Protokół IP (Internet Protocol)

Protokół IP jest wymaganym standardem TCP/IP zdefiniowanym w specyfikacji RFC 791, „Internet

Protocol (IP)”. Protokół IP to bezpołączeniowy, zawodny protokół wymiany datagramów, który służy

głównie do adresowania i routingu pakietów między hostami.

Termin „bezpołączeniowy” oznacza, że sesja nie jest ustanawiana przed rozpoczęciem wymiany danych.

Termin „zawodny” oznacza, że dostarczenie pakietu nie jest gwarantowane. Protokół IP zawsze próbuje

dostarczyć pakiet. Pakiet IP może zostać zagubiony, dostarczony nie w kolejności, zdublowany lub

opóźniony. Protokół IP nie naprawia takich błędów. Rozpoznawanie dostarczonych i odzyskiwanie

utraconych pakietów wykonywane jest przez protokoły warstwy wyższej, np. protokół TCP.

Pakiet IP, znany także jako datagram IP, składa się z nagłówka IP i ładunku IP, co pokazano na

poniższym rysunku.

Nagłówek IP zawiera następujące pola adresowania i routingu:

Pole
nagłówka IP

Funkcja

Źródłowy

adres IP

Adres IP pierwotnego źródła datagramu IP.

Docelowy

adres IP

Adres IP ostatecznego miejsca docelowego datagramu IP.

Czas

wygaśnięcia

(TTL)

Określa liczbę segmentów sieci, przez które datagram może przejść, zanim zostanie

usunięty przez router. Czas TTL jest ustalany przez hosta i używany w celu uniknięcia

ciągłego krążenia pakietów w sieci IP. Przy przesyłaniu pakietu IP router powinien

zmniejszyć czas TTL co najmniej o 1.