Biblia – z gr. ksiegi, w łacinie ksiega.

Jest to zbiór wielu ksiąg.

Testament – przymierze, układ.

ST – układ Izrael – Bóg.

NT – układ Kościół – Bóg.

Pentautech – pięcioksiąg mojżeszowy.

Podział ST na księgi historyczne, dydaktyczne i profetyczne (prorocy mniejsi i więksi).

Imiona opierają się na transkrypcji greckiej, u protestantów zaś na pisowni hebrajskiej.

NT: historyczne (ewangelie i dzieje), dydaktyczne (listy) oraz profetyczne (apokalipsa).

Pogląd deuteronomiczny – losy Izraela zależne są od jego wiary lub niewiary w Jahwe.

NT ukształtował się w I wieku naszej ery.

Głównymi elementami NT są cztery ewangelię.

Marek 64-65 rok n.e.

Łukasz i Mateusz – ok. 70 roku n.e. (zburzenie II świątyni).

Łukasz napisał także dzieje apostolskie, zaraz po swojej ewangelii.

W latach 51-67 swe listy tworzy Paweł.

List św. Jakuba 58 rok n.e.

Apokalipsa pochodzi z około roku 95.

Pod koniec I wieku powstaję także ewangelia janowa.

Biblia to zbiór pism, które zostały uznane przez kościół za natchnione.

Autor ludzki jest narzędziem boga.

Duch święty w ewangelii Łukasza jako boska moc popychająca wybitnego jednostki do czynienia pewnych rzeczy. Jezus również jest nosicielem Ducha.

Natchnienie pastoralne – natchnienie do działania.

Natchnienie oralne służące do głoszenia słowa bożego.

Natchnienie skrypulatne, czyli dopełnienie dwóch poprzednich.

Dabar – słowo. Słowo było dla Hebrajczyków naładowane mocą. Jest terminem szerszym niż grecki logos.

Jahwe nie tylko bogiem Izraela, ale i bogiem stwórcą.

W Jezusie bóg wyrzekł swe ostateczne słowo.

Słowa w Biblii objawiają samego boga.

Natchnienie i objawienie działają jednocześnie.

Natchnienie skrypulatne poprzez gminę oddziaływało na jednostkę.

NT powstaję w czasach konstytuującego się Kościoła, jako części boskiego planu.

ST i NT tworzą spójną całość.

Tekst Biblii jest mową ludzką par excellance, gdyż jest słowem bożym.

Istnienie różnorodnych form literackich w Biblii wymusza istnienie różnorodnego podejścia do prawdy.

Kultura semicka nie opiera się na abstrakcyjnych pojęciach jak hellenistyczna.

Różnica w znaczeniu pojęc.

Bóg na kartach Biblii to bóg żywy, aktualnie działający.

Kannon jako zbiór pism spisujących reguły wiary.

Pisma deuterokanoniczne, nie znajdujące się w biblii hebrajskiej oraz protestanckiej. Są one dla protestantów apokryfami.

Apokryfy – pisma, które roszczą sobie prawa do bycia natchnionymi, ale w rzeczywistości takie nie są.

90 r ne. - uznanie kanonu ST przez żydów, bez ksiąg deuterokanonicznych.

Przełom IV i V wieku – na Zachodzie uznano kanon składający się z ksiag protokanonicznych i deuterokanonicznych.

W II wieku zaczyna powstawać kanon pism NT, podtrzymywanych autorytetem apostołów.

III wiek to czas ostatecznego ustalenia kanonu pism NT.

367 Atanazy ustala kanon, włączając Apokalipsę.