Badanie ortopedyczne



Badanie ortopedyczne oprócz ustalenia

rozpoznania ma na celu poznanie rozmiarów

i nasilania odchyleń chorobowych, dynamiki

i okresu rozwojowego choroby, patogenezy,

a również mechanizmów powstawania i

nasilania się zniekształceń i dysfunkcji oraz

związku przyczynowego między czynnikami

uszkadzającymi a następstwem

(Tomasz Żuk)

Badanie ortopedyczne

1.Stan ortopedyczny ogólny-

ma na celu stwierdzenie

odchyleń w budowie i czynności narządu ruchu jako

całości . Obejmuje on san statyczny i dynamiczny.

A/Stan statyczny

– bada on budowę ciała :

-typ budowy (oddechowy, trawienny, mięśniowy,

mózgowy, lub leptosomatyczny, eurysomiczny,

atletyczny)

-odżywienie

-proporcje ( tułowia do kończyn- zachowane lub

zaburzone)

-symetrię

-postawę

Stan ortopedyczny ogólny



Oglądanie-

bada się pacjenta całkowicie

rozebranego, dobrze oświetlonego w pozycji stojącej

B/ Stan ogólny dynamiczny-

oglądaniem określa się

odchylenia czynności narządu ruchu jako całości.

Bada się sposób poruszania się chorego i określa się

cechy chodu (Cechy fizjologiczne: dwunożny,

naprzemienny, przedsiębieżny, synchroniczny,

izometryczny, harmonijny)

Jeśli stwierdza się nieprawidłowości chodu, trzeba

określić ich rodzaj :

chód utykający, koguci,

szczudłowy, koszący, podskakujący, kołyszący,

kaczkowaty, defiladowy, niezborny itd.

Stan ortopedyczny

miejscowy



Odchylenia mogą dotyczyć jednej kończyny

czy stawu lub także mogą być wielomiejscowe

lub uogólnione.



Ocenia skóry (blizny, przebarwienia, trofika,

owrzodzenie)



Obrysy stawów i zakresy ruchów czynnych i

biernych, bolesność wykonywanych ruchów



Proces chorobowy stawu- zapalny, odczynowy

(wypełnienie jamy stawowej płynem

wysiękowym -chełbotanie , balotowanie),

zwyrodnieniowy



Stan mięśni – prawidłowo rozwinięte, zanikłe

Badania uzupełniające



Badanie neurologiczne- odruchy fizjologiczne,

patologiczne, zaburzenia czucia powierzchniowego,

głębokiego, niedowłady, porażenia, zmiany napięcia

mięśniowego, zaburzenia koordynacji, reagowania.



Zdjęcia RTG – rutynowe (rzut PA i boczny), specjalne

(zdj. celowane, warstwowe, kontrastowe)



TK, MR, 3D TK



Laboratoryjne : krwi, moczu, płynów

ustrojowych(stawoey, mózgowo-rdzeniowy)-

analityczne, cytologicne, bakteriologiczne.

Biologiczne, histologiczne, serologiczne,

elektrodiagnostyczne i inne.



Elektrodiagnostyka (śledzenie procesów reinerwacji,

rodzaju niedowładów – neurogenne czy miogenne)

Chód fizjologiczny i patologia



CHÓD PRAWIDŁOWY (fizjologiczny) jest:



Dwunożny



Naprzemienny



Przedsiębieżny



Symetryczny

(izometryczny, izochroniczny,

izotoniczny) i harmonijny



Izometria

- polega na wykonywaniu równej

długości kroków prawą i lewą kończyną dolną



Izochronia

- polega na równym w czasie

obciążania lewej i prawej kończyny dolnej



Izotonia

- polega na prawidłowej koordynacji

ruchów kończyn górnych i tułowia z praca kończyn

dolnych

Chód fizjologiczny i patologia



CHÓD



Definicja:



seria rytmicznych, zmiennych ruchów

kończyn i tułowia powodujących w

rezultacie przesunięcie się do przodu

środka ciężkości człowieka



rytmiczne gubienie i odzyskiwanie

równowagi w zmieniających się na

przemian fazach podporu i przenoszenia

Chód fizjologiczny i patologia



W chodzie możemy wyróżnić:



