Maj 2005

^ìíç`^a

OMMS

Podręcznik adaptacyjny

∆

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Wszystkie prawa zastrzeżone

Ta publikacja, lub żadna jej część, nie może być reprodukowana w żadnej formie, żadną metodą, oraz w żadnym celu.

AUTODESK, INC., DOSTARCZAJĄC PRODUKT „TAKI JAKI JEST“ NIE UWZGLĘDNIA REKLAMACJI I NIE UDZIELA GWARANCJI,
ZARÓWNO WYRAŻONYCH JAK I SUGEROWANYCH, DOTYCZĄCYCH OGÓLNEGO PRZEZNACZENIA LUB PRZYDATNOŚCI
DOSTĘPNYCH MATERIAŁÓW DO OKREŚLONYCH CELÓW.

W ŻADNYM WYPADKU AUTODESK, INC. NIE PRZYJMUJE ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA SZKODY, RÓWNIEŻ PRZYPADKOWE
I EWENTUALNE SKUTKI UBOCZNE MAJĄCE ZWIĄZEK LUB MOGĄCE WYNIKAĆ Z ZAKUPU LUB KORZYSTANIA Z NINIEJSZYCH
MATERIAŁÓW. JEDYNĄ I WYŁĄCZNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ JAKĄ PRZYJMUJE AUTODESK, INC., NIEZALEŻNIE OD FORMY
DZIAŁANIA, JEST TO, ŻE NIE PRZEKROCZY CENY ZAKUPU PRZEDSTAWIONYCH TUTAJ MATERIAŁÓW.

Autodesk, Inc. zastrzega sobie prawo do wprowadzania poprawek i udoskonalania produktów, stosownie do potrzeb. Publikacja ta opisuje stan
produktu w momencie jej wydania i może odbiegać od późniejszych wersji produktu.

Znaki towarowe firmy Autodesk

Poniższe nazwy są zarejestrowanymi znakami towarowymi firmy Autodesk, Inc., w USA i/lub innych krajach: 3D Studio, 3D Studio MAX,
3D Studio VIZ, 3ds max, ActiveShapes, ActiveShapes (logo), Actrix, ADI, AEC-X, ATC, AUGI, AutoCAD, AutoCAD LT, Autodesk,
Autodesk Envision, Autodesk Inventor, Autodesk Map, Autodesk MapGuide, Autodesk Streamline, Autodesk WalkThrough, Autodesk
World, AutoLISP, AutoSketch, backdraft, Biped, bringing information down to earth, Buzzsaw, CAD Overlay, Character Studio, Cinepak,
Cinepak (logo), cleaner, Codec Central, combustion, Design Your World, Design Your World (logo), EditDV, Education by Design,
gmax, Heidi, HOOPS, Hyperwire, i-drop, IntroDV, lustre, Mechanical Desktop, ObjectARX, Physique, Powered with Autodesk
Technology (logo), ProjectPoint, RadioRay, Reactor, Revit, VISION*, Visual, Visual Construction, Visual Drainage, Visual Hydro, Visual
Landscape, Visual Roads, Visual Survey, Visual Toolbox, Visual Tugboat, Visual LISP, Volo, WHIP! oraz WHIP! (logo).

Poniższe nazwy są znakami towarowymi firmy Autodesk, Inc., w USA i/lub innych krajach: AutoCAD Learning Assistance, AutoCAD LT
Learning Assistance, AutoCAD Simulator, AutoCAD SQL Extension, AutoCAD SQL Interface, AutoSnap, AutoTrack, Built with ObjectARX
(logo), burn, Buzzsaw.com, CAiCE, Cinestream, Civil 3D, cleaner central, ClearScale, Colour Warper, Content Explorer, Dancing Baby
(image), DesignCenter, Design Doctor, Designer's Toolkit, DesignKids, DesignProf, DesignServer, Design Web Format, DWF, DWFit,
DWG Linking, DXF, Extending the Design Team, GDX Driver, gmax (logo), gmax ready (logo),Heads-up Design, jobnet, mass,
ObjectDBX, onscreen onair online, Plasma, PolarSnap, Productstream, Real-time Roto, Render Queue, Visual Bridge, Visual Syllabus,
oraz Where Design Connects.

Znaki towarowe firmy Autodesk Canada Co.

Następujące nazwy są zarejestrowanymi znakami towarowymi firmy Autodesk Canada Co. w Stanach Zjednoczonych i/lub Kanadzie i/lub
innych krajach: discreet, fire, flame, flint, flint RT, frost, glass, inferno, MountStone, riot, river, smoke, sparks, stone, stream, vapour, wire.

Następujące nazwy są znakami towarowymi firmy Autodesk Canada Co. w Stanach Zjednoczonych i/lub Kanadzie i/lub innych krajach:
backburner, Multi-Master Editing.

Znaki towarowe innych firm

Wszystkie pozostałe nazwy znaków firmowych, nazwy produktów lub znaki towarowe należą do ich prawnych właścicieli.

Współpraca programistyczna z innymi firmami

Flash

jest

zarejestrowanym znakiem towarowym firmy Macromedia, Inc. w Stanach Zjednoczonych i/lub innych krajach.

International CorrectSpell™ Spelling Correction System © 1995 by Lernout & Hauspie Speech Products, N.V. Wszelkie prawa zastrzeżone.
InstallShield™ 3.0. Copyright © 1997 InstallShield Software Corporation. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kolory PANTONE

wyświetlane w aplikacji oprogramowania lub w dokumentacji użytkownika mogą nie odpowiadać zdefiniowanemu

standardowi PANTONE. Należy zapoznać się z aktualną dokumentacją PANTONE Color Publications w celu odszukania dokładnego koloru.

PANTONE

i inne znaki towarowe Pantone, Inc. są własnością Pantone, Inc. © Pantone, Inc., 2002

Pantone, Inc. jest prawnym właścicielem danych koloru i/lub oprogramowania licencjonowanego dla Autodesk, Inc., dla dystrybucji do wykorzystania
tylko w połączeniu z pewnymi programami Autodesk. PANTONE Color Data i/lub Software nie może być kopiowane na inny dysk lub do pamięci
jeżeli nie stanowi części produktu oprogramowania Autodesk.
Portions Copyright © 1991-1996 Arthur D. Applegate. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Częściowo oprogramowanie bazuje na współpracy z Independent JPEG Group.
RAL DESIGN © RAL, Sankt Augustin, 2002
RAL CLASSIC © RAL, Sankt Augustin, 2002
Reprezentacja kolorów RAL jest wykonana za zgodą RAL Deutsches Institut für Gźtesicherung und Kennzeichnung e.V. (RAL German Institute for
Quality Assurance and Certification, re. Assoc.), D-53757 Sankt Augustin.

Czcionki z biblioteki Bitstream

INSTYTUCJE RZĄDOWE

Korzystnie, kopiowanie lub ujawnianie przez Rząd Stanów Zjednoczonych jest dopuszczone zgodnie z przepisami podanymi w FAR 12.212
(Commercial Computer Software-Restricted Rights) oraz DFAR 227.7202 (Rights in Technical Data and Computer Software).

Spis treści

Rozdział 1

Adaptacja podstawowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1

Przegląd adaptacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
Organizowanie plików programu i plików pomocniczych . . . . . . . . 3

Przegląd organizacji plików . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4
Różne konfiguracje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
Różne katalogi rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7

Adaptowanie szablonu Opublikuj w sieci WWW . . . . . . . . . . . . . 8
Definiowanie poleceń adoptowalnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

Definiowanie poleceń zewnętrznych . . . . . . . . . . . . . . . . 11
Tworzenie aliasów poleceń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Rozdział 2

Rodzaje linii użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17

Przegląd definicji rodzajów linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18
Proste rodzaje linii użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18
Tekst w rodzajach linii użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21
Symbole w rodzajach linii użytkownika. . . . . . . . . . . . . . . . . . 24

Rozdział 3

Wzory kreskowania użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . 27

Przegląd definicji wzorów kreskowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Wzory kreskowania z liniami kreskowanymi . . . . . . . . . . . . . . . 30
Wzory kreskowania z wieloma liniami . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

Rozdział 4

Dostosowanie interfejsu użytkownika. . . . . . . . . . . . . . . . 35

Tworzenie, edytowanie i ponowne używanie poleceń . . . . . . . 53
Odnajdywanie nazw poleceń i łańcuchów szukanych . . . . . . . 54
Kontrolowanie wyświetlania etykiet polecenia . . . . . . . . . . . 58

Adaptacja pasków narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62

Tworzenie i edycja pasków narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Tworzenie i edycja przycisków paska narzędzi . . . . . . . . . . . 66
Dodawanie lub przełączanie kontrolek paska narzędzi . . . . . . . 68

Tworzenie menu rozwijalnego i menu kursora . . . . . . . . . . . . . . 70

Tworzenie menu rozwijalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71
Tworzenie menu podręcznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72
Tworzenie podmenu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75
Odwołania do menu rozwijalnego lub menu kursora . . . . . . . 76
Wymiana i wstawianie menu rozwijalnych . . . . . . . . . . . . 78

Dodawanie klawiszy skrótów i tymczasowego nadpisania

klawiszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81

Adaptacja przestrzeni roboczych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
Adaptacja przycisków myszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93

Akceptowanie wpisanych współrzędnych w menu

przycisku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94

Tworzenie komunikatów pomocy linii stanu . . . . . . . . . . . . . . . 95
Wczytywanie pliku AutoLISP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95
Adaptowanie klasycznych elementów interfejsu . . . . . . . . . . . . 96

Tworzenie menu pulpitu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Adaptacja przycisków pulpitu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Tworzenie menu ekranowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Tworzenie menu piktogramowego . . . . . . . . . . . . . . . . 101

Tworzenie makr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103

Stosowanie specjalnych znaków kontrolnych w makrach . . . . 105
Zatrzymanie w celu wprowadzenia danych wejściowych

użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107

Międzynarodowa obsługa makr . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108
Powtarzanie poleceń w makrach . . . . . . . . . . . . . . . . . 108
Używanie trybu wyboru pojedynczego obiektu w makrach . . . 109
Stosowanie makr do zamiany elementów interfejsu

użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110

Stosowanie wyrażeń warunkowych w makrach . . . . . . . . . . 111
Używanie języka AutoLISP w makrach . . . . . . . . . . . . . . 112

Rozdział 5

DIESEL . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115

Adaptowanie linii stanu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 116

Zmienna systemowa MODEMACRO . . . . . . . . . . . . . . . 116
Ustalanie wartości zmiennej systemowej MODEMACRO . . . . . 116
Ustawianie MODEMACRO za pomocą AutoLISP . . . . . . . . . 118

Wyrażenia języka DIESEL w makrach . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Katalog funkcji języka DIESEL . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123

Komunikaty błędu języka DIESEL . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 130

Rozdział 6

Slajdy i skrypty poleceń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131

Tworzenie slajdów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132

Przegląd slajdów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Przeglądanie slajdów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Tworzenie i przeglądanie bibliotek slajdów . . . . . . . . . . . . 134

Tworzenie skryptów poleceń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135

Przegląd skryptów poleceń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135
Włączanie skryptów przy uruchomieniu . . . . . . . . . . . . . 137
Uruchamianie pokazów slajdów za pomocą skryptów . . . . . . 139

Rozdział 7

Wprowadzenie do Interfejsów programowania . . . . . . . . . 141

ActiveX Automation . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142

Przegląd ActiveX . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Definiowanie polecenia, aby uruchomić aplikację . . . . . . . . 143
Uruchamianie aplikacji z menu lub paka narzędzi . . . . . . . . 144

AutoCAD VBA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144

Przegląd AutoCAD VBA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Używanie aplikacji AutoCAD VBA . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Automatyczne wczytywanie i uruchamianie projektów

VBA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147

AutoLISP i Visual LISP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147

Przegląd AutoLISP i Visual LISP . . . . . . . . . . . . . . . . . . 148
Korzystanie z aplikacji AutoLISP . . . . . . . . . . . . . . . . . 149
Automatyczne wczytywanie i uruchamianie procedur

AutoLISP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 150

Przegląd automatycznego wczytywania AutoLISP . . . . . 150
Plik ACAD.LSP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 151
Plik ACADDOC.LSP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153
Plik MNL dla menu AutoLISP . . . . . . . . . . . . . . . . 153
Ochrona przed błędami AutoLISP podczas wczytywania

plików startowych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154

Funkcja S::STARTUP: wykonywanie po inicjalizacji . . . . 155

ObjectARX . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 156

Przegląd ObjectARX . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 156
Korzystanie z aplikacji ObjectARX . . . . . . . . . . . . . . . . 157
Wczytywanie automatyczne aplikacji ObjectARX . . . . . . . . 158

.NET . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 159

Przegląd .NET . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 159
Wczytywanie zarządzanych aplikacji w programie

AutoCAD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 159

Rozdział 8

Symbole i czcionki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 161

Przegląd symboli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 162
Tworzenie plików definicji symboli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163

Opis symboli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Kod długości i zwrotu wektora . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Kody specjalne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 166

Kody , and i 2: Koniec symbolu i Sterowanie trybem

rysowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167

Kody 3 i 4: Sterowanie rozmiarem . . . . . . . . . . . . . 167
Kody 5 i 6: Zapamiętanie/Przywrócenie położenia . . . . . 168
Kod 7: Symbol podrzędny . . . . . . . . . . . . . . . . . . 168
Kody 8 i 9: Przesunięcia X-Y . . . . . . . . . . . . . . . . . 168
Kod 00A: Łuk oktantowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . 169
Kod 00B: Łuk ułamkowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 170
Kody 00C i 00D: Łuki określane za pomocą

wypukłości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 171

Kod 00E: Znacznik tekstu o orientacji pionowej . . . . . . 172

Opis czcionek tekstowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173

Pliki przykładowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174

Rozszerzona czcionka Simplex Roman . . . . . . . . . . . 174
Rozszerzona standardowa czcionka dla UNICODE . . . . . 194

Opis czcionek wieloznakowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208

Definiowanie czcionek wieloznakowych . . . . . . . . . . 209
Definiowanie rozszerzonych plików czcionek

wieloznakowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 210

Zastosowanie tekstu czcionki wieloznakowej w

rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 215

Zastosowanie czcionki wieloznakowej do rozszerzania

czcionek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 216

Opis czcionek Unicode . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217
Indeksy górne i dolne w plikach SHX . . . . . . . . . . . . . . . 219

Adaptacja podstawowa

Sprzedawcy oprogramowania oferują wiele niezależnie

utworzonych aplikacji, które dodatkowo pomagają dostosować

program AutoCAD do potrzeb użytkownika.

W tym rozdziale

■

Adaptacja podstawowa

■

Przegląd adaptacji

■

Organizowanie plików
programu i plików
pomocniczych

■

Adaptowanie szablonu
Opublikuj w sieci WWW

■

Definiowanie poleceń
adoptowalnych

Przegląd adaptacji

Program AutoCAD można adaptować w prosty sposób. Na przykład można
zmienić strukturę katalogów lub przesunąć przycisk z jednego paska narzędzi
na inny. Jeśli chcesz wprowadzić dalsze zmiany do interfejsu możesz edytować
plik CUI i zastosować kod DIESEL, aby utworzyć adaptacje z własnymi
poleceniami.

Możesz również zastosować kilka skutecznych interfejsów programów
użytkowych (API), aby dopasować program AutoCAD do własnych potrzeb.

Następna lista zawiera czynności od najprostszych do najbardziej
skomplikowanych:

■ Organizacja plików. Możesz organizować pliki programu, pliki

pomocnicze oraz pliki rysunku. Na przykład, możesz utworzyć oddzielny
folder dla każdego projektu, w którym znajdą się wyłącznie pliki pomocnicze
potrzebne do projektu.

■ Dostosowanie Palet narzędzi. Narzędzie moĄna utworzyć przeciągając

obiekty z rysunku do palety narzędzi. Możesz utworzyć paletę narzędzi
klikając prawym klawiszem myszy na pasku tytułowym Palet narzędzi a
następnie wybrać Nowa paleta. Informacje na temat dostosowywania palet
narzędzi, znajdują się w części Dostosowanie palet narzędzi Podręcznika
użytkownika.

■ Tworzenie szablonów użytkownika. Szablonów można użyć do

definiowania parametrów często używanych podczas publikowania rysunku
za pomocą kreatora Opublikuj w sieci WWW.

■ Uruchamianie zewnętrznych programów i narzędzi z poziomu

programu AutoCAD. Można na przykład, skopiować dyskietkę lub plik
z poziomu programu AutoCAD. W tym celu należy dodać odpowiednie
polecenie zewnętrzne do pliku parametrów programu acad.pgp

■ Definiowanie aliasów poleceń.Można skopiować proste skróty lub

aliasy dla często używanych poleceń z programu AutoCAD dodając polecenie
do pliku PGP acad.pgp. Na przykład, można wywołać polecenie BLOK
wpisując b.

■ Tworzenie własnych rodzajów linii, wzorów kreskowań, symboli

i czcionek tekstowych. Możliwe jest tworzenie własnych rodzajów linii,
wzorów kreskowań, symboli i czcionek tekstowych, które odpowiadają
standardom i metodom pracy stosowanym w danej firmie.

■ Dostosowywanie interfejsu użytkownika. Plik CUI determinuje wiele

aspektów interfejsu użytkownika takich, jak działanie przycisków urządzenia
wskazującego, funkcjonalność i wygląd menu: rozwijalnych, pulpitu i obrazu

2 | Rozdział 1 Adaptacja podstawowa

oraz pasków narzędzi i skrótów klawiszowych. Plik CUI można edytować
lub utworzyć nowy, aby dodać polecenia lub połączyć je i przypisać do
menu, paska narzędzi lub innej lokalizacji.

■ Adaptowanie linii stanu. Używając języka wyrażeń łańcuchowych

DIESEL i zmiennej systemowej MODEMACRO można w linii stanu
wyświetlać dodatkowe informacje, takie jak data i czas, ustawienia
zmiennych systemowych lub informacje pobierane przy pomocy AutoLISPR
.

■ Automatyczne powtarzanie zadań poprzez pisanie skryptów.

Skrypt (sekwencja poleceń) jest plikiem tekstowym ASCII zawierającym
polecenia, które są realizowane jako plik wsadowy po uruchomieniu skryptu.
Na przykład, jeśli należy w określony sposób wydrukować zbiór rysunków,
można napisać skrypt, który otwiera każdy rysunek, ukrywa i wyświetla
odpowiednie warstwy i uruchamia polecenie KREŚL Używając skryptów ze
slajdami można utworzyć automatyczne lub ciągłe prezentacje, jak te
używane w czasie pokazów handlowych. Slajd jest “fotografią” obszaru
rysunku programu AutoCAD i nie może być edytowany. Slajdy można
używać w menu piktogramowych i oknach dialogowych.

Oprócz sposobów opisanych w Podręczniku adaptacyjnym istnieją także interfejsy
programów użytkowych (API), które można wykorzystać do adaptacji AutoCAD.
“Wprowadzenie do Interfejsów programowania” na stronie 141 w skrócie opisuje
te interfejsy i zawiera listę odsyłaczy do dalszych informacji.

Patrz także:

“Organizowanie plików programu i plików pomocniczych”

“Adaptacja pasków narzędzi”

“Adaptowanie szablonu Opublikuj w sieci WWW” na stronie 8

“Tworzenie aliasów poleceń”

“Rodzaje linii użytkownika”

“Wzory kreskowania użytkownika”

“Dostosowanie interfejsu użytkownika.”

“DIESEL”

“Adaptowanie linii stanu”

“Wprowadzenie do Interfejsów programowania”

“Slajdy i skrypty poleceń”

Organizowanie plików programu i plików
pomocniczych

Można zmieniać strukturę katalogu dla plików programu i plików
pomocniczych tak, aby dostosować ją do własnych potrzeb.

Organizowanie plików programu i plików pomocniczych | 3

Przegląd organizacji plików

AutoCAD wykorzystuje pliki w katalogu pomocniczym różnych celów, takich
jak przechowywanie definicji adaptacji, wczytywanie aplikacji AutoLISP oraz
ObjectARX i opisywanie czcionek tekstowych.

Standardowa struktura katalogów dla programów i plików pomocniczych
programu Polecenia jest zaprojektowana w taki sposób, aby jak najefektywniej
podzielić te pliki na logiczne grupy. Jeśli taka organizacja nie odpowiada
potrzebom użytkownika, może ona zostać zmieniona. Jednakże, ponieważ
niektóre aplikacje mogą poszukiwać pewnych plików w ściśle określonym
miejscu, należy sprawdzić czy przeprowadzone zmiany nie są sprzeczne z
wymaganiami tych aplikacji. Bez określenia napędu i ścieżki dostępu, Polecenia
może zlokalizować tylko te pliki, które znajdują się w katalogach bibliotecznej
ścieżki poszukiwań.

Lokalizacja katalogu pomocniczego została zmieniona w programie AutoCAD
2004. W zmiennej systemowej LOCALROOTPREFIX zapisywana jest lokalizacja
lokalnych plików konfigurowalnych. W zmiennej sytemowej
ROAMABLEROOTPREFIX zapisywana jest lokalizacja plików profilu
użytkownika. W przypadku gdy sieć obsługuje sesje przenośne pliki profilu
użytkownika są dostępne z urządzenia, do którego użytkownik jest zalogowany.

Następujący skrypt LISP tworzy polecenie CUSTFILES, które uruchamia program
Windows

Explorer w odpowiednim katalogu.

(defun c:custfiles ()
(command "shell"
(strcat "explorer \"" (getvar "roamablerootprefix") "\"")
)
(princ)
)

Biblioteczna ścieżka poszukiwań

W przypadku gdy nie zostanie wprowadzona pełna nazwa ścieżki, biblioteczna
ścieżka poszukiwań określa miejsca poszukiwania plików w następujący sposób:

■ Katalog aktualny. (Jest to zazwyczaj określone w ustawieniu "Rozpocznij

w" w ikonie skrótu).

■ Katalog zawierający plik aktualnego rysunku.

■ Katalogi wyświetlane w ścieżce poszukiwań określonej na zakładce Pliki

okna OPCJE. (Patrz “Określanie ścieżek poszukiwań, nazw plików i ich
położenia” w dokumentacji Podręcznik użytkownika.)

■ Katalog zawierający pliki programu Polecenia .

4 | Rozdział 1 Adaptacja podstawowa

W zależności od aktualnego środowiska, dwa albo więcej z powyższych
katalogów mogą być tymi samymi katalogami.

Jeśli plik nie znajduje się w tej ścieżce poszukiwań to, należy oprócz nazwy
pliku podać również pełną ścieżkę dostępu, aby Polecenia mógł go znaleźć.
Na przykład, jeśli użytkownik chce wstawić do aktualnego rysunku plik
rysunkowy o nazwie part5.dwg, który nie znajduje się w bibliotecznej ścieżce
poszukiwań, to nazwę tego pliku należy poprzedzić pełną ścieżką dostępu, jak
pokazano poniżej:

Polecenie: wstaw
Podaj nazwę bloku lub [?]: /files2/olddwgs/part5

Jeśli rysunek ten istnieje w określonym miejscu, to AutoCAD wyświetli
zgłoszenia pozwalające zakończyć polecenie WSTAW w normalny sposób.

Struktura katalogu

AutoCAD wykorzystuje drzewiastą strukturę katalogów i podkatalogów. Zaleca
się przechowywanie plików uzupełniających (takich jak aplikacje AutoLISP i
pliki adaptacyjne) oddzielnie od plików programowych i pomocniczych
AutoCAD. Ułatwia to śledzenie możliwych konfliktów i pozwala na
uaktualnienie każdej aplikacji bez wpływania na inne.

Lokalizacja standardowa dla programu AutoCAD znajduje się w folderze
Program Files. Użytkownik może utworzyć nowy katalog na tym samym
poziomie, np. /AcadApps i zapisywać w nim własne aplikacje w języku AutoLISP
lub VBA, pliki adaptacyjne i aplikacji innych twórców. Jeśli użytkownik chce
zachować wiele katalogów rysunkowych (dla oddzielnych projektów), to musi
utworzyć katalog, taki jak /AcadJobs, z oddzielnymi podkatalogami dla każdego
projektu.

Procedura wyszukiwania poleceń

Po wprowadzeniu polecenia, AutoCAD wykonuje szereg kroków, aby sprawdzić
poprawność podanej nazwy polecenia. Polecenie może być poleceniem
wbudowanym, zmienną systemową, poleceniem zewnętrznym lub skrótem
zdefiniowanym w pliku acad.pgp, albo też poleceniem AutoLISP
zdefiniowanym przez użytkownika. Występują również polecenia zdefiniowane
przez aplikacje ObjectARX lub polecenia określonych sterowników urządzeń.
Polecenie może zostać wprowadzone w linii poleceń albo być wybrane z
odpowiedniego menu. Polecenia można również wprowadzać z pliku sekwencji
poleceń lub z aplikacji AutoLISP albo ObjectARX.

Procedurę wyszukiwania poleceń programu AutoCAD opisują poniższe kroki.

Jeśli podano odpowiedź pustą (SPACJA lub ENTER), AutoCAD wykonuje
ostatnio wprowadzone polecenie. Domyślnym jest polecenie POMOC

Organizowanie plików programu i plików pomocniczych | 5

AutoCAD sprawdza, czy podana nazwa polecenia występuje w liście
wbudowanych poleceń. Jeśli polecenie to występuje w tej liście i jego
nazwa nie jest poprzedzona znakiem kropki (.), to następnie AutoCAD
sprawdza czy podana nazwa występuje w liście poleceń o usuniętych
definicjach. Jeśli znajduje się ona w tej liście, to poszukiwania są
kontynuowane. W przeciwnym razie polecenie zostaje uruchomione, o
ile nie wystąpiła inna przyczyna blokująca jego wykonanie. Na przykład
gdy uruchomienie go w trybie nakładkowym albo w trybie perspektywy
nie jest dopuszczalne.

AutoCAD sprawdza czy podana nazwa polecenia jest zdefiniowana przez
sterownik urządzenia, a następnie przez sterownik ekranu.

AutoCAD sprawdza, czy podana nazwa polecenia jest poleceniem
zewnętrznym zdefiniowanym w pliku parametrów programu (acad.pgp).
Jeśli odpowiada ona tak zdefiniowanemu poleceniu zewnętrznemu, to
polecenie jest uruchamiane, a poszukiwania są kończone.

AutoCAD sprawdza czy podana nazwa polecenia jest poleceniem
zdefiniowanym przez aplikacje AutoLISP lub ObjectARX. W tym
momencie automatycznie wczytywane polecenia zostały już wczytane.

AutoCAD sprawdza czy podana nazwa polecenia występuje na liście
zmiennych systemowych. Jeśli znajduje się ona na tej liście, to program
wykonuje polecenie ZMSYS, wykorzystując podaną nazwę jako nazwę
zmiennej.

Jeśli podana nazwa odpowiada aliasowi polecenia zdefiniowanemu w
pliku parametrów programu, to AutoCAD używa pełnej nazwy polecenia
i kontynuuje poszukiwania, początek nowego poszukiwania zaczyna się
od wbudowanej listy poleceń.

Jeśli wszystkie poprzednie kroki zakończą się niepowodzeniem, to
poszukiwania zostają zakończone wyświetleniem komunikatu
ostrzegającego o nieznanej nazwie polecenia.

Patrz także:

“Przegląd automatycznego wczytywania AutoLISP” na stronie 150

“Określanie ścieżek poszukiwań, nazw plików i ich położenia” w Podreczniku

uzytkownika

Różne konfiguracje

W przypadku korzystania z więcej niż jednego urządzenia wskazującego lub
różnych ploterów można stosować więcej plików konfiguracyjnych, co ułatwi
przechodzenie z jednego urządzenia na drugie.

6 | Rozdział 1 Adaptacja podstawowa

W przypadku konfiguracji programu Polecenia dla sterowników urządzenia
wskazującego lub plotera, podane informacje są zapisywane w pliku
konfiguracyjnym. Standardowe położenie pliku konfiguracyjnego acad2006.cfg
jest wyświetlone w oknie dialogowym Opcje, na zakładce Pliki, w obszarze
Pomoc i Nazwy innych plików, ale można określić inną ścieżkę i nazwę pliku.

Zwykle potrzebna jest tylko pojedyncza konfiguracja, ale użytkownik może
potrzebować wielu zróżnicowanych konfiguracji. Na przykład, jeśli przez
większą część pracy użytkownik wykorzystuje mysz, a czasami tylko potrzebuje
zastosować duży pulpit, to lepiej jest przystosować system do pracy z dwiema
różnymi konfiguracjami, niż przeprowadzać jego rekonfigurację przy każdej
zmianie urządzenia wskazującego.

Plik konfiguracyjny przechowuje nazwy wielu zmiennych systemowych
AutoCAD oraz opcje konfiguracyjne określone w oknie dialogowym Opcje.
Aby mieć dostęp do różnych ustawień dla tych zmiennych oraz parametrów
operacyjnych, należy zapisać ich odpowiednie wartości do różnych plików
konfiguracyjnych. Lista zmiennych systemowych i ich położenia znajduje się
w części Zmienne systemowe Opisu poleceń.

Aby wykorzystywać zróżnicowane konfiguracje, należy skonfigurować Polecenia
do pracy z różnymi plikami konfiguracyjnymi. Do określenia plików
alternatywnej konfiguracji, wykorzystuje się przełącznik linii poleceń /c.

Patrz także:

“Adaptacja startu programu” w Podreczniku uzytkownika

Różne katalogi rysunków

Przechowywanie rysunków i innych plików skojarzonych w oddzielnych
katalogach ułatwia wykonywanie podstawowej obsługi tych plików. Scenariusz
opisany w tym podrozdziale oparty jest na przykładowej strukturze katalogów
opisanej w “Przegląd organizacji plików” na stronie 4, która jednak może
zostać dowolnie rozszerzona lub zmieniona w zależności od potrzeb.

Katalog /AcadJobs można przygotować tak, aby zawierał wszystkie podkatalogi
rysunkowe. Podkatalogi te mogą zawierać następne podkatalogi, które
przechowują pliki pomocnicze związane z określonym typem rysunku lub
projektu. Katalog /AcadJobs/Job1/Support może zawierać bloki i pliki AutoLISP
specyficzne dla plików rysunkowych umieszczonych w katalogu /AcadJobs/Job1.
Podając nazwę support (bez ścieżki dostępu) w ścieżce Support, dodaje się do
niej katalog support będący podkatalogiem katalogu aktualnego. Należy
zauważyć, że jeśli do określenia katalogu używa się okna dialogowego
Parametry, to AutoCAD na stałe zapisuje ścieżkę do tego katalogu. Aby móc
zastosować konwencję względnego nadawania nazw katalogom, jak opisano
to powyżej, należy podać w linii poleceń ścieżkę Support z przełącznikiem /s.
Zobacz “Adaptacja startu programu” w dokumentacji Podręcznik użytkownika.

Organizowanie plików programu i plików pomocniczych | 7

Aby mieć pewność, że wymagany katalog rysunków jest bieżącym katalogiem
podczas uruchamiania AutoCAD oraz, że jest łatwy dostęp do wszystkich
plików i podkatalogów zawartych w tym katalogu, można utworzyć ikonę
programu lub element menu Start, który będą określały właściwy katalog
roboczy dla każdego projektu. To ułatwienie działa tylko po nastawieniu
zmiennej systemowej REMEMBERFOLDERS programu AutoCAD, na wartość
0.

Alternatywnym rozwiązaniem w stosunku do wykorzystania ikon lub menu
jest utworzenie programu wsadowego. Programy wsadowe pozwalają
automatycznie tworzyć katalogi dla nowych projektów. Podany poniżej
przykładowy program wsadowy sprawdza istnienie określonego katalogu,
ustawia go jako katalog aktualny i wreszcie uruchamia Polecenia.

@echo off
C:
if exist \AcadJobs\Jobs\%1 goto RUNACAD
echo.
echo *** Tworzenie \AcadJobs\Jobs\%1
echo *** Naciśnij Ctrl+C aby anulować.
echo.
pause
mkdir \AcadJobs\Jobs\%1
:RUNACAD
cd \AcadJobs\Jobs\%1
start C:\ AutoCAD\acad.exe

Podczas używania edytora tekstu ASCII (takiego jak Notatnik), należy zapisać
program wsadowy do pliku o nazwie acad.bat. Musi on przy tym pamiętać o
odpowiednich zmianach nazw napędów i katalogów tak, aby plik ten pasował
do jego systemu. Plik ten powinien zostać umieszczony w katalogu znajdującym
się w ścieżce poszukiwań systemu (na przykład, C:\winnt). Może zostać
uruchomiony za pomocą polecenia Uruchom z menu Start lub przez podwójne
kliknięcie w oknie Eksplorera Windows. Jeśli plik został zapisany jako acad.bat,
wówczas należy użyć następującej składni:

acad

nazwa_projektu

gdzie nazwa_projektu jest nazwą katalogu projektu ustawianego jako katalog
aktualny.

Adaptowanie szablonu Opublikuj w sieci
WWW

Istnieje możliwość utworzenia adaptowanych szablonów do zastosowania w
kreatorze Opublikuj w sieci WWW poprzez modyfikację jednego z plików
szablonów tego kreatora (PWT). Użyj dowolnego edytora HTML lub tekstowego.

8 | Rozdział 1 Adaptacja podstawowa

Aby utworzyć standardowy szablon należy dodać lub zmienić jeden z
następujących elementów:

■ Rysunki

■ Tekst

■ Hiperłącza

■ Ostatni

■ Tytuł

■ Filmy wideo, animacje i inne

Są cztery standardowe szablony publikowania w sieci WWW, które mogą być
modyfikowane:

■ Zestaw miniatur. Tworzy stronę WWW zawierającą zestaw miniatur

obrazów.

■ Zestaw z podsumowaniem.Tworzy stronę WWW zawierającą zestaw

miniatur obrazów wraz z krótkimi informacjami.

■ Lista rysunków. Tworzy stronę WWW zawierającą listę rysunków i ramkę

obrazu.

■ Lista z podsumowaniem. Tworzy stronę sieci WWW zawierającą listę

rysunków, ramkę obrazu oraz krótkie informacje o wybranym rysunku.

UWAGA Użytkownik musi znać składnię języka HTML, aby modyfikować szablony
kreatora Opublikuj w sieci WWW.

Użytkownik może modyfikować wygląd szablonu i dodawać nowe elementy,
ale nie ma możliwości zmiany układu obrazów w szablonie. Na przykład, w
szablonie Zestaw miniatur, obrazy ułożone są na stronie w rzędach. Nie można
zmienić sposobu prezentacji obrazów, ale można układać tekst i obrazy wokół
tabeli.

OSTRZEŻENIE Aby uchronić się przed utratą oryginalnych, domyślnych szablonów
publikowania w sieci WWW programu, należy sporządzić kopie zapasowe tych plików
przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian.

Tworzenie szybkiego dostępu do szablonów kreatora Opublikuj w sieci WWW

Z menu Narzędzia wybierz Opcje.

Adaptowanie szablonu Opublikuj w sieci WWW | 9

W oknie dialogowym Opcje, na zakładce Pliki, kliknij znak (+) obok
Ustawienia szablonu. Następnie kliknij znak plus obok Położenie pliku
szablonu rysunku.

Przesuń kursor na nazwę ścieżki, która jest wyświetlana i kliknij wewnątrz
niej, a następnie naciśnij F2 , i CTRL + C , aby ją skopiować.

Wybierz OK lub Anuluj, aby zamknąć okno dialogowe Opcje.

Z menu Plik wybierz Otwórz.

W oknie dialogowym Wybierz plik kliknij prawym przyciskiem myszy
na pusty obszar w pionowym panelu po lewej stronie i z menu kursora
wybierz opcję Dodaj.

Wprowadź nazwę w okienku Nazwa elementu (na przykład, Templates).

Naciśnij CTRL + V , aby wkleić ścieżkę do okna Ścieżka elementu i
kliknij OK.

Dostęp do folderów szablonów można uzyskać klikając przycisk w panelu
znajdującym się po lewej stronie okna dialogowego Wybierz plik.

Adaptowanie szablonu Opublikuj w sieci WWW

W menu menu Plik wybierz opcję Otwórz i wejdź do folderu szablonu
Opublikuj w sieci WWW.

Zobacz “Tworzenie szybkiego dostępu do szablonów kreatora Opublikuj
w sieci WWW” na stronie 9.

Dwukrotnie kliknij folder PTWTemplates by go otworzyć. Wyświetlają
się następujące foldery. Każdy z nich zawiera szablon kreatora Opublikuj
w sieci WWW oraz obrazy podglądu (BMP), wyświetlane po uruchomieniu
kreatora.

■ Szablon1 .Zawiera szablon Zestaw miniatur i obraz podglądu

■ Szablon2 .Zawiera szablon Zestaw z podsumowaniem, obraz podglądu

i ramki HTML

■ Szablon3 . Zawiera szablon Zestaw z podsumowaniem, obraz podglądu

i ramki HTML

■ Szablon4 .Zawiera szablon Lista z podsumowaniem, obraz podglądu i

ramki HTML

Kliknij prawym przyciskiem myszy na wybrany katalog i wybierz Kopiuj.

Naciśnij ALT + 2 , kliknij prawym folderPTWTemplates i kliknij Wklej.

Otwórz ponownie folder PTWTemplates, kliknij prawym przyciskiem
myszy na nowy folder i wprowadź nową nazwę.

10 | Rozdział 1 Adaptacja podstawowa

Kliknij prawym przyciskiem myszy na nowy folder oraz wybierz opcję
Otwórz, aby wyświetlić jego zawartość.

Zmień nazwę pliku szablonu publikowania w sieci WWW (PWT), tak
aby miała rozszerzenie htm lub html.

Otwórz plik szablonu w edytorze HTML lub edytorze plików tekstowych.

Plik szablonu zawiera komentarze pomagające określić, które fragmenty
kodu HTML można zmodyfikować, aby utworzyć własną stronę sieci
WWW.

Zapoznaj się z komentarzami w szablonie i wprowadź zmiany do tych
elementów szablonu, które chcesz zaadaptować.

Zapisz szablon z rozszerzeniem .pwt . Szablon musi być zapisany do
folderu utworzonego w kroku 3.

UWAGA Każdy folder szablonu może zawierać tylko jeden plik PWT. Jeśli
utworzono nowy plik PWT, należy usunąć wszelkie inne pliki PWT znajdujące się
w tym samym folderze.

Po uruchomieniu kreatora Opublikuj w sieci WWW, nowy szablon
zostanie wyświetlony na liście dostępnych szablonów.

Definiowanie poleceń adoptowalnych

Można definiować polecenia zewnętrzne, które są uruchamiane wewnątrz
programu AutoCAD. Można także tworzyć aliasy dla poleceń programu
AutoCAD w pliku acad.pgp — tekstowym pliku ASCII, który przechowuje
definicje poleceń.

Definiowanie poleceń zewnętrznych

Polecenia zewnętrzne uruchamiają inne programy podczas pracy programu
AutoCAD.

Podczas pracy program AutoCAD można wywoływać inne aplikacje lub
programy użytkowe, takie jak wymienione poniżej:

■ Polecenia i programy usługowe Windows, jak start, type, dir lub copy

■ Aplikacje, jak edytory lub procesory tekstów

■ Programy zarządzające bazami danych, arkusze kalkulacyjne i programy

komunikacyjne

Definiowanie poleceń adoptowalnych | 11

■ Programy własne użytkownika, jak pliki wsadowe lub aplikacje języka VBA

macros

Po wpisaniu polecenia zewnętrznego program AutoCAD szuka tego polecenia
w acad.pgp. Pierwsza sekcja acad.pgp definiuje polecenia zewnętrzne. Można
dodawać definicje poleceń dodając acad.pgp w edytorze tekstu ASCII (takim
jak Notatnik). Aby otworzyć plik PGP, w menu Narzędzia kliknij Adaptacja,
➤ Edycja parametrów programu (acad.pgp).

UWAGA Przed edycją acad.pgp należy utworzyć kopię zapasową, którą można będzie
przywrócić w razie potrzeby.

Gdy definiowane jest polecenie zewnętrzne, należy określić dla niego nazwę
polecenia wywołującego go z linii poleceń programu AutoCAD oraz łańcuch
tekstu polecenia wykonawczego przesyłanego do systemu operacyjnego. Każdy
wiersz w sekcji poleceń zewnętrznych składa się z pięciu, oddzielonych
przecinkami, pól jak to opisano poniżej:

polecenie,[łańcuch_wykonawczy],flagi[,[*]zgłoszenie[,kod_powrotu]]]

polecenia

Polecenie, które jest wprowadzane w linii poleceń. Jeżeli nazwa jest nazwą
zewnętrznego polecenia programu AutoCAD, to zostanie zignorowana.
Nazwa polecenia nie rozróżnia wielkości liter.

łańcuch_wykonawczy

Stały łańcuch wykonawczy przesyłany do systemu operacyjnego po
wprowadzeniu nazwy polecenia. Może nim być każde polecenie
dopuszczalne w danym systemie operacyjnym. Łańcuch ten może zawierać
przełączniki lub parametry. Rozróżnianie (lub nie) wielkości liter zależy od
uruchamianej aplikacji.

flagi

Wymagany parametr kodowany bitowo. Suma dowolnej kombinacji liczb
całkowitych określa operację wynikową.

Rozpocznij aplikację i czekaj na jej zakończenie.

Nie czekaj na zakończenie aplikacji.

Uruchom aplikację jako zminimalizowaną.

Uruchom "ukrytą" aplikację.

Wstaw łańcuch argumentu w cudzysłowy.

12 | Rozdział 1 Adaptacja podstawowa

Wartości bitowe 2 i 4 wzajemnie się wykluczają; jeśli wybrane zostaną
obydwie, to użyta zostanie tylko wartość 2. Należy unikać używania wartości
2 lub 4 bez wartości 1, ponieważ AutoCAD staje się niedostępny do czasu
zakończenia aplikacji.

Wartość bitowa 8 pozwala poleceniom takim jak del pracować poprawnie
z nazwami plików posiadającymi spacje. Należy zauważyć, że eliminuje to
możliwość przekazania do tych poleceń listy nazw plików oddzielonych
spacjami. Jeśli użytkownik preferuje obsługę wielu plików, to nie powinien
używać wartości bitowej 8.

zgłoszenie

Pole opcjonalne. Określa ono tekst zgłoszenia wyświetlanego w linii poleceń
programu AutoCAD. Odpowiedź na to zgłoszenie jest dołączana do łańcucha
wykonawczego umieszczonego w polu "łańcuch_wykonawczy". Jeśli pierwszy
znak tego zgłoszenia jest gwiazdką (*), to odpowiedź może zawierać spacje
i użytkownik musi nacisnąć klawisz ENTER, aby ją zakończyć. W przeciwnym
razie, odpowiedź może być kończona naciśnięciem zarówno klawisza SPACJA
jak i ENTER. Jeśli nie zostanie określone żadne zgłoszenie, wówczas nie
pojawia się prośba o wprowadzenie; jednakże należy dodać przecinek, jeśli
następne pole (kod_powrotu) zostało wypełnione albo, jeśli w zgłoszeniu
ma występować kończąca je spacja.

kod_powrotu

Opcjonalny parametr kodowany bitowo. Dla otrzymania pożądanego
rezultatu, możliwe jest dodanie do siebie, w dowolnej kombinacji,
wymienionych poniżej liczb całkowitych. Na przykład, jeśli wymagane są
jednocześnie tryby pracy określone liczbami

oraz

, to w polu tym należy

wprowadzić wartość

. Wartości trybów pracy są zdefiniowane następująco

(kody

oraz

w środowisku Windows są pozbawione znaczenia i dlatego

nie występują):

Wczytuje plik DXB. AutoCAD po zakończeniu wykonywania danego

polecenia zewnętrznego, wczytuje do rysunku plik DXB o nazwie $cmd.dxb.
Po wczytaniu, plik $cmd.dxb jest usuwany. Działanie to daje taki sam efekt
jak polecenie DXBWE

Tworzy definicję bloku z pliku DXB. AutoCAD tworzy definicję bloku z

pliku DXB o nazwie $cmd.dxb. Odpowiedź na zgłoszenie umieszczona w
polu "prompt" jest wykorzystywana jako nazwa tego bloku. Nazwa ta musi
więc być nazwą dopuszczalną dla bloku i nie może aktualnie występować
w rysunku; dlatego też w tym trybie nie można zmieniać definicji poprzednio
zdefiniowanych bloków. Po wczytaniu pliku DXB, plik $cmd.dxb jest
usuwany. Nazwa tak zdefiniowanego bloku staje się nazwą standardowo
używaną przez polecenie WSTAW

Definiowanie poleceń adoptowalnych | 13

Plik ten może zawierać wiersze komentarza, rozpoczynające się od znaku
średnika (;).

Polecenia systemowe środowiska Windows

Polecenia systemowe środowiska Windows start i cmd są bardzo pomocne
przy definiowaniu poleceń zewnętrznych. Jeśli wprowadzony łańcuch
wykonawczy nie wykorzystuje poleceń start lub cmd, to AutoCAD jest
niedostępny dopóki okno jest zamknięte.

Polecenie systemowe start otwiera osobne okno i uruchamia określony program
lub polecenie. Jeśli polecenie start jest wywoływane bez żadnego parametru,
to otwierane jest nowe okno zgłoszenia aplikacji. Polecenie start ma wiele
przełączników linii poleceń, które powodują wyświetlenie nowego okna. Aby
uruchomić aplikację Windows, należy użyć polecenia systemowego start bez
żadnych przełączników. Polecenie start jest także bardzo przydatne do
uruchomienia dokumentu skojarzonego z jakąś aplikacją. Polecenie start
można, na przykład, wykorzystać do bezpośredniego otwarcia dokumentu
utworzonego za pomocą procesora tekstu albo pliku HTML.

Polecenie systemowe cmd otwiera okno zgłoszenia aplikacji, które działa jak
interpretator poleceń programu AutoCAD. Okno to musi zostać zamknięte
przed powrotem do wyświetlenia zgłoszenia w linii poleceń programu
AutoCAD. Dwa przełączniki linii poleceń: /c oraz /k są przydatne dla poleceń
zewnętrznych. Przełącznik /c wykonuje określone polecenie, a następnie
zamyka okno tej aplikacji. Natomiast przełącznik /k wykonuje określone
polecenie, a następnie pozostawia okno tej aplikacji otwarte. Tak więc użycie
przełącznika /k wymaga osobnego zamknięcia okna aplikacji (za pomocą
polecenia wyjdź).

Użycie polecenia systemowego start do uruchomienia nowego okna lub
aplikacji ogólnie jest procesem dziejącym się poza programem AutoCAD. Aby
uruchomić plik wsadowy lub sekwencję poleceń, które nie tworzą oddzielnego
okna, albo tworzą okno, które musi być zamknięte przed przekazaniem
sterowania do programu AutoCAD, należy użyć polecenia cmd. Więcej
informacji o tych poleceniach i ich parametrach zawiera dokumentacja poleceń
systemu Windows.

Polecenia definiowane przez użytkownika

W następnym przykładzie zdefiniowano trzy nowe polecenia: RUN, LISTSET,
i DXB2BLK.

RUN, cmd /c,0,*Plik wsadowy do uruchomienia: ,
LISTSET,cmd /k SET,0
DXB2BLK,cmd /c DXBCOPY,0,plik DXB: ,2

Polecenie RUN uruchamia plik wsadowy albo sekwencję poleceń. Polecenie
systemowe cmd, po którym następuje przełącznik /c, otwiera okno aplikacji,
uruchamia plik wsadowy, a następnie zamyka to okno.

14 | Rozdział 1 Adaptacja podstawowa

Polecenie LISTSET wyświetla zbiór zmiennych aktualnego środowiska DOS.
Ponieważ przykład ten używa polecenia systemowego cmd /k zamiast polecenia
start

, to okno aplikacji musi zostać zamknięte przed powrotem do programu

AutoCAD. Aby pozostawić to okno w stanie aktywnym, należy użyć polecenia
start /realtime

. Więcej informacji o tych poleceniach i ich parametrach zawiera

dokumentacja poleceń systemu Windows.

Polecenie DXB2BLK tworzy definicję bloku z określonego pliku DXB. Plik DXB
przekształca wszystkie obiekty w wiersze. Główną zaletą tej procedury jest
udostępnienie prostej metody rozbijania obiektów tekstowych na wiersze.

DXB2BLK przekazuje podaną nazwę pliku DXB do pliku wsadowego dxbcopy,
który kopiuje tę nazwę jako nazwę pliku $cmd. dxb. AutoCAD tworzy następnie
blok z określonego pliku DXB. Nazwa wprowadzona jako odpowiedź na
zgłoszenie tego pliku DXB jest używana jako nazwa nowego bloku. Aby
utworzyć plik dxbcopy.cmd, należy wprowadzić następującą odpowiedź na
zgłoszenie systemu Windows:

echo copy %1.dxb $cmd.dxb > dxbcopy.cmd

Powoduje to utworzenie pliku dxbcopy.cmd w aktualnym katalogu. Należy
przenieść ten plik do katalogu znajdującego się na ścieżce DOS lub w pliku
acad.pgp jawnie podać pełną ścieżkę dostępu do tego pliku. Na przykład, jeśli
plik dxbcopy.cmd znajduje się w katalogu D:\cad, to w sekcji poleceń
zewnętrznych pliku acad.pgp należy wprowadzić następujący wiersz.

DXB2BLK, cmd /c D:\CAD\DXBCOPY,0,plik DXB: ,2

Aby utworzyć plik DXB, jako aktualny ploter należy wybrać Format pliku
AutoCAD DXB, a następnie kreślić do pliku. Więcej informacji na temat
konfiguracji ploterów, znajduje się “Ustawianie ploterów i drukarek”w
dokumentacji Urządzenia peryferyjne i sterowniki .

Otwieranie pliku parametrów programu (acad.pgp)

■ W menu Narzędzia, kliknij Adaptacja ➤ Edycja parametrów programu

(acad.pgp).

Tworzenie aliasów poleceń

Alias polecenia jest skrótem, który podajemy w linii poleceń zamiast wpisywać
całą nazwę polecenia.

Dla przykładu, możesz wprowadzić o zamiast okrąg aby uruchomić polecenie
OKRĄG. Alias nie jest tym samym, co skrót klawiszowy, który jest kombinacją
wciśniętych klawiszy, takich jak np. CTRL+S dla ZAPISZ.

Skrót można utworzyć dla dowolnego polecenia programu AutoCAD, polecenia
sterowników urządzeń albo polecenia zewnętrznego. Druga część pliku acad.pgp
definiuje aliasy poleceń. Można zmieniać istniejące aliasy i tworzyć nowe

Definiowanie poleceń adoptowalnych | 15

edytując plik acad.pgp w edytorze tekstu ASCII (takim jak Notatnik). Aby
otworzyć plik PGP, w menu Narzędzia kliknij Adaptacja ➤ Edycja parametrów
programu (acad.pgp). Plik ten może zawierać wiersze komentarza,
rozpoczynające się od znaku średnika (;).

UWAGA Przed edycją acad.pgp należy utworzyć kopię zapasową, którą można będzie
przywrócić w razie potrzeby.

Aby zdefiniować alias polecenia dodaj linię do sekcji aliasu polecenia pliku,
acad.pgp stosując następującą składnię:

skrót,*polecenie

gdzie

skrót

jest aliasem polecenia wprowadzanym w odpowiedzi na zgłoszenie

Polecenie i

polecenie

jest skracaną nazwą polecenie. Nazwa polecenia musi

być poprzedzona znakiem gwiazdki (

), aby wiersz ten był traktowany przez

AutoCAD jako definicja nazwy skróconej.

Dla poleceń wywoływanych w trybie nakładkowym, możliwe jest również
wywołanie ich w tym trybie za pomocą zdefiniowanego skrótu. Po
wprowadzeniu skrótu nazwy polecenia, wyświetlana jest pełna nazwa polecenia
w linii poleceń, a następnie jest wykonywane.

Można tworzyć aliasy poleceń zawierające specjalny łącznik (–) prefiks, tak jak
wymienione poniżej, które umożliwiają dostęp do niektórych wersji linii
poleceń.

GK, *-GKRESKUJ
OB, *-OBWIEDNIA

UWAGA Nie można stosować aliasów poleceń w skryptach poleceń. Ich stosowanie
nie jest również zalecane w plikach adaptacyjnych.

Jeżeli plik acad.pgp poddawany jest edycji podczas pracy programu AutoCAD,
należy wpisać reinst, aby użyć edytowanego pliku. Można także ponownie
uruchomić program AutoCAD, aby automatycznie wczytać plik.

16 | Rozdział 1 Adaptacja podstawowa

Rodzaje linii użytkownika

AutoCAD

udostępnia bibliotekę standardowych rodzajów

linii w plikach acad.lin i acadiso.lin. Można je wykorzystywać

w dostarczonej postaci, modyfikować lub tworzyć własne

rodzaje linii.

W tym rozdziale

■

Rodzaje linii użytkownika

■

Przegląd definicji rodzajów linii

■

Proste rodzaje linii
użytkownika

■

Tekst w rodzajach linii
użytkownika

■

Symbole w rodzajach linii
użytkownika.

Przegląd definicji rodzajów linii

Rodzaje linii są zdefiniowane w jednym lub więcej plików definicji linii, które
mają rozszerzenie .lin.

Nazwa rodzaju linii i definicja szczegółowo określa sekwencję kreska-kropka,
względną długość kresek i spacji oraz charakterystyki każdego dołączonego
tekstu lub symbolu. Użytkownik może posłużyć się każdym ze standardowych
rodzajów linii, które oferuje program AutoCAD lub utworzyć własne.

Przykłady rodzajów linii

Rodzaje linii zdefiniowane są w jednym lub więcej pliku definicji rodzaju linii,
posiadającym rozszerzenie .lin. Plik LIN może zawierać definicje wielu prostych
i złożonych rodzajów linii. Możesz dodać nowe rodzaje linii do istniejącego
pliku LIN, lub też możesz utworzyć własny plik LIN. Aby utworzyć lub
zmodyfikować definicje rodzaju linii, dokonaj edycji pliku LIN przy użyciu
edytora tekstu lub użyj polecenie RODZLIN w linii poleceń.

Przy tworzeniu rodzaju linii, przed jego użyciem należy go najpierw wczytać.

Pliki LIN, które zawiera AutoCAD to: acad.lin i acadiso.lin. W celu lepszego
zrozumienia sposobu tworzenia rodzajów linii, korzystnie jest taki plik tekstowy
wyświetlić lub wydrukować.

Proste rodzaje linii użytkownika

Każda definicja rodzaju linii zajmuje dwa wiersze w pliku rodzajów linii.
Pierwszy wiersz zawiera nazwę rodzaju linii oraz opcjonalny opis. W drugim
wierszu zapisany jest kod definiujący rzeczywisty wzór rodzaju linii.

Druga linia musi się on zaczynać od litery A (wyrównanie), po której występuje
lista opisów wzorów definiujących długości nie zapisywane (spacje), długości
zapisywane (kreski) oraz kropki. W pliku LIN możesz zamieścić komentarze,
poprzez rozpoczęcie linii znakiem średnika (;).

Format definicji rodzaju linii

Format definicji rodzaju linii to

*rodzajlinii_nazwa,opis
A,deskryptor1,deskryptor2, ...

Dla przykładu, rodzaj linii nazwany DASHDOT zdefiniowany jest jako

18 | Rozdział 2 Rodzaje linii użytkownika

*DASHDOT,Dash dot __ . __ . __ . __ . __ . __ . __ . __
A,.5,-.25,0,-.25

Definicja wskazuje na powtarzający się wzór zaczynający się od kreski o długości
0.5 jednostek rysunku, kontynuowany przez spację o długości 0.25 jednostek
rysunku, kropkę i kolejną spację o długości 0.25 jednostek rysunku. Wzór ten
powtarza się przez całą długość linii, kończąc się kreską o długości 0.5 jednostki
rysunku. Rodzaj linii zostanie wyświetlony w sposób widoczny poniżej.

__ . __ . __ . __ . __ . __ . __ . __

Pliki LIN muszą być zapisane w formacie ASCII i używać rozszerzenia .lin.
Dodatkowe informacje o każdym polu w definicji rodzaju linii występują
poniżej.

Nazwa rodzaju linii

Pole nazwy rodzaju linii zaczyna się gwiazdką (*). Powinno to być unikalna,
opisowa nazwa dla rodzaju linii.

Opis

Pokazuje opis rodzaju linii, aby ułatwić wizualizację rodzaju linii podczas
edycji pliku LIN. Opis jest również wyświetlany w Menedżerze rodzaju linii i
w oknie dialogowym Wczytaj lub Wczytaj ponownie rodzaje linii.

Opis ten jest opcjonalny i może zawierać

■ Prostą reprezentację wzoru rodzaju linii przedstawioną przy pomocy tekstu

ASCII

■ Rozszerzony opis rodzaju linii

■ Komentarz w stylu "Używaj tego rodzaju linii dla linii ukrytych"

Jeśli rezygnujesz z opisu, nie wstawiaj przecinka po nazwie rodzaju linii. Opis
nie może być dłuższy niż 47 znaków.

Pole Wyrównanie (A)

Pole wyrównanie określa operację wyrównania wzoru w punktach końcowych
pojedynczych linii, okręgów i łuków. Obecnie AutoCAD obsługuje jedynie
wyrównanie typu A, które gwarantuje zakończenie linii i łuków kropką.

Na przykład użytkownik tworzy definicję rodzaju linii o nazwie CENTRAL,
powodującą wyświetlenie sekwencji kreska-kropka, używanej powszechnie do
rysowania osi symetrii. AutoCAD dopasowuje tę sekwencję kreska-kropka dla
każdego odcinka linii oddzielnie, tak aby końce skrajnych kresek pokrywały
się z punktami końcowymi odcinka. Wzór dopasowuje się do linii tak, że
przynajmniej połowa pierwszej kreski zaczyna i kończy linię. Jeśli zachodzi
taka potrzeba, pierwsza i ostatnia kreska zostają wydłużone. Jeśli linia jest zbyt

Proste rodzaje linii użytkownika | 19

krótka, aby zmieściła się w niej jedna sekwencja wzoru, program AutoCAD
narysuje linię ciągłą między końcami. Również dla łuków, wzór jest
dostosowywany w taki sposób, że kreski rysowane są na punktach końcowych.
Okręgi nie posiadają punktów końcowych, ale AutoCAD przystosowuje
sekwencję kreska-kropka, aby zapewnić odpowiedni sposób wyświetlania.

Należy określić typ wyrównania A poprzez wpisanie a w polu wyrównania.

Opisy wzoru

Każde pole opisu wzoru określa długość segmentów tworzących dany rodzaj
linii. Są one oddzielone przecinkami (niedozwolone są spacje).

■ Dodatnia liczba określa długość segmentu zapisywanego (kreska).

■ Ujemna liczba określa długość segmentu nie zapisywanego (przerwa).

■ Segment o długości zerowej jest rysowany jako kropka.

Segment o długości zerowej jest rysowany jako kropka. Maksymalnie można
wpisać do 12 specyfikacji długości kreski, uważając, aby pasowały one do
jednej 80 znakowej linii w pliku LIN. Wymagane jest tylko jedno kompletne
powtórzenie wzoru rodzaju linii zdefiniowanego w opisie wzoru. Podczas
rysowania danego rodzaju linii AutoCAD używa pierwszego opisu wzoru dla
początkowej i końcowej kreski. Pomiędzy punktami początkowym i końcowym,
podane specyfikacje rysowane są sekwencyjnie, począwszy od drugiej
specyfikacji, oraz w razie potrzeby rozpoczynając ponownie od pierwszej.

Wyrównanie typu A wymaga, aby długość pierwszej kreski wynosiła 0 lub
więcej (linia zapisana). Długość drugiej kreski powinna być mniejsza od 0 .
Dla wyrównania typu A wymagane są przynajmniej dwie specyfikacje kreski.

Tworzenie prostego rodzaju linii

W linii poleceń wpisz -rodzlin.

Wpisz d (Definiuj).

Podaj nazwę rodzaju linii i naciśnij ENTER.

Nazwa rodzaju linii może zawierać do 255 znaków. Nazwy rodzajów linii
mogą składać się z liter, cyfr i znaków specjalnych takich jak znak dolara
($), myślnik (–) i znak podkreślenia (_). Nazwy rodzajów linii nie mogą
zawierać spacji.

W oknie dialogowym Utwórz lub Dołącz plik rodzaju linii, w polu Nazwa
pliku wybierz plik biblioteki rodzaju linii LIN i wskaż Zapisz.

Jeśli wybierzesz istniejący plik, nowa nazwa rodzaju linii dodawana jest
do nazw rodzaju linii w pliku.

20 | Rozdział 2 Rodzaje linii użytkownika

Wpisz tekst opisujący nowy rodzaj linii (opcjonalnie).

W polu Wprowadź wzór, określ wzór linii. Poniżej podano kilka
wskazówek dotyczących takiego przygotowania:

■ Wszystkie rodzaje linii muszą zaczynać się od kreski.

■ Wprowadź zera dla kropek.

■ Wpisz ujemne liczby rzeczywiste dla spacji. Wartość ta określa długość

przerw w jednostkach rysunku.

■ Wpisz dodatnie liczby rzeczywiste dla kresek. Wartość ta określa

długość kresek w jednostkach rysunku.

■ Oddziel wszystkie wartości przy pomocy przecinka.

■ Pomiędzy kropką a kreską zastosuj spację.

Dwukrotnie naciśnij ENTER, aby zakończyć polecenie.

UWAGA Podczas tworzenia rodzaju linii, nie jest on automatycznie wczytywany do
rysunku. Użyj opcję Wczytaj polecenia RODZLIN.

Tekst w rodzajach linii użytkownika

Znaki czcionek tekstowych mogą zostać zawarte w rodzajach linii. Rodzaje
linii z osadzonymi znakami mogą zaznaczać granice, kontury, itp. Przy prostych
rodzajach linii, linie rysowane są dynamicznie podczas określania
wierzchołków. Znaki osadzone na liniach są zawsze wyświetlane w pełni; nigdy
nie są ucinane.

Wbudowane znaki tekstowe są kojarzone ze stylem tekstu w rysunku. Dowolny
styl tekstu skojarzony z rodzajem linii musi występować w rysunku przed
wczytanie rodzaju linii.

Format rodzaju linii zawierającego znaki wbudowane jest podobny do formatu
prostego rodzaju linii, ponieważ jest to lista opisów wzoru oddzielonych
przecinkami.

Format opisu znaku

Format dla dodawania znaków tekstowych w opisie rodzaju linii jest
następujący:

["tekst",nazwastylutekstu,skala,obrót,odunieciex,odsunieciey]

Format ten dodawany jest jako deskryptor do prostego rodzaju linii. Dla
przykładu, rodzaj linii nazwany HOT_WATER_SUPPLY zdefiniowany jest jako

*HOT_WATER_SUPPLY,---- HW ---- HW ---- HW ---- HW ---- HW ----

Tekst w rodzajach linii użytkownika | 21

A,.5,-.2,["HW",STANDARD,S=.1,R=0.0,X=-0.1,Y=-.05],-.2

Wskazuje to powtarzający się szyk zaczynający od kreski długości 0.5 jednostki
rysunku odstęp długości 0.2 jednostki rysunku, znaki HW w pewnej skali i
parametry umiejscowieniaoraz inny odstęp długości 0.2 jednostek rysunku.
Znaki tekstu pochodzą z czcionki przypisanej do stylu tekstuSTANDARD, o
skali 0.1, obrocie względnym 0 stopni, odsunięciu X wynoszącym -0.1, i
odsunięciuY wynoszącym -0.05. Ten wzór ma długość całej linii, kończy się
kreską o długości 0.5 jednostki rysunkowej. Rodzaj linii zostanie wyświetlony
w sposób widoczny poniżej.

Zauważ, że całkowita długość kreski wynosi 0.2 + 0.2 = 0.4 i że początek tekstu
jest przesunięty o -.01 jednostki w kierunku osi X od końca pierwszej kreski.
Odpowiadający temu rodzaj linii byłby

*HOT_WATER_SUPPLY,---- HW ---- HW ---- HW ---- HW ---- HW ----
A,.5,-.1,["HW",STANDARD,S=.1,R=0.0,X=0.0,Y=-.05],-.3

Całkowita długość kreski ciągle wynosi 0.1 + 0.3 = 0.4, ale początek tekstu nie
jest przesunięty w kierunku osi X.

Dodatkowe informacje o każdym polu w opisie rodzaju linii występują później.
Wartości, które mogą zostać użyte to liczby ze znakiem takie jak 1, -17, oraz
0.01.

tekst

Znaki, które mogą zostać użyte w rodzaju linii.

nazwa stylu tekstu

Nazwa używanego stylu tekstu. Jeżeli nie określono stylu tekstu, AutoCAD
użyty zostanie styl aktualny.

22 | Rozdział 2 Rodzaje linii użytkownika

skala

S=wartość

. Współczynnik skali użyty dla stylu tekstu względny do skali

rodzaju linii. Wysokość stylu tekstu jest mnożona przez współczynnik skali.
Jeżeli wysokość równa jest 0, to wykorzystywana jest sama wartość

S=wartość

obrót

R=wartość

lub

A=wartość

określa względny lub tangensowy obrót

względem linii.

określa obrót bezwzględny tekstu względem jego początku;

wszystkie teksty mają ten sam kąt obrotu niezależnie od ich położenia
względem linii. Wartość może zostać uzupełniona o przyrostek

dla stopni

(domyślnie wartość jest podawana w stopniach),

dla radianów i

dla

gradów. Jeżeli pominięto obrót, to przyjmowany jest obrót względny o
wartości równej 0.

Obrót zostaje wypośrodkowany pomiędzy linią odniesienia, a nominalną
wysokością dużych liter.

przesunięciex

X=wartość

. Przesunięcie tekstu na osi X rodzaju linii, która leży równolegle

do linii. Jeżeli

przesunięciex

jest pominięte lub jest równe 0, to tekst

rysowany jest bez przesunięcia. Tego pola należy używać, aby kontrolować
odległość pomiędzy tekstem a poprzednim przejściem pisaka. Wartość ta
nie jest skalowana przez współczynnik skali zdefiniowany przez

S=wartość

ale jest skalowana do rodzaju linii.

przesunięciey

Y=wartość

. Przesunięcie tekstu w kierunku osiY rodzaju linii, która leży pod

kątem 90 stopni do linii. Jeżeli

przesunięciey

jest pominięte lub jest równe

0, to tekst rysowany jest bez przesunięcia. Używaj tego pola do kontroli
wyrównania pionowego tekstu względem linii. Wartość ta nie jest skalowana
przez współczynnik skali zdefiniowany przez

S=wartość

, ale jest skalowana

do rodzaju linii.

Włączanie znaków tekstowych do rodzaju linii

Tworzenie prostego rodzaju linii zgodnie z opisem podanym w
“Tworzenie prostego rodzaju linii ” na stronie 20.

Dodaj opis znaku tekstowego we wzorze rodzaju linii, korzystając z
poniższego formatu:

[

"tekst"

nazwatekstustylu

skala

obrót

przesunięciex

przesunięciey

]

Naciśnij ENTER aby zakończyć polecenie RODZLIN.

Tekst w rodzajach linii użytkownika | 23

Symbole w rodzajach linii użytkownika.

Złożone rodzaje linii mogą zawierać osadzone symbole zapisywane w plikach
symboli. Złożone rodzaje linii mogą zaznaczać granice, kontury, itp.

Podobnie jak w przypadku prostych rodzajów linii, złożone rodzaje linii są
rysowane dynamicznie, w miarę jak użytkownik podaje kolejne wierzchołki.
Symbole i obiekty tekstowe osadzone na liniach są zawsze wyświetlane w
pełni; nigdy nie są ucinane.

Składnia złożonych rodzajów linii jest podobna do składni prostych rodzajów
linii w tym, że jest to lista deskryptorów wzoru oddzielonych przecinkami.
Złożone rodzaje linii mogą zawierać symbole i obiekty tekstowe jako
deskryptory wzoru, jak również deskryptory kresek i kropek.

Składnia deskryptorów symboli w opisie rodzaju linii jest następująca:

[nazwasymbolu,nazwaplikushx] lub
[nazwasymbolu,nazwaplikushx,przekształcenie]

gdzie element

przekształcenie

jest opcjonalny i może być ciągiem

następujących elementów (każdy poprzedzony przecinkiem):

R=##

Względny obrót

A=##

Obrót bezwzględny

S=##

Skala

X=##

X przesunięcie

Y=##

Y przesunięcie

W tej składni

jest liczbą dziesiętną ze znakiem (1, –17, 0.01, itp.), kąt obrotu

jest podawany w stopniach, a pozostałe opcje są w jednostkach rysunkowych,
przeskalowanych zgodnie ze skalą rodzaju linii. Za literami oznaczającymi

przekształcenie

(gdy jest one stosowane) musi występować znak równości i

liczba.

Podana niżej definicja rodzaju linii o nazwie CON1LINE złożona jest z
powtarzającego się wzoru segmentu liniowego, odstępu i osadzonego symbolu
CON1 z pliku ep.shx. (Dla poprawności tego przykładu plik ep.shx musi
znajdować się na odpowiedniej ścieżce dostępu).

*CON1LINE, --- [CON1] --- [CON1] --- [CON1]
A,1.0,-0.25,[CON1,ep.shx],-1.0

Za wyjątkiem kodu ujętego w nawiasy kwadratowe, wszystko jest zgodne z
definicją prostego rodzaju linii.

Jak opisano poprzednio, do zdefiniowania symbolu jako części rodzaju linii
można łącznie wykorzystać sześć pól. Pierwsze dwa pola są obligatoryjne, a
ich kolejność jest ustalona; pozostałe cztery pola są opcjonalne i mogą być

24 | Rozdział 2 Rodzaje linii użytkownika

umieszczane w dowolnej kolejności. Poniżej przedstawiono dwa różne
przykłady pól definicji symbolu.

[CAP,ep.shx,S=2,R=10,X=0.5]

W przykładzie tym rysowany jest symbol

CAP

zdefiniowany w pliku symboli

ep.shx ze współczynnikiem skali równym dwa względem skali rodzaju linii,
obrotem o 10 stopni w kierunku ruchu wskazówek zegara względem stycznej,
oraz przesunięciem wstępnym, przed przetworzeniem symbolu, w kierunku
X o 0.5 jednostki rysunkowej.

[DIP8,pd.shx,X=0.5,Y=1,R=0,S=1]

Powyższy przykład przetwarza symbol

DIP8

zdefiniowany w pliku symboli

pd.shx z przesunięciem wstępnym przed przetwarzaniem symbolu o 0.5
jednostki rysunkowej w kierunku X i przesunięciem Y o 1 jednostkę powyżej
rodzaju linii, ze skalą równą jednostkowej skali rodzaju linii i kątem obrotu
równym 0.

Następująca składnia definiuje symbol jako część złożonego rodzaju linii.

