Góry Świata

Góry Świata

Konrad Reps

Wykonał



Korona Ziemi

Korona Ziemi



Aconcagua



Carstensz Pyramid



Elbrus



Mount

Everest

Everest



Kilimandżaro



Mount McKinley



Mount Vinson



Najwyższe na

Najwyższe na

kontynencie

kontynencie



Alpy

Alpy



Andy

Andy



Himalaje

Himalaje



Atlas

Atlas



Wielkie Góry Wododziałowe

Wielkie Góry Wododziałowe



Kordyliery

Kordyliery



Najwyższe szczyty na Świecie

Najwyższe szczyty na Świecie



Mount

Mount

Everest

Everest


Annapurna

Annapurna



Cho Oyu

Cho Oyu



Dhaulagiri

Dhaulagiri



Falchan

Falchan

Kangri

Kangri



Gasherbrum I

Gasherbrum I



Gasherbrum II

Gasherbrum II



K2

K2



Kangchendzönga

Kangchendzönga



Lhotse

Lhotse



Manaslu

Manaslu



Shisha

Shisha

Pangma

Pangma


Nanga Parbat

Nanga Parbat



Makalu

Makalu

Aconcagua

Aconcagua

Aconcagua - góra nazwana przez Inków Acconcahuac (kamienny
strażnik), ma wysokość 6 962 m n.p.m. i jest najwyższym szczytem
na południowej i zachodniej półkuli oraz najwyższym szczytem
wznoszącym się poza Azją. Otaczające ją góry pokryte są
nieprawdopodobnie jałowymi, stromymi zboczami, stanowiącymi
pustynny teren, z usuwającymi się spod nóg kamieniami. Jest tu
trochę zieleni, ale rejon odwiedza niewielu ludzi z wyjątkiem
narciarzy, wspinaczy i wojskowych. Erodujący wulkan Aconcagua
znajduje się na 32°-33° szerokości południowej, w centralno -
zachodniej Argentynie, 15 km od granicy z Chile. Transandyjska
droga łączy rejon Aconacaguy z najbliższym miastem Santiago de
Chile, położonym 159 km w kierunku zachodnim i Mendozą w
Argentynie, 182 km na wschód. Aconcagua jest atrakcyjna dla
wspinaczy ze względu na swoją wysokość. Góra jest też niezwykła i
dlatego, że wejście na nią drogą normalną praktycznie nie jest
trudne i nie jest to droga lodowa.

Aconcagua jest masywem, z którego spływa
wiele wiszących lodowców. Góry otaczają trzy
walne doliny lodowcowe i cztery doliny
rzeczne: Vacas od północnego wschodu,
Relinchos od wschodu, Horcones Inferior od
południa i Horcones Superior od zachodu. Grań
szczytowa rozciąga się pomiędzy
wierzchołkiem północnym 6 962 m n.p.m i
południowym 6 930 m n.p.m. a dwoma
szerokimi flankami, opadającymi na południe i
zachód. Obie one zwężają się, jedna tworzy
trzykilometrową grań południowo-zachodnią,
rozpoczynającą się na szczycie Cerro Piramidal
6 009 m n.p.m. stanowiącym satelitę
Aconcagui. Mniejsza, wschodnia flanka, opada
z wierzchołka północnego, tworząc grań
południowo-wschodnią. Pionowa, południowa
ściana, wysoka na 2 400 m, widziana z Doliny
Horcones lub Plaza Francia (bazowy obóz
założony w czasie przejścia ściany w 1954
roku) robi niesamowite wrażenie, jakby
skorupa ziemska załamała się w tym miejscu,
a bariery seraków środkowego i górnego
lodowca, grożą lawinami.

Seraki te znajdujące się ponad
skalną ścianą koloru węgla
drzewnego (wysokość około l
600 metrów), zniechęcają do
wspinania się drogami we
wschodniej części południowej
ściany. Powyżej Górnego
Lodowca, na wysokości 1000 m
n.p.m., znajduje się nazwany
przez zagranicznych alpinistów
"North Face Terrain". Ściana ta
jest najtrudniejszym
fragmentem wspinaczki,

składającym się z ruchomych skał, przyrównywanych do śmietnika.
Pochyłe zbocza zachodniej flanki są pokryte polami luźnych, rdzawych i
kredowych kamieni, usuwających się spod nóg. Na południu spotyka się
warstwowe skały w kolorze ochry i czerni. Wszędzie występują
zerodowane wiatrem, ustawione w szeregach, filary. Wszechobecny jest
kurz, a drogę trzeba wybierać między ruchomymi kamieniami.
Południowa ściana - podejście pod ścianę prowadzi z doliny Lower
Horcones przez Lodowiec Horcones Inferior do Plaza Francia 4 500 m
n.p.m. gdzie mieści się najbardziej odosobniony w rejonie Aconcaguy
obóz bazowy. Jest to punkt wypadowy na południową ścianę jedną z
najtrudniejszych ścian w Ameryce Południowej.

Wschodnia strona - klasyczna wspinaczka lodowa ścianą Aconcaguy,
do przebycia z czekanem, rakami i liną.
Zachodnia strona - zachodnią flankę Aconcagui można osiągnąć po
dwudniowym marszu (30 km) pustynną Doliną Horcones do
tradycyjnego obozu bazowego Plaza de Mulas 4 230 m n.p.m., lub do
nowego hotelu Refugio (4 370 m n.p.m.) Tu rozpoczyna się
klasyczna droga wszystkie drogi na zachodniej ścianie. Droga
klasyczna prowadzi ścieżką z usuwającymi się spod nóg kamieniami.
Przechodząc śnieżny trawers do Canalety trzeba uważać, aby nie
poślizgnąć się, przekraczając żleby i rynny zapełnione śniegiem,
lodem lub kamieniami. Szczyt osiąga się terenem nie zalodzonym.
Droga bez trudności technicznych; wysokość ściany 2 730 m, od Plaza
de Mulas 5 do 9 dni.

