Polimer
jest
to
substancja
zbudowana z cząsteczek złożonych
z jednego lub więcej rodzajów
atomów
albo
grup
atomów
(jednostek konstytucyjnych),
które
się wielokrotnie powtarzają i są
związane
ze
sobą
w
liczbie
wystarczającej
do
utworzenia
zbioru
właściwości,
które
nie
zmieniają się wyraźnie w wyniku
dodania lub usunięcia jednej lub
kilku jednostek konstytucyjnych.
Jednostki konstytucyjne wywodzą
się z monomeru, są też zwane
jednostkami strukturalnymi,
jednostkami strukturalnymi,
powtarzalnymi, monomerycznymi
powtarzalnymi, monomerycznymi
lub merami.
lub merami.
CZYM JEST POLIMER?
CZYM JEST POLIMER?
P
E
PP
Dopiero
w
latach
dwudziestych
naszego stulecia, zwyciężył pogląd o
makrocząsteczkowej budowie polimerów.
Od dawna bowiem zadawano sobie
pytanie, na czym polega różnica między
związkami chemicznymi, które mając ten
sam skład chemiczny, różnią się zasadniczo
właściwościami. Na przykład izopren o
izopren o
składzie chemicznym
składzie chemicznym
C
C
5
5
H
H
8
8
stanowi lotną
ciecz, a kauczuk naturalny o identycznym
składzie jest elastycznym ciałem stałym,
pęczniejącym w rozpuszczalnikach i z
trudem rozpuszczalnym.
Niewątpliwych
dowodów
na
budowę
makrocząsteczkową
dostarczyła
rentgenografia
strukturalna.
Dyfrakcja promieni X na cząsteczkach w
stanie stałym pozwala bowiem na ustalenie rozkładu
gęstości elektronów cząsteczki.
Rozkład tej gęstości
można przedstawić za pomocą poziomic podobnie jak
w kartografii przedstawia się reliefy górskie.
W przypadku kryształu molekularnego —
monokryształu (a w takiej postaci można uzyskać
niektóre polimery, np. polietylen),
linie
charakteryzujące gęstość elektronową mają długość
przekraczającą setki A
. Między tymi liniami gęstość
elektronów jest prawie równa zeru. Ponadto, widoczna
jest wyraźnie budowa makrocząsteczki w kształcie
zygzaka. Odległość między grupami CH
2
i kąty między
nimi są takie same, jak w małocząsteczkowych
krystalicznych parafinach
.
Polimer można schematycznie przedstawić
jako łańcuch powtarzających się jednostek
konstytucyjnych (merów)
gdzie: A -jednostka konstytucyjna (mer), n -
liczba merów w łańcuchu polimeru, czyli
stopień polimeryzacji DP.
Wartość liczbowa stopnia polimeryzacji może
wynosić od 10 do ponad 100 tys., długość
łańcucha typowego syntetycznego polimeru w
zależności od ciężaru cząsteczkowego zmienia
się od l do 5 nm.
W jednej komórce ciała ludzkiego jest
zawarty
łańcuch
kwasu
łańcuch
kwasu
dezoksyrybonukleinowego
o
długości
dezoksyrybonukleinowego
o
długości
dochodzącej do l m
dochodzącej do l m
, a długość łańcuchów
makrocząsteczek otrzymywanych metodami
syntezy chemicznej może przekraczać kilka
mm.
Bezpośrednia
obserwacja
mikroskopowa
takich łańcuchów jest utrudniona, ze względu
na mały przekrój poprzeczny cząsteczek
polimerów.
Nie jest możliwe ustalenie ścisłej
Nie jest możliwe ustalenie ścisłej
granicy
między
związkami
mało-
i
granicy
między
związkami
mało-
i
wielkocząsteczkowymi,
ponieważ
ich
wielkocząsteczkowymi,
ponieważ
ich
właściwości zmieniają się monotonicznie
właściwości zmieniają się monotonicznie
ze wzrostem długości łańcuchów.
ze wzrostem długości łańcuchów.
