Parwowiroza

świń

Przyczyny:

• Wirus z rodzaju Parvovirus, rodziny

Parvoviridae. Parwowirus świń-PPV

• Jest to wirus bezotoczkowy,

zawierający jednołańcuchowy

DNA.

• Zbudowany z

dwudziestościennego kapsydu o

symetrii kubicznej.

• Zarazek ten jest oporny na:

odczyn środowiska w granicach pH

3-10, ogrzewanie oraz liczne

środki odkażające.

• W środowisku może przeżywać

przez 16-20 tygodni

• Brak pokrewieństwa

antygenowego między PPV a

parwowirusami innych

gatunków zwierząt i ludzi.

• Wykazuje on szczególny tropizm

do komórek o podwyższonej

aktywności mitotycznej.

• Replikacja wirusa oraz

organizacja wirionu ma miejsce

w jądrze komórkowym.

• Typową cechą wirusa jest jego

zdolność do aglutynowania

erytrocytów człowieka, świnki

morskiej, myszy, kota, szczura i

małpy Rhesus.

Występowanie:

• Choroba ta opisana najpierw w

Anglii, w krótkim czasie została

stwierdzona we wszystkich

krajach europejskich, USA,

Japonii, Australii i Nowej

Zelandii.

• Parwowirus świń jest szeroko

rozpowszechniony wśród trzody

chlewnej a częstość zakażeń

jest proporcjonalna do wielkości

stada i zależy od stosowanego

systemu chowu.

• W Polsce zakażenia

parwowirusowe występują w

około 95% gospodarstw

wielkotowarowych i w około

45% gospodarstw

drobnotowarowych.

Źródła i drogi zakażenia:

• Są to zwierzęta zakażone, które

wydalają wirusa w okresie wiremii wraz

z wydalinami i wydzielinami.

• Bardzo duże ilości PPV wysiewane są do

środowiska w trakcie porodów

zakażonych loch.

• Źródłem wirusa są w tym okresie wody i

błony płodowe oraz obumarłe płody.

• Zwierzęta, które przebyły czynną postać

infekcji sieją wirusa przez ok. 14 dni.

• Wirusa sieją też osobniki z nabytą

tolerancją immunologiczną – prosięta i

knury noszące wirusy przy braku

przeciwciał.

• Zbiornikiem PPV może być także

środowisko zewnętrzne ponieważ

zarazek ten jest niebywale odporny na

warunki środowiskowe i środki

odkażające.

Patogeneza:

• Wirus wnika do organizmu

wrażliwej świni drogą pokarmowo-

oddechową.

• Jeśli jest to samiec lub nieciężarna

samica, świnia nabywa

odporności i uwalnia się od

zakażenia bez żadnych objawów.

• Zakażone maciory przekazują

wirus płodom zwykle w okresie

wiremii, tj. po 10-14 dniach po

zakażeniu.

• Warunkiem infekcji płodów jest

obecność zarazka w łożysku. Gdy

wirus pokona tą barierę przenika

do zarodków lub płodów i tam

dochodzi do intensywnej replikacji

w komórkach całego organizmu.

• Śmierć zarodków lub płodów

następuje w zależności od

dawki zakaźnej oraz wieku

zainfekowanych organizmów.

• Z reguły infekcji ulega tylko

część płodów, reszta rozwija

się normalnie. Fakt ten

tłumaczy się zabezpieczeniem

poszczególnych łożysk, przez

przeciwciała matki znajdujące

się na powierzchni kosmówki.

• Jeśli płód jest młodszy niż 30

dni, ginie i ulega resorpcji

przez maciorę.

• Jeśli płód ma 30-70 dni, ginie i

ulega mumifikacji.

• Jeślo płód ma więcej niż 70 dni

(jest immunokompetentny),

nabywa odporności i zwykle

dożywa terminu porodu. Możę

jednak urodzić się martwy lub

słaby.

• Najsilniejszemu uszkodzeniu

ulegają komórki śródbłonka

naczyń włosowatych, w których

stwierdza się martwicę.

• Skutkiem tego są zmiany

makroskopowe: obrzęk,

wybroczyny, zwiększona ilość

płynu w jamach ciała, skóra

prosiąt jest zaczerwieniona, z

wyraźnie rozszerzonymi

naczyniami włosowatymi.

Objawy kliniczne:

• Świnie zainfekowane po

urodzeni aż do dojrzałości nie

wykazują klinicznych objawów

choroby, dotyczy to również

zakażonych knurów.

• Objawy występują u macior i

dotyczą: zaburzeń w

regularności ruji, wydłużenia

okresów międzyrujowych, niską

skuteczność krycia lub

inseminacji, rodzenie się małych

miotów, występowanie poronień.

• Mioty są nieliczne (poniżej 5

prosiąt), rodzą się prosięta

martwe, często zmumifikowane,

różnej wielkości, lub żywe, ale

słabe z dużą śmiertelnością.

• Histopatologicznie stwierdza

się zmiany zapalne, martwicę

komórek w różnych tkankach,

oraz nacieki komórkowe w

oponach, mózgu i rdzeniu.

• U macior można jedynie

wykazać zmiany w macicy w

postaci ogniskowych nacieków

komórkowych złożonych z

limfocytów i komórek

plazmatycznych.

• Poronienia nie są jednak

typowymi objawami

parwowirozy u świń. Dla

potwierdzenia trzeba wykryć

antygen wirusa.

Rozpoznanie:

• Objawy kliniczne

• Wykrycie antygenu wirusowego w

tkankach zmumifikowanego płodu

metodą immunofluorescencji lub

hemaglutynacji. Do tego celu nadają

się najlepiej płody zmumifikowane

(do 16 cm) lub ich płuca.

• Wykrycie przeciwciał u maciory

metodami serologicznymi za

pomocą testu zachamowania

aglutynacji i seroneutralizacji.

• W związku z powszechnym

zakażeniem parwowirusem,

pojedynczy wynik badania nie może

stanowić potwierdzenia rozpoznania

parwowirozy jako przyczyny

zaburzeń w rozrodzie

Zapobieganie i zwalczanie:

• Zakażanie naturalne loszek przed pierwszym

zapłodnieniem: wspólne przetrzymywanie

przed kryciem loszek i loch, przy założeniu,

że niektóre maciory wydalają wirus, lub że

parwowirus znajduje się w środowisku.

• Jeżeli naturalne zakażenie nastąpi przed

pierwszym zapłodnieniem, loszki uzyskają

odporność dożywotnią.

• Szczepienia: odporność poszczepienna

utrzymuje się od 4 do 6 miesięcy, dlatego

zaleca się szczepić świnki przed każdy

ponownym kryciem.

• Szczepienie opóźnia naturalne zakażenie

dlatego też starsze maciory mogą stać się

wrażliwe na zaburzenia rozrodu wywołane

parwowirusem w momencie gdy poziom

przeciwciał opadnie.

• Nawet w stadach szczepionych należy się

liczyć z możliwością niewielkich strat

spowodowanych zakażeniem parwowirusem.

KONIEC

• Koniec
• KONieEC
• KONIEC
• konieC
• KoNiEc
• kOnIeC