Zasady stosowania

przymusu bezpośredniego

Postępowanie z pacjentem w

stanach nagłych jest szczególnie

trudnym problemem, gdyż

wymaga często podejmowania

decyzji wbrew woli pacjenta, w

tym stosowania wobec niego

środków przymusu

bezpośredniego, czasowo

ograniczających wolność

chorego.

Do stanów nagłych zalicza się w psychiatrii:

- tendencje i próby samobójcze,

-zachowania agresywne i autoagresywne ,

- silne pobudzenie ze

zdezorganizowanym zachowaniem;

- nagłe stany lęku,

- stany, w których objawy

psychopatologiczne są przejawem

zagrażającego pacjentowi schorzenia.

Ratownicy muszą wówczas

podejmować trudne decyzje

dotyczące hospitalizacji, czy

ewentualnej konieczności

siłowego zabezpieczenia pacjenta

przed wyrządzeniem sobie

krzywdy, opuszczeniem

pomieszczenia, czy przed

stosowaniem przemocy w

stosunku do badającego lub

innych osób.

Zasady stosowania przymusu

reguluje :

Ustawa z dn.19sierpnia 1994r. o
ochronie zdrowia psychicznego
(nowelizacja z dn.29.10.2010r o
stosowaniu przymusu
bezpośredniego)

Rozporządzenie Ministra
Zdrowia

z dnia 28 czerwca 2012r. w
sprawie stosowania i
dokumentowania zastosowania
przymusu bezpośredniego oraz
dokonywania oceny zasadności jego
zastosowania.

W zakresie ochrony praw pacjentów

poddawanych przymusowemu postępowaniu

ustawa przewiduje odstępstwo od

„

zasady

świadomej zgody” tylko wyjątkowo, w razie

nieodzownej konieczności.

Przymus bezpośredni, przymusowe badanie

i przyjęcie do szpitala psychiatrycznego na

obserwację lub leczenie można zastosować

tylko wtedy, gdy powstaje bezpośrednie zagrożenie

szczególnie cennych dóbr i zachodzi potrzeba

podporządkowania autonomii pacjenta dobrom

wyższego rzędu.

Zasada „świadomej zgody” pacjenta

jest pojmowana na użytek Ustawy o o.z.p.

jako swobodny wybór lub decyzja osoby z

zaburzeniami psychicznymi, która jest

rzeczywiście zdolna do zrozumienia

przekazywanej w przystępny sposób

informacji o celu przyjęcia do szpitala,

stanie zdrowia, proponowanych

czynnościach diagnostycznych i

leczniczych oraz dających się przewidzieć

skutkach tych działań lub ich

zaniechania.

Ustawy z o ochronie zdrowia

psychicznego określa ściśle

sposób stosowania przymusu

bezpośredniego wobec osoby z

zaburzeniami psychicznymi

polegający na przytrzymaniu,

przymusowym zastosowaniu

leków, unieruchomieniu i izolacji.

Zastosowanie przymusu

bezpośredniego może nastąpić z

użyciem więcej niż jednego środka

spośród wymienionych .

Przytrzymanie jest doraźnym,

krótkotrwałym unieruchomieniem

osoby z użyciem siły fizycznej.

Izolacja polega na umieszczeniu

osoby, pojedynczo, w zamkniętym

pomieszczeniu, odpowiednio

przygotowanym

Przymusowe zastosowanie leków

jest doraźnym lub przewidzianym w

planie postępowania leczniczego

wprowadzeniem leków do organizmu

osoby –bez jej zgody.

Unieruchomienie jest dłużej

trwającym obezwładnieniem osoby z

użyciem pasów, uchwytów,

prześcieradeł lub kaftana

bezpieczeństwa.

Inne środki nie mogą być

stosowane.

Przymus bezpośredni może być stosowany jako :

1.ochrona osoby z zaburzeniami psychicznymi

przed bezpośrednim zagrożeniem zdrowia lub życia

własnego albo innych osób,

2.swoista technika terapeutyczna z określonymi

wskazaniami, przeciwwskazaniami i niepożądanymi

następstwami (np.unieruchomienie w ostrych

stanach pobudzenia ruchowego, gdy inne metody

nie zdążyły zadziałać lub okazały się nieskuteczne,

albo izolacja w przypadku konieczności ograniczenia

nadmiernej stymulacji zewnętrznej); w praktyce

klinicznej terapeutyczny aspekt rzadziej wchodzi w

rachubę niż ochrona społeczna. Granice

między tymi formami postępowania

mogą być

często trudne do ustalenia.