Na przykład, zależność temperatury
topnienia polimetylenów
—(CH
2
)
n
—
od liczby
n grup CH
2
w łańcuchu (stopnia polimeryzacji
n) początkowo jest bardzo znaczna, a od
stopnia polimeryzacji około 100, zmiany
temperatury topnienia są już bardzo małe
.
Rodzaj grup końcowych w przypadku długich
łańcuchów nie ma już większego wpływu na
właściwości fizyczne; temperatura topnienia
nie ulega więc zmianie niezależnie od tego czy
będą to grupy metylowe CH
3
—(CH
2
)
n
—CH
3
czy
też hydroksylowe HO-(CH
2
)
n
-OH. .
Związki zbudowane z niewielkiej liczby
powtarzających się grup są często
nazywane oligomerami.
oligomerami.
Mogą one mieć
budowę
liniową
z
wyróżnionymi
grupami
końcowymi
lub
budowę
cykliczną.
Na
przykład
2-[2-
metoksyetoksy]-etanol CH
3
-O-CH
2
CH
2
-
O-CH
2
CH
2
OH jest liniowym, a 1,4-
dioksan cyklicznym oligomerem tlenku
etylenu.
WAŻNIEJSZE RODZAJE
WAŻNIEJSZE RODZAJE
MAKROCZĄSTECZEK
MAKROCZĄSTECZEK
Biorąc pod uwagę budowę przestrzenną
polimerów,
makrocząsteczki
można
zaliczyć do struktur jedno-, dwu- lub
trójwymiarowych.
We
wszystkich
wymienionych
grupach
występuje
izomeria
konfiguracyjna
izomeria
konfiguracyjna
,
związana
z
położeniem podstawników atomów węgla.
W
przypadku
niektórych
polimerów
syntetycznych
oraz
biopolimerów,
wyróżnia
się
dodatkowe
elementy
strukturalne, związane z konformacją
konformacją
makrocząsteczki,
czyli
ze
sposobem
ułożenia jedno- lub dwuwymiarowego
łańcucha w przestrzeni.
Makrocząsteczki jednowymiarowe
Łańcuchy makrocząsteczek jednowymiarowych mają
tylko jeden kierunek wyróżniony w przestrzeni. Do
takich makrocząsteczek należą m.in. poliolefiny (np.
polietylen), polimery winylowe (np. polistyren),
poliamidy
(np.
polikaprolaktam),
poliestry
(np.
poli(tereftalan etylenu)), a także polimery naturalne
(np. celuloza i polipeptydy)
Do kategorii makrocząsteczek jednowymiarowych
należy zaliczyć, oprócz łańcuchów liniowych, również
łańcuchy rozgałęzione, które mogą powstawać w
rezultacie przypadkowego przebiegu polimeryzacji lub
też
mogą
być
wynikiem
celowego
działania,
zmierzającego
do
otrzymywania
polimerów
o
szczególnych właściwościach. Rozgałęzienia mogą mieć
wówczas budowę chemiczną różniącą się od budowy
łańcucha głównego.
poli(tereftalan etylenu)),
polistyren
celuloza
polikaprolaktam
polipeptyd
Makrocząsteczki
Makrocząsteczki
jednowymiarowe
jednowymiarowe
Makrocząsteczki dwuwymiarowe (lamelarne)
Makrocząsteczki dwuwymiarowe (lamelarne)
W makroczasteczce grafitu łańcuchy, w które łączą się atomy
węgla, rozciągają się w dwóch kierunkach, a więc wyznaczają
płaszczyznę i nie mogą być sprowadzone do postaci liniowej.
Makrocząsteczki tworzą lamele, których grubość jest równa
średnicy jednego atomu (w graficie) lub średnicy grup
atomów, stanowiących element jednostki powtarzalnej, jak
to pokazano na przykładzie struktury -polipeptydu. W tym
ostatnim przypadku łańcuchy jednowymiarowe łączą się w
lamele wiązaniami disulfidowymi —S—S—.