[nazwasymbolu,nazwaplikusymbolu,skala,obrót,przesunięciex,przesunięciey]

Poniżej podano definicje pól.

nazwasymbolu

Nazwa symbolu do narysowania. To pole musi wystąpić. Jeżeli jest
pominięte, to rodzaj linii nie zostaje zdefiniowany. Jeżeli symbol

nazwasymbolu

nie występuje w podanym pliku symboli, to definicja jest

nadal przetwarzana, ale bez osadzonego symbolu.

nazwaplikusymbolu

Nazwa skompilowanego pliku definicji symboli (SHX). Jeżeli jest pominięte,
to rodzaj linii nie zostaje zdefiniowany. Jeżeli w

nazwaplikusymbolu

nie

podano ścieżki dostępu, to przeszukiwana jest ścieżka biblioteczna. Jeżeli
podano pełną ścieżkę dostępu do pliku

nazwaplikusymbolu

, a plik nie został

znaleziony w podanym miejscu, to pomijany jest przedrostek nazwy i
przeszukiwana jest ścieżka biblioteczna. Jeżeli plik nie zostanie znaleziony,
to kontynuowane jest przetwarzanie rodzaju linii bez osadzonego symbolu.

skala

S= wartość

. Skala symbolu jest wykorzystywana jako współczynnik skali,

przez który mnożona jest zdefiniowana wewnętrznie skala symbolu. Jeżeli
wewnętrznie zdefiniowana skala symbolu jest równa 0, to sama wartość

wartość

wykorzystywana jest jako skala.

obrót

R= wartość

lub

A= wartość

oznacza względny obrót (lub obrót względem

stycznej) w stosunku do przetwarzanej linii.

oznacza obrót bezwzględny

symbolu względem jego początku; wszystkie symbole mają ten sam kąt

Symbole w rodzajach linii użytkownika. | 25

obrotu niezależnie od ich położenia na linii. Wartość może zostać
uzupełniona o przyrostek

dla stopni (jeżeli przyrostek nie występuje, to

wartość ta traktowana jest domyślnie jako podawana w stopniach),

dla

radianów i

dla gradów. Jeżeli pominięto obrót, to przyjmowany jest obrót

względny o wartości równej 0.

przesunięciex

X= wartość

. Określa przesunięcie symbolu w kierunku osi X rodzaju linii,

liczone od końcowego wierzchołka w definicji rodzaju linii. Jeżeli

xprzesunięcie

jest pominięte lub jest równe 0, to symbol rysowany jest

bez przesunięcia. Pole to należy dołączyć wtedy, gdy potrzebny jest rodzaj
linii ciągłej z symbolami. Wartość ta nie jest skalowana przez współczynnik
skali zdefiniowany przez

przesunięciey

Y= wartość

. Określa przesunięcie symbolu w kierunku osi Y rodzaju linii,

liczone od końcowego wierzchołka w definicji rodzaju linii. Jeżeli

yprzesunięcie

jest pominięte lub jest równe 0, to symbol rysowany jest

bez przesunięcia. Wartość ta nie jest skalowana przez współczynnik skali
zdefiniowany przez

Patrz także:

“Symbole i czcionki” na stronie 161

26 | Rozdział 2 Rodzaje linii użytkownika

Wzory kreskowania
użytkownika

AutoCAD

udostępnia bibliotekę standardowych wzorów

kreskowania w plikach acad.pat i acadiso.pat. Można je

wykorzystywać w dostarczonej postaci, modyfikować lub

tworzyć własne rodzaje wzorów kreskowania.

W tym rozdziale

■

Wzory kreskowania
użytkownika

■

Przegląd definicji wzorów
kreskowania

■

Wzory kreskowania z liniami
kreskowanymi

■

Wzory kreskowania z wieloma
liniami

Przegląd definicji wzorów kreskowania

Oprócz stosowania standardowych wzorów można tworzyć własne, adaptowane
wzory kreskowania. Tworzenie definicji wzorów kreskowania wymaga wiedzy,
praktyki i cierpliwości. Ponieważ adaptowanie wzorów wymaga ich dokładnej
znajomości, nie poleca się go użytkownikom mniej doświadczonym.

Wzory kreskowania programu AutoCAD są przechowywane w plikach
tekstowych acad.pat i acadiso.pat. Można dodawać do tych plików definicje
wzorów kreskowania lub utworzyć własne pliki.

Niezależnie od tego gdzie został umieszczony, wzór kreskowania użytkownika
ma zawsze taki sam format. Posiada linię nagłówka z nazwą zaczynającą się
od gwiazdki i składającą się maksymalnie z 31 znaków oraz opcjonalny opis:

*wzór-nazwa, opis

Dalej występuje jeden lub więcej deskryptorów linii o postaci:

kąt, x-początek,y-początek, delta-x,delta-y,kreska-1,kreska-2, …

Standardowy wzór kreskowania ANSI31 pokazany w oknie dialogowym
Kreskowanie do granic i wypełnienie wygląda w sposób następujący:

a jego definicja ma następującą postać:

*ANSI31, ANSI Żelazo, Cegła, Kamień
45, 0,0, 0,.125

Po nazwie wzoru

*ANSI31

na pierwszej linii, wyświetlany jest opis:

ANSI

Żelazo, Cegła, Kamień

. Ta prosta definicja wzoru nakazuje rysowanie linii

pod kątem 45 stopni, przy czym pierwsza z rodziny linii kreskowych ma
przechodzić przez początek układu współrzędnych rysunku (0,0), a odległość
pomiędzy tymi liniami kreskowymi ma być równa 0.125 jednostki rysunku.

W definicjach wzorów kreskowania stosuje się poniższe zasady:

■ Każda linia w definicji wzoru może zawierać do 80 znaków. Mogą być to

litery, cyfry, oraz takie znaki specjalne jak znak dolara ($), łącznik (-), oraz
podkreślenie (_). Jednak na początku linii musi znajdować się litera lub
cyfra, nie znak specjalny.

■ AutoCAD ignoruje puste wiersze oraz tekst znajdujący się z prawej strony

średnika.

28 | Rozdział 3 Wzory kreskowania użytkownika

■ Każda linia wzoru jest pierwszym członkiem rodziny linii, utworzonej

poprzez zastosowanie odsunięć delta w obydwu kierunkach co pozwoli na
utworzenie nieskończonej rodziny linii równoległych.

■ Wartość

delta-x

określa przesunięcie między elementami rodziny linii w

kierunku samej linii. Stosowana jest wyłącznie do linii kreskowanych.

■ Wartość

delta-y

określa odstępy pomiędzy elementami rodziny; oczywiście

są one mierzone w kierunku prostopadłym do linii.

■ Linia może być nieskończenie długa. Wzór linii kreskowej jest nakładany

na tę linię.

Proces kreskowania polega na tym, że każda linia z definicji wzoru kreskowania,
jest powielana w nieskończoną rodzinę linii równoległych. Wszystkie wybrane
obiekty są sprawdzane pod względem przecinania się z dowolną z tych linii;
każdy znaleziony punkt przecięcia powoduje włączenie i wyłączenie rysowania
linii, odpowiednio do wybranego stylu kreskowania. Każda rodzina linii
kreskowania jest generowana równolegle do linii początkowej z początkiem
bezwzględnym, aby zapewnić właściwe dopasowanie.

Jeśli tworzone kreskowanie jest bardzo zagęszczone, AutoCAD może je odrzucić
i wyświetlić komunikat wskazujący, że skala kreskowania jest zbyt mała lub
długość kreski zbyt krótka. Można zmienić maksymalną liczbę kresek,
ustawiając zmienną systemową rejestru za pomocą polecenia (setenv MaxHatch
n), gdzie n jest liczbą z przedziału między 100 a 10000000 (dziesięć milionów).

UWAGA Podczas zmiany wartości MaxHatch, użytkownik musi wpisać nazwę MaxHatch
uwzględniając wielkość poszczególnych liter.

Tworzenie prostych wzorów kreskowania

Otwórz plik acad.pat lubacadiso.pat w edytorze tekstu, który zapisuje pliki
w formacie tekstowym ASCII (na przykład Microsoft

Windows

Notepad).

Utwórz linię nagłówka zawierającą gwiazdkę i nazwę wzoru. Nazwa wzoru
może zawierać do 31 znaków.

(Opcjonalne) Aby linia nagłówka zawierała opis, po nazwie wzoru należy
wpisać przecinek i tekst opisu.

Utwórz linię deskryptora zawierającą

■ Kąt pod którym rysowana jest linia

■ Współrzędne X,Y punktu początkowego

■ Delta-xrówne 0

Przegląd definicji wzorów kreskowania | 29

■ Delta-y o dowolnej wartości

Wzory kreskowania z liniami kreskowanymi

Aby zdefiniować wzory kreskowania z liniami kreskowymi, na końcu segmentu
definiującego linię należy dodać pozycje określające długości kresek. Długość
każdej kreski określa długość segmentu składowego linii. Jeśli długość ta jest
wartością dodatnią, to jest to segment z opuszczonym pisakiem i jest on
rysowany. Jeśli długość ta jest wartością ujemną, to jest to segment z
podniesionym pisakiem i nie jest on rysowany. Rysowanie wzoru rozpoczyna
się w początkowym punkcie pierwszego segmentu, a kolejne segmenty są
rysowane w cyklu kołowym. Segment o długości zerowej jest rysowany jako
kropka. Dla jednej linii we wzorze kreskowania można określić co najwyżej 6
długości segmentów.

Wzór kreskowania ANSI33 pokazany w oknie dialogowym Kreskowanie do
granic i wypełnienie wygląda w sposób następujący:

a jego definicja ma następującą postać:

*ANSI33, ANSI Brąz, Mosiądz, Miedź
45, .176776695,0, 0,.25, .125,-.0625

Dla przykładu aby zmodyfikować wzór kreskowania z liniami nachylonymi
pod kątem 45 stopni tak, aby rysowane one były z użyciem linii kreskowych,
z segmentami o długości 0.5 jednostki rysunkowej i przerwami o długości 0.5
jednostki, należy podać linię definiującą jak pokazano poniżej

*DASH45,Kreskowanie liniami kreskowymi pod kątem 45 stopni
45, 0,0, 0,.5, .5,-.5

Jest to taki sam wzór kreskowania jak ten pokazany w “Przegląd definicji
wzorów kreskowania” na stronie 28, ale z dodanymi na końcu definicji
segmentami określającymi linie kreskowe. Długość segmentu z pisakiem
opuszczonym wynosi 0.5 jednostki, a długość segmentu z pisakiem
podniesionym jest także równa 0.5, co odpowiada przyjętym założeniom.
Jeżeli zamierzałeś narysować kreskę 0.5 jednostki, odstęp 0.25 jednostki, kropka,
i odstęp 0.25 jednostki przed kolejną kreską, definicja byłaby następująca

*DDOT45,wzór kreska-kropka-kreska: 45 stopni
45, 0,0, 0,.5, .5,-.25, 0,-.25

Poniższy przykład pokazuje wynik działania specyfikacji

delta-x

na rodziny

linii. Następująca definicja:

30 | Rozdział 3 Wzory kreskowania użytkownika

*GOSTAK
0, 0,0, 0,.5, .5,-.5

przedstawia rodzinę linii odległych od siebie o 0.5 jednostki, w której segmenty
kresek i przerw między nimi mają jednakową długość. Ponieważ

delta-x

wynosi 0 , kreski każdego elementu rodziny są podniesione. Zakreskowany
tym wzorem obszar powinien wyglądać następująco:

Teraz zmień wzór na

*SKEWED
0, 0,0, .5,.5, .5,-.5

Jest taki sam, ale

delta-x

zostało zmienione na 0.5. To spowoduje przesunięcie

każdego kolejnego elementu rodziny o 0.5 w kierunku linii (w tym przypadku
równolegle do osi X). Ponieważ poszczególne linie wzoru są nieskończenie
długie, daje to w efekcie schodkowe przesunięcia kolejno rysowanych
sąsiednich segmentów o określoną wartość. Zakreskowany tym wzorem obszar
wyglądałby jak poniżej:

Tworzenie wzoru kreskowania z liniami kreskowymi

Otwórz plik acad.pat lub acadiso.pat w edytorze tekstu, który zapisuje
pliki w formacie tekstowym ASCII (na przykład Notepad).

Utwórz linię nagłówka zawierającą gwiazdkę i nazwę wzoru. Nazwa wzoru
może zawierać do 31 znaków.

(Opcjonalne) Aby linia nagłówka zawierała opis, po nazwie wzoru należy
wpisać przecinek i tekst opisu.

Utwórz linię deskryptora zawierającą

■ Kąt pod którym rysowana jest linia

■ Współrzędne X,Y punktu początkowego

■

Delta-x

o dowolnej wartości jeżeli zamierzasz odsunąć linie

zmieniające w rodzinie linii

■

Delta-y

o dowolnej wartości

■ Wartość długości kreski

Wzory kreskowania z liniami kreskowanymi | 31

■ Wartość długości kropki

■ Druga wartość opcjonalna dla innej długości kreski

■ Druga wartość opcjonalna dla innej długości kropki

Wzory kreskowania z wieloma liniami

Nie wszystkie wzory kreskowania używają punktów początkowych 0,0. Złożone
wzory kreskowania mogą mieć początek przechodzący przez odsunięcia od
początku i mogą posiadać kilka elementów w rodzinie linii. Przy tworzeniu
bardziej skomplikowanych wzorów, w celu poprawnego zdefiniowania wzoru
kreskowania konieczne jest staranne dobranie dla każdej rodziny linii punktu
początkowego, przesunięć poszczególnych kresek oraz wzoru linii kreskowej
wykorzystywanej do ich rysowania.

Wzór kreskowania AR-B816 pokazany w oknie dialogowym Kreskowanie do
granic i wypełnienie wygląda w sposób następujący:

i jego definicja ma następującą postać z kilkoma liniami opisującymi wzór:

*AR-B816, 8x16 Wiązanie wozówkowe elewacji z bloków
0, 0,0, 0,8
90, 0,0, 8,8, 8,-8

Rysunek poniżej pokazuje definicję wzoru kreskowania, w którym powtarza
się pozbawiony jednego boku kwadrat, rysowany na kształt odwróconej litery
U (jedna linia do góry, jedna w prawo i jedna w dół). Wzór ten powtarzany
jest w każdej jednostce rysunkowej, a długość i szerokość każdej linii wynosi
0.5 jednostki.

Wzór powinien zostać zdefiniowany w następujący sposób:

*IUS,Odwrócone U
90, 0,0, 0,1, .5,-.5

32 | Rozdział 3 Wzory kreskowania użytkownika

0, 0,.5, 0,1, .5,-.5
270, .5,.5, 0,1, .5,-.5

Pierwsza linia (pasek w górę) jest prostą linią kreskowaną o początku 0,0. Druga
linia (pasek górny) powinna rozpoczynać się w końcu paska o kierunku do
góry, tak więc jej punktem początkowym jest 0,5. Trzecia linia (pasek w dół)
musi się zaczynać na końcu paska górnego to jest w punkcie 5,5 dla pierwszego
przykładu wzoru dlatego też jej początek jest w tym punkcie. Trzecią linię tego
wzoru można zdefiniować następująco:

90, .5,0, 0,1, .5,-.5

lub

270, .5,1, 0,1, -.5,.5

Wzory kreskowania liniami kreskowymi rozpoczynają się od określonych
punktów początkowych i są prowadzone w kierunku określonym wartością
kąta. Z tego powodu dwie rodziny rysowane liniami kreskowymi,
prowadzonymi w kierunkach przeciwnych (ich zwroty różnią się o 180 stopni).
Rodziny linii pełnych są podobne.

Następujący wzór tworzy gwiazdy sześcioramienne.

Przykład poniżej pomoże ci udoskonalić swoje umiejętności dotyczące definicji
wzorów. (Podpowiedź: sinus kąta 60 stopni wynosi 0.866.)

Poniżej przedstawiono definicję wzoru podaną przez program AutoCAD :

*STARS,Sześcioramienna gwiazda
0, 0,0, 0,.866, .5,-.5
60, 0,0, 0,.866, .5,-.5
120, .25,.433, 0,.866, .5,-.5

Tworzenie wzorów kreskowania z wieloma liniami

Otwórz plik acad.pat lub acadiso.pat w edytorze tekstu, który zapisuje
pliki w formacie tekstowym ASCII (na przykład Notepad).

Utwórz linię nagłówka zawierającą gwiazdkę i nazwę wzoru. Nazwa wzoru
może zawierać do 31 znaków.

(Opcjonalne) Aby linia nagłówka zawierała opis, po nazwie wzoru należy
wpisać przecinek i tekst opisu.

Wzory kreskowania z wieloma liniami | 33

Utwórz linię deskryptora zawierającą

■ Kąt pod którym rysowana jest linia

■ Współrzędne X,Y punktu początkowego

■ Delta-x o dowolnej wartości jeżeli zamierzasz odsunąć linie zmieniające

w rodzinie linii

■ Delta-y o dowolnej wartości

■ Wartość długości kreski

■ Wartość długości kropki

■ Druga wartość opcjonalna dla innej długości kreski

■ Druga wartość opcjonalna dla innej długości kropki

Utwórz drugą linię zawierająca wszystkie parametry podane w
poprzednim kroku.

(Opcjonalnie) Utwórz dodatkowe linie, aby uzupełnić wzór kreskowania
z wieloma liniami.

34 | Rozdział 3 Wzory kreskowania użytkownika

Dostosowanie interfejsu
użytkownika.

W tym rozdziale

■

Dostosowanie interfejsu
użytkownika.

■

Przegląd dostosowania
interfejsu użytkownika

■

Ważne określenia związane z
adaptacją

■

Co zmieniło się w adaptacji

■

Migracja i przenoszenie
adaptacji

■

Tworzenie i wczytywanie
częściowego pliku CUI

■

Utwórz Korporacyjny plik CUI

■

Filtrowanie wyświetlania
elementów adaptacji

■

Adaptacja poleceń

■

Adaptacja pasków narzędzi

■

Tworzenie menu rozwijalnego
i menu kursora

■

Dodawanie klawiszy skrótów
i tymczasowego nadpisania
klawiszy

■

Adaptacja przestrzeni
roboczych

■

Adaptacja przycisków myszy

Przegląd dostosowania interfejsu użytkownika

Narzędzia adaptacyjne programu AutoCAD pomagają dostosować środowisko
graficzne, aby odpowiadało potrzebom użytkownika.

Usprawnienia adaptacyjne, w tym pliki formatu CUI (Dostosuj interfejs
użytkownika) i okno dialogowe Dostosuj interfejs użytkownika pomagają
modyfikować i tworzyć elementy adaptacyjne. Plik CUI, bazujący na XML,
zastępuje pliki menu stosowane w wersjach wcześniejszych niż AutoCAD 2006.
Zamiast używać edytora tekstu do adaptacji plików menu (pliki MNU i MNS),
można dostosować interfejs użytkownika z programu AutoCAD. Można:

■ Dodawać lub zmieniać paski narzędzi i menu (w tym: menu podręczne,

menu piktogramowe obrazu i menu pulpitu)

■ Tworzyć lub zmieniać przestrzenie robocze

■ Przypisywać polecenia do różnych elementów interfejsu użytkownika

■ Tworzyć lub zmieniać makra

■ Definiować łańcuchy DIESEL

■ Tworzyć lub zmieniać aliasy

■ Dodać etykietki

■ Wprowadzić tekst opisowy w linii stanu

Środowisko adaptacyjne

Przed rozpoczęciem adaptacji własnych menu, pasków narzędzi i innych
elementów interfejsu użytkownika, należy zapoznać się ze środowiskiem
adaptacyjnym. Otwórz okno dialogowe Dostosuj interfejs użytkownika (kliknij
menu Narzędzia➤Dostosuj➤Interfejs) a następnie wyświetl jego zawartość,
rozwiń elementy w strukturze drzewa i wyświetl właściwości elementów.

Wybierz zakładkę Przenoszenie, aby zobaczyć w jaki sposób przenosić adaptacje;
wybierz zakładkę Dostosuj, aby zobaczyć w jaki sposób tworzyć lub zmieniać
elementy interfejsu użytkownika.

Po zapoznaniu się ze środowiskiem można zacząć korzystać z możliwości
narzędzi. Więcej informacji na temat większych możliwości adaptacyjnych
znajduje się w “Co zmieniło się w adaptacji” na stronie 39.

Przykład pokazuje okno dialogowe Dostosuj interfejs użytkownika, zakładkę
Dostosuj. Zakładki tej należy używać do dostosowania elementów interfejsu
w plikach CUI.

36 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Dostosowanie interfejsu użytkownika daje możliwość dopasowania środowiska
graficznego do określonych rodzajów zadań. Na przykład, jeżeli pasek narzędzi
ma zawierać polecenia, które są używane najczęściej, to można stworzyć nowy
pasek narzędzi Ulubione w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika,
a następnie wczytać nowy pasek w programie AutoCAD.

Ważne określenia związane z adaptacją

Użytkownik powinien znać kilka określeń związanych z adaptacją AutoCAD
2006.

Ważne określenia związane z adaptacją | 37

plik adaptacji (CUI)

Plik bazujący na XML, który przechowuje dane adaptacji. Plik adaptacji
można modyfikować za pomocą okna dialogowego Dostosuj interfejs
użytkownika. Pliki CUI zastępują pliki MNU, MNS i MNC, których używano
do definiowania menu w wersjach wcześniejszych niż AutoCAD 2006.

Główny plik adaptacji

Plik z możliwością zapisu, który definiuje większość elementów interfejsu
użytkownika (w tym: menu standardowe, paski narzędzi, klawisze skrótów
itp.). Plik acad.cui (standardowy główny plik CUI) jest automatycznie
wczytywany przy uruchamianiu AutoCAD.

Korporacyjny plik adaptacji

Plik CUI, który zwykle jest kontrolowany przez menedżera CAD. Wielu
użytkowników ma do niego dostęp i jest przechowywany w miejscu
sieciowym dostępnym dla wszystkich użytkowników. Plik jest dostępny dla
użytkowników w trybie tylko do odczytu, aby zapobiec zmianie danych.
Menedżer CAD tworzy korporacyjny plik CUI zmieniając główny plik CUI,
a następnie zapisując go w miejscu sieciowym dostępnym dla wszystkich
użytkowników. Użytkownicy następnie określają ten plik w oknie
dialogowym Opcje, na zakładce Pliki.

Częściowy plik adaptacji

Jakikolwiek plik CUI, który nie jest zdefiniowany jako główny lub
korporacyjny plik adaptacji. Częściowe pliki CUI można wczytywać i usuwać
podczas sesji rysowania.

Grupa adaptacji

Nazwa, która została przypisana do pliku CUI w celu identyfikacji zawartości
adaptacji w pliku CUI. Plik CUI wczytany do AutoCAD musi mieć unikalną
nazwę grupy adaptacji, aby zapobiec konfliktowi pomiędzy plikami CUI w
programie. W poprzednich wersjach nazywane grupa menu.

Element interfejsu

Obiekt, który można dostosować, taki jak pasek narzędzi, menu rozwijalne,
okno mocowane itp. Jest to węzeł w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>,
zawierającym elementy interfejsu użytkownika.

Pozycja interfejsu

Samodzielne części elementu interfejsu użytkownika, takie jak przyciski
paska narzędzi, elementy menu rozwijalnego, skróty klawiszowe, tymczasowe
nadpisanie klawiszy itp.

38 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Węzeł hierarchii

Struktura hierarchiczna okna dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika
zawiera pozycje i elementy interfejsu, które można importować, eksportować
i adaptować.

Przestrzeń robocza

Zbiór elementów interfejsu użytkownika oraz ich zawartość, właściwości,
stany wyświetlania i położenia.

Okno mocowane

Element interfejsu, który może być zamocowany lub ruchomy w obszarze
graficznym. Do okien mocowanych należą: okna poleceń, palety narzędzi,
palety Właściwości itp.

ID elementu

Niepowtarzalny identyfikator elementu interfejsu. W poprzednich wersjach
nazywany etykieta.

Co zmieniło się w adaptacji

Podstawowe techniki adaptacji pozostały takie same jak w poprzednich
wersjach produktu, ale zmieniło się środowisko adaptacji produktu.

Wszystkie opcje adaptacji z poprzednich wersji są nadal dostępne. Nadal można
tworzyć, edytować i usuwać elementy interfejsu; tworzyć częściowe pliki
adaptacji; używać makr i zaawansowanych wpisów, takich jak wyrażenia języka
DIESEL i procedury AutoLISP.

Jednak nie można już przeprowadzać adaptacji poprzez ręczne tworzenie lub
edytowanie plików tekstowych MNU i MNS. Wszystkie adaptacje są
wykonywane w interfejsie programu, w oknie dialogowym Dostosuje interfejs
użytkownika.

Pliki menu i pliki adaptacji

W wersjach wcześniejszych niż AutoCAD 2006 interfejs użytkownika można
było adaptować poprzez edytowanie pliku MNU lub MNS w edytorze tekstu
ASCII, takim jak Notatnik. Dane adaptacji wpisywane i edytowane były ręcznie
w plikach tekstowych, co było procesem nudnym i wywołującym wiele błędów.
Na skutek prostego błędu składni w pliku tekstowym (takiego jak niezgodność
nawiasów), mogło dojść do unieważnienia całego pliku menu. To z kolei
prowadziło do konieczności poszukiwania błędu w pliku tekstowym.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika można przeciągnąć
polecenie do menu lub paska narzędzi lub kliknąć prawym, aby dodać, usunąć

Co zmieniło się w adaptacji | 39

lub zmodyfikować element interfejsu użytkownika. Okno dialogowe Dostosuj
interfejs użytkownika wyświetla właściwości elementów oraz listę opcji do
wyboru. Zapobiega to błędom składni lub pomyłkom w pisowni, które
występowały przy ręcznym wprowadzaniu tekstu do pliku MNU lub MNS.

Pliki MNU i MNS zostały zastąpione jednym rodzajem pliku - plikiem CUI
bazującym na XML.

Bazujący na XML format pliku CUI umożliwia produktowi śledzenie adaptacji.
W przypadku zmiany wersji programu na nową wszystkie adaptacje są scalane
w nowej wersji. Format XML obsługuje także wcześniejsze pliki adaptacji.
Oznacza to, że użytkownik może wyświetlić plik CUI z nowszej wersji w
poprzedniej wersji, zachowując dane adaptacji z nowszej wersji. Jednak nie
można modyfikować pliku CUI z wersji nowszej w wersji poprzedniej. Więcej
informacji na temat przenoszenia danych adaptacji, znajduje się w “Migracja
i przenoszenie adaptacji” na stronie 44.

Następna tabela wyświetla listę plików menu, które poprzednio były
dostarczane z produktem oraz pokazuje w jaki sposób te pliki są odwzorowane
w AutoCAD 2006.

Pliki menu odwzorowane na pliki CUI

Opis zmiany

W
AutoCAD
2006

Opis

Plik
menu

Plik XML, który definiuje
większość elementów interfejsu

CUI

Plik tekstowy ASCII. We
wcześniejszych wersjach definiował

MNU

użytkownika. Główny plik CUI —

większość elementów interfejsu

acad.cui, jest automatycznie

użytkownika. Główny plik MNU

wczytywany podczas
uruchamiania programu.

— acad.mnu, był automatycznie
wczytywany podczas uruchamiania
programu.

Częściowe pliki CUI mogą być
wczytywane lub usuwane podczas
trwania sesji rysowania.

Częściowe pliki MNU mogły być
wczytywane lub usuwane podczas
trwania sesji rysowania.

Plik XML, który definiuje
większość elementów interfejsu

CUI

Plik źródłowy menu. Był taki sam
jak plik tekstowy MNU ASCII, ale

MNS

użytkownika. Główny plik CUI —

nie zawierał komentarzy lub
specjalnego formatowania.

acad.cui, jest automatycznie
wczytywany podczas
uruchamiania programu.
Częściowe pliki CUI mogą być
wczytywane lub usuwane podczas
trwania sesji rysowania.

Plik XML, który definiuje
większość elementów interfejsu

CUI

Skompilowany plik tekstowy
ASCII. Zawierał łańcuchy tekstowe

MNC

użytkownika. Główny plik CUI —

i składnię, które określały

40 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Pliki menu odwzorowane na pliki CUI

Opis zmiany

W
AutoCAD
2006

Opis

Plik
menu

funkcjonalność i wygląd elementów
interfejsu użytkownika.

acad.cui, jest automatycznie
wczytywany podczas
uruchamiania programu.
Częściowe pliki CUI mogą być
wczytywane lub usuwane podczas
trwania sesji rysowania.

Bez zmian.

MNL

Plik menu LISP. Zawiera wyrażenia
AutoLISP, które są używane przez
elementy interfejsu użytkownika.

MNL

Bez zmian.

MNR

Plik zasobów menu. Zawiera
bitmapy, które są używane przez
elementy interfejsu użytkownika.

MNR

Struktura pliku tekstowego menu i struktura pliku CUI

We wcześniejszych wersjach można było dodawać, edytować i usuwać
informacje o menu bezpośrednio z pliku tekstowego. W AutoCAD 2006 do
tego celu używane jest okno dialogowe Dostosuj interfejs użytkownika.

Przykład pokazuje menu Okno w pliku tekstowym ASCII acad.mnu:

Zawartość menu Okno w acad.mnu

Opis

Menu Okno

***POP10

**OKNO
ID_MnWindow [&Okno]
ID_DWG_CLOSE [&Zamknij]^C^C_close
ID_WINDOW_CLOSEALL [Zamknij &wszystko]^C^C_closeall
[--]
ID_WINDOW_CASCADE [&Kaskadowo]^C^C_syswindows;_cascade
ID_WINDOW_TILE_HORZ [Sąsiadujące p&oziomo]^C^C_syswindows;_hor
ID_WINDOW_TILE_VERT [&Sąsiadujące pionowo]^C^C_syswindows;_vert
ID_WINDOW_ARRANGE [&Uporządkuj ikony]^C^C_syswindows;_arrange

Porównaj powyższe informacje o menu z tymi samymi informacjami
wyświetlonymi w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, w widoku
drzewa.

Co zmieniło się w adaptacji | 41

Kolejne przykłady pokazują właściwości menu Okno, właściwości polecenia
Zamknij, właściwości polecenia Zamknij wszystko i menu podręczne Okno,
które jest wyświetlane z opcją Wstaw separator.

Menu Okno, panel Właściwości

Menu Okno, panel Właściwości dla polecenia Zamknij

42 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Menu Okno, panel Właściwości dla polecenia Zamknij wszystko

Węzeł drzewa menu Okno, menu podręczne wyświetlane z opcją Wstaw
separator

Grupa menu i grupa adaptacji

Nie ma różnicy pomiędzy grupą menu (określenie używane w poprzednich
wersjach) i grupą adaptacji. Plik CUI wczytany do AutoCAD musi mieć unikalną
nazwę grupy adaptacji, aby zapobiec konfliktowi pomiędzy plikami adaptacji
w programie. Główny plik CUI — acad.cui domyślnie ma grupę adaptacji
nazwaną ACAD. Można wczytać dowolną ilość plików adaptacji do programu,
pod warunkiem, że każdy ma niepowtarzalną nazwę grupy adaptacji.

Przykład pokazuje w jaki sposób zmienić nazwę grupy adaptacji ACAD za
pomocą zakładki Dostosuj okna dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika.
Częściowy plik CUI (nazwany w tym przykładzie CUSTOM) można zmienić
tym samym sposobem.

Co zmieniło się w adaptacji | 43

Patrz także:

“Migracja i przenoszenie adaptacji” na stronie 44

“Tworzenie i wczytywanie częściowego pliku CUI” na stronie 46

“Utwórz Korporacyjny plik CUI” na stronie 48

Migracja i przenoszenie adaptacji

Można przenosić pliki MNU i MNS z poprzednich wersji za pomocą okna
dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika. Program przenosi wszystkie dane
z pliku MNU lub MNS do pliku CUI bez zmiany oryginalnego pliku menu.
Nowy plik CUI bazuje na XML i ma taką samą nazwę, jak oryginalny plik
menu, ale z rozszerzeniem .cui.

Można także przenosić informacje adaptacyjne między plikami. Na przykład
można przenieść paski narzędzi z częściowego pliku CUI do głównego pliku
CUI, dzięki czemu program wyświetli informacje o pasku.

UWAGA Podczas transferu paska narzędzi lub menu z częściowego pliku CUI obrazy
przycisków nie są wyświetlane w programie. Jeśli obrazy są pobierane z pliku obrazu,
muszą one znajdować się w tym samym folderze co plik CUI. Jeśli niewyświetlane obrazy
pochodzą z zewnętrznych zasobów DLL, należy skontaktować się z twórcą zasobów DLL.

Dodatkowo można przenieść adaptacje z głównego pliku CUI do częściowych
plików CUI, lub z częściowego pliku CUI do innego częściowego pliku CUI.

UWAGA Jeżeli przenoszona przestrzeń robocza lub pasek stanu zawiera rozwijalne
paski narzędzi z odnośnikami do innego menu, paska narzędzi lub rozwijalnego paska
narzędzi, który znajduje się w źródłowym pliku CUI, to informacja ważna dla tego elementu

44 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

interfejsu zostanie także przeniesiona. Na przykład podczas przenoszenia paska narzędzi
Rysuj, który zawiera odnośniki do paska narzędzi Wstaw, pasek narzędzi Wstaw jest
także przenoszony.

Plik CUI zachowuje informacje o wszystkich adaptacjach. Dane adaptacyjne
są śledzone i zachowywane w kolejnych wersjach programu, tak więc można
wczytać plik CUI do innej wersji bez zmiany lub utraty istniejących danych
adaptacji.

Przykład pokazuje okno dialogowe Dostosuj interfejs użytkownika, zakładkę
Przenoszenie. Zakładka ta służy do przenoszenia adaptacji.

Migracja i przenoszenie adaptacji | 45

UWAGA Pliki CUI nie mogą być wyświetlane lub używane w wersjach wcześniejszych
niż AutoCAD 2006.

Aby przenieść adaptacje

Kliknij menu Narzędzia ➤ Adaptacja➤ Import adaptacji.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Przenoszenie, w lewym panelu kliknij przycisk Otwórz plik adaptacji.

W oknie dialogowym Otwórz, należy odnaleźć plik (MNU, MNS lub
CUI), z którego mają zostać wyeksportowane adaptacje a następnie
wybrać go. W prawym panelu, kliknij przycisk Otwórz plik adaptacji.

W oknie dialogowym Otwórz, należy odnaleźć plik (MNU, MNS lub
CUI), do którego mają zostać zaimportowane adaptacje a następnie
wybrać go.

W lewym panelu, kliknij znak (+) obok węzła elementu interfejsu, aby
go rozwinąć. Kliknij odpowiadający węzeł w prawym panelu.

Przeciągnij element interfejsu z lewego panelu do odpowiedniego
położenia w prawym panelu. Menu można przeciągać do menu, paski
narzędzi do pasków narzędzi itd.

Po zakończeniu przenoszenia, kliknij OK.

Tworzenie i wczytywanie częściowego pliku
CUI

Użytkownik może tworzyć, wczytywać lub usuwać pliki adaptacji w miarę
potrzeb. Wczytanie i używanie częściowego pliku CUI pozwala tworzyć i
modyfikować większość elementów interfejsu (paski narzędzi, menu itp.) w
oddzielnym pliku CUI bez potrzeby importowania adaptacji do głównego
pliku CUI.

Porządek częściowych plików CUI w drzewie Częściowe pliki CUI określa
porządek ich wczytywania do programu. Można zmieniać hierarchę drzewa,
aby zmienić porządek wczytywania. Do tworzenia częściowych plików CUI
używa się zakładki Przenoszenie, okna dialogowego Dostosuj interfejs
użytkownika. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w rozdziale “Aby
przenieść adaptacje ” na stronie 46. Do wczytania lub usunięcia pliku CUI
można użyć polecenia WCZYTAJDIU lub USUŃDIU w programie, lub użyć
zakładki Dostosuj okna dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika.

46 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

UWAGA Po wczytaniu częściowego pliku CUI informacja o jego przestrzeni roboczej
(menu, paski narzędzi i okna mocowane) jest ignorowana przez główny plik CUI. Aby
dodać zawartość przestrzeni roboczej z częściowego pliku CUI do głównego pliku CUI,
należy przenieść przestrzeń roboczą. Więcej informacji znajduje się w dokumentacji
„Importowanie przestrzeni roboczej do głównego pliku CUI” w temacie “Adaptacja
przestrzeni roboczych” na stronie 87.

Aby wczytać częściowy plik CUI za pomocą polecenia WCZYTAJDIU

W linii poleceń wpisz wczytajdiu .

W oknie dialogowym Wczytaj/Usuń adaptacje, w polu Nazwa pliku,
podaj ścieżkę do pliku CUI, który ma być wczytany, a następnie kliknij
Przeglądaj, aby odnaleźć plik.

Kliknij Wczytaj, a następnie kliknij Zamknij.

Aby wczytać częściowy plik CUI za pomocą zakładki Dostosuj

Kliknij menu Narzędzia➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, wybierz Główny plik CUI
z listy rozwijalnej. Po prawej stronie listy rozwijalnej kliknij przycisk
Wczytaj częściowy plik adaptacji.

W oknie dialogowym Otwórz znajdź i kliknij częściowy plik CUI, który
ma być otwarty, a następnie kliknij OK.

UWAGA Jeżeli nazwa grupy adaptacji częściowego pliku CUI, który ma być
wczytany, jest taka sama, jak głównego pliku CUI, to należy zmienić nazwę grupy
adaptacji. Otwórz plik CUI w oknie dialogowym Dostosuj, wybierz nawę pliku i
kliknij prawym, aby zmienić nazwę.

Aby sprawdzić czy plik został wczytany do głównego pliku CUI, w panelu
Adaptacje w, należy wybrać główny plik CUI z listy rozwijalnej.

W widoku drzewa głównego pliku adaptacji, kliknij znak plus (+) obok
węzła Częściowe piki CUI, aby rozwinąć go.

Wyświetlane są wszystkie częściowe menu wczytane w głównym pliku
CUI.

Kliknij OK, aby zapisać zmiany i wyświetlić je w programie.

Tworzenie i wczytywanie częściowego pliku CUI | 47

Aby usunąć częściowy plik CUI za pomocą polecenia USUŃDIU

W linii poleceń wpisz usuńdiu.

W oknie dialogowym Wczytaj/Usuń adaptacje, w polu Wczytana grupa
adaptacji wybierz plik CUI.

Kliknij Usuń, a następnie kliknij Zamknij.

Aby usunąć częściowy plik CUI za pomocą zakładki Dostosuj

Kliknij menu Narzędzia➤ Dostosuj➤Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, wybierz Główny plik CUI
z listy rozwijalnej.

W widoku drzewa głównego pliku adaptacji, kliknij znak plus (+) obok
węzła Częściowe piki CUI, aby rozwinąć go.

Wyświetlane są wszystkie częściowe menu wczytane w głównym pliku
CUI.

Kliknij prawym klawiszem myszy menu częściowe, które ma być usunięte.
Kliknij Usuń plik CUI.

Plik zostanie usunięty z listy.

Kliknij OK, aby zapisać zmiany i wyświetlić je w programie.

Utwórz Korporacyjny plik CUI

Korporacyjny plik CUI zwykle przechowuje informacje adaptacji, które mogą
być używane przez wielu użytkowników i kontrolowane przez menedżera
CAD. Korporacyjne pliki CUI ułatwiają utrzymywanie i zmiany informacji
adaptacji przez osobę odpowiedzialną za kontrolę środowisk graficznych
użytkowników.

Możesz utworzyć korporacyjny plik CUI, wykonując następujące czynności:

■ Utwórz korporacyjny plik CUI z istniejącego pliku CUI. Kopiując główny

plik adaptacji acad.cui, rozpoczynasz od utworzenia pliku, który zawiera
wszystkie potrzebne elementy interfejsu.

■ Przypisz nowy plik jako główny plik CUI. Okno dialogowe Opcje umożliwia

utworzenie pliku korporacyjnego, tworząc główny plik adaptacyjny.

■ Zmień zawartość korporacyjnego pliku CUI. Po przypisaniu pliku

korporacyjnego jako głównego pliku CUI, można zmienić nazwę grupy

48 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

adaptacji i zawartość pliku CUI. Zmiana nazwy grupy adaptacji pozwala w
tym samym czasie wczytać więcej niż jeden plik CUI do programu. Pliki
CUI z tym samymi nazwami grup adaptacji nie mogą być wczytane go
programu.

■ Zapisać plik korporacyjny w miejscu sieciowym dostępnym dla wszystkich

użytkowników.

Po zapisaniu nowego pliku korporacyjnego do miejsca

sieciowego dostępnego dla wszystkich użytkowników, wszyscy użytkownicy
mają dostęp do pliku, ale nie mogą go zmieniać.

UWAGA Folder, w którym zostanie umieszczony korporacyjny plik CUI musi być
miejscem sieciowym dostępnym dla użytkowników. Więcej informacji o tworzeniu
zasobów sieciowych dostępnych dla wszystkich użytkowników znajduje się w
dokumentacji „Jak utworzyć sieciowy zasób współużytkowany” w Podręczniku
administratora sieci.

■ Określi położenie pliku korporacyjnego. Program automatycznie przypisuje

plik korporacyjny jako plik tylko do odczytu po określeniu jego położenia
w oknie dialogowym Opcje. Położenia pliku korporacyjnego można określić
na indywidualnej stacji roboczej lub w kreatorze obrazu środowiska. Więcej
informacji dotyczących lokalizacji kreatora obrazu stanowiska zawiera Select
Search Paths and File Locations (optional) w przewodniku Network
Administrator’s Guide.

Aby utworzyć plik CUI z istniejącego pliku CUI

Korzystając z Eksploratora Windows, przejdź do następującego położenia:

C:\Documents and Settings\<user profile name>\Application
Data\Autodesk\<product name>\<release
number>\enu\support\<customization file name>.cui

UWAGA W niektórych systemach operacyjnych foldery znajdujące się w profilu
użytkownika są standardowo ukryte. Aby wyświetlić te pliki, może zachodzić

potrzeba zmiany ustawień wyświetlania. Kliknij menu Start ➤Panel sterowania
➤Opcje folderów. W oknie dialogowym Opcje folderów, w zakładce Widok, kliknij
Pokaż ukryte pliki i foldery.

Skopiuj wybrany plik CUI do pliku o nowej nazwie (takiego
jakenterprise.cui) lub nowego położenia (takiego jak miejsce sieciowe,
które będzie dostępne dla wszystkich użytkowników), dzięki czemu
oryginalny plik CUI zostanie zachowany (można będzie użyć go później
w razie potrzeby).

Utwórz Korporacyjny plik CUI | 49

Aby przypisać plik CUI jako główny plik CUI

Kliknij menu Narzędzia➤Opcje.

W oknie dialogowym Opcje, na zakładce Pliki, kliknij znak plus (+) obok
Plików adaptacji, aby rozwinąć listę.

Kliknij znak plus obok opcji Główny plik adaptacji, aby go otworzyć.

Kliknij Przeglądaj. W oknie dialogowym Wybierz plik znajdź położenie
głównego pliku adaptacji. Wybierz Otwórz.

Utworzony plik zostanie przypisany jako główny plik CUI w programie.

Aby zmienić nazwę grupy adaptacji i zmodyfikować plik CUI

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, wybierz plik CUI z listy rozwijalnej.

W panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij nazwę pliku. Kliknij nazwę
pliku prawym przyciskiem myszy i kliknij Zmień nazwę. Podaj nową
nazwę grupy adaptacji.

UWAGA Nazwa grupy adaptacji nie może zawierać spacji.

Modyfikuj potrzebne elementy.

Po zakończeniu modyfikacji w pliku CUI, kliknij OK.

Aby określić korporacyjny plik CUI

Na stacji roboczej każdego użytkownika, w programie AutoCAD, kliknij
Narzędzia ➤Opcje.

W oknie dialogowym Opcje, na zakładce Pliki, kliknij znak plus (+) obok
Plików adaptacji, aby rozwinąć listę.

Kliknij znak plus obok opcji Korporacyjny plik adaptacji, aby go otworzyć.

Kliknij Przeglądaj. W oknie dialogowym Wybierz plik znajdź położenie
korporacyjnego pliku adaptacji. Wybierz Otwórz.

Plik CUI musi zostać zapisany w miejscu sieciowym dostępnym dla
wszystkich użytkowników.

W oknie dialogowym Opcje, wybierz OK.

UWAGA W kreatorze obrazu środowiska, na stronie Podaj ustawienia, przypisz
korporacyjny plik CUI. Więcej informacji na temat przypisywania korporacyjnego

50 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

pliku CUI w kreatorze obrazu środowiska, znajduje się Select Search Paths and File
Locations (optional) w Podręczniku administratora sieci.

Filtrowanie wyświetlania elementów adaptacji

Można wyświetlać wszystkie elementy, które mają być adaptowane lub tylko
wybrane elementy. Filtrowanie wyświetlania elementów adaptacji można
przeprowadzić na zakładce Dostosuj w oknie dialogowym Dostosuj interfejs
użytkownika.

Aby filtrować wyświetlanie elementów adaptacji

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, wybierz Główny plik CUI
z listy rozwijalnej.

W panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij przycisk Filtry wyświetlania.

W oknie dialogowym Filtry wyświetlania, kliknij okienko obok
następujących elementów, aby wyświetlić lub ukryć element. Zaznaczone
elementy zostaną wyświetlone w widoku drzewa panelu Adaptacje w
<nazwa pliku>. Elementy nie zaznaczone zostaną ukryte.

■ Paski narzędzi

■ Menu

■ Menu podręczne

■ Skróty klawiaturowe

■ Przyciski myszy

■ Klasyczne

■ Pliki LISP

Kliknij OK, aby zamknąć okno dialogowe Filtry wyświetlania.

Po zakończeniu adaptacji kliknij OK.

Adaptacja poleceń

Można w łatwy sposób tworzyć, edytować oraz używać ponownie polecenia.
Zakładka Dostosuj w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika

Filtrowanie wyświetlania elementów adaptacji | 51

wyświetla główną listę poleceń, które są wczytane w systemie. Można dodawać
dowolne polecenia z tej listy do pasków narzędzi, menu i innych elementów
interfejsu użytkownika.

Po zmianie właściwości polecania w głównej liście lub w widoku polecenia,
właściwości polecania zostaną zmienione wszędzie tam, gdzie polecenie jest
stosowane.

Następna tabela pokazuje właściwości polecenia Skala pojawiające się w panelu
Właściwości.

Właściwości dla polecenia Skala w menu Zmiana

Przykład

Opis

Element
panelu
Właściwości

Skala

Łańcuch jest wyświetlany jako nazwa
menu lub jako etykietka po kliknięciu

Nazwa

przycisku paska narzędzi. Nie może
zawierać on znaków interpunkcyjnych
z wyjątkiem łącznika (-) oraz
podkreślenia (_).

Powiększa lub zmniejsza obiekty
proporcjonalnie w kierunku X, Y lub
Z: SKALA

Tekst linii stanu. Łańcuch jest
wyświetlany na pasku stanu gdy kursor
znajduje się nad przyciskiem pasku
zadań lub elementem menu.

Opis

$M=$(if,$(eq,$(substr,$(getvar,cmdnames),1,4),GRIP),_scale,^C^C_scale)

Makro polecenia. Ma ono składnię
standardową dla makra.

Makro

Po zmianie nazwy makra, nazwa odpowiadającego mu elementu menu lub
przycisku paska narzędzi nie zostanie zmieniona. Nazwę elementu menu lub
przycisku paska narzędzi można zmienić, wybierając go w widoku drzewa.

ID_Scale

Etykieta, która identyfikuje polecenie.

ID elementu

RCDATA_16_ZOOSCA

Łańcuch ID źródła małego obrazu
(bitmapa 16 x 16). Nie może zawierać

Mały obraz

on znaków interpunkcyjnych z
wyjątkiem łącznika (-) oraz
podkreślenia (_). Może także określać
bitmapę użytkownika.

RCDATA_16_ZOOSCA

Łańcuch ID źródła dużego obrazu
(bitmapa 32 x 32). Jeśli określona

Duży obraz

bitmapa nie ma rozmiaru 32 x 32,
wówczas program skaluje ją do tego
rozmiaru. Nie może zawierać on
znaków interpunkcyjnych z wyjątkiem

52 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Właściwości dla polecenia Skala w menu Zmiana

Przykład

Opis

Element
panelu
Właściwości

łącznika (-) oraz podkreślenia (_). Może
także określać bitmapę użytkownika.

Tworzenie, edytowanie i ponowne używanie
poleceń

Użytkownik może tworzyć nowe polecania od początku lub edytować
właściwości istniejącego polecenia. Podczas tworzenia lub edytowania
polecenia, właściwości definiowane przez użytkownika to: nazwa, opis, makro,
ID elementu (tylko dla nowych poleceń) oraz małe i duże obrazy.

Przy zmianie jakichkolwiek właściwości polecenia w panelu Lista poleceń,
polecenie jest uaktualniane dla wszystkich elementów interfejsu, które odnoszą
się do polecenia.

Aby utworzyć polecenie

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj ➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Lista poleceń kliknij Nowe.

Nowe polecenie (nazwane Polecenie1) zostanie wyświetlone w panelu
Lista poleceń i panelu Właściwości.

W panelu Właściwości należy wykonać następujące czynności:

■ W polu Nazwa wpisz nazwę polecenia. Nazwa zostanie wyświetlona

jako etykietka lub nazwa menu, gdy polecenie zostanie wybrane.

■ W polu Opis podaj opis polecenia. Opis zostanie wyświetlony na pasku

stanu, gdy kursor będzie się znajdował nad elementem menu lub
przyciskiem paska narzędzi.

■ W polu Makro, wpisz makro dla polecenia.

■ W polu ID elementu wpisz ID dla polecenia. (Tylko dla nowych

poleceń. Nie można zmieniać ID elementu istniejącego polecenia).

Informacje na temat dodawania obrazu przycisku do polecenia znajdują
się w “Tworzenie i edycja przycisków paska narzędzi” na stronie 66.

Adaptacja poleceń | 53

Aby edytować polecenie

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, wykonaj następujące czynności:

■ Na panelu Lista poleceń kliknij polecenie, które chcesz edytować.

■ Na panelu widoku drzewa, zlokalizuj a następnie kliknij polecenie

przeznaczone do edycji.

W panelu Właściwości wykonaj następujące czynności, aby edytować
polecenie:

■ W polu Nazwa wpisz nazwę polecenia. W programie nazwa będzie

wyświetlana na menu, do którego zostanie przypisane polecenie.

■ W polu Opis podaj nowy opis polecenia. Opis będzie wyświetlany na

pasku stanu, gdy polecenie zostanie wybrane w programie.

■ W polu Makro, wpisz nowe makro dla polecenia.

■ W polu ID elementu wpisz nowe ID dla polecenia. (Tylko dla nowych

poleceń. Nie można zmieniać ID elementu istniejącego polecenia).

Informacje na temat dodawania obrazu przycisku do polecenia znajdują
się w “Tworzenie i edycja przycisków paska narzędzi” na stronie 66.

Aby ponownie użyć polecenie

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Lista poleceń, zlokalizuj polecenie, które będzie użyte
ponownie i przeciągnij je do elementu interfejsu.

Informacje na temat dodawania obrazu przycisku do polecenia znajdują
się w “Tworzenie i edycja przycisków paska narzędzi” na stronie 66.

Odnajdywanie nazw poleceń i łańcuchów
szukanych

Użytkownik może przeszukiwać jeden lub więcej plików CUI, aby znaleźć
polecenia lub łańcuchy szukane (należą do nich nazwy poleceń, opisy i makra).
Zastąpić można polecenia lub łańcuchy szukane pojedynczo lub wszystkie
naraz.

54 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Można ograniczyć lub rozszerzyć wyszukiwanie w zależności od wyników
wyszukiwania, które mają być zapisane.

■ Ogranicz wyszukiwanie do poleceń położonych w panelu Lista poleceń. To

wyszukiwanie nie obejmuje właściwości polecenia, takich jak opis polecenia
lub przypisane makro. Na przykład jeżeli wyszukiwanie zostanie ograniczone
do polecenia LINIA tylko na liście poleceń, wówczas po uruchomieniu
wyszukiwania zostanie wyświetlony komunikat podobny do następującego:
„Polecenie znalezione w węźle hierarchii 'Linia' (1/3)”.

■ Rozszerz wyszukiwanie, aby obejmowało wszystkie właściwości we

wszystkich węzłach w strukturze w panelu Adaptacje w.

Ten rodzaj

wyszukiwania odnajduje wszystkie wystąpienia lub łańcuch szukany. Na
przykład, jeżeli wyszukiwanie łańcucha „linia” rozpoczyna się w widoku
drzewa, zostanie wyświetlone zgłoszenie podobne do następującego:
„Łańcuch szukany odnaleziony w węźle struktury 'Liniowy' właściwość
'Nazwa' w pozycji 0 (1/358)”.

Aby odnaleźć łańcuch szukany

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, kliknij prawym
klawiszem myszy w dowolnym miejscu widoku drzewa panelu Adaptacje
w <nazwa pliku>.

W oknie dialogowym Znajdź i zastąp, w zakładce Znajdź, wykonaj
następujące czynności:

■ W polu Znajdź wpisz łańcuch szukany.

■ W opcji Ignoruj wielkość znaków usuń zaznaczenie, jeżeli wyniki

wyszukiwania mają zawierać wszystkie wystąpienia łańcucha
szukanego, niezależnie od wielkości liter.

■ Zaznacz opcję Ogranicz szukanie do, jeżeli wyszukiwanie ma być

ograniczone tylko do jednego pliku CUI. Następnie w tej opcji wybierz
plik CUI z listy rozwijalnej.

■ Kliknij Następny, aby odnaleźć wszystkie wystąpienia łańcucha

szukanego.

Zostanie wyświetlony komunikat, który określa położenie łańcucha
szukanego oraz ilość wyników wyszukiwania.

Kliknij Następny, aby kontynuować wyszukiwanie.

Po zakończeniu kliknij Zamknij.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij Zamknij.

Adaptacja poleceń | 55

Aby znaleźć polecenie w panelu Lista poleceń

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuje interfejs użytkownika, w panelu Lista
poleceń, kliknij prawym klawiszem myszy nazwę polecenia, które chcesz
odnaleźć.

W oknie dialogowym Znajdź i zastąp, w zakładce Znajdź, wykonaj
następujące czynności:

■ W polu Znajdź wpisz nazwę polecenia.

■ W opcji Ignoruj wielkość znaków usuń zaznaczenie, jeżeli wyniki

wyszukiwania mają zawierać wszystkie wystąpienia łańcucha
szukanego, niezależnie od wielkości liter.

■ Zaznacz opcję Ogranicz szukanie do, jeżeli wyszukiwanie ma być

ograniczone tylko do jednego pliku CUI. Następnie w tej opcji wybierz
plik CUI z listy rozwijalnej.

■ Kliknij Znajdź wybrane polecenie, aby odnaleźć wszystkie wystąpienia

polecenia.

W wyświetlonym tekście wyświetl każde położenie polecenia lub łańcuch
szukanego, jego dokładne położenie w węźle hierarchii lub panelu
Właściwości oraz ilość przypadków, w których występuje polecenie lub
łańcuch szukany.

Kliknij Znajdź wybrane polecenie, aby kontynuować wyszukiwanie.

Po zakończeniu kliknij Zamknij.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij Zamknij.

Aby zastąpić łańcuch szukany

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij prawym klawiszem
myszy w widoku drzewa. Kliknij Zastąp.

W oknie dialogowym Znajdź i zastąp, na zakładce Zastąp, wykonaj
następującą czynność:

■ W polu Znajdź wpisz łańcuch szukany.

■ W polu Zamień na określ łańcuch tekstu, który zastąpi łańcuch

znaleziony.

56 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

■ W opcji Ignoruj wielkość znaków usuń zaznaczenie, jeżeli wyniki

wyszukiwania mają zawierać wszystkie wystąpienia łańcucha
szukanego, niezależnie od wielkości liter.

■ Zaznacz opcję Ogranicz szukanie do, jeżeli wyszukiwanie ma być

ograniczone tylko do jednego pliku CUI. Następnie w tej opcji wybierz
plik CUI z listy rozwijalnej.

■ Aby przejść przez każde wystąpienie znalezionego łańcucha przed

zastąpieniem go, kliknij Zastąp. W wyświetlonym tekście wyświetl
każde położenie łańcucha szukanego, jego dokładne położenie w węźle
hierarchii lub panelu Właściwości oraz ilość przypadków, w których
występuje łańcuch szukany. Nie można cofnąć tej operacji.

■ Aby zastąpić wszystkie wystąpienia łańcucha szukanego, kliknij Zamień

wszystko. Nie można cofnąć tej operacji.

Po zakończeniu kliknij Zamknij.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij Zamknij.

Aby zastąpić polecenie

Kliknij menu Narzędzia➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, kliknij prawym klawiszem myszy nazwę polecenia, które chcesz
zastąpić.

W oknie dialogowym Znajdź i zastąp, na zakładce Zastąp, w polu Znajdź
wyświetlana jest nazwa polecenia wybranego w poprzednim kroku. Aby
zakończyć polecenie, wykonaj następujące czynności:

■ W oknie dialogowym Zamień na określ nazwę polecenia, które zastąpi

znalezione polecenie.

■ W opcji Ignoruj wielkość znaków usuń zaznaczenie, jeżeli wyniki

wyszukiwania mają zawierać wszystkie wystąpienia polecenia,
niezależnie od wielkości liter.

■ Zaznacz opcję Ogranicz szukanie do, jeżeli wyszukiwanie ma być

ograniczone tylko do jednego pliku CUI. Następnie w tej opcji wybierz
plik CUI z listy rozwijalnej.

■ Aby przejść przez każde wystąpienie polecenia przed zastąpieniem go,

kliknij Zastąp. W wyświetlonym tekście wyświetl każde położenie
polecenia, jego dokładne położenie w węźle hierarchii lub panelu
Właściwości oraz ilość przypadków, w których występuje polecenie.
Zmieniając nazwę polecenia na liście poleceń, zmieniona zostaje nazwa

Adaptacja poleceń | 57

polecenia wszędzie tam, gdzie polecenie jest używane w pliku CUI.
Nie można cofnąć tej operacji.

■ Aby zastąpić wszystkie wystąpienia polecenia, kliknij Zamień wszystko.

Nie można cofnąć tej operacji.

Po zakończeniu kliknij Zamknij.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij Zamknij.

Kontrolowanie wyświetlania etykiet
polecenia

Można kontrolować sposób w jaki etykiety menu wskazują dostępność
polecenia w programie. W tym celu można wyświetlić polecenia menu jako
wyszarzone (wyłączone), zaznaczyć je lub objąć ramką, lub użyć połączenia
wskaźników.

Polecenia menu mogą także zawierać łańcuchy języka DIESEL, które wyszarzają,
zaznaczają lub kolejno zmieniają tekst wyświetlanej etykiety. Więcej informacji
na temat używania łańcuchów języka DIESEL znajduje się w “Wyrażenia języka
DIESEL w makrach” na stronie 120.

Wyszarzanie (wyłączanie) etykietek menu

Aby wyszarzyć etykietę w menu, należy rozpocząć nazwę polecenia tyldą (

Żadne, związane z tym elementem, polecenie nie jest wykonywane, ani żadne,
związane z tym elementem podmenu nie jest dostępne.

W następnym przykładzie, tylda (~) została umieszczona na początku polecenia
Kopiuj połączenie w komórce nazwa w panelu Właściwości.

58 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Polecenie Kopiuj połączenie wyszarzone w menu Edycja.

Etykiety polecenia mogą zawierać łańcuchy wyrażeń w języku DIESEL, które
warunkowo blokują lub odblokowują dostęp do poleceń przy każdym ich
wyświetleniu. Na przykład łańcuch języka DIESEL w komórce Makra panelu
Właściwości, blokuje polecenie Przesuń, jeżeli aktywne jest jakiekolwiek inne
polecenie.

$(if,$(getvar,cmdactive),~)PRZESUŃ]^C^C_move

Adaptacja poleceń | 59

Funkcja AutoLISP

menucmd

może zostać wykorzystana do blokowania lub

odblokowywania elementów z makra lub aplikacji. Dalsze informacje na ten
temat zawiera podrozdział “Odwołania do menu rozwijalnego lub menu
kursora” na stronie 76.

Zaznaczenia etykiet menu

Można zaznaczyć etykietę menu dołączając znak wykrzyknika i kropkę (

) w

komórce Nazwa, w panelu Właściwości dla polecenia. Element menu można
zaznaczyć na dwa sposoby:

■ Znacznik. Wyświetlany jest, gdy element menu nie ma obrazu skojarzonego

z nim.

■ Ramka. Wyświetlana jest, gdy z elementem menu jest skojarzony obraz;

ramka jest wyświetlana wokół obrazu.

Przykład pokazuje menu Edycja z poleceniem Kopiuj połączenie zaznaczonym
znacznikiem i zaznaczony ramką obraz skojarzony z poleceniem Wklej:

Etykiety polecenia mogą także zawierać łańcuchy wyrażeń w języku DIESEL,
które warunkowo zaznaczają polecenie przy każdym ich wyświetleniu. Jeżeli
następujący łańcuch języka DIESEL zostanie dodany do komórki Makra dla
odpowiedniego polecenia w panelu Właściwości, znacznik zostanie wyświetlony
po lewej stronie etykiety menu, której skojarzona zmienna systemowa jest
aktualnie dostępna.

$(if,$(getvar,orthomode),!.)Orto^O
$(if,$(getvar,snapmode),!.)Skok]^B
$(if,$(getvar,gridmode),!.)Siatka^G

60 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Funkcja AutoLISP

menucmd

może zostać wykorzystana do zaznaczania etykiet

przez umieszczenie jej w makrze menu lub aplikacji. Dalsze informacje na ten
temat zawiera podrozdział “Odwołania do menu rozwijalnego lub menu
kursora” na stronie 76.

Jednoczesne wyłączanie i zaznaczanie etykiet poleceń

Użytkownik może jednocześnie zaznaczać i wyłączać polecenia za pomocą
jednego z następujących formatów:

~!. tekst_etykiety
!.~ tekst_etykiety

Tylda (~) jest specjalnym znakiem, który wyłącza polecenie, a wykrzyknik i
kropka (!.) są znakami zaznaczającymi polecenie.

Tylda (~), wykrzyknik i kropka (

) są umieszczane na początku etykiety

polecenia Kopiuj połączenie w komórce Nazwa panelu Właściwości. Polecenie
Kopiuj połączenie zaznaczone i wyszarzone w menu Edycja.

Tak jak w poprzednich przykładach, do równoczesnego blokowania dostępu
i zaznaczania etykiety polecenia, można zastosować wyrażenia języka DIESEL.

Patrz także:

“Wyrażenia języka DIESEL w makrach” na stronie 120

Aby wyszarzyć (wyłączyć) etykietę menu polecenia

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
menu, które zawiera polecenie, które ma zostać wyłączone.

Adaptacja poleceń | 61

Kliknij polecenie, które ma być wyszarzone.

W panelu Właściwości, w komórce Nazwa, dodaj tyldę (~) na początku
polecenia

Kliknij OK.

Aby zaznaczyć etykietę menu polecenia

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

Kliknij polecenie, które ma być wyszarzone.

W panelu Właściwości, w komórce Nazwa, dodaj wykrzyknik i kropkę
(

) na początku polecenia.

Kliknij OK.

Aby jednocześnie wyszarzyć (wyłączyć) i zaznaczyć etykietę menu polecenia

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

Kliknij polecenie, które ma być wyszarzone.

W panelu Właściwości, w komórce Nazwa, dodaj tyldę, wykrzyknik i
kropkę (

~!.

lub !.~) na początku polecenia.

Kliknij OK.

Adaptacja pasków narzędzi

Adaptacja pasków narzędzi może być tak łatwa jak umieszczenie lub zmiana
wielkości paska narzędzi w obszarze graficznym. Dzięki temu można uzyskać
maksymalną wydajność rysowania lub przestrzeń. Użytkownik może także
tworzyć i modyfikować paski narzędzi i rozwijalne paski narzędzi, dodawać
polecenia, kontrolować elementy oraz tworzyć i edytować paski narzędzi.

62 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Tworzenie i edycja pasków narzędzi

Niektóre z najprostszych adaptacji pasków narzędzi mogą sprawić, że codzienne
zadania rysunkowe będą wykonywane bardziej wydajnie. Na przykład, można
połączyć często używane przyciski w jeden przycisk, usunąć lub ukryć przyciski
paska narzędzi, które nigdy nie są używane lub zmienić niektóre proste
właściwości pasków narzędzi.

Można także określić informację, która będzie wyświetlana, gdy kursor zostanie
przesunięty ponad przyciskiem.

Można dodawać przyciski do pasków narzędzi, usuwać przyciski, które nie są
często wykorzystywane, i zmieniać organizację przycisków i pasków narzędzi.
Można również utworzyć swój własny pasek narzędzi lub rozwijalny pasek
narzędzi oraz zmienić lub utworzyć obraz przycisku przypisany do paska
narzędzi polecenia.

UWAGA Podczas tworzenia paska narzędzi, należy określić w których przestrzeniach
roboczych będzie wyświetlany pasek narzędzi. Domyślnie nowy pasek narzędzi jest
wyświetlany we wszystkich przestrzeniach roboczych.

Przycisk rozwijalny jest zbiorem przycisków zagnieżdżonych pod pojedynczym
przyciskiem na pasku narzędzi. Przyciski rozwijalne posiadają czarny trójkąt
w prawym dolnym narożniku. Aby utworzyć przycisk rozwijalny pasek narzędzi
można zacząć od samego początku lub przeciągnąć istniejący pasek narzędzi
na inny pasek narzędzi.

Podczas tworzenia nowego paska narzędzi lub rozwijalnego paska narzędzi,
pierwszym zadaniem jest przypisanie do niego nazwy. Z nowym paskiem
narzędzi nie są skojarzone żadne polecenia ani przyciski. Jest on ignorowany
przez program o ile nie zostanie dodane do niego żadne polecenie. Można
przeciągać przyciski lub dodawać przyciski na nowy pasek narzędzi z
istniejących pasków narzędzi lub z poleceń z panelu Lista poleceń w oknie
dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika.

Tworzenie paska narzędzi

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, prawym klawiszem myszy
kliknij Paski narzędzi. Kliknij Nowy ➤Pasek narzędzi.

Nowy pasek narzędzi (nazwany Paseknarzędzi1) zostanie umieszczony
na dole drzewa Paski narzędzi.

Adaptacja pasków narzędzi | 63

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz nową nazwę zamiast Paseknarzędzi1.

■ Prawym klawiszem myszy kliknij Paseknarzędzi1. Kliknij Zmień nazwę.

Podaj nową nazwę paska narzędzi.

Wybierz nowy pasek narzędzi w widoku drzewa oraz uaktualnij panel
Właściwości:

■ W polu Opis podaj opis paska narzędzi.

■ W oknie Włączona domyślnie kliknij Ukryj lub Pokaż. Jeżeli wybierzesz

Pokaż, ten pasek narzędzi będzie wyświetlany we wszystkich
przestrzeniach roboczych.

■ W oknie Układ kliknij Ruchomy, Góra, Dół, Lewa lub Prawa.

■ W oknie Domyślne położenie X wpisz liczbę.

■ W oknie Domyślne położenie Y wpisz liczbę.

■ W oknie Wiersze wpisz liczbę wierszy dla niezamocowanego paska

narzędzi.

■ W oknie Aliasy wpisz alias dla paska narzędzi.

W panelu Lista poleceń przeciągnij polecenie, które chcesz dodać, poniżej
nazwy paska narzędzi w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>.

Po zakończeniu dodawania poleceń do nowego paska narzędzi kliknij
OK lub kontynuuj adaptacje.

Tworzenie przycisku rozwijalnego od początku

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
węzła Paski narzędzi, aby go rozwinąć.

Prawym klawiszem myszy kliknij pasek narzędzi, do którego ma być
dodany rozwijalny pasek narzędzi. Kliknij Nowy ➤ Rozwijalny.

Nowy rozwijalny pasek narzędzi (nazwany Paseknarzędzi1) zostanie
umieszczony poniżej wybranego paska narzędzi.

Prawym klawiszem myszy kliknij Paseknarzędzi1. Kliknij Zmień nazwę.
Podaj nową nazwę paska narzędzi.

W panelu Lista poleceń przeciągnij polecenie, które chcesz dodać, poniżej
nazwy rozwijalnego paska narzędzi w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>.

64 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Po zakończeniu dodawania poleceń do nowego rozwijalnego paska
narzędzi, kliknij OK.

Aby utworzyć rozwijalny pasek narzędzi z innego paska narzędzi

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj ➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
węzła Paski narzędzi, aby go rozwinąć.

Kliknij znak plus (+) obok paska narzędzi, do którego ma być dodany
rozwijalny pasek narzędzi.

Ustal położenie paska narzędzi, który ma być dodany jako pasek
rozwijalny. Przeciągnij ten pasek do położenia w rozszerzonym pasku
narzędzi.

Kliknij OK.

Aby dodać polecenie do paska narzędzi

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Lista poleceń, przeciągnij polecenie, które chcesz
dodać do położenia poniżej nazwy paska narzędzi w panelu Adaptacje
w <nazwa pliku>.

Kliknij znak plus (+) po lewej stronie paska narzędzi, aby wyświetlić
właśnie dodane polecenie.

Po zakończeniu dodawania poleceń do paska narzędzi, kliknij OK.

Aby zmienić położenie przycisku na pasku narzędzi

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij pasek narzędzi,
którego przycisk chcesz przenieść

Kliknij znak plus (+) obok paska narzędzi, aby go rozwinąć.

Przeciągnij nazwę przycisku, który chcesz przenieść do nowego położenia
na liście narzędzi.

Jeżeli pasek podziału jest wyświetlony to można umieścić przycisk między
innymi przyciskami. Jeżeli pojawi się strzałka w lewo to można umieścić
przycisk pod innym przyciskiem.

Adaptacja pasków narzędzi | 65

Po skończeniu zmieniania położenia kliknij OK.

Usuwanie przycisku z paska narzędzi

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij pasek narzędzi, z
którego ma być usunięty przycisk

Kliknij znak plus (+) po lewej stronie paska narzędzi, aby rozwinąć go.

Kliknij prawym klawiszem myszy nazwę przycisku, który chcesz usunąć.
Kliknij Usuń.

Po skończeniu usuwania przycisków kliknij OK.

Aby zmienić właściwości paska narzędzi

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij pasek narzędzi,
którego właściwości chcesz zmienić.

Wprowadź zmiany w panelu Właściwości.

UWAGA Przed zmianą aliasów w pasku narzędzi, należy się zapoznać z działaniem
aliasów. Więcej informacji na temat aliasów znajduje się w “Tworzenie aliasów
poleceń” na stronie 15.

Po zakończeniu zmian właściwości kliknij OK.

Tworzenie i edycja przycisków paska
narzędzi

Po utworzeniu paska narzędzi, użytkownik może dodać przyciski dostarczone
przez Autodesk lub utworzyć i edytować własne przyciski.

Autodesk dostarcza standardowe obrazy dla przycisków, które uruchamiają
polecenia. Można tworzyć własne obrazy przycisku służące do uruchamiania
własnych makr. Możliwe jest także modyfikowanie istniejącego obrazu
przycisku lub utworzenie własnego. Obrazy przycisków są zapisywane jako
pliki BMP. Pliki BMP muszą być zapisane w tym samym folderze, w którym
znajduje się plik CUI, do którego się odnoszą.

66 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Bitmapy zdefiniowane przez użytkownika mogą być użyte zamiast nazw
źródłowego

małego obrazu

dużego obrazu

w poleceniach przycisków i

poleceniach pasków rozwijalnych.