Pojęcie przymus bezpośredni

obejmuje izolację (seclusion), ponieważ:

a) jest ona rodzajem przymusu

bezpośredniego, sposobem ograniczenia

możliwości poruszania się pacjenta; b)

umieszczenie pacjenta w izolatce odbywa

się najczęściej z zastosowaniem siły

fizycznej; c) wobec braku w naszych

szpitalach specjalnie wyposażonych,

miękko wyściełanych pomieszczeń

(padded room) izolacja łączy się często z

zastosowaniem różnych form

unieruchomienia (przymusu

mechanicznego).

Stosowanie przymusu
bezpośredniego – najbardziej
drastycznej formy naruszenia
nietykalności osobistej i cielesnej
pacjentów z zaburzeniami
psychicznymi - reguluje art.18
Ustawy o ochronie zdrowia
psychicznego.

rzymus bezpośredni w formie :

przymusowego zastosowania leków,

unieruchomienia i izolacji wobec osób

zaburzeniami psychicznymi

można stosować tylko wtedy, gdy

przepis niniejszej ustawy do tego

upoważnia albo osoby te :

1.dopuszczają się zamachu

przeciwko:

a) życiu lub zdrowiu własnemu lub

innej osoby,

b)bezpieczeństwu powszechnemu,

lub

) w sposób gwałtowny niszczą lub

uszkadzają przedmioty znajdujące

się w ich otoczeniu, lub

3) poważnie zakłócają lub

uniemożliwiają funkcjonowanie

zakładu psychiatrycznej

opieki zdrowotnej lub jednostki

organizacyjnej pomocy

społecznej.

Przymus bezpośredni można

zastosować w określonych

okolicznościach wobec każdej osoby z

zaburzeniami psychicznymi,

(wykazującej zaburzenia psychotyczne)

i upośledzonej umysłowo, jak i

wykazującej inne zakłócenia czynności

psychicznych, które zgodnie ze stanem

wiedzy medycznej zaliczane są do

zaburzeń psychicznych, a osoba ta

wymaga świadczeń zdrowotnych lub

innych form pomocy i opieki

niezbędnych do życia w środowisku

rodzinnym lub społecznym

Ponadto może być stosowany

zarówno w szpitalu

psychiatrycznym i domu pomocy

społecznej, jak i poza tymi

zakładami, m.in. w izbie

wytrzeźwień, innym szpitalu.

Art.18 dotyczy także oddziałów

psychiatrycznych przy aresztach

śledczych i zakładach karnych.

Sama choroba psychiczna nie może

być wystarczającym powodem

przymusowej hospitalizacji w trybie

nagłym.

Przyjęcie osoby chorej psychicznie

do szpitala psychiatrycznego w

trybie nagłym bez jej zgody, jest

możliwe wtedy, w ocenianym

zachowaniu występują przejawy

rzeczywistego i bezpośredniego

zagrożenia dla zdrowia i życia

własnego albo życia lub zdrowia

innych

W grę wchodzą tu następujące

zagrożenia:

a) akty dokonanej już agresji wobec

siebie lub innych (np. skok przez okno,

wbicie noża w brzuch, w szyję i inne

części ciała, połknięcie trującej

substancji, wyrzucanie ciężkiego

przedmiotu na ulicę, uderzenie kogoś

ciężkim przedmiotem w głowę, poważne

uszkodzenie ciała i inne,)

b) akty rzeczywistej agresji

usiłowanej, lecz powstrzymanej

wobec siebie lub innych ,

c) akty agresji dopiero

przygotowywane w ten sposób, że

same czynności zawierają w sobie

rzeczywisty i poważny stopień

zagrożenia (zbieranie materiałów

wybuchowych, czy łatwopalnych albo

trucizn, zaopatrywanie się w broń

lub inne przedmioty, które mogą

służyć do zamachu na siebie i

innych),

d) werbalne groźby dokonania

zamachu samobójczego lub

zamachu na inne osoby, jeśli groźba

ta wyrażona jest w sposób i

okolicznościach uzasadniających

obawę, że zostanie spełniona,

e) ostre zespoły (stany

psychotyczne), wiążące się z

„biernym” ryzykiem

bezpośredniego zagrożenia życia

pacjenta, rzadziej życia innych osób.

