Opłaty adiacenckie i

renta planistyczna

opracował

Ryszard Podladowski

Podstawy prawne:

• Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80 poz. 717 z
późn. zm.) – szczególnie art. 15, 36 i 37

• Ustawa o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. nr

102 poz. 651 z późn. zm.) – szczególnie art. 98a oraz
rozdział „Scalanie i podział nieruchomości”

• Kodeks Postępowania Administracyjnego (Dz.U. nr 98 poz.

1071 z 2000 r. z późn. zm.) – szczególnie art. 104

• Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 roku

(Dz.U. nr 86 poz. 736) w sprawie scalania i podziału
nieruchomości

• Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego –

przykład

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o
planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym

(Dz.U. nr 80 poz. 717 z późn. zm.) – szczególnie art. 15, 36 i 37

Art. 15.
1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu

miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z
zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się
do obszaru objętego planem.

2. W planie miejscowym określa się obowiązkowo:
1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o

różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania;

2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;
3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr

kultury współczesnej;

5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni

publicznych;

6) zasady kształtowania zabudowy oraz wskaźniki

zagospodarowania terenu, maksymalną i minimalną
intensywność zabudowy jako wskaźnik powierzchni całkowitej
zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej,
minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie
czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej,
maksymalną wysokość zabudowy, minimalną liczbę miejsc do
parkowania i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i
gabaryty obiektów;

7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów

podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych
przepisów, w tym terenów górniczych, a także obszarów
szczególnego zagrożenia powodzią oraz obszarów osuwania
się mas ziemnych;

8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału

nieruchomości objętych planem miejscowym;

9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz

ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;

10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów

komunikacji i infrastruktury technicznej;

11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania

i użytkowania terenów;

12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o

której mowa w art. 36 ust. 4.

3. W planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb:
1) granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i

podziałów nieruchomości;

2) granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i

infrastruktury technicznej;

3) granice obszarów wymagających przekształceń lub

rekultywacji;

3a) granice terenów pod budowę urządzeń, o których mowa w art.

10 ust. 2a, oraz granice ich stref ochronnych związanych z
ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu
terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych
urządzeń na środowisko;

4) granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w
art.10 ust. 2 pkt 8;
4a) granice terenów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu
lokalnym;
4b) granice terenów inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym,
umieszczonych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa
lub w ostatecznych decyzjach o lokalizacji drogi krajowej, wojewódzkiej
lub powiatowej, linii kolejowej o znaczeniu państwowym, lotniska użytku
publicznego, inwestycji w zakresie terminalu lub przedsięwzięcia Euro 2012;
5) granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących
organizacji imprez masowych;
6) granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia
dotyczące prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej, określone
w ustawie z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich
obozów zagłady;
7) granice terenów zamkniętych, i granice stref ochronnych terenów zamkniętych;
8) sposób usytuowania obiektów budowlanych w stosunku do dróg i innych terenów
publicznie dostępnych oraz do granic przyległych nieruchomości, kolorystykę
obiektów budowlanych oraz pokrycie dachów;
9) zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic i urządzeń
reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz rodzaje
materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane;
10) minimalną powierzchnię nowo wydzielonych działek budowlanych.

Art. 36.
1. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego

zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w
dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym
przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone,
właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z
zastrzeżeniem ust.

2, żądać od gminy:
1) odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
2) wykupienia nieruchomości lub jej części.
2. Realizacja roszczeń, o których mowa w ust 1, może nastąpić

również w drodze zaoferowania przez gminę właścicielowi albo
użytkownikowi wieczystemu nieruchomości zamiennej. Z dniem
zawarcia umowy zamiany roszczenia wygasają.

3. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego

zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo
użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z
praw, o których mowa w ust. 1 i 2, może żądać od gminy
odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości.

4. Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą

wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty

zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera

jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku

procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest

dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż

30% wzrostu wartości nieruchomości.

4a. Opłaty, o której mowa w ust. 4, nie pobiera się w przypadku

nieodpłatnego

przeniesienia przez rolnika własności nieruchomości wchodzących w

skład gospodarstwa rolnego na następcę w rozumieniu przepisów

ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników

(Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, Nr 67, poz. 411 i Nr 70, poz. 416) albo

przepisów w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania

pomocy finansowej w ramach działania „Renty strukturalne” objętego

Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 wydanych

na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 marca 2007 r. o

wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków

Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich

(Dz. U. Nr 64, poz. 427 oraz z 2008 r. Nr 98, poz. 634). W przypadku

zbycia przez następcę nieruchomości przekazanych przez rolnika

przepisy o opłacie, o której mowa w ust. 4, stosuje się odpowiednio.

5. W razie stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w sprawie planu

miejscowego, w części lub w całości, odszkodowanie, o którym mowa

w ust. 1 pkt 1, albo opłata, o której mowa w ust. 4, podlegają zwrotowi

odpowiednio na rzecz gminy lub na rzecz aktualnego właściciela albo

użytkownika wieczystego nieruchomości.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, w razie stwierdzenia

nieważności

uchwały rady gminy w sprawie planu miejscowego w części lub w

całości gmina może żądać od aktualnego właściciela albo

użytkownika wieczystego nieruchomości zwrotu kwoty stanowiącej

równowartość wypłaconego odszkodowania.

Art. 37.
1. Wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości

nieruchomości, o którym mowa w art. 36 ust. 3, oraz wysokość

opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w

art. 36 ust. 4, ustala się na dzień jej sprzedaży. Obniżenie oraz

wzrost wartości nieruchomości stanowią różnicę między wartością

nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu

obowiązującego po uchwaleniu lub zmianie planu miejscowego a

jej wartością, określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu,

obowiązującego przed zmianą tego planu, lub faktycznego

sposobu wykorzystywania nieruchomości przed jego uchwaleniem.

ust. 1 niezgodny z Konstytucją w zakresie, w jakim wzrost wartości

nieruchomości odnosi do kryterium faktycznego jej
wykorzystywania w sytuacjach, gdy przeznaczenie nieruchomości
zostało określone tak samo jak w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego

uchwalonym przed 1.01.1995 r., który utracił moc z powodu

upływu terminu wyznaczonego w art. 87 ust. 3 - wyrok TK (Dz. U. z
2010 r. Nr 24, poz. 124)

2. (uchylony).
3. Roszczenia, o których mowa w art. 36 ust. 3, można zgłaszać w terminie 5

lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się
obowiązujące.

4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do opłat, o których mowa w art. 36

ust. 4.

5. Notariusz, w terminie 7 dni od dnia sporządzenia umowy, której

przedmiotem

jest zbycie nieruchomości, w formie aktu notarialnego, jest zobowiązany

przesłać wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta wypis z tego aktu.

6. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta ustala opłatę, o której mowa w art.

36 ust.

4, w drodze decyzji, bezzwłocznie po otrzymaniu wypisu z aktu notarialnego, o
którym mowa w ust. 5.

7. Właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości, której wartość

wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego,
przed jej zbyciem może żądać od wójta, burmistrza albo prezydenta
miasta ustalenia, w drodze decyzji, wysokości opłaty, o której mowa
w art. 36 ust. 4.

8. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia okresowo -

odpowiednio do potrzeb, lecz co najmniej raz w roku - na sesji rady
gminy informację o zgłoszonych żądaniach, o których mowa w art. 36
ust. 1-3 i ust. 5, i wydanych decyzjach, o których mowa w ust. 6 i 7.

9. Wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa w

art. 36 ust. 1-3, powinno nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia
złożenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej. W przypadku
opóźnienia w wypłacie odszkodowania lub w wykupie nieruchomości
właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości
przysługują odsetki ustawowe.

10. Spory w sprawach, o których mowa w art. 36 ust. 1-3 i ust. 5,

rozstrzygają sądy powszechne.

11. W odniesieniu do zasad określania wartości nieruchomości oraz

zasad określania skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów
miejscowych, a także w odniesieniu do osób uprawnionych do
określania tych wartości i skutków finansowych stosuje się przepisy o
gospodarce nieruchomościami.

Ustawa o gospodarce nieruchomościami

(Dz.U. z 2010 r. nr 102 poz. 651. z późn. zm.)

