Anita Dmitruk

&

Julia Paniutycz

‘Sposoby zapisu dźwięku’

☺ zapis analogowy

• olbrzymią zaletą (niemożliwą do uzyskania w technikach
cyfrowych) jest ciągłe odwzorowanie sygnału, przetwarzanie
go w naturalnej postaci
• zasadniczą wadą jest trudność w eliminacji zakłóceń i
szumów, której skutkiem jest słaba dynamika sygnału oraz
niska wartość stosunku sygnał/szum.

☺ zapis cyfrowy

Zapis dźwięku

dzielimy na:

Zapis dźwięku

dzielimy na:

W technice cyfrowej sygnał przetwarzany jest z postaci
naturalnej, ciągłej, do reprezentacji numerycznej, czyli ciągu
dyskretnych wartości liczbowych.

Przetwarzanie analogowo-cyfrowe (A/C) składa się z trzech
podstawowych procesów:
• Próbkowania
• Kwantyzacji
• Kodowania.

1. Zapis nutowy

1. Zapis nutowy

Najprostszym sposobem zapisu dźwięku jest zapis nutowy,
który był już używany w średniowieczu. Za jego pomocą można
zapisać wszystkie cechy dźwięków muzycznych, rytmiki,
melodii, harmonii, dynamiki oraz artykulacji.

W skład notacji wchodzą:
• pięciolinia
• klucze
• znaki chromatyczne
• nuty i pauzy
• jednostka metryczna
• oznaczenia tempa
• oznaczenia dynamiki
• oznaczenia artykulacji
• frazowania
• i inne dotyczące sposobu wykonania utworu (np. znaki
powtórzenia)

2. Płyta
winylowa

2. Płyta
winylowa

Płyta gramofonowa to zwykle okrągła płyta o średnicy do 30 cm

z zapisanym spiralnie w postaci rowka analogowym nagraniem
dźwiękowym. Były one wykonywane z różnych materiałów,
najczęściej ebonitu, szelaku lub polichlorku winylu- stąd
nazwa potoczna – płyta winylowa.

W roku 1878 Tomasz Edison
skonstruował przyrząd, w którym
igła poruszana przez drgającą
pod wpływem fal dźwiękowych
membranę żłobiła spiralny rowek
na wprawionym w ruchu walcu
woskowym. Fonograf, oprócz
realizowania funkcji dźwięku, był
też w stanie odtwarzać dźwięk.

3. Telegrafon

3. Telegrafon

Telegrafon został wynaleziony w 1890 roku przez Valdemara

Poulsena. Rejestrował on dźwięk metodą magnetyczną na
stalowej taśmie. Dźwięk rejestrowany był na drucie stalowym
o średnicy 1mm lub na stalowej taśmie.

4. Dyktafon

4. Dyktafon

Początek dwudziestego wieku zaowocował konstrukcją

dyktafonu, używanego nieco później w rozgłośniach
radiowych. Jest to przenośny magnetofon lub urządzenie
cyfrowe z wbudowanym mikrofonem, umożliwiające
nagrywanie dźwięku. Nośnikiem dźwięku może być kaseta
magnetofonowa o różnym czasie nagrania i wielkości lub
układ elektroniczny zapisujący w formie cyfrowej
skompresowany dźwięk. Dyktafon został wynaleziony przez
Thomasa Alvę Edisona.

5. Kaseta
magnetofonowa

5. Kaseta
magnetofonowa

Kaseta magnetofonowa to kaseta przeznaczona do

magnetofonów kasetowych opracowana przez firmę Philips w
1963 roku. Służy również jako nośnik do przechowywania
danych.

6. Dyskietka

6. Dyskietka

Dyskietka, inaczej dysk miękki jest to dysk wymienny, przenośny

nośnik magnetyczny o niewielkiej pojemności, umożliwiający
zarówno odczyt jak i zapis danych. Polska nazwa dyskietka
została prawdopodobnie zaproponowana przez Jana
Bieleckiego.

7. Płyta CD

7. Płyta CD

Płyta kompaktowa jest to poliwęglanowy
krążek z zakodowaną cyfrowo informacją
do bezkontaktowego odczytu światłem
lasera optycznego. Zaprojektowany w
celu nagrywania i przechowywania
dźwięku, przy użyciu kodowania PCM,
który dzisiaj jest tylko jednym ze
standardów cyfrowego zapisu dźwięku.
Taką płytę nazywa się CD-Audio. Dzięki
dużej jak na swoje czasy pojemności,
niezawodności i niskiej cenie, dysk
kompaktowy stał się najpopularniejszym
medium do zapisywania danych.

8. Płyta DVD

8. Płyta DVD

Płyta DVD jest bardzo podobna do płyty CD, lecz ma znacznie

większą pojemność. Nowy, wysokiej jakości format dźwięku
cyfrowego nazywa się DVD-Audio i służy wyłącznie do
odtwarzania muzyki. W zamyśle twórców format DVD powstał
do cyfrowego zapisu materiałów wideo, jednak rosnące
zapotrzebowanie przemysłu komputerowego na nośniki o
większej pojemności sprawiło, że DVD stał się formatem
uniwersalnym. Dzięki wiązce światła lasera o krótszej długości
fali możliwe stało się umieszczenie na płytach tej samej
wielkości co CD większej ilości gęściej upakowanych ścieżek.

Odtwarzacz DVD

9. Pendrive

9. Pendrive

Pamięć USB urządzenie przenośne zawierające pamięć nieulotną

typu Flash EEPROM, zaprojektowane do współpracy z
komputerem poprzez port USB i używane do przenoszenia
danych między komputerami oraz urządzeniami obsługującymi
pamięci USB. PenDrive oferował początkowo pojemności
porównywalne z pojemnościami dyskietek, jednak szybki
rozwój technologiczny pamięci flash spowodował, iż
pojemnościami szybko przewyższył napędy ZIP, a obecnie jest
porównywalny z dyskami twardymi. W chwili obecnej (2009)
spotyka się PenDrive'y o pojemnościach kilkuset GB.

Najpowszechniejszym zastosowaniem tych pamięci jest

przenoszenie i przechowywanie plików osobistych takich jak
dokumenty, aplikacje, zdjęcia, muzyka i filmy.

Prosi
my o
sześć.