Jolanta Data TW A semestr IV

Akademia Zdrowia, Rzeszów 2013

23.02.2013

Jolanta Data
Kierunek: Technik weterynarii
TW A – semestr

IV

JENOT:

pochodzenie,

hodowla, rozród.

Praca kontrolna nr. 1

Przedmiot: Chów zwierząt gospodarskich oraz
zwierząt towarzyszących
Wykładowca: mgr inż. Karolina Koszela

Jolanta Data TW A semestr IV

Akademia Zdrowia, Rzeszów 2013

23.02.2013

Pochodzenie:
Jenot (Nyctereutes procyonides L.) należy do rodziny psowatych. W środowisku naturalnym
pierwotnie zasiedlał wschodnią Azję - Korea, Mandżuria i Syberia.. W latach trzydziestych
XX w. został aklimatyzowany na Białorusi i Ukrainie jako wartościowe zwierzę futerkowe.
W latach pięćdziesiątych przedostał się do Finlandii i Polski, a stąd również do Szwecji ,
Rumunii, Węgier, Czechosłowacji, Niemiec, Austrii, Bułgarii, Jugosławii. W naszym kraju
najliczniej występuje w północno -wschodniej części. Nie jest gatunkiem zagrożonym.
Obecnie jednak znacznie się rozprzestrzenił i występuje również w Europie Zachodniej.

Tryb życia:
Jenot zamieszkuje lasy i zarośla położonych w pobliżu wody lub terenów podmokłych. Unika
dużych areałów lasów iglastych. Jest aktywny najbardziej o zmroku i w nocy. Jako kryjówek
używa opuszczonych lisich lub borsuczych nor, nisko położonych dziupli, jaskiń i szczelin
skalnych. Na ogół żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych. Porusza się dość
wolno. Potrafi wspinać się na drzewa. Zapada w lekki sen zimowy, który trwa od listopada do
marca, który może być przerywany w cieplejsze dni. Osobniki obu płci znaczą terytorium
odchodami, moczem i wydzieliną gruczołów zapachowych.

Wygląd:

Długość ciała jenota wynosi od 50 do 80 cm, długość ogona 14 -23 cm, wysokość w kłębie
ok. 20 cm, masa ciała w lecie to 4 - 6 kg, a w okresie zimowym wzrasta do 6 - 10 kg.
Różnica ta wynika z faktu nagromadzania się tłuszczu zapasowego. Samce są większe od
samic. Jenot wyglądem bardziej przypomina szopa pracza niż inne psowate. Ma krępą
sylwetkę z długim tułowiem i krótkimi kończynami, czarną maskę w okolicach oczu oraz
puszysty ogon. Gęsta, długa i puszysta sierść jest zmieniana dwa razy do roku. Futro ma
ubarwienie szare z ciemnym nalotem, wzdłuż grzbietu ciągnie się ciemniejsza pręga. U
zwierząt hodowlanych występuje duże zróżnicowanie barwy, a wśród typów barwnych
wyróżnia się: srebrzystoszary i brunatno szary o różnym natężeniu barwy oraz odmiany
mutacyjne, np.: biały, plamisty lub czarny.
Głowa jest mała, z krótkim pyskiem i zaokrąglonymi uszami. Nogi pokrywa gładka, krótka i
czarna sierść. Charakterystyczną cechę stanowią „bokobrody” utworzone z dłuższych włosów
wyrastających po bokach głowy.
Jenot poluje samotnie i spędza na tym zajęciu dużo czasu. Jego ofiarami są gryzonie i inne
małe ssaki, ptaki i ich lęgi, gady, żaby, owady i ślimaki. Spożywa także pokarm roślinny -
owoce, korzonki i kłącza oraz nasiona.

Rozmnażanie i rozwój

Gatunek ten jest monogamiczny. Gody trwają od początku lutego do końca kwietnia. Po 59 -
64 dniach ciąży rodzi się 5 -12 młodych, które otwierają oczy po 9 -10 dniach. Przez 2
miesiące żywią się mlekiem matki, ale już pod koniec pierwszego miesiąca życia zaczynają
przyjmować także pokarm stały. W opiece nad potomstwem bierze udział również ojciec.
Młode pozostają z rodzicami do jesieni, czasami do wiosny następnego roku. Dojrzałość
płciową osiągają po 9 -11 miesiącach życia. Jenot żyje 6 -7 lat.

Jolanta Data TW A semestr IV

Akademia Zdrowia, Rzeszów 2013

23.02.2013

Hodowla:
Hodowla jenotów w Polsce jest dość „młodą” dziedziną. Pierwsze hodowle jenotów
Ussuryjskach w systemie klatkowym pojawiły się dopiero około 30 lat temu. Jednak do celów
badawczych sprowadzono jenoty w 1958 r z NRD do Zakładu Doświadczalnego Instytutu
Zootechniki w Chorzelowie, gdzie prowadzono badania nad ich użytkowością rozpłodową i
futerkową. Aktualnie jenoty są jednym ośmiu gatunków zwierząt futerkowych hodowanych
na fermach w Polsce. Najpopularniejszym systemem utrzymania jenotów na fermach jest
system klatkowy, który umożliwia hodowcy wprowadzenie mechanizacji pracy.
Optymalny termin uboju przypada na koniec października i początek listopada.
Według danych MRiRW w 2010 r. produkowanych było około 2 tys. skór jenotów .

Ogólnie produkcja zwierząt futerkowych plasuje Polskę na trzecim-czwartym miejscu w

ś

wiecie.

Jenoty oraz inne zwierzęta futerkowe pełnią też rolę naturalnego utylizatora pozostałości i
odpadów z produkcji mięsnej. W ten sposób „zagospodarowanych” zostaje bardzo duża część
produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.

Skóry jenotów są bardzo cenione, a ich kości są wykorzystywane przez Japończyków do
wytwarzania medykamentów.

Bibliografia:
„Hodowla zwierząt tom 2” Panstwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśnie, Warszawa 1996
Portal ekologia.pl
Portal farmer.pl
„Jenot – co dalej w polskiej hodowli?” Wiadomości Zootechniczne 2011