Ograniczenia

rozprzestrzeniania się chorób

zakaźnych, prewencja,

profilaktyka ogólna,

metafilaktyka,

unieszkodliwianie zwłok,

utylizacja.

Dorota Witwicka

Kamila Giniewicz

Prewencja:



Z łac. Preventio – wyprzedzenie,

uprzedzenie czegoś, niedopuszczenie do

powstania zjawisk uważanych za

niepożądane, niedopuszczenie do stanów

i sytuacji mogących spowodować

chorobę.



Jest to postępowanie mające na celu

zachowanie homeostazy organizmów

zwierzęcych.

Zapewnienie właściwych

warunków żywieniowych,

środowiskowych i

eksploatacyjnych pozwala na:



Wykształcenie prawidłowej

odporności.



Umożliwienie wytworzenia właściwej

odporności.



Uniemożliwienie powstania choroby,

szczególnie choroby zakażnej,

powodowanej zwłaszcza przez zarazki

chorobotwórcze.

Elementy prewencji:



Człowiek – obsługa zwierząt.



Środowisko – mikroklimat i makroklimat.



Żywienie zwierząt.



Pielęgnacja zwierząt.



Dobór hodowlany.



System i technologia hodowli

wielkostadnej.

Człowiek mający do czynienia ze

zwierzętami powinien cechować

się uczciwością, fachowym

przygotowaniem,

zaangażowaniem, zdolnością

obserwacji i kojarzenia faktów.

Niezbędna jest też kontrola

zdrowotności personelu mającego

kontakt ze zwierzętami lub

elementami pochodzenia

zwierzęcego: pracownicza

książeczka zdrowia wydawana

przez Wojewódzką Stację

Sanitarno-Epidemiologiczną

(na

podstawie art. 6 ust.3 z dnia 06.09.2001r. O

chorobach zakażnych i zakażeniach oraz Rozporz. MZ

z dnia 06.03.2003r.)

Odpowiednią opiekę nad

zwierzętami zapewnia

także właściwa liczebność

personelu, zmianowość

pracy oraz fluktuacja

zatrudnienia.

Środowisko - makroklimat:



Duża rola w hodowlach wolnowybiegowych lub

pomieszczeniach nieklimatyzowanych.



Aklimatyzacja – w pierwszym okresie

adaptowania się zwierząt do nowych

warunków dochodzi do obniżenia ich

odporności (częste zachorowania).



Sezonowość chorób – z czynnikami

atmosferycznymi łączy się występowanie

chorób u zwierząt w pewnych okresach czasu.

Środowisko – mikroklimat:

Warunki obiektu:



Korzystne powiązania komunikacyjne z pastwiskami,

polami, składowiskami paszy, miejscami składowania

obornika i z wybiegami.



Budynek sytuuje się możliwie najkorzystniej w

stosunku do stron świata i kierunku panujących

wiatrów. (Polska - oś długa w kierunku półn.-poł.).



Oddalenie od lecznic wet. i zakł. mięsnych - min.

100m.



Oddalenie od budynków mieszkalnych i publicznych

– min. 30m. (szosy 25m. , kolej 50m.)



Miejsca możliwie wyniesione z poziomem wód

zaskórnych niżej 1,50m.



Zabezpieczenie przeciwpożarowe.

Warunki pomieszczeń:



Temperatura – musi być optymalna

dla poszczególnych gat. zwierząt.

Szczególnie ważna jest w przypadku

noworodków a zwłaszcza prosiąt

(proces termogenezy jest u nich

sprawny dopiero w 20 dniu życia).

Optymalne temperatury dla

wybranych gat. zwierząt:



Prosięta 1-3 dniowe – 32



Świnie dorosłe – 15



Cielęta do 6mies. – 12-16



Bydło dorosłe – 8-16

Oddawanie przez zwierzęta

ciepła do otoczenia związane

jest z ruchem powietrza a ten

z kolei uzależniony jest od

sprawności wentylacyjnej.

