PSYCHIATRIA
8
GDY DZIECKO
SIĘ BOI...
dr n. med. Iwona Grobel
Nr3w3.qxd 2007-07-03 19:58 Page 8
PSYCHIATRIA
9
Wśród zaburzeń lękowych, najczęstszych zaburzeń psy-
chicznych u dzieci i młodzieży, rozróżnia się:
•
lęk separacyjny (SAD – Separation Anxiety Disorder),
•
lęk uogólniony (GAD – General Anxiety Disorder),
•
zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne
(OCD – Obsessive-Compulsive Disorder),
•
różnego rodzaju fobie,
•
zespół stresu urazowego
(PTSD – Post Traumatic Stress Disorder).
L
LĘ
ĘK
K S
SE
EP
PA
AR
RA
AC
CY
YJJN
NY
Y
Taką nazwę przyjęto dla lęku przed separacją (rozdzie-
leniem) z bliską osobą, najczęściej z matką. Lęk ten ma
nieproporcjonalne nasilenie w stosunku do okresu roz-
wojowego dziecka. Konsekwencją tego zaburzenia
mogą być problemy rozwojowe, a także w później-
szych etapach życia, może on być wstępem do rozwo-
ju innego rodzaju lęków i fobii. Dzieci z lękiem separa-
cyjnym boją się, że się zgubią, lub że komuś z rodziny
stanie się coś złego w czasie, gdy będą rozdzieleni.
Lęk separacyjny to nie to samo, co lęk przed obcymi,
który jest normalną fazą w rozwoju dzieci w wieku 7-11
miesięcy.
C
Co
o m
mo
ożże
e b
byyć
ć p
prrzzyyc
czzyyn
ną
ą llę
ękku
u sse
ep
pa
arra
ac
cyyjjn
ne
eg
go
o??
Lęk separacyjny i inne zaburzenia lękowe mogą mieć
podłoże biologiczne i środowiskowe. Dziecko może
odziedziczyć biologiczną tendencję do intensywniejsze-
go doświadczania lęku lub też może on być zachowa-
niem przejętym od osób z otoczenia dziecka, które czę-
sto reagują w sposób nadmiernie lękowy. Traumatycz-
ne wydarzenia mogą wywołać również taką reakcję.
O
Ob
bjja
aw
wyy llę
ękku
u sse
ep
pa
arra
ac
cyyjjn
ne
eg
go
o::
• odmawianie spania osobno, w swoim łóżku,
• częste koszmary senne, w których dziecko jest od-
dzielane od bliskich,
• niepokój i protest w sytuacjach oddzielenia od bliskich
– pozostawienie w żłobku lub przedszkolu, wyjazd sa-
mego dziecka lub członków rodziny, a także w sytu-
acjach, gdy taka rozłąka jest tylko spodziewana,
• nadmierne zamartwianie się bezpieczeństwem
członka rodziny,
• lęk i zamartwianie się możliwością zaginięcia lub
zgubienia się,
• odmawianie chodzenia do szkoły,
• niechęć do pozostawania samemu,
• częste objawy somatyczne – bóle brzucha, głowy,
uskarżanie się na stan zdrowia,
• napięcie mięśni,
• lęk o swoje bezpieczeństwo,
• objawy paniki, wybuchy złości lub płaczu w sytu-
acjach separacji od bliskich.
L
LĘ
ĘK
K U
UO
OG
GÓ
ÓL
LN
NIIO
ON
NY
Y
Zespół lęku uogólnionego to chroniczne, nadmierne
zamartwianie się i lęk bez konkretnej, uchwytnej przy-
czyny. Pacjenci z lękiem uogólnionym martwią się o to
co jest, było i co będzie. Równie trudny do opanowania
może być dla nich lęk przed brakiem akceptacji w śro-
dowisku rówieśniczym, jak też przed wybuchem wojny
czy potencjalną ciężką chorobą.
C
Co
o m
mo
ożże
e b
byyć
ć p
prrzzyyc
czzyyn
ną
ą llę
ękku
u u
uo
og
gó
ólln
niio
on
ne
eg
go
o??