– szczególnie

art. 98a oraz rozdział „Scalanie i podział

nieruchomości”

Art. 98a.
1. Jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek

właściciela lub użytkownika wieczystego, który wniósł opłaty roczne za

cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość, wójt, burmistrz

albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką

z tego tytułu. Wysokość stawki pro-centowej opłaty adiacenckiej ustala

rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości nie większej niż 30% różnicy

wartości nieruchomości. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić w

terminie 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział

nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się

prawomocne. Wartość nieruchomości przed podziałem i po podziale

określa się według cen na dzień wydania decyzji o ustaleniu opłaty

adiacenckiej. Stan nieruchomości przed podziałem przyjmuje się na

dzień wydania decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości, a stan

nieruchomości po podziale przyjmuje się na dzień, w którym decyzja

zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo

orzeczenie o podziale stało się prawomocne, przy czym nie uwzględnia

się części składowych nieruchomości. Przepisy art. 144 ust. 2, art. 146

ust. 1a, art. 147 i art. 148 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

1a. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić, jeżeli w dniu, w którym

decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo
orzeczenie o po-dziale nieruchomości stało się prawomocne, obowiązywała
uchwała rady gminy, o której mowa w ust. 1. Do ustalenia opłaty
adiacenckiej przyjmuje się stawkę procentową obowiązującą w dniu, w
którym decyzja zatwierdzająca podział nie-ruchomości stała się ostateczna
albo orzeczenie o podziale nieruchomości stało się prawomocne.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się przy podziale nieruchomości dokonywanym

niezależnie od ustaleń planu miejscowego.

3. Jeżeli w wyniku podziału nieruchomości wydzielono działki gruntu pod drogi

publiczne lub pod poszerzenie istniejących dróg publicznych, do określenia
wartości nieruchomości, zarówno według stanu przed podziałem jak i po
podziale, powierzchnię nieruchomości pomniejsza się o powierzchnię
działek gruntu wydzielonych pod te drogi lub pod ich poszerzenie.

4. W rozliczeniu opłaty adiacenckiej lub zaległości z tego tytułu, osoba

zobowiązana do jej wniesienia może przenieść na rzecz gminy, za jej zgodą,
prawa do działki gruntu wydzielonej w wyniku podziału. Przepis art. 66
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm. stosuje się odpowiednio). Różnice między
wartością działki gruntu wydzielonej w wyniku podziału a należnością
wynikającą z opłaty adiacenckiej pokrywane są w formie dopłat.

Rozdział 2
Scalanie i podział nieruchomości
Art. 101.
1. Przepisy niniejszego rozdziału regulują sprawy scalania

nieruchomości i ich ponownego podziału na działki gruntu.

2. Przepisy rozdziału stosuje się do nieruchomości położonych na

obszarach przeznaczonych w planach miejscowych na cele inne niż

rolne i leśne.

3. Przepisów rozdziału nie stosuje się do nieruchomości, które zostały

objęte postępowaniem scaleniowym na podstawie ustawy o scalaniu

i wymianie gruntów.

Art. 102.
1. Gmina może dokonać scalenia i podziału nieruchomości, o którym

mowa w art. 101 ust. 1. Szczegółowe warunki scalenia i podziału

nieruchomości określa plan miejscowy.

2. Scalenia i podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli są one

położone w granicach obszarów określonych w planie miejscowym

albo gdy o scalenie i podział wystąpią właściciele lub użytkownicy

wieczyści posiadający, z zastrzeżeniem ust. 4, ponad 50 %

powierzchni gruntów objętych scaleniem i podziałem.

3. O przystąpieniu do scalenia i podziału nieruchomości decyduje rada

gminy w drodze uchwały, określając w niej granice zewnętrzne

gruntów objętych scaleniem i podziałem.

4. Zabudowane części nieruchomości mogą być objęte uchwałą, o

której mowa w ust. 3, za zgodą ich właścicieli lub użytkowników

wieczystych.

5. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta składa we właściwym sądzie

wniosek o ujawnienie w księdze wieczystej przystąpienia do scalenia

i podziału nieruchomości, a gdy nieruchomość nie ma założonej

księgi wieczystej, o złożenie do istniejącego zbioru dokumentów

odpisu uchwały, o której mowa w ust. 3.

Art. 103.
1. Właściciele i użytkownicy wieczyści oraz samoistni posiadacze

nieruchomości objętych scaleniem i podziałem są uczestnikami

postępowania w sprawie scalenia i podziału. Wójt, burmistrz albo

prezydent miasta powiadamia ich o wszczęciu postępowania, chyba

że mimo dołożenia należytej staranności adres tych osób nie został

ustalony. Przepis art. 113 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

2. Właściciele i użytkownicy wieczyści nieruchomości objętych

scaleniem i po-działem mogą wybrać ze swojego grona radę

uczestników scalenia w liczbie do 10 osób. Rada ta posiada

uprawnienia opiniodawcze.

3. Projekt uchwały rady gminy o scaleniu i podziale nieruchomości

podlega zaopiniowaniu przez radę uczestników scalenia oraz

wyłożeniu do wglądu uczestnikom postępowania, na okres 21 dni, w

siedzibie urzędu gminy. O wyłożeniu projektu uchwały do wglądu

zawiadamia się na piśmie uczestników postępowania,

których adresy są znane, a ponadto informację o wyłożeniu podaje

się do publicznej wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty w danej
miejscowości oraz na stronach internetowych urzędu gminy, a także
przez ogłoszenie w prasie lokalnej.

4. W okresie kiedy projekt uchwały wyłożony jest do wglądu,

uczestnicy postępowania mogą składać na piśmie wnioski, uwagi i
zastrzeżenia do tego projektu. We wnioskach uczestnicy
postępowania mogą wskazywać działki gruntu, które chcieliby
otrzymać w zamian za dotychczas posiadane nieruchomości objęte
scaleniem i podziałem. Złożone wnioski, uwagi i zastrzeżenia
podlegają zaopiniowaniu przez radę uczestników scalenia.

5. O sposobie załatwienia wniosków, uwag i zastrzeżeń, o których

mowa w ust. 4, rozstrzyga rada gminy w uchwale o scaleniu i podziale
nieruchomości. O sposobie rozstrzygnięcia zawiadamia się na piśmie
uczestników postępowania, którzy złożyli wnioski, uwagi i
zastrzeżenia, doręczając im wyciąg z uchwały.

6. Koszty związane ze scalaniem i podziałem nieruchomości ponoszą

uczestnicy postępowania proporcjonalnie do powierzchni posiadanych
przez nich nieruchomości objętych scaleniem i podziałem, jeżeli
postępowanie zostało przeprowadzone na ich wniosek.

Art. 104.
1. Rada gminy podejmuje uchwałę o scaleniu i podziale nieruchomości.

Uchwałę doręcza się uczestnikom postępowania, których adresy są znane,
a ponadto informację o podjęciu uchwały podaje się do publicznej
wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości oraz na
stronach internetowych urzędu gminy, a także przez ogłoszenie w prasie
lokalnej. Czynności związane z przeprowadzeniem postępowania w
sprawie scalenia i podziału wykonuje wójt, burmistrz albo prezydent
miasta.

2. Uchwała rady gminy o scaleniu i podziale nieruchomości powinna

zawierać:

1) opracowane geodezyjnie granice gruntów objętych scaleniem i podziałem;
2) wypis i wyrys z planu miejscowego;
3) geodezyjny projekt scalenia i podziału nieruchomości;
4) rejestr nieruchomości, z wykazaniem ich stanu dotychczasowego oraz

stanu nowego po scaleniu i podziale, w tym nieruchomości przyznanych
uczestnikom postępowania w zamian za nieruchomości będące ich
własnością lub pozostające w użytkowaniu wieczystym przed scaleniem i
podziałem;

5) rozstrzygnięcia w sprawach, o których mowa w art. 105 ust. 2 i 5;
6) ustalenia co do rodzaju urządzeń infrastruktury technicznej planowanych

do wybudowania, terminy ich budowy oraz źródła finansowania;

7) ustalenia co do wysokości, terminu i sposobu zapłaty opłat

adiacenckich;

8) rozstrzygnięcie o sposobie załatwienia wniosków, uwag i zastrzeżeń,

złożonych przez uczestników postępowania.