Małe obrazy powinny mieć 16 x 16 pikseli. Duże obrazy powinny mieć 32 x
32 piksele. Obrazy, które nie mają takich wymiarów zostaną przeskalowane.

Patrz także:

“Tworzenie makr” na stronie 103

“Przegląd organizacji plików” na stronie 4

Zmiana polecenia przypisanego do przycisku

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Lista poleceń, kliknij polecenie, które chcesz zmienić.

W panelu Obrazy przycisków wyświetlony zostanie obraz skojarzony z
poleceniem (jeżeli jakiś został skojarzony).

W panelu Właściwości, w części Makro można edytować makro
zmieniając dane polecenia.

WSKAZÓWKA Większość poleceń rozpoczyna się od ^C^C, aby anulować
polecenie, które może być aktualnie uruchomione. Podkreślenie (_) umożliwia
poleceniom działanie w międzynarodowych wersjach produktu. Apostrof (')
umożliwia utajone działanie polecenia (jeżeli jest to możliwe). Jeśli z jednym
przyciskiem chcesz skojarzyć kilka poleceń, oddziel je przy pomocy średników lub
spacji. Średniki można łatwiej zauważyć niż spacje.

Więcej informacji na temat wprowadzania poleceń w makrach zawiera
“Tworzenie makr” na stronie 103.

Kliknij OK.

Edycja lub tworzenie ikony przycisku

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, w panelu Lista
poleceń kliknij prawym klawiszem myszy, aby wyświetlić panel Obrazy
przycisków (w prawym górnym rogu).

W panelu Obrazy przycisków kliknij przycisk, który wygląda podobnie
do przycisku, który chcesz utworzyć. Kliknij Edycja.

W Edytorze przycisku, skorzystaj z narzędzi Ołówek, Linia, Okrąg i
Gumka, aby utworzyć lub zmodyfikować ikonę przycisku. Aby użyć

Adaptacja pasków narzędzi | 67

koloru, wybierz kolor z palety lub kliknij przycisk Więcej aby otworzyć
okno “True Color (okno dialogowe Wybierz kolor)”.

■ Przycisk Ołówek Dokonuje edycji jednego piksela wykorzystując

wybrany kolor. Kliknij i przesuń urządzenie wskazujące by dokonać
edycji kilku pikseli jednocześnie.

■ Przycisk Linia Tworzy linie w wybranym kolorze. Kliknij i przytrzymaj

przycisk, aby ustalić punkt początkowy linii. Przeciągnij, aby narysować
linię. Zwolnij przycisk aby zakończyć linię.

■ Przycisk Okrąg Tworzy okręgi w wybranym kolorze. Kliknij i

przytrzymaj, aby określić środek okręgu. Przeciągnij, aby ustawić
promień. Zwolnij przycisk aby zakończyć okrąg.

■ Przycisk Usuń. Nadaje pikselom kolor biały.

UWAGA Nie można modyfikować przycisków rozwijanych.

Aby zapisać adaptowany przycisk w pliku BMP, kliknij Zapisz. Użyj Zapisz
jako, aby zapisać go z nową nazwą. Zapisz nowy obraz przycisku w
następującym położeniu:

C:\Documents and Settings\<user profile name>\Application
Data\Autodesk\<product name>\<release number>\enu\support

UWAGA Przyciski można zapisywać tylko w formatach BMP (*.bmp, *.rle, lub
*.dib).

Dodawanie lub przełączanie kontrolek paska
narzędzi

Kontrolki paska narzędzi to listy rozwijalne lub opcje określone dla paska
narzędzi, które można wybierać z paska narzędzi. Na przykład pasek narzędzi
Warstwa zawiera kontrolki, które umożliwiają definiowanie ustawień warstw.
W oknie Dostosuj interfejs użytkownika można dodawać, usuwać i zmieniać
położenie kontrolek wewnątrz pasków narzędzi.

Tabela pokazuje listę kontrolek pasków narzędzi, które znajdują się w oknie
dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika oraz ich definicji. Elementy
sterowania w lewej kolumnie listy nie są zawsze wyświetlane w pełnej postaci
w etykietce programu (na przykład Chudy przycisk Cofaj jest wyświetlany
jako Cofaj w etykietce programu). Jeżeli użytkownika chce zmienić kontrolkę
paska narzędzi, powinien skorzystać z tej tabeli.

68 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Elementy sterowania dla pasków narzędzi

Opis

Element
sterowania

Lista rozwijalna, w której określone są parametry bieżącego stylu
wymiarowania.

Styl wymiarowania

Rozwijalna lista pozwalającą sterować aktualnymi warstwami w rysunku.

Warstwy

Lista rozwijalna, w której określone są parametry bieżącego rodzaju linii.

Rodzaj linii

Lista rozwijalna, w której określone są parametry bieżącej szerokości
linii.

Szerokość linii

Lista rozwijalna, w której określone są parametry bieżącego koloru.

Kolor OPT

Lista rozwijalna, w której określone są parametry bieżącego stylu
wydruku.

Styl wydruku

Wyświetla nazwę aktualnego odnośnika zewnętrznego w trybie edycji.

Nazwa bloku odniesienia

Lista rozwijalna, w której określone są parametry bieżącego LUW.

Sterowanie LUW

Lista rozwijalna zawierającą specyfikację aktualnego standardowego
widoku 3D.

Widok

Lista rozwijalna zawierająca specyfikacją skalowania rzutni w warstwach.

Skala rzutni

Standardowy przycisk paska narzędzi, który anuluje poprzednią operację.

Chudy przycisk Cofaj

Standardowy przycisk paska narzędzi, który powtarza poprzednią
operację.

Chudy przycisk Odtwórz

Lista rozwijalna, która określa aktualny styl tekstu.

Styl tekstu

Lista rozwijalna, która określa aktualny styl tablicy.

Kontrola tablicy stylu

Lista rozwijalna, która wyświetla nazwany widok.

Nazwany widok

Lista rozwijalna, która określa aktualną przestrzeń roboczą.

Przestrzenie robocze

Patrz także:

“Adaptacja pasków narzędzi” na stronie 62

Aby dodać kontrolkę do paska narzędzi

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku> kliknij znak plus (+) obok
paska narzędzi, do którego chcesz dodać kontrolkę.

Adaptacja pasków narzędzi | 69

W panelu Lista poleceń, na liście Kategorie kliknij Elementy sterowania.

Panel Lista poleceń wyświetli tylko elementy sterowania.

Na Liście polecenia przeciągnij kontrolkę do panelu Adaptacje w <nazwa
pliku> i umieść ją w miejscu, w którym chcesz dodać kontrolkę do paska
narzędzi.

Kliknij OK.

Aby przełączyć kontrolkę na pasku narzędzi

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku> kliknij znak plus (+) obok
paska narzędzi, który zawiera element sterowania (kontrolkę), którą
chcesz przełączyć.

Kliknij element sterowania.

W panelu Właściwości, w polu Tryb kliknij strzałkę, aby wyświetlić listę
kontrolek.

Kliknij kontrolkę, aby zastąpić oryginalną kontrolkę na tą, która została
wybrana.

Kliknij OK.

Tworzenie menu rozwijalnego i menu kursora

Menu rozwijalne są wyświetlane jako lista pod paskiem menu. Menu podręczne
(również nazywane menu kontekstowym) są wyświetlane w miejscu lub w
pobliżu krzyża nitkowego lub kursora, po kliknięciu prawym klawiszem myszy
w oknie rysunku, oknie tekstowym, oknie polecenia lub w pasku narzędzi.

Menu rozwijane może zawierać do 999 poleceń. Menu kursora może zawierać
do 499 poleceń. Ograniczenie dotyczące poleceń obejmuje wszystkie menu w
hierarchii. Jeżeli polecenia w pliku menu przekraczają tą granicę (co jest mało
prawdopodobne), wówczas program ignoruje polecenia nadliczbowe. Jeśli
menu rozwijalne lub kursora są dłuższe niż dostępny obszar na ekranie
monitora, to są one skracane tak, aby dopasować się do rozmiarów ekranu.

Aliasy menu rozwijalnych

Menu rozwijalne powinny mieć jeden alias od POP1 do POP499. Menu z
aliasami od POP1 do POP16 są wczytywane standardowo podczas wczytywania
menu. Wszystkie inne menu należy dodać do przestrzeni roboczej, aby je
wyświetlić.

70 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

UWAGA Podczas tworzenia menu podręcznego lub menu rozwijalnego, należy także
dodać polecenie do menu. W innym przypadku menu nie zostanie zapisane w pliku.

Tworzenie menu rozwijalnego

Można dodawać polecenia do menu i tworzyć lub dodawać obrazy do każdego
menu polecenia.

UWAGA Podczas tworzenia menu, należy określić w których przestrzeniach roboczych
będzie ono wyświetlane. Domyślnie nowe menu jest wyświetlane we wszystkich
przestrzeniach roboczych.

Aby utworzyć menu rozwijalne

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, prawym klawiszem myszy
kliknij Menu. Kliknij Nowy ➤Menu.

Nowe menu (nazwane Menu1) zostanie umieszczone na dole drzewa
Menu.

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz nową nazwę zamiast Menu1.

■ Kliknij prawym klawiszem myszy Menu1. Kliknij Zmień nazwę. Podaj

nową nazwę menu.

Wybierz nowe menu w widoku drzewa i uaktualnij panel Właściwości
w następujący sposób:

■ W polu Opis podaj opis menu.

■ W polu Aliasy alias zostanie automatycznie przypisany do nowego

menu, zależnie od ilości już wczytanych menu. Na przykład, jeżeli
przypisanie aliasu to POP12, jest już 11 wczytanych aliasów. Wyświetl
lub edytuj alias.

■ (Opcjonalnie) Jeżeli zmiana nazwy bazuje na wyrażeniu języka DIESEL,

wówczas wyrażenie należy wprowadzić do pola Nazwa.

W panelu Lista poleceń przeciągnij polecenie, które chcesz dodać, poniżej
menu w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>.

Po skończeniu dodawania poleceń kliknij OK.

Tworzenie menu rozwijalnego i menu kursora | 71

Aby dodać polecenie do menu rozwijalnego

Kliknij menu Narzędzia ➤Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku> kliknij prawym klawiszem
myszy menu, do którego chcesz dodać polecenie.

W panelu Dostosuj interfejs użytkownika przeciągnij polecenie, które
chcesz dodać, w położenie poniżej menu w panelu Adaptacje w <nazwa
pliku>.

Po skończeniu dodawania poleceń kliknij OK.

Informacje na temat tworzenia poleceń znajdują się w “Tworzenie,
edytowanie i ponowne używanie poleceń” na stronie 53.

Tworzenie menu podręcznego

Menu podręczne są wyświetlane w położeniu kursora po kliknięciu prawym
klawiszem urządzenia wskazującego. Menu kursora i udostępniane w nim
opcje zależą od położenia kursora i innych warunków, takich jak wybranie
obiektu lub uruchomienie polecenia. Można także używać skryptów do
wyświetlania menu podręcznego.

Kontekstowe menu kursora wyświetla, po kliknięciu prawym klawiszem myszy,
opcje menu odpowiednie dla aktualnego polecenia lub wybranego obiektu.

Aliasy menu podręcznego

Aliasy odnoszą się do menu podręcznych. Aliasy są używane w określonych
sytuacjach. W oknie dialogowym Dostosuje interfejs użytkownika nazwy
aliasów muszą być zgodne z konwencjami nazewnictwa. Na przykład menu
podręczne nazywane „Menu domyślne” wyświetla następujące informacje w
części Aliasy w panelu Właściwości:

POP501, CMDEFAULT

Menu trybu lokalizacji musi mieć alias

POP0

. Aliasy dla menu kontekstowych

muszą mieć numery od

POP500

POP999.

Poniższe aliasy są zarezerwowane

dla programu:

Aliasy programu dla menu podręcznych

Opis

Alias

Określa menu podręczne Uchwyt. (Kliknij prawym klawiszem myszy w
obszarze graficznym, gdy wyświetlony jest uchwyt na obiekcie).

GRIPS

72 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Aliasy programu dla menu podręcznych

Opis

Alias

Określa menu podręczne trybu standardowego. (Kliknij prawym
klawiszem myszy w obszarze graficznym, gdy nie jest aktywne żadne
polecenie i nie zostały wybrane żadne obiekty).

CMDEFAULT

Określa menu podręczne trybu edycji. (Kliknij prawym klawiszem myszy
w obszarze graficznym, gdy jeden lub więcej obiektów zostało wybranych,
a żadne polecenie nie jest aktywne).

CMEDIT

Określa menu trybu poleceń. (Kliknij prawym klawiszem myszy w
obszarze graficznym, gdy aktywne jest jakieś polecenie). Oprócz

CMCOMMAND

zawartości menu CMCOMMAND, do tego menu wstawiane są opcje linii
poleceń (słowa kluczowe w nawiasach kwadratowych).

Określa menu trybu lokalizacji. (SHIFT+prawy przycisk myszy w obszarze
graficznym).

SNAP

Menu kursora

CMEDIT

oraz

CMCOMMAND

mogą być też menu kontekstowymi.

Gdy wybrany zostanie jeden lub więcej obiektów specyficznego typu, wówczas,
oprócz zwartości menu

CMEDIT,

do menu tego wstawiane jest odpowiednie

menu obiektowe (jeśli takowe istnieje). Menu obiektów używają jednej z
następujących konwencji nazewnictwa

OBJECT_ nazwaobiektu

➤

OBJECTS_ nazwaobiektu

Jeśli wybrany zostanie pojedynczy obiekt, wówczas używane jest menu

OBJECT_

nazwaobiektu

, a jeśli wybrany zostanie więcej niż jeden taki sam obiekt,

wówczas używane jest menu

OBJECTS_ nazwaobiektu

. Jeżeli nie jest dostępne

żadne menu

OBJECT_ objectname

, program używa menu

OBJECTS_ objectname

(jeżeli istnieje).

We wszystkich przypadkach, oprócz wstawionego obiektu, nazwa obiektu jest
nazwą (DXF

™

) tego obiektu. W celu odróżnienia wstawienia bloku i odnośnika

zewnętrznego, należy używać nazw

BLOCKREF

XREF.

Na przykład, aby obsłużyć polecenie z menu podręcznego określonego dla
obiektu dla jednego lub więcej odnośników do bloku, należy dodać następujące
właściwości w zakładce Dostosuj, w oknie dialogowym Dostosuj interfejs
użytkownika:

Właściwości dla menu poręcznego bloków

Pozycja

Element panelu
Właściwości

Menu Bloków

Nazwa

Menu podręczne dla bloków

Opis

Tworzenie menu rozwijalnego i menu kursora | 73

Właściwości dla menu poręcznego bloków

Pozycja

Element panelu
Właściwości

POP512,OBJECTS_BLOCKREF

Alias

ID_BLOK [Rozbij]

ID elementu

Tak jak menu

CMEDIT

, menu

CMCOMMAND

zawiera informacje zależne od

kontekstu. Do menu

CMCOMMAND

dodawane jest dowolne menu o nazwie

COMMAND_ nazwapolecenia

. Jako

nazwapolecenia

może zostać użyte dowolne

polecenie programu AutoCAD łącznie z poleceniami zdefiniowanymi przez
użytkownika lub inne aplikacje.

W przypadku wielu poleceń, można wpisać myślnik przed nazwą polecenia,
aby zgłoszenia, zamiast w oknie dialogowym, były wyświetlane w linii poleceń.
Aby utworzyć menu zależne od kontekstu, które wyświetla zgłoszenia na linii
poleceń (takie jak

-WSTAW

), należy nazwać menu

POLECENIE_-WSTAW

Aby utworzyć menu podręczne

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, prawym klawiszem myszy
kliknij Menu kontekstowe. Kliknij Nowy➤Menu kontekstowe.

Nowe menu kontekstowe (nazwane „Menukontekstowe1”) zostanie
umieszczone na dole drzewa Menu.

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz nową nazwę zamiast Menukontekstowe1.

■ Kliknij prawym klawiszem myszy Menukontekstowe1. Kliknij Zmień

nazwę. Podaj nową nazwę menu kontekstowego.

W panelu Właściwości należy wykonać następujące czynności:

■ W oknie Opis podaj opis menu kontekstowego.

■ W oknie Aliasy podaj dodatkowe aliasy dla nowego menu. Alias

zostanie automatycznie przypisany i otrzymuje kolejny dostępny
numer POP, bazujący na liczbie menu kontekstowych załadowanych
aktualnie w programie.

W panelu Dostosuj interfejs użytkownika przeciągnij polecenie, które
chcesz dodać, w położenie poniżej menu kontekstowego w panelu
Adaptacje w <nazwa pliku>.

74 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Kontynuuj dodawanie poleceń dopóki zakończone zostanie menu
kontekstowe.

Kliknij OK.

Tworzenie podmenu

Tworzenie podmenu przebiega bardzo podobnie jak tworzenie menu.

Tabela opisuje znaki alfanumeryczne, których można używać w oknie
dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika. Niealfanumeryczne znaki nie
wymienione tutaj są zarezerwowane dla przyszłych zastosowań jako znaki
specjalne menu.

Znaki specjalne dla podmenu

Przykład

Opis

Znak

Pozwala etykiecie pozycji menu
rozwijanego lub etykietce polecenia menu

podręcznego wyliczyć wartość łańcucha
makroinstrukcji języka DIESEL, jeśli $ są
pierwszymi znakami etykiety.

Sprawia, że polecenie jest niedostępne.

Zaznacza polecenie znacznikiem.

S&ample

wyświetla próbkę (z

podkreśloną literąa).

Umieszczany bezpośrednio przed jakimś
znakiem, powoduje, że znak ten jest
klawiszem dostępu w etykiecie menu
rozwijanego lub kursora.

Pomoc\F1 wyświetla Pomoc po lewej
stronie menu rozwijalnego, a F1 po
prawej stronie.

Określa, że we wszystkich etykietach
teksty wprowadzone po prawej stronie
tego znaku są dosuwane do prawej strony
menu.

Aby utworzyć podmenu

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
Menu. Wybierz menu, do którego chcesz dodać podmenu.

Kliknij prawym klawiszem myszy menu. Kliknij Nowy ➤Podmenu.

Nowe podmenu (nazwane „Menu1”) zostanie umieszczone na dole Menu
wybranego w hierarchii Podmenu.

Tworzenie menu rozwijalnego i menu kursora | 75

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz nową nazwę zamiast Menu1.

■ Kliknij prawym klawiszem myszy Menu1. Kliknij Zmień nazwę. Podaj

nową nazwę podmenu.

W panelu Właściwości należy wykonać następujące czynności:

■ W polu Opis podaj opis podmenu.

■ W oknie Aliasy wpisz alias dla podmenu.

W panelu Lista poleceń przeciągnij polecenie, które chcesz dodać, poniżej
nazwy podmenu w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>.

Kontynuuj dodawanie poleceń dopóki zakończone zostanie nowe
podmenu.

Kliknij OK.

Odwołania do menu rozwijalnego lub menu
kursora

Używają sposobu podobnego do aktywowania podmenu, można uaktywniać
lub wyłączać inne menu rozwijalne lub menu kontekstowe. Nazywa się to
odwołaniem do menu.

Istnieją dwie metody odwołań do pozycji menu rozwijalnego lub menu kursora:
względna i bezwzględna. Odwołanie względne używa grup adaptacji i ID
elementu. Odwołanie bezwzględne używa położenia bezwzględnego elementu
menu w hierarchii menu. Odwołanie względne jest zalecane z powodu
dynamicznej natury, która umożliwia funkcjonowanie niezależnie od
aktualnego stanu menu.

Względne odwołania poleceń rozwijalnych i poleceń kontekstowych

Odwołanie do pozycji menu rozwijanego lub menu podręcznego oparte jest
na mechanizmie grupy menu i ID elementu, wykorzystuje funkcję AutoLISP

menucmd

. Poniższy przykład pokazuje odwołanie do pozycji menu poprzez jej

ID elementu.

(menucmd "Ggrupa_menu.id_elementu=wartość")

Następny przykład pokazuje zastosowanie składni odwołania względnego do
wyłączenia elementu menu

ID_Line

, które jest przechowywane w grupie

adaptacji

przykład

. Element ten działa niezależnie od jego położenia w menu.

(menucmd "Gprzykład.ID_Line=~")

76 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Jeżeli wiadomo co jest zawarte w głównym pliku CUI, można utworzyć
częściowy plik CUI z menu dodatkowym, które odnosi się do pliku głównego.
W ten sposób, wiele częściowych plików CUI oraz określonych plików
podstawowych może współpracować ze sobą.

Bezwzględne odwołania do pozycji menu rozwijalnych i menu kursora

Oprócz odwołania do elementu menu, można uaktywnić lub wyłączyć element
menu za pomocą składni

$P n = xxx

. Odpowiedni format ma postać:

$Pn.i=xxx

wczytuje część menu;

P n

określa aktywną część menu (od 0 do 16);

określa

numer elementów menu; a

xxx

(jeżeli istnieje), określa łańcuch wyszarzonych

lub zaznaczonych znaków.

Za pomocą składni

$P n = xxx

, następujący przykład dodaje znacznik do

elementu 1 w części

POP7

$P7.1=!.

Poniższy przykład wykorzystuje funkcję AutoLISP

menucmd

do wywołania

pozycji menu rozwijanego lub kursora. Ponieważ pliki adaptacji są dynamiczne
(poprzez wczytanie częściowych plików CUI), następująca składanie nie będzie
działać we wszystkich przypadkach.

(menucmd "P1.2=~")

Składnia bazuje na położeniu elementu menu i nie działa, jeżeli nowy element
jest wstawiany przed

POP1

za pomocą polecenia WCZYTAJDIU.

Numerowanie elementu menu następuje kolejno niezależnie od hierarchii
menu.

Dla ułatwienia adresowania elementów niezależnie od ich położenia w
hierarchii menu, mogą być także wykorzystywane następujące formy:

$P@.@= xxx

Odwołuje się do aktualnej lub ostatnio wybranego polecenia.

$P@. n = xxx

Odwołanie do elementu

w aktualnym lub ostatnio wybieranym menu.

Dostęp do stanu etykiet za pomocą AutoLISP

Funkcja

menucmd

AutoLISP akceptuje łańcuchy

$P n = xxx

poleceń, ale bez

wiodącego znaku

. Dla tych funkcji część

xxx

tego łańcucha poleceń może

przyjmować specjalne wartości.

P n . i =?

Zwraca aktualny stan zablokowania i zaznaczenia określonej pozycji jako
łańcuch (na przykład, znak

dla pozycji zablokowanej, znaki

dla pozycji

Tworzenie menu rozwijalnego i menu kursora | 77

ze znacznikiem oraz znaki

dla pozycji bez znacznika i nie wyświetlonej

kolorem szarym).

P n . i =#?

Zwraca ten sam rodzaj łańcucha jak opisany dla

P n .i=?

, ale z

P n . i =

przedrostek. Jest to przydatne w połączeniu ze znakiem

, ponieważ zwracany

jest wtedy aktualny numer elementu i nazwa menu.

Na przykład, jeśli piąta pozycja sekcji

POP6

jest aktualnie zablokowana, to kod

funkcji

menucmd

zwraca następujące wartości łańcuchów.

(menucmd "P6.5=?") zwraca "~"
(menucmd "P6.5=#?") zwraca "P6.5=~"

Dalsze informacje na ten temat zawiera podrozdział “Use of AutoLISP in
macros” w dokumentacji AutoLISP Developer's Guide.

Wymiana i wstawianie menu rozwijalnych

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, można wykorzystać
przestrzenie robocze do sterowania wymianą menu rozwijalnych. Jednak
można wymieniać menu rozwijalne programowo (na przykład, gdy użytkownik
wczytuje aplikację, która wymaga menu dodatkowego). Wymiana menu
aktywuje menu bezpośrednio z innego menu.

Wymiana menu rozwijanlych

Ponieważ zawiera menu rozwijalne, więc rzadko występuje potrzeba wymiary
menu. Ponadto, wymiana menu może ujemnie wpływać na spójność interfejsu
użytkownika. Jednakże, korzystając z poleceń

, można wymieniać menu

rozwijane i podmenu. Alternatywa wymiany menu obejmuje odwoływanie
względne (lub globalne). Przy użyciu tej metody można wstawić nowe menu
przed znanym menu, a następnie usunąć znane menu.

Dla celów wymiany menu, obszary menu rozwijalnych nazywane są od

P16

. Można zmienić tytuł, który pojawia się pasku menu zastępując tą linijkę

menu poleceniem

$Pn=

. Można użyć specjalnego polecenia

$Pn=*

z dowolnego

polecenia, aby rozwinąć menu przypisane aktualnie do obszaru

POP n

dla

większej elastyczności podczas ruchu urządzenia wskazującego.

Następujący przykład makra pokazuje zastąpienie menu w położeniu

pomocą menu nazwanych

BudsMenu

, w nazwanej grupie adaptacji

MYMENU

$P3=MyMenu.BudsMenu

To samo można zrobić za pomocą funkcji

menucmd

(menucmd "P3=MyMenu.BudsMenu")

Można użyć specjalnego polecenia

$P n =*

z jakiegokolwiek makra, aby

wyświetlić menu aktualnie przypisane do obszaru

POP n

78 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

UWAGA

Wymiana menu rozwijanych nie jest zgodna z wytycznymi interfejsu

użytkownika Microsoft

i nie jest gwarantowane jej występowanie w późniejszych wersjach

programu.

Wstawianie i usuwanie menu rozwijalnych

Wymiana menu to aktywowanie menu bezpośrednio z innego menu. Wymiana
menu może być realizowana w następujących elementach interfejsu:

■ Buttons

■ Menu rozwijalne

■ Przyciski myszy

■ Menu piktogramowe

■ Menu pulpitu

Składnia dla wymiany częściowego menu jest następująca:

$section=menugroup.menuname

sekcja

B1-4, A1-4, P0-16, T1-4

grupa_menu

Nazwa grupy adaptacji jest pożądaną nazwą pliku CUI

nazwa_menu

Główna etykieta lub alias.

Funkcję AutoLISP

menucmd

można wykorzystać do wstawiania i usuwania menu

rozwijalnego. Składnia jest podobna do używanej przy wymianie menu
rozwijalnych z tym, że z lewej strony funkcji przypisania występuje menu
rozwijalne, przed które ma być wstawione nowe menu. Natomiast prawa strona
funkcji przypisania to znak plus (

), a następnie nazwa grupy menu, kropka

i alias menu jak to pokazano poniżej:

(menucmd "Ggrupa_menu1.nazwa_menu1=+grupa_menu2.nazwa_menu2")

Menu można również wstawić przy użyciu składni

P n

=. Poniższe makro

wstawia menu po menu

. (Posługując się tym formatem można również

użyć funkcji

menucmd

(menucmd "P5=+mymenu.new3")

Tworzenie menu rozwijalnego i menu kursora | 79

Przy używaniu tej metody do wstawiania menu należy pamiętać, że nie można
polegać na jego położeniu jako menu

, jak można by oczekiwać. Są dwie

przyczyny takiego stanu:

■ Jeśli aktualny pasek menu zawiera tylko trzy menu, to wstawiając nowe

menu po

otrzymuje się jego położenie jako

■ Jeżeli użytkownik wstawi lub usunie plik adaptacji za pomocą polecenia

WCZYTAJDIU lub gdy inna aplikacja wstawi lub usunie plik adaptacji, to
numeracja menu może nie być prawidłowa.

Składnia usuwania menu jest następująca:

(menucmd "Ggrupa_menu.nazwa_menu=-")

W poniższym przykładzie usuwane jest menu

NEW3

będące członkiem grupy

moje_menu

(menucmd "Gmoje_menu.new3=-")

Jak można było oczekiwać, powyższy format jest lepszy niż format

P n

ponieważ usuwa tylko wyszczególnione menu. W następnym przykładzie
usuwane jest menu znajdujące się w obszarze

(niezależnie od tego, jakie

ono jest).

$P4=-

UWAGA Używaj

P n

tylko jako część składni polecenia

menucmd

. Użyj składni $Pn dla

instrukcji określonych dla makr.

Sterowanie pasków narzędzi poprzez częściowe pliki CUI

Aby sterować paskami narzędzi poprzez częściowe pliki CUI, należy użyć
następującej składni w zgłoszeniu Nazwa paska narzędzi - “PASEKN w linii
poleceń” na linii poleceń.

groupamenu.podsekcja-nazwa

Taka składnia udostępnia pasek narzędzi zidentyfikowany jako

grupamenu.nazwamenu

i pozwala korzystać opcji polecenia -PASEKN

znajdujących się na nim.

Jeżeli grupa menu jest wyłączona z jednego z tych poleceń i funkcji, program
domyślnie przechodzi do głównego pliku CUI

Należy pamiętać o następujących:

■ Menu piktogramowe nie może zostać zamienione z zewnętrznego pliku

adaptacji.

■ Można zamieniać elementy adaptacji tylko tego samego typu — menu

podręczne na inne, pasek narzędzi na inny itd. Próba wymiany menu
różnych typów może wywołać nie dające się przewidzieć efekty.

80 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Dodawanie klawiszy skrótów i tymczasowego
nadpisania klawiszy

Można przypisywać klawisze skrótów (czasem nazywa się je przyspieszającymi)
do poleceń często używanych i klawisz tymczasowego nadpisania, aby wykonać
polecenie lub zmienić ustawienie po naciśnięciu klawisza.

Klawisze skrótów to klawisze i kombinacje klawiszy, które rozpoczynają
polecenia. Na przykład można nacisnąć CTRL + O , aby otworzyć plik i CTRL
+ S , aby zapisać plik, co daje taki sam skutek, jak wybranie Otwórz i Zapisz
z menu Plik.

Tymczasowe nadpisanie klawiszy to przyciski, które można przytrzymać, aby
tymczasowo włączyć lub wyłączyć jedną z pomocy rysunkowych, które zostały
ustawione w oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe; na przykład, tryb Orto,
tryby lokalizacji lub tryb biegunowy).

Klawisze skrótów mogą być skojarzone z dowolnym poleceniem z listy poleceń.
Można tworzyć nowe klawisze skrótów, lub też modyfikować już istniejące.

Następna tabela przedstawia listę standardowych działań klawiszy skrótów.

Przypisania klawiszy skrótów

Skrót

Klawisz skrótu

Włącza i wyłącza czyszczenie ekranu

CTRL+0

Włącza i wyłącza paletę Właściwości

CTRL+1

Włącza i wyłącza DesignCenter

CTRL+2

Włącza i wyłącza okno Palety narzędzi

CTRL+3

Włącza i wyłącza Menedżera zestawów arkuszy

CTRL+4

Włącza i wyłącza Paletę informacji

CTRL+5

Włącza i wyłącza Menedżer połączeń BD

CTRL+6

Włącza i wyłącza Menedżera zestawów
znaczników

CTRL+7

Włącza i wyłącza Kalkulator

CTRL+8

Włącza i wyłącza okno poleceń

CTRL+9

Wybiera obiekty w rysunku

CTRL+A

Przełącza Skok

CTRL+B

Dodawanie klawiszy skrótów i tymczasowego nadpisania klawiszy | 81

Przypisania klawiszy skrótów

Skrót

Klawisz skrótu

Kopiuje obiekty do Schowka

CTRL+C

Przełącza wyświetlanie współrzędnych

CTRL+D

Realizuje cykl po płaszczyznach izometrycznych

CTRL+E

Włącza lub wyłącza stałe tryby lokalizacji

CTRL+F

Włącza Siatkę

CTRL+G

Włącza/wyłącza PICKSTYLE

CTRL+H

Powtarza ostatnie polecenie

CTRL+J

Włącza tryb Orto

CTRL+L

Powtarza ostatnie polecenie

CTRL+M

Tworzy nowy rysunek

CTRL+N

Otwiera istniejący rysunek

CTRL+O

Drukuje aktualny rysunek

CTRL+P

Realizuje cykl wzdłuż rzutni arkusza

CTRL+R

zapisuje aktualny rysunek

CTRL+S

Włącza tryb Pulpit

CTRL+T

Wkleja dane ze Schowka

CTRL+V

Wycina obiekty do Schowka

CTRL+X

Anuluje poprzednią operację Cofaj

CTRL+Y

Odwraca ostatnią operację

CTRL+Z

Przerywa działania aktualnego polecenia.

CTRL+[

Przerywa działania aktualnego polecenia.

CTRL+\

Wyświetla pomoc

Włącza i wyłącza okno tekstowe

Przełącza OBIEKT

Przełącza TABMODE

Przełącza IZO

82 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Przypisania klawiszy skrótów

Skrót

Klawisz skrótu

Przełącza COORDS

Przełącza GRIDMODE

Przełącza ORTHOMODE

Przełącza SNAPMODE

Włącza i wyłącza Śledzenie biegunowe

F10

Włącza i wyłącza opcje śledzenia lokalizacji

F11

Włącza i wyłącza wprowadzanie dynamiczne

F12

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika można wyświetlić,
wydrukować lub skopiować listę klawiszów skrótów, tymczasowego nadpisania
klawiszy lub obydwu. Klawisze skrótów i tymczasowe nadpisanie klawiszy na
liście to klawisze, które są używane w plikach CUI, które są wczytane w
programie.

Patrz także:

“Dostosowanie interfejsu użytkownika.” na stronie 35

Aby utworzyć klawisz skrótu

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj kliknij znak plus (+) obok Skrótów klawiszowych, aby rozwinąć
je.

Kliknij znak plus (+) obok Skrótów klawiszowych, aby je rozwinąć.

W panelu Lista poleceń przeciągnij polecenie, które chcesz dodać, w
położenie w węźle Skróty klawiszowe na panelu Adaptacje w <nazwa
pliku>.

W panelu Właściwości wyświetlone są właściwości dla nowo utworzonego
klawisza skrótu.

W polu Klawisz(e) kliknij klawisz skrótu. Kliknij przycisk [...], aby
otworzyć okno dialogowe Klawisze skrótów.

W oknie dialogowym Klawisze skrótów, w polu Naciśnij nowy klawisz
skrótu przytrzymaj klawisz modyfikacji (CTRL lub SHIFT) i naciśnij literę,
liczbę lub klawisz funkcyjny. Dostępne klawisze modyfikacji:

■ Klawisze funkcyjne (Fn) nie zawierające modyfikacji

Dodawanie klawiszy skrótów i tymczasowego nadpisania klawiszy | 83

■ CTRL+litera, CTRL+liczba, CTRL+klawisz funkcyjny

■ CTRL+ALT+litera, CTRL+ALT+liczba, CTRL+ALT+klawisz funkcyjny

■ SHIFT+CTRL+litera, SHIFT+CTRL+liczba, SHIFT+CTRL+klawisz

funkcyjny

■ SHIFT+CTRL+ALT+litera, SHIFT+CTRL+ALT+liczba,

SHIFT+CTRL+ALT+klawisz funkcyjny

W polu Naciśnij nowy klawisz skrótu, obszar Aktualnie skojarzony z
wyświetla aktualne skojarzenia z klawiszem skrótu.

Jeżeli aktualne skojarzenie nie ma być zmienione, należy użyć innego
klawisza skrótu. W innym przypadku kliknij Skojarz.

UWAGA Więcej niż jedno polecenie może mieć ten sam klawisz skrótu, ale tylko
jedno skojarzone polecenie będzie aktywne.

Kliknij Ok, aby skojarzyć klawisz skrótu i zamknąć okno dialogowe
Klawisze skrótów.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij OK.

Aby zmodyfikować klawisz skrótu

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj kliknij znak plus (+) obok Skrótów klawiszowych, aby rozwinąć
je.

Kliknij znak plus (+) obok Skrótów klawiszowych, aby je rozwinąć.

Kliknij klawisz skrótu.

W panelu Właściwości wyświetlone są właściwości wybranego klawisza
skrótu.

W polu Klawisz(e) kliknij klawisz skrótu. Kliknij przycisk [...], aby
otworzyć okno dialogowe Klawisze skrótów.

■ Klawisze funkcyjne (Fn) nie zawierające modyfikacji

■ CTRL+litera, CTRL+liczba, CTRL+klawisz funkcyjny

■ CTRL+ALT+litera, CTRL+ALT+liczba, CTRL+ALT+klawisz funkcyjny

84 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

■ SHIFT+CTRL+litera, SHIFT+CTRL+liczba, SHIFT+CTRL+klawisz

funkcyjny

■ SHIFT+CTRL+ALT+litera, SHIFT+CTRL+ALT+liczba,

SHIFT+CTRL+ALT+klawisz funkcyjny

Poniżej pola Naciśnij nowy klawisz skrótu, obszar Aktualnie skojarzony
z wyświetla aktualne skojarzenia z klawiszem skrótu.

Jeżeli aktualne skojarzenie nie ma być zmienione, należy użyć innego
klawisza skrótu. W innym przypadku kliknij Skojarz.

UWAGA Więcej niż jedno polecenie może mieć ten sam klawisz skrótu, ale tylko
jedno skojarzone polecenie będzie aktywne.

Kliknij Ok, aby skojarzyć klawisz skrótu i zamknąć okno dialogowe
Klawisze skrótów.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij OK.

Aby utworzyć tymczasowe nadpisanie klawiszy

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj kliknij znak plus (+) obok Skrótów klawiszowych, aby rozwinąć
je.

W panelu Adaptacje w <nazwapliku> kliknij prawym klawiszem myszy
Tymczasowe nadpisanie klawiszy. Kliknij Nowy➤Tymczasowe nadpisanie.

Nowe tymczasowe nadpisanie (nazwane TymczasoweNadpisanie1)
zostanie umieszczone na dole drzewa Tymczasowe nadpisanie klawiszy.

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz nową nazwę zamiast TymczasoweNadpisanie1.

■ Kliknij prawym klawiszem myszy Tymczasowenadpisanie1. Kliknij

Zmień nazwę. Podaj nową tymczasową nazwę.

Wybierz nowe tymczasowe nadpisanie w widoku drzewa i uaktualnij
panel Właściwości:

■ W oknie Opis podaj opis tymczasowego nadpisania.

■ W polu Makro 1 (naciśnięcie klawisza) wpisz makro, które zostanie

wykonane po naciśnięciu tymczasowego nadpisania klawisza. Jeżeli
żadna wartość nie zostanie przypisana, to makrem domyślnym jest
c^c^.

Dodawanie klawiszy skrótów i tymczasowego nadpisania klawiszy | 85

■ W polu Klucz kliknij klawisz [...], aby otworzyć okno dialogowe

Klawisze skrótów. W oknie dialogowym Klawisze skrótów, w polu
Naciśnij nowy klawisz skrótu naciśnij klawisz. Dostępne klawisze
modyfikacji to: klawisze funkcyjne (klawisze Fn), które nie mają
żadnych modyfikacji, SHIFT+litera, SHIFT+liczba, lub SHIFT+klawisz
funkcyjny.

■ W polu Naciśnij nowy klawisz skrótu, obszar Aktualnie skojarzony z

wyświetla aktualne skojarzenia z klawiszem. Jeżeli wybrany klawisz
nie jest jeszcze skojarzony, kliknij Skojarz i kliknij OK.

■ W polu Makro 2 (zwolnienie klawisza) wpisz makro, które zostanie

wykonane po zwolnieniu tymczasowego nadpisania klawisza. Jeżeli
żadna wartość nie jest przypisana, to zwolnienie klawisza przywraca
poprzedni stan aplikacji (przed wykonaniem tymczasowego
nadpisania).

UWAGA Więcej informacji na temat tworzenia makr znajduje się w
“Tworzenie makr” na stronie 103.

Aby zmodyfikować tymczasowe nadpisanie klawiszy

Kliknij menu Narzędzia➤ Dostosuj ➤Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj kliknij znak plus (+) obok Skrótów klawiszowych, aby rozwinąć
je.

W panelu Adaptacje w <nazwapliku>, kliknij tymczasowe nadpisanie
klawiszy przeznaczone do modyfikacji.

Uaktualnij panel Właściwości:

■ W oknie Opis podaj opis tymczasowego nadpisania.

■ W polu Makro 1 (naciśnięcie klawisza) wpisz makro, które zostanie

wykonane po naciśnięciu tymczasowego nadpisania klawisza. Jeżeli
żadna wartość nie zostanie przypisana, to makrem domyślnym jest
c^c^.

■ W polu Klucz kliknij klawisz [...], aby otworzyć okno dialogowe

Klawisze skrótów. W oknie dialogowym Klawisze skrótów, w polu
Naciśnij nowy klawisz skrótu naciśnij klawisz. W polu Naciśnij nowy
klawisz skrótu, obszar Aktualnie skojarzony z wyświetla aktualne
skojarzenia z klawiszem. Jeżeli wybrany klawisz nie jest jeszcze
skojarzony, kliknij Skojarz i kliknij OK.

86 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

■ W polu Makro 2 (zwolnienie klawisza) wpisz makro, które zostanie

UWAGA Więcej informacji na temat tworzenia makr znajduje się w
“Tworzenie makr” na stronie 103.

Aby wydrukować listę klawiszów skrótu lub tymczasowego nadpisania klawiszy.

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W panelu Adaptacje w <nazwapliku> kliknij znak plus (+) obok Klawiszów
skrótu, aby je rozwinąć.

W panelu Skróty wybierz rodzaj i status skrótów klawiszowych, które
mają być wydrukowane.

■ Na liście Typ wybierz rodzaj skrótów klawiszowych z listy. Można

wybrać: Wszystkie klawisze, Klawisze skrótów lub Tymczasowe
nadpisanie klawiszy.

■ Na liście Status wybierz status skrótów klawiszowych z listy. Można

wybrać: Wszystkie, Aktywne, Nieaktywne i Nieprzypisany.

W panelu Skróty kliknij Drukuj.

Adaptacja przestrzeni roboczych

Użytkownik może adaptować przestrzenie robocze, aby utworzyć środowisko
graficzne, które będzie wyświetlało tylko wybrane paski narzędzi, menu i okna
mocowane.
Opcje adaptacji dla przestrzeni roboczych obejmują tworzenie przestrzeni
roboczych za pomocą okna dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika,
zmianę właściwości przestrzeni roboczej i wyświetlanie paska narzędzi we
wszystkich przestrzeniach roboczych.

Tworzenie i modyfikowanie przestrzeni roboczych za pomocą okna
dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika

Najprostszym sposobem tworzenia lub modyfikowania przestrzeni roboczej
jest ustawienie pasków narzędzi i okien mocowanych, które najlepiej pasują
do określonego rysunku, a następnie zapisanie tego ustawienia w postaci
przestrzeni roboczej w programie. Użytkownik może mieć dostęp do tej

Adaptacja przestrzeni roboczych | 87

przestrzeni roboczej za każdym razem, gdy istnieje potrzeba rysowania w
środowisku graficznym tej przestrzeni roboczej.

Można także zdefiniować przestrzeń roboczą za pomocą okna dialogowego
Dostosuj interfejs użytkownika. W tym oknie dialogowym można tworzyć lub
modyfikować przestrzenie robocze z określonymi właściwościami i elementami
(paski narzędzi, menu i okna mocowane), które będą dostępne dla
użytkowników przy określonych zadaniach. Użytkownik może określić plik
CUI zawierający tą przestrzeń roboczą jako korporacyjny plik CUI, dzięki
czemu tą przestrzeń będą mogli używać inni użytkownicy.

Więcej informacji na temat tworzenia korporacyjnego pliku CUI znajduje się
w “Utwórz Korporacyjny plik CUI” na stronie 48.

Przykład pokazuje okno dialogowe Dostosuj interfejs użytkownika, panel
Elementy przestrzeni roboczej. Aby utworzyć lub zmodyfikować wybraną
przestrzeń roboczą, należy kliknąć Dostosuj przestrzeń roboczą.

Przykład pokazuje panel Adaptacje w po kliknięciu Dostosuj przestrzeń roboczą
w panelu Elementy przestrzeni roboczej. Pola wyboru są wyświetlane obok
każdego elementu, który można dodać do przestrzeni roboczej. Aby dodać
element do przestrzeni roboczej, należy kliknąć pole wyboru.

88 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Zmiana właściwości przestrzeni roboczej

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika można zdefiniować
właściwości przestrzeni roboczej, takie jak nazwa, opis oraz czy jest wyświetlana
na zakładce Model lub Warstwa itp.

Zmiana właściwości okna mocowanego

Okna mocowane to okna, które można zamocować lub odblokować w
przestrzeni graficznej. Możesz określić wielkość, położenie lub wygląd okna
mocowanego zmieniając ich właściwości w panelu Elementy przestrzeni
roboczej w oknie dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika. Okna, które
można zamocować obejmują:

■ okno poleceń

■ paleta Cechy

■ DesignCenter

■ okno Palety narzędzi

■ Paleta informacji

■ Menedżer połączeń BD

■ Menedżer zestawów znaczników

■ Kalkulator

Adaptacja przestrzeni roboczych | 89

Importowanie przestrzeni roboczej do głównego pliku CUI

Przestrzenie robocze w częściowych plikach CUI są ignorowane przez główny
plik CUI, nawet jeżeli częściowy plik CUI jest wczytany do głównego pliku
CUI. Użytkownik może także zaimportować przestrzeń roboczą do głównego
pliku CUI za pomocą zakładki Przenoszenie w oknie dialogowym Dostosuj
interfejs użytkownika.

Wyświetlanie paska narzędzi we wszystkich przestrzeniach roboczych

Podczas tworzenia paska narzędzi można go dodać do wszystkich przestrzeni
roboczych wybierając Pokaż (domyślnie) w oknie Włączona domyślnie na
panelu Właściwości. Ustawienie Pokaż wskazuje czy pasek narzędzi jest
wyświetlany we wszystkich przestrzeniach roboczych, które zostały do tej pory
utworzone.

Aby utworzyć przestrzeń roboczą za pomocą okna dialogowego Dostosuj
interfejs użytkownika

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwapliku> kliknij prawym klawiszem
myszy węzeł Przestrzenie robocze, a następnie wybierz Nowy ➤Przestrzeń
robocza.

Nowa przestrzeń robocza zostanie umieszczona na dole drzewa
Przestrzenie robocze i zostanie jej nadana nazwa „Przestrzeńrobocza1”.

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz nową nazwę zamiast Przestrzeńrobocza1.

■ Kliknij prawym klawiszem myszy Przestrzeńrobocza1. Kliknij Zmień

nazwę. Następnie wpisz nazwę nowej przestrzeni roboczej.

W panelu Elementy przestrzeni roboczej kliknij Dostosuj przestrzeń
roboczą.

W panelu Adaptacje w <nazwa pliku> kliknij znak plus (+) obok węzła
Paski narzędzi, węzła Menu lub węzła Częściowe pliku CUI, aby go
rozwinąć.

UWAGA Węzły menu, pasków narzędzi i częściowych plików CUI będą
wyświetlały pola wyboru, dzięki czemu można łatwo dodawać elementy do
przestrzeni roboczej.

Kliknij pole wyboru obok każdego menu, paska narzędzi lub częściowego
pliku CUI, który chcesz dodać do przestrzeni roboczej.

90 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

W panelu Elementy przestrzeni roboczej wybrane elementy zostaną
dodane do przestrzeni roboczej.

W panelu Elementy przestrzeni roboczej kliknij Zakończ.

Aby zmienić właściwości przestrzeni roboczej

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij zakładkę
Dostosuj.

Na zakładce Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij
przestrzeń roboczą, której właściwości chcesz zmienić.

W panelu Właściwości należy wykonać dowolne spośród czynności:

■ W polu Nazwa wpisz nową nazwę dla przestrzeni roboczej.

■ W polu Opis podaj opis.

■ W polu Wyświetl zakładki modelu i arkuszy wybierz opcję (Włączony,

Wyłączony, Nie zmieniaj).

■ W polu Wyświetl menu ekranowe wybierz opcję (Włączony,

Wyłączony, Nie zmieniaj).

■ W polu Wyświetla paski przewijania wybierz opcję (Włączony,

Wyłączony, Nie zmieniaj).

Po skończeniu zmieniania właściwości przestrzeni roboczej kliknij OK.

Aby zaimportować przestrzeń roboczą do głównego pliku CUI

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj ➤ Import adaptacji.

Zostanie wyświetlona zakładka Przenoszenie, a główny plik CUI będzie
wyświetlany w panelu Adaptacje w (po prawej stronie).

Na zakładce Przenoszenie, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij
przycisk Otwórz plik adaptacji.

W oknie dialogowym Otwórz odszukaj i wybierz częściowy plik adaptacji,
który zawiera przestrzeń roboczą, którą chcesz dodać.

W lewym panelu przeciągnij przestrzeń roboczą z częściowego pliku
adaptacji do węzła Przestrzeń robocza w głównym pliku CUI.

Kliknij OK.

Adaptacja przestrzeni roboczych | 91

Aby zmienić właściwości okna mocowanego

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj ➤ Interfejs.

Na zakładce Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce Dostosuj, w
panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij przestrzeń roboczą, która
zawiera okno mocowane przeznaczone do zmiany.

W panelu Elementy przestrzeni roboczej kliknij Dostosuj przestrzeń
roboczą.

W panelu Elementy przestrzeni roboczej, kliknij znak plus (+) obok Okien
mocowanych, aby wyświetlić listę.

Kliknij okno mocowane, które chcesz modyfikować.

W panelu Właściwości należy wykonać dowolne spośród czynności:

■ W polu Pokaż wybierz opcję (Nie, Tak lub Nie zmieniaj).

■ W oknie Układ wybierz opcję (Ruchomy, Góra, Dół, Lewa lub Prawa).

■ W polu Pozwól zamocować wybierz opcję (Nie, Tak lub Nie zmieniaj).

■ W oknie Autoukrywanie wybierz opcję (Włączony, Wyłączony lub

Nie zmieniaj).

■ W polu Użyj przezroczystości wybierz opcję (Nie, Tak lub Nie

zmieniaj).

■ W polu Stopień przezroczystości wpisz liczbę (jeżeli można

zastosować).

■ (Tylko palety narzędzi) W polu Grupa domyślna wybierz grupę Palety

narzędzi.

■ W oknie Wysokość wpisz liczbę. Wartość 0 jest równoznaczna z Nie

zmieniaj.

■ W oknie Szerokość wpisz liczbę. Wartość 0 jest równoznaczna z Nie

zmieniaj.

W panelu Elementy przestrzeni roboczej kliknij Zakończ.

Po zakończeniu kliknij OK.

Aby powielić przestrzeń roboczą

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj ➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, w panelu Adaptacje
w <nazwa pliku> (po lewej stronie), kliknij przycisk Otwórz plik adaptacji.

92 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

W oknie dialogowym Otwórz odszukaj i wybierz główny plik adaptacji,
który zawiera przestrzeń roboczą, którą chcesz powielić.

Kliknij prawym klawiszem myszy przestrzeń roboczą. Kliknij Powielona
przestrzeń robocza.

Powielona przestrzeń robocza zostanie wyświetlona na dole listy
przestrzeni roboczych (i zostanie nazwana Kopia <nazwa przestrzeni
roboczej?).

Kliknij prawym klawiszem myszy powieloną przestrzeń roboczą. Kliknij
Zmień nazwę.

Podaj nazwę nowej przestrzeni roboczej.

Zmodyfikuj przestrzeń roboczą według potrzeb.

Kliknij OK.

Aby ustawić przestrzeń roboczą jako bieżącą

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, w panelu Adaptacje
w <nazwa pliku> (po lewej stronie), kliknij przycisk Otwórz plik adaptacji.

W oknie dialogowym Otwórz odszukaj i wybierz główny plik adaptacji,
który zawiera przestrzeń roboczą, którą chcesz ustawić jako aktualną.

Kliknij prawym klawiszem myszy przestrzeń roboczą. Kliknij Uczyń
przestrzeń roboczą aktualną.

Kliknij Zastosuj.

Adaptacja przycisków myszy

Można zmienić standardowe zachowanie urządzeń wskazujących w programie.
Przyciski myszy określają w jaki sposób działa urządzenie wskazujące systemu
Windows. Można adaptować zachowanie myszy lub innego urządzenia
wskazującego w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika. Jeżeli
urządzenie wskazujące ma więcej niż dwa przyciski można także zmienić
zachowanie kolejnych przycisków. W oknie dialogowym Dostosuj interfejs
użytkownika nie można zmienić pierwszego przycisku żadnego urządzenia
wskazującego.

Za pomocą klawiszy SHIF i CTRL można tworzyć kombinacje według potrzeb.
Urządzenie wskazujące może rozpoznawać tyle poleceń, ile ma klawiszy,
których przypisanie można zmienić. Sekcja Przyciski myszy węzła jest
uporządkowana według kombinacji klawiszy, takich jak kliknięcie,

Adaptacja przycisków myszy | 93

SHIFT+kliknięcie, CTRL+kliknięcie i SHIFT+CTRL+kliknięcie. Przyciski pulpitu
są ponumerowane kolejno. Aby przypisać polecenie do przycisku myszy, należy
przeciągnąć polecenie. Aby utworzyć dodatkowe klawisze, należy przeciągnąć
polecenie do węzła Kliknięcie.

Akceptowanie wpisanych współrzędnych w
menu przycisku

Po kliknięciu jednego z przycisków na urządzeniu wskazującym o wielu
przyciskach, program odczyta po kliknięciu nie tylko numer przycisku ale
również współrzędne krzyża nitkowego. Ostrożnie tworząc makra można
wybrać ignorowanie tych współrzędnych lub używanie ich z poleceniem
włączonym za pomocą przycisku.

Tak jak to zostało opisane w “Zatrzymanie w celu wprowadzenia danych
wejściowych użytkownika” na stronie 107, można dołączyć ukośnik lewy(

aby przerwać polecenie i wprowadzić dane wejściowe użytkownika. W menu
Przyciski myszy i digitizera współrzędna krzyża nitkowego jest dostarczana w
postaci danych wejściowych użytkownika po kliknięciu przycisku. Zachodzi
to tylko dla pierwszego ukośnika lewego w poleceniu; jeżeli element nie zawiera
ukośników lewych, to współrzędna krzyża nitkowego nie jest używana.
Użytkownik powinien rozważyć następujące polecenia:

linii
_line \

Pierwszy przycisk wywołuje polecenie LINE i wyświetla w normalny sposób
zgłoszenie Od punktu:. Drugi przycisk także uruchamia polecenie LINIA, ale
program używa bieżącego położenia krzyża nitkowego w zgłoszeniu Określ
pierwszy punkt i wyświetla zgłoszenie Określ drugi punkt.

Aby dodać przycisk do pulpitu

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij zakładkę
Dostosuj.

W panelu Adaptacje w < nazwa pliku > kliknij znak plus (+) obok
Przycisków myszy, aby rozwinąć listę.

Kliknij prawym część przycisków myszy. Kliknij Nowy przycisk.

Nowy przycisk myszy (nazwany Przyciskn) zostanie umieszczony na dole
wybranej listy.

W panelu Lista poleceń przeciągnij polecenie, które chcesz dodać do
przycisku myszy w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>.

Po zakończeniu kliknij OK.

94 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Tworzenie komunikatów pomocy linii stanu

Komunikaty Pomocy linii stanów są to proste, opisowe komunikaty, które są
wyświetlane na linii stanu (na dole obszaru graficznego) gdy urządzenie
wskazujące znajduje się nad opcją menu lub przyciskiem pasku narzędzi.
Użytkownik może zmieniać lub dodawać opisy dla menu przycisków poprzez
uaktualnienie właściwości Opis dla skojarzonego polecenia.

Aby utworzyć komunikat Pomocy linii stanu

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj ➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika kliknij zakładkę
Dostosuj.

W panelu Lista poleceń kliknij polecenie, do którego chcesz dodać
komunikat Pomocy.

Panel Właściwości jest wyświetlany po prawej stronie okna dialogowego.

W panelu Właściwości, w polu Opis, podaj opis dla wybranego polecenia.

Kliknij przycisk Zastosuj.

Przy następnym użyciu polecenia, dodany tekst opisu zostanie
wyświetlony na linii stanu, gdy kursor będzie się znajdował nad
przyciskiem paska narzędzi lub elementem menu.

Wczytywanie pliku AutoLISP

Pliki AutoLISP (LSP lub MNL) zawierają skrypty, które dodają operacje adaptacji
i zachowania do interfejsu. Użytkownik może wczytać pliki AutoLISP używając
zakładki Dostosuj w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika.

Więcej informacji na temat używania języka AutoLISP znajduje się w “AutoLISP
i Visual LISP” na stronie 147.

UWAGA Pliki MNL o tej samej nazwie i położeniu jak główny, częściowy lub
korporacyjny plik CUI są wczytywane automatycznie. Pliki te nie mogą być usuwane.

Aby wczytać plik AutoLISP w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj ➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, prawym klawiszem myszy
kliknij Pliki LISP. Kliknij Wczytaj LISP.

Tworzenie komunikatów pomocy linii stanu | 95

W oknie dialogowym Wczytaj LISP odszukaj i wybierz plik AutoLISP,
który chcesz wczytać. Można wczytać pliki MNL i LSP.

Wybierz Otwórz.

Adaptowanie klasycznych elementów
interfejsu

Nazwa „klasyczne” odnosi się do tych elementów interfejsu użytkownika,
które nie są używane w aktualnej wersji programu, ale nadal są obsługiwane
ponieważ niektórzy użytkownicy wolą je od elementów używanych w obecnej
wersji.

Do „klasycznych” elementów interfejsu należą:

■ Menu pulpitu

■ Przyciski pulpitu

■ Menu ekranowe

■ Menu piktogramowe

Tworzenie menu pulpitu

Można skonfigurować do czterech obszarów pulpitu jako obszarów menu dla
wprowadzania poleceń.

Węzły w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika są oznaczone jako
Menu pulpitu 1 do Menu pulpitu 4 i określają makra skojarzone z wybieraniem
na pulpicie.

Obszary menu pulpity definiowane opcją Konfig polecenia PULPIT, są
podzielone na pola wyboru o jednakowych rozmiarach, określane przez liczbę
kolumn i wierszy w każdym z obszarów. Te pola wybory menu pulpitu odnoszą
się bezpośrednio do linii, które są zgodne z etykietami sekcji Pulpitu od lewej
do prawej i od dołu do góry (niezależnie od tego czy zawierają tekst czy nie).

Na przykład, jeżeli zostanie skonfigurowany obszar menu dla pięciu kolumn
i czterech wierszy, polecenie na linii, która jest po etykiecie Wiersz, odnosi się
do pola wyboru w skrajnie lewym położeniu w szczytowym wierszu. Program
może rozpoznać do 32766 poleceń w każdej sekcji tabeli, co powinno
wystarczyć dla każdego menu pulpitu.

Można dodawać własne marka do komórek Makra w panelu Właściwości.
Etykiety poleceń w tym obszarze odnoszą się do 255 pól na szczycie szablonu

96 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

pulpitu (wiersz od A do I oraz kolumny od 1 do 25). Użytkownik może dodać
makro do standardowej składni polecenia.

Patrz także:

“Tworzenie makr” na stronie 103

Aby zdefiniować wiersze i kolumny w menu pulpitu

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj ➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
Klasyczny, aby rozwinąć listę.

Kliknij znak plus (+) obok Menu pulpitu, aby rozwinąć listę.

Kliknij znak plus (+) obok menu pulpitu, aby rozwinąć listę.

Kliknij wiersz, który chcesz zdefiniować.

W panelu Lista poleceń odszukaj polecenie, które chcesz dodać.

Przeciągnij polecenie do kolumny.

Po skończeniu dodawania poleceń kliknij OK.

Aby usunąć przypisanie menu pulpitu

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
Klasyczny, aby rozwinąć listę.

Kliknij znak plus (+) obok Menu pulpitu, aby rozwinąć listę.

Kliknij znak plus (+) obok menu pulpitu, aby rozwinąć listę.

Kliknij prawym klawiszem myszy wiersz lub kolumnę, którą chcesz
usunąć. Kliknij Usuń skojarzenia.

Po skończeniu dodawania poleceń kliknij OK.

Adaptacja przycisków pulpitu

Aby adaptować przyciski pulpitu można posłużyć się tymi samymi sposobami
jak przy adaptowaniu przycisków myszy.

Więcej informacji na temat adaptowania przycisków pulpitu znajduje się w
“Adaptacja przycisków myszy” na stronie 93.

Adaptowanie klasycznych elementów interfejsu | 97

Tworzenie menu ekranowych

Menu ekranowe udostępniają klasyczny interfejs, który służy do wyświetlania
menu w oknach mocowanych. Użytkownik może tworzyć i edytować menu
ekranowe w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika.

Standardowo, menu to jest niedostępne. Menu ekranowe można włączyć w
oknie dialogowym Opcje, na zakładce Ekran. Oprócz tego zmienna systemowa
MENUCTL kontroluje czy menu ekranowe jest uaktualniane w miarę
uruchamiania poleceń w linii poleceń.

UWAGA Przyszłe wersje produktu nie będą obsługiwały menu ekranowych.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika każde menu ekranowe
składa się z kilku linii menu, które określają podmenu ekranowe. Można
przypisać podmenu do menu ekranowego poprzez przeciągnięcie go do menu
ekranowego w panelu Adaptacje w. Można przypisać podmenu do menu
ekranowego poprzez przeciągnięcie go z panelu Lista poleceń do
ponumerowanej linii w menu. Nieprzypisane linie zostaną puste w menu.

Edycja właściwości menu ekranowego

Można modyfikować właściwości menu ekranowego, tak jak pokazano w tabeli:

Właściwości dla menu ekranowych

Przykład

Opis

Element
panelu
Właściwości

AutoCAD

Ustala nazwę menu.

Nazwa

Zwykle puste dla menu
ekranowych

Opisuje element interfejsu użytkownika.

Opis

Ustala linię początkową podmenu menu
ekranowego.

Linia początkowa

(Zbiór)

Określa alias dla menu ekranowego.
„Zbiór” jest wyświetlany jeżeli liczne

Aliasy

definicje są przypisane do aliasa. Kliknij
przycisk elipsy [...], aby otworzyć okno
dialogowe Aliasy.

Dla menu ekranowego programu AutoCAD, które jest głównym menu, aliasy
w oknie Aliasy to Ekran (reprezentuje początek menu ekranowego) i S
(reprezentuje etykietę sekcji podmenu). Przypisania linii dla innych menu
określa porządek opcji w menu. Na przykład, menu Plik na Linii 3 w widoku

98 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

drzewa menu ekranowego AutoCAD jest na trzeciej pozycji na menu
ekranowym AutoCAD.

Nazwy podmenu w widoku drzewa odpowiadają nazwie pierwszego elementu
podmenu. Na przykład Nowe podmenu zawiera polecenia, takie jak OTWÓRZ,
SZAPISZ i NZAPISZ oraz NOWY. Okno dialogowe Aliasy dla nowego podmenu
określa, które menu zawiera aliasy, a okno dialogowe Linia początkowa określa
ich pozycję dla menu. Nowe podmenu jest wyświetlane w pozycji 3 na menu
ekranowym Plik. Dlatego w panelu Właściwości jego linia początkowa ma
numer 3. Po kliknięciu dwa razy Aliasów w celu wyświetlenia okna dialogowego
Aliasy, widoczne będzie, że przypisanie jego menu to 01_FILE.

Użytkownik może przypisać, które elementy menu są zawsze wyświetlane
podczas kontrolowania ustawień linii początkowej. Na przykład, skoro
podmenu Nowe jest ustawiona na linię 3, to elementy menu na linii 1 i 2
menu ekranowego AutoCAD (opcje menu AutoCAD i ****) będą wyświetlane
gdy w czasie wyświetlania podmenu Nowe.

Podobnie można ustalić menu na maskowanie lub pokazywanie opcji menu
w innych menu przez używanie linii pustych. Na przykład istnieją tylko 22
linie (w tym linie puste) zdefiniowane dla podmenu Nowe. Tak więc podmenu
Asystent i Ostatnie w liniach 25 i 26 menu ekranowego AutoCAD będą
wyświetlane, gdy wybrane jest podmenu Nowe. Jednak opcja na linii 22 będzie
ukryta.

Aby wyświetlić menu ekranu

Kliknij menu Narzędzia ➤Opcje.

W oknie dialogowym Opcje, na zakładce Ekran, w obszarze Elementy
okna wybierz Wyświetl menu ekranowe.

Kliknij OK.

Aby ustawić menu ekranowe, aby odzwierciedlało aktualne polecenie

W linii poleceń wpisz menuctl.

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz 1, aby ustawić menu ekranowe na odzwierciedlanie aktualnego

polecenia.

■ Wpisz 0, aby ustawić menu ekranowe na ignorowanie aktualnego

polecenia.

Adaptowanie klasycznych elementów interfejsu | 99

Aby dodać polecenia do menu ekranowego

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
Klasyczny, aby rozwinąć listę.

Na liście Klasyczny, kliknij znak plus (+) obok menu ekranowego, aby
rozwinąć listę.

W panelu Lista poleceń odszukaj polecenie, które chcesz dodać.
Przeciągnij polecenia na menu ekranowe. Obok kursora zostanie
wyświetlona strzałka, gdy polecenie będzie można upuścić.

Po zakończeniu kliknij OK.

Aby utworzyć podmenu menu ekranowego

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
Klasyczny, aby rozwinąć listę.

Na liście Klasyczny kliknij prawym klawiszem myszy Menu ekranowe.
Kliknij Nowe menu ekranowe.

Nowe menu ekranowe (nazwane MenuEkranowe1) zostanie umieszczone
na dole drzewa Menu ekranowe.

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz nową nazwę zamiast MenuEkranowe1.

■ Kliknij prawym klawiszem myszy MenuEkranowe1. Kliknij Zmień

nazwę. Następnie wpisz nazwę nowego menu ekranowego.

Wybierz nowe menu ekranowe w widoku drzewa i uaktualnij panel
Właściwości w następujący sposób:

■ W polu Opis podaj opis menu ekranowego.

■ W polu Linia początkowa, podaj numer linii dla pierwszej opcji w

menu.

■ W polu Aliasy wpisz alias.

W panelu Lista poleceń przeciągnij polecenie do położenia poniżej menu
ekranowego w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>.

Po zakończeniu kliknij OK.

100 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Tworzenie menu piktogramowego

Celem menu piktogramowego jest zapewnić obraz, który może być wybrany
zamiast tekstu. Można tworzyć, edytować i dodawać menu piktogramowe oraz
slajdy piktogramowe.

Okno dialogowe obrazów piktogramowych wyświetla obrazy w 20 grupach
oraz okno przewijanej listy po lewej stronie, które wyświetla nazwy
skojarzonych plików slajdów lub skojarzony tekst. Jeżeli okno dialogowe
obrazów piktogramowych zawiera więcej niż 20 slajdów to dodatkowe slajdy
zostaną dodane do nowej strony. Przyciski Następny i Poprzedni są
aktywowane, dzięki czemu można przeglądać strony obrazów.

Przykład pokazuje okno dialogowe obrazów piktogramowych Obiekty 3D z
zaznaczonym slajdem Kopuła.

Menu piktogramowe można zdefiniować w oknie dialogowym Dostosuj
interfejs użytkownika. Przykład pokazuje w jaki sposób panel Właściwości
wyświetla piktogram Kopuła.

Jako piktogram może być użyty dowolny ze slajdów stworzonych przez program
AutoCAD . Warto wziąć pod uwagę sugestie podane poniżej przed
przygotowaniem slajdów dla menu piktogramowego.

■ Slajd powinien być prosty. Podczas wyświetlania menu piktogramowego

należy poczekać aż zostaną wyświetlone wszystkie obrazy, a potem wybrać.

Adaptowanie klasycznych elementów interfejsu | 101

Jeżeli pokazywane są liczne złożone symbole, należy używać prostych,
łatwych do rozpoznania obrazów, a nie pełnych braków.

■ Slajd powinien wypełniać całe pole piktogramu. Podczas tworzenia slajdu

dla obrazu, wypełnij ekran obrazem przed rozpoczęciem, polecenia WSLAJD.
Jeśli piktogram jest szeroki i krótki, albo długi i wąski, to menu
piktogramowe będzie wyglądało lepiej, gdy, przed wykonaniem slajdu,
rysunek zostanie wycentrowany na ekranie za pomocą polecenia NFRAGM

Piktogramy są wyświetlane w prostokątach o stosunku szerokości do
wysokości równym 3:2. Jeśli rozmiary aktualnej rzutni mają inne proporcje,
to utworzenie slajdów, do wyświetlania piktogramów wycentrowanych w
menu piktogramowym, może być trudne. Podczas pracy z rzutniami arkuszy,
które zachowują stosunek 3:2, można odpowiednio ustawić rysunek, będąc
pewnym, że będzie on wyglądał tak samo, gdy zostanie wyświetlony w
menu piktogramowym.

■ Należy pamiętać o przeznaczeniu obrazu. Nie należy używać obrazów do

kompresji abstrakcyjnych koncepcji na symbole. Obrazy piktogramowe są
bardzo użyteczne do wybierania symboli graficznych.

Aby utworzyć menu piktogramowe i przypisać slajd piktogramowy

Kliknij menu Narzędzia ➤ Dostosuj➤ Interfejs.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika, na zakładce
Dostosuj, w panelu Adaptacje w <nazwa pliku>, kliknij znak plus (+) obok
Klasyczny, aby rozwinąć listę.

Na liście Klasyczny kliknij prawym klawiszem myszy Menu
piktogramowe. Kliknij Nowe menu piktogramowe.

Nowe menu piktogramowe (nazwane MenuPiktogramowe1) zostanie
umieszczony na dole drzewa Menu piktogramowe.

Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wpisz nową nazwę zamiast MenuPiktogramowe1.

■ Kliknij prawym klawiszem myszy MenuPiktogramowe1. Kliknij Zmień

nazwę. Następnie podaj nową nazwę obrazu.

W panelu Lista poleceń przeciągnij polecenie do nowego menu
piktogramowego w panelu Adaptacje w <nazwa pliku> .

W panelu Właściwości podaj właściwości dla nowego slajdu
piktogramowego.

Po zakończeniu kliknij OK.

102 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Aby utworzyć slajd piktogramowy

W programie AutoCAD narysuj symbol lub blok.

W linii poleceń wpisz wslajd.

Kliknij menu Plik ➤ZOOM ➤CENTRUM.

W linii poleceń wpisz wslajd.

W oknie dialogowym Utwórz plik slajdu określ nazwę pliku.

Zapisz plik i dodaj go do biblioteki slajdów. Możesz skojarzyć ten slajd
z nowym obrazem piktogramowym.

Tworzenie makr

Makro definiuje operację, która jest rozpoczynana po wybraniu elementu
interfejsu. Makro wykonuje działania, które użytkownik musiałby wykonać
jako serię pojedynczych operacji. Marko może zawierać polecenia, znaki
specjalne, kod języka DIESEL (Direct Interpretively Evaluated String Expression
Language) lub języka AutoLISP.

UWAGA W miarę ulepszania i poprawiania programu AutoCAD sekwencja zgłoszeń
dla kolejnych poleceń (oraz czasami nazw poleceń) może się zmieniać. Dlatego makra
stworzone przez użytkownika mogą wymagać małych zmian po zmianie na nową wersję
programu AutoCAD.

Makra dodaje się do elementu interfejsu poprzez okno dialogowe Dostosuj
interfejs użytkownika. Wybierz istniejące polecenie lub utwórz nowe polecenie
w panelu Lista poleceń. Podaj makra w części Makra na panelu Właściwości.
Nie ma ograniczenia długości makr. Należy jednak pamiętać jak używać
określonych znaków w makrach i mieć świadomość istnienia innych
ograniczeń.

