Politechnika Śląska w Gliwicach

Katedra Podstaw Konstrukcji Maszyn

Adam Cholewa, Krzysztof Psiuk

Zapisu Konstrukcji z zastosowaniem

modelowania komputerowego

Gliwice 2008

Rozdział 5
Tworzenie dokumentacji rysunkowej

5.1. Wstęp

Jednym z etapów tworzenia modeli jest przygotowanie dokumentacji rysunkowej, którą

będzie można następnie wydrukować i wykorzystać do przekazania wytwórcy. W programie
Inventor dostępny jest typ modelu umożliwiającego przygotowanie takiej dokumentacji. Jest
to model Dokumentacja rysunkowa. Ten typ modelu pozwala na opracowanie dokumentacji
rysunkowej na podstawie istniejącego trójwymiarowego modelu. Dokumentację taką można
przygotować zarówno dla pojedynczego elementu, w postaci rysunku wykonawczego jak
również dla podzespołów czy zespołów, w postaci rysunku złożeniowego. Przygotowanie
samej dokumentacji musi być zgodne z obowiązującymi normami i zasadami dotyczącymi
np. wymiarowania.

5.2. Dostosowywanie elementów dokumentacji rysunkowej
do własnych wymogów

W programie Inventor dostępne są szablony, z przygotowanymi formatami arkuszy

rysunkowych oraz postaciami tabelek rysunkowych. W każdym szablonie zdefiniowane są
ustawienia dotyczące kreślenia linii rysunkowych, stosowanych oznaczeń, sposobów
rysowania linii wymiarowych i pisania wymiarów itp. Wszystkie te ustawienia są opracowane
na podstawie norm dla których dany szablon został opracowany. W zależności od
zainstalowanych norm w programie dostępne są szablony oparte na normach ISO czy DIN.
Zgodnie z tymi normami wprowadzone są ustawienia dotyczące np. postaci tabelki
rysunkowej, tabeli z wykazem elementów, ustawień typów i grubości linii rysunkowych,
stosowanych symboli i oznaczeń itp. Każde z ustawień można zmieniać w ramach danego
rysunku, jednak przy tworzeniu większej liczby rysunków, które mają bazować na tych
samych ustawieniach, warto przygotować szablon, który będzie podstawą do tworzenia
każdego rysunku.

Ponieważ w Inventorze, nie są dostępne szablone przygotowane dla Polskich Norm

(PN), konieczne jest albo stosowanie szablonów przygotowanych dla innych norm np. ISO
lub DIN, lub utworzenie własnego szablonu utworzonego zgodnie z polskimi normami i
własnymi wymaganiami. Do instrukcji jest dołączony szablon kpkm.idw, który zawiera
wbudowane, wymagane postacie tabelek rysunkowych oraz zdefiniowaną tabelkę z
wykazem elementów, a także zmienione ustawienia dotyczące stosowanych symboli i
sposobów rysowania linii wymiarowych oraz opisywania samych wymiarów, zgodne z
polskimi normami.

5.3. Przygotowywanie dokumentacji rysunkowej

5.3.1. Właściwości elementu

Przed przystąpieniem do wykonania zarówno rysunków wykonawczych jak również

rysunków złożeniowych czy zestawieniowych, należy najpierw sprawdzić, czy uzupełnione
są wszystkie informacje o elementach czy też złożeniach. W tym celu należy otworzyć każdy

z przygotowanych rysunków i sprawdzić poprawność wprowadzonych danych. Każdy z
elementów tworzonych w programie Inventor posiada właściwości zapisane w pliku danego
elementu. We właściwościach zapisane są informacje opisowe dotyczące elementu, projektu
do którego jest przypisany dany element, właściwości fizyczne i mechaniczne elementu (np.
masa, momenty bezwładności itp.). Zarówno edycję jak również podgląd aktualnych
właściwości elementu można wykonać na kilka sposobów. Poniżej krótko opisany każdy z
nich.

