Pomoc dla EK100w, wersja 4.5

Spis treści

Część I Informacje wstępne

................................................................................................................................... 1

1 Wprowadzenie

................................................................................................................................... 2

2 Co nowego?

................................................................................................................................... 5

3 System Aktualizacji Oprogramowania SAO

................................................................................................................................... 5

4 Instrukcja w wersji elektronicznej

Część II Instalacja i uruchomienie programu

................................................................................................................................... 5

1 Wymagania sprzętowe

................................................................................................................................... 6

2 Instalowanie programu

................................................................................................................................... 8

3 Uruchomienie programu

Część III Obsługa menu

................................................................................................................................... 10

1 Plik

.... ... .... ... .... ... .... ... .... .... ... .... ... .... ... .... ... .... .... ... .... ... .... ... .... ... .... .... ... .... ... .... ... .... ... .... .... ... .... ... .... ... .... . 11

Otwórz

................................................................................................................................... 12

2 Dane

Emitory

Warianty

Emisja frakcji pyłu

Instalacje

Teren

Siatki obliczeniowe

Róża wiatrów

Tło

................................................................................................................................... 21

3 Jedoczesność

................................................................................................................................... 22

4 Podokresy

................................................................................................................................... 25

5 Obliczenia

Projektowanie

................................................................................................................................... 31

6 Wydruki

................................................................................................................................... 33

7 Analiza

................................................................................................................................... 35

8 Grafika

Indeks

Spis treści

© ATMOTERM 2007

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

Informacje wstępne

1.1

Wprowadzenie

Program EK100W  jest narzędziem służącym do wykonania pełnej analizy stanu zanieczyszczenia
powietrza atmosferycznego spowodowanego emisją z zespołu emitorów punktowych,
powierzchniowych i liniowych. Obliczenia są przeprowadzane w oparciu o model Pasquilla
rekomendowany w Polsce jako  model do obliczania wpływu emisji z obiektów przemysłowych na stan
powietrza atmosferycznego opublikowany przez Ministerstwo Środowiska w Rozporządzeniu z dn.
5.12.2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu.
Program EK100W  jest działającą w systemie Microsoft® Windows™ wersją rozwojową systemu
EK100. Dzięki przeniesieniu programu EK100 do środowiska Windows możliwe jest wykorzystanie w
nim wszystkich atutów tego systemu. Produkt korzysta z graficznego interfejsu  użytkownika,
wielozadaniowości oraz sposobów zarządzania pamięcią dostępnych w systemie Windows.
Szczególnie należy zwrócić uwagę na zdecydowane ułatwienie w systemie EK100W  komunikacji z
użytkownikiem. Dodatkowo graficzny interfejs użytkownika pozwolił na zawarcie w systemie
graficznych narzędzi do: prezentacji danych, wyników obliczeń  oraz pełnej kontroli i przetwarzania
wprowadzonych danych. EK100W wyposażono w graficzne wspomaganie tworzenia podokresów przy
przygotowywaniu danych do obliczeń. Ponadto umożliwiono graficzne tworzenie zbiorów punktów
obliczeniowych, obrysu terenu a także łatwą modyfikację danych dla błędnie wprowadzonych
emitorów.
Ważnym atutem EK100W  jest wprowadzenie możliwości przerwania obliczeń oraz ich wznowienia w
miejscu,  w którym zostały przerwane, jest to szczególnie ważne przy wykonywaniu złożonych,
czasochłonnych obliczeń.
Innowacyjność EK100W ujawnia się także w warstwie merytorycznej. System pozwala dokonywać
obliczeń dla nieograniczonej liczby różnego typu emitorów (punktowych,  powierzchniowych i liniowych)
oraz substancji. Opcją dostępną w EK100W  jest wykonywanie obliczeń rozkładu stężeń
zanieczyszczeń w oparciu o model poszerzony, uwzględniający oddziaływanie górnej inwersji
temperatury powietrza, pochłanianie substancji przez podłoże, wymywanie substancji przez podłoże
oraz przemiany substancji  zanieczyszczających w atmosferze. Model poszerzony pozwala zwiększyć
zasięg obliczeń.
Do nowości należy także udoskonalona obsługa róży wiatrów (róże 12 i 16 sektorowe),  w tym
możliwość ich drukowania. Wprowadzenie możliwości zmiany parametrów  czyni z EK100W  poręczne
narzędzie dla projektowania  w ochronie powietrza.
Możliwy jest również automatyczny transfer danych z banków zanieczyszczeń środowiska (WBZŚ,
ZBZŚ) do programu EK100W.

Informacje wstępne

© ATMOTERM 2007

1.2

Co nowego?

Wersja 4.5

Można wybrać kilka instalacji do obliczeń i sprawdzać dla nich warunek na 10%.

...
"Pozwolenia nie wymaga wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza
z innych rodzajów instalacji niż wymienione wyżej, nieobjętych
standardami emisyjnymi w przypadku, gdy żadna z substancji wprowadzanych
do powietrza nie powoduje przekroczenia 10 % dopuszczalnych poziomów substancji
w powietrzu albo 10 % wartości odniesienia."
...

W kryterium 10% (sprawdzenie, czy we wszystkich punktach siatki obliczeniowej wartość
stężenia 1 godz. nie przekracza 10% wartości odniesienia) analizowane jest
stężenie maksymalne 1 godz., a nie percentyl.

Wczytanie ze zbioru tekstowego punktów opisujących teren.

a. Zakładamy plik tekstowy ( rozszerzenie txt) z punktami opisującymi teren.
   Każdy wiersz pliku zawiera parę współrzędnych oddzielonych spacją.
   Wiersz  musi być zakończony znakiem końca lini (Enter).
b. W programie EK100W z menu wybieramy pozycję Dane/Teren
   W oknie Otwieranie w polu Nazwa pliku zastępujemy znak *,
   nazwą pod którą będzie pamiętany zbiór punktów wczytanych ze zbioru tekstowego.
   Tekst  wyświetlany w polu Nazwa pliku powinien mieć postać:
   np. test.ter lub obiekt.ter ...
c. W oknie wprowadzania punktów obrysu terenu należy wybrać przycisk
   Wczytaj z pliku tekstowego i w oknie Otwieranie wskazać odpowiedni plik tekstowy.
   Po zaakceptowaniu wyboru w środkowej części okna pokażą sie wczytane punkty.
d. Można ten zestaw uzupełnić o dodatkowe punkty.
e. Użycie przycisku Wyjście  spowoduje zapisanie wyświetlanego zestawu punktów do
   pliku z rozszerzeniem "ter" o nazwie wprowadzonej w pkt b.

Wczytanie podkładów mapowych w postaci plików *.jpg lub *.bmp w Grafice.

Aby uzyskać informację jak to zrobić mależy w programie Grafika wybrać Pomoc.
W Pomoc dla programu Grafika wybrać Indeks/Znajdź i wpisać tekst obrazy rastrowe.
Po wybraniu tematu obrazy rastrowe pokaże się okno z opisem jak wstawić obaraz w postaci pliku
JPG lub BMP.

Wprowadzanie wartości liczbowych z użyciem przecinka;

Na wydrukach będą one również pokazywane z przecinkiem.

W oknie edycji instalacji oraz na wydruku danych instalacji wyświetlana jest
liczba emitorów wchodzących w skład instalacji.

Wersja 4.4

Wspomaganie kopiowania emitorów

W oknie kopiowania emitorów wprowadzono możliwość swobodnego wyboru emitora, z którego
kopiowane są dane.

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

Wyświetlenie wysokości emitora wraz z wyniesieniem

Informacja ta jest pokazywana w oknie, gdzie wyświetlane są wartości Smm i Xmm dla emitorów.
Dostęp uzyskuje się przez wybór polecenia Zakres obliczeń i podwójne kliknięcie w wierszu
pokazującym zakres obliczeń dla danej substancji.

Kontrola ilości punktów przy zakładaniu zbiorów z punktami obliczeniowymi

Maksymalna ilość punktów w pojedynczym zbiorze obliczeniowym (łącznie obrysy i siatki prostokątne)
nie może być większa niż 32767. W przypadku przekroczenia tego limitu włączana jest automatyczna
blokada, a na ekranie pojawia się komunikat ostrzegawczy.

Nowe funkcje w Ek107

Nowe standardy emisyjne

Uwzględnione są standardy emisyjne podane w Dz.U. Nr 260/2005 r., poz. 2181.

Obliczanie wskaźników emisji ze standardów emisyjnych

Obok stosowania wskaźników ministerialnych wprowadzono możliwość obliczania wskaźników emisji
ze standardów emisyjnych. Procedura taka może być wybrana dla następujących substancji:

dwutlenek siarki,

dwutlenek azotu,

pył ogółem

Na wydrukach wyników obliczeń emisji pojawia się informacja na temat rodzaju wskaźnika
zastosowanego w obliczeniach.
Ładunki roczne na emitorze drukowane są z uwzględnieniem standardów z lat innych niż rok przyjęty
do wyliczenia emisji.

Wybór standardów emisyjnych dokonany w oparciu o łączna nominalną moc cieplną źródeł

Funkcja ta jest realizacją § 7 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20.12.2005 r. w sprawie
standardów emisyjnych z instalacji (Dz.U. Nr 260/2005 r., poz. 2181) i dotyczy źródeł nowych o łącznej
nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW.