Carstensz Pyramid

Carstensz Pyramid

Carstensz Pyramid leży w Irian Jaja, znanej jako Zachodnia Nowa
Gwinea. Mając 4 884 m n.p.m. jest najwyższym szczytem Indonezji, a
także najwyższym szczytem Australazji, co czyni go celem dla
wspinaczy pragnących zdobyć Koronę Ziemi. Jest jednym z co najmniej
10 szczytów o wysokości ponad 4 500 m n.p.m., które wyrastają z
szeregu łańcuchów górskich przebiegających z zachodu na wschód
przez pasmo Irian Jaya w Papui Nowej Gwinei. Masyw ten, poprzednio
znany jako Central Highlands, stanowiący część Irian Jaya, obecnie jest
znany jako Maoke Mountains. Główne pasmo w Maoke to Sudirman
(dawniej Nassau), w którym najwyższym szczytem jest Carstensz;
Jayawiyaya (Oranje) 4 702 m n.p.m.; Trikora (Wilhelmina Top) 4 750 m
n.p.m. Wyrastający z gęstej dżungli i często spowity mgłami Carstensz
jest daleką i tajemniczą górą. Wyprawa tam to nie tylko przygoda
górska, ale także podróż w epokę kamienia i niewiarygodnie bogate
doświadczenie. Niestety, to doświadczenie zmienia się, od kiedy rząd
indonezyjski prowadzi trasmigracyjną politykę i od kiedy następuje
intensywny rozwój przemysłu wydobywczego. Plemiona tego
wyżynnego rejonu, jak np. Dani, obawiają się o swój byt. Każdego dnia
największe przedsiębiorstwa górnicze wrzucają do rzeki Ajkwe 120 tyś.
ton wysoko toksycznych odpadów.

Tubylcy porzucają swoje rodzinne strony, czasem pod przymusem, gdyż
górnictwo pochłania kolejne obszary gór. Tragiczne, ponieważ góry te
mają znaczenie religijne dla takich plemion, jak Amungme. Większość
Irian Jaya jest ciągle pokryta lasem. Uważa się, że istnieją plemiona
żyjące na północnym wschodzie wyspy, których nigdy nie odwiedzają
ludzie spoza niej. Trekking do Carstensz prowadzi przez aborygeńską
krainę Dani, gdzie mężczyźni ciągle noszą tradycyjne koteki i pióra
rajskich ptaków we włosach, a kobiety spódniczki z rafii. Ludzie ci witają
serdecznie wspinaczy, prezentując swoją uczciwość, spontaniczny humor
i serdeczność oraz zaopatrują w tragarzy niezbędnych do przenoszenia
ładunków w góry. Do wsi Dlaga trzeba iść około 4-5 dni przez dżunglę,
pokonując wiele stromych przełęczy i grani. Poza tym jest bardzo
wilgotno. Obóz bazowy jest zlokalizowany nad polodowcowym jeziorkiem,
w środku wapiennych gór.

Inne wysokie szczyty w rejonie,
wliczając East Rock Peak, położony
dwie mile na wschód od Carstensz
Pyramid to: Ngga Pulu i Sunday Peak;
wznoszą się one na obrzeżu ponad
polem lodowym. Odosobnienie, a
zwłaszcza zmienna polityka regionu,
oraz niewiarygodnie wiele ograniczeń
mają wpływ na zmniejszenie liczby
przybywających tu niezależnych
wspinaczy. Granie, ściany i szczyty
Szczyt został nazwany nazwiskiem
duńskiego żeglarza Jana Carstensza,
którego raport o występowaniu lodu
w tropikach po jego podróży w 1623
roku był przyjęty z niedowierzaniem.
Dopiero we wczesnych latach XX
wieku badacze mogli osiągnąć śniegi
w górach. Roczne opady deszczu
osiągają tu rekordowe notowania 710
cm, ale jednak granie porowatych,
wapiennych gór pozostają
stosunkowo suche.

Elbrus

Elbrus

Elbrus jest najwyższym szczytem Kaukazu, posiada dwie kopuły
szczytowe utworzone przez erupcję wulkanu, kratery wulkanu są
obecnie wypełnione lodem i śniegiem. Zachodni wierzchołek ma
wysokość 5642 m n.p.m. i jest wyższy od wierzchołka
wschodniego, który ma wysokość 5621 m n.p.m. Z dużej czapy
lodowca, która pokrywa ten najwyższy szczyt w Kaukazie,
spływają 22 lodowce o powierzchni około 144 km kwadratowych.
Ze szczytu Elbrusa roztacza się szeroka panorama na cały Kaukaz,
a także na widoczne stąd Morze Czarne. Lokalni ludzie nazywają
Elbrus "Ash-Gamakho" - co oznacza "Góra przynosząca szczęście".
Od kilkunastu lat Elbrus jest również uważany za najwyższy szczyt
w Europie, gdyż przyjmuje się, że granica między Europą i Azją
przebiega główną granią Kaukazu, zaliczany jest więc do "Korony
Ziemi" (którą stanowi 7 najwyższych szczytów 7 kontynentów), to
właśnie, a także łatwość klasycznej drogi na szczyt stawiają górę
w rzędzie najpopularniejszych na świecie. Będąc łatwym
technicznie i wyższym o ponad 800 m od Mont Blanc stanowi
dobry sprawdzian przed wyjazdem w góry najwyższe.

Jedną z najważniejszych przeszkód
w zdobywaniu Elbrusa jest
niezwykle zmienna pogoda. W
często występujących mgłach
bardzo trudno odnaleźć drogę.
Trudności potęgują także liczne
szczeliny, szybki spadek
temperatury do -30 stopni C w
połączeniu z huraganowymi
wiatrami. Po raz pierwszy Elbrus
został zdobyty w 1874,
pierwszego zimowego wejścia

na wierzchołek wschodni dokonali A.Gusew i W.Korzun 17 stycznia 1934
roku. 27 stycznia 1935 N.Gusak z niemieckim alpinistą weszli na
wierzchołek zachodni. Zbocza Elbrusa są silnie zerodowane i nie
przedstawiają większych trudności. Nie dotyczy to zachodniej części
masywu ze szczytem Kuikuirtlyju (4620m), na który wiodą strome
zbocza od południa i zachodu. Pogoda na Elbrusie jest bardzo niestabilna
i często różna od pogody u podnóży góry. Spowodowane jest to głównie
faktem, że Elbrus jest górą bardzo ekponowaną. Sięga od 1500 do
2000m ponad otaczające go szczyty. W okolicach wierzchołka często
akumulują się chmury deszczowe. Nawet w lecie jest temperatury
spadają znacznie poniżej zera. Należy to uwzględnić przy doborze
ubioru. Nocowanie w namiotach nie zawsze jest bezpieczne. W okolicach
wierzchołków dodatkowo wyziewy siarki.

