RUMBA

Taniec miłości z kategorii

tańców

Latynoamerykańskich

• O tańcu ogólnie…

Każdy ma dość jasne wyobrażenie o tym, czym jest taniec,

potrafi jeśli nawet nie opisać, to przynajmniej go

rozpoznać i prawdopodobnie sam kiedyś tańczył. Od kiedy

socjologia podzieliła czynności ludzkie na przyrodzone i

kulturalne, taniec zaliczono do czynności kulturalnych.

Najprostszy podział, jakiego można dokonać, to

wyodrębnienie trzech odmiennych sfer działalności

ludzkiej, w których się rozwinął: religia, rozrywka i sztuka.

W każdej z nich pełni inne funkcje. Nie jest to podział ani

precyzyjny, ani wyczerpujący. Taniec może być także formą

terapii (choreoterapia), zaś dla niektórych ludzi jest po

prostu pracą. Elementy tańca występują w niektórych

dyscyplinach sportu jak: łyżwiarstwo figurowe, pływanie

synchroniczne i gimnastyka artystyczna. Taniec jest

zaliczany do ćwiczeń rekreacyjnych mających bardzo

korzystny wpływ na zdrowie psycho-fizyczne. W wyniku

ruchu ciała w tempie zgodnym z muzyką można wyrazić

swoje uczucia, a z samego ruchu czerpać dużą

przyjemność.

•

Historia tańca jest tak

samo długa jak historia

ludzkości. Taniec jest

jedną z najstarszych sztuk

pięknych. Był obecny we

wszystkich epokach i

kulturach. Od tysięcy lat

ludzie przekazywali swe

opowieści w formie tańca.

Zawdzięcza on swe

powstanie po części

wierzeniom religijnym;

ludzie tańczyli po to by

sprowadzić deszcz w

czasie suszy (tzw. taniec

deszczu), czy też

spowodować wzrost

urodzaju i zapewnić

pomyślność łowów.

Wojownicy tańczyli, żeby

wzbudzić w sobie odwagę

przed walką.

Możemy się tylko

domyślać, jak wyglądały

najstarsze tańce. Taniec

nie pozostawia

namacalnych śladów. W

kulturze europejskiej

najwcześniejsze

wiadomości na ten temat

pochodzą od Homera,

który w Iliadzie opisuje

grecką choreę. Starszy

jeszcze opis tańca jaki

dotrwał do naszych

czasów pochodzi ze

Starego Testamentu i

odnosi się on do króla

Dawida tańczącego

przed Arką Przymierza.

• Rumba…

Ojczyzną rumby jest Kuba, a za jej

początek uznaje się ludowy taniec

płodności, w którym tancerze

naśladowali godowe tańce ptaków i

innych zwierząt.

Współczesna rumba to prawdziwy teatr

miłości, przepełniona jest erotyzmem,

pełna zmysłowych ruchów całego ciała.

Opowiada o kobiecie, która przy pomocy

swoich wdzięków uwodzi mężczyznę po

to by go zniewolić i zapanować nad nim.

Partnerka w tym tańcu zdecydowanie

powinna być na pierwszym planie,

partner nie może dominować.

•

Na Kubie tańczy się również rumbę

towarzyską, ale nosi tam ona kilka odrębnych

nazw: guaracha to taniec wykonywany w

szybkim tempie, son i bolero tańczone są w

tempie umiarkowanym lub wolnym. Mimo, że

son jako taniec towarzyski nie posiada

wszystkich cech niepohamowanej rumby

ludowej, zawiera jednak takie elementy tańca

afrykańskiego, jak ruch nóg przypominający

rozgniatanie karalucha (cucaracha), ruch

bioder występujący tutaj bez udziału ramion

(pozostałość z czasów pracy niewolniczej,

podczas której pozwalano Murzynom śpiewać;

Murzynki, które nosiły ciężary na głowie,

mogły tańczyć wtedy tylko biodrami), obroty

w miejscu, naśladujące chodzenie dookoła

obręczy starego wozu, leżącej na ziemi.

