorka pisała o nieoczekiwanych komplikac

jach, robiła nadzieję na ewentualne poddanie się i wyrażała

mocne pragnienie spotkania, by mogła wyjaśnić swą niezręczną

sytuację. Kennet, swobodnie improwizując w imieniu panny

Grantham, napisał, że lady Bellingham nie powinna pod żadnym

pozorem wiedzieć o tej korespondencji ani o propozycji negocjacji,

i prosił, by pan Ravenscar był tak dobry i przesłał odpowiedź pod

adresem pana Luciusa Kenneta, Jermyn Street numer 66.

Ravenscar zupełnie nie rozumiał ani tajemniczych aluzji

w liście, ani potrzeby dyskutowania nad jego ultimatum i to

właśnie napisał w odpowiedzi. Na co otrzymał kolejny, wręcz

histeryczny list, którego autorka sugerowała, że to lady Bellingham

uknuła spisek, by złowić lorda Mablethorpego, oraz opisywała

swój lęk przed ciotką, co akurat bardzo by zdumiało obie damy,

gdyby miały okazję widzieć ten wyjątkowy tekst. List kończyło

błaganie, by pan Ravenscar zechciał się spotkać z nią w parku,

we środę po zmierzchu, a wtedy wyjaśni mu sytuację i zrobi, co

w jej mocy, by spełnić jego życzenia.

Maks, który zupełnie nie znał lady Bellingham, uznał te

oskarżenia za bardzo prawdopodobne. Ogarnęło go nawet miłe

zadowolenie i bez odrazy myślał o ponownym spotkaniu z panną

Grantham. Dlatego też Lucius następnego dnia z radością przyjął

bilecik od Ravenscara, w którym ten zapewniał pannę Grantham

o przybyciu na umówione rendez-vous.

Silas Wantage powiadomiony przez Kenneta o spotkaniu

w parku, odchrząknął tylko i powiedział, by resztę zostawić jemu.

- Mój dobry człowieku, Ravenscar to nie byle dandys! - odparł

niecierpliwie Lucius. - On się boksuje z Mendozą!

- Dobry w pięściach, co? Tak myślałem, kiedy pierwszy raz

tu wszedł, że mocny w barach. To mi nawet pasuje, żeby się

z nim zmierzyć. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio trafiła mi się

dobra walka.

- Silas, przecież to nie ring! Żadnych pięści.

141

GEORGETTE HEYER

Odźwiernemu nie spodobała się ta decyzja ani plan Kenneta,

by kijami obić ofiarę, aż straci przytomność, ale ustąpił i obiecał

pomóc Luciusowi w sprawnym przeprowadzeniu całej akcji.

We środę po południu przybył z Kentu panicz Christopher

Grantham.

Chris - trzy lata młodszy od siostry - był przystojny, jasno

włosy, ale jego oczom brakowało blasku, jaki miały oczy Debory.

Ponieważ kochająca ciotka nie odmawiała mu niczego, wyrósł na

rozpuszczonego młodzieńca, który nie liczył się z potrzebami

innych. Ale jego egoizm wypływał raczej z bezmyślności niż ze

złego charakteru. Był powszechnie lubiany, miał dobre maniery,

świetnie siedział na koniu, a jego hojna natura sprawiła, że

wydawał znaczne sumy na podejmowanie kolegów z regimentu

w pełni doceniających jego gościnność.

Ostatni raz przyjechał na urlop do Londynu niemal rok temu,

ciotka i siostra ucieszyły się więc z jego wizyty i natychmiast

zauważyły zmiany, które przyniósł czas. Uściskały go najczulej

i uznały, że prezentuje się idealnie. On z radością odwzajemniał

uściski. Pytanie Debory, czy odpowiada mu kariera w wojsku

i czy lubi oficerów w czternastym regimencie, przypomniała mu

o tym, co najbardziej leżało mu na sercu, szybko więc sprowadził

rozmowę na temat przenosin do kawalerii.

Siostra odpowiedziała natychmiast, by jak najszybciej za

pomniał o tym pomyśle, bo jest zbyt kosztowny.

- Och, nie więcej niż osiemset funtów, a nawet mniej, jeżeli

dodać to, co dostanę za mój patent oficerski - zapewnił ją Chris.
- Poza tym mam szczególne powody, dla których chciałbym się

znaleźć w lepszym regimencie. Wiesz, że oddziały liniowe

trafiają zawsze najgorzej. I pomyśl, jak twój jedyny brat doskonale

wyglądałby w nowym mundurze!

- To absolutnie wykluczone! - odparła Debora stanowczo.

- Biedna ciocia Lizzie ostatnio tak wiele straciła, że nie może

sobie pozwolić na dodatkowe wydatki.

- Fortuna na pewno się do cioci uśmiechnie. Chciałabyś,

142

HAZARDZISTKA

ciociu, zobaczyć mnie w pelerynie i ze srebrnymi pagonami,

prawda?

- Tak, ale na to nam nie starczy, mój drogi - powiedziała lady

Bellingham bardzo przygnębiona. - Nie zdajesz sobie sprawy,

jak wiele kosztuje utrzymanie tego domu. A teraz jeszcze...

- urwała, bo bratanica rzuciła jej wymowne spojrzenie i tylko

dokończyła pospiesznie. - Nie ma o czym mówić. Porozmawia

my później.

- Żyjecie tutaj jak królowe! - Rozejrzał się krytycznie wokoło.

- Nie widziałem tak wspaniale wyposażonego domu. Umeb

lowanie musiało kosztować fortunę.

- Rzeczywiście - przyznała ciotka. - Kosztowało krocie,

i jeszcze tego nie spłaciłyśmy, bo kogo stać na sumy, których te

łotry żądają. Na dodatek każdy próbuje grać na kredyt, a czasy

takie ciężkie, że rzadko kiedy widzę rulon z dwudziestoma

gwineami! A E.O. też nie okazał się tak dochodowy, jak

sądziłyśmy.

- E.O.! - powtórzył zdumiony. - Moja droga ciociu, przecież

chyba nie pozwalasz na to?

- Dlaczegóż by nie? - zapytała ostro Debora. - To jest

kasyno, Chris.

Wiercił się zmieszany na krześle i zaczął coś mówić o zamknię

tych przyjęciach.

- O, tak, wysyłamy zaproszenia, ale nie odprawiamy od drzwi

nikogo, kto ma parę funtów do stracenia - wyjaśniła siostra.

Chrisowi niewątpliwie bardzo się to nie podobało, ale trochę

obawiał się siostry, odezwał się więc dopiero, gdy wyszła

z pokoju. Zwrócił się wtedy do lady Bellingham, chcąc się

dowiedzieć, co ją opętało, by zmienić charakter wieczornych

przyjęć.

Debora i ciotka ustaliły, że nie wspomną mu o hipotece na dom

ani groźbie Ravenscara, ale dama gładko wyśpiewała całą historię,

nie pomijając skandalicznego rachunku za groszek i poszerzenia

grona domowników o Phoebe Laxton. Oszołomiony młodzieniec

143

GEORCETTE HEYER

trudem pojmował całą historię. Jego poczucie przyzwoitości

urażone na początku odkryciem, że przyjęcia i karty dia wy

branych, jakie organizowała ciotka, w tak ponury sposób przero

dziły się w kasyno, zostało wystawione na jeszcze sroższą próbę,

gdy się dowiedział, w jaki sposób próbowano przekupić jego

siostrę, by zrezygnowała z pretensji do tytułu i fortuny lorda

Mablethorpego. Na koniec całkiem rozsądnie stwierdził, że skoro

przez ubiegły rok prowadziła kasyno, które stało się niemal

zwykłą szulernią, to wcale nie dziwi się niechęci krewnych lorda

do tego związku i nie może ich za to potępiać.

Lady Bellingham rozpłakała się i nawet nie przyszło jej na myśl,

by mu powiedzieć, że to jego kosztowne zachcianki w dużej

mierze zmusiły ją do zamienienia domu w kasyno. Wyznała, że

zdaje sobie sprawę, jakie to niefortunne, ale doprawdy nie

wiedziała, gdzie szukać pieniędzy na opłacenie rachunków. Jeśli

zaś chodzi o Deb, to małżeństwo z Mablethorpem nie jest dla niej

żadną krzywdą, a wręcz przeciwnie, wszystkim wyszłoby na dobre.

- Widzisz, mój drogi, spotkała go przy stole do faro i choć jest

trochę dla niej za młody, to doskonale do siebie pasują - powie

działa.

-Nie rozumiem, co ją opętało, żeby odrzucić tak dobrą partię!

- zawołał Chris. - Szczególnie teraz, gdy bardzo wiele znaczyłaby

dla mnie siostra we właściwych kręgach! Nic o tym nie wie, ale

zapewne zmieni zdanie, kiedy jej wszystko opowiem.

- Co, mój drogi chłopcze? - spytała ciotka, osuszając oczy.

- Zapewniam cię, ona nikogo nie słucha! Obawiam się nawet, że

straciła rozum!

Christopher Grantham zarumienił się i jąkając wykrztusił:

- A więc, ciociu, spodziewam się... To jest, ufam... Wierzę, że

mam wszelkie powody, by myśleć... Mówiąc krótko, niedługo

sam powinienem się ożenić. Chyba pamiętasz, bo nadmieniłem

o tym w liście.

- O, tak - westchnęła. - Ale Deb mówi, że nie masz nawet co

marzyć o rychłym ślubie i rzeczywiście jesteś zbyt młody!

144

HAZARDZISTKA

- Deb stanowczo za bardzo się tu rządzi! - oświadczył mocno

dotknięty. - Myśli, że skoro sama nigdy nie była zakochana, więc

i ja nie powinienem! Ale gdybyś ją tylko zobaczyła, ciociu!

- Ale ja ją przecież widziałam! - zaprotestowała ciotka.

- O czym ty mówisz, Chris?

- Nie o Deborze! O Arabelli! - Imię to Christopher wymówił

tonem pełnym szacunku.

- Och! Ale po ślubie będziesz wydawał znacznie więcej niż

jako kawaler. Nie zdajesz sobie sprawy, ile kosztuje utrzymanie

domu! Tylko pomyśl! Siedemdziesiąt funtów za groszek!

- Właśnie, skoro o tym mowa... - Zaczerwienił się jeszcze

bardziej. - Arabella to bardzo posażna panna. Oczywiście nie

zamierzam żyć na jej koszt, dlatego właśnie chciałbym zmienić

regiment. Pochodzi z jednej z najlepszych rodzin i wszystko

zależy od tego, czy jej opiekun uzna mnie za odpowiedniego

kandydata! Gdyby tylko Deb została lady Mablethorpe! Tylko

pomyśl, jak bardzo by mi to pomogło!

- Święta prawda, mój drogi, ale jej nie przekonasz - stwierdziła

ponuro lady Bellingham. - Mnie też by to bardzo pomogło.

- A zamiast tego odkrywam, że ten dom stoczył się niemal do

poziomu szulerni - ciągnął urażony Chris. - W najgorszym

momencie! Naprawdę sądzę, że ciocia powinna była bardziej

uważać!

Ta surowa przygana wielce przygnębiła lady Bellingham, która

zrozumiała, że młodzieniec nie uświadamia sobie w pełni powagi

sytuacji. Nieporadnie próbowała opowiedzieć mu o trudnościach,

jakie ma wdowa próbująca wyżyć z ograniczonych funduszy

i obarczona parą bratanków. Jego własne problemy pochłaniały

go tak dalece, że w ogóle jej nie słuchał. Uraczył ją za to opisem

niezliczonych uroków Arabelli i wyraził przekonanie, że jeżeli

coś stanie na przeszkodzie zawarcia małżeństwa, zapewne nie

zdoła znaleźć dość sił do życia i może sobie strzelić w łeb, żeby

skończyć z tym wszystkim.

Lady Bellingham była przerażona, słysząc takie oświadczenie

145

GEORGŹTTE MEYER

z jego ust, i błagała, by miał na względzie jej nerwy. Gdy

powtórzyła rozmowę Deborze, ta tylko odpowiedziała, że wy

słuchiwała takich samych gróźb lorda Mablethorpego, który teraz

bez opamiętania zakochał się w Phoebe.

- Ale Chris jest tak impulsywny! - westchnęła lady Bellin-

gham. - Muszę przyznać, że byłoby cudownie, gdyby ożenił się

z posażną panną i tak mi przykro, że z mojego powodu nie będzie

mógł tego zrobić.

- Jak on śmiał coś takiego cioci powiedzieć! - zawołała

Debora. - Cóż za czarna niewdzięczność! Powiem mu, co myślę

o jego szaleństwie! Też coś: ślub z bogatą panną! Nic z tego nie

wyjdzie, był już zakochany przynajmniej z tuzin razy i bez

wątpienia zrobi to jeszcze z dziesięć. Kim jest ta dziewczyna?

- Och, nie wiem! Nie powiedział mi, a byłam zbyt roztrzęsiona,

żeby o to spytać! Moja kochana, bardzo mu się nie podoba, że

prowadzimy kasyno, i aż się boję myśleć, co powie, gdy usłyszy

o hipotece i tym okropnym człowieku grożącym nam komor

nikiem.

- O to się nie martw, ciociu, nie będzie żadnego komornika.

Panna Grantham mówiła tak stanowczo, bo posłaniec przyniósł

jej kartkę od Luciusa Kenneta, który przypominał jej, by

przygotowała piwnicę dla gościa. Pokładała ufność w przyjacielu

i była absolutnie pewna, że nim zapadnie noc, dostanie w ręce

znienawidzonego wroga.

Lady Bellingham spodziewała się tego wieczoru wielu osób

w salonach i pannę Grantham dręczył niepokój, jak Kennet i Silas

zdołają niepostrzeżenie wnieść więźnia do piwnicy. A ponieważ

nie umiała wymyślić żadnego sposobu udzielenia im pomocy,

przeto uznała, że na pewno wzięli ten problem pod uwagę,

i przestała się tym trapić. Poszła na górę zmienić zieloną suknię

na wieczorowy strój z bladozłotego brokatu.

W tym czasie lady Bellingham przedstawiała bratanka pannie

Laxton, uprzedziwszy go najpierw, że nie wolno nikomu mówić

o jej obecności w tym domu. Siostra już wcześniej opowiedziała

146

HAZARDZISTKA

mu o okolicznościach, które doprowadziły do przybycia Phoebe

do domu na St James's Square, i choć początkowo skłaniał się ku

poglądowi, że postąpiła bardzo niemądrze, wtrącając się w nie

swoje sprawy, to szybko uległ czarowi brązowych oczu dziew

czyny i jej kruchemu wdziękowi i uznał czyn Debory za właściwy.

Chris nie miał okazji, by z rana porozmawiać z siostrą na

osobności, ale potem, w drodze do jadalni, zapytał ją, czy to

prawda, że odrzuciła bardzo korzystną propozycję małżeństwa.

Zgodnie z prawdą przyznała, że nie dała rekuzy zalotnikowi, ale

widząc rozjaśnioną twarz brata, zaraz dodała, iż nie ma zamiaru

wyjść za Mablethorpego, choć teraz nie chce, by ktokolwiek

o tym wiedział.

- Jaka z ciebie dziwaczka! - zawołał. - Dlaczego nie masz

zamiaru za niego wychodzić? Przecież nie możesz liczyć na

lepszą propozycję! Podobno dziedziczy pokaźną fortunę, a ciocia

mi mówiła, że ma łagodny charakter. I cóż cię powstrzymuje?

- Nie jestem w nim zakochana - odparła, dodając ze złośliwym

uśmiechem: - Ty to na pewno doskonale zrozumiesz.

- Tak, rzeczywiście - westchnął. - Ale różnimy się pod

wieloma względami. Nie kochasz nikogo innego, prawda?

- Oczywiście, że nie, ale chyba nie jestem zbyt stara na miłość?

- Ciotka wspomniała o hrabi Ormskirku - popatrzył na nią

z niepokojem. - Nie zrozumiałem, o co jej chodziło. Wiesz, jak

ona potrafi przeskakiwać z tematu na temat. Ale nie brzmiało to

zbyt... Nie planujesz chyba związku nieformalnej natury?

- Nie - zapewniła. - Nie musisz się o to martwić.
- Wiedziałem, że to nie w twoim stylu! Ale wszystko tutaj stoi

na głowie.... Chyba mogę ci ufać!

- Tak, na pewno. A czy ja mogę ci ufać, Chris? Zaskoczyła

mnie zupełnie wiadomość o twoim małżeństwie!

- Drażnisz się jak zawsze! - Zaśmiał się, ściskając ją za

ramię. - Poczekaj, aż ją zobaczysz! Wtedy wszystko zrozumiesz!

To naj śliczniej sza, najpiękniejsza kruszyna na świecie! A ten

dowcip! Ten urok! Niestety, idę o zakład, że nie pozwolą mi się

147

GEORGETTE HEYER

z nią ożenić, szczególnie po tym, jak ciocia pozwoliła, by ten
dom zamienił się w spelunkę! Nigdy w życiu nie byłem tak

wściekły!

- Jeżeli ci się to nie podoba, to pozwól, że dam ci radę:

wydawaj mniej pieniędzy! - powiedziała Debora brutalnie. - Nie

masz prawa niczego wyrzucać cioci Lizzie! Chyba nie sądzisz,

że prowadzi kasyno dla własnej przyjemności,

Wyglądał na przejętego do głębi i wykrztusił niepewnie, że nie

był świadomy, jak źle stoją sprawy.

- To pewnie Lucius podsunął cioci ten pomysł. I wcale bym

się nie zdziwił, gdyby i ciebie zachęcił do tego.

- Mój drogi bracie, Lucius nie ma aż tak uroczych pomysłów.

Nie mogłam pozwolić, by ciocia męczyła się sama. Poza tym

jestem tu uważana za wielką atrakcję.

- Jak możesz tak mówić! Zaczynam się zastanawiać, czy nie

sprzedać patentu oficerskiego! Nie podoba mi się, że moja siostra

bywa w towarzystwie hazardzistów! Gdzie jest Lucius? Czy

przyjdzie tu dzisiaj?

- Niewątpliwie - odparła Debora, mając nadzieję, że Lucius

Kennet jest już w drodze powrotnej i że udało mu się wykonać

zadanie.

Maks przybył na rendez-vous do parku sam i na piechotę,

zgodnie z oczekiwaniami Kenneta, który właśnie dlatego wy

znaczył spotkanie niedaleko domu Ravenscara, w bocznej alejce.

Lucius wiedział, że Ravenscar najczęściej sam powoził, przy

innych okazjach albo szedł pieszo, albo wzywał dorożkę. U podej

rzanie wyglądającego indywiduum wynajął zamknięte łando,

a opryszek dodatkowo zaproponował swą pomoc. Oświadczył, że

za pięć gwinei pomoże w morderstwie, a zwykłe porwanie to dla

niego małe piwo, jest więc do usług. Wypłacone złote monety

nadgryzł i oświadczył, że lubi pracować dla uczciwych gości.

Obiecał trzymać pojazd w pogotowiu oraz na cały wieczór

oślepnąć i ogłuchnąć.

Pan Ravenscar dostrzegł lando, gdy szedł na umówione miejsce,

i uznał je za pojazd panny Grantham. Zapadał zmrok, w parku

nie było nikogo. Nie rozumiał, dlaczego Debora chciała się

spotkać o tak później porze i w wielkiej tajemnicy. Wcale by się

nie zdziwił, gdyby uciekła się do fortelu, i przygotował się, by

stawić czoło całemu arsenałowi kobiecych sztuczek: łez, błagań,

próśb i spazmów. Na pewno będzie go nakłaniać do ustępstw.

Cynicznie uznał, że widać pożałowała dwudziestu tysięcy funtów,

i postanowił w duchu, iż żadne zabiegi nie skłonią go do

zaproponowania tej sumy lub nawet połowy. Będzie miała

szczęście, jeżeli dostanie hipotekę na dom i weksle.

149

GEORGETTE HEYER

Ścieżka, którą podążał, biegła wzdłuż rabat jesiennych kwiatów,

a od drogi odgradzał ją rząd drzew, dlatego w zapadającym

zmroku było tak ciemno, że widział wyraźnie tylko parę kroków

naprzód. Przed nim majaczyła drewniana ławka przy kępie

kwitnących krzewów, to tutaj wyznaczyła spotkanie panna

Grantham. W pobliżu nie było nikogo. Ravenscar zatrzymał się

i rozejrzał podejrzliwie. Zgodnie z ostatnią modą nie nosi!

szpady, miał ze sobą tylko laskę. Wiedziony przeczuciem zacisnął

na niej dłoń, lecz nim się domyślił, że to nie Debora przybyła na

umówione spotkanie, zza krzaków wyskoczył z kijem w garści

Silas Wantage i rzucił się na niego.

Ravenscar uniknął ciosu w głowę tylko dlatego, że błyskawicz

nie się pochylił. Kij świsnął w powietrzu tuż obok jego ucha.

Maks chwycił laskę niczym rapier. W ciemnościach nie rozpoznał

Silasa i pomyślał, że został napadnięty przez rabusia. Gdy

Wantage znów go zaatakował, otrzymał silne uderzenie w przegub

i jęknąwszy z bólu, upuścił kij na ziemię. W tym momencie

Maks, widząc okazję do ataku, rzucił laskę i podskoczył ku

niemu, wymierzając dwa ciosy w szczękę. Głowa Silasa od

skoczyła do tyłu, ale nie na darmo spędził dziesięć lat na ringu,

Szybko wrócił od siebie i nie szukając kija, stanął do walki

osłaniając pięściami twarz.

- No, dalej! - krzyknął zadowolony, że mimo wszystko doszło

do walki wręcz.

Ravenscar też był przygotowany, ale Lucius Kennet, który

chciał jak najszybciej załatwić całą sprawę i obawiał się, że

w każdej chwili może ich nakryć dozorca parku lub spóźniony
przechodzień, wybiegł zza pleców Maksa i zdzielił go kijem
przez głowę, nim ten się zorientował, że ma dwóch przeciwników,
a nie jednego.

Ravenscar padł.

- Źle zrobiłeś, panie Kennet! - zawołał gniewnie Silas. - Walić

go od tyłu i zepsuć mi ciekawie zapowiadającą się walkę! Od tyłu

atakuje nikczemnik, a ja taki nie jestem!

150

HAZARDZISTKA

Nie gadaj po próżnicy, głupcze! - Lucius pochylił się nad

leżącym Maksem. - Zaraz wróci do siebie. Pomóż mi go związać!

Silas z obrażoną miną wyjął dwa rzemienie i zaczął związywać

nogi w kostkach, podczas gdy Kennet krępował dłonie na plecach

oraz kneblował usta.

- Mówiłem, że ma mięśnie jak złoto, i miałem rację. Widział

pan, jak jego prawa ręka wylądowała na mojej szczęce? Zna się

na rzeczy, oj, zna. Aż mi zatrzeszczały kości. A pan tu wyskakuje

i wali przez łeb, nim zdążyłem mu krwi upuścić.

- Bałem się, że to twoja zaraz pocieknie - zauważył Kennet,

szybko wiążąc supły. - Bierz go za nogi. Musimy go wsadzić do

landa, nim dojdzie do siebie.

- Przyznaję, jest szybki - rozważał Silas, podnosząc Ravens-

cara z ziemi. - Ale nie godzi się tak niecną sztuczką pokonać

pięściarza, panie Kennet. Prawdę mówię.-

Gdy wreszcie zdyszani donieśli Maksa do powozu, z wielką

ulgą cisnęli go na tylne siedzenie. Był z niego kawał chłopa.

Lando wyjechało już z parku, gdy Ravenscar się poruszył

i otworzył oczy. Najpierw poczuł, jak kręci mu się w obolałej

głowie, a potem zdał sobie sprawę, że jest spętany. Jednym

gwałtownym ruchem spróbował zerwać więzy.

- No, spokojnie - szepnął mu do ucha Kennet. - Nic się panu nie

stanie, jeżeli się pan będzie zachowywał rozsądnie, panie Ravenscar.

Maks, choć oszołomiony i zdumiony, natychmiast poznał jego

głos. Zesztywniał ze złości na pannę Grantham za jej perfidię i na

siebie za głupotę, że pozwolił się złapać w pułapkę.

W ciemnościach pojazdu rozległ się drugi, niższy głos.

- Pokonał pana nikczemną sztuczką - powiedział ktoś prze

praszającym tonem - Ja nigdy nie walę z tyłu kijem. To nie był

mój sposób i nigdy nie będzie. Ale nie powinien pan tak trapić

panienki Deb, tyle tylko powiem.

Ravenscar nie rozpoznał tego głosu, ale sposób mówienia

zdradził starego pięściarza. Zamknął oczy, próbując zwalczyć

zawroty głowy i pozbierać myśli.

151

GEORCETTE MEYER

Gdy lando zatrzymało się przed domem lady Bellingham,

zapadła już noc. Porywacze zdołali przenieść więźnia tak, że nie

zauważył ich ani mężczyzna idący w kierunku Pall Mail, ani

dwóch lektykarzy czekających w pobliżu.

Suterena była bardzo rozległa, fatalnie oświetlona i tak za

gracona, że bardziej przypominała labirynt niż część wytwornej

rezydencji. Na końcu korytarza wyłożonego kamienną kostką

znajdowała się piwnica przeznaczona na więzienie dla Ravenscara.

Panna Grantham umieściła w niej krzesło.

Zadyszani posadzili na nim Maksa. Silas Wantage, który

przyniósł latarnię, zwykle stojącą przy drzwiach wejściowych,

obejrzał go uważnie i oświadczył, że nic mu nie jest. Pan

Kennet strzepnął koronki przy rękawach i uśmiechnął się,

patrząc z wyższością na ofiarę, a Ravenscar zapragnął, by

choć na dwie minuty mieć wolne ręce.

- Moim zdaniem drugą rundę wygrała Deb. Niech się pan nie

martwi, panie Ravenscar, nie będziemy pana długo trzymać! Na

razie pana tu zostawimy. Pewnie pan zechce zastanowić się nad

swoją sytuacją.

- Lepiej powiedzmy panience Deb, że mamy go - poradził

Silas.

Mężczyźni wyszli, zabierając latarnię i zamykając za sobą

ciężkie drzwi. Zostawili Ravenscara na pastwę ciemności i roz

myślań.

Na górze było już po obiedzie, ale do salonów nie przybyli

jeszcze goście. Lucius poszedł do małego salonu na półpiętrze,

gdzie trzy damy siedziały w towarzystwie Chrisa Granthama,

i nim uścisnął dłoń młodzieńca, mrugnął porozumiewawczo do

Debory. Gdy już przywitał się z Chrisem i do każdej z pań

wesoło zagadnął, lady Bellingham przypomniała sobie, że po

przedniego wieczora stół do E.O. szwankował, i poprosiła Luciusa

o sprawdzenie. Wychodząc za nią z pokoju, minął krzesło panny

Grantham i uśmiechając się, rzucił jej ukradkiem na kolana klucz

do piwnicy. Natychmiast przykryła go chusteczką. Rozdarta

152

HAZARDZISTKA

między poczuciem winy a radością triumfu w parę minut później

wymknęła się pod byle pretekstem.

Znalazła Silasa w holu.

- Silas! Czy... mieliście kłopoty?

- Nawet nie warto wspominać. Ale ostro się stawiał. Tylko że

ja nie uznaję walenia lagą z tyłu, jak to zrobił pan Kennet.

- Ojej! - wykrzyknęła Debora blednąc. - Czy jest ranny?

- Nic poważnego. I tak bym go zgniótł, chociaż mi zapakował

mocny sierpowy w szczękę. I co teraz zrobimy, panienko?

- Muszę z nim porozmawiać - oświadczyła rezolutnie.

- W takim razie lepiej, żebym z panienką poszedł i zabrał

latarnię.

- Wezmę parę świec. Służba może zauważyć zniknięcie latarni.

Ale proszę, chodź ze mną!

- Pójdę, pewnie, ale panienka nie ma się czego bać. Jest

związany jak baleron.

- Ja wcale się nie boję - oświadczyła chłodno.

Przyniosła świecznik z jadalni, a Silas, nakazawszy jednemu

z lokai pilnować wejścia, poprowadził ją stromymi schodami do

sutereny. Wziął od niej klucz i szeroko otworzył drzwi do

więzienia Maksa. Patrzący spod zmarszczonych brwi Ravenscar,

ujrzał smukłą boginię w złotej sukni, trzymającą świece, których

blask płonął w jej włosach. Nie będąc w nastroju do podziwiania

piękna, zmierzył ten uroczy obrazek chłodnym spojrzeniem, nie

zmieniając wyrazu twarzy.

- Niepotrzebnie zostawiliście tę okropną szmatę wokół jego

ust - powiedziała gniewnie. - Nawet gdyby wołał o pomoc i tak

nikt go tu nie usłyszy! Silas, rozwiąż to natychmiast!

Wantage z krzywym uśmiechem wyjął knebel. Panna Grantahm,

stwierdziwszy, że więzień jest blady i ma mocno potarmoszone

ubranie, odezwała się przejęta:

- Obawiam się, że pana za ostro potraktowali. Silas, proszę,

przynieś wina dla pana Ravenscara!

- Pani jest nazbyt łaskawa! - odparł Maks z goryczą.

153

GEORGETTE HEYER

Cóż, przykro mi, jeśli stała się panu krzywda, ale to

wyłącznie pańska wina - broniła się Debora. - Gdyby mnie pan

nie potraktował tak niecnie, nie musiałabym pana porywać.

Zachował się pan w wysoce naganny sposób i należała się panu

nauczka. - W tym momencie przypomniała sobie ich boleśnie nie

wyrównany rachunek. - Niedawno zaszczycił mnie pan opinią,

jakoby powinno się mnie chłostać, wlokąc za wozem ulicami

miasta.

- Czy spodziewa się pani błagania o przebaczenie? - spytał.

- Gorzko się pani rozczaruje, moja jasnowłosa córo Koryntu.

Panna Grantham zalała się pąsem, a w jej oczach rozgorzał

płomień.

- Jeżeli jeszcze raz tak mnie pan nazwie, to pana uderzę!

- wyrzuciła, zaciskając zęby.

- Może pani robić, co panie zechce... wszetecznico! - odparł.

Skoczyła ku niemu, ale się opanowała i odezwała z wymuszo

nym spokojem.

- Korzysta pan z bezkarności, jaką daje panu ta sytuacja.

Wie pan doskonale, że pana nie uderzę, skoro ma pan związane

ręce!

- Zdumiewasz mnie, pani! Nie przypuszczałem, by zawracała

sobie pani głowę takimi nieistotnymi skrupułami.

- Nie ma pan prawa tak mówić! - zawrzała gniewem.
- Doprawdy? - zaśmiał się ostro. - Muszę jedno przyznać: jak

dla mnie zbyt szybko zmienia pani skórę. Zwabiła mnie tu pani

podstępem, a byłem tak głupi, by uznać, że nawet pani nie

upadnie tak nisko, by...

- To nieprawda! Nie użyłam podstępu!

- W takim razie jak pani to nazywa? Gorące prośby o wspa

niałomyślność? A błagalne listy, które pani do mnie pisała?

- Kłamstwo! Wzdragam się przed czymś takim!

- Czcza gadanina! Nie weźmie mnie pani na te plewy! Mam

w kieszeni pani ostatni bilecik.

- Nie pojmuję, o czym pan mówi! - zawołała. - Wysłałam do

154

HAZARDZISTKA

pana tylko jeden list i jak pan zapewne doskonale wie, tylko go

podyktowałam!

- Co takiego? - zapytał zdumiony. - Śmie pani twierdzić, że

nie błagała mnie o spotkanie dziś wieczorem w parku, ponieważ

nie ośmiela się pani wyznać ciotce, iż jest gotowa zawrzeć ze

mną układ?