Rys. 111 Otwarcie okna właściwości elementu

Właściwości – sposób 1
Pierwszym sposobem, w jaki można przejść do właściwości danego elementu jest

otworzenie pliku z utworzonym modelem elementu, a następnie wybranie z menu Plik pozycji
iProperties. Po wybraniu tej opcji na ekranie ukaże się okno dialogowe z właściwościami
elementu.

Właściwości – sposób 2
Drugim sposobem na otwarcie okna z właściwościami elementu jest kliknięcie prawym

przyciskiem myszki, w panelu Modelu, na drzewku elementu i wybranie z menu pozycji
iProperties (patrz Rys. 1). Po wybraniu tej opcji tak jak poprzednio ukaże się okno dialogowe
z opisem właściwości elementu.

Rys. 112 Otwarcie okna właściwości elementu z modelu podzespołu

Właściwości – sposób 3
Przedstawione wcześniej sposoby uzyskania informacji na temat właściwości elementu

dotyczyły bezpośrednio pliku z modelem danego elementu lub podzespołu. Kolejny ze
sposobów uzyskania informacji o właściwościach elementów dotyczy modelu podzespołu, a
dokładniej rzecz ujmując informacji na temat elementów składowych podzespołu. W tym celu
w modelu podzespołu, w panelu zespołu, należy kliknąć prawym przyciskiem myszki na
danym elemencie w drzewku podzespołu i wybrać pozycję Właściwości (Rys. 112).

a)

b)

c)

d)

Rys. 113 Okno właściwości

Po wybraniu okna właściwości program otworzy okno dialogowe, w którym dostępne

będzie szereg zakładek. Poniżej opisano wybrane zakładki okna właściwości. Na Rys. 113a,
przedstawiono okno Właściwości, z ogólnymi informacjami o tworzonym elemencie. W tej
zakładce dostępne są podstawowe informacje o pliku z tworzonym elementem. Na
Rys. 113b przedstawiono treść zakładki Projekt. W tej zakładce znajdują się pola opisujące
dane na temat tworzonego elementy w kontekście projektu dla którego jest on
przygotowywany. Informacje te są o tyle istotne, że będą one wykorzystywane w tabelkach
rysunkowych, zarówno na rysunkach wykonawczych, jak również na rysunkach
złożeniowych, gdzie pojawia się tabela z wykazem elementów tworzących podzespół. Dla
potrzeb tego ćwiczenia, konieczne jest wypełnienie przynajmniej następujących pól:
• Numer części,

• Numer katalogowy,

• Opis,

• Numer wersji,

• Projekt,

• Projektant.

W zakładce Stan (Rys. 113c) można umieszczać informacje o stopniu zawansowania

prac nad danym elementem lub podzespołem czy zespołem. Zapisujemy informacje o stanie
aktualnych prac, czy dane osób odpowiedzialnych za zatwierdzenie poszczególnych etapów
projektowania od projektu do przekazania do produkcji.

W zakładce Fizyczne (Rys.

113d) prezentowane są dane dotyczące własności

fizycznych i mechanicznych danego elementu. Można tam odczytać dane dotyczące masy
elementu, jego powierzchni czy objętości, jak również momenty bezwładności, położenie
środka ciężkości itp. Momenty bezwładności są wyznaczane względem głównego układu
współrzędnych lub lokalnego układu współrzędnych związanego z środkiem ciężkości
elementu.

5.3.2. Tworzenie rysunku wykonawczego

Przygotowanie dokumentacji rysunkowej w postaci rysunku wykonawczego

rozpoczynamy od wybrania szablonu z ustawieniami własności rysunkowych. W tym celu
wybieramy z menu Plik pozycję Nowy i wybieramy modelowanie dokumentacji rysunkowej –
plik Standard.idw lub kpkm.idw. Dokumentację rysunkową można również wykonywać
korzystając z szablonów umożliwiających przygotowanie rysunków w plikach opartych o
środowisko AutoCAD. Są to modele Standard.dwg oraz Standard_AIP.dwg.