Podstawy tworzenia makr

Makro w elemencie interfejsu użytkownika może być tak proste jak polecenie
(tak jak okrąg) i niektóre znaki specjalne (takie jak ^C^C).

Na przykład makro

^C^C_ okrąg\1

rysuje okrąg o promieniu jednej jednostki.

Składniki, które definiują to makro są określone w tabeli:

Tworzenie makr | 103

Składniki makra OKRĄG

Wynik

Rodzaj składnika

Składnik

Anuluje działające polecenia

Specjalny znak kontrolny

^C^C

Automatycznie tłumaczy następne polecenie
na inne języki

Specjalny znak kontrolny

Uruchamia polecenie OKRĄG

Polecenie

OKRĄG

Przerywana polecenie, aby użytkownik mógł
określić środek

Specjalny znak kontrolny

Odpowiada na zgłoszenie o promień okręgu
(1)

Specjalny znak kontrolny

Lista specjalnych znaków kontrolnych, które mogą być stosowane w makrach
znajduje się w “Stosowanie specjalnych znaków kontrolnych w makrach” na
stronie 105.

Anulowanie poleceń

Przed uruchomieniem makra należy się upewnić czy nie działa żadne polecenie
programu AutoCAD. Aby automatycznie anulować polecenie przed
wykonaniem makra, należy wpisać

^C^C

na początku makra (daje to taki sam

skutek jak naciśnięcie ESC dwa razy). Pomimo, że pojedyncze

anuluje

większość poleceń,

^C^C

niezbędny jest powrót do zgłoszenia Polecenie z

polecenia wymiarowania; dlatego, też warto zastosować

^C^C.

Sprawdzanie znaków w makrach

Każdy znak w makrze jest ważny, nawet spacja.

Jeżeli na końcu makra zostanie umieszczona spacja, program AutoCAD
wykonuje makro jak tak, jakby polecenie (na przykład okrąg) zostało
zakończone klawiszem SPACJA dla wykonania polecenia.

Kończenie działania makr

Niektóre makra należy zakończyć w określony sposób. Niektóre polecenia (na
przykład TEKST) wymagają do zakończenia przyciśnięcia klawisza ENTER
zamiast SPACJA. Niektóre polecenia wymagają naciśnięcia więcej niż raz spację
(lub ENTER) do zakończenia, ale w niektórych edytorach tekstu nie można
napisać linijki tekstu bez użycia spacji kończących.

Ten problem można rozwiązać dzięki dwóm konwencjom.

■ Średnik w makrze wywołuje ENTER w linii poleceń.

104 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

■ Jeśli linia kończy się znakiem kontroli, ukośnikiem lewym (\), znakiem

plusa (+), lub średnikiem (;), AutoCAD nie dodaje po nim pustego znaku
(spacji).

Element, który kończy się ukośnikiem lewym (\) zatrzymuje makro, aby
użytkownik mógł wprowadzić dane.

Porównanie makr:

luw
luw ;

W pierwszym przykładzie następuje wpisanie luw w linii polecenia i naciśnięcie
SPACJA. Wyświetlone zostaje następujące zgłoszenie.

Nowy/przEsuń/prostoKątny/Poprzedni/Wywołaj/zApisz/Usuń/Zastosuj/?/Globalny]
<Globalny>:

Drugi przykład powoduje wpisanie luw, naciśnięcie klawisza SPACJA i ENTER,
co powoduje zaakceptowanie wartości domyślnej (Globalny).

Pomijanie przesyłania echa i zgłoszeń w makrach

Znaki w makrach pokazują się w oknie polecenia tak, jakby zostały napisane
na klawiaturze. Są także wyświetlane w elemencie interfejsu użytkownika. To
podwójne wyświetlanie jest nazywane „echem”. Można pominąć podwójne
wyświetlanie za pomocą zmiennej systemowej MENUECHO. Jeżeli echa i
zgłoszenia z danych wprowadzonych do elementu zostaną wyłączone,

elemencie wyłącza je.

Tworzenie długich makr.

Użytkownik może utworzyć makro dowolnej długości bez potrzeby
wprowadzania jakichkolwiek znaków specjalnych na końcu wiersza. Panel
Właściwości w oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika akceptuje
makra dowolnej długości.

Stosowanie specjalnych znaków kontrolnych
w makrach

W makrach można używać znaków specjalnych, w tym znaków kontrolnych.
W markach znak (^) jest równoważny z naciśnięciem CTRL na klawiaturze.
Można łączyć ten znak z innymi znakami, aby tworzyć makra, które będą
wykonywały takie operacje jak włączanie i wyłączanie siatki (

) lub anulowanie

polecenia (

Makro dla polecenia Adres (poniżej) używa ukośnika lewego (

), aby umożliwić

użytkownikowi wprowadzenie danych, oraz średnika (

;

) jako klawisza ENTER.

Tworzenie makr | 105

text \.4 0 DRAFT Inc;;;Main St.;;;City, State

Makro rozpoczyna się od polecenia TEKST, zatrzymuje się, aby użytkownik
mógł wprowadzić dane, a następnie wpisuje adres w trzech wierszach. W
przypadku potrójnego średnika(

;;;

), pierwszy z nich kończy łańcuch tekstu,

drugi powtarza polecenie TEKST, a trzeci akceptuje standardowe umiejscowienie
poniżej poprzedniej linii .

Makra używają znaków specjalnych, które są wyświetlone na liście w tabeli.

Znaki specjalne używane w makrach

Opis

Znak

Naciśnięcie klawisza ENTER

;

Naciśnięcie klawisza ENTER

Naciśnięcie klawisza TAB

Wpisuje spacje; spacja pomiędzy częściami polecenia jest równoznaczna do
naciśnięcia klawisza SPACJA

[pusta spacja]

Zatrzymuje makro i czeka na dane, które wprowadzi użytkownik (nie może
być używane w skrótach klawiszowych)

Wykonuje polecenia i opcje programu AutoCAD podane po tym znaku w
języku angielskim

Wyświetla aktualnie najwyższy poziom menu piktogramowego, rozwijanego
lub kursora

Powtarza polecenie, aż do wybrania innego polecenia

*^C^C

Wprowadza warunkowe wyrażenie ($M=) języka DIESEL

Włącza i wyłącza tryby lokalizacji (równoważne do CTRL+B)

Anuluje polecenie (równoważne do ESC)

Włącza i wyłącza współrzędne (równoważne do CTRL+B)

Ustawia następną płaszczyznę izometryczną ((równoważnie do CTRL+E)

Włącza i wyłącza Skok (równoważne do CTRL+G)

Odpowiada klawiszowi BACKSPACE

Włącza lub wyłącza tryb Orto

Włącza lub wyłącza zmienną MENUECHO

Powtarza wszystkie zgłoszenia, opisy statusu i dane wejściowe dla drukarki
(równoważne do CTRL+Q)

106 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Znaki specjalne używane w makrach

Opis

Znak

Włącza i wyłącza pulpit (równoważne do CTRL+T)

Zmienia bieżącą rzutnię

Znak pusty, który znosi automatyczne dodawanie znaku SPACJA na końcu
polecenia

Zatrzymanie w celu wprowadzenia danych
wejściowych użytkownika

Aby zaakceptować dane wejściowe wprowadzane a klawiatury lub urządzenia
wskazującego w trakcie polecenia, należy umieścić ukośnik lewy (\) w makrze,
w miejscu, w którym dane mają być wprowadzone.

okrąg \1

W przykładzie okręgu \1 zatrzymuje wykonanie i oczekuje na wprowadzenie
danych użytkownika, który określi środek okręgu. Następnie zostanie wczytany
promień równy 1. Należy zauważyć, że po znaku \ nie ma spacji.

-warstwy zablok\;

W tym przykładzie makro rozpoczyna polecenie WARSTWA na linii poleceń
(-warstwa), wpisuje opcję Zablok (zablok), a następnie oczekuje na
wprowadzenie nazwy warstwy (\). makro następnie wyłącza tą warstwę i
zakańcza polecenie WARSTWA (;).

UWAGA Polecenia WARSTWA zazwyczaj wyświetla zgłoszenie o nową operację, i
wyłącza się tylko wtedy, gdy naciśniesz SPACJĘ lub ENTER. W tym makrze średnik (;)
jest równoznaczny z naciśnięciem ENTER.

Makro zwykle zaczyna działać po wprowadzeniu danych użytkownika, takich
jak położenie jednego punktu. Dlatego nie można stworzyć makra, które będzie
akceptowało zmienną liczbę danych wprowadzonych przez użytkownika
(takich jak na przykład wybór obiektów) i ponownie rozpoczynało działanie.
Jednak wyjątkiem jest SELECT: ukośnik (\) lewy zawiesza wykonanie polecenia
aż do zakończenia wybierania obiektów. Użytkownik powinien rozważyć
następujący przykład:

select \change previous ;properties color red ;

W tym makrze SELECT tworzy zbiór wskazań jednego lub więcej obiektów
(wybierz \). Makro uruchamia ZMIEŃ (zmień), odnosi się do zbioru wskazań
za pomocą opcji Poprzedni (poprzedni;) i zmienia kolor wszystkich wybranych
obiektów na czerwony (właściwości kolor czerwony;).

Tworzenie makr | 107

UWAGA

Ukośnik lewy (\) zatrzymuje makro, aby użytkownik mógł wprowadzić dane.

Nie można używać ukośnika lewego do innych celów w makrze. Przy określaniu ścieżki
pliku należy używać ukośnika lewego (/), na przykład /folder/plik.

Następujące okoliczności opóźniają wznowienie działania makra po przerwie:

■ Gdy oczekiwane jest wprowadzenie położenia punktu, wówczas tryby

lokalizacji punktu względem obiektu mogą być użyte przed podaniem
współrzędnych punktu.

■ Jeżeli używane są filtry X/Y/Z punktu, polecenie pozostaje zawieszone

dopóki cały punkt nie zostanie zbudowany.

■ W przypadku SELECT makro nie zostanie wznowione dopóki wybór

obiektów nie zostanie zakończony.

■ Jeżeli użytkownik używa polecenia nakładkowego, wstrzymane makro

pozostanie zatrzymane dopóki nie zostanie zakończone polecenie
nakładkowe i wpisane zostaną odpowiednie dane przez użytkownika.

■ Jeżeli użytkownik wybierze inne polecenie (aby mieć dostęp do większej

ilości opcji lub wykonać polecenie nakładkowe), oryginalne makro zostanie
wstrzymane aż nowo wybrany element zostanie zakończony. Potem
wstrzymane makro zostanie wznowione.

UWAGA Jeżeli dane wejściowe pochodzą z polecenia, wówczas program przyjmuje, że
ustawienia zmiennej systemowej PICKADD i PICKAUTO mają odpowiednio wartości 1
i 0. Zapewnia to zgodność z wcześniejszymi wersjami programu AutoCAD i ułatwia
adaptację, ponieważ nie trzeba już sprawdzać aktualnych wartości tych zmiennych.

Międzynarodowa obsługa makr

Aby utworzyć menu, które będą używane w wersjach programu AutoCAD
innych niż angielska, należy poprzedzić każde polecenie lub opcję znakiem
podkreślenia (_). Znak podkreślenia sprawia, że standardowe polecenia i opcje
są tłumaczone automatycznie.

Powtarzanie poleceń w makrach

Można używać gwiazdki wiodącej (*), aby powtarzać polecenia w makrach, aż
do wybrania innego polecenia.

Po wyborze jakiegoś polecenia, często zachodzi konieczność kilkakrotnego
jego użycia, zanim wybrane zostanie polecenie następne. W makrze można

108 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

powtarzać polecenia, aż do wybrania innego polecenia. Właściwości tej nie
można jednak wykorzystywać do wyboru opcji.

Jeżeli makro rozpoczyna się od znaku

*^C^C

, to polecenie będzie powtarzane,

aż do zakończenia przez naciśnięcie ESC na klawiaturze lub wybranie innego
polecenia.

UWAGA Nie należy używać ^C (Anuluj) wewnątrz polecenia, które rozpoczyna się od
znaków *^C^C;, które anuluje powtarzanie.

Makra w następujących przykładach powtarzają polecenia:

*^C^Cmove Single
*^C^Ccopy Single
*^C^Cerase Single
*^C^Cstretch Single Crossing
*^C^Crotate Single
*^C^Cscale Single

Każde makro w przykładzie rozpoczyna polecenie a następnie prosi o wybranie
obiektu. Wyświetlane są inne zgłoszenia niezbędne do zakończenia polecenia,
a następnie polecenie zostaje zakończone i uruchomione ponownie.

UWAGA Powtarzanie poleceń nie może być używane w makrach dla menu
piktogramowego.

Używanie trybu wyboru pojedynczego
obiektu w makrach

Opcja trybu wyboru obiektów - Jeden anuluje standardowe powtarzanie
zgłoszenia Wybierz obiekty w poleceniach edycji. Po wskazaniu obiektu i
odpowiedzi na zgłoszenia polecenie zostaje zakończone.

Ilustruje to następujący przykład:

*^C^Cerase Single

To makro menu przerywa aktualne polecenie i uruchamia polecenie WYMAŻ
w trybie Wybór pojedynczego obiektu. Po wybraniu tego polecenia należy
wybrać pojedynczy obiekt , który będzie wymazany lub kliknąć pusty obszar
na rysunku, a następnie określić wybór za pomocą okna. Obiekty wybrane
tym sposobem zostaną wymazane a polecenie będzie powtórzone (z powodu
wiodącej gwiazdki), dzięki czemu można będzie wymazać kolejne obiekty.
NaciśnijESC, aby zakończyć ten tryb.

Tworzenie makr | 109

Stosowanie makr do zamiany elementów
interfejsu użytkownika

Można zamieniać zawartość aktywnych menu, przycisków myszy, przycisków
pulpitu, menu pulpitu i menu ekranowego. Zamieniona zawartość może
pochodzić z innego elementu interfejsu użytkownika tego samego typu w
głównym pliku CUI, lub może pochodzić z częściowego pliku CUI.

Nie można zamieniać elementów różnych typów (na przykład menu i
przycisków myszy). Jednak w ramach jednego rodzaju można zamienić
dowolny element interfejsu użytkownika na inny.

UWAGA Zamiana może prowadzić do dziwnego zachowania menu pulpitu ponieważ
mają one zwykle różną liczbę makr.

Do zamiany elementów należy użyć następującej składni w makrze:

$section=menugroup.nazwa_menu

Poniżej opisano każdą część składni makra do zamiany elementów:

Składnia makra do zamiany elementów:

Wczytuje element interfejsu

sekcja

Określa rodzaj elementu. Dostępne nazwy:

A1–A4

dla menu Aux o numerach od 1 do 4

B1–B4

dla przycisków myszy od 1 do 4

P0–P16

dla menu rozwijalnych od 0 do 16

dla menu piktogramowego

dla menu ekranowego

T1–T4

dla menu pulpitowych od 1 do 4

infogroup

Określa grupę informacji, że menuname jest częścią (nie koniecznie, jeżeli
menuname jest głównym plikiem CUI).

nazwa_menu

Określa sekcję lub menu podrzędne do wyświetlenia. Jest to główna etykieta
lub alias do wczytania sekcji

110 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Następujące polecenia ilustrują odwołania podmenu:

$S=CZĘŚCI
$T1=EDYCJA

Można aktywować mechanizm podmenu w trakcie trwania polecenia, nie
zakłócając jego działania. Na przykład, poniższe łańcuchy poleceń są
równoważne:

$S=RYSUJ ŁUK
ŁUK $S=RYSUJ

Każde polecenie rozpoczyna polecenie ŁUK, przełącza na podmenu ekranowe

RYSUJ

i oczekuje na wprowadzenie parametrów łuku. Po każdym odniesieniu

podmenu musi nastąpić spacja, aby oddzielić to odniesienie od kolejnych
poleceń.

Menu rozwijalne może być się znajdować na pasku menu lub w aktywnym
menu podręcznym, ale nie w obydwu.

Stosowanie wyrażeń warunkowych w
makrach

Można dodać warunkowe wyrażenia do makra stosując polecenie, które
wprowadza wyrażenia makra zapisane w języku DIESEL (Direct Interpretively
Evaluated String Expression Language).

Ma następujący format:

$M=wyrażenie

Wprowadzenie makra za pomocą

$M=

daje programowi AutoCAD, aby

potraktował łańcuch jako wyrażenie w języku DIESEL, i że

wyrażenie

jest

wyrażeniem języka DIESEL. W poniższym przykładzie zdefiniowano wyrażenie
warunkowe marka:

FILLMODE $M=$(-,1,$(getvar,fillmode))

Makro włącza i wyłącza zmienną systemową FILLMODE, odejmując bieżącą
wartość FILLMODE od 1 i zwracając wartość wynikową do zmiennej systemowej
FILLMODE. Metody tej można używać do przełączania stanu tych zmiennych
systemowych, dla których dopuszczalnymi wartościami są 1 i 0.

Zakończenie makr menu zawierających wyrażenia warunkowe

Jeżeli w łańcuchu języka DIESEL wykonywane są testy “jeśli-to”, to mogą
pojawić się warunki, w których niedopuszczalne jest występowanie znaków
kończących spacji lub średników (równoważnych naciśnięciu klawisza ENTER).
Po wpisaniu

na końcu makra, program AutoCAD nie dodaje (ENTER) na

końcu makra.

Tworzenie makr | 111

Tak jak w przypadku innych znaków kontrolnych,

użyte w tym miejscu

jest łańcuchem złożonym ze znaków

i nie jest równoważne do naciśnięcia

CTRL+Z.

W następnych przykładach

jest używane jako znak kończący działania

makra.

^C^C$M=$(if,$(=,$(getvar,tilemode),0),$S=mview _mspace )^Z
^C^C$M=$(if,$(=,$(getvar,tilemode),0),$S=mview _pspace )^Z

Gdyby te makra nie były zakończone za pomocą

, program AutoCAD dodałby

automatycznie (ENTER), co powtórzyłoby ostatnie wprowadzone polecenie.

Patrz także:

“Stosowanie specjalnych znaków kontrolnych w makrach” na stronie 105

“DIESEL” na stronie 115

Używanie języka AutoLISP w makrach

Tworzenie poleceń, które używają AutoLISP jest bardziej zaawansowanym
sposobem używania możliwości adaptacji programu AutoCAD.

Użytkownik może używać zmiennych i wyrażeń AutoLISP do tworzenia makr,
które wykonują złożone zadania. Aby efektywnie używać AutoLISP w makrach,
należy umieścić kod AutoLISP w oddzielnym pliku MNL. AutoCAD wczytuje
plik MNL podczas wczytywania pliku CUI o tej samej nazwie i takim samym
położeniu.

W oknie dialogowym Dostosuj interfejs użytkownika można określić dodatkowe
pliki AutoLISP do wczytania. Tworzenie poleceń, które używają AutoLISP jest
bardziej zaawansowanym sposobem używania możliwości adaptacji programu
AutoCAD. Użytkownik powinien zapoznać się z przykładami i informacjami
zawartymi w AutoLISP Reference i AutoLISP Developer’s Guide (w menu Pomoc
należy kliknąć Rozwiązania dodatkowe➤Pomoc programisty). Ciągłe
eksperymentowanie i praktyka pozwolą na efektywne posługiwanie się tymi
narzędziami.

Wywołanie makra

Aby programowo wywołać makro menu rozwijalnego, należy użyć następującej
składni:

(menucmd "Ggrupa_menu.element_ID=|")

Poprzednia składnia działa tylko jeżeli makro menu jest częścią menu, które
znajduje się na pasku menu programu AutoCAD i jest dostępne do użycia.
Więcej informacji o tej składni zawiera dokumentacja AutoLISP Reference.

112 | Rozdział 4 Dostosowanie interfejsu użytkownika.

Wartości zadane

Aplikacja, która używa wstępnych ustawień dla wstawienia bloku może
udostępniać polecenia jak: [Ustaw WINWID][Ustaw WALLTHK][Wstaw okno]

^C^C^P(setq WWID (getreal"Podaj szerokość okna: ")) ^P
^C^C^P(setq WTHK (getreal"Podaj grubość ściany: ")) ^P
^C^C_INSERT window XScale !WWID YScale !WTHK

Ten kod wstawia okno nazwane “window”, skalując jego oś X do aktualnego
okna, a jego oś Y do aktualnej grubości ściany. W tym przykładzie rzeczywiste
wartości pochodzą z symboli WINWID i WALLTHK zdefiniowanych w
AutoLISP. Punkt wstawienia i kąt obrotu bloku wprowadza użytkownik w
odpowiedzi na odpowiednie zgłoszenia polecenia WSTAW.

Rozmiarowanie uchwytu

Za pomocą następujących poleceń można dopasować wielkość uchwytu:

^P(setvar"gripsize"(1+(getvar"gripsize")))(redraw)(princ)
^P(setvar"gripsize"(1-(getvar"gripsize")))(redraw)(princ)

Aby do tych poleceń dodać sprawdzanie poprawności, nie można używać
wartości mniejszych niż 0 i 255 w zmiennej systemowej GRIPSIZE.

Zgłoszenia dla przyjęcia danych użytkownika

Następujący element wysyła zgłoszenie o dwa punkty i rysuje prostokątną
polilinię o narożnikach w określonych punktach.

^P(setq a (getpoint "Enter first corner: "));\+
(setq b (getpoint "Enter opposite corner: "));\+
_pline !a (list (car a)(cadr b))!b (list (car b) (cadr a))_c;

Tworzenie makr | 113

114

DIESEL

Można używać języka DIESEL (Direct Interpretively Evaluated

String Expression Language) do zmiany linii stanu programu

AutoCAD

poprzez zmienną systemową MODEMACRO.

Można także używać języka DIESEL w elementach menu jako

język makr zamiast AutoLISP

. Wyrażenia języka DIESEL

przyjmują łańcuchy i generują wyniki w łańcuchach.

Wyrażenia DIESEL obsługują wyłącznie łańcuchy, zmienne

systemowe USERS1-5 są użyteczne do przenoszenia informacji

ze procedury AutoLISP do wyrażenia języka DIESEL. Wyrażenia

języka DIESEL mogą być wyznaczane przez procedury

AutoLISP za pomocą funkcji

menucmd

W tym rozdziale

■

DIESEL

■

Adaptowanie linii stanu

■

Wyrażenia języka DIESEL w
makrach

■

Katalog funkcji języka DIESEL

■

Komunikaty błędu języka
DIESEL

Adaptowanie linii stanu

Można stosować zmienną systemową MODEMACRO do wyświetlenia
informacji na linii stanu.

Zmienna systemowa MODEMACRO

Linia stanu podaje użytkownikowi niezbędne informacje bez przerywania
płynności pracy. Zmienna systemowa MODEMACRO steruje obszarem
zdefiniowanym przez użytkownika na linii stanu. Obliczona wartość zmiennej
systemowej MODEMACRO jest wyświetlana w panelu wyrównanym do lewej,
na pasku stanu, na dole okna programu AutoCAD

. Zmiennej tej przypisywany

jest łańcuch pusty, podczas uruchomienia programu AutoCAD. Sama zmienna
nie jest zapisywana ani w rysunku, ani w pliku konfiguracyjnym, ani nigdzie
indziej.

Liczba znaków wyświetlanych w linii stanu jest ograniczona tylko przez rozmiar
okna programu AutoCAD (i Twojego monitora). Domyślne panele zostaną
przesunięte do prawej strony w miarę zwiększania wielkości zawartości panelu
MODEMACRO. Można zupełnie wypchnąć domyślne panele poza ekran, (jeśli
zachodzi taka potrzeba).

Użytkownik może używać zmiennej systemowej MODEMACRO do
wyświetlania na linii stanu większości informacji zawartych w programie
AutoCAD. Przy pomocy jej obliczeń, decyzji, oraz możliwości edycyjnych,
można skomponować linię stanu według swoich własnych dokładnych
specyfikacji.

MODEMACRO jest łańcuchem zdefiniowanym przez użytkownika. Można to
ustawić na dowolną wartość łańcucha. Maksymalną długości łańcucha to 4095
znaków. Można ustalić wartość zmiennej systemowej MODEMACRO za pomocą
SETVAR lub wpisując modemacro w linii poleceń. Zmieniając ustawienia
zmiennej MODEMACRO można wypróbować różne formaty linii stanu,
jednakże maksymalna liczba znaków, które można wpisać w ten sposób to
255.

Jeśli ustawisz MODEMACRO na łańcuch zerowy przez wpisanie kropki (.),
AutoCAD wyświetla standardową linię stanu.

Ustalanie wartości zmiennej systemowej
MODEMACRO

Aby wyświetlić komunikaty w sekcji użytkownika w linii stanu można
skorzystać z łańcuchów tekstowych i języka DIESEL.

116 | Rozdział 5 DIESEL

Wartość MODEMACRO określa co jest wyświetlane w trybie linii stanu.
Najprostsza (i najmniej użyteczna) zmienna MODEMACRO składa się ze stałego
tekstu. Na przykład, aby wyświetlić w linii stanu nazwę swojej instytucji, należy
wpisać:

Polecenie: modemacro
Nowa wartość dla MODEMACRO, albo . dla żadnej <"">: Pracownia Zenona
Ta wartość MODEMACRO zawsze wyświetla ten sam tekst; linia stanu nie
pokazuje wówczas zmian stanu wewnętrznego programu AutoCAD. Pozostaje
bez zmian dopóki nie zostanie zmieniona zmienna MODEMACRO.

Aby linia stanu odzwierciedlała aktualny stan programu AutoCAD , należy
wpisać wyrażenia makr menu w następującej formacie, przy użyciu języka
DIESEL:

$(somefun, arg1, arg2, ...)

gdzie

somefun

jest nazwą funkcji DIESEL (podobną do funkcji AutoLISP), a

arg1

arg2

itd. są argumentami tej funkcji, interpretowanymi zgodnie z jej

definicją. Inaczej niż w języku AutoLISP, wyrażenia makr w języku DIESEL
mają tylko jeden rodzaj danych: łańcuch. Makrodefinicje operujące na liczbach,
wyrażają liczby jako łańcuchy i dokonują konwersji typów, w jedną i drugą
stronę, zależnie od potrzeby.

Aby uzyskać opis funkcji języka DIESEL, zobacz “Katalog funkcji języka DIESEL”
na stronie 123.

A następnie zdefiniować bardziej interesującą linię stanu (na przykład taką,
która pokazuje nazwę aktualnego stylu tekstu):

Polecenie: modemacro
Nowa wartość dla MODEMACRO, albo . dla żadnej <"">: Style: $(getvar, textstyle)

■ Styl: jest łańcuchem tekstu, który będzie wyświetlany na linii stanu.

■ $(getvar,textstyle) stanowi funkcję języka DIESEL(

getvar

) i argument

odzyskujący aktualną wartość zmiennej systemowej TEXTSTYLE.

UWAGA Przykłady dotyczące tego tematu pokazują łańcuch MODEMACRO jako więcej
niż jedną linię tekstu. Może to zostać wpisane jako jeden długi łańcuch w linii poleceń.

Można wyświetlić dowolną zmienną systemową wpisując $(getvar, varname
)

. Aktualne ustawienie zmiennej systemowej zastępuje wyrażenie makra menu

w linii stanu. Następnie na przykład po zmianie stylu tekstu, wartość
MODEMACRO zostanie zmieniona. Jeśli zmiana została wprowadzona, w linii
stanu wyświetlany jest nazwa nowego stylu tekstu.

Wyrażenia mogą być zagnieżdżone, a także mogą być tak złożone jak tylko
zechcesz. Następujący przykład ukazuje w linii stanu aktualną wartość skoku
i kąta (w stopniach). Poniższy przykład wykorzystuje zagnieżdżone wyrażenia

Adaptowanie linii stanu | 117

do konwersji kąta obrotu skoku z radianów na stopnie i wyrażenia ich w
liczbach całkowitych.

Polecenie: modemacro
Nowa wartość dla MODEMACRO, lub . dla żadnej <"">: Snap: $(getvar, snapunit)
$(fix,$(*,$(getvar,snapang),$(/,180,3.14159)))
Wartości można również wyświetlać w aktualnych trybach liniowych i
kątowych jednostek.

Polecenie: modemacro
Nowa wartość dla MODEMACRO, albo . dla żadnej <"">: Snap: $(rtos,$(index,0,
$(getvar,snapunit))),$(rtos,$(index,1,$(getvar,snapunit))) $(angtos,
$(getvar,snapang))
Język DIESEL dokładnie kopiuje dane wejściowe do danych wyjściowych,
dopóki nie napotka znaku dolara (

) lub łańcucha wziętego w cudzysłowy.

Można więc wykorzystywać łańcuchy w cudzysłowach do blokowania
wyliczania sekwencji znaków, które w przeciwnym razie byłyby
zinterpretowane jako funkcje tego języka. Same znaki cudzysłowów można
również włączyć do łańcucha w cudzysłowach, jeśli użyje się do tego celu
dwóch, podwójnych cudzysłowów. W następnym przykładzie aktualna warstwa
jest nastawiona na ARKUSZ, a MODEMACRO jest ustawiona na łańcuch.

Polecenie: modemacro
Nowa wartość dla MODEMACRO, albo . dla żadnego <"">: "$(getvar,clayer)=
"""$(getvar,clayer)""""
Linia stanu wyświetla wtedy:

$(getvar,clayer)="ARKUSZ"

Ustawianie MODEMACRO za pomocą
AutoLISP

Przykłady pokazane poniżej można zapisać w pliku tekstowym w formacie
ASCII i wczytać je za pomocą funkcji AutoLISP

load

Następne polecenie AutoLISP określa łańcuch MODEMACRO, który udostępnia
informację podobną do zawartej we wbudowanej linii stanu. Ponieważ w
języku AutoLISP nie można tworzyć łańcuchów, które będą miały więcej niż
jeden wiersz długości, można użyć funkcji

strcat

języka AutoLISP do złożenia

całego łańcucha MODEMACRO z krótszych łańcuchów składowych.

(defun C:ACADMODE ( )
(setvar "modemacro"
(strcat
"Warstwa $(substr,$(getvar,clayer),1,8)"
"$(if,$(getvar,orthomode), Orto)"
"$(if,$(getvar,snapmode), Skok)"
"$(if,$(getvar,tabmode), Pulpit)"
"$(if,$(=,$(getvar,tilemode),0),"

118 | Rozdział 5 DIESEL

"$(if,$(=,$(getvar,cvport),1), P)"
")"
)
)
)

Program ten można zapisać w pliku o nazwie trybacad.lsp. Po wczytaniu go i
uruchomieniu wyświetla informację w linii stanu. Nie jest to jednak najbardziej
użyteczna aplikacja wykorzystująca te możliwości. Jest ona tu przedstawiona
tylko jako przykład.

Następujący plik przykładowy acad.lsp używa funkcji

S::STARTUP

do ustawienia

wartości zmiennej MODEMACRO do stringu określonego w pliku AutoLISP
mode1.lsp.

;;; Przykładowy plik acad.lsp używający S::STARTUP do wczytania
;;; pliku TRYB1.LSP definiującego łańcuch dla zmiennej MODEMACRO
(defun S::STARTUP()
(load "mode1")
(princ)
)
;;; Można tutaj również zdefiniować lub wczytać
;;; dodatkowe pliki AutoLISP

Gdy zostanie wczytany plik języka AutoLISP (mode1.lsp), to będzie on używał
zmiennej systemowej MODEMACRO do zdefiniowania linii stanu, na której
będzie wyświetlane L: a następnie pierwsze osiem znaków nazwy warstwy,
nazwę rysunku i część ścieżki oraz pierwszą literę każdej nazwy aktualnie
aktywnych trybów. Położenie nazwy rysunku pozostaje tu niezmienne,
niezależnie od długości nazwy warstwy.

;;; TRYB1.LSP
;;;
(setvar "modemacro"
(strcat
"W:$(substr,$(getvar,clayer),1,30)"
"$(substr, ,1,$(-,30,$(strlen,$(getvar,clayer)))) "
;; ^^^^^^^^ Pamiętaj o 8 spacjach w tym miejscu
"<.."
"$(if,$(eq,$(getvar,dwgname),BEZNAZWY),BEZNAZWY,"
"$(substr,$(getvar,dwgname),"
"$(if,$(>,$(strlen,$(getvar,dwgprefix)),29),"
"$(-,$(strlen,$(getvar,dwgprefix)),29),1"
"),"
"$(strlen,$(getvar,dwgname))"
")"
")"
">"
"$(if,$(getvar,orthomode), O, )"
"$(if,$(getvar,snapmode), S, )"
"$(if,$(getvar,tabmode), T, )"
"$(if,$(and,"
"$(=,$(getvar,tilemode),0),$(=,$(getvar,cvport),1)),P)"
)
)

Adaptowanie linii stanu | 119

W przykładzie tym, dla poprawienia czytelności programu AutoLISP oraz
łańcuchów języka DIESEL, wprowadzono odpowiednie wcinanie
poszczególnych wierszy.

Wyrażenia języka DIESEL w makrach

Wyrażenia te mogą zwracać wartości łańcuchów (łańcuchy tekstowe) w
odpowiedzi na standardowe polecenia programu AutoCAD procedury języka
AutoLISP i ObjectARX

oraz inne makra. Mogą one również zwracać wartości

łańcuchowe bezpośrednio do menu, zmieniając w ten sposób wygląd lub
zawartość odpowiedniej etykiety menu.

Ten string daje możliwość przeglądania pomiędzy przestrzenią papieru i
przestrzenią modeli jeżeli zmienna TILEMODE jest ustawiona na 0. Wyrażenie
to oceniane jest w trybie nakładkowym. Jeżeli zostanie pominięty znak
specjalny ^P^ (włącza i wyłącza MENUECHO), wówczas wyrażenie wyświetla
tylko wprowadzone polecenie.

Wyrażenie języka DIESEL, które jest używane w pozycji menu, musi
występować bezpośrednio po nagłówku o formacie

$sekcja=menu_podrzędne

gdzie nazwą sekcji jest

, a menu podrzędne jest odpowiednim wyrażeniem

języka DIESEL. Często można łatwiej stworzyć makro za pomocą języka
AutoLISP.

Poniższe przykłady pokazują dwie pozycje menu dające ten sam wynik
końcowy, przy czym jedna z nich używa do tego języka DIESEL, a druga -
AutoLISP.

Ta pozycja menu wykorzystuje wyrażenie języka DIESEL:

^C^C^P$M=$(if,$(=,$(getvar,cvport),1),mspace,pspace)

Ta pozycja menu używa wyrażenia języka AutoLISP:

^C^C^P(if (= (getvar "cvport") 1)(polecenie "model")+
(command "_pspace"))(princ) ^P

Obydwa elementy menu dają możliwość przełączania pomiędzy przestrzenią
papieru a modelu (jeżeli TILEMODE jest ustawione na 0), ale wyrażenie języka
DIESEL jest krótsze i jest wykonywane oddzielnie i nie wymaga wywoływania
funkcji

princ

języka AutoLISP. Jeżeli w obydwu przypadkach nie pominięto

znaku

(włącza i wyłącza MENUECHO), wyrażenie języka DIESEL wyświetla

tylko wprowadzone polecenie, podczas gdy wyrażenie języka AutoLISP
wyświetla całą linię kodu.

Wartość zwracana przez wyrażenie języka DIESEL jest łańcuchem tekstu, może
być użyta jako odpowiedź na wywołanie funkcji

get xxx

języka AutoLISP.

Pozwala to w pozycjach menu wyliczać warunki pracy aktualnego rysunku i
zwracać odpowiednią wartość łańcuchową do programu AutoLISP.

120 | Rozdział 5 DIESEL

W następnym przykładzie przyjęto cztery założenia:

■ Program AutoLISP został wczytany do pamięci.

■ Ekscerpt CUI zawarty jest w aktualnym pliku adaptacji.

■ Przygotowane do wstawienia symbole mają rozmiary 1x1.

■ Zmienna DIMSCALE jest ustawiona na współczynnik skali rysunku (rysunek

rysowany w skali 1'' = 10'' będzie miał współczynnik skali 120 lub rysunek
w skali 1/4'' = 1' będzie miał współczynnik równy 48).

Po wczytaniu i wykonaniu przykładowej procedury języka AutoLISP program
AutoCAD wstawia symbol o określonym położeniu i wielkości. Podczas
rysowania symbole mają określony wielkość (jeżeli rysunek jest rysowany w
takiej samej skali jak określona w DIMSCALE).

Oto przykładowy program w AutoLISP:

(defun C:SYMIN ( )
(setq sym
(getstring
"\nPodaj nazwę symbolu: ") ; Prosi o wprowadzenie nazwy symbolu
)
(menucmd "s=rozmsym") ; Przełączenie do ekranowego
; podmenu rozmsym
(setq
siz (getreal
"\nWybierz wielkość symbolu: ") ; Prosi o wprowadzenie wielkości
symbolu
p1 (getpoint
"\nPunkt wstawienia : ") ; Prosi o określenie punktu wstawienia
)
(command "_insert" ; z poleceniem WSTAW
sym ; przy użyciu żądanego symbolu
p1 siz siz 0) ; punktu wstawienia i rozmiaru
(menucmd "s=") ; Przełączenie do poprzedniego
; menu ekranowego
(princ) ; Wyjście bez komunikatu
)

UWAGA Często używane programy AutoLISP powinny zawierać kontrolę błędów do
sprawdzania poprawności danych wprowadzanych przez użytkownika.

Wyrażenie języka DIESEL w następnym przykładzie mnoży bieżącą wartość
DIMSCALE o określoną wartość i zwraca właściwy współczynnik skali.

Nie można tak zrobić w przypadku podobnego kodu języka AutoLISP; wartość
zwracana przez wyrażenie AutoLISP nie może być używana jako odpowiedź
na wywołanie funkcji

get xxx

(tak jak funkcja

getreal

w poprzednim

przykładzie).

Wyrażenia języka DIESEL w makrach | 121

$M=$(*,$(getvar,dimscale),0.375)
$M=$(*,$(getvar,dimscale),0,5)
$M=$(*,$(getvar,dimscale),0,625)

Wyrażenia języka DIESEL mogą również zwracać wartości łańcuchowe do
etykiet pozycji menu rozwijanych, co pozwala wyświetlać etykiety menu w
kolorze szarym lub w innej postaci. Aby zastosować wyrażenie języka DIESEL
w etykiecie menu rozwijanego, należy upewnić się czy pierwszym znakiem tej
etykiety jest znak

W następnym przykładzie bieżąca warstwa jest nastawiona na BAZE a
następujące wyrażenie języka DIESEL jest używane jako etykieta.

$(eval,"Current layer: " $(getvar,clayer))

Efektem tego jest wyświetlenie odpowiedniego menu rozwijanego i
uaktualnianie go po każdorazowej zmianie warstwy aktualnej.

Nazwa aktualnej warstwy: BAZA

Tę samą metodę można użyć do interakcyjnej zmiany tekstu wyświetlanego
w menu rozwijanym. Można użyć dowolnej procedury języka AutoLISP, która
ustala zmienne systemowe USERS1-5 na wybrany tekst, który można wyświetlić
poprzez makro języka DIESEL w etykiecie menu.

UWAGA

Szerokość menu rozwijalnego i menu podręcznego jest określana podczas

wczytywania pliku adaptacji. Tak więc etykiety menu generowane lub zmieniane przez
wyrażenia języka DIESEL po wczytaniu menu, są obcinane tak, aby dopasować się do
aktualnej szerokości menu.

Jeśli da się przewidzieć, że generowana przez język DIESEL etykieta menu
będzie zbyt szeroka, to można zastosować poniższy sposób zapewnienia
dopasowania etykiety do szerokości menu. Przykład poniższy pozwala
wyświetlić pierwszych 10 znaków aktualnej wartości łańcuchowej zmiennej
systemowej USERS3 (USERS1-5).

$(eval,"Aktualna wartość: " $(getvar,users3))+
$(if, $(eq,$(getvar,users3),""), 10 spacji )^C^Cusers3

W etykiecie menu nie można użyć uzupełniających spacji do powiększenia
jego szerokości, gdyż spacje te przy wczytywaniu menu są ignorowane. Spacje
używane do zwiększania szerokości etykiety menu muszą zawierać się w
wyrażeniu języka DIESEL.

Następny przykład pokazuje wykorzystanie tego samego wyrażenia języka
DIESEL jednocześnie jako etykiety oraz jako części pozycji menu. Daje to
możliwość wprowadzenia do rysunku aktualnej daty.

$(edtime,$(getvar,date),DDD", "D MON YYYY)^C^Ctext +
\\\ $M=$(edtime,$(getvar,date),DDD", "D MON YYYY);

Makrowyrażenie języka DIESEL można ponadto wykorzystać do wprowadzenia
zaznaczenia etykiet menu rozwijanych lub do zablokowania dostępu do nich.
Następna etykieta rozwijalnego menu wyświetla niedostępne WYMAŻ, gdy

122 | Rozdział 5 DIESEL

polecenie jest aktywne. Tekst tej pozycji menu jest wyświetlany normalnie,
gdy polecenie to nie jest aktywne.

$(if,$(getvar,cmdactive),~)ERASEerase

W podobny sposób można umieścić znacznik obok pozycji menu rozwijalnego
lub też interaktywnie zmieniać znak używany do zaznaczania.

Użytkownik może użyć zmiennej systemowej CLIPBOARD, aby włączyć lub
wyłączyć poleceń Schowka na menu. Na przykład, wyrażenie języka DIESEL
podane poniżej blokuje pozycję menu Wklej specjalnie gdy Schowek jest pusty:

$(If,$(getvar, clipboard),,~)/Paste &Special...
^C^C_pastespec

Katalog funkcji języka DIESEL

Funkcje języka DIESEL pozwalają uzyskiwać informacje o stanie, przeprowadzać
obliczenia oraz wpływać na sposób wyświetlania. Wszystkie funkcje mają
ograniczenie do 10 parametrów, włączając w to nazwę samej funkcji.
Przekroczenie tego ograniczenia, powoduje wyświetlenie odpowiedniego
komunikatu błędu języka DIESEL.

+ (dodawanie)

Funkcja ta zwraca sumę liczb

wart1

wart2

, …,

wart9

$(+, wart1

[, wart2 , …, warl9 ])

Jeżeli aktualna grubość ma wartość 5, poniższy łańcuch DIESEL zwraca 15.

$(+, $(getvar,thickness),10)

- (różnica)

Funkcja ta zwraca wynik odejmowania kolejno liczb od

wart2

wart9

liczby

wart1

$(–, wart1

[, wart2

, …, wartl9 ])

* (mnożenie)

Funkcja ta zwraca wynik mnożenia przez siebie liczb

wart1

wart2

, …,

wart9

$(*, wart1

[, wart2 , …, wart9 ])

/ (dzielenie)

Funkcja ta zwraca wynik dzielenia liczby

wart1

przez liczby

wart2

, …,

wart9

Katalog funkcji języka DIESEL | 123

$(/, wart1

[, wart2 , …, wart9 ])

= (równe)

Jeśli liczby

wart1

wart2

są równe, to funkcja ta zwraca 1; w przeciwnym

wypadku zwraca 0.

$(=, wart1 , wart2 )

< (mniejsze niż)

Jeśli liczba

wart1

jest mniejsza od

wart2

, to funkcja ta zwraca 1; w przeciwnym

wypadku zwraca 0.

$(< , wart1, wart2)

Poniższe wyrażenie sprawdza aktualną wartość zmiennej systemowej HPANG
USERR1, zwracane jest 1. Jeśli wartość zmiennej USERR1 równa jest 10.0, a
aktualna wartość zmiennej HPANG wynosi 15.5, to poniższy łańcuch zwraca
0.

$(<, $(getvar,hpang),$(getvar,userr1))

> (większe niż)

Jeśli liczba

wart1

jest większa od liczby

wart2

, to funkcja zwraca 1, w

przeciwnym wypadku zwraca 0.

$(>, wart1 , wart2 )

!= (różne)

Jeśli liczby

wart1

wart2

są różne, to funkcja zwraca 1, w przeciwnym wypadku

zwraca 0.

$(!=, wart1 , wart2 )

<= (mniejsze lub równe)

Jeżeli wartość

wart1

jest mniejsza lub równa wartości

wart2

, łańcuch zwraca

1, w innym przypadku zwraca 0.

$(<=, wart1 , wart2 )

124 | Rozdział 5 DIESEL

>= (większe lub równe)

Jeśli liczba

wart1

jest większa lub równa liczbie

wart2

, to funkcja zwraca 1, w

przeciwnym wypadku zwraca 0.

$(>=, wart1 , wart2 )

and

Funkcja ta zwraca iloczyn logiczny AND na bitach liczb całkowitych od

wart1

wart9

$(and, wart1

[, wart2 ,…, wart9 ])

angtos

Funkcja ta zwraca wartość kąta w określonym formacie i z określoną
dokładnością.

$(angtos, wartość [, tryb, dokładność])

Edytuje daną

wartość

jako kąt określony w

trybie

precyzji

określonych

dla analogicznej funkcji języka AutoLISP. ((Wartości parametru

tryb

przedstawiono w poniższej tabeli). Jeśli parametry

tryb

dokładność

zostaną

pominięte, to przyjmowane są aktualne nastawy określone za pomocą polecenia
JEDN.

Wartości jednostek kątowych

Format łańcucha

Wartość trybu

Stopnie

Stopnie/minuty/sekundy

Grady

Radiany

Surveyor’s units

edtime

Funkcja ta zwraca sformatowaną datę i czas w oparciu o dany wzorzec.

$(edtime, czas , obraz )

Funkcja powyższa przekształca juliańską datę programu AutoCAD daną
parametrem

czas

(otrzymanym, na przykład, z funkcji

$(getvar,date))

łańcuch zgodny z danym parametrem

wzorzec

. Parametr

wzorzec

zawiera

Katalog funkcji języka DIESEL | 125

wyrażenia formatujące zastępowane przez określoną reprezentację daty i czasu.
Znaki nie interpretowane jako wyrażenia formatujące są dokładnie kopiowane
do łańcucha wynikowego funkcji

$(edtime)

. Formaty fraz są zdefiniowane

tak, jak pokazuje to tabela poniżej. Założono przy tym, że aktualna data i czas
to Saturday, 5 September 1998, godzina 4:53:17.506.

wyrażenia formatu edtime

Odpowiedź

Format

Odpowiedź

Format

Sat

DDD

Saturday

DDDD

506

MSEC

AM/PM

am/pm

Sep

MON

A/P

September

MONTH

a/p

1998

YYYY

Wyrażenie

AM/PM

(przed południem/po południu) musi być wprowadzone

dokładnie tak, jak to pokazano w tabeli. Jeśli wprowadza się tylko

, to znak

zostanie zrozumiany jako litera, a znak

spowoduje wyświetlenie numeru

aktualnego miesiąca.

Jeśli w parametrze wzorzec pojawi się dowolna z postaci wyrażenia

AM/PM

, to

wyrażenia formatujące

oraz

będą określały czas zgodnie z zegarem

dwunastogodzinnym (12:00-12:59 -1:00-11:59), zamiast
dwudziestoczterogodzinnym (00:00–23:59).

Poniższy przykład pokazuje wykorzystanie formatowania daty i czasu zgodnie
z powyższą tabelą. Należy zauważyć, że przecinek mający wystąpić w tekście,
musi zostać ujęty w cudzysłowy, ponieważ inaczej będzie uważany za separator
argumentów.

$(edtime, $(getvar,date),DDD"," DD MON YYYY - H:MMam/pm)

Wyrażenie to zwróci następujący łańcuch:

Sat, 5 Sep 1998 – 4:53am

Jeśli parametr

czas

jest równy 0, to funkcja zwróci czas i datę chwili, w której

wykonano ostatnie makrowyrażenie. Pozwala to uniknąć powtarzania długich

126 | Rozdział 5 DIESEL

i czasochłonnych wywołań funkcji

$(getvar,date)

oraz gwarantuje, że

łańcuchy złożone z wielu makrowyrażeń

$(edtime)

będą korzystały z tej samej

wartości czasu.

Funkcja ta zwraca 1, jeśli łańcuchy

wart1

oraz

wart2

są identyczne, w

przeciwnym wypadku zwraca 0.

$(eq, val1 , val2 )

Poniższe wyrażenie pobiera nazwę warstwy aktualnej; jeśli nazwa ta odpowiada
łańcuchowi przypisanemu do zmiennej systemowej USERS1 (USERS1-5), to
zwracana jest wartość 1. Zakładamy, że łańcuch

"CZĘŚĆ12"

został przypisany

do zmiennej USERS1, oraz że nazwa aktualnej warstwy jest taka sama.

$(eq, $(getvar,users1),$(getvar,clayer))Returns 1

eval

Funkcja ta przekazuje

łańcuch

do wyliczenia jego wartości i zwraca wynik tego

wyliczenia.

$(eval, łan )

fix

Funkcja ta zamienia liczbę rzeczywistą

wartość

na liczbę całkowitą poprzez

odrzucenie jej części ułamkowej.

$(fix, wartość )

getenv

Funkcja ta zwraca wartość zmiennej środowiskowej

nazwa_zmiennej

$(getenv, nazwzmienn )

Jeśli zmienna środowiskowa o podanej nazwie nie została zdefiniowana, to
powyższa funkcja zwraca łańcuch pusty.

getvar

Funkcja ta zwraca wartość zmiennej systemowej o danej

nazwie_zmiennej

$(getvar, nazwzmienn )

Katalog funkcji języka DIESEL | 127

Funkcja ta warunkowo wylicza wartość wyrażeń.

$(if, wyra , jeśli_tak

[, jeśli_nie ])

Gdy wartość parametru

wyrażenie

jest różna od zera, to funkcja wylicza

wyrażenie

jeśli_tak

i zwraca wynik tej operacji. W przeciwnym przypadku,

zwracany jest wynik wyliczenia wartości wyrażenia

jeśli_nie

. Należy

zauważyć, że wyrażenie nie wybrane przez parametr

wyrażenie

nie jest przez

funkcję wyliczane.

index

Funkcja ta zwraca określoną pozycję z łańcucha elementów rozdzielonych
przecinkami.

$(index, pozycja , łańcuch )

Zakłada się, że parametr

łańcuch

zawiera jedną lub więcej wartości

rozdzielonych znakiem separatora argumentów w makrowyrażeniach, tzn.
przecinkiem. Parametr

pozycja

określa, który argument z tego łańcucha

argumentów ma zostać pobrany, przy czym pierwsza pozycja w łańcuchu ma
numer). Funkcja ta jest najczęściej wykorzystywana do pobierania
współrzędnych X, Y lub Z ze współrzędnych punktu zwróconych przez funkcję

$(getvar)

Funkcja ta może być stosowana przez aplikacje do odczytywania wartości
zapisanych w zmiennych systemowych USERS1-5 w postaci łańcuchów z
elementami rozdzielonymi przecinkami.

nth

Funkcja ta wylicza i zwraca argument wybrany przez

pozycję

$(nth, pozycja , arg0

[, arg1 ,…, arg7 ])

Jeśli parametr

pozycja

równy jest 0, to funkcja

nth

zwraca argument

arg0

tak dalej. Różnica między

$(nth)

$(index)

jest następująca;

$(nth)

zwraca

jeden z argumentów funkcji, a

$(index)

wyciąga wartość ze stringu

rozdzielonego przecinkami wklejonego jako pojedynczy argument. Argumenty,
które nie zostały w tej funkcji określone za pomocą parametru

pozycja

, nie

są wyliczane.

lub

Funkcja ta zwraca sumę logiczną OR na bitach liczb całkowitych od

wart1

wart9

128 | Rozdział 5 DIESEL

$(or, wartl1

[, wart2 ,…, wart9 ])

rtos

Funkcja ta zwraca wartość rzeczywistą w określonym formacie i z określoną
dokładnością.

$(rtos, wartość

[, tryb , dokładność ])

Funkcja powyższa przekształca daną

wartość

na liczbę rzeczywistą w formacie

tryb

z określoną

dokładnością

analogicznie jak w podobnej funkcji AutoLISP.

Jeśli parametry

tryb

dokładność

zostaną pominięte, to przyjmowane są

aktualne nastawy określone za pomocą polecenia JEDN.

Edytuje daną

wartość

jako liczbę rzeczywistą w formacie określonym przez

tryb

dokładność.

Jeżeli

tryb

dokładność

zostaną pominięte, użyta zostanie

aktualna wartość wybrana za pomocą polecenia JEDN.

strlen

Funkcja ta zwraca długość parametru

łańcuch

podaną w znakach.

$(strlen, łańcuch )

substr

Funkcja ta zwraca ten fragment łańcucha określonego parametrem

łańcuch

który rozpoczyna się od znaku wskazanego argumentem

start

oraz ma długość

równą

długość

znaków.

$(substr, łańcuch , początek

[, długość ])

Znaki w łańcuchu są numerowane począwszy od 1. Jeśli parametr

długość

zostaje pominięty, to funkcja ta zwraca cały fragment łańcucha, od miejsca
wskazania do jego końca.

upper

Funkcja ta zwraca parametr

łańcuch

przekształcony na tekst pisany wielkimi

literami zgodnie z zasadami aktualnego środowiska.

$(upper, łańcuch )

xor

Funkcja ta zwraca symetryczną różnicę logiczną XOR na bitach liczb
całkowitych od

wart1

wart9

Katalog funkcji języka DIESEL | 129

$(xor, wartl1

[, wart2 ,…, wart9 ])

Komunikaty błędu języka DIESEL

W przypadku większości popełnionych błędów w wyrażeniu języka DIESEL
ich przyczyna będzie oczywista. W zależności od rodzaju takiego błędu, DIESEL
pokazuje odpowiedni komunikat błędu.

Komunikaty w języku DIESEL

Opis

Komunikat błędu

Błąd składni (zwykle brak prawego nawiasu lub przekroczenie
dopuszczalnej długości łańcucha)

Nieprawidłowe argumenty w funkcji func

$(func,??)

Nieznana funkcja func

$(func)??

Zbyt długi łańcuch wyjściowy - wyliczenie przerwane

$(++)

130 | Rozdział 5 DIESEL

Slajdy i skrypty poleceń

Slajdy są migawkami plików rysunku z których, można

skorzystać podczas przeprowadzania prezentacji, do tworzenia

menu piktogramowych oraz przeglądania innych rysunków

podczas pracy.

Skrypt odczytuje wykonuje polecenie z pliku tekstowego.

Możliwość ta jest wygodna do wykonywania sekwencji

kolejnych poleceń, przy czym wywoływać je można zarówno

w czasie uruchamiania programu AutoCAD

, jak też w czasie

jego pracy, wywołując sekwencję poleceń za pomocą polecenia

POKAZ. Korzystanie z możliwości dawanych przez sekwencje

poleceń stanowi prosty sposób na stworzenie wyświetlanych

nieprzerwanie pokazów reklamowych i handlowych.

W tym rozdziale

■

Slajdy i skrypty poleceń

■

Tworzenie slajdów

■

Tworzenie skryptów poleceń

Tworzenie slajdów

Slajdy są migawkami plików rysunkowych. Użytkownik może wykorzystać
slajdy do przedstawiania prezentacji, tworzenia menu użytkownika z obrazów
i oglądania podczas pracy obrazu innego rysunku.

Przegląd slajdów

Slajd jest fotografią rysunku. Chociaż zawiera on obraz rysunku w danej chwili,
nie jest plikiem rysunkowym. Użytkownik nie może wykonać importu pliku
slajdu do aktualnego rysunku, ani też poddać go edycji lub wydrukować. Może
tylko go obejrzeć.

Pliki slajdów można wykorzystać w następujących sytuacjach:

■ Do utworzenia prezentacji w programie AutoCAD

■ Do obejrzenia migawki rysunku podczas pracy nad innym rysunkiem

■ Do utworzenia menu w oknie dialogowym złożonego z obrazów

Slajd jest tworzony poprzez zapis aktualnego widoku w formacie slajdu. Slajd
utworzony w przestrzeni modelu pokazuje tylko aktualną rzutnię. Slajd
utworzony w obszarze papieru pokazuje wszystkie widoczne rzutnie i ich
zawartość. Slajdy przedstawiają tylko widoczne elementy rysunku. Nie pokazują
one obiektów z warstw które, zostały wyłączone lub zablokowane ani też
obiektów z wyłączonych rzutni.

Podczas wyświetlania slajdu następuje tymczasowa zamiana obiektów na
ekranie. Można rysować na wyświetlanym slajdzie, ale w chwili zmiany widoku
(wywołaną przerysowaniem, przesunięciem obrazu lub przeskalowaniem
ekranu) obraz slajdu zniknie i program AutoCAD wyświetli tylko narysowane
i istniejące wcześniej obiekty.

Slajdy można wyświetlać pojedynczo jeden za drugim lub skorzystać ze skryptu,
aby wyświetlić slajdy w sekwencji. Slajdy można również wykorzystywać w
menu użytkownika. Na przykład, jeżeli zostanie utworzona sekwencja poleceń,
za pomocą której będą wstawiane bloki zawierające często wykorzystywane
części mechaniczne, to można utworzyć menu użytkownika złożone z obrazów,
zawierające slajd każdej części. Jeżeli klikniesz obraz slajdu w menu program
AutoCAD wstawia blok do rysunku.

Biblioteka slajdów jest plikiem zawierającym jeden lub więcej slajdów. Pliki
bibliotek slajdów są wykorzystywane przy tworzeniu menu użytkownika
złożonych z obrazów i do łączenie kilku slajdów w celu wygodniejszego
zarządzania plikami.

132 | Rozdział 6 Slajdy i skrypty poleceń

Nie można modyfikować slajdów. Należy zmienić oryginalny rysunek i
ponownie utworzyć slajd. Gdy slajd zostanie utworzony na monitorze o małej
rozdzielczości, to również zostanie wyświetlony na monitorze o wysokiej
rozdzielczości. AutoCAD dopasowuje obraz odpowiednio; jednak slajd nie
wykorzysta wszystkich możliwości nowego monitora, dopóki nie zostanie
powtórnie utworzony z oryginalnego rysunku, wyświetlanego na monitorze
o wyższej rozdzielczości.

Tworzenie slajdu

Wyświetlić widok, który ma być użyty w slajdzie.

W linii poleceń wpisz wslajd.

W oknie dialogowym Utwórz plik slajdu, wybierz położenie i wpisz nazwę
dla tworzonego slajdu.

AutoCAD podaje aktualną nazwę rysunku jako domyślną nazwę dla
slajdu i automatycznie dołącza rozszerzenie .sld pliku.

Wybierz Zapisz.

Aktualny rysunek pozostaje na ekranie, a plik slajdu jest zapisywany do
wskazanego folderu.

Przeglądanie slajdów

Użytkownik może oglądać slajdy pojedynczo za pomocą polecenia SLAJD.
Aby obejrzeć prezentację złożoną z szeregu slajdów, należy zastosować plik
sekwencji poleceń.

Należy być ostrożnym przy stosowaniu poleceń edycyjnych w trakcie oglądania
slajdu, ponieważ slajdy wyglądają jak zwykłe rysunki. Polecenia edycyjne nie
wpływają na slajd, lecz na aktualny rysunek przesłonięty wyświetlonym
slajdem.

Pewne polecenia mogą wymusić przerysowanie zawartości ekranu, które usuwa
wyświetlany slajd.

Oglądanie slajdu

W linii poleceń wpisz slajd.

W oknie dialogowym Wybierz plik slajdu, wybierz slajd do obejrzenia i
wskaż przycisk OK.

Slajd zostanie wyświetlony w obszarze graficznym.

W menu Widok, kliknij Przerysuj.

Obraz slajdu zniknie.

Tworzenie slajdów | 133

Tworzenie i przeglądanie bibliotek slajdów

Użytkownik może tworzyć biblioteki slajdów z plików slajdów korzystając z
programu narzędziowego SLIDELIB. Po utworzeniu biblioteki slajdów,
użytkownik będzie mógł oglądać wybrane slajdy, określając bibliotekę i nazwy
slajdów.

Nie należy kasować oryginalnych slajdów po utworzeniu biblioteki. Program
SLIDELIB nie może uaktualniać biblioteki slajdów po jej utworzeniu. Jeżeli
użytkownik chce dodać lub skasować slajd, musi uaktualnić plik z listą slajdów
i ponownie utworzyć bibliotekę za pomocą SLIDELIB. Podczas powtórnego
tworzenia biblioteki slajdów, wszystkie pliki slajdów, które mają być w niej
zawarte, musza być dostępne.

Tworzenie biblioteki slajdów

Zastosuj edytor plików tekstowych w formacie ASCII systemu Windows
do utworzenia listy plików slajdów, które mają być zawarte w bibliotece.
Plik z listą powinien wyglądać podobnie do następującego przykładu:

wejście.sld

hol.sld

schody.sld

gabinet.sld

balkon.sld

Nazwij i zapisz plik jako plik tekstowy z rozszerzeniem .txt.

Z menu Start (Windows), wybierz Wszystkie programy (lub Programy)
➤ Akcesoria ➤ Wiersz polecenia.

Przejdź do katalogu programu AutoCAD.

Aby utworzyć bibliotekę slajdów, w oknie zgłoszenia polecenia AutoCAD
wpisz poniższe polecenie:

slidelib nazwa biblioteki

list .txt

Na przykład jeżeli plik nosi nazwę obszary.txt, możesz utworzyć bibliotekę
o nazwie dom.slb wpisując slidelib dom<obszary.txt. Program narzędziowy
SLIDELIB dołącza rozszerzenie .slb do pliku biblioteki slajdów.

134 | Rozdział 6 Slajdy i skrypty poleceń

Oglądanie slajdu w bibliotece

W linii poleceń, ustawić zmienną systemową FILEDIA na 0.

W linii poleceń wpisz slajd.

Wpisz biblioteka ( nazwaslajdu ), aby określić slajd.

Na przykład, wpisz dom (balkon) aby otworzyć slajd przedstawiający
balkon, zapisany w pliku dom biblioteki slajdów.

Z menu Widok, wybierz Przerysuj, aby usunąć wyświetlanie slajdu.

Tworzenie skryptów poleceń

Skrypt jest to plik tekstowy zawierający polecenia. Zwykle skrypty stosuje się
do adaptacji uruchamiania początkowego oraz przeprowadzania pokazów
slajdów.

Przegląd skryptów poleceń

Skrypt jest plikiem tekstowym, w którym w każdej linijce umieszczone jest
jedno polecenie.

Skrypt można wywołać przy uruchomieniu lub w czasie sesji, stosując polecenie
POKAZ. Korzystanie z możliwości dawanych przez sekwencje poleceń stanowi
prosty sposób na stworzenie wyświetlanych nieprzerwanie pokazów
reklamowych i handlowych.

Zmienna systemowa BACKGROUNDPLOT musi być ustawiona na 0, aby skrypt
mógł wykonać wiele zadań wydruku.

Można tworzyć pliki skryptów poza programem, korzystając z edytora tekstu
(np. Notatnik Microsoft

Windows

) lub procesora tekstu (np. Microsoft

Word), które pliki w formacie ASCII. Plik musi mieć rozszerzenie .scr.

Każda linijka skryptu zawiera polecenie. Każde puste miejsce w pliku
skryptowym jest ważne, gdyż SPACJA akceptowana jest jako zakończenie
polecenia lub pola danych. Należy znać sekwencję zgłoszeń programu, aby
zapewnić odpowiednią sekwencję odpowiedzi w pliku pokazu.

UWAGA Należy pamiętać, że zgłoszenia i nazwy poleceń mogą zmieniać się w kolejnych
wersjach programu, co może spowodować konieczność weryfikacji wszystkich plików
sekwencji poleceń przy przejściu do nowszej wersji programu. Z tego samego powodu
należy unikać stosowania skrótów; dodawane w przyszłości polecenia mogłyby
spowodować powstanie niejednoznaczności.

Tworzenie skryptów poleceń | 135

Skrypty mogą wykonywać dowolne polecenia z linii poleceń poza komendami
wyświetlającymi okna dialogowe. Program dostarcza wersje poleceń
pracujących z oknami dialogowymi działające w linii poleceń.

Pliki sekwencji poleceń mogą zawierać komentarze. Każdy linijka
rozpoczynająca się od znaku średnika (;) jest traktowana jako komentarz i jest
ignorowana podczas przetwarzania tego pliku. Ostatnia linia pliku musi być
pusta.

Wszystkie odwołania do długich nazw plików, które zawierają znaki spacji
muszą być umieszczane w podwójnych cudzysłowach. Na przykład otworzenie
rysunku o nazwie mój dom.dwg zapisane w pliku sekwencji poleceń, musi mieć
postać:

otwórz "moj dom"

Poniższe polecenia są użyteczne w skryptach:

'CZEKAJ

Wstrzymuje pokaz na określony czas (w milisekundach)

'GEKRAN

Przełącza z ekranu tekstowego do ekranu graficznego

PRZYWRÓĆ

Kontynuuje przerwaną sekwencję poleceń

CPOKAZ

Powtarza plik pokazu

'TEKRAN

Przełącza do okna tekstowego

Kiedy treść polecenia pochodzi ze skryptu, program przyjmuje, że wartości
zmiennych systemowych PICKADD oraz PICKAUTO wynoszą 1 i 0; dlatego
też, sprawdzanie wartości tych zmiennych nie jest konieczne.

Program traktuje skrypt jako grupę, jednostkę poleceń, którą można odwołać
jednym poleceniem cofającym C. Jednakże, każde polecenie skryptu wymusza
pozycję w logu cofania, co może spowolnić przetwarzanie skryptu. Jeżeli
użytkownik ma takie życzenie, to może wykorzystać brak kontroli polecenia
COFAJ, aby wyłączyć cofanie przed uruchomieniem skryptu lub może wpisać
taką operację na początku samego skryptu. Należy wtedy pamiętać o
powtórnym włączeniu tej kontroli (COFAJ z opcją wszystko) po zakończeniu
skryptu.

Działający skrypt zostaje zatrzymany, gdy wywoływany jest inny skrypt.

136 | Rozdział 6 Slajdy i skrypty poleceń

Tworzenie skryptu zmieniającego ustawienia rysunku

Skrypt włącza siatkę, ustawia globalną skalę linii na 3.0 i ustawia warstwę , 0
jako warstwę aktualną z kolorem czerwonym.

W edytorze tekstu wpisz siatka.

W następnej linijce wpisz rlskala 3.0.

W kolejnej linijce wpisz warstwa ustal 0 kolor czerwony 0.

Dodaj pustą linię.

Zapisz plik w formacie ASCII (plik TXT) z rozszerzeniem.scr.

Plik skryptu może zawierać komentarze takie, jak:

; Włącz siatkę
siatka tak
; Ustaw skalę dla rodzaju linii
rlskala 3.0
; Wybierz aktualną warstwę i jej kolor
warstwa ustal 0 kolor czerwony 0
; Pusty wiersz powyżej kończący polecenie WARSTWA

Włączanie skryptów przy uruchomieniu

Skrypt działający przy uruchomieniu może otworzyć rysunek i zmienić jego
ustawienia.

Załóżmy, że przy określaniu nowego rysunku zostaje włączona siatka
pomocnicza, globalny współczynnik skali rodzaju linii ustawiany jest na
wartość 3.0, a warstwa 0 staje się warstwą aktualną i przypisywany jest do niej
kolor czerwony. Powyższe nastawy można wprowadzić do rysunku szablonu,
ale można także zastosować do tego celu następującą sekwencję poleceń,
zapisaną w pliku tekstowym o nazwie nastawy.scr.

siatka tak
rlskala 3.0
warstwa ustal 0 kolor czerwony 0

Linia pierwsza włącza wyświetlanie siatki. Linia druga ustala globalny
współczynnik skalowania dla rodzajów linii. Linia trzecia ustawia jako aktualną
warstwę 0 i ustala jej standardowy kolor na czerwony. AutoCAD przyjmuje,
że w skrypcie użytkownik chce użyć wersji polecenia WARSTWA w linii
poleceń, a nie wersji z oknem dialogowym. Wynik jest taki sam jak po wpisaniu
-warstwa

w linię poleceń. Linia czwarta jest pusta, co powoduje zakończenie

polecenia WARSTWA.

UWAGA Skrypty VBA i AutoLISP

, które są wywoływane przy uruchamianiu, powinny

sprawdzać, czy proces AutoCAD jest widoczny, czy nie. Jeżeli proces jest niewidoczny,

Tworzenie skryptów poleceń | 137

skrypt nie powinien się wykonać, ponieważ proces może wykonywać w tle operacje
drukowania lub publikowania. Aby sprawdzić, czy proces AutoCAD jest widoczny, czy
nie, należy użyć właściwości Visible obiektu Application w AutoCAD Object Model.

Aby otworzyć rysunek, skrypt może rozpocząć działanie przy uruchomieniu
stosując w oknie dialogowym Uruchom składnię podaną poniżej :

ACAD nazwa_rysunku /b nastawy

Wszystkie nazwy plików, które zawierają znaki spacji muszą być umieszczane
w podwójnych cudzysłowach, na przykład

“guest house”

. Można też określić

widok, wyświetlany w momencie otwierania rysunku stosując przełącznik /v
i nazwę widoku. Nazwa pliku skryptu i przełącznik /b muszą być ostatnim
parametrem na liście.

Dołączanie rozszerzeń pliku .exe, .dwg, .dwt, and .scr nie jest wymagane. W
przypadku, gdy program AutoCAD nie może znaleźć pliku skryptu, AutoCAD
że nie może otworzyć pliku.

Aby od początku uruchomić ten sam skrypt, ale utworzyć nowy rysunek
stosując plik MójSzablon.dwt jako szablon, w oknie dialogowym Uruchom
wpisz:

ACAD /t MojSzablon /b nastawy

Polecenie to tworzy nowy rysunek i wykonuje sekwencję poleceń ustalających
parametry rysunku z pliku setup.scr. Po zakończeniu wykonywania tej
sekwencji, wyświetlane jest zgłoszenie Polecenie. Jeżeli w nowym rysunku
chcesz skorzystać z szablonu standardowego, możesz pominąć przełącznik /t
i nazwę pliku arkusza.

UWAGA Metody tej nie można stosować do utworzenia i nazwania nowego rysunku.
Wprowadź nazwę rysunku przy zapisie.

Uruchamianie skryptu w chwili instalacji

Z menu Start (Windows) wybierz Uruchom.

W oknie dialogowym Uruchom, wpisz acad nazwa_rysunku /b
nazwa_skryptu

Aby utworzyć nowy plik zamiast nazwy pliku rysunku wpisz przełącznik
/t i nazwę pliku szablonu: /t szablon_rysunku.

Aby otworzyć plik rysunku z odpowiednim widokiem po nazwie rysunku
wpisz przełącznik /v i nazwę widoku: /v nazwa_widoku.

Nazwa pliku skryptu musi być ostatnim parametrem na liście.
Rozszerzenie pliku jest opcjonalne.

Kliknij OK.

138 | Rozdział 6 Slajdy i skrypty poleceń

AutoCAD otwiera rysunek i wykonuje polecenia pliku skryptu. Po
zakończeniu skryptu zostanie wyświetlone zgłoszenie Polecenie.

Uruchamianie pokazów slajdów za pomocą
skryptów

Sekwencje poleceń są użyteczne do tworzenia pokazów slajdów. Zazwyczaj
szybkość wyświetlania slajdów jest ograniczona czasem, jaki program AutoCAD
potrzebuje na dostęp do dysku aby, odczytać plik slajdu. Następny slajd z
dysku można jednak wczytać do pamięci operacyjnej z odpowiednim
wyprzedzeniem, podczas prezentowania na ekranie aktualnego slajdu, aby
potem, już bez straty czasu, wyświetlić ten nowy slajd z pamięci.