Na twarzy panny Grantham odmalował się wyraz najgłębszego

zdumienia.

- Proszę mi pokazać ten list! - wykrztusiła z trudem.

- Niestety, dzięki pani mistrzowskiemu posunięciu, nie mogę

spełnić tej prośby. Jeżeli jednak chce pani dalej ciągnąć tę farsę,

to proszę go samej wyjąć z wewnętrznej kieszeni płaszcza.

Zawahała się chwilę, ale potem podeszła do niego, włożyła

dłoń do jego kieszeni i wyciągnęła list.

- Tak, chcę go zobaczyć. Jeżeli pan nie kłamie...
- Błagam, niech pani nie sądzi mnie wedle swej miary...

- warknął,

Jedno spojrzenie na charakter pisma potwierdziło jej obawy.
- O, mój Boże! Lucius! - rzuciła gniewnie. Szybko przebiegła

treść wzrokiem. - Podły! - zakrzyknęła. - Jak on śmiał to

uczynić! Och, powinnam go za to zabić! - Zmięła list w dłoniach

i zwróciła się do Ravenscara, a wyglądała jak uosobienie świętego

oburzenia. - A pan! Sądził, że napisałam coś takiego? Błagania

tchórza? Wolałabym umrzeć! Nigdy w życiu nie spotkałam

mężczyzny równie godnego nienawiści i pogardy jak pan i jeżeli

pan sądzi, że upadłabym tak nisko, by stosować takie podstępy,

to jest pan także na dodatek głupcem, bezczelnym i wyniosłym...

Czy chce pani, bym uwierzył, że te listy nie wyszły spod

pani ręki? - przerwał Ravenscar.

- Nie obchodzi mnie, w co pan wierzy! - odparła oburzona do

głębi Debora. - Oczywiście, że ich nie napisałam. Wcale nie
chciałam do pana pisać, ale Lucius Kennet przekonał mnie, by

odpowiedzieć na ten okropny list od pana! I to on poprosił, bym

wciągnęła pana w pułapkę, żeby mógł pana porwać, ale ja czegoś

155

GEORGETTE HEYER

takiego bym nie zrobiła i mu to od razu powiedziałam! Och,

pierwszy raz ktoś mnie tak zwiódł! Teraz wszystko rozumiem!

Dlatego chciał sam napisać ten list, żeby pan myślał, że to moje

pismo! - Znów się zaczerwieniła i popatrzyła na Ravenscara ze

skruchą. - Naprawdę, bardzo mi przykro i widzę, że ma pan

powody, by się na mnie gniewać. Rzeczywiście poprosiłam

Silasa i Luciusa, żeby pana dla mnie porwali, ale myślałam, że

potrafią to zrobić bez uciekania się do tak nikczemnych sztuczek.

Musiałam ich o to poprosić, bo jak sama miałam pana porwać?

Każdy przyzna mi rację.

Ravenscar siedział w bardzo niewygodnej pozycji, pęta wrzy

nały mu się w przeguby rąk i kostki, bolała go głowa, ale słysząc

to, parsknął śmiechem.

- Doprawdy każdy, panno Grantham!

- Przykro mi, że padł pan ofiarą podstępu - wyjaśniła Debora.

- I co ma pani zamiar ze mną zrobić? - zapytał.

- Nie chcę panu zrobić krzywdy - zapewniła. - Nalegałam, by

Lucius i Silas użyli siły tylko w ostateczności, i mam nadzieję,

że zastosowali się do mojego żądania?

- Och, tak, dokładnie. Lubię dostawać kijem w głowę - oświad

czył ironicznie.

Wantage, który akurat w tym momencie wszedł do piwnicy,

usłyszał tę uwagę.

- Był bardzo zły - powiedział, wyciągając korek z omszałej

butelki. - Przyniosłem dobrego burgunda, panienko Deb.

- Dobrze. Lepiej się pan poczuje, gdy się napije.

- Poczułbym się lepiej, gdybym miał wolne ręce - odparł

ponuro Ravenscar.

- Niech go panienka nie rozwiązuje - ostrzegł ją Silas.

- Lepiej trzymać jego graby spętane z tyłu, bo w przeciwnym

razie będziemy mieli młóckę w piwnicy, a szanownej cioci to się

nie spodoba. Proszę bardzo, gotowe.

Ravenscar napił się wina wlanego mu do ust i jeszcze raz

zmierzył spojrzeniem Deborę.

156

HAZARDZISTKA

- No więc? Co dalej? - zapytał.
- Niech się lepiej panienka pospieszy - powiedział Wantage.

- Muszę wrócić pilnować drzwi, bo ani się obejrzymy, a jakieś

łachmyty wejdą do domu.

- Nie będę cię już potrzebować, Silas - odparła panna

Grantham. - Możesz iść na górę, a ja powiem panu Ravenscarowi,

co zamierzam uczynić.

Silas popatrzył na nią z wahaniem, ale gdy go zapewniła, że

nie zamierza uwalniać więźnia z pęt, odszedł. Przypomniał jej

tylko, by wychodząc z piwnicy, staranie zamknęła drzwi na

klucz.

- Czy jeszcze się pan napije wina? - spytała Debora, pamię

tając o obowiązkach gospodyni.

- Nie - odparł sucho Ravenscar.
- Niezbyt pan uprzejmy - zauważyła.
- Nie mam ochoty na uprzejmości. Ale gdyby uznała pani za

stosowne i zdjęła mi pęta z nóg, tobym zaoferował pani krzesło.

- Rzeczywiście, niewygodnie panu. - Popatrzyła na niego

zmieszana.

- Owszem.
- Chyba nic się nie stanie, jeżeli rozwiążę panu nogi. - Uklękła

na kamiennej podłodze i zaczęła mocować się z węzłami Silasa.

- Ojej, ależ pana mocno związali!

- Doskonale zdaję sobie z tego sprawę.
- Złość nic panu nie pomoże. - Podniosła na niego wzrok.

- Zapewne najchętniej by mnie pan zamordował, ale po cóż było

mi grozić? Zachowanie niegodne dżentelmena i jeżeli sądził pan,

że ze strachu szybko zrezygnuję z pańskiego kuzyna, to chyba

widzi pan swój błąd! Porwałam pana i zamknęłam tutaj, by

wydobyć od pana te okropne weksle i hipotekę.

- Źle pani trafiła - zaśmiał się. - Nie noszę ich przy sobie.
- Och, wiem, ale może pan napisać list i polecić służbie, by

oddała je w ręce posłańca - zauważyła.

- Dobra kobieto, z gruntu pomyliłaś się w osądzie mojej

157

GEORGETTE HEYER

osoby. - Popatrzył na jej pochyloną głowę. - Lepiej przynieś

obcęgi i imadło! Nic ze mnie nie wydusisz!

- Zapewniam pana, że włos z głowy panu nie spadnie

- odparła, szarpiąc się z supłem. - Pod tym dachem nikt panu nie

wyrządzi krzywdy. Ale nie opuści pan tej piwnicy, jeśli weksle

nie znajdą się moich rękach.

- W takim razie spędzę tutaj czas dłuższy.

- Och, nie sądzę! - Podniosła na niego wzrok. - Może pan

zapomniał, ale ja nie, że jutro ma pan wziąć udział w ważnym

wyścigu.

Zesztywniał i mocno zacisnął zęby. Rozwiązała ostatni supeł

i wstała.

- Mam nadzieję, że teraz panu wygodniej - powiedziała

łagodnie. - Aie i tak niedługo pan posiedzi w tej wstrętnej

piwnicy. Tak znamienity gracz jak pan nie pozwoli, by mówiono

o nim, że nie ośmielił się stawić czoła sir Jamesowi Fileyowi!

Zwłaszcza po tak wysokim zakładzie!

- Kokota! - rzucił wyzywająco.

Oblała się rumieńcem, ale tylko wzruszyła ramionami.

- Obelgi nic panu nie pomogą. W jutrzejszym wyścigu może

pan stracić dwadzieścia pięć tysięcy funtów.

- Czy sądzi pani, że mi na nich zależy? - zapytał ostro.

- Zapewne nie. Moim zdaniem znacznie bardziej panu zależy

na reputacji i dlatego wolałby pan stanąć na starcie.

- Idź do diabła!

- Nie przemyślał pan swojej sytuacji, panie Ravenscar. Tylko

ja, Lucius i Silas znamy miejsce pańskiego pobytu. Jeżeli liczy

pan na czyjś ratunek, to srodze się pan zawiedzie. Może pan

zrobić tylko jedno: przyjąć moje warunki.

- Otrzyma pani te weksle wtedy i tylko wtedy, gdy się

przekonam, że nie poślubi pani mojego kuzyna. Nie może pani

nic zrobić, bym się ugiął i ustąpił takiej wszetecznicy!

- Z całą pewnością zmieni pan zdanie po głębokim za

stanowieniu. Niech pan sobie tylko wyobrazi, jak triumfowałby

158

HAZARDZISTKA

sir James, gdyby jutro nie zjawił się pan na starcie! Nie sądzę,

by mężczyzna tak dumny potrafił znieść coś takiego!

- Znacznie łatwiej niż być pokonanym przez heterę - odparł,

wyciągając nogi i krzyżując je w kostkach. - Rychło przekona

się pani, jaka to niewygoda tak mnie tu trzymać, a ostrzegam, że

wyjdę stąd tylko wtedy, gdy sam zechcę.

- Ale nie może pan zrezygnować z wyścigu! - zawołała

przejęta.

- Och, czyżby obstawiła pani moje zwycięstwo? - spytał

kpiąco. - Tym gorzej dla pani, moja panno.

- Nie, nie obstawiłam i nie dbam o jego wynik w najmniejszym

stopniu, bo gardzę panem! Ale rezygnacja z wyścigu to szaleństwo

i pan o tym wie!

- Zgadzam się, szaleństwo nad wyraz dla pani niekorzystne

- przyznał z absolutnym spokojem.

- Całe miasto będzie śmiało się z pana! - Tupnęła nogą.

- Zniosę to, byle zobaczyć cię w Bridewell.
- Nie trafię do Bridewell! - odparła. - Niech pan sobie nie

myśli, że nie wzięłam tego pod uwagę jeszcze przed porwaniem.

Może jest pan wystarczająco gruboskórny, by straszyć kobietę

ruiną, ale jest pan zbyt dumny, aby przyznać przed światem, że

kobieta pana pokonała i trzymała zamkniętego w piwnicy!

- I pani się wydaje, że mnie pani zna!

Powstrzymała ostre słowa cisnące się jej na usta i wzięła

świecznik.

- Zostawię pana, żeby mógł się pan namyślić - powiedziała

chłodno. - Gdy się pan dobrze zastanowi nad sytuacją, zobaczy

ją pan w innym świetle.

- Niech pani na to nie liczy. Potrafię być równie uparty jak

pani. - Przyglądał się jej z ironicznym uśmiechem, gdy szła do

drzwi. - Dlaczego pani odrzuciła moją pierwszą propozycję?

- spytał nieoczekiwanie.

Spojrzała przez ramię, wyglądała wspaniale z groźnym wyra

zem twarzy.

159

GEORGETTE HEYER

- O tak! Myślał pan, że mnie można kupić, prawda? Myślał

pan, że wystarczy mi pomachać przed oczami sakiewką, a oślepi

mnie blask złota? No, cóż, nie oślepił mnie i nie tknę ani pensa
z pańskich pieniędzy!

- W takim razie dlaczego tu jestem? - zapytał.

- Weksle i pożyczka hipoteczna to co innego - odparła

niecierpliwie.

- Na to wygląda - oświadczy! rozbawiony.

- Poza tym one nie są moje, lecz mojej ciotki.

- To dlaczego pani się nimi martwi?

- Doprawdy, ładną ma pan o mnie opinię! - zawołała.

- Nie tylko jestem godną pogardy ladacznicą, która wciąga...

- przerwała zmieszana, ale dodała szybko: - I tak nie ma

sensu z panem rozmawiać! Wyjdę za Adriana, kiedy tylko

zechcę, i odzyskam weksle, a pan może mnie obrzucać wy

zwiskami, bo i tak o to nie dbam!

Ravenscar, który zwrócił uwagę na pierwszą cześć przemowy,

usiadł prosto i zmarszczył brwi.

- Do diaska, cóż to za sztuczka tym razem, panno Gran

tham? Więc nie jest pani taką godną pogardy ladacznicą, która

by wciągała dzieciaka w małżeństwo? To czemu, na litość
boską...

- Oczywiście, że nie - odparła, próbując odzyskać kontenans.

- Nie ma mowy o wciąganiu Adriana w pułapkę. Zapewniam

pana, że darzy mnie mocnym uczuciem. Przekona się pan, jak
trudno będzie mu wyperswadować ślub ze mną!

- Nawet nie będę próbował. Zostawiam to pani.

- A ja nie zamierzam tego zrobić. Mam wielką ochotę zostać

lady Marblethorpe.

- 1 dla osiągnięcia tego celu parę dni temu w Vauxhall

zachowywała się pani jak dziewka uliczna.

- Och, chciałam tylko pana rozzłościć. - Zagryzła wargi.

- Uznałam, że dobrze panu zrobi, jeśli pan zobaczy, jak zachowuje

się prawdziwa ladacznica.

160

HAZARDZISTKA

A więc tym panią zraniłem. - Uśmiechnął się ponuro. -1 tak

uważam panią za heterę.

- Gdybym nią była, tobym przyjęła pańską wspaniałomyślną

propozycję.

- Podejrzewam, że żywiła pani nadzieje na wyciągnięcie ode

mnie znacznie więcej niż dwadzieścia tysięcy funtów - powie

dział. - Czyi tak zachowując się na festynie, nie chciała mnie

pani przekonać, że żadna cena nie będzie zbyt wysoka za

ocalenie mego nieszczęsnego kuzyna?

Odwróciła ku niemu kremowobladą twarz, oczy jej płonęły.
- Gdybym była mężczyzną, przeszyłabym pana szpadą na

wylot! - zawołała drżącym głosem.

- Teraz może pani to łatwo zrobić, wystarczy tylko pożyczyć

broń.

Panna Grantham, zbyt rozzłoszczona, by mówić, wyszła szybko

z piwnicy i zamknęła za sobą drzwi na klucz.

Rozmowa z więźniem nie przebiegła zgodnie z wcześniejszym

planem i choć przekonywała samą siebie, że Ravenscar po

namyśle musi oddać weksle, to czuła się nieswojo. Jego oczy

patrzyły twardo, na twarzy malował się upór, a to nie wróżyło

dobrze. Jeżeli rzeczywiście nie ustąpi, to ona popadnie w praw

dziwe tarapaty, bo nie tylko nie będzie mogła go w nieskoń

czoność trzymać związanego w piwnicy, ale jeszcze jej własna

natura wzbraniała się przed uniemożliwieniem mu startu w ju

trzejszym wyścigu. Panna Grantham sama była zbyt wielką

hazardzistka, by z najwyższą odrazą nie gardzić zachowaniem

niegodnym sportowca.

Weszła do holu, gdzie na nieszczęście spotkała ciotkę, która

właśnie wymknęła się z żółtego salonu, by sprawdzić przygoto

wania do kolacji.

- Na Boga, Deb, gdzieś ty była? - spytała. - Cóż takiego

robiłaś na dole? I na dodatek pobrudziłaś się! Jak to się stało?

Panna Grantham popatrzyła na zakurzoną suknię i spróbowała

doprowadzić ją do porządku.

161

GEORGETTE HEYER

Och, to nic, ciociu. Musiałam zajrzeć do piwnicy i na chwilę

uklękłam na posadzce. Już prawie nic nie widać.

Zaniepokojona lady Bellingham przyjrzała się jej uważnie.

- Deb! Znów coś knujesz! - powiedziała głucho. - Żądam,

byś natychmiast mi powiedziała, co tym razem wyprawiasz! Co

masz w piwnicy? Nigdy wcześniej tam nie chodziłaś.

- Najdroższa ciociu Lizzie, lepiej nie pytaj. - Usta Debory drżały

od powstrzymywanego śmiechu. - Dostałabyś od tego spazmów.

Lady Bellingham cicho pisnęła i wciągnęła bratanicę do jadalni.

- Deb, nie igraj ze mną! Stało się coś strasznego? Wiem!

Chyba nie morderstwo?

- Nie, nie jest aż tak źle - roześmiała się Debora. - Obiecuję,

wszystko ułoży się jak najlepiej dla nas. Kto dziś przyszedł?

- Nieważne! Nie będę miała chwili spokoju, póki mi nie

powiesz, co tym razem knujesz!

- Ze wszystkich sił staram się odzyskać cioci weksle, a także

pożyczkę hipoteczną.

Te wyjaśnienia wcale nie uspokoiły lady Bellingham, która

zbladła pod warstwą pudru.

- Jak tego możesz dokonać? Och, nie mów mi, że je ukradłaś!

- Nic z tych rzeczy, ciociu. Lepiej chodźmy na górę. Goście

się zaczną niepokoić.

- Wynajęłaś kogoś, żeby zabił Ravenscara i ukrył jego ciało

w piwnicy! - wykrztusiła dama, osuwając się na krzesło.

- Stracimy wszystko. Wiedziałam!

- Droga ciociu, wcale nie! Nie został zabity, wierz mi, proszę

- przekonywała ją rozbawiona Debora.

Oczy lady omal nie wyszły z orbit.

- Deb - szepnęła z trudem. - Czy ty naprawdę masz Ravens-

cara w mojej piwnicy?

- Tak, cioteczko, ale jest żywy.

- To już koniec, jesteśmy zrujnowane - powiedziała lady

Bellingham ze spokojem zrodzonym z rozpaczy. - Teraz możemy

mieć tylko nadzieję, że umieszczą nas w domu dla szaleńców.

162

HAZARD/.ISTKA

- Ależ ty nic nie rozumiesz, ciociu! Nie masz powodów do

obaw. To na moje polecenie go porwano i będę go trzymać, aż

odda weksle. 1 wszystko się dobrze skończy.

- Nie wiesz nic o przytułku dla obłąkanych w Bedlam, jeżeli

sądzisz, że komukolwiek może tam być dobrze! Najprawdopodob

niej jednak nie uwierzą nam, że oszalałyśmy i wyślą nas do

kolonii karnej!

- Nie, ciotuniu, w żadnym razie. Ravenscar nigdy sobie nie

pozwoli na to, by się przed światem przyznać, jak go wywiodła

w pole panna z kasyna. Jeżeli będzie chciał się mścić, zrobi to

inaczej! A na razie zostaw go mnie!

Lady Bellingham tylko jęknęła.

- Gdybyś mnie nie zobaczyła na schodach prowadzących do

sutereny, nic byś o tym nie wiedziała - nalegała Debora. - Nic

też nie możesz zrobić, bo trzymam klucz do piwnicy w kieszeni

i za nic go nie oddam. Po prostu zapomnij o tym, ciociu. Czy

Adrian przyszedł?

- A jakież to ma znaczenie? - zapytała gorzko jej ciotka.

- Traktujesz go tak surowo, że biedaczek ucieka do Phoebe!

- Doskonale, właśnie tego chciałam - rzuciła pogodnie Debora.

- Chodźmy na górę!

Dama wstała i pozwoliła się zaprowadzić do salonów, ale była

tak przejęta, że nie mogła zająć zwykłego miejsca przy stole do

faro, gdzie siedziała już grupa rozbawionych gości. Kręciła się

bez celu. parę minut obserwowała grę w E.O., potem ruszyła

przed siebie niepewnym krokiem. Panna Grantham zaś, ukrywszy

niepokój pod maską wesołości, stała się duszą towarzystwa

w mniejszym salonie.

Około dziewiątej wieczorem salony zaczęły wypełniać się

gośćmi. Sir James Filey przybył z grupą przyjaciół, by grać

w faro, i powitawszy gospodynię natychmiast zadał jej pytanie:

~ Nie widziała pani Ravenscara, lady Bellingham?

Dama zbladła i szybko zaprzeczyła.

- Nie, skądże! A czy powinnam?

Filey założył monokl i rozejrzał się po pokoju.

- Słyszałem, że umówił się na kolację z Crewem i jeszcze

paroma osobami. Czekali na niego do ósmej i w końcu musieli

usiąść bez niego. Widzę, że go tu nie ma.

- Nie, tu go nie ma - przyznała lady Bellingham wachlując

się drżącą ręką.

- Bardzo dziwne - rzucił Filey z bladym, pogardliwym

uśmiechem. - Słyszałem, że Crew posłał bilecik do jego domu,
ale tam też nie wiedzą, gdzie jest. Mam nadzieję, że nie
zapomniał o jutrzejszym wyścigu.

Lord Mablethorpe, który stał tak blisko, że usłyszał tę uwagę,

podszedł do stołu gry.

- Niech się pan o to nie martwi, sir James. Mój kuzyn na

pewno dotrzyma słowa.

- Och, a czy może pan wie, gdzie on jest? - zapytał Filey,

mierząc go spojrzeniem spod uniesionych wysoko brwi.

- Nie wiem - odparł Adrian. - Ale jeżeli pan sugeruje, że mój

164

HAZARDZISTKA

kuzyn pana zawiedzie, to z radością mogę pana uspokoić. Jak

dotąd zawsze stawał do wyścigów.

- Ach, ta siła rodzinnych uczuć! Wzruszające - powiedział

słodkim tonem Filey. - Czy pański nieoceniony kuzyn wie, że

większość zakładów została zawarta na moją korzyść? Chyba

zanadto się pospieszył, ustalając przeciw mnie tak wysoką

stawkę, nieprawdaż? O ile dobrze pamiętam, i pan wówczas tak

uważał.

- Czyżby? Widać zapomniałem o rezultatach poprzednich

zmagań między wami!

Sir James nadal się uśmiechał z taką wyższością, że Adrian

z chęcią by go uderzył.

- Ale musi pan pamiętać, że tym razem jego siwki będą biegły

przeciw zupełnie innej parze.

- Prawda, ale znowu pan będzie powoził - odparował Adrian

z podejrzanie niewinną miną.

Twarz sir Jamesa pociemniała, ale nim zdołał się odezwać,

podeszła do nich panna Grantham i wtrąciła z ożywieniem:

- Och, to pan, sir Jamesie! Doprawdy, sądziliśmy, że nas pan

porzucił! Czy dziś wieczorem ma pan ochotę na faro, czy też

woli poćwiczyć rękę przy kościach? O, i ty, Adrianie! Czy

mógłbyś przynieść mi wachlarz z drugiego pokoju, chyba tam go

zostawiłam. Słyszałam, że wspomniał pan o Ravenscarze?

- Zniknął, moja droga. Mam nadzieję, że nie usłyszymy, iż się

rozchorował albo został zawezwany w ważnych sprawach.

- Też tak myślę i osobiście nie sądzę, by to było możliwe.

Skąd też coś takiego przyszło panu do głowy?

- Wiem tylko, że o zmierzchu opuścił dom i nie widziano go

od tego czasu. - Bezradnie rozłożył ręce. - Musi pani przyznać,

że to dziwaczne zachowanie.

- Niech pan nie liczy na odniesienie zwycięstwa nad Ravens-

carem dzięki temu, że on nie stawi się na starcie - odparła

Debora z naganą w głosie.

Zaczerwienił się ze złości, bo stojący wkoło goście słysząc jej

165

GEORGETTE HEYER

słowa, z trudem kryli rozbawienie, ale tylko skłonił głowę

i odszedł w głąb salonu.

Lady Bellingham, która obawiała się, że za chwilę zemdleje

z przerażenia, schroniła się przy bufecie i poprosiła kelnera

o nalanie bordo. Właśnie sączyła ożywczy trunek, gdy podszedł

do niej bratanek i zwrócił się do niej niespokojnym szeptem:

- Co oni mówią o Ravenscarze?

- Nie wspominaj przy mnie tego nazwiska - poprosiła nerwowo

- bo zaraz dostanę spazmów!

- Ciocia go zna? - pytał z naciskiem. - Nic o tym nie

wiedziałem! Czy tu dziś przyjdzie?

- Zapytaj o to siostrę! - odparła złamanym głosem. - Mam

dość na dzisiaj i umywam ręce. Ale jeżeli za tę ostatnią historię

trafimy za kratki, to proszę, nie miej pretensji do mnie!

- Nie rozumiem, o czym ciocia mówi! Cóż się takiego stało?

Co Debra ma do Ravenscara?

- Zamknęła go w piwnicy i chce go tam trzymać! - wyznała

lady Bellingham.

- Co takiego?

- Och, nie powinnam ci była tego mówić, bo Deb nie chce,

żebyś wiedział o hipotece, ale jestem w takiej rozpaczy, że nie

wiem, co robię! Zamknęła go w piwnicy, żeby zmusić do oddania

paru moich weksli, a on jutro ma wyścig i wiem, że za to

dzisiejsze zamieszanie zemści się na nas okrutnie! A tymczasem

ona sobie tam stoi i śmieje się, jakby nic jej to nie obchodziło

i jak dla niej to on może sczcznąć w piwnicy! Ona ma klucz

w kieszeni i mówi, że za nic go nie odda!

- Odda, na miły Bóg, odda! - mruknął panicz Grantham

i swobodnym krokiem podszedł do siostry. - Deb! Pozwól na

słówko! - szepnął jej do ucha. - Wyjdź za chwilę na schody!

Podniosła na niego zdumione spojrzenie, ale poprosiła Kenneta,

by zastąpił ją przy stole do faro, i wyszła za Chrisem z pokoju.

- O co chodzi, mój drogi? Coś taki przejęty? Czy dużo

straciłeś w grze, a może odkryłeś, że wino jest chrzczone?

166

HAZARDZISTKA

Przejęty! Mam ku temu powody! Czy to prawda, co ciotka

opowiedziała mi o Ravenscarze?

- Bodajby cioteczkę wszyscy diabli wzięli! - rzuciła bez

cienia szacunku. - Co ci mówiła?

- Że go zamknęłaś w piwnicy! Nie mogę w to uwierzyć!

- Nie chciałam, żebyś się o tym dowiedział, ale nic złego się

nie stało. Sam się usmiejesz z tego figla! Wiesz, że Ravenscar

jest kuzynem lorda Mablethorpego i sprzeciwiał się mojemu

małżeństwu z Adrianem. Żebyś ty wiedział, jakie obelgi usłysza

łam z jego ust! Ale to nic, nie mam zamiaru się żalić zwłaszcza

teraz, gdy odpłaciłam mu pięknym za nadobne. Jakimś sposobem

zdobył weksle ciotki i próbował mnie nimi straszyć. Więc mi go

porwano i przyniesiono do domu, a teraz siedzi sobie dobrze

związany w piwnicy, aż zgodzi się oddać weksle! O nic się nie

musisz martwić!

- O nic się nie muszę martwić! - powtórzył z przerażeniem.

- Wiesz, coś ty narobiła? Przecież ja chcę się żenić z Arabellą

Ravenscar!

Wpatrywała się w niego przez chwilę w najwyższym zdumieniu,

ale zamiast okazać skruchę, gdy już zrozumiała, wybuchnęła

niepohamowanym śmiechem.

- Och, nie! Chris, tak mi przykro, ale nigdy nie miałeś

najmniejszej szansy na ten ślub! Ravenscar wolałby ją ujrzeć

martwą u swoich stóp!

- Wszystko przez twoje szalone postępki! - rzucił wściekły. - Na

mą duszę, ty naprawdę straciłaś rozum! Gdzie jest klucz do piwnicy?

- W mojej kieszeni i tam zostanie!
- Daj mi go natychmiast! Bóg wie, jak ja mu to wytłumaczę!

Powiem mu, żeś postradała zmysły. Nigdy w życiu nie prze

śladował mnie taki pech!

Przestała się śmiać. Położyła mu dłoń na ramieniu i odezwała

się poważnie:

- Chyba nie chcesz mnie zdradzić.

- Zdradzić! Nie spodziewasz się, że pomogę ci w drodze na

167

GEORGETTE HEYER

galery! Mówię ci, tam skończysz, jeżeli jakoś nie ułagodzę

Ravenscara. 1 jeśli już mówimy o zdradzie, to proszę, zastanów

się nad swoim postępowaniem, które zraża do mnie jedynego

człowieka na świecie, którego za każdą cenę chciałbym przeciąg

nąć na swoją stronę! Daj mi klucz!

- Nigdy - powiedziała Debora odsuwając się od niego. - Jak

możesz być takim tchórzem? Czy Arabeila Ravenscar znaczy dla

ciebie więcej niż ciocia i ja? A poza tym jestem pewna, że ona

wcale nie chce za ciebie wyjść!

- Co ty o tym wiesz? Czy dasz mi klucz?
- Nie!

- To go zabiorę! - zawołał Chris podchodząc do niej.

Panna Grantham walczyła rozpaczliwie, ale szybko ją pokonał.

Wyciągnął klucz z kieszeni i biegnąc po schodach, rzucił tylko
przez ramię.

- Przepraszam, jeżeli cię za mocno ścisnąłem, ale sama jesteś

sobie winna!

Już miała ruszyć za nim i wołać Silasa, żeby go powstrzymał,

ale nadeszła nowa grupa gości. Choć w pasji, ale nie mogła

prowokować bójki przy obcych ludziach i musiała wrócić do

salonu, więc pod najbardziej czarującym uśmiechem, na jaki ją

było stać, ukryła złość i zażenowanie.

Głosy nowo przybyłych również zaniepokoiły panicza Grantha-

ma, który szybko zbiegł po schodach do sutereny. Z latarnią w ręku

błąkał się między węglarką, spiżarniami i komórką z butami, aż na

końcu wybrukowanego korytarza trafił na zamknięte drzwi.

Drżącymi palcami wsunął klucz do zamka, przekręcił go, a potem

otworzył drzwi i stanął, wysoko unosząc latarnię.

Jej blask oświetlił ostre rysy Ravenscara, który siedział na

krześle ze skrępowanymi rękami.

- O, panie! - wyjąkał Chris. - Pan Ravenscar?
- A ty kto, u diaska?

Młodzieniec odstawił latarnię na związaną sznurami skrzynię.

- O, panie! Nie wiem, co też pan sobie myśli! Nie wiem

168

HAZARDZJSTKA

doprawdy, co mam mówić! Jestem Grantham, brat Debory!

Przyszedłem, jak tylko się dowiedziałem... Nigdy w życiu nie

słyszałem o czymś takim...

- Brat? O, tak, chyba pamiętam, była mowa o jakimś bracie.

Czy przyszedłeś, by nakłaniać mnie do ustąpienia siostrze? Nie

uda ci się.

- Och, nie - zapewnił go Chris. - Nie wiedziałem... Nigdy

bym nie brał czegoś takiego pod uwagę ani się nie zgodził...

Z całego serca błagam o wybaczenie! I na pewno pan przebaczy

Deb! Jest tak uparta, że nikt nigdy z nią nie wygrał, ale choć

grzeszy gorącym charakterem, to nie chce nikomu zrobić krzywdy!

Ravenscar, który mierzył go spojrzeniem spod zmarszczonych

brwi, przerwał ten potok wymowy.

- Czy znasz okoliczności, które doprowadziły mnie do znalezie

nia się w tej diabelnie niewygodnej piwnicy? - spytał z naciskiem.

- Tak... to jest nie wszystkie, bo nie starczyło mi czasu na

wysłuchanie całej historii. Ale to bez znaczenia, bo Deb nie miała

prawa pana porywać! Nie wiem, co ją opętało!

- Postawmy sprawę jasno. Twoja siostra chyba ci powiedziała,

że ubliżyłem jej w najgorszy sposób?

- Och, ale ja wiem, co ona wygaduje, gdy jest rozzłoszczona,

widać pana sprowokowała!

