Świnie ćw kolo nr 3

Model BLUP (najlepsze liniowe nieobciążone przewidywanie)

Pozwala na oszacowanie wartości hodowlanej zwierząt poprzez ich uszeregowanie w zależności genetycznej stwarzając jednocześnie możliwość porównanie pod względem wartości genetycznej zwierząt z różnych stad a nawet ocenianie w różnych sezonach Dodatkowym jej rozszerzeniem było wprowadzenie tzw. „modelu zwierzęcia” pozwalającym na zwiększenie dokładności oceny wartości genetycznej poprzez wykorzystanie danych o wszystkich jego ocenianych krewnych co ma szczególne znaczenie przy cechach charakteryzujących się niskim współczynnikiem odziedziczalności Co więcej metoda BLUP z wykorzystaniem modelu zwierzęcia pozwala na określenie wartości genetycznej nie tylko tych zwierząt które były oceniane ale również tych które tej oceny nie miały W Hodowli metodę BLUP można zastosować do każdej cechy objętą oceną pod warunkiem że znana jest jej odziedziczalność

Wyróżnia się modele:

1 MODEL OJCOWSKI: przy pomocy których szacuje się wartości hodowlane dla ojców posiadających potomstwo o znanej użytkowości

2 MODEL OJCIEC MATKA pozwalające na oszacowanie wartości hodowlanej ojców i matek na podstawie ich potomstwa o znanej użytkowości

3 MODEL OJCIEC DZIADEK ZE STRONY MATKI –w przypadku kiedy jest szacowana wartość hodowlana wszystkich osobników męskich mających potomstwo lub wnuki ze strony matki o znanej użytkowości

4 OSOBNICZE MODELE ZWIERZĘCIA szacuje się wartość hodowlaną dla zwierząt posiadające dane dotyczące własnej użytkowości lub użytkowości krewnych

Metoda BLUP z wykorzystaniem modelu zwierzęcia wprowadzono po raz pierwszy do oceny świń w kanadzie w 1985r w Polsce w 1998

WARTOŚĆ HODOWLANA szacuje się na podstawie z metody przyżyciowej którą objęte jest całe zarodowe pogłowie świń w kraju. W prowadzonej ocenie metodą BLUP indeks potraktowano jako osobną cechę zatem wartość hodowlaną prowadzoną tą metodą szacuje się oddzielnie dla :

- przyrostów dziennych standaryzowanych na wiek 180 dni

- procentowej zawartości mięsa w tuszy określonej na podstawie pomiarów grubości słoniny i wysokości „oka” polędwicy oszacowanej aparatem ultradźwiękowym PIGLOG 105

-indeksu selekcyjnego (z oceny przyżyciowej)

Tłem do obliczeń jest okres 6 mcy co oznacza że wartość hodowlana uzyskana przez poszczególne zwierze zawsze jest odnoszona do średniej oszacowanej na podstawie wyników osobników ocenianych w okresie 6 mcy

Obliczenia wykonywane są w instytucie zootechniki w cyklach miesięcznych Oddzielnie dla wszystkich ras dla których prowadzone są księgi.

Początkowo dokonywano obliczeń dla poszczególnych okresów hodowlanych i związku z tym były one przeprowadzane w oparciu o mieszany model zwierzęcia w który uwzględniono wpływ wyników stałych czyli płci i chlewni oraz czynników losowych- miotu i efektu osobnika. W obecnie obowiązującym modelu rozszerzonym uwzględniono dodatkowo efekt stacji (to jest wpływ danej OSMZ lub Rejonu Hodowlanego według podziału obowiązującego od 31 XII 2000)

W ocenie modelu rozszerzonego uwzględnia się :

-efekt stacji; - efekt płci; - efekt hodowli;- efekt miotu; - efekty osobnicze;

W wyniku prowadzonych obliczeń co miesiąc w obrębie poszczególnych ras otrzymuje się wartości hodowlane oszacowane odnośnie przyrostu dziennego (PD) i indeksu selekcyjnego H dla :

- knurów i loszek ocenianych przyżyciowo

- knurów i loszek stadnych po których oceniano przyżyciowo potomstwo

Przyjęto zasadę że określenie wartości hodowlanej knurków przeprowadza się tylko raz w miesiącu w którym zostały poddane ocenie przyżyciowej W tym ocenę przeprowadza się ich selekcje i podejmuje decyzje czy należy je pozostawić na remont stada czy je wybrakować lub sprzedać Podobnie robi się w przypadku loszek.