Rys. 114 Wybór szablonu dokumentacji

Po wyborze typu szablonu, otwiera się okno tworzenia dokumentacji rysunkowej.

Przykładową postać okna przedstawiono na Rys. 115.

Rys. 115 Okno tworzenia dokumentacji

W oknie modelu dokumentacji dostępne są trzy panele narzędziowe. Są to:

• Panel widoków rysunku (Rys. 116a),

• Panel opisu rysunku (Rys. 116b),

• Panel

Model.

a)

b)

Rys. 116 Panele narzędziowe modelu tworzenia dokumentacji rysunkowej

Panel widoków rysunków umożliwia tworzenie rzutów, widoków, przekrojów wyrwań,

przerwań itp., a więc tych narzędzi które wykorzystywane są do tworzenia dokumentacji
rysunkowej. W panelu tym dostępne są następujące narzędzia:
• Rzut bazowy – rzut

główny elementu, względem którego umieszczane są

pozostałe rzuty,

• Rzut –

narzędzie do generowania dodatkowych rzutów z modelu
elementu, ułożonych względem rzutu głównego,

• Pomocniczy

–

generowanie rzutu pomocniczego modelu elementu lub zespołu,

• Przekrój

–

tworzenie przekroju modelu elementu lub zespołu przez wskazanie
śladów płaszczyzn tworzonego przekroju,

• Szczegół

– przygotowywanie lokalnych szczegółów bardziej złożonych

fragmentów elementów lub zespołów z możliwością zmiany
podziałki,

• Nakładka –

umożliwia rysowanie elementów lub zespołów w kilku położeniach,

• Przerwanie – umożliwia tworzenie przerwań w rysunkach np. długich elementów

lub zespołów,

• Wyrwanie

– pozwala na przygotowanie wyrwania w celu pokazania

wewnętrznych szczegółów elementu lub zespołu.

Panel opisu rysunku jest zestawem narzędzi umożliwiającym uzupełnianie tworzonej

dokumentacji rysunkowej o wymiarowy lub inne oznaczenia konieczne do przygotowania
rysunku w sposób zgodny z wymaganiami. Spośród wielu narzędzi można tutaj wymienić
zestaw narzędzi umożliwiających wymiarowanie:
• Wymiar ogólny,

• Zestaw wymiarów od bazy,

• Wymiar od bazy,

• Zestaw wymiarów współrzędnych,

• Wymiar współrzędnościowy,

• Opis otworu gwintu,

• Opis fazy.

Elementy pomocnicze takie jak znaczniki:

• Znacznik środka,

• Linia środkowa,

• Dwusieczna linii środkowej,

• Wzór wyśrodkowany.

Symbole wymiarowe i tolerancje kształtu i położenia:

• Symbol chropowatości powierzchni,

• Symbol spoiny,

• Tolerancja kształtu i położenia.

Przygotowywanie rysunku rozpoczynamy od wybrania rzutu głównego elementu lub

podzespołu, dla którego rysunek jest opracowywany. Po wyborze i narysowaniu rzutu
głównego wybieramy rzuty dodatkowe, pomocnicze lub też przekroje, a w razie potrzeby
wyrwania, przerwania czy też szczegóły. Po przygotowaniu wszystkich rzutów i przekrojów,
można przystąpić do wymiarowania elementu. Konieczne jest wtedy przejście do Panelu
opisu rysunku, w którym są przygotowane odpowiednie do tego narzędzia.

W panelu Model przedstawione są informacje dotyczące tworzonej dokumentacji

rysunkowej. Znajdują się tam informacje o zasobach rysunkowych oraz o arkuszach
tworzonej dokumentacji rysunkowej. Aby zobaczyć właściwości danego arkusza
rysunkowego, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy na danym arkuszu (np. Arkusz 1:1)
i wybrać opcję Edytuj arkusz… (Rys. 117). W oknie tym dostępne są opcje związane z
formatem arkusza rysunkowego, przyjętą nazwą arkusza oraz orientacją arkusza i miejscem
usytuowania tabelki rysunkowej.