Zbyt intensywny ruch

powietrza może doprowadzić

do nadmiernego oziębienia

organizmu.

W budynku musi być

zapewniona odpowiednia

wentylacja dla zapewnienia

optymalnych parametrów

mikroklimatu w zakresie temp.

i wilgotności powietrza,

zapylenia oraz stężenia

szkodliwych domieszek

gazowych.

Dopuszczalne stężenia gazów

szkodliwych w pomieszczeniach

inwentarskich dla świń i bydła:



Dwutlenek węgla – 3.000 ppm.



Siarkowodór – 5 ppm.



Amoniak – 20 ppm.

Technopatie:



Są to choroby niezakażne lub

warunkowo zakażne wywoływane

bezpośrednio lub pośrednio przez

niektóre elementy technologii

wprowadzane do produkcji

zwierzęcej.

Technopatie u zwierząt:



Urazy kończyn – bezściołowe podłogi, ograniczenia

ruchu, brak korelacji kończyn



Uszkodzenia, rany, odgniecenia, ropnie

powierzchowni ciała, wymion, strzyków –

pogryzienia, otarcia o bezściołowe podłogi, uwięzie,

duże zagęszczenie, duże zagęszczenie,

nieergonomiczne kojce



Zaburzenia w rozrodzie – brak ruchu, światła, stres

termiczny, niedostateczne żywienie



Wypadanie pochwy, macicy, odbytu – uwięziowe

systemy utrzymania, duże nachylenie środowiska



Trudne porody (bydło), przedłużone porody (lochy) –

brak ruchu w okresie ciąży

Pomieszczenia dla zwierząt

muszą być zbudowane tak, aby

umożliwiały każdemu

zwierzęciu:



Położenie się, odpoczynek i

powstawanie bez trudu.



Posiadanie czystego miejsca, w

którym może odpocząć.



Oglądanie pozostałych zwierząt.

Materiały używane do budowy

pomieszczeń inwentarskich i kojców nie

mogą być szkodliwe dla zwierząt,

powinny być łatwe do mycia i

dezynfekcji.

Pomieszczenia i ich wyposażenie

powinno być tak zaprojektowane i

wykończone, aby nie powodowały

urazów zwierząt.

Wielkość boksów powinna być

odpowiednia do masy zwierząt, tak aby

nie krępowała ich ruchów przy

wstawaniu i kładzeniu się.

Żywienie

Zwierzętom należy podawać zdrową paszę,

dostosowaną do wieku, gatunku oraz w ilości

wystarczającej, aby utrzymać je w dobrym zdrowiu i

zaspokoić ich odżywcze.

Zarówno sposób żywienia jak i pasza mogą powodować

cierpienie oraz obrażeń.

Sprzęt do karmienia i pojenia musi być tak

zaprojektowany i zbudowany, usytuoawny i

utrzymywany, aby zanieczyszczenie wody i paszy

było jak najmniejsze.

Żywienie świń:



Wszystkie lochy i loszki ciężarne muszą

otrzymywać paszę objętościową z wysoką

zawartością włókna, a także

wysokoenergetyczną dla zaspokojenia

głodu oraz potrzeby żucia.



Paszę wysokoenergetyczną można

podawać raz dziennie, a ta z dużą

zawartością włókna musi być dostępna

przez dłuższy okres.

Analiza żywienia powinna

uwzględniać zapotrzebowanie

w danym okresie hodowlanym

zwierząt na :



Białko



Węglowodany



Substancje balastowe



Sole mineralne



Mikroelementy



witaminy

Zwierzętom należy zapewnić

odpowiednią pielęgnację (czynności) w

poszczególnych okresach

fizjologicznych (ciąża, laktacja,

odchów, dorastanie, tucz)

celem łagodzenia i eliminowania

stresów, np.:



Pomoc przy porodzie.



Redukcja kłów u prosiąt i knurów.



Obcinanie części ogonka.