Aby wczytać slajd wstępnie, przed nazwą pliku tego slajdu, podawaną jako
argument polecenia SLAJD, należy umieścić gwiazdkę. Następne wywołane
polecenie SLAJD wykrywa, że dany slajd został wczytany wstępnie i wyświetla
go bez pytania o jego nazwę.

Czas dostępu do dysku w celu wczytania następnego slajdu pokrywa się
częściowo z czasem wyświetlania aktualnego slajdu. Dodatkowo można określić
opóźnienia korzystając z polecenia CZEKAJ. Każda jednostka opóźnienia jest
równa jednej milisekundzie.

Aby zatrzymać skrypt powtarzający się naciśnij ESC. Wznowienie skryptu
wykonuje polecenie DALEJ.

Jeżeli skrypt będzie wykonywany przez długi czas, zalecane jest ustawienie
braku kontroli polecenia COFAJ w celu wyłączenia pliku logu cofania.

Uruchamianie pokazów slajdów za pomocą skryptów

Utworzyć plik biblioteki slajdów jak opisano w “Tworzenie biblioteki
slajdów ” na stronie 134.

Utworzyć skrypt za pomocą edytora plików tekstowych w formacie ASCII
tak, jak pokazano w “Tworzenie skryptu wstępnie wczytującego slajdy”
na stronie 140.

W linii poleceń, wpisz pokaz.

W oknie dialogowym Wybierz plik pokazu wybierz skrypt i kliknij
Otwórz.

Tworzenie skryptów poleceń | 139

Tworzenie skryptu wstępnie wczytującego slajdy

W tym przykładzie skryptu wyświetlającego trzy slajdy (pliki slide1.sld, slide2.sld,
i slide3.sld), czas dostępu do dysku w celu wczytania następnego slajdu do
pamięci pokrywa się z czasem wyświetlania aktualnego slajdu.

W pierwszej linijce skryptu, wpisz vslide slide1.

Pierwsza linijka rozpoczyna pokaz slajdów i wczytuje slide1.

W drugiej linijce wpisz vslide *slide2.

Gwiazdka (*) poprzedzająca nazwę slajdu w drugiej linijce wczytuje
wstępnie slide2.

W trzeciej linijce wpisz delay 2000.

Linijka trzecia określa opóźnienie trwające 2000 milisekund, aby
umożliwić widowni obejrzenie slajdu slide1.

W czwartej linijce wpisz vslide. W piątej linijce wpisz vslide *slide3. W
szóstej linijce linijce wpisz delay 2000.

Czwarta, piąta i szósta linijka wyświetlają slide2, wczytują wstępnie slide3,
i określają opóźnienie oglądania slide2.

W siódmej linijce wpisz vslide. W ósmej linijce wpisz delay 3000.

Siódma i ósma linijka wyświetlają slide3 i określają opóźnienie oglądania
slide3.

W ostatniej linijce wpisz cpokaz aby powtórzyć skrypt.

Aby zatrzymać skrypt powtarzający się naciśnij ESC. Aby kontynuować
skrypt wpisz dalej.

Skrypt może zawierać następujące komentarze:

; Rozpocznij pokaz slajdów, wczytaj SLAJD1
SLAJD SLAJD1
; Wczytaj z wyprzedzeniem SLAJD2
SLAJD *SLAJD2
; Prezentuj SLAJD1
CZEKAJ 2000
; Wyświetl SLAJD2
SLAJD
; Wczytaj z wyprzedzeniem SLAJD3
SLAJD *SLAJD3
; Prezentuj SLAJD2
CZEKAJ 2000
; Wyświetl SLAJD3
SLAJD
; Prezentuj SLAJD3
CZEKAJ 3000
; Powrót
CPOKAZ

140 | Rozdział 6 Slajdy i skrypty poleceń

Wprowadzenie do
Interfejsów
programowania

Przedstawione w tym rozdziale interfejsy programowe to

ActiveX

Automation, VBA (Visual Basic

for Applications),

AutoLISP

, Visual LISP

™

, ObjectARX

™

, oraz .NET. Rodzaj

interfejsu wykorzystywanego przez użytkownika zależy od

potrzeb aplikacji i doświadczenia w programowaniu.

W tym rozdziale

■

Wprowadzenie do Interfejsów
programowania

■

ActiveX Automation

■

AutoCAD VBA

■

AutoLISP i Visual LISP

■

ObjectARX

■

.NET

ActiveX Automation

ActiveX Automation jest technologią stworzoną przez firmę Microsoft

opartą na architekturze COM (component object model). Z jego pomocą
można dokonywać adaptacji programu AutoCAD, dzielić informacje o rysunku
z innymi aplikacjami i automatyzować zadania.

Przegląd ActiveX

Można tworzyć i oddziaływać na obiekty programu AutoCAD z innej aplikacji,
działającej jako sterownik Automatyzacji. Oznacza to, że mechanizm ActiveX
Automation umożliwia programowanie makro menu wykorzystujących różne
aplikacje, co jest właściwością niedostępną w języku AutoLISP.

Przy jej wykorzystaniu, AutoCAD prezentuje obiekty programowalne, opisane
przez AutoCAD Object Model, które mogą być tworzone, edytowane i
poddawane działaniu różnych operacji przez inne aplikacje. Każda aplikacja
mająca dostęp do AutoCAD Object Model jest sterownikiem Automatyzacji,
a najczęściej używanym narzędziem do obsługi innych aplikacji korzystających
z Automatyzacji jest Visual Basic for Applications (VBA). VBA jest
komponentem wielu aplikacji Microsoft Office. Zarówno tych aplikacji jak i
innych sterowników Automatyzacji, takich jak Visual Basic 6, .NET i Delphi,
można używać do obsługi programu AutoCAD.

Zalety zaimplementowania interfejsu ActiveX do programu AutoCAD to:

■ Programowy dostęp do rysunków programu AutoCAD jest otwarty dla dużo

większej ilości środowisk programowania. Przed wprowadzeniem ActiveX
Automation, projektanci mogli pracować tylko z interfejsami AutoLISP lub
C++.

■ Dzielenie danych z innymi aplikacjami Windows, takimi jak Microsoft

Excel i Microsoft Word, zostało wydatnie ułatwione.

Szczegółowe informacje na temat korzystania z VBA do sterowania AutoCAD
ActiveX Automation zawierają dokumentacje ActiveX and VBA Developer’s
Guide and ActiveX and VBA Reference . W menu Pomoc kliknij Dodatkowe
zasoby ➤ Pomoc programisty.

Na przykład, może zajść potrzeba wyświetlenia zgłoszenia do wprowadzenia
danych, ustalenia parametrów, utworzenia zbioru wskazań lub uzyskania
danych rysunku. Zależnie od rodzaju wykonywanych operacji, istnieje
możliwość wyboru odpowiedniego sterownika.

Używając mechanizmu Automation, można tworzyć i oddziaływać na obiekty
programu AutoCAD z innej aplikacji, działającej jako sterownik Automatyzacji.

142 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

Oznacza to, że mechanizm ActiveX Automation umożliwia programowanie
makro menu wykorzystujących różne aplikacje, co jest właściwością
niedostępną w języku AutoLISP. W ten sposób można połączyć funkcje wielu
aplikacji w pojedynczą aplikację.

Tak utworzone obiekty są nazywane obiektami mechanizmu ActiveX. Obiekty
te są obsługiwane przez tzw. metody, właściwości i zdarzenia. Metody są
funkcjami, które określają działanie na obiekcie. Właściwości zaś są funkcjami,
które ustalają lub odczytują informacje o stanie obiektu. Zdarzenia są
zdefiniowanymi przez użytkownika operacjami lub or wystąpieniami, na które
program reaguje.

Obiekty mechanizmu ActiveX wyświetlane wewnątrz programu AutoCAD są
praktycznie dostępne dla dowolnego rodzaju aplikacji;. Tymi aplikacjami mogą
być pojedyncze pliki wykonawcze, pliki dynamicznie dołączanych bibliotek
(DLL) lub makro menu takich aplikacji jak Microsoft Word lub Microsoft Excel.
Najczęściej są to pojedyncze pliki wykonawcze. W razie wykorzystywania
aplikacji utworzonych przez innych projektantów, ich instalacje oraz
użytkowanie należy prowadzić zgodnie z instrukcjami dołączonymi przez ich
twórców.

Patrz także:

ActiveX and VBA Developer’s Guide

ActiveX and VBA Reference

Definiowanie polecenia, aby uruchomić
aplikację

Pliku acad.pgp można użyć do zdefiniowania nowego polecenia AutoCAD,
uruchamiającego zewnętrzne polecenie uruchomienia aplikacji. Poniższy
przykład definiuje polecenie STARTAPL1, które wywołuje aplikację app1.exe
znajdującą się w katalogu c:\vbapps\ . (Wiersz ten należy dodać do sekcji
poleceń zewnętrznych pliku acad.pgp.)

STARTAPL1, start c:\vbapps\apl1, 0

Jeśli uruchamiana aplikacja wymaga parametrów podawanych w linii poleceń,
to można wykorzystać kod o następującej postaci:

STARTAPL2, start c:\\vbapps\\apl2, 0, *Parametry: ,

Przykład ten definiuje polecenie STARTAPL2, które po wprowadzeniu zgłasza
się pytaniem o parametry. Po podaniu ich przez użytkownika, są one
przekazywane do uruchamianej aplikacji.

Możesz także użyć funkcji AutoLISP

startapp

, aby uruchomić aplikację

wykorzystującą Automatyzację. AutoLISP przestaje kontrolować przebieg takiej
zewnętrznej aplikacji zaraz po jej uruchomieniu. Ale procedura taka pozwala

ActiveX Automation | 143

wykorzystać go do określenia położenia oraz uruchamiania różnych aplikacji
z określonymi parametrami.

Uruchamianie aplikacji z menu lub paka
narzędzi

Po zdefiniowaniu nowego polecenia uruchamiającego aplikację, może być
ono udostępnione w menu lub pasku narzędzi.

Makro można wywołać z elementu interfejsu w pliku adaptacji (CUI). W
przypadku korzystaniu tylko z jednej lub dwóch aplikacji, można dodać je do
jednego ze standardowych menu rozwijanych. Natomiast w przypadku grupy
aplikacji, można dołączyć specjalnie dla nich utworzone własne menu
rozwijane lub pasek narzędzi. Aby uzyskać informacje o tworzeniu, edycji i
wczytywaniu plików adaptacji, patrz “Dostosowanie interfejsu użytkownika.”
na stronie 35.

AutoCAD VBA

Microsoft Visual Basic for Applications (VBA) jest środowiskiem programowania
opartym na obiektach, utworzonym w celu zapewnienia bogatych możliwości
projektowania. Główna różnica między VBA i VB (Visual Basic 6) polega na
tym, że VBA działa na tym samym polu co AutoCAD, zapewniając mu
kompatybilne i szybkie środowisko programowania.

Przegląd AutoCAD VBA

VBA zapewnia możliwość zintegrowania aplikacji z innymi aplikacjami
stosującymi VBA. Oznacza to, że program AutoCAD stosując inne biblioteki
aplikacji obiektów, może być sterownikiem automatyzacji dla innych aplikacji
takich, jak Microsoft Word czy Excel.

Niezależne edycje projektowe Visual Basic 6, które należy zakupić osobno,
uzupełniają AutoCAD VBA o dodatkowe komponenty, takie jak mechanizm
zewnętrznej bazy danych lub możliwości pisania raportów.

Tworzenie z AutoCAD VBA

VBA przesyła komunikaty do AutoCAD za pośrednictwem interfejsu AutoCAD
ActiveX Automation Interface. AutoCAD VBA zezwala środowisku Visual Basic
na działanie równocześnie z programem AutoCAD oraz zapewnia programowe
sterowanie programem AutoCAD poprzez ActiveX Automation Interface. To
połączenie programu AutoCAD, ActiveX Automation i VBA stanowi niezwykle
wydajny interfejs. Steruje on nie tylko obiektami programu AutoCAD, ale
również przesyła lub pobiera dane z innych aplikacji.

144 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

Wbudowanie VBA do programu AutoCAD zapewnia łatwe w użyciu obrazowe
narzędzie do adaptowania programu AutoCAD. Można, na przykład, stworzyć
aplikację, która automatycznie pobiera informacje o atrybutach, wstawia
wyniki bezpośrednio do arkusza kalkulacyjnego Excel oraz przeprowadza
wszelkie potrzebne transformacje danych.

Programowanie VBA w AutoCAD jest określone przez trzy główne elementy;.
Pierwszym z nich jest sam AutoCAD, posiadający bogaty zbiór obiektów
zawierający elementy, dane i polecenia programu AutoCAD. AutoCAD jest
aplikacją o otwartej architekturze z wielopoziomowym interfejsem. Do
efektywnego korzystania z VBA wymagana jest znajomość programowania
AutoCAD. Jednakże, obiektowa filozofia VBA całkowicie różni się od filozofii
AutoLISP.

Drugim elementem jest AutoCAD ActiveX Automation Interface, który
zapewnia przesyłanie komunikatów (komunikację) z obiektami programu
AutoCAD. Programowanie w VBA wymaga podstawowego zrozumienia ActiveX
Automation. Opis AutoCAD ActiveX Automation Interface znajduje się w
dokumentacji ActiveX and VBA Developer’s Guide (w menu Pomoc programu
AutoCAD kliknij Dodatkowe zasoby ➤Pomoc programisty).

Trzecim elementem definiującym programowanie VBA jest samo VBA. Posiada
ono własny zestaw obiektów, słów kluczowych, stałych itd., które zapewniają
przepływ, sterowanie, uruchamianie i wykonywanie programu. Obszerny
system pomocy Microsoft dla VBA został włączony do AutoCAD VBA.

Interfejs AutoCAD ActiveX/VBA posiada kilka zalet w stosunku do innych
środowisk AutoCAD API:

■ Szybkość. Aplikacje ActiveX, działające w oparciu o VBA, są szybsze od

aplikacji AutoLISP.

■ Łatwość w użyciu. Język programowania i środowisko tworzenia są łatwe w

użyciu, a ponadto są instalowane razem z programem AutoCAD.

■ Możliwość operowania w Windows. ActiveX i VBA zostały stworzone, aby

działać z innymi aplikacjami Windows i zapewnić znakomitą ścieżkę dla
przekazywania informacji poprzez aplikacje.

■ Szybkie tworzenie prototypów.Szybkie tworzenie interfejsów VBA zapewnia

idealne środowisko do tworzenia prototypów aplikacji, nawet jeśli aplikacje
te zostaną ostatecznie utworzone w innym języku.

■ Programiści początkujący. Programiści już używający Visual Basic 6. AutoCAD

ActiveX/VBA umożliwia tym programistom adaptowanie programu
AutoCAD i tworzenia aplikacji, jak i tym, którzy nauczą się Visual Basic 6
w przyszłości.

AutoCAD VBA | 145

Używanie aplikacji AutoCAD VBA

Polecenie VBALOAD wczytuje projekt VBA. Po wczytaniu projektu, jego moduły
i makrowyrażenia są dostępne w oknie dialogowym Makrowyrażenia.

Pomimo, że aplikacje Microsoft Office 97 przechowują projekty,
makrowyrażenia i programy VBA wewnątrz określonego dokumentu, AutoCAD
używa osobnego pliku z rozszerzeniem .dvb. W ten sposób, VBA sprzęga się z
programem AutoCAD tak samo jak AutoLISP i ObjectARX. Ponieważ projekty
VBA są przechowywane w osobnym pliku, to podczas sesji programu AutoCAD
projekt VBA może otwierać i zamykać różne rysunki programu AutoCAD.

UWAGA

Projekty AutoCAD VBA nie są binarnie zgodne z niezależnymi projektami

Visual Basic 6 (pliki VBP). Jednakże, formularze, moduły i klasy mogą być wymieniane
pomiędzy różnymi projektami przy pomocy poleceń VBA IMPORT i EKSPORT w
zintegrowanym środowisku tworzenia VBA (IDE).

Polecenie VBALOAD wczytuje projekt VBA. Po wczytaniu projektu, jego moduły
i makrowyrażenia są dostępne w oknie dialogowym Makrowyrażenia. Aby
uruchomić moduł VBA, należy użyć polecenia VBARUN. Jeśli nie jest wczytany
żaden projekt VBA, to opcje te są niedostępne. Procedury podane w oknie
Nazwa makrowyrażenia korzystają z następującej składni:

moduł.makro

W oknie dialogowym Makra można wybrać Makra w oraz określić pozycję z
listy modułów.

Używanie linii poleceń do uruchamiania makr VBA

Odpowiedniki zgłoszeń linii poleceń programu AutoCAD są dostępne przy
pomocy polecenia –VBARUN (oznaczonego przez znak łącznika przed polecenie
VBARUN). Makra VBA można uruchamiać z linii poleceń, skryptów i innych
środowisk programowania programu AutoCAD. Jedynym argumentem dla
polecenia jest nazwa modułu, używająca składni

moduł

makro

. Składnia ta ma

następującą postać:

–vbarun <moduł.makro>

Ponieważ w poszczególnych modułach mogą się powtarzać makra o tej samej
nazwie, to składnia

moduł

makro

różnicuje te makra i umożliwia ich

niepowtarzalny wybór.

146 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

Automatyczne wczytywanie i uruchamianie
projektów VBA

Podczas tworzenia kilku projektów VBA, można je wczytywać automatycznie
przy każdym uruchomieniu programu AutoCAD. Zawarte w nich makra stają
się natychmiast dostępne. Ponadto, polecenie WCZYTAJAPL zapewnia opcję
Zestaw startowy, która automatycznie wczytuje określone aplikacje.

acvba.arx — Automatyczne wczytanie VBA

VBA nie może zostać wczytane, zanim nie zostanie wydane polecenie AutoCAD
VBA. Aby wczytywać VBA automatycznie przy każdym uruchomieniu programu
AutoCAD, należy w pliku acad.rx umieścić następujący wiersz:

acvba.arx

Makro w pliku acad.dvb można uruchamiać automatycznie, poprzez nadanie
mu nazwy AcadStartup. Każde makro o nazwie AcadStartup w pliku acad.dvb
zostaje uruchomione automatycznie podczas wczytywania VBA.

acad.dvb — Automatyczne wczytywanie projektu VBA

Plik acad.dvb jest przydatny w przypadku potrzeby wczytywania określonego
projektu VBA, który zawiera potrzebne makrowyrażenia, przy każdym
uruchomieniu programu AutoCAD. Przy każdym rozpoczęciu sesji rysowania
w programie AutoCAD, AutoCAD szuka pliku acad.dvb, a następnie go wczytuje.

Jeżeli makro w pliku acad.dvb ma być uruchamiane przy każdym rozpoczęciu
nowego rysunku lub otwarciu rysunku istniejącego, to należy do pliku
acaddoc.lsp dodać następujący kod:

(defun S::STARTUP()
(command "_-vbarun" "updatetitleblock")
)

Nazwa projektu w przykładzie to

updatetitleblock

AutoLISP i Visual LISP

AutoLISP jest łatwą do opanowania odmianą języka programowania LISP,
która jednocześnie dysponuje dużymi możliwościami. Ponieważ AutoCAD
posiada wbudowany interpreter języka LISP, można wprowadzać kodu AutoLISP
bezpośrednio w linii poleceń albo też wczytać taki kodu z plików zewnętrznych.
Visual LISP (VLISP) to narzędzie opracowane z myślą o usprawnieniu tworzenia
programu AutoLISP.

AutoLISP i Visual LISP | 147

Przegląd AutoLISP i Visual LISP

AutoLISP został rozszerzony o Visual LISP (VLISP), który oferuje zintegrowane
środowisko tworzenia (IDE), zawierające kompilator, debuger i inne narzędzia
tworzenia, przydatne przy zwiększaniu wydajności programowania. VLISP
oferuje on nowe możliwości i wzbogaca ten język o oddziaływanie z obiektami
przy użyciu ActiveX. VLISP pozwala AutoLISP na reakcje na wydarzenia poprzez
reaktory obiektu.

W przeciwieństwie do ObjectARX lub VBA, każdy dokument otwarty w Multiple
Design Environment (MDE) posiada własny obszar nazw i środowisko Visual
LISP. Obszar nazw jest odizolowanym środowiskiem chroniącym programy
AutoLISP, które są określone dla jednego dokumentu, przed konfliktami
symbolu lub nazwy zmiennej i wartości z tymi elementami w innym
dokumencie. Na przykład, poniższy wiersz kodu ustala różne wartości dla
symbolu

w różnych dokumentach.

(setq a (getvar "DWGNAME"))

Visual LISP zapewnia mechanizmy do wczytywania symboli i zmiennych z
jednego obszaru nazw do innego. Dalsze informacje o obszarach nazw są
dostępne w dokumentacji AutoLISP Developer’s Guide (z menu Pomoc programu
AutoCAD kliknij Dodatkowe zasoby ➤Pomoc programisty).

Aplikacje AutoLISP i jego programy mogą współpracować z programem
AutoCAD w różny sposób. Programy te mogą prosić użytkownika o
wprowadzenie danych, bezpośrednio wywoływać wbudowane polecenia
programu AutoCAD i modyfikować lub tworzyć obiekty w bazie danych
rysunku. Tworząc programy AutoLISP można dodawać do programu AutoCAD
nowe polecenia, specyficzne dla dziedziny pracy użytkownika;. Wiele
standardowych poleceń programu AutoCAD jest w rzeczywistości aplikacjami
AutoLISP.

Visual LISP zapewnia trzy opcje formatu pliku dla aplikacji AutoLISP:

■ Plik LSP (.lsp) jest plikiem tekstowym ASCII zawierającym kod programu

AutoLISP.

■ Plik FAS (.fas) jest skompilowaną, binarną wersją pojedynczego pliku

programowego LSP.

■ Plik VLX (.vlx) jest skompilowanym zestawem jednego lub więcej plików

LSP i/lub plików języka sterowania okien dialogowych (DCL).

UWAGA Podobnie jak nazwane pliki aplikacji AutoLISP są wczytywane na podstawie
ich znacznika czasu Zmodyfikowany; tak samo wczytywany jest plik LSP, FAS lub VLX z
najbardziej aktualnym czasem w tym znaczniku, jeśli nie zostanie podana pełna nazwa pliku
(włącznie z rozszerzeniem pliku).

148 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

Ponieważ AutoCAD czyta kod AutoLISP bezpośrednio, nie jest więc mu
potrzebna żadna kompilacja. Ponieważ Visual LISP zapewnia zintegrowane
środowisko tworzenia aplikacji (IDE), to można poeksperymentować poprzez
wpisanie kodu w zgłoszeniu, co natychmiast pozwala zobaczyć wyniki. Czyni
to z AutoLISP język bardzo wygodny do przeprowadzania eksperymentów,
niezależnie od zasobu doświadczeń użytkownika w dziedzinie programowania.

Nawet gdy użytkownik nie jest zainteresowany pisaniem aplikacji w AutoLISP,
to pakiet programu AutoCAD zawiera wiele użytecznych procedur. Procedury
są także dostępne jako shareware. Umiejętność wczytywania i używania tych
procedur może polepszyć wydajność pracy użytkownika.

UWAGA

Gdy wywołanie polecenia pochodzi z funkcji AutoLISP

command

, wówczas

zmiennym systemowym PICKADD i PICKAUTO przypisywane są odpowiednio wartości
1 oraz 0. Zapewnia to zgodność z poprzednimi wersjami program AutoCAD i ułatwia
dostosowywanie programu do potrzeb użytkownika (gdyż nie trzeba już sprawdzać
aktualnych wartości tych zmiennych).

Informacje o programowaniu w AutoLISP są dostępne w dokumentacji AutoLISP
Developer’s Guide, a o funkcjach AutoLISP i Visual LISP w dokumentacji AutoLISP
Reference (w menu Pomoc programu AutoCAD kliknij Dodatkowe zasoby ➤
Pomoc programisty). Programy AutoLISP mogą korzystać w swoich aplikacjach
z okien dialogowych. Programowalne okna dialogowe są opisane tylko w
dokumentacji elektronicznej AutoLISP Developer’s Guide.

Korzystanie z aplikacji AutoLISP

Aplikacje AutoLISP są zapisywane w tekstowych plikach ASCII mających
rozszerzenie .lsp. Pliki te zazwyczaj zaczynają się od części nagłówkowej, która
opisuje sam program, sposób jego wykorzystania oraz instrukcje specjalne.
Nagłówek taki może również zawierać komentarz o autorstwie programu i
ewentualne formalne warunki jego wykorzystania. Komentarze są poprzedzone
znakiem średnika (;). Pliki takie można oglądać i edytować za pomocą edytora
albo procesora tekstu zapisującego je w tekstowym formacie ASCII.

Przed wykorzystaniem aplikacji AutoLISP, musi ona być wczytana do pamięci.
Do wczytania aplikacji można zastosować polecenie WCZYTAJAPL albo funkcję
AutoLISP

load

. Wczytanie aplikacji AutoLISP oznacza wczytanie do pamięci

operacyjnej kodu AutoLISP z pliku LSP.

Wczytywanie aplikacji za pomocą funkcji

load

wymaga wprowadzenia w linii

poleceń programu AutoCAD odpowiedniego kodu AutoLISP. Jeśli wywołanie
funkcji

load

jest pomyślne, to wyświetla ona w linii poleceń wartość ostatniego

wyrażenia w pliku. Jest to zwykle nazwa ostatniej funkcji zdefiniowanej w
pliku lub instrukcja korzystania z właśnie wczytanej funkcji. Jeśli podczas
wykonywania funkcji

load

wystąpi błąd, to wyświetlany jest odpowiedni

AutoLISP i Visual LISP | 149

komunikat błędu AutoLISP. Błędy funkcji

load

mogą być spowodowane

nieprawidłowym kodem w pliku lub wprowadzeniem niepoprawnej nazwy w
linii poleceń. Składnia funkcji

load

jest następująca:

(load nazwa_pliku [komunikat_błędu])

Z powyższego wynika, że funkcja load ma dwa argumenty:

nazwa_pliku

, który

jest wymagany, oraz

komunikat_błędu

, który jest opcjonalny. Przy wczytywaniu

pliku AutoLISP z wykorzystaniem linii poleceń, zazwyczaj korzysta się tylko
z argumentu

nazwa_pliku

. Poniższy przykład pokazuje wczytanie pliku

AutoLISP o nazwie nowyplik.lsp.

Polecenie: (load "nowyplik")
Wprowadzenie rozszerzenia .lsp nie jest wymagane. Format taki jest poprawny
w stosunku do dowolnego pliku .lsp dostępnego w bibliotecznej ścieżce
poszukiwań.

Aby wczytać plik AutoLISP, który nie jest dostępny w ścieżce bibliotecznej
należy, jako argument

nazwa_pliku

, podać nazwę pliku wraz z pełną ścieżką

dostępu.

Polecenie: (load "d:/pliki/plikilisp/nowyplik")

UWAGA

Przy podawaniu ścieżki dostępu jako separatora należy używać znaku

prawego ukośnika (/) lub dwóch znaków lewego ukośnika (\\), ponieważ znak pojedynczego
lewego ukośnika ma w AutoLISP specjalne znaczenie.

Patrz także:

“Przegląd organizacji plików” na stronie 4

Automatyczne wczytywanie i uruchamianie
procedur AutoLISP

Procedury AutoLISP można wczytywać przy każdorazowym uruchamianiu
programu AutoCAD. Można również uruchamiać pewne polecenia lub funkcje
w określonym momencie podczas sesji rysunkowej.

Przegląd automatycznego wczytywania AutoLISP

AutoCAD wczytuje automatycznie zawartość plików.acad.lsp, acaddoc.lsp i plik
MNL, który towarzyszy bieżącemu plikowi adaptacji Każdy z nich może zostać
zdefiniowany przez użytkownika. Domyślnie plik acad.lsp jest wczytywany
tyko raz, kiedy uruchamiany jest AutoCAD; plik acaddoc.lsp jest wczytywany
z każdym dokumentem (lub rysunkiem). Pozwoli to połączyć wczytywanie
pliku acad.lsp z uruchamianiem aplikacji i wczytywanie pliku acaddoc.lsp z
otwieraniem dokumentu (lub rysunku). Domyślna metoda wczytywania tych

150 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

plików może zostać zmodyfikowana przez zmianę ustawień zmiennej
systemowej ACADLSPASDOC.

Jeśli jeden z tych plików definiuje funkcję specjalnego typu

S::STARTUP

, to

funkcja ta jest uruchamiana bezpośrednio po pełnym zainicjalizowaniu
rysunku. Funkcja

S::STARTUP

została opisana w podrozdziale “Funkcja

S::STARTUP: wykonywanie po inicjalizacji” na stronie 155. Jako alternatywę,
polecenie WCZYTAJAPL zapewnia opcję Zestaw startowy, która wczytuje
określone aplikacje bez potrzeby edycji jakiegokolwiek pliku.

Pliki startowe acad.lsp i acaddoc.lsp nie są dostarczane z programem AutoCAD.
Utworzenie i utrzymywanie tych plików zależy tylko od użytkownika.

Automatyczne wczytywanie poleceń

Gdy polecenie jest wczytywane automatycznie przy pomocy funkcji

load

lub

command

, to definicja tego polecenia zajmuje fragment pamięci operacyjnej

niezależnie od tego, czy jest ono aktualnie wykonywane. Funkcja AutoLISP

autoload

powoduje, że polecenie jest dostępne bez wczytywania do pamięci

całej procedury. Dodanie poniżej przedstawionych kodów do pliku acaddoc.lsp
powoduje automatyczne wczytanie poleceń POL1, POL2, i POL3 z pliku pol.lsp
i polecenia NOWEPOL z pliku nowepol.lsp.

(autoload "POL" '("POL1" "POL2" "POL3"))
(autoload "NOWEPOL" '("NOWEPOL"))

Gdy użytkownik po raz pierwszy wprowadzi tak automatycznie wczytane
polecenie w odpowiedzi na zgłoszenie Polecenie, AutoLISP wczytuje całą
definicję polecenia z odpowiedniego pliku stowarzyszonego. AutoLISP zawiera
także funkcję

autoarxload

dla aplikacji ObjectARX. Zobacz

autoload

autoarxload

w dokumentacji AutoLISP Reference (w menu Pomoc w programie

AutoCAD kliknij Dodatkowe zasoby ➤Pomoc programisty).

UWAGA Podobnie jak nazwane pliki startowe AutoLISP są wczytywane na podstawie
ich znacznika czasu Zmodyfikowany; tak samo wczytywany jest plik LSP z najbardziej
aktualnym czasem w tym znaczniku, jeśli nie zostanie podana pełna nazwa pliku (włącznie
z rozszerzeniem pliku).

Patrz także:

“Wczytywanie pliku AutoLISP” na stronie 95

“Funkcja S::STARTUP: wykonywanie po inicjalizacji” na stronie 155

Plik ACAD.LSP

Jeżeli stale używane są procedury AutoLISP, można utworzyć plik acad.lsp. Po
uruchomieniu AutoCAD szuka pliku acad.lsp na ścieżce plików pomocniczych.
Jeżeli znajdzie plik acad.lsp, wczyta go do pamięci.

AutoLISP i Visual LISP | 151

Plik acad.lsp jest wczytywany przy każdym rozpoczęciu sesji rysowania, kiedy
AutoCAD jest uruchamiany z pulpitu Windows. Ponieważ plik acad.lsp
powinien być używany dla procedur startowych określonych aplikacji, to
wszystkie funkcje i zmienne zdefiniowane w acad.lsp są dostępne tylko w
pierwszym rysunku. Procedury, które powinny być dostępne we wszystkich
dokumentach, mogą być przeniesione z pliku acad.lsp do nowego pliku
acaddoc.lsp.

Funkcjonalność pliku acad.lsp i pliku acaddoc.lsp może być uzależniona od
wartości zmiennej systemowej ACADLSPASDOC. Jeśli zmienna systemowa
ACADSPASDOC ma wartość 0 (ustawienie domyślne), to plik acad.lsp jest
wczytywany tylko raz. Jeśli ACADLSPASDOC ma wartość1, to plik acad.lsp jest
wczytywany z każdym nowym rysunkiem.

W trybie SDI (interfejs pojedynczego dokumentu) zmienna systemowa
ACADLSPASDOC jest ignorowana. Kiedy zmienna systemowa SDI ma wartość
1, to zmienna LISPINIT steruje reinicjalizacją AutoLISP pomiędzy rysunkami.
Kiedy zmienna LISPINIT ma wartość 1, to funkcje i zmienne AutoLISP
obowiązują tylko w bieżącym rysunku; po każdym rozpoczęciu nowego rysunku
lub otwarciu istniejącego, wszystkie funkcje i zmienne są usuwane z pamięci,
a plik acad.lsp jest wczytywany ponownie. Zmiana wartości LISPINIT, gdy
zmienna SDI ma wartość 0, nie daje żadnego efektu.

Plik acad.lsp może zawierać kody AutoLISP dla jednego lub większej liczby
programów albo po prostu serię wywołań funkcji

load

. Zaleca się stosowanie

tej drugiej metody, ponieważ łatwiejsze jest wówczas przeprowadzanie
ewentualnych modyfikacji. Po zapisaniu poniższego kodu do pliku o nazwie
acad.lsp, pliki mysessionapp1.lsp, databasesynch.lsp i drawingmanager.lsp są
wczytywane przy każdym uruchomieniu programu AutoCAD.

(load "mysessionapp1")
(load "databasesynch")
(load "drawingmanager")

OSTRZEŻENIE Nie należy modyfikować rezerwowego pliku acad2006.lsp. Autodesk
dostarcza plik acad2006.lsp, który zawiera zdefiniowane funkcje AutoLISP wymagane
przez AutoCAD. Plik ten jest ładowany do pamięci bezpośrednio przed wczytaniem pliku
acad.lsp.

Patrz także:

“Przegląd organizacji plików” na stronie 4

“Ochrona przed błędami AutoLISP podczas wczytywania plików startowych.” na

stronie 154

152 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

Plik ACADDOC.LSP

Plik acaddoc.lsp jest przeznaczony do kojarzenia z każdą inicjalizacją dokumentu
(lub rysunku). Plik ten pozwala na wczytanie do pamięci biblioteki programów
napisanych w AutoLISP przy utworzeniu nowego (lub otwarciu istniejącego
rysunku).

Każdorazowo, gdy tworzony jest nowy rysunek, AutoCAD przegląda
biblioteczną ścieżkę poszukiwań w celu znalezienia pliku acaddoc.lsp. Jeśli plik
ten zostaje znaleziony, to jest on wczytywany do pamięci operacyjnej. Plik
acaddoc.lsp jest zawsze wczytywany z każdym rysunkiem, niezależnie od
ustawień zmiennych ACADLSPASDOC i LISPINIT.

Większość użytkowników posiadać będzie pojedynczy plik acaddoc.lsp dla
wszystkich procedur AutoLISP opartych na dokumentach. AutoCAD poszukuje
pliku acaddoc.lsp w kolejności określonej przez biblioteczną ścieżkę poszukiwań;
dlatego też w każdym z katalogów rysunków można umieszczać różne pliki
acaddoc.lsp.

Plik acaddoc.lsp może zawierać kody AutoLISP dla jednego lub większej liczby
programów albo po prostu serię wywołań funkcji

load

. Zaleca się stosowanie

tej drugiej metody, ponieważ łatwiejsze jest wówczas przeprowadzanie
ewentualnych modyfikacji. Po zapisaniu poniższego kodu do pliku o nazwie
acaddoc.lsp, pliki mysessionapp1.lsp, databasesynch.lsp i drawingmanager.lsp będą
wczytywane przy każdym uruchomieniu nowego dokumentu.

(load "mydocumentapp1")
(load "build")
(load "counter")

OSTRZEŻENIE Nie należy modyfikować zarezerwowanego pliku acad2006doc.lsp.
Autodesk dostarcza plik acad2006doc.lsp, który zawiera zdefiniowane funkcje AutoLISP
wymagane przez AutoCAD. Plik ten jest ładowany do pamięci bezpośrednio przed
wczytaniem pliku acaddoc.lsp.

Patrz także:

“Przegląd organizacji plików” na stronie 4

“Ochrona przed błędami AutoLISP podczas wczytywania plików startowych.” na

stronie 154

Plik MNL dla menu AutoLISP

Po wczytaniu przez program AutoCAD pliku adaptacji, następuje poszukiwanie
pliku MNL o odpowiedniej nazwie. Po znalezieniu tego pliku, jest on
wczytywany do pamięci operacyjnej. Ten tryb postępowania zapewnia
wczytanie przez program AutoCAD funkcji AutoLISP potrzebnych do
poprawnego działania menu.

AutoLISP i Visual LISP | 153

Ten tryb postępowania zapewnia wczytanie przez program AutoCAD funkcji
AutoLISP potrzebnych do poprawnego działania menu. Na przykład domyślny
plik adaptacji programu AutoCAD acad.cui podlega plikowi acad.mnl.Plik ten
definiuje szereg funkcji stosowanych przez menu. Plik MNL jest wczytywany
po wczytaniu pliku acaddoc.lsp.

UWAGA Jeśli plik adaptacji jest wczytywany za pomocą funkcji AutoLISP

command

(ze

składnią podobną do

(polecenie „menu” „nowemenu”)

, to plik towarzyszący MNL

nie jest wczytywany, dopóki całkowicie nie zakończy się program AutoLISP wykorzystujący
tę funkcję.

W przykładzie tym wywołania funkcji

princ

są używane do wyświetlenia

komunikatów o aktualnym stanie wczytywania plików. Pierwsze wywołanie
funkcji

princ

wyświetla w linii poleceń następujący tekst:

Programu usługowe Nowemenu ... Wczytano.

Natomiast drugie wywołanie funkcji

princ

powoduje zakończenie funkcji bez

żadnych komunikatów. Bez tego drugiego wywołania funkcji

princ

, komunikat

zostałby wyświetlony dwukrotnie. Jak wyjaśniono to wcześniej, jako dodatkowy
środek ostrożności do wywołania funkcji

load

, należy dodać argument

komunikat_błędu

Ochrona przed błędami AutoLISP podczas
wczytywania plików startowych.

Jeśli błąd AutoLISP wystąpi podczas wczytywania pliku startowego, to reszta
tego pliku jest ignorowana i nie zostaje wczytana.

Najczęściej powodem błędów są pliki, które nie istnieją lub nie znajdują się
w ścieżce bibliotecznej AutoCAD, a są określone w pliku startowym. Dlatego
też może zajść potrzeba użycia wraz z funkcją

load

argumentu

komunikat_błędu

. Poniższy przykład wykorzystuje argument

komunikat_błędu

(princ (load "mydocapp1" "\nPlik MYDOCAPP1.LSP nie jest wczytany."))
(princ (load "build" "\nPlik BUILD.LSP nie jest wczytany."))
(princ (load "counter" "\nPlik COUNTER.LSP nie jest wczytany."))
(princ)

Jeśli wywołanie funkcji

load

jest pomyślne, to zwraca ona wartość ostatniego

wyrażenia w pliku (zazwyczaj nazwa ostatnio zdefiniowanej funkcji lub
komunikat dotyczący użycia funkcji). Jeśli natomiast nastąpi błąd, to funkcja
ta zwraca wartość argumentu

komunikat_błędu

. W poprzednim przykładzie,

wartość zwrócona przez funkcję

load

jest przekazywana do funkcji

princ

powodując wyświetlenie wartości w linii poleceń.

154 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

Jeśli, na przykład, błąd wystąpi podczas wczytywania przez AutoCAD pliku
mydocapp1.lsp, to funkcja

princ

wyświetla poniższy komunikat, a AutoCAD

kontynuuje wczytywanie pozostałych dwóch plików:

Plik MYDOCAPP1.LSP nie jest wczytany.

Jeśli funkcja

command

jest używana w pliku acad.lsp, acaddoc.lsp, lub MNL, to

powinna ona być wywołana tylko w instrukcji

defun

. Aby zdefiniować

polecenia, które powinny być wydane bezpośrednio po rozpoczęciu sesji
rysowania, należy użyć funkcji

S::STARTUP

Patrz także:

“Funkcja S::STARTUP: wykonywanie po inicjalizacji” na stronie 155

Funkcja S::STARTUP: wykonywanie po inicjalizacji

Można zdefiniować funkcję S::STARTUP, aby wprowadzała różne ustawienia
po inicjalizacji rysunku.

Pliki startowe LISP (acad.lsp, acaddoc.lsp i MNL) są wczytywane do pamięci
przed całkowitą inicjalizacją rysunku. Zazwyczaj nie stanowi to problemu,
dopóki nie zajdzie potrzeba użycia funkcji

command

, która może nie działać

poprawnie przed inicjalizacją rysunku.

Jeżeli zdefiniowana przez użytkownika funkcja

S::STARTUP

znajduje się w

pliku acad.lsp, acaddoc.lsp lub MNL, to jest ona wywoływana podczas tworzenia
nowego lub otwierania istniejącego rysunku. W ten sposób można włączyć
definicję funkcji

S::STARTUP

do pliku startowego LISP, aby umożliwić

wykonywanie operacji konfiguracyjnych (setup).

Na przykład, jeżeli trzeba zastąpić standardowe polecenie KRESKUJ przez
dodanie komunikatu i przełączenie do polecenia GKRESKUJ, należy użyć pliku
acaddoc.lsp zawierającego poniższy kod:

(defun C:KRESKUJ ( )
(alert "Użycie polecenia GKRESKUJ!")
(princ "\nWpisz SKRESKUJ, aby uzyskać prawdziwe polecenie KRESKUJ.\n")
(command "_BHATCH")
(princ)
)
(defun C:SKRESKUJ ( )
(command "._HATCH")
(princ)
)
(defun-q S::STARTUP ( )
(command "_undefine" "_hatch")
(princ "\nFunkcję KRESKUJ przedefiniowano na GKRESKUJ!\n")
)

AutoLISP i Visual LISP | 155

Przed inicjalizacją rysunku, nowe definicje dla KRESKUJ i GKRESKUJ są
definiowane przez funkcję

defun

. Po inicjacji rysunku, wywoływana jest funkcja

S::STARTUP

, a standardowa definicja polecenia KRESKUJ jest usuwana.

UWAGA Aby funkcja

S::STARTUP

mogła zostać dołączona, musi ona być zdefiniowana

przez funkcję

defun-q

zamiast

defun

Ponieważ funkcję

S::STARTUP

można definiować w wielu lokalizacjach (pliki

acad.lsp, acaddoc.lsp lub MNL oraz innych plikach AutoLISP wczytanych z
jednego z powyższych), możliwe jest nadpisanie wcześniej zdefiniowanej
funkcji

S::STARTUP

. Poniższy przykład przedstawia jedną z metod upewnienia

się, że używana funkcja startowa działa z innymi funkcjami.

(defun-q MYSTARTUP ( )

... używana funkcja startowa ...

)
(setq S::STARTUP (append S::STARTUP MYSTARTUP))

Powyższy kod dołącza używaną funkcję startową do istniejącej funkcji

S::STARTUP

, a następnie ponownie definiuje funkcję

S::STARTUP

, aby włączyć

do niej używany kod startowy. Działa to poprawnie bez względu na poprzednie
istnienie funkcji

S::STARTUP

ObjectARX

Technologia ObjectARX umożliwia oprogramowaniom projektowym wspólną
obsługę obiektów. Można uruchamiać aplikacje ObjectARX pochodzące od
innych producentów, lub tworzyć własne.

Przegląd ObjectARX

ObjectARX

(AutoCAD Runtime Extension) jest środowiskiem programowym

kompilowanego języka służącego do tworzenia aplikacji pod AutoCAD.
Środowisko programowania ObjectARX zawiera liczne biblioteki dynamicznych
połączeń (DLL), które działają w tej samej przestrzeni adresowej co AutoCAD
i pracują bezpośrednio z głównymi strukturami danych i kodu programu
AutoCAD. Biblioteki te korzystają z otwartej architektury programu AutoCAD,
zapewniając bezpośredni dostęp do struktur baz danych programu AutoCAD,
systemu graficznego i geometrii mechanizmu programu AutoCAD, do
rozszerzenia klas i możliwości programu AutoCAD w czasie wykonywania.
Ponadto, bibliotek DLL można użyć do tworzenia nowych poleceń działających
tak samo jak wbudowane polecenia programu AutoCAD.

Bibliotek ObjectARX można używać w połączeniu z innymi interfejsami
programowania AutoCAD, takimi jak AutoLISP lub VBA, umożliwiającymi
integrację przez API.

156 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

Język programowania ObjectARX jest opisany w dokumentacji ObjectARX
Developer's Guide. Dokumentacja stanowi część Pakietu programowania
ObjectARX, który można wczytać z sekcji Narzędzia Programowania
umieszczonej na stronie Autodesk. Aby uzyskać więcej informacji, w menu
Pomoc kliknij Dodatkowe zasoby ➤Pomoc programisty, a następnie ObjectARX.

Korzystanie z aplikacji ObjectARX

Aby wczytać aplikację ObjectARX, należy wywołać polecenie ARX z opcją
Wczytaj. Po zakończeniu wczytywania, wszystkie polecenia zdefiniowane
przez tę aplikację są dostępne w linii poleceń.

Niektóre aplikacje ARX zajmują dużo pamięci operacyjnej. Po zakończeniu
używania określonej aplikacji, można usunąć ją z pamięci wykorzystując w
tym celu polecenie ARX z opcją usuńZpamięci.

Aplikacje ObjectARX można również wczytywać za pomocą funkcji AutoLISP

arxload

. Składnie funkcji

arxload

jest prawie identyczna jak składnia funkcji

load

używanej z plikami AutoLISP. Aplikacje ObjectARX można również

wczytywać za pomocą funkcji AutoLISP

arxload

. Składnia funkcji

arxload

jest następująca:

(arxload nazwa_pliku [komunikat_błędu])

Dwa argumenty funkcji

arxload

nazwa_pliku

oraz

komunikat_błędu

Podobnie jak dla funkcji

load

, argument

nazwa_pliku

jest wymagany i musi

zawierać pełną ścieżkę dostępu do wczytywanego pliku programowego
ObjectARX. Argument

komunikat_błędu

jest opcjonalny i zazwyczaj nie jest

używany przy wczytywaniu programów ObjectARX wywoływanych z linii
poleceń. Poniższy przykład pokazuje wczytanie aplikacji ObjectARX o nazwie
mojaapl.arx.

(arxload "mojaapl")

Podobnie jak dla plików AutoLISP, AutoCAD przeszukuje dla danego pliku
biblioteczną ścieżkę dostępu. Aby wczytać plik, który nie jest dostępny w
ścieżce bibliotecznej, należy podać nazwę pliku wraz z jego ścieżką dostępu.

UWAGA

Przy podawaniu ścieżki dostępu jako separatora należy używać znaku

prawego ukośnika (/) lub dwóch znaków lewego ukośnika (\\), ponieważ znak pojedynczego
lewego ukośnika ma w AutoLISP specjalne znaczenie.

Próba wczytania aplikacji, która została już wcześniej wczytana do pamięci,
powoduje wystąpienie błędu. Przed użyciem funkcji

arxload

, należy za pomocą

funkcji

arx

sprawdzić jakie aplikacje są aktualnie wczytane.

Usunięcie z pamięci aplikacji za pomocą AutoLISP wymaga zastosowania
funkcji

arxunload

. Poniższy przykład usuwa aplikację o nazwie mojaapl.

(arxunload "mojaapl")

ObjectARX | 157

Używając funkcji

arxunload

nie tylko usuwa się z pamięci aplikację, ale również

definicje poleceń związanych z tą aplikacją.

Patrz także:

“Przegląd organizacji plików” na stronie 4

Wczytywanie automatyczne aplikacji
ObjectARX

Niektóre przykładowe aplikacje ObjectARX zawierają plik acad.rx, w którym,
znajduje się lista plików programu ObjectARX wczytywanych automatycznie
w momencie uruchamiania programu AutoCAD.

Taki plik można utworzyć lub modyfikować za pomocą edytora lub procesora
tekstu (który tworzy pliki w formacie tekstowym ASCII), dodając lub usuwając
jego elementy tak, aby umożliwić korzystanie z odpowiednich programów
ObjectARX. Jako alternatywę, polecenie WCZYTAJAPL zapewnia opcję Zestaw
startowy, która wczytuje określone aplikacje bez potrzeby edycji jakiegokolwiek
pliku.

Ponieważ AutoCAD poszukuje pliku acad.rx w kolejności określonej przez
biblioteczną ścieżkę poszukiwań; dlatego też można umieszczać różne pliki
acad.rx w każdym z katalogów rysunków. W ten sposób można wczytywać
programy ObjectARX, dostępne dla określonych typów rysunków albo zadań.
Dla przykładu, załóżmy że rysunki 3D przechowywane są w katalogu o nazwie
AcadJobs/3d_dwgs. Jeśli katalog ten jest skonfigurowany jako katalog bieżący,
to można do niego skopiować plik acad.rx i zmodyfikować go w następujący
sposób:

myapp1
innaapl

Po umieszczeniu tego nowego pliku acad.rx w katalogu AcadJobs/3d_dwgs i
uruchomieniu programu AutoCAD z tym katalogiem jako bieżącym, nowe
programy ObjectARX są następnie wczytywane i dostępne z linii zgłoszeń
programu AutoCAD. Ponieważ oryginalny plik acad.rx znajduje się nadal w
katalogu z plikami programowymi AutoCAD , to standardowy plik acad.rx
zostanie wczytany po uruchomieniu programu AutoCAD z innego katalogu,
nie zawierającego pliku acad.rx.

Programy ObjectARX można wczytywać z pliku MNL wykorzystując funkcję

arxload

. Zapewnia to, że program ObjectARX, niezbędny do poprawnego

działania menu, jest wczytywany zawsze wtedy, gdy jest wczytywany
odpowiedni plik menu.

Wiele poleceń AutoCAD zdefiniowanych w środowisku ObjectARX można
również wczytywać automatycznie. Zobacz “Przegląd automatycznego
wczytywania AutoLISP” na stronie 150 i autoarxload w AutoLISP Reference (w

158 | Rozdział 7 Wprowadzenie do Interfejsów programowania

menu Pomoc programu AutoCAD kliknij Dodatkowe zasoby ➤Pomoc
programisty).

Patrz także:

“Przegląd automatycznego wczytywania AutoLISP” na stronie 150

.NET

Microsoft .NET Framework umożliwia utworzenie aplikacji współpracujących
z programem AutoCAD używając języka programowania VB .NET i C#.

Przegląd .NET

.NET Framework jest środowiskiem programowym o neutralnym języku
dostarczanym przez firmę Microsoft. Oprócz środowiska przetwarzania
Framework udostępnia biblioteki klas, ułatwiające tworzenie zabezpieczonych
i interoperacyjnych aplikacji (Windows i Web).

AutoCAD obsługuje aplikację .NET utworzoną z klasami opakowań
zarządzanymi ObjectARX. Aby uzyskać pełną listę dostępnych zarządzanych
klas opakowań, patrz rozdziały „AutoCAD Managed Class Reference” i
„ObjectARX Managed Wrapper Classes” w dokumentacji ObjectARX Developer’s
Guide, oba w ObjectARX SDK. Więcej informacji na temat środowiska .NET
Framework zawiera dokumentacja firmy Microsoft.

Zarządzane klasy opakowań dostarczane są dla większości ObjectARX SDK,
umożliwiając napisanie aplikacji w dowolnym języku obsługiwanym przez
.NET Framework, łącznie z VB .NET oraz C#. Zarządzane klasy wprowadzają
funkcjonalność baz danych i umożliwiają napisanie aplikacji odczytujących
i zapisujących pliki rysunków w formacie DWG. Umożliwiają także dostęp do
elementów interfejsu użytkownika programu AutoCAD, łącznie z linią poleceń,
oknami dialogowymi funkcji, edytorem AutoCAD oraz komponentami
publikacji i wydruku.

Wczytywanie zarządzanych aplikacji w
programie AutoCAD

Aby wczytać zarządzaną aplikację, wpisz WCZYTAJNET po zgłoszeniu Polecenie
AutoCAD i przejdź do żądanego pliku DLL. Aplikacje zarządzane są usuwane
tylko podczas wychodzenia z programu AutoCAD.

.NET | 159

160

Symbole i czcionki

W programie AutoCAD

można zdefiniować symbole, które

mają zostać użyte jako symbole rysunków i czcionki tekstowe.

Ten dodatek wyjaśnia, jak należy tworzyć i kompilować pliki

zawierające definicje symboli i czcionek.

W tym rozdziale

■

Symbole i czcionki

■

Przegląd symboli

■

Tworzenie plików definicji
symboli

Przegląd symboli

Symbole są obiektami używanymi podobnie jak bloki. Aby skorzystać z symboli,
należy najpierw wywołać polecenie WCZYTAJ, aby wczytać skompilowany
plik symboli zawierający definicję danych symboli. Następnie, wywołując
polecenie SYMBOL, można umieszczać symbole z tego pliku w rysunku.
Możliwe jest przy tym określanie skali i kąta obrotu dla każdego dodawanego
do rysunku symbolu. &Czcionki tekstowe programu AutoCAD SHP są
szczególnym przypadkiem pliku symboli i są definiowane w ten sam sposób.

Bardziej uniwersalne i łatwiejsze w użyciu niż symbole są bloki. Jednak to
symbole są bardziej efektywne dla programu AutoCAD z punktu widzenia
przechowywania ich definicji oraz rysowania. Zdefiniowane przez użytkownika
symbole stanowią istotną pomoc, gdy należy wielokrotnie wstawić do rysunku
jakiś prosty element oraz w przypadkach, gdy bardzo ważna jest szybkość
działania.

Kompilowanie plików symboli i czcionek

Opisy symboli umieszczane są w specjalnie sformatowanym pliku tekstowym
o rozszerzeniu .shp. Plik taki tworzy się za pomocą edytora tekstu lub procesora
tekstu, który umożliwia zapamiętywanie plików w formacie ASCII, a następnie
poddaje się go kompilacji. W procesie kompilacji plików definicji symboli
(SHP) generowane są skompilowane pliki symboli (SHX).

Skompilowany plik symboli posiada taką samą nazwę, jak plik definicji symboli,
ale rozszerzenie SHX. Jeśli plik taki definiuje zestaw czcionek, to do określenia
stylu tekstu należy użyć polecenia STYL. Można wtedy użyć jednego z poleceń
wprowadzających tekst do rysunku (TEKST lub WTEKST). Jeśli plik taki definiuje
symbole, to należy wczytać go do rysunku stosując polecenie WCZYTAJ.
Możliwe jest wtedy wstawienie do rysunku pojedynczych symboli za pomocą
polecenia SYMBOL (podobnie jak w przypadku wstawienia bloku za pomocą
polecenia WSTAW).

Kompilowanie czcionek PostScript

Aby użyć czcionki Type 1 PostScript w programie AutoCAD, należy najpierw
skompilować ją do pliku symboli AutoCAD. Polecenie KOMPILUJ przetwarza
bowiem zarówno pliki o rozszerzeniu SHP jak i PFB, generując pliki SHX.
Skompilowane wersje czcionek PostScript mogą zajmować wiele miejsca na
dysku, tak więc należy kompilować tylko często używane zestawy czcionek.

AutoCAD może nie być w stanie skompilować i wczytać wszystkich czcionek
z zestawu Type. Możliwości kompilacji czcionek PostScript przez AutoCAD są
ograniczone do podzbioru dostępnych czcionek Adobe. Wystąpienie błędu
podczas kompilacji czcionki PostScript powoduje, że wynikowy plik SHX (jeśli
nawet powstaje) może nie zostać wczytany do programu AutoCAD.

162 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

Więcej informacji na temat formatu czcionek Adobe Type 1 zawiera instrukcja
Adobe Type 1 Font Format Version 1,1. Po zakupieniu i zainstalowaniu tych
czcionek, można rozpocząć ich wykorzystywanie w programie AutoCAD.

UWAGA Należy pamiętać o przestrzeganiu praw autorskich związanych z
wykorzystywanymi zestawami czcionek PostScript. Generalnie, te same ograniczenia
wynikające z praw autorskich dotyczą również skompilowanych czcionek SHX.

Sposób kompilacji pliku symboli lub czcionek

■ W linii poleceń wpisz kompiluj.

W oknie dialogowym Wybierz plik symbolu należy wybrać plik definicji
symboli (SHP) lub plik czcionek PostScript (PFB). Po wybraniu nazwy pliku,
rozpoczyna się proces kompilacji. Jeśli AutoCAD znajdzie błąd w opisie
symbolu, to pojawi się komunikat podający typ błędu oraz numer tego wiersza
pliku, w którym został wykryty błąd. Jeśli proces kompilacji przebiegnie
pomyślnie, to wyświetlane są poniższe komunikaty:

Kompilacja zakończona pomyślnie.
Plik wynikowy nazwa.shx zawiera nnn bajtów.

Tworzenie plików definicji symboli

Pliki symboli i czcionek programu AutoCAD (SHX) są tworzone (kompilowane)
z plików definicji symboli (SHP). Pliki definicji symboli można tworzyć lub
modyfikować za pomocą edytora tekstu lub procesora tekstu zapisującego plik
w tekstowym formacie ASCII.

Opis symboli

Składnia opisu symbolu jest taka sama dla każdego symbolu (lub znaku)
niezależnie od sposobu jego ostatecznego wykorzystania (symbol lub czcionka).
Jeżeli plik definicji symboli jest wykorzystywany jako plik czcionek, to pierwsza
pozycja w tym pliku opisuje czcionkę, a nie symbol. Jeżeli ta początkowa
pozycja opisuje symbol, to plik jest wykorzystywany jako plik symboli.

Umiejętność kreowania własnych definicji kształtu jest bardzo istotna. Proszę
jednak pamiętać, że temat ten jest bardzo trudny do opanowania i wymaga
cierpliwości.

Tworzenie plików definicji symboli | 163

Żaden wiersz w pliku definicji nie może zawierać więcej niż 128 znaków.
Dłuższe wiersze nie mogą być skompilowane. Dzięki temu, że AutoCAD
ignoruje wiersze puste oraz tekst znajdujący się z prawej strony średnika, do
pliku definicji symboli można dodawać komentarze.

Każda definicja symbolu posiada wiersz nagłówkowy o postaci przedstawionej
poniżej, po którym następuje jeden lub więcej wierszy zawierających
pooddzielane przecinkami bajty definicji oraz, na zakończenie, liczbę 0.

*numersymbolu,defbajty,nazwasymbolu
bajtsymb1,bajtsymb2,bajtsymb3,...,0

Poniżej zamieszczono opis poszczególnych pól definicji symbolu:

numersymbolu

Liczba, niepowtarzalna w danym pliku, z zakresu od 1 do 258 (dla czcionek
Unicode do 32768), poprzedzona znakiem gwiazdki (*). Czcionki
Non-Unicode wykorzystują numery 256, 257 i 258 jako identyfikatory
symboli: znaku stopnia (°), znaku plus/minus (±) oraz znaku średnicy (o) ).
Dla czcionek Unicode, znaki te pojawiają się dla numerów symboli U+00B0,
U+00B1 i U+2205 i są częścią podzbioru "Latin Rozszerzony-A".

Zestawy czcionek tekstu (pliki zawierające definicje symboli dla każdego
znaku) wymagają określonych liczb odpowiadających wartościom kodów
ASCII dla każdego znaku; pozostałym symbolom mogą być przypisane
dowolne liczby.

defbajty

Liczba bajtów (

bajtsymb

) wymaganych do zdefiniowania symbolu, łącznie

z kończącym definicję zerem. Jest ona ograniczona do 2000 bajtów na jeden
symbol.

nazwasymbolu

Nazwa symbolu. W nazwach symboli mogą występować jedynie duże litery.
Nazwy zawierające małe litery są ignorowane i zwykle używane są jako
etykiety (komentarze) definicji symboli.

bajtsymb

Bajt określający symbol. Każdy taki bajt jest kodem definiującym długość i
zwrot wektora lub też jest kodem specjalnym. Bajt określający symbol może
być wyrażony w wartościach dziesiętnych lub szesnastkowych
(heksadecymalnych). W rozdziale tym, w przykładach występują zarówno
dziesiętne jak i szesnastkowe wartości bajtów (jak to ma miejsce w wielu
plikach definiujących). Jeśli pierwszym znakiem bajtu określającego jest 0
(zero), to następne dwa znaki stanowią liczbę szesnastkową.

164 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

Kod długości i zwrotu wektora

Prosty bajt definicji symbolu zawiera zakodowane dane dotyczące długości i
zwrotu wektora.

Prosty bajt definicji symbolu (jedno pole

bajtsymb

) zawiera zakodowane dane

dotyczące długości i zwrotu wektora. Każdy kod długości i zwrotu wektora jest
łańcuchem trzech znaków. Pierwszym znakiem musi być 0, dzięki czemu
AutoCAD interpretuje następne dwa znaki jako wartość szesnastkową. Drugi
znak określa długość wektora w jednostkach rysunkowych. Poprawne wartości
szesnastkowe mieszczą się w zakresie od 1 (1 jednostka długości) do F (15
jednostek długości). Trzeci znak określa zwrot wektora. Poniższy rysunek
pokazuje kody zwrotu.

Kody zwrotu wektora

Wszystkie wektory w powyższym rysunku zostały narysowane przy użyciu
takiego samego określenia długości. Wektory ukośne są wydłużane tak, aby
ich składowa X lub Y była równa najbliższemu wektorowi ortogonalnemu.
Jest to mechanizm podobny do działania siatki lokalizacyjnej w programie
AutoCAD.

Poniższy przykład tworzy symbol o nazwie DBOX z przypisaną mu
przypadkową liczbą 230.

*230,6,DBOX
014,010,01C,018,012,0

Powyższa sekwencja bajtów definiuje ramkę o jednostkowej wysokości i
szerokości, z przekątną biegnącą od lewego dolnego do prawego górnego jej
wierzchołka. Po zapisaniu pliku jako dbox.shp, użyj polecenia KOMPILUJ, aby
utworzyć plik dbox.shx. Następnie, należy wykorzystać polecenie WCZYTAJ

Tworzenie plików definicji symboli | 165

do wczytania pliku zawierającego tę definicję, a później użyć polecenia SYMBOL
w sposób następujący:

Polecenie: symbol
Nazwa symbolu [?]: dbox
Określ punkt wstawienia: 1,1
Określ wysokość <aktualna>: 2
Określ kąt obrotu <aktualny>: 0

Otrzymany symbol przedstawiono na poniższym rysunku.

Kody specjalne

Oprócz kodów definiujących wektory, bajty określające symbol mogą
wykorzystywać kody specjalne, tworzące dodatkowe kształty i określające
pewne działania.

Oprócz kodów definiujących wektory, bajty określające symbol mogą
wykorzystywać kody specjalne, tworzące dodatkowe kształty i określające
pewne działania. Aby użyć kodu specjalnego, drugi znak w trzyznakowym
łańcuchu znaków (określenie długości wektora) musi być 0, albo też można
określić tylko numer kodu. Na przykład, 008 i 8 są prawidłowymi wartościami
kodu.

Kody bajtów specjalnych

Opis

Kod

Koniec definicji symbolu

000

Włączenie trybu rysowania (pisak opuszczony)

001

Wyłączenie trybu rysowania (pisak podniesiony)

002

Dzielenie długości wektora przez następny bajt

003

Mnożenie długości wektora przez następny bajt

004

Zapamiętanie aktualnego położenia (włożenie na stos)

005

166 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

Kody bajtów specjalnych

Opis

Kod

Przywrócenie zapamiętanego położenia (zdjęcie ze
stosu)

006

Rysowanie symbolu podrzędnego o numerze podanym
w następnym bajcie

007

Przesunięcie X-Y o kolejne 2 bajty

008

Wielokrotne przesunięcie X-Y, koniec (0,0)

009

Łuk oktantowy definiowany przez dwa następne bajty

00A

Łuk ułamkowy definiowany przez pięć następnych
bajtów

00B

Łuk zdefiniowany wg przesunięcia X-Y i wypukłości

00C

Wielokrotne łuki definiowane za pomocą wypukłości

00D

Wykonanie następnego polecenia tylko dla pionowej
orientacji tekstu

00E

Kody , and i 2: Koniec symbolu i Sterowanie
trybem rysowania

Kod 0 zaznacza koniec definicji symbolu.

Kody 1 i 2 sterują trybem rysowania. Tryb rysowania jest włączany na początku
każdego symbolu . Jeśli tryb ten jest włączony (kod 1), to powoduje rysowanie
linii. Wyłączenie trybu rysowania (kod 2) powoduje przesunięcie do nowego
położenia bez rysowania.

Kody 3 i 4: Sterowanie rozmiarem

Kody 3 i 4 sterują względną długością każdego wektora. Wysokość określana
w poleceniu SYMBOL jest wstępnie traktowana jako długość pojedynczego
wektora ortogonalnego (zwrot 0, 4, 8 lub C). Kod 3 dzieli długości wektora
przez następny bajt. Kod 4 mnoży długości wektora przez następny bajt. Po
kodach 3 i 4 występuje bajt zawierający całkowity liczbowy współczynnik
skalowania (od 1 do 255). Jeżeli wysokość symbolu ma określać jego wysokość
całkowitą, a do jego rysowania używany ma być wektor o długości 10, to
można określić skalę jego wysokości za pomocą bajtów 3,10. Wartość
współczynnika skali, w obrębie definicji symbolu, podlega kumulacji. Oznacza
to, że pomnożenie przez 2, a następnie jeszcze przez 6, da w rezultacie
współczynnik skali równy 12. Zwykle, na końcu definicji symbolu, należy

Tworzenie plików definicji symboli | 167

odwrócić skutki wprowadzonych współczynników skalowania, szczególnie w
przypadku definicji symboli podrzędnych oraz symboli czcionek tekstowych.
AutoCAD nie przywraca samoczynnie pierwotnej wartości współczynnika
skali.

Kody 5 i 6: Zapamiętanie/Przywrócenie położenia

Kody 5 wkładają na stos (zapamiętujący) i 6 zdejmują ze stosu (przywracający)
współrzędne aktualnego położenia w trakcie rysowania symbolu, co umożliwia
powrót do tego położenia z dalszego punktu w rysowanym symbolu. Należy
pamiętać o tym, że wszystko co zostało włożone na stos, musi zostać ze stosu
zdjęte. Głębokość stosu pozwala na umieszczenie na nim danych dotyczących
tylko 4 położeń. W przypadku wystąpienia przepełnienia stosu z powodu z
powodu zbyt wielu włożeń na stos lub zbyt wielu zdjęć ze stosu, w momencie
rysowania symbolu pojawi się następujący komunikat.

Stos danych przepełniony dla symbolu nnn
Podobnie próba zdjęcia ze stosu większej ilości danych niż uprzednio na niego
włożono spowoduje, podczas rysowania symbolu, wyświetlenie następującego
komunikatu:

Stos danych niedopełniony dla symbolu nnn

Kod 7: Symbol podrzędny

Kod 7 rysuje numer podsymbolu podany przez następny bajt. Dla fontu
nie-unikodowego bajt występujący po kodzie 7 jest numerem wywoływanego
symbolu, z zakresu od 1 do 255. Dla fontu unikodowego, po kodzie 7 następuje
unikodowy numer symbolu od 1 do 65535. Unikodowe numery symbolu
powinny być liczone jako dwa bajty (szczegółowe informacje o różnicach
pomiędzy fontami unikodowymi i nie-unikodowymi zawiera podrozdział
“Opis czcionek Unicode” na stronie 217). Rysowany jest wtedy oznaczony tym
numerem podsymbol (jego definicja musi znajdować się w tym samym pliku
symboli). Należy pamiętać o tym, że tryb rysowania nie jest zerowany dla
nowego symbolu. Po narysowaniu podsymbolu, następuje powrót do rysowania
aktualnego symbolu.

Kody 8 i 9: Przesunięcia X-Y

Normalnie, bajty określające kreślenie wektorów pozwalają rysować je jedynie
z 16 wcześniej określonymi zwrotami, o długości nie większej niż 15 jednostek.
Ograniczenia te powodują z jednej strony większą efektywność tworzenia
definicji symboli, z drugiej zaś stanowią nie kiedy utrudnienie. Kody 8 i 9
pozwalają rysować niestandardowe wektory przy użyciu przesunięć X-Y. Kod
8 określa przesunięcie X-Y podane przez następne dwa bajty. Po kodzie 8 muszą
występować dwa bajty o postaci:

168 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

8,przesunięcie X,przesunięcie Y

Przesunięcia X-Y muszą zawierać się w przedziale od –128 do +127. Znak +
poprzedzający liczbę określającą przesunięcie jest opcjonalny, a dla poprawienia
czytelności zapisu można stosować nawiasy. Poniższy przykład daje w rezultacie
wektor, który rysuje (lub przesuwa) o 10 jednostek w lewo i jednocześnie 3
jednostki do góry.

8,(-10,3)

Po tych dwóch bajtach określających przesunięcie, następuje powrót do
normalnego trybu określania wektorów.

Kod 9 stosowany jest do rysowania sekwencji niestandardowych wektorów.
Po kodzie tym może występować dowolna ilość par bajtów określających
przesunięcia X-Y. Sekwencja taka kończona jest parą (0,0). W następnym
przykładzie rysowane są trzy niestandardowe wektory, po czym następuje
powrót do normalnego trybu określania wektorów.

9,(3,1),(3,2),(2,-3),(0,0)

Należy pamiętać, aby zawsze kończyć sekwencję par przesunięć X-Y parą (0,0).
Jest to konieczne, by AutoCAD mógł rozpoznać występujące dalej wektory
normalne lub kody specjalne.

Kod 00A: Łuk oktantowy

Kod specjalny 00A (lub 10) wykorzystuje dwa następne bajty do zdefiniowania
łuku. Taki łuk nazywany jest łukiem oktantowym, ponieważ obejmuje on jeden
lub więcej 45-stopniowych oktantów, rozpoczynając się i kończąc na ich
granicach. Oktanty są numerowane w kierunku przeciwnym do ruchu
wskazówek zegara, poczynając od zwrotu odpowiadającego godzinie trzeciej,
co ilustruje poniższy rysunek:

Określenie łuku ma postać

10,promień,(–)0SC

Promień może być dowolną liczbą z zakresu od 1 do 255. Drugi bajt określa
zwrot rysowania łuku (zgodny z ruchem wskazówek zegara jeżeli jego wartość
jest ujemna, a przeciwny jeżeli jest dodatnia), jego oktant początkowy (

Tworzenie plików definicji symboli | 169

przyjmuje wartości od 0 do 7), oraz liczbę obejmowanych oktantów (

przyjmuje wartości od 0 do 7, przy czym 0 oznacza osiem oktantów, czyli
pełny okrąg). Dla poprawy czytelności zapisu można stosować nawiasy. Dla
przykładu, rozważony zostanie następujący fragment definicji symbolu:

...012,10,(1,-032),01E,...

Przykład ten pokazuje rysowanie najpierw wektora o jednostkowej długości
zwróconego w prawo - do góry, następnie łuku o jednostkowym promieniu
rozpoczynającego się od 3-go oktantu i biegnącego zgodnie z ruchem
wskazówek zegara przez 2 oktanty, a wreszcie wektora o jednostkowej długości
zwróconego w prawo - w dół. Przedstawiono to na poniższym rysunku:

dwa oktanty

(90 stopni)

oktant 1

oktant 2

Kod 00B: Łuk ułamkowy

Kod specjalny 00B (11) rysuje łuk, który nie musi się zaczynać ani kończyć na
granicach oktantów. Definicja takiego łuku wykorzystuje pięć bajtów.