Cykl chodu:



czynności i ruchy wykonywane przez idącego,

pomiędzy kontaktem pięty z podłożem jednej z

kończyn i powtórnym jaj zetknięciem się z podłożem



podczas jednego cyklu chodu każda z kończyn

dolnych przechodzi przez jedną fazę podporu i

wykroku. Czyli chód składa się z dwóch rytmicznie

następujących po sobie faz:



Podporu (obciążania)



Wykroku (przenoszenia)

Chód fizjologiczny i patologia



faza podporu



podczas przeciętnie szybkiego chodu faza podporu jednej

kończyny dolnej zajmuje około 60% czasu cyklu chodu



rozpoczyna się w momencie zetknięcia się pięty z podłożem, a

kończy w chwili oderwania palucha



składa się z pięciu podfaz (w odniesieniu do stopy):



kontakt pięty z podłożem



„

stopa płasko” – cała powierzchnia stopy przylega do podłoża



pełne obciążenie – podpór właściwy (środek masy ciała

znajduje się nad środkiem geometrycznym powierzchni styku

stopy z podłożem)



oderwanie pięty od podłoża – przetaczanie stopy (propulsja)



oderwanie palucha – odbicie

Chód fizjologiczny i patologia



faza przenoszenia



podczas przeciętnie szybkiego chodu faza przenoszenia jednej

kończyny dolnej zajmuje około 40% czasu cyklu chodu



rozpoczyna się w momencie oderwania od podłoża palucha, a

kończy w chwili zetknięcia pięty tej samej kończyny z

podłożem



składa się z trzech podfaz:



przyspieszenie



rozpoczyna się w momencie gdy paluch kończyny dolnej

zakrocznej odrywa się od podłoża i noga zakroczna goni tułów,

a kończy w chwili gdy kończyna ta znajdzie się pod środkiem

ciała



przenoszenie właściwe



sytuacja, w której oś poprzeczna stawu skokowo –

goleniowego znajduje się w płaszczyźnie czołowej ciała

Chód fizjologiczny i patologia



w tym momencie przenoszona kończyna jest

potrójnie zgięta (w stawie skokowym,

kolanowym, biodrowym)



hamowanie



po wyprzedzeniu tułowia przez kończynę

dolną zakroczna następuje zwolnienie tempa

ruchu kończyny ku przodowi i przygotowanie

jej do kontaktu z podłożem



W chodzie dwunożnym istnieje krótki

okres podwójnego podporu

Chód fizjologiczny i patologia



faza podwójnego podparcia



sytuacja w której paluch nogi zakrocznej

jeszcze się nie oderwał od podłoża a pięta

nogi wykrocznej już się oparła



czas trwania fazy podwójnego podparcia

jest zależny od szybkości chodu



im jest ona większa tym faza ta jest krótsza



podczas biegu faza podwójnego podparcia

nie występuje – zastąpiona jest fazą lotu

Chód fizjologiczny i patologia



WYZNACZNIKI (DETERMINANTY, CECHY CZY

KOORDYNANTY) CHODU PRAWIDŁOWEGO



Prawidłowy chód wymaga spełnienia kilku warunków

dotyczących ruchów miednicy i stawów kończyn

dolnych.



