15. Film francuski w czasach Frontu Ludowego

Francja, początek lat 30.

a) Wielki kryzys z 1929 rok

u dopadł Francję w roku 1931- teoretycznie nie wyrządził

ogromnych szkód, ale tak naprawdę wywołał opłakane skutki. Nadprodukcja i trudności ze
zbytem towarów, bankructwo przedsiębiorstw, bezrobocie.

b) Front Ludowy

14 lipca 1935 roku, w święto narodowe, odbyły się wspólne manifestacje komunistów, socjalistów i
radykałów. Zdecydowali się stworzyć jednolity ruch lewicy, który zwalczałby faszyzm, zapobiegł
wojnie i bronił demokracji.

W 1936 zjednoczył się ruch związkowy. W maju, w wyborach, partie lewicowe odniosły ogromny
sukces. 4 czerwca na czele rządu stanął socjalista Leon Blum. Komuniści odmówili udziału w jego
gabinecie. Ustalili wspólny program Frontu Ludowego pod hasłami: Wolność, Pokój, Praca.
Inspirowany był amerykańskim New Dealem, nie był konsekwentną realizacją idei socjalistycznych.

Zakładał m.in. propozycje ochrony republikańskich instytucji, likwidacje lig faszystowskich, ochronę
świeckiej edukacji i praw związków zawodowych. Dla robotników 40 godzinny tydzień pracy i 15
dniowe płatne urlopy, zdewaluowano franka licząc na pobudzenie produkcji i spadek bezrobocia itd.

Wywołało to wszystko niepokój wśród klas posiadających, widzieli „cień Moskwy”.

Rząd Bluma przestał istnieć 20 czerwca 1937, potem FL zaczął powoli się dezintegrować.

Z biegiem

lat Front Ludowy podlegał mitologizacji- pozytywnej wśród robotników, negatywnej wśród

burżuazji. Wspomógł rozwój kultury, bo ludzie mieli więcej czasu.

c)

Od 1934 roku bankructwo wielkich wytwórni filmowych (Gaumont odchodzi z własnej
wytwórni, tak samo Pathe).
1935 -

zapowiedź nacjonalizacji przemysłu filmowego, zaproponowana przez Front Ludowy.

Proponują także zniesienie cenzury (nie dojdzie do tego jednak)
1942-

upaństwowienie francuskiej kinematografii przez kolaborancki rząd w Vichy.

Lawinowo powstają małe firmy produkcyjne, które produkowały na przykład tylko jedno
dzieło. Biznesmeni je lubią, ponieważ łatwiej się z nimi pracuje niż z tymi wielkimi. Ludzie
masowo chodzą do kin.

d)

W drugiej poł. lat 30. W środowisku filmowym przejawy ksenofobii i antysemityzmu.
Oficjalne porozumienie francusko-

niemieckie o współpracy w przemyśle filmowym w 1936 r.

e)

Chęć ochrony narodowej kinematografii- powstaje Filmoteka Narodowa.

Powstają totalnie przeróżne filmy, różne osobowości reżyserów, różne gatunki, różne
konw

encje itd. Wszyscy stworzyli podwaliny pod wspaniały rozkwit francuskiego filmu całej

dekady lat 30.

René Clair

O tym gościu od komedii jest osobny temat (druga połowa 10. ), więc odsyłam do niego.

Marcel Pagnol i Sacha Guitry

Pagnol (1895-

1974) był przede wszystkim dramaturgiem i pisarzem. Kochał Prowansję, tam się

urodził i bardzo ją sławił w swoich dziełach. Sławę zyskał dzięki sztuce Pan Topaz z 1928 roku. Miał
własne studio produkcyjne Les Films Marcel Pagnol, zatrudniał np. Raimu i Fernandela.
W

yprodukował trylogię marsylską- Marius , Fanny i Cesar (jego scenariusz, tylko ostatni z nich

wyreżyserował).

Kino dźwiękowe jest dla niego sposobem na rejestrację teatru - théâtre en conserve (teatr w
konserwie).

Wszystkie jego filmy są do bólu teatralne- statyczne ujęcia, szczątkowy montaż, b. ważne

dialogi.

Był poczciwym gościem: „Najchętniej kręcił filmy w plenerze, ustawiał sytuacje tak, jak sobie tego
życzyli aktorzy, i grał w bule z ekipą techniczną, czekając, aż dźwiękowiec przygotuje swój aparat”

W latach 30. Wyprodukował 23 filmy, wyreżyserował 11 wg własnych scenariuszy (np. Cigalon, Pan
Topaz

) i adaptacje nowel i powieści Jeana Giono (Odnowa, Żona piekarza). Jego filmy nazywane są

„pagnoladą”- niezmącona pogoda ducha, poczucie humoru, klimat Prowansji, zamiłowanie do miłości
życia. Cieszył się popularnością w kraju i zagranicą.

