Polskie powstania
narodowe pod zaborami
O powstaniach, ogólnie
Polska przez 123 lata była pod zaborami.
W
ciągu
tych
dziesięcioleci
Polacy
niejednokrotnie chwytali broń przeciwko
zaborcom.
Te
zrywy
nazywane
są
powstaniami narodowowyzwoleńczymi. Na
ziemiach polskich doszło do następujących
insurekcji:
Powstanie Kościuszkowskie, 1794r.
Powstanie Listopadowe, 1830- 1831r.
Powstanie Krakowskie, 1846r.
Powstanie Poznańskie, 1848r.
Powstanie Styczniowe, 1863- 1865r.
Powstanie Kościuszkowskie,
1794r.
Powstanie kościuszkowskie, to powstanie narodowe
przeciw Rosji, a następnie także przeciw Prusom, trwające
od 24 III do 16 XI 1794. Objęło swym zasięgiem prawie
wszystkie dzielnice ówczesnego państwa polskiego.
Przyczyny wybuchu
powstania
Przyczyną wybuchu walk był II rozbiór
Polski i groźba kolejnego podziału kraju
pozostającego pod rządami
targowiczan, faktycznie zaś pod
okupacją rosyjską. Nie bez znaczenia
była rewolucja we Francji, wzmagająca
rewolucyjne nastroje w Polsce.
Powstanie przygotowały osoby związane
ze Stronnictwem Patriotycznym.
Przebieg powstania
4 kwietnia 1794r. -
bitwa pod Racławicami, dzięki bohaterskiej postawie chłopskich kosynierów,
wojska Kociuszki rozbiły wojska rosyjskie gen. Tormasowa.
17 kwietnia -
wybuch powstania w Warszawie. dowodził nim szewc- Jan Kiliński.
7 maja
w obozie pod Połańcem Kościuszko ogłosił Uniwersał, w którym rozciąga opiekę rządu nad chłopem.
W praktyce jednak postanowienia uniwersału nie weszły w życie.
9 maja
w Warszawie doszło do zamieszek.
Kiedy do wojny włączyły się Prusy sytuacja wojsk powstańczych uległa pogorszeniu.
6 czerwca
pod Szczekocinami Kościuszko poniósł klęskę. Kraków zajęły wojska pruskie. Powstańcy cofali
się do Warszawy.
28 czerwca
doszło do zamieszek w mieście- lud otworzył więzienia i dokonał samosądów nad
targowiczanami.
13 lipca -
oblężenie miasta, które wzmogło się w sierpniu. Kilkukrotne próby wdarcia sie do Warszawy
zakończyły się niepowodzeniem.
10 października -
bitwa pod Maciejowicami Kościuszko został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej.
4 listopada
wojska rosyjskie pod dowództwem Aleksandra Suwarowa wtargnęły do miasta i dokonały rzezi
Pragi
17 listopada
stolica za pośrednictwem króla Stanisława Augusta skapitulowała. Powstanie upadło.
Upadek powstania
Generał I.I. Fersen stacjonujący ze swym oddziałem na lewym brzegu
Wisły ruszył w kierunku Polesia, chcąc połączyć się z oddziałem
Suworowa. Kościuszko próbował nie dopuścić do groźnej w skutkach
koncentracji sił rosyjskich, 10 października pod Maciejowicami
wydał bitwę korpusowi Fersena.
Bitwa zakończyła się rozbiciem wojsk polskich, ranny Kościuszko
dostał się do niewoli. Klęska maciejowicka spowodowała załamanie
morale w obozie powstańczym. Naczelnikiem powstania został
zwolennik układów i kompromisu z Rosjanami, T. Wawrzecki.
Dezorganizację powstańców wykorzystał Suworow, który skierował się
pod Warszawę. 4 listopada zdobył szturmem Pragę, dokonał rzezi
ludności. Pod wrażeniem bezwzględności przeciwnika stolica poddała
się 5 listopada. Wycofująca się armia powstańcza uległa rozkładowi, jej
dowódcy znaleźli się w niewoli. 16 listopada pod Radoszycami
nastąpiło rozwiązanie oddziałów powstańczych.
Powstanie listopadowe
1830-1831
Powstanie listopadowe 1830-1831
, powstanie
narodowe przeciw Rosji, trwające od 29 XI 1830 do
października 1831.
Objęło swym zasięgiem Królestwo Polskie, Litwę, część Ukrainy
i Białorusi. Sprowokowane m.in. łamaniem konstytucji
Królestwa z 1815 oraz represjami wobec tajnych związków i
organizacji.