Analizując udział poszczególnych części ciała w

mechanice chodu należy wymienić

6 wyznaczników

chodu:



trzy

z nich dotyczą zmiany

położenia miednicy i stawów

biodrowych



dwa

zakresu

ruchu w stawach kolanowych



jeden

stawów

skokowo-goleniowych



Są to więc wyznaczniki kinematyczne i dotyczą chodu

po gładkiej poziomej płaszczyźnie

Chód fizjologiczny i patologia



Skręty miednicy w płaszczyźnie poziomej



określenie prawidłowego ustawienia miednicy i stawów

biodrowych w płaszczyźnie poprzecznej w fazie podwójnego

podparcia



w chwili wysunięcia nogi wykrocznej do przodu miednica

podąża za ruchem i wysuwa swą wykroczna stronę nieco do

przodu



wykazuje ona skręt w płaszczyźnie poziomej

około 4° do

przodu i 4°

do tyłu



ruch odbywa się w obu biodrach



na skutek ruchów miednicy udo nogi wykrocznej ustawia się

w rotacji na zewnętrz, a udo nogi podpierającej w rotacji

wewnętrznej



skręcanie się miednicy wydłuża krok

Chód fizjologiczny i patologia



Pochylenie miednicy w płaszczyźnie czołowej



określa ustawienie miednicy i stawów biodrowych w

płaszczyźnie czołowej



równocześnie z uniesieniem nogi w chwili rozpoczęcia

wykroku miednica (w warunkach prawidłowych)

po stronie

wykrocznej

nieco

się obniża

, wskutek czego po stronie

podporu powstaje przywiedzenie, a po stronie wykroku

odwiedzenie uda. Miednicę przed większym opadaniem w

kierunku kończyny przenoszonej zabezpiecza napięcie

mięśnia pośladkowego średniego

po stronie przeciwnej.



Pochylenie miednicy po stronie wykrocznej zmusza kolano

do zgięcia, co chroni stopę przed zaczepieniem palcami o

podłogę. Dzięki przechyleniu miednicy unoszenie środka

ciężkości zostaje zredukowane o połowę.

Chód fizjologiczny i patologia



Ruchy boczne miednicy



określa konieczność bocznych przemieszczeń

miednicy w czasie chodu, wynikających z

naprzemianstronnego obciążania kończyn dolnych,

miednica podąża w kierunku nogi podporowej. Boczne

ruchy miednicy wiążą się z rotacją miednicy

(wyznacznik I) i z obniżeniem się miednicy

(wyznacznik II)



ruchu boczne miednicy najbardziej widoczne są

podczas wolnego chodu



podczas biegu zostają całkowicie zniwelowane



wykonywane są w odcinku lędźwiowym kręgosłupa i

obu stawach biodrowych

Chód fizjologiczny i patologia



Zgięcie w stawie kolanowym w fazie

podporowej



określa wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego

kończyny podporowej w fazie pełnego obciążenia



musi on wynosić około

20°



w początkowej fazie podporu gdy pięta styka się z

podłożem kolano jest wyprostowane



zaraz potem ulega zgięciu, aż stopa przyłoży się

podeszwą do podłoża



zaraz po okresie pełnego obciążenie stopy znowu

następuje gwałtowny wyprost stawu kolanowego



zgięcie stawu kolanowego w chwili gdy masa ciała

przenosi się do przodu ponad nogą podporową,

redukuje wysokość środka ciężkości

Chód fizjologiczny i patologia



Skrócenie czynnościowe kończyny w fazie

przenoszenia (ruch kolana):



określa wymaganą wielkość skrócenia czynnościowego

kończyny dolnej w fazie przenoszenia



kończyna przenoszona powinna przemieszczać się do przodu

dokładnie w płaszczyźnie strzałkowej przeprowadzonej przez

staw biodrowy



miednica po tej stronie jest lekko opuszczona



skrócenie czynnościowe odbywa się we wszystkich trzech

stawach



największe jest w stawie kolanowym



kolano zgina się po raz pierwszy zaraz po styku pięty z

podłożem oraz po raz drugi gdy pięta zaczyna się unosić a

stopa przygotowuje się do odbicia



aby chód mógł być prawidłowy, staw kolanowy musi mieć

możliwość zgięcia do kąta

65°

(w fazie przenoszenia)

Chód fizjologiczny i patologia



Ruchy stopy i stawu skokowo-

goleniowego w płaszczyźnie strzałkowej



określa kątową wielkość zakresu ruchomości

w stawach skokowo-goleniowych w

płaszczyźnie strzałkowej, która jest potrzebna

przy prawidłowym chodzie.