W hodowli wielkostadnej,

zwłaszcza zwierząt

wyselekcjonowanych

(wysokoprodukcyjnych), nawet

nieznaczne odchylenie

czynników środowiskowych

wywiera bardzo niekorzystny

wpływ na odporność zwierząt

co z kolei prowadzi do

zachorowań (najczęściej

wywołanych przez

drobnoustroje warunkowo

chorobotwórcze).

Profilaktyka:



Z greckiego – czynności zapobiegające

zagrażającej chorobie, stosowanie środków

zapobiegających zagrażającej chorobie.



Jest to całokształt postępowania mającego

na celu usunięcie zagrożenia chorobą

przez postępowanie administracyjne –

policyjne, izolacja, zlikwidowanie źródeł

zakażenia i zarazków chorobotwórczych.

Profilaktyka swoista stanowi jedną z

najczęściej stosowanych i

najskuteczniejszych metod zwalczania

chorób zakaźnych:



Uodpornienie bierne – wprowadzenie

do organizmu gotowych przeciwciał z

surowicą odpornościową lub mlekiem

pochodzącym od odpornego zwierzęcia



Uodpornienie czynne - stosowanie

szczepionek

Dużą role należy przypisać

profilaktyce swoistej w

przypadku zwierząt

gospodarskich, gdzie

dominującym elementem jest

uzyskanie statusu

zdrowotnego nie dla jednego

osobnika, ale dla całego stada.

Zwykle jest to profilaktyka

długoteminowa.

Szczepi się teraz coraz częściej

stada matek przed porodem (6-

3tyg.), stosując dalej izolowany

odchów otrzymanego z takich stad

potomstwa. Pasywny transfer

immunoglobulin zapewnia ochronę

przede wszystkim przeciwko

zakażeniom układu pokarmowego

jak również przed objawami

klinicznymi zakażeń w pierwszych

tygodniach życia.

Calem profilaktyki swoistej

w weterynarii jest nie tylko

podwyższenie odporności

organizmu na patogenne

drobnoustroje, ale również

zminimalizowanie objawów

chorobowych.

Skuteczność uodparniania

czynnego warunkowana jest z

jednej strony stanem zdrowia

zwierzęcia oraz warunkami

środowiskowymi, z drugiej zaś

właściwościami samej

szczepionki z uwzględnieniem

sytuacji, kiedy decydujemy się

na profilaktykę swoistą.

Profilaktyka ogólna obok

profilaktyki swoistej

odgrywa bardzo ważną role

w zapobieganiu wystąpienia

nowych zachorowań i

rozwojowi chorób zakaźnych

wśród zwierząt.

Sprowadza się ona do

stosowania środków

ogólnosanitarnych i obejmuje:



Przestrzeganie higieny środowiska



Zapewnienie zwierzętom odpowiednich warunków

utrzymania, żywienia, pielęgnacji i eksploatacji



Dezynfekcje, dezynsekcję i deratyzację

pomieszczeń dla zwierząt



Meliorację łąk



Karczowanie pastwisk i nieużytków



Racjonalne usuwanie i niszczenie zwłok zwierzęcych



Usuwanie i odkażanie nawozów



Oczyszczanie ścieków



Bezzakaźny wychów zwierząt

Bezzakaźny wychów

zwierząt:



Zwierzęta gnotobiotyczne GF – są to

zwierzęta wolne od wszelkich

drobnoustrojów.



Zwierzęta SPF – zwierzęta wolne

wyłącznie od drobnoustrojów

chorobotwórczych.

Metafilaktyka:



Niedopuszczenie do rozwinięcia się

obrazu chorobowego przez

stosowanie odpowiednich leków



Postępowanie lecznicze u zwierząt u

których badaniami stwierdzono

odchylenia od normy

Ograniczenia i kontrola

graniczna w transporcie

zwierząt.

Ustawa z dn. 27 sierpnia 2003

o weterynaryjnej kontroli

granicznej:



Art. 9.