Redukcja dla substancji gazowych

Po naciśnięciu przycisku Redukcja gazów otwiera się formatka umożliwiająca wprowadzenie
wielkości redukcji dla każdej substancji.

Informacje wstępne

© ATMOTERM 2007

Wprowadzone redukcje są uwzględniane przy obliczeniach emisji poszczególnych substancji.

Wersja 4.3

Możliwość tworzenia instalacji poprzez grupowanie wprowadzonych emitorów.

Kolejne etapy tworzenia instalacji:

1. Z menu Dane wybieramy pozycję - Instalacje.
2. W oknie dialogowym "Dane instalacji" podajemy:

numer instalacji (maks. 10 znaków) - wymagany,

nazwa instalacji (maks. 29 znaków) - opcjonalnie,

opis instalacji (maks. 249 znaków) - opcjonalnie.

3. Używając przycisków "Dodaj", "Usuń" zakładamy instalacje.
4. Przyciski "Następny", "Poprzedni" służą do przeglądania danych wprowadzonych instalacji.
5. W polu "Skład instalacji" wyświetlane są emitory wchodzące w skład bieżącej instalacji (numer i
nazwa).

W oknie dialogowym "Dane emitora" wykorzystując przycisk "Wybierz instalację" przypisujemy
wybrany emitor do wcześniej założonej instalacji.
W oknie "Wybierz  instalację" mamy listę założonych instalacji. Pozycja na liście składa się z numeru
instalacji, znaku ";" i nazwy instalacji. Oprócz instalacji na liście mamy pozycję "emitory spoza
instalacji". Jest ona wykorzystywana przy wyborze instalacji do obliczeń i umożliwia wybór do obliczeń
wszystkich emitorów, które nie należą do żadnej zdefiniowanej instalacji. Dodatkowo,  pusta pozycja
umożliwia zdjęcie przypisania emitora  do instalacji.

Aby wykonać obliczenia dla instalacji należy:

1. W menu "Obliczenia" wybrać pozycję "Wybór instalacji do obliczeń".
2. Wybrać instalację, dla której chcemy wykonać obliczenia; jeśli zostanie wybrana instalacja do
obliczeń, pozycja w menu "Wybór instalacji do obliczeń" zostanie oznaczona znakiem "P".
3. Wybrać rodzaj obliczeń (maksymalne, średnioroczne, opad pyłu).
4. Wyniki obliczeń są zapisywany w podkatalogu katalogu wyników bieżącego obiektu. Nazwa
podkatalogu składa się z: INST + numer instalacji (numer według kolejności zakładania instalacji).
5. Na liście substancji do wyboru znajdą się tylko te substancje, które są emitowane przez emitory
wchodzące w skład wybranej instalacji do obliczeń.

Uwaga: Dla instalacji nie działa opcja obliczeń "Emisja graniczna" i "Projektowanie", a graficzna
prezentacja wyników obliczeń możliwa jest tylko w funkcji "Automatyczne przygotowanie prezentacji".

Wydruki danych

Chcąc wydrukować dane emitorów lub substancji dotyczące instalacji należy w pierwszej kolejności
wybrać instalację, której wydruki mają dotyczyć. Do tego celu wykorzystujemy pozycję w menu Pliki-
>Wybór instalacji. Powrót do wydruków w dotychczasowej formie (bez ograniczenia do danych
instalacji) jest możliwy po ponownym wejściu w menu Pliki->Wybór instalacji i wyborze pustej pozycji
na liście instalacji.

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

Analiza wyników

Jeśli chcemy analizować wyniki obliczeń dla instalacji, należy w oknie "Wybierz zbiór wyników"
zaznaczyć odpowiednią pozycję. W kolumnie "Opis" wyświetlana jest nazwa instalacji, której dotyczą
obliczenia, a w następnej kolumnie podawana jest nazwa podkatalogu katalogu wyników, w którym
przechowywany jest plik wynikowy dotyczący tej instalacji. Na liście w oknie "Wybierz zbiór wyników"
są wyświetlane wszystkie pliki wynikowe dla bieżącego obiektu.

Jeżeli w żadnym punkcie siatki obliczeniowej analizowana substancja nie powoduje przekroczenia
10% wartości odniesienia to na wydruku jest umieszczna informacja: "W żadnym punkcie substancja
nie powoduje przekroczenia 10% wartości odniesienia".

1.3

System Aktualizacji Oprogramowania SAO

Proponujemy duże ułatwienie w dostępie do najnowszych wersji naszego oprogramowania oraz do
aktualnych instrukcji użytkownika. Chcesz korzystać z internetowego Systemu Aktualizacji
Oprogramowania?

Podaj nam swój e-mail – telefonicznie (0-77 442 66 77, 442 66 79, 442 66 96) lub prześlij go na adres:

aktualizacje@atmoterm.pl . Otrzymasz od nas krótką instrukcję jak korzystać z SAO.

1.4

Instrukcja w wersji elektronicznej

Do korzystania z instrukcji w wersji elektronicznej w formacie PDF (Adobe Portable Document Format)
niezbędne jest posiadanie programu Acrobat Reader firmy Adobe.
Program ten jest dostępny za darmo na stronie internetowej firmy Adobe.

http://www.adobe.com/products/acrobat/

Zalety instrukcji w wersji elektronicznej w formacie PDF

możliwość wydruku części lub całości instrukcji,

wygodne przeglądanie dokumentu instrukcji,

dynamiczny spis treści,

aktywne teksty w treści instrukcji.

Aby skorzytać z instrukcji w wersji elektronicznej

Włóż płytę instalacyjną CD do napędu CD-ROM.

Z menu Start | Uruchom wybierz zbiór D:\Dokumentacja\EK100.

Instalacja i uruchomienie programu

2.1

Wymagania sprzętowe

Program EK100W działa pod systemem WINDOWS 95/98/2000/ME/XP na mikrokomputerach klasy
IBM PC.

Wymagania sprzętowe:

komputer klasy minimum PC – 486DX2,

Instalacja i uruch omienie programu

© ATMOTERM 2007

co najmniej 16MB pamięci operacyjnej,

dysk twardy z wolnym obszarem minimum 20 MB.

2.2

Instalowanie programu

Uwaga:

Przez rozpoczęciem instalacji koniecznie należy pozamykać wszystkie otwarte programy w

systemie Windows.

Aby zainstalować program EK100W:

1 Plytę instalacyjną CD umieść w napędzie CD-ROM .
2 Z menu Start/Uruchom uruchom program setup.exe znajdujący się na płycie CD.
Następuje przygotowanie do instalacji, a następnie wyświetlenie okna komunikacyjnego:

3 Naciśnij przycisk Dalej.
Następuje wyświetlenie informacji o programie.
4 Po zapoznaniu się z jej treścią naciśnij przycisk Dalej.
Następuje wyświetlenie okna komunikacyjnego:

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

Po wprowadzeniu nazwy użytkownika (maks. 38 znaków) naciśnij przycisk Otwórz. Program
przechodzi do głównego menu lub (w trakcie pierwszego uruchomienia) do okna rejestracji.

W trakcie pierwszego uruchomienia programu ukazuje się okno rejestracji:

Program wymaga rejestracji u autora oprogramowania. W tym celu:

1 Podaj wyświetlony w pierwszym polu Numer seryjny poprzez:

wysłanie wiadomości z numerem seryjnym na adres marketing@atmoterm.pl lub

bezpośredni kontakt telefoniczny pod wskazanym numerem.

2 Przedstawiciel firmy w odpowiedzi podaje Kod aktywacyjny, który należy wpisać w odpowiednie

pole.

Uwaga:

wszystkie litery należy pisać duże

nigdzie nie występuje litera O, tylko cyfra zero (0).

3 Naciśnij przycisk Rejestracja.

Instalacja i uruch omienie programu

© ATMOTERM 2007

Następuje zarejestrowanie programu i wyświetlenie komunikatu o poprawnym zakończeniu
rejestracji.

Po zarejestrowaniu programu następuje jego uruchomienie.

Uwaga:  Zmiana konfiguracji komputera (np. dodanie lub wymontowanie urządzenia) powoduje
konieczność ponownego skontaktowania się z autorem  oprogramowania w celu otrzymania nowego
kodu aktywacyjnego. Jest to właściwość zabezpieczenia programu przed nielegalnym skopiowaniem.
Przenoszenie programu w ramach komputera  na którym program jest zarejestrowany, jest dozwolona,
nie jest natomiast dozwolone przenoszenie programu na inny komputer.

Obsługa menu

W każdym menu:

między poszczególnymi opcjami poruszamy się przy użyciu klawiszy sterujących (strzałki w lewo,
prawo, góra, dół).

wyboru opcji można dokonać klawiszem <Enter> lub przy użyciu kombinacji prawego klawisza
<Alt> i litery podkreślonej np. <Alt D> - wybór opcji Dane .

Wejście na główne menu następuje po naciśnięciu klawisza <Alt>.

3.1

Plik

Plik:
Otwórz...
Okres O
Zapisz jako...
Zamknij

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

Otwórz

Ustalenie katalogów roboczych.
Otwarcie (założenie) zbiorów danych.