Stosowanie w ocenie zwierząt metody BLUP daje możliwości zwiększenia postępu hodowlanego ze względu na wykorzystanie w niej informacji o użytkowości wszystkich znanych krewnych istnieją możliwości wzrostu tempa inbredu Może to spowodować obniżenie użytkowości w szczególności cech o niskiej odziedziczalności a więc zaprzeczyć celowości metody BLUP. Można temu zapobiec utrzymując większą liczbę rodzin poprzez zwiększenie liczby knurów użytych do rozpłodu czy też szacowania średniego.

Pokrewieństwo poszczególnych knurów z posiadanymi w stadzie lochami i pozostawianie tych które wykazują mniejsze pokrewieństwo

ZALETY METODY BLUP – MODEL ZWIERZECIA

A, pozwala rozdzielić genetyczne i nie genetyczne wpływy na cechy użytkowe co umożliwia hodowcy ocenę genetyczną i środowiskową zmian zachodzących w czasie

B, pozwala na wykorzystanie danych o użytkowości wszystkich znanych krewnych ocenianego osobnika poprzez co zwiększa się dokładność oceny jego wartości genetycznej im wyższa liczba informacji o krewnych tym dokładniejsza ocena wartości hodowlanej

C, umożliwia porównanie pod względem wartości genetycznej zwierząt testowanych w różnym czasie i z różnych stad jeżeli między zwierzętami w obrębie stad i zwierzętami z różnych stad istnieją powiązania genetyczne

D, daje możliwości pomiaru aktualnego tempa postępu genetycznego

E, pozwala na porównanie pod względem wartości hodowlanej zwierząt posiadających różną liczbę informacji np. lochę po 4 miocie z lochą po 2 miocie bądź z lochą pierwiastką

F, pozwala przeprowadzić porównanie zwierząt które podlegały różnej intensywności wstępnej selekcji

DOKUMENTACJA HHODOWLANA

Zasady znakowania zwierząt i nadawania im nazw:

Na podstawie zmiana zawartych w Dz. U. Nr. 49 poz. 419 (2003) dokumentacja hodowlana została przekazana do prowadzenia przez Polski Związek Hodowców i Producentów Trzody Chlewnej „POLUS”

Oznakowania świń ras białych w hodowli zarodowej:

Znakowanie na obydwu uszach przeprowadza się w celu identyfikacji zwierząt (pochodzących z hodowli zarodowej Oznakowanie zwierząt w hodowli zarodowej jest nie powtarzalne tzw. że dany numer może być oznakowany w kraju tylko jeden osobnik. Numer ten jest nie zależny od numeru wpisu zwierzęcia do księgi (numeru licencyjnego) który znajduje się tylko w dokumentacji hodowlanej.

Oznakowanie Świń wykonywane za pomocą tatuażu jest następujące:

1, w prawym uchu obejmuje

A, umieszczone na dolnej krawędzi liczbę 1,2,3 bądź 4 cyfrowe od 1 do1999 oznaczają numery kolejnych osobników w obrębie chlewni które ukończyły 21 dzień życia w danym roku kalendarzowym

B, umieszczone w szczycie ucha liczbę 2 cyfrową oznaczającą 2 ostatnie cyfry roku w który zwierze ukończyło 21 dni życia

2, w lewym uchu umieszczone na dolnej krawędzi w jednym ciągu bez przerwy liczbę 5 cyfrową w której pierwsze 2 cyfry określają symbol fili lub województwa 3 cyfry numer ewidencyjny chlewni (stada) na terenie tej fili.

