 | Pobierz cały dokument Rozmiar 172,5 KB |
Plan opieki nad chorym po
udarze mózgu
Problem 1: Ryzyko wystąpienia powikłań wczesnych u chorych
z udarem niedokrwiennym lub krwotocznym:
niebezpieczeństwo wzrostu ciśnienia wewnątrzczaszkowego,
zaburzeń sercowo-naczyniowych, oddechowych, gospodarki
wodno-elektrolitowej, metabolicznych, zakażeń
Cel opieki: zapobieganie i wczesne wykrywanie rozwijających
się powikłań klinicznych
Interwencje pielęgniarskie:
- Monitorowanie podstawowych parametrów życiowych oraz
stanu świadomości i stanu źrenic
- Ocena dominujących objawów neurologicznych przy
zastosowaniu wystandaryzowanych skal klinicznych np. NIH
Stroke Scale, Scandinavian Stroke Scale, Glasgow Coma
Scale
- Dokumentowanie wyników obserwacji w sposób
umożliwiający ocenę zmiany stanu chorego w czasie
- Prowadzenie bilansu płynów
- Pobieranie materiału biologicznego do zleconych
badań laboratoryjnych
- Podawanie tlenu na zlecenie, zwykle 2-4 l/min przez
cewniki donosowe
- Przestrzeganie zasad aseptyki i antyseptyki przy
zabiegach inwazyjnych w celu zapobiegania
zakażeniom
- Ułożenie głowy chorego w pozycji uniesionej do 30º,
w ramach profilaktyki wzrostu ciśnienia
wewnątrzczaszkowego
- Wykluczenie czynników mogących powodować wzrost
ciśnienia wewnątrzczaszkowego
- Udział w postępowaniu farmakologicznym –
podawanie zleconych leków zgodnie z
obowiązującymi zasadami
Uwaga: pacjenci z ciężkim udarem niedokrwiennym lub
udarem krwotocznym wymagają leczenia w
warunkach intensywnego nadzoru medycznego
Problem 2: Ryzyko wystąpienia zapalenia płuc i niedodmy
płuc wskutek unieruchomienia
Cel opieki – zapobieganie powikłaniom oddechowym przez
zapewnienie drożności i prawidłowej wentylacji dróg
oddechowych
Interwencje pielęgniarskie:
- Nauczenie pacjenta skutecznego odkrztuszania
zalegającej wydzieliny w drogach oddechowych,
prowadzenie gimnastyki oddechowej
- Oklepywanie klatki piersiowej w celu ułatwienia
usunięcia wydzieliny z drzewa tchawiczo-oskrzelowego.
Oklepywanie nie jest wskazane u chorych ze
wzmożonym ciśnieniem śródczaszkowym
- W razie konieczności – odsysanie wydzieliny z drzewa
tchawiczo-oskrzelowego
- Częsta zmiana ułożenia pacjenta (co 2-3 godz), wczesne
uruchamianie (zgodnie z decyzją lekarza)
Problem 3: Ryzyko wystąpienia odleżyn i odparzeń z
powodu unieruchomienia i trudności w samodzielnym
utrzymaniu higieny
Cel opieki – zapobieganie odleżynom i odparzeniom
Interwencje pielęgniarskie:
- Ocena ryzyka powstawania odleżyn wg
wystandaryzowanych skal
- Odciążenie miejsc narażonych na ucisk, zmiana ułożenia
pacjenta co 2-3 godziny
- Pielęgnacja skóry, masaż miejsc narażonych na odleżyny
- Utrzymanie czystości skóry, okolic krocza
- Poprawa stanu ogólnego przez pełnowartościową dietę
- Utrzymanie higieny osobistej, izolowanie warstw skóry
przylegających do siebie za pomocą gazy i talku
Problem 4: zagrożenie chorobą zakrzepowo-zatorową żył
wskutek unieruchomienia
Cel opieki – profilaktyka zakrzepicy żylnej i zatorowości płucnej
Interwencje pielęgniarskie:
- Usprawnienie układu oddechowo-krążeniowego przez
możliwie wczesne uruchamianie, ćwiczenia mięśni klatki
piersiowej, ćwiczenia oddechowe
- Częsta systematyczna zmiana pozycji chorego
- Gimnastyka kończyn dolnych w celu polepszenia krążenia,
stosowanie pończoch uciskowych, masaż kończyn dolnych w
kierunku w kierunku serca, unikać podkładania wałków pod