- Ale to ja jej ubliżyłem.
Chrisa to bardzo zaskoczyło i nie wiedział, co powiedzieć.

- Przypuszczam, że bardzo pana rozgniewała - wyjąkał po

chwili. - Nie rozumiem wprawdzie, jak... ale z całą pewnością

pan tu nie może zostać! Na Boga, czyżby ona pana związała? Już

pana uwalniam!

- Trzymaj się ode mnie z daleka! - Ravenscar wyrzucił do

przodu stopę w eleganckim obuwiu. - Dlaczego chcesz mnie

uwolnić? Prędzej bym cię zrozumiał, gdybyś tu przyszedł

porachować mi kości!

- Chyba pan nie sądzi, że pozwolę, by moja siostra wiązała

ludzi i trzymała ich w piwnicy! - zakrzyknął Chris. - Pierwszy

169

GEORGETTE HEYER

raz o czymś takim słyszę! I muszę panu powiedzieć, że... Miałem

zaszczyt poznać pańską siostrę... pannę Arabellę Ravenscar!

- Zna pan moją siostrę! Czy stacjonuje pan w Tunbridge Wells?
- Tak - przyznał Chris chętnie. - Tam właśnie ją spotkałem!

Zamierzałem pana odwiedzić w mieście. Szczególnie pragnąłem...

- Jak sądzę zapytać, czy może pan się ubiegać o jej względy?

Chris zarumienił się i spłoszył.

- Tak, to prawda. Musi pan wiedzieć, że...

- Nic nie muszę wiedzieć! - przerwał brutalnie Ravenscar.

- Nigdy nie pozwolę panu ubiegać się o jej względy, a jeżeli

odważy się pan przyjść do mego domu, skopię pana ze schodów!

Chris zbladł, słysząc to.

- Pan się tu znalazł nie z mojej winy! Proszę mi wierzyć, że

nie mam z tym nic wspólnego! Dowiedziałem się o tym dopiero

przed chwilą! Przecież nie może pan obrócić swego gniewu

przeciwko mnie i Arabelli! Przecież...

- Powiem panu jedno, panie Grantham - przeciął bezlitośnie.

- Miałby pan większą szansę uzyskania mojej zgody, gdyby

przyszedł pan kłócić się ze mną! Moja siostra poślubi kiedyś

odważnego mężczyznę! Ty żałosna gnido, gdybyś miał w sobie

chociaż cień dumy lub odwagi, tobyś mnie wyzwał na pojedynek,

a nie oferował wolność! Twoja siostra jest warta tuzina takich jak

ty! A ona jest kokotą!

Chris przełknął ślinę i odpowiedział z godnością, na jaką go

było stać.

- Wie pan, że nie mogę uderzyć bezbronnego. Gdyby tylko Deb

powiedziała mi, o co chodzi, wystąpiłbym w jej imieniu, dobrze

wiem, jak bronić godności siostry! Ale porwanie! To przekracza

wszelkie granice! Jest pan oburzony i w pełni to rozumiem, ale...

- Idź do diabła!

- Ale... czy nie mogę pana rozwiązać? - zapytał Chris

z bezbrzeżnym zdumieniem. - Chyba pan nie chce tu zostać na noc!

- Moje zamiary nie powinny pana obchodzić! Jak pan zdobył

ten klucz?

170

HAZARDZISTKA

Zabrałem go Deborze! - wykrztusił Chris.

- To niech pan go jej odda... z pozdrowieniami ode mnie! I nie

zapomni zamknąć za sobą drzwi!

Chris popatrzył na niego w osłupieniu, ale widząc wyraz

twarzy Maksa, ujął latarnię i wyszedł z piwnicy, posłusznie

zamykając drzwi na klucz. Doszedł do wniosku, że nie tylko

Debora oszalała, ale także zwariował Ravenscar, a on nie wiedział,

co z tym fantem zrobić. Ruszył wolno schodami na górę do

siostry, poszedł do niej i stanąwszy obok pociągnął za rękaw, by

zwrócić jej uwagę.

Rzuciła mu ostre spojrzenie i odsunęła się, ale wziął ją za rękę

i poprowadził do sąsiedniego pokoju.

- Weź to! - powiedział obrażonym tonem.

- Dlaczego mi to dajesz? - Popatrzyła zaskoczona na klucz.

- Zmieniłeś zdanie? On tam jeszcze siedzi?

- Moim zdaniem on oszalał - rzucił podenerwowany. - Wszel

kimi sposobami próbowałem go uwolnić, ale się nie dał! Powie

dział mi, żebym poszedł do diabła i oddał ci klucz z po

zdrowieniami! Nie wiem, co teraz począć! Wszystko popsułaś!

- Kazał ci go oddać? - Wzięła klucz równie zdumiona jak

brat. - Nie pozwolił się uwolnić?

- Nie, przecież ci mówię! Nie wiem, co mu się stało!

Najprościej byłoby uznać go za wariata, ale jest normalny!

- Chce walki ze mną, to będzie miał walkę! - Aż jej oczy

rozbłysły.

W mgnieniu oka znalazła się na schodach do sutereny, w ręku

niosła świecę, chroniąc jej delikatny płomień przed przeciągami

w korytarzach.

Gdy weszła do piwnicy, Ravenscar uśmiechnął się i wstał na

jej powitanie z krzesła.

- No i co teraz, panno Grantham?

Zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami.

- Dlaczego nie pozwolił pan mojemu bratu, by pana uwolnił?

- Bo nie chcę mu nic zawdzięczać! Wyprany z odwagi.

171

GEORGETTE MEYER

Z westchnieniem pokręciła głową.

- Wiem, ale biedaczek wpadł w straszne tarapaty. I jest trochę

rozpuszczony.

- Prosi się o lanie i lanie go nie minie, jeżeli przyjdzie piać

serenady pod oknem mojej siostry! - oświadczył Maks.

- Nie przypuszczam, żeby brała pod uwagę małżeństwo z nim

- powiedziała Debora z namysłem.

- I cóż pani o tym wie?

- Nic - rzuciła pospiesznie. - Adrian mi o niej wspominał,

i tyle. Ale nie przyszłam tu rozmawiać o pańskiej siostrze czy

o Chrisie. Czy przemyślał pan swoją pochopną decyzję?

- Jeżeli pyta pani, czy oddam te weksle, to odpowiedź brzmi: nie!

- Niech pan sobie nie wyobraża, że skoro nie pozwolił się pan

uwolnić mojemu bratu, to ja pana wypuszczę! - powiedziała

z naganą.

- Sądziłem, że mieliśmy nie rozmawiać o pani bracie? Może

pani zapomnieć o tym drobnym incydencie.

- Miał pan zjeść kolację z panem Crewem - zaczęła Debora

niepewnie. - Jutro po całym mieście się rozejdzie, że pan zniknął.

A sir James Filey już sobie pozwala na najobrzydliwsze aluzje.

Jest na górze.

- A niech sobie pozwala - powiedział Maks beztrosko.

- Jeżeli nie stanie pan jutro do wyścigu, to jaki pretekst pan

wymyśli, by nie wystawić się na pośmiewisko?

- Nie wiem. Może pani ma jakiś pomysł?

- Nie mam - odparła gniewnie. - Sądzi pan, że nie dotrzymam

słowa. Właśnie, że dotrzymam.

- Miałem nadzieję, że przyniesie mi pani na noc poduszkę,

- Nic z tego. Niech panu będzie wyjątkowo niewygodnie

- prychnęła. - Gdybym mogła, tobym zagłodziła pana na śmierć!

- A nie może pani? - spytał. - Sądziłem, że stać panią na

wszystko, czyżby to były tylko czcze pogróżki?

- Mam wielką ochotę zawołać tu Silasa, żeby nauczył pana

rozumu! - zagroziła.

172

HAZARDZISTKA

- Proszę bardzo, jeśli uważa pani to za właściwe.
- Daję panu pół godziny na podjęcie ostatecznej decyzji

- oświadczyła stanowczo. - Gorzko pan pożałuje uporu!

- Zobaczymy. Może i pożałuję, ale ty, moja panno, nie

dostaniesz weksli, to mogę obiecać.

- Jeżeli pan się tu przeziębi, to wyłącznie z własnej winy.

A sądzę, że tak, bo o ile wiem, bardzo tu wilgotno!

- Cieszę się doskonałym zdrowiem. Jeżeli mnie już pani

zostawia, to prosiłbym o drobną łaskę: pozostawienie świecy.

- Po cóż ona panu? - spytała podejrzliwie.

- By odstraszać szczury.

Wbrew sobie rozejrzała się wkoło.

- Na Boga, tu są szczury? - zapytała nerwowo.

- Oczywiście, całe tuziny!
- Okropne! - zadrżała. - Zostawię panu świecę, ale proszę nie

myśleć, że pójdę na ustępstwa!

- Nie będę - obiecał.

Panna Grantham wielce zmieszana wyszła z piwnicy.

Na górze natychmiast odkryła, że lord Mablethorpe gdzieś

zniknął i domyśliła się, iż wymknął się, by porozmawiać z Phoebe

w saloniku. Lucius Kennet podszedł ku niej i zapytał półgłosem,

jak się miewa więzień. Oparła szeptem, że postanowił nie

poddawać się. Lucius się skrzywił.

- Pozwól, ja mu przemówię do rozsądku, moja kochana.

- Nie. 1 bez tego dość nabroiłeś - odparła przypomniawszy

sobie zdradę Luciusa. - Jak śmiałeś zwabić go w pułapkę,

używając mojego imienia? Mówiłam ci, że się na to nie zgadzam!

- Och, Deb, daj spokój skrupułom. Jak miałem go porwać, nie

uciekając się do fortelu?

Odwróciła się na pięcie i poszła przyglądać grze w faro,

z rozmysłem unikając patrzenia w stronę ciotki.

Wyznaczone pół godziny minęło jak z bicza trzasnął, a ona

nadal nie wiedziała, jak zmusić Ravenscara do ustąpienia, gdyby

nadal okazywał upór. Ciotka właśnie prowadziła gości na pierwszą

173

GEORGETTE HEYER

kolację, gdy Debora szła do sutereny przekonana, że jej więzień

musi być już zmarznięty i głodny.

Otworzyła drzwi piwnicy, weszła do środka i zamknęła je za

sobą. Maks stał obok krzesła, opierając się plecami o ścianę.

- I cóż? - spytała, wysiliwszy się na beztroski ton.
- Jaka szkoda, że nie przysłała pani tu do mnie tego rzezimiesz

ka. Albo swego przyjaciela, nieocenionego pana Kenneta. Miałem

nadzieję, że spotkam się choć z jednym z tych panów, jeśli nie

z obydwoma. Chciałem zamknąć ich tutaj na noc, ale, niestety,

choć pani bardzo na to zasługuje, nie mogę jej odpłacić pięknym

za nadobne!

To mówiąc wyprostował się i odsunął od ściany. Nim panna

Grantham zdołała wydać przerażony okrzyk, chwycił ją za ramię

i spokojnie wyjął klucz z zaciśniętej dłoni.

- Kto pana rozwiązał? - zapytała, dygocząc ze złości. - Kto

zdołał się tu dostać? Jakim sposobem uwolnił pan ręce?

- Nikt mnie nie uwolnił. A raczej ty sama, moja panno,

zostawiając mi świecę.

Jej wzrok pomknął ku przegubom jego rąk i z ust wyrwał się

okrzyk.

- Och, jak pan mógł to zrobić! Jak strasznie się pan poparzył!

- Szczera prawda, ale wezmę udział w jutrzejszym wyścigu,

a pani nie dostanie weksli.

Tak się przejęła jego ranami, że nie zwróciła uwagi na te słowa.

- Ależ to pana musi boleć! - powiedziała ze skruchą. - Nigdy

nie zostawiłabym świecy, gdybym wiedziała, co pan z nią zrobi!

- Zaiste, ma pani rację. Proszę nie rozczulać się nade mną!

Doskonale sobie poradzę. Pójdziemy teraz na górę, panno Grantham

i uspokoimy sir Jamesa Fileya. Chyba że woli pani pozostać tutaj?

- Na miłość boską, niech pan mnie nie zamyka ze szczurami

- błagała Debora po raz pierwszy okazując strach. - A poza tym

nie może pan tak pójść do salonów. Bez opatrunku dostanie pan

zakażenia i umrze! Niech pan idzie ze mną! Położę bardzo dobrą

maść i zabandażuję, a zamiast tych koronek weźmiemy jakieś od

174

HAZA RDZ1STKA

Chrisa. Jakiż z pana głupiec, żeby robić coś takiego! Nie będzie

pan mógł jutro powozić!

- Nie radziłem pani obstawiania mnie - powiedział, patrząc na

nią z wielkim rozbawianiem. - Czy naprawdę chce pani opatrzyć

moje rany?

- Oczywiście, że tak! Chyba nie sądzi pan, że pozwolę, by na

mnie złożono winę za pańską przegraną w wyścigu? - zapytała

gniewnie.

- Wydawało mi się, że właśnie tego pani chciała.
- No więc się pan pomylił. Nie przypuszczałam, że będzie pan

tak nierozsądnie uparty!

- Czy .zamierzała mnie pani uwolnić?

- Tak... nie! Sama nie wiem. Niech pan lepiej pójdzie tylnymi

schodami. W pokoju mojego brata poprawi pan ubranie, a ja

tymczasem przyniosę maść i płótna. Przeklinam dzień, w którym

pana po raz pierwszy zobaczyłam! Jest pan nieokrzesany i głupi,

nigdy w życiu nikt mnie tak nie prześladował.

- Pozwolę sobie odpowiedzieć tym samym komplementem

- odparł, idąc za nią korytarzem.

- Jeszcze pan pożałuje, że się ośmielił szukać ze mną zwady!

- rzuciła przez ramię. - Wyjdę za pańskiego kuzyna i zrujnuję go!

- Mnie na złość, jak sądzę - stwierdził sarkastycznie.
- Cicho! Czy chce pan ściągnąć nam na kark służbę?

- Nic mnie to nie obchodzi.

- A mnie bardzo!
Zaśmiał się, ale milczał, aż doszli do pokoju Chrisa na trzecim

piętrze. Panna Grantham zostawiła go tam, a sama poszła po

medykamenty i płócienne bandaże. Nim wróciła, Maks zdjął

surdut, oderwał resztki spalonych koronek, a także poprawił

halsztuk i przyczesał krótkie, czarne loki. Dłonie miał bardzo

poparzonej krzywił się nieco, gdy Debora smarowała je maścią.

- Dobrze panu tak! - powiedziała. - Pewnie bardzo pana boli,

ale mnie wcale to nie obchodzi!

- Bo i dlaczego? - zgodził się z nią.

175

GEORGETTE MEYER

Zaczęła owijać bandaż wokół prawej ręki.
- Trochę lepiej? - spytała.

- Znacznie.

- Gdybym była mężczyzną, nie uszłoby to panu płazem!

- Zgadzam się. Albo gdyby pani była pod opieką mężczyzny.

- Niech pan nie kpi z Chrisa! Oczywiście, to szczyt szaleństwa

zakochać się w pańskiej siostrze, ale nie mógł nic na to poradzić!

Proszę o drugą rękę!

- Jest pani wyjątkową kobietą, panno Grantham - powiedział

podając jej lewą dłoń.

- Dziękuję, ale już dość usłyszałam od pana!

- Córa Koryntu i kokota - rzucił z uśmiechem. - Hetera!

- A także ladacznica - dodała, też się uśmiechając.
- Za to przepraszam.

- Zbytek łaski. Pańska opinia jest dla mnie absolutnie bez

znaczenia. - Zajrzała do jednej z szuflad kcmody i znalazłszy

parę koronkowych mankietów zaczęła je zgrabnie nakładać na

rękawy koszuli Maksa. - Proszę! Jeżeli je pan nisko obciągnie,

opatrunki nie będą się rzucały w oczy. Nie zabandażowałam panu

palców.

- Dziękuję - powiedział, nakładając koronki.
- Radziłabym teraz wrócić do domu i natychmiast położyć się

do łóżka.

- Nie posłucham pani rady. Mam ochotę na faro.

- Nie chcę pana w moim domu!

- To nie pani dom. Moim zdaniem szanowna ciotka pani

marzy o tym, by ujrzeć mnie przy stoliku. I jej życzeniu stanie

się zadość.

- Nie powstrzymam pana przed nierozsądnym zachowaniem,

nawet gdybym chciała, ale wcale nie chcę - oświadczyła Debora.

- Jeżeli już musi pan zostać, to niech pan lepiej idzie na kolację,

bo pewnie bardzo pan zgłodniał.

- Jestem do głębi przejęty pani troskliwością. Przyznam, że

siedząc w lochu, spodziewałem się bochenka chleba i dzbanka

176

MAZARIY/.ISTKA

wody, oczywiście, póki się nie dowiedziałem o pani zamiarze

zagłodzenia mnie na śmierć!

Panna Grantham zagryzła wargi.

- Z wielką chęcią bym to zrobiła - rzuciła odważnie. - I niech

pan posłucha, panie Ravenscar. Na dole gra Lucius Kennet i jeżeli

ośmieli się pan sprowokować karczemną bójkę w moim domu, to

pana wyrzucę! Jest Silas, dwóch lokajów, kamerdyner ciotki i mój

brat na dodatek, niech więc pan nie myśli, że to czcze pogróżki!

- Doprawdy nie zasłużyłem na taki komplement. Ale sądzę,

że opowieści o moich możliwościach są mocno przesadzone.

Żeby mnie stąd wyrzucić, nie potrzebuje pani aż tylu ludzi.

- A poza tym ma pan na pieńku ze mną, a nie z Luciusem

- ciągnęła Debora, ignorując jego uwagę. - On tylko spełnił moją

prośbę. - Podeszła do drzwi i otworzyła je. - A teraz, jeśli jest

pan gotowy, pokażę panu drogę na dół tylnymi schodami, żeby

nikt nie wiedział o pańskiej obecności tutaj.

- Pani myśli o wszystkim, panno Grantham. Wyjdę przez

tylne drzwi, zabierając po drodze kapelusz i laskę, które tak

nieopatrznie zostawiliśmy w lochu, a potem wrócę przez frontowe.

Nie protestowała, ale poprowadziła go na dół. Gdy już miała

' go wypuścić tylnym wyjściem, coś sobie przypomniała.

- Skąd pan wiedział, że Ormskirk ma kwit hipoteczny na dom

i plik weksli?

- Sam mi powiedział - oświadczył chłodno Maks.

- Sam panu powiedział? - Debora popatrzyła na niego przejęta.

- Ze wszystkich nikczemników... No cóż, nigdy go nie lubiłam.

Ale nie przypuszczałam, by był zdolny do aż tak haniebnego

postępku!

- Nigdy go pani nie lubiła? - powtórzył Maks Ravenscar,

przyglądając się jej dziwnym wzrokiem.

Spojrzała na niego z ogniem w oczach.
- Tak! Ale to nic w porównaniu z tym, jak nie cierpię pana,

panie Ravenscar!

Pięć minut później Ravenscar pukał już do drzwi frontowych.

Otworzył mu Silas Wantage, Maks zaś wszedł, zachowując się ze

zwykłą pewnością siebie.

Z gardła odźwiernego wydobył się zduszony okrzyk, stanął jak

wryty, a ze zdumienia omal mu oczy nie wyszły z orbit.

Ravenscar odpowiedział mu ironicznym spojrzeniem, ale nie

pokazał po sobie, że rozpoznał niedawnego porywacza. Tylko

wyciągnął dłoń z kapeluszem i laską czekając, aż Silas je od

niego odbierze.

- Niech mnie kule biją! - wykrztusił wreszcie Wantage.

- Zapewne. Weźmiesz wreszcie kapelusz i laskę?

Silas wykonał polecenie i odezwał się bezradnie:

- Nie wiem, jak pan to zrobił, ale się cieszę z tego. To wbrew

moim zasadom wiązać w baleron kogoś, kto tak dzielnie młóci
pięściami jak pan!

Ravenscar nie zwrócił uwagi na to wyznanie, ale zerknął na

swe odbicie w lustrze, poprawił szpilkę w halsztuku, wygładził

koronki na obandażowanych dłoniach i spokojnym krokiem

ruszył na pokoje.

Jego wejście wywołało szmer wśród zgromadzonych. Pani

domu, popijająca bordo na uspokojenie nerwów, zakrztusiła się

i zrobiła niemal fioletowa na twarzy, Lucius Kennet, stojący przy

bufecie z talerzem łososia, wyjąkał „Na Boga!" i upuścił widelec,

178

HAZARDZISTKA

szanowny Berkeley Crewe krzyknął i domagał się odpowiedzi na

pytanie, dlaczego Maks nie przyszedł na obiad, stojący w pobliżu

sir Jamesa Fileya twierdzą, że zaklął pod nosem; reszta zaś

domagała się wyjaśnienia, co też spotkało Ravenscara. Tylko

panna Grantham zachowała całkowity spokój i chłodno powitała

późno przybyłego gościa.

Ucałował podaną mu dłoń i patrząc z lekkim rozbawieniem na

kaszlącą lady Bellingham, odezwał się do znajomego:

- Przepraszam cię, Crewe, ale zostałem zatrzymany.
- Cóż u licha ci przeszkodziło? - zapytał Berkeley. - My

ślałem, że zapomniałeś o naszym spotkaniu i wysłałem lokaja

do ciebie, by ci przypomniał. Powiedzieli mu, że wyszedłeś

o zmierzchu!

- Prawdę mówiąc, to miałem drobny wypadek - odparł

Ravenscar, ujmując kieliszek burgunda z tacy, którą trzymał

stojący obok kelner. Gdy unosił wino do ust, koronki zsunęły się

z dłoni, odsłaniając bandaże.

- Na Boga, Maks, co ci się stało w ręce? - zapytał przejęty

Mablethorpe.

- Och, nic takiego. Już mówiłem, że miałem drobny wypadek.

- Czy ktoś się na ciebie zaczaił? O to chodzi? - dopytywał się

Crewe.

- Tak właśnie.
- Mam nadzieję, że to nie wpłynie na twoją sprawność na

koźle - rzucił Filey.

- Też mam taką nadzieję. - Ravenscar zmierzył go kpiącym

spojrzeniem.

- Czy sądzisz, że ktoś próbował pomieszać ci szyki przed

jutrzejszym wyścigiem? - zawołał dżentelmen w staromodnej,

wielkiej peruce.

- Przypuszczam, że coś w tym rodzaju - odparł Maks i nie

mógł się powstrzymać, żeby nie zerknąć w stronę panny Grantham.

- Cóż takiego masz na myśli, Horley? - ostro zapytał sir James.

- Przecież zakład opiewa na ogromną sumę. - Mężczyzna

179

GEORGETTE MEYER

w peruce popatrzył na niego zdumiony. - I dzieją się takie

rzeczy. Chyba oczywiste, o czym mówię?

Filey nieco się uspokoił, wymamrotał, że widać źle go zrozumiał,

i wymknął się z salonu, by, jak dodał, spróbować szczęścia w grze.

- Co się stało Fileyowi? Ostatnio jest bardzo zdenerwowany

- powiedział Crewe.

- Nie słyszałeś? Miał się przecież żenić z jedną z małych

Laxtonówien - odezwał się mężczyzna w kamizelce w pomarań-

czowo-białe prążki. - Śliczna dziewczyna, właśnie przedstawiona

u dworu. Laxtonowie próbują zatuszować skandal, ale sam młody

Arnold powiedział mi, że uciekła.

- Uciekła? - powtórzył Crewe.

- Zniknęła, mój drogi. I nie mogą jej znaleźć. To właśnie

powód rozdrażnienia naszego przyjaciela.

- Wcale jej się nie dziwię - stwierdził Berkeley. - Filey

i panna prosto z rąk guwernantek. Niech mnie, ale to zakrawa na

gwałt! Ale gdzie ona uciekła?

- Nikt tego nie wie. Mówiłem ci, że zniknęła. Laxtonowie

obawiają się powiadomić policję, żeby historia się nie rozniosła!

To okropnie zmuszać tak młodą panienkę do ślubu z mężczyzną

o takiej reputacji.

- Do tego by nie doszło - zaprotestował Horley.

- Czyżby? Mój Boże, ty nie znasz lady Laxton. Jej zależy

tylko na pieniądzach - prychnął mężczyzna w kamizelce w prążki.

Lady Bellingham czując, że omdlewa, rzuciła rozpaczliwe

spojrzenie na bratanicę i zastanawiała się w duchu, dlaczego

kuropatwa na zimno ma smak popiołu.

- Czy naprawdę uważacie, że Filey ożeniłby się z kobietą,

która tak niechętnie się do niego odnosi? - zapytał ostrożnie lord

Mablethorpe.

- Jeżeli ty uważasz inaczej, to nie znasz Fileya! Jego zdaniem

to przydałoby smaczku małżeństwu.

W trakcie tej wartkiej wymiany zdań Lucius Kennet podszedł

do panny Grantham i nachylił się do jej ucha.

180

HAZARDZISTKA

Czyżbyś go skłoniła do oddania weksli? Kiedy go zobaczy

łem wchodzącego z tak chłodną i zadowoloną miną, zupełnie

jakby piorun we mnie strzelił.

- Nie mam weksli - odparła.

- Nie masz? Do licha, to czemu go wypuściłaś?

- Ja go nie wypuściłam. Uciekł.

- Jakim cudem? - popatrzył na nią podejrzliwie. - Sam

związałem mu ręce. Kłamiesz, Deboro, wypuściłaś go!

- Nie. Poprosił mnie tylko, żebym mu zostawiła świecę,

a mnie ani przez myśl nie przeszło, co on zamierza! Przepalił

sznurek na przegubach rąk i kiedy zeszłam na dół, był wolny. Nic

na to nie mogłam poradzić.

- A to dopiero gagatek. - Gwizdnął cicho. - To dlatego ma

zabandażowane ręce. Czy będzie mógł powozić?

- Tak twierdzi. Ale mnie to nic nie obchodzi!
Nie miała ochoty na dalszą rozmowę na ten temat i odeszła od

Luciusa, tylko po to, by wpaść na lorda Mablethorpego, który

zapytał ją, czy słyszała, co mówiono o zniknięciu Phoebe Laxton.

Odparła dość ostro, że nie ma to żadnego znaczenia, ale Adrian

poważnie niepokoił się losem dziewczyny.

To akurat ucieszyło pannę Grantham, lecz jak na jeden wieczór

miała już dość wrażeń i zabrakło jej energii na dyskusję

o przyszłości Phoebe. Powiedziała mu to i po raz pierwszy

w życiu usłyszała wymówkę padającą z ust lorda.

- Doskonale, Deboro, ale ona nie może tu zostać na zawsze,

a ty nie zaprzątasz sobie zbytnio głowy jej losem - oświadczył

poważnie.

- Mam teraz inne zmartwienia.
- Z pewnością, ale pamiętaj, że tylko ty jedna jej zostałaś.

Nikt o niej nie myśli i się o nią nie troszczy!

Powiedział to ze spokojną godnością, której nigdy wcześniej

u niego nie dostrzegła. Z zadowoleniem stwierdziła, że dzięki

bliskiej znajomości z panną Laxton Adrian zaczął przejawiać

poczucie odpowiedzialności.

181

GEORCETTE HEYER

Trudno zdecydować, jakie działanie byłoby najlepsze - wy

znała. - Byłam przekonana, że jej rodzice ustąpią. Jeszcze to

mogą zrobić.

Lord lekko zmarszczył brwi.

- Jeśli nawet, to cóż z tego... - urwał, by dodać po chwili

wahania: - Zwierzyła mi się trochę, zapewne tobie powiedziała

więcej. Ale usłyszałem dość, by jasno zobaczyć, że w domu

rodzinnym nie znajdzie szczęścia. Ci jej rodzice! Jeżeli nie

trafiłby się Filey, znaleźliby kogoś równie obrzydliwego. Lady

Laxton zależy wyłącznie na pieniądzach. Jestem głęboko przeko

nany, że pozwalając Phoebe tam wrócić, wyrządzilibyśmy jej

krzywdę. Ona jest inna niż ty, potrzebuje opieki.

Słysząc to naiwne oświadczenie, panna Grantham już miała na

końcu języka uwagę, że każda kobieta marzy o opiekunie, lecz

zamiast tego przyznała, iż sama nie wie, co począć. Dodała

jeszcze, że musi iść na górę do salonów i'pozostawiła go bardzo

rozczarowanego co do swej osoby. Jeszcze tydzień temu nie

umiałby sobie wyobrazić, że mogłaby obudzić w nim takie

uczucie.

Prawdę mówiąc, od pamiętnego wieczoru w Vauxhall Gardens

lord zaczął czuć się nieswojo w obecności ukochanej. Jej

postępowanie wstrząsnęło nim do głębi i choć nie widział, by

później tak się zachowywała, to jednak czasem się zastanawiał,

czy nie będzie popełniać nietaktów towarzyskich, gdy znajdzie

się w wyższych sferach.

A do tego zauważył wreszcie, że byt przez nią traktowany jak

dziecko. Za bardzo nim rządziła, chwilami wręcz przypominała

mu guwernantkę, która opiekowała się nim w dzieciństwie. Nie

był głupcem i zaczynał dostrzegać, że to wiek panny Grantham

daje jej taką przewagę, a to może nawet uniemożliwić mu objęcie

władzy we własnym domu. Lord Mablethorpe miał łagodne

usposobienie, dzięki któremu wszędzie go lubiano, choć bardzo

młody i nieśmiały, nie był mięczakiem, i szybko dorastał.

Panna Grantham dobrze wiedząc o tym wszystkim, traktowała

182

HAZARDZISTKA

go na tyle ostro, na ile tylko pozwalało jej dobre wychowanie,

aby jej stanowczy i silny charakter mocno kontrastował z delikat

ną, bardziej uległą naturą panny Laxton. Wiedziała, że Mable

thorpe będzie je obie porównywał i byłoby dziwne, gdyby

młodzieniec zdominowany, choć łagodnie, przez jedną kobietę

nie upajał się podziwem i oddaniem drugiej.

Tak się właśnie stało. Kruchość panny Laxton, jej bezradność,

nieograniczone zaufanie w nim pokładane, natychmiast obudziły

w Adrianie rycerza. Od pierwszego spotkania, gdy kurczowo

chwyciła go za rękę, chciał ją ochraniać. Powiedziała, że wie, iż

jest przy nim bezpieczna, potem dodała, jak bardzo polega na

jego opinii, i zapytała o radę. Nikt wcześniej nie zasięgał rady

u lorda Mablethorpego. Jego matka, wuj Juliusz i kuzyn Maks

byli osobami o mocnych charakterach, po cóż więc mieliby

zachęcać go do wyrażenia poglądów w istotnych kwestiach!

Dlatego właśnie oni decydowali o jego życiu i choć niebawem

osiągnie metrykalną dojrzałość, to minie sporo czasu, nim znacznie

starsi i mądrzejsi krewni zaczną go uważać za dorosłego. Nawet

Debora, okazując mu sympatię, odnosiła się do niego jak do

młodszego brata. Śmiała się z niego, kpiła i bardzo rzadko

traktowała poważnie.

Ale panna Laxton była od niego o dwa lata młodsza i nie

uważała go za uroczego chłopca, który jeszcze nie dorósł. Kiedy

uciekła od mężczyzny - potwora, Adrian wydał się jej rycerzem

z baśni. Osobie zupełnie nie znającej świata jego wiedza wydawała

się bezmierna. Uczył ją i poprosił, by mu zaufała. Nic więc

dziwnego, że panna Laxton zakochała się w nim po uszy.

Natychmiast rozpoznała to uczucie.