Mount Everest

Mount Everest

Mount Everest (8849 m) - najwyższy szczyt Himalajów i zarazem kuli
ziemskiej, usytuowany jest na granicy północno-wschodniej Nepalu i
południowo-wschodniej Tybetu. Góruje w najdalszej, wschodniej grupie
ośmiotysięczników, tworzy potężny masyw podcięty z trzech stron
lodowcami. Nazwa Everest została wybrana w 1865 roku dla
uhonorowania zasług Głównego Mierniczego Indii, Sir Georga Everesta.
Góra była wcześniej znana jako "Peak XV", nazwa Everest wyparła
lokalną tybetańską nazwę Czomolungma (co oznacza "Matka Bogini
Ziemi". Nepalczycy używają nazwy Sagamartha (co oznacza "Głowa
Oceanu"). Everest opisywany jest jako masywny monolit i nieco
wykrzywiona piramida z trzema graniami i trzema przepaścistymi
ścianami. Dostęp od strony nepalskiej prowadzi przez Lodowiec Khumbu
- stromy i trudny lodospad, który doprowadza do położonego wysoko
Zachodniego Kotła, otoczonego przez Everest, Lhotshe i Nuptse. Od
strony Tybetu podejście do północnych stoków góry wiedzie Doliną
Rongbuk. Różnorodne warstwy skał są doskonale widoczne z
południowego i północnego zachodu. Najbardziej wyróżniającą cechą są
złociste pasy wapienne, znane jako Yellow Band (Żółte Półki),
rozciągające się wokół szczytu.

Żeby lepiej uświadomić sobie jak
wysoko wznosi się Everest wystarczy
powiedzieć, że od wysokości około
7300 m zaczyna się tzw. "strefa
śmierci". Do tej wysokości nawet
najlepiej zaaklimatyzowany człowiek
po pewnym czasie umiera. Tu
zaczyna się dla wspinaczy
dramatyczny wyścig ze śmiercią.
Ze szczytu w dół do Tybetu biegnie
pięciokilometrowa północno-
wschodnia grań, kończąc się na
wysokiej przełęczy, znanej jako Rapiu
La. Oddziela ona Wschodni Lodowiec
Rongbuk od Lodowca Kangshung.
Więcej niż jeden kilometr od
wierzchołka Everestu, wzdłuż grani
na wysokości 8300 m n.p.m. znajduje
się ramię, z którego opada inna grań
w kierunku północnym, do lodowej
przełęczy Chang La lub Przełęczy
Północnej; Dominuje tu mniej wybitny
szczyt Changste, znany także jako
północny wierzchołek Everestu.

Zachodnia grań ma długość zbliżoną do północno-wschodniej grani, ale
opada nieregularnie najpierw stromo na około 7500 m n.p.m., gdzie staje
się prawie pozioma, z lekkim podniesieniem do Zachodniego Ramienia na
wysokości 7300 m n.p.m. Stąd opada do Przełęczy Lho La w kierunku
południowym i do górnej części Centralnego Lodowca Rongbuk. Ze swą
ogromną długością, stromymi odcinkami zachodnia grań oferuje
najwyższej klasy wspinaczkę techniczną na wierzchołek.
Ostatnią wielką granią jest grań południowo-wschodnia, liczy ona 1,5 km i
opada do Południowej Przełęczy. Tędy prowadziła droga, którą w 1953 t.
Wspięli się na Mount Everest Hillary i Tenzing. Najbardziej wybitną
formacją jest południowy wierzchołek o wysokości 8600 m n.p.m. Około
100 m w kierunku wierzchołka południowego znajduje się uskok
Hillary'ego - 12 metrowa rampa i komin.

Rozległa południowo-zachodnia ściana rozpościera się między południowo-
wschodnią i zachodnią granią. Jest to wspaniała i trudna technicznie
ściana, wymagająca morderczego wysiłku, jest ona ścianą skalną, a jej
górne 700 m to kruche łupki, tak przepaściste, że są ekstremalnym
wyzwaniem dla współczesnych wspinaczy.

Masywna północno-zachodnia ściana rozciąga się, tworząc wklęsłą
powierzchnię (średnie nastromienie 45 st.) między zachodnią granią i
Przełęczą Północną. Najbardziej wyraziste są tu kuluary i żleby, którymi
obecnie zespoły najczęściej prowadzą wspinaczki. Na prawo (na zachód)
znajduje się Kuluar Hornbeina, poniżej którego rozciąga się w poprzek
całej ściany szeroki śnieżny pas, nazwany przez zespół australijski "White
Limbo" (Biała Otchłań). Poniżej w linii Kuluaru Hornbeina znajduje się
Kuluar Japoński. Po połączeniu obydwu kuluarów otrzymuje się drogę
wprost od Centralnego Lodowca Rongbuk do wierzchołka. Bliżej Przełęczy
Północnej i ponad bezkształtnym "White Limbo" podnosi się Wielki Kuluar
(Nortona), jest on rozpoznawalny jako olbrzymi żleb, niemal w środku
ściany, zaczynający się na wysokości około 7400 m n.p.m. Dostęp do całej
północno-zachodniej ściany możliwy jest z Przełęczy Północnej lub
Centralnego Lodowca Rongbuk. Przez ścianę przebiega warstwa skał,
którą można trawersować przez poprzerywane, zasypane kamieniami
półki. Kąt nachylenia dolnej części ściany powoduje gromadzenie się
śniegu i wskutek tego istnieje wysokie ryzyko lawin, górny bardziej stromy
teren, jest mniej narażony na to niebezpieczeństwo.

Ostatnią wielką ścianą Everestu jest ściana wschodnia, olbrzymia,
szeroka i ograniczona nie tylko północną-wschodnią granią, lecz także
wierzchołkiem i południowo-wschodnią granią aż do Południowej
Przełęczy. Z wysokości 7884 m n.p.m. z północno-wschodniej grani
opada Wschodnie Żebro ("Fantasy Ridge"), które urywa się stromo w
kierunku Lodowca Kangshung. Dalej w kierunku południowo-zachodnim
znajdują się Trinity Gullies (potrójny ściek), które opadają z szerokiego,
wiszącego lodowca na wysokości 7 500 m n.p.m. U wierzchołka Lodowca
Kangshung ściana rozdziela się na dwa filary: północny - centralny filar,
który dochodzi do południowego wierzchołka i drugi po lewej -
południowo-wschodni filar, który dochodzi do Przełęczy Południowej, oba
w swojej dolnej części są lodowo-skalne. Są to jedne z najtrudniejszych
dróg mikstowych na Mount Evereście. Wspinaczka na wysokości ponad
7000 m n.p.m. jest głównie śnieżno-lodowa.