kolana, ponieważ utrudnia to odpływ krwi żylnej
- Dbałość o prawidłowe nawodnienie pacjenta, jeśli nie ma
przeciwwskazań i specjalnych zaleceń lekarskich najlepiej
ok. 2-2,5 l na dobę
-
W przypadku wystąpienia objawów zakrzepowego
zapalenia żył głębokich (ból kończyny,
niesymetryczny obrzęk, zaczerwienienie,
ocieplenie kończyny, sinica stopy i podudzia,
gorączka, tachykardia) – elewacja kończyny
chorej, wykonywanie okładów np. z altacetu, po
ustąpieniu objawów – powolne uruchamianie
chorego z założoną opaską uciskową na
kończynie
Problem 5: Ryzyko wystąpienia infekcji dróg moczowych w
związku z obecnością cewnika moczowego i obniżeniem
odporności
Cel opieki – zapobieganie zakażeniu układu moczowego
Interwencje pielęgniarskie:
- Zakładanie cewnika na stałe tylko tym chorym, u których jest
to konieczne
- Przestrzeganie zasad aseptyki i antyseptyki przy zakładaniu
cewnika
- Podczas manipulacji cewnikiem (np. przy wymianie worka na
mocz) koniec cewnika należy utrzymać w warunkach
aseptycznych
- Utrzymanie w czystości ujścia cewki moczowej
- Prawidłowe nawodnienie pacjenta (2,-2,5 l / dobę)
- Pobieranie moczu do badania bakteriologicznego (na zlecenie
lekarza)
- Usunięcie cewnika tak szybko, jak to jest możliwe
Problem 6: Ryzyko zachłyśnięcia i zachłystowego zapalenia płuc
spowodowane zaburzeniami połykania, zaburzeniami
świadomości, unieruchomieniem, osłabieniem odruchu
kaszlowego
Cel opieki – zapobieganie aspiracji śliny i pokarmu do dróg
oddechowych
Interwencje pielęgniarskie:
- Wstrzymanie się z żywieniem doustnym do czasu upewnienia
się, że chory nie ma zaburzeń połykania
- W celu stwierdzenia obecności ewentualnych zaburzeń
połykania należy sprawdzić czy chory nie wykazuje zaburzeń
podczas picia niewielkiej ilości wody i czy jest w stanie kaszleć
na polecenie
- Przy karmieniu doustnym należy zapewnić pacjentowi pozycję
siedzącą lub półsiedzącą
- Chory z zaburzeniami połykania powinien być karmiony przez
zgłębnik nosowo-żołądkowy lub gastrostomię
Problem 7: Możliwość wystąpienia przykurczów z powodu
wzmożonej spastyczności oraz zaników mięśniowych na
skutek braku aktywności motorycznej
Cel opieki – profilaktyka przykurczów i zaników mięśniowych
Interwencje pielęgniarskie:
- Ocena zaburzeń ruchowych za pomocą skal klinimetrycznych
(ocena stopnia i zakresu deficytów)
- Staranne ułożenie chorego mające na celu przeciwdziałanie
spastyczności. Najlepiej na łóżku zautomatyzowanym,
wielopozycyjnym, z materacem przeciwodleżynowym
- Układanie na plecach: w zasadzie nie jest zalecane gdyż
wzmaga wzorzec zgięciowo-wyprostny ciała
- Ułożenie na boku zdrowym: kończyna górna porażona
wysunięta do przodu z barkiem przywiedzionym, kończyna
dolna w lekkim zgięciu w stawie biodrowym i kolanowym,
kończyny niedowładne/porażone – n/p- ułożone na
poduszkach
- Ułożenie na boku dotkniętym n/p: leżenie na niesprawnym
boku jest zalecane ze względu na stymulację kory mózgowej,
bark wysunięty do przodu (przywiedziony) powoduje, że masa
ciała podparta jest płaszczyzną łopatki, co zapobiega uciskowi
na staw ramienny i umożliwia ruchy niedowładną kończyną
górną, kończyna dolna powinna się znajdować w ułożeniu
pośrednim w stawie biodrowym i lekkim zgięciu w stawie
kolanowym, pozycja ta zapewnia stabilność i przeciwdziała
nasilaniu spastyczności
- Regularna zmiana pozycji zarówno leżącej jak i siedzącej co 2
