JDWIGA

JDWIGA

WALCZYNA

WALCZYNA

JDWIGA

JDWIGA

WALCZYNA

WALCZYNA

Jadwiga Walczyna

urodziła się 27 sierpnia 1916 roku

w Warszawie a zmarła 4 kwietnia

1991 roku

uczona polska, pedagog,

specjalistka nauczania i

wychowania wczesnoszkolnego

w 1916 roku na Uniwersytecie

Warszawskim obroniła rozprawę

doktorską

PROBLEM KSZTAŁCENIA,

MYSLENIA I DZIAŁANIA

PEDAGOGICZNEGO W PROCESIE

PRZYGOTOWANIA MŁODZIEŻY DO

ZAWODU NAUCZYCIELSKIEGO

,

przygotowaną pod kierunkiem

Bogdana Suchodolskiego.

Jadwiga Walczyna

Była autorka pozycji

książkowych m.in.

,,Myślenie i działanie

pedagogiczne- z badań nad

procesem przygotowania

młodzieży do zawodu

nauczycielskiego" (1996)

,,Integracja nauczania

początkowego" (1968)

,,Kształtowanie postaw

społeczno-moralnych dzieci w

wieku przedszkolnym" (1980)

3 ZASDY BĘDĄCE

PODSTAWĄ

RWEALIZACJI

TREŚCI

KSZTAŁCENIA

1.

Punktem wyjścia w

poszczególnych przedmiotach z

wyjątkiem treści historycznych i

matematycznych jest otaczająca

rzeczywistość.

2.

Układ treści programów jest

taki, by w miarę możliwości

prowadzić od problemów

bliskiego środowiska do

problemów coraz luźniej

związanych z codziennym życiem

uczniów.

3.

Dobór treści programów jest

taki, by umożliwić organizowanie

praktycznej działalności uczniów,

dzięki której przyswajanie

wiedzy będzie miało charakter

bezpośredni i aktywny.

Założenia teoretyczne

integralnej edukacji

wczesnoszkolnej

wprowadziła w latach

60. Jadwiga Walczyna

była pionierem

integracji w Polsce.

Jej zdaniem pod

wpływem celowo

zorganizowanej

działalności

dydaktyczno-

wychowawczej

osobowość ucznia

może się

wszechstronnie

rozwijać.

Walczyna

w swojej pracy

dochodzi do wniosku, że

integracja w klasach

początkowych nie jest

zjawiskiem ciągłym i

stałym, nie jest zwłaszcza

sztucznie montowana z

elementów które po

połączeniu mogłyby

zdeformować obraz

rzeczywistości oraz wiedzą o

niej. Co więcej może

wystąpić w różnym stopniu

nasilenia.

W pedagogice pojawiło się wiele

koncepcji integracyjnych Jadwigi

Walczyny. Jedną z ciekawszych

jest koncepcja będąca <próbą

połączenia idei nowego

wychowania z tradycyjnym

systemem klasowo-

lekcyjnym>. Integracja

koncepcji J. Walczyny odniesiona

jest głównie do treści

zintegrowanego nauczania

łącznego z systematycznym.

Integracja treści powinna być

przy tym dokonywaną w

granicach nie naruszających

koniecznej i wartościowej

autonomii każdego przedmiotu.

Wypracowała teoretyczne

założenia integracji edukacji

wczesnoszkolnej. Jej zdaniem

istota polega na zintegrowaniu 5

kierunków kształcenia.

Oto one:

1) poznawanie narzędzi

społecznego

porozumiewania się przez

słowo i liczbę

2) kształcenie przyrodniczo-

społeczne

3) kształcenie społeczne

4) kształcenie artystyczne

5) kształcenie kultury

fizycznej

1. Poznawanie narzędzi

społecznego

porozumiewania się przez

słowo i liczbę

W zakresie pierwszego kierunku

wprowadzono do klasy III język

rosyjski, a od klasy IV język

zachodnioeuropejski. Znajomość

co najmniej 2 języków staje się

niezbędnym warunkiem poznania

problematyki współczesności w

szerokim zakresie.