3. Uchwała, o której mowa w ust. 1, stanowi podstawę do:
1) zamknięcia istniejących ksiąg wieczystych;
2) założenia nowych ksiąg wieczystych i ujawnienia w nich praw do

nieruchomości powstałych w wyniku scalenia i podziału;

3) ujawnienia nowego stanu prawnego nieruchomości w katastrze

nieruchomości;

4) wyznaczenia i utrwalenia na gruncie granic nieruchomości

powstałych w wyniku scalenia i podziału;

5) wprowadzenia uczestników postępowania na nowe nieruchomości.
4. Wnioski o dokonanie czynności, o których mowa w ust. 3 pkt 1–3,

składa wójt, burmistrz albo prezydent miasta.

5. Obciążenia na nieruchomościach objętych scaleniem i podziałem

przenosi się do nowo założonych ksiąg wieczystych, z zastrzeżeniem
art. 105 ust. 5.

6. Uchwała, o której mowa w ust. 1, nie narusza praw osób trzecich

ustanowionych na nieruchomościach objętych scaleniem i podziałem.

Art. 105.
1. Powierzchnię każdej nieruchomości objętej scaleniem i podziałem

pomniejsza się o powierzchnię niezbędną do wydzielenia działek

gruntu pod nowe drogi lub pod poszerzenie dróg istniejących.

Pomniejszenie to następuje proporcjonalnie do powierzchni wszystkich

nieruchomości objętych scaleniem i podziałem oraz do ogólnej

powierzchni działek gruntu wydzielonych pod nowe drogi i pod

poszerzenie dróg istniejących.

2. W zamian za nieruchomości objęte scaleniem i podziałem każdy z

dotychczasowych właścicieli lub użytkowników wieczystych otrzymuje

odpowiednio na własność lub w użytkowanie wieczyste, nieruchomości

składające się z takiej liczby działek gruntu wydzielonych w wyniku

scalenia i podziału, których łączna powierzchnia jest równa

powierzchni dotychczasowej jego nieruchomości, pomniejszonej

zgodnie z przepisem ust. 1. Jeżeli nie ma możliwości przydzielenia

nieruchomości o powierzchni w pełni równoważnej, za różnicę

powierzchni dokonuje się odpowiednich dopłat w gotówce.

2a. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do samoistnych posiadaczy

nieruchomości.

3. (uchylony).
4. Działki gruntu wydzielone pod nowe drogi albo pod poszerzenie dróg

istniejących, niebędących drogami powiatowymi, wojewódzkimi lub

krajowymi, przechodzą z mocy prawa na własność gminy, a

ustanowione na tych działkach prawo

użytkowania wieczystego wygasa z dniem wejścia w życie uchwały
rady gminy o scaleniu i podziale nieruchomości. Jeżeli działki gruntu
zostały wydzielone pod drogi powiatowe, wojewódzkie lub krajowe
albo pod poszerzenie tych dróg, stosuje się odpowiednio art. 98 ust.
1.
5. Służebności gruntowe ustanowione na nieruchomościach objętych
scaleniem i podziałem podlegają zniesieniu, jeżeli stały się zbędne do
korzystania z nowo wydzielonych nieruchomości.

Art. 106.
1. Za działki gruntu, wydzielone pod nowe drogi albo pod poszerzenie
dróg istniejących, a także za urządzenia, których właściciele lub
użytkownicy wieczyści nie mogli odłączyć od gruntu, oraz za drzewa i
krzewy gmina wypłaca, z za-strzeżeniem ust. 1a, odszkodowanie w
wysokości uzgodnionej między właścicielami lub użytkownikami
wieczystymi a właściwym organem wykonawczym jednostki
samorządu terytorialnego lub starostą. Dopłatę, o której mowa w art.
105 ust. 2, oraz odszkodowanie, jeżeli nie dojdzie do jego
uzgodnienia, ustala się i wypłaca według zasad i trybu
obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Odszkodowanie
wypłaca właściwy organ.

1a. Za działki gruntu wydzielone pod drogi powiatowe, wojewódzkie

lub krajowe albo pod poszerzenie tych dróg odszkodowanie
wypłaca odpowiednio powiat, województwo lub Skarb Państwa.

2. (uchylony).
3. Gmina jest zobowiązana do wybudowania na gruntach objętych

uchwałą o scaleniu i podziale nieruchomości niezbędnych urządzeń
infrastruktury technicznej, stosownie do przepisu art. 104 ust. 2 pkt
6. Koszty wybudowania tych urządzeń nie mogą obciążać
uczestników postępowania, chyba że na mocy zawartego z gminą
porozumienia strony postanowią inaczej.

Art. 107.
1. Osoby, które otrzymały nowe nieruchomości wydzielone w wyniku

scalenia i podziału, są zobowiązane do wniesienia na rzecz gminy
opłat adiacenckich w wysokości do 50 % wzrostu wartości tych
nieruchomości, w stosunku do wartości nieruchomości dotychczas
posiadanych. Przy ustalaniu wartości dotychczas posiadanych
nieruchomości nie uwzględnia się wartości urządzeń, drzew i
krzewów, o których mowa w art. 106 ust. 1, jeżeli zostało za nie
wypłacone odszkodowanie.

2. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada

gminy w uchwale o scaleniu i podziale nieruchomości.

3. Terminy i sposób wnoszenia opłat adiacenckich ustala wójt,

burmistrz albo prezydent miasta, w drodze ugody z osobami
zobowiązanymi do ich zapłaty, przez podpisanie protokołu
uzgodnień. W razie niedojścia do ugody, o terminie i sposobie
zapłaty rozstrzyga rada gminy, podejmując uchwałę o scaleniu i
podziale nieruchomości. Termin ustalony w uchwale nie może być
krótszy niż termin wybudowania urządzeń infrastruktury
technicznej.

4. Opłatę adiacencką ustala wójt, burmistrz albo prezydent miasta, w

drodze decyzji, zgodnie z ugodą lub uchwałą o scaleniu i podziale
nieruchomości, o których mowa w ust. 3. W razie ustanowienia na
nieruchomości ograniczonych praw rzeczowych decyzja o ustaleniu
opłaty adiacenckiej stanowi podstawę wpisu do księgi wieczystej.

5. W rozliczeniu opłaty adiacenckiej lub zaległości z tego tytułu,

osoba zobowiązana do jej wniesienia może przenieść na rzecz
gminy, za jej zgodą, prawa do działki gruntu wydzielonej w wyniku
scalenia i podziału. Przepis art. 66 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997
r. – Ordynacja podatkowa stosuje się odpowiednio. Różnice między
wartością działki gruntu wydzielonej w wyniku scalenia i podziału a
należnością wynikającą z opłaty adiacenckiej są pokrywane w
formie dopłat.

Art. 108.
1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb

scalania i po-działu nieruchomości oraz sposób i tryb ustalania
opłat adiacenckich, z uwzględnieniem rodzajów dokumentów i
rozliczania kosztów postępowania.

2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, Rada Ministrów

określi w szczególności:

1) rodzaje czynności poprzedzających wszczęcie postępowania w

sprawie scalenia i podziału nieruchomości oraz terminy
wykonywania tych czynności;

2) sposób ustalania granic zewnętrznych gruntów przeznaczonych do

objęcia scaleniem i podziałem;

3) sposób przyjmowania granic nieruchomości przy wykonywaniu

mapy z projektem scalenia i podziału;

4) sposób wyboru i działania rady uczestników scalenia;
5) sposób sporządzania, rodzaje i treść dokumentów niezbędnych w

postępowaniu w sprawie scalenia i podziału.

Kodeks Postępowania Administracyjnego (Dz.U. nr

98 poz. 1071 z 2000 r. z późn. zm.) – szczególnie

art. 104

Rozdział 7
Decyzje
Art. 104.

§ 1. Organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie

decyzji, chyba

że przepisy kodeksu stanowią inaczej.
§ 2. Decyzje rozstrzygają sprawę co do jej istoty w całości lub w

części albo w inny sposób kończą sprawę w danej instancji.

Miejscowy plan zagospodarowania

przestrzennego – przykład Gmina

Lutomiersk dla obszaru geodezyjnego

Lutomiersk

UCHWAŁA NR LI/360/10

RADY GMINY LUTOMIERSK

z dnia 13 lipca 2010 r.

w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania

przestrzennego

dla obszarów położonych w obrębie geodezyjnym Lutomiersk

w Gminie Lutomiersk.

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o

samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z 2002 r.

Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr

214, poz. 1806; z 2003 r. Nr 80, poz. 717, Nr 162, poz. 1568; z 2004 r. Nr

102, poz. 1055, Nr 116, poz. 1203, Nr 167, poz. 1759; z 2005 r. Nr 172,

poz. 1441, Nr 175, poz. 1457; z 2006 r. Nr 17, poz. 128, Nr 181, poz.

1337; z 2007r. Nr 48, poz. 327, Nr 138, poz. 974, Nr 173, poz. 1218; z

2008 r. Nr 180, poz. 1111, Nr 223, poz. 1458; z 2009 r. Nr 52, poz. 420,

Nr 157, poz. 1241; z 2010 r. Nr 28, poz.142, Nr 28, poz. 146, Nr 40, poz.

230, Nr 106, poz. 675) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717;

z 2004 r. Nr 6, poz. 41, Nr 141, poz. 1492; z 2005 r. Nr 113, poz. 954, Nr

130, poz. 1087; z 2006 r. Nr 45, poz. 319, Nr 225, poz. 1635; z 2007 r. Nr

127, poz. 880; z 2008 r. Nr 123, poz. 803, Nr 199, poz. 1227, Nr 201, poz.

1237, Nr 220, poz. 1413; z 2010 r. Nr 24, poz. 124, Nr 75, poz. 474, Nr

106, poz. 675, Nr 119, poz. 804) oraz w związku z Uchwałą Nr XXI/133/08

Rady Gminy Lutomiersk z dnia 3 marca 2008 r. w sprawie przystąpienia

do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

dla obszarów położonych w obrębie geodezyjnym Lutomiersk w Gminie

Lutomiersk i Uchwałą Nr XLV/318/10 Rady Gminy Lutomiersk z dnia 9

marca 2010 r. zmieniającą uchwałę w sprawie przystąpienia do

sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla

obszarów położonych w obrębie geodezyjnym

Lutomiersk w Gminie Lutomiersk, Rada Gminy Lutomiersk uchwala,

co następuje:

Rozdział 1.
Przepisy ogólne

§ 1. 1. Uchwala się miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

dla obszarów położonych w obrębie geodezyjnym Lutomiersk w Gminie

Lutomiersk, zwany dalej planem.

2. Granice obszaru objętego ustaleniami planu, o których mowa w ust. 1

pokazano na rysunku planu, sporządzonym w skali 1:1000,

stanowiącym integralną część niniejszej uchwały, oznaczoną jako

załączniki nr 1a, 1b.

3. Załącznikami do niniejszej uchwały są ponadto:
1)rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu

wniesionych w okresie wyłożenia do publicznego wglądu – stanowiące

załącznik nr 2 do uchwały;

2)rozstrzygnięcie o sposobie realizacji, zapisanych w planie inwestycji z

zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych

gminy oraz zasadach ich finansowania – stanowiące załącznik nr 3 do

uchwały.

4. Przedmiot planu stanowią zagadnienia określone w przepisach art. 15

ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia

27 marca 2003 roku.

§ 2. Ilekroć w uchwale jest mowa o:
1)froncie działki – należy przez to rozumieć część działki, która przylega

do drogi, z której odbywa się główny wjazd lub wejście na działkę;

2)istniejącej zabudowie – należy przez to rozumieć istniejące

budynki, obiekty, na które zostały wydane decyzje administracyjne
(pozwolenia na budowę);

3)linii rozgraniczającej – należy przez to rozumieć granice

pomiędzy terenami o różnym sposobie zagospodarowania lub różnym
przeznaczeniu podstawowym, ustalone niniejszym planem;

4)nieprzekraczalnej linii zabudowy – należy przez to rozumieć

wyznaczone na rysunku planu linie, przed które nie może być
wysunięte lico zewnętrznej nadziemnej ściany wznoszonego budynku
z dopuszczeniem zgodnego z obowiązującymi przepisami wysunięcia
przed nie na głębokość do 1,5 m gzymsów, balkonów, loggii,
wykuszy, zadaszeń nad wejściami, pochylni i schodów zewnętrznych;

5)nośniku reklamy – należy przez to rozumieć urządzenie

reklamowe w jakiejkolwiek materialnej formie wraz z elementami
konstrukcyjnymi i zamocowaniami, zawierające powierzchnię
przeznaczoną do eksponowania reklamy;

6)obowiązujących liniach zabudowy – należy przez to rozumieć

wyznaczone na rysunku planu linie określające usytuowanie
zewnętrznej ściany realizowanych budynków z pominięciem
balkonów, loggii i wykuszy wysuniętych elementów wejścia do
budynku (schody, podest, daszek, pochylnia dla niepełnosprawnych);

7)obszarze – należy przez to rozumieć obszar objęty ustaleniami

planu, w granicach przedstawionych na rysunku planu;

8)planie – należy przez to rozumieć ustalenia i rysunek planu,

będące przedmiotem niniejszej uchwały, określone w §1 uchwały;

9)powierzchni zabudowy – należy przez to rozumieć powierzchnię

działki lub terenu zajętą przez rzuty wszystkich budynków w ich
obrysie zewnętrznym;

10)przeznaczeniu podstawowym – należy przez to rozumieć takie

przeznaczenie, które uznaje się za dominujące na danym terenie;

11)przeznaczeniu uzupełniającym – należy przez to rozumieć

takie rodzaje przeznaczenia, które uzupełniają lub wzbogacają
przeznaczenie podstawowe na danym terenie, w sposób określony w
ustaleniach planu;

12)przepisach odrębnych – należy przez to rozumieć przepisy

ustaw wraz z aktami wykonawczymi;

13)rysunku planu – należy przez to rozumieć rysunek wykonany na

mapie w skali 1:1000, określony w §1 ust. 2;

14)szyldzie reklamowym – należy przez to rozumieć nośnik

reklamowy podający nazwę firmy znajdującej się w budynku, na
którym szyld reklamowy jest zainstalowany;

15)terenie – należy przez to rozumieć teren ograniczony na rysunku

planu liniami rozgraniczającymi i symbolem przeznaczenia
oznaczony według zasad określonych w §3 ust. 3 uchwały;

16)tymczasowym zagospodarowaniu terenu – należy przez to

rozumieć ograniczone w czasie zagospodarowanie terenu
dopuszczonego na warunkach określonych w planie;

17)uchwale – należy przez to rozumieć niniejszą uchwałę, o ile z

treści przepisu nie wynika inaczej;

18)usługach – należy przez to rozumieć działalność prowadzoną w

obiektach wolnostojących lub lokalach użytkowych wbudowanych,
której celem jest zaspokojenie potrzeb ludności, a nie wytwarzanie
bezpośrednio metodami przemysłowymi dóbr materialnych, z
wykluczeniem usług uciążliwych;

19)usługach uciążliwych – należy przez to rozumieć wszelką

działalność lub obiekty, które mogą powodować zanieczyszczenia
środowiska, w tym usługi i obiekty zaliczane do przedsięwzięć
mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których
obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko
jest obligatoryjny;

20)usługach towarzyszących – należy przez to rozumieć usługi

wspomagające funkcję podstawową lub uzupełniającą
bezpośrednio, powodujące zwiększenie możliwości użytkowych,
zwiększenie intensywności wykorzystania terenu w celu jego
uatrakcyjnienia, powodujące rozszerzenie usług nie powodujących
negatywnego oddziaływania na funkcję podstawową, czasami
konieczne rozszerzenie funkcji podstawowej lub uzupełniającej o
nowe formy działalności gospodarczej (blisko związanej z funkcją
podstawową), powodującą racjonalne wykorzystanie możliwości
nieruchomości, obiektu, przestrzeni działki;

21)utrzymaniu – należy przez to rozumieć zachowanie

dotychczasowego sposobu użytkowania terenu i jego funkcji, z
prawem do konserwacji, remontu;

22)wysokości zabudowy – należy przez to rozumieć wymiar

pionowy zabudowy mierzonej od poziomu terenu rodzimego do
najwyżej położonej górnej powierzchni przekrycia budynku.

