DEKRET

DEFINITYWNEGO ZATWIERDZENIA

STATUTU DROGI NEOKATECHUMENALNEJ

PRZEZ PAPIESKĄ RADĘ DO SPRAW ŚWIECKICH

Droga Neokatechumenalna rozpoczęła się w roku 1964 wśród mieszkańców baraków ze

slumsów Palomeras Altas w Madrycie, za sprawą Pana Francisco José (Kiko) Gomez Argüello i
Pani Carmen Hernández, którzy na prośbę samych ubogich, wśród których żyli, zaczęli głosić im
Ewangelię Jezusa Chrystusa. W miarę upływu czasu ów kerygmat skonkretyzował się w syntezie
katechetycznej, opartej na trójnogu „Słowo Boże – Liturgia – Wspólnota”, która ma prowadzić
ludzi do braterskiej komunii i do wiary dojrzałej.

To nowe itinerarium inicjacji chrześcijańskiej, zrodzone w nurcie odnowy wzbudzonej przez

Sobór Ekumeniczny Watykański II, spotkało się z żywym zainteresowaniem ówczesnego
arcybiskupa Madrytu, Jego Ekscelencji Casimiro Morcillo, który zachęcił inicjatorów Drogi do
rozpowszechniania jej w parafiach, które o to poproszą. W ten sposób rozpowszechniła się ona
stopniowo w archidiecezji Madrytu i w innych hiszpańskich diecezjach.

W 1968r. inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej przybyli do Rzymu i osiedlili się w

dzielnicy Borghetto Latino. Za zgodą Jego Eminencji Kardynała Angelo Dell’Acqua, ówczesnego
Wikariusza Generalnego Jego Świątobliwości dla Miasta Rzymu i Dystryktu, rozpoczęła się
pierwsza katecheza w parafii Nostra Signora del Santissimo Sacramento e Santi Martiri Canadesi.
Począwszy od tej daty, Droga stopniowo rozprzestrzeniała się w diecezjach całego świata.

Droga Neokatechumenalna jest itinerarium formacji katolickiej, która «pozostaje w służbie

Biskupowi jako jeden ze sposobów diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i
stałego wychowania wiary» (Statut, art. 1 § 2). Posiada ona publiczną osobowość prawną (por.
Dekret Papieskiej Rady do Spraw Świeckich z 28 października 2004r.).

Droga Neokatechumenalna – przeżywana w łonie parafii, w małych wspólnotach złożonych

z osób w różnym wieku i zróżnicowanych społecznie – realizuje się według linii proponowanych
przez Inicjatorów, zawartych w Statucie oraz w tomach nazwanych Orientamenti alle Équipes di
Catechisti [Linie Orientacyjne dla Ekip Katechistów] (por. Statut, art. 2,2

o

); jej ostatecznym celem

jest stopniowe prowadzenie wiernych do osobistej intymności z Jezusem Chrystusem i uczynienie
ich aktywnymi podmiotami w Kościele i wiarygodnymi świadkami Dobrej Nowiny Zbawiciela;
promuje misję ad gentes nie tylko w krajach misyjnych, ale także w tych o starożytnej tradycji
chrześcijańskiej, które są dzisiaj, niestety, głęboko zsekularyzowane; jest narzędziem
wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, którzy przygotowują się do przyjęcia Chrztu według
norm zawartych w Ordo Initiationis Christianae Adultorum [Obrzędy Chrześcijańskiego
Wtajemniczenia Dorosłych] (Święta Kongregacja Kultu Bożego, dnia 6 stycznia 1972r.).

Wielokrotnie i na różne sposoby, Sługa Boży Jan Paweł II podkreślał obfitość owoców

ewangelicznego radykalizmu i nadzwyczajnego zapału misyjnego, które Droga Neokatechumenalna
wnosi w życie wiernych świeckich, w rodziny, we wspólnoty parafialne, a także bogactwo powołań
do życia kapłańskiego i zakonnego, jakie Droga wzbudza, ukazując się jako «itinerarium formacji
katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych» (AAS 82 [1990] 1513-1515).
Również Ojciec Święty Benedykt XVI, zwracając się do uczestników Drogi Neokatechumenalnej
12 stycznia 2006r., stwierdził: «Wasze działanie apostolskie dąży do umiejscowienia się w sercu
Kościoła, w całkowitej zgodności z jego dyrektywami i w jedności z Kościołami partykularnymi, w
których będziecie działać, doceniając w pełni bogactwo charyzmatów, jakie Bóg wzbudził przez
inicjatorów Drogi» (Insegnamenti di Benedetto XVI, II, 1 [2006], 58-59).

Dlatego też:
Po upływie pięciolecia od zatwierdzenia „ad experimentum” Statutu Drogi

Neokatechumenalnej (por. Dekret Papieskiej Rady do Spraw Świeckich z 29 czerwca 2002r.);

Biorąc pod uwagę cenny wkład – potwierdzony przez licznych biskupów – jaki Droga nadal

wnosi w dzieło nowej ewangelizacji, przez praktykę przyjętą i docenioną w swoim już
czterdziestoletnim istnieniu w wielu Kościołach partykularnych;

Rozpatrzywszy prośbę, przekazaną do tej Dykasterii przez pana Francisco José (Kiko)

Gomez Argüello, przez panią Carmen Hernández i przez księdza Mario Pezzi, członków
Międzynarodowej Ekipy Odpowiedzialnej za Drogę Neokatechumenalną, o definitywne
zatwierdzenie wyżej wymienionego Statutu;

Przyjąwszy przychylnie zmiany wprowadzone w redakcji Statutu;
Biorąc pod uwagę artykuły 131 i 133 § 1 i § 2, Konstytucji Apostolskiej Pastor Bonus o

Kurii Rzymskiej, Papieska Rada do Spraw Świeckich

NINIEJSZYM DEKRETEM

definitywnie zatwierdza Statut Drogi Neokatechumenalnej, należycie uwierzytelniony przez

tę Dykasterię i w kopii złożony w jej archiwach. W nadziei, że te normy statutowe stanowić będą
stałe i pewne linie przewodnie dla życia Drogi i będą pomocą dla Pasterzy w ich ojcowskim i
czujnym towarzyszeniu wspólnotom neokatechumenalnym w Kościołach partykularnych.

Dan w Watykanie, 11 maja 2008, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.

Stanisław Kard. Ryłko

Przewodniczący

+ Josef Clemens

Sekretarz