Rys. 117 Okno opcji Edytuj arkusz…

5.3.3. Tworzenie rysunku złożeniowego

Przygotowywanie dokumentacji rysunku złożeniowego lub zestawieniowego odbywa się

w podobny sposób jak przygotowanie rysunku wykonawczego. W pierwszym kroku
konieczne jest wybranie rzutu głównego zespołu lub podzespołu oraz rzutów dodatkowych.
Po wstawieniu wszystkich niezbędnych naszym zdaniem rzutów, można przystąpić do
przygotowania opisów elementów i podzespołów będących fragmentami zespołu. Do tego
służą następujące narzędzia dostępne w Panelu opisu rysunku:
• Numer pozycji,

• Lista części,

• Tabela otworów.

Narzędzie Lista części umożliwia utworzenie wykazu elementów, które wchodzą w skład

zespołu, dla którego przygotowywany jest rysunek złożeniowy. W każdym szablonie
przygotowane są odpowiednie postacie tabelek z wykazem elementów. Można jednak je
również modyfikować, zmieniając zarówno pola, które są dostępne w danym wykazie jak
również ich kolejność oraz format.

Każdy z elementów wymienionych w tabelce z wykazem elementów, należy oczywiście

na rysunku odpowiednio oznaczyć. Do tego służy narzędzie Numer pozycji. Narzędzie to
służy do numerowania poszczególnych elementów na rysunku. Odbywa się to przez
wskazanie danego elementu, a program automatycznie przypisze temu elementowi numer
zgodny z tym jaki został mu przydzielony w tabelce z wykazem elementów. Również w tym

przypadku format prezentowanego numeru może zostać zmieniony i dopasowany do
własnych wymagań.

5.4. Przykład

Przed przystąpieniem do wykonywania dokumentacji rysunkowej koniecznie jest

przygotowanie prostego podzespołu, który będzie stanowił podstawę do omawiania
zagadnienia tworzenia dokumentacji rysunkowej. Przykładowy podzespół będzie składał się
z trzech elementów:
• podstawy,

• dźwigni

• sworznia

Elementy te zostały przygotowane wcześniej i są udostępnione dla potrzeb tego zadania.

W celu przećwiczenia omawianych wcześniej zagadnień, należy z przygotowanych
elementów przygotować podzespół, w taki sposób, aby uzyskać postać przedstawioną na
rysunkach Rys. 118 i Rys. 119.

Rys. 118 Złożenie podzespołu – widok 1

Rys. 119 Złożenie podzespołu – widok 2

W tym celu należy utworzyć nowe złożenie, do którego należy dodać trzy wymienione

wcześniej elementy, a wynik złożenia zapisać w pliku Dzwignia.iam. Dla tak przygotowanych
elementów podzespołu oraz przygotowanego podzespołu zostanie opracowana
dokumentacja rysunkowa.

5.4.1. Przygotowanie modelu

Zgodnie z opisem przedstawionym w punkcie 5.3.1. , przed przystąpieniem do

modelowania należy odpowiednio przygotować wszystkie elementy. W tym celu, w pliku
Dzwignia.iam, w oknie Model, na drzewie elementów, klikamy prawym przyciskiem myszki
na poszczególnych elementach złożenia i wybieramy opcję Właściwości…. Wybieramy
zakładkę projekt i ustawiamy następujące parametry (zgodnie z Rys. 120):
• Numer części,

• Numer katalogowy,

• Opis,

• Numer wersji,

• Projekt,

• Projektant.

Podstawa

Dźwignia

Sworzeń

Rys. 120 Ustawienia właściwości elementów złożenia

Po wstępnym przygotowaniu modeli elementów oraz złożenia można przystąpić do

opracowywania dokumentacji rysunkowej.

