OCHRONA

WARSTWY

OZONOWEJ

Judyta Baczmaga

Co to jest warstwa ozonowa?

• warstwa atmosfery ziemskiej o największej koncentracji ozonu
atmosferycznego

• położona na wysokości 15-50 km nad powierzchnią Ziemi (główna
warstwa ozonu znajduje się ok. 25–30 km nad poziomem morza)

• najcieńsza warstwa występuje nad równikiem

•chroni żywe organizmy

Dziura ozonowa

• Spadek stężenia ozonu w stratosferze.

• Występuję głównie w obszarach
podbiegunowych

• Przyczyną są freony , halony,
oraz tlenki azotu

Proces niszczenia cząsteczki ozonu

USTAWA

z dnia 20 kwietnia 2004 r.

o substancjach zubożających

warstwę ozonową

Rozdział 1: Przepisy ogólne

Rozdział 2: Obowiązki podmiotów używających substancji kontrolowanych oraz
produktów, urządzeń i instalacji zawierających substancje kontrolowane

Rozdział 3: Świadectwo kwalifikacji

Rozdział 4: Ograniczenia w obrocie substancjami kontrolowanymi oraz
produktami, urządzeniami i instalacjami zawierającymi substancje kontrolowane

Rozdział 5: Opłata za wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej substancji kontrolowanych

Rozdział 6: Postępowanie administracyjne w sprawie substancji kontrolowanych
oraz produktów i urządzeń zawierających te substancje

Rozdział 7: Nadzór i kontrola

Rozdział 8: Kary pieniężne

Rozdział 9: Przepisy karne

Rozdział 10: Zmiany w przepisach obowiązujących

Rozdział 11: Przepisy przejściowe i końcowe

Substancje zubożające warstwę ozonową,

inaczej substancje kontrolowane

• chlorofluorowęglowodory (CFC)

• halony

• tetrachlorki węgla

• bromki metylu

• wodorochlorofluorowęglowodory (HCFC)

Rozdział 1 - Przepisy ogólne

Ustawa określa:

1. zasady używania oraz obrotu substancjami zubożającymi warstwę ozonową,
oraz produktami, urządzeniami i instalacjami zawierającymi te substancje

2. obowiązki podmiotów używających lub dokonujących obrotu substancjami
kontrolowanymi oraz produktami, urządzeniami i instalacjami zawierającymi te
substancje

3. organy i jednostki właściwe w sprawach postępowania z substancjami
kontrolowanymi

Do postępowania z substancjami kontrolowanymi stosuje się:

• Przepisy prawa UE

• Postanowienia Konwencji Wiedeńskiej

• Postanowienia Protokołu Montrealskiego

Rozdział 2 - Obowiązki podmiotów używających substancji

kontrolowanych oraz produktów, urządzeń i instalacji zawierających

substancje kontrolowane

Podmiot używający substancji kontrolowanych na terenie RP jest
zobowiązany
do:

• prowadzenia ewidencji

• ich oznakowania oraz pojemników, które zawierają te substancje.

Użytkownik urządzeń, instalacji lub pojemników zawierających s.k. ma
obowiązek używać ich w sposób zapobiegający emisji s.k. do środowiska

Demontaż, naprawę, odzysk, recykling, regenerację, przekazanie do
ponownego użytku oraz obrotu s.k. może prowadzić osoba która posiada
świadectwo kwalifikacji.

Obowiązuje zakaz składowania urządzeń klimatyzacyjnych chłodniczych lub
gaśniczych oraz odpadów które zawierają s.k. wytworzone w procesie
demontażu.

Rozdział 3: Świadectwo kwalifikacji

Świadectwo kwalifikacji może otrzymać osoba która:

• Jest pełnoletnia

• Posiada wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe lub średnie

• Nie została skazana za przestępstwo przeciwko środowisku

• Ukończyła kurs w zakresie substancji kontrolowanych

• Zdała egzamin z wynikiem pozytywnym

Świadectwo wydaje organ organizujący egzamin (szkoły wyższe, placówki
Naukowe Polskiej Akademii Nauk, instytuty naukowo – badawcze i inne)

Ważność świadectwa to okres 5 lat.

Na terenie RP zakazuję się:

1. Obrotu produktami i instalacjami

zawierającymi CFC

2. Obrotu urządzeniami i instalacjami

chłodniczymi, klimatyzacyjnymi i pompami
ciepła zawierającymi s.k. jako czynniki
chłodnicze

3. Obrotu spienionymi tworzywami sztucznymi

i wyrobami je zawierającymi
wyprodukowanymi przy użyciu s.k.

4. Rozbudowy urządzeń i instalacji

chłodniczych i klimatyzacyjnych z
wykorzystaniem s.k.

Rozdział 4: Ograniczenia w obrocie substancjami kontrolowanymi

oraz produktami, urządzeniami i instalacjami zawierającymi

substancje kontrolowane

Rozdział 5: Opłata za wprowadzenie do obrotu na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej substancji kontrolowanych

Podmiot wprowadzający po raz pierwszy do obrotu na terytorium RP zarówno
nowe, odzyskane jak i po regeneracji, ma obowiązek do ponoszenia z tego
tytułu opłaty za s.k.

Wysokość opłaty wynosi maksymalnie
dwukrotność stawki opłaty za emisję
CFC do środowiska.

Wysokość stawki opłaty ustala Minister
Właściwy uwzględniając potencjał s.k.
na niszczenie ozonu

Rozdział 8: Kary pieniężne

Za produkcję s.k., przywóz, wywóz lub
wprowadzenie do obrotu wbrew zakazom,
bez wymaganego zezwolenia albo
z naruszeniem jego warunków,
woj. Inspektor ochrony środowiska
wymierza karę pieniężną.

Wysokość kary pieniężnej jest zależna
od ilości wyprodukowanych, przywiezionych,
wywiezionych, wprowadzonych do obiegu
s.k. lub produktów, urządzeń i instalacji
zawierających s.k., za każdy kilogram tej substancji.

Stawka kary pieniężnej za jeden kilogram s.k. wynosi pięciokrotność stawki
opłaty za emisję do środowiska jednego kilograma chlorowcopochodnej
węglowodoru (CFC – 12)

Wojewódzki inspektor ochrony środowiska przekazuje wpływy z tytułu kar
pieniężnych za dany rok kalendarzowy do dnia 31 grudnia na rachunek
bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Rozdział 9: Przepisy karne

Kara grzywny dotyczy osoby która:

• nie prowadzi ewidencji substancji kontrolowanych

• nie dokonuje oznakowania produktów, urządzeń lub instalacji
zawierających s.k. bądź pojemników zawierających te substancje

• nie posiada karty urządzenia lub instalacji zawierających powyżej 3 kg s.k.

• zakłada kartę urządzenia bez wymaganego świadectwa kwalifikacji

• nie przeprowadza wymaganego sprawdzenia szczelności urządzeń lub
instalacji zawierających substancje kontrolowane

• prowadzi działalność w zakresie dotyczących s.k. bądź produktów,
urządzeń, instalacji zawierającyh te substancje bez wymaganego świadectwa
kwalifikacji

• nie informuje w wyznaczonym terminie ministra właściwego do spraw
gospodarki o wydanych świadectwach kwalifikacji albo o przedłużaniu
ważności.