Okres

Wybór okresu obliczeniowego: Zima i Lato lub Rok.
Uaktywnienie polecenia Okres nastąpi po otwarciu zbiorów.
Wybór okresu obliczeniowego uaktywnia pozostałe opcje z głównego menu.

Zapisz jako

Możliwość utworzenia kopii zbiorów danych (*.dbf) dla bieżącego obiektu.
Uaktywnienie polecenia nastąpi po otwarciu zbiorów danych.

Zamknij

Zamknięcie zbiorów (jeśli zostały otwarte).
Zamknięcie głównego okna i wyjście do systemu.

3.1.1

Otwórz

Polecenie Plik | Otwórz obsługiwane jest przez okno dialogowe pokazane poniżej.

· Wprowadzenie nowego obiektu:

w polu Identyfikator należy wprowadzić czteroznakowy identyfikator obiektu,
wypełnić pola :

Temperatura otoczenia,
Katalog danych, Katalog wyników
(wpisując bezpośrednio lub korzystając z okienka ZMIANA KATALOGU),
wybrać:
różę wiatrów dla odpowiednich okresów obliczeniowych,
korzystając z przycisków <Zima>, <Lato>, <Rok>.
Jeśli takich róż użytkownik nie posiada można je utworzyć na podstawie KATALOGU
DANYCH METEOROLOGICZNYCH wykorzystując polecenie Dane | Róża wiatrów .
model :
podstawowy: klasyczny model dyfuzyjny Pasquilla,
poszerzony: model Pasquilla uwzględniający mechanizmy uściślające model podstawowy:

pochłanianie substancji przez podłoże,

przemiany fizyko-chemiczne substancji w atmosferze

Obsługa menu

© ATMOTERM 2007

górna inwersja temperatury,

wymywanie substancji przez opady.

Model poszerzony wykorzystuje różę wiatrów uwzględniającą opady.
Licz wyniesienie wg. Briggsa: stosuje formuły Briggsa do wyliczenia wyniesienia smugi.
Aby wprowadzone informacje zostały zapamiętane, należy użyć przycisku
<Zapisz obiekt> lub <Kontynuuj>.
Użycie przycisku <Zapisz obiekt> powoduje zapisanie informacji o obiekcie w pomocniczym
zbiorze bazaob.100 i pozostanie w dialogu.
Zbiór bazaob.100 jest zakładany w tym samym katalogu gdzie znajduje się program
EK100W.

Użycie przycisku <Kontynuuj> powoduje zapisanie informacji o obiekcie w pomocniczym
zbiorze bazaob.100, utworzenie zbiorów dla danego obiektu i powrót do głównego menu.

Wybór wprowadzonego obiektu:

z listy pola Identyfikator należy wybrać nazwę obiektu.
Użycie przycisku <Kontynuuj> spowoduje otwarcie zbiorów dla wybranego obiektu i powrót
do głównego menu.

Użycie przycisku <Usuń obiekt> usuwa dany obiekt z listy dostępnych identyfikatorów, nie usuwa
natomiast zbiorów tego obiektu z dysku.

3.2

Dane

Dane:

... Ctrl+E

... Ctrl+W

... Ctrl+F

... Ctrl+T

...Ctrl+S

... Ctrl+O

3.2.1

Emitory

Edycja danych emitora

Współrzędne emitora podawane są w metrach względem początku ustalonego układu

współrzędnych.

Dla emitora liniowego należy podać współrzędne początku i końca emitora (Xp,Yp, Xk,Yk).
Dla emitora pow ierzchniowego będą to współrzędne środka kwadratu reprezentującego emitor.

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

Zamiast średnicy dla emitora powierzchniowego  podaje się długość  boku kwadratu o polu
odpowiadającym polu emitora powierzchniowego.  Dla emitora zadaszonego wypełnienie  tego
pola nie jest konieczne.
Przycisk  <Obliczanie emisji>  uruchamia program EK107W, który umożliwia obliczenie
wielkości emisji z procesów spalania paliw i przeniesienie otrzymanych wyników do programu
EK100W  oraz wyliczanie  stężeń substancji i porównanie z normami określonymi
w rozporządzeniu Ministerstwa  Środowiska w sprawie standardów  emisyjnych z instalacji
(Dz.U.2003.163.1584). Uwaga: przycisk widoczny tylko w wersji programu z modułem EK107W.
Przycisk  <Emisja średnia roczna>  otwiera dialog pozwalający ustalić sposób liczenia  stężeń
średniorocznych  dla substancji bieżącego emitora.

Emisja, temperatura  i prędkość wylotu  spalin przyjęte do obliczeń stężenia  średniorocznego  mogą
być wyliczone z wartości  podanych w wariantach bądź wprowadzone bezpośrednio  w dialogu
[Emisja do stężeń średnich rocznych] . Wartości emisji do stężeń średniorocznych  można podać
w Mg/rok lub w postaci emisji średniej z emitora w kg/h. Domyślnie do obliczeń brane są wartości
wyliczone z wariantów (?). Jeśli do obliczeń mają być wzięte wartości  wprowadzone
bezpośrednio  z klawiatury, należy to zaznaczyć w dialogu [Emisja do stężeń średniorocznych]
(¨).

Przycisk <Usuń> pozwala na usunięcie ze zbioru danych (po potwierdzeniu) aktualnie
wyświetlanego emitora. Zostaną także usunięte informacje o wszystkich wariantach pracy tego
emitora.

Przycisk <Kopiuj emitor> pozwala na skopiowanie kompl etu informacji o wcześniej
wprowadzonym emitorze. Kopiowanie danych należy wykonać w następujący sposób:

nacisnąć przycisk <Nowy>,

w polu Numer emitora wpisać numer nowego emitora,

nacisnąć przycisk <Kopiuj emitor>, pojawia się okno kopiowania emitora

Obsługa menu

© ATMOTERM 2007

W polu z emitora nr wybrać emitor, którego dane chcemy skopiować,
Skopiowane zostaną dane podstawowe (współrzędne, wysokość, średnica, typ) oraz
w zależności od decyzji użytkownika: warianty pracy emitora, substancje wraz
z emisjami dla wariantów i emisją średnioroczną, frakcje pyłów.

Przycisk <Wybierz instalację> pozwala na przyporządkowanie emitora do wcześniej utworzonej
instalacji lub do grupy emitorów nienależących do żadnej instalacji.

3.2.2

Warianty

Przez

wariant pracy emitora

rozumiany jest sposób pracy źródła lub układu źródeł pracujących

jednocześnie z określonym obciążeniem, w określonym czasie, przy określonych parametrach
emitora.

Edycja danych wariantu pracy emitora

W odpowi ednich polach należy podać prędkość wylotu gazu, temperaturę gazu, czas trwania
wariantu.

Przycisk <Emisja> otwiera dialog umożliwiający wprowadzenie rodzajów substancji
emitowanych w danym wariancie wraz z odpowiadającymi im wielkościami emisji.

Przy wprowadzaniu emisji można skorzystać ze strzałek

-—

co ułatwi edycję.

Przycisk <Frakcje pyłu> otwiera

dialog

[Dane o frakcjach w wariancie] umożliwiający

wprowadzenie danych o frakcjach, jeśli w danym wariancie jest emitowany pył ogółem, ołów lub
kadm.

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

Przycisk <Kopiuj wariant> pozwala na skopiowanie informacji o wcześniej wprowadzonym
wariancie bieżącego emitora. Kopiowanie należy wykonać w następujący sposób:

w polu Numer wybrać wariant, który chcemy skopiować,

nacisnąć przycisk <Nowy>,

w polu Numer wpisać numer nowego wariantu,

nacisnąć przycisk <Kopiuj wariant>.

3.2.3

Emisja frakcji pyłu

Wprowadzenie informacji o wielkości ładunku i podziale frakcyjnym pyłu ogółem, ołowiu
lub kadmu emitowanych w danym wariancie

Dane te zostaną wykorzystane przy obliczeniach opadu pyłu.

W dialogu  [Emisja frakcji pyłu: pył ogółem, ołów, kadm]  lista w polu Emitor zawiera numery
emitorów, które emitu ją pył ogółem, ołów lub kadm. Poniżej zamieszczono informację  w ilu
wariantach wybrany  pył jest  emitowany przez dany emitor oraz dla ilu wariantów  podano już
informacje  o wielkości ładunku  i podziale  frakcyjnym.

Przycisk <Dane o frakcjach> otwiera dialog umożliwiający wprowadzenie danych o wielkości
ładunku i frakcjach.

Ładunek w wariancie można podać w tonach lub w kg/h. Nie ma ograniczenia  co do ilości frakcji.
Wielkość  ziaren „do"  ostatniej wprowadzanej frakcji można oznaczyć przy pomocy znaku „<„
(np. od 100 do < oznacza frakcje  powyżej 100

m). Suma udziałów procentowych wszystkich

frakcji musi być równa 100%.

Jeśli dla aktualnie wybranego pyłu wcześniej zostały już wprowadzone frakcje na innym emitorze
i dla bieżącego emitora podział frakcyjny jest taki sam, to można skopiować wcześniej
wprowadzone frakcje wykorzystując przycisk <Przenieś frakcje z emitora nr...>.

