Barbara Majer

Badania ukierunkowane na:



poszerzenie spektrum działania



zwiększenie trwałości



poprawę parametrów
farmakokinetycznych



zmniejszenie toksyczności



drobnoustroje oporne na penicyliny już
stosowane w lecznictwie



Gram-ujemne (zakażenia szczepami
Pseudomonas, Proteus, Bacteroides i
Serratia)



zmiana budowy chemicznej



stosowanie inhibitorów -laktamaz

(kwas klawulanowy, sulbaktam)



stosowanie dihydropeptydazy I

(imipenem jest na nią wrażliwy)



zwiększoną odporność na kwasy uzyskano

dzięki:



wprowadzeniu podst.

elektronoakceptorowego (↓ gęstości

elektronów na at. O gr. amidowej →

utrudnienie wewnątrzcząst. ataku

nukleofilowego O na C wiązania -

laktamowego)



podst. dużych przestrzennie (zawada

przestrzenna → zabezpiecza pierścień -

laktamowy)



wprowadzenie w pozycji 6 gr.

metoksylowej → związki oporne na działanie

-laktamaz



przedłużenie działania (jednoczesne
stos. inhibitorów wydzielania
kanalikowego, np. probenecid; zmiana
budowy chem.)



↑ biodostępności (wprowadzenie
prekursorów o budowie estrowej dobrze
wchłanianych z przewodu pokarm. i
rozkładanych przez esterazy do
aktywnych kwasów)

Estry:



Ampicyliny:



Piwampicylina



Bakampicylina



Talampicylina



Sultamycylina



Karbenicyliny:



Karfecylina



Karyndacylina



Mecylinamu:



Piwmecylinam



Bakmecylinam

Otrzymanie kwasu 6-aminopenicylanowego (6-

AP):

1)

Sililowanie gr. –COOH trialkilochlorosilanem

2)

Przekształcenie ugrup. amidowego w

chloroimidowe (pięciochlorek fosforu)

3)

Przekształcenie pochodnej chlorowej w

odpowiedni iminoeter (działaniem alkoholu)

4)

Hydroliza iminoeteru w śr. kwasowym do 6-

AP

W wyniku acylowania 6 –AP otrzymano

penicyliny o szerszym spektrum działania,

niektóre z nich są oporne na działanie kwasów

i

-laktamaz



Oksacylina, kloksacylina,
dikloksacylina, flukloksacylina



Penicylinazo- i kwasooporne.



Działają na bakterie G+ słabiej niż
penicylina benzylowa.



Oksacylina: X = Y = H



Kloksacylina: X = Cl, Y = H



Dikloksacylina: X = Y = Cl



Flukloksacylina: X = Cl, Y = F



Karbenicylina, tikarcylina – aktywne

wobec bakterii G+ i wielu G-

(Proteus, Serratia, Pseudomonas,

Bacteroides).



Przeciw Pseudomonas wykazują zbyt

słabe działanie, więc łączy się je z

antybiotykami aminoglikozydowymi.



W postaci kwasowej nie wchłanianie z

przewodu pokarmowego



Sole sodowe karboksypenicylin –

stosowane parenteralnie, estry

karbenicyliny: karfecylina (e. fenylowy) i

karyndacylina (e. indanylowy) są

stosowane doustnie.



Karboksypenicyliny są wrażliwe na

działanie kwasów i β-laktamaz



WYJĄTEK: temocylina – gr. metoksylowa

w 6α chroni przed działaniem penicylinaz.

Temocylina działa tylko na bakterie G-



Ampicylina, piwampicylina, epicylina,
bakampicylina, talampicylina



Działają na bakterię G+ i G-



Wrażliwe na działanie β-laktamaz, oporne
na działanie soku żołądkowego (obecność
grupy aminowej o właściwościach
elektronoakceptorowych).



Ampicylina źle wchłania się z przewodu

pokarmowego,



otrzymano jej estry – piwampicylinę,

bakampicylinę, talampicylinę,
sultampicylinę (wchłaniają się w 90% i
hydrolizują do aktywnej ampicyliny)