w

w

w

.k

ula.go

v.pl

Góralu, czy Ci nie żal?

Scenariusz przeznaczony dla dzieci 3, 4-letnich

Cele ogólne:

1. Zapoznanie dzieci z elementami
tatrzańskiej przyrody.

2. Przybliżenie dzieciom elementów kultury
góralskiej.

3. Rozwijanie koordynacji wzrokowo
–ruchowej.

Klamrą spinającą zajęcia jest wypełnianie z dziećmi kolejnych

zadań - drogowskazów. Przed zajęciami nauczyciel rysuje

na kartce z bloku technicznego górę i szlak prowadzący na

szczyt , a przy nim 9 drogowskazów z miejscem na wpisanie

hasła (tytułu zabawy). Po ukończeniu każdego zadania nauc-

zyciel wpisuje na drogowskazie hasło, np. „Hura, wyruszamy!”,

a dzieci odbijają przy nim palce na znak wykonania zadania.

1. Hura, wyruszamy!

Dzieci wraz z nauczycielem przygotowują się (panto-

mimicznie) do górskiej wycieczki. Pakują plecak (dzieci

podpowiadają, co powinno się w nim znaleźć), wkładają

buty, zakładają kurtkę, ruszają „wąską ścieżką” po całej sali,

następnie zaczynają się „wspinać”. W całej sali rozwieszone są

zdjęcia z Tatr. Nauczyciel pokazuje dzieciom górę z drogows-

kazami i wyjaśnia, do czego posłuży ona podczas zajęć.

2. Ach, jak tu pięknie!

Dzieci zachwycają się pierwszymi górskimi widokami. Siadają

przy stolikach, dostają do dyspozycji glinę lub masę solną.

Nauczyciel zaprasza je do stworzenia góry. Powstałe szc-

zyty dzieci ustawiają na zielonym kartonie i tworzą z nich

łańcuchy górskie.

3. Uwaga, niedźwiedź!

Dzieci spotykają na swojej drodze przedstawicieli tatrzańskiej

fauny. Przedszkolaki dostają od nauczyciela zdjęcia

tatrzańskich zwierząt (kozica, świstak, niedźwiedź, orzeł,

wiewiórka), pocięte na proste 3-4 elementowe puzzle.

Przyklejają je na dużym kawałku sztywnego kartonu (np. z

bloku technicznego), który można następnie powiesić w sali.

4. Ostre podejście!

W tym zadaniu dzieci mają przed sobą ostre górskie

podejście. Nauczyciel tworzy w sali górski tor przeszkód.

Dzieci wchodzą na drabinkę, idą w kierunku nauczyciela,

podciągając się na linie lub skakance (podobnie jak na

tatrzańskich łańcuchach, przekładając naprzemiennie ręce;

drugi koniec liny trzyma nauczyciel), a w końcu pokonują

górski potok, przechodząc po kamieniach („kamieniami” są

kawałki materiałów o różnej strukturze, np. gazeta, taca wy-

sypana kaszą manną, zmarszczona folia aluminiowa, zwinięta

lina itp.; dzieci pokonują strumień bez butów, żeby ich nie

„zamoczyć”).

5. Nareszcie schronisko!

W schronisku dzieci spotykają górala lub tatrzańskiego prze-

wodnika, który zadaje im zagadki, np.: Co to jest parzenica?

Co to są kierpce? Dzieci zastanawiają się nad odpowied-

ziami i próbują zgadywać. Następnie góral opowiada, czym

naprawdę są parzenica i kierpce, i opisuje strój góralski (nauc-

zyciel pokazuje ilustracje stroju). Jeśli nauczyciel dysponuje

rekwizytami (np. kapelusz góralski, kierpce…), warto dać je

dzieciom w czasie zabawy dowolnej, żeby mogły utrwalać

poznane treści.

6. Góralska moda!

Góral zaprasza dzieci do wykonania charakterystycznego

góralskiego kapelusza. Nauczyciel zaprasza przedszkolaki

do stolika, rozdaje im szablony kapeluszy wycięte z czar-

nego kartonu. Dzieci ozdabiają go białymi plastelinowymi

kuleczkami lub fasolkami, które mają imitować muszelki (dla

ułatwienia można dzieciom zaznaczyć linię, na której mają te

„muszelki” naklejać).

7. Coś tu nie pasuje!

Nauczyciel zaprasza dzieci na dywan. Wyjaśnia im, że za

chwilę przeczyta tatrzańskie opowiadanie, w którym kilka

faktów nie pasuje do reszty. Za każdym razem, gdy dzieci

usłyszą coś, co nie będzie pasować, mają wstać i głośno

krzyknąć „hej”. Nauczyciel czyta przygotowane wcześniej

opowiadanie o górskiej wycieczce (niepasujące elementy

to np.: wędrujące dzieci widzą na szlaku panią w szpilkach i

sukni balowej, nad górami lata papuga, przy szlaku stoi blok

itp.).

8. Jesteśmy na szczycie!

Wreszcie dzieci docierają na szczyt. Siadają na dywanie, a

nauczyciel pokazuje im zdjęcia tatrzańskich szczytów (np.

Rysy, Kościelec, Mnich). Wspólnie zastanawiają się, skąd

wzięły się ich nazwy. Nauczyciel pokazuje kolejne zdjęcia, a

dzieci samodzielnie wymyślają nazwy gór.

w

w

w

.k

ula.go

v.pl

Pomoce:

• Narysowana na kartce z bloku technicznego góra ze

szlakiem i pustymi drogowskazami;

• Czarny pisak;

• Plansza z parą ubraną w góralski (tatrzański) strój ludowy;

• Opowiadanie z absurdalnymi faktami;

• Zdjęcia (najlepiej kolorowe) lub album z tatrzańskimi szczy-

tami;

• Drabinka;

• Lina;

• Materiały o różnej fakturze;

• Ewentualnie rekwizyty góralskie: kierpce, kapelusz, ciupaga.

Materiały:

• Farby do malowania palcami;

• Glina lub masa solna;

• Zdjęcia zwierząt tatrzańskich pocięte na mini-puzzle;

• Kleje;

• Kolorowy blok techniczny;

• Szablony góralskich kapeluszy z czarnego kartonu, po jed-

nym dla każdego dziecka;

• Biała plastelina lub białe fasolki.

Literatura:

• T. Ogórek, Tatry. Góry niezwykłe, Agencja Wydawnicza, 2000.

• B. Gawryluk, Gwizdek nie chce spać, Wydawnictwo Litera-

tura, 2008.

• B. Gawryluk, Gwizdek i śniegowa kula, Wydawnictwo Litera-

tura, 2008.