Instrukcje
warunkowe

Instrukcje warunkowe

Jak sama nazwa wskazuję są to instrukcje,
które wykonują się tylko wtedy gdy
spełniony
jest podany warunek. Dzięki instrukcjom
warunkowych program może "zachowywać"
się
zależnie od spełnienia pewnych warunków.

Intstrukcja if - else

Podstawowa instrukcja warunkowa wygląda następująco:

if( <warunek> )
{//blok1
...
}
else
{//blok2
...
}

Jeżeli spełniony jest warunek to wykonane zostaną instrukcje

zawarte w bloku1, a gdy warunek nie jest spełniony to wykonane

zostaną instrukcje z bloku2.
Wartość zwracana przez warunek w instrukcjach warunkowych nie

musi być typu bool ale może być także wartością liczbową i w takim

przypadku warunek nie jest spełniony wtedy i tylko wtedy gdy

wartość ta wynosi 0!
Gdy wartość jest różna od zera (również mniejsza od zera) to

warunek jest spełniony.

Przykład instrukcji
warunkowej

#include <iostream>
using namespace std;
int main()
{

int x;

cout << "Podaj liczbę całkowitą:" << endl;

cin >> x;

if((x % 2)==1) cout << "Liczba nieparzysta.";

else cout << "Liczba parzysta.";

return 0;

}

Po instrukcji warunkowej if nie musi występować słowo

kluczowe else (oczywiście nie ma wtedy Bloku2 ).
Jeżeli w jednym z bloków znajduję się tylko jedna instrukcja to

nie musi być ona zawarta w klamrach {} (czyli nie musimy

tworzyć bloku) tak jak ma to miejsce w przedstawionym

przykładzie.

Instrukcja switch - case

Następną instrukcją warunkową jest konstrukcja switch - case, która pozwala

nam na wybór więcej niż jednej opcji:

switch( <wyrażenie> )
{
case <wartość1>:
instrukcja1;
instrukcja2;
//...
break;
case <wartość2>:
instrukcja1;
instrukcja2;
//...
break;
//...
default:
instrukcja1;
instrukcja2;
//...
}

Instrukcja switch - case

Instrukcja switch oblicza wartość <wyrażenia> i dopasowuje

go do jednej z podanych opcji. Wszystkie opcje muszą być

zawarte w bloku. Po słowie kluczowym case podajemy

<wartość>, a następnie dwukropek. Po dwukropku podajemy

instrukcje, które z kolei nie muszą być już zawarte w nowym

bloku. Jeżeli wartość <wyrażenia> będzie odpowiadała jednej

z <wartości> to wykonywane są wszystkie instrukcje

występujące po niej aż do napotkania słowa kluczowego

break!
Jeżeli żadna z <wartości> nie będzie pasowała do wartości

<wyrażenia> to wykonane zostaną instrukcje znajdujące się

po słowie kluczowym default.
Jeżeli nie występuje opcja default i inne możliwości także nie

pasują to nie zostanie wykonana żadna instrukcja.

Przykład

#include <iostream>
using namespace std;
int main()
{
short x;
cout << "Podaj cyfrę od 0 do 5" << endl;
cin >> x;
switch(x)
{
case 0: cout << "Wybrano 0" << endl;
break;
case 1: cout << "Wybrano 1" << endl;
break;
case 2: cout << "Wybrano 2" << endl;
break;
case 3:
case 4:
case 5: cout << "Wybrano 3, 4 lub 5" << endl;
break;
default: cout << "Wybrana liczba nie zawiera się w [0,5]" << endl;
}
return 0;
}

Instrukcja goto

Instrukcja goto jest instrukcją skoku bezwarunkowego.

Powoduje ona "przeskoczenie„ programu do innego

miejsca w tym samym bloku wskazanego etykietą:

goto <etykieta>;
//...
<etykieta>:
//...

Instrukcja skoku bezwarunkowego goto może być

najczęściej zastąpiona przez pozostałe instrukcje

warunkowe, może być także używana w połączeniu z

nimi. Powinna być używana w sposób rozsądny i tylko

tam gdzie rzeczywiście powoduje ona przyspieszenie

programu bądź zwiększa jego czytelność (np.

przerywanie zagnieżdżonych pętli).