Metody klasyfikacji i

regionalizacji

przestrzennej

TABELA

ZNAKÓW

Justyna Staroń

Anna Matławska

Wojciech Hawrot

Adrian Florczak

Norbert Cabal

Fabregas

Magdalena

Grzegorzewska

Tabela znaków

Znajduje zastosowanie w przypadku

najprostszego podziału zbioru na klasy,

przeprowadzonego na podstawie

niewielkiej liczby cech (dwóch, trzech,

czterech) na wstępnym etapie badania

danego problemu.



Zdefiniowanie macierzy danych



Obliczenie średniej arytmetycznej lub mediany

dla każdej z cech w macierzy



Porównanie kolejnych wielkości liczbowych w

kolumnach ze średnią lub medianą; w przypadku

wartości cechy wyższej od średniej lub mediany

wpisujemy znak plus, a w przeciwnym przypadku

znak minus.



Konstrukcje tabeli wzorcowej dla obserwowanej

liczby cech; wpisujemy w nią wszystkie kombinacje

znaków plus i minus i tworzymy klasy teoretyczne

podziału zbioru elementów.



Przypisanie odpowiednim klasom w tabeli wzorcowej

kolejnych obiektów z macierzy danych; w ten sposób

uzyskuje się poszukiwany podział zbioru na

podzbiory (klasy przestrzenne).

Algorytm

obejmuje:

Interpretacja struktury wydzielonych klas polega na

porównaniu bezwzględnych wielkości cech ze średnią

arytmetyczną lub medianą.

Przykładowo, I klasa typologiczna cechuje

się występowaniem wszystkich cech w

wielkościach powyżej średniej, II klasa -

dominacja cech pierwszej i drugiej wobec

trzeciej poniżej średniej.

• barierę w tej metodzie tworzą: liczba klas

teoretycznych i możliwość ich merytorycznej

interpretacji.

• dla dwóch cech liczba możliwych klas wynosi 4, dla

trzech – 8, dla czterech – 16, dla pięciu – 32.

• w przypadku wzrostu cech w macierzy wyjściowej o

jeden, przyrasta w postępie geometrycznym

liczba klas teoretycznych.

• przeprowadzenie analizy wielozmiennej dla macierzy

niewielkich rozmiarów oznaczałoby zatem

otrzymanie wielu klas pustych lub

jednoelementowych.

• - w metodzie punktowej podział zbioru na części jest

subiektywny, dokonuje się go w zależności od

przyjętego podziału kolumny „suma rang”, w

metodzie tabeli znaków ma on charakter

mechaniczny. Przeprowadza go się odpowiednio do

liczby cech.

Zastosowanie Metody

Tabeli Znaków



W tabeli 1 przedstawiono charakterystykę

zróżnicowania przestrzennego ludności w

wieku produkcyjnym i nieprodukcyjnym w

ogóle województw w Polsce w 1986roku.



Obliczono średnie udziały procentowe

ludności w wieku przedprodukcyjnym,

produkcyjnym i poprodukcyjnym.



Następnie porównano kolejne wielkości ze

średnią, wpisując znak plus lub minus.



Po określeniu wszystkich możliwych

kombinacji znaków plus i minus dla trzech

cech w kolejnych klasach zamieszczono

numery odpowiednich województw.

Przedstawiono to w tabeli nr 2.

Dwie klasy okazały się puste: klasa I i VIII.

Pozostałe sześć klas przedstawiono w formie kartogramu

.

• Pierwsza klasa zawiera wyższą od średniej krajowej

liczbę ludności w wieku przedprodukcyjnym i

produkcyjnym (m. in. Elbląskie, Gorzowskie,

Koszalińskie, Legnickie, Olsztyńskie).

• Podobnie scharakteryzowano pozostałe klasy

przestrzenne.

• Województwa silnie uprzemysłowione i

zurbanizowane, o wysokim udziale ludności w

wieku produkcyjnym, znalazły się na kartogramie w

klasach IV i V, a w tabeli nr 2 klasa V i VI.

Runge J., 2006, Metody badań w geografii

ekonomiczno-społecznej- elementy metodologii,

wybrane narzędzia badawcze, Uniwersytet

Śląski, Katowice.

BIBLIOGRAFIA :