godz. Lub co godzinę w zależności od stanu chorego, zmiany
pozycji powinny być inicjowane od strony n/p, co sprzyja
wytłumianiu odruchów i pobudza niedowładną kończynę do
czynności wspierających
- Nie należy stosować podciągów, lejców, drabinek sznurowych
do chwytania lub podciągania, wyzwalają one bowiem odruchy
chwytne kończyn górnych i zwiększają napięcie prostowników,
nasilając spastyczność
- Wykonywanie ćwiczeń biernych i czynno-biernych
uwzględniając pełny zakres ruchów w poszczególnych stawach
kończyn górnych i dolnych, sprawnych i niesprawnych
(ćwiczenia te zapobiegają nie tylko przykurczom, zanikom
mięśniowym ale też zastojowi krwi żylnej w kończynach)
Problem 8: Ryzyko podwichnięcia w stawie barkowym
Cel opieki – zapobieganie podwichnięciu w stawie barkowym
Interwencje pielęgniarskie:
- W okresie „wiotkości” należy bardzo ostrożnie dokonywać
zmian pozycji chorego
- Podczas dokonywania obrotów ciała pacjenta nie należy
pociągać kończyny n/p za bark, ale obejmować chorego za
okolicę łopatkową i plecy
- Należy zwracać uwagę, aby kończyna n/p nie zwisała z
łóżka, fotela lub wózka siedzącego
- Trzeba stosować właściwy temblak w okresie wiotkości
kończyny, jeśli nie ma wiotkości podwieszanie nie jest
konieczne
Problem 9: Trudności związane ze zmianą pozycji ciała w łóżku
spowodowane niedowładem/ porażeniem połowiczym
Cel opieki – pomoc choremu przy zmianie pozycji i uruchamianiu
we wczesnej fazie choroby, zapewnienie mu bezpieczeństwa
fizycznego
Interwencje pielęgniarskie:
- Zapewnienie dostępu do łóżka ze wszystkich stron, szafka,
stolik, krzesło powinny być umiejscowione zawsze po stronie
n/p
- Pomoc przy zmianie pozycji
- Na stronę sprawną – zgiąć staw kolanowy kończyny n/p,
następnie podtrzymując kończynę n/p w ułożeniu do przodu,
ująć plecy, zwłaszcza okolicę łopatkową i dokonać obrotu
pacjenta na stronę n/p
- Na stronę niesprawną – stanąć po stronie n/p, polecić zgiąć
zdrową kończynę w stawie kolanowym, następnie skierować
zdrowe ramię i bark nad ciałem pacjenta do siebie i dokonać
obrotu j.w.
- Instruowanie chorego podczas zmiany pozycji
- W trakcie udzielania pacjentowi pomocy w
zmianie pozycji należy unikać rozpraszania jego
uwagi przez inne bodźce np. TV
- Unikanie mikrourazów, ponieważ skóra po stronie
niedowładu jest delikatna wskutek zaburzeń
troficznych i tym samym szczególnie narażona na
występowanie odleżyn
- Jeśli istnieje zagrożenie wzrostu ciśnienia
śródczaszkowego chorego należy odwracać bez
wysiłku z jego strony
Problem 10: Trudności w chodzeniu/przemieszczaniu się
spowodowane niedowładem lub porażeniem
Cel opieki – pomoc pacjentowi w przemieszczaniu się i
poprawa sprawności lokomocyjnej
Interwencje pielęgniarskie:
- Pomoc przy wstawaniu
- Balansując pośladkami, pacjent przesuwa się z pomocą
pielęgniarki do brzegów łóżka, stopy same przesuwają
się do tyłu, a jeśli nie, trzeba je tam przesunąć, należy
zwracać uwagę na stopę n/p, czy jest właściwie ułożona
na podłożu, ponieważ może ulec podwichnięciu
- Niezbędne są obserwacja wyglądu pacjenta, pomiar
ciśnienia tętniczego, tętna i innych parametrów
mogących świadczyć o zaburzeniach krążenia
spowodowanych zmianą pozycji
- Przyjęcie pozycji siedzącej
- Chory siedzi na twardym, prostym krześle z
lekkim pochyleniem do przodu, obie ręce
spoczywają na stole
- Kończyna górna n/p ułożona jest tak, aby siła
