Autodesk Inventor

Wyciągnięcie złożone

Artur Lepszy
Grupa 3 sem. VI
Automatyka i Robotyka

Wyciągnięcie złożone to operacja kształtująca, która

wykorzystuje co

najmniej dwa profile do wykonania kształtu bryłowego lub
powierzchniowego. Wyciągnięcie złożone jest wykorzystywane

jako

operacja przeznaczona do budowania bardziej skomplikowanych
kształtów, których nie można wykonać za pomocą prostszych

narzędzi.

Do wykonania operacji wyciągnięcia złożonego możemy

zastosować

dowolną liczbę profili, które są szkicami lub ścianami

istniejących brył.

Profile mogą być kształtami 2D lub 3D.

Najprostszym przypadkiem jest użycie dwóch profili. Na

ilustracji 1

przedstawiony jest okrąg i prostokąt z zaokrąglonymi

narożnikami.

Efektem zastosowania operacji wyciągnięcia złożonego dla

tych profili

ze standardowymi ustawieniami jest kształt z rys. 2.

rys. 1

rys. 2

W operacji wyciągnięcia złożonego brane pod uwagę są linie i łuki
wykonane linią ciągłą. Geometria konstrukcyjna służąca do
zbudowania profilu powinna być wykonana linią konstrukcyjną zamiast
linią ciągłą.
W operacji wyciągnięcia złożonego, można zastosować jedną lub kilka
krzywych prowadzących, których zadaniem jest kontrolowanie kształtu
utworzonego pomiędzy profilami. Program Inventor pozwala na
zastosowanie dowolnej liczby krzywych prowadzących, które mogą być
krzywymi 2D lub 3D. Na rys 3a widoczny jest zestaw trzech profili,
pomiędzy którymi będzie utworzone wyciągnięcie. Natomiast na rys 3b
widoczny jest zestaw dodatkowych czterech krzywych prowadzących

rys.3

Przy tworzeniu kształtu z zastosowaniem wyciągnięcia

złożonego

należy zwrócić szczególną uwagę na liczbę wierzchołków
poszczególnych profili. Idealna sytuacja jest tak, w której

liczba

wierzchołków we wszystkich profilach jest identyczna.

rys. 4

rys. 5

Jeżeli jednak nie możemy zapewnić takiej samej liczby

wierzchołków w

poszczególnych profilach to konieczne jest zastosowanie

narzędzia do

kształtowania torów przejścia pomiędzy wierzchołkami. Na rys

6a

przedstawiony jest zestaw dwóch profili o różnych liczbach
wierzchołków. Rys 6b przedstawia wyciągnięcie bez korekcji

przejścia

pomiędzy wierzchołkami, natomiast na rys 6c pokazany jest

kształt po

zastosowaniu korekcji przejścia pomiędzy wierzchołkami.

rys. 6

Jeżeli tworzymy wyciągnięcie złożone pomiędzy płaskimi

profilami to

możemy ustalić warunki kąta i wagi określające sposób

dochodzenia

wyciągnięcia do profilu. Warunek kąta określa kąt pod jakim

tworzone

są powierzchnie wyciągnięcia złożonego, względem płaszczyzny
profilu. Wartość tego kąta może być z zakresu 0 < kąt <180 st.
Standardowo program ustala kąt 90 st. Rys 7a przedstawia
wyciągnięcie bez korekcji kąta i wagi. Na rys 7b
powiększono kąt dla dolnego szkicu do 160 st. Natomiast na rys

7c kąt

dla dolnego szkicu został zmniejszony do 10 st.

rys. 7

Waga określa w jednostkach niemianowanych tendencję do
utrzymania kształtu profilu zanim wyciągnięcie będzie

przekształcać się

w kształt narzucany przez kolejny profil. Standardowo program

ustala

wartość wagi na 0. Wartości wag są uzależnione od wielkości

modelu.

Na ilustracji 8a przedstawiony jest kształt bez korekcji kąta i

wagi. Na

rys. 8b zwiększono wartość wagi dla dolnego profilu, a na rys

8c

zwiększono dodatkowo wartość wagi dla górnego profilu.

rys. 8

Program umożliwia łączenie różnych wartości kąta i wagi, co

pozwala

na uzyskanie bardziej złożonych kształtów. Na rys. 9a

przedstawiony

jest kształt bez korekcji warunków kąta i wagi. Na rys. 9b
przedstawiony jest model w którym dla dolnego profilu

powiększono

wartość kąta powyżej 90 st. i zwiększono wagi. Natomiast na

rys. 9c

przedstawiony jest model, w którym dodatkowo dla górnego

profilu

zmniejszono wartość kąta poniżej 90 st. i powiększono wagi.

rys. 9

PROGRAM UŻYTY W PREZENTACJI :

AUTODESK INVENTOR 2008

PROFESSIONAL