DYFUZJONIZM

Magdalena Kluska

Anita Kalinowska

Olga Kapiczyńska

DYFUZJONIZM



Dyfuzjonizm powstał jako reakcja na
ewolucjonizm. Zarzucał mu przyjęcie szeregu
dogmatycznych poglądów i korzystania z
niegodnych zaufania materiałów.



Dyfuzjoniści chcieli przeobrazić antropologię
kulturową w naukę empiryczną poprzez przejście
do gabinetów i bibliotek, przez muzea aż do pracy
badawczej w terenie. Odrzucili ewolucjonistyczną
koncepcję rozwoju od form niższych do wyższych.



Kultura nie rozwijała się liniowo i zgodnie z ideą
postępu, lecz w różnych kierunkach. Uznali
zapożyczenia i przenikanie wytworów kulturowych
z jednej grupy do drugiej za główny czynnik
rozwoju kultury.

Podstawowe założenia

dyfuzjonizmu:



- rozwój dokonuje się nie poprzez wynalazki, lecz powielanie wytworów
kultury, o dynamice zmian decyduje przede wszystkim intensywność
kontaktów międzykulturowych, kultury izolowane skazane są na stagnację;



- przedmiotem badań antropologii jest wędrówka elementów kulturowych w
czasie i przestrzeni- podobieństwo kultur jest dowodem nie powszechności
praw ewolucji lecz migracji elementów kultury, im częściej kultury się ze
sobą kontaktują, tym stają się do siebie bardziej podobne;



- odstąpienie od całościowego ujmowania kultury- przeniesienie uwagi ze
społecznych całości na ich poszczególne elementy, kultura jest zbiorem
elementów, a nie „organiczną całością” czy wewnętrznie powiązanym
systemem;



- dystrybutywne rozumienie kultury- kultura nie jest tylko atrybutem
ludzkości, ale stanowi własność zbiorowości określonych czasowo i
przestrzennie i różniących się od siebie;



- antropologia jest nauką idiograficzną- nauki społeczne zajmują się nie
wykrywaniem ogólnych praw rozwoju kulturowego, lecz poznawaniem
konkretnych procesów i zdarzeń, stąd nastawienie na badania empiryczne i
przejście od przyrodniczej nauki o kulturze do humanistycznej historii kultury.