Makrocząsteczki trójwymiarowe
Makrocząsteczki trójwymiarowe
Najlepiej
znany
przykład
makrocząsteczki
trójwymiarowej stanowi diament (rys. l .3). Każdy
atom węgla jest w nim związany kowalencyjnie z
czterema innymi atomami węgla, które tworzą
połączone ze sobą tetraedry. Te wiązania
kowalencyjne
wyznaczają
trzy
kierunki
w
przestrzeni.
Odległości
między
wiązaniami
wynoszą 1,54 A, są zatem równe odległościom
między atomami węgla w węglowodorach
nasyconych.
Polimery o strukturach przestrzennych
Polimery o strukturach przestrzennych
otrzymuje się
w wielu procesach polimeryzacji. Jest to sposób na
przekształcenie polimerów rozpuszczalnych, które w trakcie
ogrzewania tworzą polimery usieciowane przestrzennie —
nierozpuszczalne i nietopliwe. Proces ten nosi nazwę
sieciowania, a w odniesieniu do kauczuków jest nazywany
wulkanizacją. W przypadku np. kauczuków zbudowanych z
łańcuchów zawierających podwójne wiązania, wulkanizacja
polega na reakcji z siarką i utworzeniu poprzecznych wiązań
mono- lub polisulfidowych
BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW
BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW
Ze
względu
na
budowę
fizyczną
łańcucha, tj. sposób połączenia merów,
struktura topologiczna polimerów może
być: liniowa, rozgałęziona, usieciowana,
drabinkowa i pierścieniowa.
BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW
BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW
Polimer liniowy nie ma rozgałęzień, może mieć
jedynie boczne grupy, jak np. polistyren,
polichlorek
winylu).
Do
polimerów
rozgałęzionych należą homopolimery, jak np.
polietylen
o
małej
gęstości,
w
którym
rozgałęzienia powstają w procesie polimeryzacji,
oraz kopolimery szczepione.
Polimery usieciowane mają łańcuchy połączone
kowalencyjnymi wiązaniami poprzecznymi i
tworzą sieć przestrzenną w postaci jednej
olbrzymiej cząsteczki (przy dużym stopniu
usieciowania). Węzły sieci mogą być 3- lub 4-
funkcyjne.
Polimery o budowie drabinkowej i grzebieniowej
są złożone ze skondensowanych pierścieni
aromatycznych; są zaliczane do polimerów
termoodpornych.
BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW
BUDOWA TOPOLOGICZNA POLIMERÓW
Polimery o budowie liniowej i rozgałęzionej,
nazywane polimerami termoplastycznymi, są
rozpuszczalne
w
rozpuszczalnikach
organicznych, topnieją i płyną. Można je łatwo
formować różnymi metodami przetwórczymi.
Polimery o dużym stopniu usieciowania,
nazywane
tradycyjnie
polimerami
termoutwardzalnymi
(duroplastami),
są
nierozpuszczalne
w
rozpuszczalnikach
organicznych (najwyżej pęcznieją), nie topią się i
nie płyną. Wskutek sieciowania łańcuchy tracą
swą ruchliwość, a uformowany polimer wykazuje
stabilność wymiarów.
Polimery o małym stopniu usieciowania są
nazywane
elastomerami
sieciującymi
(kauczukami wulkanizowanymi).
Określenie
tworzywa
sztuczne
jest
niejednoznaczne; jest to umowna nazwa
materiału,
w
którym
oprócz
podstawowego
składnika
(czasami
jedynego)
-
polimeru
(związku
wielkocząsteczkowego
otrzymanego
metodami chemicznymi) - znajdują się
inne substancje chemiczne, tzw. składniki,
środki pomocnicze lub dodatki. Zadaniem
tych
składników
jest
modyfikacja
właściwości fizycznych polimeru, a zatem
wykreowanie nowego materiału.
TWORZYWA SZTUCZNE
TWORZYWA SZTUCZNE
Tworzywa sztuczne określa się również jako
układy
heterogeniczne,
dwu-
lub
wieloskładnikowe, składające się z matrycy
polimeru,
w
której
są
rozproszone
(zdyspergowane) określone substancje, zwane
dodatkami lub środkami pomocniczymi. Do
składników tworzyw sztucznych zalicza się:
napełniacze, nośniki, stabilizatory, zmiękczacze
napełniacze, nośniki, stabilizatory, zmiękczacze
(plastyfikatory),
antyutleniacze,
barwniki,
(plastyfikatory),
antyutleniacze,
barwniki,
pigmenty,
antystatyki
pigmenty,
antystatyki
itp.