Rys. 121 Okno dialogowe szablonu kpkm.idw

5.4.2. Rysunek wykonawczy

Opis sposobu przygotowywania rysunku wykonawczego zostanie omówiony na

przykładzie przygotowania takiego rysunku dla podstawy. Przygotowanie nowego rysunku
rozpoczynamy od otwarcia nowego modelu typu Dokumentacja rysunkowa. Do utworzenia
dokumentacji zostanie wykorzystany szablon kpkm.idw. Po wybraniu z menu Plik opcji
Nowy, należy więc wybrać szablon kpkm.idw. Po wyborze tego szablonu na ekranie pojawi
się okno dialogowe przedstawione na Rys. 121.

W oknie tym należy wprowadzić podziałkę wg jakiej zostanie przygotowany rysunek.

Wprowadzoną wartość będzie można oczywiście zmienić, jeżeli zajdzie taka potrzeba. W
polu Wartość wprowadzamy tekst „1:1”. Po wpisaniu tej wartości i jej zatwierdzeniu, program
otworzy okno przedstawione na Rys. 122.

Rys. 122 Puste okno po utworzeniu nowego rysunku

W nowo otworzonym oknie możemy rozpocząć tworzenie rysunku wykonawczego. W

tym celu z Panelu widoków rysunku, wybieramy opcję Rzut bazowy. Po wybraniu tej opcji na
ekranie ukaże się okno dialogowe przedstawione na Rys. 123. W oknie tym należy:
a) w opcji Plik wskazać ścieżkę dostępu do pliku Podstawa.ipt,

b) w opcji Skala wybrać podziałkę 1:1,

c) w opcji Etykieta wprowadzić wartość Widok1,

d) w opcji Orientacja wybrać Góra,

e) w opcji Styl wybrać Usunięte linie niewidoczne.

Rys. 123 Okno dialogowe opcji Rzut bazowy

Po ustawieniu wszystkich opcji wskazujemy na arkuszu miejsce umieszczenia widoku

głównego i zatwierdzamy lewym przyciskiem myszki (Rys. 124).

Rys. 124 Przygotowanie rzutu głównego

Rys. 125 Przygotowanie przekroju

Po utworzeniu rzutu głównego przystępujemy do wykonania przekroju. W celu

utworzenia przekroju uruchamiamy narzędzie Przekrój. Po wybraniu tego narzędzia w
pierwszym kroku należy wskazać rzut, na którym zaznaczane będą płaszczyzny przekroju.
Wskazujemy rzut główny i klikamy lewy przycisk myszki. Po wskazaniu rzutu, należy
wskazać punktu końcowe linii wyznaczającej ślady płaszczyzny przekroju. Po narysowaniu
linii, klikamy prawy przycisk myszki i wybieramy pozycję Kontynuuj.

Rys. 126 Widok rysunku po wykonaniu przekroju

Na ekranie pojawia się widok przekroju, a kolejnym krokiem jest wskazanie położenia

przekroju na rysunku. Pojawia się również okno dialogowe, w którym można podać
parametry przekroju takie jak: etykieta, podziałka, styl czy głębokość wykonania przekroju.
Wskazujemy miejsce nad rzutem głównym i zatwierdzamy naciskając lewy przycisk myszki
(Rys. 125). Wynik tego działania przedstawiono na Rys. 126.

Rys. 127 Przygotowanie dodatkowego widoku

Kolejnym krokiem będzie wykonanie dodatkowego rzutu. W tym celu wybieramy

narzędzie Rzut, wskazujemy rzut podstawowy, następnie wybieramy widok oraz miejsce
jego położenia i klikamy lewym przyciskiem myszy (Rys. 127). Następnie klikamy prawym
przyciskiem myszy i wybieramy polecenie Utwórz. Na rysunku pojawi się wybrany przez nas
widok elementu. Kolejnym krokiem będzie utworzenie wyrwania na nowo utworzonym
widoku. Przed utworzeniem wyrwania należy na rysunku naszkicować obszar, który będzie
podstawą do utworzenia wyrwania.

Rys. 128 Aktywacja wybranego widoku

Przed rozpoczęciem rysowania obszaru wyrwania należy z Panelu modelu wybrać widok, w
którym będzie wykonane wyrwanie. Wybieramy więc w drzewku modelu pozycję
WIDOK2:Podstawa.ipt (Rys.

