Piec donicowy – rodzaj pieca do

wytopu

szkła

, nazywany tak,

ponieważ masę szklaną topi się w

ustawionych w nim okrągłych

tyglach

zwanych donicami. Piec

tego typu może zawierać jeden,

dwa lub więcej tygli. W każdym z

nich może być wytwarzany inny

rodzaj masy szklanej. Wszystkie

tygle są podgrzewane

jednocześnie, ponieważ są

ustawione w jednej przestrzeni

ogniowej pieca.

• P

iec wannowy

«piec

przemysłowy, którego komora
grzejna ma kształt wanny lub
zawiera naczynie do
umieszczania wsadu»

Tygiel -

sprzęt laboratoryjny

o kształcie zbliżonym do

kubka, zwykle sprzedawany

razem z pokrywką, który

służy do wykonywania

operacji na substancjach

stałych

wymagających

stosowania wysokiej

temperatury

- np:

pirolizy

,

suchej destylacji, stapiania

metali, wyprażania do

suchej masy itp.

Tygle są wykonywane z

kwarcu

, specjalnych

gatunków

porcelany

, grafitu

lub

metali

o wysokiej

temperaturze topnienia

takich jak np:

platyna

.

Piszczel – jedno z

narzędzi w

hutnictwie szkła

służące

do ręcznego formowania

wyrobów. Jest to długa

cienka

rura

, której

koniec hutnik-szklarz

zanurza w tyglu pieca,

"przylepiając" w ten

sposób kroplę roztopionej

masy szklanej, do której

wdmuchuje z drugiego

końca powietrze z płuc

cały czas obracając

piszczelą i kształtując

powstający na jej końcu

pęcherz miękkiego

szkła

.

 

                             

średniowieczna ilustracja obrazująca
użycie szklarskiego piszczela

Witraż - ozdobne wypełnienie

okna lub

rozety

wykonane z

kawałków kolorowego szkła

wprawianych w

ołowiane

ramki,

stosowane głównie w

kościołach. Ramki stanowią

kontur rysunku, kreskowanie na

szkle lub malowanie na nim

przeźroczystymi farbami

podkreśla charakterystyczne
elementy (głowę, oczy, ręce,

fałdowanie szat, cieniowanie

figur itp.). Technika witrażu

znana była od wczesnego

średniowiecza

, a rozwinęła się

w

sztuce gotyckiej

. Renesans

witrażownictwa nastąpił na

przełomie wieków XIX i XX w

sztuce secesji

.

Ceramika w rozumieniu

tradycyjnym są to

tworzywa/wyroby

otrzymywane w wyniku

wypalenia

odpowiednio

uformowanej

gliny

. Nazwa

tych wyrobów wywodzi się z

greckiego wyrażenia

κεραμικος (keramikos)

oznaczającego działanie

ognia. Obecnie jako

ceramikę rozumie się

wszystkie tworzywa/wyroby

nieorganiczno-

niemetaliczne, w trakcie

otrzymywania których

istotnym procesem jest

obróbka cieplna np.

spiekanie lub prażenie.

                          

Nympenburska waza
porcelanowa jako
jeden z przykładów
możliwości przemysłu
ceramicznego
( wyrób z około 1760-
1765 roku)

Porcelana – rodzaj białej,

przeświecającej ceramiki

wysokiej jakości, wynaleziony w

Chinach w VII w. Porcelana jest

wytwarzana z mieszanki glinki

kaolinowej ze skaleniem i

kwarcem poprzez wypalanie

uformowanych wyrobów w

temperaturze od 920-980°C

(wyroby nieszkliwione, tzw.

biskwit) aż do 1280-1460°C

(wyroby szkliwione).

Charakteryzuje się niską

nasiąkliwością, bardzo dobrymi

właściwościami

dielektrycznymi, dużą

wytrzymałością mechaniczną,

wysoką odpornością na

działanie czynników

chemicznych i

nieprzepuszczalnością dla

cieczy i gazów

             
Chiński wazon z
porcelany,
dynastia Ming,
1368-1644

 

                         

    

Figurki z miśnieńskiej
porcelany

Fajans - rodzaj

ceramiki podobny

nieco do porcelany

wytwarzanej z

zanieczyszczonego

kaolinu.

Po wypaleniu (w

temperaturach

przekraczających

1000°C) wyroby

fajansowe mają kolor

od białego do

jasnokremowego.

Wytwarza się je

najczęściej w wersji

powleczonej

nieprzezroczystym

szkliwem.