Związek pomiędzy stanami emocjonalnymi a choroba odnosi się do wszystkich

chorób, proces jego identyfikacji ma wartość dla każdego.

Interwencje psychologii na proces leczenia pacjenta można przedstawić za pomocą

psychomatycznego modelu powrotu do zdrowia, jest to opis zdrowienia w przypadku choroby

nowotworowej.

Pierwszym krokiem w kierunku wyzdrowienia jest pomoc choremu w umocnieniu

wiary w skuteczność leczenia i siłę naturalnego systemu obronnego jego organizmu.

Następnie, można zacząć uczyć chorych, jak efektywnie radzić sobie z życiowymi stresami.

Szczególnie ważne jest, by zmienić albo samoocenę chorego tak, aby wierzył, że może

rozwiązać wszelkie problemy życiowe, z którymi borykał się przed chorobą – lub jego sposób

postrzegania samych problemów – tak, by uwierzył, że może sobie z nimi radzić bardziej

skutecznie.

Rezultatem wiary pacjenta w możliwość wyzdrowienia, wraz z odmianą jego

spojrzenia na stojące przed nim problemy, jest podejście do życia zawierające nadzieje i

Interwencja psychologiczna

(zmieniejąca postrzeganie siebie

i swoich problemów)

Nadzieja, oczekiwania

Układ endokrynny

przywraca równowagę

hormonalną

Układ immunologiczny

Aktywność przysadki

Aktywność podwzgórza

Układ limbiczny

Wzrost aktywności

odpornościowej

Cofanie się nowotworu

Spadek liczby komórek

anormalnych

oczekiwania, co rejestrowane jest przez układ limbiczny, podobnie jak uczucia

beznadziejności i rozpaczy.

Z chwilą zarejestrowania tych uczuć przez układ limbiczny, do podwzgórza przesłane

zostały sygnały odzwierciedlające zmieniony stan emocjonalny – zawierający zwiększoną

wolę życia. Podwzgórze wysyła wtedy do przysadki sygnał odzwierciedlający te zmianę.

Podwzgórze odblokowuje z kolei układ immunologiczny, tak że siły obronne

mobilizują się ponownie przeciw komórkom anormalnym.

Przysadka będąca częścią układu endokrynnego otrzymawszy sygnały z podwzgórza,

wysyła sygnały do reszty układu endokrynnego przywracając równowagę hormonalną

organizmu.

Z chwilą przywrócenia równowagi hormonalnej organizm zaprzestaje intensyfikacji

produkcji komórek anormalnych, pozostawiając mniejszą ich liczbę do zwalczania przez

terapię bądź odnowione siły obronne organizmu. Normalne funkcjonowanie układu

immulogicznego i zmniejszona produkcja komórek anormalnych, stwarzają optymalne

warunki do cofania się nowotworu. Pozostałe komórki anormalne mogą zostać zniszczone w

trakcie terapii przez system obronny organizmu.

Częstym zjawiskiem jest fakt, iż pacjenci, którzy aktywnie współdziałali w swoim

powrocie do zdrowia, są często silniejsi psychicznie niż przed chorobą. Z procesu stawania

twarzą w twarz z zagrażającą życiu chorobą, konfrontowania podstawowych problemów

życiowych, uczenia się własnych zdolności wpływania na stan zdrowia, wychodzą nie tylko z

przywróconym zdrowiem lecz także z poczuciem siły i planowania nad własnym życiem,

jakiego mogli nigdy nie mieć przed zachorowaniem.

Każdy chory bierze udział w swej chorobie i zdrowieniu, pierwszym krokiem jest

pomoc pacjentowi w zidentyfikowaniu pewnych faktów i stanów pacjenta z ostatnich od

sześciu do osiemnastu miesięcy przed rozpoznaniem.

Niektórzy ludzie pozwalają, pochodzącym z niezliczonych źródeł urazom narastać

całe lata. Wielu dorosłych ciągnie za sobą takie uczucia z zapamiętanych w najdrobniejszych

szczegółach doświadczeń dzieciństwa. Mogą one dotyczącego, co odczuwali jako brak

rodzicielskiej miłości, odepchniecie przez rówieśników lub nauczyciela, szczególnych

przypadków znęcania się ze strony rodziców i wielu innych bolesnych doświadczeń. Ludzie,

którzy noszą takie urazy, nieustannie odtwarzają te bolesne wydarzenia w swoich myślach.

Takie rozpamiętywanie może trwać nawet długo po śmierci osoby, będącej źródłem urazy.

Niezależnie od tego, jak bardzo uczucia te mogły być uzasadnione w momencie

zajścia, zatrzymywanie ich w sobie bardzo obciąża organizm fizycznie i emocjonalnie. Jeżeli

hołbisz takie uczucia, to pierwszą rzeczą jaka musisz przyjąć do wiadomości jest, że to ty – a

nie jakaś inna osoba, jesteś ostatecznym źródłem swego własnego stresu.