ŻUBR
(Bison bonasus)
Rolnictwo – stacjonarne
Waga zwierzęcia
Waga samca wynosi od 480 do 950 kg, a
wysokość w kłębie dochodzi 170-200 cm.
Samice ważą od 300 do 640 kg.
Pomimo takich rozmiarów zwierzę to potrafi
biec 40 km/h i bez problemów przeskoczyć szeroki
strumień lub płot.
Budowa ciała
Głowa - duża i ciężka o
szerokim i wypukłym czole,
oczy
małe,
krótkie
rogi
skierowane do góry i zagięte
do środka.
Szyja - gruba, krótka z
wyraźnym podgardlem.
Sierść - w dolnej części
głowy, przodu i szyi - długa,
na głowie, karku i kłębie
występuje grzywa złożona z
włosów ościstych.
Cechą charakterystyczną
byków
jest
znaczna
dysproporcja
między
przednią a tylną częścią
ciała.
Cechy wykształcone przez żubry
Pierwsza dotyczy zdolności rozróżniania rodzaju podłoża
twardego (umożliwiającego bezpieczne przejście) od mokrego,
bagiennego (grożącego zapadnięciem się).
Druga cecha dotyczy proporcji tułowia. Żubry odkładają tkankę
tłuszczową w okolicach kłębu i w tylnych partiach tułowia.
Główną rolę ogrywają w tym procesie rogi, w których znajdują
się receptory odbierające informacje o wielkości przestrzeni
pomiędzy drzewami.
Trzecia to brunatno-szara barwa sierści żubra. Jest to barwa
nizinnego lasu mieszanego w zimie. Dzięki temu żubry mogą
być niezauważone pomiędzy drzewami.
Zmysły:
Żubry maja dobry wzrok i węch. Wykorzystują te zmysły
podczas poszukiwania pokarmu, czuwania nad
bezpieczeństwem młodych, a byki podczas rui.
Samica z młodym potrafi wyczuć człowieka zanim go zobaczy.
Rozród
Żubry są zwierzętami stadnymi. Żyją w stadach liczących 10-15
sztuk.
Dojrzałość fizyczną uzyskują w wieku 8-9 lat (samce), 5-6 lat
(samica).
Ciąża u żubra trwa 265 dni, matka opiekuje się potomkiem do
skończenia przez niego 2 roku życia.
Młode po przyjściu na świat ważą od 16 do 35 kg.
Gatunki żubrów
Żubr jako gatunek dzieli się na trzy podgatunki:
Żubr nizinny (białowieski) - zamieszkiwał w stanie dzikim
Puszczę Białowieską.
Żubr górski (kaukaski) - do 1927 roku zwierzęta te żyły w
stanie dzikim na Kaukazie.
Obecnie nie ma już żubrów czystej krwi kaukaskiej, ostatni
okaz na wolności zginął w 1927 roku. Przeżył tylko jeden
samiec (trzymany w zoo), który z samicami podgatunku
białowieskiego dał liczne potomstwo wyróżnione w linię
nizinno - kaukaską (mieszańce podgatunków).
Gatunkiem które wymarł i nie został odtworzony jest :
Żubr stepowy - niegdyś licznie występujący na terenie
niemal całej Europy.
Żubry to wspaniałe
zwierzęta
zamieszkujące m.in.
Puszczę Białowieską,
żyje ich tam ok 450
sztuk. Aktualnie
populacja żubrów na
świecie liczy ok. 3400
osobników, z czego
650 żyje w Polsce.
Występowanie
Ochrona żubra
Na
Międzynarodowym Kongresie Ochrony Przyrody
w
1923 roku Polska
zaapelowała o ratowanie
żubrów.
Udało się przekonać przyrodników z innych państw
i tego samego roku założono Międzynarodowe
Towarzystwo Ochrony Żubra.
Po II Wojnie Światowej Polska stała się światowym
centrum hodowli żubra.
Ochrona żubra c.d.
Historia żubrów w doskonały sposób obrazuje negatywny
wpływ człowieka na przyrodę.
Ochronę żubra zapoczątkował już Zygmunt Stary.
W czasach niepodległości żubr był określony jako gatunek
ściśle chroniony, który został objęty ochroną gatunkowa.
W 1966 roku został wpisany do Czerwonej Księgi która jest
wydawana przez międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i jej
zasobów a także do wszystkich ksiąg krajów w których
występuje.
Obecnie żubr chroniony jest na mocy Ustawy z dnia 16
października 1991 r. o ochronie przyrody oraz
Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 26 września
2001 r. w sprawie określenia listy gatunków zwierząt
rodzimych dziko występujących objętych ochroną gatunkową
ścisłą i częściową.
Żubr jako symbol
Żubr to jeden z
popularniejszych symboli
Polski na świecie.
Jest on symbolem
Białowieskiego Parku
narodowego, który
przyciąga corocznie
niemal 140 000 turystów.
Inne przykłady
wykorzystania symbolu
żubra:
Znajduje się w logo Ligi
Ochrony Przyrody
Bank Pekao są
istnieje propozycja aby
wizerunek żubra widniał
na monetach euro.