Gdy pięta nogi wykrocznej styka się z podłogą,

stopa jest zgięta grzbietowo. Zaraz potem

zgina się podeszwowo, opera o podłoże i

ustala. Goleń wraz z kostkami zakreśla łuk nad

piętą. Następuje moment pełnego obciążenia

stopy i zaczyna się unosić pięta.

Chód fizjologiczny i patologia



Człowiek porusza się dzięki sile jego mięśni



ANALIZA DYNAMICZNA



określa wielkość siły mięśni, która jest potrzebna w trakcie prawidłowego

chodu



Idący normalnym krokiem, po płaskim podłożu, człowiek poddany jest

działaniu dwojakiego rodzaju sił, które wpływają na ekonomię tej czynności.



Są to siły:



zewnętrzne



siła grawitacji, reakcja podłoża



Wywierają one na poszczególne stawy kończy dolnych działanie najczęściej

zginające,

którym muszą się przeciwstawić siły:



wewnętrzne



pracujące mięśnie - napięcie mięśniowe stabilizuje stawy, zapewniając

utrzymanie prawidłowej postawy w czasie chodu oraz wpływa hamująco lub

przyśpieszająco na poszczególne części kończyn i tułowia, od czego zależy

efektywność chodu.



Analiza dynamiczna określa zatem wielkość siły mięśni, która jest potrzebna w

trakcie prawidłowego chodu.

Chód fizjologiczny i patologia



CHÓD PATOLOGICZNY



Czynniki powodujące zaburzenia chodu



anatomiczne zmiany układu kostno stawowego,



Zmiany układu nerwowo-mięśniowego – spowodowane

zmianami w obrębie kończyn i tułowia



Amputacja



Inne przyczyny



Przyczyny chodu patologicznego są różne. Do

najważniejszych z nich należą:



Ból w jednej kończynie

(najczęściej spowodowany

procesami zapalnymi stawów, mięśni, urazem kończyny lub

zapaleniem nerwu).



Podczas chodu antalgicznego (przeciwbólowego) chory stara się

skrócić fazę podporu na bolącej kończynie przenosząc szybko

ciężar ciała na kończynę zdrową. Występuje wówczas utykanie.

Chód fizjologiczny i patologia



2.Zmiany patologiczne w układzie kostno-stawowym



Asymetria długości kończyn dolnych powoduje zazwyczaj

kulenie. Skrócenie może być rzeczywiste lub pozorne

spowodowane np. przykurczem mięśni.



3.Sztywność stawów



Przy usztywnieniu jednego stawu brak ruchów w tym

stawie jest kompensowany ruchami w stawach sąsiednich.



Podczas usztywnienia stawu biodrowego chory przenosi

miednicę ku przodowi wokół osi kończyny zdrowej, a wiec

skręty miednicy odbywają się w zdrowym stawie

biodrowym. Usztywnienie stawu kolanowego powoduje

odwodzenie tej kończyny.

Chód fizjologiczny i patologia



4.Ubytki i niedomogi mięśni



Zaburzenia funkcji tych mięśni mogą być spowodowane:



zbliżaniem się do siebie przyczepów lub ich oddalaniem



porażeniem lub niedowładem wiotkim



stanem zapalnym mięśni



urazem mięsni



wrodzonym ubytkiem mięśni



dystrofią mięśniową



Porażenie mięśnia pośladkowego wielkiego

powoduje na początku

fazy podporu cofnięcie tułowia i wysunięcie biodra do przodu po

stronie kończyny chorej.



Niewydolność mięśnia

pośladkowego średniego

jest przyczyną braku

stabilizacji miednicy

(objaw Trendelenburga).