11,przesunięcie_pocz,przesuniecie_końc,promień_wys,promień,(-)0SC

przesunięcie_pocz

, oraz

przesuniecie_końc

określają jak daleko od granicy

oktantu zaczyna się i kończy rysowany łuk. Wartość

promień_wys

odpowiada

bardziej znaczącym 8 bitom promienia łuku, będzie ona równa 0 jeśli

promień

nie przekracza 255 jednostek. Dla określenia promienia większego niż 255,
należy pomnożyć wartość

promień_wys

przez 256 i dodać do wartości

promień

Wartość

promień

oraz ostatni bajt definicji mają takie samo znaczenie jak bajty

w definicji łuku oktantowego (kod 00A, opisany powyżej).

Przesunięcie pocz

jest określane przez obliczenie różnicy w stopniach

pomiędzy granicą oktantu początkowego (wielokrotności 45 stopni) i
początkiem łuku. Różnicę tę należy pomnożyć przez 256 i podzielić przez 45.
Jeśli łuk zaczyna się na granicy oktantu, to jego przesunięcie

przesunięcie_pocz

jest równe 0.

przesuniecie_końc

jest obliczane w podobny sposób z tym, że używa się liczby

stopni od ostatnio przeciętej granicy oktantu do końca łuku. Jeśli łuk kończy
się na granicy oktantu, to jego przesunięcie

przesuniecie_końc

jest równe 0.

Na przykład, łuk ułamkowy z punktem początkowym leżącym względem jego
środka pod kątem 55 stopni i z punktem końcowym położonym pod kątem

170 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

95 stopni, którego promień jest równy 3 jednostkom, byłby zakodowany
następująco:

11,(56,28,0,3,012)

A oto wyjaśnienie:

przesuniecie_pocz = 56 ponieważ ((55 - 45) * 256 / 45) = 56
przesuniecie_końc = 28 ponieważ ((95 - 90) * 256 / 45) = 28
promień_wys = 0 ponieważ (promień < 255)
promień = 3
początkowy oktant = 1 ponieważ łuk zaczyna się od oktantu 45 stopni
końcowy oktant = 2 ponieważ łuk kończy się na oktancie 90 stopni

Kody 00C i 00D: Łuki określane za pomocą
wypukłości

Kody specjalne 00C i 00D (12 i 13) pozwalają w inny jeszcze sposób definiować
łukowe segmenty symboli. Są one podobne do kodów 8 i 9, umożliwiając
określanie przesunięć X-Y. Kody 00C i 00D rysują łuki, poprzez dodanie do
wektora przesunięcia współczynnika wypukłości. Kod 00C rysuje pojedynczy
segment łukowy, podczas gdy kod 00D rysuje sekwencję segmentów łukowych
(wielołuki), kończoną przesunięciem (0,0).

Kod 00C musi poprzedzać trzy bajty opisujące łuk:

0C,X-przesuniecie,Y-przesuniecie,wypukłość

Zarówno przesunięcie X oraz Y, jak i wypukłość określająca krzywiznę łuku,
muszą zawierać się w przedziale od –127 do +127. Jeśli liniowy segment
określony przesunięciem ma długość D, a strzałka łuku dla tego segmentu
wynosi H, to wypukłość łuku ma wartość ((2* H / D) * 127). Jest ona liczbą
ujemną, jeżeli kierunek rysowania łuku jest zgodny z ruchem wskazówek
zegara.

Półokrąg ma wypukłość równą 127 (lub –127) i jest on największym łukiem,
który może zostać narysowany jako pojedynczy segment łukowy z
wykorzystaniem tego kodu (dla rysowania większych łuków używa się dwóch,
kolejno po sobie występujących, segmentów łukowych). Dopuszczalna jest
również zerowa wartość wypukłości, która definiuje wtedy segment
prostoliniowy. Należy zwrócić uwagę, że użycie kodu 8 dla narysowania
segmentu prostoliniowego, oszczędza jeden bajt w definicji symbolu.

Tworzenie plików definicji symboli | 171

Po kodzie wielołukowym (00D lub 13) występuje 0 lub więcej trzybajtowych
definicji segmentów łukowych, oraz na zakończenie, przesunięcie (0,0). (Należy
zwrócić uwagę, że po końcowym przesunięciu (0,0) nie jest już podawana
żadna wypukłość). Przykładowo, litera S mogłaby być zdefiniowana następującą
sekwencją:

13,(0,5,127),(0,5,-127),(0,0)

Segmenty o zerowej wypukłości są przydatne do przedzielania łuków
segmentami prostoliniowymi. Jest to bardziej efektywne, niż kończenie
sekwencji segmentów łukowych, wstawianie pojedynczego segmentu
prostoliniowego i ponowne rozpoczynanie nowej sekwencji segmentów
łukowych.

Liczba -128 nie może być używana w żadnej definicji segmentu łukowego.

Kod 00E: Znacznik tekstu o orientacji pionowej

Kod specjalny 00E (14) jest używany tylko w opisach tych zestawów czcionek
tekstowych o podwójnej orientacji, które są wykorzystywane zarówno w
tekstach o orientacji poziomej, jak i orientacji pionowej. Kiedy kod ten pojawia
się w definicji znaku, to wykonanie lub pominięcie następnego kodu zależy
od orientacji tekstu. Jeśli orientacja ta jest pionowa, to następny kod jest
wykonywany; a jeśli jest ona pozioma, to następny kod jest pomijany.

W tekstach zorientowanych poziomo, punktem początkowym każdego znaku
jest lewy koniec linii bazowej. W tekstach zorientowanych pionowo zakłada
się, że punktem początkowym jest środek górnej linii ograniczającej znak. W
punkcie końcowym każdego znaku następuje podniesienie pisaka i
przemieszczenie go do punktu początkowego następnego znaku. Dla tekstów
zorientowanych poziomo jest to przemieszczenie w prawo; dla tekstów
zorientowanych pionowo jest to przemieszczenie w dół. Kod specjalny 00E
(14) jest stosowany przede wszystkim po to, aby pomimo różnych punktów
początkowych i końcowych znaków, można było wykorzystywać tę samą
definicję znaku zarówno w tekstach o orientacji poziomej, jak i orientacji
pionowej. Przykładowo, przedstawiona definicja dużej litery D może być
używana tak dla poziomej, jak i pionowej orientacji tekstu.

*68,22,ucd
2,14,8,(-2, 6),1,030,012,044,016,038,2,010,1,06C,2,050,
14,8,(-4,-3),0

172 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

początek

koniec

początek

poziomo

pionowo

Opis czcionek tekstowych

Zestawy czcionek tekstowych muszą zawierać symbol specjalny o numerze 0,
który podaje informacje o rodzaju definiowanych znaków.

AutoCAD jest dostarczany z wieloma zestawami czcionek tekstowych. Za
pomocą polecenia STYL można czcionki te rozszerzyć, zwęzić lub pochylić,
dostosowując je do własnych potrzeb. Wykorzystując je można wprowadzać
tekst o dowolnej wysokości, pod dowolnym kątem i z orientacją poziomą lub
pionową.

Zestawy czcionek tekstowych programu AutoCAD są plikami definicji symboli,
w których każdy ze znaków numeru symbolu odpowiada odpowiedniemu
kodowi ASCII. Kody ASCII o numerach od 1 do 31 są znakami sterującymi i
tylko jeden z nich jest wykorzystywany w zestawach czcionek tekstowych
programu AutoCAD:

10 (LF)

Znak nowego wiersza (LF) wymusza przeskok o jeden wiersz w dół bez
rysowania. Jest on używany przy powtarzanych poleceniach TEKST dla
umieszczenia kolejnych wierszy tekstu pod pierwszym z nich.

*10,5,lf

2,8,(0,-10),0

Odstęp pomiędzy tymi wierszami można zmieniać poprzez odpowiedni
dobór w definicji symbolu LF wartości przesunięcia w dół.

Zestawy czcionek tekstowych muszą zawierać symbol specjalny o numerze 0,
który podaje informacje o rodzaju definiowanych znaków. Format definicji
tego symbolu jest następujący:

Tworzenie plików definicji symboli | 173

*0,4,nazwa-czcionki
nad,pod,orientacja,0

gdzie

nad

jest liczbą określającą wartość wystawania dużych liter powyżej linii

bazowej, a

pod

jest liczbą określającą wartość wystawania małych litery (np.

f, g czy y) poniżej linii bazowej. Pojęcie linii bazowej odpowiada linii na
papierze do pisania. Powyższe wartości definiują podstawowy rozmiar znaku
i są wykorzystywane jako współczynniki skali dla wysokości określanej w
poleceniu TEKST.

Bajt

orientacja

powinien być równy 0 dla zestawu czcionek o orientacji tylko

poziomej, oraz równy 2 dla zestawu o orientacji podwójnej (poziomej lub
pionowej). Specjalny kod polecenia 00E (14) jest honorowany tylko kiedy
ustawienie

orientacja

wynosi 2.

Standardowe zestawy czcionek programu AutoCAD zawierają kilka
dodatkowych znaków wymaganych przy wymiarowaniu w AutoCAD.

%%d

Symbol stopnia ()

%%p

Symbol tolerancji plus/minus ( )

%%c

Symbol średnicy okręgu

Sposób wykorzystania tych znaków oraz znaków sterujących %% nnn opisano
przy omawianiu polecenia TEKST w dokumentacji Opis poleceń.

UWAGA AutoCAD rysuje znaki tekstowe odwołując się do ich kodów ASCII (numerów
symboli), a nie do ich nazw. Dla zaoszczędzenia pamięci, należy nazwę symbolu w każdej
definicji pisać małymi literami, jak to pokazano w poniższym przykładzie. (Nazwy
zawierające małe litery nie są zapisywane w pamięci).

*65,11,uca
024,043,04d,02c,2,047,1,040,2,02e,0

Ponieważ nazwa symbolu

uca

zawiera małe litery, więc AutoCAD nie zapisuje

tej nazwy w pamięci. Jednak może być ona wykorzystana jako odnośnik
podczas edycji pliku definicji czcionek. W tym przykładzie,

uca

oznacza wielką

literę (ang.uppercase) A.

Pliki przykładowe

Ten podrozdział zawiera przykładowe pliki, które pomogą rozszerzyć zbiór
czcionek dostarczony z programem AutoCAD.

Rozszerzona czcionka Simplex Roman

174 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

;;
;; Permission to use, copy, modify, and distribute this software for
;; any purpose and without fee is hereby granted, provided that the
;; above copyright notice appears in all copies and that the
restricted
;; rights notice below appear in all supporting documentation.
;;
;; Use, duplication, or disclosure by the U.S. Government is subject
;; to restrictions set forth in FAR 52.227-19 (Commercial Computer
;; Software - Restricted Rights) and DFAR 252.227-7013(c)(1)(ii)
;; (Rights in Technical Data and Computer Software), as applicable.
;;
*UNIFONT,6,ROMANS Copyright 1997 by Autodesk, Inc.
21,7,2,0,0,0
*0000A,9,lf
2,8,(0,-34),14,8,(30,34),0
*00020,9,spc
2,8,(21,0),14,8,(-21,-30),0
*00021,30,kexc
2,14,8,(-5,-21),14,5,8,(5,21),1,0EC,2,05C,1,01A,01E,012,016,2,
8,(5,-2),14,6,14,8,(5,-9),0
*00022,41,kdblqt
2,14,8,(-8,-25),14,5,8,(6,24),1,01A,016,012,01E,02C,02B,01A,2,
8,(8,5),1,01A,016,012,01E,02C,02B,01A,2,8,(4,-19),14,6,
14,8,(8,-9),0
*00023,57,kns
2,14,3,2,14,8,(-21,-50),14,4,2,14,5,8,(11,25),1,8,(-7,-32),2,
8,(13,32),1,8,(-7,-32),2,8,(-6,19),1,0E0,2,8,(-15,-6),1,0E0,2,
8,(4,-6),14,6,14,3,2,14,8,(21,-32),14,4,2,0
*00024,67,kds
2,14,8,(-10,-25),14,5,8,(8,25),1,8,(0,-29),2,8,(4,29),1,
8,(0,-29),2,8,(5,22),1,026,8,(-3,1),048,8,(-3,-1),02A,02C,02D,
01E,02F,8,(6,-2),02F,01E,02D,03C,02A,8,(-3,-1),048,8,(-3,1),026,
2,8,(17,-3),14,6,14,8,(10,-13),0
*00025,64,kpc
2,14,8,(-12,-21),14,5,8,(21,21),1,8,(-18,-21),2,8,(5,21),1,02E,
02C,02B,029,028,026,024,023,021,020,02F,8,(3,-1),030,8,(3,1),021,
2,8,(-4,-14),1,029,02B,02C,02E,020,021,023,024,026,028,2,
8,(7,-7),14,6,14,8,(12,-9),0
*00026,67,kand
2,14,8,(-13,-21),14,5,8,(23,12),1,014,016,018,01A,02B,8,(-2,-5),
8,(-2,-3),02A,029,048,027,016,025,024,023,012,8,(7,4),012,023,
024,025,027,029,02B,02C,8,(1,-3),8,(2,-3),8,(5,-7),02E,02F,020,
012,014,2,8,(3,-2),14,6,14,8,(13,-9),0
*00027,29,kapos
2,14,8,(-5,-25),14,5,8,(6,24),1,01A,016,012,01E,02C,02B,01A,2,
8,(6,-19),14,6,14,8,(5,-9),0
*00028,39,klp
2,14,8,(-7,-25),14,5,8,(11,25),1,02A,8,(-2,-3),04B,8,(-1,-5),04C,
8,(1,-5),04D,8,(2,-3),02E,2,8,(3,7),14,6,14,8,(7,-16),0
*00029,39,krp
2,14,8,(-7,-25),14,5,8,(3,25),1,02E,8,(2,-3),04D,8,(1,-5),04C,
8,(-1,-5),04B,8,(-2,-3),02A,2,8,(11,7),14,6,14,8,(7,-16),0
*0002A,37,kas
2,14,8,(-8,-21),14,5,8,(8,21),1,0CC,2,8,(-5,9),1,8,(10,-6),2,064,
1,8,(-10,-6),2,8,(13,-12),14,6,14,8,(8,-9),0

Tworzenie plików definicji symboli | 175

*0002B,31,kpls
2,14,8,(-13,-18),14,5,8,(13,18),1,8,(0,-18),2,096,1,8,(18,0),2,
8,(4,-9),14,6,14,8,(13,-9),0
*0002C,29,kcma
2,14,8,(-5,-2),14,5,8,(6,1),1,01A,016,012,01E,02C,02B,01A,2,
8,(6,4),14,6,14,8,(5,-13),0
*0002D,25,ksub
2,14,8,(-13,-9),14,5,8,(4,9),1,8,(18,0),2,8,(4,-9),14,6,
14,8,(13,-9),0
*0002E,26,kper
2,14,8,(-5,-2),14,5,8,(5,2),1,01A,01E,012,016,2,8,(5,-2),14,6,
14,8,(5,-9),0
*0002F,25,kdiv
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(20,25),1,8,(-18,-32),2,8,(20,7),14,6,
14,8,(11,-16),0
*00030,62,n0
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(9,21),1,8,(-3,-1),8,(-2,-3),8,(-1,-5),
03C,8,(1,-5),8,(2,-3),8,(3,-1),020,8,(3,1),8,(2,3),8,(1,5),034,
8,(-1,5),8,(-2,3),8,(-3,1),028,2,8,(11,-21),14,6,14,8,(10,-9),0
*00031,27,n1
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(6,17),1,021,032,8,(0,-21),2,8,(9,0),
14,6,14,8,(10,-9),0
*00032,37,n2
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(4,16),1,014,023,012,021,040,02F,01E,02D,
02C,02B,8,(-2,-3),0AA,0E0,2,8,(3,0),14,6,14,8,(10,-9),0
*00033,46,n3
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(5,21),1,0B0,8,(-6,-8),030,02F,01E,
8,(1,-3),02C,8,(-1,-3),02A,8,(-3,-1),038,8,(-3,1),016,025,2,
8,(17,-4),14,6,14,8,(10,-9),0
*00034,34,n4
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(13,21),1,8,(-10,-14),0F0,2,8,(-5,14),1,
8,(0,-21),2,8,(7,0),14,6,14,8,(10,-9),0
*00035,52,n5
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(15,21),1,0A8,8,(-1,-9),012,8,(3,1),030,
8,(3,-1),02E,8,(1,-3),02C,8,(-1,-3),02A,8,(-3,-1),038,8,(-3,1),
016,025,2,8,(17,-4),14,6,14,8,(10,-9),0
*00036,68,n6
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(16,18),1,025,8,(-3,1),028,8,(-3,-1),
8,(-2,-3),8,(-1,-5),05C,8,(1,-4),02E,8,(3,-1),010,8,(3,1),022,
8,(1,3),014,8,(-1,3),026,8,(-3,1),018,8,(-3,-1),02A,8,(-1,-3),2,
8,(16,-7),14,6,14,8,(10,-9),0
*00037,31,n7
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(17,21),1,8,(-10,-21),2,8,(-4,21),1,0E0,
2,8,(3,-21),14,6,14,8,(10,-9),0
*00038,66,n8
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(8,21),1,8,(-3,-1),02B,02C,02D,02F,
8,(4,-1),8,(3,-1),02E,02D,03C,02B,01A,8,(-3,-1),048,8,(-3,1),016,
025,034,023,022,8,(3,1),8,(4,1),021,023,024,025,8,(-3,1),048,2,
8,(12,-21),14,6,14,8,(10,-9),0
*00039,68,n9
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(16,14),1,8,(-1,-3),02A,8,(-3,-1),018,
8,(-3,1),026,8,(-1,3),014,8,(1,3),022,8,(3,1),010,8,(3,-1),02E,
8,(1,-4),05C,8,(-1,-5),8,(-2,-3),8,(-3,-1),028,8,(-3,1),025,2,
8,(16,-3),14,6,14,8,(10,-9),0
*0003A,33,kcol
2,14,8,(-5,-14),14,5,8,(5,14),1,01A,01E,012,016,2,0CC,1,01A,01E,

176 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

012,016,2,8,(5,-2),14,6,14,8,(5,-9),0
*0003B,38,ksmc
2,14,8,(-5,-14),14,5,8,(5,14),1,01A,01E,012,016,2,8,(1,-13),1,
01A,016,012,01E,02C,02B,01A,2,8,(6,4),14,6,14,8,(5,-13),0
*0003C,28,klt
2,14,8,(-12,-18),14,5,8,(20,18),1,8,(-16,-9),8,(16,-9),2,8,(4,0),
14,6,14,8,(12,-9),0
*0003D,33,keq
2,14,8,(-13,-12),14,5,8,(4,12),1,8,(18,0),2,8,(-18,-6),1,
8,(18,0),2,8,(4,-6),14,6,14,8,(13,-9),0
*0003E,28,kgt
2,14,8,(-12,-18),14,5,8,(4,18),1,8,(16,-9),8,(-16,-9),2,8,(20,0),
14,6,14,8,(12,-9),0
*0003F,42,kqm
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(3,16),1,014,023,012,021,040,02F,01E,02D,
02C,02B,01A,049,03C,2,05C,1,01A,01E,012,016,2,8,(9,-2),14,6,
14,8,(9,-9),0
*00040,93,kea
2,14,3,2,14,8,(-27,-42),14,4,2,14,5,8,(18,13),1,025,027,038,029,
01A,02B,03C,02D,01E,02F,030,021,023,2,084,1,0AC,01E,020,022,
8,(1,3),024,8,(-1,3),025,026,027,8,(-3,1),038,8,(-3,-1),029,02A,
02B,8,(-1,-3),03C,8,(1,-3),02D,02E,02F,8,(3,-1),030,8,(3,1),021,
012,2,8,(6,-3),14,6,14,3,2,14,8,(27,-18),14,4,2,0
*00041,39,uca
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(9,21),1,8,(-8,-21),2,8,(8,21),1,
8,(8,-21),2,8,(-13,7),1,0A0,2,8,(4,-7),14,6,14,8,(9,-9),0
*00042,70,ucb
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(0,21),1,090,8,(3,-1),01E,02D,02C,02B,01A,8,(-3,-1),2,098,1,
090,8,(3,-1),01E,02D,03C,02B,01A,8,(-3,-1),098,2,8,(17,0),14,6,
14,3,2,14,8,(21,-18),14,4,2,0
*00043,55,ucc
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,8,(18,16),1,025,026,027,048,
029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,2,
8,(3,-5),14,6,14,3,2,14,8,(21,-18),14,4,2,0
*00044,61,ucd
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(0,21),1,070,8,(3,-1),02E,02D,8,(1,-3),05C,8,(-1,-3),02B,02A,
8,(-3,-1),078,2,8,(17,0),14,6,14,3,2,14,8,(21,-18),14,4,2,0
*00045,55,uce
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(0,21),1,0D0,2,8,(-13,-10),1,080,2,8,(-8,-11),1,0D0,2,8,(2,0),
14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*00046,37,ucf
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,8,(0,21),1,0D0,2,
8,(-13,-10),1,080,2,8,(6,-11),14,6,14,8,(9,-9),0
*00047,60,ucg
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,8,(18,16),1,025,026,027,048,
029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,
034,2,058,1,050,2,8,(3,-8),14,6,14,3,2,14,8,(21,-18),14,4,2,0
*00048,39,uch
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,8,(14,21),1,
8,(0,-21),2,8,(-14,11),1,0E0,2,8,(4,-11),14,6,14,8,(11,-9),0
*00049,25,uci
2,14,8,(-4,-21),14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,8,(4,0),14,6,
14,8,(4,-9),0

Tworzenie plików definicji symboli | 177

*0004A,37,ucj
2,14,8,(-8,-21),14,5,8,(12,21),1,8,(0,-16),8,(-1,-3),01A,029,028,
027,016,8,(-1,3),024,2,8,(14,-7),14,6,14,8,(8,-9),0
*0004B,49,uck
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(14,21),1,0EA,2,052,1,8,(9,-12),2,8,(3,0),14,6,14,3,2,
14,8,(21,-18),14,4,2,0
*0004C,43,ucl
2,14,3,2,14,8,(-17,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(0,0),1,0C0,2,8,(1,0),14,6,14,3,2,14,8,(17,-18),14,4,2,0
*0004D,49,ucm
2,14,8,(-12,-21),14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,8,(0,21),1,
8,(8,-21),2,8,(8,21),1,8,(-8,-21),2,8,(8,21),1,8,(0,-21),2,
8,(4,0),14,6,14,8,(12,-9),0
*0004E,41,ucn
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,8,(0,21),1,
8,(14,-21),2,8,(0,21),1,8,(0,-21),2,8,(4,0),14,6,14,8,(11,-9),0
*0004F,50,uco
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(9,21),1,029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,
8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,8,(1,3),054,8,(-1,3),025,
026,027,048,2,8,(13,-21),14,6,14,8,(11,-9),0
*00050,55,ucp
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(0,21),1,090,8,(3,-1),01E,02D,03C,02B,01A,8,(-3,-1),098,2,
8,(17,-10),14,6,14,3,2,14,8,(21,-18),14,4,2,0
*00051,56,ucq
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(9,21),1,029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,
8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,8,(1,3),054,8,(-1,3),025,
026,027,048,2,8,(3,-17),1,06E,2,8,(4,2),14,6,14,8,(11,-11),0
*00052,61,ucr
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(0,21),1,090,8,(3,-1),01E,02D,02C,02B,01A,8,(-3,-1),098,2,070,
1,8,(7,-11),2,8,(3,0),14,6,14,3,2,14,8,(21,-18),14,4,2,0
*00053,51,ucs
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(17,18),1,026,8,(-3,1),048,8,(-3,-1),02A,
02C,02D,01E,02F,8,(6,-2),02F,01E,02D,03C,02A,8,(-3,-1),048,
8,(-3,1),026,2,8,(17,-3),14,6,14,8,(10,-9),0
*00054,31,uct
2,14,8,(-8,-21),14,5,8,(8,21),1,8,(0,-21),2,8,(-7,21),1,0E0,2,
8,(1,-21),14,6,14,8,(8,-9),0
*00055,39,ucu
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(4,21),1,0FC,8,(1,-3),02E,8,(3,-1),020,
8,(3,1),022,8,(1,3),0F4,2,8,(4,-21),14,6,14,8,(11,-9),0
*00056,33,ucv
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(1,21),1,8,(8,-21),2,8,(8,21),1,
8,(-8,-21),2,8,(9,0),14,6,14,8,(9,-9),0
*00057,49,ucw
2,14,8,(-12,-21),14,5,8,(2,21),1,8,(5,-21),2,8,(5,21),1,
8,(-5,-21),2,8,(5,21),1,8,(5,-21),2,8,(5,21),1,8,(-5,-21),2,
8,(7,0),14,6,14,8,(12,-9),0
*00058,33,ucx
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(3,21),1,8,(14,-21),2,8,(0,21),1,
8,(-14,-21),2,8,(17,0),14,6,14,8,(10,-9),0
*00059,34,ucy
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(1,21),1,8,(8,-10),0BC,2,8,(8,21),1,
8,(-8,-10),2,8,(9,-11),14,6,14,8,(9,-9),0

178 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

*0005A,37,ucz
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(17,21),1,8,(-14,-21),2,8,(0,21),1,0E0,2,
8,(-14,-21),1,0E0,2,8,(3,0),14,6,14,8,(10,-9),0
*0005B,37,klb
2,14,8,(-7,-25),14,5,8,(4,25),1,8,(0,-32),2,8,(0,32),1,070,2,
8,(-7,-32),1,070,2,8,(3,7),14,6,14,8,(7,-16),0
*0005C,25,kbkslsh
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(2,25),1,8,(18,-32),2,8,(2,7),14,6,
14,8,(11,-16),0
*0005D,37,krb
2,14,8,(-7,-25),14,5,8,(9,25),1,8,(0,-32),2,8,(-7,32),1,070,2,
8,(-7,-32),1,070,2,8,(4,7),14,6,14,8,(7,-16),0
*0005E,28,kcaret
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(3,20),1,8,(8,5),8,(8,-5),2,8,(3,-20),
14,6,14,8,(11,-9),0
*0005F,21,kundrl
2,14,8,(-12,-14),14,5,02E,1,8,(20,0),2,022,14,6,14,8,(12,-11),0
*00060,29,krvap
2,14,8,(-5,-25),14,5,8,(4,24),1,01E,012,016,01A,02C,02D,01E,2,
8,(6,-19),14,6,14,8,(5,-9),0
*00061,55,lca
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(15,14),1,0EC,2,0B4,1,026,
027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,
8,(4,-3),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*00062,57,lcb
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,0B4,1,
022,021,030,02F,02E,8,(1,-3),02C,8,(-1,-3),02A,029,038,027,026,2,
8,(15,-3),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*00063,39,lcc
2,14,8,(-9,-14),14,5,8,(15,11),1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),
02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(3,-3),14,6,14,8,(9,-9),0
*00064,57,lcd
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(15,21),1,8,(0,-21),2,0B4,
1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,
2,8,(4,-3),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*00065,42,lce
2,14,8,(-9,-14),14,5,8,(3,8),1,0C0,024,025,016,027,038,029,02A,
8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(3,-3),14,6,
14,8,(9,-9),0
*00066,36,lcf
2,14,8,(-6,-21),14,5,8,(10,21),1,028,029,8,(-1,-3),8,(0,-17),2,
8,(-3,14),1,070,2,8,(3,-14),14,6,14,8,(6,-9),0
*00067,66,lcg
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(15,14),1,8,(0,-16),
8,(-1,-3),01A,029,038,027,2,8,(9,17),1,026,027,038,029,02A,
8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,14,3,
2,14,8,(19,-32),14,4,2,0
*00068,48,lch
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,0A4,1,
032,021,030,02F,8,(1,-3),0AC,2,8,(4,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),
14,4,2,0
*00069,32,lci
2,14,8,(-4,-21),14,5,8,(3,20),1,01E,012,016,01A,2,8,(1,-7),1,0DC,
2,8,(4,0),14,6,14,8,(4,-9),0
*0006A,39,lcj
2,14,8,(-5,-21),14,5,8,(5,20),1,01E,012,016,01A,2,8,(1,-7),1,

Tworzenie plików definicji symboli | 179

8,(0,-16),8,(-1,-3),029,028,2,8,(9,7),14,6,14,8,(5,-16),0
*0006B,49,lck
2,14,3,2,14,8,(-17,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(10,14),1,0AA,2,042,1,8,(7,-8),2,8,(2,0),14,6,14,3,2,
14,8,(17,-18),14,4,2,0
*0006C,25,lcl
2,14,8,(-4,-21),14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,8,(4,0),14,6,
14,8,(4,-9),0
*0006D,45,lcm
2,14,8,(-15,-14),14,5,8,(4,14),1,0EC,2,0A4,1,032,021,030,02F,
8,(1,-3),0AC,2,0A4,1,032,021,030,02F,8,(1,-3),0AC,2,8,(4,0),14,6,
14,8,(15,-9),0
*0006E,46,lcn
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(4,14),1,0EC,2,0A4,1,032,
021,030,02F,8,(1,-3),0AC,2,8,(4,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),
14,4,2,0
*0006F,58,lco
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(8,14),1,029,02A,8,(-1,-3),
02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,8,(1,3),024,8,(-1,3),026,027,
038,2,8,(11,-14),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*00070,59,lcp
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(4,14),1,8,(0,-21),2,
8,(0,18),1,022,021,030,02F,02E,8,(1,-3),02C,8,(-1,-3),02A,029,
038,027,026,2,8,(15,-3),14,6,14,3,2,14,8,(19,-32),14,4,2,0
*00071,59,lcq
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(15,14),1,8,(0,-21),2,
8,(0,18),1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,
030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,14,3,2,14,8,(19,-32),14,4,2,0
*00072,44,lcr
2,14,3,2,14,8,(-13,-28),14,4,2,14,5,8,(4,14),1,0EC,2,084,1,
8,(1,3),022,021,030,2,8,(1,-14),14,6,14,3,2,14,8,(13,-18),14,4,2,
0
*00073,60,lcs
2,14,3,2,14,8,(-17,-28),14,4,2,14,5,8,(14,11),1,025,8,(-3,1),038,
8,(-3,-1),02B,02D,02F,8,(5,-1),02F,02D,01C,02B,8,(-3,-1),038,
8,(-3,1),025,2,8,(14,-3),14,6,14,3,2,14,8,(17,-18),14,4,2,0
*00074,36,lct
2,14,8,(-6,-21),14,5,8,(5,21),1,8,(0,-17),8,(1,-3),02F,020,2,
8,(-8,14),1,070,2,8,(3,-14),14,6,14,8,(6,-9),0
*00075,46,lcu
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(4,14),1,0AC,8,(1,-3),02F,
030,021,032,2,0A4,1,0EC,2,8,(4,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,
2,0
*00076,33,lcv
2,14,8,(-8,-14),14,5,8,(2,14),1,8,(6,-14),2,8,(6,14),1,
8,(-6,-14),2,8,(8,0),14,6,14,8,(8,-9),0
*00077,49,lcw
2,14,8,(-11,-14),14,5,8,(3,14),1,8,(4,-14),2,8,(4,14),1,
8,(-4,-14),2,8,(4,14),1,8,(4,-14),2,8,(4,14),1,8,(-4,-14),2,
8,(7,0),14,6,14,8,(11,-9),0
*00078,43,lcx
2,14,3,2,14,8,(-17,-28),14,4,2,14,5,8,(3,14),1,8,(11,-14),2,0E4,
1,8,(-11,-14),2,8,(14,0),14,6,14,3,2,14,8,(17,-18),14,4,2,0
*00079,37,lcy
2,14,8,(-8,-14),14,5,8,(2,14),1,8,(6,-14),2,8,(6,14),1,
8,(-6,-14),04B,02A,029,018,2,8,(15,7),14,6,14,8,(8,-16),0

180 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

*0007A,47,lcz
2,14,3,2,14,8,(-17,-28),14,4,2,14,5,8,(14,14),1,8,(-11,-14),2,
0E4,1,0B0,2,8,(-11,-14),1,0B0,2,8,(3,0),14,6,14,3,2,
14,8,(17,-18),14,4,2,0
*0007B,54,klbr
2,14,3,2,14,8,(-13,-50),14,4,2,14,5,8,(9,25),1,029,01A,02B,02C,
02D,01E,02D,02C,02A,029,02F,02E,02C,02B,01A,02B,02C,02D,01E,02F,
2,8,(5,7),14,6,14,3,2,14,8,(13,-32),14,4,2,0
*0007C,25,kvbar
2,14,8,(-4,-25),14,5,8,(4,25),1,8,(0,-32),2,8,(4,7),14,6,
14,8,(4,-16),0
*0007D,54,krbr
2,14,3,2,14,8,(-15,-50),14,4,2,14,5,8,(5,25),1,02F,01E,02D,02C,
02B,01A,02B,02C,02E,02F,029,02A,02C,02D,01E,02D,02C,02B,01A,029,
2,8,(9,7),14,6,14,3,2,14,8,(15,-32),14,4,2,0
*0007E,37,ktlde
2,14,8,(-13,-14),14,5,8,(4,6),1,024,8,(1,3),021,020,02F,8,(4,-3),
02F,020,021,023,024,2,8,(4,-12),14,6,14,8,(13,-9),0
*00080,4,keuroRef
7,020AC,0
*000A0,9,spc
2,8,(21,0),14,8,(-21,-30),0
*000A1,28,kiexc
2,14,8,(-5,-21),14,5,050,1,0E4,2,054,1,012,016,01A,01E,2,
8,(8,-19),14,6,14,8,(5,-9),0
*000A2,43,kcent
2,14,8,(-9,-17),14,5,03E,1,8,(12,20),2,06C,1,026,027,038,029,02A,
8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(3,-3),14,6,
14,8,(9,-9),0
*000A3,37,kpound
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(12,18),1,025,027,029,02B,0FC,03A,0E0,2,
8,(-8,10),1,068,014,060,2,8,(9,-11),14,6,14,8,(10,-9),0
*000A5,44,kyen
2,14,8,(-12,-21),14,5,8,(1,21),1,8,(8,-10),0BC,2,8,(8,21),1,
8,(-8,-10),2,078,1,0E0,2,8,(-14,-3),1,0E0,2,8,(6,-8),14,6,
14,8,(12,-9),0
*000A7,78,kpar
2,14,8,(-10,-25),14,5,060,1,012,016,01A,01C,02D,01E,02F,020,021,
012,023,014,025,016,8,(-8,4),016,025,014,023,012,021,010,
8,(8,-4),2,094,028,1,01A,01E,012,014,025,016,027,028,029,01A,02B,
01C,02D,01E,8,(8,-4),01E,02D,01C,02B,01A,029,018,8,(-8,4),2,
8,(16,-9),14,6,14,8,(10,-13),0
*000AA,51,lcau
2,14,8,-7,-21,14,5,8,4,14,3,2,1,0A0,2,054,1,02A,029,028,027,016,
8,-1,3,024,8,1,3,012,021,020,02F,02E,2,034,1,0CC,2,4,2,8,4,-15,
14,6,14,8,7,-9,0
*000AB,25,kfrew
2,14,8,(-9,-14),14,5,0A0,1,076,072,2,050,1,07A,07E,2,030,14,6,
14,8,(9,-9),0
*000B0,25,kdeg
2,14,8,(-3,-21),14,5,8,(1,19),1,10,(2,64),2,8,(8,-19),14,6,
14,8,(3,-9),0
*000B1,39,kpls-min
2,14,8,(-13,-21),14,5,8,(13,21),1,8,(0,-18),2,096,1,8,(18,0),2,
8,(-18,-11),1,8,(18,0),2,8,(4,-1),14,6,14,8,(13,-9),0
*000B5,48,kmicro

Tworzenie plików definicji symboli | 181

2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,07C,1,022,8,(3,19),0AC,
8,(1,-3),02F,030,021,032,2,0A4,1,0EC,2,8,(4,0),14,6,14,3,2,
14,8,(19,-32),14,4,2,0
*000BA,56,lcou
2,14,8,-7,-21,14,5,8,4,14,3,2,1,0A0,2,8,-4,14,1,028,029,01A,8,-1,
-3,02C,8,1,-3,01E,02F,020,021,012,8,1,3,024,8,-1,3,016,027,2,4,2,
8,6,-21,14,6,14,8,7,-9,0
*000BB,25,kffrw
2,14,8,(-9,-14),14,5,030,1,072,076,2,050,1,07E,07A,2,0A0,14,6,
14,8,(9,-9),0
*000BC,43,kquart
2,14,8,(-14,-25),14,5,8,(4,21),1,021,022,0EC,2,8,(-2,-14),1,
8,(16,29),2,8,(2,-23),1,0A8,8,(7,9),0EC,2,8,(7,3),14,6,
14,8,(14,-13),0
*000BD,50,khalf
2,14,8,(-14,-25),14,5,8,(4,21),1,021,022,0EC,2,8,(-2,-14),1,
8,(16,29),2,8,(-6,-18),1,014,023,021,020,02F,02D,01C,02B,
8,(-7,-8),080,2,8,(4,3),14,6,14,8,(14,-13),0
*000BF,47,kiqm
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(13,4),1,016,012,01E,01C,02B,01A,029,038,
8,(-3,1),025,024,023,012,021,022,034,2,054,1,012,016,01A,01E,2,
8,(8,-19),14,6,14,8,(9,-9),0
*000C0,43,uc^
2,14,8,(-9,-25),14,5,8,(9,23),1,047,2,04E,1,8,(-8,-21),2,
8,(8,21),1,8,(8,-21),2,8,(-13,7),1,0A0,2,8,(4,-7),14,6,
14,8,(9,-9),0
*000C1,43,uc^
2,14,8,(-9,-25),14,5,8,(9,23),1,041,2,04A,1,8,(-8,-21),2,
8,(8,21),1,8,(8,-21),2,8,(-13,7),1,0A0,2,8,(4,-7),14,6,
14,8,(9,-9),0
*000C2,44,uc
2,14,8,(-9,-25),14,5,8,(5,23),1,041,04F,2,049,1,8,(-8,-21),2,
8,(8,21),1,8,(8,-21),2,8,(-13,7),1,0A0,2,8,(4,-7),14,6,
14,8,(9,-9),0
*000C3,55,uc^
2,14,8,(-9,-25),14,5,8,(4,22),5,1,023,10,(2,-50),01E,10,(2,82),
023,2,6,8,(5,-1),1,8,(-8,-21),2,8,(8,21),1,8,(8,-21),2,8,(-13,7),
1,0A0,2,8,(4,-7),14,6,14,8,(9,-9),0
*000C4,53,uc„
2,14,8,(-9,-25),14,5,8,(4,24),1,01E,012,016,01A,2,080,1,01E,012,
016,01A,2,03A,1,8,(-8,-21),2,8,(8,21),1,8,(8,-21),2,8,(-13,7),1,
0A0,2,8,(4,-7),14,6,14,8,(9,-9),0
*000C5,45,uc^
2,14,8,(-9,-25),14,5,8,(7,23),1,10,(2,64),2,02E,1,8,(-8,-21),2,
8,(8,21),1,8,(8,-21),2,8,(-13,7),1,0A0,2,8,(4,-7),14,6,
14,8,(9,-9),0
*000C6,45,uc^
2,14,8,(-9,-21),14,5,010,1,8,(8,21),8,(0,-21),080,2,8,(-8,7),1,
058,2,8,(5,4),1,050,2,8,(-5,10),1,080,2,8,(2,-21),14,6,
14,8,(9,-9),0
*000C7,65,uc‡
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,8,(18,16),1,025,026,027,048,
029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,2,
8,(-9,-11),1,01E,030,012,024,016,028,034,2,0A0,14,6,14,3,2,
14,8,(21,-32),14,4,2,0
*000C8,53,uc^

182 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

2,14,3,2,14,8,(-19,-50),14,4,2,14,5,8,(6,25),1,8,(9,-4),2,
8,(2,-2),1,0D8,8,(0,-19),0D0,2,8,(-13,10),1,080,2,8,(7,-10),14,6,
14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000C9,53,uc^
2,14,3,2,14,8,(-19,-50),14,4,2,14,5,8,(6,21),1,8,(9,4),2,
8,(2,-6),1,0D8,8,(0,-19),0D0,2,8,(-13,10),1,080,2,8,(7,-10),14,6,
14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000CA,53,uc^
2,14,3,2,14,8,(-19,-50),14,4,2,14,5,8,(6,23),1,041,010,04F,2,
8,(2,-2),1,0D8,8,(0,-21),0D0,2,8,(-13,11),1,080,2,8,(7,-11),14,6,
14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000CB,61,uc^
2,14,3,2,14,8,(-19,-50),14,4,2,14,5,8,(6,24),1,01E,012,016,01A,2,
070,1,01E,012,016,01A,2,8,(4,-3),1,0D8,8,(0,-21),0D0,2,
8,(-13,11),1,080,2,8,(7,-11),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000CC,29,uc^
2,14,8,(-4,-25),14,5,8,(4,23),1,026,2,04D,1,8,(0,-21),2,8,(4,0),
14,6,14,8,(4,-9),0
*000CD,29,uc^
2,14,8,(-4,-25),14,5,8,(4,23),1,022,2,04B,1,8,(0,-21),2,8,(4,0),
14,6,14,8,(4,-9),0
*000CE,30,uc^
2,14,8,(-4,-25),14,5,8,(2,23),1,022,02E,2,02A,1,8,(0,-21),2,
8,(4,0),14,6,14,8,(4,-9),0
*000CF,41,uc^
2,14,8,(-4,-25),14,5,8,(1,24),1,01E,012,016,01A,2,040,1,01E,012,
016,01A,2,8,(-1,-3),1,8,(0,-21),2,8,(4,0),14,6,14,8,(4,-9),0
*000D1,41,uc
2,14,8,(-11,-25),14,5,040,1,8,(0,19),8,(14,-19),8,(0,19),2,
8,(-13,3),1,032,010,8,(4,-3),010,032,2,8,(5,-25),14,6,
14,8,(11,-9),0
*000D2,44,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(6,25),1,08F,2,8,(-6,-2),1,029,02A,04B,
05C,04D,02E,02F,040,021,022,043,054,045,026,027,048,2,8,(13,-19),
14,6,14,8,(11,-9),0
*000D3,42,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(6,21),1,081,2,06A,1,029,02A,04B,05C,04D,
02E,02F,040,021,022,043,054,045,026,027,048,2,8,(13,-19),14,6,
14,8,(11,-9),0
*000D4,57,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(6,23),1,041,04F,2,8,(-6,-2),1,029,02A,
02B,8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,8,(1,3),
054,8,(-1,3),025,026,027,048,2,8,(13,-21),14,6,14,8,(11,-9),0
*000D5,66,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(6,22),5,1,023,10,(2,-50),01E,10,(2,82),
023,2,6,8,(3,-1),1,029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),02D,02E,
02F,040,021,022,023,8,(1,3),054,8,(-1,3),025,026,027,048,2,
8,(13,-21),14,6,14,8,(11,-9),0
*000D6,66,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(6,24),1,01E,012,016,01A,2,080,1,01E,012,
016,01A,2,8,(-5,-3),1,029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),02D,02E,
02F,040,021,022,023,8,(1,3),054,8,(-1,3),025,026,027,048,2,
8,(13,-21),14,6,14,8,(11,-9),0
*000D8,54,uc›
2,14,8,(-11,-21),8,(9,21),1,029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),
02D,02E,02F,040,021,022,023,8,(1,3),054,8,(-1,3),025,026,027,048,

Tworzenie plików definicji symboli | 183

2,8,(-6,-21),1,8,(16,21),2,8,(3,-21),14,8,(-11,-9),0
*000D9,43,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(15,21),1,087,2,06B,1,0DC,8,(1,-3),02E,
8,(3,-1),020,8,(3,1),022,8,(1,3),0D4,2,8,(4,-19),14,6,
14,8,(11,-9),0
*000DA,45,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(15,25),1,089,2,8,(-3,-2),1,0DC,8,(1,-3),
02E,8,(3,-1),020,8,(3,1),022,8,(1,3),0D4,2,8,(4,-19),14,6,
14,8,(11,-9),0
*000DB,46,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(15,23),1,047,049,2,8,(-3,-2),1,0FC,
8,(1,-3),02E,8,(3,-1),020,8,(3,1),022,8,(1,3),0F4,2,8,(4,-21),
14,6,14,8,(11,-9),0
*000DC,55,uc^
2,14,8,(-11,-25),14,5,8,(14,24),1,01E,012,016,01A,2,088,1,01E,
012,016,01A,2,8,(-2,-3),1,0FC,8,(1,-3),02E,8,(3,-1),020,8,(3,1),
022,8,(1,3),0F4,2,8,(4,-21),14,6,14,8,(11,-9),0
*000DD,38,uc^
2,14,8,(-9,-25),14,5,8,(13,25),1,089,2,049,1,8,(8,-9),0AC,2,
8,(8,19),1,8,(-8,-9),2,8,(9,-10),14,6,14,8,(9,-9),0
*000DF,53,kgers
2,14,8,(-9,-21),14,5,030,1,012,8,(0,16),023,012,021,020,02F,01E,
02D,02C,02B,01A,029,028,2,020,1,8,(3,-1),01E,02D,03C,02B,01A,029,
028,027,016,012,01E,2,8,(10,-2),14,6,14,8,(9,-9),0
*000E0,63,lc…
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,21),1,8,(8,-4),2,
8,(2,-3),1,0EC,2,0B4,1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,
8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,14,3,2,
14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000E1,63,lc
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,17),1,8,(8,4),2,
8,(2,-7),1,0EC,2,0B4,1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,
8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,14,3,2,
14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000E2,64,lc^
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,18),1,8,(4,3),8,(4,-3),
2,04D,1,0EC,2,0B4,1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),
02E,02F,030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000E3,63,lcf
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,18),1,032,010,03E,010,
032,2,07C,1,0EC,2,0B4,1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,
8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,14,3,2,
14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000E4,71,lc„
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,20),1,01E,012,016,01A,2,
090,1,01E,012,016,01A,2,8,(2,-6),1,0EC,2,0B4,1,026,027,038,029,
02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,
14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000E5,63,lc†
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(7,19),1,10,(2,64),2,
8,(8,-5),1,0EC,2,0B4,1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,
8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,14,3,2,
14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000E6,51,lc
2,14,8,(-10,-14),14,5,8,(10,8),1,070,014,8,(-1,3),026,028,02A,
026,028,02A,8,(-1,-3),04C,8,(1,-3),02E,020,022,02E,020,021,023,2,

184 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

8,(-7,11),1,0EC,2,0A0,14,6,14,8,(10,-9),0
*000E7,49,lc‡
2,14,8,(-9,-14),14,5,8,(15,11),1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),
02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(-8,-9),1,01E,030,012,024,
016,028,034,2,090,14,6,14,8,(9,-16),0
*000E8,48,lcŠ
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(5,21),1,08F,2,8,(-10,-9),1,0C0,024,025,
016,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,
8,(3,-3),14,6,14,8,(9,-9),0
*000E9,48,lc‚
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(5,17),1,081,2,8,(-10,-13),1,0C0,024,025,
016,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,
8,(3,-3),14,6,14,8,(9,-9),0
*000EA,51,lcˆ
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(5,18),1,8,(4,3),8,(4,-3),2,0AA,1,0C0,024,
025,016,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,
022,2,8,(3,-3),14,6,14,8,(9,-9),0
*000EB,58,lc‰
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(4,20),1,01E,012,016,01A,2,080,1,01E,012,
016,01A,2,8,(-9,-12),1,0C0,024,025,016,027,038,029,02A,8,(-1,-3),
02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(3,-3),14,6,14,8,(9,-9),0
*000EC,27,lc_
2,14,8,(-7,-21),14,5,8,(3,21),1,08F,2,04A,1,0DC,2,8,(4,0),14,6,
14,8,(7,-9),0
*000ED,27,lc
2,14,8,(-7,-21),14,5,8,(3,17),1,081,2,08B,1,0DC,2,8,(4,0),14,6,
14,8,(7,-9),0
*000EE,34,lcŚ
2,14,8,(-7,-21),14,5,8,(3,18),1,8,(4,3),8,(4,-3),2,8,(-4,-5),1,
0DC,2,8,(4,0),14,6,14,8,(7,-9),0
*000EF,39,lc‹
2,14,8,(-7,-21),14,5,8,(3,20),1,01E,012,016,01A,2,060,1,01E,012,
016,01A,2,8,(-2,-7),1,0DC,2,8,(4,0),14,6,14,8,(7,-9),0
*000F1,56,lc
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,18),1,032,010,03E,010,
032,2,8,(-11,-7),1,0EC,2,0A4,1,032,021,030,02F,8,(1,-3),0AC,2,
8,(4,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000F2,64,lc•
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,21),1,8,(9,-4),2,069,1,
029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,8,(1,3),024,
8,(-1,3),026,027,038,2,8,(11,-14),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,
2,0
*000F3,66,lc
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,17),1,8,(9,4),2,
8,(-6,-7),1,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,
8,(1,3),024,8,(-1,3),026,027,038,2,8,(11,-14),14,6,14,3,2,
14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000F4,73,lc“
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,18),3,2,1,8,(9,6),
8,(9,-6),2,4,2,8,(-6,-4),1,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,
02F,030,021,022,8,(1,3),024,8,(-1,3),026,027,038,2,8,(11,-14),
14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000F5,68,lc^
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,18),1,032,010,03E,010,
032,2,8,(-7,-7),1,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,
022,8,(1,3),024,8,(-1,3),026,027,038,2,8,(11,-14),14,6,14,3,2,

Tworzenie plików definicji symboli | 185

14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000F6,74,lc”
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,20),1,01E,012,016,01A,2,
090,1,01E,012,016,01A,2,8,(-5,-6),1,029,02A,8,(-1,-3),02C,
8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,8,(1,3),024,8,(-1,3),026,027,038,2,
8,(11,-14),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000F7,41,kto
2,14,8,(-9,-14),14,5,8,(8,13),1,01E,012,016,01A,2,8,(-5,-6),1,
0C0,2,8,(-7,-6),1,01E,012,016,01A,2,8,(10,-1),14,6,14,8,(9,-9),0
*000F8,24,lc›
7,06F,2,8,(-3,14),14,8,(9,9),1,8,(-13,-14),2,8,(17,0),
14,8,(-10,-9),0
*000F9,54,lc—
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,21),1,8,(9,-4),2,
8,(-10,-3),1,0AC,8,(1,-3),02F,030,021,032,2,0A4,1,0EC,2,8,(4,0),
14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000FA,54,lc
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,17),1,8,(9,4),2,
8,(-10,-7),1,0AC,8,(1,-3),02F,030,021,032,2,0A4,1,0EC,2,8,(4,0),
14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000FB,61,lc–
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(5,18),3,2,1,8,(9,6),
8,(9,-6),4,2,2,8,(-10,-4),1,0AC,8,(1,-3),02F,030,021,032,2,0A4,1,
0EC,2,8,(4,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000FC,62,lc_
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,20),1,01E,012,016,01A,2,
090,1,01E,012,016,01A,2,8,(-9,-6),1,0AC,8,(1,-3),02F,030,021,032,
2,0A4,1,0EC,2,8,(4,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*000FD,43,lc^
2,14,8,(-8,-14),14,5,8,(2,14),5,032,1,8,(9,4),6,8,(6,-14),2,
8,(6,14),1,8,(-6,-14),04B,02A,029,018,2,8,(15,7),14,6,
14,8,(8,-16),0
*000FF,53,lc˜
2,14,8,(-8,-21),14,5,8,(3,20),1,01E,012,016,01A,2,080,1,01E,012,
016,01A,2,8,(-9,-6),1,8,(6,-14),2,8,(6,14),1,8,(-6,-14),04B,02A,
029,018,2,8,(15,7),14,6,14,8,(8,-16),0
*00104,50,c164
2,14,8,(-9,-21),14,5,8,(9,21),1,8,(-8,-21),2,8,(8,21),1,
8,(8,-21),3,2,10,(5,36),1,10,(5,-100),4,2,2,8,(-13,7),1,0A0,2,
8,(4,-7),14,6,14,8,(9,-9),0
*00105,66,c165
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(15,14),1,0EC,3,2,10,
(5,36),2,10,(5,-100),4,2,2,0B4,1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),
02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(4,-3),14,6,14,3,2,
14,8,(19,-18),14,4,2,0
*00106,71,c143
2,14,3,2,14,8,(-21,-42),14,4,2,14,5,3,2,2,8,(18,48),1,8,(8,6),2,
8,(-26,-54),4,2,8,(18,16),1,025,026,027,048,029,02A,02B,
8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,2,8,(3,-5),
14,6,14,3,2,14,8,(21,-18),14,4,2,0
*00107,54,c134
2,14,8,(-9,-14),14,5,8,(15,11),3,2,8,(-15,10),1,8,(6,4),2,
8,(9,-14),4,2,1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,
02F,030,021,022,2,8,(3,-3),14,6,14,8,(9,-9),0
*0010C,49,c172
2,14,8,(-11,-27),8,(18,16),1,025,026,027,048,029,02A,02B,

186 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

8,(-1,-3),05C,8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,2,8,(-7,18),1,
042,2,04A,1,046,2,8,(14,-27),14,8,(-10,-9),0
*0010D,41,c159
2,14,8,(-9,-20),0F0,0B4,1,026,027,038,029,02A,8,(-1,-3),02C,
8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,068,0D4,1,042,2,04A,1,046,2,
8,(13,-20),14,09A,0
*0010E,53,c210
2,14,8,(-11,-27),8,(4,21),1,0FC,06C,2,0F4,064,1,070,8,(3,-1),02E,
02D,8,(1,-3),05C,8,(-1,-3),02B,02A,8,(-3,-1),078,2,8,(7,23),1,
042,2,04A,1,046,2,8,(14,-27),14,8,(-10,-9),0
*0010F,46,c212
2,14,8,(-10,-21),8,(15,21),1,0FC,06C,2,0B4,1,026,027,038,029,02A,
8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,8,(4,18),1,
8,(-3,-4),2,8,(3,-17),14,09A,0
*00118,66,c168
2,14,3,2,14,8,(-19,-42),14,4,2,14,5,8,(4,21),1,8,(0,-21),2,
8,(0,21),1,0D0,2,8,(-13,-10),1,080,2,8,(-8,-11),1,0D0,3,2,10,
(5,36),1,10,(5,-100),4,2,2,8,(2,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),
14,4,2,0
*00119,66,c169
2,14,8,(-9,-14),14,5,8,(3,8),1,0C0,024,025,016,027,038,029,02A,
8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,3,2,10,(5,36),2,10,(5,-100),1,
4,2,021,022,2,3,2,10,(5,36),2,10,(5,-100),4,2,2,8,(3,-3),14,6,
14,8,(9,-9),0
*0011A,43,c183
2,14,8,(-10,-27),8,(4,21),1,0FC,06C,2,0F4,064,1,0D0,2,0D8,0AC,1,
080,2,088,0BC,1,0D0,2,8,(-7,23),1,042,2,04A,1,046,2,8,(13,-27),
14,09A,0
*0011B,44,c216
2,14,8,(-9,-20),030,084,1,0C0,024,025,016,027,038,029,02A,
8,(-1,-3),02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,2,068,0D4,1,042,2,04A,
1,046,2,8,(13,-20),14,09A,0
*00141,51,c157
2,14,3,2,14,8,(-17,-42),14,4,2,14,5,8,(3,21),1,8,(0,-21),2,
8,(-1,11),1,8,(7,8),2,8,(-6,-19),1,0C0,2,8,(3,0),14,6,14,3,2,
14,8,(17,-18),14,4,2,0
*00142,33,c136
2,14,8,(-4,-21),14,5,8,(5,21),1,8,(0,-21),2,8,(-1,10),1,8,(4,6),
2,8,(3,-16),14,6,14,8,(4,-9),0
*00143,52,c227
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(4,21),8,(5,3),1,8,(4,3),2,8,(-9,-6),1,
8,(0,-21),2,8,(0,21),1,8,(14,-21),2,8,(0,21),1,8,(0,-21),2,
8,(4,0),14,6,14,8,(11,-9),0
*00144,57,c228
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(4,14),8,(4,2),1,8,(3,2),2,
8,(-7,-4),1,0EC,2,0A4,1,032,021,030,02F,8,(1,-3),0AC,2,8,(4,0),
14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,2,0
*00147,38,c213
2,14,8,(-11,-27),8,(4,21),1,0FC,06C,2,0F4,064,1,8,(14,-21),0F4,
064,2,078,024,1,042,2,04A,1,046,2,8,(15,-27),14,8,(-11,-9),0
*00148,37,c229
2,14,8,(-10,-20),040,0E4,1,0EC,2,0A4,1,032,021,030,02F,8,(1,-3),
0AC,2,8,(-5,16),1,042,2,04A,1,046,2,8,(13,-20),14,09A,0
*00150,58,c138
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(9,21),1,029,02A,02B,8,(-1,-3),05C,
8,(1,-3),02D,02E,02F,040,021,022,023,8,(1,3),054,8,(-1,3),025,

Tworzenie plików definicji symboli | 187

026,027,048,2,034,1,044,2,040,1,04C,2,8,(9,-24),14,6,
14,8,(11,-9),0
*00151,68,c139
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(8,14),1,029,02A,8,(-1,-3),
02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,8,(1,3),024,8,(-1,3),026,027,
038,2,8,(4,4),1,044,2,058,1,04C,2,8,(12,-18),14,6,14,3,2,
14,8,(19,-18),14,4,2,0
*00158,53,c252
2,14,8,(-11,-27),8,(4,21),1,0FC,06C,2,0F4,064,1,090,8,(3,-1),01E,
02D,02C,02B,01A,8,(-3,-1),098,2,070,1,8,(7,-11),2,8,(-7,23),1,
042,2,04A,1,046,2,8,(14,-27),14,8,(-10,-9),0
*00159,35,c253
2,14,8,(-7,-20),040,0E4,1,0EC,2,084,1,8,(1,3),022,021,030,2,058,
024,1,042,2,04A,1,046,2,0FD,05D,14,8,(-6,-9),0
*0015A,62,c151
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(17,18),8,(-9,6),1,8,(4,3),2,8,(5,-9),1,
026,8,(-3,1),048,8,(-3,-1),02A,02C,02D,01E,02F,8,(6,-2),02F,01E,
02D,03C,02A,8,(-3,-1),048,8,(-3,1),026,2,8,(17,-3),14,6,
14,8,(10,-9),0
*0015B,71,c152
2,14,3,2,14,8,(-17,-28),14,4,2,14,5,8,(14,11),8,(-7,5),1,8,(3,2),
2,8,(4,-7),1,025,8,(-3,1),038,8,(-3,-1),02B,02D,02F,8,(5,-1),02F,
02D,01C,02B,8,(-3,-1),038,8,(-3,1),025,2,8,(14,-3),14,6,14,3,2,
14,8,(17,-18),14,4,2,0
*00160,57,c230
2,14,8,(-10,-27),8,(17,18),1,026,8,(-3,1),048,8,(-3,-1),02A,02C,
02D,01E,02F,8,(6,-2),02F,01E,02D,03C,02A,8,(-3,-1),048,8,(-3,1),
026,2,8,(7,20),1,042,2,04A,1,046,2,8,(14,-27),14,8,(-10,-9),0
*00161,52,c231
2,14,8,(-9,-20),0E0,0B4,1,025,8,(-3,1),038,8,(-3,-1),02B,02D,02F,
8,(5,-1),02F,02D,01C,02B,8,(-3,-1),038,8,(-3,1),025,2,060,0D4,1,
042,2,04A,1,046,2,8,(12,-20),14,8,(-8,-9),0
*00164,35,c155
2,14,8,(-8,-27),8,(8,21),1,0FC,06C,2,8,(-7,21),1,0E0,2,078,024,1,
042,2,04A,1,046,2,8,(12,-27),14,8,(-8,-9),0
*00165,36,c156
2,14,8,(-6,-21),8,(5,21),1,0FC,02C,8,(1,-3),02F,020,2,088,0E4,1,
070,2,074,1,8,(-3,-4),2,8,(6,-17),14,8,(-6,-9),0
*0016E,45,c222
2,14,8,(-11,-27),8,(4,21),1,0FC,8,(1,-3),02E,8,(3,-1),020,
8,(3,1),022,8,(1,3),0F4,2,078,024,1,021,024,027,029,02C,02F,2,
8,(11,-23),14,8,(-11,-9),0
*0016F,38,c133
2,14,8,(-10,-20),040,0E4,1,0AC,8,(1,-3),02F,030,021,032,2,0A4,1,
0EC,2,8,(-5,16),1,021,024,027,029,02C,02F,2,8,(9,-16),14,09A,0
*00170,52,c235
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(4,21),1,0FC,8,(1,-3),02E,8,(3,-1),020,
8,(3,1),022,8,(1,3),0F4,2,058,034,1,044,2,048,1,04C,2,8,(9,-2),2,
8,(4,-22),14,6,14,8,(11,-9),0
*00171,60,c251
2,14,3,2,14,8,(-19,-28),14,4,2,14,5,8,(4,14),1,0AC,8,(1,-3),02F,
030,021,032,2,0A4,1,0EC,2,8,(-8,18),1,044,2,050,1,04C,2,
8,(3,-18),2,8,(4,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-20),14,4,2,0
*00179,45,c141
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(17,21),1,8,(-14,-21),2,8,(5,24),1,
8,(4,3),2,8,(-9,-6),1,0E0,2,8,(-14,-21),1,0E0,2,8,(3,0),14,6,

188 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

14,8,(10,-9),0
*0017A,58,c171
2,14,3,2,14,8,(-17,-28),14,4,2,14,5,8,(14,14),8,(-7,2),1,8,(3,2),
2,8,(4,-4),1,8,(-11,-14),2,0E4,1,0B0,2,8,(-11,-14),1,0B0,2,
8,(3,0),14,6,14,3,2,14,8,(17,-18),14,4,2,0
*0017B,45,c189
2,14,8,(-10,-21),14,5,8,(17,21),5,3,2,8,(-13,6),1,10,(2,96),4,2,
6,1,8,(-14,-21),0E0,2,8,(-14,21),1,0E0,2,8,(3,-21),14,6,
14,8,(10,-9),0
*0017C,59,c190
2,14,3,2,14,8,(-17,-28),14,4,2,14,5,8,(14,14),5,3,2,8,(-11,5),1,
10,(1,96),4,2,6,8,(-11,-14),2,0E4,1,0B0,2,8,(-11,-14),1,0B0,2,
8,(3,0),14,6,14,3,2,14,8,(17,-18),14,4,2,0
*0017D,42,c166
2,14,8,(-10,-27),8,(17,21),1,8,(-14,-21),2,0F4,064,1,0E0,2,
8,(-14,-21),1,0E0,2,8,(-7,23),1,042,2,04A,1,046,2,8,(14,-27),
14,8,(-10,-9),0
*0017E,38,c167
2,14,8,(-9,-20),0E2,1,8,(-11,-14),2,0E4,1,0B0,2,0B8,0EC,1,0B0,2,
8,(-5,16),1,042,2,04A,1,046,2,8,(12,-20),14,8,(-8,-9),0
*00410,38,_
2,14,8,(-9,-21),2,8,(4,7),1,9,(10,0),(0,0),2,8,(-13,-7),1,9,
(8,21),(8,-21),(0,0),2,8,(1,0),1,2,14,8,(-9,-9),0
*00411,46,_
2,14,8,(-10,-21),2,8,(15,21),1,9,(-11,0),(0,-21),(9,0),(3,1),
(1,1),(1,2),(0,3),(-1,2),(-1,1),(-3,1),(-9,0),(0,0),2,8,(17,-11),
1,2,14,8,(-11,-9),0
*00412,68,‚
2,14,8,(-11,-21),2,8,(13,21),1,9,(-9,0),(0,-21),(9,0),(3,1),
(1,1),(1,2),(0,3),(-1,2),(-1,1),(-3,1),(-9,0),(0,0),2,8,(9,10),1,
9,(3,-1),(1,-1),(1,-2),(0,-2),(-1,-2),(-1,-1),(-3,-1),(0,0),2,
8,(9,-11),1,2,14,8,(-11,-9),0
*00413,28,ƒ
2,14,8,(-8,-21),2,8,(16,21),1,9,(-12,0),(0,-21),(0,0),2,8,(13,0),
1,2,14,8,(-9,-9),0
*00414,50,„
2,14,8,(-12,-21),2,8,(22,-4),1,9,(0,4),(-20,0),(0,-4),(0,0),2,
8,(2,4),1,9,(3,3),(1,2),(1,4),(0,12),(11,0),(0,-21),(0,0),2,
8,(4,0),1,2,14,8,(-12,-13),0
*00415,40,…
2,14,8,(-9,-21),2,8,(17,21),1,9,(-13,0),(0,-21),(13,0),(0,0),2,
8,(-1,11),1,9,(-12,0),(0,0),2,8,(15,-11),1,2,14,8,(-10,-9),0
*00416,66,†
2,14,8,(-12,-21),2,8,(1,0),1,9,(9,12),(0,0),2,8,(2,9),1,9,
(0,-21),(0,0),2,8,(11,21),1,9,(-11,-11),(0,0),2,8,(-11,11),1,9,
(11,-11),(0,0),2,8,(11,-10),1,9,(-9,12),(0,0),2,8,(10,-12),1,2,
14,8,(-12,-9),0
*00417,68,‡
2,14,8,(-9,-21),2,8,(3,20),1,9,(4,1),(3,0),(3,-1),(1,-2),(0,-2),
(-1,-2),(-3,-2),(3,-1),(2,-2),(1,-2),(0,-2),(-1,-2),(-2,-2),
(-3,-1),(-3,0),(-3,1),(-3,2),(0,0),2,8,(9,9),1,9,(-4,0),(0,0),2,
8,(12,-12),1,2,14,8,(-9,-9),0
*00418,30,ˆ
2,14,8,(-11,-21),2,8,(4,21),1,9,(0,-21),(14,21),(0,-21),(0,0),2,
8,(4,0),1,2,14,8,(-11,-9),0
*00419,48,‰

Tworzenie plików definicji symboli | 189

2,14,8,(-11,-21),2,8,(4,21),1,9,(0,-21),(14,21),(0,-21),(0,0),2,
8,(-11,26),1,9,(1,-1),(2,-1),(2,0),(2,1),(1,1),(0,0),2,8,(7,-26),
1,2,14,8,(-11,-9),0
*0041A,46,Š
2,14,8,(-10,-21),2,8,(18,0),1,9,(-9,12),(0,0),2,8,(9,9),1,9,
(-14,-14),(0,0),2,8,(0,14),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(16,0),1,2,
14,8,(-10,-9),0
*0041B,36,‹
2,14,8,(-10,-21),2,8,(16,0),1,9,(0,21),(-11,0),(0,-17),(-1,-2),
(-1,-1),(-2,-1),(0,0),2,8,(19,0),1,2,14,8,(-10,-9),0
*0041C,32,Œ
2,14,8,(-12,-21),2,8,(20,0),1,9,(0,21),(-8,-15),(-8,15),(0,-21),
(0,0),2,8,(20,0),1,2,14,8,(-12,-9),0
*0041D,46,_
2,14,8,(-11,-21),2,8,(4,21),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(0,11),1,9,
(14,0),(0,0),2,8,(0,-11),1,9,(0,21),(0,0),2,8,(4,-21),1,2,
14,8,(-11,-9),0
*0041E,64,_
2,14,8,(-11,-21),2,8,(9,21),1,9,(4,0),(2,-1),(2,-2),(1,-2),
(1,-3),(0,-5),(-1,-3),(-1,-2),(-2,-2),(-2,-1),(-4,0),(-2,1),
(-2,2),(-1,2),(-1,3),(0,5),(1,3),(1,2),(2,2),(2,1),(0,0),2,
8,(13,-21),1,2,14,8,(-11,-9),0
*0041F,30,_
2,14,8,(-11,-21),2,8,(4,0),1,9,(0,21),(14,0),(0,-21),(0,0),2,
8,(4,0),1,2,14,8,(-11,-9),0
*00420,44,_
2,14,8,(-10,-21),2,8,(4,0),1,9,(0,21),(9,0),(3,-1),(1,-1),(1,-2),
(0,-3),(-1,-2),(-1,-1),(-3,-1),(-9,0),(0,0),2,8,(16,-10),1,2,
14,8,(-10,-9),0
*00421,62,‘
2,14,8,(-10,-21),2,8,(18,16),1,9,(-1,2),(-1,1),(-1,1),(-2,1),
(-4,0),(-2,-1),(-1,-1),(-1,-1),(-1,-2),(-1,-3),(0,-5),(1,-3),
(1,-2),(2,-2),(2,-1),(4,0),(2,1),(2,2),(1,2),(0,0),2,8,(2,-5),1,
2,14,8,(-10,-9),0
*00422,36,’
2,14,8,(-8,-21),2,8,(8,21),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(-7,21),1,9,
(14,0),(0,0),2,8,(1,-21),1,2,14,8,(-8,-9),0
*00423,44,“
2,14,8,(-8,-21),2,8,(15,21),1,9,(-7,-17),(-1,-2),(-1,-1),(-2,-1),
(-1,0),(0,0),2,8,(-2,21),1,9,(7,-17),(0,0),2,8,(8,-4),1,2,
14,8,(-8,-9),0
*00424,74,”
2,14,8,(-13,-21),2,8,(11,19),1,9,(4,0),(3,-1),(2,-1),(2,-2),
(1,-2),(0,-4),(-1,-2),(-2,-2),(-2,-1),(-3,-1),(-4,0),(-3,1),
(-2,1),(-2,2),(-1,2),(0,4),(1,2),(2,2),(2,1),(3,1),(0,0),2,
8,(2,2),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(13,0),1,2,14,8,(-13,-9),0
*00425,36,•
2,14,8,(-8,-21),2,8,(15,21),1,9,(-14,-21),(0,0),2,8,(0,21),1,9,
(14,-21),(0,0),2,8,(1,0),1,2,14,8,(-8,-9),0
*00426,40,–
2,14,8,(-11,-21),2,8,(4,21),1,9,(0,-21),(16,0),(0,-4),(0,0),2,
8,(-2,25),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(4,0),1,2,14,8,(-11,-13),0
*00427,44,—
2,14,8,(-10,-21),2,8,(3,21),1,9,(0,-8),(1,-3),(1,-1),(3,-1),
(9,0),(0,0),2,8,(0,13),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(4,0),1,2,
14,8,(-11,-9),0

190 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

*00428,40,˜
2,14,8,(-14,-21),2,8,(4,21),1,9,(0,-21),(21,0),(0,21),(0,0),2,
8,(-10,0),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(14,0),1,2,14,8,(-15,-9),0
*00429,50,