Zabrania się przywozu lub

przewozu przesyłek zwierząt lub

przesyłek produktów stwarzających

groźbę rozprzestrzeniania się chorób

zakaźnych zwierząt.

Art. 10.

1. Przesyłka zwierząt lub przesyłka

produktów może być przywożona, jeżeli jest:

1) zaopatrzona w oryginał świadectwa

weterynaryjnego lub dokumentu

handlowego, sporządzonego co najmniej w

jednym z języków urzędowych państwa

granicznego posterunku kontroli oraz

państwa końcowego przeznaczenia,

wydanego przez właściwą władzę państwa

pochodzenia;

2) oznakowana w sposób umożliwiający jej

identyfikację.

Art. 13.

1. Każdą przesyłkę zwierząt lub przesyłkę produktów,

pochodzącą z państwa trzeciego, poddaje się kontroli

dokumentów, kontroli tożsamości i kontroli fizycznej, chyba że

przepisy Unii Europejskiej w zakresie kontroli tożsamości i

kontroli fizycznej stanowią inaczej.

2. Graniczny lekarz weterynarii nie dopuszcza do przywozu

przesyłki zwierząt, jeżeli:

1) przesyłka ta pochodzi z państwa trzeciego lub jego części,

z którego przywóz jest zabroniony;

2) przesyłka nie spełnia wymagań przywozowych;

3) zwierzęta objęte przesyłką cierpią lub zachodzi

podejrzenie, że cierpią lub są chore na chorobę zakaźną lub

inną chorobę stanowiącą zagrożenia dla zdrowia publicznego

lub zdrowia zwierząt;

4) państwo trzecie, z którego pochodzi przesyłka, nie

zastosowało się do wymagań przywozowych;

5) zwierzęta nie są zdolne do kontynuowania podróży;

6) świadectwo weterynaryjne lub inne dokumenty

towarzyszące tej przesyłce nie spełniają wymagań określonych

w przepisach o wymaganiach przywozowych i handlu

wewnątrz Wspólnoty Europejskiej zwierzętami i produktami.

Art. 17.

1. Jeżeli przepisy odrębne obowiązujące na terytorium

państw członkowskich Unii Europejskiej albo przepisy państwa

miejsca przeznaczenia przewidują poddanie przesyłki zwierząt

kwarantannie lub izolacji, to kwarantannę lub izolację przeprowadza

się w:

1) zatwierdzonej stacji kwarantanny znajdującej się w państwie

pochodzenia przesyłki zwierząt, jeżeli jest poddawana regularnym

kontrolom przez przedstawicieli Komisji Europejskiej - w przypadku

chorób innych niż pryszczyca, wścieklizna i pomór rzekomy drobiu;

2) zatwierdzonej stacji kwarantanny znajdującej się na terytorium

państwa członkowskiego Unii Europejskiej;

3) gospodarstwie miejsca przeznaczenia przesyłki zwierząt.

2. Szczegółowe wymagania w zakresie transportu przesyłki zwierząt

do miejsc, o których mowa w ust. 1, określają przepisy o zwalczaniu

chorób zakaźnych zwierząt lub ochronie zdrowia publicznego

obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

3. Jeżeli graniczny lekarz weterynarii nakaże, w drodze decyzji,

kwarantannę lub izolację przesyłki zwierząt, to odbywa się ona, w

zależności od stwierdzonego ryzyka, w jednym z następujących

miejsc:

1) w granicznym posterunku kontroli lub w jego pobliżu;

2) w gospodarstwie miejsca przeznaczenia przesyłki zwierząt;

3) w stacji kwarantanny znajdującej się w pobliżu gospodarstwa

miejsca przeznaczenia przesyłki zwierząt.