Do ostrych stanów psychotycznych należą

szybko rozwijające się zespoły zaburzeń

świadomości (deliryjny, zamroczeniowy),

głębokie zespoły otępienne z

dezorientacją, zespoły katatoniczne z

gwałtownym pobudzeniem lub znacznym

zahamowaniem ruchowym(osłupienie)-dla

bezpieczeństwa chorego wskazane jest

unieruchomienie chorego w łóżku; rzadziej

głębokie stany depresyjne lub ostre

pobudzenia maniakalne .

Bezpośrednie zagrożenie może wynikać z

natury tych zespołów psychotycznych, jeśli

przebiegają w warunkach pozaszpitalnych.

Stopień i rzeczywistość

bezpośredniego zagrożenia ze strony

osoby chorej psychicznie należy oceniać

także w kontekście poprzednio

występujących zachowań zagrażających.

Chodzi tu o takie przejawy

zagrażającego zachowania, które miały

miejsce w ciągu względnie krótkiego

czasu - dziś, wczoraj - najwyżej kilku

poprzedzających dni, co wiąże się z

celem przyjęcia w trybie nagłym, tj.

szybką interwencją leczniczą i

zapobieżeniem powtórzeniu się

zagrażającego zachowania

Inną cechą bezpośredniego

zagrożenia są jego poważne

aktualne lub potencjalne skutki

(śmierć, ciężkie uszkodzenia ciała).

Skutki te można przewidzieć

przez ocenę sposobów i środków

użytych podczas zagrażającego

zachowania, np. wyrzucenie przez

okno na ulicę ciężkiego krzesła, czy

lekkiej poduszki

Prawdopodobieństwo powtórzenia

zagrażającego zachowania wobec

innych zależy od dotychczasowej

częstotliwości takiego zachowania.

Im częściej pojawiało się zachowanie

zagrażające sobie lub innym, tym

większe prawdopodobieństwo jego

wystąpienia w przyszłości.

Ust.1 Art.18 Ustawy o ochronie

zdrowia psychicznego przewiduje,

że przymus bezpośredni można

stosować również wtedy, gdy

„przepis niniejszej Ustawy do tego

upoważnia”.

Chodzi tu o takie sytuacje, jak:

1.przeprowadzenie badania bez

zgody, jeśli zachowanie osoby

wskazuje na to, że z powodu

zaburzeń psychicznych może

zagrażać własnemu życiu albo

życiu i zdrowiu innych osób bądź

nie jest zdolna do zaspokajania

podstawowych potrzeb

życiowych.

- konieczność „dokonania

niezbędnych czynności

leczniczych” wobec osoby

przyjętej bez jej zgody do

szpitala psychiatrycznego,

mających na celu usunięcie

przyczyn przyjęcia bez

zgody,

-zapobieżenia samowolnemu

opuszczeniu” szpitala

psychiatrycznego i domu

pomocy społecznej (w

przypadku mieszkańca

umieszczonego tam bez jego

zgody,

- przyjęcie do domu pomocy

społecznej bez

zgody - wykonywanie orzeczenia

sądu opiekuńczego

-przyjęcie osoby chorej psychicznie

do szpitala psychiatrycznego bez

wymaganej zgody, jeśli jej

zachowanie wskazuje na to, że z

powodu tej choroby zagraża

własnemu życiu lub zdrowiu i życiu

innych osób ,

przyjęcie do szpitala na

obserwację bez wymaganej zgody

osoby, której dotychczasowe

zachowanie wskazuje, że zagraża

bezpośrednio swojemu życiu lub

zdrowiu i życiu innych osób, a

zachodzą wątpliwości, czy jest chora

psychicznie.

Obserwacja ma wyjaśnić te

wątpliwości, jej czas trwania nie

może przekraczać 10 dni.

O zastosowaniu przymusu

bezpośredniego decyduje lekarz, który

określa rodzaj przymusu oraz osobiście

nadzoruje jego wykonanie .

Każdy przypadek zastosowania

przymusu bezpośredniego i uprzedzenia,

o możliwości jego zastosowania,

odnotowuje się w dokumentacji

medycznej.