W Europie rumba pojawiła się po raz pierwszy

w latach 1927-29, w Paryżu. Była
demonstrowana przez grupę kubańskich
tancerzy występujących przy oryginalnej
orkiestrze kubańskiej Don Baretta. Zbyt
egzotyczne, jak na owe czasy, muzyka i taniec
nie zyskały większego powodzenia.

Inaczej było jednak w Stanach

Zjednoczonych. W latach trzydziestych,
podczas prohibicji Amerykanie wyjeżdżali na
wycieczki dookoła wysp Morza Karaibskiego
oraz na urlopy na Kubę, gdzie nie
obowiązywał zakaz picia alkoholu. Mieli oni
możność częstego słuchania muzyki
kubańskiej i oglądania kubańskich tańców.
Poza tym Amerykanie byli przyzwyczajeni
do oglądania murzyńskich tańców u siebie w
kraju.

Rozwój rumby towarzyskiej

przypisuje się słynnemu

londyńskiemu nauczycielowi tańca

Pierre Laffite'owi, znanemu w

świecie tanecznym pod

pseudonimem "Monsieur Pierre". Z

pochodzenia Francuz mieszkał stale

w londyńskiej dzielnicy Soho, gdzie

posiadał własną szkołę tańca przy

Greek Street. Partnerką jego była

słynna tancerka i nauczycielka Miss

Lavelle. Pierre był nie tylko dobrym

nauczycielem i tancerzem, ale także

choreografem. Zapoczątkował on

światową literaturę fachową z

zakresu tańców towarzyskich

Ameryki Łacińskiej, badając ich

pochodzenie, rozwój i

folklorystyczne cechy u ich źródeł,

w krajach macierzystych. Jeszcze w

roku 1934 stwierdził, że istnieją

różne style i sposoby tańczenia

rumby.

Aby tańczyć rumbę w dobrym stylu i właściwym

charakterze, należy pamiętać, że:

1)

rumba jest tańcem całego ciała, ale barki i głowa pozostają

prawie bez ruchu;

2)

najbardziej charakterystyczną cechą rumby jest naturalny,

kołyszący ruch bioder. Wykonując krok prawą nogą, wysuwamy

biodra w prawo, przy kroku lewą nogą wysuwamy biodra w lewo;

3)

nogi stawiamy z podeszwy na całą stopę. Prawidłowe stawianie

kroków wykluczy niepożądane w rumbie unoszenia i opadania;

4)

w zależności od układu figur (których zestaw w wykonaniu

zaawansowanych par jest bardzo bogaty), partner

obejmuje partnerkę prawym ramieniem lub prowadzi ją

tylko jedną ręką. Para może również tańczyć w pewnym

od siebie oddaleniu, oddzielnie;

5)

w zależności od układu figur (których zestaw w wykonaniu

zaawansowanych par jest bardzo bogaty), partner obejmuje

partnerkę prawym ramieniem lub prowadzi ją tylko jedną ręką.

Para może również tańczyć w pewnym od siebie oddaleniu,

oddzielnie;

4)

w zależności od układu figur (których zestaw w
wykonaniu zaawansowanych par jest bardzo
bogaty), partner obejmuje partnerkę prawym
ramieniem lub prowadzi ją tylko jedną ręką. Para
może również tańczyć w pewnym od siebie
oddaleniu, oddzielnie;

5)

w przeciwieństwie do tańców stylu standardowego
rumba nie ma ściśle określonego kierunku tańca,
jest tańcem statycznym. Tańczymy ją prawie w
miejscu. Para jest wyłącznie sobą zainteresowana i
tańczy jakby kokietując się wzajemnie.

Sylwetka naturalnie wyprostowana, głowę trzymamy wysoko. Ramiona

swobodnie opadają, ale mięśnie brzucha napinamy jak przy głębokim

wdechu. Ciężar ciała umieszczamy na całych stopach.

Partner i partnerka ustawiają się naprzeciw siebie w odległości około 15 cm.