Kilimandżaro

Kilimandżaro

Kilimandżaro - 5 895 m n.p.m., pokryty śnieżno-lodową czapą, szczyt,
stojący na granicy między Kenią i Tanzanią, wznosi się majestatycznie
nad otaczającą go sawanną niewiele ponad 80 kilometrów na wschód
od wschodniego odgałęzienia Rift Valley (Wielki Rów Wschodni). Góra
ma około 80 kilometrów długości i prawie 45 kilometrów szerokości,
jest ona pochodzenia wulkanicznego, jest najwyższą górą Afryki i
jednym z najwyższych wulkanów na świecie. Wszystkie jego trzy
wierzchołki: Shira 4 045 m n.p.m., Mawenzi 5 148 m n.p.m. i Kibo 5 895
m n.p.m., znajdują się na terenie Parku Narodowego Kilimandżaro na
terytorium Tanzanii. Najbliższym miastem jest Moshi, oddalone o 40
kilometrów od wielkiej turystycznej ścieżki Drogi Marangu.

Od południa, Shira, najbardziej wysunięty na zachód szczyt, odróżnia się
wyraźnie od zasadniczych konturów linii grani, przebiegającej do Uhuru
Peak 5 895 m n.p.m., najwyższego punktu na Kibo. Shira jest bardzo
rzadko zdobywanym szczytem, ponieważ będąc nie więcej niż okrągłą
kopułą nie przedstawia żadnego, ani fizycznego, ani wspinaczkowego
wyzwania. Uhuru Peak jest także najwyższym punktem Afryki, co oznacza,
że wspinaczka na Kilimandżaro koncentruje się wokół Kibo. Jest to
środkowy wierzchołek, bardzo różniący się od widocznego na wschodzie
Mawenzi. Podczas gdy Kibo jest symetryczne i doskonałe, Mawenzi jest
nieregularne i powykręcane. Przy bliższym spojrzeniu na Kibo widać, że
krater zawalił się, formując wewnątrz wiele koncentrycznych kraterów.
Uhuru Peak wznosi się na południowym obrzeżu najbardziej zewnętrznego
krateru. Dalej wewnętrzny krater i centralny otwór nazwany Ashpit.
Wierzchołek Kibo jest częściowo pokryty trzema dużymi polami lodowymi,
z których zwiesza się 15 lodowców, oferujących bardzo interesujące i
rozsądne wspinaczki na Kili. Dostęp do Uhuru Peak z północnej części góry
jest zatarasowany Północnym Polem Lodowym, na którym istnieje tylko
jedna opisana droga. Ta strona góry jest rzadko odwiedzana, ponieważ
zbocze lodowe jest zbyt strome dla turystów, a za mało strome dla
wspinaczy. Większość dróg na Kibo znajduje się po południowej i
zachodniej stronie góry. Oddziela je imponująca ściana Breach o wysokości
l 400 m. Wydaje się, że jest to jedno z największych alpinistycznych
wyzwań w Afryce ze względu na potrzaskane i kruche z natury skały.

Globalne ocieplenie oznacza, że lodowce na południowej stronie góry
nie mogą już dłużej oferować interesujących i różnorodnych
wspinaczek, tak jak to miało miejsce 20 lat temu. Na wierzchołku
ściany Breach znajduje się Diamentowy Lodowiec, z którego zwisają
80-metrowe sople, pierwszy raz zdobyte przez Messnera w 1978
roku. Sople te dotykają pól śnieżnych Lodowca Heima. Na wschód
znajdują się resztki lodowców: Kersten, Decken, Rebmann i Ratzel.
Droga Maweka dochodzi do wierzchołka przez Stella Point, najwyższy
punkt między lodowcami Rebmanna i Ratzela. Gillman's Point
znajduje się nieco na północny wschód od Stella Point i oznacza
krawędź krateru na Drodze Marangu. Na zachód od ściany Breach
znajduje się Mały Lodowiec Breach i Wielka Zachodnia Przełęcz
miejsce, gdzie droga "Western Breach Route" osiąga krater.

Na wschód od Kibo, oddzielony
od tego szczytu wspaniałą,
księżycową równiną o szerokości
7 km, znaną jako siodło, wznosi
się nieregularny i wspaniały
Mawenzi. Jego l 200-metrowej
wysokości wschodnia ściana jest
mieszaniną stromych skał, turni i
skalnych grani, przedzielonych
dwiema ogromnymi
rozpadlinami: Greater (Większą) i
Lesser (Mniejszą) Barrancos.
Słaba skała utrudnia turystyczny
dostęp do szczytu Hans Meyer
Peak, czyniąc z Mawenzi
poważne przedsięwzięcie z
realnym niebezpieczeństwem
lawin kamiennych, szczególnie
kiedy schodzi się po południu.

Mount McKinley

Mount McKinley

Mount McKinley - jest najwyższym szczytem Ameryki Północnej, jego
pierwotna nazwa brzmiała: Denali. Masyw zbudowany jest z granitów,
pokryty lodowcami i wiecznym śniegiem. Góra posiada dwa wierzchołki:
wyższy południowy: 6 194 m n.p.m. i niższy północny: 5 934 m n.p.m.
Nazwę "Mount McKinley" nadał jej w l897-8 poszukiwacz złota William
Dickey honorując w ten sposób późniejszego prezydenta Williama
McKinleya. W 1917 r. założono Park Narodowy Mount McKinley
(aktualna nazwa: Denali National Park & Preserve). Góry Alaski, z Denali
w centrum, wznoszą się nad otaczającymi równinami dając prawie 6
000 m różnicy poziomów pomiędzy tundrą a wierzchołkami. Większa
różnica znajduje się tylko w Himalajach, pomiędzy szczytem Nanga
Parbat a doliną Indusu. Wielkość Denali, choć nie wysokość, stawia ją w
jednym rzędzie z himalajskimi olbrzymami. Dodatkowo, położenie na
63° szerokości północnej sprawia, że jest to przypuszczalnie
najzimniejsza góra poza Antarktydą, a z powodu niskiego ciśnienia
atmosferycznego, jakie panuje w pobliżu biegunów, problem
aklimatyzacji jest podobny jak na siedmiotysięcznych szczytach w
Himalajach.

Najbliższym miastem jest Talkeetna. Co roku ponad tysiąc ludzi z
różnych krajów przybywa, by wspinać się na Denali. Na drodze
normalnej przeważają zespoły prowadzone przez przewodników,
niemal połowa z nich nie dochodzi na szczyt, zmuszona do odwrotu
przez śnieg, wiatr, zimno i wysokość. Bez względu na sukces czy
porażkę, wspinacze wracają z Denali w przeświadczeniu, że
spotkali wspaniałą górę, której popularność nie umniejsza jej
powagi. Na wszystkich drogach poważnym zagrożeniem są
szczeliny i lawiny śniegu i lodu.