nacisku była przenoszona na staw ramienny, a
stopa dobrze oparta, nieopadająca
- Jeśli pacjent odzyskał już jakieś ruchy ręki,
należy zachęcać go do używania jej w różnych
codziennych czynnościach
- Pomoc w nauce chodzenia: pielęgniarka pełni
funkcję asekuratora i instruktora
- Stabilizacja kolana n/p, ponieważ łatwo może dojść do
gwałtownego zgięcia w stawie kolanowym i upadku
pacjenta
- Pacjent stawia pierwszy krok zawsze kończyną sprawną
- Pielęgniarka znajdująca się po stronie niedowładu
utrzymuje kontakt biodrami z ciałem pacjenta, co
powoduje że masa ciała z kończyny sprawnej przenosi
się na stronę niesprawną, tak jak przy chodzie
prawidłowym
- Przy niewielkich niedowładach chory uczy się chodzenia
jedynie pod nadzorem, natomiast pacjent z głębokimi
niedowładami – za pomocą sprzętu ortopedycznego
- Przy poruszaniu się za pomocą wózka należy zwracać
uwagę na stopę n/p, która powinna być ułożona w takiej
samej pozycji jak stopa sprawna
Problem 11: Trudności w samoobsłudze spowodowane
niedowładem lub porażeniem
Cel opieki – wdrożenie pacjenta do samoobsługi
Interwencje pielęgniarskie:
- Ocena stopnia upośledzenia sprawności samoobsługowej
- Ustalenie planu postępowania z chorym w zakresie
samoobsługi, motywowanie go do podejmowania działań i
aktywne wdrażanie do codziennych czynności
- Pomoc w wykonywaniu czynności higienicznych: toaleta
jamy ustnej co 3-4 godziny, toaleta całego ciała 1-2 razy
dziennie w miarę potrzeby, mycie rąk przed posiłkami,
mycie głowy 2-3 razy w tygodniu, obcinanie paznokci w
zależności od potrzeby, łazienka powinna być dostosowana
do potrzeb osób z niedowładem połowiczym
- Pomoc chorym z niedowładem połowiczym w
ubieraniu się
- Wszystkie czynności należy zaczynać od słabszej strony,
postępowanie takie jest elementem rehabilitacji ruchowej i
usprawniania funkcji poznawczych
- Wkładając górną część garderoby należy zaczynać od
kończyny niesprawnej, koszulę, sweter położyć na udach,
rękawy podciągnąć daleko na ramiona żeby ułatwić
włożenie ubrania przez głowę
- Przy zdejmowaniu koszul/swetrów należy zaczynać od
kończyny sprawnej, podobnie przy zakładaniu dolnej części
garderoby czy obuwia należy zaczynać od niesprawnej
kończyny dolnej, a przy zdejmowaniu zachować kolejność
odwrotną
- Należy poinstruować chorych żeby używali dwuczęściowych
ubrań, unikali sukienek, tunik, odzieży zapinanej na guziki,
a korzystali z odzieży i obuwia na suwaki, rzepy zatrzaski
- Pomoc przy wkładaniu spodni: pacjent siada na krześle,
zakłada dolną kończynę chorą na zdrową, sprawną rękę
wkłada nogawkę na nogę niedowładną, którą stawia na
podłodze, przed wciągnięciem spodni pacjent musi upewnić
się czy zachowuje równowagę w pozycji stojącej, powinien
opierać się biodrem o umywalkę lub stół oraz wesprzeć się
nań niedowładną kończyną górną co przeciwdziała
opadaniu spodni i umożliwia ich zapięcie
- Pomoc przy nakładaniu skarpet i obuwia: chory rozwiera
skarpetkę kciukiem, palcem wskazującym i środkowym
sprawnej ręki i nakłada na stopę, buty wkłada w powietrzu
na przednią część stopy, stawia stopę z butem na podłodze
i wsuwa piętę naciskając dłonią niedowładne kolano
- Wyposażenie chorego w sprzęty pomocnicze ułatwiające
samoobsługę: stolik przyłóżkowy, łyżki o szerokich
uchwytach, uchwyty pozwalające na unoszenie
przedmiotów, balkonik lub trójnóg do chodzenia, wózek
inwalidzki
