1

1

MIĘŚNIE GRZBIETU

2

2

Rozróżniamy dwie wielkie grupy mięśni grzbietu, położone jedna na
drugiej, różniące się budową i pochodzeniem. W głębi znajdują się
właściwe mm grzbietu, rozciągające się obustronnie wzdłuż linii
pośrodkowej od kości krzyżowej do potylicy. Na niej spoczywają mm
należące głównie do kończyny górnej, w większości są one silnie
rozwinięte i przykrywają całą powierzchnię grzbietową tułowia aż do
grzebienia biodrowego. Powierzchowna grupa składa się z mm szerokich,
biegnących przeważnie do obręczy kg i k. ramiennej, grupa głęboka
zawiera mm wysmukłe, przebiegające podłużnie.

Powierzchowne mięśnie grzbietu

Dzielą się na dwie podgrupy: mm kolcowo – ramienne, zdążające do kg
i układające się w dwie warstwy (mm: czworoboczny, najszerszy grzbietu,
równoległoboczny, dźwigacz łopatki) i na mm kolcowo – żebrowe (mm
zębate tylne).

3

3

Mięśnie kolcowo – ramienne

M. czworoboczny (m. trapezius)

PP: część zstępująca – przyśrodkowa część kresy karkowej górnej,
guzowatość potyliczna zewnętrzna, więzadło karkowe do wyr. kolczystego
kręgu C6

część poprzeczna – więzadło nadkolcowe i wyr. kolczyste kręgu C7 i
trzech pierwszych kręgów Th

część wstępująca – więzadło nadkolcowe i wyr. kolczyste kręgów Th
od 3, 4 do 12.

PK: część zstępująca – powierzchnia górna części barkowej obojczyka

część poprzeczna – wyr. barkowy i część boczna grzebienia łopatki

część wstępująca – część przyśrodkowa brzegu górnego grzebienia
łopatki.

Funkcja: część zstępująca – unosi obręcz kg.

część poprzeczna – zbliża brzeg przyśrodkowy łopatki do linii
kręgosłupa

część wstępująca – opuszcza obręcz kg, przy ustalonej obręczy
barkowej, w poz. leżąc przodem, działając obustronnie, pociąga tułów ku
tyłowi wspomagając wyprost odcinka L.

4

4

Unerwienie: gałąź zewnętrzna n. dodatkowego (11 nerw czaszkowy) oraz
gałązki splotu szyjnego.

M. najszerszy grzbietu (m. latissimus dorsi)

PP: wyr. kolczyste dolnych kręgów Th7-Th12, wyr. kolczyste wszystkich
kręgów L, grzebień krzyżowy pośrodkowy, ww. krzyżowo – biodrowe tylne
– powierzchnia tylna talerza k. biodrowej w okolicy kolca biodrowego
tylnego górnego.

PK: grzebień guzka mniejszego k. ramiennej.

Funkcja: opuszcza obręcz kg, przywodzi do tyłu i obraca do wewnątrz
(ręka zbliża się do pośladków), jego brzeg boczny staje się twardy podczas
kaszlu (tzw. m. kaszlu), przy ustalonej obręczy kkg i kkg, w poz. leżąc
przodem lub w zwisie, działając obustronnie, unosi miednicę ku tyłowi
prostując odcinek L kręgosłupa (pogłębienie lordozy L).

Unerwienie: n. piersiowo – grzbietowy C6-C8.

5

5

M. równoległoboczny (m. rhomboideus)

PP: dolny odcinek więzadła karkowego, wyr. kolczyste dwóch ostatnich
kręgów C, wyr. kolczyste czterech pierwszych kręgów Th oraz w.
nadkolcowe tego odcinka.

PK: brzeg przyśrodkowy łopatki od grzebienia łopatki do kąta dolnego.

Funkcja: przybliża łopatkę do linii kręgosłupa i unosi ją ku górze.

Unerwienie: n. grzbietowy łopatki (C4-C5).

M. dźwigacz łopatki (m. levator scapulae)

PP: guzki tylne wyr. poprzecznych kręgów C1-C4.

PK: kąt górny łopatki od trójkąta grzebienia łopatki.

Funkcja: unosi obręcz kkg współpracując w tym ruchu z częścią zstępującą
m. czworobocznego.