Nieco więcej czasu upłynęło, nim Adrian spostrzegł, co dzieje

się w jego sercu i jeszcze więcej, nim przyznał przed sobą, że

niepostrzeżenie umarła w nim miłość do jednej kobiety, a naro

dziła do drugiej. Nie mógł uwierzyć, że to się zdarzyło, i uważał

się za najbardziej niestałego i godnego pogardy człowieka na

świecie. Ale wiedział, że do Phoebe czuje coś innego niż afekt

183

GEORGETTE HEYER

zmieszany z szacunkiem, które żywił do Debory. Debora powaliła

go na kolana, była boginią, którą należało wielbić, piękną, mądrą

i olśniewającą, w każdej sytuacji górującą nad nim.

O Phoebe tak nie myślał. Wiedział, że ani urodą, ani mądrością nie

dorównuje Deborze, była raczej pociągająca niż olśniewająca. Gdy

Debora uśmiechała się do niego, kręciło mu się w głowie i ogarniała

go szalona chęć, by ucałować kraj jej szaty lub na jej cześć dokonać

niezwykłych czynów. Kiedy uśmiechała się Phoebe, z całej duszy

pragnął chwycić ją w ramiona, by była w nich bezpieczna.

To właśnie czuł, gdy się z nią żegnał przed zejściem na dół do

salonów. Była blada, bezbronna i przerażona, bo wiedziała, że

Filey przyszedł do kasyna. Przejmował się jej losem, dlatego tak

go uderzył brak współczucia u panny Grantham.

Kiedy Debora wyszła z jadalni, stanął w grupie otaczającej

kuzyna. Crewe próbował się do wiedzieć, ~co Ravenscarowi stało

się w dłonie, a inni porównywali walory obu par koni i trasę

wyścigu. Zwykle pojedynki odbywały się na drodze za Epsom,

ale ten miał się odbyć na prostym odcinku Great North Road

między wsiami Islington i Hatfield. Słuchając tej rozmowy, lord

Mablethorpe na chwilę zapomniał o swych rozterkach sercowych.

- Szkoda, że nie mogę jechać z tobą. - oświadczył smutno.

- Oczywiście będę na mecie, ale to nie to samo.

Ravenscar odstawił pusty kieliszek na stolik.

- Jeśli chcesz, to możesz ze mną| jechać. Tylko będziesz

musiał trąbić.

Rumieniec radości wykwitł na policzkach lorda.

- Maks! Mówisz poważnie? Naprawdę weźmiesz mnie na

miejsce stangreta? Och, na Jowisza, to najwspanialsza rzecz pod

słońcem!

Crewe roześmiał się i zaczął z niego kpić.

- Maks, przecież nie możesz go zabrać na miejsce Wellinga!

Będziesz czekał godzinami na każdych rogatkach!

- Nie będzie! - sprzeciwił się gniewie Mablethorpe. - Dosko

nale sobie z tym poradzę.

184

HAZARDZISTKA

Z wrażenia zatrąbisz zbyt późno i nie otworzą na czas bramy!

- Nie! Przecież wiele razy jeździłem z Maksem! Wiem, co

mam robić!

- Maks, jeżeli rzeczywiście masz zamiar zastąpić Wellinga

tym wielkim, tłustym stworzeniem, to, niestety, będę musiał

zmienić zakład i nie obstawię twojego zwycięstwa. - Crewe

pokręcił głową.

Te słowa ugodziły lorda w samo serce. Mina mu zrzedła

i zaniepokojony popatrzył na kuzyna.

- Och, Maks, może lepiej, żebym z tobą nie jechał? Naprawdę

jestem za ciężki?

A ponieważ był wysokim młodzieńcem, a przy tym szczupłym,

jego nerwowe pytanie wywołało wybuch śmiechu, co słysząc,

zaczerwienił się jeszcze bardziej. Ponieważ jednak przyzwyczaił

się do kpin znajomych swego kuzyna, więc też się roześmiał

i wygłosił ponurą przepowiednię, jakie to straszliwe nieszczęście

spadnie pewnego dnia na Berkeleya Crewego oraz oświadczył, że

natychmiast idzie do domu, by dobrze się wyspać przed wyścigiem.

Ravenscar pochwalił mądre postanowienie i jeszcze doradził,

by młodzieniec nie wspomniał o wyścigu matce.

- Och, na Boga, nie! Nie pisnę nawet słówka! - przyrzekł

Adrian i odszedł, zapominając po raz pierwszy od początku

znajomości pożegnać się z panną Grantham.

Ravenscar poszedł na górę zabawić się przy faro, ale jeśli

nawet lady Bellingham była z tego zadowolona, to nie okazała

swych uczuć; ile raz patrzył w jej kierunku, rzucała mu spojrzenia

zająca złapanego w potrzask i z trudem koncentrowała się na

grze. Nigdy w życiu tak się nie ucieszyła, gdy skończono partię.

Kiedy ostatni gość wyszedł z domu, nie starczyło już jej sił, by

pójść do sypialni; osunęła się na sofę obitą żółtą satyną i jęcząc

zażądała, by podano jej sole,

- Spokojnie, droga pani - odezwał się Lucius Kennet, który

został, by zamienić parę słów z Debora. - Może teraz wreszcie

powiesz mi, co tym razem zbroiłaś!

185

GEORGETTE MEYER

Panna Grantham odwróciła się energicznie, zamiatając podłogę

szeroką suknią.

- Już ci mówiłam, co się stało. To nie moja wina.
- Cóż cię opętało, żeby zostawiać Ravenscarowi świecę?

- Nie wiedziałam, co on chce zrobić. Jak mogłam się tego

domyślić?

- Do licha, po cóż innego mu świeca, jak nie do jakichś

sztuczek? Deb, jesteś na to zbyt sprytna!

- Sama nie chciałabym zostać w ciemnościach. A poza tym

powiedział, że tam są szczury.

- Mówił prawdę - odezwała się słabym głosem lady Bellin-

gham, otwierając oczy. - Służba ciągle na nie narzeka, ale co

można począć?

- Wolne żarty, Deb! Czy Ravenscar jest z takich, którzy

baliby się paru szczurów?

- Mortimer się boi - wtrąciła lady. - Nie daje mi z powodu

nich spokoju! Jestem pewna, że i Ravenscar też może się bać.

Och, ja oszaleję! Moja złota, on powie wszystkim, coś ty mu

zrobiła, i w końcu nikt się nie odważy przyjść to tego domu!

- Kto opatrzył mu ręce? - spytał z naciskiem Lucius, patrząc

twardo na dziewczynę. - Jeżeli przepalił więzy, to w jaki sposób

nie zniszczył koronek? I co na to powiesz?

- Zniszczył koronki - odparła gniewnie. - Pożyczyłam mu

Chrisa. O właśnie, gdzie on jest?

- Chyba niezbyt mu się podoba to, co się tu dzieje, bo wyszedł

jeszcze przed kolacją - rzucił Lucius z uśmiechem. - Nie próbuj

zmieniać tematu! Ty zabandażowałaś ręce Ravenscara?

- Co innego mogłam zrobić? - spytała. - Kiedy zobaczyłam,

że jest wolny, na cóż by się zdał opór? Poza tym.miał wielką

ochotę zamknąć mnie w tej piwnicy, a tego bym nie zniosła!

- Deb, przecież w holu był Silas, ja na górze grałem w faro!

A ty musiałaś koniecznie wyprowadzić Ravenscara tak, by włos

mu z głowy nie spadł!

- Lucius, mówisz głupstwa! - protestowała panna Grantham.

186

HAZARDZISTKA

Jak mogłam dopuścić do bójki w trakcie przyjęcia? Nic nie

można było zrobić, a poza tym nigdy nie chciałam go porywać

za pomocą tak brudnych sztuczek, jak to zrobiłeś!

- Jeśli mogę zapytać, co teraz poczniesz, by dostać te weksle?

- zapytał uprzejmie.

- Nie wiem, ale na pewno coś wymyślę.

- Moim zdaniem zadurzyłaś się w nim.
- Ja! - wykrzyknęła Debora. - W Ravenscarze! Czyś ty

oszalał? Ja go nie znoszę! Jest najbardziej wstrętnym, okropnym

i bezwzględnym... Jak możesz opowiadać takie bzdury? Nie mam

ochoty tego słuchać i jedno tylko ci powiem: dobranoc!

To mówiąc, ruszyła szybko do drzwi, w progu zderzając się

z bratem. Zdyszany wykrzyknął na jej widok:

- Deb! Chyba widziałem go na Piccadilly! A więc go wypuś

ciłaś!

- Tak, to był on! - odparła gniewnie. - Ale ja go nie wypuściłam,

bo nie zrobiłabym tego za żadne skarby świata. On teraz tobą gardzi!

- A cóż ty wiesz o tej sprawie, mój drogi chłopcze? - zapytał

Lucius, gdy Debora zatrzasnęła za sobą drzwi.

- Wszystko! I jeszcze raz dziękuję ci, Lucius, że znów

powstrzymałeś Deb przed popełnieniem szaleństwa! Jeżeli wyda

rzenia tej nocy pogrzebały całkowicie moje nadzieje, to nie ma

w tym twojej winy!

- Na miłość boską, a co to ma wspólnego z tobą?

- Och, nic - odparł gorzko Chris. - Tylko tyle, że zakochałem

się w siostrze Ravenscara.

- Co takiego? - Lucius popatrzył na niego zdumiony. - I cóż

to ma do rzeczy?

- Naprawdę jesteś taki głupi? Jakież mam szansę na otrzymanie

zgody Ravenscara na ślub, jeżeli moja siostra wpada na doskonały

pomysł i zamyka go w piwnicy?

- Chris, ona to zrobiła w najlepszej wierze. - Lady Bellingham

postanowiła stanąć w obronie bratanicy. - Nie wiedziała, że masz

zamiar ożenić się z panną Ravenscar.

187

GEORGETTE HEYER

Hmm, ożenić? - Kennet spojrzał na niego spod oka.

- Dlaczego nie? - spytał ostro Chris. - Cóż w tym takiego

niezwykłego?

- Moim zdaniem wszystko. - Uśmiech pojawił się w kącikach

ust Luciusa.

- Tak! Moim zdaniem ty ponosisz taką samą winę jak Deb!

A nawet większą!

- Bardzo to było niefortunne. - Lady Bellingham uniosła

głowę z żółtej poduszki. - I nie mogę się oprzeć myśli, że skoro

Deb miała go już w piwnicy... Oczywiście, nie pochwalam takich

rzeczy i nigdy tego nie zrobię... Ale skoro już tam był, to jaka

szkoda, że się wymknął, nie oddawszy tych obmierzłych weksli.

Wiecie, co się teraz stanie? Deb będzie chciała dać mu kolejną

nauczkę i wszystko zakończy się tragicznie! Czasem myślę, że

lepiej byłoby mi w więzieniu za długi!

1 złożywszy to ponure oświadczenie poszła do sypialni, gdzie

przez całą noc dręczył ją koszmarny sen o rachunkach od

stelmacha, cenach groszku, szczurach, ogarkach świec i piwnicach

pełnych powiązanych mężczyzn.

Lord Mablethorpe zamierzał, jeżeli panna Grantham miałaby

ochotę, zabrać ją i Phoebe na wieś. Około dziesiątej rano do rąk

własnych panny Laxton dostarczono pośpiesznie skreślony bilecik,

w którym Adrian wyjaśniał zmianę planów i obiecywał złożyć

wieczorem wizytę na St James's Sąuare, by donieść o wyniku

wyścigu kariolek. Phoebe Laxton przeczytawszy list wydała

pełen przerażenia okrzyk i podała go Deborze.

- Och, on może zostać zabity! - powiedziała słabym głosem.
- Zabity? Nonsens! - oświadczyła panna Grantham, szybko

czytając bilecik. - Mam już dość słuchania o tym wyścigu! Przez

ostatni tydzień Adrian mówił tylko o nim. Bogu dzięki jutro

będzie już po wszystkim i skończy się to ciągłe gadanie

o byle czym.

- Dżentelmeni przywiązują tak wielkie znaczenie do tych

spraw - westchnęła panna Laxton. - Mam szczerą nadzieję, że

188

HAZARDZISTKA

pan Ravenscar pobije sir Jamesa! Adrian mówił, że w powożeniu

nikt nie może się równać z jego kuzynem, ale ludzie twierdzą, że

sir James ma bardzo dobre konie...

- I ty też! - zawołała z naganą panna Grantham, zatykając

sobie uszy dłońmi. - Ani słowa więcej! Ja im obu życzę

skręcenia karków!

- Och, Deb, ale nie wtedy, kiedy Adrian jedzie w kariolce

kuzyna! - Phoebe zadrżała.

- Jeżeli Ravenscar tak doskonale powozi, to mało praw

dopodobne, by doszło do wypadku.

- Jesteś taka odważna. - Phoebe popatrzyła na nią z za

chwytem. - Chciałabym być taka, ale niestety, to niemożliwe.

- Na Boga, dziecko, a czegóż ja miałabym się obawiać?

- spytała zdumiona Debora.

- Ależ, Deb! A Adrian?!

- Och - odparła zmieszana Debora. - Tak, oczywiście, moja

droga.

- Wiem, że nie zaznamy chwili spokoju, dopóki nie dowiemy

się, że wyścig zakończył się szczęśliwie - westchnęła Phoebe.

- Święta prawda - zgodziła się Debora postanawiając, że

natychmiast o tym zapomni.

Udało się jej to znakomicie, bo miała dość własnych kłopotów,

ale panna Laxton nie myślała o niczym innym. Gdy zapadł

zmierzch i w każdej chwili mogły się spodziewać lorda Mable-

thorpego, usadowiła się w salonie od frontu i przez koronkowe

firanki obserwowała coraz mniej wyraźny w ciemnościach plac.

Lokaj zaanonsował obiad, musiała więc usiąść do stołu i udawać,

że je. Panna Grantham, widząc, jak się martwi, powiedziała jej,

że uczestnicy wyścigu najpewniej zostaną na posiłek w Hatfield

i dopiero potem wrócą do Londynu. Panna Laxton przyznała jej

rację, ale nie odzyskała apetytu.

Usiadł z nimi Christopher, ale też nie był w humorze.

Najwyraźniej trapiły go jakieś troski i choć nie miały wpływu na

ilość pochłanianych potraw, to do rozmowy prawie się nie

189

GEORGETTE HEYER

włączał. Udało mu się umówić na spotkanie z kapryśną Arabellą

dzięki pośrednictwu jej pokojówki, która zaczęła przemyśliwać

o rychłym porzuceniu służby u panienki dzięki sumom, jakie

zarobiła za podobne uprzejmości świadczone na rzecz hojnych

a licznych wielbicieli. Chris przybył na miejsce spotkania pół

godziny za wcześnie, panna Ravenscar zaś nie dość, że się

spóźniła, to zupełnie nie pamiętała przysiąg wieczystej wierności

wymienionych zaledwie tydzień temu w Tunbridge Wells. Bardzo

chętnie z nim flirtowała, miała nadzieję na spotkanie na balu

w Pantheon, ale oświadczyła, że małżeństwo to nudziarstwo.

Młodzieniec podejrzewał, że innego obdarzyła uczuciem, i oskar

żał ją o zdradę. Panna Ravenscar śmiała się łobuzersko i od

mawiała odpowiedzi. Wtedy Chris przedstawił bardzo śmiały

plan zabrania jej na bal maskowy, odbywający się następnego

dnia w Ranelagh. Wymknąć się spod opieki matki pod pretekstem

bólu głowy i spędzić w tajemnicy wieczór na balu z zabronionym

przez rodzinę zalotnikiem! Takie przygody zwykle bardzo od

powiadały pannie, ale teraz Arabellą, ku zdumieniu Chrisa,

spuściła tylko skromnie oczy i powiedziała, że nawet nie śmie

o czymś takim myśleć. Drżenie jej ust zdradzało jednak, że już

o tym pomyślała i wybiera się na bal, lecz z innym. Nic więc

dziwnego, że przygnębiony powrócił do domu ciotki.

Tego dnia nie grano w karty. Chris wyszedł gdzieś wkrótce po

obiedzie, a trzy damy zdecydowały się spędzić cichy wieczór

w cieple kominka w żółtym salonie. Lady Beliingham szybko

jednak poszła spać, jako że bardzo zmęczyły ją przeżycia

ostatniego tygodnia. Panna Laxton udawała, że haftuje, ale

naprawdę tylko parę razy wkłuła igłę w materiał. Panna Grantham

zaś przerzucała kartki romansu, próbując stworzyć plan, dzięki

któremu odzyska weksle ciotki, sprawiając przy tym wrogowi jak

największe udręczenie.

O dziesiątej wieczorem u drzwi frontowych rozległo się

wreszcie pukanie, na które tak czekała panna Laxton.

- To on! - zawołała Phoebe upuszczają robótkę na podłogę,

190

HAZARDZISTKA

. - Nie przyjmę go - oświadczyła Debora, podnosząc wzrok.

Phoebe popatrzyła na nią z przejęciem.

- Deb! Dlaczego? Co on zrobił? - wykrztusiła blednąc.

- Cóż on zrobił? Ach, mówisz o Adrianie!
- Ależ, kochana Deb, a o kimże innym miałabym mówić?

- zapytała zdumiona panna Laxton.

- Myślałam o kimś innym - wyjaśniła Debora rumieniąc się.

Na schodach rozległy się lekkie kroki i po chwili do salonu

wbiegł lord Mablethorpe, odziany w prosty płaszcz do konnej

jazdy i wysokie buty pobrudzone błotem.

- Wygraliśmy! - zawołał od progu, a oczy mu błyszczały.
- Wiedziałam! - Phoebe klasnęła w dłonie. - Tak się cieszę!

I wróciłeś cały!

- Cały? - Zaśmiał się. - Ależ oczywiście. Nigdy w życiu nie

widziałem takiego wyścigu! Wspaniały! Ubawiłem się za wszys

tkie czasy! Och, Deb, mam nadzieję, że to błoto ci nie prze

szkadza? Prawda, że nie? Wiedziałem, że będziesz chciała

posłuchać. Czy mogę wejść?

- Oczywiście - odparła Debora, biorąc robótkę Phoebe i skła

dając ją schludnie. - Jadłeś już kolację? A może jesteś głodny?

- Och, nie, dziękuję! Zjedliśmy wczesny obiad w Hatfield,

a przed chwilą byłem na kolacji u Maksa. Raz czy dwa razy

nasze zwycięstwo wisiało na włosku. Wyobraźcie sobie, że na

wąskiej drodze za Potter's Bar utknęliśmy za koczem! Już

myślałem, że po nas, bo Filey prowadził od startu. Ale Maksowi

nikt nie dorówna! Znacie rozstaje przy Hadley Highstone, gdzie

na lewo odchodzi droga do Holyhead? Och, chyba nie, ale

uwierzcie mi, że to bardzo niebezpieczne miejsce, a wokół nas

kocze i wozy! Zanim zorientowałem się, co on robi, Maks

popuścił lejce i siwki pomknęły do przodu! To była nasza jedyna

szansa, ale z boku nadjeżdżał już gig i, przysięgam, pojazdy

niemal otarły się bokami! Przyznaję, że zamknąłem oczy i za

cząłem się modlić!

- Mogłeś zginąć! - szepnęła Phoebe.

191

CEORGE TTE HE YI:R

- Mogłem, gdyby ktoś inny trzymał lejce!

- Zatem para sir Jamesa była gorsza? - spytała Debora zła na

siebie, że zdradza zainteresowanie wyścigiem.

- Tego bym nie powiedział. - Adrian zwrócił ku niej lśniący

wzrok. - Wszystko zależało od woźnicy! Kiedy przyjechaliśmy
do Islington, sir James stał tam już z parą wspaniałych rumaków:

małe łby, dobre karki, szerokie plecy i uda, konie czystej
walijskiej krwi! A do tego doskonale dobrane! Ale gdy tylko
Maks rzucił na nie okiem, od razu powiedział, że uprząż jest zbyt

mocno zaciśnięta, i miał rację. Widziałem, że i stajenny Fileya
tak uważa, ale ten się uparł. Zawsze wie wszystko najlepiej

i szkoda czasu na tłumaczenie, bo się zapiera jak kozioł
w kapuście.

Jak się można było spodziewać, na starcie zgromadził się

niemały tłum i ostro się zakładano. Niektóre żółtodzioby mocno
obstawiały Fileya, bo, rzeczywiście, ze świecą szukać tak pięknych
gniadoszów, ale znawcy stawiali na Maksa i mieli rację! No więc

wystartowaliśmy i Filey prowadził, zgodnie z przewidywaniami

Maksa. Powstrzymywał siwki całą drogę aż do Barnet; celowo
nie przyspieszał, jechał na tyle szybko, żeby go nie stracić z oczu.

Szkoda, że nie widziałyście, jak Filey poganiał konie pod

Highgate Hill, jakby to było ostatnie, a nic pierwsze wzgórze na
trasie! Czailiśmy się tuż za nim, utrzymując równe tempo.
Oczywiście, Filey poganiając konie, źle wymierzył dystans i na

szczycie niemal padły. Gdy Maks to zobaczył, już wiedział, że
wyścig jest nasz. Ale to było, zanim nam zastawił drogę kocz. To

już wam opowiadałem. Pięknie gnaliśmy przez Finchley Common,

mało pojazdów na drodze. Ja bym wtedy wyprzedził Fileya, ale

Maks się nie zgodził; chciał go wziąć w Barnet. - Adrian
roześmiał się na to wspomnienie. - W Barnet! Kto by pomyślał!

Ale to cały Maks! Myślałem, że nigdy nam się to nie uda, bo tam

jest zawsze tłok.

Filey źle sobie radzi, gdy jest tłok na drodze, widać było, jak

straszy konie. Mocno się pociły, a to dopiero połowa wyścigu!

192

HAZARD/JSTKA

Przed nami bryczka, gig pocztowy odjeżdża spod oberży „Pod

Czerwonym Lwem", a spod sklepu rusza jakiś faeton. Nawet
mysz się nie przemknie! Tak najwyraźniej sądził Filey, bo nie
próbował wyprzedzać. Maks skorzystał ze sposobności i gładko
pomknęliśmy do przodu, cudownym kłusem prześlizgując się
między pojazdami! Bałem się, że zaczepimy i wywrócimy faeton,

ale nawet go nie drasnęliśmy. Maks ma cudowne ręce! Powiedział,
że Filey zapewne rozorał koniom chrapy... Och, jeszcze wam
o tym nie wspomniałem! Po wyścigu Maks kupił je od Fileya bez
targowania. Ten wpadł we wściekłość, bo propozycja Maksa
oznaczała, że konie są doskonałe i tylko z winy powożącego
przegrały wyścig. Ale Filey był tak na nie zły, że sprzedałby je
pierwszemu, który chciałby kupić! Do Hatfield dotarły ze
spuszczonymi łbami, ale to jego wina. Berkeley mówi, że
przeciw Maksowi on zawsze źle powozi, bo diabelnie chce
wygrać, a wie, choć się do tego nie przyzna, o przewadze Maksa.

Od Potter's Bar już prowadziliśmy do samego końca.

- Ale za Barnet Filey jeszcze raz was wyprzedził - zauważyła

chłodno panna Grantham. - Jak to się stało?

- Och, tuż za Hadlcy Green! - zaśmiał się lord Mablethorpe.

- Ostrzegłem Maksa, że Filey będzie próbował nas brać, a on
odparł, że ma jego błogosławieństwo, bo w tym momencie nie
zamierza poganiać siwków. Prześcignął Fileya w Barnet tylko po
to, by mu napędzić stracha. Ależ z tego Fileya głupiec! Maks
powiedział...

- Mój drogi Adrianie, jak widać Maks powiedział bardzo

dużo, ale wolałabym, żebyś tak często nie powtarzał tych dwóch
słów - rzuciła lekko Debora.

Lord zaczerwienił się i było mu tak przykro, że panna Grantham

pożałowała swych słów i już miała je odwołać, gdy przypomniała
sobie o decyzji pokazania mu się z jak najgorszej strony.

- Muszę iść na dół, zamienić parę zdań z Silasem - oświad

czyła chłodno, wstając. - Proszę, opowiedz Phocbe ciąg dalszy

wyścigu. Obawiam się, że jestem bardzo głupia, bo nic mnie nie

193

GEORGETTE MEYER

obchodzi jazda konna, wyścigi kariolek i w ogóle konie jako
takie. Zaraz wrócę i mam nadzieję, że wtedy będziesz mówić

o czymś innym!

Lord Mablethorpe również wstał i otworzył przed nią drzwi.

Kiedy już wyszła, Phoebe odezwała się nieśmiało:

- Nie gniewaj się, proszę. Myślę, że ona się czymś martwi.

Na pewno nie chciała sprawić ci przykrości! Jest taka dobra

i delikatna!

- Chyba rzeczywiście byłem nudny! Mnie to tak pasjonuje!

Ale dla was, kobiet, to co innego...

- Och, nie! - wyrwało się jej mimo woli. - Nigdy w życiu nie

słyszałam równie ekscytującej opowieści! Naprawdę! Proszę,

mów dalej! - I pod wpływem impulsu wyciągnęła do niego dłoń.

Podszedł do niej, ujął za rękę i trzymał, patrząc na nią tak

ciepłym, kochającym spojrzeniem, że serce zaczęło jej bić jak

oszalałe.

- Och, Phoebe! Jesteś tak słodka! - powiedział. - Kocham cię

z całej duszy!

w oczach panny Laxton zabłysły dwie wielkie łzy i wolno

spłynęły po policzkach.

- Och, Adrianie - szepnęła łamiącym się głosem.

W chwilę później znalazła się w jego ramionach, lord zaś

zapomniawszy o wyścigu i o zaręczynach z panną Grantham,

całkowicie oddał się całowaniu Phoebe, osuszaniu jej mokrych

policzków i zapewnianiu, że nigdy już nic będzie nieszczęśliwa

czy przerażona. Dziewczyna pierwsza ocknęła się z zapamiętania

i uniosła głowę opartą na jego ramieniu.

- Nie wolno nam! - powiedziała stłumionym głosem. - Nie

powinniśmy! Dcbora!

Adrian puścił ją. Usiadła, tłumiąc łkanie. Popatrzyli na siebie,

para zaniepokojonych młodych ludzi w niewoli przeznaczenia,

bez ratunku. Lord Mablethorpe chwycił się za głowę, zacisnął

dłonie w pięści.

- Chyba oszalałem - jęknął.

- Och, nic! - odparła Phoebe, ocierając oczy maleńką chus

teczką, - Ona jest taka urocza i dobra... i... taka droga.

- Myślałem, że ją kocham. Ale nie. Kocham ciebie! I cóż my

poczniemy?

- Ożenisz się z nią. - Oczy panny Laxton znów napełniły się

łzami. - A ja pójdę... do klasztoru... Zapomnisz o mnie szybko

- dodała bohatersko.

195

GEORGETTE HEYER

Adrian słysząc tak przerażające plany na przyszłość, uniósł

głowę.

- Nie - powiedział z mocą.

- Ale co możemy zrobić?

- Nie poślubię Debory.

- Och, nie możesz jej tego powiedzieć. - Dziewczyna aż zbladła.

Zapadło ciężkie milczenie. Lord wstał i krążył nerwowo po

pokoju.

- Jeżeli będę milczał, unieszczęśliwię nas troje!

- Och, nie! Ona przecież nie dowie się prawdy, a ty zapomnisz!

- Nigdy nie zapomnę - oświadczył z naciskiem. - I nie

umiałbym udawać przed Deb. Domyśli się wszystkiego.

- Ale chcesz popełnić okropny czyn! - szepnęła Phoebe.

- Wiem. - Adrian był tak blady jak ona. - Ale Debora jeszcze

nie powiedziała, że za mnie wyjdzie. Może... wcale nie chce...

- Ale myślałam... - Phoebe popatrzyła na niego w osłupieniu.

- Mówiłeś...

- Tak, ale to nie zostało ostatecznie postawione! Zawsze się

tylko śmiała, kiedy jej się oświadczałem. A potem zaczęła mnie

inaczej traktować i sądziłem... Ale tak naprawdę nigdy nie

powiedziała, że się zgadza. Phoebe, czy sądzisz, że jej na mnie

zależy?

- Oczywiście, że tak! - zawołała.

- A ja nie sądzę. Ostatnio była taka... może nie zła, ale inna.

Pannie Laxton przyszła do głowy przerażająca myśl.

- A może ona się domyśla i jest zazdrosna... albo czuje się

skrzywdzona?

Popatrzyli sobie prosto w oczy. Na twarzy lorda odmalował się

stanowczy wyraz.

- Musimy jej powiedzieć prawdę - oświadczył.

- Nie! Błagam cię, nie! - Zaniepokojona Phoebe zerwała się

na równe nogi. - Tylko pomyśl, jak by to okropnie wyglądało!

Zaprosiła mnie do swego domu i była dla mnie taka dobra!

Jakżeż mogłabym cię jej ukraść! Wolałabym umrzeć!

196

HAZARDZISTKA

Lord docenił siłę tego argumentu, ale to mu nie wystarczyło.

Prawda, ale ty mnie nie ukradłaś. Nie planowaliśmy, że się

w sobie zakochamy. Po prostu nie mogliśmy się opanować i ona

to na pewno zrozumie. Nikt nie może mieć do ciebie pretensji!

To ja jestem winien!

Trudno było się spodziewać, że panna Laxton zgodzi się

z tą oceną. Zaczęła się z nim spierać, biorąc na siebie całą

winę i znajdując tysięczne usprawiedliwienia dla Adriana. On

się na to nie godził i następne minuty strawili na bezpro

duktywnym sporze, który mógłby trwać i parę godzin, gdyby

lord nie dostrzegł jego bezsensowności i nie zamknął ust

Phoebe pocałunkiem.

- Och! - Panna Laxton ukryła twarz na jego piersiach. - Gdy

to robisz, ja po prostu nie mogę się tak zachowywać. Adrian,

proszę, przestań!

- Moje postępowanie zasługuje wyłącznie na naganę! - Lord

postanowił nie ustępować. - Ale jeżeli poślubię Deb, będzie

jeszcze gorzej. Co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości.

Muszę jej wszystko wyznać i zdać się na jej łaskę. Gdybyśmy

byli oficjalnie zaręczeni, to jako człowiek honoru oczywiście nie

miałbym wyjścia, bo nie mógłbym jej porzucić i wystawić na

pośmiewisko. Ale jest inaczej! O zaręczynach wie tylko moja

matka i kuzyn! Nie będę oszukiwał Debory. Nie chcę tego robić!

Muszę jej wyznać prawdę i to natychmiast!

- Chyba rzucę się do rzeki! - Panna Laxton mocno chwyciła

się oparcia krzesła. - Co ona sobie o mnie pomyśli?

- A o mnie? - zapytał lord.

W tym momencie panna Grantham weszła do pokoju.

- I co, wyścig się skończył? - zapytała. - Dotarłeś do

kresu opisywania przerażającej eskapady, czy przyszłam za

wcześnie?

Panna Laxton odwróciła się i patrzyła na ogień w kominku.

Mablethorpe wyprostował się i oświadczył z naciskiem:

- Deboro, nie rozmawialiśmy o wyścigu. Muszę ci coś wyznać.

197

GEORGETTK HF.YER

Nie - szepnęła Phoebe cicho, zgodnie z nakazami dobrego

wychowania.

Lord zignorował ten słaby protest.

- Nie wiem, co sobie o mnie pomyślisz. Nie ma słów dość

mocnych, by potępić mój postępek!

- Nie, to ja źle zrobiłam! - wtrąciła panna Laxton.

- Phoebe jest niewinna - oświadczył Adrian z mocą. - Sama

to przyznasz, choćbyś mnie osądziła z największą surowością. To

ona chciała, bym milczał. Ale ja się nie zgodziłem. Postanowiłem

wyznać ci prawdę, bo uważam, że kłamstwo tylko sprowadzi

cierpienie na nas wszystkich!