W tych sytuacjach konieczności

zastosowania przymusu

bezpośredniego, zespoły

ratownictwa medycznego, policja

oraz straż pożarna są obowiązane

do udzielania lekarzowi pomocy na

jego żądanie.

Według nowelizacji ustawy o ochronie

zdrowia psychicznego z dn.29.10.2010r do

osób uprawnionych należy dyspozytor

medyczny, kierujący akcją prowadzenia

medycznych czynności ratunkowych i

zespół ratownictwa medycznego, w

rozumieniu ustawy z dnia 8 września

2006 r. o Państwowym Ratownictwie

Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z

późn. zm.2)).

Przymus będzie można zastosować do

czasu uzyskania pomocy przez lekarza lub

w trakcie przewożenia pacjenta.

Jeśli osobie, o której mowa w art.18

ust.1 pomocy udziela zespół

ratownictwa medycznego, o

zastosowaniu przymusu bezpośredniego

wobec niej, decyduje i nadzoruje

osobiście kierujący akcją prowadzenia

medycznych czynności ratunkowych,

który jest obowiązany niezwłocznie

zawiadomić o tym dyspozytora

medycznego.

Każdy przypadek zastosowania

przymusu bezpośredniego i uprzedzenia

o możliwości jego zastosowania

odnotowuje się w

dokumentacji medycznej.

Przed zastosowaniem przymusu

bezpośredniego uprzedza się o tym

osobę, wobec której środek ten ma

być podjęty.

Przy wyborze środka przymusu

należy wybierać środek możliwie

dla tej osoby najmniej uciążliwy, a

przy stosowaniu przymusu należy

zachować szczególną ostrożność i

dbałość o dobro tej osoby

Zastosowanie przymusu bezpośredniego

wobec osób,które:

1.dopuszczają się zamachu przeciwko:

a)życiu lub zdrowiu własnemu lub innej

osoby, lub

b) bezpieczeństwu powszechnemu, lub

2) w sposób gwałtowny niszczą lub

uszkadzają przedmioty znajdujące się

w ich otoczeniu polega na :

przytrzymywaniu, przymusowym

podaniu

leków, unieruchomieniu lub izolacji,

Zastosowanie przymusu

bezpośredniego

wobec osób , które:

poważnie zakłócają lub

uniemożliwiają

funkcjonowanie zakładu

psychiatrycznej opieki zdrowotnej

lub jednostki organizacyjnej pomocy

społecznej, polega na

przytrzymaniu lub przymusowym

podaniu leku.

Zastosowani

przymusu

bezpośredniego w celu

przywiezienia osoby skierowanej do

szpitala psychiatrycznego odbywa

się na zlecenie lekarza

w myśl art.11

lub art.21 ustawy o ochronie zdrowia

psychicznego- gdy z powodu zaburzeń

psychicznych może zagrażać

bezpośrednio własnemu życiu albo

zdrowiu innych osób, bądź nie jest zdolna

do zaspakajania podstawowych potrzeb

życiowych;

Przymus bezpośredni może trwać tylko

do czasu ustania przyczyn jego

zastosowania.

Lekarz zleca zastosowanie przymusu

bezpośredniego w formie unieruchomienia

lub izolacji na czas nie dłuższy niż 4

godziny.

Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie

natychmiastowej decyzji lekarza ,decyzję

o zastosowaniu przymusu

bezpośredniego podejmuje pielęgniarka ,

zawiadamiając o tym niezwłocznie

lekarza.

Po otrzymaniu informacji , lekarz po

osobistym zbadaniu osoby z

zaburzeniami psychicznymi , zatwierdza

zastosowanie przymusu bezpośredniego

zleconego przez pielęgniarkę albo

nakazuje zaprzestanie jego stosowania.

Lekarz , po osobistym badaniu osoby z

zaburzeniami psychicznymi, może przedłużyć

stosowanie przymusu bezpośredniego w

formie unieruchomienia lub izolacji na

następne dwa okresy nie dłuższe niż 6-

godzinne. Dalsze przedłużenie jest możliwe po

osobistym zbadaniu pacjenta przez lekarza

zasięgnięciu opinii innego lekarza

psychiatry.

Po upływie 24 godzin stosowania

przymusu bezpośredniego formie w

unieruchomienia lub izolacji lekarz

powiadamia również ordynatora(lekarza

kierującego oddziałem lub jednostką lub

komórką organizacyjną, w której

zastosowano przymus bezpośredni).

