Polimer

jest

to

substancja

zbudowana z cząsteczek złożonych
z jednego lub więcej rodzajów
atomów

albo

grup

atomów

(jednostek konstytucyjnych),

które

się wielokrotnie powtarzają i są
związane

ze

sobą

w

liczbie

wystarczającej

do

utworzenia

zbioru

właściwości,

które

nie

zmieniają się wyraźnie w wyniku
dodania lub usunięcia jednej lub
kilku jednostek konstytucyjnych.
Jednostki konstytucyjne wywodzą
się z monomeru, są też zwane
jednostkami strukturalnymi,

jednostkami strukturalnymi,

powtarzalnymi, monomerycznymi

powtarzalnymi, monomerycznymi

lub merami.

lub merami.

CZYM JEST POLIMER?

CZYM JEST POLIMER?

P
E

PP

Dopiero

w

latach

dwudziestych

naszego stulecia, zwyciężył pogląd o
makrocząsteczkowej budowie polimerów.

Od dawna bowiem zadawano sobie

pytanie, na czym polega różnica między
związkami chemicznymi, które mając ten
sam skład chemiczny, różnią się zasadniczo
właściwościami. Na przykład izopren o

izopren o

składzie chemicznym

składzie chemicznym

C

C

5

5

H

H

8

8

stanowi lotną

ciecz, a kauczuk naturalny o identycznym
składzie jest elastycznym ciałem stałym,
pęczniejącym w rozpuszczalnikach i z
trudem rozpuszczalnym.

Niewątpliwych

dowodów

na

budowę

makrocząsteczkową

dostarczyła

rentgenografia

strukturalna.

Dyfrakcja promieni X na cząsteczkach w

stanie stałym pozwala bowiem na ustalenie rozkładu
gęstości elektronów cząsteczki.

Rozkład tej gęstości

można przedstawić za pomocą poziomic podobnie jak
w kartografii przedstawia się reliefy górskie.

W przypadku kryształu molekularnego —
monokryształu (a w takiej postaci można uzyskać
niektóre polimery, np. polietylen),

linie

charakteryzujące gęstość elektronową mają długość
przekraczającą setki A

. Między tymi liniami gęstość

elektronów jest prawie równa zeru. Ponadto, widoczna
jest wyraźnie budowa makrocząsteczki w kształcie
zygzaka. Odległość między grupami CH

2

i kąty między

nimi są takie same, jak w małocząsteczkowych
krystalicznych parafinach

.

Polimer można schematycznie przedstawić
jako łańcuch powtarzających się jednostek
konstytucyjnych (merów)

gdzie: A -jednostka konstytucyjna (mer), n -
liczba merów w łańcuchu polimeru, czyli
stopień polimeryzacji DP.

Wartość liczbowa stopnia polimeryzacji może
wynosić od 10 do ponad 100 tys., długość
łańcucha typowego syntetycznego polimeru w
zależności od ciężaru cząsteczkowego zmienia
się od l do 5 nm.

W jednej komórce ciała ludzkiego jest
zawarty

łańcuch

kwasu

łańcuch

kwasu

dezoksyrybonukleinowego

o

długości

dezoksyrybonukleinowego

o

długości

dochodzącej do l m

dochodzącej do l m

, a długość łańcuchów

makrocząsteczek otrzymywanych metodami
syntezy chemicznej może przekraczać kilka
mm.

Bezpośrednia

obserwacja

mikroskopowa

takich łańcuchów jest utrudniona, ze względu
na mały przekrój poprzeczny cząsteczek
polimerów.

Nie jest możliwe ustalenie ścisłej

Nie jest możliwe ustalenie ścisłej

granicy

między

związkami

mało-

i

granicy

między

związkami

mało-

i

wielkocząsteczkowymi,

ponieważ

ich

wielkocząsteczkowymi,

ponieważ

ich

właściwości zmieniają się monotonicznie

właściwości zmieniają się monotonicznie

ze wzrostem długości łańcuchów.

ze wzrostem długości łańcuchów.