Dcbora nareszcie zrozumiała. Podeszła do krzesła, osunęła się

na nie starając się nie parsknąć śmiechem.

- Wielkie nieba! Jestem zdradzona! -zawołała, udając głęboką

rozpacz.

Lord zbladł; wymienił z panną Laxton spojrzenie pełne smutku

i poczucia winy.

Panna Grantham ukryła twarz w chusteczce do nosa i łamiącym

się głosem wykrztusiła jedno słowo:

- Nikczemnik!

Adrian przełknął ślinę i pochylił głowę.

- Zdaję sobie sprawę, że uważasz moje postępowanie za

godne pogardy w najwyższym stopniu i nie zamierzam się

usprawiedliwiać - powiedział. - Ale nie planowałem tego, to

było silniejsze ode mnie. 1 sądziłem, że wolałabyś, bym ci

powiedział niż...

- Igrałeś ze mną! - krzyknęła Dcbora w chusteczkę. - Po

prosiłeś mnie o rękę, a teraz porzucasz dla innej!

Lord Mablcthorpe i panna Laxton popatrzyli po sobie zmieszani.

- Nie sądziłam, że dożyję takiej wzgardy - ciągnęła panna

Grantham. - Och, jak można było tak zbałamucić bezbronną

kobietę?

Lord Mablethorpe i panna Laxton instynktownie chwycili się

za ręce szukając w sobie oparcia.

198

HAZARDZJSTKA

Och, proszę, nie mów tak! - błagała Phoebe. - On szybko

o mnie zapomni!

- Moje nieszczęsne dziecko, nie daj mu się zwodzić! Porzuci

cię tak samo, jak i mnie zostawił! Och, pomyśleć tylko, że

oddałam moje biedne serce łajdakowi!

- Deb! - zawołał przejęty Adrian. - Nie jestem łajdakiem!

Naprawdę! I przecież nigdy nie powiedziałaś, że za mnie

wyjdziesz. To nie tak, jakbym...

~ Moje życie zrujnowane - oświadczyła głucho Debora.

- Czeka mnie już tylko grób.

- Deb! - rzucił lord zupełnie innym tonem. - Klnę się na

honor! Deb! Jeżeli natychmiast nie przestaniesz, to tobą...

potrząsnę!

Panna Grantham uniosła głowę i otarła łzy.

- Och, Adrian, ty głuptasie! Jak myślisz, po co was ciągle

zostawiałam samych? Właśnie po to! Nigdy nie zamierzałam za

ciebie wychodzić!

To stwierdzenie tak zdumiało pannę Laxton, że bez słowa

wpatrywała się w Deborę. Lord Mablethorpe natomiast odetchnął

z ulgą i szeroko się uśmiechnął.

- I tak mnie męczyć! Przez cały czas podejrzewałem, że

o mnie nie dbasz. Choć oczywiście przyznaję, że bardzo źle cię

potraktowałem.

- Mój biedaku, obawiam się, że to ty byłeś ofiarą. Nie

zaprzątaj sobie tym głowy. Życzę wam wszystkiego najlepszego,

bo widzę, że jesteście dla siebie stworzeni. Muszę przyznać, że

wyswatałam wyjątkowo dobraną parę! A teraz musimy się

zastanowić, co dalej robić.

Panna Laxton otrząsnąwszy się ze zdumienia, rzuciła się

Deborze na szyję.

- Och, jesteś dla mnie taka dobra! Czułam się tak okropnie,

myśląc, że wyrządziłam ci straszną krzywdę! Jak to możliwe, że

nie chcesz wyjść za Adriana!

- Rzeczywiście, objaw wyjątkowo złego gustu - przyznała

199

GEORGETTE HEYER

panna Grantham. - Może jest mi przeznaczone staropanieństwo?

Ale nie mówmy o mnie, doskonale sobie poradzę. Musimy się

zastanowić, co teraz zrobić. Nie sądzę, by twoi rodzice protes

towali przeciw ślubowi z Adrianem.

- Nic jestem tak bogaty jak Filey. Mój majątek to najwyżej

połowa tego, co on ma - przyznał zaniepokojony lord.

- Ale też nie jesteś żebrakiem. Wedle mojej opinii jesteś

doskonałą partią i, jak sądzę, lord Laxton też tak uważa.

- Mój brat Arnold mówił mi, że sir James miał się przysłużyć

rodzinie - wyjąkała Phoebe. - Nie wiem, co to znaczy, ale

słyszałam, że ostatnio tato poniósł duże straty, a poza tym moi

bracia mają długi.

- W takim razie ja się przysłużę rodzinie - oświadczył lord

stanowczo, ale przy tych słowach na jego twarzy pojawił się

wyraz zaniepokojenia. - Oczywiście, gdy już będę pełnoletni

- dodał znacznie ciszej.

- Bzdury! - zawołała panna Grantham. - Phoebe, nie chcę cię

urazić, ale wcale mi się nie podobają tego typu zobowiązania.

Nic widzę powodu, dla którego Adrian miałby płacić za głupstwa

popełnione przez twego ojca i braci.

Panna Laxton nigdy wcześniej nie patrzyła tak na ten problem,

aic po chwili namysłu w pełni zgodziła się z Deborą.

- Ależ tak! Nigdy się na coś takiego nie zgodzę. Ale co

począć? Mój ojciec myśli wyłącznie o pieniądzach.

Lord Mablcthorpc uznał, że dalsze rozważania lepiej będzie

prowadzić bez panny Laxton. Powiedział, że teraz jest zbyt późno

na szukanie rozwiązania, ale przyjdzie jutro i wtedy dokładnie to

omówią. Panna Grantham widząc jego wymowne spojrzenie,

oświadczyła, że to bardzo mądra uwaga, bo Phoebe już dawno

powinna być w łóżku, po czym oddała dziewczynę w ręce

pokojówki.

Zamyślony lord Mablethorpe przemierzał pokój srogo

zmarszczywszy brwi, a Debora usiadła przy kominku.

- Czas rozważyć sytuację - odezwała się spokojnie. Naprawdę

200

HAZARDZISTKA

sądzisz, że Laxtonowie nie przyjmą cię z otwartymi ramionami?

Nie zgadzam się z tobą!

- A ja się tego właśnie obawiam - popatrzył na nią ponuro.

- Rozpytywałem się tu i ówdzie, i wiem, że Laxton z całą

pewnością popadł w poważne tarapaty.

- Święta racja. A ci bracia też są udani: szastają pieniędzmi

na prawo i lewo. Rozmawiałam z Horleyem o nich i dowiedziałam

się bardzo niemiłych rzeczy. Powiedz mi, mój drogi, czy uważasz

się za zobligowanego do pomagania finansowo rodzinie Phoebe?

- Nie, wcale - odparł ostro. - Traktowali ją jak najgorzej

i mam zamiar trzymać się od nich z daleka. Jeżeli po ślubie

Phoebe będzie nalegać, mogę najwyżej starać się coś zrobić dla

jej młodszych sióstr - dodał wspaniałomyślnie.

- Cudownie! Już zaczynałam się obawiać, że żeniąc się

z Phoebe, trafisz z deszczu pod rynnę. Ale jeśli tak, to doskonale.

- Jednak nie sądzę, by Laxtonowie uznali mnie za godnego

następcę Fileya. Nawet gdybym chciał, nie zdołałbym zapłacić

jej rodzinie takiej sumy, co on. Dla niego to fraszka, ma niemal

tyle pieniędzy co Maks!

- Prawdopodobnie, ale jeżeli Phoebe nie zgodzi się poślubić

Fileya, to jej rodzice bardzo się ucieszą słysząc, że jest następny,

bardzo dobry kandydat.

Lord Mablethorpe nie był o tym przekonany. Odezwał się po

chwili z wahaniem:

- Deboro, jest jeszcze jeden problem. Nie wspominałem ci

o tym, ale moja matka zawsze sądziła, że pewnego dnia poślubię

moją kuzynkę Arabellę. Jak wiesz, to bardzo posażna panna.

Mama wcale się nie ucieszy, że mam zamiar ożenić się z Phoebe

Laxton. Przypuszczam, że Phoebe dostanie w posagu najwyżej

trzy może cztery tysiące funtów. Poza tym mama nie lubi lady

Laxton i obawiam się, że wcale jej się to małżeństwo nie

spodoba. Zapewne poznawszy Phoebe szybko się z tym pogodzi,

lecz... to może trochę potrwać, bo gdy ona coś sobie weźmie do

serca... Chyba wiesz, o czym mówię! Kiedy będę pełnoletni,

201

GEORGETTE HEYER

zrobię, co zechcę, ale teraz nie wiem, jak mógłbym oficjalnie

poprosić o rękę Phoebe, jeżeli matka najpewniej sprzeciwi się

temu związkowi. I co z Maksem?

- Cóż on ma tu do powiedzenia?

- Nie jest wprawdzie moim prawnym opiekunem, ale zarządza

moim majątkiem i moja matka bardzo liczy się z jego opinią.

Oczywiście, zawsze mogę na nim polegać, pewnie jednak nie

spodoba mu się ten pomysł, skoro Laxtonowie są w takich

opałach. Będzie się obawiał, że zaczną ze mnie ciągnąć pieniądze,

i nic nie pomogą moje zapewnienia, bo uważa mnie za dzieciaka,

na którego można łatwo wpływać.

Panna Grantham zamyśliła się głęboko. Jej zdaniem lady

Mablethorpe i Ravenscar z taką ulgą przyjmą wiadomość o jej

rozstaniu z Adrianem, że nie będą zgłaszali poważniejszych

zastrzeżeń do ślubu z młodą damą, dobrze urodzoną i doskonale

wychowaną. Wolałaby jednak, żeby Ravenscar dowiedział się

o tym, że ona, Debora, nie poślubi Adriana, dopiero wówczas,

gdy odzyska weksle ciotki, a on zostanie surowo ukarany za swe

wstrętne czyny.

- A więc sądzisz, że należy zachować tajemnicę aż do dnia

twoich urodzin?

- Myślę, że tak byłoby lepiej dla Phoebe. Zamierzam się

oświadczyć o nią z całą stosowną ceremonią, lecz jeżeli mi

odmówią, to ją i tak poślubię, nawet jeśli musielibyśmy uciec do

Gretna Green!

- Brawo! - zawołała z uśmiechem. - Ale co teraz mamy

zrobić? Czy zatrzymać ją w tym domu, czy może raczej odesłać

do ciotki?

Zatrzymał się w pół kroku wielce zaskoczony.

- Zapomniałem o jej ciotce! Deb, a może powinienem pojechać

do Walii i prosić ją o pomoc? Co o tym sądzisz?

- Doskonały plan. Może stanie po waszej stronie. Tymczasem

Phoebe zostanie tutaj, gdzie jest zupełnie bezpieczna. A z matką

i kuzynem porozmawiasz, jak już wszystko pomyślnie załatwisz.

202

HAZARDZISTKA

Jesteś najwspanialszą kobietą na świecie! - Z wdzięcznością

uścisnął jej dłonie. - Nie wiem, co byśmy bez ciebie zrobili!

Przyjdę tu jutro omówić wszystko z Phoebe i dowiedzieć się,

gdzie mieszka jej ciotka.

Zgodziła się chętnie, więc Adrian pożegnał się i poszedł do

domu. Tak dalece zaprzątały go myśli o Phoebe, że zapomniał

wymyślić przekonującą bajkę do opowiedzenia zaniepokojonej

rodzicielce. Gdy go zaczęła przepytywać, powiedział prawdę

o tym, co robił przez cały dzień, i natychmiast tego pożałował,

ponieważ lady Mablethorpe z miejsca oświadczyła, że jutro

pójdzie na Grosvenor Square, by powiedzieć Ravenscarowi, że

jest bezmyślny i brak mu rozsądku, skoro wystawił jej jedynego

syna na niezliczone niebezpieczeństwa wyścigu.

Następnego dnia po śniadaniu panna Laxton usadowiła się

w oknie żółtego salonu, by wypatrywać lorda Mablethorpego,

a panna Grantham poszła do ciotki, zobaczyć, jak się miewa.

Nastrój lady Bellingham jeszcze bardziej pogorszył przyniesio

ny rano rachunek od kapelusznika. Właśnie podawała bratanicy

ów okropny dokument, gdy czarny paź zapukał do drzwi i gdy

pozwolono mu wejść, na srebrnej tacy podał pannie Grantham

pakunek.

Wzięła go, a rozpoznawszy ostre pismo Ravcnscara, zapytała

chłopca, czy ktoś czeka na odpowiedź. Zaprzeczył dodając, że

posłaniec już odszedł.

Odesłała go więc i skruszyła pieczęć na sztywnej kartce

papieru. W środku znalazła plik weksli i bilecik wizytowy

Ravenscara ze skreśloną w poprzek informacją.

- Z pozdrowieniami - przeczytała głośno i usiadła, wpatrując

się w wizytówkę z bezmiernym zdumieniem.

Lady Bellingham przyjrzała się jej z niepokojem.

- Moje złotko, co się stało? - spytała niepewnie. - Od

kogo to?

- Od pana Ravenscara - odpowiedziała Debora nieswoim

głosem.

203

GEORGETTE HEYER

Lady Bellingham tylko jęknęła, sięgając po sole trzeźwiące.

- Wiedziałam! Nie kryj przede mną najgorszego! Chce nas

wszystkich natychmiast wsadzić za kratki!

- Nie - odparła Debora, a było ją stać tylko na to jedno słowo.

Podała ciotce przesyłkę.

Lady Bellingham przerażona ujęła pakiet, ale widząc, co

zawiera, upuściła sole, wołając głośno:

- Deboro! Deboro, on je odesłał!

- Widzę.

- Wszystkie! - zakrzyknęła, wertując plik drżącymi palcami.

- Nawet hipotekę domu! Och, czyż to nie znak opatrzności? Ale

dlaczego on to zrobił? Tylko mi nie mów, że dałaś mu jakąś

okropną nauczkę!

- Ciociu, nie wiem, dlaczego to zrobił. - Debora pokręciła głową.

- Czy mu powiedziałaś, że nie wyjdziesz za Mablethorpego?

Na pewno to!

- Nie, ciociu. Obiecałam, że poślubię Adriana. I na dodatek

go zrujnuję.

- W takim razie nic z tego nie rozumiem - przyznała lady

Bellingham, kładąc dokumenty na toaletce. - A może, na przykład

źle cię zrozumiał?

- Z całą pewnością nie. I co ja mam teraz zrobić?

- Co ty masz teraz zrobić? - zdumiała się starsza dama.

- Oczywiście, powinnaś mu napisać uroczy list, dziękując za

łaskawe oddanie weksli. Muszę przyznać, że to nad wyraz miłe

z jego strony. Nigdy nie sądziłam, że stać go na coś takiego, bo

ludzie mówią, że z niego wyjątkowy dusigrosz. Ale gdy teraz

ktokolwiek powie to w mojej obecności, natychmiast zaprzeczę,

bo to nieprawda!

Panna Grantham przyłożyła dłonie do policzków.

- Droga ciociu, chyba nie sądzisz, że przełknę tę zniewagę!

Wspaniałomyślność! Też coś! Co ja mam zrobić?

Lady Bellingham patrzyła na nią przerażona. Chwyciła pakiet

i kurczowo przycisnęła go do piersi.

204

HAZARDZISTKA

Nie chcesz ich przyjąć? - jęknęła. - Po tym wszystkim, co

przeszłaś, by wydobyć od niego te obmierzłe kwity? Och, ja

chyba oszaleję!

- Ale to co innego! - zawołała niecierpliwie Debora. - Nigdy

nie sądziłam, że mi je dobrowolnie odda!

- Ależ ty przecież próbowałaś je zabrać siłą! - wyjęczała lady

Bellingham.

- Tak, i zdobyłabym je. Ale zawdzięczać to jego dobroci...!

Nie, tego nie zniosę!

- Deboro, to są moje weksle i ja zniosę bez trudu! - powie

działa lady z naciskiem.

- To mnie stawia w okropnym świetle! Nie będę już mogła

nikomu spojrzeć prosto w oczy! A poza tym on mnie nie

lubi! Przecież ciocia chyba rozumie, że to sytuacja nie do

zniesienia! Oczywiście, nie zachowywałam się miło wobec

niego, zrobiłam wszystko, by mnie nienawidził i mną po

gardzał!

- Tak, rzeczywiście tak się zachowywałaś i dlatego należy mu

się tym większa wdzięczność! Moim zdaniem uważa cię za

niespełna rozumu i ulitował się nad tobą.

Ta sugestia jeszcze bardziej rozjątrzyła pannę Grantham, dlatego

odparła bez zastanowienia:

- Wie doskonale, że tak nie jest! Nie chcę, żeby się nade mną

litował! Nie ma powodu do takich uczuć!

- No cóż, moja droga, może to mnie współczuje i doprawdy,

znalazłoby się wiele ku temu powodów!

- Trzeba będzie mu za te weksle zapłacić! - postanowiła

panna Grantham i wstała, zaciskając kurczowo dłonie.

- Zapłacić! - z trudem wykrztusiła ciotka. - Nigdy w życiu

nie zbiorę nawet połowy tej sumy!

- Tak, ale przecież zawsze miałyśmy zamiar oczyścić hipotekę.

Musimy to zrobić, ciociu!

- Nie igraj z opatrznością! - oświadczyła stanowczo lady

Bellingham. - Po tych wszystkich okropnych rachunkach za

205

GEORGETTF. HEYER

wino, powóz, zielony groszek i świece! Deb, nawet święty by

z tobą nie wytrzymał!

- Droga ciociu Lizzie, trochę szczęścia w grze, odrobina

oszczędności i rzecz załatwiona!

- Pamiętasz chyba, jak wyliczyłyśmy, że skromniej już

się nie da żyć, moja droga. A poza tym musimy pomyśleć

o zmianie pułku dla Chrisa. Błagam, tylko się zastanów!

Jeżeli nie chcesz napisać do Ravenscara, z chęcią zrobię

to za ciebie!

- W żadnym razie! Sama do niego napiszę! Poproszę, żeby tu

przyszedł i... tak, podziękuję mu, oczywiście, ale jasno powiem,

że oddam mu wszystko do ostatniego pensa.

- Jeszcze chwila, a obiecasz, że na razie będziemy płacić

procenty od tej sumy - dodała lady.

- Procenty! Zupełnie o nich zapomniałam! To też powinnyśmy

zapłacić! - przejęła się Debora.

Lady Bellingham wzniosła ręce do nieba.

- Ty naprawdę oszalałaś! Nie wiem doprawdy, co cię opętało!

Nie dość, że dla kaprysu odrzuciłaś dwadzieścia tysięcy funtów,

na samą myśl o tym dostaję dreszczy, pamiętając o tych okropnych

rachunkach, to teraz chcesz odesłać te obmierzłe weksle, chociaż

przez cały tydzień starałaś się je wydobyć od Ravenscara! Każdy

ci powie, że powinnaś być wdzięczna, skoro dostałaś je tak

małym kosztem! Ale ciebie to nie przekona. Zapewne wolałabyś

wydobyć je od Ravcnscara siłą!

- Tak, to prawda - przyznała szczerze Debora. - Z rozkoszą.

Pojedynek mojego i jego sprytu. Ale tak... dziwię się, że ciocia

nie widzi okropieństwa mojej sytuacji.

- Nie, nie wiedzę i nie zobaczę. Przynajmniej taką mam

nadzieję, choć czasem wydaje mi się, że i ja za chwilę wpadnę

w obłęd. Jaka szkoda, że nie pozwalasz do siebie wezwać

medyka! Na pewno to nadmiar słońca albo złapałaś jakąś okropną

chorobę, która przyprawia cię o szaleństwo.

Nim panna Grantham zdołała odpowiedzieć, rozległo się

206

HAZARDZISTKA

gwałtowne pukanie do drzwi i panna Laxton wpadła do pokoju

blada jak ściana.

- Dziecko, na Boga, co ci się stało? - zawołała lady Bel

lingham.

Panna Laxton zrobiła jeden chwiejny krok ku Deborze.

- Sir James! - wykrztusiła, nim osunęła się zemdlona na

podłogę.

- Wielkie nieba! Jak nie jedna, to druga! - jęknęła dama

gorączkowo szukając soli trzeźwiących. - Rozluźnij jej gorset!

Gdzież są te sole? Dlaczego zawsze znikają, kiedy są potrzebne?

Zadzwoń na służbę! Och nie, są w komódce. Powinnaś jej spalić

trochę pierza pod nosem. Mam tylko nowe strusie pióra przy

najlepszym kapeluszu i naprawdę... Ale weź je, jeśli musisz! Nie

będę ich żałować!

Debora, która przyklęknęła obok nieruchomej panny Laxton,

uniosła głowę:

- Droga ciociu, to niepotrzebne. Podaj mi łaskawie trochę

wody, a jestem pewna, że ona zaraz wróci do siebie. Biedne

dziecko, ciekawe, co się stało? Czy powiedziała, że sir James jest

tutaj?

- Powiedziała „sir James!", ale to wszystko, co usłyszałam.

Jeżeli to jego sprawka, to zaraz zejdę na dół i powiem mu, co

o tym wszystkim myślę. Może to i kasyno, ale jeżeli on

przypuszcza, że może tu sobie przychodzić i straszyć to biedne

dziecko, to grubo się myli i wkrótce się o tym przekona!

Debora wzięła od niej szklankę z wodą i lekko spryskała twarz

Phoebe.

- Cicho, ciociu! Już wraca do siebie. No, moja droga. Już

lepiej się czujesz, prawda?

Dziewczyna otworzyła oczy i przez chwilę w zdumieniu

wpatrywała się w twarz Debory. Wtem zdała sobie sprawę, gdzie

jest, i zadrżawszy konwułsyjnie, kurczowo chwyciła ją za ramię.

- Och, nie pozwól mu tu wejść!
- Nie wejdzie tu nikt, kogo byś nie chciała widzieć - odparła

207

GEORCETTE HEYER

spokojnie panna Grantham. - Nie martw się o to! Jesteś

bezpieczna! Wypij trochę sal vo!ati!e z wodą, od razu lepiej się

poczujesz.

Panna Laxton posłusznie wypiła lekarstwo i zalała się łzami.

- Na miłość boską, dziecko, tylko nie płacz - powiedziała

lady Bellingham. - Jeżeli sir James jest na doie, bardzo szybko

zrobię z nim porządek. Jego matka to bardzo wulgarna kobieta

z niskich sfer, nic więc w jego zachowaniu nie powinno nas

dziwić!

Panna Grantham pomogła dziewczynie wstać z podłogi i usiąść

w fotelu.

- Phoebe, czy on jest na dole? - zapytała.
- Nie! Chyba nie! Poszedł sobie. Na pewno wprost do mojego

ojca. Co ja teraz pocznę? Gdzie się podzieję? Nie ośmielę się tu

zostać dłużej!

- Przyznaję, że nic rozumiem ani słowa z tego, co ona mówi.

- Lady Bellingham z westchnieniem pokręciła głową. - Obawiam

się. że i ona popada w szaleństwo i nic w tym dziwnego.

Phoebe słabo uścisnęła dłoń panny Grantham i oświadczyła, że

wcale nie oszalała.

- To moja wina! Wszystko przez moją głupotę! Nigdy bym

nic pomyślała... Poszłam do dużego salonu, by wypatrywać

Adriana, i nie sądziłam, że ktokolwiek mnie zobaczy. Odsunęłam

tlranki, żeby lepiej widzieć i on tam był!

- Kto tam był? I gdzie?! - zapytała z naciskiem dama.

- Sir James, na placu, przechodził obok naszego domu.

- Moim zdaniem szedł do klubu - oświadczyła lady.

- Ale on mnie zobaczył! Wiem, że mnie zobaczył i rozpoznał!

Nic od razu go spostrzegłam, i kiedy wreszcie spojrzałam w jego

stronę, stał bez ruchu wpatrując się we mnie! Mało nie umarłam

z przerażenia! Odeszłam od okna i natychmiast popędziłam do

ciebie, Dcb! Och, co teraz zrobić? Za nic w świecie nic wrócę do

domu, ale papa tu po mnie przyjdzie i pewnie mama z nim!

- Wiem, co robić, jeżeli Augusta Laxton przekroczy progi

208

HAZARD/JSTKA

tego domu - oświadczyła lady Bellingham z niezwykłą surowoś

cią. - Nie chcę źle mówić o twoje mamie, Phoebe, ale to okropna

nikczemnica oszukująca bez litości! Kiedy mieszkaliśmy przy

Green Street, przychodziła grać u mnie w faro i trzy razy

złapałam ją na znaczeniu kart! Jedno ci powiem: niech tylko

spróbuje się tu wedrzeć siłą!

Panna Laxton była jednak niepocieszona. Trwała w prze

konaniu, że zostanie wyrwana spod opiekuńczych skrzydeł

przyjaciół i zmuszona do poślubienia sir Jamesa. Zupełnie

nie przyjmowała do wiadomości zapewnień Debory, że to

niemożliwe, by zmuszono ją do małżeństwa. Wyglądała, jakby

była gotowa poddać się najgorszemu losowi. Dlatego panna

Grantham z wielką ulgą przyjęła wiadomość, że przyszedł

lord Mablethorpe.

- Poproś go na górę! - poleciła lokajowi. - Ciociu, nie

przeszkadza ci, że przyjmiemy go w twoim buduarze?

- Och nie, niech tu przyjdzie - zgodziła się lady wyczerpana

bezowocnymi próbami uspokojenia Phoebe. - Wszystko mi

jedno, kto tu będzie, byle zdołał wlać trochę oleju do głowy temu

głuptasowi! Jedno muszę ci przyznać. Deboro: może i zamykasz

ludzi w piwnicy i rzucasz im w twarz tysiące funtów jakby to

były śmieci, ale przynajmniej nie płaczesz! Nic ma nic bardziej

męczącego w sytuacji bez wyjścia! Jeżeli to pan puka, lordzie

Mablethorpe, to proszę natychmiast wejść i coś zrobić!

Adrian wszedł nieśmiało i sprawiał wrażenie lekko skrępowa

nego. Zaczął przepraszać, że zakłócił spokój buduaru lady

Bellingham, ale na widok panny Laxton przerwał w pół słowa

i ruszył ku niej wołając:

- Na Boga, co się stało?

Panna Laxton, która leżała z zamkniętymi oczami i już

zamierzała ponownie stracić przytomność, poczuła się od razu

lepiej, a nawet uniosła się i osunęła w ramiona lorda. Panna

Grantham przestała więc udzielać jej pomocy i stanęła z boku,

przyglądając się poczynaniom Adriana.

209

GEORGETTE HEYER

~ Głupota tej Laxtonowej nie ma granic! Nie uprzedziła córki,

że nie ma nic gorszego niż lanie łez na kamizelkę mężczyzny

- wyszeptała przejęta do głębi lady Belłingham. - Oni tego nie

znoszą i wcale im się nie dziwię!

Ale lordowi Mablethorpemu wcale nie przeszkadzały łzy

Phoebe. Panna Grantham z uznaniem patrzyła, jak Adrian radzi

sobie w sytuacji, w której ona, Debora, zupełnie nie mogła sobie

dać rady. W nadzwyczaj krótkim czasie panna Laxton przestała

płakać i nawet uśmiechnęła się do niego z wysiłkiem, prze

praszając za to, że okazała się taką gąską. Dodała również, że

skoro Adrian jest już przy niej, to nic jej nie grozi.

Lord Mablethorpe domagał się wyjaśnień, co ją tak prze

straszyło. Kiedy wysłuchał zupełnie niezrozumiałej opowieści

Phoebe, a potem relacji Debory, zmarszczył brwi nad pięknym

nosem i oświadczył z niebywałym u niego zdecydowaniem:

- A więc wszystko jasne.

Panna Laxton głęboko westchnęła i wsunęła dłoń w jego rękę:

- Byłam pewna, że będziesz wiedział, co zrobić!

- Miejmy nadzieję, że naprawdę wie - rzuciła szorstko lady

Belłingham. - Gdybym wiedziała, że chcesz tylko usłyszeć, jak

ktoś mówi: „A więc wszystko jasne", sama bym to powiedziała.

Łatwo powiedzieć, ale to nic nie załatwia!

- Naprawdę wiem, co robić - oświadczył lord, sadzając

Phoebe na fotelu i wstając.

- Nie zostawiaj mnie! - błagała dziewczyna.
- Moja najdroższa, już nigdy cię nie zostawię. - Uśmiechnął

się do niej ciepło.

- Nie może pan się tu przenieść! - zaprotestowała lady

Belłingham. - Oczywiście z wielką przyjemnością gościłabym

pana tu, ale po przyjeździe Chrisa nie mamy wolnego pokoju!

- Nie zamierzam tu się przenosić, ale zabrać Phoebe do jej

ciotki w Walii. Deb, będę i ciebie potrzebował.

Panna Grantham nie mogła powstrzymać uśmiechu, słysząc ten

władczy ton.

210

HAZARDZISTKA

- A do czegóż to? I co zamierzasz uczynić, nierozsądny

dzieciaku?

- Jeżeli jej ciotka pozwoli, natychmiast ożenić się z Phoebe.

Zabiorę ją do Walii, oddam w ręce ciotki i...

- A jeżeli ona nie wyrazi zgody? Weźmiesz pod uwagę jej

obiekcje?

- Nie. - Uśmiechnął się. - Mam nadzieję, że zgodzi się na

ślub. Na wszelki wypadek wezmę ze sobą zezwolenie i pobierze

my się na miejscu. Ale takie potajemne małżeństwo jest w złym

guście i wolałbym ożenić się z Phoebe, zachowując wszelkie

konwenanse, aby uchronić ją przed skandalem.

- Bardzo słusznie - przyznała lady Belłingham. - Adrianie,

nigdy nie podejrzewałam cię o taki rozsądek! Doskonałe roz

wiązanie. Będziesz mógł dać ogłoszenie do „Moming Post", że

Phoebe zawarła ślub pod skrzydłami ciotki i choć to się może

wydawać trochę dziwne, będzie o wiele lepsze, niż żeby ludzie

się dowiedzieli, że to było okropne, potajemne małżeństwo.

1 gdzie mieszka twoja ciotka, moje dziecko?

Panna Laxton, na którą stanowcze plany dotyczące jej przy

szłości podziałały jak najlepsze lekarstwo, usiadła prosto i odparła,

że jej ciotka jest wdową i mieszka w Welshpool w Montgomery.

Dodała też, że jej zdaniem ciotka zgodzi się na ślub z Adrianem.

- To znaczy, że pojedziemy drogą na Holyhead - stwierdził

lord. - Powiem mamie, że się wybieram z przyjaciółmi polować

na wsi przez parę dni. Często to robię, wcale się nie zdziwi.

Deboro, nic mam prawa tego od ciebie wymagać, ale błagam, byś

pojechała z Phoebe w powozie, który wynajmę! Oczywiście będę

jechał na koniu obok was!

- Czyli mam być przyzwoitką? - spytała rozbawiona Debora.

- I cóż się ze mną stanic na końcu podróży?

- Odwiozę cię bezpiecznie do Londynu - obiecał iord.

- Wszystko przemyślałem. Po ślubie zostawię Phoebe pod opieką

ciotki i wrócę do miasta powiadomić o tym mamę. Kiedy to

uczynię i kiedy ona będzie gotowa powitać Phoebe z honorami

211

GEORGETTE HEYER

i szacunkiem należnym mojej żonie, przywiozę ją do londyńskiej

rezydencji. A potem pojedziemy do majątku Mablethorpów.