Unerwienie: n. grzbietowy łopatki (C4-C5) i gałązki splotu szyjnego C2-C3.

6

6

Mięśnie kolcowo – żebrowe

Mm. zębate tylne (mm. serrati posteriores) – u człowieka słabo
rozwinięte i wykazują szczątkowy charakter.

M. zębaty tylny górny (m. serratus posterior superior)

PP: dolna część w. karkowego i wyr. kolczyste kręgu C6 i C7 oraz kręgu
Th1 i Th2.

PK: brzeg górny oraz powierzchnia zewnętrzna 2-5 żebra.

Funkcja: dźwiga żebra (jest mięśniem wdechowym).

Unerwienie: gałązki nn. międzyżebrowych (1-4 i 9-11).

M. zębaty tylny dolny (m. serratus posterior inferior)

PP: blaszka tylna powięzi Th-L na wysokości kręgu Th10-Th12 i kręgu L1-
L2.

PK: brzeg dolny 9 do 12 żebra.

Funkcja: opuszcza żebra, kieruje je ku bokom, kurczy się podczas
wydechu.

Unerwienie: gałązki nn. międzyżebrowych (1-4 i 9-11).

7

7

Głębokie mięśnie grzbietu

Grupa głębokich mięśni grzbietu stanowi właściwe mięśnie grzbietu,
unerwione przez gałęzie tylne nerwów rdzeniowych. Sięga ona od
miednicy do czaszki i przebiega w bruździe po obu stronach wyrostków
kolczystych, którą zamyka silna blaszka łącznotkankowa powięzi Th-L
wytwarzając kanał kostno – włóknisty. Cała ta mięśniówka nosi nazwę
prostownika grzbietu.

Długie mięśnie grzbietu

Mm. kolcowo – poprzeczne

Mm. płatowate (mm. splenii) – położone w okolicy karku pod m.
czworobocznym i m. mostkowo – obojczykowo – sutkowym. Składają się
one z dwóch części: większej górnej, stanowiącej m. płatowaty głowy, i
mniejszej dolnej, która tworzy m. płatowaty szyi.

M. płatowaty głowy (m. splenius capitis)

PP: więzadło karkowe na wysokości kręgów C3-C6, wyr. kolczysty kręgu C7
i wyr. kolczyste dwóch pierwszych kręgów Th.

8

8

PK: wyr. sutkowaty k. skroniowej.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonych przyczepach
początkowych, prostuje odcinek C kręgosłupa, a jednostronnie skręca
głowę i szyję w tę samą stronę.

Unerwienie: gałązki tylne nerwów C (C1-C5).

M. płatowaty szyi (m. splenius cervicis)

PP: wyr. kolczyste i więzadło nadkolcowe od kręgu Th3-Th5.

PK: guzki tylne wyr. poprzecznych kręgów C2-C3.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonych przyczepach
początkowych, prostuje szyję, a w działaniu jednostronnym skręca ją w tę
samą stronę.

Unerwienie: gałązki tylne nerwów C (C1-C5).

9

9

M. krzyżowo – grzbietowy (m. sacrospinalis) – jest położony w
bruździe ograniczonej przez wyr. kolczyste kręgów z jednej strony oraz
wyr. poprzeczne i żebra z drugiej strony. Biegnie on z okolicy krzyżowej do
okolicy karku, gdzie leży bocznie od układu poprzeczno – kolcowego. W
okolicy lędźwiowej i grzbietowej jest przykryty powięzią Th-L, w okolicy
szyjnej powięzią karku. Dostosowuje się on do krzywizn kręgosłupa. W
obrębie lordozy L występuje w postaci trójkątnej, grubej masy mięśniowej,
której boczny brzeg sięga mniej więcej do linii łopatkowej. W obrębie
kifozy Th wypełnia bruzdę żebrowo – kręgową. W przejściu w lordozę szyi
mięsień szybko się zmniejsza wytwarzając wąską, strzałkowo położoną
taśmę, sięgającą aż do wyr. sutkowatego. W ten sposób pierwotnie
wieloczłonowy łańcuch mięśniowy, jaki występuje jeszcze u najniższych
ssaków, u człowieka z jego pionową postawą przekształca się w jednolity i
silny prostownik grzbietu (erector spinae).