™

2,14,8,(-14,-21),2,8,(4,21),1,9,(0,-21),(23,0),(0,-4),(0,0),2,
8,(-12,25),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(10,21),1,9,(0,-21),(0,0),2,
8,(4,0),1,2,14,8,(-15,-13),0
*0042A,48,š
2,14,8,(-10,-21),2,8,(1,21),1,9,(4,0),(0,-21),(8,0),(2,0),(2,1),
(1,1),(1,2),(0,4),(-1,2),(-1,1),(-2,1),(-10,0),(0,0),2,
8,(16,-12),1,2,14,8,(-11,-9),0
*0042B,54,›
2,14,8,(-12,-21),2,8,(4,21),1,9,(0,-21),(9,0),(2,1),(1,1),(1,2),
(0,4),(-1,2),(-1,1),(-2,1),(-9,0),(0,0),2,8,(16,9),1,9,(0,-21),
(0,0),2,8,(4,0),1,2,14,8,(-12,-9),0
*0042C,44,œ
2,14,8,(-10,-21),2,8,(4,21),1,9,(0,-21),(10,0),(2,1),(1,1),(1,2),
(0,4),(-1,2),(-1,1),(-2,1),(-10,0),(0,0),2,8,(16,-12),1,2,
14,8,(-10,-9),0
*0042D,64,_
2,14,8,(-9,-21),2,8,(6,11),1,9,(10,0),(0,0),2,8,(-14,7),1,9,
(2,2),(2,1),(4,0),(2,-1),(2,-2),(1,-2),(1,-3),(0,-5),(-1,-3),
(-1,-2),(-2,-2),(-2,-1),(-4,0),(-2,1),(-2,2),(0,0),2,8,(17,-3),1,
2,14,8,(-10,-9),0
*0042E,76,_
2,14,8,(-13,-21),2,8,(14,21),1,9,(4,0),(2,-1),(2,-3),(1,-4),
(0,-5),(-1,-4),(-2,-3),(-2,-1),(-4,0),(-2,1),(-2,3),(-1,4),(0,5),
(1,4),(2,3),(2,1),(0,0),2,8,(-5,-10),1,9,(-5,0),(0,0),2,8,(0,10),
1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(22,0),1,2,14,8,(-13,-9),0
*0042F,54,Ÿ
2,14,8,(-10,-21),2,8,(2,0),1,9,(7,11),(0,0),2,8,(7,-11),1,9,
(0,21),(-9,0),(-3,-1),(-1,-1),(-1,-2),(0,-2),(1,-2),(1,-1),
(3,-1),(9,0),(0,0),2,8,(4,-11),1,2,14,8,(-10,-9),0
*00430,62,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(15,3),1,9,(-2,-2),(-2,-1),(-3,0),(-2,1),
(-1,1),(-1,1),(-1,3),(0,2),(1,3),(2,2),(2,1),(3,0),(2,-1),(2,-2),
(0,0),2,8,(0,3),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(4,0),1,2,14,8,(-10,-9),0
*00431,64,
2,14,8,(-9,-21),2,8,(14,21),1,9,(-2,-1),(-5,-1),(-2,-1),(-1,-2),
(0,-12),(1,-2),(1,-1),(2,-1),(3,0),(2,1),(2,2),(1,3),(0,2),
(-1,3),(-1,1),(-1,1),(-2,1),(-3,0),(-2,-1),(-2,-2),(0,0),2,
8,(15,-11),1,2,14,8,(-10,-9),0
*00432,68,
2,14,8,(-9,-21),2,8,(4,11),1,9,(2,2),(2,1),(3,2),(1,2),(-1,2),
(-1,1),(-3,0),(-2,-1),(-1,-1),(0,-15),(1,-2),(1,-1),(2,-1),(3,0),
(2,1),(2,2),(1,3),(0,2),(-1,3),(-2,2),(-2,1),(-3,0),(0,0),2,
8,(11,-14),1,2,14,8,(-10,-9),0
*00433,56,
2,14,8,(-8,-14),2,8,(3,11),1,9,(1,2),(3,1),(3,0),(3,-1),(1,-2),
(-1,-2),(-2,-1),(-5,-1),(-2,-1),(-1,-2),(0,-1),(1,-2),(3,-1),
(3,0),(3,1),(1,2),(0,0),2,8,(3,-3),1,2,14,8,(-9,-9),0
*00434,72,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(15,11),1,9,(-1,1),(-1,1),(-2,1),(-3,0),
(-2,-1),(-2,-2),(-1,-3),(0,-2),(1,-3),(2,-2),(2,-1),(3,0),(2,1),
(2,2),(0,0),2,8,(0,11),1,9,(0,-16),(-1,-3),(-1,-1),(-2,-1),

Tworzenie plików definicji symboli | 191

(-3,0),(-2,1),(0,0),2,8,(13,6),1,2,14,8,(-10,-16),0
*00435,56,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(3,8),1,9,(12,0),(0,2),(-1,2),(-1,1),(-2,1),
(-3,0),(-2,-1),(-2,-2),(-1,-3),(0,-2),(1,-3),(2,-2),(2,-1),(3,0),
(2,1),(2,2),(0,0),2,8,(3,-3),1,2,14,8,(-9,-9),0
*00436,58,
2,14,8,(-11,-14),2,8,(1,0),1,9,(7,8),(0,0),2,8,(12,6),1,9,
(-9,-9),(-9,9),(0,0),2,8,(9,0),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(3,8),1,9,
(7,-8),(0,0),2,8,(1,0),1,2,14,8,(-11,-9),0
*00437,62,
2,14,8,(-7,-14),2,8,(8,8),1,9,(2,-1),(1,-1),(1,-2),(-1,-2),
(-1,-1),(-2,-1),(-4,0),(-3,1),(0,0),2,8,(0,12),1,9,(3,1),(3,0),
(3,-1),(1,-2),(-1,-2),(-2,-1),(-3,0),(0,0),2,8,(9,-8),1,2,
14,8,(-7,-9),0
*00438,46,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(4,14),1,9,(0,-10),(1,-3),(2,-1),(3,0),(2,1),
(3,3),(0,0),2,8,(0,10),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(4,0),1,2,
14,8,(-10,-9),0
*00439,64,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(4,14),1,9,(0,-10),(1,-3),(2,-1),(3,0),(2,1),
(3,3),(0,0),2,8,(0,10),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(-9,18),1,9,(1,-1),
(2,-1),(2,0),(2,1),(1,1),(0,0),2,8,(5,-18),1,2,14,8,(-10,-9),0
*0043A,46,
2,14,8,(-8,-14),2,8,(4,14),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(4,8),1,9,
(7,-8),(0,0),2,8,(-1,14),1,9,(-10,-10),(0,0),2,8,(12,-4),1,2,
14,8,(-8,-9),0
*0043B,44,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(14,14),1,9,(-6,0),(0,-10),(-1,-3),(-2,-1),
(-2,0),(0,0),2,8,(11,14),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(4,0),1,2,
14,8,(-9,-9),0
*0043C,32,
2,14,8,(-11,-14),2,8,(18,0),1,9,(0,14),(-7,-11),(-7,11),(0,-14),
(0,0),2,8,(18,0),1,2,14,8,(-11,-9),0
*0043D,46,-
2,14,8,(-9,-14),2,8,(4,7),1,9,(11,0),(0,0),2,8,(0,7),1,9,(0,-14),
(0,0),2,8,(-11,14),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(15,0),1,2,
14,8,(-10,-9),0
*0043E,56,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(8,14),1,9,(3,0),(2,-1),(2,-2),(1,-3),(0,-2),
(-1,-3),(-2,-2),(-2,-1),(-3,0),(-2,1),(-2,2),(-1,3),(0,2),(1,3),
(2,2),(2,1),(0,0),2,8,(11,-14),1,2,14,8,(-10,-9),0
*0043F,46,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(4,14),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(0,10),1,9,
(3,3),(2,1),(3,0),(2,-1),(1,-2),(0,-11),(0,0),2,8,(4,0),1,2,
14,8,(-10,-9),0
*00440,60,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(4,14),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(0,18),1,9,
(2,2),(2,1),(3,0),(2,-1),(2,-2),(1,-3),(0,-2),(-1,-3),(-2,-2),
(-2,-1),(-3,0),(-2,1),(-2,2),(0,0),2,8,(15,-3),1,2,
14,8,(-10,-16),0
*00441,50,
2,14,8,(-8,-14),2,8,(15,11),1,9,(-2,2),(-2,1),(-3,0),(-2,-1),
(-2,-2),(-1,-3),(0,-2),(1,-3),(2,-2),(2,-1),(3,0),(2,1),(2,2),
(0,0),2,8,(2,-3),1,2,14,8,(-9,-9),0
*00442,66,
2,14,8,(-14,-14),2,8,(4,14),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(0,10),1,9,

192 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

(3,3),(2,1),(2,0),(2,-1),(1,-3),(0,-10),(0,0),2,8,(0,10),1,9,
(3,3),(2,1),(2,0),(2,-1),(1,-3),(0,-10),(0,0),2,8,(4,0),1,2,
14,8,(-14,-9),0
*00443,44,
2,14,8,(-7,-14),2,8,(1,14),1,9,(6,-14),(0,0),2,8,(6,14),1,9,
(-6,-14),(-2,-4),(-2,-2),(-2,-1),(-1,0),(0,0),2,8,(14,7),1,2,
14,8,(-7,-16),0
*00444,66,
2,14,8,(-11,-14),2,8,(14,14),1,9,(-6,0),(-2,-1),(-2,-2),(-1,-3),
(0,-2),(1,-3),(2,-2),(2,-1),(6,0),(2,1),(2,2),(1,3),(0,2),(-1,3),
(-2,2),(-2,1),(0,0),2,8,(-3,0),1,9,(0,-21),(0,0),2,8,(11,7),1,2,
14,8,(-11,-16),0
*00445,36,
2,14,8,(-6,-14),2,8,(1,14),1,9,(11,-14),(0,0),2,8,(0,14),1,9,
(-11,-14),(0,0),2,8,(12,0),1,2,14,8,(-7,-9),0
*00446,50,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(4,14),1,9,(0,-10),(1,-3),(2,-1),(3,0),(2,1),
(3,3),(0,0),2,8,(0,10),1,9,(0,-14),(2,0),(0,-3),(0,0),2,8,(2,3),
1,2,14,8,(-10,-12),0
*00447,46,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(3,14),1,9,(0,-5),(1,-3),(2,-1),(3,0),(2,1),
(3,3),(0,0),2,8,(0,5),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(4,0),1,2,
14,8,(-9,-9),0
*00448,66,
2,14,8,(-14,-14),2,8,(24,0),1,9,(0,14),(0,0),2,8,(0,-10),1,9,
(-3,-3),(-2,-1),(-2,0),(-2,1),(-1,3),(0,10),(0,0),2,8,(0,-10),1,
9,(-3,-3),(-2,-1),(-2,0),(-2,1),(-1,3),(0,10),(0,0),2,8,(24,-14),
1,2,14,8,(-14,-9),0
*00449,70,
2,14,8,(-14,-14),2,8,(14,4),1,9,(-3,-3),(-2,-1),(-2,0),(-2,1),
(-1,3),(0,10),(0,0),2,8,(20,-10),1,9,(-3,-3),(-2,-1),(-2,0),
(-2,1),(-1,3),(0,10),(0,0),2,8,(10,0),1,9,(0,-14),(2,0),(0,-3),
(0,0),2,8,(2,3),1,2,14,8,(-14,-12),0
*0044A,64,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(4,8),1,9,(1,1),(2,1),(3,0),(1,0),(2,-1),
(1,-1),(1,-2),(0,-2),(-1,-2),(-1,-1),(-2,-1),(-4,0),(-2,1),
(-1,1),(0,0),2,8,(-3,12),1,9,(3,0),(0,-14),(0,0),2,8,(14,0),1,2,
14,8,(-9,-9),0
*0044B,72,
2,14,8,(-10,-14),2,8,(4,8),1,9,(1,1),(2,1),(3,0),(1,0),(2,-1),
(1,-1),(1,-2),(0,-2),(-1,-2),(-1,-1),(-2,-1),(-4,0),(-2,1),
(-1,1),(0,0),2,8,(0,12),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(13,14),1,9,
(0,-14),(0,0),2,8,(4,0),1,2,14,8,(-11,-9),0
*0044C,62,
2,14,8,(-9,-14),2,8,(4,8),1,9,(1,1),(2,1),(3,0),(1,0),(2,-1),
(1,-1),(1,-2),(0,-2),(-1,-2),(-1,-1),(-2,-1),(-4,0),(-2,1),
(-1,1),(0,0),2,8,(0,12),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(14,0),1,2,
14,8,(-9,-9),0
*0044D,60,
2,14,8,(-8,-14),2,8,(2,11),1,9,(2,2),(2,1),(3,0),(2,-1),(2,-2),
(1,-3),(0,-2),(-1,-3),(-2,-2),(-2,-1),(-3,0),(-2,1),(-2,2),(0,0),
2,8,(12,4),1,9,(-6,0),(0,0),2,8,(9,-7),1,2,14,8,(-9,-9),0
*0044E,70,
2,14,8,(-12,-14),2,8,(4,14),1,9,(0,-14),(0,0),2,8,(0,7),1,9,
(5,0),(0,1),(1,3),(2,2),(2,1),(2,0),(2,-1),(2,-2),(1,-3),(0,-2),
(-1,-3),(-2,-2),(-2,-1),(-2,0),(-2,1),(-2,2),(-1,3),(0,1),(0,0),

Tworzenie plików definicji symboli | 193

2,8,(15,-7),1,2,14,8,(-12,-9),0
*0044F,54,
2,14,8,(-8,-14),2,8,(3,0),1,9,(4,5),(0,0),2,8,(6,-5),1,9,(0,14),
(-6,0),(-2,-1),(-1,-1),(-1,-2),(0,-1),(1,-2),(1,-1),(2,-1),(6,0),
(0,0),2,8,(4,-5),1,2,14,8,(-9,-9),0
*020A0,4,keuroRef2
7,0020AC,0
*020A7,49,kpes
2,14,8,(-11,-21),14,5,030,1,8,(0,21),050,02F,01E,02D,05C,02B,01A,
029,058,2,8,(12,13),1,8,(0,-18),02D,02F,010,2,8,(-6,14),1,060,2,
8,(3,-14),14,6,14,8,(11,-9),0
*020AC,45,keuro
2,14,8,(-10,-21),8,(2,10),5,1,014,00A,(9,-043),2,6,5,1,01C,00A,(9,043),
2,6,8,(-1,2),5,1,8,(13,0),2,6,04C,1,0B0,2,08C,080,14,8,(-10,-9),0
*02126,53,komega
2,14,8,(-11,-21),14,5,8,(3,1),1,01E,040,014,036,025,8,(-1,3),044,
8,(1,3),023,022,021,040,02F,02E,02D,8,(1,-3),04C,8,(-1,-3),02B,
03A,01C,040,012,2,8,(3,-1),14,6,14,8,(11,-9),0
*02205,64,kdiam
2,14,3,2,14,8,(-19,-40),14,4,2,14,5,8,(8,17),1,029,02A,8,(-1,-3),
02C,8,(1,-3),02E,02F,030,021,022,8,(1,3),024,8,(-1,3),026,027,
038,2,061,1,8,(-9,-20),2,8,(14,0),14,6,14,3,2,14,8,(19,-18),14,4,
2,0
*0221E,45,kinfin
2,14,8,(-11,-14),14,5,8,(11,11),1,025,027,028,029,02B,01C,02D,
02F,020,021,023,014,023,021,020,02F,02D,01C,02B,029,028,027,025,
2,8,(11,-10),14,6,14,8,(11,-9),0
*02264,36,kleq
2,14,8,(-13,-21),14,5,8,(22,21),1,8,(-18,-9),8,(18,-9),2,
8,(-18,-2),1,8,(18,0),2,8,(4,-1),14,6,14,8,(13,-9),0
*02302,25,ktria
2,14,8,(-10,-21),14,5,040,1,0C0,084,066,06A,08C,2,8,(16,0),14,6,
14,8,(10,-9),0

Rozszerzona standardowa czcionka dla UNICODE

;;
;; txt.shp - Extended Standard Font for UNICODE
;;
;; Copyright 1997 by Autodesk, Inc.
;;
;; Permission to use, copy, modify, and distribute this software for
;; any purpose and without fee is hereby granted, provided that the
;; above copyright notice appears in all copies and that the
restricted
;; rights notice below appear in all supporting documentation.
;;
;; Use, duplication, or disclosure by the U.S. Government is subject
;; to restrictions set forth in FAR 52.227-19 (Commercial Computer
;; Software - Restricted Rights) and DFAR 252.227-7013(c)(1)(ii)
;; (Rights in Technical Data and Computer Software), as applicable.
;;
*UNIFONT,6,TXT Copyright 1997 by Autodesk, Inc.
6,2,2,0,0,0

194 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

*0000A,7,lf
2,0AC,14,8,(9,10),0
*00020,7,spc
2,060,14,8,(-6,-8),0
*00021,17,kexc
2,14,06C,1,014,2,014,1,044,2,020,06C,14,8,(-2,-3),0
*00022,20,kdblqt
2,14,8,(-1,-6),044,1,023,2,010,1,02B,2,04C,030,14,8,(-3,1),0
*00023,27,kns
2,14,8,(-2,-6),024,1,040,2,024,1,048,2,023,1,06C,2,020,1,064,2,
06D,14,8,(-4,-3),0
*00024,25,kds
2,14,8,(-2,-6),014,1,030,012,016,028,016,012,030,2,027,1,06C,2,
040,14,8,(-4,-3),0
*00025,31,kpc
2,14,8,(-2,-6),064,1,01C,010,014,018,2,040,1,8,(-4,-6),2,040,1,
018,014,010,01C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00026,24,kand
2,14,8,(-2,-6),041,1,02A,018,016,014,022,014,016,01A,01C,04E,2,
020,14,8,(-4,-3),0
*00027,28,kapos
2,14,3,2,14,8,(-1,-12),14,4,2,044,1,023,2,06C,020,14,3,2,
14,8,(-5,2),14,4,2,0
*00028,16,klp
2,14,8,(-1,-6),064,020,1,02A,02C,02E,2,020,14,03A,0
*00029,15,krp
2,14,8,(-1,-6),064,1,02E,02C,02A,2,040,14,03A,0
*0002A,27,kas
2,14,8,(-2,-5),021,1,044,2,02E,1,048,2,041,1,04A,2,044,1,04E,2,
02F,14,8,(-4,-3),0
*0002B,19,kpls
2,14,8,(-2,-5),021,1,044,2,02E,1,048,2,06F,14,8,(-4,-3),0
*0002C,28,kcma
2,14,3,2,14,02B,14,4,2,014,010,1,01C,01A,2,012,020,14,3,2,
14,8,(-3,-8),14,4,2,0
*0002D,14,ksub
2,14,8,(-2,-3),034,1,040,2,020,03C,14,048,0
*0002E,12,kper
2,14,01C,1,014,2,02F,14,8,(-2,-3),0
*0002F,17,kdiv
2,14,8,(-2,-6),1,8,(4,6),2,020,06C,14,8,(-4,-3),0
*00030,34,n0
2,14,3,2,14,8,(-3,-12),14,4,2,010,1,016,044,012,010,01E,04C,01A,
018,2,040,14,3,2,14,8,(-7,-6),14,4,2,0
*00031,18,n1
2,14,8,(-1,-6),054,1,012,06C,2,018,1,020,2,020,14,03A,0
*00032,23,n2
2,14,8,(-2,-6),054,1,012,020,01E,01C,01A,028,01A,02C,040,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*00033,29,n3
2,14,8,(-2,-6),054,1,012,020,01E,01C,01A,018,2,010,1,01E,01C,01A,
028,016,2,01C,060,14,8,(-4,-3),0
*00034,19,n4
2,14,8,(-2,-6),041,1,048,8,(3,4),06C,2,030,14,8,(-4,-3),0
*00035,23,n5
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,024,016,038,024,040,2,020,06C,

Tworzenie plików definicji symboli | 195

14,8,(-4,-3),0
*00036,24,n6
2,14,8,(-2,-6),034,1,030,01E,01C,01A,028,016,034,022,010,2,030,
06C,14,8,(-4,-3),0
*00037,16,n7
2,14,8,(-2,-6),064,1,040,06B,2,050,14,8,(-4,-3),0
*00038,32,n8
2,14,8,(-2,-6),010,1,016,014,012,020,012,014,016,028,01A,01C,01E,
2,020,1,01E,01C,01A,028,2,050,14,8,(-4,-3),0
*00039,24,n9
2,14,8,(-2,-6),010,1,010,022,034,016,028,01A,01C,01E,030,2,020,
03C,14,8,(-4,-3),0
*0003A,17,kcol
2,14,04C,044,1,01C,2,01C,1,01C,2,02F,14,8,(-2,-3),0
*0003B,34,ksmc
2,14,3,2,14,8,(-1,-8),14,4,2,010,044,1,01C,2,01C,1,02C,01A,2,012,
020,14,3,2,14,8,(-5,-8),14,4,2,0
*0003C,29,klt
2,14,3,2,14,8,(-3,-12),14,4,2,064,030,1,03A,03E,2,020,14,3,2,
14,8,(-5,-6),14,4,2,0
*0003D,18,keq
2,14,04B,044,1,040,2,02C,1,048,2,060,02C,14,8,(-4,-1),0
*0003E,28,kgt
2,14,3,2,14,8,(-3,-12),14,4,2,064,1,03E,03A,2,050,14,3,2,
14,8,(-7,-6),14,4,2,0
*0003F,36,kqm
2,14,3,2,14,8,(-3,-12),14,4,2,054,1,012,010,01E,01C,01A,01C,2,
01C,1,01C,2,030,14,3,2,14,8,(-7,-6),14,4,2,0
*00040,28,kea
2,14,8,(-2,-6),032,1,01A,018,014,012,010,02C,012,024,016,028,01A,
04C,01E,030,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00041,21,uca
2,14,8,(-2,-6),1,024,043,04D,02C,2,047,1,040,2,02E,14,8,(-4,-3),0
*00042,29,ucb
2,14,8,(-2,-6),1,030,012,014,016,028,2,020,1,012,014,016,038,2,
010,1,06C,2,050,14,8,(-4,-3),0
*00043,23,ucc
2,14,8,(-2,-6),040,014,1,01A,028,016,044,012,020,01E,2,02E,03C,
14,8,(-4,-3),0
*00044,22,ucd
2,14,8,(-2,-6),1,030,012,044,016,038,2,010,1,06C,2,050,
14,8,(-4,-3),0
*00045,25,uce
2,14,8,(-2,-6),1,064,040,2,048,03C,1,020,2,028,03C,1,040,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*00046,21,ucf
2,14,8,(-2,-6),1,064,040,2,048,03C,1,020,2,03C,040,14,8,(-4,-3),0
*00047,22,ucg
2,14,8,(-2,-6),032,1,010,03C,038,016,044,012,030,2,020,06C,
14,8,(-4,-3),0
*00048,22,uch
2,14,8,(-2,-6),1,064,2,03C,1,040,2,034,1,06C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00049,21,uci
2,14,8,(-1,-6),064,1,020,2,018,1,06C,2,018,1,020,2,020,14,03A,0
*0004A,19,ucj
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,054,2,020,06C,14,8,(-4,-3),0

196 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

*0004B,23,uck
2,14,8,(-2,-6),1,064,2,040,1,03A,018,2,010,1,03E,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*0004C,16,ucl
2,14,8,(-2,-6),064,1,06C,040,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0004D,17,ucm
2,14,8,(-2,-6),1,064,04D,043,06C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0004E,19,ucn
2,14,8,(-2,-6),1,064,8,(4,-6),064,2,06C,020,14,8,(-4,-3),0
*0004F,17,uco
2,14,8,(-2,-6),1,064,040,06C,048,2,060,14,8,(-4,-3),0
*00050,19,ucp
2,14,8,(-2,-6),1,064,030,01E,01C,01A,038,2,06F,14,8,(-4,-3),0
*00051,25,ucq
2,14,8,(-2,-6),022,1,01E,01A,018,016,044,012,020,01E,03C,01A,01E,
2,020,14,8,(-4,-3),0
*00052,23,ucr
2,14,8,(-2,-6),1,064,030,01E,01C,01A,038,2,010,1,03E,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*00053,22,ucs
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,046,012,020,01E,2,020,05C,
14,8,(-4,-3),0
*00054,19,uct
2,14,8,(-2,-6),064,1,040,2,028,1,06C,2,040,14,8,(-4,-3),0
*00055,20,ucu
2,14,8,(-2,-6),064,1,05C,01E,020,012,054,2,020,06C,14,8,(-4,-3),0
*00056,15,ucv
2,14,06B,064,1,06D,063,2,020,06C,14,8,(-5,-3),0
*00057,24,ucw
2,14,06B,064,1,9,(2,-6),(1,3),(1,-3),(2,6),(0,0),2,020,06C,
14,8,(-5,-3),0
*00058,22,ucx
2,14,8,(-2,-6),1,8,(4,6),2,048,1,8,(4,-6),2,020,14,8,(-4,-3),0
*00059,25,ucy
2,14,8,(-2,-6),064,1,8,(2,-3),03C,2,034,1,8,(2,3),2,020,06C,
14,8,(-4,-3),0
*0005A,19,ucz
2,14,8,(-2,-6),064,1,040,8,(-4,-6),040,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0005B,17,klb
2,14,8,(-1,-6),1,064,020,2,06C,1,028,2,040,14,03A,0
*0005C,17,kbkslsh
2,14,8,(-2,-6),064,1,8,(4,-6),2,020,14,8,(-4,-3),0
*0005D,15,krb
2,14,8,(-1,-6),064,1,020,06C,028,2,040,14,03A,0
*0005E,16,kcaret
2,14,8,(-2,-6),044,1,022,02E,2,04D,14,8,(-4,1),0
*0005F,11,kundrl
2,14,028,01C,1,040,2,021,14,04A,0
*00060,27,krvap
2,14,3,2,14,8,(-1,-12),14,4,2,064,1,02D,2,04D,14,3,2,14,8,(-5,2),
14,4,2,0
*00061,24,lca
2,14,04B,020,1,018,016,024,012,010,01E,02C,01A,2,012,1,01E,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*00062,25,lcb
2,14,8,(-2,-6),1,064,2,04C,1,022,010,01E,02C,01A,018,026,2,02C,

Tworzenie plików definicji symboli | 197

060,14,8,(-4,-3),0
*00063,17,lcc
2,14,04B,042,1,038,01A,02C,01E,030,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00064,25,lcd
2,14,8,(-2,-6),041,1,02A,018,016,024,012,010,02E,2,044,1,06C,2,
020,14,8,(-4,-3),0
*00065,20,lce
2,14,04B,024,1,030,012,016,028,01A,02C,01E,020,2,030,
14,8,(-4,-3),0
*00066,22,lcf
2,14,8,(-2,-6),034,1,030,2,023,1,016,018,01A,05C,2,050,
14,8,(-4,-3),0
*00067,22,lcg
2,14,04B,01C,1,01E,020,012,044,016,028,01A,02C,01E,030,2,020,
14,8,(-4,-5),0
*00068,21,lch
2,14,8,(-2,-6),1,064,2,04C,1,022,010,01E,03C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00069,17,lci
2,14,06C,1,044,2,014,1,014,2,020,06C,14,8,(-2,-3),0
*0006A,35,lcj
2,14,3,2,14,8,(-3,-12),14,4,2,01C,1,01E,010,012,054,2,014,1,014,
2,020,06C,14,3,2,14,8,(-7,-10),14,4,2,0
*0006B,23,lck
2,14,8,(-2,-6),1,064,2,04C,1,020,022,2,02A,1,02E,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*0006C,28,lcl
2,14,3,2,14,8,(-1,-12),14,4,2,064,1,05C,01E,2,020,14,3,2,
14,8,(-5,-6),14,4,2,0
*0006D,24,lcm
2,14,04B,1,044,2,01C,1,012,01E,01C,2,014,1,012,01E,03C,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*0006E,21,lcn
2,14,8,(-2,-6),1,044,2,02C,1,022,010,01E,03C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0006F,20,lco
2,14,04B,030,1,028,016,024,012,020,01E,02C,01A,2,030,
14,8,(-4,-3),0
*00070,22,lcp
2,14,04B,02C,1,064,2,01C,1,012,020,01E,02C,01A,038,2,060,
14,8,(-4,-5),0,
*00071,22,lcq
2,14,04B,04F,1,064,2,01C,1,016,028,01A,02C,01E,030,2,020,
14,8,(-4,-5),0,
*00072,19,lcr
2,14,04B,1,044,2,02C,1,022,010,01E,2,020,03C,14,8,(-4,-3),0
*00073,18,lcs
2,14,04B,1,030,012,016,028,016,012,030,2,04D,14,8,(-4,-3),0
*00074,21,lct
2,14,8,(-2,-6),044,1,040,2,026,1,05C,01E,012,2,02F,14,8,(-4,-3),0
*00075,20,lcu
2,14,04B,044,1,03C,01E,010,022,2,024,1,04C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00076,14,lcv
2,14,04B,044,1,04D,043,2,04D,14,8,(-4,-3),0
*00077,23,lcw
2,14,04B,044,1,9,(1,-4),(1,4),(1,-4),(1,4),(0,0),2,04D,
14,8,(-4,-3),0
*00078,16,lcx

198 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

2,14,04B,1,042,2,048,1,04E,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00079,19,lcy
2,14,04B,044,1,04D,2,043,1,06B,018,2,024,060,14,8,(-4,-5),0
*0007A,15,lcz
2,14,04B,044,1,040,04A,040,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0007B,19,klbr
2,14,8,(-1,-6),064,020,1,01A,01C,01A,01E,01C,01E,2,020,14,03A,0
*0007C,13,kvbar
2,14,06C,1,064,2,06C,020,14,8,(-2,-3),0
*0007D,18,krbr
2,14,8,(-1,-6),1,012,014,012,016,014,016,2,06C,040,14,03A,0
*0007E,15,ktlde
2,14,04B,034,1,012,02F,012,2,04D,14,8,(-4,-2),0
*00080,4,keuroRef
7,020AC,0
*000A0,7,NoBrkSpc
2,060,14,8,(-6,-8),0
*000A1,18,kiexc
2,14,06C,1,044,2,014,1,014,2,8,(2,-6),14,8,(-2,-3),0
*000A2,23,kcent
2,14,8,(-2,-5),01E,1,8,(2,6),2,01E,1,038,01A,02C,01E,030,2,020,
14,04A,0,
*000A3,23,kpound
2,14,8,(-2,-6),040,1,048,012,044,012,01E,2,02B,1,028,2,06F,
14,8,(-4,-3),0
*000A5,34,kyen
2,14,8,(-2,-6),064,1,8,(2,-3),03C,2,025,1,020,2,027,1,020,2,018,
1,8,(2,3),2,8,(2,-6),14,8,(-4,-3),0
*000A7,45,kpar
2,14,3,2,14,8,(-3,-12),14,4,2,014,1,01E,010,012,016,018,016,012,
2,021,1,016,018,01A,01E,010,01E,01A,2,8,(3,-2),14,3,2,
14,8,(-7,-6),14,4,2,0
*000AA,36,lcau
2,14,8,(-1,-6),2,3,2,8,3,9,1,01A,018,016,024,012,010,01E,02C,01E,
2,049,1,040,2,4,2,8,2,-3,14,8,(-3,1),0
*000AB,21,kfrew
2,14,8,(-2,-5),021,1,026,022,2,020,1,02A,02E,2,02F,14,8,(-4,-2),0
*000B0,19,kdeg
2,14,8,(-1,-6),054,1,012,01E,01A,016,2,05C,040,14,8,(-3,2),0
*000B1,23,kpls-min
2,14,8,(-2,-6),014,1,040,2,027,1,044,2,02A,1,040,2,04D,
14,8,(-4,-2),0
*000B5,24,kmicro
2,14,04B,02C,1,8,(1,6),1,03C,01E,010,023,2,024,1,04C,2,020,
14,8,(-4,-5),0
*000BA,35,lcou
2,14,8,(-1,-6),3,2,2,8,3,12,1,028,01A,02C,01E,020,012,024,016,2,
06B,1,040,2,4,2,8,2,-3,14,8,(-3,1),0
*000BB,22,kffrw
2,14,8,(-2,-5),014,1,022,026,2,020,1,02E,02A,2,040,01C,
14,8,(-4,-2),0
*000BC,41,kquart
2,3,2,14,8,(-5,-12),1,8,(10,12),2,8,(-8,-6),1,064,01A,2,05C,1,
020,2,8,(6,-4),1,048,8,(3,4),06C,2,060,14,8,(-9,-6),4,2,0
*000BD,45,khalf
2,3,2,14,8,(-5,-12),1,8,(10,12),2,8,(-8,-6),1,064,01A,2,05C,1,

Tworzenie plików definicji symboli | 199

020,2,8,(3,-1),1,012,020,01E,01C,01A,028,01A,02C,040,2,040,
14,8,(-9,-6),4,2,0
*000BF,32,kiqm
2,3,2,14,8,(-3,-12),8,(6,2),1,02A,028,026,024,022,024,2,024,1,
024,2,8,(8,-12),14,8,(-7,-6),4,2,0
*000C0,31,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,024,022,02E,02C,2,8,(-4,1),1,040,2,8,(-2,4),1,
027,2,8,(6,-6),14,8,(-4,-3),0
*000C1,31,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,024,022,02E,02C,2,8,(-4,1),1,040,2,8,(-2,4),1,
021,2,8,(2,-6),14,8,(-4,-3),0
*000C2,32,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,024,022,02E,02C,2,8,(-4,1),1,040,2,8,(-4,3),1,
022,02E,2,8,(2,-4),14,8,(-4,-3),0
*000C3,33,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,024,022,02E,02C,2,8,(-4,1),1,040,2,8,(-4,4),1,
012,02F,012,2,8,(2,-6),14,8,(-4,-3),0
*000C4,32,uc„
2,14,8,(-2,-6),1,024,043,2,029,1,014,2,040,1,01C,2,027,1,04D,02C,
2,047,1,040,2,02E,14,8,(-4,-3),0
*000C5,25,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,024,032,016,01A,03E,02C,2,8,(-4,1),1,040,2,02F,
14,8,(-4,-3),0
*000C6,33,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,034,8,(2,3),020,2,8,(-2,-3),1,020,2,03C,1,028,
064,2,04B,1,020,2,04F,14,8,(-4,-3),0
*000C7,29,uc‡
2,14,8,(-2,-6),02E,1,010,014,018,014,2,021,1,01A,028,016,044,012,
020,01E,2,02E,03C,14,8,(-4,-5),0
*000C8,28,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,2,016,1,027,2,04C,018,1,020,2,02A,1,040,
2,020,14,8,(-4,-3),0
*000C9,28,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,2,025,1,029,2,03C,018,1,020,2,02A,1,040,
2,020,14,8,(-4,-3),0
*000CA,29,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,2,016,1,016,01A,2,03C,018,1,020,2,02A,1,
040,2,020,14,8,(-4,-3),0
*000CB,32,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,2,016,1,014,2,028,1,01C,2,03C,018,1,020,
2,02A,1,040,2,020,14,8,(-4,-3),0
*000CC,25,uc^
2,14,8,(-1,-6),044,1,020,2,014,1,027,2,02D,1,04C,2,018,1,020,2,
020,14,03A,0
*000CD,25,uc^
2,14,8,(-1,-6),044,1,020,2,024,1,029,2,01E,1,04C,2,018,1,020,2,
020,14,03A,0
*000CE,26,uc^
2,14,8,(-1,-6),044,1,020,2,014,1,016,01A,2,01E,1,04C,2,018,1,020,
2,020,14,03A,0
*000CF,29,uc^
2,14,8,(-1,-6),044,1,020,2,014,1,014,2,028,1,01C,2,01E,1,04C,2,
018,1,020,2,020,14,03A,0
*000D0,25,uc
2,14,8,(-2,-6),1,064,030,01E,04C,01A,038,2,024,015,1,020,2,01D,
04F,14,8,(-4,-3),0

200 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

*000D1,25,uc
2,14,8,(-2,-6),1,044,04E,044,2,048,014,1,012,02F,012,2,8,(2,-6),
14,8,(-4,-3),0
*000D2,25,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,2,016,1,027,2,02C,030,1,04C,048,2,060,
14,8,(-4,-3),0
*000D3,25,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,2,025,1,029,2,01C,030,1,04C,048,2,060,
14,8,(-4,-3),0
*000D4,26,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,2,016,1,016,01A,2,01C,030,1,04C,048,2,
060,14,8,(-4,-3),0
*000D5,27,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,2,024,1,01A,027,01A,2,01C,040,1,04C,048,
2,060,14,8,(-4,-3),0
*000D6,31,uc^
2,14,8,(-2,-6),1,044,2,012,1,014,2,02B,1,040,2,016,1,014,2,02D,1,
04C,048,2,060,14,8,(-4,-3),0
*000D8,29,ucd”
2,14,8,(-2,-6),1,8,(4,6),2,018,1,01E,04C,01A,028,016,044,012,020,
2,8,(3,-6),14,8,(-4,-3),0
*000D9,24,uc^
2,14,8,(-2,-6),064,1,05C,01E,020,012,054,2,01A,1,027,2,050,06C,
14,8,(-4,-3),0
*000DA,24,uc^
2,14,8,(-2,-6),064,1,05C,01E,020,012,054,2,018,1,029,2,050,05C,
14,8,(-4,-3),0
*000DB,25,uc^
2,14,8,(-2,-6),064,1,05C,01E,020,012,054,2,01A,1,016,01A,2,050,
05C,14,8,(-4,-3),0
*000DC,27,uc^
2,14,8,(-2,-6),064,1,05C,01E,020,012,054,2,01A,1,014,2,028,1,01C,
2,05E,14,8,(-4,-3),0
*000DD,25,uc^
2,14,8,(-2,-6),044,1,02E,02C,2,024,1,022,2,025,1,029,2,050,05C,
14,8,(-4,-3),0
*000DE,27,lc
2,14,8,(-2,-6),02C,1,084,2,03C,1,012,020,01E,02C,01A,028,016,2,
8,(6,-1),14,8,(-4,-5),0
*000DF,24,kgers
2,14,8,(-2,-6),1,012,044,012,010,01E,01C,01A,01E,01C,01A,018,2,
040,14,8,(-4,-3),0
*000E0,39,lc…
2,14,8,(-2,-6),020,1,018,016,024,012,010,01E,02C,01A,2,012,1,01E,
2,2,3,2,8,(-3,10),1,047,2,8,(11,-12),4,2,14,8,(-4,-3),0
*000E1,39,lc
2,14,8,(-2,-6),020,1,018,016,024,012,010,01E,02C,01A,2,012,1,01E,
2,2,3,2,8,(-3,12),1,049,2,8,(11,-10),4,2,14,8,(-4,-3),0
*000E2,40,lcf
2,14,8,(-2,-6),020,1,018,016,024,012,010,01E,02C,01A,2,012,1,01E,
2,2,3,2,8,(-3,10),1,026,02A,2,8,(11,-10),4,2,14,8,(-4,-3),0
*000E3,40,lcf
2,14,8,(-2,-6),020,1,018,016,024,012,010,01E,02C,01A,2,012,1,01E,
2,3,2,8,(-7,10),1,012,02F,012,2,8,(7,-11),4,2,14,8,(-4,-3),0
*000E4,37,lc„
2,14,8,(-2,-6),020,1,018,016,024,2,034,1,01C,2,030,1,014,2,03A,1,

Tworzenie plików definicji symboli | 201

012,010,01E,02C,01A,2,012,1,01E,2,020,14,8,(-4,-3),0
*000E5,38,lc†
2,14,8,(-2,-6),3,2,8,(3,8),1,022,026,02A,02E,2,8,(3,-6),4,2,1,
01A,018,016,024,012,010,01E,02C,01E,2,020,14,8,(-4,-3),0
*000E6,30,lc
2,14,04B,021,1,01A,016,024,012,01E,03C,2,034,1,012,01E,01C,028,2,
01C,1,01E,010,2,020,14,8,(-4,-3),0
*000E7,24,lc‡
2,14,04B,042,1,038,01A,02C,01E,030,2,028,1,01C,010,01C,018,2,041,
14,8,(-4,-5),0
*000E8,27,lcŠ
2,14,8,(-2,-6),024,1,030,012,016,028,01A,02C,01E,020,2,054,1,027,
2,050,06C,14,8,(-4,-3),0
*000E9,26,lc‚
2,14,8,(-2,-6),024,1,030,012,016,028,01A,02C,01E,020,2,064,1,029,
2,05E,14,8,(-4,-3),0
*000EA,27,lcˆ
2,14,8,(-2,-6),024,1,030,012,016,028,01A,02C,01E,020,2,054,1,016,
01A,2,05E,14,8,(-4,-3),0
*000EB,31,lc‰
2,14,8,(-2,-6),024,1,030,012,016,028,01A,02C,01E,020,2,064,010,1,
01C,2,048,1,014,2,06E,14,8,(-4,-3),0
*000EC,18,lc_
2,14,8,(-1,-6),010,1,044,2,025,1,02F,2,020,05C,14,03A,0
*000ED,18,lc
2,14,8,(-1,-6),010,1,044,2,016,1,021,2,020,06C,14,03A,0
*000EE,19,lcŚ
2,14,8,(-1,-6),010,1,044,2,016,1,012,01E,2,020,05C,14,03A,0
*000EF,22,lc‹
2,14,8,(-1,-6),010,1,044,2,016,1,014,2,020,1,01C,2,020,05C,
14,03A,0
*000F0,30,lc
2,14,8,(-2,-6),8,(3,4),1,028,01A,02C,01E,020,012,024,036,2,01C,1,
021,2,8,(3,-6),14,8,(-4,-3),0
*000F1,27,lc
2,14,8,(-2,-6),1,044,2,014,1,012,02F,012,2,04A,1,022,010,01E,03C,
2,020,14,8,(-4,-3),0
*000F2,27,lc•
2,14,8,(-2,-6),030,1,028,016,024,012,020,01E,02C,01A,2,054,1,027,
2,050,06C,14,8,(-4,-3),0
*000F3,26,lc
2,14,8,(-2,-6),030,1,028,016,024,012,020,01E,02C,01A,2,064,1,029,
2,05E,14,8,(-4,-3),0
*000F4,27,lc“
2,14,8,(-2,-6),030,1,028,016,024,012,020,01E,02C,01A,2,054,1,016,
01A,2,05E,14,8,(-4,-3),0
*000F5,32,lc^
2,14,8,(-2,-6),030,1,028,016,024,012,020,01E,02C,01A,2,8,(-3,5),
1,012,02F,012,2,8,(2,-6),14,8,(-4,-3),0
*000F6,35,lc”
2,14,8,(-2,-6),030,1,028,016,024,2,034,1,01C,2,040,1,014,2,
8,(-4,-3),1,012,020,01E,02C,01A,2,030,14,8,(-4,-3),0
*000F7,23,kto
2,14,8,(-2,-5),021,1,014,2,021,1,048,2,022,1,01C,2,04E,
14,8,(-4,-2),0
*000F8,24,lcd”

202 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

2,14,04B,010,1,020,012,024,016,028,01A,02C,01E,2,018,1,042,2,04D,
14,8,(-4,-3),0
*000F9,27,lc—
2,14,8,(-2,-6),044,1,03C,01E,010,022,2,038,044,1,02F,2,01E,1,04C,
2,020,14,8,(-4,-3),0
*000FA,26,lc
2,14,8,(-2,-6),044,1,03C,01E,010,022,2,036,1,021,2,02D,1,04C,2,
020,14,8,(-4,-3),0
*000FB,27,lc–
2,14,8,(-2,-6),044,1,03C,01E,010,022,2,036,1,012,01E,2,01E,1,04C,
2,020,14,8,(-4,-3),0
*000FC,32,lc_
2,14,8,(-2,-6),064,010,1,01C,2,01A,1,03C,01E,010,022,2,044,018,1,
01C,2,01E,1,04C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*000FD,27,lc^
2,14,8,(-2,-6),044,1,04D,2,8,(-1,5),1,021,2,02D,1,06B,018,2,024,
060,14,8,(-4,-3),0
*000FE,25,uc
2,14,8,(-2,-6),1,064,2,01E,019,1,030,01E,01C,01A,038,2,01F,01C,
050,14,8,(-4,-3),0
*000FF,30,lc˜
2,14,8,(-2,-6),044,1,04D,2,054,018,1,014,2,020,1,01C,2,01E,1,06B,
018,2,024,060,14,8,(-4,-5),0
*00104,26,c164
2,14,8,(-2,-6),1,024,043,04D,02C,2,047,1,040,2,02C,1,01A,01E,2,
022,14,8,(-4,-3),0
*00105,30,c165
2,14,04B,020,1,018,016,024,012,010,01E,02C,01A,2,012,1,01E,3,2,
01A,01E,4,2,2,021,14,8,(-4,-3),0
*00106,28,c143
2,14,8,(-2,-6),040,014,1,01A,028,016,044,012,020,01E,2,038,024,1,
021,2,08C,030,14,8,(-4,-3),0
*00107,30,c134
2,14,04B,042,1,038,01A,02C,01E,030,2,3,2,8,(-5,10),1,021,2,029,
8,(9,-10),4,2,14,8,(-4,-3),0
*0010C,31,c172
2,14,8,(-2,-8),040,014,1,01A,028,016,044,012,020,01E,2,026,1,012,
2,01A,1,016,2,050,08C,14,8,(-4,-3),0
*0010D,29,c159
2,14,8,(-2,-6),042,1,038,01A,02C,01E,030,2,028,054,1,012,2,01A,1,
016,2,050,06C,14,8,(-4,-3),0
*0010E,32,c210
2,14,8,(-2,-8),1,030,012,044,016,038,2,010,1,06C,2,010,074,1,012,
2,01A,1,016,2,050,08C,14,8,(-4,-3),0
*0010F,31,c212
2,14,8,(-2,-6),041,1,02A,018,016,024,012,010,02E,2,044,1,06C,2,
020,064,1,01A,2,010,05C,14,8,(-4,-3),0
*00118,28,c168
2,14,8,(-2,-6),1,064,040,2,048,03C,1,020,2,028,03C,1,040,1,01A,
01E,2,022,14,8,(-4,-3),0
*00119,27,c169
2,14,04B,024,1,030,012,016,028,01A,02C,01E,020,3,2,01A,01E,4,2,2,
014,030,14,8,(-4,-3),0
*0011A,35,c183
2,14,8,(-2,-8),1,064,040,2,048,03C,1,020,2,028,03C,1,040,2,028,
074,1,012,2,01A,1,016,2,050,08C,14,8,(-4,-3),0

Tworzenie plików definicji symboli | 203

*0011B,32,c216
2,14,8,(-2,-6),024,1,030,012,016,028,01A,02C,01E,020,2,018,054,1,
012,2,01A,1,016,2,050,06C,14,8,(-4,-3),0
*00141,29,c157
2,14,8,(-2,-6),064,1,06C,040,2,048,034,1,3,2,8,(4,5),2,8,(8,-11),
4,2,14,8,(-4,-3),0
*00142,47,c136
2,14,3,2,14,8,(-1,-12),14,4,2,064,3,2,010,4,2,1,05C,01E,2,3,2,
8,(-3,5),1,8,(3,4),2,8,(4,-9),4,2,14,3,2,14,8,(-5,-6),14,4,2,0
*00143,24,c227
2,14,8,(-2,-6),1,064,8,(4,-6),064,2,038,014,1,021,2,08C,030,
14,8,(-4,-3),0
*00144,42,c228
2,14,3,2,14,8,(-3,-8),14,4,2,1,044,2,01C,1,012,010,01E,03C,2,
8,(-2,5),1,011,2,019,8,(4,-5),14,3,2,14,8,(-7,-6),14,4,2,0
*00147,27,c213
2,14,8,(-2,-8),1,064,8,(4,-6),064,2,027,1,012,2,01A,1,016,2,050,
08C,14,8,(-4,-3),0
*00148,29,c229
2,14,8,(-2,-6),1,044,2,01C,1,012,010,01E,03C,2,018,054,1,012,2,
01A,1,016,2,040,06C,14,03A,0
*00150,27,c138
2,14,8,(-2,-6),1,064,040,06C,048,2,074,010,1,03C,2,020,1,034,2,
07C,030,14,8,(-4,-3),0
*00151,29,c139
2,14,04B,030,1,028,016,024,012,020,01E,02C,01A,2,074,1,02C,2,028,
1,024,2,07C,050,14,8,(-4,-3),0
*00158,33,c252
2,14,8,(-2,-8),1,064,030,01E,01C,01A,038,2,010,1,03E,2,028,074,1,
012,2,01A,1,016,2,050,08C,14,8,(-4,-3),0
*00159,29,c253
2,14,8,(-2,-6),1,044,2,02C,1,022,010,01E,2,026,1,012,2,01A,1,016,
2,050,06C,14,8,(-4,-3),0
*0015A,27,c151
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,046,012,020,01E,2,024,038,1,021,
2,08C,030,14,8,(-4,-3),0
*0015B,31,c152
2,14,04B,1,030,012,016,028,016,012,030,2,3,2,8,(-5,2),1,021,2,
029,8,(9,-10),4,2,14,8,(-4,-3),0
*00160,30,c230
2,14,8,(-2,-8),014,1,01E,020,012,046,012,020,01E,2,026,1,012,2,
01A,1,016,2,050,08C,14,8,(-4,-3),0
*00161,29,c231
2,14,8,(-2,-6),1,030,012,016,028,016,012,030,2,027,1,012,2,01A,1,
016,2,050,06C,14,8,(-4,-3),0
*00164,28,c155
2,14,8,(-2,-8),064,1,040,2,028,1,06C,2,074,1,012,2,01A,1,016,2,
050,08C,14,8,(-4,-3),0
*00165,26,c156
2,14,8,(-2,-6),044,1,040,2,026,1,05C,01E,012,2,054,1,01A,2,030,
05C,14,8,(-4,-3),0
*0016E,27,c222
2,14,8,(-2,-9),064,1,05C,01E,020,012,054,2,027,1,012,016,01A,01E,
2,040,07C,14,8,(-4,-3),0
*0016F,31,c133
2,14,8,(-2,-7),044,1,03C,01E,010,022,2,024,1,04C,2,028,054,1,012,

204 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

016,01A,01E,2,040,05C,14,8,(-4,-3),0
*00170,28,c235
2,14,8,(-2,-6),064,1,05C,01E,020,012,054,2,016,1,03C,2,028,1,034,
2,07C,050,14,8,(-4,-3),0
*00171,30,uue
2,14,04B,044,1,03C,01E,010,022,2,024,1,04C,2,074,018,1,02C,2,028,
1,024,2,07C,050,14,8,(-4,-3),0
*00179,25,c141
2,14,8,(-2,-6),064,1,040,8,(-4,-6),040,2,038,074,1,021,2,08C,030,
14,8,(-4,-3),0
*0017A,28,c171
2,14,04B,044,1,040,04A,040,2,3,2,8,(-5,10),1,021,2,029,8,(9,-10),
4,2,14,8,(-4,-3),0
*0017B,32,c189
2,14,8,(-2,-6),064,1,040,8,(-4,-6),040,2,084,028,1,3,4,01A,01E,
012,016,4,4,2,040,08C,14,8,(-4,-3),0
*0017C,34,c190
2,14,04B,044,1,040,04A,040,2,3,2,8,(-4,11),3,4,1,01A,01E,012,016,
4,4,2,8,(8,-11),4,2,14,8,(-4,-3),0
*0017D,29,c166
2,14,8,(-2,-8),064,1,040,8,(-4,-6),040,2,028,074,1,012,2,01A,1,
016,2,050,08C,14,8,(-4,-3),0
*0017E,27,c167
2,14,8,(-2,-6),044,1,040,04A,040,2,028,054,1,012,2,01A,1,016,2,
050,06C,14,8,(-4,-3),0
*00410,21,ucra
2,14,8,(-2,-6),1,024,043,04D,02C,2,047,1,040,2,02E,14,8,(-4,-3),0
*00411,24,ucrb
2,14,8,(-2,-6),1,064,030,01C,014,038,03C,030,01E,01C,01A,038,2,
060,14,8,(-4,-3),0
*00412,29,ucrv
2,14,8,(-2,-6),1,030,012,014,016,028,2,020,1,012,014,016,038,2,
010,1,06C,2,050,14,8,(-4,-3),0
*00413,17,ucrg
2,14,8,(-2,-6),1,064,040,01C,2,05C,020,14,8,(-4,-3),0
*00414,23,ucrd
2,14,8,(-2,-6),01C,1,014,050,064,028,04B,02C,050,01C,2,014,020,
14,8,(-6,-3),0
*00415,25,ucre
2,14,8,(-2,-6),1,064,040,2,048,03C,1,020,2,028,03C,1,040,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*00416,22,ucr!
2,14,8,(-2,-6),062,2,038,1,06C,2,038,064,1,06E,2,020,
14,8,(-6,-3),0
*00417,27,ucr!
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,014,016,018,010,012,014,016,028,
01A,2,060,05C,14,8,(-4,-3),0
*00418,20,ucri
2,14,8,(-2,-6),1,042,04C,064,2,048,1,06C,2,060,14,8,(-4,-3),0
*00419,24,ucrikr
2,14,8,(-2,-6),1,042,04C,064,2,018,1,028,2,018,1,06C,2,060,
14,8,(-4,-3),0
*0041A,23,ucrk
2,14,8,(-2,-6),1,064,2,040,1,03A,018,2,010,1,03E,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*0041B,17,ukrl

Tworzenie plików definicji symboli | 205

2,14,8,(-2,-6),1,010,063,010,06C,2,020,14,8,(-5,-3),0
*0041C,17,ucrm
2,14,8,(-2,-6),1,064,04D,043,06C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0041D,22,ucrn
2,14,8,(-2,-6),1,064,2,03C,1,040,2,034,1,06C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0041E,23,ucro
2,14,8,(-2,-6),014,1,044,012,020,01E,04C,01A,028,016,2,060,01C,
14,8,(-4,-3),0
*0041F,16,ucrp
2,14,8,(-2,-6),1,064,040,06C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00420,19,ucrr
2,14,8,(-2,-6),1,064,030,01E,01C,01A,038,2,06F,14,8,(-4,-3),0
*00421,23,ucrs
2,14,8,(-2,-6),040,014,1,01A,028,016,044,012,020,01E,2,02E,03C,
14,8,(-4,-3),0
*00422,19,ucrt
2,14,8,(-2,-6),064,1,040,2,028,1,06C,2,040,14,8,(-4,-3),0
*00423,23,ucru
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,054,04C,038,016,034,2,060,06C,
14,8,(-4,-3),0
*00424,25,ucrf
2,14,8,(-2,-6),020,1,064,018,01A,02C,01E,020,012,024,016,018,2,
040,06C,14,8,(-4,-3),0
*00425,22,ucrx
2,14,8,(-2,-6),1,8,(4,6),2,048,1,8,(4,-6),2,020,14,8,(-4,-3),0
*00426,21,ucr!
2,14,8,(-2,-6),1,064,06C,040,064,06C,010,01C,2,014,020,
14,8,(-5,-3),0
*00427,19,ucrch
2,14,8,(-2,-6),064,1,03C,01E,030,044,06C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00428,21,ucrsh
2,14,8,(-2,-6),1,064,06C,030,044,04C,030,064,06C,2,020,
14,8,(-6,-3),0
*00429,24,ucr!
2,14,8,(-2,-6),1,064,06C,030,044,04C,030,064,06C,010,01C,014,2,
020,14,8,(-7,-3),0
*0042A,23,ucr'
2,14,8,(-2,-6),054,1,014,010,06C,030,012,014,016,038,2,060,03C,
14,8,(-5,-3),0
*0042B,24,ucrs
2,14,8,(-2,-6),1,030,012,014,016,038,03C,064,2,050,1,06C,2,020,
14,8,(-5,-3),0
*0042C,21,ucr]
2,14,8,(-2,-6),1,030,012,014,016,038,03C,064,2,060,06C,
14,8,(-4,-3),0
*0042D,25,ucr'
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,024,028,020,024,016,028,01A,2,
060,05C,14,8,(-4,-3),00,
*0042E,26,ucr!
2,14,8,(-2,-6),1,064,03C,010,024,012,010,01E,04C,01A,018,016,024,
2,050,03C,14,8,(-4,-3),0
*0042F,22,ucrya
2,14,8,(-2,-6),1,022,020,044,038,01A,02C,01E,030,02C,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*00430,25,lcra
2,14,8,(-2,-6),014,1,024,012,020,01E,014,04C,014,01A,028,016,2,

206 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

060,01C,14,8,(-4,-3),0
*00431,22,lcrb
2,14,8,(-2,-6),044,030,1,038,04C,030,012,016,038,2,02C,060,
14,8,(-4,-3),0
*00432,24,lcrv
2,14,8,(-2,-6),1,044,020,10,(1,-36),028,030,10,(1,-36),038,2,060,
14,8,(-4,-3),0
*00433,16,lcrg
2,14,8,(-2,-6),1,044,030,2,04C,020,14,8,(-3,-3),0
*00434,24,lcrd
2,14,8,(-2,-6),01C,1,014,010,034,012,010,04C,028,030,01C,2,014,
020,14,8,(-4,-3),00,
*00435,20,lcre
2,14,04B,024,1,030,012,016,028,01A,02C,01E,020,2,030,
14,8,(-4,-3),0
*00436,23,lcrg
2,14,8,(-2,-6),1,042,2,048,1,04E,2,028,1,044,2,040,04C,
14,8,(-4,-3),0
*00437,25,lcrz
2,14,8,(-2,-6),034,1,012,020,01E,01A,018,010,01E,01A,028,016,2,
060,01C,14,8,(-4,-3),0
*00438,17,lcri
2,14,8,(-2,-6),044,1,04C,042,04C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00439,23,lcrii
2,14,8,(-2,-6),044,1,04C,042,04C,2,044,018,1,028,2,050,04C,
14,8,(-4,-3),0
*0043A,19,lcrk
2,14,8,(-2,-6),1,044,02C,020,022,02A,02E,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0043B,16,lcrl
2,14,8,(-2,-6),1,043,020,04C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0043C,17,lcrm
2,14,8,(-2,-6),1,044,02E,022,04C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0043D,18,lcrn
2,14,8,(-2,-6),1,044,02C,040,024,04C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*0043E,25,lcro
2,14,04B,14,8,(0,-2),014,1,024,012,020,01E,02C,01A,028,016,2,060,
01C,14,8,(-4,-3),0
*0043F,16,lcrp
2,14,8,(-2,-6),1,044,040,04C,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00440,20,lcrr
2,14,8,(-2,-6),1,044,030,01E,01C,01A,038,2,060,01C,14,8,(-4,-3),0
*00441,23,lcrs
2,14,8,(-2,-6),040,014,1,01A,028,016,024,012,020,01E,2,020,03C,
14,8,(-4,-3),0
*00442,18,lcrt
2,14,8,(-2,-6),020,1,044,028,040,2,020,04C,14,8,(-4,-3),0
*00443,22,lcru
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,034,02C,028,026,2,060,04C,
14,8,(-4,-3),0
*00444,25,lcrf
2,14,8,(-2,-6),020,1,044,018,01A,01C,01E,020,012,014,016,018,2,
040,04C,14,8,(-4,-3),0
*00445,20,lcrh
2,14,04B,14,8,(0,-2),1,042,2,048,1,04E,2,020,14,8,(-4,-3),0
*00446,21,lcrc
2,14,8,(-2,-6),044,1,04C,030,044,04C,010,01C,2,014,020,

Tworzenie plików definicji symboli | 207

14,8,(-4,-3),0
*00447,18,lcrch
2,14,8,(-2,-6),044,1,03C,030,034,04C,2,020,14,8,(-3,-3),0
*00448,21,lcrsh
2,14,8,(-2,-6),1,044,04C,020,024,02C,020,044,2,04C,020,
14,8,(-4,-3),0
*00449,24,lcrshch
2,14,8,(-2,-6),1,044,04C,020,024,02C,020,044,04C,010,01C,2,014,
020,14,8,(-5,-3),0
*0044A,21,lcrtvznak
2,14,8,(-2,-6),044,1,010,04C,020,012,016,028,2,050,02C,
14,8,(-4,-3),0
*0044B,24,lcryyy
2,14,8,(-2,-6),1,044,02C,020,01E,01A,028,2,040,1,044,2,04C,020,
14,8,(-4,-3),0
*0044C,19,lcrmznak
2,14,8,(-2,-6),1,044,02C,020,01E,01A,028,2,050,14,8,(-3,-3),0
*0044D,25,lcreee
2,14,8,(-2,-6),014,1,01E,020,012,014,028,020,014,016,028,01A,2,
060,03C,14,8,(-4,-3),0
*0044E,26,lcryu
2,14,8,(-2,-6),1,044,02C,010,014,012,010,01E,02C,01A,018,016,014,
2,050,02C,14,8,(-4,-3),0
*0044F,22,lcrya
2,14,8,(-2,-6),1,022,018,016,012,030,02C,028,020,02C,2,020,
14,8,(-4,-3),0
*020A0,4,keuroRef2
7,0020AC,0
*020A7,32,kpes
2,14,06B,14,010,1,064,020,01E,01C,01A,028,2,8,(4,3),1,05C,01E,
012,2,025,1,028,2,03E,020,14,8,(-6,-3),0
*020AC,45,keuro
3,2,2,14,8,(-4,-12),080,024,1,01C,01A,048,026,044,5,044,022,040,01E,01C
6,2,8,(-1,-1),5,1,050,6,2,024,1,060,2,8,(6,-7),14,8,(-8,-6),4,2,0
*02126,24,komega
2,14,8,(-2,-6),1,010,014,025,024,012,020,01E,02C,02B,01C,010,2,
020,14,8,(-4,-3),0
*02205,28,kdiam
2,14,8,(-2,-6),012,1,016,024,012,020,01E,02C,01A,028,2,01B,1,063,
2,010,03D,03C,14,8,(-4,-3),0
*0221E,18,kinfin
2,14,04B,034,1,01E,022,01E,01A,026,01A,2,06F,14,8,(-4,-1),0
*02264,20,kleq
2,14,8,(-2,-6),014,1,040,2,054,1,049,04F,2,02E,14,8,(-4,-2),0
*02302,16,ktri
2,14,04B,1,024,022,02E,02C,048,2,060,14,8,(-4,-3),0

Opis czcionek wieloznakowych

208 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

AutoCAD wprowadza specjalny rodzaj plików z definicjami symboli,
nazywanych plikami czcionek wieloznakowych.

W nie których językach (np. japońskim) używane są zestawy czcionek
tekstowych zawierających tysiące znaków niezgodnych ze standardem ASCII.
Dla umożliwienia wstawiania do rysunków tekstów pisanych w tych językach,
AutoCAD wprowadza specjalny rodzaj plików z definicjami symboli,
nazywanych plikami czcionek wieloznakowych.

Definiowanie czcionek wieloznakowych

Jak odczytać dwubajtowe kody szesnastkowe w kodach specjalnych w pierwszej
linijce pliku Czcionki wieloznakowej.

Zestaw czcionek z setkami lub tysiącami znaków musi być obsługiwany inaczej
niż zestaw składający się z 256 znaków w kodzie ASCII. Oprócz
wykorzystywania bardziej skomplikowanych technik przeszukiwania pliku,
AutoCAD musi mieć możliwość kodowania znaków nie tylko kodami
jednobajtowymi, ale również dwubajtowymi. Oba te problemy są rozwiązywane
przez użycie specjalnych kodów na początku pliku czcionek wieloznakowych.

Pierwszy wiersz pliku definicji symboli czcionek wieloznakowych musi mieć
postać:

*BIGFONT nznaków,nzakres,b1,e1,b2,e2,...

gdzie

nznaków

jest przybliżoną liczbą definicji znaków zawartych w tym zbiorze;

jeśli różni się ona od rzeczywistej wartości o więcej niż 10%, wpływa to
niekorzystnie na szybkość lub rozmiar pliku. Pozostała część tego wiersza służy
do wprowadzenia kodów znaków specjalnych (kodów sterujących), które
oznaczają początek kodu dwubajtowego. Przykładowo, w komputerach
japońskich znaki Kanji zaczynają się kodami szesnastkowymi z zakresu 90-AF
lub E0-FF. Gdy system operacyjny rozpoznaje taki kod, to czytany jest wtedy
bajt następny i z obu bajtów tworzony jest kod jednego znaku Kanji. W wierszu

*BIGFONT

bajt

nzakres

określa jak wiele sąsiednich przedziałów liczb jest

używanych jako kody sterujące; bajty

itd., definiują kody

początkowe i końcowe w każdym takim przedziale. Tak więc wiersz
nagłówkowy pliku japońskich czcionek wieloznakowych mógłby wyglądać
następująco:

*BIGFONT 4000,2,090,0AF,0E0,0FF

Następujące po wierszu

*BIGFONT

definicje znaków tekstowych są takie same

jak dla zwykłych zestawów czcionek programu AutoCAD, z wyjątkiem kodów
znaków (numerów symboli), których wartości mogą osiągać 65535.

Tworzenie plików definicji symboli | 209

Definiowanie rozszerzonych plików czcionek
wieloznakowych

Dla zmniejszenia rozmiaru złożonych znaków Kanji, można zdefiniować
rozszerzony plik czcionek wieloznakowych. Pliki takie używają kodu symbolu
podrzędnego, bezpośrednio po którym występuje 0.

Pierwszy wiersz w rozszerzonym pliku czcionek wieloznakowych jest identyczny
jak pierwszy wiersz w zwykłym pliku czcionek wieloznakowych. Format
następnych wierszy takiego pliku przedstawiono poniżej:

*0,5,nazwa-czcionki
wysokość-znaku, 0, orientacja, szerokość-znaku,0
.
.
.
*nazwa-symbolu,defbajty,nazwa-symbolu
.
kod,0,prymityw #,punktbazowy-x,punktbazowy-y,szerokość,wysokość,
.
.
kod,0,prymityw#,punktbazowy-x,punktbazowy-y,szerokość,wysokość,
.
kodzakończenia

Poniżej podano opisy poszczególnych pól pliku czcionek wieloznakowych:

wysokość znaku

Wysokość znaku - używana wraz z szerokością znaku do określania liczby
jednostek, które definiują znaki czcionek.

szerokość znaku

Szerokość znaku - używana wraz z wysokością znaku do określania liczby
jednostek, które definiują znaki czcionek. Wartości

wysokość-znaku

szerokość-znaku

są wykorzystywane do skalowania prymitywów czcionek.

W tym kontekście prymitywami są punkty, linie, wieloboki lub łańcuchy
znaków tekstowych geometrycznie zorientowane w przestrzeni
dwuwymiarowej. Pojedynczy znak Kanji składa się z kilku prymitywów,
używanych wielokrotnie w różnych skalach i kombinacjach.

orientacja

Bajt

orientacja

powinien być równy 0 dla zestawu czcionek o orientacji

tylko poziomej, oraz równy 2 dla zestawu o orientacji podwójnej (poziomej
lub pionowej). Specjalny kod polecenia 00E (14) jest honorowany tylko
kiedy ustawienie

orientacja

wynosi 2.

210 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

numer-symbolu

Kod znaku.

defbajty

Rozmiar definicji w bajtach. Są to zawsze 2 bajty zawierające kody
szesnastkowe albo kombinację kodu dziesiątkowego i szesnastkowego.

nazwa-symbolu

Nazwa znaku.

kod

Kod specjalny opisu symbolu. Jest to zawsze kod 7, używany do
wywoływania symbolu podrzędnego.

primityw#

Odwołanie do numeru podsymbolu. Jest to zawsze numer 2.

punktbazowy-x

współrzędna X punktu bazowego prymitywu.

punktbazowy-y

współrzędna Y punktu bazowego prymitywu.

szerokość

Skala szerokości prymitywu.

wysokość

Skala wysokości prymitywu.

kodzakończenia

Znak końca pliku dla definicji symbolu. Jest to zawsze 0.

Dla osiągnięcia współczynnika skali AutoCAD zmniejsza prymityw do wielkości
jednostkowego kwadratu, a następnie, w celu otrzymania symbolu znaku,
mnoży go przez wartości wysokość oraz szerokość. Kody znaków (numery
symboli) w pliku definicji symboli czcionek wieloznakowych mogą osiągać
wartości do 65635. Poniższa tabela opisuje poszczególne pola rozszerzonego
pliku czcionek wieloznakowych.

Tworzenie plików definicji symboli | 211

Pola rozszerzonego pliku czcionek wieloznakowych

Opis

Liczba bajtów

Wartość

Zmienna

Kod znaku

2 bajty

xxxx

numer-symbolu

Definicja czcionki rozszerzonej

2 bajty

7,0

kod

Odwołanie do numeru symbolu
podrzędnego

2 bajty

xxxx

primityw#

Współrzędna X punktu
bazowego prymitywu

1 bajt

punktbazowy-x

Współrzędna Y punktu bazowego
prymitywu

1 bajt

punktbazowy-y

Skala szerokości prymitywu

1 bajt

szerokość

Skala wysokości prymitywu

1 bajt

wysokość

Koniec definicji symbolu

1 bajt

kodzakończenia

Poniższy rysunek jest przykładem matrycy 16 x 16 punktów, której można by
użyć do projektowania rozszerzonej czcionki wieloznakowej, takiej jak np.
znaki Kanji. W przykładzie tym odstępy pomiędzy punktami są równe jednej
jednostce. Odpowiada to macierzy jednostkowych kwadratów.

jedna jednostka

kwadratowa

x1,y1

wysokość

szerokość

Kwadratowa matryca dla znaków Kanji

Następny rysunek pokazuje kilka przykładów znaków Kanji. Każdy znak
zajmuje matrycę M x N (matryce nie muszą być kwadratowe), podobną do
matrycy przedstawionej na poprzednim rysunku. Liczby znajdująca się nad
rysunkami to przyporządkowane kody znaków.

212 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

Przykłady znaków Kanji

Poniższy rysunek przedstawia prymitywy Kanji.

Tworzenie plików definicji symboli | 213

Przykłady prymitywów Kanji

UWAGA Nie wszystkie zestawy czcionek są definiowane na bazie matrycy kwadratowej;
niektóre wykorzystują matryce prostokątne.

Przykład: Plik definicji symbolu dla rozszerzonego pliku Czcionki wieloznakowej

*BIGFONT 50,1,080,09e
*0,5,Extended Font
15,0,2,15,0
*08D91,31,unspecified
2,0e,8,-7,-15,
7,0,08cfb,0,0,16,16,7,0,08bca,2,3,12,9,
2,8,18,0,2,0e,8,-11,-3,0
*08CD8,31,unspecified
2,0e,8,-7,-15,
7,0,08be0,0,0,8,16,7,0,08cc3,8,0,8,16,
2,8,18,0,2,0e,8,-11,-3,0
*08ADF,31,unspecified
2,0e,8,-7,-15,
7,0,089a4,0,0,8,16,7,0,08cb3,8,0,8,16,
2,8,18,0,2,0e,8,-11,-3,0
*08CE8,39,unspecified
2,0e,8,-7,-15,
7,0,089a4,0,1,5,14,7,0,08cc3,5,2,5,14,7,0,08c8e,9,0,7,
16,2,8,18,0,2,0e,8,-11,-3,0
*089A4,39,primitive
2,0e,8,-7,-15,2,8,1,14,1,0c0,
2,8,-11,-6,1,0a0,2,8,-12,-7,1,
0e0,2,8,-7,13,1,0dc,2,8,11,-1,
2,0e,8,-11,-3,0
*08BCA,41,primitive
2,0e,8,-7,-15,2,8,1,14,1,0c0,
2,8,-11,-6,1,0a0,2,8,-12,-8,1,

214 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

0e0,2,0e5,1,0ec,2,063,1,8,
2,-3,2,06f,2,0e,8,-11,-3,0
*08BE0,81,primitive
2,0e,8,-7,-15,2,8,3,9,1,080,
2,8,-10,-4,1,0c0,2,8,-13,-5,1,
0e0,2,8,-7,9,1,09c,2,8,-1,14,
1,8,-6,-5,2,8,8,5,1,8,6,-5,
2,8,-11,-6,1,8,1,-3,2,8,7,3,
1,8,-1,-3,2,8,-3,15,1,01a,2,
012,1,01e,2,8,10,-14,2,0e,8,
-11,-3,0
*08C8E,44,primitive
2,0e,8,-7,-15,2,8,3,15,1,090,0fc,038,
2,8,-6,11,1,090,2,8,-9,-5,1,
090,2,096,1,0ac,8,-1,-3,01a,01a,2,8,
18,0,2,0e,8,-11,-3,0
*08CB3,61,primitive
2,0e,8,-7,-15,2,042,1,02b,02a,018,2,
0d0,1,012,034,2,069,1,01e,040,2,8,
-8,6,1,02b,2,8,4,5,1,08c,2,8,
-3,8,1,03c,2,8,-5,3,1,0e0,2,8,
-12,5,1,0a0,2,8,6,-14,2,0e,8,
-11,-3,0
*08CC3,34,primitive
2,0e,8,-7,-15,2,0c1,1,06c,0a8,064,0a0,2,8,
-5,9,1,09c,2,8,-7,5,1,0e0,2,8,
4,-11,2,0e,8,-11,-3,0
*08CFB,22,primitive
2,0e,8,-7,-15,2,0d2,1,0cc,0c8,0c4,0c0,2,8,
5,-13,2,0e,8,-11,-3,0

Zastosowanie tekstu czcionki wieloznakowej w
rysunku

Aby zastosować czcionkę wieloznakową do tekstu rysunku, należy ustalić styl
tekstu, a następnie podać nazwę pliku czcionki Wieloznakowej.