- Rzeczywiście, wszystko zaplanowałeś - przyznała z uzna

niem panna Grantham. - Ale nie wiem, do czego jestem wam

potrzebna w tej romantycznej wyprawie.

Panna Laxton natychmiast chwyciła ją za rękę i błagała, by jej

nie porzucała, a lord dodał surowo, że jej obecność w trakcie

podróży usunie podejrzenia, jakoby uciekali w tajemnicy. Lady

Bellingham miała zaś nadzieję, że wyprawa może oderwać

bratanicę od myśli o wekslach, i stwierdziła, że Debora powinna

koniecznie jechać. Panna Grantham uległa więc i obiecała, że za

godzinę obie będą gotowe do wyjazdu. Lord Mablethorpe zatem

wyszedł poczynić konieczne przygotowania, przyrzekając, że za

godzinę pod dom zajedzie powóz. Damy miały nim wyruszyć

same, a on dołączy do nich parę mil za Londynem.

W trakcie pośpiesznych przygotowań pannie Grantham ledwie

starczyło czasu, by skreślić bilecik do Ravenscara, w którym

napisała, że otrzymała jakie zobowiązującą przesyłkę i byłaby

wdzięczna za okazję do dalszego omówienia tej materii, gdy

powróci do Londynu. Dodała także, że wraca za parę dni

i przekazała list Silasowi z poleceniem wysłania go natychmiast

przez posłańca.

Panna Laxton spędziła tę godzinę umierając ze strachu i modląc

się, by czterokonny powóz stanął u drzwi domu, nim przybędzie

żądny zemsty rodzic i położy kres planom lorda Mablethorpego.

Lady Bellingham pożegnała obie panny zapewniając je, że bez

trudu potrafi się pozbyć Augusty Laxton i tuzina jej podobnych.

Dziewczęta wsiadły do powozu, stangret trzasnął z bicza, pojazd

ruszył po bruku i panna Laxton wreszcie odetchnęła z ulgą.

Lady Belllingham nie musiała znosić wizyty lady Laxton, ale

niedługo po odjeździe powozu spod domu przybył lord Laxton

i przekazał swój bilet wizytowy.

Lady Bellingham przyjęła go w żółtym salonie i natychmiast

spostrzegła jego skrępowanie. Lord uważał, że sir James pomylił

się. Nie wierzył, że w jednym z okien domu lady Bellingham

Filey mógł zobaczyć Phoebe. Był przekonany, że jego córka nie

zna lady Bellingham i dlatego wcale się nie zdziwił, gdy

zapytana popatrzyła na niego w absolutnym zdumieniu, a tylko

pomyślał, że Augusta jak zwykle wysłała go szukać wiatru

w polu.

Lady Bellingham oświadczyła, iż z jej obserwacji wynika, że

sir James nie żałuje sobie mocnych trunków. Jej zdaniem dostrzegł

w oknie szkolną przyjaciółkę bratanicy, pannę Smith, która

rzeczywiście zatrzymała się u nich, co lord Laxton sam może

sprawdzić, jeżeli zechce zapytać służbę. Powiedziała to tak

ironicznym tonem, że zawstydziła gościa. Odparł, że nie ma

ochoty rozmawiać z lokajami i że z całą pewnością zaszła

pomyłka. Lady Bellingham zaś z rozkoszą zarzuciła go pytaniami

dotyczącymi zniknięcia córki, zaczął więc nerwowo zbierać się

do wyjścia. Jednak nim pozwoliła mu się wymknąć, chciała

wiedzieć, jak się miewa małżonka i czy dalej nie ma szczęścia

w kartach. Ponieważ doskonale znał powody, dla których lady

213

GEORCETTE HEYER

Laxton nie otrzymywała już zaproszeń na przyjęcia do lady

Bellingham, wyszedł w końcu bardzo poirytowany.

Postanowił w duchu, że Augusta może robić, co tylko chce, ale

on więcej nie będzie chodził w takich misjach. Sam był przeko

nany, że córka uciekła do ciotki w Walii, co uznał za bardzo

kłopotliwe, gdyż będzie musiał ją stamtąd przywieźć. A ponieważ

przy tej okazji spotka się ze swą groźną siostrą, która nie

oszczędzi mu złośliwości i ostrych uwag, nie miał więc najmniej

szej ochoty na tę wizytę.

Następnym gościem lady Bellingham był Lucius Kennet, który

przyszedł ją odwiedzić koło południa. Zjawił się, by powiedzieć,

że umówił się na wieczór i nie będzie mógł trzymać banku przy

faro. Wiadomość o wyjeździe Debory do Walii z Phoebe i lordem

Mablethorpem najpierw go rozbawiła, a potem rozdrażniła, jak

na mężczyznę o jego temperamencie przystało.

- A więc postanowiła wydać tego oseska za dzierlatkę Lax-

tonów? - zdziwił się. - Kiedy Ravenscar o tym usłyszy, szybko

skończy się zabawa.

- Och, zapomniałam ci powiedzieć! - zawołała lady Bellin

gham. - Ravenscar oddał jej weksle i kwit hipoteczny! Nie

przypuszczałam, że okaże się tak wspaniałomyślny!

- A więc to tak? - Wydął usta. - Osobiście podejrzewam, że

nasz przyjaciel znacznie mocniej uległ czarowi Debory, niż ona
sobie z tego zdaje sprawę.

- Przyznaję, że też o tym pomyślałam - westchnęła dama.

- I obawiam się, że to prawda. Ale rozmowa z Deborą to rzucanie

grochu o ścianę! Lucius, ona tak go nie znosi, że za nic jej nie

przekonasz!

- A moim zdaniem zakochała się w nim po uszy.
- Nic podobnego! Nie cierpi go! Ręczę ci! I nie sądzę, by on

poprosił ją o rękę, jest na to zbyt dumny. Jeżeli nawet w jego
sercu obudziły się silniejsze uczucia, to na pewno nie myśli
o małżeństwie!

Przyznał jej rację i przez chwilę siedział w milczeniu, rzucając

214

HAZARDZISTKA

kości na stole. Rozmyślał nad czymś zmarszczywszy brwi

i wreszcie podniósł oczy na damę.

- Jak sobie pani radzi? - zapytał prosto z mostu.
- Och, nawet nie pytaj! - zadrżała. - Oczywiście, wspaniale,

że hipoteka jest czysta, ale chce mi się płakać, gdy tylko pomyślę

o tych dwudziestu tysiącach, z których zrezygnowała Debora.

- Też o tym myślałem. Żal z nich rezygnować.
- W gruncie rzeczy zgadzam się z tobą - oświadczyła lady

Bellingham z godnością. - Tylko że Deb jest tak dumna, że nie

weźmie ani pensa od nikogo, możesz więc przestać myśleć o tych

dwudziestu tysiącach.

- A czy pani przestała o nich myśleć? - spytał z uśmiechem.

- Nikt nie może przestać myśleć o takiej sumie na zawołanie

- wyznała z powagą. - Ale muszę przyznać, że nie myślę o nich

częściej niż dwa lub trzy razy na dzień.

- Gdybym ją zdobył, to zgodnie z moją naturą nie zapomniał

bym o starych przyjaciołach - stwierdził patrząc, jak ułożyły się

kości.

- Oczywiście - przytaknęła dama zadowolona z tak serdecz

nego wyznania. - I gdybym ja miała taką sumę, też bym o tobie

pamiętała. Ale Deb postanowiła nie tknąć ani pensa z pieniędzy

Ravenscara i nie pozostaje nam nic innego, jak tylko o nich

zapomnieć.

- Bardzo mnie rozczarowała. Zastanawiam się, czy samemu

nie włączyć się do rozgrywki.

- Nie wiem, jak mógłbyś to zrobić. Gdy tylko Ravenscar się

dowie, że Mablethorpe poślubił Phoebe Laxton, nie będzie miał

najmniejszych powodów, by dać złamanego szeląga.

- No cóż... - rzucił Kennet, wstając i chowając kości do

kieszeni. - Przecież Mablethorpe to nie jest nasza jedyna broń,

droga pani. A na razie żegnam.

I poszedł, zostawiając lady Bellingham zdumioną, ale pod

wrażeniem jego słów.

Niemal w tym samym czasie Ravenscar otrzymał liścik

215

GEORGETTE HUYHR

pośpiesznie skreślony przez Deborę i przeczytał go z roz

bawieniem. Wiedział, że ją zaskoczył, tak jak się tego spodziewał,

oraz wprawił w poważnie zakłopotanie. Wręcz podejrzewał, że

napisała o wyjeździe tylko po to, by zyskać na czasie i postanowić,

jakie kroki poczynić dalej. Zastanawiał się, co takiego zrobi,

a znając jej charakter, wcale by się nie zdziwił, gdyby bez chwili

zwłoki rzuciła mu weksle w twarz.

Burzliwe wydarzenia minionego tygodnia uniemożliwiły mu

zajmowanie się przyrodnią siostrą, ale zauważył, że zachowuje

się jak niewinna, nieśmiała panienka, a z doświadczenia wiedział,

iż nie należy temu ufać, dlatego postanowił spędzić z nią trochę

czasu. Wysłał do niej lokaja z pytaniem, czy zechciałaby

towarzyszyć mu w przejażdżce po parku.

W odpowiedzi panna Ravenscar zeszła do biblioteki ubrana

w strój spacerowy i przyjrzała mu się podejrzliwie.

- Dlaczego chcesz mnie zabrać na przejażdżkę? - spytała.

- A dlaczego nie? - odparł, podnosząc wzrok znad czytanego

listu.

- Och, sama nie wiem - zaczęła Arabella ostrożnie. - Ciocia

Selina zaprasza mnie na przejażdżkę w swoim dusznym ekwipażu,

tylko po to, by wygłosić kazanie.

- Belio, czym zasłużyłem sobie na takie porównanie? - za

śmiał się.

- Nigdy nie wiadomo, kiedy coś takiego może przyjść ci do

głowy - odparła, uśmiechając się uroczo.

- Na pewno nic dzisiaj. A więc jedziesz ze mną czy nie?
- Miałam wprawdzie zamiar przejść się po parku z pokojówką,

ale skoro mnie zapraszasz, to z przyjemnością się przyłączę

- odpowiedziała wdzięcznie.

- Schadzka, Bello? - spytał Maks, mierząc ją pełnym zro

zumienia i ironii spojrzeniem.

- Och, skądże! - odparła lekko.

- Kłamczuszka - rzucił spokojnie.

Uznała to za komplement i zachichotała.

216

HAZARIY/JSTKA

Po chwili przed wejście zajechał wysoki faeton zaprzężony

w parę zgrabnych kasztanków. Siostra ucieszyła się na widok

sportowego pojazdu i wskoczyła do środka błagając, by nie

tracili więcej czasu i odjechali, zanim mama zobaczy ich przez

okno i każe jej natychmiast wrócić, uznawszy wehikuł za zbyt

wywrotny. Ravenscar spokojnie zareagował na ten brak wiary

w jego umiejętności i ruszyli w stronę Hyde Parku. Gdy tylko

znaleźli się za bramą, panna Ravenscar natychmiast poprosiła, by

dał jej lejce. Sam uczył ją powozić, zgodził się więc bez

wahania. Wtedy zapanowała między nimi doskonała harmonia

i dlatego uznał, że może ją spokojnie zapytać, czy w jej sercu

niepodzielnie króluje pan Grantham z czternastego pułku piecho

ty-

- Chris Grantham? - zapytała zdumiona Arabella. - Maks,

ależ skądże! To było dawno temu!

- No, tak - zgodził się. - Co najmniej dziesięć dni. Poznałem

go niedawno. Cieszę się, że nie chcesz za niego wyjść. Zupełnie

się nie nadawał na męża dla ciebie.

- Masz rację, jest stanowczo za młody. Znacznie bardziej

podobają mi się starsi mężczyźni. Oczywiście nic za starzy.

Ravenscar dokonał w myśli błyskawicznego przeglądu znajo

mych, ale nie potrafił znaleźć żadnego między trzydziestką

a czterdziestką, którego Arabella mogłaby ostatnio poznać.

Dlatego w milczeniu czekał na dodatkowe informacje.

- Lubię mężczyzn, którzy z niejednego pieca chleb jedli

- powiedziała z rozmarzeniem. - Znacznie bardziej ekscytujące,

chyba wiesz, o czym mówię. Maks.

Brat przyznał w duchu ponuro, że doskonale wie, co siostra ma

na myśli.

- Prawda, ale z nich nie są dobrzy mężowie dla bardzo

młodych panienek - stwierdził.

Arabella popatrzyła na niego niewinnie.

- Dlaczegóż?

- Bo zbyt szybko się starzeją. Nim się obejrzysz, twój mąż

217

GEORGETTE HEYER

zacznie cierpieć na podagrę, nie będzie chciał chodzić na bale,

ale tkwić w domu przy kominku.

Na pannie Ravenscar wizja ta zrobiła bardzo silne wrażenie.

- Wszyscy? - spytała zaniepokojona.

- Absolutnie wszyscy - oświadczył bardzo stanowczo.

- Och! - powoziła dalej w milczeniu, najwyraźniej rozważając

to, co usłyszała. Wtem jej uwagę zwrócił ekwipaż ciągnięty przez

dwa powolne karę konie. - Ciocia Selina! - zawołała z kwaśną

miną. - Może ją minę udając, że jej nie widzę?

- Lepiej nie. Wyprzedź ją i zatrzymaj się przy tamtych

drzewach.

Ściągnęła cugle tak, jak ją kiedyś nauczył, przemknęła obok

ekwipażu w bardzo pięknym stylu, ku wyraźnemu podziwowi

dżentelmena, który jechał z przeciwka faetonem.

- Dobrze się spisałam, prawda? - spytała Arabella, po dzie

cięcemu zachwycona swoimi umiejętnościami.

- Doskonale - odpowiedział Maks.

Zatrzymała się przy kępie drzew i czekała, aż ciotka do nich

podjedzie. Lady Mablethorpe, wyglądająca dostojnie w czepku

o barwie lawendy przyozdobionym sterczącymi piórami, pochyliła

się do przodu i zawołała:

- Moja droga, powozisz bardzo niebezpiecznym pojazdem!

Maks, dlaczego jej pozwoliłeś?

- Nic jej się nie stanie - odparł beztrosko.

- Zapewne tak samo myślałeś o Adrianie, gdy wziąłeś go na

wyścig ze sobą! - rzuciła kłótliwie.

- Tak właśnie myślałem, droga ciociu - odparł, a w jego

oczach zapłonął rzadko goszczący uśmiech.

- Uważam, że postąpiłeś wysoce nagannie! Mógł zginąć!

Wiem, jakie są wyścigi kariolek! Następnym razem sam będzie

chciał powozić!

- Wcale bym się nie zdziwił. Przecież nie może go ciocia

trzymać przez całe życie przy spódnicy.

- Nie, ale.. - westchnęła lady Mablethorpe - to i tak bez

218

HAZARDZISTKA

znaczenia. Muszę ci powiedzieć, Maks, że moim zdaniem pewien

związek się rozpada.

- Doprawdy? Z radością to słyszę, ale dlaczego ciocia tak

uważa?

- Pojechał właśnie na parę dni polować u Toma Waringa

w Berkshire. Był w doskonałym nastroju, Widziałam, jak

się cieszy z tego wyjazdu. Łatwo możesz sobie wyobrazić

moją ulgę.

- Wczoraj się widzieliśmy, ale nic mi o tym nie wspomniał

- zauważył Ravenscar zdziwiony.

- Postanowił to dziś rano. Zdaje się, że spotkał Toma

w „White" czy innym klubie i Tom go zaprosił.

- Nie wiedziałem, że Tom w ogóle jest w mieście. Sądziłem,

że będzie w Berkshire aż do przyszłego miesiąca.

- Chyba musiał przyjechać coś załatwić. A poza tym, cóż to

nas obchodzi? Najważniejsze, że Adrian dał się namówić na

parodniowy wyjazd. Uważam, że to znak napawający nadzieją.

- Oby tak było. Arabello, nie powinniśmy zatrzymywać ciotki

Seliny!

- W żadnym razie - dziewczyna zgodziła się natychmiast.
- Chciałeś powiedzieć, że nie lubisz, jak twoje konie stoją

w miejscu - oświadczyła sucho lady Mablethorpe. - Jedźcie, ale.

Maks, błagam, uważaj na to dziecko!

- Zupełnie jakbym pierwszy raz w życiu trzymała lejce

w rękach - zauważyła Arabella, ruszając do przodu. - Ciotka

mówiła o zaręczynach Adriana z panną Grantham?

- Nic słyszałem nic o żadnych zaręczynach.
- Och, nie bądź taki lodowaty. Adrian sam mi o nich

powiedział! Cioteczka nadal jest im tak przeciwna?

- Oczywiście, że tak.

- Dlatego, że w Vauxhall panna Grantham zachowywała się

tak dziwnie?

- Z tego i innych powodów.

- Coś ci powiem. Ja ją lubię - oświadczyła Arabella rezolutnie.

219

GEORGETTE HEYER

Doprawdy? - Odwrócił głowę, by popatrzeć na siostrę.

- Nie sądziłem, że w trakcie tego krótkiego czasu, jaki spędziłaś

w jej towarzystwie, zdołasz sobie wyrobić o niej zdanie.

- Mówiąc prawdę, to spotkałam ją jeszcze raz - wyznała

panna Ravenscar ze skruchą. - Tylko się nie złość!

- Wcale się nie złoszczę. Kiedy?

- Chciałam sama ją ocenić. - Rzuciła mu spojrzenie pół

łobuzerskie, pół prowokujące. - Więc poszłam do jej domu.

- Niech cię kule biją! I stwierdziłaś, że ją lubisz?
- Tak, bo ona wcale nie jest wulgarna. I miałam rację, gdy ci

mówiłam w Vauxhall: ma cudownie śmiejące się oczy!

- Prawda, czasem się śmieją - przyznał Maks. - Czy mogę

zapytać, jak często ją odwiedzasz?

- Wcale, bo powiedziała, że mi nie wolno, skoro ty i ciocia

tak bardzo jej nie lubicie.

- Och, tak się właśnie wyraziła?

- Tak, ale ja ją zapewniłam, że po ślubie z Adrianem będę do

niej przychodzić i powiedziała, że wtedy mogę.

- Ona nie wyjdzie za Adriana.

- Dlaczego nie? Uważam, że jesteście nierozsądni, staromodni

i głupio uprzedzeni!

- Wiem, że się z nami nie zgadzasz.

- I z góry cię uprzedzam, Maks, że nic mnie nie zmusi do

małżeństwa z Adrianem!

- Nigdy nie myślałem, że za niego wyjdziesz.

- Nie? - zawołała Arabella. - A ja sądziłam, że tego się

właśnie spodziewasz. Jak mama i ciotka Selina.

- Jeżeli chcesz usłyszeć moje zdanie, to na twoim miejscu

poczekałbym z tym jeszcze przynajmniej dwa lata.

- Ależ ja wtedy będę niema! starą panną. - Zmarszczyła brwi.

- A poza tym chciałabym już być mężatką.

- Bello, kiedy przez ponad miesiąc będziesz chciała być

żoną tego samego mężczyzny, to wtedy przyjdź do mnie
- rzucił z uśmiechem Maks.

220

HAZARDZISTKA

Przyznaję, że moje częste zakochiwanie to bardzo kłopotliwa

okoliczność. - Potrząsnęła głową. - Ale i tak już znacznie

zmądrzałam i niedługo zupełnie się ustatkuję.

Milczał przez dłuższą chwilę, a gdy dotarli do bramy parku,

wyjął lejce z jej dłoni.

- Wiesz przecież, Bello, że po dojściu do pełnoletności

dostaniesz znaczny majątek.

- Wiem, i z góry się na to cieszę.

- Oczywiście, ale uważaj, by nie poślubić mężczyzny, który

to przede wszystkim będzie brał pod uwagę przy oświad

czynach.

- Ależ to okropne, Maks - oświadczyła po namyśle.

- Niestety, wielu takich się trafia.
- Czy chcesz przez to powiedzieć, że wszyscy mężczyźni,

którzy mi się oświadczali, to łowcy posagów?

- Obawiam się, że tak.

Panna Ravenscar przełknęła ślinę.

- To bardzo przygnębiające - powiedziała cicho.

- Byłoby, ale na szczęście jest wielu mężczyzn, dla których

twoja fortuna nic nie znaczy.

- Bogatych?

- Niekoniecznie.

- Och! - zawołała z nadzieją. - Ale skąd mam to wiedzieć?

- Jest wiele sposobów, by się o tym przekonać, ale wyjawię

ci jeden, absolutnie pewny. Jeżeli trafisz na mężczyznę, który by

cię nakłaniał do ucieczki i potajemnego ślubu, możesz spokojnie

założyć, że zależy mu wyłącznie na twoich pieniądzach. Uczciwy

zalotnik najpierw zapyta, czy się zgadzasz, by przyszedł na

Grosvenor Square porozmawiać ze mną.

- Ale oni wszyscy się ciebie boją, Maks! - zaprotestowała

Arabella.

- Wierz mi, pewnego dnia spotkasz mężczyznę, który nie

będzie się bał.

- Tak, ale to takie... solidne... ani odrobiny romantyzmu i bez

221

GEORGETTE MEYER

cienia uczuć! A poza tym wcale nie wszyscy chcieli od razu ze

mną uciekać!

- Mam nadzieję! Posłuchaj, Bello! O nic cię nie wypytuję

i nie chcę cię szpiegować, ale sądzę, że spotykasz więcej

mężczyzn, niż wiemy o tym ja i twoja mama. Zanim postanowisz

jednemu z nich oddać swoje głupiutkie serduszko, zastanów się,

czy chciałabyś go przedstawić mnie czy choćby Adrianowi.

- Bo to może być nieodpowiedni mężczyzna?

- Tak,
- Dobrze, tak zrobię - obiecała, a na jej twarz wrócił uśmiech.

- To może być doskonała zabawa!

Brat odwiózł ją do domu czując, że ranek nie został zmar

nowany.

Tego wieczoru zjadł kolację w „Brook", a potem grał w faro

przy stole, gdzie stawka wynosiła pięćdziesiąt gwinei. Kiedy

skończył grę już po północy, zobaczył Ormskirka przyglądającego

się grze w kości. Gdy Ravenscar odsuwał krzesło, Ormskirk

podniósł wzrok i szybko podszedł do niego.

- Myślałem, że przychodzisz tutaj tak rzadko jak ja do

„White's" - zauważył Maks.

- Święta racja - zaszczebiotał Ormskirk. - Podejrzewam, że

tamtego wieczora zajrzałeś do „White's" tylko po to, by mnie

znaleźć.

Ravenscar uniósł brwi.

- A ja, mój drogi przyjacielu - dodał Ormskirk, wąchając

szczyptę tabaki - przyszedłem do „Brook" w nadziei spotkania
ciebie.

- Czy powinienem się czuć zaszczycony?

- Nie oczekuję tego - odparł hrabia, a jego usta wykrzywił

niemiły uśmiech.

- Jak mam potraktować tę uwagę? - spytał Ravenscar,

marszcząc lekko brwi.

- Poważnie, Muszę wyznać, że wcale mi się nie podoba

użytek, jaki zrobiłeś z pewnych weksli, które ci sprzedałem.

222

HAZARDZISTKA

Ze smutkiem stwierdzam, że mnie rozczarowałeś, mój drogi

Ravenscar.

- Czy mogę wiedzieć, w jaki sposób dowiedziałeś się o tym,

co z nimi zrobiłem?

- Logiczne myślenie, nic innego - powiedział Ormskirk,

wzruszając ramionami.

- Najwyraźniej tego mi brak, bo nadal nie rozumiem, o czym

mówisz. Zatem, czy moglibyśmy pójść na stronę?

- Ależ oczywiście. - Ormskirk skłonił się. - Pojmuję delikat

ność uczuć, która powstrzymuje cię od rozmawiania o żonie

twego kuzyna w tak publicznym miejscu.

Ravenscar woino ruszył ku drzwiom wiodącym do saloniku

i szeroko je otworzył.

- Z pewnością tego bym nie ścierpiał - przyznał. - Ale mój

kuzyn ani się nie ożenił, ani nie planuje tego.

- Tak sądzisz? - uśmiechnął się hrabia.

- Jestem tego pewien.

Hrabia Ormskirk otworzył tabakierę i zaczerpnął proszku.

- Mój drogi Ravenscar, obawiam się, że zostałeś wystrychnięty

na dudka.

- W jaki sposób? - Maks nadal stojący przy wejściu, nieco

zesztywniał.

- Jak sądzę, nie wpadłeś ostatnio na Stillingfleeta? - spytał

Ormskirk zatrzaskując wieczko.

- Nie wiedziałem, że jest w mieście.

- Przyjechał dziś rano. Zatrzymał się w Hertford.

- Cóż z tego?
- Wjechał do miasta Great North Road - rzucił Ormiskirk

w zadumie.

- Normalne. Ale nadal nie widzę, dlaczego miałyby mnie

obchodzić jego poczynania.

- Lecz niedługo pojmiesz, mój drogi Ravenscar! A więc

Stillingfleet zmienił konie w gospodzie „Pod Rozbójnikiem"

w Barnet. Kiedy wyjeżdżał z podwórza, miał okazję dokładnie

223

GEORCETTE HEYER

się przyjrzeć powozowi zaprzężonemu w cztery konie, który

właśnie mknął ulicą. Na północ, jak zapewne się domyślasz!

Ravenscar nieco zbladł i zacisnął wargi.

- Mów dalej! - rzuci! ostro.
- Dama siedząca w pojeździe zwróciła jego uwagę. Wprawdzie

nie zna Debory Grantham, ale bez wątpienia opisywał wdzięki tej
właśnie osóbki! Miała przy sobie młodą kobietę, zapewne
pokojówkę, a z tyłu przytwierdzone liczne bagaże.

- Możliwe. - Ravenscar uśmiechnął się pogardliwie. - Panna

Grantham wyjechała na wieś na parę dni. Wiem, że takie miała
zamiary.

- A czy wiesz, że twój kuzyn jej towarzyszył?

- Nie!

- Tak też sądziłem - powiedział delikatnie Ormskirk.

- Mówisz poważnie? - ostro rzucił Maks. - Twierdzisz, że

Mablethorpe był z panną Grantham?

- To właśnie powiedział mi Stillingflect. I o zażyłości między

nimi, bo Mablethorpe jechał na koniu obok powozu. Ach, czy

wspominałem, że podążali na północ?

- O, tak! Na samym początku. Może i jestem tępy, ale

doskonale pojąłem, że chcesz mi dać do zrozumienia, jakoby mój

kuzyn uciekał z panną Grantham do Grctna Green.

- Wydaje mi się to logiczną konkluzją - wymamrotał hrabia.
- To wierutne łgarstwo!

- Z pewnością wiesz lepiej, mój drogi przyjacielu. - Ormskirk

lekko uniósł brwi.

- Oczywiście! Znam Mablcthorpcgo od powijaków i nic by

mnie bardziej nie zdumiało jak wiadomość, iż wziął udział

w czymś tak wulgarnym jak ucieczka do Szkocji! To nie leży

w jego naturze, mój drogi panie! A poza tym nie sądzę, by panna

Grantham zamierzała go poślubić, podobnie jak nie planowała

zostania pańską metresą!

- Najwyraźniej dama nic skąpiła ci zwierzeń - zauważył

Ormskirk. - A może zdołała wyprowadzić w pole?

224

HAZARDZISTKA

Zapewniam cię, że robiła wszystko co w jej mocy, ale jej

się nie udało! - Ravenscar parsknął śmiechem. - Sądzę, że teraz

dobrze poznałem charakter panny Grantham, choć na początku

bardzo się co do niej myliłem. Jeżeli Stillingfleet widział mego

kuzyna obok jej ekwipażu, to moim zdaniem zapewne odwoził ją

do przyjaciół na wsi. A to byłoby w zgodzie z jego naturą.

- Jeżeli takie wyjaśnienie ci wystarcza, mój drogi Ravenscar,

to jakżebym się ośmielił je podważać? - Hrabia Ormskirk

wdzięcznie pochylił głowę. - Mam tylko nadzieję, że nie spotka

cię srogie rozczarowanie. Nie sądź, jakobym nie cenił wysoko

twojej wiary w poczucie przyzwoitości twego kuzyna. Wręcz

przeciwnie! Ja sam, niestety, jestem cynikiem. Z pewnością we

właściwym czasie przekonamy się, który z nas miał rację.

Maks Ravenscar trochę nieswój wracał pieszo do domu.

Opowiadanie hrabiego Ormskirka w równym stopniu go zaniepo

koiło i rozgniewało. Choć był całkowicie przekonany, że lord

Mablethorpe nie zapomniał, co winien jest swemu nazwisku, i nie

uciekł z panną Grantham do Szkocji, to jednak doskonale pamiętał,

jak się zdziwił dziś rano, słysząc o wyjeździe kuzyna na polowanie.

Maks wiedział doskonale, że namiętność Adriana do Debory

wcale nie słabnie, a przez ostatni tydzień regularnie wręcz

nachodził dom na St James's Square. Występowały u niego

wszystkie oznaki głębokiego uczucia i Ravenscar rozmawiając

z nim ostatnio widział, jak bardzo pragnie pozostać w mieście.

Oczywiście decyzja panny Grantham, by odwiedzić przyjaciół na

wsi, mogła wpłynąć na plany lorda; z pewnością mógł odwieźć

ją na miejsce przed udaniem się do Berkshire.

Ravenscar z całych sił starał się uciszyć własny niepokój, lecz

na próżno. Nie mógł zapomnieć o nieprzyjemnym fakcie, że sam

wypuścił z rąk atutową kartę w rozgrywce z Deborą. Uważał, że

prawidłowo ocenił jej charakter, ale w głębi duszy nadal gnębiło

go podejrzenie o możliwej pomyłce. Ta wysoce nieprzyjemna

myśl tak dalece go nurtowała, że przyśpieszył kroku, dłonią

mocniej ścisnął gałkę laski, a na jego twarzy zagościł niezwykle

ponury wyraz. Lord Ravenscar, który zwykle nie przejmował się

tym, czy ma rację, czy też nie, teraz z całego serca pragnął ją mieć.

226

HAZARDZJSTKA

Dotarł do domu tuż po pierwszej w nocy. W holu, ku swemu

zdumieniu i niezadowoleniu, spotkał macochę okrytą mantylką

i wyraźnie zaniepokojoną. Dzięki długiemu doświadczeniu nie

musiał się dopytywać o przyczynę czuwania do późna i nim

otworzyła usta, uprzedził ją pytając:

- I co tym razem zbroiła?
- Och, mój drogi! - zawołała pani Ravenscar słabym głosem.

- Kiedy powiedziała, że ją boli głowa, powinnam była się

domyślić, iż planuje jakąś psotę.

- Oczywiście, że tak! Nie ma jej?
- Wcale się nie położyła do łóżka! - oświadczyła drama

tycznym tonem. - Parę godzin temu zajrzałam do niej zobaczyć,

jak się czuje, bo, jak wiesz, sama też nie mogę spać w tym

miejskim hałasie... oczywiście, nie narzekam, tylko stwierdzam

fakt! Nie znalazłam jej w pokoju i nic nie wydobyłam z tej

niecnoty pokojówki! Tylko płacze i zaklina się, że o niczym

nie wie!

- Lepiej pozbądź się tej dziewczyny - poradził spokojnie.

- Łatwo ci mówić, Maks, ale gdybyś wiedział, ile ja już

zatrudniłam pokojówek dla Arabelli, a co jedna to gorsza i mniej

godna zaufania! A poza tym co nam to teraz pomoże?