W tańcach Ameryki Łacińskiej, w odróżnieniu od tańców standardowych, nie

ma kontaktu w biodrach. Partner obejmuje partnerkę prawą ręką i umieszcza

prawą dłoń na jej lewej łopatce lub nieco niżej. Lewą ręką ujmuje prawą dłoń

partnerki, umieszczając ją pomiędzy dużym a wskazującym palcem i unosi

połączone dłonie na wysokość głowy partnerki. Tancerka opiera swoją lewą

dłoń na prawym barku tancerza. Prawe ramię partnera i lewe partnerki

tworzą owalny łuk. Połączone ręce (lewa partnera i prawa partnerki)

ustawione są równolegle do ciała tancerza pod kątem prostym.

We wszystkich tańcach latynoamerykańskich postawa

taneczna jest w zasadzie jednakowa. W zależności od
układu figur, para może tańczyć w pozycji zasadniczej,
w pozycji otwartej bądź oddzielnie.

1) pozycja zasadnicza :

Sylwetka naturalnie wyprostowana, głowę trzymamy wysoko. Ramiona

swobodnie opadają, ale mięśnie brzucha napinamy jak przy głębokim
wdechu. Ciężar ciała umieszczamy na całych stopach.

Partner i partnerka ustawiają się naprzeciw siebie w odległości

około 15 cm. W tańcach Ameryki Łacińskiej, w odróżnieniu od tańców
standardowych, nie ma kontaktu w biodrach. Partner obejmuje
partnerkę prawą ręką i umieszcza prawą dłoń na jej lewej łopatce lub
nieco niżej. Lewą ręką ujmuje prawą dłoń partnerki, umieszczając ją
pomiędzy dużym a wskazującym palcem i unosi połączone dłonie na
wysokość głowy partnerki. Tancerka opiera swoją lewą dłoń na prawym
barku tancerza. Prawe ramię partnera i lewe partnerki tworzą owalny
łuk. Połączone ręce (lewa partnera i prawa partnerki) ustawione są
równolegle do ciała tancerza pod kątem prostym.

2) Postawa w pozycji otwartej:

Jest to pozycja stosowana wyłącznie w tańcach

latynoamerykańskich. Partner i partnerka ustawiają się

naprzeciw siebie w odległości około 40 cm. Tancerz nie

obejmuje partnerki prawym ramieniem, lecz ujmuje prawą

dłoń partnerki swoją lewą i trzyma ją na wysokości bioder.

Pozostałe ręce swobodnie wysunięte w bok.

Stosowane są również innego rodzaju pozycje otwarte:
• partner ujmuje prawa ręką lewą rękę partnerki;
• partner podaje obie ręce partnerce;
• partner i partnerka podają sobie prawe ręce
• tańczący stoją naprzeciw, ale nie łączą rąk.

Krok po kroku…

Technika taneczna kroku podstawowego rumby

Kroki do przodu:

Kroki do przodu zarówno partner, jak i partnerka

stawiają w następujący sposób:

•

rozluźniamy (zginamy lekko) kolano lewej nogi i

wysuwamy nogę do przodu, ocierając lekko podeszwą o

posadzkę. Kiedy krok osiągnie całą długość, przenosimy

na lewą nogę cały ciężar ciała i opuszczamy obcas lewej

nogi na posadzkę. Obcas nogi prawej (która pozostała w

tyle) unosimy w sposób naturalny nieco w górę. Kolano

nogi lewej prostujemy, kolano prawej rozluźniamy.

•

wysuwamy lewe biodro nieznacznie w bok, w lewo. W

taki sam sposób wykonujemy krok do przodu prawą

nogą.

kroki do tyłu:

•

wysuwamy prawą nogę do tyłu, ocierając podeszwą
posadzkę. Kiedy krok osiągnie całą długość, przenosimy
na prawą nogę cały ciężar i stajemy na całej stopie,
opuszczając obcas prawej nogi na posadzkę. Obcas nogi
lewej (która pozostała z przodu) unosimy nieco w górę,
rozluźniając kolano lewej nogi i prostując kolano prawej.

•

wysuwamy prawe biodro nieznacznie w bok, w prawo. W
taki sam sposób wykonujemy krok do tyłu lewą nogą.