Tak jak w przypadku lęku separacyjnego, bezpośred-
nia przyczyna nie jest znana. Istotne mogą być czynni-
ki środowiskowe i biologiczne oraz długotrwały stres
i traumatyczne przeżycia.
W przeciwieństwie do osób dorosłych, dzieci i mło-
dzież z lękiem uogólnionym często nie zdają sobie
sprawy, że poziom ich lęku jest nieadekwatny do po-
ziomu zagrożenia. Dlatego często oczekują i wyma-
gają wsparcia od dorosłych oraz potwierdzania ich po-
czucia bezpieczeństwa.
Dzieci postrzegają rzeczywistość w sposób inny niż dorośli. Często drobiazgi
urastają do rangi problemów, a naturalne sytuacje i przedmioty wywołują lęk.
Z czasem, w miarę nabierania doświadczenia, kiedy dziecko już przekona się,
że w zamkniętej szafie nie mieszka potwór, a w ciemnym pokoju można bez-
piecznie przespać noc, zaczyna sobie radzić z nadmiarem emocji. Gorzej jed-
nak, kiedy lęki te nie znikają w miarę upływu czasu i utrudniają normalne, pra-
widłowe funkcjonowanie. Wówczas możemy podejrzewać, że dziecko cierpi na
zaburzenia lękowe i konieczna będzie wizyta u specjalisty w celu zdiagnozowa-
nia problemu i podjęcia ewentualnego leczenia.
Nr3w3.qxd 2007-07-03 19:58 Page 9
PSYCHIATRIA
10
O
Ob
bjja
aw
wyy llę
ękku
u u
uo
og
gó
ólln
niio
on
ne
eg
go
o::
• zamartwianie się związane z tym, co może się wydarzyć,
• liczne zmartwienia związane z kolegami, szkołą i inny-
mi zajęciami,
• ciągłe myśli i lęki dotyczące bezpieczeństwa własne-
go i bliskich,
• odmawianie chodzenia do szkoły,
• częste skargi różnego rodzaju, bóle – brzucha, gło-
wy itp.,
• bóle i napięcie mięśni,
• problemy ze snem,
• szukanie kontaktu fizycznego (przytulanie) do człon-
ków rodziny,
• uczucie ściskania w gardle,
• ciągłe zmęczenie,
• trudności w nauce i skupieniu uwagi,
• irytacja,
• niemożność zrelaksowania się.
Z
ZA
AB
BU
UR
RZ
ZE
EN
NIIE
E O
OB
BS
SE
ES
SY
YJJN
NO
O--K
KO
OM
MP
PU
UL
LS
SY
YJJN
NE
E
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne lub inaczej nerwica
natręctw składają się z dwóch elementów, od których
wzięły swą nazwę: obsesji i kompulsji.
O
Ob
bsse
essjje
e to nawracające, natrętne myśli i wyobrażenia,
które wymykają się spod kontroli. Charakteryzują się in-
tensywnością i wyjątkową uporczywością. Pojawiają się
w najmniej pożądanym momencie i pomimo wysiłku
woli nie chcą ustąpić. Najczęściej są niezgodne z uzna-
wanymi normami, dlatego powodują poczucie winy.
K
Ko
om
mp
pu
ullssjje
e natomiast to natrętne czynności, wykony-
wane w reakcji na obsesje, często rozbudowane do ca-
łych serii rytualnych zachowań. Nierzadko zajmują
mnóstwo czasu i są realizowane pomimo dezaprobaty
bliskich czy otoczenia. Ich zaniechanie lub skrócenie
wywołuje lęk i poczucie dyskomfortu, a to z kolei stano-
wi powód kontynuowania kompulsyjnych rytuałów.
Pewna doza obsesji i kompulsji pojawia się u każde-
go dziecka i jest prawidłowa. Przedszkolaki np. czę-
sto wymyślają jakieś rytuały wokół jedzenia, kąpieli
czy przygotowań do snu, co pozwala im uporządko-
wać i zrozumieć otaczający je świat oraz wyciszyć się
i uspokoić.
