ZAPRASZAMY NA PREZENTACJE;

INSTRUMENTY PERKUSYJNE

O OKREŚLONEJ

WYSOKOŚCI DŹWIĘKU

Najwcześniejszymi narzędziami dźwiękowymi były przedmioty

codziennego użytku takie

jak kije, kamienie, czyli przedmioty które w zetknięciu z innymi

przedmiotami wydawały

dźwięk bądź trzask. Na przestrzeni tysięcy lat prastare dźwięki i rytmy

kształtowały się w

zależności od rozwoju cywilizacji aż do obecnych czasów. W dzisiejszej

rodzinie

instrumentów perkusyjnych można wyróżnić ponad dwa tysiące różnego

rodzaju oraz

pochodzących z najdalszych zakątków świata instrumentów.

Kotły jako pierwszy instrument perkusyjny zostały wprowadzone na
stałe do orkiestry symfonicznej (w drugiej połowie XVIII w.), i do dziś
stanowi podstawowy instrument perkusyjny tam używany. Do gry używa
się pałek o różnej twardości główek (najczęściej miękkich, średnich,
twardych, czasami też służących normalnie do gry na innych
instrumentach). W ciągu kilkuset lat istnienia kotły przeszły szereg
przemian, dotyczących przede wszystkim sposobu strojenia; oczywiście,
wysokość strojenia zależy od napięcia błony, lecz napięcie to można było
zmieniać na wiele różnych sposobów, np. poprzez obrót kotła wobec jego
podstawy (kotły obrotowe), czy poprzez użycie pedału (kotły pedałowe).
Pedały umożliwiają także wykonanie na kotłach portamenta, zwanego
potoczniej (choć nie do końca poprawnie) glissandem, co wykorzystywali
liczni kompozytorzy XX wieku, m.in. Béla Bartók. Zazwyczaj w orkiestrze
używa się zestawu dwóch, rzadziej trzech lub czterech kotłów, stąd
nazwa kocioł w stosunku do tego instrumentu jest mniej poprawna - i
rzadziej używana - niż kotły.

Dzwony- w kształcie dużych, wygiętych płyt odlanych z brązu lub ze
stopu miedzi, glinu i niklu. Do wydobywania dźwięku służy młotek,
którym uderza się w dzwony. Jakość dźwięku zależy od materiału, z
którego wykonane są dzwony, wagi, kształtu oraz od formy i
konstrukcji "serca".

Marimba (marimbafon) - instrument z grupy idiofonów. W wersji
etniczej - prymitywna odmiana ksylofonu z rezonatorami, używana w
południowej i środkowej Afryce oraz Ameryce Środkowej; w wersji
używanej przez klasycznych perkusistów - instrument o bardzo dużych
możliwościach barwowych i dynamicznych: używany do gry solo, w
zespołach oraz do występów z orkiestrami symfonicznymi.

Wibrafon- budowany z metalowych płytek połączonych z zestawem rur,
pełniących rolę rezonatorów tworzących wibrujące dźwięki przy
uderzaniu płytek pałeczkami o główkach obciągniętych filcem lub gumą.
Wibrafon jako jedyny z licznych instrumentów perkusyjnych posiada
umieszczone pod płytkami "motylki" zasilane silniczkiem. Podczas swej
pracy zamykają i otwierają dostęp powietrza do rur rezonujących dzięki
czemu wydobyty dźwięk wibruje.

Metalofon - źródłem dźwięku są części wykonane z metalu: płyty,

półkule, pręty lub rury uderzane pałką, jednym instrumentem o drugi.

Ksylofon - składa się z szeregu chromatycznie strojonych sztabek z
twardego drewna (wibratorów, od których wielkości zależy wysokość
dźwięku), ułożonych w jednym lub więcej rzędach na słomianych wałkach
i uderzanych drewnianymi pałeczkami. Ksylofon dotarł do średniowiecznej
Europy z Azji, a niezwykłą popularność zyskał w XIX w. dzięki
kompozycjom Camille'a Saint-Saënsa, który wprowadził ten instrument na
stałe do orkiestry symfonicznej. Wybitnym wirtuozem ksylofonu był w XIX
w. Michał Józef Guzikow urodzony w Szkłowie na Białorusi. We
współczesnych ksylofonach płytki układa się w dwóch równoległych
rzędach, a ich liczba dochodzi do pięćdziesięciu.

KONIEC