§ 3. 1. Następujące oznaczenia graficzne na rysunku planu są

obowiązującymi ustaleniami planu:

1)granica obszaru objętego planem;
2)linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych

zasadach zagospodarowania;

3)nieprzekraczalne linie zabudowy;
4)obowiązujące linie zabudowy;
5)granice projektowanego Obszaru Chronionego Krajobrazu Dolina Neru;
6)granice projektowanego Zespołu Przyrodniczo – Krajobrazowego Neru

i Dobrzynki;

7)granice terenów zalewowych;
8)granica Głównego Zbiornika Wód Podziemnych;
9)rowy melioracyjne;
10)tereny zmeliorowane;
11)tereny z zakazem lokalizowania nowej zabudowy;
12)obiekty zabytkowe;
13)stanowiska archeologiczne;
14)strefa obserwacji archeologicznej;
15)granica strefy ochrony układu urbanistyczno – architektonicznego;
16)strefy widokowe;
17)oznaczenia porządkowe – cyfrowe i literowe terenów.
2. Oznaczenia graficzne na rysunku planu nie wymienione w ust. 1 mają

wyłącznie charakter

informacyjny.

3. Dla każdego terenu ustala się przeznaczenie zapisane w jednej z

następujących postaci:

1)X – jedno przeznaczenie podstawowe;
2)cyfry arabskie określają numery wyznaczonych terenów na rysunku

planu, dla których sformułowano odrębne ustalenia planu.

§ 4. Ustala się następujące symbole określające w planie podstawowe

formy przeznaczenia i zagospodarowania terenów:

1)MNs – tereny zabudowy mieszkaniowej o charakterze

małomiasteczkowym;

2)MW – tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej;
3)MN – tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej;
4)ML – tereny zabudowy rekreacji indywidualnej;
5)U – tereny zabudowy usługowej;
6)UK – tereny usług sakralnych;
7)US – tereny usług sportu i rekreacji;
8)P – tereny zabudowy produkcyjnej, składów i magazynów;
9)R – tereny rolnicze;
10)RŁ – tereny łąk;
11)ZL – tereny lasów;

12)ZLZ – tereny zalesień;
13)ZP – tereny zieleni urządzonej – parki;
14)ZPn – tereny zieleni urządzonej – zieleń niska;
15)WS – tereny wód powierzchniowych;
16)K – tereny infrastruktury technicznej – oczyszczalnia ścieków;
17)W – tereny infrastruktury technicznej – ujęcie wody;
18)KP – tereny placu publicznego;
19)układ komunikacyjny, powiązany z systemem infrastruktury

technicznej wyznaczają tereny oznaczone symbolami:

a) KDG – tereny dróg głównych,
b) KDL – tereny dróg lokalnych,
c) KDD – tereny dróg dojazdowych,
d) KDP – tereny ciągów pieszo-jezdnych.
§ 22. Dla terenu oznaczonego na rysunku planu symbolem US ustala

się:
(…)

5)w zakresie warunków podziału nieruchomości i parametrów działki
budowlanej obowiązują:

a) zakaz podziału na odrębne działki budowlane;

§ 27. Dla terenów oznaczonych na rysunku planu symbolami 1P, 2P , ustala

się:
(…)
5)w zakresie warunków łączenia, podziału nieruchomości i parametrów nowo
powstałej działki budowlanej obowiązują:

a) dla terenu 1P powierzchnia działki budowlanej nie mniejsza niż 1200 m2 ,
b) dla terenu 2P powierzchnia działki budowlanej nie mniejsza niż 5000 m2 ,
c) szerokość frontu działki budowlanej nie mniejsza niż 25 mb,
d) kąt położenia wydzielonych działek budowlanych w stosunku do przyległego

pasa drogowego od 70° do 90°;

Rozdział 3.

Przepisy końcowe

§ 41. 1. W związku ze wzrostem wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia
planu, ustanawia się opłatę z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.

2. Wartość stawki procentowej służącej naliczaniu opłaty określa się

następująco:

1)10% - dla terenów przeznaczonych pod zabudowę śródmiejską o

charakterze małomiasteczkowym oznaczoną na rysunku planu symbolami
MNs;

2)10% - dla terenów przeznaczonych pod zabudowę wielorodzinną

oznaczoną na rysunku planu symbolami MW;

3)10% - dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową

jednorodzinną oznaczoną na rysunku planu symbolami MN;

4)15% - dla terenów przeznaczonych pod zabudowę rekreacji

indywidualnej oznaczoną na rysunku planu symbolami ML;

5)20% - dla terenów przeznaczonych pod zabudowę usługową

oznaczoną na rysunku planu symbolami U;

6)20% - dla terenów przeznaczonych pod zabudowę produkcyjną

oznaczoną na rysunku planu symbolami P;

7)0% - dla pozostałych terenów.
§ 42. Uchwała wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia jej

ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Łódzkiego.

Przewodniczący Rady
Gminy Lutomiersk

Tadeusz Rychlik

Rodzaje opłat adiacenckich

i tryb ich ustalania

• Ustalenie opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości

nieruchomości spowodowanego ich scaleniem i podziałem

• Uczestnicy postępowania, którzy otrzymali nowe nieruchomości

wydzielone w wyniku scalenia i podziału, są zobowiązani do
wniesienia opłat na rzecz gminy w wysokości do 50% wzrostu
wartości tych nieruchomości, w stosunku do wartości nieruchomości
dotychczas posiadanych. Wysokość stawki procentowej opłaty
adiacenckiej ustala rada gminy w uchwale o scaleniu i podziale
nieruchomości. Terminy i sposób wnoszenia tych opłat ustala wójt,
burmistrz lub prezydent miasta w drodze ugody z osobami
zobowiązanymi do ich zapłaty, przez podpisanie protokołu
uzgodnień. Powinno to nastąpić przed podjęciem uchwały rady
gminy (inaczej termin i sposób zapłaty muszą być określone w
uchwale, z tym że termin ustalony w uchwale nie może być krótszy
niż termin wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej).

Decyzja organu wykonawczego gminy musi być zgodna z uchwałą rady

gminy o scaleniu i podziale nieruchomości oraz ugodą. Podstawa
ustalenia opłaty – określenie przez rzeczoznawcę majątkowego wartości
nieruchomości przed scaleniem i podziałem wg stanu na dzień wejścia w
życie uchwały o scaleniu i podziale nieruchomości oraz wartość
nieruchomości przyznanych w wyniku scalenia i podziału wg po scaleniu i
podziale nieruchomości.

Rzeczoznawca majątkowy przy wycenie nieruchomości:

uwzględnia planowane do wybudowania urządzenia do
infrastruktury technicznej określone w uchwale rady gminy o
scaleniu i podziale nieruchomości,
przyjmuje ceny na dzień wejścia w życie w uchwały rady

gminy o

scaleniu i podziale nieruchomości,
zgodnie z §40 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21

września

2000 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania

operatu

szacunkowego – nie uwzględnia wartości części składowych
nieruchomości.

• Opłata adiacencka ustalona na podstawie wartości podlega
waloryzacji na dzień wydania decyzji o opłacie, przy zastosowaniu
wskaźników zmian cen nieruchomości ogłaszanych przez Prezesa
GUS, w drodze obwieszczeń w Dzienniku Urzędowym RP Monitor
Polski (przy braku branżowych wskaźników stosuje się wskaźniki cen
towarów i usług konsumpcyjnych).

Cele podziałowe według miejscowego planu

zagospodarowania

przestrzennego i niezależne od

ustaleń planu

• Podział nieruchomości w celu wydzielenia budynków przy
zniesieniu współwłasności nieruchomości

• Podział nieruchomości w celu wydzielenia działki budowlanej
zabudowanej budynkiem przez samoistnego posiadacza w dobrej
wierze
• Podział nieruchomości w celu wydzielenia części nieruchomości,
której własność lub użytkowanie wieczyste zostały nabyte z mocy
prawa

• Podział nieruchomości w celu realizacji roszczeń do części
nieruchomości

• Podział nieruchomości w celu realizacji przepisów dotyczących
przekształceń własnościowych

•Podział nieruchomości w celu realizacji przepisów dotyczących

przekształceń własnościowych albo likwidacji przedsiębiorstw

państwowych lub samorządowych

•Podział nieruchomości w celu wydzielenia części nieruchomości

objętej decyzją o ustaleniu drogi publicznej

•Podział nieruchomości w celu wydzielenia działki budowlanej

niezbędnej do korzystania z budynku mieszkalnego

•Podział nieruchomości w celu wydzielenia działki gruntu do

terenów zamkniętych

•Określone w MPZP np.:

 drogi publiczne,
 linie brzegowe rzek, cieków itp.
 cmentarze
 podłączenie infrastruktury technicznej do linii

granic nieruchomości

 stworzenie warunków do przyłączenia
 przeznaczenie terenu
 sposób zabudowy
 wyłączenia

UCHWAŁA Nr XXII/461/07

RADY MIEJSKIEJ w ŁODZI

z dnia 5 grudnia 2007 r.

w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty

adiacenckiej.

