Slajd 1



kształt architektoniczny budynku i dachu,



funkcja budynku,



rodzaj i materiał podkładu,



spadek połaci dachowych,



wymagania przeciwpożarowe,



możliwości wykonawcze i finansowe.

CZYNNIKI WYBORU WARSTWY

POKRYCIA:



z materiałów rolowych:

- z papy,

- z folii,

- membrany dachowe,



bezspoinowe,



z płyt,



z dachówek,



z blachy.

RODZAJE POKRYĆ DACHOWYCH:

W materiałach rolowych materiałem uszczelniającym jest

bitum, wytrzymałość uzyskuje się przez zastosowanie

wkładek (mat)

Rodzaje pap:



papy asfaltowe na tekturze typu

lub

o symbolach od

333/1000 do 500/1700 (

pierwsza liczba oznacza masę 1 m

wkładki, druga masę asfaltu na 1 m

wkładki



papy asfaltowe na tkaninie technicznej, tylko

, min.

200/1650,



papy asfaltowe na włókninie przeszywanej, tylko

, 1600,

2000, 2400,



papy asfaltowe na welonie z włókien szklanych,

lub

, od

64/1200 do 100/1600,



papy asfaltowe na taśmie aluminiowej, tylko

, 12/800 i

12/1200, cechują się dużą odkształcalnością termiczną,



papy termozgrzewalne.

Pokrycia z materiałów

rolowych



liczbę warstw papy należy uzależnić od pochylenia połaci

dachu,



podkłady betonowe należy zagruntować (zhydrofobizować),

ponieważ beton jest hydrofilny, a bitum hydrofobowy.



stosować roztwory do gruntowania,



można kleić na zimno lub gorąco,



lepików na zimno nie wolno stosować, gdy pod papą jest

styropian

→ rozpuszczalniki z lepików rozpuszczają

styropian,



w przypadku klejenia na gorąco temperatura lepiku w

czasie klejenia powinna wynosić 160-180

C (niższa

temperatura

→

obniża przyczepność)



zakłady poszczególnych arkuszy papy powinny wynosić co

najmniej 10 cm,



układ zakładów powinien być taki aby głównie wiejące

wiatry „ślizgały się” po zakładach a nie powodowały ich

odrywania,

WYTYCZNE WYKONYWANIA

POKRYCIA Z PAPY:

Modyfikatory w postaci:



wypełniaczy mineralnych

, które zwiększają wytrzymałość

mechaniczną, odporność na promieniowanie UV,

zabezpieczają przed utratą związków oleistych, zwiększają

nasiąkliwość i zmniejszają sprężystość asfaltu,



polimerów

, z których najlepiej spełniają wymagania dla

pokryć dachowych:



elastomery styrobutadienowe (SBS)

, które powodują: wzrost

temperatury mięknienia asfaltu do ok.. 120

C , obniżają temperaturę

łamliwości do – 32

C, zwiększenie elastyczności materiału, zwłaszcza

w temperaturze pokojowej, co umożliwia układanie papy w obniżonych

temperaturach. Papy SBS charakteryzują się dużą elastycznością,

dobrze dopasowują się do kształtu podkładu. Niższa temperatura

mięknienia umożliwia właściwe rozgrzanie przy klejeniu palnikiem

jednopłomiennym. Nadają się zwłaszcza do remontu pokryć

dachowych.



polipropylen ataktyczny (APP),

który powoduje wzrost lepkości asfaltu,

wzrost temperatury mięknienia do 160 – 180

C (co wymaga dobrego

rozgrzania w czasie klejenia), obniżenie temperatury łamliwości do -13

C. Papy z APP charakteryzują się większą sztywnością niż papy SBS,

trudniej dopasowują się do nierówności podłoża, wymagają dobrego

rozgrzania na całej szerokości wstęgi zestawem wielopalnikowym. Nie

powinny być układane w obniżonych temperaturach.