Mount Vinson

Mount Vinson

Mount Vinson

jest najwyższą górą Antarktydy, ostatnio powtórzone

jest najwyższą górą Antarktydy, ostatnio powtórzone

pomiary określają jego wysokość na 4 897 m n.p.m., jest on o 52 m

pomiary określają jego wysokość na 4 897 m n.p.m., jest on o 52 m

wyższy od położonego niedaleko Mt. Tyree. Mount Vinson leży w

wyższy od położonego niedaleko Mt. Tyree. Mount Vinson leży w

paśmie Sentinel w górach Ellswortha, u podstawy Półwyspu

paśmie Sentinel w górach Ellswortha, u podstawy Półwyspu

Antarktycznego. Pasmo Sentinel rozciąga się na długości 130 km, w

Antarktycznego. Pasmo Sentinel rozciąga się na długości 130 km, w

sposób podobny do rozstawionych na szachownicy figur, sięgając

sposób podobny do rozstawionych na szachownicy figur, sięgając

krawędzi największego nagromadzenia lodu na świecie.

krawędzi największego nagromadzenia lodu na świecie.

Jest to rozległy lodowy płaskowyż, większy od powierzchni Ameryki

Jest to rozległy lodowy płaskowyż, większy od powierzchni Ameryki

Północnej. W krajobrazie masywu Mount Vinson kulminują ustawione

Północnej. W krajobrazie masywu Mount Vinson kulminują ustawione

posągowo w kierunku środka pasma, eleganckie w formie,

posągowo w kierunku środka pasma, eleganckie w formie,

symetryczne piramidy z warstwowymi smugami skał

symetryczne piramidy z warstwowymi smugami skał

metamorficznych, upiększone lodowymi żlebami. Mount Vinson

metamorficznych, upiększone lodowymi żlebami. Mount Vinson

znajduje się l 190 km od bieguna południowego. Z jego wierzchołka

znajduje się l 190 km od bieguna południowego. Z jego wierzchołka

rozciąga się zatykający dech w piersiach widok na okoliczne szczyty

rozciąga się zatykający dech w piersiach widok na okoliczne szczyty

Mt. Shinn i Mt. Gardner.

Mt. Shinn i Mt. Gardner.

Alpy

Alpy

ALPY, najwyższe góry Europy, we Francji, Włoszech, Szwajcarii,
Austrii i Liechtensteinie, skrajne pasma w Niemczech i Słowenii;
ciągną się od Zatoki Genueńskiej do Dunaju łukiem długości 1200
km; wysokość do 4807 m –Mont Blanc; dzielą się na Alpy
Zachodnie i Alpy Wschodnie (wg innych podziałów wyróżnia się
także Alpy Środkowe); sfałdowane i wypiętrzone w trzeciorzędzie;
budowa fałdowo-płaszczowinowa; w części najwyższej rzeźba
glacjalna; do wysokości 1800 m lasy liściaste i iglaste, powyżej
subalpejskie i alpejskie łąki; granica wiecznego śniegu na
wysokości 2500–3200 m; ok. 1200 lodowców (o łącznej
powierzchni 3600 km2), największy Aletsch; źródła Renu, Rodanu,
Padu, dopływów górnego Dunaju; duże jeziora podalpejskie
(Genewskie, Bodeńskie, Maggiore, Garda); wypas bydła i owiec w
pobliżu stałego osadnictwa; rozwinięta turystyka, alpinizm

Andy

Andy

ANDY, system górski w Ameryce Południowej; ciągnie się wzdłuż
wybrzeży Oceanu Spokojnego, od Morza Karaibskiego do Ziemi
Ognistej; długość 9000 km, szerokość 200–800 km, wysokość do
6960 m (Aconcagua); dzielą się na Andy Północne od 12°N do 12°S,
Andy Środkowe 12–29°S i Andy Południowe 29–55°S; Andy są
ukształtowanym w orogenezie alpejskiej układem łańcuchów
fałdowych składającym się z równoległych południkowo Kordylier:
Nadbrzeżnej, Zachodniej, Środkowej i Wschodniej, rozdzielonych
wysokimi płaskowyżami (Altiplano, Puna de Atacama),
tektonicznymi obniżeniami (dolina rzeki Magdalena, Dolina
Środkowochilijska) lub kotlinami; liczne czynne wysokie wulkany,
najaktywniejsze: Sangay, Purace, Cotopaxi, Llullaillaco (najwyższy
na Ziemi); częste silne trzęsienia ziemi; lodowce; granica
wiecznego śniegu od 600 m na południu do 6300 m na północy;
wydobycie rud miedzi, cyny, antymonu, cynku, ołowiu, srebra,
złota, nitratynu (saletra chilijska).

Himalaje

Himalaje

HIMALAJE, góry w Azji Południowej, w Chinach, Indiach, Nepalu,
Bhutanie i Pakistanie, najwyższe na Ziemi; oddzielone od Karakorum
głęboką doliną górnego Indusu, od gór chińsko-birmańskich –doliną
Brahmaputry; długość ok. 2500 km, szerokość 180–350 km, średnia
wysokość ok. 6000 m, 10 szczytów o wysokości ponad 8000 m,
najwyższy Mount Everest (8848 m); powstały w orogenezie alpejskiej;
współczesne ruchy wznoszące (1 cm rocznie); duża aktywność
sejsmiczna; zbudowane ze skał magmowych (gł. Wysokie Himalaje),
osadowych i metamorficznych; dzielą się na kilka równoległych pasm
górskich opadających 3 stopniami ku Nizinie Hindustańskiej: Wysokie
Himalaje, Małe Himalaje z Kotliną Kaszmirską i Kotliną Katmandu oraz
góry Śiwalik; rzeki (dopływy Indusu, Gangesu i Brahmaputry) płyną w
wąskich, głębokich dolinach, tworząc progi i wodospady; piętra klim.-
roślinne: lasy tropikalne, twardolistne, mieszane, iglaste, łąki
alpejskie; linia wiecznego śniegu na wysokości od 6000 m (zbocza
północne) do 4500–5000 m (zbocza południowe), lodowce
(powierzchnia 33 tys. km2); zaludnione gł. doliny rzek, kotliny
(Katmandu, Kaszmirska), pogórza; uprawa ryżu, pszenicy, herbaty;
hodowla jaków, owiec i kóz; turystyka, alpinizm; Park Narodowy
Sagarmatha.