4. Stację kwarantanny lokalizuje się w dużej odległości od

gospodarstw lub innych miejsc, w których są trzymane

zwierzęta mogące być chore na chorobę zakaźną, i wyposaża

się w:

1) łatwe do czyszczenia i dezynfekcji urządzenia służące do

załadunku i wyładunku zwierząt ze środków transportu,

przeprowadzania kontroli, żywienia, pojenia lub leczenia

zwierząt oraz powierzchnię, oświetlenie i wentylację

odpowiednie do ilości kontrolowanych zwierząt;

2) odpowiedniej wielkości pomieszczenia przeznaczone dla

osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie kontroli

weterynaryjnych, w przebieralnie, prysznice i toalety;

3) pomieszczenia i urządzenia do pobierania i badania

próbek w związku z przeprowadzanymi kontrolami;

4) odpowiedni sprzęt pozwalający na szybką wymianę

informacji z granicznymi posterunkami kontroli oraz

właściwymi władzami;

5) system kontroli zapewniający odpowiednie utrzymanie

przetrzymywanych zwierząt;

6) sprzęt do czyszczenia i dezynfekcji.

5. Stacja kwarantanny powinna mieć zapewnioną współpracę

ze znajdującym się w jej pobliżu podmiotem posiadającym

urządzenia i wyposażone pomieszczenia przeznaczone do

utrzymywania, żywienia, pojenia, leczenia oraz, jeżeli to

niezbędne, do uboju zwierząt.

6. Szczegółowe warunki wymagane do zatwierdzania stacji

kwarantanny, w odniesieniu do różnych gatunków zwierząt,

określają przepisy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt lub

ochronie zdrowia publicznego obowiązujące w państwach

członkowskich Unii Europejskiej.

7. Komisja Europejska zatwierdza i cofa zatwierdzenie stacji

kwarantanny na podstawie przepisów Unii Europejskiej.

8. Minister właściwy do spraw rolnictwa przedstawia Komisji

Europejskiej wykaz wyznaczonych stacji kwarantanny,

spełniających warunki określone w ust. 4 i 5 oraz w przepisach

odrębnych, o których mowa w ust. 6.

9. Nadzór nad stacją kwarantanny sprawuje graniczny lekarz

weterynarii, a jeżeli stacja kwarantanny znajduje się poza

obszarem właściwości tego lekarza, nadzór sprawuje

powiatowy lekarz weterynarii.

Kwarantanna:

Odosobnienie zwierząt w celu

ich obserwacji lub badania,

które ma na celu wykluczenie

możliwości przeniesienia lub

rozprzestrzenienia się choroby

zakaźnej.

Utylizacja.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA ROLNICTWA I GOSPODARKI ŻYWNOŚCIOWEJ

z dnia 23 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych

warunków weterynaryjnych przy zbieraniu,

przetwarzaniu, grzebaniu lub spalaniu zwłok

zwierzęcych i ich części oraz odpadów poubojowych.

§ 1.

Działalność polegająca na

przetwarzaniu zwłok zwierzęcych i ich

części oraz odpadów poubojowych,

zwanych dalej "odpadami

zwierzęcymi", może być prowadzona

wyłącznie w specjalnie do tego celu

przeznaczonym obiekcie, zwanym

dalej "zakładem utylizacyjnym".

§ 2.

1. Zakład utylizacyjny powinien być położony:

1) w terenie zalesionym lub zadrzewionym, jeżeli warunki terenowe

na to zezwalają,

2) w odległości co najmniej 60 m od osi drogi publicznej, gdy zakład

ma być położony po jej stronie północnej lub wschodniej, oraz co

najmniej 150 m od osi drogi publicznej, gdy zakład ma być położony

po jej stronie południowej, jeżeli inne przepisy nie określają

obowiązku zachowania większych odległości dla budynków,

3) w odległości co najmniej 500 m od zwartych osiedli ludzkich i

150 m od pojedynczych budynków przeznaczonych na pobyt ludzi

oraz obiektów przetwórstwa rolno-spożywczego, rzeźni i budynków

dla zwierząt,

4) od strony zwartych osiedli ludzkich, umożliwiającej

zabezpieczenie ich od zanieczyszczonego powietrza przy

uwzględnieniu dominującego kierunku wiatru,

5) w dolnym biegu wód płynących do osiedla ludzkiego, gdy do tych

wód mają być odprowadzone wody opadowe z terenu zakładu.