Nadawanie nazw zwierzętom

W kraju stosowany jest jednolity system nadawania zwierzętom zarodowym nazw i ich potomstwu. Każdy knur z chwilą urodzenia dziedziczy nazwę po swoim ojcu uzupełnioną miejscem urodzenia Każda locha dziedziczy nazwę po swojej matce również uzupełnioną dniem urodzenia

Osobniki o tej samej nazwie (ojciec, syn, matka i córka oraz ich dalsze pokolenie) różnią się zatem numerami na uszach i numerami wpisu do ksiąg

Zwierzętom importowanym do polski Związek hodowców i Producentów Trzody Chlewnej nadaje nazwy spolszczone W części nazwy informując o pochodzeniu zwierzęcia podany jest kraj w którym zostało ono zakupione Przy czym nazwy przodków zwierzęcia muszą być podawane w brzmieniu oryginalnym Potomstwo tego knura w kolejnym pokoleniu będzie nazywane championem z podanym miejscem urodzenia w naszym kraju

PODSTAWOWE DRUKI PROWADZONE PRZEZ POUS

1, księgi zarodowe knurów i loch

A, księga główna (a) zarodowych knurów

Zaczyna się skorowidzem zawierającym numery prosiąt i numery licencyjne (wpisu) wpisanych do niej knurów Zasadnicza jest treść zawarta na następnych stronach i zawiera szczegółowe dane o pochodzeniu i wartości użytkowej oraz hodowlanej o każdym knurze.

B, księga główna (A) zarodowych loch

Zaczyna się skorowidzem zawierającym numery prosiąt i numerami wpisu znajdujących się w nim loch Zasadnicza w nim część stanowią strony na których wpisane są dane dotyczące pochodzenia lochy oraz „kariera stadna „ dane o miotach

Metryka jest bardzo ważnym dokumentem przesyłanym do filii PZH i PTCH przez hodowcę. Metryka jest podstawowym dokumentem tożsamości i pochodzenia zwierząt Zawiera dane o pochodzeniu prosiąt z danego miotu oraz dane o miocie. Biuro POLSUS na podstawie metryki pierwszego miotu każdej ocenianej lochy sporządza kartę zgłoszenia lochy do kartoteki którą przesyła do zakładu Komputerowego Wspomagania Badań Instytutu Zootechniki w Balicach Również tam wysyła się wyciągi z metryk dotyczące pozostałych miotów Informacje te są przekazywane na dyskietkach dwa razy w roku (koniec VI i koniec XII) Metryka powinna być przesłana do KCMZ w terminie do 2 tygodni od daty oznaczającej przez prosie ukończenie 21 dnia życia Metryczka powinna być wystawiona nie zależnie od liczby urodzonych i odchowanych do 21 dnia prosiąt jak również w przypadku urodzenia się wszystkich prosiąt martwych oraz w przypadku padnięcia w miocie wszystkich prosiąt

Zgłoszenia knurów do licencji.

Dokumenty przesyła hodowca do POLSUS u (wcześniej do krajowego centrum hodowli zwierząt)

Zgłoszenie knurów do licencji( loszek do zakwalifikowania)

Wypełnia je hodowca i przesyła do POLSUSU (aby knury mogły uzyskać licencje muszą ukończyć 6 mcy loszki 5 mcy) Knury które otrzymały licencje oraz loszki które zostały zakwalifikowane jako hodowlane mogą być wybrane na remont własnego stada lub sprzedane do innych stad

Licencje

Jest to dokument wystawiany przez uprawnionego pracownika POLSUSu i świadczy o wpisaniu zwierzęcia do ksiąg