Kompozyty
polimerowe
są
szczególnym
rodzajem
tworzywa sztucznego.
TWORZYWA SZTUCZNE
TWORZYWA SZTUCZNE
Budowa chemiczna polimerów
Budowa chemiczna polimerów
Polimery dzieli się na:
-
naturalne
(np. kauczuk, gutaperka,
celuloza, skrobia), które są przetwarzane
chemicznie lub fizykochemicznie; są to tzw.
polimery półsyntetyczne lub polimery
sztuczne. Polimery naturalne nie są
używane w formie, w jakiej występują w
przyrodzie,
-
syntetyczne
, które otrzymuje się w
wyniku syntezy chemicznej ze związków
chemicznych,
zwanych
monomerami.
Polimery
syntetyczne
są
związkami
organicznymi lub nieorganicznymi.
Polimeryzacja addycyjna (łańcuchowa)
Polimeryzacja addycyjna (łańcuchowa)
Do zapoczątkowania polimeryzacji łańcuchowej
jest konieczny inicjator lub katalizator. Po etapie
inicjowania
(np.
po
rozpadzie
inicjatora
nadtlenkowego z powstaniem wolnych rodników
albo
po
utworzeniu
aktywnego
centrum
karboanionu lub karbokationu) następuje etap
wzrostu łańcucha, a następnie zakończeniaWzrost
łańcucha zachodzi bardzo szybko i powstający
polimer może osiągać duży ciężar cząsteczkowy
nawet przy niewielkim stopniu przereagowania
monomeru.
Polimeryzacja addycyjna (łańcuchowa)
Polimeryzacja addycyjna (łańcuchowa)
Czas polimeryzacji wpływa na wydajność procesu,
a ciężar cząsteczkowy tylko w niektórych
rodzajach polimeryzacji, np. w polimeryzacji
anionowej
„żyjącej"
lub
rodnikowej
„pseudożyjącej". Reakcje inicjowania, wzrostu i
zakończenia zachodzą z różnymi szybkościami.
Jeżeli
nastąpiło
za kończenie
łańcucha,
to
polimeryzacja danej makrocząsteczki nie może
dalej przebiegać.
W zależności od rodzaju inicjatora rozróżnia się
polimeryzację: łańcuchową rodnikową, jonową
(anionową lub kationową) i koordynacyjną
Polimeryzacja kondensacyjna
(polikondensacja)
W procesie polimeryzacji kondensacyjnej powstaje
związek
wielkocząsteczkowy
z
jednoczesnym
wydzieleniem prostych związków chemicznych, np.
wody,
chlorowodoru,
amoniaku.
Grupami
funkcyjnymi X i Y oprócz grupy karboksylowej —
COOH
i
grup
aminowych
—NH
2
,
jak
to
przedstawiono np. w reakcji, mogą być grupy
wodorotlenowe —OH, sulfonowe —SO
3
H itp.
Polimer zbudowany z jednego rodzaju merów jest
nazywany homopolimerem, a zbudowany z
różnych merów kopolimerem. Kopolimer, w którego
skład wchodzą trzy różne mery, nazywa się
terpolimerem, a zbudowany z czterech różnych
merów - kwaterpolimerem. Jest to jednak bardzo
rzadki przypadek.
Budowa chemiczna kopolimeru otrzymanego z
dwóch monomerów (umownie oznaczonych O i • lub
A i B) może różnić się sposobem rozmieszczenia
merów w łańcuchu
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
1. Kopolimery z nieokreślonym układem
jednostek monomerycznych
Nieokreślony
układ
sekwencji
jednostek
monomerycznych przedstawia się jako: (A-co-
B), a odpowiedni kopolimer ma nazwę poli(A-
co-B), np. kopolimer nieokreślony styrenu i
metakrylanu metylu nazywa się poli[styren-co-
(meta-krylan metylu)].