2. Zakład utylizacyjny powinien być oddzielony od obiektów

budowlanych nie wymienionych w ust. 1 pkt 3.

3. Zakładów utylizacyjnych nie należy budować po zachodniej stronie

dróg publicznych.

4. Lokalizacja zakładu utylizacyjnego powinna być uzależniona od

możliwości zaopatrywania go w wodę w ilości co najmniej 20 m3 na

1000 kg odpadów zwierzęcych w okresie doby, jak również od

możliwości usuwania ścieków do kanałów.

Mączki

Mączka kostna to produkt otrzymywany z kości

zwierzęcych w procesie odtłuszczania, odżelowania i

mielenia lub kruszenia do rozmiaru cząstek

przechodzących przez sito o określonym wymiarze

oczek. Mączka mięsna otrzymywana jest w procesie

suszenia i rozdrabniania mięsa lub włókien

mięsnych, bez innych dodatków. W zależności od

rodzaju odpadu mogą funkcjonować nazwy: mączka

mięsno-kostna, mączka z krwi zwierzęcej, mączka

rybna itp. Mączki kostne ze względu na stosunkowo

dużą zawartość fosforu były wcześniej traktowane

jako nisko skoncentrowane nawozy fosforowe, a ich

zalecenia w stosowaniu były takie same, jak w

przypadku mączek fosforytowych.

Mączki kostne i mięsne powstają w wyniku różnych sposobów

preparowania, czego konsekwencją będzie różny skład

chemiczny. Wykorzystanie składników z mączek mięsno-

kostnych zależeć będzie od ich składu chemicznego, stopnia

rozdrobnienia i wymieszania z glebą, odczynu gleby,

uprawianej rośliny oraz warunków klimatycznych.

Uruchamianie składników jest związane z mineralizacją mączki

i następuje w okresie kilku lat po ich zastosowaniu. Fosfor

zawarty w mączce mięsno-kostnej jest łatwiej przyswajalny niż

fosfor z mączki fosforytowej. Na ogół jednak, ze względu na

zawartość również trudno rozpuszczalnych form fosforu,

mączki mięsno-kostne powinny być stosowane na glebach

kwaśnych ubogich w przyswajalne formy fosforu. Mineralizacja

białek następuje szybko stąd dostępność azotu jest większa.

Uwzględniając zakres azotu w mączce mięsno-kostnej i

maksymalną dawkę polepszacza można wprowadzić do gleby

176-413 kg N/ha. W przypadku takich dawek należy brać pod

uwagę wymagania pokarmowe roślin.

Polepszacze z mączek

kostnych czy mięsno-kostnych

nie stanowią zagrożenia

wprowadzaniem metali

ciężkich do gleby. Ilości miedzi

czy cynku są nieznaczne, ale

należy je uważać za korzystne

z punktu widzenia poprawy

bilansu mikroelementów.

Unieszkodliwianie zwłok

zwierzęcych.



Utylizacja padłych zwierząt jest

konieczna przede wszystkim ze

względu na likwidacje zarazków,

które znajdując się na zwłokach mogą

być źródłem zakażenia.



Padłe zwierzęta powinny być

dostarczane do zakładów

utylizacyjnych.

W systemie utylizacji odpadów

zwierzęcych, uwzględniając zdolności

przetwarzania surowca w tonach na

dobę można polskie zakłady

sklasyfikować w kilku grupach:



Grupa I - zakłady przetwarzające od 100-240

ton/dobę



Grupa II - zakłady przetwarzające od 50 do 100

ton



Grupa III - zakłady przetwarzające od 20-50 ton



Grupa IV - zakłady przetwarzające do 20 ton.