Obsługa menu

© ATMOTERM 2007

3.2.4

Instalacje

Wprowadzenie informacji na temat instalacji

Dialog [Dane instalacji] umożliwia utworzenie instalacji i wczytanie podstawowych informacji
na jej temat.

Przycisk <Dodaj> tworzy nową instalację.
Przycisk <Usuń> kasuje bieżącą instalację. Do przechodzenia pomiędzy instalacjami służą
przyciski <Następna> i <Poprzednia>.
W polu skład instalacji podane są emitory, które zostały przyporządkowane do danej instalacji.

3.2.5

Teren

Wprowadzenie wierzchołków obrysu wyróżnionego terenu/zakładu

Dane zapisywane są na dysku w zbiorze z domyślnym rozszerzeniem .TER. W jednym zbiorze
może się znajdować kilka obrysów.

Istnieje mo żliwość wczytania punktów ze zbioru tekstowego.
W tym celu należy:

Założyć plik tekstowy (rozszerzenie txt) z punktami opisującymi teren.-

Każdy wiersz pliku zawiera parę współrzędnych oddzielonych spacją.
Wiersz musi być zakończony znakiem końca linii.

W programie EK100W z menu wybrać pozycję Dane/Teren.-

W oknie Otwieranie w polu Nazwa pliku zastąpić znak *, nazwą pod którą
będzie pamiętany zbiór punktów wczytanych ze zbioru tekstowego.
Tekst wyświetlany w polu Nazwa pliku powinien mieć postać: np. test.ter lub obiekt.ter
...

W oknie wprowadzania punktów obrysu terenu należy wybrać przycisk -

Wczytaj z pliku tekstowego i w oknie Otwieranie wskazać odpowiedni plik tekstowy.
Po zaakceptowaniu wyboru w środkowej części okna pokażą sie wczytane punkty.

Można ten zestaw uzupełnić o dodatkowe punkty.

Użycie przycisku Wyjście spowoduje zapisanie wyświetlanego zestawu punktów do

pliku z rozszerzeniem "ter" o nazwie wprowadzonej w pkt 2.

Zbiory tu założone można później wykorzystać w:

analizie do analizowania punktów wewnątrz lub na zewnątrz obszaru,

projektowaniu, podczas tworzenia zbioru punktów z przekroczeniami można odrzucić
punkty z wnętrza obrysu,

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

siatkach obliczeniowych, można automatycznie utworzyć zbiór punktów leżących na brzegu
pewnego obszaru,

grafice, jeśli chcemy aby na wykresie izolinii znajdował się zaznaczony obszar np. teren
zakładu.

3.2.6

Siatki obliczeniowe

Menu obsługi polecenia Dane | Siatki obliczeniowe :

Zbiory punktów obliczeniowych tworzone są dla grup lub pojedynczych substancji. Jeden zbiór
może zawierać grupy punktów w postaci:

siatki prostokątnej,

siatki w postaci obrysu,

pojedynczych punktów.

Dla każdej grupy można podać inny współczynnik aerodynamicznej szorstkości terenu. Ze
zbiorem punktów związany jest  typ obszaru  dla którego podaje  się grupy punktów (obszar  lub
obszar specjalnie chroniony).
Na ekranie zaznaczone są emitory emitujące wybrane substancje,  a wokół  każdego z emitorów
narysowane jest  koło o promieniu  10 * H  (H - wysokość emitora + wyniesienie).
Maksymalna  ilość punktów  w pojedynczym zbiorze obliczeniowym  (łącznie obrysy i siatki
prostokątne) nie może być większa  niż 32767. W przypadku przekroczenia  tego limitu włączana
jest automatyczna blokada,  a na ekranie pojawia się komunikat ostrzegawczy.

Polecenia:

Plik | Nowy

wybrać substancję lub grupę substancji,

w polu edycyjnym wprowadzić nazwę nowego zbioru punktów,

określić typ obszaru.

Plik | Przeglądanie
Jeśli wybierzesz:

jedną substancję

udostępnione zostaną wszystkie zbiory punktów przypisane do tej substancji

zbiór punktów z listy pola edycyjnego

udostępniony będzie tylko ten zbiór punktów dla wszystkich substancji, do których jest on
przypisany.

Punkty | Obrys

Obsługa menu

© ATMOTERM 2007

Do zbioru punktów zostanie dodana siatka w postaci obrysu terenu.
Wierzchołki obrysu zaznacza się używając lewego przycisku myszy, prawy przycisk kasuje ostatni
wierzchołek. Należy również podać współczynnik szorstkości, krok siatki i wysokość na jakiej
będą umieszczone punkty.

Punkty | Prostokąt
Do zbioru punktów zostanie dodana siatka prostokątna.
Należy podać współrzędne rogów siatki (lewego dolnego i prawego górnego), współczynnik
szorstkości podłoża i krok siatki.

Punkty | Zabudowa
Do zbioru punktów dodane zostaną punkty zabudowy wyższej niż parterowa.

Punkty | Punkty
Do zbioru punktów dodane zostaną pojedyncze punkty.

Punkty | Dodaj zb. pkt.
Przypisanie do danej substancji zbioru punktów wybranego z listy wszystkich wcześniej
założonych zbiorów.

Punkty | Usuń zb. pkt.
Usunięcie wybranego zbioru z listy przypisanych do danej substancji zbiorów punktów.

Polecenia Punkty | Dodaj zb. pkt. i Punkty | Usuń zb. pkt. są dostępne tylko wtedy gdy
wcześniej wybrano Plik | Przeglądanie

jedna substancja.

Punkty | Punkty  na brzegu
Do zbioru punktów dodane zostaną pojedyncze punkty utworzone  na bazie wcześniej założonego
terenu (polecenie  Siatki obliczeniowe  | Teren ).
Na bokach obrysu terenu zostaną wyznaczone dodatkowe  punkty, których ilość zależeć będzie od
wielkości podanego kroku. Jeśli do zbioru punktów  mają być dodane tylko wierzchołki wcześniej
wprowadzonego  terenu, to należy podać krok większy od najdłuższego boku terenu.
Polecenie to daje  możliwość późniejszego wykonania obliczeń  dla punktów stanowiących obrys
zadanego terenu.

Detekcja | Emitory
Detekcja zaznaczonych na ekranie emitorów z możliwością korekty ich wysokości i współ-
rzędnych.

Detekcja | Punkty obrysu terenu
Detekcja wierzchołków obrysu terenu z możliwością wprowadzenia dodatkowych wierzchołków

Skala | Powiększenie
Powiększenie wybranego obszaru. Wybór obszaru przy pomocy lewego przycisku myszy.

Skala | Pomniejszenie
Pomniejszenie prezentowanego obszaru o 30%.

Skala | Podstawowa
Wielkość prezentowanego obszaru zostaje ustalona na podstawie wysokości (10*H) i
współrzędnych emitorów oraz wielkoś ci wczytanego terenu.

Teren
Wprowadzenie i zapisanie na dysku wierzchołków terenu.
Zbiory tu utworzone mogą być wykorzystane przy analizie wyników obliczeń (np. wybór punktów

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

spoza terenu).

Aktywne | Teren
Uaktywnienie/schowanie wybranego terenu na ekranie.

Aktywne | Emitory
Uaktywnienie/schowanie emitorów na ekranie.

3.2.7

Róża wiatrów

jest to statystyka występowania prędkości i kierunków wiatru oraz stanów

równowagi atmosfery. Statystyki są zestawiane dla sezonu  grzewczego, letniego i dla roku.
Zaobserwowane przypadki przedstawiane są w postaci  tabelarycznej.
W pierwszej kolumnie  podana jest  prędkość wiatru, w drugiej numery stanów  równowagi
atmosfery. Liczby od 1 do 12 (lub 16) oznaczają główne kierunki wiatru w układzie jak na tarczy
zegara. Każdy kierunek główny obejmuje wiatry z sektora róży wiatrów o kącie  360

/12 = 30

. Za

kierunek wiatru przyjęto „skąd wiatr wieje". Liczba wierszy w róży wiatrów wynosi 36, tyle ile
wyróżnia się podstawowych stanów atmosfery (stan równowagi i prędkość wiatru).
Róże wiatrów wykorzystuje się  do obliczania  stężeń średnich, opadu pyłu i częstości
przekraczania w czasie założonych poziomów stężeń.
W przypadku wykonywania  obliczeń stężeń i częstości z wykorzystaniem  modelu poszerzonego,
należy dysponować tzw. czterowymiarową różą wiatrów czyli różą uwzględniającą  dodatkowo
częstość występowania opadów deszczu oraz śniegu.
Pozwala to na uwzględnienie  w obliczeniach  mechanizmu wymywania zanieczyszczeń  atmosfery
przez opady.

Menu dla modelu podstawowego ..... Menu dla modelu poszerzonego

Po otwarciu  okna prezentacji  róży wiatrów, w centralnej  części ekranu znajduje się przewijalne
okienko, przedstawiające  różę w postaci tabeli. Modyfikacja  wierszy tabeli jest  możliwa po
ustawieniu  się na odpowiednim  wierszu i naciśnięciu  klawisza  <Enter>.