2. Kształcenie przyrodniczo-

społeczne

W zakresie drugiego kierunku

wprowadzono przedmiot ,,życie

społeczne" który od klasy V

stanowi busolę dla innych

przedmiotów takich jak: historia,

geografia oraz częściowo język

ojczysty i języki obce. Historię

polski przewidziano w klasie IV.

3. Kształcenie społeczne

W tym kierunku wprowadzono

takie przedmioty jak: biologia,
fizyka, chemia i matematyka.
Wprowadzono nowy przedmiot
,,technika i zajęcia techniczne".

4. Kształcenie artystyczne

Poczyniono duże zmiany ,,śpiew"

zamieniono na ,,umuzykalnienie"

obejmując wiadomości z teorii

muzyki, rytmikę, grę na

instrumentach. ,,Rysunek i prace

ręczne przekształcono w klasie I-III

w zajęcia artystyczno- techniczne,

a w klasie V-VIII wprowadzono

zajęcia artystyczno- plastyczne.

5. Kształcenie kultury

fizycznej

Kultura fizyczna pokrywa się z

wychowaniem fizycznym z
dotychczas występującym w
szkole, z tym że wiele jego
elementów znajduje się również w
umuzykalnieniu, co pogłębia ich
związek.

Każdy kierunek ogarnia

każdego człowieka, a nie

jedną stronę jego

psychiki. Jest

wielowymiarowy i

angażuje wszystkie

władze umysłu, uczucia,

wolę, charakter.

Każdy kierunek obejmuje

wielorakie treści, zbliżone

motorycznie i tematycznie

lub pokrewne funkcją, które

pełnią w procesie

organizowanej przez szkołę

działalności.

W zakres kierunku

kształcenia wchodzi nie 1

lecz więcej przedmiotów

nauczania, złączonych w

pewną całość. Kierunek

kształcenia ogarnia grupę

przedmiotów , który traktuje

się jako szkolny każdy

oddzielnie odpowiednik

określonej dyscypliny

naukowej.

Plan nauczania został nazwany

w tej koncepcji <planem

wychowawczo- dydaktycznym

dla podkreślenia związków

tych procesów i dla

zaakceptowania jako

pierwszoplanowej

wychowawczej roli szkoły.

Kierunki kształcenia nie

zostały w planie wychowawczo

- dydaktycznym ujęte w

sposób widoczny. W planie są

wymienione poszczególne

przedmioty nauczania bez

zaznaczania ich integrowania

w kierunki.

Istotę integracji stanowi

scalanie, to istota edukacji

wczesnoszkolnej- jest

ułatwienie uczniom klas

początkowych poznania

świata z różnych punktów

widzenia, z zaangażowaniem

wszystkich sfer osobowości:

umysłowej, emocjonalno-

motywacyjnej i działaniowej.

CEL

PRZEDMIOTÓW

NAUCZANIA

Jest rozwijanie ekspresji i

twórczości, potrzeby i

umiejętności wypowiadania

własnych uczuć, wyobrażeń i

myśli środkami artystycznymi

oraz wyposażenie uczniów w

elementarna wiedzę o sztuce,

wiedzę niezbędną do

przeżywania sztuki jako

wartości estetycznej i

poznawczej.

ZADANIA I FUNKCJE

SZKOŁY

Główną funkcją

szkoły jest

kształtowanie

osobowości uczniów i

przygotowanie ich do

życia.

•Szkoła w toku swej

działalności ma nie tylko

wyposażać uczniów w

określony zasób wiadomości,

które z czasem pozwolą im z

pełnym zrozumieniem

przystąpić do wypełnienia

zawodowych obowiązków,

ale przede wszystkim

wyrobić zdolność myślenia i

samodzielnego zdobywania

wiadomości.