M. krzyżowo – grzbietowy rozpoczyna się w głębi mięśniowo, na
powierzchni zaś długimi ścięgnami od grzebienia biodrowego, więzadeł
krzyżowo – biodrowych tylnych, od powierzchni grzbietowej k. krzyżowej i
od wyr. kolczystych kręgów L oraz dwóch – trzech dolnych kręgów Th. Cała
ta masa mięśniowa w okolicy L daje się ku górze rozdzielić na dwa pasma:
m. biodrowo – żebrowy i m. najdłuższy.

10

10

M. biodrowo – żebrowy (m. iliocostalis) – stanowi boczną część m.
krzyżowo – grzbietowego, przebiega on między żebrami i dzieli się na
część L, część klatki piersiowej i część szyjną.

M. biodrowo – żebrowy lędźwi (m. iliocostalis lumborum)

PP: wspólna masa mięśniowa.

PK: kąty sześciu do dziewięciu dolnych żeber.

M. biodrowo – żebrowy klatki piersiowej (m. iliocostalis thoracis) –
biegnie w przedłużeniu poprzedniego.

PP: kąty 12 do 7 żebra.

PK: kąty sześciu lub pięciu górnych żeber.

M. biodrowo – żebrowy szyi (m. iliocostalis cervicis)

PP: kąty 6 do 3 żebra (często 7 do 2).

PK: guzki tylne wyr. poprzecznych 6-4 (3) kręgu C.

11

11

M. najdłuższy (m. longissimus) – stanowi pasmo przyśrodkowe m.
krzyżowo – grzbietowego i przebiega między wyr. poprzecznymi. Składa
się z trzech części dachówkowato zachodzących na siebie: części klatki
piersiowej, szyjnej i głowowej.

M. najdłuższy klatki piersiowej (m. longissimus thoracis)

PP: wyr. poprzeczne dolnych sześciu – siedmiu kręgów Th.

PK: wyr. poprzeczne kręgów L oraz kąty 12 do 2 żebra, wyr. dodatkowe
kręgów L i wyr. poprzeczne wszystkich kręgów Th.

M. najdłuższy szyi (m. longissimus cervicis)

PP: wyr. poprzeczne górnych czterech do sześciu kręgów Th.

PK: guzki tylne wyr. poprzecznych 5 do 2 kręgu C.

M. najdłuższy głowy (m. longissimus capitis)

PP: wyr. poprzeczne górnych kręgów Th (3-1) i dolnych kręgów C (7-3).

PK: wyr. sutkowaty k. skroniowej.

12

12

Funkcja: m. biodrowo – żebrowy dzięki swym przyczepom do żeber
działając jednocześnie silnie zgina kręgosłup w kierunku bocznym, a
razem z m. najdłuższym kurcząc się obustronnie działają przede
wszystkim jako prostowniki tułowia. M. najdłuższy głowy poza tym pociąga
głowę ku tyłowi, zgina ją i pochyla w tę samą stronę. Statyczne zadanie m.
krzyżowo – grzbietowego polega na utrzymaniu równowagi tułowia. Przy
każdym kroku mięsień ten się napina, bierze też udział w ruchach
oddychania (przy głębokim wdechu prostuje kręgosłup).

Unerwienie: obie części m. krzyżowo – grzbietowego są zaopatrzone przez
gałązki boczne tylnych gałęzi nerwów rdzeniowych; m. biodrowo –
żebrowy unerwiony jest przez C4-L3; m. najdłuższy przez C2-L5.

Mm. kolcowe (mm. spinalis)

M. kolcowy klatki piersiowej (m. spinalis thoracis)

PP: pow. boczne wyr. kolczystych górnych kręgów L (L3-L1) i dolnych Th
(Th12-Th10).

PK: pow. boczne wyr. kolczystych górnych kręgów Th (Th8-Th2).

13

13

Funkcja: w działaniu obustronnym prostuje odcinek L i stabilizuje w
wyproście odcinek Th; w działaniu jednostronnym powoduje skłon tułowia
w bok w tę samą stronę.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych C2-C8 i Th1-Th10.

M. kolcowy głowy (m. spinlis capitis)

PP: boczne pow. wyr. kolczystych górnych kręgów Th3-Th1 i dolnych C7-
C5.

