Arabia Saudyjska – największe na świecie więzienie kobiet

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

W artykule w liberalnej witrynie internetowej (

Minbar Al-Hiwar Wal-Tbra

(http://www.menber-

alhewar1.info)) saudyjska dziennikarka i działaczka na rzecz praw kobiet Wajeha Al-Huweidar

opisuje Arabię Saudyjską jako „największe na świecie więzienie kobiet". Dodaje, że inaczej niż
prawdziwi więźniowie, kobiety saudyjskie nie mają żadnej szansy na uwolnienie, ponieważ przez całe

życie kontroluje je męski strażnik — mąż, ojciec, dziadek, brat lub syn.

Huweidar i inne działaczki rozpoczęły niedawno kampanię przeciwko saudyjskiemu prawu

Mahram

[ 1 ]

, które zakazuje kobiecie wychodzenia z domu bez męskiego opiekuna. W wywiadzie

dla kuwejckiej gazety „Awan" powiedziała ona, że kampania, której slogan brzmi: „Traktujcie nas jak

dorosłych obywateli, bo opuścimy ten kraj", została oficjalnie otwarta przy moście króla Fahda,
łączącym Arabię Saudyjską z Bahrajnem, gdzie kobiety żądały prawa przekroczenia granicy bez
opiekuna

[ 2 ]

.

Poniżej podajemy wyjątki z artykułu Al-Huweidar za

Middle East Media Research Institute

(MEMRI), Special Dispatch Nr 2452, 19 lipca 2009

(http://www.memri.org/bin/articles.cgi?

Page=archives&Area=sd&a mp;ID=SP245209) , a następnie tekst dziennikarki sudańskiej Lubny

Ahmad Hussein, skazanej na chłostę za noszenie spodni.

Prawa dotyczące uwięzienia są znane na całym świecie. Ludzi, którzy popełniają przestępstwo,

umieszcza się w celi więziennej, gdzie odbywają swój wyrok. [Po odsiedzeniu wyroku] lub

wcześniejszym zwolnieniu za dobre zachowanie idą na wolność (...) poza tymi, którzy są skazani na
dożywocie lub karę śmierci. W Arabii Saudyjskiej są dwa dodatkowe sposoby na wcześniejsze

wydostanie się z więzienia: nauczenie się na pamięć całości Koranu lub jego części (...) lub
otrzymanie łaski od króla z okazji świąt lub koronacji — po tym więzień jest wolny i może cieszyć się

życiem wśród rodziny i bliskich.

Żadna z tych opcji nie istnieje jednak dla saudyjskich kobiet — ani dla tych, które żyją za

kratami, ani dla tych, które żyją poza murami więziennymi. Żadna nigdy nie zostaje uwolniona,
chyba że za zgodą swojego męskiego opiekuna. Kobieta saudyjska, która popełniła przestępstwo, nie

może opuścić swojej celi po odsiedzeniu wyroku, jeśli nie przybędzie jej męski opiekun, żeby ją
odebrać. W wyniku tego wiele saudyjskich kobiet pozostaje w wiezieniu tylko dlatego, że ich

opiekunowie odmówili przyjazdu po nie. Państwo je zwalnia, ale ich opiekunowie nalegają na
przedłużenie kary.

Równocześnie także „wolne" kobiety potrzebują zezwolenia swojego opiekuna, żeby wyjść

z domu, wyjechać z miasta lub kraju. Tak więc w każdym wypadku wolność kobiety spoczywa

w rękach jej opiekuna.

Przyjęte jest w więzieniach na całym świecie, że więźniów pozbawia się wszelkiej władzy

i panowania nad własnym życiem. Straż więzienna kontroluje ich wszystkie ruchy. Władze więzienne
decydują o ich losie i ich potrzebach aż do dnia uwolnienia. Dla kobiety saudyjskiej jest to jej

codzienna sytuacja. Nie ma prawa podejmowania decyzji, nie wolno jej zrobić jednego kroku bez
zezwolenia jej strażnika więziennego czyli jej opiekuna. W jej przypadku jednak wyrok jest

bezterminowy.

Saudyjskie prawo Mahram zamienia kobiety w więźniarki od dnia narodzin do dnia śmierci. Nie

mogą opuścić swojej celi, a mianowicie swoich domów, ani więzienia, czyli państwa, bez pisemnego
pozwolenia. Chociaż kobiety saudyjskie pozbawione są wolności i godności bardziej niż jakiekolwiek

inne kobiety na świecie, znoszą te wszystkie formy ucisku i niesprawiedliwości w gorzkim milczeniu,
z tłumioną wściekłością i ze śmiertelnym przygnębieniem. Kobiety saudyjskie są pokojowo

nastawione w pełnym sensie tego słowa, ale jak dotąd państwo saudyjskie nie ceni ich szlachetnych
dusz, ich cierpliwości i ich cichego oporu (...)