C
Co
o jje
esstt p
prrzzyyc
czzyyn
ną
ą ii kktto
o c
ch
ho
orru
ujje
e n
na
a zza
ab
bu
urrzze
en
niia
a o
ob
bsse
essyyjj--
n
no
o--kko
om
mp
pu
ullssyyjjn
ne
e??
Badania wskazują na neurobiologiczną przyczynę za-
burzeń obsesyjno-kompulsyjnych (deficyty substancji
zwanych neuroprzekaźnikami) oraz genetyczne podło-
że tego zaburzenia.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne diagnozowane
są czasem u dzieci, jednakże jest to przede wszyst-
kim dość powszechna choroba występująca wśród
młodzieży, pojawiająca się zwykle ok. 15. roku życia.
Częściej zapadają na nią chłopcy niż dziewczynki.
O
Ob
bjja
aw
wyy zza
ab
bu
urrzze
eń
ń o
ob
bsse
essyyjjn
no
o--kko
om
mp
pu
ullssyyjjn
nyyc
ch
h::
• bardzo silne koncentrowanie się na zdrowiu,
a zwłaszcza na ewentualnych możliwościach zaraże-
nia, bakteriach, brudzie itp.,
• ciągle pojawiające się wątpliwości (np. czy na pewno
żelazko jest wyłączone?),
• natrętne myśli dotyczące przemocy, skrzywdzenia
kogoś, zabicia lub zrobienia krzywdy sobie,
• spędzanie dużej ilości czasu na dotykaniu przedmio-
tów, liczeniu, myśleniu o liczbach lub sekwencjach,
• nadmierne zwracanie uwagi na symetrię, porządek,
dokładność,
• natrętne myśli na temat dokonywania odrażających
aktów seksualnych lub zakazanych zachowań, wy-
wołujące poczucie winy,
• niechciane myśli przeczące wierzeniom religijnym
danej osoby,
• przywiązywanie wagi do drobiazgów i silna potrzeba
pamiętania o mało istotnych sprawach,
• nadmierne koncentrowanie się na szczegółach,
• obsesyjne zamartwianie się, że coś strasznego się
może wydarzyć,
• agresywne i autoagresywne myśli, impulsy i zacho-
wania.
F
FO
OB
BIIE
E
Fobie charakteryzują się nieuzasadnionym i nieade-
kwatnym lękiem przed określonymi sytuacjami, zja-
wiskami lub przedmiotami, które nie są obiektywnie
niebezpieczne. Najczęstszym rodzajem fobii jest
Nr3w3.qxd 2007-07-03 19:58 Page 10
PSYCHIATRIA
11
agorafobia, czyli lęk przed otwartą przestrzenią oraz
takimi miejscami, które uniemożliwiają natychmia-
stową ucieczkę do bezpiecznego zakątka. Może to
być wejście do hipermarketu, w tłum, do miejsc pu-
blicznych, czy samotne podróżowanie pociągiem,
autobusem lub samolotem. Może też zdarzyć się, że
lęk ten dotyczy konkretnych przedmiotów, zwierząt
czy widoku krwi.
U dzieci i młodzieży lęk musi być obecny przez co naj-
mniej sześć miesięcy, by był zdiagnozowany jako fo-
bia (a nie jako lęk przemijający, pojawiający się w roz-
woju większości dzieci).
C
Co
o jje
esstt p
prrzzyyc
czzyyn
ną
ą ffo
ob
biiii??
Badania wskazują na genetyczne i środowiskowe pod-
łoże fobii.
Rodzaje fobii występujące u dzieci i młodzieży:
• fobie specyficzne (tj. związane z określonym obiek-
tem lub sytuacją),
• ataki paniki z agorafobią lub bez agorafobii,
• fobia społeczna (lęk w sytuacjach, w których dziecko
przebywa w grupie rówieśniczej).
S
Syym
mp
ptto
om
myy,, jja
akkiie
e m
mo
ożżn
na
a zza
ao
ob
bsse
errw
wo
ow
wa
ać
ć u
u d
dzziie
ec
ckka
a
c
ciie
errp
piią
ąc
ce
eg
go
o n
na
a ffo
ob
biię
ę::
• przyspieszone bicie serca,
• pocenie się,
• drżenie,
• trudności ze złapaniem powietrza,
• uczucie duszenia się,
• ucisk w klatce piersiowej,
• bóle brzucha,
• uczucie omdlewania i zawroty głowy,
• lęk przed śmiercią,
• odrętwienie,
• dreszcze lub ataki gorąca,
• lęk przed utratą kontroli lub postradaniem zmysłów.