PK: k. potyliczna w okolicy guzowatości zewnętrznej.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonym odcinku Th, prostuje
szyję. W działaniu jednostronnym powoduje skłon głowy i szyi w bok w tę
samą stronę.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych C2-Th7.

!!! Mięsień ten rzadko występuje samodzielnie. Najczęściej jest zespolony
z m. półkolcowym głowy jako jego część.

14

14

M. kolcowy szyi (m. spinalis cervicis)

PP: pow. boczna wyr. kolczystych kręgu Th1 i Th2 oraz kręgu C6 i C7.

PK: pow. boczna wyr. kolczystych kręgów C4-C2.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonym odcinku Th, prostuje
szyję. W działaniu jednostronnym zgina szyję w bok, w tę samą stronę.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych C2-Th7.

Mm. poprzeczno – kolcowe – warstwę powierzchowną tworzy m.
półkolcowy, warstwę środkową – wielodzielny i warstwę głęboką – mm.
skręcające.

M. półkolcowy klatki piersiowej (m. semispinalis thoracis)

PP: wyr. poprzeczne dolnych kręgów Th Th6-Th12.

PK: wyr. kolczyste górnych kręgów Th Th1-Th5 lub Th6.

Funkcja: w działaniu obustronnym powoduje wyprost, a jednostronnie
zgina kręgosłup w bok, w tę samą stronę. Skręca w stronę przeciwną.

15

15

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych Th4-Th12.

!!! Jest on zbudowany wielopasmowo, a jego włókna mają przebieg stromy,
ponieważ omijają więcej niż 4 kręgi. Najczęściej od 6 do 7 kręgów. Dlatego
jest znacznie silniejszym prostownikiem niż rotatorem.

M. półkolcowy głowy (m. semispinalis capitis)

PP: pow. grzbietowa wyr. poprzecznych kręgów Th6-Th1 i wyr. poprzecznych
oraz stawowych kręgów C7-C4.

PK: pow. zewnętrzna łuski k. potylicznej między kresą karkową górną i dolną.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonym odcinku Th, prostuje
szyję. W działaniu jednostronnym powoduje skłon głowy i szyi w bok w tę
samą stronę, a skręca w przeciwną.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych C1-C5.

16

16

M. półkolcowy szyi (m. semispinalis cervicis)

PP: pow. tylna wyr. poprzecznych kręgów Th6-Th1.

PK: wyr. kolczyste kręgów C5-C2.

Funkcja: w działaniu obustronnym prostuje szyję, a w działaniu
jednostronnym zgina szyję w bok w swoją stronę, a skręca w przeciwną.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych Th7-C4.

M. wielodzielny część TH i L (m. multifidus pars thoracica et
lumbalis)

PP: pow. grzbietowa k. krzyżowej, więzadła krzyżowo – biodrowe tylne,
grzebień k. biodrowej, powięź lędźwiowo – grzbietowa, wyr. sutkowate
kręgów L, wyr. poprzeczne wszystkich kręgów Th.

PK: wyr. kolczyste kręgów L i Th z ominięciem od dwóch do czterech
kręgów.

Funkcja: w działaniu obustronnym prostuje kręgosłup, a w jednostronnym
zgina w bok, w tę samą stronę oraz skręca w przeciwną.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych Th1-S4.

17

17

M. wielodzielny część szyjna (m. multifidus pars cervicalis)

PP: pow. tylna wyr. poprzecznych kręgów Th3-Th1 oraz wyr. stawowe dolne
kręgów C7-C4.

PK: wyr. kolczyste kręgów C7-C2. Pasma mięśniowe biegnąc od przyczepu
początkowego do przyczepu końcowego omijają od dwóch do czterech
kręgów.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonym odcinku Th, prostuje
szyję, a w jednostronnym zgina w bok w tę samą stronę, a skręca w
przeciwną.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych C2-Th4.

Mm. skręcające klatki piersiowej długie (mm. rotatores thoracis
longi)

PP: górna i tylna pow. wyr. poprzecznych kręgów Th.

PK: nasady wyr. kolczystych kręgów wyżej leżących z ominięciem jednego
kręgu.

18

18

Mm. skręcające klatki piersiowej krótkie (mm. rotatores thoracis
breves)

PP: górna i tylna pow. wyr. poprzecznych kręgów Th.

PK: nasady wyr. kolczystych sąsiednich, wyżej leżących kręgów.