128). Następnie przechodzimy do utworzenia szkicu w

obszarze danego widoku. Z paska narzędzi wybieramy polecenie Szkic i wskazujemy
kursorem myszki widok, w którym mamy wykonać szkic. Następnie szkicujemy zamknięty
profil wokół miejsca, gdzie ma powstać wyrwanie (Rys. 129). Klikamy prawym przyciskiem
myszy i wybieramy opcję Zakończ, a następnie z paska narzędzi wybieramy pozycję Powrót.
Po wykonaniu tych czynności w oknie Panelu modelu w pozycji WIDOK2:Podstawa.ipt
pojawi się pozycja Szkic2 (Rys. 130). W kolejnym kroku zajmiemy się utworzeniem samego
wyrwania. Wybieramy narzędzie Wyrwanie i wskazujemy rzut, na którym ma zostać
utworzone wyrwanie. Po wskazaniu rzutu pojawi się okno dialogowe, z opcjami wykonania
wyrwania. W oknie tym należy ustawić parametry pokazane na Rys. 131. Jako głębokość
należy wybrać pozycję Do otworu, po czym należy włączyć opcję Pokaż krawędzie
niewidoczne i wskazać otwór w podstawie. Po wprowadzeniu wszystkich ustawień
zatwierdzamy wykonanie polecenia przyciskiem OK. Po zatwierdzeniu na rysunku pojawi się
utworzone wyrwanie.

Rys. 129 Szkic zamkniętego obszaru

wyrwania

Rys. 130 Nowo utworzony szkic

Rys. 131 Parametry wykonania wyrwania

Kolejnym elementem będzie utworzenie szczegółu. Utworzenie szczegółu rozpoczynamy

od wybrania narzędzia Szczegół z Panelu widoków rysunku. Po wybraniu tego polecenia
wskazujemy widok na którym zostanie utworzony szczegół. Po wskazaniu widoku, na
ekranie pojawi się okno dialogowe z opcjami ustawienia parametrów szczegółu. W kolejnym
kroku na rysunku rysujemy okrąg obejmujący fragment rysunku, który ma zostać
przedstawiony jako szczegół (Rys. 132). Ostatnim krokiem jest wskazanie miejsca na
arkuszu, gdzie szczegół ma zostać narysowany. Końcowy widok arkusza przedstawiono na
Rys. 133.

Rys. 132 Elementy przygotowania szczegółu

Rys. 133 Widok arkusza po wykonaniu rzutów

Po wykonaniu przedstawionych powyżej czynności można przystąpić do wymiarowania

elementu. Wymiarowanie rozpoczynamy od przełączenia panelu narzędziowego na Panel
opisu rysunku. Przed rozpoczęciem wymiarowania rysunek zostanie uzupełniony o
brakujące osie symetrii otworów. W tym celu z panelu narzędziowego wybieramy polecenie
Znacznik środka i wprowadzamy znaczniki na wszystkich otworach. Następnie wybieramy
polecenie Linia środkowa i rysujemy osie symetrii otworów na przekrojach. Ten sam efekt
można uzyskać przez wykonanie polecenia Automatyczne linie środkowe. W tym celu
klikamy lewym przyciskiem myszki na wybrany widok lub przekrój i z podręcznego menu
wybieramy pozycję Automatyczne linie środkowe (Rys. 134).

Rys. 134 Wybór polecenia Automatyczne linie środkowe.

Wymiarowanie elementów przeprowadzamy zgodnie z ogólnymi zasadami

wymiarowania. Do wymiarowania można użyć jednego z wielu narzędzi umożliwiających
wykonanie tego zadania. W przykładzie do wymiarowania użyto narzędzia Wymiar ogólny.
Używając tego narzędzia zwymiarowano element Podstawa, jak pokazano na Rys. 135. Do
zwymiarowania chropowatości powierzchni użyto narzędzia Symbol chropowatości
powierzchni.

Warto zwrócić uwagę, że tabelka została automatycznie wypełniona informacjami

zapisanymi we właściwościach danego elementu.

