Mowa psiego ciała

Psy posiadają niezwykłą zdolność komunikowania się z ludźmi. Jednak język ich ciała znacznie różni się od

naszego. Przypisywanie psu cech ludzkich jest częstym błędem, popełnianym przez sporą grupę właścicieli. Aby

dobrze zinterpretować sygnały wysyłane nam przez naszego pupila, należy bacznie go obserwować.

Pewność siebie i agresja

Zwierzę stara się wyglądać na większe i silniejsze, niż jest w rzeczywistości. Jego ogon i uszy są postawione

wysoko. Sierść na grzbiecie i wokół szyi jeży się. Klatka piersiowa wysunięta jest do przodu, a pies stoi

wyprostowany. Może także powoli poruszać ogonem i warczeć. Pies przyjmuje taką postawę, by odstraszyć

przeciwnika lub pokazać gotowość do rozpoczęcia ataku.

Uległość

Chcąc ukazać uległość wobec pana czy innego psa, zwierzę kuli się, stara się udawać jak najmniejsze. Często

podchodzi z boku do drugiego osobnika, przyjmując jak najniższą postawę. Ogon jest położony poniżej linii

grzbietu, może nim machać z zapałem. Może starać się także polizać kąciki warg (u psa) lub ręce (u człowieka).

Jeśli zauważy, że to zachowanie nie przyniosło mu przychylności drugiej strony, kładzie się na grzbiecie,

odsłaniając najbardziej wrażliwe części ciała. Tym samym daje do zrozumienia całkowitą uległość i poddanie się.

Niepewność

Kiedy nasz czworonóg czuje się niepewny, często liże się po nosie. Jest to reakcja na nowe otoczenie lub osobę,

która do tej pory nie była mu znana.

Zachęta do zabawy

Pies, który chce się bawić, unosi do góry jedną przednią łapę, bądź kładzie się na przednich łapach, trzymając w

górze resztę ciała. Jego ogon merda energicznie podniesiony ku górze. Skacze, czasem biega i szczeka, by zwrócić

na siebie naszą uwagę lub przynosi ulubioną zabawkę.

!reklama!

Ogon

Machanie ogonem jest najbardziej charakterystycznym i najbardziej powszechnym zachowaniem psa. Jednak

wyraża nie tylko zadowolenie, ale i inne uczucia, co zależy od częstotliwości machania i pozycji ogona.

Machanie ogonem:

• luźny ogon, entuzjastyczne ruchy – przyjazne nastawienie, zadowolenie;

• intensywne ruchy, obejmujące zad – uległość;

• ogon sztywny na linii grzbietu, wolne ruchy – złość;

• puszczony ogon, sztywne ruchy – niepokój, zdenerwowanie, chęć uzyskania przychylności drugiego osobnika;

• ogon podwinięty między tylnymi nogami – strach;

• ogon trzymany 45 stopni poniżej linii grzbietu lub nieco powyżej – zainteresowanie i czujność.

Uszy

• postawione – czujność, uważny słuch;

• skierowane do tyłu lub miękko leżące na głowie – odczuwana przyjemność, uległość lub strach;

strona 1 / 3

• postawione do przodu, płasko przyciśnięte do głowy – agresja, gotowość do ataku.

Oczy

W grupie psów poprzez samo spojrzenie przywódca może utrzymać kontrolę nad swoim podwładnym. Wzrok

między dwoma osobnikami jest utrzymywany dopóty, dopóki jeden z nich nie odwróci go i nie spuści głowy, bądź

nie nasili gróźb skierowanych ku drugiemu i zaatakuje. Ludziom nie wolno utrzymywać kontaktu wzrokowego z

psem, który jest zdenerwowany. Może on to odebrać jako prowokację i zaatakować. Natomiast łagodny kontakt

wzrokowy może wzmocnić relacje między człowiekiem a jego czworonogiem.

Wyraz oczu:

• luźne powieki – odczuwanie przyjemności, uległość;

• oczy szeroko otwarte – agresja, złość.

Pysk

• otwarty pysk, zęby odsłonięte w szerokim grymasie – uległość;

• wargi napięte, skóra na nosie zmarszczona, odsłonięte siekacze – agresja, pewność siebie;

• wargi ściągnięte do tyłu, odsłonięte wszystkie zęby, warczenie – agresja spowodowana strachem.

Zachowania uspokajające

Czasami, kiedy złościmy się na naszego pupila, może wydawać się, że nic do niego nie dociera, że wcale nas nie

słucha albo, że się na nas obraził. Jednak jest to bardzo mylne odebranie wysyłanych przez niego komunikatów.

Psy poprzez niektóre swoje sygnały próbują uspokoić człowieka, jednak my, nie rozumiejąc tego, stajemy się

jeszcze bardziej zdenerwowani. Należy dokładnie poznać, w jaki sposób nasz czworonóg będzie starał się uniknąć

naszej złości i uspokoić nas.

Sygnały uspokajające

• odwrócenie głowy – próba uspokojenia w stresującej sytuacji;

• odwrócenie się – uspokojenie podczas wyczucia zdenerwowania;

• zastygnięcie w bezruchu, powolne poruszanie się – próba uspokojenia właściciela, podczas gdy np. próbuje

przywołać psa do siebie zdenerwowanym głosem; zachowanie często mylone z nieposłuszeństwem psa i jego

niesubordynacją;

• leżenie na brzuchu – zachowanie ośmielające, pies dominujący zachęca do podejścia drugiego osobnika, który

się go boi;

• ziewanie – zachowanie uspokajające w stresującej sytuacji;

• rozdzielanie – pies podejrzewający zamiar walki między dwoma osobnikami (ludźmi lub psami) stara się do

niej nie dopuścić poprzez rozdzielenie ich swoim własnym ciałem.

Dominacja psa

Musimy pamiętać, że pies nie zawsze będzie chciał się nas słuchać. Z naszej winy może stać się typem dominatora

i narzucać nam np. pory wyjścia na spacer, przyjmowania gości, itp. Z tego właśnie względu nie wolno mu

pozwolić poczuć nad nami władzy. Nie wolno pod żadnym pozorem całować psa w pysk, gdyż jest to zachowanie

młodego szczeniaka, który okazuje uległość wobec matki czy innych starszych psów. Należy natomiast jak

najczęściej patrzeć na psa z góry, stawać tuż nad nim, by wiedział, że to my jesteśmy przywódcą domowego

„stada”, a on ma w nim wyznaczone już przez nas niższe miejsce.

Jeśli nastąpiła sytuacja przejęcia przez psa władzy, bardzo pomocny okaże się doświadczony treser. Możemy

także sami spróbować „wyrzucić go” ze stada na krótki okres czasu. Należy wtedy psa ignorować, nie wolno go

chwalić, ani karać. Musimy udawać, że go nie ma. Jeśli do tych zasad zastosują się wszyscy domownicy, pies po

pewnym czasie stanie się bardziej uległy, będzie chciał wrócić do swojego „stada”.

strona 2 / 3

Dobrze wiedzieć, że psy bardzo szybko uczą się języka ludzkiego ciała. Dobrze zsocjalizowane z ludźmi od

wieku szczenięcego będą wiedziały, że niektóre zachowania ludzkie, które w ich języku są agresywnymi, w naszym

oznaczają przyjazne. Musimy jednak pamiętać, że bić psa nie wolno, ponieważ to kary fizyczne wywołują w nim

właśnie agresję.

strona 3 / 3