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
2. Kopolimery statystyczne
Kopolimery statystyczne to takie, w których
rozkład sekwencji monomerycznych następuje wg
znanych praw statystycznych; np. zgodnie ze
statystyką Markowa rzędu zerowego (rozkład
Bernoulliego),
pierwszego,
drugiego
lub
wyższego.
Statystyczny
układ
sekwencji
jednostek monomerycznych przedstawia się jako
(A-stat-B),
(A-stat-B-stat-C),
gdzie
-stat-
wskazuje, że statystyczny rozkład se kwencji
jednostek A, B, C uważa się za znany. Kopolimery
statystyczne mają nazwy: poli(A-stat-B),
poli(A-
stat-B-stat-C),
np.: poli(styren-stat-butadien),
po-li(styren-stat-akrylonitryl-stat-butadien).
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
Szczególnym
przypadkiem
kopolimeru
statystycznego
jest
kopolimer
bezładny.
Charakteryzuje
się
on
tym,
że
prawdopodobieństwo
znalezienia
się
danej
jednostki monomerycznej w dowolnym miejscu
łańcucha nie zależy od rodzaju jednostek
sąsiadujących
z
tym
miejscem
(rozkład
Bernoulliego).
Bezładny
układ
sekwencji
jednostek
monomerycznych przedstawia się jako (A-ran-B),
(A-ran-B-ran-C), w którym -ran- wskazuje na
bezładny rozkład se kwencji jednostek A, B, C.
Kopolimery bezładne mają nazwy poli(A-ran-B),
poli(A-ran-B-ran-C), np. poli[etylen-ran-(octan
winylu)].
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
3. Kopolimery przemienne
Kopolimer przemienny zawiera dwa rodzaje
jednostek monomerycznych rozłożonych w
sekwencji przemiennej -ABABABAB- lub
(AB)
n
Przemienny układ sekwencji jednostek
monomerycznych przedstawia się jako (A-
alt-B), a odpowiedni kopolimer przemienny
nazywa się
poli(A-alt-B),
np. poli[styren-
alt-(bezwodnik maleinowy)].
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
4. Inne rodzaje kopolimerów okresowych
Oprócz polimerów przemiennych są znane także inne
struktury, w których jednostki monomeryczne występują
w sekwencji uporządkowanej.
Oto
ich
przykłady:
-ABCABCABC-
lub
(ABC)
n
-ABBABBABB- lub (ABB)
n
-AABBAABB- lub (AABB)
n
-ABACABACABAC- lub (ABAC)
n
Okresowy układ sekwencji monomerycznych przedstawia
się jako:
(A-per-B-per-C), (A-per-B-per-B), (A-per-A-per-B-
per-B), (A-per-B-per-A-per-C),
a odpowiednie
kopolimery okresowe nazywa się: poli(A-per-B-per-C),
poli(A--per-B-per-B), poli(A-per-A-per-B-per-B), poli(A-per-
B-per-A-per-C).
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
5. Kopolimery blokowe
Kopolimer blokowy zawiera cząsteczki o liniowym
układzie bloków, przy czym blokiem nazywa się taką
część
cząsteczki
polimeru,
w
której
jednostki
monomeryczne
mają
co
najmniej
jedną
cechę
konstytucyjną lub konfiguracyjną, która nie występuje w
częściach sąsiednich.
W kopolimerach blokowych cechą wyróżniającą jest
cecha konstytucyjna, co oznacza, że każdy z bloków
zawiera jednostki jednego rodzaju.
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
5. Kopolimery blokowe
W układach sekwencji -AAAAAA-BBBBB-, -AAAAAA-
BBBBB-AAAAA-,-AABABAAB-AAAAAA-BBBBBB-,
sekwencje -AAAAA-, -BBBBB- i-AABABAAABB- są
blokami.
Układ sekwencji bloków przedstawia się jako A
k
-block-B
m
,
A
k
-block-(A-stat-B) itd., a odpowiadające tym układom
polimery mają nazwy odpowiednio poliA-block-poliB,
poliA-block-(A-stat-B) itd.