Na przykład, zależność temperatury

topnienia polimetylenów

—(CH

2

)

n

—

od liczby

n grup CH

2

w łańcuchu (stopnia polimeryzacji

n) początkowo jest bardzo znaczna, a od

stopnia polimeryzacji około 100, zmiany
temperatury topnienia są już bardzo małe

.

Rodzaj grup końcowych w przypadku długich
łańcuchów nie ma już większego wpływu na
właściwości fizyczne; temperatura topnienia
nie ulega więc zmianie niezależnie od tego czy
będą to grupy metylowe CH

3

—(CH

2

)

n

—CH

3

czy

też hydroksylowe HO-(CH

2

)

n

-OH. .

Związki zbudowane z niewielkiej liczby
powtarzających się grup są często
nazywane oligomerami.

oligomerami.

Mogą one mieć

budowę

liniową

z

wyróżnionymi

grupami

końcowymi

lub

budowę

cykliczną.

Na

przykład

2-[2-

metoksyetoksy]-etanol CH

3

-O-CH

2

CH

2

-

O-CH

2

CH

2

OH jest liniowym, a 1,4-

dioksan cyklicznym oligomerem tlenku
etylenu.

WAŻNIEJSZE RODZAJE

WAŻNIEJSZE RODZAJE

MAKROCZĄSTECZEK

MAKROCZĄSTECZEK

Biorąc pod uwagę budowę przestrzenną
polimerów,

makrocząsteczki

można

zaliczyć do struktur jedno-, dwu- lub
trójwymiarowych.

We

wszystkich

wymienionych

grupach

występuje

izomeria

konfiguracyjna

izomeria

konfiguracyjna

,

związana

z

położeniem podstawników atomów węgla.
W

przypadku

niektórych

polimerów

syntetycznych

oraz

biopolimerów,

wyróżnia

się

dodatkowe

elementy

strukturalne, związane z konformacją

konformacją

makrocząsteczki,

czyli

ze

sposobem

ułożenia jedno- lub dwuwymiarowego
łańcucha w przestrzeni.

Makrocząsteczki jednowymiarowe

Łańcuchy makrocząsteczek jednowymiarowych mają
tylko jeden kierunek wyróżniony w przestrzeni. Do
takich makrocząsteczek należą m.in. poliolefiny (np.
polietylen), polimery winylowe (np. polistyren),
poliamidy

(np.

polikaprolaktam),

poliestry

(np.

poli(tereftalan etylenu)), a także polimery naturalne
(np. celuloza i polipeptydy)

Do kategorii makrocząsteczek jednowymiarowych
należy zaliczyć, oprócz łańcuchów liniowych, również
łańcuchy rozgałęzione, które mogą powstawać w
rezultacie przypadkowego przebiegu polimeryzacji lub
też

mogą

być

wynikiem

celowego

działania,

zmierzającego

do

otrzymywania

polimerów

o

szczególnych właściwościach. Rozgałęzienia mogą mieć
wówczas budowę chemiczną różniącą się od budowy
łańcucha głównego.

poli(tereftalan etylenu)),

polistyren

celuloza

polikaprolaktam

polipeptyd

Makrocząsteczki

Makrocząsteczki

jednowymiarowe

jednowymiarowe

Makrocząsteczki dwuwymiarowe (lamelarne)

Makrocząsteczki dwuwymiarowe (lamelarne)

W makroczasteczce grafitu łańcuchy, w które łączą się atomy
węgla, rozciągają się w dwóch kierunkach, a więc wyznaczają
płaszczyznę i nie mogą być sprowadzone do postaci liniowej.
Makrocząsteczki tworzą lamele, których grubość jest równa
średnicy jednego atomu (w graficie) lub średnicy grup
atomów, stanowiących element jednostki powtarzalnej, jak
to pokazano na przykładzie struktury -polipeptydu. W tym

ostatnim przypadku łańcuchy jednowymiarowe łączą się w
lamele wiązaniami disulfidowymi —S—S—.