Przyczyny wybuchu
powstania
Do przyczyn wybuchu powstania listopadowego możemy
zaliczyć :
łamanie konstytucji nadanej Królestwu Polskiemu przez
cara w 1815 roku
obsadzanie wysokich urzędów jedynie ludźmi lojalnymi
wobec carskich urzędników
działalność legalnej i nielegalnej opozycji w Królestwie
utrata nadziei na rozszerzenie autonomii,
informacje o zwycięstwie rewolucji lipcowej w Paryżu,
obawa, ze car Mikołaj I wykorzysta polską armie do
stłumienia antyholenderskiego powstania w Belgii
Przebieg powstania
o
noc z 29 na 30 listopada 1830 roku - wybuch powstania, sygnałem do rozpoczęcia
powstania miał być pożar budynku starego browaru na Solcu,
powstańcom udało się zdobyć Arsenał, co pozwoliło zaopatrzyć tłum w broń
o
5 grudnia 1830 - powierzenie dyktatury generałowi Józefowi Chłopickiemu,
o
18 grudnia 1830 - ogłoszenie powstania narodowego przez sejm,
o
25 stycznia 1831 - detronizacja cara Mikołaja I jako króla polskiego
o
29 stycznia 1831 - powołanie Rządu Narodowego
o
5 lutego 1831 - wkroczenie armii rosyjskiej na ziemie Królestwa Polskiego
o
14 lutego 1831 - potyczka pod Stoczkiem wygrana przez Polaków
o
25 lutego 1831 - nierozstrzygnięta bitwa pod Grochowem
o
31 marca 1831 - zwycięstwo wojsk polskich w bitwie pod Dębem Wielkim
o
10 kwietnia 1831 - porażka sił rosyjskich pod Iganiami
o
27 kwietnia 1831 - przekroczenie granicy austriackiej i złożenie broni przez żołnierzy
o
korpusu polskiego na Ukrainie
o
26 maja 1831 - druzgocąca klęska wojsk powstańczych pod Ostrołęką
o
13 lipca 1831 - przekroczenie granicy pruskiej i poddanie się sił polskich na Litwie
o
15 sierpnia 1831 - manifestacja w Warszawie
o
17 sierpnia 1831 - powołanie na stanowisko dyktatora generała Jana Krukowieckiego
o
6 września 1831 - szturm wojsk rosyjskich na Warszawę
o
8 września 1831 - kapitulacja stolicy
o
5 października 1831 - opuszczenie ziem polskich przez większość sił powstańczych
o
wraz z najwyższymi władzami
o
7 października 1831 - kapitulacja Modliła
o
21 października 1831 - kapitulacja Zamościa
Upadek powstania
Do upadku powstania i przegrania wojny w dużym stopniu przyczynili się niewierzący
w możliwość zwycięstwa i w gruncie rzeczy lojalistycznie nastawieni wobec cara
arystokratyczni przywódcy polityczni :
Adam Jerzy Czartoryski,
Bonawentura Niemojowski
oraz nieudolni dowódcy: Józef Chłopicki, Jan Skrzynecki, Jan Krukowiecki, Henryk
Dembiński i Maciej Rybiński.
Powstał nawet na ten temat wierszyk:
Chłop nas zdradził,
skrzynka przyskrzyniła,
kruk oko wydziobał,
ryba zatopiła.
Do upadku przyczyniły się także brak większego wsparcia ze strony ludności
chłopskiej, wobec negatywnego stanowiska szlacheckich, konserwatywnych władz
powstańczych do uwłaszczenia i likwidacji pańszczyzny na wsi.
Nie doczekali się też powstańcy pomocy z zewnątrz, a przeciwnie, papież Grzegorz XVI
w encyklice Cum primum ekskomunikował wszystkich powstańców, którzy wystąpili
przeciw prawowitej władzy pochodzącej od Boga, ponadto rządy większości państw
europejskich, napiętnowały powstańców jako „wichrzycieli” i zdrajców.
Powstanie Krakowskie, 1846
Powstanie krakowskie - 21 lutego do 4 marca 1846 roku –
próba ogólnonarodowego powstania pod hasłami
demokracji, podjęta w Wolnym Mieście Krakowie (do
nielicznych nieudanych wystąpień zbrojnych doszło także
w trzech zaborach, głównie w Galicji).