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie

gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591; z 2002 r. Nr 23, poz. 220, Nr 62,
poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 214, poz. 1806; z 2003 r. Nr
80, poz. 717, Nr 162, poz. 1568; z 2004 r. Nr 102, poz. 1055, Nr 116, poz. 1203;
z 2005 r. Nr 172, poz. 1441, Nr 175, poz. 1457; z 2006 r. Nr 17, poz. 128, Nr 181,
poz. 1337; z 2007 r. Nr 48, poz. 327, Nr 138, poz. 974, Nr 173, poz. 1218), art.
98a ust. 1, art. 146 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603; z 2004 r. Nr 281, poz.
2782; z 2005 r. Nr 130, poz. 1087, Nr 169, poz. 1420, Nr 175, poz. 1459; z 2006
r. Nr 104, poz. 708, Nr 220, poz. 1600 i poz. 1601; z 2007 r. Nr 173, poz. 1218),
Rada Miejska w Łodzi

uchwala, co następuje:

§ 1. Ustala się na terenie miasta Łodzi stawkę procentową opłaty

adiacenkiej z tytułu wzrostu  wartości nieruchomości spowodowanego
jej podziałem, w wysokości 30 % różnicy pomiędzy wartością jaką
nieruchomość uzyskała po podziale, a wartością jaką miała przed jej
podziałem.

§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta Łodzi.
§ 3. Traci moc uchwała Nr LIV/1225/01 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia

28 lutego 2001 r. w sprawie ustalenia wysokości stawki
procentowej opłaty adiacenckiej.

§ 4. Uchwała wchodzi w życie po upływie czternastu dni od daty jej

ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Łódzkiego.

Przewodniczący

Rady Miejskiej w Łodzi

Tomasz KACPRZAK

• Karta Informacyjna ds. ustalania opłat adiacenckich z tytułu

wzrostu

wartości nieruchomości spowodowanego jej podziałem

KARTA INFORMACYJNA

Ustalanie opłat adiacenckich z tytułu wzrostu wartości

nieruchomości spowodowanego jej podziałem

DOKUMENTY:

Postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu
wartości nieruchomości spowodowanych ich podziałem wszczyna się z urzędu (art. 61 Kpa),
na podstawie uzyskanej decyzji o podziale nieruchomości, która stała się ostateczna.

OPŁATY:

Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustaliła rada gminy w wysokości 30 %
wzrostu wartości nieruchomości przed podziałem i po podziale.

TERMIN ZAŁATWIENIA SPRAWY:

Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie 3 lat od dnia, w którym decyzja
zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna.

TRYB ODWOŁAWCZY:

Od decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej służy stronie prawo wniesienia odwołania
do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi przy ul. Piotrkowskiej 86,
za pośrednictwem Prezydenta Miasta Łodzi, w terminie 14 dni od daty jej doręczenia.

WYDZIAŁ PROWADZĄCY SPRAWĘ

Wydział Geodezji, Katastru i Inwentaryzacji, Oddział Geodezji, ul. Piotrkowska 104, pokój
285, tel.: [phone], godziny urzędowania: pn. – pt. 8

00

-16

00

, wt. 9

00

-17

00

.

INNE INFORMACJE

Podstawy prawne:
1. Kodeks postępowania administracyjnego, art. 104 (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze
zm.)
2. Ustawa o gospodarce nieruchomościami, art. 98a, (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze
zm.)
3. Uchwała Nr XXII/461/07 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 5 grudnia 2007 r. (Dz. U. Woj.
Łódzkiego z 2007 r. Nr 401, poz.4195)

Renta planistyczna

(opłata)

• Jeżeli w związku z uchwaleniem miejscowego planu

zagospodarowania przestrzennego albo jego zmianą
wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik
wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz lub
prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w
tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu
wartości nieruchomości. Wartość opłaty nie może być niż
30% wzrostu wartości nieruchomości. Właściciel albo
użytkownik wieczysty nieruchomości, której wartość wzrosła
w związku z uchwaleniem lub zmianą MPZP, przed jej
zbyciem może żądać od wójta, burmistrza lub prezydenta
miasta ustalenia – w drodze decyzji – wysokości opłaty.

Ustalenie opłaty planistycznej

– łącznie spełnienie trzech

przesłanek:

• Zmiana przeznaczenia nieruchomości w MPZP i określenie

stawki procentowej opłaty

• W okresie 5 lat od dnia, w którym zmiana stała się

obowiązująca, nastąpiło zbycie przedmiotowej
nieruchomości

• Skutkiem zmiany jest wzrost wartości nieruchomości

Odszkodowanie w przypadku

zbycia nieruchomości

• Jeżeli w związku z uchwaleniem MPZP lub jego zmianą

wartość nieruchomości uległa obniżeniu a właściciel lub
użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie
skorzystał z prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2 art. 36
Ustawy o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym,
może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu
wartości nieruchomości (art. 36, ust. 3 ww. ustawy).

• Wartość określa rzeczoznawca majątkowy

II OSK 1810/07 - Wyrok

Data orzeczenia 2009-01-14
Data wpływu

2007-12-08

Sąd

Naczelny Sąd Administracyjny

Sędziowie

Ludwik Żukowski /sprawozdawca/
Marek Gorski
Wiesław Kisiel /przewodniczący/

Symbol z

opisem

6157 Opłaty związane ze wzrostem wartości

nieruchomości

Hasła
tematyczne

Zagospodarowanie przestrzenne

Sygn.
powiązane

IV SA/Wa 2155/06

Skarżony organ

Samorządowe Kolegium Odwoławcze

Treść wyniku

Oddalono skargę kasacyjną

Powołane
przepisy

Dz.U. 2003 nr 80 poz 717; art. 36 ust. 4; Ustawa z dnia 27

marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu

przestrzennym

Orzecznictwo

Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia
NSA Wiesław Kisiel Sędziowie sędzia NSA Marek Gorski sędzia NSA
Ludwik Żukowski /spr./ Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w
dniu 14 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej
sprawy ze skargi kasacyjnej E. J. i M. W. od wyroku Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2007 r.,
sygn. akt IV SA/Wa 2155/06 w sprawie ze skargi E. J. i M. W. na
decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z
dnia [...] września 2006 r., nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu
wzrostu wartości nieruchomości oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (zwany dalej WSA,
Sądem lub Sądem pierwszej instancji) wyrokiem z dnia 30 sierpnia
2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 2155/06 oddalił skargę E. J. i M. W. na
decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z
dnia [...] września 2006 r., [...] w przedmiocie ustalenia
jednorazowych opłat z tytułu zbycia nieruchomości stanowiących
działki nr [...],[...] i [...], położonych w Gminie I. (obręb I.), których
wartość wzrosła

w związku ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu wyroku stwierdzono, że organy nie naruszyły prawa.
Zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 36 ust. 4 i art.
37 ust. 1, 4 i 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U . z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze
zm.). Zgodnie z art. 36 ust. 4 tej ustawy, jeżeli w związku ze zmianą
planu miejscowego wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel
zbywa tę nieruchomość, wójt pobiera jednorazową opłatę z tytułu
wzrostu wartości nieruchomości, ustaloną w tym planie, określoną w
stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Wysokość
opłaty ustala się w drodze decyzji (art. 37 ust. 6) na dzień sprzedaży
nieruchomości (art. 37 ust. 1). Na podstawie aktu notarialnego z dnia
[...] stycznia 2003 r. (Rep. [...]) ustalono, że właściciele: E. J. i M. W.
zbyli nieruchomości obejmujące działki nr [...],[...] i [...]. Zbywane
nieruchomości, zgodnie z poprzednio obowiązującym planem
zagospodarowania przestrzennego, zakwalifikowane były jako teren
leśny z dopuszczalną, warunkową możliwością zabudowy, o ile w
stosownym trybie została wydana zgoda na zmianę przeznaczenia
gruntów leśnych na cele nieleśne. Stan ten wynikał z przepisów pkt
2.1-14 uchwały Rady Gminy Stare Babice nr XVII/118/92 z dnia 20
maja 1992 r. Działki nie korzystały z takiej zgody, więc mogły być
wykorzystywane tylko na cele leśne, co wynikało