Kordyliery

Kordyliery

KORDYLIERY,system górski w Ameryce Północnej; ciągną się wzdłuż
wybrzeży Oceanu Spokojnego, od półwyspu Alaska do Przesmyku
Panamskiego; długość 8000 km, wysokość do 6194 m (McKinley);
dzielą się na Kordyliery Północne (Alaska, Kanada), Kordyliery
Środkowe (USA) i Kordyliery Południowe (Meksyk, Ameryka
Centralna); Kordyliery są ukształtowanym w orogenezie alpejskiej
układem łańcuchów fałdowych w 3 strefach orogenicznych,
zachodniej (G. Nadbrzeżne, Sierra Madre Południowe), środkowej (G.
Kaskadowe, Sierra Nevada, Sierra Madre Zachodnie i inne) oraz
wschodniej (G. Skaliste); między strefami rozciągają się wyżyny
śródgórskie, m.in.: Wyżyny Kolumbii, Kolorado i Meksykańska;
czynne wulkany, najaktywniejsze: Izalco, Fuego, Saint Helens, Pavlof;
trzęsienia ziemi; lodowce, granica wiecznego śniegu od 600 m na
północy do 4600 m na południu; liczne parki narodowe; rozwinięta
turystyka; wydobycie ropy naftowej, gazu ziemnego, rud miedzi,
cynku, ołowiu, molibdenu, uranu, złota, srebra.

Atlas

Atlas

Atlas, Al- Atlas, największy fałdowy łańcuch górski w Afryce,
zajmujący północno-zachodnią część kontynentu, na terytorium
Maroka, Algierii i Tunezji. Długość ponad 2000 km. Wypiętrzony w
orogenezie alpejskiej, zbudowany z różnowiekowych skał
krystalicznych i osadowych. Składa się z dwóch pasów górskich,
oddzielonych od siebie obniżeniami: Mesetą Marokańską na
zachodzie i Wyżyną Szottów na wschodzie. Niższy, północny pas
składa się z gór Ar-Rif i Atlasu Tellskiego, południowy wyższy pas
budują pasma Atlasu Wysokiego, Antyatlasu i Atlasu Saharyjskiego.
Oba pasy łączy pasmo Atlasu Średniego.Atlas wznosi się do 4165 m
n.p.m. (Dżabal Tubkal w Atlasie Wysokim). Najwyższe partie mają
wysokogórską rzeźbę alpejską. Atlas stanowi ważną barierę
klimatyczną.

Północne i zachodnie stoki cechują się klimatem śródziemnomorskim i
porośnięte są głównie makkią, a także częściowo lasami liściastymi
(dębem korkowym i ostrolistnym), powyżej 800 m n.p.m. fragmentami
lasów iglastych i mieszanych (np. dębem, cedrem atlantyckim, jodłą,
sosną alpejską), południowy - suchym klimatem zwrotnikowym,
przeważają tu obszary półpustynne i pustynne, z kolczastymi krzewami i
gdzieniegdzie zaroślami jałowca.

Wyżyny śródgórskie mają charakter stepowy lub półpustynny, występują
trawy z ostnicą alfa.W wyższych masywach zaznacza się piętrowość
fizycznogeograficzna. Rzeki o zmiennym stanie wód, stosunkowo
krótkie, częściowo okresowe, m.in.: Wadi Dara, Wadi asz-Szalif, Wadi
Madżarda, Wadi Umm ar-Rabija. Liczne okresowe słone jeziora, tzw.
szotty, np. Asz-Szatt al-Hudna i Asz-Szatt asz-Szarki na Wyżynie Szottów.
Północna i zachodnia część Atlasu jest stosunkowo gęsto zaludniona.
Doliny rzeczne i niższe partie stoków są zajęte przez uprawy (cytrusy,
oliwki, winna latorośl). Występują bogate złoża fosforytów, rud żelaza,
cynku, ołowiu, cyny, miedzi i manganu. Południowa część gór jest prawie
bezludna.

Wielkie Góry

Wielkie Góry

Wododziałowe

Wododziałowe

WIELKIE GÓRY WODODZIAŁOWE, wzdłuż wschodniego wybrzeża
Australii; długość ok. 4000 km, szerokość do 640 km; najwyższy
szczyt Góra Kościuszki, 2228 m (w Alpach Australijskich);
zbudowane gł. z piaskowców, granitów i bazaltów; w południowej
części ślady zlodowacenia czwartorzędowego; osłaniają wnętrze
kontynentu przed napływem morskich mas powietrza od wschodu;
lasy eukaliptusowe, na zachodnich stokach suche sawanny; z
Wielkich Gór Wododziałowych wypływają największe rzeki Australi
- Murray i jej dopływ Darling; wydobycie węgla, złota, rud metali.
Duży wkład w badanie gór wniósł P.E. Strzelecki.

Annapurna

Annapurna

Po obu stronach głębokiego przełomu rzeki Kali Gandaki w
centralnym Nepalu, wypiętrzają się potężne masywy górskie.
kulminację jednego z nich stanowi Dhaulagiri (8167 m). W
odległości 33 km od tego szczytu po wschodniej stronie Kali
Gandaki wznosi się drugi olbrzym- Annapurna (8091 m).
Nazwa jest połączeniem dwóch słów sanskryckich: anna -
pożywienie, purna - napełniona i stanowiprzydomek bogini Kali -
Żywicielka. Główny wierzchołek Annapurny otoczony jest ze
wszystkich stron siedmiotysięcznymi szczytami, które go
zasłaniają. Szczyt został po raz pierwszy zdobyty przez
Francuzów Maurice Herzog'a i Louisa Lachanel'a 3 czerwca 1950
roku - był to pierwszy szczyt ośmiotysięczny zdobyty przez
człowieka.