Z
ZE
ES
SP
PÓ
ÓŁ
Ł S
ST
TR
RE
ES
SU
U P
PO
OU
UR
RA
AZ
ZO
OW
WE
EG
GO
O
Zespół stresu pourazowego jest zespołem specyficz-
nych symptomów, które mogą pojawić się po przeży-
ciu ekstremalnego, traumatycznego zdarzenia. Osoba,
która przeżyła takie zdarzenie często miewa uporczy-
we, przerażające myśli i wspomnienia z nim związane.
Zespół stresu pourazowego u dzieci często staje się
stanem chronicznym.
P
Prrzzyyc
czzyyn
ną
ą zze
essp
po
ołłu
u ssttrre
essu
u p
po
ou
urra
azzo
ow
we
eg
go
o m
mo
ożże
e b
byyć
ć w
wyy--
d
da
arrzze
en
niie
e,, kkttó
órre
e::
• miało miejsce w życiu dziecka lub w życiu osoby bli-
sko związanej z dzieckiem,
• dziecko obserwowało w charakterze świadka.
Przykłady wydarzeń, które mogą wywołać zespół stre-
su pourazowego jeżeli wystąpiły w życiu dziecka lub
dziecko było ich świadkiem:
• poważne wypadki (samochodu, pociągu, samolotu),
• żywioły (powodzie, trzęsienia ziemi),
• tragedie spowodowane przez człowieka (rozboje,
ataki terrorystyczne),
• bycie ofiarą ataku lub przemocy fizycznej (napadu,
tortur, porwania itp.),
• molestowanie lub napaść seksualna,
• przemoc psychiczna,
• zaniedbanie.
JJa
akkiie
e ssą
ą o
ob
bjja
aw
wyy zze
essp
po
ołłu
u ssttrre
essu
u p
po
ou
urra
azzo
ow
we
eg
go
o??
Dzieci i adolescenci w zetknięciu z sytuacją, która
przypomina im o traumatycznym wydarzeniu, mogą
doświadczać bardzo silnych emocjonalnych, intelek-
tualnych i fizycznych zakłóceń w normalnym funkcjo-
nowaniu. Niektóre z nich mogą ciągle na nowo
przeżywać traumę w formie koszmarów nocnych
i zakłócających wspomnień w ciągu dnia. Mogą rów-
nież doświadczać niektórych lub wszystkich z poniż-
szych objawów:
• zakłócenia snu,
• depresji,
• lęku,
• utraty zainteresowania tym, co wcześniej sprawiało
przyjemność i radość,
• irytacji,
• zwiększonej agresji, a nawet stosowania przemocy,
• unikania miejsc i sytuacji, które przywołują określo-
ne wspomnienia,
• natrętnie powracających obrazów, zapachów,
dźwięków i uczuć związanych z wydarzeniem (oso-
ba zwykle ma wrażenie, że traumatyczne zdarzenie
dzieje się na nowo),
• problemów w szkole, trudności z koncentracją,
• lęku przed śmiercią w młodym wieku,
• zachowań właściwych dla dzieci młodszych (np.
ssanie kciuka, moczenie się),
• objawów somatycznych (bóle brzucha, głowy, itp.).
Wszystkie powyższe zaburzenia wymagają konsulta-
cji ze specjalistami – lekarzem psychiatrą lub psycho-
logiem dziecięcym – oraz podjęcia prawidłowej tera-
pii. Wczesne zdiagnozowanie problemu i przeciw-
działanie rozwojowi zaburzeń lękowych, pozwala na
szybkie zapanowanie nad niebezpieczną sytuacją.
Nigdy nie należy bagatelizować problemów dzieci
i młodzieży, nawet jeśli wydają się nam one całkowi-
cie niezrozumiałe.
Nr3w3.qxd 2007-07-03 19:59 Page 11