Zgłoszenie wybrakowania ze stada

Wystawione przez hodowcę jest podstawą do wykreślenia zwierzęcia z ksiąg

Świadectwo wpisu do księgi zarodowej Trzody chlewnej

Jest dokumentem stanowiącym podstawę przeniesienia wpisu zwierzęcia z terenu działania jednej filii na teren działania innej Zawiera pełne informacje o pochodzeniu i wartości użytkowej i hodowlanej zwierzęcia

Świadectwo pochodzenia wystawia

Pracownik POLSUSu Hodowca po dokonaniu zakupu osobnika zwraca się do POLSUSu o przesłanie świadectwa pochodzenia które zawiera dokładny rodowód tego osobnika do 3 pokolenia włącznie w przypadku zwierząt importowanych świadectwo pochodzenia wystawione jest przez instytucje właściwą zajmującą się hodowlą zajmującą się w kraju eksportującym

Podstawowe druki prowadzone w chlewniach zarodowych

Notes miotów –podstawowy dokument prowadzony w chlewni w którym chronologicznie i na bieżąco wykonuje się wszystkie zabiegi użytkowania rozpłodowego loch i knurów Składa się ono z 3 części

A, część pierwsza- składa się z kariery stadnej knurów w której zapisywane bieżące pokrycia macior przez danego knura oraz efekty w postaci skuteczności pokryć i liczby urodzonych prosiąt

B, część druga zawiera chronologiczne zapisy oproszeń macior w chlewni szczegółowe dane dotyczące liczby prosiąt w miocie w 1 i 21 dniu życia ich masy ciała liczebność sutków i numery prawego ucha a także strat prosiąt do ich odsadzenia

C, część trzecia – dotyczy ewidencji pokryć loch uwzględnia dane dotyczące kolejności miotu każdej lochy numer knura którym została pokryta i długość jałowienia lochy

Karta lochy – w chlewni zarodowej założona jest kartoteka w której w której założone są wszystkie karty loch zaopatrzone odpowiednim skorowidzem ułatwiającym szybkie odnajdywanie poprzedniej karty Wyniki użytkowości rozpłodowej poszczególnych miotów z notesu nanoszone są na odpowiednie karty loch Pierwsza strona zawiera dane dotyczące pochodzenia lochy druga strona dane o użytkowości rozpłodowej w poszczególnych miotach

Kata knura- pierwsza strona karty zawiera informacje jak u loch Druga strona karty dotyczy kariery stadnej knura Wyszczególnione są tu krycia wszystkich loch danym knurem oraz liczba prosiąt żywych i martwych w miocie urodzonych po tym knurze

Rejestr młodzieży hodowlanej wpisywane chronologicznie dane o odchowanej młodzieży hodowlanej i data urodzenia liczba sutków numer z prawego ucha kontrola masy ciała w trakcie odchowu czynnik oceny przyżyciowej oraz przeznaczenie osobnika (do remontu stada własnego bądź na sprzedaż)

DRUKI stanowiące informacje do systemu informacyjnego SEPIT- prowadzonego w Balicach

1 karta zgłoszenia knura do kartoteki – zgłasza hodowca poprzez PZH i PTCM

2 kontrola zgłoszenia lochy do kartoteki – zgłasza PZH i PTCM

3 Wyciąg metryki - zgłasza PZH i PTCM

4 indywidualne kartę kontroli –sporządza SKURTCH

5 protokół oceny przyżyciowej – wypełnia ekipa specjalistów z PZH, PTCM przeprowadzających ocenę przyżyciową

Zasady wpisu do rejestru

Do rejestru może być wpisane zwierze o wysokiej wartości użytkowej lub hodowlanej wpisane do księgi wstępnej lub głównej Do rejestru loch wyróżniających się użytkowością rozpłodową (RUR) Wpisuje się lochę na podstawie liczby prosiąt odchowanych w 3 pierwszych miotach do 21 dnia życia