Duchowni, którym państwo dało władzę uciskania kobiet, traktują ich milczenie i cierpliwość

jako znak opóźnienia umysłowego i słabości emocjonalnej (...)Dlatego też od dziesięcioleci pozwalają

sobie na wzmacnianie opresji (...) Dławią kobiety we wszystkich obszarach życia przy pomocy
niewolących praw, narzucanych przez policję religijną, która śledzi kobiety nieustannie, jak gdyby

były zbiegłymi przestępcami. Prawa dotyczące kobiet zamieniły je w przedmioty, na których chorzy
mężczyźni mogą wyżywać swoje popędy gwałtu i seksu.

Racjonalista.pl

Strona 1 z 4

Saudyjscy duchowni odmawiają saudyjskim kobietom jakiejkolwiek możliwości znalezienia

pracy, zdobycia wykształcenia, podróżowania, leczenia i możliwości zrealizowania wszystkich innych
praw, jak by one nie były trywialne, bez pozwolenia ze strony ich strażników, tj. opiekunów

prawnych — a wszystko to w oparciu o niewolące fatwy, sankcjonowane przez męskich przywódców
państwa.

Należy zauważyć, że nasze matki i babki miały te wszystkie prawa i cieszyły się znacznie

większą wolnością — podobnie jak wszystkie kobiety muzułmańskie w przeszłości, jak na przykład

żony Proroka. Żadna z tych kobiet nie była poddana niewolącemu prawu Mahram, które nie jest
oparte na nakazach islamu i w rzeczywistości nie ma nic wspólnego z islamem.

Jakże błogosławiona jest Arabia Saudyjska, humanitarne królestwo, które zamieniło się

w największe na świecie więzienie dla kobiet. Jest to kraj, który pozwala każdemu mężczyźnie, bez

żadnych warunków wstępnych, odgrywać rolę strażnika więziennego, i który zamienił swoje kobiety
w dożywotnich więźniów, podczas gdy nie zrobiły niczego, by na to zasłużyć.

Sudańska dziennikarka zaprosiła prasę na swój proces i chłostę: Walczę o wszystkie

kobiety (

Middle East Media Research Institute (MEMRI) Special Dispatch Nr 2454

(http://www.memri.org/bin/latestnews.cgi?ID=SD245309) )

Kwestia maltretowania kobiet przez sudańską policję porządku publicznego

[ 3 ]

stała się

niedawno głośna w mediach sudańskich i za granicą po tym, jak sudańska dziennikarka Lubna
Ahmad Hussein i 12 innych kobiet zostały aresztowane w Chartumie 3 lipca 2009 za noszenie

spodni. Dwa dni później 10 z tych kobiet wezwano na posterunek policyjny, gdzie otrzymały karę 10
batów każda. Przeciwko pozostałym trzem, w tym Hussein, wniesiono oskarżenie o niewłaściwy

ubiór i zachowanie.

Paragraf 152 sudańskiego prawa karnego ustanawia karę do 40 batów i grzywnę za

niewłaściwy ubiór, jak również zachowanie sprzeczne z akceptowaną normą.

Incydenty tego rodzaju są powszechne w Sudanie i lokalne oraz globalne media zazwyczaj je

ignorują. Hussein postanowiła jednak zwrócić publiczną uwagę na tę kwestię i wydrukowała 500
zaproszeń na swoją rozprawę sądową i na chłostę, na którą prawdopodobnie zostanie skazana,

i rozdała je dziennikarzom i przyjaciołom. Zamierzyła tę akcję jako protest przeciwko
wspomnianemu prawu, jak również przeciwko działaniom policji porządku publicznego, która jej

zdaniem systematycznie gwałci prawa człowieka kobiet sudańskich.

W wywiadzie dla telewizji Al-Arabiyya Hussein wyjaśniła, że rozdała te zaproszenia, bo inaczej

nikt by nie uwierzył, że została wychłostana za noszenie zwykłego ubrania: „Chcę, by kara została
wykonana w obecności obserwatorów, aby sami zobaczyli, za co otrzymuję chłostę".