Zostanie wtedy otwarte okno z polami edycyjnymi.  Po polach edycyjnych  otwartego okna
poruszamy się używając klawiszy <Tab>  i <Enter>. Powrót do tabeli  umożliwia klawisz <Esc>
lub polecenie  Okno | Zmień z menu okna. Aktualizacja  wprowadzonych  zmian nastąpi po
wyborze nowego wiersza tabeli do edycji.

Obsługa menu

© ATMOTERM 2007

Polecenia:

Róża | Nowa
Otwarcie okna do wprowadzania danych o nieistniejącej róży wiatrów.

Róża | Istniejąca
Wczytanie z dysku istniejącej róży wiatrów. Otwarcie okna do modyfikacji wczytanej róży.

Róża | Zapisz
Zapisanie aktualnej róży pod tą samą nazwą.

Róża | Zapisz jako
Zapisanie aktualnej róży pod nową nazwą. Nazwa róży wiatrów składa się z następujących
elementów:

pierwsze cztery znaki służą do wprowadzenia własnego identyfikatora róży (dostępne do
edycji),

dwa znaki określające ilość sektorów (12 lub 16),

jeden znak określający okres obliczeniowy (R-rok, Z-zima(okres grzewczy), L-lato),

jeden znak określający rodzaj róży (3-dla modelu podstawowego, 4-dla modelu
poszerzonego),

rozszerzenie ROZ.

np. OPOL12R3.ROZ oznacza, że jest to róża o dwunastu sektorach, dla okresu rocznego i modelu
podstawowego obliczeń tzn. nie uwzględniająca rozbicia róży ze względu na częstotliwości
występowania opadów deszczu i śniegu.

Róża | Wydruk
Natychmiastowy wydruk bieżącej róży na drukarkę.

Róża | Wykres | Róża
Graficzna prezentacja na ekranie bieżącej róży wiatrów z możliwością wydruku na drukarkę.
W przypadku róży do modelu poszerzonego wykres dotyczy przypadków aktualnie
prezentowanych na ekranie (np. bez opadu).

Róża | Wykres | Róża (opady łącznie)
Polecenie dostępne dla róż do modelu poszerzonego.
Graficzna prezentacja  na ekranie wszystkich czterech „wymiarów"  bieżącej róży wiatrów
nasumowywanych  w kolejności:  z opadem śniegu, deszcz > 1 mm/dobę, deszcz  < 1 mm/dobę, bez
opadu, z możliwością  wydruku na drukarkę.

Róża | Wykres | Prędkości
Graficzna prezentacja  na ekranie przypadków w zależności od obserwowanej  prędkości wiatru.
Kolejność,  patrząc od środka układu współrzędnych  jest następująca:
1. 1m/s,  2. 2m/s,  3. 3m/s,  4. 4m/s+5m/s,   5. 6m/s+7m/s+8m/s,   6. 9m/s+10m/s+11m/s.
W przypadku róży do modelu poszerzonego wykres dotyczy przypadków aktualnie
prezentowanych na ekranie  (np. bez opadu).

Róża | Zmiany procentowe
Otwarcie dialogu umożliwiającego zmiany procentowe przypadków w sektorach dla zadanych
przedziałów prędkości wiatru.
Przycisk <Wprowadź> umieszcza na liście propozycje zmian.
Przycisk <Usuń> kasuje z listy zaznaczony wiersz.
Umieszczone na liście propozycje zmian zostaną dokonane po użyciu przycisku <Zmiany
w sektorach>.

Róża | Doczytaj różę

EK100w - Instrukcja użytkownika

© ATMOTERM 2007

Do bieżącej róży zostanie dosumowana wybrana róża.
W przypadku róż dla modelu poszerzonego nasumowane zostaną odpowiednie „wymiary".
Doczytać można tylko różę w ramach tego samego modelu.

Róża | Przejdź: z opadami -> na sumaryczną
Dotyczy tylko róż dla modelu poszerzonego.
Odpowiednie zsumowanie wszystkich „wymiarów" i uzyskanie róży bez rozbicia przypadków ze
względu na opady. Przejście z róży dla modelu poszerzonego na różę dla modelu podstawowego.

3.2.8

Tło

Dla każdej, wprowadzonej  w wariantach pracy emitora, substancji  można podać wartość tła. Podane
tutaj wartości wykorzystywane są przy analizowaniu  wyników obliczeń stężeń maksymalnych,
średniorocznych  i opadu pyłu.

Program automatycznie przyjmuje tło 0.1*Da dla substancji niewymienionych w Dz.U. Nr 87/2002 r.,
poz. 796 (w sprawie dopuszczalnych poziomów niektórych substancji w powietrzu). Analogicznie
jako tło opadu pyłu domyślnie jest przyjmowana wartość 0.1*Dp.

3.3

Jedoczesność

Tworzenie grup jednoczesności pracy emitorów

Grupy jednoczesności pracy emitorów tworzy się dla określenia jakie zespoły emitorów mogą

pracować równolegle. Jest to charakterystyka  dotycząca wszystkich emitorów na danym obiekcie,
niezależnie od emitowanych przez nie substancji. Stanowi ona podstawę  do tworzenia  podokresów
w opcji „ze wsparciem  grafiki". W skład danej grupy jednoczesności  wchodzą emitory (każdy z
dowolną ilością swoich wariantów), o których wiadomo,  że mogą pracować równolegle.  Czas
pracy danego wariantu pracy  emitora w grupie jednoczesności  zależy od decyzji użytkownika.
Należy pamiętać, że emitory które nie mogą  pracować równolegle powinny znaleźć się w
osobnych grupach.

Zakłada się, że w każdej grupie jednoczesności  emitory zaczynają pracować w tym samym
momencie i pracują  do wyczerpania swoich czasów pracy  w tej grupie. Podokresy (osobne dla
osobnych grup) określone przez zróżnicowanie sposobu pracy emitorów mogą być przez
użytkownika modyfikowane.
Grupy jednoczesności  pracy emitorów tworzone są w oknie  dialogowym.

Obsługa menu

© ATMOTERM 2007

Opis pól i funkcji dostępnych na makiecie:
okres obliczeniowy

- określa okres dla którego tworzone są grupy jednoczesności

numer grupy

- informacja o numerze aktualnej grupy jednoczesności

emitor-wariant

- lista par (emitor, wariant) należących do aktualnej grupy jednoczesności

czas[h]

- informacja o czasie z jakim wybrany z listy emitor-wariant wariant

wszedł do grupy jednoczesności

sposób podawania czasu:

w % - czas z jakim emitor dodawany jest do grupy jednoczesności pracy określony jest jako
pewien procent łącznego (suma po wariantach) czasu pracy emitora

w godz. - udział czasowy dodawanego do grupy jednoczesności emitora określony jest w
godzinach pracy emitora.

wariant - do grupy jednoczesności wchodzi cały (jego pozostała część) wariant wybranego
emitora

w % + wariant - do grupy jednoczesności wchodzi wybrany wariant emitora, udział
czasowy określony jest jako procent czasu pracy tego wariantu

w godz. + wariant - jak wyżej, przy czym udział czasowy należy podać w godzinach

wybierz emitory

- należy określić przedział emitorów (początkowy numer z lewej listy,

końcowy z prawej), które zostaną dodane do aktualnej grupy
jednoczesności. Jeśli wybrano tylko numer początkowy to za końcowy
domyślnie przyjęty jest numer najwyższy, jeśli tylko końcowy to
początkowym będzie numer najniższy z dopuszczalnych.

wybór wariantu

- lista dostępnych wariantów dla wybranej grupy emitorów.

Pole aktywne, gdy jako sposób podawania czasu wybrano opcję
zawierającą wariant.

dodaj

- dodanie do grupy jednoczesności wybranego przedziału emitorów.

Dodawanie odbywa się zgodnie z regułami określonymi przez sposób
podawania czasu.

usuń

- usunięcie z grupy jednoczesności emitorów wybranych z listy emitor-

wariant.

nowa - przejście do tworzenia nowej grupy jednoczesności.

zamknij - wyjście z dialogu. Jeżeli nie wykorzystano pełnego czasu pracy

któregokolwiek z emitorów to automatycznie zostanie utworzona
dodatkowa grupa jednoczesności zawierająca te emitory.

3.4

Podokresy

Tworzenie podokresów pracy emitorów

EK100w - Instrukcja użytkownika

Podokresem pracy emitorów nazywamy sposób pracy układu emitorów pracujących jednocześnie

z określonymi parametrami  wyrzutu substancji oraz wielkością emisji. Program EK100W wymaga
utworzenia podokresów  dla każdej substancji,  dla której mają być obliczane  stężenia maksymalne
i częstości przekroczeń. Podokresy tworzone są dla wybranego okresu obliczeniowego,  niezależnie
dla poszczególnych substancji. Ilość  podokresów jest  praktycznie nieograniczona, ale mocno
wpływa na czas trwania obliczeń.
Program udostępnia kilka sposobów tworzenia podokresów.  Wszystkie one dostępne są w oknie
dialogowym otwieranym poleceniem  Podokresy.