Nanga Parba

Nanga Parba

Na zachodnim krańcu Himalajów wypiętrza się olbrzymi masyw
Nanga Parbat (8125 m) - dziewiąty szczyt świata. Szczyt
oddalony jest zaledwie dwadzieścia kilka kilometrów od rzeki
Indus i wznosi się nad nią prawie 7000 m. Jest to największe
względne wzniesienie na świecie. Główna grań Nanaga
Parbatbiegnie łukiem od południowego zachodu ku północnemu
wschodowi. Od przedwierzchołka (7910 m) odchodzi ku północy
boczna grań, która dzieli północną flankę na dwie ściany:
północną i północno-zachodnią. Nazwa góry jest mianem
kaszmirskim wywodzącym się z sanskrytu (Nanga Parvata) i
oznacza "Nagą Górę". Szczyt został po raz pierwszy zdobyty
przez Austriaków
Hermanna Buhl'a 3 lipca 1953 roku

Cho Oyu

Cho Oyu

W odległości 28 km na północny zachód od Mount Everestu wznosi
się ósmy szczyt świata - Cho Oyu.Znaczenie nazwy nie jest
całkowicie jasne, różni znawcy podają zupełnie odmienne wersje
interpretacji. G.O. Dyhrenfurth uważa, że nazwa jest sktótem słów
chomo - bogini i yu - turkus,a więc "Turkusowa Bogini". Heinrich
Harrer twierdzi natomiast, że włąściwa wymowa brzmi"Cha- i - u" i
oznacza "Boża Głowa" Znakomity zaś znawca języka tybetańskiego
Pierre Vittoz uważa, że nazwa brzmi "Ch'oyü", czyli w przybliżeniu
"Podpora Religii". W literaturze
alpinistycznej stosowana jest wyłącznie nazwa Cho Oyu i jej
interpretacja podana przez Dyhrenfuhra.Szczyt po raz pierwszy
zdobyli Austriacy Josef Jöchler i Herbert Tichy oraz Szerpa Pasang
Dawa Lama
19 października 1954 roku

Dhaulagiri

Dhaulagiri

Niedaleko od Annapurny po zachodniej stronie przełomu Kali Gandaki
wznosi się Dhaulagiri(8167 m)
Nazwa szczytu jest pochodzenia sanskryckiego i oznacza "Białą Górę"
(dhavala - biały giri - góra). Dhaulagiri został zmierzony
trygonometrycznie w roku 1818 z siedmiu stanowisk nizinnych. Po
uwzględnieniu poprawek związanych z refrekcją promieni
słonecznych, ustalono średnią kotę na 8172 m. Przez następne 30 lat
Dhaulagiri był uważany za najwyższą górę naszego globu, dopóki nie
zdystansowała go Kangchendzönga. Po uwzględnieniu najnowszych
pomiarów, przyjmuje się obecnie dla Dhaulagiri kotę 8167 m, co
stawia ten szczyt na 6 miejscu wśród samodzielnych
ośmiotysięczników.
Szczyt po raz pierwszy zdobyli Szwajcarzy Kurt Diemberger, Peter
Diener, Ernst Forrer Albin Schelbert, oraz Szerpowie Nawang Dorje i
Nyima Dorje
13 maja 1960 roku

Falchan

Falchan

Ten potężny trójwierzchołkowy masyw wznosi się na południowy
wschód od K2. Oba szczyty oddalone są od siebie zaledwie o 9 km i
leżą po przeciwległych stronach lodowca Goldwin Austen Ze
względu na rozłożystość masywu, Conway w 1892 roku nazwał go -
Szeroki Szczyt (Broad Peak). Ardito Desio jako pierwszy wprowadził
nazwę Falchan Kangri -co w języku balti oznacza także - Szeroki
Szczyt. W Karakorum wyrugowano większość angielskich nazw
szczytów zastępując je miejscowymi i dlatego należy przypuszczać,
że z biegiem czasu będzie używana tylko jedna nazwa dla
dwunastego szczytu świata - Falchan Kangri.Szczyt po raz pierwszy
zdobyli Austriacy Hermann Buhl, Kurt Diemberger, Marcus Schmuck
i Fritz Wintersteller 9 czerwca 1957 roku

Gasherbrum

Gasherbrum

Na południowy wschód od Falchan Kangri wznosi się grupa potężnych
i pięknych szczytów zwanych Gasherbrumami. Najwyższy
Gasherbrum I wznosi się na wysokość 8068 m i jest drugim co do
wysokości szczytem Karakorum. W 1892 roku W.M. Conway pomierzył
szczyt i nadał mu nazwę - Hidden Peak, co znaczy "Zakryty Szczyt".
Rzeczywiście podchodząc lodowcem Baltoro, Conway nie mógł
widzieć najwyższego szczytu grupy Gasherbrum, gdyż zasłaniały go
granie Gasherbrumów V i VI. Nazwę Hidden Peak spotyka się w
literaturze, ale w Pakistanie oficjalną nazwą jest Gasherbrum I.Przez
szczyt przebiega główna grań Karakorum, dzieląc masyw na dwie
flanki: północno-wschodnią i południowo-zachodnią. Strona północno-
wschodnia jest słabo poznana ze względu na trudny dostęp. Szczyt
po raz pierwszy zdobyli Amerykanie Andrew J. Kauffman i Peter K.
Schoening 5 lipca 1958 roku

Gasherbrum II

Gasherbrum II

Oczom alpinistów wchodzących na lodowiec Gasherbrum Południowy
ukazuje się wspaniały widok na trzy potężne szczyty grupy
Gasherbrum. Od zachodu wznoszą się kolejno:Gasherbrum IV (7925
m),Gasherbrum III (7952 m) i Gasherbrum II (8035 m).
Ten ostatni położony jest niecałe 6 km w liniiprostej od szczytu
Gasherbrum I,a oba szczyty oddziela wybitna przełęcz Gasherbrum
(około 6600 m).We wschodniej grani Gasherbrum II wznosi się jeszcze
wierzchołek o wysokości 7772 mSzczyt po raz pierwszy zdobyli
AustriacyJosef Larch, Fritz Moravec i Johann Willenpart 7 lipca 1956
roku

K2

K2

Drugi szczyt świata - "Góra gór, której żadna inna dorównać nie może
pięknością"
(Günter Oskar Dyhrenfurth) leży w głównej grani Wielkiego Pasma
Karakorum, we wschodniej części Baltoro Mustagh.Swoją szczególną
pozycję wśród wyniosłego otoczenia, które przewyższa o 600 do 1000
m,zawdzięcza solidnemu budulcowi. Prawie cały masyw zbudowany
jest z nader twardego i odpornego na wietrzenie rodzaju gnejsu,
który otrzymał nawet nazwę "gnejsu K2" K2 posiada trzy granie:
północno-wschodnią i północno-zachodnią - leżące w głównejgrani
Wielkiego Pasma Karakorum oraz południową - prowadzącą do
niewysokiego sąsiada Angela (6855 m). Wybitnymi formacjami
wypukłymi są jeszcze wielkie żebra południowo-zachodnie,
południowo-wschodnie oraz filar północny. Masyw K2 opływają trzy
lodowce: Savoia, Godwin Austen i K2. Szczyt został po raz pierwszy
zdobyty przez Włochów
Achille Compagnoni'ego i Lino Lacedelli'ego 31 lipca 1954 roku