W jednostce organizacyjnej pomocy

społecznej , w przypadku braku

możliwości uzyskania zlecenia lekarza ,

pielęgniarka może przedłużyć stosowanie

przymusu bezpośredniego w formie

unieruchomienia lub izolacji na okres nie

dłuższy niż 4 godziny

W jednostce organizacyjnej pomocy społecznej

czas stosowania wobec osoby z zaburzeniami

psychicznymi przymusu bezpośredniego w

unieruchomienia lub izolacji nie może

przekroczyć 8 godzin. Dalsze przedłużenie

stosowania przymusu bezpośredniego w

tych formach jest dopuszczalne jedynie w

warunkach szpitalnych.

. Przymus bezpośredni może być

wykonywany wyłącznie przez odpowiednio

poinstruowane w tym zakresie osoby.

Za przekazanie instrukcji w zakresie sposobu

stosowania przymusu bezpośredniego

odpowiada:

- kierownik podmiotu leczniczego – dla osób

zatrudnionych w kierowanym przez niego

podmiocie leczniczym lub osób wykonujących w

tym podmiocie działalność na podstawie zawartej

umowy lub porozumienia;

- kierownik jednostki organizacyjnej pomocy

społecznej - dla osób zatrudnionych w

kierowanej przez niego jednostce lub osób

wykonujących w tej jednostce działalność na

podstawie zawartej umowy lub porozumienia;

- dysponent zespołów ratownictwa medycznego

– dla osób wchodzących w skład zespołów

ratownictwa medycznego.

Przymus bezpośredni w formie

unieruchomienia jest stosowany w

pomieszczeniu jednoosobowym.

W przypadku braku możliwości umieszczenia

osoby z zaburzeniami psychicznymi w

pomieszczeniu jednoosobowym przymus

bezpośredni w formie unieruchomienia jest

stosowany w sposób umożliwiający

oddzielenie tej osoby od innych osób

przebywających w tym samym pomieszczeniu

oraz zapewniający poszanowanie jej

godności i intymności, w szczególności przez

wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych bez

obecności innych osób.

Przymus bezpośredni w formie izolacji

jest stosowany w pomieszczeniu

urządzonym w sposób zabezpieczający przed

uszkodzeniem ciała osoby z zaburzeniami

psychicznymi oraz sposób odpowiadający pod

względem warunków bytowych i sanitarnych

innym pomieszczeniom szpitala

psychiatrycznego lub jednostki organizacyjnej

pomocy społecznej .

2.Pomieszczenie przeznaczone do izolacji

wyposaża się w instalację monitoringu

umożliwiającą stały nadzór nad osobą z

zaburzeniami psychicznymi w nim przebywającą

oraz kontrolę wykonywanych czynności

Dostęp do urządzeń oraz zapisu z

monitoringu , jest kontrolowany, możliwy tylko

dla osób uprawnionych.

Zapis z monitoringu przechowuje się przez

okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, jednak nie

krócej niż przez 3 miesiące od dnia

zakończenia stosowania przymusu

bezpośredniego w formie izolacji.

Po upływie terminu przechowywania zapis z

monitoringu , którym mowa w ust.2, usuwa się

w sposób uniemożliwiający jego odzyskanie .

Z powyższych czynności sporządza się

protokół.

Osobie z zaburzeniami psychicznymi ,

wobec której jest stosowany przymus

bezpośredni w formie unieruchomienia lub

izolacji , należy odebrać przedmioty, które

mogą być niebezpieczne dla życia lub

zdrowia tej osoby albo innych osób, w

szczególności przedmioty ostre, okulary,

protezy zębowe, pas, szelki, sznurowadła i

źródło ognia .

Stan fizyczny osoby z zaburzeniami

psychicznymi unieruchomionej lub izolowanej

pielęgniarka kontroluje nie rzadziej niż co

15 minut, również w czasie snu tej osoby.

Adnotację o stanie fizycznym osoby z

zaburzeniami psychicznymi

unieruchomionej lub izolowanej

pielęgniarka zamieszcza bezzwłocznie

w karcie unieruchomienia lub izolacji ,

uzasadniając przyczyny zastosowania

przymusu bezpośredniego , wybór środka

przymusu bezpośredniego i czas jego

stosowania.