Taki teatr w konserwie realizował też Sacha Guitry (1885-1957) . W latach 30. zrobił 12 filmów,
głównie nieudanych, antyfilmowych, na podstawie własnych sztuk teatralnych. Jedynie Romans
szulera

mu się udał (pewnie przez przypadek) – oryginalna, zabawna i pełna wdzięku historia gracza

w karty, któremu świetnie się powodzi gdy oszukuje i popada w biedę, gdy gra fair. Bez słów, tylko
jest głos z of fu który jest głosem głównego bohatera (sprytne).

Jean Vigo

Nazywano go „Rimbaudem filmu” (Gaston Derycke), „przenikliwym geniuszem” (Boris Kaufman),
„kinem wcielonym w człowieka” (Henri Langlois), „św. Jeanem Vigo, patronem klubów filmowych”
(Gilles Jacob).

(1905-1934) –

29 lat! 4 filmy. Był nieślubnym dzieckiem anarchisty, będącego w więzieniu, znajomi

taty go wychowali. Gdy miał 16 lat zachorował na gruźlicę, wziął ślub z Elżbietą Łozińską, w 1931
urodziła mu się córka. W 1930 założył w Paryżu Klub Filmowy z filmami awangardowymi.

1. A propos Nicei (1930)

•

Dokumentalny, krótkometrażowy- 17 minut, niemy.

•

Południe Francji. Nie lubił Nicei, kasyna, karnawał i międzynarodowa socjeta.

•

Kupił kamerę za pieniądze teścia i z pomocą Borisa Kaufmana pokazał Niceę jako
miasto kontrastów, bogactwo zestawione z nędzą brzydkie kobiety obwieszone
biżuterią, biedni pracują i żebrzą. Karnawał i zabawa, cmentarz i groby.

•

Podtytuł to „udokumentowana opinia”, wyraża kpinę.

•

Kąśliwy humor, jawna erotyzacja, awangardowe ambicje

2.

Pływanie – Lekcja Jeana Taris, mistrza Francji (1931) inaczej Taris
9 minut. Wybitny sportowiec naucza pływania. Trochę żart, trochę eksperyment z formą-
pomysłowe wykorzystanie dźwięku.

3.

Pała ze sprawowania (1933)
43 minuty. Pieniądze Jacquesa Louisa –Nouneza. Opowieść o szkole, odwołuje się do swoich
wspomnień. Opresyjny system panujący w szkole i internacie. Surowa dyscyplina i zakazy
doprowadzają do rewolucji. Takie prawdziwej, nie dla zabawy: z deklaracją niepodległości,
sztandarem, pochodem.
Trudności związane z produkcją, zły stan zdrowia Vigo sprawiły, że film był niedopracowany
i został zhejtowany jako amatorska farsa. Cenzura stwierdziła, że jest antyfrancuski.
Publicznie pokazali go dopiero w 1945 roku.

4. Atlanta (1934)

• Hajs od tego samego pana.
•

Rosnące poczucie rozczarowania przeżywane przez młodą mężatkę Juliette (Dita
Parlo), mieszkającą z mężem Jeanem (Jean Dasté) na transportowej barce „Atalanta”,
staje się powodem jej odejścia. Kryzys zostaje zażegnany w wyniku odnalezienia
kobiety

w mieście przez starego marynarza, Jules’a (Michel Simon), i sprowadzenia

jej z powrotem w ramiona kochającego męża.

•

Nie jest to zwykły melodramat, raczej poetycko-oniryczna uniwersalna opowieść o
miłości, zazdrości, monotonnej egzystencji etc.

•

Michel Simon całkiem ukradł ten film, mimo że drugoplanowy.

•

Vigo był bardzo chory, więc nie mógł zmontować, zmienili mu tytuł na Barka płynie ,
zmienili muzykę. Chcieli, żeby się bardziej podobał publiczności, frajerzy.

W latach 30. We Francji tworzyli również Jacques Feyder, Julien Duvivier i Marcel Carne, ale zostali
omówieni w innych tematach-

dwaj pierwsi w drugiej połowie 22, a drugi w realizmie poetyckim,

czyli w temacie 21 oraz w 5. (robili to Ula, Oskar i Kasia, ufam im i wierzę że jest dobrze i
wystarczająco – hehehe, tak, Kasia to ja)