Kangchendzönga

Kangchendzönga

Jednym z najpotężniejszych i najpiękniejszych szczytów Himalajów
jest Kangchendzönga. Przez główny jej wierzchołek przebiega
wschodnia granica Nepalu. Nazwa szczytu jest bardzo
skomplikowana i Anglicy wprowadzili do swojej literatury
alpinistycznej transliterację "Kangchenjunga". Stosowana jest ona w
krajach, w których angielski jest językiem urzędowym Nazwa składa
się z czterech słów tybetańskich: kang - śnieg, chen - wielki, dzod -
skarbnica,
nga-pięć.Stosownie do właściwości składni tybetańskiej znaczy to:
pięć skarbnic wielkiego śniegu,a prawdopodobnie odnosi się do 5
lodowców, spływających ze zboczy masywu.Masyw Kangchendzöngi
jest bardzo rozbudowany, a w bliskim jego sąsiedztwie wznoszą się
dwa słynne z piękna szczyty - Jannu (7710 m) i Siniolchu (6887 m).W
kopule szczytowej Kangchendzöngi wyodrębnić można poza
głównym szczytem jeszcze trzy wzniesienia znacznie przekraczające
wysokość 8000 m. W zachodniej grani wznosi się wierzchołek, który
w1973 roku został nazwany przez Japończyków - Yalung
Kang.Pomiędzy wierzchołkiem głównym, a południowo-wschodnim
wyróżnić można jeszcze pośredniwierzchołek Kangchendzönga
Środkowa.
Szczyt po raz pierwszy zdobyli Anglicy George Band i Joe Brown
25 maja 1955 roku

Shisha Pangma

Shisha Pangma

Najniższy samodzielny ośmiotysięcznik - Shisha Pangma wznosi się
około 120 km na północny zachód od Mount Everestu. Szczyt ten
znajduje się 11 km na północ od granicy Nepalu. Jego tybetańska
nazwa jest wyjaśniona tylko w swej drugiej części pang - łąka,
polana,ma - jest żeńską końcówką. Najprawdopodobniej góra wzięła
miano od pobliskich łąk wysokogórskich i nadana została przez
miejscową ludność. Po raz pierwszy wierchołek został pomierzony
tylko z dwóch nizinnych stacji i dlatego otrzymana wysokość 8013 m
nie była pewna.Późniejsze pomiary chińskie wykazały jednak
minimalną tylko rozbieżność w stosunku do pomiaru angielskiego.
Szczyt po raz pierwszy zdobyli Chińczycy Hsu Ching, Chang Chun-
yen, Wang Fu-chou
Chen-san, Cheng Tien-liang, Wu Tsung-gueh, Sodnam Dorji,
Minar Trashi, Dorji i Tontan 2 maja 1964 roku

Lhotse

Lhotse

Wśród ośmiotysięcznych kolosów otaczających niczym satelity
najwyższy
szczyt świata, Lhotse jest sąsiadem najwyższym, ale równocześnie
najbliższym i najmniej samodzielnym. Jego główny wierzchołek
wznosi się około 520 m ponad wyniosłe siodło Przełęczy Południowej
oddzielającej szczyt od Mount Everestu. Lhotse zawdzięcza swoją
nazwę pierwszej rekonesansowej wyprawie na Everest w 1921 r. Lho-
tse znaczy po prostu "szczyt południowy" w języku tybetańskim.
Szczyt posiada trzy dosyć wyodrębnione wierzchołki:północno-
zachodni, środkowy i południowo-wschodni,o wysokościach
odpowiednio - 8511 m,8426 m, 8398 m. Ten ostatni od niedawna jest
nazywany Lhotse Shar, czyli "Lhotse Wschodni"
Szczyt po raz pierwszy zdobyli Szwajcarzy Fritz Luchsinger i Ernst
Reiss 18 maja 1956 roku - na południowej ścianie Lhotse w 1989 r.
zginął najwybitniejszy polski himalaista Jerzy Kukuczka

Manaslu

Manaslu

Jednym z najpóźniej zbadanych ośmiotysięczników był Manaslu,
który leży około 70 km na wschód od Annapurny Nazwa szczytu
pochodzi od sanskryckiego słowa manasa - dusza. Według
najnowszych pomiarów wysokość szczytu wynosi 8156 m. Do
1950 r. nie było żadnych zdjęć tego masywu.Przełomowy był
właśnie 1950 r., gdy u stóp Manaslu pojawili się pierwsi
alpiniści.Toni Hagen wykonał z samolotu zdjęcia w kierunku
Gurkha Himal, ale trudno było ocenić z dosyć dużej odległości,
możliwość przeprowadzenia ataku szcytowego.Szczyt po raz
pierwszy zdobyli Japończycy Toshio Imanishi i Gyaldzen Norbu 9
maja 1956 roku

Makalu

Makalu

Regularna piramida Makalu (8481 m) wznosi się zaledwie około 20 km na
wschód od Everestu,pomiędzy Górnym Lodowcem Barum i lodowcem
Kang-chung. Dla alpinistów atakujących najwyższy szczyt świata góra ta
jawiła się tajemniczą i niezwykle piękną, urodą porównywano ją z
osławionym K2. Uważana była za technicznie bardzo trudną. Już samo
zbliżenie się do podnóża Makalu, leżącego w dzikim rejonie kraju,
wydawało się wielkim problemem.Istnieją dwie interpretacje nazwy
Makalu. Niektórzy badacze sądzą, że powstała ona z przekręcenia słowa
Kamalu - a ściślej - Kamalung, co po tybetańsku oznacza "dolinę Kamy"-
rzeki płynącej po północnej stronie masywu. W takim wypadku
właściwsze byłoby miano"Kama-lungtse" - góra doliny Kamy. Inni znów
uważają, że stosowana obecnie nazwa powstała z deformacji
sanskryckiego słowa Maha-Kala - Wielki Czrny, co jest przydomkiem boga
Sziwy, dobrze zresztą pasującym do wyglądu skalnej piramidy.Makalu
jest piątym szczytem świata i należy jeszcze do rodziny tzw. wysokich
ośmiotysięczników - jako najniższy z nich. Makalu wysyła cztery granie w
kierunku północnym, północno-zachodnim, południowo-wschodnim i
wschodnim. W kierunku zachodnimopada spod szczytu potężny stromy
filar, w dolnej części posiadający również charakter grani.