Edward
Dembowski
na czele
procesji 27
lutego 1846
Przyczyny wybuchu powstania
Przyczyny wybuchu powstania:
chęć odzyskania niepodległości
opracowanie planu trójzaborowego powstania
dokonane przez poznańską centralizację (Ludwik
Mierosławski, Karol Libelt), miała to być regularna
wojna i pokonanie Austrii, Prus, Rosji.
społeczno- ekonomiczno- polityczne
rozwinięta spiskowa działalność, utworzenie
konspiracyjnej siatki we wszystkich trzech zaborach.
Największą swobodę miała ludność Krakowa.
zaostrzenie społecznych konfliktów na polskich
ziemiach pomiędzy szlachtą a chłopami co do
stosunków pańszczyźnianych w Galicji,
Przebieg powstania
atak ludności krakowskiej na oddział Austriaków20-21/02/1846
po dwóch dniach walki Kraków jest wolny, ujawnia się Rząd Narodowy: Gorzowski
przedstawiciel Galicji, Grzegorzewski- przedstawiciel Kró-lestwa, Tyssowski.
Rząd wydaje manifest do narodu polskiego, w którym ogłasza:
proklamowanie wybuchu powstania i utworzenie rzeczpo-spolitej polski
zniesienie przywilejów stanowych i różnic społecznych
likwidacja pańszczyzny, uwłaszczenie chłopów
obietnica nadanie bezrolnym chłopom nadania ziemie w za-mian za pomoc w
powstaniu
opieka społeczna dla ubogich
Mieszkańcy przyjęli manifest z entuzjazmem, natomiast arystokracja i bo-gate
mieszczaństwo z niechęcią
mimo prób zorganizowania oddziałów, brakowało regularnej armii
wystąpienie ograniczyło się tylko do okolic powstania
Ludność wiejska z okolic Krakowa oraz górale z Chochołowa byli przy-chylni
powstaniu i chętni do pomocy. Natomiast nie udał się włączyć do powstania
chłopów galicyjskich, którzy ulegli agitacji austriackiej
Dembowski 27/02 chcąc przekonać chłopów z Galicji ginie na Podgó-rzu, co
oznacza koniec powstania.
Powstanie po 9 dnach zakończył się klęską
Upadek powstania
22 lutego Kraków i okolice były już wolne. Do powstańczych oddziałów zgłosiło się
6 tys. ochotników, ale z uwagi na niedostatek broni, w samym Krakowie
wyposażono jedynie ok. 2 tys. ludzi.
Nie prowadzono też energicznych starań w celu pozyskania większej ilości broni,
aby skutecznie przeciwstawić się Austriakom.
Jedyna bitwa w tym powstaniu odbyła się 26 lutego 1846 r. pod Gdowem.
Maszerujący na Kraków austriacki pułkownik Ludwig von Benedek wraz z
okolicznymi chłopami pokonał po krótkiej walce, wysłany przeciwko niemu, oddział
powstańczy.
Mimo tej porażki najbardziej radykalny działacz podziemia, Edward Dembowski
nie rezygnował. Chciał przemówić do chłopów i w tym celu 27 lutego 1846 r.
wyruszył z krzyżem w ręku z procesją na Podgórze.
Nie zdołał jednak zrealizować swych zamiarów. Drogę idącemu tłumowi zastąpiła
austriacka armia gen. Ludwiga Collina, która oddała kilka salw do tłumu, w wyniku
czego Dembowski zginął.
Austriacy stanęli pod Krakowem 1 marca i zażądali od miasta kapitulacji w ciągu
48 godzin. 3 marca Tyssowski zdołał opuścić Kraków i na czele znacznego oddziału
udał się na granicę z Prusami[3]. Tymczasem wojska austriackie wkroczyły do
Krakowa.
Powstanie Poznańskie,
1848r.
Powstanie
poznańskie
(powstanie wielkopolskie)
– powstanie, które
wybuchło w Wielkopolsce
w 1848 roku, będące
częścią ogólnopolskiego
planu powstania
narodowego w czasie
europejskiej Wiosny
Ludów.
Przyczyny wybuchu
powstania
Przyczyny wybuchy powstania wielkopolskiego:
represje ze strony carskiej (car chciał wysłać wojsko
polskie przeciw powstańcom belgijskim)
branki inicjowane przez Wielopolskiego
zamachy terrorystyczne
manifestacje patriotyczne
uwłaszczenie chłopów
"czerwoni"(liczyli na poparcie chłopów i chcieli
radykalnego powstania,) i "biali" (ziemiaństwo,
bogate mieszczaństwo i inteligencja)
Przebieg powstania
Na wieść o berlińskiej rewolucji marcowej utworzono w Poznaniu 20 marca Komitet
Narodowy, do którego przyłączyli wypuszczeni z pruskiego więzienia działacze
związani z przygotowaniami powstania w 1846 roku (Ludwik Mierosławski i Karol
Libelt). Komitet proklamował niepodległość, odmawiając bezpośredniego wcielenia
części Poznańskiego do Królestwa Prus i przystąpił do organizacji sił zbrojnych.
