HISTORIA

FOTOGRAFII

Joanna
Głodowska

HISTORIA

Wszystko zaczęło się w XIII wieku, kiedy to angielski mnich

Roger Becon opisał działanie urządzenia zwanego Camera
Obscura. Jest to ciemnia optyczna z otworkiem do 0,5 mm.
Tylna ściana zrobiona jest np. z kalki technicznej, na której
tworzy się obraz odwrócony stronami. Najprostszym
przykładem jest ciemne pomieszczenie, w którym w jednej ze
ścian zrobimy dziurę. W ten sposób na ścianie znajdującej się
naprzeciw dziury pojawi się odwrócony i pomniejszony obraz.
W 1550 Girolamo Cardano zastąpił otwór Camera Obscura
pojedynczą soczewką skupiającą.

BUDOWA I ZASADA

DZIAŁANIA

Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla

zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki
otwór (średnicy 0,3-1 milimetra zależnie od wielkości kamery)
spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub
kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na
matówce odwrócony i pomniejszony obraz. Wstawiając w miejsce
matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie.

Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące

cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię
ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale barwnym –
pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa
do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.

CAMERA OBSCURA

ROZWÓJ

FOTOGRAFII



ok. 1500 – camera obscura



1887 - 1889 – wprowadzenie błony zwojowej (H. Goodwin, G.
Eastman)



1925 – aparat małoobrazkowy na błonę 35 mm Leica (O.
Barnack)



1929 – lustrzanka dwuobiektywowa Rolleiflex (Rollei Werke,
Franke und Heidecke)



1936 – lustrzanka jednoobiektywowa małoobrazkowa (Exakta)



1947 – pryzmat pentagonalny



1965 – automatyzacja ekspozycji (Konica Auto-Reflex)



1977 – automatyzacja nastawiania ostrości

UTRWALANIE

OBRAZU



Na szkle - nanosimy na tylnej stronie tafli szkła, zagruntowanej
wcześniej specjalnym podkładem. Gwarantuje to wizualną głębię i
ostrość wydruku, a od strony praktycznej jego trwałość - nie
rysuje się i nie matowi przy czyszczeniu .



Na papierze- Po wywołaniu toner utrzymuje się na powierzchni
papieru dzięki działaniu sił elektrostatycznych. Siły te są jednak
zbyt małe dla trwałego związania tonera z podłożem.



Na płytkach metalowych - proces fotograficzny, w wyniku którego
na metalowej płytce otrzymywany jest unikatowy (bez możliwości
jego powielenia) obraz, zwany dagerotypem.



Na cecucoidzie - ulepszono soczewki i metody oświetlenia, obrazy
utrwalano zarówno na papierze oraz szkle, jak i na podłożu
celuloidowym, z czasem pojawiła się fotografia kolorowa.

ZASTOSOWANIE

SREBRA W

FOTOGRAFII

Podczas wywoływania filmu zachodzą dwa równolegle

przebiegające procesy. Po pierwsze, obraz zarejestrowany na
błonie wskutek naświetlenia tworzy się jako tzw. obraz
srebrowy (czarno-biały) i w dalszej części procesu powstaje
podług niego ostateczny obraz barwny. Obraz srebrowy
zostaje całkiem usunięty, ponieważ służy jedynie za środek do
osiągnięcia celu.
Barwy powstają dzięki temu, że roztwór wywoływacza, w
którym zanurzony jest obraz, działa na naświetlone halogenki
srebra, utleniając je i wytrącając z nich srebro. Powstaje
wtedy łatwo rozpuszczalny wytwór utlenienia, z którym pod
wpływem wywoływacza wiążą się komponenty sprzęgające –
barworodki. Ich swoiste właściwości, dodane do warstw
emulsji błony negatywowej powodują, że tworzy się
nierozpuszczalny barwnik określonego koloru odpowiednio w
każdej z warstw.

KONIEC

Dziękuje za

obejrzenie 