Przycisk <Ze wsparciem grafiki> otwiera okno pozwalające na tworzenie podokresów z
wykorzystaniem graficznej prezentacji grup jednoczesności.

Menu okna otwieranego przyciskiem <Ze wsparciem grafiki> :

Polecenia:

Plik | Kolejna substancja
Przejście do tworzenia podokresów dla kolejnej substancji z grupy wcześniej wybranych.

Plik | Drukuj
Wydruk ekranu na drukarkę.

Plik | Zamknij
Powrót do dialogu [Podokresy].

Opcje | Z emisją
Wariant  reprezentowany jest przez prostokąt, którego długość i wysokość przedstawia
odpowiednio  względną długość  czasu pracy i wielkość emisji. Wariant należy do danej grupy
jednoczesności  jeśli prostokąt jest  wypełniony.

Obsługa menu

Opcje | Bez emisji
Wariant jest reprezentowany przez kółko i odcinek, którego długość odpowiada względnej
długości czasu pracy. Wariant należy do danej grupy jednoczesności jeśli kółko jest wypełnione.

Kolejna
Przejście do następnej grupy jednoczesności.

Wcześniejsza
Powrót do poprzedniej grupy jednoczesności.

Podokresy
Tworzenie podokresów z utworzonych grup jednoczesności.

Skasowane
Odzyskanie wariantów, którym wyzerowano czas pracy

Każda grupa zawiera tylko te emitory, które emitują wybraną substancję (informacja
o aktualnej  substancji, okresie obliczeniowym i numerze grupy jednoczesności  znajduje się w
tytule okna). W oknie tym można używać prawego i lewego przycisku myszki.
Naciśnięcie  lewego przycisku na danym wariancie powoduje  dołączenie go do danej grupy
jednoczesności,  a jeśli  ten wariant jest  już dołączony to otwiera się okienko  umożliwiające zmianę
czasu pracy  wariantu w tej grupie jednoczesności. Naciśnięcie  prawego przycisku na danym
wariancie powoduje usunięcie  go z danej grupy jednoczesności,  jeśli  do niej należał,
a jeśli nie należał otwiera się okienko umożliwiające zmianę czasu pracy wariantu
(np. wyzerowanie).
Zmiany te dotyczą tylko grup jednoczesności  dla wybranej substancji. Warianty,  których czasy
pracy zostały wyzerowane  mogą zostać odzyskane dzięki poleceniu Skasowane.
Rozważmy przykład:

Emitor posiada dwa warianty  pracy, w obu parametry wyrzutu gazów są zbliżone  i emisja w
pierwszym wariancie jest większa o 20% od emisji w drugim. Z pewną dokładnością można
przyjąć do obliczeń jeden wariant pracy tego emitora: wariant pierwszy, przy czym jego
czas pracy = czas wariantu 1 + czas wariantu  2. W tym celu należy powiększyć czas pracy
pierwszego emitora o czas pracy  drugiego, a ten drugi czas wyzerować. Osiągnięta w ten
sposób redukcja wariantów  może doprowadzić  do zmniejszenia ilości podokresów  i w
efekcie do skrócenia czasu obliczeń. Należy pamiętać, że te modyfikacje nie powodują
zmiany wprowadzonego w opcji podawania  danych czasu  pracy wariantu, nie będą też
automatycznie przeniesione  na inne substancje.

Jeśli ostatecznie akceptujemy istniejące  grupy jednoczesności  pracy emitorów to możemy przejść
do utworzenia z nich podokresów.  Następuje to po wyborze z menu polecenia  Podokresy.
Na makiecie wyrysowane są teraz  warianty pracy emitorów należące do pierwszej grupy
jednoczesności  wraz z pionowymi liniami określającymi  sposób  podzielenia  tej grupy na
podokresy. W oknie tym jak poprzednio istnieją dwa  sposoby reprezentacji  wariantów, zmieniły
się jednak znaczenia  prawego i lewego przycisku myszki:

naciśnięcie lewego przycisku na pewnym wariancie powoduje jego oznaczenie (wypełnienie
prostokąta lub kółka). Ponowne naciśnięcie lewego przycisku powoduje usunięcie
oznaczenia.

naciśnięcie prawego przycisku na pewnym wariancie powoduje taką zmianę czasów
oznaczonych wariantów aby ich końce pokryły się z końcem tego wariantu. Operacja ta
może prowadzić do redukcji liczby podokresów.

Powyższe zmiany można anulować  korzystając z polecenia  Anuluj, jednak tylko tak długo jak
jesteśmy na danej grupie jednoczesności.  Do zapisania proponowanych  podokresów  służy
polecenie Plik | Zapisz podokresy .
Po jego wybraniu  następuje zapisanie podokresów  (dla aktualnej  substancji)  określonych w
poszczególnych grupach jednoczesności.

EK100w - Instrukcja użytkownika

Przycisk <Edycja podokresów> otwiera dialog pozwalający na tworzenie i modyfikację
podokresów.

W tym dialogu użytkownik nie korzysta z grup jednoczesności pracy emitorów, lecz sam ustala
skład każdego podokresu wprowadzając czas jego trwania i odpowiednie pary emitor-wariant.

Pola dialogu:

Numer podokresu - numer edytowanego podokresu.
Czas trwania

- czas trwania podokresu w godzinach

Emitor-Wariant

- lista par (emitor, wariant) wchodzących w skład podokresu

Numer emitora

- lista zawierająca emitory emitujące wybrane substancje, z niej należy
wybrać emitor, który ma zostać dodany do podokresu.

Numer wariantu

- lista zawierająca warianty wybranego emitora, w których emitowana jest
wybrana substancja, z niej należy wybrać wariant, który ma zostać dodany do
podokresu.

Przyciski:

<Dopisz >

- włączenie pary (Numer emitora, Numer wariantu) do podokresu.

<Usuń >

- usunięcie wybranego emitora z listy Emitor-Wariant.

<Nowy>

- przejście do tworzenia nowego podokresu.

<Kontrola czasu> - porównanie czasu trwania podokresu i czasów pracy wchodzących w jego

skład emitorów.

<Kolejna substancja> - przejście do tworzenia podokresów dla następnej wybranej substancji.

Przycisk <Jeden podokres> pozwala na tworzenie  jednego podokresu dla wybranej substancji. W
skład tego podokresu wejdą wszystkie emitory, które emitują daną substancję.  Za czas trwania
podokresu przyjmowany jest maksymalny z czasów  pracy emitorów, przy czym czas pracy danego
emitora jest  sumą czasów pracy wszystkich wariantów emitujących  daną substancję.  Dla
ustalonego  emitora przyjmowana jest emisja  maksymalna z emitora.

Przycisk <Kopiowanie  podokresów> pozwala na utworzenie podokresów dla wybranej substancji
poprzez skopiowanie podokresów  utworzonych wcześniej  dla innej substancji. Wymaga się jednak
aby obie substancje  były emitowane przez te same emitory i w tych samych wariantach
(sprawdzenie  jest automatyczne).

3.5

Obliczenia

Obliczenia:

Zakres obliczeń
Wybór instalacji do obliczeń
Stężenia maksymalne...

Obsługa menu

Stężenia średnioroczne...
Opad pyłu...
Emisja graniczna O

Projektowanie

Zakres obliczeń ustalony może być:

w oparciu o warianty - o oddziaływaniu danego emitora decyduje wariant o największym Smm,
zakres obliczeń dla danej substancji określony jest przez sumę Smm wszystkich emitujących je
emitorów.

z podokresów – zakres obliczeń dla danej substancji ustalony jest w oparciu o podokresy
utworzone dla tej substancji, wybierany jest podokres najgorszy.

Przycisk <Zakresy obliczeń> otwiera dialog, który w górnej części zawiera listę wszystkich
substancji, dla których możemy wykonać obliczenia. Należy wybrać substancje  i nacisnąć
przycisk  <Obliczenia>. Wyniki obliczeń  umieszczone zostaną na liście w dolnej  części dialogu.
Zawiera ona nazwę substancji,  nr CAS, wartość

Smm, wartość 0.1*D1 i zakres obliczeń.

Z lewej strony  pojawia się przycisk <Wydruk> umożliwiający wydrukowanie  prezentowanej listy
substancji na drukarkę lub do zbioru tekstowego. Podwójne „kliknięcie"  lewym przyciskiem
myszy na podświetlanej  substancji spowoduje  wyświetlenie w górnej części dialogu listy
emitorów emitujących  wybraną substancję. Dla każdego emitora podana będzie wartość Smm,
Xmm, stan atmosfery i prędkość wiatru dla których osiągnięto prezentowaną  wartość Smm.
Dodatkowo podawana  jest efektywna wysokość emitora uwzględniająca  obliczoną wartość
wyniesienia. Przycisk <Powrót> przywróci listę  substancji i pozwoli na kolejne  obliczeni a.