Maty

które stanowią rodzaj zbrojenia

Typ maty

Cechy materiału

Zastosowanie

z włókna szklanego

najlepsza stabilność

wymiarowa, mała

wydłużalność, słaba

odporność na

rozrywanie

paroizolacja,

podkładowa warstwa w

pokryciach

warstwowych

poliestrowa,

nietkana, o krótkim

włosiu

dobra odporność

mechaniczna, niska

jednorodność na

rozrywanie w różnych

kierunkach

w budynkach

mieszkalnych

poliestrowa,

nietkana, o długim

włosiu

dobra odporność

mechaniczna, dobra

jednorodność na

rozrywanie we

wszystkich kierunkach

budynki mieszkalne i

przemysłowe, tarasy,

zbiorniki

tkana z włókien

poliestrowych na

osnowie z włókna

szklanego

Dobra stabilność

wymiarowa, dobra

odporność

mechaniczna, dobra

jednorodność na

rozrywanie we

wszystkich kierunkach

budynki mieszkalne i

przemysłowe, tarasy,

zbiorniki

Folie dachowe

wykonywane głównie z pcw, np. Folia Sarnafil

Membrany

Są to zestawy pokryciowe zastępujące dwie

warstwy papy, mogą być z jedną lub dwoma

wkładkami. Dostępne membrany np. :

HYDROGUM

REPHANOL (Braas),

RESIDEK

Dachówki

Mogą być z ceramiki, z zaprawy cementowej

prasowanej, z papy, z blach.

Typy:



karpiówka,



zakładkowa,



holenderska (esówka),



mnich – mniszka,



marsylka,



klasztorna.

Dachówki ceramiczne

Dach ceramiczny ma niezaprzeczalne walory estetyczne, ale jest

również symbolem budownictwa ekologicznego, gwarantuje

znakomitą wentylację i zapewnia zdrowy klimat w chronionym

budynku. Chociaż dachówka ceramiczna zaliczana jest raczej do

produktów ekskluzywnych, w Polsce staje się coraz częściej

stosowanym materiałem dekarskim i od 1990 roku notuje się

systematyczny wzrost jej produkcji. Dachówki ceramiczne należą

do najstarszych pokryć dachowych - stosowane były już w

średniowieczu. Nie dość, że do dzisiejszych czasów nie straciły na

popularności, to nadal zapewniają najdłuższą żywotność dachu,

doskonale sprawdzają się wszędzie tam, gdzie występują duże

opady śniegu i dachom stawia się szczególnie wysokie wymagania.

Pokrycia ceramiczne są ciężkie - masa

1 m

na ogół mieści się w przedziale 45-65 kg. Pozostałe pokrycia,

takie jak blaszane, papowe czy z tworzyw sztucznych są

kilkakrotnie od nich lżejsze.

Materiał

Podstawowym surowcem do produkcji dachówki ceramicznej

jest glina o bardzo małej zawartości margla. Recepturę masy

plastycznej, a także wymiary dachówek, określają Polskie

Normy. Na ogół w skład masy, oprócz gliny, wchodzą

dodatkowe komponenty poprawiające jej jakość (składniki

uszlachetniające jak np. kwarc, mączka ceglana).

Przygotowanie masy plastycznej polega na rozdrobnieniu i

rozmieszaniu składników, homogenizacji. Przed formowaniem

dachówek masę należy odpowietrzyć (zapewnia to lepszą

plastyczność masy). Formowanie odbywa się metodą

ciągnienia lub wytłaczania. Metoda ciągnienia polega na

wyciskaniu na prasach (zakończonych odpowiednim profilem)

pasm masy, które następnie są krojone na dachówki. W

drugiej metodzie dachówki tłoczy się na prasach

stemplowych. Pierwsze maszyny do produkcji dachówki

pojawiły się dopiero w XIX wieku. Od tego czasu dokonał się

olbrzymi postęp technologiczny w tej dziedzinie.

Ukształtowane dachówki po wysuszeniu wypalane są w

piecu

w temperaturze 900-1200 °C. Obróbka

termiczna nadaje im porowatą strukturę, dzięki której

mogą "oddychać" - są paroprzepuszczalne. Większość

dachówek ma kolor naturalny,

ale możliwe jest wytwarzanie ich z masy barwionej.

Dodatkowo mogą być angobowane (powierzchnię

wysuszonej dachówki przed wypalaniem powleka się

płynną warstwą glinki szlachetnej, czyli iłu

rozmieszanego w wodzie, zabarwionego naturalnymi

tlenkami żelaza) lub glazurowane (szkliwione).

Glazurowanie przeprowadza się bezpośrednio po

wypalaniu. Przypomina ono angobowanie, lecz w

porównaniu z angobami glazura ma większy udział

domieszek szklanych, dachówki są bardziej

połyskliwe.

Połączenia

blach

muszą

uwzględniać

dużą

Połączenia

blach

muszą

uwzględniać

dużą

odkształcalność termiczną. Blachy płaskie łączy się

na rąbek lub zwoje



rąbek leżący pojedynczy



rąbek leżący podwójny



rąbek stojący podwójny

Document Outline