Aby wykorzystywać zestawy czcionek wieloznakowych przy wprowadzaniu
tekstu, należy ustalić styl tekstu za pomocą polecenia STYL, podając nazwę
pliku czcionki wieloznakowej. Ten sam styl tekstu może korzystać również ze
zwykłego zestawu czcionek z kodami ASCII, należy tylko wprowadzić dwie
nazwy plików, rozdzielone przecinkiem. W poniższym przykładzie użyto wersji
polecenia STYL z linii poleceń. Aby włączyć czcionki wieloznakowe z okna
dialogowego Styl tekstu, należy wybrać opcję Użyj czcionkę wieloznakową.

Polecenie: –styl
Pełna nazwa stylu tekstu lub [?] <aktualny>: nazwa_stylu
Określ pełną nazwę fontu lub nazwę pliku fontu (TTF lub SHX): txt,greek

AutoCAD zakłada, że pierwsza nazwa dotyczy czcionki normalnej, a druga
czcionki wieloznakowej.

Tworzenie plików definicji symboli | 215

Jeśli wprowadzono tylko jedną nazwę, to AutoCAD zakłada, że jest to nazwa
czcionki normalnej i usuwa wszystkie związane czcionki wieloznakowe.

Wprowadzając przecinek przed, albo po nazwie pliku czcionki, można zmieniać
tylko jedną czcionkę bez wpływania na drugą, jak to pokazano w poniższej
tabeli.

Dane dla zmiany czcionek

Wynik

Dane wejściowe

Określenie obu czcionek normalnej i wieloznakowej

normal, big

Określenie tylko czcionki normalnej (czcionka wieloznakowa nie
zmienia się)

normal,

Określenie tylko czcionki wieloznakowej (czcionka normalna nie
zmienia się)

,big

Określenie tylko czcionki normalnej (czcionka wieloznakowa,
jeśli to konieczne, zostaje usunięta)

normalna

Bez zmiany

ENTER (brak odpowiedzi)

Po użyciu polecenia STYL do wyświetlenia listy stylów lub sprawdzenia
istniejącego stylu, AutoCAD wyświetla plik czcionki normalnej i, po przecinku,
plik czcionki wieloznakowej. Jeśli styl ma tylko plik czcionki wieloznakowej,
to jest on wyświetlany wraz z poprzedzającym go przecinkiem: ,greek.

Dla każdego znaku w łańcuchu tekstowym, AutoCAD najpierw przeszukuje
plik czcionki wieloznakowej. Jeśli znak ten nie zostanie tam odnaleziony,
wówczas przeszukiwany jest plik czcionki normalnej.

Zastosowanie czcionki wieloznakowej do
rozszerzania czcionek

Aby łańcuchy tekstu zawierały symbole specjalne, można zastosować czcionkę
wieloznakową zamiast rozszerzać standardową czcionkę tekstową.

W niektórych zastosowaniach, w łańcuchach tekstowych może występować
wiele symboli specjalnych. Standardowe zestawy czcionek tekstowych
programu AutoCAD mogą być uzupełniane o symbole specjalne. Jednak
rozszerzanie standardowych zestawów czcionek tekstowych podlega pewnym
ograniczeniom.

■ Liczba symboli w pliku czcionki jest ograniczona do 255.

■ Standardowy zbiór znaków wykorzystuje prawie połowę dostępnych

numerów symboli. Dostępne pozostają tylko kody 1-9, 11-31 i 130-255.

216 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

■ Korzystanie z wielu zestawów czcionek tekstowych wymaga powielenia

definicji symboli specjalnych do każdego takiego zestawu.

■ Używanie symbolu specjalnego wymaga wprowadzenia %% nnn, gdzie

nnn jest numerem symbolu.

Mechanizm czcionek wieloznakowych pozwala na uniknięcie tych problemów.
Można bowiem wykorzystać jeden lub kilka rzadko używanych znaków (takich
jak tylda (˜) lub pionowa kreska (|)) jako znaki początku sekwencji sterującej
i użyć następnego znaku do określenia symbolu specjalnego. Przykładowo,
niżej przedstawiony plik czcionki wieloznakowej pozwalałby rysować litery
alfabetu greckiego przez wprowadzenie z klawiatury najpierw pionowej kreski
(|, kod ASCII 124), a następnie odpowiedniej litery alfabetu łacińskiego.
Ponieważ pierwszym bajtem każdego znaku jest liczba 124, kody znaków są
wstępnie zwiększone o wartość 124 x 256, czyli 31744.

*BIGFONT 60,1,124,124
*0,4,Greek
nad, pod, orientacja, 0
*31809,n,uca
. . . definicja dużej litery Alfa, wywoływana przez "|A"
*31810,n,ucb
. . . definicja dużej litery Beta, wywoływana przez "|B"
*31841,n,lca
. . . definicja małej litery Alfa, wywoływana przez "|a"
*31842,n,lcb
. . . definicja małej litery Beta, wywoływana przez "|b"
*31868,n,vbar
. . . definicja pionowej kreski, wywoływana przez "||"
. . .

Opis czcionek Unicode

Pliki definicji symboli Unicode mają właściwie identyczny format i składnię
jak zwykłe pliki definicji symboli programu AutoCAD. Podstawową różnicą
jest składnia nagłówka czcionki.

Standardowe czcionki programu AutoCAD odpowiadają odwzorowaniu znaków
stosowanemu przez system operacyjny komputera. Wynika to z tego, że znaki
są zapamiętywane w bazie danych w formacie, w jakim są odczytywane z
klawiatury. Te same kody znaków są używane do generowania czcionek. To
stwarza problemy, gdy stosowane są znaki akcentowane (8-bitowe), dla których
istnieje wiele standardów kodowania.

Ze względu na ograniczenia odwzorowania znaków, stało się koniecznym
dostarczenie zbioru czcionek dla różnych stron kodowych używanych przez
program AutoCAD. Te zestawy czcionek, w gruncie rzeczy takie same, mają
niektóre znaki umieszczone w różnych miejscach, zależnie od strony kodowej
dla której zostały zdefiniowane. Jeżeli zastosowane kodowanie czcionki nie

Tworzenie plików definicji symboli | 217

jest dopasowane do kodowania tekstu w rysunku, to mogą zostać wyświetlone
błędne znaki.

W przypadku czcionek Unicode, łańcuchy tekstowe są zamieniane na Unicode
zanim zostaną narysowane, tak więc nie jest już konieczne dostarczanie
dodatkowych zestawów czcionek dla innych języków lub platform. Pojedynczy
zestaw czcionek Unicode, ze względu na swój duży zbiór znaków, może
obsłużyć wszystkie języki i platformy. Cecha ta jest niewidoczna dla
użytkownika, ponieważ gdy jest to niezbędne (ze względu na różnice stron
kodowych) rysunki są przekształcane do systemowej strony kodowej programu
AutoCAD podczas ich wczytywania. Rysunki są zawsze zapisywane w
systemowej stronie kodowej programu AutoCAD.

UWAGA Unicode nie zapewnia właściwej obsługi dla wszystkich języków azjatyckich,
tak więc czcionki wieloznakowe nadal są używane przez niektóre lub wszystkie wersje
azjatyckie.

Pliki definicji symboli Unicode mają właściwie identyczny format i składnię
jak zwykłe pliki definicji symboli programu AutoCAD. Podstawową różnicą
jest składnia nagłówka czcionki, co pokazano poniżej:

*UNIFONT,6,nazwa-czcionki
nad,pod,orientacja,kodowanie,typ,0

Parametry takie, jak

nazwa

nad

pod

, i

orientacja

są takie same jak w

czcionkach standardowych. Pozostałe dwa parametry są zdefiniowane
następująco:

kodowanie

Kodowanie czcionki. Jedna z następujących wartości całkowitych.

Unicode

Wielobajtowe (ang.

Plik symbolu

typ

Informacja o osadzeniu czcionki. Określa, czy czcionka jest licencjonowana.
Czcionki licencjonowane nie mogą być modyfikowane ani wymieniane.
Wielkości zakodowane bitowo mogą być dodawane.

Czcionka może być osadzona

Czcionka nie może być osadzona

Osadzenie tylko do odczytu

Inną ważną i czasami mylącą różnicą jest obsługiwanie kodu 7 odwołania do
symbolu podrzędnego. Jeśli opis symbolu zawiera kod 7 odwołania do symbolu

218 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

podrzędnego, to dane następujące po kodzie 7 są interpretowane jako wartość
dwu-bajtowa. Ma to wpływ na łączną liczbę bajtów danych (

defbajty

) w

nagłówku opisu symbolu. Na przykład, poniższy opis symbolu znajduje się w
pliku romans.shp:

*00080,4,keuroRef
7,020AC,0

Drugie pole w nagłówku reprezentuje łączną ilość bajtów w opisie symbolu.
Jeśli użytkownik nie pracował z opisami fontów unikodowych, to może
preferować użycie trzech bajtów zamiast czterech, ale to spowodowałoby błąd
podczas kompilacji pliku SHP. Dzieje się tak nawet, jeśli numer symbolu, do
którego następuje odwołanie, nie jest w obszarze dwubajtowym (poniżej 255);
kompilator zawsze używa dwóch bajtów dla tej wartości, należy więc
uwzględnić to w nagłówku.

Ostatnią różnicą pomiędzy definicjami symboli Unifont, a zwykłymi
definicjami symboli, są numery tych symboli. Definicje symboli Unifont
dostarczane z programem AutoCAD wykorzystują szesnastkowe, a nie dziesiętne
numery symboli. Mimo, że numery szesnastkowe nie są wymagane, to ich
użycie ułatwia odwoływanie się do numerów symboli za pomocą wywołania

\U+

wartości znaków sterujących.

Indeksy górne i dolne w plikach SHX

Pliki definicji symbolu można modyfikować, aby sprawniej wyświetlały indeksy
górne i dolne.

Zestawy czcionek SHX dostarczane z programem AutoCAD mają ograniczone
możliwości związane z wykorzystywaniem indeksów górnych i dolnych. Można
jednak stosunkowo łatwo zmodyfikować pliki definicji symboli w celu
ominięcia tego ograniczenia.

Tworzenie indeksów górnych i dolnych wymaga dwóch kroków. Najpierw
"wyimaginowane pióro", które rysuje kolejne wektory czcionek tekstu na
ekranie, musi zostać przesunięte w górę lub w dół. Następnie "skala" czcionki
musi zostać zmniejszona. Dodatkowo, musi istnieć możliwość powrotu do
czcionki normalnej. Tak więc, czcionka musi rozpoznawać cztery nowe klucze:
dwa dla indeksów górnych i dwa dla indeksów dolnych. W celu uniknięcia
zmian istniejących już definicji czcionek można wykorzystać dostęp do nich
poprzez numeryczną część klawiatury.

Sposób dodawania definicji indeksu górnego i indeksu dolnego do czcionki

Poniższy przykład został utworzony na bazie pliku czcionki programu AutoCAD
o nazwie ROMANS , ale podobna metoda może zostać zastosowana do
dowolnego zestawu czcionek AutoCAD. Procedura ta dodaje do zestawu
czcionek cztery nowe definicje symboli: super_on, super_off, sub_on i sub_off,
które sterują położeniem i rozmiarem poprzedzanych przez nie znaków. Dla

Tworzenie plików definicji symboli | 219

uproszczenia w przykładzie tym zastąpiono te nowe znaki znakami lewego i
prawego nawiasu kwadratowego ([oraz]) oraz lewego i prawego nawiasu
klamrowego ({oraz}). Można oczywiście wybrać do zastąpienia inne znaki albo
wykorzystać numer symbolu z zakresu rozszerzonego (kody ASCII od 128 do
256). Jeżeli zostanie wykorzystany numer symbolu z zakresu rozszerzonego,
to do wprowadzania nowych znaków trzeba użyć sekwencji %%nnn (gdzie
nnn jest wartością ASCII tego znaku).

Edycja pliku SHP za pomocą edytora tekstu ASCII.

Znaleźć definicje symboli tych znaków, które mają zostać zastąpione.
Zamienić te definicje w komentarze, aby można było je zastąpić nowymi
definicjami. W tym celu wprowadzić znak średnika na początku każdego
wiersza takiej definicji symbolu. Definicja ta może zawierać wiele wierszy.

Znaki lewego i prawego nawiasu kwadratowego mają wartości ASCII
równe 91 oraz 93 (wartości szesnastkowe 05B oraz 05D dla czcionki
Unicode). Znaki lewego i prawego nawiasu klamrowego mają wartości
ASCII równe 123 oraz 125 (wartości szesnastkowe 07B oraz 07D).

Dodać do siebie dwie pierwsze liczby występujące w drugim wierszu
definicji i podzielić tę sumę przez 2, jak to pokazano w poniższym
przykładzie:

*UNIFONT,6,Extended Simplex Roman for UNICODE

21,7,2,0 21 + 7 = 28, then 28 / 2 = 14. This number is used
later.

Dopisać poniższe wiersze na końcu pliku SHP:

*91,8,super_on

2,8,(0,14),003,2,1,0

*93,8,super_off

2,004,2,8,(0,-14),1,0

*123,8,sub_on

2,8,(0,-14),003,2,1,0

*125,8,sub_off

2,004,2,8,(0,14),1,0

Należy zwrócić uwagę na wartości 14 oraz –14 w powyższych wierszach.
Są to przesunięcia "wyimaginowanego pióra" w osi Y . Wartość 14 jest
połową maksymalnej wysokości znaku w tym zestawie czcionek, co jest
odpowiednim przybliżeniem dla wysokości indeksów górnych i dolnych.
Wartość ta musi być obliczana dla każdego pliku czcionek, ale można ją
modyfikować w dowolny sposób.

Zapisz plik.

Wywołać polecenie KOMPILUJ, aby skompilować plik SHP.

Po kompilacji i zdefiniowaniu odpowiedniego stylu tekstu, poprzez
wprowadzanie znaków [, ], {, oraz } uzyskuje się dostęp do poleceń

220 | Rozdział 8 Symbole i czcionki

przenoszących pióro w górę i w dół. Znak [ inicjuje pisanie indeksu
górnego, a znak ] kończy pisanie tego indeksu, przywracając czcionkę
normalną. { Znak inicjuje pisanie indeksu dolnego, a } znak kończy
pisanie tego indeksu, przywracając czcionkę normalną.

Tworzenie plików definicji symboli | 221

222

Indeks

^ (karetka).....105

znak kontrolny.....105

w makrach.....105

^z w makrach.....111
_ (znak podkreślenia).....28 , 67, 108

w definicjach wzorów kreskowania....

- (łącznik).....75, 103
!. (wykrzyknik kropka).....75

etykiety elementów menu.....75

!., etykiety elementów menu.....62
.cui rozszerzenie dla plików adaptacji.....

.NET - środowisko.....159
* (gwiazdka).....108

w makrach, w celu powtórzenia

polecenia.....108

/ (ukośnik prawy).....107–108

stosowany do ścieżek w makrach.....

108

/b przełącznik, uruchamianie skryptów

i.....138

/t przełącznik, uruchamianie skryptów i...

138

/v przełącznik, uruchamianie skryptów

i.....138

+ (znak plus).....104
~ (tylda).....58, 61
$ (znaki dolara).....75
$ polecenia.....28, 118

w definicjach wzorów kreskowania....

w wyrażeniach DIESEL.....118

acad.bat plik.....8
acad.cfg plik.....7
acad.cui plik.....39

definowanie.....39

acad.lin (biblioteka rodzajów linii) plik.....

acad.lsp plik.....150–152
acad.pat (biblioteka wzorów kreskowania)

plik.....29

acad.pgp (parametry programu) plik....12,

15, 143

acad.rx plik.....158
acad2006.lsp (zarezerwowany plik języka

AutoLISP, wymagany przez
program AutoCAD) plik.....152

acad2006doc.lsp (plik zarezerwowany dla

AutoLISP wymagany przez
program AutoCAD) plik .....153

acadapps folder.....5
acaddoc.lsp plik.....150, 153
acadiso.lin (definicja metrycznego rodzaju

linii) plik.....18

acadiso.pat (definicja metrycznego wzoru

kreskowania) plik.....29

ActiveX Automation.....142–144

definiowanie poleceń, aby uruchomić

aplikację.....143

o.....142
obiekty.....143
sterowniki.....142, 144
uruchamianie aplikacji z menu/paska

narzędzi.....144

Visual Basic for Applications.....142,

144

adaptacja....10, 36, 38–39, 44, 52, 58, 63,

87, 93–95, 97–98

etykiety elementów menu.....58
interfejs użytkownika, terminologia...

komunikaty Pomocy linii stanu ....95
menu ekranowe.....98
migracja starszych plików adaptacji...

paski narzędzi.....38, 51 , 63–66, 68–

70, 80, 90 , 144

przegląd.....63

223 | Indeks

polecenia.....52
przegląd.....36
przestrzenie robocze.....87
przyciski pulpitu.....94, 97
przyciski urządzeń wskazujących....93
Publikacja w sieci WWW.....10
słownik terminów.....38
zmiany.....39
zmiany w.....39

aktualna przestrzeń robocza, ustawienia...

aktywowanie menu.....76
alias menu podręcznego CMCOMMAND

.....72

alias menu podręcznego CMDEFAULT.....

alias menu podręcznego CMEDIT.....72
alias menu podręcznego GRIPS.....72
aliasy.....2, 15, 63, 66, 71–72 , 74–75, 79,

98 , 100

and - funkcja DIESEL.....125
angtos - funkcja DIESEL.....125
anulowanie działających poleceń, w

makrach.....111

anulowanie poleceń działających w

makrach.....104

aplikacje.....143–144, 146, 148–149, 157

języka AutoLISP.....148–149
ObjectARX.....157
uruchamianie.....143–144, 146

z menu/paska narzędzi.....144
z polecenia.....143

VBA.....146

aplikacje AutoLISP (LSP)....120, 148–151,

153–154, 157

acad.lsp plik.....150–151
acaddoc.lsp plik.....150, 153
błędy podczas wczytywania.....154
ładowanie.....148–149
o.....148
określanie ścieżki katalogu....150, 157
plik MNL.....150
przechowywanie.....149
wartości zwrócone języka DIESEL.....

120

wczytywanie/uruchamianie

automatyczne.....150

apostrof.....67
ARX - polecenie.....157
arxload - funkcja AutoLISP.....157–158
arxunload - funkcja AutoLISP.....157
autoarxload - funkcja AutoLISP...151, 158
AutoCAD ARX. Patrz Obiekty ARX
autoload - funkcja AutoLISP.....151
automatyczne wczytywanie poleceń...151
Automatyzacja. Patrz Automatyzacja

ActiveX

Autoukrywanie, odnoszące się do okien

mocowanych.....92

bajt orientacja w plikach Czcionki

wieloznakowej.....210

bajtsymb Patrz bajt określający symbol
bajty określające symbol.....164–172

kod łuku oktantowego.....169
kod łuku ułamkowego.....170
kod podsymboli.....168
kod znaczników tekstu pionowego....

172

kody długości i zwrotu wektora....165
kody specjalne.....166
kody sterowania rozmiarem.....167
kody trybu rysowania.....167
kody wypukłości.....171
kody zapisu/przywracania

położenia.....168

o.....164
X-Y kody przesunięć dla.....168

bajty wymagane do opisu symboli.....164
bezwzględne odwołania do menu....76–77

definowanie.....76
składnia.....77

biblioteczna ścieżka poszukiwań, pliki

programu i pomocnicze.....4

biblioteki

Patrz takżebiblioteki standardowe

biblioteki slajdów.....132 , 134–135

o.....132
przykłady.....134

Indeks | 224

tworzenie.....134
wyświetlanie slajdu.....135

biblioteki standardowe.....17, 27

w stylach kreślenia.....17
wzór kreskowania.....27

bitmapy (obrazy BMP).....52, 66

obrazy przycisków pasków narzędzi...

właściwości obrazu polecenia.....52

bloki.....162
blokowanie.....58, 61–62 , 77
błąd w składni.....39

w adaptacji.....39

C# - język programowania.....159
Chudy przycisk Cofaj (okno dialogowe

Dostosuj interfejs użytkownika),
opisana funkcja paska narzędzi
.....68

Chudy przycisk Odtwórz (okno dialogowe

Dostosuj interfejs użytkownika),
opisana funkcja paska narzędzi
.....68

CLIPBOARD - zmienna systemowa.....123
cmd (polecenie systemowe Windows).....

cofanie.....139

skrypty poleceń i.....139

command - funkcja AutoLISP....149, 151,

155

czcionki

Patrz także pliki czcionek

czcionki PostScript.....162–163
czcionki tekstowe. Patrzczcionki
czcionki, Unicode.....217
CZEKAJ - polecenie.....139
częściowe pliki adaptacyjne.....38–39, 46–

48 , 80, 90, 110

definowanie.....38
kontrolowanie pasków narzędzi.....80
w przestrzeniach roboczych.....90
tworzenie.....39
usuwanie za pomocą polecenia

USUŃDIU.....48

usuwanie za pomocą zakładki

Adaptacja, okno dialogowe
Dostosuj interfejs
użytkownika.....48

wczytywanie za pomocą zakładki

Dostosuj, okno dialogowe
Dostosuj interfejs
użytkownika.....47

wczytywanie, za pomocą polecenia

WCZYTAJDIU.....47

zamienianie elementów interfejsu.....

110

dane użytkownika.....107

w makrach.....107

dane użytkownika w makrach.....107–108

opóźnienie wstrzymywania.....108
wstrzymywanie.....107

dane użytkownika w makrach,

zgłaszanie.....113

dane wprowadzane z klawiatury w

makrach.....107

data i godzina - format, dla funkcji

DIESEL.....125

defbajty.....164, 211, 218

w opisach czcionek Unicode.....218
w opisach symboli.....164
w plikach Czcionki wieloznakowej....

211

definicja symbolu znak nowego wiersza...

173

defun - funkcja AutoLISP.....155–156
defun-q - funkcja AutoLISP.....156
DIESEL (Direct Interpretively Evaluated

String Expression Language).....
115

o.....115

DIESEL funkcje.....117, 123–125, 127–129
Direct Interpretively Evaluated String

Expression Language. Patrz
wyrażenia języka DIESEL

długości nie zapisywane (spacje) w

definicjach rodzajów linii.....18,
20

225 | Indeks

długości zapisywane (kreski) w definicjach

rodzajów linii.....18, 20

długość w makrach.....105
długość/zwrot wektora w bajcie

określającym symbol.....165

dodawanie (+) funkcja DIESEL.....123
drukowanie.....81 , 87

lista klawiszów skrótów.....81
listy.....87

skróty klawiszowe.....87
tymczasowe nadpisanie

klawiszy.....87

duże obrazy we właściwościach poleceń...

dzielenie (/) funkcja DIESEL.....123

echa.....105

wstrzymywanie, w makrach.....105

edtime - funkcja DIESEL.....125
edycja....53–54, 63 , 66–67 , 81, 84, 86, 92,

98 , 109, 133

elementy adaptacji.....51

wyświetlanie wszystkich lub

wybranych.....51

elementy interfejsu.....38–39, 79–80, 96–

98 , 101, 110

definowanie.....38
klasyczne.....96

definowanie.....96
lista.....96
menu ekranowe.....98
menu piktogramowe obrazu.....

101

menu pulpitu.....96
przyciski pulpitu.....97

kolekcja, jako przestrzeń robocza.....

obsługiwane podczas zamieniania

menu.....79

tworzenie/edytowanie/usuwanie w

adaptacji.....39

wymiana.....80
zamienianie, w makrach.....110

elementy menu

definiowanie działania. Patrz makra

ograniczenia na menu.....70
jako elementy interfejsu.....38

elementy składowe.....142

architektura modelu.....142

elementy sterowania na paskach

narzędzi.....68–70

ep.shx plik.....24
eq - funkcja DIESEL.....127
etykiety elementów menu.....58, 60–62,

77, 122

blokowanie.....58 , 61–62
DIESEL wyrażenia.....60, 122
dostęp języka AutoLISP do.....77
kontrolowanie wyświetlania.....58
przykłady.....122
wyszarzanie.....58 , 61–62
zaznaczanie .....60, 62

etykiety menu.....52

nazwy poleceń.....52

etykiety poleceń. Patrz etykiety elementów

etykiety sekscji.....96

dla menu pulpitu.....96

eval - funkcja DIESEL.....127

FAS - pliki.....148
FILEDIA- zmienna systemowa.....135

oglądanie slajdów.....135

filtrowanie.....51

elementy adaptacji, wyświetlanie.....

filtry współrzędnych, makra i.....107
format plików CUI (adaptacji) bazujący na

języku XML.....39

funkcja języka AutoLISP S STARTUP.....

119, 151

ustawianie zmiennej MODEMACRO

z.....119

zawartych w plikach startowych

LISP.....151

funkcja menucmd (AutoLISP).....60

Indeks | 226

odblokowanie/zablokowanie

elementów z makra lub
aplikacji.....60

funkcja menucmd języka AutoLISP.....76–

77 , 79

dostęp do stanu etykiety.....77
odwołania bezwzględne elementów

menu.....77

odwołania względne elementów

menu.....76

wstawianie/usuwanie menu.....79

funkcja S STARTUP AutoLISP.....155–156

nadpisywanie.....156
zawartych w plikach startowych

LISP.....155

funkcje AutoLISP.....76–77, 79 , 118–119,

143, 149, 151–158

getenv - funkcja DIESEL.....127
getvar - funkcja DIESEL.....117, 127
główny plik adaptacji.....38 , 48, 50, 90–91

definowanie.....38
importowanie przestrzeni

roboczych.....90–91

określanie pliku CUI jako.....50

godzina/data.....125

formaty, dla funkcji DIESEL.....125

granice oktantów.....170
grupy adaptacji.....38, 43 , 48, 50

definowanie.....38
nazwy.....48

spacje w nazwach.....50

w porównaniu z grupami menu.....43
zmiana nazw.....50

grupy menu. Patrz grupy adaptacji
gwiazdka (*).....108

w makrach, w celu powtórzenia

polecenia.....108

ID elementu.....39, 52, 54

definowanie.....39
polecenia.....52, 54

ID niepowtarzalne

dla elementów interfejsu. Patrz ID

elementu

IDE. Patrz zintegrowane środowisko

projektowe

if - funkcja DIESEL.....128
importowanie tekstu z importowanie.....

44, 46, 91

indeksy dolne.....219

dodawanie definicji czcionek.....219
przykłady.....219

indeksy górne.....219

dodawanie definicji czcionek.....219
przykłady.....219

index - funkcja DIESEL.....128
interaktywne środowisko programistyczne

Visual LISP.....148

o.....148
obszar nazw.....148
opcje pliku formatu.....148

interfejs użytkownika.....36, 38

przegląd adaptacji.....36
terminologia dotycząca adaptacji.....

interfejsy programowania.....142, 144,

148, 156, 159

.NET.....159
ActiveX Automation.....142
AutoCAD VBA.....144
języka AutoLISP.....148
ObjectARX.....156
Visual LISP.....148

karetki (^).....105

w makrach.....105

katalogi.....4–5

struktura dla plików programu i

plików pomocniczych.....4–5

zalecenia dotyczące.....5
zmienianie.....4

klasyczne elementy intefejsu...96–98, 101

definowanie.....96
lista.....96
menu ekranowe.....98

227 | Indeks

menu piktogramowe obrazu.....101
menu pulpitu.....96
przyciski pulpitu.....97

klasyczne elementy interfejsu.....51

filtrowanie wyświetlanie, dotyczące

adaptacji.....51

klawisz BACKSPACE.....105
klawisz CTRL.....81, 93, 105
klawisz DEL.....81

zastosowanie z modyfikatorami

skrótów klawiszowych.....81

klawisz ENTER.....104–105, 111
klawisz ESC.....108

zastosowanie z modyfikatorami

skrótów klawiszowych....108

klawisz SPACJA.....104–105
klawisz TAB.....105
klawisze funkcyjne (F1-F12).....81

używanie z modyfikatorami klawiszów

skrótu.....81

klawisze klawiatury numerycznej.....81
klawisze nadpisania. Patrz tymczasowe

nadpisanie klawiszy

Klawisze skrótów - okno dialogowe.....83–

klawisze skrótu. Patrz klawisze skrótu
klikanie operacji, przycisk myszy.....93
kod AutoLISP.....103, 112, 118 , 120, 148–

149

kod łuku oktantowego w bajtach

określających symbol.....169

kod łuku ułamkowego w bajtach

określających symbol.....170

kod podsymboli w bajtach określających

symbol.....168

kod znaczników tekstu pionowego w

bajtach określających symbol.....
172

kody ASCII.....105, 173–174

w numerach symboli czcionek

tekstowych.....173–174

dla znaków .....105

kody łuków wypukłych w bajtach

określających symbol.....171

kody specjalne dla bajtów określających

symbol.....166

kody sterowania rozmiarem bajtach

określających symbol.....167

kody trybu rysowania w bajtach

określających symbol.....167

kody zapisu/przywracania położenia w

bajtach określających symbol.....
168

kolekcja elementów interfejsu.....39

przestrzenie robocze.....39

Kolor OPT (okno dialogowe Dostosuj

interfejs użytkownika), opisana
funkcja paska narzędzi .....68

kompatybilność wstecz, w odniesieniu do

adaptacji.....39

kompilowanie plików symboli i

czcionek.....162–163

KOMPILUJ - polecenie.....162–163, 165
komunikaty błędów.....130, 155

DIESEL.....130
języka AutoLISP.....155

komunikaty Pomocy linii stanu .....95
Kontrola tablicy stylu (okno dialogowe

Dostosuj interfejs użytkownika),
opisana funkcja paska narzędzi
.....68

kończenie makr .....104
kopiowanie.....44, 46, 63, 81
korporacyjne pliki adaptacji.....38, 48–50

definiowanie na stacjach roboczych

użytkowników.....50

definowanie.....38
określanie położenia.....48
przegląd.....48
przypisanie wybranego jako głównego

pliku adaptacji.....50

tworzenie z istniejących plików

CUI.....49

wykonywanie w celu utworzenia.....

kreator obrazu środowiska.....50

przypisywanie korporacyjnych plików

adaptacji za pomocą.....50

kreatorzy.....2

Opublikuj w sieci WWW - kreator.....

kreski.....18, 20–21 , 29–30

Indeks | 228

kropki w definicjach rodzajów linii.....18,

20–21

krzyż nitowy.....94

współrzędne.....94

LIN (biblioteki rodzajów linii) - pliki.....18
linia poleceń, w skryptach.....136–137
linia stanu.....3, 52, 95 , 116
linie początkowe w menu ekranowych.....

100

LISPINIT - zmienna systemowa.....152
Lista rysunków (kreator publikowania w

sieci WWW).....9–10

Lista z podsumowaniem (kreator

publikowania w sieci WWW).....
9–10

listy rozwijalne.....69–70

dodawanie do pasków narzędzi.....69
przełączanie na paskach narzędzi.....

listy rozwijalne na paskach narzędzi.....68

nazwy, w oknie dialogowym Dostosuj

interfejs użytkownika.....68

load - funkcja AutoLISP.....149 , 151–154
LSP (AutoLISP) pliki.....148–149

ładowanie.....46–47, 146–147, 149–150,

157–158

aplikacje AutoLISP.....149–150
aplikacje VBA.....146–147
częściowe pliki CUI (adaptacji).....46

za pomocą polecenia

WCZYTAJDIU.....47

za pomocą zakładki Dostosuj,

okno dialogowe
Dostosuj interfejs
użytkownika.....47

ObjectARX aplikacje.....157–158

łańcuchy w cudzysłowu, wyrażenia języka

DIESEL.....118

łącznik (-).....16, 28 , 75, 103

w definicjach wzorów kreskowania....

jako prefiks dla aliasów poleceń.....16

łuki.....169–171

oktantowe.....169
ułamkowe.....170
wypukłe.....171

makra.....39 , 52, 54, 66–67, 81, 85–86,

103–105, 107–113

definowanie.....103
DIESEL wyrażenia.....111
edytowanie dotyczące pasków

narzędzi.....67

funkcje AutoLISP w.....112
Jeden - Opcja trybu wyboru

obiektów.....109

kody znaków specjalnych dla

poleceń.....67

kody znaków specjalnych dla poleceń,

tabela.....105

obsługa języków narodowych.....108
oczekiwanie na wprowadzenie danych

użytkownika.....107

ograniczenia.....105
opóźnienie wstrzymywania w celu

wpisania danych
użytkownika.....108

powtarzanie poleceń.....108
przegląd.....103
przykłady składników, pokazane w

tabeli.....103

przypisywanie do poleceń.....54
przypisywanie do tymczasowego

nadpisania klawiszy.....85–86

składnia poleceń.....52
skróty klawiszowe.....81
tworzenie/edytowanie.....52
uruchamiane za pomocą przycisków

pasków narzędzi.....66

używanie w adaptacjach.....39
wstrzymywanie ech i zgłoszeń .....105
wyrażenia warunkowe.....111

229 | Indeks

wywołanie, za pomocą AutoLISP.....

112

zakańczanie tych, które zawierają

wyrażenia warunkowe....111

zakończenie.....104
zamiana elementów interfejsu na.....

110

zatrzymanie w celu wprowadzenia

danych przez użytkownika...
105

zawartość.....103
zgłoszenia o wprowadzenie danych

użytkownika.....113

zmiana wielkości uchwytów.....113
znaczenie znaku w .....104

Makra - okno dialogowe.....146
makra VBA.....146

uruchamianie.....143–144, 146

z linii poleceń.....146

małe obrazy we właściwościach poleceń...

MaxHatch systemowa zmienna rejestru....

MDE. See Środowisko wielu projektów
Menedżer połączeń BD.....89

zmiana właściwości okna.....89

Menedżer zestawów znaczników.....89

zmiana właściwości okna.....89

menedżerowie CAD.....38

korporacyjne pliki adaptacji.....38

menu...51, 70–72, 75–76, 78–79, 90, 108,

144

dodawanie poleceń.....72
filtrowanie wyświetlanie, dotyczące

adaptacji.....51

odwołania.....76
w przestrzeniach roboczych.....71, 90
rodzaje.....70
rozwijalne.....71, 78
tworzenie.....70
tworzenie podmenu.....75
tytuły na paskach tytułów, odnoszące

się do zamieniania menu.....
78

uruchamianie aplikacji.....144
usuwanie.....79

utworzone dla wersji językowych

produktu innych niż
angielska.....108

zamienianie, przegląd.....78

menu ekranowe.....96 , 98–100, 110

dodawanie poleceń.....100
klasyczne elementy intefejsu.....96
odzwierciedlanie aktualnego polecenia

w.....99

operacje zamieniania.....110
podmenu.....98

tworzenie.....100

przypisywanie poleceń.....99
w przyszłych wersjach produktu....98
tworzenie.....98
wyświetlanie.....99

menu kaskadowe. Patrz menu kursora
menu kaskadowe. Patrz menu rozwijalne
menu kontekstowe. Patrz menu kursora
menu piktogramowe obrazu.....96, 101–

103, 108, 132, 134

definiowanie.....103
klasyczne elementy intefejsu.....96
pliki slajdów.....132
powtarzanie poleceń i.....108
tworzenie.....102

menu plików LISP . Patrz pliki MNL
menu plików LISP . Patrz pliki MNL (menu

LISP)

menu podręczne trybów lokalizacji.....72

aliasy.....72

menu podręczne trybu edycji.....72
menu podręczne trybu polecenia.....72
menu podręczne trybu standardowego.....

menu podręczne Uchwyt.....72
menu podręczne zgodne z kontekstem.....

menu prawego przycisku myszy. Patrz

menu kursora

menu pulpitu.....96–97 , 110

klasyczne elementy intefejsu.....96
ograniczenia rozmiaru.....96
operacje zamieniania.....110
tworzenie.....96
wiersze i kolumny.....97

Indeks | 230

czyszczenie.....97
definiowanie.....97

menu rozwijalne.....38 , 70–72, 76, 78–79,

122, 144

menu skrótów.....51, 70 , 72, 74, 76, 122

aliasy.....72
definowanie.....70, 72
filtrowanie wyświetlanie, dotyczące

adaptacji.....51

nazywanie i definiowanie

właściwości.....74

odwołania.....76
przegląd.....72
szerokość.....122
tworzenie.....74

menu użytkownika.....132

zastosowanie slajdów.....132

MENUCTL - zmienna systemowa....98–99
MENUECHO zmienna systemowa.....105
migracja.....44

pliki menu do plików adaptacji.....44

migrowanie.....44, 46
mniej niż funkcja języka DIESEL.....124
mniej niż lub równo z funkcją języka

DIESEL.....124

MNL - pliki.....150
mnożenie (*) funkcja DIESEL.....123
modyfikator CTRL.....81
Multiple Design Environment.....148

nazwa ścieżki. Patrz ścieżka katalogu
Nazwany widok (okno dialogowe Dostosuj

interfejs użytkownika), opisana
funkcja paska narzędzi .....68

nazwy....50, 52–53, 63 , 71, 74, 85–86, 90,

98 , 100, 103

nazwy obiektów DXF.....72
nazwy obiektów formatu DXF (drawing

interchange format).....72

nazwy obiektów, menu podręczne i.....72
nazwy symboli.....164, 211

w opisach symboli.....164
w plikach Czcionki wieloznakowej....

211

NFRAGM - polecenie.....101
nth - funkcja DIESEL.....128
numer podsymbolu.....211–212

w plikach Czcionki wieloznakowej....

211

w rozszerzonych plikach Czcionki

wieloznakowej.....212

numery symboli.....164 , 168 , 173 , 211–

212, 219

ObjectARX -środowisko.....156
ObjectARX aplikacje.....157–158

automatyczne wczytywanie.....158
ładowanie.....157
usuwanie.....157

obracanie.....23–25

figury w rodzajach linii.....25
kształty odnoszące się do rodzajów

linii.....24

znaki czcionek tekstowych w

rodzajach linii.....23

obrazy.....63, 66–67, 101
obrazy przycisków.....63, 66
obrazy przycisków rysunków.....67
obrazy przycisku, adaptacja.....67
obsługa języków narodowych....108 , 209–

210, 212

Japoński/Kanji.....209–210 , 212
makra.....108

obszar modelu.....132

tworzenie slajdów.....132

obszar nazw, w Visual LISP.....148
obszar użytkownika w linii stanu.....116
odejmowanie (-) funkcja DIESEL.....123
odniesienie globalne. Patrz odniesienie

względne

odsuń.....23, 26 , 170

rodzajów linii z figurami.....26
w specyfikacjach łuku.....170
znaków czcionek tekstowych w

rodzajach linii.....23

odwołania.....76

menu, zdefiniowane.....76

odwołania do menu.....78

231 | Indeks

względne (globalne).....78

odwołania względne.....76

bazujące na grupach adaptacji i ID

elementów.....76

odwołania względne menu,

zdefiniowane.....76

ograniczenia parametrów funkcji języka

DIESEL.....123

ograniczenia w makrach.....105
ograniczniki.....211–212
okna dialogowe.....101

menu piktogramowe obrazu.....101

okna mocowane.....38–39, 89, 92
okna ruchome.....39 , 92

jako elementy interfejsu.....39
orientacja.....92

okno.....38–39 , 89, 92
okno DesignCenter.....89

zmiana cech.....89

okno dialogowe Aliasy.....98
Okno dialogowe Dostosuj interfejs

użytkownika.....36, 39, 45, 52,
75 , 90

położenie wszystkich zmian

adaptacji.....39

przegląd.....36
węzły drzewa.....39
zakładka Dostosuj.....52
zakładka Interfejs.....90
zakładka Przenoszenie.....45
znaki specjalne.....75

okno dialogowe Obiekty 3D

piktogramowe.....101

okno Kalkulatora.....89

zmiana cech.....89

okno Palety narzędzi.....89

zmiana cech.....89

okno poleceń.....89

zmiana cech.....89

opcja Usuń polecenia ARX.....157
opcje adaptacji.....39
opcje wyświetlanie dla przestrzeni

roboczych.....91

opisy.....52, 54, 63, 71 , 74, 85–86, 91, 98,

100

opisy czcionek tekstowych o podwójnej

orientacji.....172, 174

opisysymboli.....163–166

bajt określający symbol.....164–166
o.....163
opis pól.....164

opolecenia.....96, 144

dla menu pulpitu.....96
uruchamianie aplikacji z menu/paska

narzędzi.....144

optymalizacja działania.....44

starsze pliki adaptacji.....44

Opublikuj w sieci WWW - kreator.....2

adaptacja szablonu.....2

or - funkcja DIESEL.....128
orientacja.....63, 92, 172, 174

czcionki tekstu.....172, 174
okna mocowane.....92
paski narzędzi.....63

paleta Cechy.....89

zmiana cech.....89

Paleta informacji.....89

zmiana cech.....89

panel Elementy przestrzeni roboczej (okno

dialogowe Dostosuj interfejs
użytkownika).....89, 92

panel Lista poleceń (okno dialogowe

Dostosuj interfejs
użytkownika).....53

panel Obrazy przycisków (okno dialogowe

Dostosuj interfejs
użytkownika).....67

panel Właściwości (okno dialogowe

Dostosuj interfejs
użytkownika).....53

paski narzędzi

adaptacja.....63
aliasy.....66
dodawania poleceń do.....63
dodawanie elementów sterowania

do.....69

dodawnia poleceń do.....65
edytowanie właściwości.....66

Indeks | 232

jako elementy interfejsu.....38
filtrowanie wyświetlanie, dotyczące

adaptacji.....51

nazywanie i definiowanie

właściwości.....63

przełączniki.....70
w przestrzeniach roboczych.....90
przesuwanie przycisków.....65
rozwijalne paski narzędzi.....64–65

tworzenie od początku.....64
tworzenie z innego paska

narzędzi.....65

sterowanie poprzez częściowe pliki

CUI.....80

tablica elementów sterowania

dotyczących adaptacji.....68

tworzenie.....63
uruchamianie aplikacji.....144
usuwanie przycisków.....66
wyświetlanie zaadaptowanych pasków

narzędzi w przestrzeniach
roboczych.....63

Patrz także przyciski pasków narzędzi
Patrz także rozwinięcia (przycisków

paska narzędzi)

paski przewijania w przestrzeniach

roboczych.....91

pd.shx plik.....25
PFB (binarna czcionka urządzenia

drukującego) pliki.....162–163

PICKADD - zmienna systemowa.....107,

136, 149

command - funkcja AutoLISP.....149
makra i.....107
skrypty.....136

PICKAUTO - zmienna systemowa.....107,

136, 149

command - funkcja AutoLISP.....149
makra i.....107
skrypty.....136

plik czcionki wieloznakowej.....209–211,

215–216

bajt orientacja.....210
definiowanie.....209
kody jednobajtowe a dwubajtowe.....

209

nazwy symboli.....211
numer podsymbolu.....211
numery symboli.....211
określanie nazwy.....215
opis pól.....210
początki X i Y prymitywu.....211
przykłady.....209
rozmiar w bajtach.....211
rozszerzanie czcionek tekstowych.....

216

rozszerzony.....210
specjalny kod opisu symbolu.....211
tekst rysunku.....215
wysokość/szerokość prymitywu....211
wysokość/szerokość znaku.....210
znak końca pliku.....211

plik edytowany. menu

Patrz także częściowe pliki adaptacji
Patrz także menu kursora
Patrz także menu piktogramowe
Patrz także menu rozwijalne
wymiana. Patrz wymiana menu

pliki adaptacji.....120

DIESEL wyrażenia.....120

pliki adaptacji (CUI)...2, 5, 36, 38–39, 41,

44, 46–51, 55–57, 80, 120

częściowe pliki CUI.....46–48, 80

kontrolowanie pasków narzędzi i

.....80

ładowanie.....46
usuwanie.....46
usuwanie za pomocą polecenia

USUŃDIU.....48

usuwanie za pomocą zakładki

Adaptacja, okno
dialogowe Dostosuj
interfejs użytkownika.....
48

wczytywanie za pomocą zakładki

Dostosuj, okno
dialogowe Dostosuj
interfejs użytkownika.....
47

wczytywanie, za pomocą

polecenia
WCZYTAJDIU.....47

233 | Indeks

definowanie.....38
DIESEL wyrażenia.....120
edycja.....2
filtrowanie wyświetlania elementów

adaptacji.....51

format bazujący na języku XML.....39
kompatybilność wstecz.....39
korporacyjne pliki adaptacji...38, 48–

definiowanie na stacjach

roboczych
użytkowników.....50

migracja starych struktur plików do...

modyfikowanie.....50
określanie wybranego jako głównego

pliku adaptacji.....50

przenoszenie.....46
struktura.....41
tworzenie z istniejących plików

CUI.....49

wyszukiwania.....55
wyszukiwania

ograniczone/rozszerzone.....
55

zalecenia dotyczące struktury

katalogów.....5

zastąpienie plików MNU i MNS.....39
zastępowanie łańcucha szukanego.....

zastępowanie poleceniea.....57
znaczenie.....36
znajdowanie łańcucha szukanego.....

znajdywanie polecenia na panelu Lista

poleceń.....56

pliki adaptacji ASCII.....41
pliki AutoLISP (LSP).....95

skrypty służące do adaptacji

interfejsu.....95

wczytywanie w oknie dialogowym

Dostosuj interfejs
użytkownika.....95

pliki BMP.....52, 66

obrazy przycisków pasków narzędzi...

właściwości obrazu polecenia.....52

pliki CUI (adaptacji).....36 , 38–39 , 41, 44,

46–51, 55–57, 80

częściowe pliki CUI.....46–48, 80

kontrolowanie pasków narzędzi i

.....80

ładowanie.....46
usuwanie.....46
usuwanie za pomocą polecenia

USUŃDIU.....48

usuwanie za pomocą zakładki

Adaptacja, okno
dialogowe Dostosuj
interfejs użytkownika.....
48

wczytywanie za pomocą zakładki

Dostosuj, okno
dialogowe Dostosuj
interfejs użytkownika.....
47

wczytywanie, za pomocą

polecenia
WCZYTAJDIU.....47

definowanie.....38
filtrowanie wyświetlania elementów

adaptacji.....51

format bazujący na języku XML.....39
kompatybilność wstecz.....39
korporacyjne pliki adaptacji...38, 48–

definiowanie na stacjach

roboczych
użytkowników.....50

migracja starych struktur plików do...

modyfikowanie.....50
określanie wybranego jako głównego

pliku adaptacji.....50

przenoszenie.....46
struktura.....41
tworzenie z istniejących plików

CUI.....49

wyszukiwania.....55
zastąpienie plików MNU i MNS.....39
zastępowanie łańcucha szukanego.....

Indeks | 234

zastępowanie polecenia.....57
znaczenie.....36
znajdowanie łańcucha szukanego.....

znajdywanie polecenia na panelu Lista

poleceń.....56

pliki czcionek

dodawanie definicji indeksów

górnych/dolnych.....219

kompilowanie.....162–163
określanie nazwy.....215
opisy czcionek o podwójnej orientacji,

kody.....172

Patrz także czcionki

pliki DCL (języka sterowania okien

dialogowych).....148

pliki definicji symboli.....162–163 , 165,

173, 208, 218

czcionki tekstu.....173
czcionki Unicode.....218
kompilowanie.....162–163
o.....162
pliki czcionek wieloznakowych....208
przykłady.....165
tworzenie.....162–163

pliki definicji symboli Unicode....218–219

informacje o licencji czcionki.....218
kodowanie czcionki.....218
numery symboli.....219
odwołania do podsymboli.....218
składnia nagłówka czcionki.....218

pliki Dostosuj interfejs użytkownika. Patrz

pliki adaptacji (CUI)

pliki konfiguracyjne.....7

o.....7
wiele.....7

pliki LISP.....51

filtrowanie wyświetlanie, dotyczące

adaptacji.....51

pliki menu.....36, 40

odwzorowane do plików adaptacji

(CUI), tabela.....40

zastępowanie plików CUI

(adaptacji).....36

pliki menu częściowego.....79

zamiana, składnia.....79

pliki menu źródłowego (MNS). Patrz pliki

adaptacji (CUI)

pliki MNC. Patrz pliki adaptacji (CUI)
pliki MNL (menu LISP).....39, 95, 112

nazwane tak samo jak główny,

korporacyjne i częściowe
pliki CUI.....95

skrypty służące do adaptacji

interfejsu.....95

wczytywanie w oknie dialogowym

Dostosuj interfejs
użytkownika.....95

pliki MNR (zasobów menu).....39
pliki MNS (menu źródłowe).....39, 44

migrowanie.....44
zastępowanie.....39

pliki MNS. Patrz pliki adaptacji (CUI)
pliki MNU (menu szablonu).....39, 44

migrowanie.....44
zastępowanie.....39

pliki MNU (szablony menu). Patrz pliki

adaptacji (CUI)

pliki MNU.Patrz pliki adaptacji (CUI)
pliki pomocnicze.....2, 4
pliki programu.....2 , 4
pliki SCR (skrypt).....135, 137
pliki SHP (definicji symbolu).....162–163,

220

pliki slajdów.....101, 103

w menu piktogramowych.....101

proponowany proces.....101
tworzenie.....103

pliki zasobów menu. Patrz pliki MNR
pliki zasobów menu. Patrz pliki MNR

(zasoby menu)

początki X i Y prymitywów.....211–212
podmenu.....75 , 98, 100
POKAZ - polecenie.....135
pokazy slajdów.....139
pole flagi, w sekcji poleceń

zewnętrznych.....12

pole kodu powrotu (return_code), w sekcji

poleceń zewnętrznych.....13

pole polecenia, w sekcji poleceń

zewnętrznych.....12

235 | Indeks

pole wykonywalności, w sekcji poleceń

zewnętrznych.....12

pole zgłoszenia, w sekcji poleceń

zewnętrznych.....13

polecenia.....52–54, 58 , 61–63 , 65–67 , 70–

72 , 74–75 , 77 , 94–95 , 97–99 , 103–
104, 107–108, 120, 133, 143

adaptacja.....52
adaptowanie etykiet w menu.....58
blokowanie.....58, 61–62 , 77
DIESEL wyrażenia.....120
dodawanie do menu podręcznych.....

dodawanie do pasków narzędzi....63,

edycja.....53–54
etykiety. See etykiety elementów menu
ID elementu.....53
kody służące do anulowania

działających poleceń.....67

kody służące do anulowania poleceń

działających w makrach.....
104

kody specjalne w makrach.....67, 75
komunikaty Pomocy linii stanu ....95
w makrach.....103
makra i.....52
nazywanie i definiowanie

właściwości.....53

odzwierciedlanie w menu

ekranowych.....99

ograniczenia na menu.....70
ponowne użycie.....53–54
powtarzanie, w makrach.....108
przeciąganie do menu.....71
przeciąganie do menu rozwijalnych...

przezroczyste.....107
przypisywanie do menu

ekranowych.....98–99

przypisywanie do podmenu.....75
przypisywanie do przycisków

pulpitu.....94, 97

tworzenie.....53
uruchamiane za pomocą przycisków

pasków narzędzi.....66

uruchamianie aplikacji.....143
właściwości.....53
właściwości, zmiana.....52
wprowadzenie makr dla.....53–54
wstrzymywanie makr w celu

wprowadzenia danych
użytkownika.....107

wyrażenia języka AutoLISP w.....120
zakończenie.....104
zamienianie dotyczące przycisków

pasków narzędzi.....67

polecenia definiowane przez użytkownika

Patrz także polecenia zewnętrzne

polecenia nakładkowe.....107
polecenia zewnętrzne.....11–14

definiowanie.....12, 14
o.....11
pole kodu powrotu.....13
pole polecenia.....12
pole wykonywalne.....12
pole zgłoszenia.....13
pole znaczników.....12

polecenie CPOKAZ (w skryptach).....136
polecenie CZEKAJ w skryptach.....136
polecenie DALEJ (w skryptach).....136
polecenie GEKRAN, używanie w skryptach

poleceń.....136

polecenie TEKRAN, w skryptach

poleceń.....136

polecenie USUŃDIU.....48

usuwanie częściowych plików CUI za

pomocą.....48

polecenie WCZYTAJDIU.....47

wczytywanie częściowych plików CUI

za pomocą.....47

położenie współrzędnych w bajtach

określających symbol.....168

Pomoc.....95

komunikaty w linii stanu.....95

pomocnicze folder.....4, 12, 15
ponowne użycie.....53–54
poprawne nazywanie poleceń, procedura

przeszukania.....5

porównanie starych i nowych plików

adaptacji.....41

powielanie przestrzeni roboczych.....92

Indeks | 236

powielone przestrzenie robocze.....92

zmień nazwę.....92

powtarzanie poleceń.....108

w makrach menu.....108

pozycje interfejsu.....38

definowanie.....38

princ - funkcja AutoLISP.....154
Procedury AutoLISP. Patrz Aplikacje

AutoLISP (LSP)

procedury języka AutoLISP.....39

używanie w adaptacjach.....39

programy usługowe.....2

włączanie z programu AutoCAD.....2

projekty VBA.....146–147

ładowanie.....146
przechowywanie.....146
przykłady.....147
wczytywanie/uruchamianie

automatyczne.....147

promień.....169–170
prymitywy Kanji, przykłady.....213
przeciąganie poleceń.....39, 54, 65

aby adaptować interfejs.....39
na paskach narzędzi.....65
ponowne używanie w elementach

interfejsu.....54

przeglądanie.....133, 135
przełączniki linii polecenia.....138

uruchamianie skryptów i.....138

przełączniki pasków narzędzi.....70
przełączniki pasków narzędzi (okno

dialogowe Dostosuj interfejs
użytkownika).....68

przełączniki. Patrz przełączniki linii

poleceń

przenoszenie plików adaptacji.....44, 46
przestrzenie robocze.....39 , 63, 87, 89–93

adaptacja.....87
definowanie.....39
importowanie do głównego pliku

adaptacji.....90–91

nazywanie i definiowanie

właściwości.....90

paski narzędzi.....90
powielanie.....92
tworzenie.....90

ustawianie jako aktualna.....93
właściwości.....52–53, 66, 71, 74–75,

89, 91–92, 98, 100, 102

zmienianie.....89

wyświetlanie zaadaptowanych pasków

narzędzi.....63

zmiana cech.....91

Przestrzenie robocze (okno dialogowe

Dostosuj interfejs użytkownika),
opisana funkcja paska narzędzi
.....68

przestrzeń papieru.....132

tworzenie slajdów.....132

przesuwanie przycisków na paskach

narzędzi.....65

przezroczystość okien mocowanych.....92
Przycisk zapytań.....67
przyciski.....38, 63, 65–67, 93–94, 97

adaptacje na paskach narzędzi.....63
edytowanie makr.....67
na urządzeniu wskazującym.....93

adaptacja.....93

obrazy na.....63, 66–67
jako elementy interfejsu.....38
przesuwanie na paskach narzędzi.....

pulpity graficzne.....94 , 97
usuwanie.....66
zamienianie poleceń na.....67

przyciski myszy.....51, 93–94 , 110

adaptacja.....93
filtrowanie wyświetlanie, dotyczące

adaptacji.....51

operacje zamieniania.....110
współrzędne krzyża nitkowego.....94

przyciski paska narzędzi.....38, 63, 65–67

adaptacja pasków narzędzi.....63
adaptowane obrazy przycisku.....63,

66–67

edycja.....66
edytowanie makr.....67
kojarzenie z różnymi poleceniami.....

nowe położenie.....65
jako elementy interfejsu.....38
tworzenie.....66

237 | Indeks

usuwanie.....66

przyciski pasków narzędzi

przyciski rozwijalne. Patrz

rozwinięcia(przycisków paska
narzędzi)

przyciski pulpitu.....94, 96–97, 110
przyciski rozwijalne paska narzędzi. Patrz

rozwinięcia(przycisków paska
narzędzi)

przykłady.....14 , 18, 21, 24, 28 , 30, 32,

117–118, 120–122, 126, 134, 137,
140, 143, 147 , 151–153 , 155–157,
165, 169–170 , 172, 174 , 209, 212–
215, 217, 219

adaptacja linii stanu.....117
arxload - funkcja AutoLISP.....157
autoload - funkcja AutoLISP.....151
biblioteka slajdów.....134
definicje indeksów

górnych/dolnych.....219

definicje łuku.....170, 172
definicje rodzajów linii.....18, 24
definicje symboli tekstu.....174
definicje wzorów kreskowania.....28,

30 , 32

edtime - funkcja DIESEL.....126
funkcja S STARTUP AutoLISP.....155–

156

języka AutoLISP.....120–121

procedury.....121
wyrażenia w elementach menu...

120

load - funkcja AutoLISP.....152–153
nagłówek pliku Czcionki

wieloznakowej.....209

opisy czcionek tekstowych o

podwójnej orientacji.....172

pliki symboli.....165
polecenia definiowane przez

użytkownika.....14

polecenia uruchamiające aplikacje.....

143

prymitywy Kanji.....213
rodzaje linii, znaki czcionek

tekstowych.....21

rozszerzanie czcionek tekstowych z

zastosowaniem czcionki
wieloznakowej.....217

rozszerzone pliki Czcionki

wieloznakowej.....212, 214

skrypty.....137 , 140
STYL - polecenie.....215
wczytywanie projektów VBA.....147
wektory niestandardowe.....169
wyrażenia DIESEL...3 , 39, 58, 60, 71,

103 , 111 , 117–118, 120–122,
130

do zmiany szerokości menu.....

122

w elementach menu.....120
w etykietach menu

rozwijalnego.....122

wyrażenia makr menu w języku

DIESEL.....117

zmienna systemowa

MODEMACRO.....117–118

znaki Kanji.....212

przyrównanie(=) funkcja DIESEL.....124
PTWTemplates folder.....10
Publikacja w sieci WWW.....9–10

adaptacja.....10
tworzenie dostępu do.....9

PULPIT - polecenie.....96
pulpity graficzne.....94 , 97
punkty.....38–39

definowanie.....39
panele okna dialogowego Dostosuj

interfejs użytkownika.....38

puste spacje w makrach.....104, 111
puste wiersze w menu ekranowych.....98
pliki menu. Patrz pliki adaptacji (CUI)

ramki wokół elementów menu.....60
reaktory obiektu, AutoLISP.....148
Rodzaj linii (okno dialogowe Dostosuj

interfejs użytkownika), opisana
funkcja paska narzędzi .....68

rodzaje linii użytkownika. Patrz rodzaje

linii

Indeks | 238

rozszerzony plik czcionki

wieloznakowej.....210–212, 214

definiowanie.....210
numery symboli i podsymboli.....212
opis pól.....211
początki X i Y prymitywu.....212
przykłady.....212, 214
rozszerzona definicja czcionki.....212
wysokość/szerokość prymitywów.....

212

znak końca pliku.....212

rozwinięcia (przycisków paska narzędzi)...

63–65, 67

definowanie.....63
obrazy.....67
tworzenie.....63

używanie szablonu.....64
z innego paska narzędzi.....65

różne (!=)funkcja DIESEL.....124
różne konfiguracje.....7
rtos - funkcja DIESEL.....129
ruchome paski narzędzi.....63

SCREENBOXES - zmienna systemowa.....

SDI - zmienna systemowa.....152
sekcja Menu piktogramowego.....79
sekcja Przyciski.....79
sekcje Buttons plików menu.....94

współrzędne krzyża nitkowego.....94

sekcje menu pulpitu.....79
SHIFT klawisz.....93
SHP (definicja symbolu)czcionki.....162
SHX (skompilowane symbole) pliki...162–

163

skala.....2, 173–174, 216–217
Skala rzutni (okno dialogowe Dostosuj

interfejs użytkownika), opisana
funkcja paska narzędzi .....68

składnia ^C^C w makrach...67, 103–104,

108

skróty klawiaturowe.....38, 51, 81, 83–84

edycja.....84
jako elementy interfejsu.....38

filtrowanie wyświetlanie, dotyczące

adaptacji.....51

tworzenie.....83
tworzenie lub edytowanie.....81

skróty klawiszowe.....38, 81, 83–84 , 87

edycja.....84
jako elementy interfejsu.....38
lista drukowania.....87
tworzenie.....83
tworzenie/edytowanie.....81

skróty klawiszowe. Patrz klawisze skrótów
skróty poleceń.....2
skróty poleceń. Patrz skróty
skrypty.....3, 131–132, 135–140
skrypty poleceń. Patrz skrypty
SLAJD - polecenie.....133 , 135 , 139
slajdów.....131–134, 139–140
slajdy piktogramowe.....102–103

przypisywanie dla menu

piktogramowego.....102

tworzenie.....103

SLIDELIB - narzędzie (tworzenie biblioteki

slajdów).....134

słownik terminów dotyczących adaptacji

interfejsu użytkownika.....38

spacje.....18 , 20–21
standard (wstawienia bloków), makra

menu i.....113

standardowe klawisze skrótów.....81
standardowe ustawienia wartości

wstawienia bloku.....113

Start (polecenie systemowe Windows).....

startapp - funkcja AutoLISP.....143
Sterowanie LUW (okno dialogowe

Dostosuj interfejs użytkownika),
opisana funkcja paska narzędzi
.....68

strcat - funkcja AutoLISP.....118
strlen - funkcja DIESEL.....129
Struktura częściowych plików CUI (okno

dialogowe Dostosuj interfejs
użytkownika).....46

struktura pliku tekstowego, w plikach

menu.....41

239 | Indeks

w porównaniu ze strukturą plików

adaptacji.....41

STYL - polecenie.....162 , 173 , 215
Styl tekstu (okno dialogowe Dostosuj

interfejs użytkownika), opisana
funkcja paska narzędzi .....68

Styl wydruku (okno dialogowe Dostosuj

interfejs użytkownika), opisana
funkcja paska narzędzi .....68

Styl wymiarowania (okno dialogowe

Dostosuj interfejs użytkownika)
opisana funkcja paska narzędzi
.....68

style tekstu.....162, 215
substr - funkcja DIESEL.....129
SYMBOL - polecenie.....162 , 165
symbole.....2, 24, 67, 75 , 101 , 103 , 105,

164

bajty wymagane do opisu.....164
kody specjalne w makrach.....67, 75
makra i polecenia.....103
w makrach i poleceniach, tabela.....

105

menu piktogramowe obrazu.....101
tworzenie.....2
zawieranie w rodzajach linii.....24

symbole graficzne w menu

piktogramowych.....101

szablony.....2 , 9–10

dla kreatora Opublikuj w sieci

WWW.....2

Opublikuj w sieci WWW.....9–10

adaptacja.....10
tworzenie dostępu do.....9

szablony użytkownika. Patrz szablony
szerokość.....122

w menu, zmiana.....122

Szerokość linii (okno dialogowe Dostosuj

interfejs użytkownika), opisana
funkcja paska narzędzi .....68

szukanie.....55–57

pliki CUI.....55–57

dla poleceń i łańcuchów

szukanych.....55

przegląd.....55

zastępowanie łańcucha

szukanego.....56

zastępowanie poleceniea.....57
znajdowanie łańcucha

szukanego.....55

znajdywanie polecenia na panelu

Lista poleceń.....56

ścieżka katalogu.....4, 150, 157

dla plików AutoLISP.....150, 157
dla plików programu i plików

pomocniczych.....4

ścieżki poszukiwań (dla plików

pomocniczych).....4

ścieżki poszukiwań (dla plików

programu).....4

średnik.....136, 149

w plikach aplikacji AutoLISP.....149
skrypty poleceń.....136

tekst Kanji.....209–210, 212
TEKST polecenie.....162, 174
terminologia dotycząca adaptacji interfejsu

użytkownika.....38

testy if-then, w makrach.....111
tłumaczenie makr.....108
tryb wyboru pojedynczego obiektu, w

makrach.....109

tryby lokalizacji względem obiektu.....107

makra i.....107

tworzenie.....49, 53 , 63–65, 83, 85

korporacyjnych plików adaptacji z

istniejących plików CUI....49

paski narzędzi.....63
polecenia.....53
rozwijalne paski narzędzi.....64–65

używanie szablonu.....64
z innego paska narzędzi.....65

skróty klawiszowe.....83
tymczasowe nadpisanie klawiszy....85

tylda (~).....58, 61

Indeks | 240

tymczasowe nadpisanie klawiszy...38 , 81,

85–87

edycja.....86
lista drukowania.....87
jako elementy interfejsu.....38
tworzenie.....85
tworzenie/edytowanie.....81

Type 1 - czcionki PostScript.....162–163

uchwyty.....72 , 113

menu kursora.....72
zmiana wielkości, w makrach.....113

ukośnik.....157

w AutoLISP.....157

ukośnik (/),.....107–108

stosowany do ścieżek w makrach.....

108

ukośnik lewy.....150

w AutoLISP.....150

ukrywanie.....63, 92

okna mocowane.....92
paski narzędzi.....63
przyciski paska narzędzi.....63

upper - funkcja DIESEL.....129
uruchomione polecenia, anulowanie (w

makrach).....104

urządzenia wskazujące.....93–94, 107, 110

adaptacja.....93
dane użytkownika w makrach.....107
operacje zamieniania.....110
współrzędne krzyża nitkowego.....94

usuwanie.....46, 48 , 63, 66, 79

częściowe pliki CUI (adaptacji).....46

za pomocą polecenia

USUŃDIU.....48

za pomocą zakładki Dostosuj,

okno dialogowe
Dostosuj interfejs
użytkownika.....48

menu.....79
przyciski paska narzędzi.....63, 66

VB. Patrz Visual Basic
VB.NET - język programowania.....159
VBA. Patrz Visual Basic for Applications
VBALOAD - polecenie.....146
VBARUN - polecenie.....146
Visual Basic for Applications.....142, 144–

147

VLISP. Patrz Visual LISP
VLX (Visual LISP pliki wykonywalne).....

148

w stylach kreślenia.....17–21, 23–24

format.....18, 21, 24
kreski/kropki.....18, 20–21
ładowanie.....21
o.....18
plik standardowej biblioteki.....17
pola opisu wzoru.....20–21
pole nazwy rodzaju linii.....19–20
pole opisu.....19
pole przekształcenia.....24
pole wyrównanie (A).....19
proste.....18
przykłady.....18, 24
stosowanie znaków czcionek

tekstowych.....21, 23

tworzenie.....20
zawieranie kształtów w.....24
złożone.....24

Warstwy (okno dialogowe Dostosuj

interfejs użytkownika), opisana
funkcja paska narzędzi .....68

Wczytaj - opcja (polecenie ARX).....157
WCZYTAJ - polecenie.....162, 165
WCZYTAJAPL - polecenie.....147 , 149,

151, 158

wektory niestandardowe.....168
wektory, kody określania.....168
węzły drzewa.....39

definowanie.....39

widoczność.....105

echa i zgłoszenia, w makrach.....105

241 | Indeks

Widok (okno dialogowe Dostosuj interfejs

użytkownika), opisana funkcja
paska narzędzi .....68

wieloliniowe wzory kreskowania.....32
wielołuki.....171
wiersze.....63

paski narzędzi.....63

więcej niż funkcja języka DIESEL.....124
więcej niż lub równo z funkcją DIESEL.....

125

Windows (system operacyjny).....14

polecenia systemowe.....14

właściwości.....52–53, 66 , 71, 74–75, 89,

91–92, 98, 100, 102

WSLAJD - polecenie.....101, 103, 133
współczynnik wypukłości, w

specyfikacjach łuku.....171

współczynniki proporcji w menu

piktogramowych.....101

współczynniki skalowania.....23, 25, 167,

174, 211

w bajcie określającym symbol.....167
obiekty tekstu.....174, 211
w stylach kreślenia.....25
dla znaków czcionek tekstowych w

rodzajach linii.....23

współdzielone położenie sieciowe.....48

korporacyjny plik adaptacji zapisany

do.....48

współrzędne krzyża nitkowego myszy.....

wstawianie.....79

menu.....79

WTEKST polecenie.....162
WYBIERZ - polecenie.....107
wykrzyknik kropka (!.).....60, 62
wykrzyknik kropka (!.) w etykietach

elementów menu.....75

wyłączanie menu.....76
wymiana.....78–80, 110

elementy interfejsu.....80 , 110
menu rozwijalne.....78

niezgodność ze wskazówkami

odnoszącymi się do
interfejsu użytkownika
Microsoft.....79

obsługiwane elementy

interfejsu.....79

przykład funkcji menucmd języka

AutoLISP.....78

przykład makra.....78

wymiana menu.....80, 110

kontrolowanie pasków narzędzi i .....

makra i.....110

wymiana menu. Patrz wymiana menu
wymiarowanie.....174

wymagane znaki czcionek

tekstowych.....174

wyrażenia DIESEL..3 , 39, 58, 60, 71 , 103,

111, 117–118, 120–122, 130

wyrażenia warunkowe w makrach.....111
wyrównanie typu A rodzajów linii.....19–

wysokość/szerokość primitywów, w

plikach Czcionki
wieloznakowej.....211

wysokość/szerokość znaku w pliku

Czcionki wieloznakowej.....210

wyszarzanie etykiet elementów menu.....

58, 61–62

wyszukiwania plików adaptacji.....55–57

ograniczone/rozszerzone.....55
przegląd.....55
zastępowanie łańcucha szukanego.....

zastępowanie poleceniea.....57
znajdowanie łańcucha szukanego.....

znajdywanie polecenia na panelu Lista

poleceń.....56

wyświetlanie.....58 , 63, 75, 81, 92 , 99

etykiety elementów menu.....58
lista klawiszów skrótów.....81
menu ekranowe.....99
okna mocowane.....92
paski narzędzi.....63
tekst w elementach menu.....75

wywoływanie makr.....112
wzór kreskowania.....27–34

format.....28
z kreskami.....29–30

Indeks | 242

linia deskryptora.....29, 31, 34
o.....28
odrzucenie.....29
plik standardowej biblioteki.....27
przykłady.....28 , 30, 32
rodziny linii.....29
tworzenie.....29, 31, 33
wieloliniowe.....32
wiersz nagłówka.....29, 31, 33
zasady.....28