Mm. skręcające lędźwi (mm. rotatores lumborum)

PP: wyr. suteczkowate.

PK: dolne brzegi łuków sąsiadujących kręgów L.

Funkcja: czynność mięśni skręcających odcinka Th i L jest taka sama jak
m. wielodzielnego, z tą różnicą, że ich działanie skręcające (w stronę
przeciwną) i zginające w bok (w tę samą stronę) jest silniejsze, a działanie
prostujące słabsze.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych Th1-S4.

19

19

Mm. skręcające szyi długie (mm. rotatores cervicis longi)

PP: tylna pow. wyr. poprzecznych i stawowych dolnych I kręgu Th i kręgów
C7-C4.

PK: po ominięciu jednego kręgu wyżej leżącego, pasma mięśniowe kończą
się na wyr. kolczystych kręgów C6-C2.

Mm. skręcające szyi krótkie (mm. rotatores cervicis breves)

PP: wyr. poprzeczne i stawowe dolne kręgów niżej leżących.

PK: wyr. kolczyste kręgów sąsiednich, wyżej leżących.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonym odcinku Th, prostują
szyję, a w działaniu jednostronnym skręcają szyję w stronę przeciwną, z
jednoczesnym lekkim skłonem w bok, w tę samą stronę.

Unerwienie: gałęzie tylne nerwów rdzeniowych C2-Th4.

20

20

Mm. międzykolcowe lędźwi (mm. interspinales lumborum)

Przyczepy: krótkie pasma mięśniowe łączą wierzchołki wyr. kolczystych
sąsiadujących kręgów.

Funkcja: silnie prostują odcinek L kręgosłupa.

Unerwienie: tylne gałęzie nerwów rdzeniowych Th11-L5.

Mm. międzykolcowe szyi (mm. interspinales cervicis)

W odcinku szyjnym są one parzyste i występują po obu stronach więzadła
karkowego. Krótkie pasma mięśniowe łączą guzki, rozszczepionych w tym
odcinku, wyr. kolczystych sąsiadujących kręgów C2-C7.

Funkcja: prostowanie odcinka C kręgosłupa.

Unerwienie: tylne gałęzie nerwów rdzeniowych C1-C8.

21

21

M. krzyżowo – guziczny tylny (m. sacrococcygeus dorsalis) –
parzysty, stanowi pozostałość mm. międzykolcowych między k. krzyżową
a guziczną; u człowieka występuje w szczątkowej postaci nielicznych
pęczków pierwotnych segmentalnych mięśni ogona niższych ssaków i
częściowo jest przykryty więzadłem krzyżowo – guzowym.

M. krzyżowo – guziczny przedni (m. sacrococcygeus ventralis) –
parzysty, szczątkowy, niestale występujący. Pochodzi od mięśnia
obniżającego ogon niższych ssaków. Rozpoczyna się na pow. przedniej
części bocznych ostatnich kręgów krzyżowych i przyczepia się do pow.
przedniej ostatniego kręgu guzicznego. Unerwiony jest przez gałązki
splotu guzicznego (S4-S5).

Mm. dźwigacze żeber (mm. levatores costarum)

PP: wyr. poprzeczne C7 i Th1-Th11.

PK: następne żebro.

Funkcja: unoszenie żeber, współdziałają w prostowaniu kręgosłupa, przy
pochylaniu go w kierunku bocznym i obracaniu w stronę przeciwległą.

Unerwienie: gałęzie przednie n. C8 i nn. Th1-Th11.

22

22

Mm. międzypoprzeczne – łączą wyr. poprzeczne sąsiednich kręgów. W
odcinku C i L są dobrze rozwinięte, występują tu jako podwójne pasma
mięśniowe po każdej stronie kręgosłupa. W odcinku Th słabo rozwinięte,
często w postaci pasm ścięgnistych.

Mm. międzypoprzeczne szyi (mm. intertransversarii cervicis)

Łączą guzki przednie i tylne wyr. poprzecznych sąsiadujących kręgów
tworząc w ten sposób osobne mięśnie: międzypoprzeczne przednie i tylne.
Te ostatnie dzielą się jeszcze na część przyśrodkową i boczną.

Funkcja: w działaniu jednostronnym powodują skłon głowy i szyi w bok w
tę samą stronę.