• Szkoła ma kształtować

postawy otwartego

umysłu, twórczo

korzystającego ze

zdobytych wiadomości

oraz wyrobić umiejętności

posługiwania się

nowoczesnymi

narzędziami pracy i

urządzeniami

nowoczesnej techniki.

• Szkoła ma także

ukazywać uczniom

zarówno perspektywy

rozwoju naszej

gospodarki, jak i budzić

pragnienie podjęcia w niej

działania w jakimś

określonym zakresie i

dążyć do włączenia się

we wspólny wysiłek

tworzenia lepszej

przyszłości.

•Szkoła ma

przygotowywać uczniów

do przyszłej działalności

społecznej. Ma także

wyrabiać umiejętności

współżycia i

współdziałania w grupie.

•Szkoła ma

przygotowywać uczniów

do czynnego w nim

uczestnictwa opartego

zarówno na zrozumieniu

zjawisk kulturowych, jak i

na uczuciowym

przeżywaniu ich wartości.

•Bezpośrednie kontakty z

domem ułatwiają wzajemne

porozumiewanie się. Łączność

szkoły ze środowiskiem wznosi w

jej mury aktualne treści z

autentycznego życia, pozwala

nauczycielom poznać ludzi i

problemy z najbliższego

otoczenia, co umożliwia lepsze

zrozumienie uczniów i

prawidłowe organizowanie
procesu wychowawczego z

uwzględnieniem ich codziennych

ich doświadczeń. Szkoła, która

żyje życiem środowiska i

nawiązuje do przeżyć uczniów

ma poważne szanse realizowania

zadań wychowawczych.

ORGANIZACJA

SZKOŁY

Kapitalne znaczenie dla

organizacji nauczania

początkowego ma fakt, że

socjalistyczna szkoła wiązała

nauczanie z wychowaniem

.

Złączenie tych 2 procesów w

jedną całość stanowi

generalną wytyczną w

nakreśleniu koncepcji

organizacyjnych.

W rezultacie organizacja

nauczania i organizacja

wychowania stanowią 2

odrębne struktury

podporządkowane

wprawdzie tym samym

zadaniom, ale nie

całkowicie ze sobą

zintegrowane.

METODY SZKOŁY

Metody mają umożliwić bezpośrednie

wprowadzenie dzieci w różne dziedziny

rzeczywistości przez wykorzystanie do tego

celu nauki, techniki, sztuki i życia

społecznego. W tym ujęciu metody pracy

szkolnej będą zawierały w sobie

autentyczne elementy działania człowieka i

muszą być podporządkowane. Ta

właściwość metod oznacza, że dzięki nim

uczniowie nie tylko poznają świat wprost w

bezpośrednim kontakcie z nim, ale i

zostaną wdrożeni do przekształcania go.

Stanie się tak dlatego, ponieważ metody,

których istota wyraża się w działaniu przez

naukę, technikę, sztukę i przez życie

społeczne, angażują całą osobowość

dziecka i aktywizują różne jej strony.

Związki pomiędzy

nauczaniem i uczeniem

się

oraz

wychowaniem a

wychowaniem się

układają się w

kilku

osiach

i one warunkują

ogólne, a także

szczegółowe aspekty

organizacji i nauczania

początkowego.

Pierwsza z tych osi,

nazwana

osią

pionową dotyczy

najczęściej

stosowanych w

praktyce zabiegów

wokół powiązania

nauczania z

uczeniem się, a

wychowania z

wychowaniem się.

Druga oś-

pozioma

odnosi się do

związków

łączących

nauczanie z

wychowaniem i

uczenie się z

samowychowaniem

.

Trzecia oś-

przekątna scala

nauczanie z

samowychowaniem

i wychowanie z

uczeniem się.

Integracja nauczania

początkowego na

3

osiach

angażuje

różnorodne strony

psychiki dzieci i

dynamizuje ich

rozwój.