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
6. Kopolimery szczepione
Kopolimer szczepiony jest złożony z cząsteczek zawierających jeden
lub więcej rodzajów bloków połączonych jako łańcuchy boczne z
łańcuchem głównym, przy czym te łańcuchy boczne mają cechy
konstytucyjne lub konfiguracyjne różne od tych cech występujących
w łańcuchach głównych.
Najprostszym przykładem kopolimeru szczepionego jest A
k
-graft-B
m
,
la odpowiadającą mu nazwą jest poliA-graft-poliB, przy czym
monomer wymieniony jako pierwszy (w tym przypadku A) jest
monomerem składającym się na łańcuch główny, a monomer
wymieniony jako drugi (B) znajduje się w łańcuchu bocznym
(łańcuchach bocznych).
Nomenklatura kopolimerów
Nomenklatura kopolimerów
opracowana przez
opracowana przez
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
Komisję Nomenklatury Makrocząsteczkowej
IUPAC (1985
IUPAC (1985
)
)
6. Kopolimery szczepione
Przykłady:
- A
k
-grqft-B
m
, poliA-graft-poliB, np. polibutadien-
graft-polistyren (polistyren szczepiony na polibutadienie),
- (A
k
-block-B
m
)-graft-C
n
, (poliA-block-poliB)-graft-poliC,
np. (polibutadien-block-polistyren)-graft-poliakrylonitryl
(poliakrylonitryl szczepiony w nie określonych miejscach
na kopolimerze blokowym polibutadien-polistyren).
CECHY SZCZEGÓLNE KOPOLIMERÓW
CECHY SZCZEGÓLNE KOPOLIMERÓW
1. Właściwości kopolimerów bezładnych są
pośrednie
między
właściwościami
odpowiednich
homopolimerów,
np.
temperatura zeszklenia Tg kopolimerów jest
wartością pośrednią i zależy od ich składu.
2. Kopolimery blokowe mogą mieć dwie
wartości T
g
, odpowiadające temperaturze
zeszklenia odpowiednich homopolimerów.
Polimery stereoregularne
Polimery stereoregularne
Polimery stereoregularne otrzymuje się w
wyniku polimeryzacji stereospecyficznej, w
wyniku której powstaje polimer taktyczny.
izotaktyczny, gdy podstawniki —R są rozmieszczone w
jednej płaszczyźnie symetrii,- syndiotaktyczny, gdy
podstawniki —R są rozmieszczone przemiennie w dwóch
płaszczyznach symetrii,- ataktyczny, gdy podstawniki —R
są rozmieszczone przypadkowo.
ATAKTYCZNY POLIPROPYLEN
Produkt polimeryzacji wolnorodnikowej
IZOTAKTYCZNY POLIPROPYLEN
Produkt polimeryzacji koordynacyjnej z
katalizatorami Zieglera-Natty
SYNDIOTAKTYCZNY POLIPROPYLEN
Produkt polimeryzacji koordynacyjnej z
katalizatorami Zieglera-Natty
Giulio Natta was born at Imperia
on February 26, 1903. He
graduated in Chemical Engineering
at in 1924.
Karl Ziegler was born in
Helsa near Kassel in Germany,
on November 26, 1898. He
graduated in 1920.
From 1943 until 1969 he was
Director of the Max-Planck-
Institut fur Kohlenforschung.
Polimery stereoregularne
Polimery stereoregularne
Cechy szczególne
l. Polimery stereoregularne izotaktyczne i
syndiotaktyczne są zdolne do krystalizacji;
struktury krystaliczne istnieją obok obszarów
amorficznych i są semikrystaliczne.
Temperatura topnienia fazy krystalicznej jest
wyższa niż temperatura płynięcia polimerów
ataktycznych. Polimery stereoregularne są
trudno rozpuszczalne w rozpuszczalnikach
organicznych.
2. Polimery stereoregularne otrzymuje się
przeważnie za pomocą katalizatorów
metaloorganicznych Zieglera-Natty oraz
metalocenowych.