Przy porażeniu

mięśnia czworogłowego

chory nie osiągnie stabilizacji

kolana i w czasie obciążenia kończyny nastąpi nagłe zgięcie w stawie

kolanowym. Chód będzie wówczas możliwy tylko przy utrzymywaniu

stawu kolanowego w wyproście podczas całej fazy podporu.

Chód fizjologiczny i patologia



Rodzaje chodu:

–

Chód koszący – w niedowładzie połowiczym

–

Chód spastyczny lub nożycowy – w niedowładzie spastycznym

kończyn dolnych

–

Chód patetyczny – w niedowładzie wiotkim

–

Chód parkinsonowski – drobnymi krokami, bez współruchów

kończyn górnych

–

Chód defiladowy – w uszkodzeniu układu pozapiramidowego

–

Chód szczudłowy – w porażeniu zginaczy podeszwowych stopy

–

Chód zapadający – w przykurczu zgięciowym stawów biodrowego i

kolanowego

–

Chód brodzący – w obustronnej niewydolności mięśni zginaczy

grzbietowych stopy

–

Chód kaczkowaty – w dysplazji lub zwichnięciu obu stawów

biodrowych

–

Chód kangurowy - jest to chód o kulach z jednoczesnym

przestawianiem obu kończyn.

Międzynarodowa metoda SFRT pomiaru i

zapisu ruchów w stawach- opublikowana przez

ISOM (International Standard Orthopeadic

Measurements



Twórca metody O.A Russeo i J.J Gerhardt

(koniec lat 60. XX w.)



Nazwa

od pierwszych liter (ang.) płaszczyzn:

-Sagittal

-Frontal

-Transverse

-Rotation

Sposób zapisu wyników wzięty zostal z metody

neutralnego zera (Cave i Roberts)

Międzynarodowa metoda SFRT pomiaru i

zapisu ruchów w stawach- opublikowana przez

ISOM (International Standard Orthopeadic

Measurements



Ogólne zasady pomiaru i zapisu:



Ruchy wyjściowe do wszystkich ruchów mierzone są z

pozycji neutralnego zera



Poz. n. zera to pozycja jaka przyjmuje się w pozycji

stojącej z kończynami górnymi zwieszonymi wzdł.

tułowia, z rękami w supinacji skierowanymi dłońmi do

przodu



Wszystkie ruchy opisywane są w trzech płaszczyznach :

strzałkowej, czołowej, poprzecznej.



Wszystkie ruchy nawet najbardziej złożone należy

zredukować tylko do jednej płaszczyzny



Ruchy rotacyjne oznacza się literą R niezależnie od

położenia w jakim dana część ciała wykonuje ruch

Międzynarodowa metoda SFRT pomiaru i

zapisu ruchów w stawach- opublikowana przez

ISOM (International Standard Orthopeadic

Measurements



Wszystkie wyniki uzyskane z pomiarów

zapisuje się za pomocą 3 liczb wg.

następującej zasady:

-Ruchy wyprostu i wszystkie prowadzone od

ciała zapisuje się jako pierwsze w członie

-Ruchy zgięcia i wszystkie prowadzone do

ciała zapisuje się jako ostatnie

-Pozycja wyjściowa , którą z reguły jest

pozycja 0 st. Zapisywana jest w środku

Międzynarodowa metoda SFRT pomiaru i

zapisu ruchów w stawach- opublikowana przez

ISOM (International Standard Orthopeadic

Measurements



Skłony oraz skręty głowy i kręgosłupa

w lewą str. Zapisywane są jako

pierwsze, natomiast w prawą jako

ostatnie



Rotacja zewn. Kończyn zapisywana jest

jako pierwsza a wewnętrzna jako

ostatnia

Przykładowy zapis ruchu

wyprostu i zgięcia w stawie

biodrowym

S 10 – 0 - 115, gdzie:

S- sagittal

10 st. – wyprost

0 st.- pozycja wyjściowa do badań

115 st.-zgięcie

Przykładowy zapis stanów

patologicznych za pomocą SFTR



Koślawość 25 st. stawu kolanowego:

F 25 – 0



Szpotawość o tej samej wielkości :