Problem 12: Trudności w samoobsłudze i poruszaniu się
spowodowane zaburzeniami wyższych czynności nerwowych
Cel opieki – poprawa samodzielności chorego łagodzenie
objawów zaburzeń funkcji poznawczych
Interwencje pielęgniarskie:
- Stosowanie bodźców akustycznych, wzrokowych i
dotykowych, kierujących uwagę chorego na stronę
„zaniedbywaną”
- Angażowanie strony „zaniedbywanej” w wykonywanie
czynności samoobsługowych
- Ustawienie szafki przyłóżkowej od strony zaniedbywanej
- Pochodzenie do pacjenta od strony zaniedbywanej
- Dbanie o prawidłowe ułożenie kończyny zaniedbywanej,
zwrócenie uwagi aby kończyna porażona nie zwisała z łóżka
Problem 13: Trudności w przyjmowaniu posiłków spowodowane
niesprawnością ruchową oraz utrzymującymi się
zaburzeniami połykania, mogące prowadzić do powstania
niedoborów żywieniowych
Cel opieki – zmniejszenie trudności w jedzeniu, zwiększenie
komfortu chorego podczas przyjmowania posiłków,
zapewnienie prawidłowego stanu odżywienia
Interwencje pielęgniarskie:
- Karmienie chorego lub pomoc podczas jedzenia
- Należy wygospodarować wystarczającą ilość czasu, aby
podczas karmienia rozmawiać z chorym, nie ponaglać go
i pozwolić mu na samodzielność
- Zapewnić choremu bezpieczną pozycję
- Zapewnić choremu sprzęt ułatwiający przyjmowanie
posiłków np. łyżki o szerokich uchwytach, słomki do
picia, podkładki przeciwpoślizgowe pod naczynia
- Należy nakłaniać pacjenta żeby żuł i gryzł pokarm, również
osłabioną stroną, ponieważ z braku aktywności może dojść
do nasilenia spastyczności i asymetryczności strony
niedowładnej
- Jeśli chory sobie nie radzi, gdyż niedowład obejmuje także
szyję i język, należy pomagać mu i wspierać go psychicznie,
ale nie wyręczać, nie okazywać poirytowania z powodu
nieporadnego i powolnego jedzenia, podczas karmienia
należy zapewnić warunki intymności
- Należy dbać o estetykę, temperaturę i właściwy skład
posiłków, uwzględniać nawyki żywieniowe chorego
- W razie potrzeby stosować śliniak z kieszonką dla dorosłych
Po zakończeniu jedzenia niezbędne jest
- Wykonanie toalety jamy ustnej, sprawdzenie czy nie
pozostały resztki jedzenia, zwłaszcza w niedowładnej części
jamy ustnej, każdorazowo po posiłku należy umyć protezy
zębowe
Problem 14: Zaburzenie komunikacji werbalnej spowodowane
uszkodzeniem o.u.n.
Cel opieki – podtrzymanie kontaktu z chorym z uwzględnieniem
rodzaju zaburzeń – afazja ruchowa, czuciowa, dyzartria
Interwencje pielęgniarskie:
U chorych z afazją ruchową:
- Nawiązanie kontaktu z chorym w trakcie wykonywania
codziennych czynności pielęgnacyjnych
- Podtrzymanie chęci nawiązania kontaktu przez chorego
- Stosowanie pytań rozstrzygnięcia, aby ułatwić udzielanie
odpowiedzi przez chorego
- Stworzenie choremu korzystnych warunków zewnętrznych do
mówienia
- Cierpliwe wysłuchiwanie chorego
- Nie należy poprawiać nieprawidłowo artykułowanych słów w
tkacie wypowiedzi chorego, po wypowiedzi wskazane jest
podanie poprawnego brzmienia danego słowa
- Wykazywanie zainteresowania problemem pacjenta,
cierpliwości, serdeczności i zrozumienia
- Zauważenie niewielkiej nawet poprawy mówienia przez
pacjenta
U chorych z afazją czuciową
- Zwracanie się do chorego twarzą w twarz, używanie krótkich
zdań i prostych słów, akcentowanie w zdaniu najważniejszych
wyrazów, mówienie powoli, wyraźnie, z przerwami pomiędzy
słowami, bez podnoszenia głosu
- Unikanie mówienia do pacjenta przy innych głośnych