W większości polskich zakładów utylizacyjnych

stosuje się system "Hartmanna" lub jego

modyfikację. Zasadniczymi elementami są w tym

procesie destruktory (warniki). Jest to proces

nieciągły odbywa się partiami. Etapem występnym

jest rozdrobnienie surowca. Często nie jest to proces

zmechanizowany w związku z czym wielkość

cząstek przekracza wymagane 50 mm. Tak

przygotowana partia surowca ładowana jest

mechanicznie lub ręcznie do warnika, w którym

następuje obróbka termiczna pod ciśnieniem ok. 4

atmosfer i temperaturze powyżej 1330C. Po

rozgotowaniu miazgi i odparowaniu wody pozostałą

masę poddaje się działaniu prasy celem oddzielenia

tłuszczu (tłuszcz techniczny). Otrzymane kruchy

mieli się, a mączka składowana jest luzem lub w

workach. W kilku zakładach mączka i tłuszcz

magazynowane są w silosach.

W małych zakładach przetwórczych

zakwalifikowanych głównie do grupy IV,

przetwarzających przeważnie kości czy krew

stosowane są autoklawy bez mieszadeł służące do

wytopu tłuszczu, destruktory i suszarki bębnowe

ogrzewane spalinami z pieców koksowych. Jest to

przestarzała technologia nie odpowiadająca

współczesnym wymaganiom sanitarnym i

nieprzyjazna środowisku.

Większość zakładów polskich nie prowadzi

rejestracji temperatur i ciśnienia, a w niektórych

brak jest instrumentów pomiarowych są lub nie

spełniają one wymagań.

Spalarnia lub współspalarnia zwłok

zwierzęcych musi spełniać wymagania

rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia

23 grudnia 2002 r. w sprawie

dopuszczalnych sposobów i warunków

unieszkodliwiania odpadów

medycznych i weterynaryjnych (Dz.U.z

2003r. Nr 8, poz.104) oraz norm Unii

Europejskiej (dyrektywa 2000/76/WE,

rozporządzenie /WE/ Nr 1774/2002

Parlamentu Europejskiego i Rady).

Organizacja cmentarzyska dla

zwierząt:

Teren pod grzebowisko powinien być lokalizowany w oparciu o

dogodne warunki geologiczne, w sposób wykluczający

możliwość wywierania szkodliwego wpływu na otoczenie, a

więc na krańcach miasta, w izolacji od zabudowań, w pobliżu

miejscowej sieci komunikacyjnej. Odległość grzebowiska od

zabudowań mieszkalnych, od zakładów produkujących artykuły

żywności, zakładów żywienia zbiorowego bądź zakładów

przechowujących artykuły żywności oraz studzien, źródeł i

strumieni, służących do czerpania wody do picia i potrzeb

gospodarczych, powinna wynosić co najmniej 150 m; odległość

ta może być zmniejszona do 50 m pod warunkiem, że teren w

granicach od 50 do 150 m odległości od grzebowiska posiada

sieć wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są

do tej sieci podłączone. Odległość od granicy grzebowiska ujęć

wody o charakterze zbiorników wodnych, służących jako źródła

zaopatrzenia sieci wodociągowej w wodę do picia i potrzeb

gospodarczych, nie może być mniejsza, niż 500 m.

Teren grzebowiska powinien znajdować się w miarę

możliwości na wzniesieniu i nie podlegać zalewom

oraz posiadać ukształtowanie umożliwiające łatwy

spływ wód deszczowych.

Na terenie grzebowiska zwierciadło wody gruntowej

powinno znajdować się na głębokości nie wyższej,

niż 2,5 m poniżej powierzchni terenu, przy czym nie

może być ono nachylone ku zabudowaniom lub ku

zbiornikom albo innym ujęciom wody służącym za

źródło zaopatrzenia w wodę do picia i potrzeb

gospodarczych (sieć wodociągowa lub studnie).