F 0 - 25

Sposoby zapisywania danych z

przeprowadzonego badania (sposób

kwantyfikacji „kodowania” wg. F. Vele)

ODRUCHY:

0-Pełna afleksja (odruch nie wywołany pomimo facilitacji)

1-Hiporefleksja (odruch możliwy do wywołania tylko dzięki

facilitacji)

2-Odruch zaniżony (o wyraźnie mniejszym pobudzeniu)

3-Odruch normalny

4-Hiperrefleksja (rozszerzenie strefy wyzwolenia i wyższa

amplituda pobudzenia)

5-Odpowiedź masowa, z tendencją do repetycji

(pseudoklonusy i klonusy)

Kod ten należy uzupełnić opisem słownym – np..

Spowolnienie, skłonność do powtórzeń czy klonusów,

zahamowania, spowolnienie rozkurczu czy całego

odruchu

Sposoby zapisywania danych z

przeprowadzonego badania (sposób

kwantyfikacji „kodowania” wg. F. Vele)

TROFIKA:

0-Agenezja mięśni (wrodzona wada , nieobecność

mięśnia)

1-Atrofia (znaczny ubytek obwodu – więcej niż 50%)

2-Hipotrofia (wyraźny ubytek obwodu-mniej niż

50%)

3-Eutonia (odpowiednia trofika – 100%

4-Hipertrofia (powiększenie obwodu)

Dane należy uzupełnić opisem stanu tkanki

podskórnej, obenej ew. cieczy, nasiąknięć ,

twardego lub miękkiego wysięku, guzów i ich

związku z podłożem oraz bolesnością itd..

Sposoby zapisywania danych z

przeprowadzonego badania (sposób

kwantyfikacji „kodowania” wg. F. Vele)

KRĄŻENIE I CIEPŁOTA:

0-Całkowity zastój krążenia prowadzący do

zgorzeli

1-Ciężkie zaburzenie krążenia z sinawym lub

woskowym zabarwieniem naskórka i tow.

Zmianami naczyniowymi (angiopatia)

2-Lekkie zaburzenia krążenia z obniąoną ciepłotą

powierzchowną w porównaniu z drugą strona

(zab. Wegetatywne)

3-Stan normalny

4-Miejscowe podwyższenie ciepłoty (np.. Przy

miejscowym nacieczeniu zapalnym)

Sposoby zapisywania danych z

przeprowadzonego badania (sposób

kwantyfikacji „kodowania” wg. F. Vele)

KONSYSTENCJA TKANEK:

0- „Szmaciana”

1- „Wątła”

2-Normalnie prężna

3- „Gumowata” lub „ciastowata”

4-Całkiem sztywna „deskowata”

Sposoby zapisywania danych z

przeprowadzonego badania (sposób

kwantyfikacji „kodowania” wg. F. Vele)

GRA STAWOWA (joint-play):

0-Zanikła (sztywny staw)

1-Obniżona

2-Odpowiednia (norma)

3-Podwyższona (uwolniony staw)

Sposoby zapisywania danych z

przeprowadzonego badania (sposób

kwantyfikacji „kodowania” wg. F. Vele)

SIŁA MIĘŚNI:

0-Zero (niewidoczny, a nawet niewyczuwalny

palpacyjnie skurcz mięśnia- 0%

1-Widoczny lub wyczuwalny skurcz mięśnia (ale bez

efektu ruchowego) – 5%

2-Słaba siła ( ruch możliwy z wyłłączeniem siły

ciążenia)- 20%

3-Wystarczjąca siła (możliwy ruch przeciw sile

ciążenia)-50%

4-Dobra siła (ruch możliwy przecie sile ciążenia i

małemu oporowi)-80%

5-Normalna siła -100%

Nazwa pomiaru

Pozycja wyjściowa/ punkt

początkowy i końcowy pomiaru

Długość

względna

Stojąca lub siedząca

wyrostek

barkowy

łopatki-

wyrostek

rylcowaty

kości promieniowej

Długość

bezwzględna

Stojąca lub siedząca

guzek

większy

kości ramiennej-

wyrostek rylcowaty

kości

promieniowej

Długość

absolutna-

anatomiczna

Stojąca lub siedząca

guzek

większy

k. ramiennej –

koniec

opuszki

najdłuższego palca

Długość ramienia

Guzek większy kości ramiennej-

wyrostek łokciowy kości

łokciowy

Długość przedramienia

Wyr. Łokciowy k. łokciowej- wyr.