[ 4 ]

Arabska Organizacja Praw Człowieka: Rząd Sudanu mści się na opozycyjnej

dziennikarce

Arabska Sieć Informacji o Prawach Człowieka wydała oświadczenie potępiające aresztowanie

Lubny Hussein i spodziewaną karę chłosty, nazywając to aktem zemsty za publikowanie krytycznych

artykułów o rządzie sudańskim: „To są podłe zarzuty, używane tylko przez tyrańskie rządy. Rząd
Sudanu musi wykazać odwagę i głośno powiedzieć, że artykuły tej dzielnej dziennikarki przyniosły im

wstyd, zamiast uciekać się do pomówień i ślepej zemsty. Sudańskie prawa porządku publicznego są
najbardziej dyskryminujące wobec sudańskich kobiet. Gwałcą szereg podstawowych wolności, które

powinny być prawem każdego obywatela. Te prawa, skierowane przeciwko pracującym kobietom
i studentkom, są wcielane w życie specjalnie po to, by je prześladować, poniżać, pozbawiać wolności

i odsuwać od życia publicznego. Obecnie zaś policja wymyśliła sposób na użycie tych praw przeciwko
opozycyjnej dziennikarce"

[ 5 ]

.

Lubna Ahmad Hussein ogłosiła na Facebook'u list do popierających ją ludzi, w którym

wyjaśniła, że jej celem jest wywołanie wokół sprawy skandalu w celu ujawnienia nieznośnej

rzeczywistości, w jakiej żyją sudańskie kobiety, spowodowanej obowiązującym prawem
kryminalnym kraju. Napisała

[ 6 ]

:

Jestem bardzo wdzięczna wam wszystkim i chcę wam powiedzieć, jaka jestem szczęśliwa

z powodu okazanej mi solidarności. Mam nadzieję, że ta sprawa rzuci światło na Paragraf 152

sudańskiego kodeksu karnego z 1991 roku.

Nie jest to kwestia osobistego ataku na mnie, jako na dziennikarkę, ani sprawa zachowania

mojej godności. Dalece nie… Ta sprawa przybiera inny charakter i chcę, by publiczność była moim
świadkiem i sama osądziła, czy ten przypadek jest hańbą dla mnie, czy dla policji porządku

publicznego. Zdecydujecie po usłyszeniu zarzutów i świadków oskarżenia, zamiast tylko wysłuchać
mojej opowieści.

Mój przypadek jest taki sam jak 10 młodych kobiet, wychłostanych tego dnia, jak również

dziesiątków, setek, a może tysięcy innych chłostanych w sądach porządku publicznego z powodu

swojego ubioru, dzień za dniem, miesiąc za miesiącem i rok po roku. Wychodzą z tego
przygnębione, ponieważ społeczeństwo im nie wierzy - istotnie, sama nie uwierzyłabym, że

dziewczyna może zostać wychłostana tylko z powodu ubrania, które nosi.

Wynikiem tej kary jest społeczny wyrok cywilnej śmierci dla rodziny młodej kobiety; dla jej

rodziców może oznaczać ataki cukrzycy, nadciśnienia lub atak serca. Pomyślcie tylko o stanie
emocjonalnym takiej dziewczyny i o hańbie, która będzie jej towarzyszyła przez resztę życia —

a wszystko dlatego, że nałożyła spodnie. Liczba ofiar będzie rosła, ponieważ społeczeństwo odmawia
uwierzenia, że dziewczyna lub kobieta może zostać wychłostana z powodu tego, co nosi.

To dlatego wydrukowałam 500 zaproszeń. Chcę, żeby obecni byli wszyscy — moi sympatycy,

przyjaciele i rodzina, jak również ci, którzy cieszą się z mojego nieszczęścia. Jest to otwarte

zaproszenie do publiczności. Nie opisałam szczegółowo samego incydentu, ponieważ chcę, by ludzi
usłyszeli na własne uszy i zobaczyli na własne oczy zarzuty i świadków oskarżenia, zamiast

wysłuchać tylko mnie.

Ten incydent wywołuje wiele pytań, takich jak: dlaczego aresztuje się jednych, ale nie innych?

To pytanie z podtekstem powinno się postawić policji albo prokuraturze. Zobaczmy, co zadecyduje
publiczność. Zobaczmy, co naprawdę jest niewłaściwe: ubranie, które nosiłam ja i inne wychłostane

dziewczyny, czy farsa rozgrywana raz za razem przez policję porządku publicznego — podczas gdy
żadna pojedyncza kobieta nie odważa się zaprotestować, bo wszystkie boją się skandalu i szoku, jaki

może to spowodować dla ich rodziców.