W Komitecie istniały dwa skrzydła: lewe, którego celem było powstanie ludowe i
walka przeciw monarchii, oraz prawe, dążące do porozumienia z królem pruskim w
zamian za uzyskanie autonomii dla Poznańskiego.
Chłopom za udział w powstaniu obiecano na własność grunty dotąd użytkowane, a
bezrolni mieli otrzymać przydziały ziemi.
W kwietniu niemal w całym Wielkim Księstwie Poznańskim dochodziło do starć
lokalnych formacji powstańczych z oddziałami pruskimi.
Jednak 11 kwietnia 1848 Komitet podpisał z przedstawicielem władz pruskich
ugodę w Jarosławcu.
W zamian za obietnicę autonomii części Poznańskiego zgodzono się na
rozwiązanie większości oddziałów powstańczych (kosynierów). Ci ostatni ugodę tę
przyjęli jako zdradę, ale większość sił rozwiązano.
Prusacy mimo to nie dotrzymali obietnicy i przystąpili do likwidacji sił
powstańczych (bitwa pod Książem).
8 maja doszło do podpisania umowy kapitulacyjnej. Wciąż jednak dochodziło do
walk na innych obszarach centralnej i zachodniej Wielkopolski.
Ostatecznie główne siły Mierosławskiego złożyły broń 9 maja w Bardzie.
Powstanie Styczniowe, 1863-
1865r.
Powstanie styczniowe
– polskie powstanie narodowe
przeciwko Imperium Rosyjskiemu, ogłoszone manifestem 22
stycznia 1863 wydanym w Warszawie, spowodowane
narastającym rosyjskim terrorem wobec polskiego biernego
oporu. Wybuchło 22 stycznia 1863 w Królestwie Polskim i 1 lutego
1863 na Litwie, trwało do jesieni 1864. Zasięgiem objęło tylko
ziemie zaboru rosyjskiego: Królestwo Polskie oraz ziemie zabrane.
Przyczyny wybuchu
powstania
Do przyczyn wybuchu powstania możemy
zaliczyć :
porażka Rosji w wojnie krymskiej (wojna
Rosji z koalicją Turcji, Anglii, Francji i Sardynii)
branka, czyli nadzwyczajny pobór do wojsk
sukcesy Włochów (przy pomocy Francji
pokonali Austrię i zjednoczyli większą część
swojego kraju)
zaostrzenie represji ; aresztowania
polskich patriotów
Upadek powstania
Powstanie miało charakter wojny partyzanckiej.
Stoczono ok. 1200 rozproszonych potyczek, ale ani jednej większej bitwy.
Zginęło ok. 30 tys. uczestników. Nie nadeszła żadna pomoc z zagranicy, na
jaką liczono, zwłaszcza z Francji.
Powstanie objęło całe Królestwo, znaczną część Litwy oraz Wołyń i trwało z
większą intensywnością ponad rok.
Ostatni odział powstańczy księdza Stanisława Brzóski utrzymał się na Podlasiu
aż do wiosny 1865. Po początkowych sukcesach organizacyjnych, także
wojskowych, powstańcy zaczęli jednak ulegać przeważającym siłom rosyjskim.
Traugutt starał się wciągnąć do walk ludność chłopską, głosząc hasło działania
"z ludem i przez lud".
Faktycznie udział chłopów w oddziałach partyzanckich znacznie wtedy wzrósł.
Rosjanie rozpoczęli represje natychmiast po stłumieniu powstania. Szczególnie
krwawo rozprawili się z powstaniem na Litwie, którą terroryzowały egzekucje
generał-gubernatora Michaiła Murawjowa "Wieszatiela".
Rozstrzelali bądź powiesili 700 osób, ok. 40000 wysłano etapami na katorgę
na Sybir. Skonfiskowano 1660 majątków szlacheckich, oddając je na licytację
lub obdarowując nimi oficerów rosyjskich. W ramach represji miastom, które
czynnie popierały powstanie odebrano prawa miejskie, powodując ich upadek,
skasowano również wszystkie klasztory w Królestwie, które były głównymi
ośrodkami polskiego oporu.
KONIEC
Dziękuję za obejrzenie prezentacji.
Autor: Nowak Sebastian kl. III D