- Nic - przyznał. - Ani teraz, ani przy kolejnych, podobnych

incydentach, o ile ty, 01ivio, nie zapomnisz o migrenach i nie

zaczniesz zabierać Belli na przyjęcia i bale maskowe, o których

ona tak marzy. Gdzie dziś poszła?

- A skąd mam wiedzieć? Jak ty możesz tak tu stać i prawić

mi kazania, gdy wiesz, że najmniejsza rzecz drażni moje delikatne

nerwy! Jesteś zupełnie bez serca i nie życzę sobie, byś mnie tak

traktował, choć to przecież nic dziwnego, skoro z ciebie wykapany

ojciec! Nie będę owijała w bawełnę. Gdybyś choć odrobinę

przejmował się mną lub swą biedną siostrą, a pozwól sobie

przypomnieć, że jesteś jej prawnym opiekunem!, to dawno już

byś się ożenił i dziecko dostałoby dzięki temu przyzwoitkę, która

zabierałaby je na bale, nie odchorowując tego ciężko!

227

GEORGETTE HEYER

- Ze wszystkich argumentów, które wymieniłaś, by przekonać

mnie do ożenku, ten akurat najmniej do mnie przemawia

- oświadczył stanowczo Maks. - Lepiej się połóż, 01ivio, bo na

pewno twoje nerwy dość już ucierpiały tej nocy.

- Od godziny mam okropne palpitacje. Ale gdzie może być ta

niewdzięcznica?

- Nie mam pojęcia, ale też nie zamierzam przetrząsać Londynu

w poszukiwaniu jej. Wróci niedługo.

- Jeżeli rozejdą się plotki o tych jej psotach, straci szanse na

dobrą partię - narzekała pani Ravenscar, ruszając ku schodom.

- Nonsens! Nic nie zniszczy szans bogatej panny na dobre

zamążpójście.

Pani Ravenscar odpowiedziała, że wolałaby, by się nie mylił,

choć ona pragnęłaby jak najszybciej wydać Arabellę za mąż

i wyjechać na leczenie do cichego Bath. Po czym ciężko

opierając się na poręczy, poszła na górę.

Panna Ravenscar w godzinę później zapukała lekko do drzwi,

lecz po ich otwarciu nie natknęła się, jak to było umówione, na

wierną pokojówkę, ale stanęła twarzą twarz z rozzłoszczonym

przyrodnim bratem.

- Och! - zawołała Arabella, upuszczając sakiewkę. - Ależ

mnie przestraszyłeś. Maks!

- Kto jest tym wielbicielem? - spyta! ostro.

- Już poszedł - odparła szybko, widząc, że Maks chce wyjść

na zewnątrz.

- Tym lepiej dla niego! Arabello, mamy z tobą krzyż pański!

Gdzieś ty była?

- Tylko na balu przebierańców w Ranelagh - wyznała przymil

nym tonem. - Bardzo chciałam tam pójść, a mama nie zgodziła

się mnie zabrać, ty powiedziałeś, że to nieodpowiednie miejsce,

więc co miałam zrobić?

- Zostać w domu - odpowiedział stanowczo. - Jak tak dalej

pójdzie, Bello, wyślę cię do Chamfreys pod nadzorem wyjątkowo

surowej guwernantki!

228

HAZARDZISTKA

Ucieknę - oświadczyła, nie przejmując się tą groźbą i wsu

wając mu drobną, delikatną dłoń pod ramię. - Najdroższy

Maksie, nie gniewaj się na mnie! To była wspaniała przygoda!

I nawet na chwilę nie zdjęłam maski, więc nikt się nie dowie!

- Kto cię tam zabrał?

- Chyba się nie przyznam, bo jeśli go znasz, to i tak źle o nim

myślisz. Ale jedno ci powiem, Maks!

- Zapewne powinienem ci być za to wdzięczny! Co takiego?

- Że pamiętałam twoje dzisiejsze ostrzeżenie i miałeś rację!

Przynajmniej teraz tak myślę, ale upewnię się za dzień, może

dwa.

Popatrzył na nią zaniepokojony.

-_ Co ty znów knujesz, Bello? Przyznaj się natychmiast!

- Nie, nie powiem! - W jej oczach tańczyły psotne iskierki.

- Wszystko byś popsuł! Ktoś chyba próbuje mnie do czegoś

skłaniać, ale jeszcze nie jestem pewna. Jakaż to cudowna zabawa!

- O mój Boże - jęknął.
- Maks, daj spokój temu staroświeckiemu zrzędzeniu. -

Uszczypnęła go pieszczotliwie w ramię. - Obiecuję, że nie zrobię

nic, co by ci się nie spodobało. I jeżeli będziesz rozsądny i nie

pozwolisz, by mama mnie zadręczyła, wszystko ci niedługo

wyjaśnię.

- Czyżbyś sądziła, że lubię, gdy uciekasz na gminne maskarady

z awanturnikiem? - rzucił z ironią.

- Powinieneś mnie tam sam zabrać, więc to twoja wina

- odpowiedziała beztrosko.

- Do łóżka, ty kłamczucho! - polecił Ravenscar, który jeszcze

się nie uodpornił na osobliwą logikę przyrodniej siostry. ~ Z całego

serca żałuję, że to mnie przypadła opieka nad tobą! Po ślubie

pewnie nieraz dostaniesz baty od męża!

Panna Ravenscar zatrzymała się na schodach i spojrzawszy

przez ramię, uśmiechnęła się łobuzersko.

- Och, gdyby do tego doszło, to natychmiast schronię się

u mojego drogiego, dobrego, staroświeckiego i porządnego brata!

229

GEORGETTE HEYER

Późnym rankiem, gdy przy śniadaniu spotkała się z matką,

pogodnie i bez śladu skruchy wysłuchała wyrzutów. Brat zaś

jeszcze raz oświadczył, że wyśle ją na wieś, jeżeli znów wymknie

się gdzieś w nocy, a poza tym nie wspomniał więcej o eskapadzie.

Obawiała się dalszych wypytywań, dlatego z ulgą, choć i z pew

nym zdziwieniem, przyjęła ten brak zainteresowania. Obserwując

go ponad dzbankiem kawy stojącym na stole, Arabella stwierdziła,

że wygląda na zamyślonego, ale bardzo by się zdumiała poznaw

szy przyczynę zmarszczonych brwi brata.

Ravenscar zaś zastanawiał się, czy nie wpaść z niespodziewaną

wizytą do swego przyjaciela Waringa, mieszkającego w Berkshire.

Dwukrotnie już miał wysłać lokaja do stajni z poleceniem

zaprzęgnięcia koni do kariolki i dwa razy zmienił zdanie.

- Niech to! - rzucił w końcu. - Nie będę szpiegował chłopaka!

Ale na wszelki wypadek zajrzał wieczorem na St James's

Square. W salonach było niewielu gości i brak panny Grantham

mocno się dawał odczuć. Przy stolikach siedziało kilka leciwych

dam, które przypominały drapieżne ptaki, lady Bellingham zaś,

która zaczęła wieczór kazaniem wygłoszonym sir Jamesowi

Finleyowi, była w doskonałym nastroju. Usłyszał od niej parę

słów prawdy i wybiegł rozwścieczony. Ośmielona tym zwycięst

wem mogła dzielnie stawić czoło Ravenscarowi. Pojawił się parę

minut przed kolacją i poprosił o honor zaprowadzenia gospodyni

do stołu. Lady zmierzyła go zaniepokojonym spojrzeniem, ale

wsparła się na podanym ramieniu i dostojnie zeszła po szerokich

schodach. Znalazł dla niej miejsce w jadalni, przyniósł galaretkę

z homara i zimnego szampana i usiadł naprzeciwko.

- Cieszę się ze sposobności rozmawiania z panem. - Lady

Bellingham zdobyła się na odwagę. - Nie wiem, co moja

bratanica napisała do pana w związku z tymi wstrętnymi wekslami,

ale ja jestem ogromnie zobowiązana za ich zwrot.

- Proszę sobie tym nie zaprzątać głowy. Jak długo panna

Grantham będzie na wsi?

- Nie wiem dokładnie - powiedziała ostrożnie. - Pojechała

230

HAZARDZISTKA

odwiedzić przyjaciół i trudno przewidzieć, jak długo ją u siebie

zatrzymają.

- I gdzież to się wybrała?

- Och, nie wiem... Właściwe niedaleko! Nie sądzę, by pan

znał te okolice - dodała stanowczo. - Gdzieś na północy.

- Ach tak? Na pewno jej pani brakuje.
- Oczywiście! Pod każdym względem ideał! Niech pan rzecz

jasna nie sądzi, że aprobowałam trzymanie pana w piwnicy

i mam nadzieję, iż za to pana przeprosiła! Ale zapewniam pana,

że poza tym jest bardzo dobrym dzieckiem.

- Obawiam się, że to ja zawiniłem. Śmiertelnie obraziłem

pannę Grantham.

- Ładnie to pan powiedział. - Lady Bellingham przyglądała

mu się z rosnącą aprobatą. - Naprawdę była bardzo oburzona na

pańską propozycję wypłacenia dwudziestu tysięcy funtów, choć

ja tego akurat nigdy nie zrozumiem, ale teraz już i tak nie ma

o czym mówić.

- Czy mam rację uważając, że dużo kosztuje utrzymanie

takiego lokalu w tak wytwornym stylu? - spytał rozbawiony.

- Straszliwie - przyznała lady bez ogródek. - Nie uwierzyłby

mi pan, jakie szokujące sumy wydaję na same świece!

- Czy to się opłaci?
- Na tym właśnie polega problem - wyznała szczerze. - Kiedy

przeprowadziłam się z Green Street, sądziłam, że tak, ale od

czasu, gdy się tu znaleźliśmy, wszystko idzie jak po grudzie.

- Odpowiada pani ten styl życia?
- W najmniejszym stopniu. Co gorsza, robię się na to za stara,

ale cóż mam począć? Tylko mieć nadzieję, że przy odrobinie

szczęścia wszystko się dobrze skończy. - Nagle przyszedł jej do

głowy pomysł. Odłożyła widelec i z namysłem przyjrzała się

ciemnowłosemu gościowi siedzącemu naprzeciwko. - Wiem, że

Deb nie przyjmie żadnych pieniędzy od pana. Musi pan też

wiedzieć, że uważam ją za odpowiednią małżonkę dla pańskiego

kuzyna.

231

GEORGETTE HEYER

Obawiam się, że w tej sprawie różnimy się opiniami.

- Tak, ja mam bardzo liberalne poglądy. A poza tym Debora

nie przejmuje się pańskim zdaniem. Obawiam się, że może wyjść

za Mablethorpego wyłącznie panu na złość. - Przerwała, by

sprawdzić, jakie wrażenie zrobiły te słowa na Ravenscarze, lecz

na jego twarzy malowało się wyłącznie uprzejme zainteresowanie.

- Oczywiście, w pełni rozumiem pańskie stanowisko. Wielu

podzieliłoby pańską niechęć. Może mogłabym panu pomóc.

Debora wcale nie musiałaby się o tym dowiedzieć.

- Czy sugeruje pani, że powinienem panią przekupić, by użyła

pani swego wpływu na pannę Grantham - spytał, uniósłszy

w zdumieniu brwi. - Nigdy bym się nie ośmielił tak uwłaczyć

pani godności!

- Kiedy ma się nie zapłacone rachunki prawie po dach, to

mowa o uwłaczaniu godności jest stratą czasu - odparła lady

Bellingham. - Jeżeli zechce pan wypłacić mi dwadzieścia tysięcy,

które tak wspaniałomyślnie zaoferował pan Deborze, postaram

się, by nie wyszła za Mablethorpego.

- Raczej nie, droga pani - zaśmiał się, wstając od stołu.

- Przecież może się okazać, że się pani nie udało temu zapobiec.

A w takim razie straciłbym tylko pieniądze.

- Musiałam spróbować. - Westchnęła smutno. - Ale i tak

wiedziałam, że pan się na to nie zgodzi.

- Niech pani nie rozpacza. Może jeszcze zostawię fortunę

przy faro.

- Też bym chciała, ale najpewniej rozbije mi pan bank

- rzuciła z pesymizmem.

Pan Ravenscar nie posunął się aż tak daleko, ale zdecydowanie

szczęście mu sprzyjało i lady Bellingham odetchnęła z ulgą, gdy

wreszcie skończył grę i poszedł do domu.

Ta rozmowa uspokoiła go, bo nie sądził, by lady Bellingham

proponowała, że powstrzyma bratanicę przed poślubieniem Mab

lethorpego, jeśli młodzi właśnie jechali do Gretna Green. Starał

się nie myśleć o całej sprawie i jeżeli nie w pełni mu się to udało,

232

HAZARDZISTKA

to przynajmniej już się nie martwił o los kuzyna. Nurtowała go

jedynie silna potrzeba spotkania się z panną Grantham.

Choć przychodziło do niego wiele biletów wizytowych i za

proszeń, na żadnej z kopert nie pojawiło się pismo panny

Grantham. Maks nabrał zwyczaju niecierpliwego przerzucania

korespondencji, a służba zauważyła, że gdy podawano mu list na

tacy, brał go z niezwykłą u niego ochotą, by natychmiast popaść

w nieuzasadnioną złość. Szybko wyciągnęli z tego wnioski

i potrząsali głowami w zdumieniu.

Dopiero po tygodniu Ravenscar dowiedział się o poczynaniach

panny Grantham. Wczesnym popołudniem wracał kariolką z wio

ski Kensington, gdy wpadł na lorda Mablethorpego, jadącego

konno Piccadilly w jego kierunku. Młodzieniec wyglądał tak,

jakby przebył daleką drogę: błoto pokrywało jego buty i aż do

kolan końskie nogi. Widząc zbliżającego się kuzyna, pomachał

na powitanie.

Choć na ulicy był tłok, Ravenscar zatrzymał siwki i zaczekał

na niego. Natychmiast zauważył niezwykłą radość malującą się

na jego obliczu.

- A więc nareszcie wróciłeś! - rzucił ostro.

- Tak, przed chwilą - odparł Adrian ściągając cugle, aby koń

nie wpadł pod ciężki wóz towarowy jadący w dół ulicy. - Właśnie

odwiozłem Deb na St James's Sąuare i pędzę na Brook Street.

Nie mam czasu, muszę natychmiast porozmawiać z mamą! Och,

Maks, jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem! Mam

ci tyle do opowiedzenia! Nigdy nie zgadniesz, gdzie byłem!

- Mówiono mi, że pojechałeś odwiedzić Toma Waringa!

- Oczy Ravenscara ciskały błyskawice.

Adrian się roześmiał i znów ściągnął wodze niesfornego konia.

- Wiem, ale to nieprawda! Maks, ożeniłem się!

- Ożeniłeś!

Ravenscar musiał widać podrażnić delikatne siwki, bo niemal

wyskoczyły do przodu, natychmiast więc ściągnął lejce.

- Wiedziałem, że cię zaskoczę! - zawołał Adrian. - Potem do

233

GEORGETTE HEYER

ciebie zajrzę i wszystko opowiem! To bardzo długa historia i to

nie miejsce na opowiadanie. A poza tym najpierw muszę się

zobaczyć z mamą! Do zobaczenia! Będę u ciebie wkrótce!

Zamachał szpicrutą i odjechał. Ravenscar blady jak ściana

ruszył prosto na St James's Square. Stanąwszy przed domem lady

Bellingham, rzucił lejce w dłonie stajennego.

- Chodź z końmi po ulicy! - zawołała, po czym wyskoczył

z kariolki i wszedł po schodach do drzwi.

Otworzył mu Silas Wantage, który na jego widok uśmiechnął

się szeroko.

- Proszę, proszę, miło pana widzieć. Nadal pan przychodzi,

choć spotkały tu pana nieprzyjemności.

- Powiedz pannie... - tu Ravenscar urwał i mocniej zacisnął

usta. - Pannie Grantham - dokończył z naciskiem - że chciałbym

zamienić z nią parę słów na osobności!

Odźwierny uśmiechnął się i pogładził po brodzie.

- Ale nie wiem, czy panna Grantham będzie dziś przyjmować.

- Przekaż jej mój bilet! - rzucił Maks ostro.

Wantage szeroko otworzył oczy, ale postanowił wykonać

polecenie. Zaprowadził Ravenscara do saloniku w tyle domu

i zostawił go, a sam ruszył na poszukiwanie panny Grantham.

Debora była w sypialni, dopiero co zdjęła kapelusz i płaszcz

podróżny. Właśnie z ożywieniem opowiadała ciotce o wyprawie,

gdy Silas zapukał do drzwi. Słysząc, kto na nią czeka, na moment

się zawahała.

- Dobrze, zaraz zejdę - powiedziała czerwieniąc się.

- Jeśli mnie panna zapyta, czy widziałem rozwścieczonego

gościa, to odpowiem, że tak; wtedy, kiedy otworzyłem drzwi

panu Ravenscarowi - ostrzegł ją Silas.

- Ojejku! A więc dowiedział się - powiedziała z niepokojem.

- Cały czas miałam nadzieje, że się tym tak bardzo nie przejmie.

- Może lepiej żebym poszedł z panienką? - zaproponował

Wantage, który cały czas marzył o porządnej bijatyce na pięści

z Maksem.

234

HAZARDZISTKA

- W żadnym razie! Przecież mnie nie zje!

- Wcale nie byłbym taki pewny - oświadczył Silas ponuro.

Ale panna Grantham ze śmiechem go odesłała, po czym przed

lustrem poprawiła włosy i wygładziła koronki zdobiące dekolt

sukni. Oświadczyła ciotce, że wróci za chwilę, i poszła na dół do

saloniku.

Gdy weszła do pokoju, Ravenscar, który wyglądał przez okno,

wykręcając w dłoniach rękawiczki do konnej jazdy, odwrócił się

gwałtownie i popatrzył na nią z wściekłością i goryczą.

- A więc tak! - zawołał ostro. - Stań tam, o pani! Niech ci

się dobrze przyjrzę! W końcu mnie pani wystrychnęłaś na dudka!

- Tak, właściwie trochę - wyznała panna Grantham. - Ale

mogło być gorzej, prawda?

- Myślałem, że źle panią oceniłem! Na Boga, popełniłem błąd

zakładając, że drzemie w pani odrobina zwykłej, ludzkiej uczciwo

ści! - rzucił jej w twarz. - Jest pani oszustką i łajdaczką! Nie

udawaj skrzywdzonej niewinności! Najgorsza dziwka tak by się

nie zachowała! Przyszedłem tylko dobrze ci się przyjrzeć, bo

wiem, co za gagatek z ciebie! Masz piękną twarz, to ci muszę

przyznać, ale jaszczurcze serce, jeśli je w ogóle posiadasz!

Panna Grantham zamrugała tylko oczami i aż się skuliła pod

tą nawałnicą słów.

- Czyś pan oszalał? - wyjąkała z trudem. - Jeżeli nawet pana

oszukałam, to w niczym nie zasłużyłam na taki gniew! Może

Adrian mógł znaleźć lepszą partię i, przyznaję, jest trochę zbyt

młody na małżeństwo, ale sam się pan przekona, jak mu to

wyjdzie na dobre!

- Nie, nie przekonam się! Z całą pewnością moja noga nie

przestąpi progów jego domu!

- Cóż za głupie przesądy! - zawołała. - Ostrzegam pana,

jeżeli pan ceni sobie szacunek, jakim Adrian pana darzy,

lepiej niech pan nie rozmawia z nim takim tonem, bo jest

zakochany po uszy i najpewniej wyzwie pana na pojedynek

za takie potraktowanie jego żony!

235

GEORGETTE HEYER

Jego żony! - wykrzyknął z goryczą. - Żony, na Boga!

- Nie widzę powodu to takiego oburzenia. - Panna Grantham

podeszła do niego. - Jest pan zły, bo został pan przechytrzony,

ale to w równym stopniu sprawka Adriana, co moja. Niech pan

się nie waży dalej tak na mnie pokrzykiwać, panie Ravenscar!

Nie zniosę takiego traktowania! I jeżeli obrzuci mnie pan jeszcze

jedną obelgą, to pana uderzę! Jeśli zaś chodzi o weksle i hipotekę,

które pan tak wspaniałomyślnie odesłał, to dostanie pan całą

sumę co do pensa!

- Tak! Od Mablethorpego! - prychnął. - Dziękuję pani! Nie

chcę ich! Gdyby Adrian znał całą historię, to sądzi pani, że

ożeniłby się z panią?

Panna Grantham stała bez ruchu jakby wrosła w ziemię,

a po chwili zalała się pąsem, gdyż powoli dotarł do niej

sens jego słów.

Zauważył kolory wykwitające na jej policzkach.

- Niesłychane, pani jest zdolna do rumieńców wstydu! Nie

sądziłem, że to możliwe!

Serce biło jej mocno w piersiach, oczy zwęziły się w szparki.

Z wielkim trudem opanowała się i zapytała go:

- A można wiedzieć, od kogo usłyszał pan o moim ślubie

z Mablethorpem?

- Sam mi powiedział. Wpadłem na niego na ulicy. Może to

panią zaciekawi, ale tydzień temu doniesiono mi, iż widziano

panią podróżującą na północ w towarzystwie pokojówki i pod

eskortą mego kuzyna. Jakiż ja byłem głupi, by nie wierzyć, że

jesteś zdolna do przekonania go, by z tobą uciekł! Sądziłem, że

tylko odwozi panią na miejsce i opiekuje się w podróży! Ale dziś

poznałem prawdę! Jakżeż mogłem spodziewać się uczciwego

postępowania po kokocie z szulerni, ze spelunki gry!

Rumieńce znikły z twarzy panny Grantham, była teraz tak

blada jak koronki zdobiące jej suknię.

- Powinien pan być mi wdzięczy za tak pouczające doświad

czenie! Ale chętnie panu przypomnę, Ravenscar, że gdy miałam

236

HAZARDZISTKA

pana w swoich rękach, to ostrzegłam, iż wyjdę za Adriana, kiedy

tylko zechcę!

- Nie zapomniałem o tym! Pamiętam jeszcze coś, co pani

powiedziała przy tej okazji, a ta przepowiednia na pewno się

spełni! Obiecała go pani zrujnować! Stało się to, gdy pozwoliła

mu pani wsunąć obrączkę na palec!

Panna Grantham ukryła lewą dłoń w fałdach sukni.

- Pożałuje pan, że się pan ośmielił mówić do mnie w ten

sposób! - wyrzuciła przez zaciśnięte zęby. - Oddałabym wszystko,

by teraz za to odpłacić! Z całego serca żałuję, że nie urodziłam

się mężczyzną! Zabiłabym pana z rozkoszą! Od pierwszego

spotkania pana nie lubiłam, a z czasem nauczyłam się nienawidzić!

- A ja myślałem, że nauczyłem się panią kochać! Nie rozumie

pani oczywiście znaczenia tego słowa, ale gdy już rozpuści

majątek Adriana, co, nie wątpię, nastąpi bardzo szybko, może

przyjdzie pani do głowy myśl, że gdyby sprytniej rozegrała tę

partię, miałaby pani do roztrwonienia moją fortunę i szczyciła się

moim nazwiskiem! Patrzy pani z niedowierzaniem? Czyż moż

liwe, by tego się pani nie domyśliła? Tak przebiegła, a nie

wyczuła lepszej gratki niż Adrian? Znacznie lepszej, panno

Grantham! Niech pani wróci do swej sypialni i śni o tym często.

A ja będę się uważał za szczęśliwca, bo o mały włos, a wpadłbym

w sidła takiej harpi!

Debora musiała zacisnąć dłonie na oparciu krzesła, by utrzymać

równowagę.

- Idź precz! - wykrztusiła drżącym głosem. - Wyjść za

ciebie? Wolałabym umrzeć w największych męczarniach, jakie

zdołałbyś wymyślić! Nawet nie próbuj przekroczyć progu tego

domu! Nie chcę cię więcej widzieć, póki żyję!

- Ja również tego pragnę z całego serca - odparł, wychodząc

z pokoju.

Panna Grantham stała na miejscu przez długą chwilę, oddychała

z trudem, a w oczach lśniły łzy gniewu. Wróciła do siebie, gdy

usłyszała trzaśniecie drzwi wejściowych. Wierzchem dłoni otarła

237

GEORGETTE HEYER

oczy i wybiegła z saloniku do swej sypialni. Lady Bellingham

widząc twarz bratanicy, zerwała się z fotela.

- Na Boga, moja droga! - wykrzyknęła. - Co się stało?
- Ten Ravenscar! - wykrztusiła Debora - to wcielony diabeł!

- Wielkie nieba, znów się pokłóciłaś z Ravenscarem! - za

wołała lady. - Tylko mi nie mów, żeś go wpakowała do

piwnicy! Nie zniosę tego!

- On nie przekroczy już progu tego domu - złościła się

dziewczyna. ~ Ośmielił się myśleć... Ośmielił się... Och, ja

oszaleję!

- Wiedziałam, że tak będzie, i już od dawna mnie to martwi

- wyznała ciotka. - Nigdy wcześniej tak się nie zachowywałaś.

Co on myśli?

- Myśli... Och, nie potrafię nawet o tym mówić! Nikt mi tak

nie ubliżył! Żałuję, że nie zawołałam Silasa, by go wyrzucił

z domu! Jeżeli ośmieli się tu znów pokazać, właśnie tak zrobię!

Z radością ugotowałabym go w oleju! Zasługuje na najgorszy los

i gdybym tylko wiedziała, jak go zrujnować, zrobiłabym to

natychmiast i zatańczyła z radości!

- Deb, ale co on zrobił? - zakrzyknęła ciotka.

- Uważa mnie za nąjpodlejszą kreaturę na tej ziemi! Obrzucił

mnie najgorszymi obelgami... Och, idź stąd, ciociu Lizzie, proszę!

Nie pozwól tu nikomu wchodzić, bo nie chcę widzieć ludzi!

Była tak rozzłoszczona, że lady Bellingham nawet nie pró

bowała z nią rozmawiać, tylko wymknęła się z pokoju prze

konana, iż jej dni są policzone. Poszła do swego buduaru

i by odzyskać siły, wypiła wodę z sal volatile i ułożyła

się na sofie z solami trzeźwiącymi pod ręką.

Ledwo zdążyła to zrobić, gdy do pokoju wszedł Lucius Kennet

w doskonałym nastroju.

- Słyszałem, że Debora wróciła? Gdzie jest to moje kochanie?
- Zamknięta na klucz w sypialni i w ataku szału! - jęknęła

lady Bellingham.

- A to dopiero! - popatrzył na nią zdumiony. - I cóż się stało?

238

HAZARDZISTKA

- Nie wiem. Był tu Ravenscar i ona twierdzi, że nikt wcześniej

nie obrzucił jej takimi obelgami! Nigdy nie widziałam jej tak

rozzłoszczonej! Z trudem mówiła!

- Ale co takiego powiedział jej ten żałosny nicpoń?

- Nie trać czasu na pytania, bo nie wiem, ale obawiam się, że

złożył jej nieprzyzwoitą propozycję. Powiedziała, że najchętniej

ugotowałaby go w oleju. Ale pamiętaj, Lucius, jeśli pomożesz jej

zrobić coś takiego, więcej nie wpuszczę cię do mego domu!

- Znam lepsze sposoby ukarania Ravenscara! Proszę powie

dzieć Deb, że tu jestem. Mam dia niej wiadomość, która uraduje

jej serce!

- Oświadczyła, że nie chce nikogo widzieć, a znasz ją nie od

dziś. A poza tym zamknęła drzwi na klucz. Błagam cię, idź

i zostaw mnie w spokoju! Głowa mi za chwilę pęknie!

- Niech się pani nie martwi. Wprawdzie zniknę na parę dni,

ale daję słowo, że szykuję taką zemstę na Ravenscarze, która

nawet Deborze się spodoba! Niech jej to pani przekaże z po

zdrowieniami ode mnie... Może zresztą napiszę do niej, by

podnieść ją na duchu.

- Idź już wreszcie, błagam - jęknęła dama zamykając oczy

i słabym gestem dłoni wskazując drzwi.

Kiedy Ravenscar wrócił do domu po wizycie na St James's

Square, nadal szalał z wściekłości. Majordomus, który zrobił

uwagę na temat pogody, spotkał się z tak ostrą odprawą,

że wstrząśnięty schronił się w pomieszczeniach dla służby,

gdzie zwierzył się kolegom, iż jego zdaniem, sądząc po

oznakach, pan najpewniej cierpi z powodu miłosnego roz

czarowania.

Ravenscar rzuciwszy rękawiczki na jedno krzesło i długi,

brązowy płaszcz na drugie, zamknął się w bibliotece i przez

godzinę miotał się po niej niczym zwierz w klatce, ofiara

burzliwych i walczących ze sobą uczuć. Nie wiedział, na kogo

był bardziej wściekły: na siebie czy pannę Grantham i z zapamię

taniem analizował ten problem, by odkryć, że największy gniew

budzi w nim Mablethorpe.

Uświadomił sobie, z jak wielką rozkoszą chwyciłby kuzyna za

gardło i zadusił na amen. To odkrycie jeszcze bardziej go

rozwścieczyło i z zajadłością powtarzał w duchu, jak dobrze

wyszedł na tym, że uwolnił się od chciwej oszustki, pozbawionej

uczuć i zasad moralnych. To jednak w najmniejszym stopniu nie

poprawiło mu nastroju. Na moment mu ulżyło, gdy pod wpływem

emocji rozbił figurkę z sewrskiej porcelany, której nie cierpiał,

a którą jakiś idiota ustawił nad kominkiem, ale błogosławione

skutki tego czynu nie trwały długo. Dalej ciskał się po pokoju

240

HAZARDZ/STKA

rozdarty między pragnieniem zaduszenia panny Grantham i rzu

cenia jej ciała psom na pożarcie a równie silną chęcią uczynienia

tego samego z Adrianem. Równocześnie myślał nad stosowną

karą dla Debory, dzięki której, w tajemniczy zgoła sposób,

pozostawałaby w jego władzy do końca życia.

Taka wściekłość nie mogła trwać długo. Jej ogień w końcu się

wypalił. Ravenscar był przekonany, że nic go już nie czeka poza

rozczarowaniem. W ponurym nastroju udał się na górę, by

przebrać się do obiadu. Nie odezwał się słowem do lokaja - który

raz spojrzawszy na twarz pana, bardzo się ucieszył z tego

milczenia - i tak niewielką zwracał uwagę na to, co się z nim

dzieje, że dał się ubrać we frak, który poprzedniego dnia uznał

za zupełnie nieodpowiedni.

Macocha i Arabella były zaproszone w gości, samotnie więc

zasiadł u szczytu długiego stołu i zjadł może po trzy kęsy

podawanych kolejno potraw, aż wniesiono deser, który odesłał

z odrazą. Chemie sięgał jedynie po porto. Majordomus przewidu

jąco przyniósł z piwnic butelkę najlepszego gatunku.

Zatopiony w ponurych rozważaniach, siedział jeszcze przy

stole z na pół opróżnionym kieliszkiem w ręku, gdy lokaj podał

mu na tacy dostarczony właśnie bilecik. Maks rzuciwszy nań

roztargnione spojrzenie poznał pismo lady Mablethorpe i prze

czytał, zaciskając usta. Ciotka prosiła, by jak najrychlej ją

odwiedził.

Ravenscar nie miał ochoty nikogo widzieć tego wieczora, ale

nie leżało w jego zwyczaju odkładanie niemiłych obowiązków.

Wychyliwszy więc resztę porto, nakazał lokajowi, by przyniósł

kapelusz, płaszcz i laskę.

Poszedł piechotą na Brook Street i natychmiast został wprowa

dzony do salonu na pierwszym piętrze. Ciotka siedziała samotnie

przy kominku i wyglądała na osobę, która doznała poważnego

szoku.

Poczekała na wyjście służącego.