rozmowach lub hałasie w tle
- Wzmacnianie komunikowania, pokazywanie aktualnie
używanych przedmiotów, a także za pomocą mimiki, gestów,
intonacji głosu
- Okazywanie aprobaty słownej i przez dotyk w przypadku
nawet minimalnych postępów chorego w mówieniu
- Przestrzeganie krótkiego czasu rozmowy
U chorego z dyzartrią
- Uczenie i motywowanie do wykonywania ćwiczeń
wzmacniających mięśnie twarzy i warg, np. ćwiczenia
mimiczne, wysuwanie i chowanie języka, wykonywanie
ruchów ssania, wydmuchiwania
- Uczenie prawidłowego oddychania
- Korygowanie wysokości głosu i napięcia mięśni
artykulacyjnych
- Dostrzeganie postępów w procesie reedukacji mowy i
wyrażanie aprobaty z tego powodu
Problem 15: Możliwość wystąpienia tzw niepełnosprawności
wtórnej w związku z zaniechaniem kontynuowania rehabilitacji
Cel opieki – wzmacnianie efektów rehabilitacji, aktywizowanie
psychofizyczne pacjenta w celu poprawy jego samodzielności
Interwencje pielęgniarskie:
- Pozyskanie chorego do współpracy, zachęcanie do cierpliwości,
wytrwałości, wzmacnianie chęci uczestniczenia w procesie
rehabilitacji
- Konturowanie ćwiczeń ruchowych zaleconych przez
rehabilitanta
- Zgłoszenie lekarzowi gdy pacjent wykazuje objawy depresji a
podjęte działania wsparcia emocjonalnego nie dają rezultatu
- Niewyręczanie chorego w czynnościach które sam może i
powinien wykonywać zwracanie uwagi na najmniejsze
osiągnięcia pacjenta
- Ćwiczenie pamięci motorycznej przez ruch i wizualizację
określonych czynności
- Instruowanie chorego podczas wykonywania przez niego
prostych ćwiczeń ruchowych, ćwiczenia rozpoczyna się od
kończyn zdrowych
- Zachęcanie chorego do wykonywania prostych ćwiczeń
czynno-biernych i prowadzonych tułowia:
Problem 16: Utrzymujące się zaburzenia w wydalaniu mocz,
zwiększające ryzyko zakażeń układu moczowego i
pogarszające jakość życia pacjenta
Cel opieki – przywrócenie właściwych wzorców wydalania
moczu, zapobieganie zakażeniom układu moczowego,
poprawa jakości życia chorego
Interwencje pielęgniarskie:
- Obserwacja pacjenta w celu określenia charakteru zaburzeń
(nietrzymanie moczu, nagłe parcie na mocz, niecałkowite
opróżnianie pęcherza)
- Po usunięciu cewnika u pacjentów z nietrzymaniem moczu
należy prowadzić trening pęcherza moczowego
- Systematyczne (np. co 1 godz., potem rzadziej co 2-4
godz) najlepiej skojarzone z podawaniem płynów do picia,
podawaniem basenu lub zaprowadzeniem do toalety
- Zalecenie choremu aby próbował świadomie
powstrzymywać mikcję do czasu podania basenu/kaczki
lub zaprowadzenia do toalety
- Zalecenie choremu aby usiłował wstrzymywać mocz na
kilka sekund podczas mikcji
- Wykluczenie z diety substancji moczopędnych (mocna
kawa, herbata)
- Zastosowanie wkładek urologicznych, pampersów u
chorych z nietrzymaniem moczu, dbanie o higienę okolicy
krocza
Problem 17: Zaburzenia wydalania stolca spowodowane brakiem
ruchu i dysfunkcją neurologiczną
Cel opieki – przywrócenie prawidłowego rytmu wypróżnień,
zmniejszenie dyskomfortu pacjenta
Interwencje pielęgniarskie:
- Rozpoznanie charakteru zaburzeń oddawania stolca (zaparcia,
nietrzymanie)
- U chorych z zaparciami wykonywanie zabiegów
poprawiających perystaltykę jelit, masaż brzucha rano i
wieczorem, ciepłe okłady na powłoki brzuszne – godzinę po
jedzeniu, przy zachowaniu ostrożności, wczesne uruchamianie
- Podawanie pokarmów stymulujących perystaltykę jelitową