Wyniki obliczeń stężeń maksymalnych, średniorocznych  oraz opadu pyłu zapisywane są do
zbiorów wyników, których identyfikatory należy podać  w dialogu otwieranym  po wyborze rodzaju
obliczeń. W dialogu tym dostępne do edycji jest dwuznakowe pole
w nazwie zbioru wyników.
Nazwa zbioru wyników składa się z następujących  elementów:

jednoliterowy identyfikator rodzaju obliczeń (M - dla stężeń maksymalnych, R - dla stężeń
średniorocznych, D - dla opadu pyłu),

dwuznakowe pole określające numer zbioru wyników

(przyjęto zasadę, że w przypadku obliczeń modelem podstawowym numery zbiorów
wyników muszą się zawierać w przedziale od 1 do 50, a dla obliczeń modelem
poszerzonym w przedziale od 51 do 99),

identyfikator bieżącego obiektu,

rozszerzenie .DBF.
np. nazwa M51DEMO.DBF określa zbiór wyników dla obliczeń stężeń maksymalnych i
częstości przekroczeń modelem poszerzonym.

Istniejące zbiory wyników pokazane są na ekranie. Wybór  i zaakceptowanie takiego zbioru
wyników spowoduje pojawienie  się dialogu z pytaniem czy bieżące wyniki mają być dopisywane
do tego zbioru czy też zbiór ma zostać utworzony na nowo. Sytuacja taka najczęściej  pojawia się
w momencie restartu obliczeń.
Po ustaleniu zbioru wyników otwierany jest dialog  [Wybór zestawu substancji  do obliczeń].
Należy tu dokonać wyboru substancji oraz, korzystając z przycisku <Punkty>, ustalić zbiory
punktów dla których zostaną wykonane obliczenia. Domyślnie, każda substancja liczona jest na
zbiorach punktów przypisanych  do niej w poleceniu Dane | Siatki  obliczeniowe.

Wybór instalacji do obliczeń pozwala na zdefiniowanie  instalacji,  dla której będą wykonywane
obliczenia. Emitory spoza wybranej instalacji nie będą brane pod uwagę w obliczeniach.
Zbiory wyników obliczeń wykonywanych  dla specyficznych instalacji są zapisywane do osobnych
podkatalogów oznaczanych  0001, 0002, itd. wg kolejności  tworzenia instalacji.  Przy wyborze do
obliczeń grupy emitorów nienależących do żadnej instalacji  wyniki zapisywane są w podkatalogu
inst0000.

EK100w - Instrukcja użytkownika

· Stężenia maksymalne, percentyle i częstości przekroczeń

Obliczenia  te są możliwe tylko dla tych substancji,  dla których wcześniej  utworzono podokresy
obliczeniowe  na ustalony (Plik | Okres) okres obliczeniowy. Jeśli chcemy wykonać analizę np.
tylko dla „zimy" to powinniśmy założyć podokresy dla tego okresu. Ponadto wymaga się aby dla
odpowiednich okresów  obliczeniowych określone były, zgodne z modelem obliczeniowym,  róże
wiatrów. Obliczenia można wykonać dla wszystkich podokresów (domyślnie) lub dla wybranych
podokresów. Numery tych podokresów (od - do) należy podać w dialogu [Wybór zestawu
substancji  do obliczeń]  po zaznaczeniu pola Wybrane podokresy ( x ).
W przypadku wykonywania  obliczeń modelem poszerzonym  przed przejściem  do obliczeń
otwierany jest  dialog [Model poszerzony, współczynniki  do obliczeń, w którym należy określić
współczynniki potrzebne w tym modelu (podstawa  inwersji, zasięg obliczeń, pochłanianie  przez
podłoże, przemiany  fizyko-chemiczne, wymywanie). Program podpowiada  wartości tych
współczynników dla SO2, CO i pyłu ogółem, dla innych substancji  użytkownik musi wprowadzić
odpowiednie  dane, w przeciwnym razie
w obliczeniach przyjęte  zostaną zerowe wartości  tych współczynników.

· Stężenia średnioroczne

Do wykonania tych obliczeń wymagane jest określenie róży wiatrów dla roku. Podobnie jak
w przypadku stężeń maksymalnych obliczenia modelem poszerzonym wymagają wprowadzenia
odpowiednich współczynników.

· Opad pyłu

Do wykonania tych obliczeń wymagane jest określenie róży wiatrów dla roku. Program EK100W
nie daje możliwości wykonania obliczeń opadu pyłu modelem poszerzonym.

3.5.1

Projektowanie

Polecenie to daje możliwość:

określenia emisji granicznej dla zespołu emitorów z uwzględnieniem udziału
poszczególnych emitorów w wielkości stężenia wynikowego i z uwzględnieniem preferencji
projektanta.

określenia takich warunków emisji substancji (parametry wyrzutu gazów, wymagany
stopień redukcji), które zapewnić powinny utrzymanie stężeń w normie.

Po wyborze polecenia:
Projektowanie | Stężenia maksymalne lub Projektowanie | Opad pyłu pojawi się menu:

Projektowanie odbywa się na kopii bazy danych utworzonej w tym samym katalogu co baza
podstawowa (do identyfikatora obiektu dodany jest znak $). Użytkownik może zmieniać:

parametry emitorów (wysokość, typ, współrzędne),

parametry wyrzutu gazów (prędkość, temperatura),

wartość emisji.

Po wykonaniu projektowania należy dla wybranego wariantu końcowego wykonać obliczenia
sprawdzające. Jest to konieczne, gdyż zmiana parametrów emitorów powoduje zmianę warunków

Obsługa menu

rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń. W związku z tym może się zdarzyć, że maksymalne wyniki
stężeń i opadu pyłu pojawią się w innych punktach obliczeniowych i mogą być wyższe od
wartości normatywnych.

· Projektowanie dla stężeń maksymalnych

Polecenia dostępne na menu:

Plik | Wyniki
ustalenie zbioru wyników, utworzenie i otwarcie zbioru z przekroczeniami (nazwa zbioru
z przekroczeniami powstaje przez z amianę litery M w nazwie zbioru wyników na literę X)

Plik | Substancje
ustalenie substancji do projektowania (jedna spośród substancji występujących w zbiorze
punktów z przekroczeniami)

Plik | Praca  od początku
umożliwia:
˙ utworzenie na nowo kopii zbiorów danych
˙ odtworzenie pierwotnej  wartości wielkości emisji (podawanej  w wariantach  pracy emitorów)
dla wszystkich zanieczyszczeń. Parametry wyrzutu gazów i fizyczne parametry  emitorów
pozostają  niezmienione. Dodatkowo usuwane są wszystkie pliki zawierając e punkty z
przekroczeniami tj. zbiory o nazwie postaci X??id. bazy.dbf
˙ odtworzenie pierwotnej  wartości emisji (podawanej w wariantach  pracy emitorów) tylko dla
projektowanej substancji. Parametry wyrzutu gazów i fizyczne parametry  emitorów pozostają
niezmienione.

UWAGA!
Dotychczasowe zmiany tracone są bezpowrotnie. Ponadto pierwszą opcję należy koniecznie
wykonać jeśli w bazie podstawowej( bez $) dokonano zmian mających wpływ na wartości

EK100w - Instrukcja użytkownika

stężeń maksymalnych i częstości przekroczeń. W takiej sytuacji samo zaktualizowanie  wartości
emisji(  opcja druga i trzecia  ) może prowadzić do poważnych błędów wykonywanej  analizy(
np. pominięcia nowych punktów w których pojawiły  się przekroczenia).

Plik | Komplet wyników
prezentacja kompletu wyników (zbiór z przekroczeniami) dla wybranej substancji

Plik | Opcje pracy
umożliwia ustawienie pewnych ogólnych założeń dotyczących sposobu projektowania np. czy
zmiana emisji w podokresie ma być przeniesiona na pozostałe podokresy w których występuje
projektowany wariant pracy emitora?

Dokładne informacje znajdziesz w "Opcje pracy".

Plik | Zamknij
zamknięcie bieżącego okna i powrót do poprzedniego menu, ale nadal pozostajemy w trybie
projektowania tzn. otwarta i aktywna jest kopia bazy danych. W szczególności pozwala to
wykonać nową pełną analizę dla danych po projektowaniu.

Przelicz | Aktualny punkt
przeliczenie bieżącego punktu uwzględniające zmiany parametrów emitorów i wielkości
emisji, jeśli takie zmiany zadano.

Przelicz | Wszystkie punkty
przeliczenie bieżącej substancji na wszystkich punktach, w których były przekroczenia.

Przelicz | Automat
przeliczenie bieżącego punktu przy zadanych krokach zmian aż do dobrania wartości
spełniających normę dla stężeń lub do wyczerpania możliwości zmian

Raporty | Zmiany emisji
wydruk parametrów emitorów, parametrów wyrzutu gazów i wielkości emisji, które uległy
zmianie w trakcie projektowania.

Raporty | Zmiany na emitorach
wydruk informacji o zmianach na wybranych emitorach. Opcja ta nie jest dostępna
w projektowaniu emisji graniczne j.

Zawartość ekranu po ustaleniu zbioru punktów z przekroczeniami i wybraniu substancji:
˙ nazwa zbioru punktów z przekroczeniami,
˙ kod i nazwa substancji,
˙ dopuszczalne wartości  stężeń dla obszaru,
˙ współrzędne  liczonego punktu,
˙ podokresy obliczeniowe,
˙ wartość stężenia  i percentyla w liczonym punkcie,
˙ lista emitorów wraz  z ich udziałem  w stężeniu na liczonym punkcie, obok numeru emitora, w
nawiasie  podany jest numer wariantu odpowiadający  bieżącemu podokresowi,
˙ emisja (aktualna, końcowa,  krok) dla wybranego emitora,
˙ ramka "Parametry  emitora" zawierająca parametry fizyczne i parametry  wyrzutu gazów w
aktualnym podokresie.