- Och, Maks, słyszałeś, co się stało?! - zapytała smutno.

241

GEORGETTE HEYER

Spodziewał się wybuchu szalonego gniewu, uznał więc, że tak

u niego, jak i u damy pierwsza złość już się wypaliła.

- Tak. Wiem. Bardzo przepraszam - rzucił krótko.
- Ale przecież to nie twoja wina. Nigdy w życiu nie byłam

bardziej zaskoczona!

- To moja wina. Mogłem temu zapobiec i jak głupi tego nie

zrobiłem.

- Maks, na Boga, nie wspomniałeś o tym nawet słowem

- patrzyła na niego zdumiona. - Czy naprawdę przez cały czas

wiedziałeś o jego prawdziwych planach?

Podszedł do kominka i stanąwszy tyłem do ognia zmierzył

ciotkę pytającym spojrzeniem.

- Nie rozumiem, przecież oboje o tym wiedzieliśmy, prawda?

- Ale ja dopiero dziś się dowiedziałam o tej dziewczynie!

- zawołała lady Mablethorpe w najwyższym zdumieniu.

- Dopiero dzisiaj? '- powtórzył nie pojmując. - Na litość

boską, o czym ciocia mówi?

- O tym dziecku, które Adrian poślubił! A ty o czym mówisz?

- Dziecko! Kto tu oszalał: ja czy ciocia? Adrian poślubił

Deborę Grantham!

- Ależ nie! Ożenił się z jedną z Laxtonówien!

- Co takiego?! - zagrzmiał Maks.
- Przestań na mnie krzyczeć - zdenerwowała się ciotka.

- Dość już dzisiaj przeszłam! A więc ty też nie wiedziałeś!

Omamił cię tak samo jak mnie!

Ravenscar miał duże trudności z wykrztuszeniem słowa, ale po

chwili odzyskał panowanie nad sobą na tyle, by odezwać się

w miarę spokojnie.

- Droga ciociu, przyznaję, że nic nie rozumiem, i błagam

o wyjaśnienia! Czy jesteś pewna, że dobrze zrozumiałaś Ad

riana?

- Oczywiście, że tak! Czy uważasz, że głupieję na starość?

Ożenił się z Phoebe Laxton, dzieciakiem o trzy lata od niego

młodszym! A ta cała panna Grantham mu w tym pomogła!

242

HAZARDZISTKA

Lady Mablethorpe wachlowała się szybkim ruchem, po czym

dodała: - Nigdy w życiu nie słyszałam o czymś równie bezsen

sownym! Para osesków zakłada rodzinę! A jej posag to jakieś

grosze! Och, sama nie wiem, co począć! Nic nie mogę zrobić,

a na dodatek będę musiała przyjąć Augustę Laxton, udając

wielką radość, a przecież jej nie znoszę. Aż cierpnę na myśl o tym!

- Czy zechciałaby ciocia wyrażać się nieco jaśniej? ~ wtrącił

bardzo blady Ravenscar. - To brzmi zupełnie jak bredzenie

w malignie! Gdzie Adrian poznał pannę Laxton? Jak to możliwe,

że ją poślubił?

- Spotkał ją w Vauxhall, gdy był tam z tą okropną kobietą.

Zdaje się, że Laxtonówna uciekła z domu, bo nie chciała wyjść

za sir Jamesa Fileya, do czego zmuszała ją rodzina. Muszę

przyznać, że miała pełne prawo uciekać od tego starego satyra!

Wstrętne indywiduum i gdybyś tylko znał jego matkę...! Ale nie

o to chodzi. Adrian jej pomógł.., zapewne skłoniony do tego

przez tę całą pannę Grantham, choć nie pojmuję, dlaczego ona

go do tego namawiała, skoro każdy by się domyślił, do czego to

doprowadzi. Chłopiec o tak romantycznym usposobieniu! W ta

jemnicy przewieźli dziewczynę do domu lady Bellingham, gdzie

siedziała w ukryciu, aż przypadkiem w oknie zobaczył ją Filey

i z miejsca poznał!

- Mój Boże! - zawołał Maks, blednąc jeszcze bardziej. - Teraz

sobie przypomniałem jakieś plotki o zniknięciu małej Laxtonów-

ny! Przez cały czas była na St James's Square?

- Tak i zakochała się w moim synu - wyjaśniła z naciskiem

lady. - Pod nosem tej całej panny Grantham! Toż z niej

prawdziwa idiotka! Przecież to było oczywiste, że Adrian

natychmiast zadurzy się w dziewczęciu, które nazywa go swoim

zbawcą i uważa za ucieleśnienie sir Galahada, czy jak tam się

nazywał ten rycerz ratujący głupie panienki! Och, dla mnie to

jasne jak słońce! Ale muszę przyznać, Maks, że choć to jest

okropne małżeństwo, to już na niego dobrze wpłynęło! Dorósł

w okamgnieniu! Gdybym nie była taka rozzłoszczona, tobym się

243

GEORGETTE MEYER

roześmiała, kiedy pouczał mnie bardzo poważnym tonem, jak

mam przyjąć jego żonę, i jak zapewniał, że nikomu nie pozwoli

jej urazić słowem lub czynem! Poszedł rozmawiać z lordem

Laxtonem twardy jak skała! Dzieciak w jego wieku! Bóg jeden

wie, co powiedzą Laxtonowie, ale powinni uznać tak dobrą partię

dla córki za prawdziwy cud i to powiem Auguście, jeśli się

ośmieli... Ale Maks! On jest za młody na małżeństwo! Ja tego nie

zniosę!

- A co ze ślubem? - Maks nie zwracał uwagi na okrzyki

ciotki. - Czy Adrian rzeczywiście zabrał ją do Grenia Green?

- Och, nie. Z radością muszę przyznać, że nie zapomniał

się do tego stopnia! Kiedy Filey odkrył ją w domu lady

Bellingham, Phoebe wpadła w straszną panikę. Bała się,

że zostanie siłą zawleczona do rodziców i zmuszona do

ślubu. Adrian twierdzi, iż nie pozostało mu nic innego, jak

natychmiast ją wywieźć. Siostra Laxtona mieszka w Walii

i, zdaje się, że od dawna dobrze traktowała dziewczynę.

Adrian wynajął powóz, zapakował do niego Phoebe i tą

całą Grantham, powiedział mi, że jedzie do Toma Waringa

i wyruszył do Walii! Ze specjalnym zezwoleniem na ślub

w kieszeni! Maks, wyobraź sobie Adriana myślącego o wszyst

kim, a to przecież taki żółtodziób! Wbrew sobie jestem

z niego dumna! Ciotka dała im błogosławieństwo, u niej

wzięli ślub i teraz Adrian twierdzi, że zamieści notatkę w „Mor-

ning Post"!

- Na Boga! Co ja zrobiłem! - zakrzyknął Ravenscar i zerwaw

szy się na nogi gorączkowo przemierzał pokój, jakby nie mógł

usiedzieć spokojnie ani chwili.

- Nie rozumiem, jak mógłbyś temu przeszkodzić? - Ciotka

patrzyła na niego w zdumieniu. - Nie mam do ciebie pretensji.

Jak miałeś się domyślić tak wyjątkowego spisku?

- Ciocia nie wie, co ja zrobiłem! - rzucił przez ramię. - Ale

to bez znaczenia. Gdzie jest żona Adriana?

- Zostawił ją w Walii. O mały włos, a wytargałabym go za

244

HAZARDZISTKA

uszy! Miał czelność mi powiedzieć, że przywiezie ją do Londynu

wtedy, gdy się przekona, iż zostanie przyjęta z honorami

należnymi jego małżonce!

Ravenscar uśmiechnął się po raz pierwszy od chwili spotkania

kuzyna na ulicy.

- Wspaniałe! Mam nadzieję, że przyjdzie i mi także to

oświadczy! Wpadłem na niego, kiedy jechał o wszystkim ci

opowiedzieć. Wspomniał tylko o ślubie i że jest najszczęśliwszym

człowiekiem pod słońcem. Niewątpliwie przy najbliższym spot

kaniu udzieli mi podobnego ostrzeżenia.

- Ale co mamy zrobić? - pytała zaniepokojona lady Mable-

thorpe.

- Obawiam się, że nic. Poza tym mógłby wpaść gorzej.
- Oczywiście, gdyby ożenił się z tą Grantham, ale powiedz,

czy muszę zaakceptować ten związek?

- Niewątpliwie, chyba że chcesz zerwać stosunki z Adrianem

- odparł Ravenscar.

- Och, Maks! - Dama otarła chusteczką kąciki oczu. - Tego

bym nie zniosła!

- Z całą pewnością nie jest to miłe, ale bez względu na to, jak

bardzo ciocia nie lubi rodziców panny, jej pochodzeniu nie

można nic zarzucić. Możemy się obawiać tylko jednego: że

Laxton będzie próbował wyciągnąć z Adriana pieniądze, ale nie

wcześniej niż po uzyskaniu przez niego pełnoletności, a do tego

czasu na pewno uda mi się wlać mu trochę oleju do głowy.

- To samo mu powiedziałam, ale Adrian przysięga, że nie da

ani grosza człowiekowi, który tak karygodnie potraktował własną

córkę. Oświadczył, że być może zajmie się młodszymi siostrami

Phoebe, ale na tym koniec.

Ravenscar wyobraziwszy sobie kuzyna obwieszczającego go

towość do objęcia ojcowską opieką paru młodziutkich panienek,

wybuchnął głośnym śmiechem. Ciotka również dostrzegła komizm

sytuacji i chwilę głośno śmiali się razem, co obojgu doskonale

zrobiło.

245

GEORGETTE HEYER

Niech ciocia jutro przyśle Adriana do mnie. Omówię z nim

warunki intercyzy i sam spotkam się z Laxtonem. Oczywiście

będziemy musieli poradzić się Juliusza, ale lepiej, żeby ciocia go

przekonała, by wszystko zostawił mnie.

Lady Mablethorpe zgodziła się bez wahania. Jej zdaniem

Juliusz to stary głupiec, który dałby się Laxtonom namówić do

najgorszego.

- No cóż, mnie Laxtonowie do niczego nie skłonią - obiecał

Ravenscar na pożegnanie.

Szedł ulicą z mocnym postanowieniem udania się na

tychmiast na St James's Sąuare, ale przypomniał sobie,

że dziś wieczorem lady Bellingham przyjmuje gości. Tej

nocy nie trafiłaby mu się okazja porozmawiania w cztery
oczy z panną Grantham, a to, co chciał jej powiedzieć,

nie może być wygłoszone publicznie. Musiał więc zrezygnować
z pomysłu i zawrócił do domu, starając się cierpliwie doczekać

następnego dnia.

Adrian przybył na Grosvenor Square, gdy Maks siedział przy

śniadaniu i przez godzinę musiał słuchać sprawozdania z ucie

czki, ślubu oraz entuzjastycznych opisów niezliczonych wdzię

ków i cnót młodej lady Mablethorpe. Na tej podstawie wyrobił

sobie zdanie, że jest to śliczne stworzenie, bez wielkiego rozumu
i bez siły charakteru. Uznał, że przeto doskonale nadaje się na

żonę dla Adriana. Osobiście wolał kobiety o bardziej ognistej

naturze.

Nim Adrian się wygadał i nim omówili warunki intercyzy,

było już blisko południe. Mablethorpe, który wziął teściów

szturmem i oszołomionych skłonił do pogodzenia się z sytuacją,
usilnie namawiał kuzyna, by natychmiast.złożył wizytę państwu

Laxton. Ravenscar jednak się wykręcił twierdząc, że wcześniej

musi się poradzić Juliusza, który razem z nim zarządzał majątkiem
młodzieńca. Wysłał go na górę, by uraczył Arabellę i panią

Ravenscar historią swego ślubu, a sam wymknął się z domu

i ruszył ku St James's Sąuare.

246

HAZARDZISTKA

Drzwi otworzył Silas Wantage, który natychmiast zastąpił mu

drogę.

- Niedobrze - rzucił krótko. - Nakazano mi pana nie wpusz

czać i kwita.

- Zanieś mój bilet pannie Grantham i powiedz, że błagam

choć o chwilę rozmowy.

- Nie mogę, źle bym na tym wyszedł - odparł Silas ze

współczuciem. - Nie chce pana pod tym dachem i jeśli pan

wejdzie, zamorduje mnie własnymi rękami.

- Jeżeli dalej będziesz stał mi na drodze, to nie panna

Grantham cię zamorduje!

Iskierki radości zapłonęły w oczach odźwiernego.

- Skoro tak się sprawy mają, to stawaj! - powiedział tylko.

Ravenscar był szybszy. Nim Silas się obejrzał, już prawy

prosty wylądował na jego policzku, a za nim dwa szybkie

sierpowe, od których aż się zatoczył pod ścianę, a Maks stał już

w holu, kopniakiem zamknąwszy drzwi za sobą.

Wantage ruszył do boju, próbując dosięgnąć napastnika, ale

dostał kolejny mocny cios ponad osłoną pięści i aż zgiął się wpół.

Zamierzył się na Ravenscara, ale nie utrzymał równowagi i osunął

się z łoskotem na podłogę, gdzie leżał bez tchu, zalany krwią

płynącą z nosa.

- Należało ci się to ode mnie - rzucił Ravenscar, lekko dysząc.

- Proszę natychmiast opuścić ten dom! - rozległ się lodowato

zimny głos.

Ravenscar poniósł wzrok i zobaczył pannę Grantham stojącą

na półpiętrze. Pobiegł na górę po dwa stopnie naraz i chwycił ją

za rękę.

- Muszę i będę z panią rozmawiał! - zawołał.

- Nie mam panu nic do powiedzenia - rzuciła Debora. - Jak

pan śmiał pobić Silasa?

- Może pani nie ma mi nic do powiedzenia, ale ja mam bardzo

dużo! - odparł Maks. - Jeśli nie pójdzie pani do tego pokoju,

wezmę ją na ręce i zaniosę!

247

GeORGETTE HEYER

Silas Wantage, który się już pozbierał, wstał, tamując chus

teczką krew płynącą z nosa i głucho oświadczył, że zgniecie

Ravenscara na miazgę, nawet gdyby mu to zajęło cały dzień.

- Nie, idź i przyłóż sobie klucz do karku, żeby zatamować

krwawienie! - poleciła panna Grantham. - Jeśli ma pan coś do

powiedzenia, to proszę to zrobić, a potem na zawsze zniknąć

z mego życia! - dodała, wzruszając ramionami.

Ravenscar, nadal trzymając ją za rękę, otworzył drzwi do

saloniku na półpiętrze i wciągnął ją do środka. Dopiero wtedy

puścił jej dłoń i odezwał się.

- Przyszedłem błagać panią o przebaczenie.

- Zbędny kłopot. - Popatrzyła na niego pogardliwie. - Pańska

opinia o moim charakterze obchodzi mnie tyle co zeszłoroczny

śnieg.

- Nie mam nic na swe usprawiedliwienie. Oszalałem z zazdro

ści, dlatego mówiłem takie okropieństwa. Kocham panią!

- Niewątpliwie powinnam się czuć zaszczycona, ale ponieważ

nie wyobrażam sobie gorszego losu niż małżeństwo z panem,

więc te oświadczyny napawają mnie wstrętem!

- Błagam o przebaczenie! - Zagryzł usta.

- Nie przebaczę panu aż po kres moich dni! Jeżeli już pan

skończył, to proszę wyjść!

- Powiedziałem, że cię kocham! - Postąpił krok ku niej.
- Jeśli ośmieli się pan to jeszcze raz powtórzyć, to zacznę

krzyczeć! - oświadczyła panna Grantham. - Nie wiem, czy prosi

mnie pan o rękę, czy chce, bym została pańską metresą, ale bez...

- Proszę cię o rękę! - przerwał Maks.

- Wielce zobowiązana. - Debora złożyła lekki ukłon. - Ale

nawet wizja tak wielkiej fortuny jak pańska nie może mnie

skusić. Spotkałam w życiu wielu nieprzyjemnych mężczyzn, ale,

proszę mi wierzyć, żadnego nie nienawidziłam tak mocno jak

pana! Mam nadzieję, że wyraziłam się jasno?

- Tak - odparł głęboko upokorzony. - Wyjątkowo jasno.

Zatem uwolnię panią od jakże niemiłego towarzystwa. Ale

248

HAZARDZISTKA

z całego serca proszę, by pani pamiętała, że jestem i na zawsze

pozostanę pani najpokomiejszym sługą gotowym na każde

wezwanie!

Nic na to nie odpowiedziała, więc złożył jej głęboki ukłon

i wyszedł z pokoju. Słyszała, jak schodzi po schodach, w korytarzu

zabrzmiał jego głos, gdy zwracał się do kogoś, potem trzasnęły

za nim frontowe drzwi. Debora zaś siedziała na bardzo niewygod

nym krześle i przez pół godziny, z zegarkiem w ręku, oddawała

się atakowi rozpaczliwego płaczu. Znacznie po nim osłabłą

trapiła ją tylko jedna myśl: lepiej by było, gdyby się w ogóle nie

urodziła.

To pełne melancholii przekonanie rosło w niej z upływem

czasu. Ciotka przerażona jej apatią, zaczęła się obawiać, iż

bratanica długo nie pożyje. Gdy przypadkowo wspomniała

nazwisko Ravenscara, Debora obrzuciła go soczystymi obelgami,

krytykując jego maniery i moralność. Lady Bellingham z ulgą

stwierdziła więc, że z dziewczyną nie jest tak źle i ośmieliła się

przekazać jej posłanie od Kenneta. Panna Grantham wysłuchała

wieści z zadowoleniem i z nadzwyczajnym naciskiem wyraziła

nadzieję, iż Lucius ze szczętem zrujnuje Ravenscara. To przypo

mniało jej o hipotece. Niemal siłą wyciągnęła umowę od

nieszczęsnej lady Bellingham i razem z wekslami odesłała przez

posłańca na Grosvenor Square. Lady Bellingham zagroziła, że

umrze z powodu palpitacji, migreny i ciężkich spazmów, ale nie

położyła się do łóżka tylko dlatego, że przesyłka wróciła niemal

natychmiast, a były w niej, tym razem podarte na strzępy, umowa

hipoteczna i pół tuzina weksli. Widząc to panna Grantham zalała

się łzami, a omówiwszy zbawienne skutki łamania kołem,

ściskania w imadle oraz gotowania w oleju, zamknęła się

w sypialni.

Wyszła z niej dopiero rano. Wkrótce po śniadaniu zjawiła się

w buduarze ciotki blada, ale spokojna.

- Droga cioteczko, bardzo przepraszam, że byłam taka nie

znośna - odezwała się ze skruchą, całując ją w policzek.

249

GEORGETTE HEYER

Zachowałam się bardzo niemądrze, bo pan Ravenscar nie jest

wart, by sobie nim zawracać głowę. Zapomnijmy o nim i żyjmy

dalej w spokoju.

Lady Bellingham powstrzymała się od uwagi, jak mało

spokoju można znaleźć w więzieniu za długi i zamiast tego

powiedziała o liście, który późnym wieczorem przyniesiono od

Kenneta.

Panna Grantham wzięła go bez zainteresowania i przełamała

pieczęć. Otworzyła kartkę i z przerażeniem w oczach czytała, co

następuje:

„Nie martw się, Deb, bo gdy ten list trafi do twych rąk,

Ravenscara spotka upragniona przez ciebie kara. Twój pokorny

sługa zdobył serce jego uroczej siostrzyczki i jeżeli nie wydobę

dziemy z niego przynajmniej dwudziestu tysięcy funtów za

ocalenie panny z mych diabelskich szponów, to nie nazywam się

Lucius Kennet. Przekonałem gołąbeczkę, byśmy razem uciekli do

Gretna Green, ale oczywiście nie zabiorę jej tam, chyba żebym

musiał. Spotkałem bowiem tylko jedną kobietę, którą pragnąłbym

poślubić i to jesteś ty, moja droga.

I nie pozwól, by nad zemstą górę wzięło twoje czułe serce! Nie

zamierzam skrzywdzić tej dzierlatki, a jedynie trzymać ją aż do

uzyskania okupu. Daję ci na to słowo honoru. Moim zdaniem

Ravenscar słono zapłaci, by dostać ją całą i zdrową i żebym nie

puścił pary z gęby".

Panna Grantham zbladła jak ściana, czytając ten list.

- Kiedy przyszedł? - zapytała zduszonym głosem, podnosząc

wzrok znad kartki. - Dlaczego natychmiast mi go nie przy

niesiono?

- No cóż, moja złota, zamknęłaś się na klucz w sypialni,

a poza tym nie sądziłam, że to ważne - odparła zaniepokojona

ciotka. - Chyba przynieśli go koło północy. Co tam jest

napisane?

- Nie mogę ci powiedzieć. Lucius zrobił coś okropnego...

Ciociu muszę natychmiast wyjść i nie wiem, kiedy wrócę!

250

HAZARDZISTKA

Powiedz, żeby Silas wysłał do stajni po ekwipaż... Nie, lepiej

wezmę dorożkę... Nie mam chwili do stracenia!

- Ale gdzie jedziesz, Deb! - zapiszczała ciotka.
- Do pana Ravenscara - odparła. - Nie mogę ci teraz

wszystkiego wyjaśnić, ale to niezwykle ważne, bym natychmiast

z nim mówiła. Nie próbuj mnie powstrzymać.

Lady Bellingham otworzyła usta, by je zamknąć po chwili,

i osunęła się na krzesło jak człowiek, któremu już nikt nie może

pomóc.

W dwadzieścia minut później panna Grantham wysiadła

z dorożki przed rezydencją Ravenscara. Otworzył jej lokaj, a ona

z trudem opanowała się na tyle, by prosić, żeby bez zwłoki

przywołano pana domu. Sługa zmierzył ją zdumionym spoj

rzeniem i spytał z wahaniem, czy może chce rozmawiać z panią

Ravenscar.

- Nie! - zaprzeczyła Debora. - Mam sprawę do pana Ravens-

cara, bardzo pilną. Proszę mu powiedzieć, że panna Grantham

prosi o kilka minut rozmowy.

Lokaj dalej patrzył na nią podejrzliwie, ale wpuścił do środka

i zaprowadził do biblioteki, oświadczając, że sprawdzi, czy pan

jest w domu. Po czym wyszedł, a Debora miotała się po pokoju

niczym zwierzę w klatce, zupełnie jak Maks poprzedniego

wieczora, i nerwowo zaciskała dłonie w rękawiczkach.

Po krótkiej chwili drzwi się otworzyły.

- Panna Grantham! - powiedział Ravenscar, nie kryjąc zdu

mienia. - Na Boga, co się stało! - zawołał, gdy się odwróciła

i zobaczył jej twarz.

- Czy widział pan się dziś rano z siostrą? - spytała bez

wstępów.

- Nie, jeszcze nie wstała. Prawie do rana tańczyła na jakimś

balu czy raucie, pewnie więc zaspała.

- Panie Ravenscar, właśnie przed chwilą otrzymałam ten list

- przerwała mu, podając kartkę od Kenneta. - Przyniesiono go

wczoraj wieczorem, ale przeczytałam go dopiero rano! Natych-

251

GEORGETTE HEYER

miast tu przyszłam. Proszę mi wierzyć, że gdybym wiedziała

wcześniej, pośpieszyłabym w środku nocy! Niech pan czyta!

Musi pan poznać całą prawdę, bo nie ma chwili do stracenia!

- Przeczytam, ale może pani usiądzie? - Wziął Ust z jej rąk

- Podać kieliszek wina? Strasznie pani blada!

- Nie, nic nie chcę. Proszę, niech pan czyta! - Usiadła ciężko

na sofie.

Popatrzył na nią zaniepokojony, ale ponieważ gestem na

kazywała, by rozłożył trzymaną kartkę papieru, więc jej posłuchał

i przeczytał szokujące wieści od Kenneta.

Dotarłszy do końca, podniósł wzrok i utkwił go w twarzy

Debory.

- Dlaczego mi to pani przyniosła? - spytał dziwnym głosem.

- Na Boga! Jeszcze pan nie rozumie? - zawołała. - Pańska

siostra uciekła z nim wierząc, że się z nią ożeni! To spisek, by

wydobyć od pana pieniądze! Przyszłam natychmiast, bo to moja

wina! Poznała go w domu mojej ciotki, ale nawet mi się nie

śniło... Nie zamierzam siebie usprawiedliwiać! Powiedziałam, że

nie obchodzi mnie, co Lucius panu zrobi! Że mam nadzieję, iż

pana zrujnuje! Ale przysięgam, nigdy nie miałam na myśli tak

strasznego czynu... - przerwała, próbując zapanować nad głosem,

który drżał żałośnie. -On jej nie skrzywdzi - zdołała wykrztusić.

- Nie jest aż tak zły. Sam pan widzi, co napisał: że nie chce jej

zrobić krzywdy, a tylko dostać okup. Niech mi pan zaufa! Zrobię

wszystko, co w mej mocy, by panu pomóc! Silas zna miejsca,

gdzie Lucius mógł się ukryć. Niech pan nic nie robi. Proszę mi

to zostawić. Pańskie spotkanie z Luciusem zakończyłoby się

fatalnie! Cała rzecz by się wydała, a najważniejsze jest, by nikt

się o tym nie dowiedział! Kiedy Silas ich znajdzie, ja zajmę się

resztą. Daję panu słowo, że Lucius nie ośmieli się pisnąć nawet

słówka. Jeśliby to zrobił, przysięgnę, że kłamie, a panna Ravenscar

przez cały czas była ze mną. Ale on nic nie powie! Wiem o nim

parę rzeczy, które by go zniszczyły i nie będę utrzymywała ich

w tajemnicy, gdyby ośmielił się żądać od pana pieniędzy! Och,

252

HAZARDZISTKA

błagam, niech mi pan zaufa! Wiem, że to wszystko moja wina, bo

nie zgodziłam się zrezygnować z Adriana tylko po to, by się na

panu zemścić. I teraz musi mi pan pozwolić, bym panu pomogła!

Ravenscar, który słuchał tego z zadziwiającym spokojem,

odłożył list Kenneta i usiadł obok panny Grantham, ujmując jej

obie dłonie w mocnym uścisku.

- Deb, moje kochanie, o nic się nie martw! Ależ ty drżysz,

moje biedactwo! Arabella nie jest aż taką gąską, by się nabrać na

słodkie słówka mężczyzny pokroju Kenneta.

- Och, nic nie rozumiesz! - zawołała niecierpliwie. - On umie

oczarować panienki w jej wieku! On...

- Moja najdroższa, czy mnie wreszcie wysłuchasz? Arabella

jest na górze i najpewniej smacznie śpi, a jeśli mi nie wierzysz,

zaraz cię tam zaprowadzę, żebyś zobaczyła ją na własne oczy.

Patrzyła na niego oszołomiona.

- Jesteś pewny? - wykrztusiła.
- Absolutnie. Powiedziała mi o wszystkim zeszłej nocy.

- Powiedziała ci?! - zawołała zaskoczona.
- Widzisz, zawsze mi się zwierza, a czasem nawet prosi o radę

- wyjaśniał Maks. - Niedawno powiedziałem jej, by strzegła się

mężczyzn, którzy by namawiali ją do ucieczki, bo to z całą

pewnością łowcy posagów. Zapewne zauważyłaś, że moja siostra

kłamie bez oporów. Zapewne z wielką radością zwiodła Kenneta,

który jej uwierzył, iż chce z nim uciec. O ile wiem, po godzinnym

oczekiwaniu w deszczu w umówionym miejscu, otrzymał list

przyniesiony przez przekupionego chłopca stajennego. Ten bilecik

musiał całkowicie go rozczarować.

- Och, dzięki Bogu! - szepnęła panna Grantham i wy buchnęła

gwałtownym płaczem.

Ravenscar natychmiast wziął ją w ramiona i trzymał tak

mocno, że nie mogła się wyrwać z jego uścisku. Spróbowała

tylko raz i bez większego przekonania, a po wykrztuszeniu

chaotycznego protestu, na który Maks nie zwrócił najmniejszej

uwagi, wtuliła się w jego ramiona i zalała łzami. Ravenscar

253

GEORGETTE HEYER

znosił to po męsku przez czas dłuższy, ale gdy panna Grantham

zaczęła coś niewyraźnie mamrotać w fałdy surduta, zażądał, by

podniosła głowę. Na to Debora bardzo nieromantycznie pociągnęła

nosem i pochlipując zaczęła szukać chusteczki do nosa. Naj

wyraźniej uznawszy, iż sama nie zdoła osuszyć swych policzków,

Maks zrobił to za nią. Potem ją pocałował, a gdy chciała coś

powiedzieć, znów ją pocałował, tym razem bardzo gwałtownie.

- Och, nie! - zaprotestowała nieśmiało.

- Cicho bądź! - powiedział, całując ją po raz trzeci.

Tak zastraszona ustąpiła i dłuższą chwilę nie próbowała się

odzywać. Gdy wreszcie przemówiła, siedziała z głową opartą na

ramieniu Maksa oraz dłonią w jego dłoni.

- Nie możesz się ze mną ożenić! - powiedziała smutno.

- Doskonale o tym wiesz!

- Mój prześliczny głuptasku - odparł z miłością.

Panna Grantham zadowolona z tego określenia protestowała

dalej.

- Nie masz pojęcia, jakie ja mam długi! Chyba oszalałeś, żeby

myśleć o ślubie ze mną!

- O, wypraszam sobie, wiem doskonale, ile pożyczyłaś.

- Tylko pomyśl, co powie twoja rodzina!
- Nic mnie nie obchodzi ich zdanie.

- Nie możesz się ożenić z... córą Koryntu z szułerni!

Ravenscar przytulił ją mocniej.

- Poślubię córę Koryntu z szulerni z taką pompą, jaką tylko

zdołam wymyślić!

- Och, nie! - Z trudem zdobyła się na uśmiech. - Pomyśl

o siostrze!

- Właśnie o niej myślę. Zupełnie nie umiem jej okiełznać

i mam nadzieję, że tobie się to uda. Macocha powiedziała mi, że

moim obowiązkiem jest się ożenić, by w ten sposób zapewnić

Arabelli stosowną przyzwoitkę.

- Mogę cię zrujnować - ostrzegła go, przykładając jego dłoń

do swego policzka.

254

HAZARDZISTKA

- Życzę powodzenia - odparł Maks nieporuszony.

- Chciałabym, żebyś spłacił długi cioci Lizzie.

- Miałem taki zamiar.

- I zabrał ją z tego okropnego domu.

- To też.
- I dobrze traktował mojego biednego brata.

- Spróbuję.
- I oczywiście chcę, żebyś mi pozwolił założyć mój własny

salon faro! - prowokowała go szeptem.

- Jeżeli się ośmielisz zagrać w coś poza loteryjką albo

srebrnym loo, pożałujesz, że się w ogóle urodziłaś - powiedział

całując ją w rękę. - Ty kokoto!

Panna Grantham westchnęła z głębokim zadowoleniem i prze

stała przekonywać go, jak wielkie szaleństwo chce popełnić.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Heyer Georgette Przyzwoitka
Heyer Georgette ?biutantki
Heyer Georgette Rozterka
09 Heyer Georgette Uciekajaca narzeczona
Heyer Georgette Niesforna
Heyer Georgette Uprowadzona
Heyer Georgette Kuzynka
Heyer Georgette Oswiadczyny ksiecia
Heyer Georgette Oświadczyny księcia
Heyer Georgette Przyzwoitka
Heyer Georgette Niezwykły dżentelmen 2
Heyer Georgette Rezolutna
Heyer Georgette Uciekająca narzeczona
Heyer Georgette Wyrafinowana gra
Heyer Georgette Oświadczyny księcia

więcej podobnych podstron