Unerwienie: w zależności od części mięśnia, gałęzie przednie lub tylne
nerwów C1-C6.

Mm. międzypoprzeczne lędźwi (mm. intertransversarii lumborum)

Dzielą się na dwa pasma: boczne i przyśrodkowe. Pasmo boczne stanowią
m. międzypoprzeczne boczne lędźwi. Przebiega ono między wyr.
żebrowymi kręgów L.

23

23

Pasmo przyśrodkowe to m. międzypoprzeczne przyśrodkowe lędźwi, które
łączą wyr. suteczkowate niższego kręgu L z wyr. dodatkowymi kręgu wyżej
leżącego.

Funkcja: w działaniu jednostronnym silnie zginają odcinek L w bok; w
działaniu obustronnym stabilizują kręgosłup w pozycji wyprostnej.

Unerwienie: gałęzie przednie i tylne nerwów L1-L5.

Mięśnie podpotyliczne

(mm. suboccipitales) – silne i krótkie głębokie

mm karku, które w związku z ruchami głowy zdobyły swoisty rodzaj
zróżnicowania; znajdują się między k. potyliczną a oboma górnymi kręgami.

M. skośny górny głowy (m. obliquus capitis superior)

PP: tylna pow. wyr. poprzecznego kręgu szczytowego.

PK: poniżej odcinka bocznego kresy karkowej dolnej k. potylicznej.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonym kręgu szczytowym,
wykonuje ruch wyprostu w stawie szczytowo – potylicznym, tym samym
powoduje skłon głowy w tył; w działaniu jednostronnym skłania głowę w bok
w tę samą stronę.

Unerwienie: n. podpotyliczny, powstały z tylnej gałęzi n. C1.

24

24

M. prosty tylny głowy mniejszy (m. rectus capitis posterior minor)

PP: guzek tylny łuku tylnego kręgu szczytowego.

PK: poniżej odcinka przyśrodkowego kresy karkowej dolnej k. potylicznej.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonym kręgu szczytowym,
prostuje staw szczytowo – potyliczny powodując skłon głowy w tył.

Unerwienie: n. podpotyliczny, powstały z gałęzi tylnej n. C1.

M. prosty tylny głowy większy (m. rectus capitis posterior major)

PP: wyr. kolczysty kręgu obrotowego.

PK: poniżej środkowej części kresy karkowej dolnej k. potylicznej.

Funkcja: w działaniu obustronnym, przy ustalonym kręgu szczytowym,
prostuje staw szczytowo – potyliczny wykonując skłon głowy w tył. W
działaniu jednostronnym, przy ustalonym kręgu obrotowym, odpowiada za
skręt głowy w swoją stronę w stawie szczytowo – obrotowym.
Unerwienie: n. podpotyliczny, powstały z gałęzi tylnej n. C1.

25

25

M. skośny dolny głowy (m. obliquus capitis inferior)

PP: wyr. kolczysty kręgu obrotowego.

PK: tylna pow. wyr. poprzecznego kręgu szczytowego.

Funkcja: w działaniu jednostronnym, przy ustalonym kręgu obrotowym,
skręca w stawie szczytowo – obrotowym w tę samą stronę.

Unerwienie: n. podpotyliczny, powstały z gałęzi tylnej C1.

M. prosty boczny głowy (m. rectus capitis lateralis)

PP: tylna pow. wyr. poprzecznego kręgu szczytowego.

PK: poniżej i bocznie od kresy karkowej dolnej k. potylicznej.

Funkcja: w działaniu jednostronnym, przy ustalonym kręgu szczytowym,
powoduje skłon głowy w bok w tę samą stronę.

Unerwienie: gałązka przednia n. C1.

26

26

Powięzie grzbietu

1. Powięź powierzchowna grzbietu (fascia superficialis dorsi) – część
ogólnej powięzi powierzchownej, pokrywa mm. czworoboczny i najszerszy
grzbietu.

2. Powięź piersiowo – lędźwiowa (fascia thoracolumbalis) – obejmuje
mm. głębokie grzbietu i składa się z blaszki tylnej (powierzchownej) i
przedniej (głębokiej).

3. Powięź karku (fascia nuchae) – leży pod mm. czworobocznym i
równoległobocznym, pokrywa mm. płatowate i m. półkolcowy głowy.