Rylcowaty kości łokciowj

Długość ręki

Środek linii łączącej wyr.

Rylcowate k. przedramienia –

koniec opuszki najdłuższego

palca

Szerokość ręki

Przyśrodk. Cz. Główki II kości śr.

– boczna cz. Główki V kości

śródr.

Pozycja wyjściowa/punkt

początkowy i koń. pomiaru

Uwagi

krót

Stojąca, siedząca

Przednia krawędź dołu

pachowego- brzeg przykr.

łopatki

Pomiar masy mięśniowej mięśnia

naramiennego, sposób bardziej obiektywny

pomimo, że nie rozpoczyna się od punktu

kostnego

dłu

Wcięcie szyjne rękojeści

mostka – brzeg przykr.

łopatki

Pomiar masy m. naramiennego może być

niedokładny w przypadku zmian w obr.

obojczyka oraz stawów mostkowo-

obojczykowych lub barkowo-

obojczykowych

Obwód ramienia w

najgrubszym miejscu

Pomiar masy mm. dwu i trójgłowego

Należy zaznaczyć odl. od wyr. łokciowego

Przez wyr. łokciowy i nadkł.

kości ramiennej

Pomiar obwodu, objętości st. łokciowego

Obwód przedramienia w

najgrubszym miejscu

Pomiar masy mm. zginaczy i prostowników

Przy znalezieniu najgrubszego miejsca na

zdrowej kg. Należy zaznaczyć odl. Od wyr.

łokciowego

Przez wyr. rylcowate kości

przedramienia

Pomiar obwodu, obj. stawu nadgarstkowo-

promieniowego

Nazwa pomiaru

Pozycja wyjściowa/ punkt początkowy i końcowy

pomiaru

Długość

względna

Stojąca lub leżenie tyłem

Kolec biodrowy przedni górny- kostka przyśr.

goleni

Długość

bezwzględna

Krętarz większy

kości udowej-

kostka boczna

goleni

Długość

absolutna

(anatomiczna)

Krętarz większy

kości udowej- zewnętrzna

krawędź stopy

na wysokości kostki bocznej

Długość uda

Krętarz w. k. u.- szpara stawu kolanowego po

str. bocznej

Długość podudzia

Szpara st. Kol. Po str. Przyśrodkowej – kostka

przyśrodkowa

Długość stopy

Stojąca lub leżenie tyłem

Guz piętowy – koniec opuszki najdłuższego

palca

Szerokość stopy

Przyśrodk. cz. glówki I kości śródstopia- boczna

cz. główki V kości śródstopia. Pomiar po str.

grzbietowej stopy

Nazwa

pomiaru

Pozycja/ pomiar początkowy/końcowy/ uwagi

Pośladk

owy

pierwszy-

krótki

Stojąca lub leżenie przodem

Krętarz większy- szpara pośladkowa (pomiar masy

mm. pośladkowych)

Długi

Spojenie łonowe-szpara pośladkowa

Obwód uda w najgrubszym miejscu. Zaznaczamy odległość

pomiaru od podstawy rzepki

Obwód uda mierzony 6 cm. od podstawy rzepki.

Najbardziej przydatne badanie, gdyż wszelkie dysf. K.d.

powoduje osłabienie i zanik głowy przyśrodkowej m. 4

głowego

Na wysokości szpary stawu kolanowego

Obwód podudzia w najgrubszym miejscu

Tuż nad kostkami goleni

Document Outline