Grunt grzebowiska powinien być możliwie

przepuszczalny.Grzebanie zwierząt powinno być

dostatecznie głębokie, a warstwa ziemi nad nimi

powinna wynosić co najmniej 150 cm. Przed

zagrzebaniem zwierzęta powinny być posypane

środkiem dezynfekującym.

Kategorie odpadów:



Q1 Pozostałości z produkcji lub konsumpcji, nie wymienione

w pozostałych kategoriach



Q2 Produkty nie odpowiadające wymaganiom jakościowym



Q3 Produkty, których termin przydatności do właściwego

użycia upłynął



Q4 Substancje lub przedmioty, które zostały rozlane,

rozsypane, zgubione lub takie, które uległy innemu

zdarzeniu losowemu, w tym zanieczyszczone wskutek

wypadku lub powstałe wskutek prowadzenia akcji ratowniczej



Q5 Substancje lub przedmioty zanieczyszczone lub

zabrudzone w wyniku planowych działań (np. pozostałości z

czyszczenia, materiały z opakowań – odpady opakowaniowe,

pojemniki, itp.)



Q6 Przedmioty lub ich części nie nadające się do użytku (np.

usunięte baterie,zużyte katalizatory itp.)



Q7 Substancje, które nie spełniają już

należycie swojej funkcji (np. zanieczyszczone

kwasy, zanieczyszczone rozpuszczalniki,

zużyte sole hartowniczeitp.)



Q8 Pozostałości z procesów przemysłowych

(np. żużle, pozostałości podestylacyjne itp.)



Q9 Pozostałości z procesów usuwania

zanieczyszczeń (np. osady ściekowe, szlamy z

płuczek, pyły z filtrów, zużyte filtry itp.)



Q10 Pozostałości z obróbki skrawaniem lub

wykańczania (np. wióry, zgary itp.)



Q11 Pozostałości z wydobywania lub

przetwarzania surowców (np. pozostałości

górnicze itp.)



Q12 Podrobione lub zafałszowane substancje lub

przedmioty (np. oleje zanieczyszczone PCB itp)



Q13 Wszelkie substancje lub przedmioty, których

użycie zostało prawnie zakazane (np. PCB itp.)



Q14 Substancje lub przedmioty, dla których

posiadacz nie znajduje już dalszego zastosowania

(np. odpady z rolnictwa, gospodarstw domowych,

odpady biurowe, z placówek handlowych, sklepów

itp.)



Q15 Zanieczyszczone substancje powstające

podczas rekultywacji gleby i ziemi



Q16 Wszelkie substancje lub przedmioty, które nie

zostały uwzględnione w powyższych kategoriach

(np. z działalności usługowej, remontowej)

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34
Slide 35
Slide 36
Slide 37
Slide 38
Slide 39
Slide 40
Slide 41
Slide 42
Slide 43
Slide 44
Slide 45
Slide 46
Slide 47
Slide 48
Slide 49
Slide 50
Slide 51
Slide 52
Slide 53
Slide 54
Slide 55
Slide 56
Slide 57
Slide 58

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
choroby zakaźne w ciąż
walki z chorobami zakaznymi
Choroby zakazne wieku dzieciecego do druku
Choroby zakażne
Choroby zakaźne a ciąża 3
004b Podstawowe pojęcia epidemiologii chorób zakaźnych
267 Ustawa o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt
ustawa zakazy, Weterynaria, Choroby zakaźne koni
egzamin z zakazow, 5 ROK, CHOROBY ZAKAŹNE
zakazy u p.Profesor2, 5 ROK, CHOROBY ZAKAŹNE
Pasożyty - notatki, ംV rok, Choroby zakaźne
1 Ostre choroby zakaźne wieku dziecięcego, Medycyna, Pediatria, semestr VIII, tydzień II
wirusowe zap. mózgu, Medycyna, Choroby zakaźne

więcej podobnych podstron

prezentacja choroby zakaźne

Document Outline