Makrocząsteczki trójwymiarowe

Makrocząsteczki trójwymiarowe

Najlepiej

znany

przykład

makrocząsteczki

trójwymiarowej stanowi diament (rys. l .3). Każdy
atom węgla jest w nim związany kowalencyjnie z
czterema innymi atomami węgla, które tworzą
połączone ze sobą tetraedry. Te wiązania
kowalencyjne

wyznaczają

trzy

kierunki

w

przestrzeni.

Odległości

między

wiązaniami

wynoszą 1,54 A, są zatem równe odległościom
między atomami węgla w węglowodorach
nasyconych.

Polimery o strukturach przestrzennych

Polimery o strukturach przestrzennych

otrzymuje się

w wielu procesach polimeryzacji. Jest to sposób na
przekształcenie polimerów rozpuszczalnych, które w trakcie
ogrzewania tworzą polimery usieciowane przestrzennie —
nierozpuszczalne i nietopliwe. Proces ten nosi nazwę
sieciowania, a w odniesieniu do kauczuków jest nazywany
wulkanizacją. W przypadku np. kauczuków zbudowanych z
łańcuchów zawierających podwójne wiązania, wulkanizacja
polega na reakcji z siarką i utworzeniu poprzecznych wiązań
mono- lub polisulfidowych

BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW

BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW

Ze

względu

na

budowę

fizyczną

łańcucha, tj. sposób połączenia merów,
struktura topologiczna polimerów może
być: liniowa, rozgałęziona, usieciowana,
drabinkowa i pierścieniowa.

BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW

BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW

Polimer liniowy nie ma rozgałęzień, może mieć
jedynie boczne grupy, jak np. polistyren,
polichlorek

winylu).

Do

polimerów

rozgałęzionych należą homopolimery, jak np.
polietylen

o

małej

gęstości,

w

którym

rozgałęzienia powstają w procesie polimeryzacji,
oraz kopolimery szczepione.

Polimery usieciowane mają łańcuchy połączone
kowalencyjnymi wiązaniami poprzecznymi i
tworzą sieć przestrzenną w postaci jednej
olbrzymiej cząsteczki (przy dużym stopniu
usieciowania). Węzły sieci mogą być 3- lub 4-
funkcyjne.

Polimery o budowie drabinkowej i grzebieniowej
są złożone ze skondensowanych pierścieni
aromatycznych; są zaliczane do polimerów
termoodpornych.

BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW

BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW

Polimery o budowie liniowej i rozgałęzionej,
nazywane polimerami termoplastycznymi, są
rozpuszczalne

w

rozpuszczalnikach

organicznych, topnieją i płyną. Można je łatwo
formować różnymi metodami przetwórczymi.

Polimery o dużym stopniu usieciowania,
nazywane

tradycyjnie

polimerami

termoutwardzalnymi

(duroplastami),

są

nierozpuszczalne

w

rozpuszczalnikach

organicznych (najwyżej pęcznieją), nie topią się i
nie płyną. Wskutek sieciowania łańcuchy tracą
swą ruchliwość, a uformowany polimer wykazuje
stabilność wymiarów.

Polimery o małym stopniu usieciowania są
nazywane

elastomerami

sieciującymi

(kauczukami wulkanizowanymi).

Określenie

tworzywa

sztuczne

jest

niejednoznaczne; jest to umowna nazwa
materiału,

w

którym

oprócz

podstawowego

składnika

(czasami

jedynego)

-

polimeru

(związku

wielkocząsteczkowego

otrzymanego

metodami chemicznymi) - znajdują się
inne substancje chemiczne, tzw. składniki,
środki pomocnicze lub dodatki. Zadaniem
tych

składników

jest

modyfikacja

właściwości fizycznych polimeru, a zatem
wykreowanie nowego materiału.

TWORZYWA SZTUCZNE

TWORZYWA SZTUCZNE

Tworzywa sztuczne określa się również jako
układy

heterogeniczne,

dwu-

lub

wieloskładnikowe, składające się z matrycy
polimeru,

w

której

są

rozproszone

(zdyspergowane) określone substancje, zwane
dodatkami lub środkami pomocniczymi. Do
składników tworzyw sztucznych zalicza się:

napełniacze, nośniki, stabilizatory, zmiękczacze

napełniacze, nośniki, stabilizatory, zmiękczacze

(plastyfikatory),

antyutleniacze,

barwniki,

(plastyfikatory),

antyutleniacze,

barwniki,

pigmenty,

antystatyki

pigmenty,

antystatyki

itp.