z odmownej decyzji "Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy" z dnia 25 maja
1990 r.,

nr RLŻ.V.7013/I /141/90. Zmiana planu zagospodarowania przestrzennego

dokonana uchwałą Rady Gminy Izabelin nr LIX/446/2002 z dnia 9
października 2002 r. spowodowała, że zbywane nieruchomości
zakwalifikowano jako teren leśny z możliwością swobodnej zabudowy.
Zniesiono tym samym zastrzeżenie dotyczące konieczności uzyskania zgody
właściwego organu na przeznaczenie gruntów leśnych na cele nieleśne.
Wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego wzrosła wartość
zbywanych nieruchomości. Zbycie nieruchomości nastąpiło po dniu wejścia
w życie zmiany planu. Wysokość wzrostu nieruchomości ustalono na
podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez biegłego
rzeczoznawcę, który uwzględnił takie cechy nieruchomości, jak: rodzaj i
położenie, funkcję określoną w planie miejscowym przed i po nowelizacji,
wyposażenie działki w urządzenia infrastruktury technicznej, stan
zagospodarowania, wpływ czynników niekorzystnych oraz dostępne dane o
cenach podobnych nieruchomości. WSA stwierdził, że organy prawidłowo
ustaliły opłaty jednorazowe z tytułu zbycia nieruchomości.

Opisany wyrok WSA z dnia 30 sierpnia 2007 r. zaskarżony

został skargą kasacyjną do Naczelnego Sądu
Administracyjnego przez pełnomocnika skarżących. Skargę
kasacyjną oparto na zarzucie naruszenia przez WSA przepisu
prawa materialnego w postaci art. 36 ust. 4 ustawy o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także na
zarzucie naruszenia przepisów postępowania w postaci art.
141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 151 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz.U . Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej
dalej p.p.s.a .). W uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdzono,
że WSA naruszył art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez jego niewłaściwe
zastosowanie i błędną wykładnię. Nieprawidłowo bowiem przyjął, że
zaszedł bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy zmianą planu
zagospodarowania przestrzennego a wzrostem wartości zbywanych
nieruchomości. W ocenie pełnomocnika skarżących tylko wówczas
można wymierzyć opłatę z tytułu wzrostu wartości nieruchomości,
gdy założenia nowego planu "znacząco podnoszą atrakcyjność i cenę
nieruchomości" i następuje "zasadniczo istotna zmiana"
przeznaczenia

terenu, uzasadniająca wzrost wartości nieruchomości. Ujawniony

wyraźny wzrost nie miał miejsca, gdyż zarówno przed, jak i po zmianie
planu na działkach objętych decyzją można było lokalizować zabudowę
mieszkaniową, jakkolwiek pod rządami planu sprzed nowelizacji
zabudowa taka była utrudniona przez wymóg uzyskania zgody na
wykorzystanie nieruchomości na cele nieleśne. "Decyzja Urzędu Miasta
Stołecznego Warszawy" z dnia 25 maja 1990 r. odmawiająca wyrażenia
zgody na nieleśne wykorzystanie spornych nieruchomości została
wydana przed uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego;
rolą organów było więc uzyskanie innego dowodu, który mógłby
stwierdzać, że zgoda taka nie została udzielona. Ponadto operat
zawierał błędy, gdyż nie uwzględniał, że każda z trzech działek stanowi
odrębną nieruchomość. Biegły rzeczoznawca pominął także wpływ linii
wysokiego napięcia i błędnie przyjął, że dojazdy do działek są dobre,
podczas gdy stan dojazdów jest niezadowalający. Rozminął się także z
faktami twierdząc, że na działkach występują korzystne elementy
ekologiczno-przyrodnicze i korzystne warunki wodne. Przepisy art. 141
§ 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 151 p.p.s.a . zostały naruszone
gdyż Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił skargi, pomimo tego, że
dowód w postaci operatu

szacunkowego nie pozwalał organom na wydanie decyzji

ustalającej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.

Naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, jakie

ustalił Sąd pierwszej instancji miały natomiast istotne znaczenie

dla wyniku postępowania. Pełnomocnik skarżących wniósł o

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do

ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o

zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie nie wniosło

odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Stosownie do art. 183 § 1 zd. pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia

2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U . Nr 153,

poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a .) Naczelny Sąd

Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej,

bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania.

Skarga kasacyjna została sporządzona i wniesiona przez należycie

umocowanego pełnomocnika skarżących w rozumieniu art. 175 § 1

p.p.s.a .

Na wstępie podnieść należy, iż zgodnie z art. 174 pkt 2 i art. 176

p.p.s.a ., uzasadnienie podstawy kasacyjnej obejmującej naruszenie

przepisów postępowania powinno wykazywać, że zarzucane Sądowi

pierwszej instancji naruszenie prawa mogło mieć istotny wpływ na

wynik sprawy. Wymogów tych nie spełnia zarzut naruszenia przez WSA

art. 141 § 4 p.p.s.a . Przepis ten wymienia elementy uzasadnienia

wyroku. Pełnomocnik skarżących w żadnej z części uzasadnienia skargi

kasacyjnej nie wykazał, którego ze składników uzasadnienia zabrakło w

zaskarżonym wyroku, ani też nie wskazał elementu, który wykraczałby

poza ustawowo dozwoloną treść uzasadnienia wyroku (zob. wyrok NSA

z dnia 30 stycznia 2008 r., II OSK 1962/06, niepubl.). Art. 141 § 4

p.p.s.a . nie mógł z tych względów stanowić wzorca kontroli

instancyjnej sprawowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit.

c p.p.s.a pełnomocnik skarżących ograniczył się do stwierdzenia, że w

uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji ustalono "naruszenie

przepisów procedury administracyjnej" w stopniu niewystarczającym do

eliminacji decyzji z obrotu prawnego. Nie wykazał już jednak w czym

upatruje takiego stopnia naruszenia przepisów postępowania

administracyjnego przez organ, który pozwalałby je kwalifikować jako

mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Nie wskazał także, o

które przepisy postępowania administracyjnego chodzi. Z tych

względów zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a . nie może

zostać uwzględniony.

Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o

planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U . z 2003 r. Nr 80, poz. 717

ze zm.), w zakresie znajdującym zastosowanie na gruncie badanej
sprawy, jeżeli w związku ze zmianą planu miejscowego wartość
nieruchomości wzrosła, a właściciel zbywa tę nieruchomość, wójt
pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w
stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości (zd.
pierwsze). Opłata jest dochodem własnym gminy

(zd. drugie). Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu

wartości nieruchomości (zd. trzecie). Zarzut kasacyjny w zakresie
obejmującym art. 36 ust. 4 zd. drugie i trzecie ustawy o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym nie może podlegać badaniu, gdyż
przedmiotem sprawy załatwionej przez organy oraz Sąd pierwszej
instancji nie był charakter dochodu uzyskiwanego przez gminę z
tytułu uiszczonych opłat (zd. drugie), natomiast kwestia ustalenia
stawki procentowej opłaty należy do właściwości organu
stanowiącego gminy, podejmującego uchwałę w przedmiocie planu
miejscowego (zd. trzecie). Żadnego z tych przepisów Sąd nie
zastosował; tym samym nie mogły one zostać przez Sąd naruszone.

Nie może zostać uwzględniony zarzut kasacyjny, zgodnie z którym

przepisowi art. 36 ust. 4 zd. pierwsze ustawy o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym należy nadać takie znaczenie, iż
tylko "znaczący" wzrost stopnia atrakcyjności nieruchomości i
"znaczący" wzrost jej wartości (możliwej do uzyskania ceny
sprzedaży) może skutkować ustaleniem opłaty. Żaden z tych
kwalifikatorów nie występuje w przepisie prawa; przeciwnie, w
przepisie ograniczono się wyłącznie do zwrotu "jeżeli (...) wartość
nieruchomości wzrosła...". Oznacza to, że każdy wzrost wartości
nieruchomości, choćby nieznacznie tylko podnoszący jej
dotychczasową wartość (przekładającą się na atrakcyjność i cenę)
skutkuje, w przypadku jej zbycia, wydaniem decyzji ustalającej
wysokość opłaty planistycznej (por. wyrok NSA z dnia 11 lipca 2008 r.,
II OSK 829/07, niepubl.). W dalszej części uzasadnienia tego zarzutu,
pełnomocnik skarżących stwierdził, iż tylko "zasadniczo istotna
zmiana" przeznaczenia terenu wynikająca z nowelizacji planu
miejscowego może powodować obciążenie opłatą

i tylko taki rodzaj zmiany wpływa na wzrost wartości nieruchomości.