W czasie kontroli , pielęgniarka :

-ocenia prawidłowość unieruchomienia ,

w szczególności sprawdza , czy pasy ,

uchwyty, prześcieradła , kaftan

bezpieczeństwa lub inne urządzenia

techniczne nie są założone zbyt luźno

albo zbyt ciasno.

-zapewnia krótkotrwałe częściowe albo

całkowite uwolnienie osoby z

zaburzeniami psychicznymi od

unieruchomienia w celu zmiany jej

pozycji lub zaspokojenia jej potrzeb

fizjologicznych i higienicznych , nie

rzadziej niż co 4 godziny.

W przypadku wystąpienia zagrożenia

dla zdrowia lub życia osoby z

zaburzeniami psychicznymi

unieruchomionej lub izolowanej

pielęgniarka jest obowiązana

natychmiast zawiadomić lekarza

Natomiast w jednostce organizacyjnej

pomocy społecznej w takiej sytuacji

pielęgniarka zawiadamia jednostkę

systemu Państwowe Ratownictwo

Medyczne.

Zastosowanie każdego środka przymusu

bezpośredniego podlega odnotowaniu w

indywidualnej i zbiorczej dokumentacji medycznej.

Gdy zastosowanie przymusu bezpośredniego ma

miejsce w szpitalu psychiatrycznym, informacja

o jego zastosowaniu jest zamieszczana w historii

choroby, gdzie odnotowuje się:

-zastosowany środek przymusu bezpośredniego;

-przyczyny zastosowania przymusu

bezpośredniego , w tym uzasadniające wybór

środka przymusu bezpośredniego ;

-informację o uprzedzeniu osoby z zaburzeniami

psychicznymi przed zastosowaniem przymusu

bezpośredniego , że środek ten ma zostać

wobec niej podjęty.

Informację o zastosowaniu przymusu ,

bezpośredniego , wynikach kontroli

pielęgniarka zamieszcza w księdze raportów

pielęgniarskich , w której odnotowuje się

również informacje o:

-osobie zlecającej zastosowanie przymusu

bezpośredniego , zwanej dalej „zlecającym”;

-osobach wykonujących przymus bezpośredni;

-przebiegu stosowania przymusu

bezpośredniego , w tym o skutkach

zastosowania przymusu bezpośredniego dla

zdrowia osoby z zaburzeniami

psychicznymi , wobec której został on

podjęty.

O zastosowaniu przymusu bezpośredniego kierujący

akcją medycznych czynności ratunkowych zawiadamia

dysponenta zespołów ratownictwa medycznego

właściwego dla danego zespołu .Zawiadomienie

dokonywane jest zgodnie ze wzorem stanowiącym

załącznik nr do Rozporządzenia z dn.28 czerwca 20102r.

Osoba zlecająca zastosowanie przymusu

bezpośredniego informuje o tym fakcie lekarza

podmiotu leczniczego , do którego przewieziono

pacjenta i przekazuje mu:

- kopię karty unieruchomienia lub izolacji,

-egzemplarz pierwszej strony zawiadomienia o

zastosowaniu przymusu bezpośredniego , jeżeli

zlecającym jest kierujący akcją prowadzenia

medycznych czynności ratunkowych.

W jednostce organizacyjnej pomocy

społecznej informację o zastosowaniu

przymusu bezpośredniego zamieszcza

się w prowadzonym przez kierownika tej

jednostki rejestrze , któ

rego

wzór określa

załącznik nr 1 do rozporządzenia.

O zastosowaniu przymusu bezpośredniego

zlecający niezwłocznie zawiadamia

kierownika tej jednostki , jeżeli

zlecającym jest pielęgniarka jednostki

organizacyjnej pomocy społecznej , która

nie zatrudnia lekarza; ; zawiadomienie jest

dokonywane

zgodnie ze wzorem

określonym w załączniku nr 3 do rozporządzenia

. Po zleceniu zastosowania przymusu

bezpośredniego w formie

unieruchomienia lub izolacji lekarz albo

osoba , która podjęła decyzję o

zastosowaniu przymusu bezpośredniego

w formie unieruchomienia lub izolacji,

wypełnia niezwłocznie kartę

unieruchomienia lub izolacji,

uzasadniając przyczyny zastosowania

przymusu bezpośredniego , wybór środka

przymusu bezpośredniego i czas jego

stosowania

. Upoważniony przez marszałka

województwa lekarz , o którym mowa w

art.18 ust. 10 pkt 2 ustawy , dokonując

oceny zasadności zastosowania

przymusu bezpośredniego ,

uwzględniając zastosowany środek,

przyczyny zastosowania , w tym

uzasadniające wybór środka ,czas

stosowania przymusu oraz informację o

uprzedzeniu osoby z zaburzeniami

psychicznymi przed zastosowaniem

przymusu, że środek ten ma być wobec

niej podjęty.