(owoce, kasze gruboziarniste, otręby)
- Podawanie odpowiedniej ilości płynów do picia
- W sytuacjach uporczywych zaparć wskazane są działania
umożliwiające/wspomagające wypróżnienie (czopki, wlewki,
lewatywa)
-
W przypadku nietrzymania stolca konieczne jest
zabezpieczenie chorego przed zanieczyszczeniem –
pampersy, pieluchomajtki, wkłady chłonące, podkłady,
konieczność utrzymania w czystości okolicy krocza, ochrony
skóry przed maceracją, eliminacji dyskomfortu
Problem 18: Ryzyko wystąpienia ponownego udaru
Cel opieki – zmniejszenie ryzyka ponownego udaru
Interwencje pielęgniarskie:
- Omówienie z pacjentem i jego rodziną istoty choroby i
czynników ryzyka wystąpienia udaru mózgu
- Podanie zaleceń dotyczących stylu życia, odżywiania,
aktywności fizycznej po udarze
- Wskazanie konieczności wyeliminowania czynników
szkodliwych: nadwagi, braku aktywności fizycznej, palenia
tytoniu, spożywania alkoholu, diety bogatej w tłuszcze
- Podkreślenie konieczności regularnego przyjmowania
zaleconych leków, systematycznej kontroli ciśnienia
tętniczego, stężenia glukozy, cholesterolu, przestrzegania
terminów wizyt kontrolnych
- Nauczenie pacjenta i jego rodziny umiejętności
rozpoznawania objawów mogących wskazywać na
wystąpienie udaru
Problem 19: Możliwość trudności adaptacyjnych chorego po
wypisaniu ze szpitala
Cel opieki – ułatwienie przystosowania się do życia po
przebytym udarze mózgu
Interwencje pielęgniarskie:
- Rozpoznanie potrzeb edukacyjnych pacjenta i jego rodziny
- Udzielenie odpowiedzi na pytania i wyjaśnienie wątpliwości
pacjenta i jego rodziny
- Nauczenie opiekunów pacjenta wymagającego dalszej
opieki wykonywania czynności pielęgnacyjnych i prostych
ćwiczeń usprawniających
- Uświadomienie choremu i jego rodzinie konieczności
kontynuowania rehabilitacji
- Podanie zaleceń dotyczących stylu życia, odżywiania,
aktywności fizycznej po udarze
- Dostarczenie informacji dotyczących przygotowania
środowiska domowego (adaptacja mieszkania, wyposażenie
w sprzęt)
- Ułatwienie kontaktu ze stowarzyszeniami, organizacjami
samopomocowymi chorymi i opiekunom osób po przebytym
udarze mózgu
Problem 20: dotyczy chorych z krwiakiem podpajęczynówkowym
Ryzyko powtórnego krwawienia i wystąpienia innych powikłań u
chorych leczonych zachowawczo
Cel opieki – przeciwdziałanie powikłaniom
Interwencje pielęgniarskie:
- Ścisłe unieruchomienie chorego przez ok. 4 tygodnie od
wystąpienia krwawienia
- Wykluczenie czynników wzmagających ciśnienie
wewnątrzczaszkowe
- Monitorowanie podstawowych parametrów życiowych i stanu
świadomości, stale monitorowanie ciśnienia tętniczego co 15
minut, mankiet założony na stałe
- Podawanie zleconych leków i pobieranie materiału
biologicznego do zleconych badań laboratoryjnych
- Zapewnienie realizacji potrzeb związanych z higieną,
odżywianiem i wydalaniem, przy biernym zachowaniu pacjenta
- Nietransportowanie chorego
- Wspieranie psychiczne chorego i jego rodziny, wyjaśnianie
konieczności przestrzegania „reżimu łóżkowego” mimo
braku niedowładów
- Prowadzenie profilaktyki przeciwodleżynowej i
przeciwzakrzepowej
- Wprowadzenie ruchów czynnych po upływie 4 tygodni, po
upływie 5 – siadanie, a po 6 tygodniach – wstawanie i
chodzenie pod warunkiem, że przebieg choroby jest
niezakłócony, okres ten może być skrócony lub wydłużony,
| Pobierz cały dokument Rozmiar 172,5 KB |