Kompozyty

polimerowe

są

szczególnym

rodzajem

tworzywa sztucznego.

TWORZYWA SZTUCZNE

TWORZYWA SZTUCZNE

Budowa chemiczna polimerów

Budowa chemiczna polimerów

Polimery dzieli się na:

-

naturalne

(np. kauczuk, gutaperka,

celuloza, skrobia), które są przetwarzane
chemicznie lub fizykochemicznie; są to tzw.
polimery półsyntetyczne lub polimery
sztuczne. Polimery naturalne nie są
używane w formie, w jakiej występują w
przyrodzie,

-

syntetyczne

, które otrzymuje się w

wyniku syntezy chemicznej ze związków
chemicznych,

zwanych

monomerami.

Polimery

syntetyczne

są

związkami

organicznymi lub nieorganicznymi.

Polimeryzacja addycyjna (łańcuchowa)

Polimeryzacja addycyjna (łańcuchowa)

Do zapoczątkowania polimeryzacji łańcuchowej
jest konieczny inicjator lub katalizator. Po etapie
inicjowania

(np.

po

rozpadzie

inicjatora

nadtlenkowego z powstaniem wolnych rodników
albo

po

utworzeniu

aktywnego

centrum

karboanionu lub karbokationu) następuje etap
wzrostu łańcucha, a następnie zakończeniaWzrost
łańcucha zachodzi bardzo szybko i powstający
polimer może osiągać duży ciężar cząsteczkowy
nawet przy niewielkim stopniu przereagowania
monomeru.

Polimeryzacja addycyjna (łańcuchowa)

Polimeryzacja addycyjna (łańcuchowa)

Czas polimeryzacji wpływa na wydajność procesu,
a ciężar cząsteczkowy tylko w niektórych
rodzajach polimeryzacji, np. w polimeryzacji
anionowej

„żyjącej"

lub

rodnikowej

„pseudożyjącej". Reakcje inicjowania, wzrostu i
zakończenia zachodzą z różnymi szybkościami.
Jeżeli

nastąpiło

za kończenie

łańcucha,

to

polimeryzacja danej makrocząsteczki nie może
dalej przebiegać.

W zależności od rodzaju inicjatora rozróżnia się
polimeryzację: łańcuchową rodnikową, jonową
(anionową lub kationową) i koordynacyjną

Polimeryzacja kondensacyjna

(polikondensacja)

W procesie polimeryzacji kondensacyjnej powstaje
związek

wielkocząsteczkowy

z

jednoczesnym

wydzieleniem prostych związków chemicznych, np.
wody,

chlorowodoru,

amoniaku.

Grupami

funkcyjnymi X i Y oprócz grupy karboksylowej —
COOH

i

grup

aminowych

—NH

2

,

jak

to

przedstawiono np. w reakcji, mogą być grupy
wodorotlenowe —OH, sulfonowe —SO

3

H itp.

Polimer zbudowany z jednego rodzaju merów jest
nazywany homopolimerem, a zbudowany z
różnych merów kopolimerem. Kopolimer, w którego
skład wchodzą trzy różne mery, nazywa się
terpolimerem, a zbudowany z czterech różnych
merów - kwaterpolimerem. Jest to jednak bardzo
rzadki przypadek.

Budowa chemiczna kopolimeru otrzymanego z
dwóch monomerów (umownie oznaczonych O i • lub
A i B) może różnić się sposobem rozmieszczenia
merów w łańcuchu

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

1. Kopolimery z nieokreślonym układem
jednostek monomerycznych

Nieokreślony

układ

sekwencji

jednostek

monomerycznych przedstawia się jako: (A-co-
B), a odpowiedni kopolimer ma nazwę poli(A-
co-B), np. kopolimer nieokreślony styrenu i
metakrylanu metylu nazywa się poli[styren-co-
(meta-krylan metylu)].