- dla ras wbp, pbz, ztb, puł- co najmniej 34

- dla ras złp i dur- co najmniej 31

- dla ras hamp, pietr, belg zwisło, co najmniej 27

Do rejestru knurów wyróżniających się wynikami oceny użytkowości własnej pod względem przyrostów dziennych i stopnia otłuszczenia (ROW)

- dla ras wbp, pbz, złb – co najmniej 135 ptk

- dla ras puł, dur, pietr, belg zwisł, 130 ptk

- dla ras złp i hamp, -125 ptk

Do rejestru knurów wyróżniających się wynikami oceny cechy tucznych i rzeźnych na podstawie potomstwa (ROP) wpisuje się knury które uzyskały indeks selekcyjny odpowiadający I klasie co najmniej 25 ptk

Wpisu do rejestru dokonuje stacja na wniosek z urzędu

ŻYWIENIE

Białko jest potrzebne zarówno do odnowy białka w organizmie jak i do syntezy nowego białka w przyroście dziennym płodach lub w mleku

Białko w polskich warunkach jest podawane w 3 formach

– składnika (białka) ogólnego

- składnika (białka ) strawnego

- aminokwasów ogólnych

Wyrażenie białka w formie składnika strawnego jest dokładniejszą miarą niż białko ogólne ponieważ pomiędzy paszami występuje ponad 50% różnicy we współczynnikach strawności

Rodzaj paszy/ Współczynnik strawności (%)

Mączka rybna /88

Śruta sojowa /87

Pszenica/87

Łubin żółty /85

Pszenżyto/84

Kukurydza /80

Żyto/79

Śruta rzepakowa/78

Jęczmień/76

Otręby pszenne /71

Ziemniaki /69

Susz z traw /50

Buraki/46

Wykorzystanie białka ogólnego na białko ciała lub mleka zależy nie tylko od stopnia strawności ale także od jakości białka paszowego

Białko składa się z aminokwasów

-endogennych :glicyna, seryny, kw asparaginowego, kw glutaminowego, proliny, hydroksyproliny, asparaginy, glutamina

- egzogennych – lizyna, metionina z cystyną, treonina, tryptofan, fenyloalanina, histydyna, izoleucyna, leucyna, walina

W naszych warunkach przy żywieniu świń głównie zbożami i ziemniakami spośród aminokwasów egzogennych najczęściej występują niedobory lizyny, metioniny z cystyną i tryptofanu W polskich normach dla zwierząt przyjęto że stosunek lizyny, metioniny z cystyną treoniny i tryptofanu powinien wynosić 100:60:60:18

Przy układaniu pewnych dawek od względem proporcji aminokwasów niezbędnych w pierwszej kolejności trzeba brać skład naturalny pasz i umiejętnie łączyć komponenty z poszczególnymi aminokwasami a dopiero potem uzupełnić aminokwasami syntetycznymi

Przystępując do wyliczenia wart biologicznej białka (wbb) całej dawki pokarmowej należy :

-Określić zawartość białka ogólnego poszczególnych komponentach dawki

- określić pomiar aminokwasów niezbędnych w poszczególnych kom ponętach dawki

- określić ogólną ilość aminokwasów niezbędnych w całej dawce a następnie ich procentową zawartość w białku ogólnym

- porównać pomiar aminokwasów w białku dostarczonym w paszy a pomiarem aminokwasów w białku mleka lochy (białko wzorcowe)

O wartości biologicznej białka dawki pokarmowej decyduje aminokwas będący w minimum bez względu na poziom pozostałych aminokwasów

Energia

Zapotrzebowane świń na energie wyraża się w energii metabolicznej (EM) a jednostką jest 1MJ

W przeciętnej dawce dla świń największym źródłem energii są

- węglowodany- ok70%

- białko -20%

- tłuszcz- 10%

- włókno -2%

Spośród węglowodanów najważniejsza jest skrobia jest ona bardzo dobrze wykorzystywana przez świnie ponieważ prawie w całości jest ona trawiona w jelicie cienkim układając dawkę pokarmową należy dążyć aby zawierała tego wielocukru co najmniej 40%

