Dawidowicz
Paweł

PROTOKÓŁ

IP

Protokół internetowy (ang. Internet Protocol, skrót

IP) – protokół komunikacyjny warstwy sieciowej modelu
OSI. Protokół internetowy to zbiór ścisłych reguł i
kroków postępowania, które są automatycznie
wykonywane przez urządzenia w celu nawiązania
łączności i wymiany danych.
Jest protokołem bezpołączeniowym, co oznacza, że w
trakcie transmisji nie sprawdza się poprawność
pakietów przesyłanych przez sieć

PROTOKÓŁ IP



Określenie i tworzenie struktury pakietu



Określenie schematu adresowania logicznego

IP,



Kierowaniem ruchem pakietów w sieci

PODSTAWOWE FUNKCJE

PROTOKOŁU IP

BUDOWA NAGŁÓWKA PROTOKOŁU

IP

BUDOWA NAGŁÓWKA PROTOKOŁU

IP

Wersja – w tym polu nagłówka znajduje się wersja protokołu
IP, w przypadku IPv4 znajduje się tam cyfra 4
IHL – długość nagłówka pakietu IP wyrażona w postaci liczby
czterobajtowych części
Typ usługi – określa priorytet pakietu
Długość całkowita – pole zawiera całkowitą długość
pakietu (nagłówek + dane), maksymalna długość pakietu to
65535 bajtów
Identyfikator – pole zawiera unikatory identyfikator dla
każdego pakietu wykorzystywany do połączenia pakietów w
strumień danych
Flagi – określa między innymi czy pakiet może być
fragmentowany
Przesunięcie fragmentu – umożliwia złożenie pakietu w
całość pakietu, określają miejsce danego fragmentu w całym
pakiecie

BUDOWA NAGŁÓWKA PROTOKOŁU

IP

Czas życia (TTL – Time To Live) – ilość przeskoków przez
które może pakiet przejść zanim zostanie odrzucony
(urządzenia przez które przechodzi dany pakiet zmniejszają
tą wartość o 1)
Protokół – to pole zawiera informacje jaki protokół warstwy
transportowej został wykorzystany (TCP, UDP, ICMP lub inne)
Suma kontrolna nagłówka – gdy odbiorca dostanie
pakiet, sprawdza jego poprawność obliczając sumę
kontrolną i porównując ją z sumą kontrolną zapisaną w
nagłówku
Adres źródłowy i adres docelowy – zawierają adresy IP
urządzeń które przesyłają między sobie dane zapisane w
formacie binarnym

Dawidowicz
Paweł

PROTOKOŁY

ROUTINGU

Routing jest niczym innym jak wskazówkami

jednej sieci dla innej. Te wskazówki zwane
także marszrutą mogą być ogłaszane
dynamicznie przez router lub ustalone
statycznie przez administratora.

ROUTING

Routing jest procesem, w którym router używając przednich p akietów
p rzesyła dane do miejsca p rzeznaczenia. Router podejmuje decyzje
b azując na adresie IP hosta docelowego zawartym w pakiecie. Wszystkie
urządzenia na całej drodze pakietu używają teg o adresu IP, aby przesłać
d ane we właściwe miejsce. Ab y router pod ejmował właściwe decyzje musi
nauczyć się jaka jest trasa d o odległej sieci. Gdy router używa routingu
d ynam icznego dowiaduje się tego od sąsiad ujących routerów. W
p rzypadku, g dy router używa routingu statycznego te informacje są
wprowadzane ręcznie przez administratora.

Ponieważ routing statyczny musi być wprowadzany ręcznie przez
adm inistratora, każda zmiana w topologii sieci wym ag a dokonania zmian
w konfi guracji routingu. W dużej sieci ręcznie utrzym anie tablicy routingu
m oże wym agać olbrzym iej ilości poświęconego czasu. W małej sieci z małą
ilością możliwych zmian, konfi guracja routingu statycznego wymaga
m niejszego wkładu. Ponieważ routing statyczny wymaga dodatkowych
zdolności adm inistracyjnych nie jest on tak elastyczny jak routing
d ynam iczny. Nawet w dużych sieciach, gdzie routing statyczny jest
p lanowany do wdrożenia, współdziała on z routing iem dynamicznym.