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

2. Kopolimery statystyczne

Kopolimery statystyczne to takie, w których
rozkład sekwencji monomerycznych następuje wg
znanych praw statystycznych; np. zgodnie ze
statystyką Markowa rzędu zerowego (rozkład
Bernoulliego),

pierwszego,

drugiego

lub

wyższego.

Statystyczny

układ

sekwencji

jednostek monomerycznych przedstawia się jako
(A-stat-B),

(A-stat-B-stat-C),

gdzie

-stat-

wskazuje, że statystyczny rozkład se kwencji
jednostek A, B, C uważa się za znany. Kopolimery
statystyczne mają nazwy: poli(A-stat-B),

poli(A-

stat-B-stat-C),

np.: poli(styren-stat-butadien),

po-li(styren-stat-akrylonitryl-stat-butadien).

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

Szczególnym

przypadkiem

kopolimeru

statystycznego

jest

kopolimer

bezładny.

Charakteryzuje

się

on

tym,

że

prawdopodobieństwo

znalezienia

się

danej

jednostki monomerycznej w dowolnym miejscu
łańcucha nie zależy od rodzaju jednostek
sąsiadujących

z

tym

miejscem

(rozkład

Bernoulliego).

Bezładny

układ

sekwencji

jednostek

monomerycznych przedstawia się jako (A-ran-B),
(A-ran-B-ran-C), w którym -ran- wskazuje na
bezładny rozkład se kwencji jednostek A, B, C.
Kopolimery bezładne mają nazwy poli(A-ran-B),
poli(A-ran-B-ran-C), np. poli[etylen-ran-(octan
winylu)].

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

3. Kopolimery przemienne

Kopolimer przemienny zawiera dwa rodzaje
jednostek monomerycznych rozłożonych w
sekwencji przemiennej -ABABABAB- lub
(AB)

n

Przemienny układ sekwencji jednostek
monomerycznych przedstawia się jako (A-
alt-B), a odpowiedni kopolimer przemienny
nazywa się

poli(A-alt-B),

np. poli[styren-

alt-(bezwodnik maleinowy)].

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

4. Inne rodzaje kopolimerów okresowych

Oprócz polimerów przemiennych są znane także inne
struktury, w których jednostki monomeryczne występują
w sekwencji uporządkowanej.

Oto

ich

przykłady:

-ABCABCABC-

lub

(ABC)

n

-ABBABBABB- lub (ABB)

n

-AABBAABB- lub (AABB)

n

-ABACABACABAC- lub (ABAC)

n

Okresowy układ sekwencji monomerycznych przedstawia
się jako:

(A-per-B-per-C), (A-per-B-per-B), (A-per-A-per-B-
per-B), (A-per-B-per-A-per-C),

a odpowiednie

kopolimery okresowe nazywa się: poli(A-per-B-per-C),
poli(A--per-B-per-B), poli(A-per-A-per-B-per-B), poli(A-per-
B-per-A-per-C).

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

5. Kopolimery blokowe

Kopolimer blokowy zawiera cząsteczki o liniowym
układzie bloków, przy czym blokiem nazywa się taką
część

cząsteczki

polimeru,

w

której

jednostki

monomeryczne

mają

co

najmniej

jedną

cechę

konstytucyjną lub konfiguracyjną, która nie występuje w
częściach sąsiednich.

W kopolimerach blokowych cechą wyróżniającą jest
cecha konstytucyjna, co oznacza, że każdy z bloków
zawiera jednostki jednego rodzaju.

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

5. Kopolimery blokowe

W układach sekwencji -AAAAAA-BBBBB-, -AAAAAA-
BBBBB-AAAAA-,-AABABAAB-AAAAAA-BBBBBB-,
sekwencje -AAAAA-, -BBBBB- i-AABABAAABB- są
blokami.

Układ sekwencji bloków przedstawia się jako A

k

-block-B

m

,

A

k

-block-(A-stat-B) itd., a odpowiadające tym układom

polimery mają nazwy odpowiednio poliA-block-poliB,
poliA-block-(A-stat-B) itd.