Tłuszcz jest najbardziej energetycznym składnikiem paszy bowiem jego jedna jednostka zawiera 2,3 raza więcej energii brutto i wynosi ok. 1,4 raza energii metabolicznej niż związki bez azotowe wyciągowe co więcej wykorzystanie przez zwierze energii met z tłuszczu jest prawie pełne (99%)podczas gdy z innych organicznych skł paszy jest ono mniejsze np. z węglowodanów 77% stąd gdy istniej potrzeba zwiększenia koncentracji energii w dawce to lepiej dodać do niej tłuszcz niż zboże tłuszcz dostarcza bowiem też niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych takich jak linolenowy czy linolowy.

Standardowej mieszance białko dostarcza ok. 20% energii Jednak białko jest specyficznym źródłem energii o innym działaniu na zwierze niż pozostałe składniki energetyczne. Trzeba jednak pamiętać że ta część energii białka paszy która nie jest włączona do syntezy białka w organizmie (np. gdy białko nie jest podane w nieodpowiedniej ilości lub w formie niezbilansowanych aminokwasów) jest przez zwierzę wykorzystywany gorsze niż inne składniki bo w wysokości ok. 60%

Włókno pokarmowe- jest u świni w nieznacznej tylko części wykorzystywane dzięki fermentacji bakteryjnej zaczynającej się w końcowym odcinku jelita cienkiego a przebiegającej głównie w jelicie grubym. Natomiast kilku procentowa zawartość włókna jest konieczna do utrzymania normalnej motoryki jelit.

Nieco większe ilości włókna pokarmowego mogą być stosowane dla starszych tuczników (do 7%) i macior (do 10%)u których lepiej jest wykorzystywane Dieta bogata we włókno symuluje gryzienie i zwiększenie wydzielania śliny buforuje i wiąże nadmiar kwasu solnego w żołądku zwiększa wypełnienie jelit pobudzając ich perystaltykę jak również tworzy korzystne podłoże dla rozwoju pożądanej flory bakteryjnej w jelicie grubym Wzrost o 1 % zawartości włókna surowego (czyli w przybliżeniu wzrost o 1 % zawartości nieprzepuszczalnego włókna pokarmowego) w paszy tuczników powoduje zwiększenie o ok. 3% pobrania paszy obniżenie o ok. 0,9%wykożystania energii, obniżenie o ok. 3 % wykorzystania paszy obniżenie o ok. 2 % przyrostu masy ciała i obniżenie strawności paszy o ok. 1,65%

Energie pozyskiwaną tą drogą można zaspokoić jedynie ok. 5-10 % zapotrzebowania świni dorosłej.

Składniki mineralne

Pokrycie zapotrzebowania zależy od dostarczenia pierwiastków w formie dostępnej i w odpowiednich proporcjach Znaczny nadmiar lub niedobór jednego z nich może obniżyć wchłanianie i wykorzystanie innych pierwiastków Ponad to należy pamiętać że nadmiar składników mineralnych może obniżać wartość energetyczną i spożycie paszy. Dawki paszy powinny być zbilansowane dobrze przede wszystkim pod względem wapnia fosforu i sodu Dobrym źródłem Ca i P są pasze pochodzenia zwierzęcego i dodatki mineralne. Pasze roślinne zawierające za mało Ca i P który ponad to jest nisko strawny (w 10-40 %) ponieważ w roślinach występuję w trudno dostępnej formie fitynowej Natomiast strawność P z pasz pochodzenia zwierzęcego i mineralnego jest dużo wyższa (ponad 60%) zaleca się aby w zestawach pasz roślinnych ilość fosforu mineralnego mieściła w granicach 1,7-2,0 g/kg Ilość wapnia nie powinna przekraczać trzykrotnej ilość fosforu strawnego bowiem nadmiar Ca obniża przyswajanie P i innych składników pokarmowych Nadmiar sodu uzupełnia się najczęściej solą kuchenną w ilości ok. 0,3-0,4 % Świnie dobrze tolerują nadmiar Na jeżeli mają dostęp do wody