ROUTING STATYCZNY

Protokoły routingu różnią się od protokołów routowalnyc h, pod względem
funkc jonowania i powierzonych im zadań. Protokół routingu służy do
komunikacji między routerami. Protokół routingu pozwala jednemu
ruterowi dzielić się informacjami z innymi routerami, które są razem z
nim w jednej sieci. Router zbiera, więc informacje od innych ro uterów, za
pomoc ą protokołów routingu budując w ten sposób swoją tablic ę
routingu. Przykłady protokołów routingu:

Routing Information Protocol (RIP)
Interior Gateway Routing Protoc ol (IGRP)
Enhanc ed Interior Gateway Routing Protoc ol (EIGRP)
Open Shortest Path First (OSPF)

Protokół routowalny jest stosowany do bezpośredniego połąc zenia
użytkowników. Protokół routowalny posiada wystarczająco dużo informacji
w swojej warstwie sieci, aby pozwolić pakietowi na przebycie całej drogi
od źródła do c elu, nawet o zmienionym sc hemac ie adresowanie.
Przykłady protokołów routowalnyc h:

Internet Protocol (IP)
Internetwork Pac ket Exchange (IPX )

WSTĘP DO PROTOKOŁÓW

ROUTINGU

Routing Information Protocol (RIP) jest dokładnie
opisany w dokumencie RFC 1058, jego cechy
charakterystyczne zawierają:



jest protokołem opartym na algorytmie distance
vector



jako metryki wyboru ścieżki używa liczby skoków



jeżeli liczba skoków przekracza 15 pakiet jest
porzucany



uaktualnienia są domyślnie pobierane co 30 sekund

ROUTING INFORMATION PROTOCOL

(RIP)

Open Shortest Path First (OSPF) jest otwartym
protokołem routingu typu link state, jego cechy
charakterystyczne to:



jest protokołem opartym na algorytmie link state



jego otwarty standard jest opisany w dokumencie FRC
2328



używa algorytmu SPF do wyliczenia ścieżki o
najmniejszym koszcie



uaktualnienia są domyślnie wysyłane jeżeli nastąpi
zmiana w topologii sieci

OPEN SHORTEST PATH FIRST (OSPF)

IGRP jest protokołem zastrzeżonym i rozwijanym przez
fi rmę CISCO. Jest to zaawansowany protokół typu
distance vector, jego cechy to:



jest zaawansowanym protokołem



używa load balancing



używa kombinacji cech obu algorytmów, distance
vector i link state



do wyliczenia najkrótszej ścieżki używa Diff used
Update Algorithm (DUAL)



pakiety uaktualniające są rozsyłane co 90 sekund lub
gdy zmieni się topologia sieci

INTERIOR-GATEWAY ROUTING

PROTOCOL (IGRP)

We w nęt r zne prot o koł y rout ingu ( I G P) s ą z apro jek t o w a ne dla s ie c i, k t óre są po d
ko nt rol ą je dnej o rga niz ac ji. K r y t e r ium dla t y c h prot o koł ó w jes t z nale z ien ie
na jl eps ze j ś c ie ż k i popr ze z w ew nęt r z ną si eć . J e dny m s ł ow e m me t r y ka w y bor u
t r a s y je s t na jw a ż nie jsz ą r ze c z ą w t y c h prot o ko ł a c h.

Z ew nę t r z ne pro to ko ł y ro ut ingu ( EG P) s ą z ap ro je kt o w a ne do uż y c ia m ię dz y
dw om a (lub w ię c ej ) ró żny m i s ie c ia m i, k tó re s ą po d ko nt ro lą ró ż ny c h
o rgan iza c j i. Pr z ew a ż nie są uży t e m ię dzy ISP lub m iędz y fi rm ą i I SP. N a pr zy kł ad
j akaś fi rma c hc e ur uc h om ić BG P m iędz y rout e rem umi es zc zo ny m w s w o jej
s ie dz ibie i rout e re m u mie s zc z o ny m w I SP. Pr ze d ur uc h om ie niem prot o koł u
po t r z ebne bę dą na s t ępują c e inf orma c je :



li st a są s iad ując y c h rout e ró w , k t óre bę dą w y mie nia ć s ię inf orm ac ja mi



li st a si ec i , k tó re bę dą s ię o gł a sz a ć ja ko b ez poś redni o do st ę pne



num e r sy st e mu a ut on om ic z nego lo ka lne go ro ut er a

Pro to kó ł z ew nęt r zne go ro uti ngu mus i iz o lo w ać sko nfi gurow a ny s y s te m
a ut on om ic z ny. Na l eż y pa mię t ać , że s y s te m aut o nom ic z ny j es t za r z ądz a ny
pr ze z ró ż ny c h a dmi ni st r a t o ró w. Wię c dw ie ró żne si ec i pot r ze bują pro t oko ł u do
w za je mne j ko m unika c ji .

SYSTEM AUTONOMICZNY

Border Gateway Protocol (BGP) jest zewnętrznym
protokołem routingu. Cechy charakterystyczne to:



zewnętrzny protokół routingu oparty o distance vector



działa między obszarami IPS



używany do wewnętrznego routingu między
Autonomus Systems

BORDER GATEWAY PROTOCOL (BGP)