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

6. Kopolimery szczepione

Kopolimer szczepiony jest złożony z cząsteczek zawierających jeden
lub więcej rodzajów bloków połączonych jako łańcuchy boczne z
łańcuchem głównym, przy czym te łańcuchy boczne mają cechy
konstytucyjne lub konfiguracyjne różne od tych cech występujących
w łańcuchach głównych.

Najprostszym przykładem kopolimeru szczepionego jest A

k

-graft-B

m

,

la odpowiadającą mu nazwą jest poliA-graft-poliB, przy czym
monomer wymieniony jako pierwszy (w tym przypadku A) jest
monomerem składającym się na łańcuch główny, a monomer
wymieniony jako drugi (B) znajduje się w łańcuchu bocznym
(łańcuchach bocznych).

Nomenklatura kopolimerów

Nomenklatura kopolimerów

opracowana przez

opracowana przez

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej

IUPAC (1985

IUPAC (1985

)

)

6. Kopolimery szczepione

Przykłady:

-          A

k

-grqft-B

m

, poliA-graft-poliB, np. polibutadien-

graft-polistyren (polistyren szczepiony na polibutadienie),

- (A

k

-block-B

m

)-graft-C

n

, (poliA-block-poliB)-graft-poliC,

np. (polibutadien-block-polistyren)-graft-poliakrylonitryl
(poliakrylonitryl szczepiony w nie określonych miejscach
na kopolimerze blokowym polibutadien-polistyren).

CECHY SZCZEGÓLNE KOPOLIMERÓW

CECHY SZCZEGÓLNE KOPOLIMERÓW

1. Właściwości kopolimerów bezładnych są
pośrednie

między

właściwościami

odpowiednich

homopolimerów,

np.

temperatura zeszklenia Tg kopolimerów jest
wartością pośrednią i zależy od ich składu.

2. Kopolimery blokowe mogą mieć dwie
wartości T

g

, odpowiadające temperaturze

zeszklenia odpowiednich homopolimerów.

Polimery stereoregularne

Polimery stereoregularne

Polimery stereoregularne otrzymuje się w
wyniku polimeryzacji stereospecyficznej, w
wyniku której powstaje polimer taktyczny.

izotaktyczny, gdy podstawniki —R są rozmieszczone w
jednej płaszczyźnie symetrii,- syndiotaktyczny, gdy
podstawniki —R są rozmieszczone przemiennie w dwóch
płaszczyznach symetrii,- ataktyczny, gdy podstawniki —R
są rozmieszczone przypadkowo.

ATAKTYCZNY POLIPROPYLEN

Produkt polimeryzacji wolnorodnikowej

IZOTAKTYCZNY POLIPROPYLEN

Produkt polimeryzacji koordynacyjnej z
katalizatorami Zieglera-Natty

SYNDIOTAKTYCZNY POLIPROPYLEN

Produkt polimeryzacji koordynacyjnej z
katalizatorami Zieglera-Natty

Giulio Natta was born at Imperia
on February 26, 1903. He
graduated in Chemical Engineering
at in 1924.

Karl Ziegler was born in
Helsa near Kassel in Germany,
on November 26, 1898. He
graduated in 1920.

rg/Lahn

.

From 1943 until 1969 he was
Director of the Max-Planck-
Institut fur Kohlenforschung.

Polimery stereoregularne

Polimery stereoregularne

Cechy szczególne

l. Polimery stereoregularne izotaktyczne i
syndiotaktyczne są zdolne do krystalizacji;
struktury krystaliczne istnieją obok obszarów
amorficznych i są semikrystaliczne.

Temperatura topnienia fazy krystalicznej jest
wyższa niż temperatura płynięcia polimerów
ataktycznych. Polimery stereoregularne są
trudno rozpuszczalne w rozpuszczalnikach
organicznych.

2. Polimery stereoregularne otrzymuje się
przeważnie za pomocą katalizatorów
metaloorganicznych Zieglera-Natty oraz
metalocenowych.