Wysuwamy jednak biodro w lewo.

kroki boczne:

Krok w bok lewą nogą.
•

przenosimy cały ciężar ciała na lewa nogę i liczymy : 4;

•

wysuwamy biodro w bok, w lewo i liczymy;: 1

•

Krok w bok prawą nogą w taki sam sposób, lecz
przeciwną noga i wysuwamy biodro w prawo.

Ruch bioder:

Naturalny kołyszący ruch bioder (miednicy) w

rumbie wynika ze specyficznej pracy nóg, stawiania
kroku z podeszwy na całą stopę i nie powinien być
sztucznie wywoływany. Prawidłowe stawianie
wyżej opisanych kroków pozwala na osiągnięcie
naturalnego, półkolistego ruchu bioder, który jest
dla rumby najistotniejszą cechą charakterystyczną.

Na koniec…

Gorące rytmy tańców Ameryki Łacińskiej mają wielu

zwolenników. W przeciwieństwie do płynnych,
spokojnych i miękkich w charakterze tańców
standardowych, tańce latynoamerykańskie porywają
swa dynamiką i żywotnością.

Zmysłowa kubańska rumba, pełna gwałtownych i

wijących się ruchów bioder i całego ciała, potrafi
oczarować każdego. Jej młodsza siostra - cha cha cha,
ze względu na przewagę rytmu nad melodią, tańczona
jest z dużo większą prostotą i wesołością. W
przeciwieństwie do erotycznego charakteru rumby w
cha cha cha dominuje element zabawy.

Pierwotnie zmysłowa i przesadzona

brazylijska samba, obecną formę tańca

towarzyskiego w dużej mierze zawdzięcza

rumbie kubańskiej, która dotarłszy do Ameryki

Południowej wywarła swój wpływ na

ukształtowanie się jej obecnej umiarkowanej

formy tanecznej. Pełna polotu i wdzięku,

skoczna samba zachwyca zarówno samych

tańczących, jak i widzów.

Wpływ muzyki Hiszpanii zaznaczył się w

tańcu paso doble. Dostojny styl i charakter

tego tańca oddaje w pewnej mierze atmosferę

areny walki byków, corridy de toros. Postawa

tancerza wyrażać ma dumę, tancerki żywość.

Najpóźniej ze wszystkich tańców

latynoamerykańskich, na parkietach całego świata

zatryumfował jive. Dziś jest on klasycznym tańcem

jazzowym i podobnie jak wszystkie tańce

latynoamerykańskie, charakteryzuje się niezwykłą

ekspresją, siłą i witalnością.

Taniec towarzyski jest obecnie czymś znacznie

więcej niż okazjonalną rozrywką. Tańczymy na balach,

zabawach, na wczasach, w lokalach i na świeżym

powietrzu. Taniec stał się obowiązkiem towarzyskim.

Minęły czasy, kiedy był przywilejem i domeną ludzi

młodych; teraz tańczą wszyscy, bez względu na wiek.

Obojętne, czy będzie to rumba, cha cha cha, czy któryś z

nowo rozwijających się stylów tanecznych; nieważne, że

jedni lepiej, inni słabiej opanują kroki i charakter tańca.

Najważniejsze jest to, że bez względu na prezentowany

poziom wszyscy równie świetnie się bawią. Widać jak

poprzez taniec wyrażają swoją osobowość. Dzięki temu

stają się na co dzień pewniejsi siebie.

Taniec wspaniale wyraża uczucia, nastroje,

wyzwala ogromne pokłady energii. Jest
lekarstwem na stres dnia codziennego;
wydzielane w trakcie tańca endorfiny
działają rozweselająco, nastawiając nas
pogodnie do życia i ludzi. Pamiętajmy, że
taniec jest doskonałą rekreacją, atrakcyjnym
wypoczynkiem po pracy i nauce, ułatwia
życie towarzyskie; pamiętajmy również, że
taniec odmładza! W zakończeniu chciałam
przytoczyć słowa prekursora artystycznego
ruchu tańca towarzyskiego w Polsce, prof.
Mariana Wieczystego: "...Uczmy się tańczyć,
tańczmy kulturalnie, prawidłowo, bawmy się
pogodnie".

K O N I E C ! ! !