Przekroczenia wielkości normatywnych sygnalizowane są czarną ramką wokół pola
zawierającego tę wartość. Jak długo one występują  program nie pozwala przejść  do kolejnego
punktu obliczeniowego,  istnieje natomiast możliwość zmiany bieżącego podokresu. W tym
celu należy wybrać odpowiedni podokres i zatwierdzić  ten wybór naciskając <Enter>.

Obsługa menu

Obliczenia na danym punkcie kontynuowane są do momentu spełnienia warunku:

(Y) Sm (99.8/99.7) <= D1

Można je wykonywać na dwa sposoby:
˙ zmieniamy wartości  emisji lub parametry wybranych emitorów i z menu wybieramy
przeliczenie aktualnego punktu  (F2). Bieżący  punkt liczony  jest we wszystkich podokresach
których dotyczą zmiany. Jeśli obliczenia zostaną przerwane to pozostajemy  na liczonym
punkcie ale poszczególne  elementy makiety zostaną ukryte (brak możliwości  wyświetlenia
aktualnego stężenia  i częstości).  Obliczenia mogą zostać  wznowione przez naciśniecie F2
˙ podajemy wartość końcową oraz krok zmian emisji lub wysokości dla wybranej grupy
emitorów, a następnie  z menu wybieramy przeliczanie automatyczne (F3). Przeliczany będzie
bieżący podokres  tak długo aż percentyl 99.8/99.7  spadnie poniżej  wartości normatywnej lub
wyczerpie się możliwość  zmian. Następnie punkt zostanie przeliczony we wszystkich
podokresach  których dotyczyły zmiany. Przerwane obliczenia można wznowić przez
naciśniecie F2.
Jeśli po przeliczeniu  okaże się, że warunek (Y) jest spełniony to nastąpi  automatyczne przejście
do punktu, w którym nie są spełnione  wartości dopuszczalne. W takiej  sytuacji program
zatrzyma się i będzie wymagał zmiany parametrów  emitorów lub wartości emisji w celu
dokonania obliczeń.

UWAGA:
Krok zmian powinien być zawsze dodatni. Kierunek zmian określony jest przez relację między
wielkością aktualną i końcową. Jeśli wielkość końcowa jest większa to wielkość aktualna
będzie powiększana z krokiem, w przeciwnym razie będzie pomniejszana.

· Projektowanie Opadu Pyłu

Podobnie jak w przypadku „Projektowania Stężeń Maksymalnych" na początku ustalamy zbiór
punktów z przekroczeniami i pył do projektowania.

EK100w - Instrukcja użytkownika

Po ustaleniu tych danych na ekranie powinny się znajdować:

nazwa zbioru punktów z przekroczeniami,

kod i nazwa pyłu,

dopuszczalne wartości opadu,

współrzędne liczonego punktu,

wielkość opadu na liczonym punkcie,

lista emitorów wraz z ich wkładem w opad na liczonym punkcie,

lista wariantów emitora wybranego z listy emitorów oraz dla ustalonego wariantu emitora
wybranego z listy:

ramka „Redukować  ładunek", w której określamy czy, korzystając z przeliczania
automatem, uwzględniać  krok zadany na poszczególnych frakcjach,  czy też krok dla
ładunku sumarycznego;  domyślnie ustawione  są zmiany na ładunku sumarycznym.

ładunek (aktualny, końcowy, krok),

lista frakcji,

ramka „Parametry emitora" zawierająca parametry fizyczne i parametry wyrzutu gazów dla
wybranego emitora.

Obliczenia na danym punkcie kontynuowane są do momentu, gdy wartość opadu spadnie
poniżej wartości normatywnej i mogą być wykonywane na dwa sposoby:

zmieniamy wartość ładunku (sumarycznego lub na poszczególnych frakcjach) lub parametry
wybranych emitorów i z menu wybieramy przeliczenie aktualnego punktu (F2 lub Przelicz |
Aktualny punkt).

podajemy wartość końcową oraz krok zmiany ładunku (sumarycznego lub na
poszczególnych frakcjach)  lub parametry emitorów, a następnie z menu wybieramy
przeliczenie automatyczne (F3 lub Przelicz | Automat). Obliczenia  będą kontynuowane  tak
długo, aż opad pyłu spadnie poniżej  wartości normatywnej lub wyczerpie się możliwość
zmian. Przerwane  obliczenia możemy wznowić przez naciśnięcie F3 lub F2.

Po uzyskaniu  spełnienia warunku  normatywnego na danym punkcie możemy przejść do punktu
kolejnego naciskając  F2. Jeśli są jeszcze punkty  w których opad pyłu przekracza  normę, to
program zatrzyma się i będzie wymagał zmiany wartości  ładunku lub parametrów emitorów.

Po opuszczeniu  makiety projektowania nadal pozostaje otwarta baza z $ (kopia bazy
podstawowej),  dlatego można wykonać nową pełną analizę dla obiektu o zmienionych  danych.
Jest to konieczne , jeśli w trakcie projektowania zmieniane były parametry wyrzutu gazów lub
parametry fizyczne emitora.  Wyniki nowych obliczeń mogą wejść do „wtórnego" projektowania,
jednak w tym wypadku nie jest tworzona kopia bazy z $. Jeśli chcemy powrócić do bazy
podstawowej (tej bez $) musimy ją otworzyć korzystając z polecenia  Plik | Otwórz na głównym
menu.

Dostępne  na menu projektowania polecenie Plik | Komplet wyników  należy wykorzystywać
tylko po uprzednim przeliczeniu  wszystkich punktów  w zbiorze  przekroczeń (polecenie Przelicz |
Wszystkie  punkty), w przeciwnym razie na wydruku mogą znajdować się nieaktualne  wyniki,
gdyż po zmianie emisji lub innych parametrów nie przeliczono wszystkich punktów.

3.6

Wydruki

Menu polecenia wydruki:

Obsługa menu

Każde z dostępnych na menu poleceń pozwala skierować wydruk na drukarkę, do zbioru lub na
ekran.

Polecenia:

Parametry | Substancji
Wydruk substancji wraz z odpowiednimi wartościami normatywnymi (D1, Da dla obszaru i
obszarów specjalnie chronionych).

Parametry | Instalacje
Wydruk danych instalacji.

Parametry | Emitorów
Wydruk parametrów fizycznych wprowadzonych emitorów.

Parametry | Frakcji | wg emitorów
Wydruk emitorami wprowadzonych frakcji pyłu (pył ogółem, ołów, kadm).

Parametry | Frakcji | wg substancji
Wydruk pyłami wprowadzonych na poszczególnych emitorach frakcji.

Podokresy
Wydruk podokresów utworzonych dla poszczególnych zanieczyszczeń.

Emisja | wg emitorów
Wydruk parametrów wariantu (temperatur a spalania, prędkość wyrzutu gazów, czas
w rozbiciu na okresy obliczeniowe), substancje wraz z emisją na wariant dla wybranych emitorów.

Emisja | wg substancji
Wydruk wielkość emisji wybranych substancji wraz z czasem emisji.

Emisja | w podokresach
Wydruk wielkości emisji wybranych substancji w utworzonych dla nich podokresach.

Emisja | ładunek | na emitorze
Wydruk wielkość emisji (w Mg) na poszczególnych emitorach. Dla pyłów w rozbiciu na pył
zawieszony i pył ogółem.

Emisja | ładunek | na substancję
Wydruk sumarycznego ładunku poszczególnych substancji dla zespołu emitorów.

Obsługa menu

Jeżeli maksymalna wartość stężenia  1-godzinnego dla danej substancji przekracza  10% wartości
dopuszczalnej, wówczas pojawia się komunikat powiadamiający,  że obliczenia  stężeń
średniorocznych  są wymagane.
Jeżeli obliczenia wykonywane  były dla wybranej instalacji na raporcie  podawane jest oznaczenie
tej instalacji.

Raporty | Przekroczenia
Określenie punktów, dla których wartości percentyla, częstości przekroczeń, stężenia
średniorocznego lub opad pyłu przekraczają dopuszczalne normy.

Raporty | Przedział
Określenie punktów, dla których wartości stężeń, częstości przekroczeń lub opad pyłu zawierają
się w założonym przedziale wartości.

Raporty | Komplet
Przegląd kompletu wyników obliczeń.

Istnieje możliwość  wydruku części prezentowanych na ekranie wyników. W tym celu należy przed
użyciem przycisku <Wydruk>  zaznaczyć fragment do wydruku. Do zaznaczenia wybranego
fragmentu można użyć myszy lub strzałek i klawisza  Spacji (po wcześniejszym naciśnięciu
klawiszy Shift-F8).

Jeżeli zbiór wyników zawiera dużą ilość pozycji i nie mieści się w buforze prezentacji wtedy obok
przycisku <Wydruk> pojawią się przyciski

umożliwiające przeglądanie całości wydruku.

Document Outline