Problem polega na Paragrafie 152 kodeksu karnego, który skazuje kobiety na 40 batów lub

grzywnę, albo jedno i drugie, za niewłaściwy ubiór, bez określenia, co jest niewłaściwe.

Ponadto trzeba wspomnieć tytuł tego paragrafu „Haniebne zachowanie". Spróbujcie sobie

wyobrazić, co przychodzi na myśl, kiedy słyszycie, że kobieta została wychłostana w lokalu aparatu
porządku publicznego za haniebne zachowanie. Chcę, by publiczność była właśnie tego świadkiem.

Wysłuchajcie zarzutów i świadków oskarżenia. Ja zaś niczego w sądzie nie powiem poza: „Tak,

to prawda". Niech będzie wiadomo, jakie przestępstwo popełniłam.

Lubna Ahmad Hussein
Chartum, Sudan
11 lipca 2009

Przypisy:

[ 1 ]

Mahram znaczy "zabroniony" i odnosi się do męskich krewnych, których kobieta

nie może poślubić i którzy mogą w takim razie służyć jako jej prawni opiekunowie.

[ 2 ]

"Awan" (Kuwejt), 6 czerwca 2009. Należy zauważyć, że szejk 'Abd Al-Muhsin

Al-'Obikan, doradca króla i członek rady Szura, niedawno wydał fatwę, zezwalającą
kobietom na podróże za granicę bez opiekuna.

[ 3 ]

Siły policyjne odpowiedzialne za stosowanie prawa szariatu w Sudanie, podobne

do policji religijnej w Arabii Saudyjskiej. Szariat stanowi podstawę konstytucji

sudańskiej (choć nie na południu kraju).

[ 4 ]

alarabiya.net

13 lipca 2009.

[ 5 ]

anhri.net

11 lipca 2009.

[ 6 ]

Lubna Hussein

(Publikacja: 27-07-2009)

Oryginał..

(http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,6703)

Contents Copyright

©

2000-2009 Mariusz Agnosiewicz

Programming Copyright

©

2001-2009 Michał Przech

Autorem portalu Racjonalista.pl jest Michał Przech, zwany niżej Autorem.

Właścicielami portalu są Mariusz Agnosiewicz oraz Autor.

Racjonalista.pl

Strona 3 z 4

Żadna część niniejszych opracowań nie może być wykorzystywana w celach

komercyjnych, bez uprzedniej pisemnej zgody Właściciela, który zastrzega sobie

niniejszym wszelkie prawa, przewidziane

w przepisach szczególnych, oraz zgodnie z prawem cywilnym i handlowym,

w szczególności z tytułu praw autorskich, wynalazczych, znaków towarowych

do tego portalu i jakiejkolwiek jego części.

Wszystkie strony tego portalu, wliczając w to strukturę katalogów, skrypty oraz inne

programy komputerowe, zostały wytworzone i są administrowane przez Autora.

Stanowią one wyłączną własność Właściciela. Właściciel zastrzega sobie prawo do

okresowych modyfikacji zawartości tego portalu oraz opisu niniejszych Praw

Autorskich bez uprzedniego powiadomienia. Jeżeli nie akceptujesz tej polityki możesz

nie odwiedzać tego portalu i nie korzystać z jego zasobów.

Informacje zawarte na tym portalu przeznaczone są do użytku prywatnego osób

odwiedzających te strony. Można je pobierać, drukować i przeglądać jedynie w celach

informacyjnych, bez czerpania z tego tytułu korzyści finansowych lub pobierania

wynagrodzenia w dowolnej formie. Modyfikacja zawartości stron oraz skryptów jest

zabroniona. Niniejszym udziela się zgody na swobodne kopiowanie dokumentów

portalu Racjonalista.pl tak w formie elektronicznej, jak i drukowanej, w celach innych

niż handlowe, z zachowaniem tej informacji.

Plik PDF, który czytasz, może być rozpowszechniany jedynie w formie oryginalnej,

w jakiej występuje na portalu. Plik ten nie może być traktowany jako oficjalna

lub oryginalna wersja tekstu, jaki zawiera.

Treść tego zapisu stosuje się do wersji zarówno polsko jak i angielskojęzycznych

portalu pod domenami Racjonalista.pl, TheRationalist.eu.org oraz Neutrum.eu.org.

Wszelkie pytania prosimy kierować do

[e-mail]