Jubileusz

Ola i Tadzio

str.102-103

Choć z wami czas tak spędzam mile.

Mam jednak chwile pewnej obsesji depresji.

Chwile które mnie męczą i dręczą. Lecz nie bez racji.

Myślę że nikt nie był jeszcze w takiej sytuacji.

Jak ja w tej chwili. – Moi mili.

Drapię się w głowę – jak palnąć mowę a raczej – mówkę.

Tak z sercem do Was, i z czułym słówkiem.

Tak – kwieciście, potoczyście i uroczyście.

Palnąć mówkę na wskroś ekscentryczną.

W miarę – czułą i bachiczną, krytyczną i filozoficzną.

Ale w epoce postępu techniki – nową. Elektronową, sputnikową.

Atomową. Jednym słowem – mowę jubileuszową.

Bo nie chcę zanudzać Was ja, - gdy taka piękna okazja.

O Jubilaci! – Życie – życiem się płaci.

Jeszcze ono drga w Was miłością.

Jeszcze się Jubilatom uśmiecha świat.

A przecież to już trzydzieści lat…

Trzydzieści lat przeszło, minęło.

Jak sen, Prtsnęło. Nie, to nie do wiary.

Że człowiek już taki stary.

Bo przecież gdy w lustro spojrzycie.

To – cóż tam ujrzycie? Tylko własne odbicie.

Własne twarze. W małżeńskiej parze. Tak jak przed laty…

Tylko że człowiek jest bardziej bogaty – doświadczeniem.

Tylko że ciut –ciut przygarbiony brzemieniem.

Trosk i zgryzot życiowych. Starych i nowych.

Które się za nim wloką. I jak cierń tkwią głęboko.

Przypominają że są, że trwają.

Tylko posrebrzał Wam włos. Ba - taki już los.

A przecież mówiąc śmiele. W tym samym jesteście ciele.

W tym samym co w roku trzydziesty drugim. Tak samo długim.

Te same oczy patrzyły po świecie. Wżycia kwiecie.

Te same oczy patrzą i dziś radośnie –jak – w życia wiośnie.

A jednak jest w Was i nowa siła ta która kiedyś tylko tliła.

A dziś się zarzy jasno – mocą własną.

Trzydziestu lat wspólnej doli i niedoli.

Lecz Wy nie patrzcie za siebie, niech Was nie kolebie.

Życie minione, wspomnieniem słodkim omglone.

Dziś – szerszy jest świat przed Wami i urokami mami.

Silniej – niż w młodości.

Str.-103

Bo więcej w Was dzisiaj życia mądrości.

A życie jest coraz ciekawsze i rozpoczyna się tylko dziś – zawsze.

W tej właśnie bieżącej chwili. – Moi mili..

Bo – to co przeszło – wspomnieniem – a to co przyjdzie – marzeniem.

Razem – myśli tworem, złudzeniem.

W środku – jest rzeczywistość – chwila bieżąca.

Serdeczną krwią tętniąca. Wyczuta wszystkimi zmysłami.

A zresztą. Wy to czujecie sami…

Rozumem, myślą objęta, radosna, świadoma chwila życia, święta…

Te chwilki przeżyte, są dla Was już tylko mitem.

I cicho, cichutko w pamięci, leżą, czas przeszły mierzą.

Myśl – jak nić złota przez nie przebiega.

A zlicza miarowym krokiem serce – zegar.

Czas nie leniwy, nie czeka, lecz szybko ucieka.

A my – przecież doświadczenie mamy.

I wiemy że sztuka życia polega na tym.

Że – ten jest bogaty kto umiejętnie nim gospodarzy.

I korzysta z niego jak się okazja nadarzy.

Więc – nie gromadźmy zdobytej życiem mądrości.

Lecz wśród radości – życia użyjmy i… pijmy.

Lecz –zaraz, zaraz. Cały ambaras.

Z tym że – pod co pić – by żyć.

A więc pijmy: pod młodość górną i chmurną.

Pod miłość wieczną, niedorzeczną.

Pod szczęścia marzeń miraże.

Pod piękno, pod dobro, pod pokój, pod cały świat.

A przede wszystkim pod te jubileuszowe trzydzieści lat.

Jubileusz trzydziestolecia 1832-1962

W 1982 r. będzie pięćdziesięciu lecie małżeństwa.