Pasze skarmiane przez świnie powinny spełniać następujące warunki

- o niskiej zawartości włókna

- wysoki współczynnik strawności

- sposób i system zadawania paszy (odpowiednio przyrządzone i właściwie podane zwierzętom )

- podane w odpowiedniej ilości (stosunek pasz treściwych do objętościowych- optymalna dawka pokarmowa )

Dawka optymalna-pod względem składników pokarmowych jakości i wielkości

Dawka o zbyt dużej objętości lub zawartości balastu nie zostanie przez zwierzęta w całości pobrana spowoduje namiar składników pokarmowych Zwierzęta będą odczuwały uczucie sytości fizycznej a ilości pobranych składników wraz z paszą będzie nie zgodne z zapotrzebowaniem – wystąpi uczucie głodu fizycznego

Dawka o małej objętości (odpowiednia koncentracja składników pokarmowych w dawce o małej objętości – pasze treściwe) spowoduje dostarczeni w odpowiedniej ilości składników pokarmowych zwierzęciu – uczucie sytości fizjologicznej ale brak balastu (pasz objętościowych) spowoduje uczucie głodu fizycznego

ŻYWIENIE POSZCZEGÓLNYCH GRUP PRODUKCYJNYCH

Żywienie loch

W okresie do 90 dnia ciąży należy dążyć do utrzymania w miarę stabilnej masy ciała loch gdyż nadmierne żywienie prowadzi do ich otłuszczania Lochy prośne powinny otrzymywać dziennie w zależności od masy ciała do 2,2 do 2,5 kg mieszanki pełnoporcjowej zawierającej 11 MJ EM i ok. 12-13 % białka przy żywieniu różnymi paszami ich równowartość

W okresie wysokiej ciąży dawkę tę należy zwiększyć o ok. 0,5 kg a mieszana powinna zawierać ok. 13 MJ EM i 16-17% białka ogólnego W dniu oproszenia locha powinna otrzymywać jedynie pójło zawierające mielone siano lub susz oraz otręby pszenne zalane ciepłą wodą i sól w ilości 100 g

Co decyduje o ilości paszy zjedzonej przez lochę w trakcie laktacji a poprzez to na polepszenie ich wyników produkcyjnych dzięki lepszej mleczności?

1, locha- jej waga i kondycja , wielkość mitu i genotyp

2, środowisko – temperatura pomieszczeń i jakość powietrza długość laktacji zagęszczeni choroby

3, dieta- czynniki wpływające na ilość pobranej w laktacji paszy strawność receptura energetyczność paszy zawartość białka aminokwasów częstotliwość karmień

Po porodzie dawkę zwiększamy stopniowo o ok. 0,5 kg dziennie od 6-7 dnia laktacji lochy powinny pobierać 6-8 kg mieszanki pełnoporcjowej lub można żywić je do woli taką samą mieszanką jak w okresie wysokiej ciąży W okresie laktacji należy dążyć do aby nie nastąpiła duża utrata masy ciała i kondycji lochy Dotyczy to zwłaszcza loch którym prosięta odsadza się w 42 dniu życia Stąd też żywienie loch w okresie laktacji aż do odłączenia prosiąt powinno być bardzo obfite gdyż skraca to czas występowania rui. W wielu farmach stosuje się obecnie karmienie do woli które jest szczególnie wskazane w przypadku pierwiastek.