Podkreślenia jednak wymaga, że określony w art. 36 ust. 4 zd.
pierwsze ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym wzrost wartości nieruchomości zachodzi

wówczas, gdy wartość nieruchomości uwzględniająca przeznaczenie terenu
przed zmianą planu jest mniejsza od wartości tej nieruchomości
uwzględniającej przeznaczenie terenu po zmianie (art. 37 ust. 1 zd. drugie).
Każda więc, a nie tylko kwalifikowana, "znacząco istotna" różnica pomiędzy
tymi wielkościami rodzi obowiązek obliczenia i wymierzenia przez wójta
opłaty. Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, że nastąpił wzrost
wartości nieruchomości uzasadniający ustalenie opłaty wymierzanej w
przypadku jej zbycia. Nie można twierdzić, że zarówno przed, jak i po
zmianie miejscowego planu, dokonanej uchwałą Rady Gminy Izabelin nr
LIX/446/2002 z dnia 9 października 2002 r., nieruchomości stanowiące
przedmiot decyzji były przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową.
Pełnomocnik skarżących sam przyznał, że możliwość zabudowania działki
przed zmianą planu była znacznie ograniczona. W drodze wyjątku, na
działkach tych mogły być wznoszone obiekty budowlane pod warunkiem
uzyskania od właściwego organu zgody na zmianę przeznaczenia gruntów
na cele nieleśne. Teren spornych działek był określony jako "teren leśny"
(tabela stanowiąca załącznik do planu sprzed nowelizacji; k. nr 82 akt
administracyjnych pierwszej instancji). Po zmianie planu teren ten został
określony jako "teren pod zabudowę mieszkaniową (...) o niewielkim stopniu
zainwestowania" (§ 15 ust. 1 znowelizowanego planu; k. nr 67 akt
administracyjnych pierwszej instancji). Wskutek zmiany planu miejscowego,
zupełnej zmianie uległ status osoby pragnącej wznosić na

spornych nieruchomościach budynki mieszkalne. Przed zmianą planu

zasadą był zakaz wznoszenia takich budynków, gdyż teren był

traktowany jako leśny, natomiast po zmianie zasadą stała się

nieskrępowana swoboda inwestycyjna, gdyż teren zaliczono do obszarów

przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową. Nie może mieć znaczenia

dla wyniku sprawy to, iż istniejące dotychczas obszary leśne także pod

rządami aktualnego planu zostały objęte ochroną, gdyż zupełnie inny jest

zakres tej ochrony. Przed zmianą, ochrona polegała na zakazie wnoszenia

obiektów budowlanych i ten generalny zakaz mógł być uchylony tylko

aktem wydanym w odrębnym postępowaniu. Po zmianie, ochrona ta

przybrała postać nakazu takiego sytuowania obiektów budowlanych,

który "nie narusza obszarów leśnych", tj. terenów określonych w planie

jako "Tereny lasów" (symbol: LS). Sporne działki nie leżą na takich

terenach, gdyż zostały oznaczone symbolem MNL (k. nr 61 i 62 akt

administracyjnych pierwszej instancji). Nie dotyczy ich zatem

jakiekolwiek ograniczenie w sferze wznoszenia budynków mieszkalnych.

Przywołanie przez Sąd pierwszej instancji decyzji "Urzędu Miasta

Stołecznego Warszawy" z dnia 25 maja 1990 r., nr RLŻ.V.7013/I /141/90

miało na celu zobrazować tryb i znaczny stopień trudności, jaki wiązał się

z postępowaniem w sprawie zmiany przeznaczenia terenu leśnego na

cele niezwiązane z gospodarką leśną. Data wydania tej decyzji względem

spornych nieruchomości (tj. przed wejściem w życie planu) nie miała

znaczenia dla wyniku sprawy. Ponadto sama okoliczność, iż także w

okresie obowiązywania planu przed nowelizacją skarżący nie występowali

po raz kolejny o zmianę przeznaczenia ich

nieruchomości dowodzi skuteczności ochrony gruntów leśnych

obowiązującej przed zmianą planu. Przytoczone przez pełnomocnika
skarżących orzeczenie NSA w sprawie II OSK 918/06 nie odnosi się, jak
błędnie stwierdził w skardze kasacyjnej, do zagadnienia zgody innego
organu na zmianę przeznaczenia terenu objętego zmianą planu
miejscowego. Natomiast wskazany w skardze kasacyjnej wyrok NSA z dnia
21 czerwca 2007 r., II OSK 933/06 rozstrzygał sprawę, w której zarówno
przed, jak i po zmianie planu miejscowego nieruchomość była
przeznaczona na cele budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego. W
rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie zachodziła. Wbrew stanowisku
pełnomocnika skarżących operat szacunkowy biegłego rzeczoznawcy
majątkowego (z dnia [...] lutego 2004 r.) uwzględniał to, że każda z trzech
działek objętych decyzją stanowi odrębną nieruchomość. Zarówno w piśmie
informującym o przystąpieniu do sporządzenia operatu (z dnia [...] stycznia
2004 r.), jak i w samym operacie, wyodrębniono poszczególne działki
wskazując ich numery, wielkość, oznaczenie odrębnych ksiąg wieczystych i
położenie. Dla każdej z tych (sąsiadujących ze sobą) nieruchomości
ustalono jednakową wartość wzrostu wartości jednego m2, co pozwoliło
organom na obliczenie wysokości opłat dla każdej ze zbywanych działek.
Niezasadne są zarzuty pełnomocnika skarżących, iż wycena dokonana w
operacie nie uwzględniała: linii wysokiego napięcia, niedostatecznego
stanu dojazdów do nieruchomości, a także nieprawidłowo wykazywała
"korzystne elementy ekologiczno-przyrodnicze i korzystne warunki wodne".

W operacie, w części 5. zatytułowanej "Opis i określenie stanu

nieruchomości, podlegającego uwzględnieniu w dokonywanej ocenie" (k. nr
56 i 57 akt administracyjnych pierwszej instancji), stwierdzono, że wycena
uwzględnia: 1) linie wysokiego napięcia 220 kV; 2) mało korzystną
lokalizację, wynikającą m.in. z dojazdu o nawierzchni gruntowej,
nieurządzonej; 3) sąsiedztwo Kampinoskiego Parku Narodowego oraz
drzewa rosnące na działkach: sosny, dęby i brzozy, a także 4) średni poziom
wód gruntowych, wywołany przeciętnymi warunkami geotechnicznymi.
Wbrew stanowisku pełnomocnika skarżących operat obejmował wszystkie
wskazane w skardze kasacyjnej cechy działek i opierał się na faktach
zgodnych z rzeczywistością. Warunki ekologiczno-przyrodnicze odpowiadają
wymogom korzystnych, z uwagi na sąsiedztwo Parku Narodowego i liczne
drzewa rosnące na działkach. Natomiast warunki wodne określono jako
"przeciętne", a nie jak twierdzi pełnomocnik skarżących, jako "korzystne".

Skoro starano się dotychczas wykazać, że Sąd pierwszej instancji nie

naruszył przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik
sprawy, tym samym nie mogło dojść do naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i
art. 151 p.p.s.a .

Wyłożone dotychczas argumenty uzasadniały oddalenie skargi kasacyjnej

przez Naczelny Sąd Administracyjny zgodnie z art. 184 p.p.s.a . w zw. z art.
183 § 1 p.p.s.a .

wobec nieustalenia żadnego z przypadków określonych w art. 183 § 2

p.p.s.a .

Sposoby uiszczania opłaty adiacenckiej i renty

planistycznej

• Osoby zobowiązane do wniesienia opłat – według

rodzajów własności

• Opłata jednorazowa
• Opłata ratalna
• Przykłady

Dziękuję za uwagę 

Ryszard Podladowski