Rys. 135 Zwymiarowany element Podstawa

W ramach pracy własnej można przygotować rysunki wykonawcze pozostałych

elementów dźwigni.

5.4.3. Rysunek złożeniowy

Przygotowanie rysunku złożeniowego zostanie opisane na przykładzie przygotowania

rysunku dla podzespołu dźwigni. Przygotowanie rysunku złożeniowego rozpoczynamy
podobnie jak poprzednio od otwarcia nowego modelu typu Dokumentacja rysunkowa,
opartego na szablonie kpkm.idw. Po otwarciu nowego pliku postępujemy podobnie jak miało
to miejsce w przypadku rysunku wykonawczego. Rozpoczynamy od utworzenia rzutu
głównego. W tym celu z Panelu widoków rysunku, wybieramy polecenie Rzut bazowy. Po
otwarciu okna dialogowego wybieramy plik Dzwignia.iam, ustawiamy podziałkę 1:1 i
orientację Lewo (Rys. 136).

Rys. 136 Tworzenie rysunku złożeniowego

Następnie ustalamy położenie rzutu głównego na arkuszu i zatwierdzamy lewym

przyciskiem myszy. W kolejnym kroku dodajemy dwa dodatkowe widoki: widok z boku oraz
widok izometryczny (Rys. 137).

Rys. 137 Dodatkowe widoki rysunku złożeniowego

Kolejnym krokiem jest dodanie do arkusza tabelki z wykazem elementów oraz

ponumerowanie elementów zespołu. Dodanie tabelki z wykazem elementów możemy
wykonać wybierając z Panelu opisu rysunku, narzędzie Lista części. Jeżeli poprawnie
wypełnione zostały właściwości poszczególnych elementów, to lista z ich wykazem będzie
poprawna. Po wyborze narzędzia Lista części, ukaże się okno dialogowe, w którym należy
wskazać dla jakiego zespołu lista ma zostać utworzona. Wybór zespołu można
przeprowadzić na dwa sposoby:
a) poprzez wybranie widoku z wybranym zespołem,
b) przez wskazanie ścieżki dostępu do pliku z wybranym zespołem.
Wystarczy, że na rysowanym arkuszu papieru wskażemy dowolny widok i potwierdzimy chęć
wykonania tego kroku przez naciśnięcie przycisku OK. Na ekranie pojawi się prostokąt, który
należy umieścić nad tabelką rysunkową.

Rys. 138 Dodawanie tabeli z wykazem elementów

Ostatnim krokiem jest dodanie oznaczeń do poszczególnych elementów rysowanego

zespołu. Do wykonania tej czynności użyte zostanie narzędzie Numer pozycji. Po wybraniu
tego narzędzia wskazujemy kursorem każdy z elementów zespołu i zatwierdzamy wybór
lewym przyciskiem myszy. Następnie wskazujemy miejsce umieszczenia oznaczenia,
klikamy prawy przycisk myszy i wybieramy opcję Kontynuuj. Po zaznaczeniu wszystkich
elementów klikamy ponownie prawy przycisk myszy i wybieramy polecenie Zakończ.
Końcowy efekt prac przedstawiono na Rys. 138.

Innym sposobem numerowania pozycji jest wybranie opcji Autonumerowanie pozycji

(Rys. 140). Po wyborze tej opcji na ekranie pojawi się okno dialogowe, w którym należy
wybrać w kolejności:
• widok dla którego ma zostać utworzony wykaz elementów,
• w ramach danego widoku, należy wybrać elementy, których numery mają zostać

uwzględnione,

• miejsce oraz sposób rozmieszczenia numerów elementów.
Po wskazaniu tych wszystkich opcji na rysunku pojawią się numery poszczególnych
elementów. Opcja ta jest szczególnie przydatna w przypadku zespołów z dużą liczbą
elementów.

Rys. 139 Wynikowy rysunek złożeniowy

Rys. 140 Wykorzystanie polecenia Autonumerowanie pozycji.