W ostatnich 3 dniach laktacji należy codziennie redukować o połowę aż do pełnej głodówki po odsadzeniu W drugim dniu po odsadzeniu wracamy do dawki dla loch nisko prośnych -2,2-2,5kg dziennie Na zasuszenie w większym stopniu ma wpływ opróżnienie wymienia niż ograniczenie ilości paszy

Dzienne pobranie regulujemy wielkością dawki paszy

- niska ciąża -2,5kg /dz

- wysoka ciąża – 3,0kg/dz

-laktacja 1,8-2,0kg na lochę +0,45 kg na 1 prosie= ok. 6,5 kg/dz

Optymalizacja zawartości aminokwasów

Uśredniamy profil aminokwasów

Lizyna+ met+ cyst- treonina – tryptofan

100%-65%-68%-19%

Podwyższony poziom żywienia loch pierwiastek w okresie okołoodsadzeniowym aż do wystąpienia rui wpływa korzystnie na masę ciała i zmiany ich otłuszczenia i skraca czas między odsadzeniem prosiąt a skutecznym zapłodnieniem młodych loch

Obserwacje z praktyki i wyniki nowszych badań wykazują że bodźcowe żywienie loch przed pokryciem przez 2-3 dni symuluje owulacje i powoduje wzrost zapłodnionych kom jajowych co upływa dodatnio na ilość miotu. Bezpośrednio po pokryciu powraca się do skąpego żywienia gdyż w przeciwnym razie i przy zbyt intensywnym karmieniu może dochodzić do zwiększonej zamieralności zarodków Można temu przeciwdziałać poprzez podawanie lochom dodatkowych ilości kw foliowego wprowadzenie do paszy 5 mg/kg tego kwasu w okresie od pokrycia do końca ciąży zwiększa się przeżywalność zarodków o 5%

System żywienia loch prośnych ograniczonymi dawkami paszy wprawdzie pokrywa ich potrzeby pokarmowe jednakże nie zapewnia im poczucia sytości gdyż wypełnienie przewodu pokarmowego waha się w granicy 40-60 % konsekwencją tego jest tzw. Stan głodowy objawiający się dużą aktywnością ruchową i agresywnością a także podatnością na stres Znaczne ograniczenie tych nie korzystnych zjawisk w okresie ciąży możliwe jest poprzez podawanie do woli mieszanek o dużej zawartości włókna Większa ilość włókna zapobiega pobraniu przez lochę nadmiernej ilości energii i jednocześnie powoduje lepsze wypełnienie przewodu pokarmowego Obok pokrycia zapotrzebowania loch na składniki pokarmowe niezbędne jest zapewnienie stałego dostępu do wody (poidła automatyczne)

Żywienie knurów

W żywieniu knurów zarówno normy żywieniowe jak i dawki pokarmowe należy traktować jako orientacyjne gdyż wymagają one karmienia indywidualnego w zależności od intensywności użytkowej i wieku

W okresie spoczynku daje się żywienie mniej obfite niż w sezonie kopulacyjnym intensywniej należy zacząć żywić ok. okresu kopulacyjnego Do dawki wprowadza się śrutę owsianą mleko otłuszczone zielonkę premiksy.

Knury kryjące równomiernie lub od których pobiera się nasienie cały rok są żywione na jednakowym poziomie a różnice wynikają tylko z wieku

Knury zatuczone kryją niechętnie a procent zapłodnionych loch jest niski natomiast niedożywienie obniża jakość i ilość nasienia

Dawka pokarmowa dla knurów wynosi 2,5-2,7 kg mieszanki pełnoporcjowej dla loch wysoko prośnych. Młode rosnące knurki intensywnie użytkowane w rozpłodzie żywi się 3X dziennie starsze 2 razy

3 OKRESY KRYTYCZNE DLA PROSIĄT

1 pierwsze dni po urodzeniu- do 50 dni

- znaczenie siary

- temperatura

-podawanie Fe (anemia sierpowata gdy brak Fe)

2 moment dokarmiania zwierząt

Konieczność przyzwyczajania zwierząt do korzystania z pasz pełnoporcjowych (granulaty) 7-10 dzień życia Zaczynają po woli funkcjonować inne enzymy

3 odsadzenie prosiąt od lochy

Moment stresu który osłabia odporność prosiąt w 30 dniu drugi raz podajemy Fe możliwość choroby obrzękowej