Informację o pozytywnej albo negatywnej

ocenie zasadności zastosowania

przymusu bezpośredniego lekarz

dokonujący oceny odnotowuje w

zawiadomieniu, a jego kopię przekazuje

powiadamiającemu o zastosowaniu

przymusu. Kopię zawiadomienia dołącza

się do historii choroby lub historii

zdrowia i choroby.

Warunki zastosowania przymusu

bezpośredniego

Zorganizowane

i sprawne stosowanie

środków przymusu wymagają:

1.właściwego zaplecza technicznego

2.wystarczającej liczby osób,

3.dostępności leków,

4.właściwych kwalifikacji.

Zasady unieruchamiania

1.Przed przystąpieniem do

unieruchomienia należy odebrać

przedmioty, które mogą być

niebezpieczne, a szczególnie

przedmioty ostre, okulary, protezy

zębowe, pas, szelki, zapałki.

2.W akcji powinno brać udział

optymalnie 5 osób, a przynajmniej

cztery. Jedna osoba unieruchamia

jedną kończynę, a piąta osoba

kieruje akcją i chroni głowę pacjenta

przed urazem oraz przeciwdziała

próbom pogryzienia zespołu

interweniującego

3.Należy krótko wyjaśnić pacjentowi,

dlaczego używa się pasów,

umożliwiając mu podjęcie

współpracy, po czym w razie

odmowy, przystępuje się do

obezwładnienia bez dalszych

negocjacji. Na dany znak każda z

osób chwyta jedną kończynę,

następnie pacjentowi pozostającemu

już w pozycji poziomej nakłada się

pasy na kończyny, przymocowując je

do sztywnych części noszy lub

konstrukcji łóżka.

4.Nogi pacjenta powinny być

rozłożone, jedna ręka unieruchomiona

przy boku, a druga nad głową

pacjenta, ponieważ ułatwi to w razie

potrzeby położenie chorego na boku.

5.Należy usunąć wszelkie możliwe

niebezpieczne przedmioty z odzieży i

otoczenia pacjenta

6.Ułożenie pacjenta powinno

zezwalać na wykonanie dożylnej

iniekcji oraz na podanie kroplówki,

jeśli będzie to konieczne.

7.Głowa powinna być nieco

uniesiona, by zmniejszyć ryzyko

zachłyśnięcia oraz w celu

zmniejszenia poczucia dyskomfortu

pacjenta.

8.Po zabezpieczeniu chorego należy

podjąć próby nawiązania kontaktu

terapeutycznego oraz szybko

rozpocząć leczenie farmakologiczne.

9.Pasy z kończyn można zdejmować

co 5 minut, dwa ostatnie należy

zdjąć jednocześnie. Nigdy nie wolno

zostawić pacjenta z unieruchomioną

jedną kończyną, ponieważ w razie

nawrotu pobudzenia istnieje ryzyko

urazów przymocowanej do łóżka

kończyny.

Do poważnych nieprawidłowości w

stosowaniu przymusu

bezpośredniego należy

pozostawienie unieruchomionego

pacjenta przez dłuższy czas bez

nadzoru, co może doprowadzić do

nieodwracalnego kalectwa

(niedowład, martwica, porażenie,

wyłuszczenie gałek ocznych), a

nawet śmierci (martwica nerek,

samouszkodzenie, agresja innych

pacjentów wobec bezbronnej ofiary).

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34
Slide 35
Slide 36
Slide 37
Slide 38
Slide 39
Slide 40
Slide 41
Slide 42
Slide 43
Slide 44
Slide 45
Slide 46
Slide 47
Slide 48
Slide 49
Slide 50
Slide 51
Slide 52
Slide 53
Slide 54
Slide 55
Slide 56
Slide 57
Slide 58
Slide 59
Slide 60
Slide 61
Slide 62
Slide 63
Slide 64
Slide 65
Slide 66

Przymus bezpośredni mgr 3

Document Outline