Hipoteza – społeczeństwo od XVIII w. nie dążyło do odmowy uznania seksu, ale wytworzyło cały aparat do produkcji prawdziwych dyskursów na jego temat.
'Sztuka miłości' (artis eroticae) przybrała postać scientia sexualis.
Nową przyjemnością stała się przyjemność płynąca z dyskursu prawdy o przyjemności. Intensyfikacja rozkoszy związanych z produkcją wiedzy o seksie.
Rozkosz analizy.
Założenie wyjściowe: urządzenia wiedzy i władzy, prawdy i przyjemności nie muszą mieć drugorzędnego znaczenia. Należy określić strategie władzy immanentne woli wiedzy
Władza – to nie jest panowanie jednostki/ grupy nad innymi, ale wielość stosunków siły immanentnych dziedzinie, w której się zawiązują i której organizację stanowią. Brak jest centralnego, stałego ośrodka władzy.
wszechobecność władzy: wytwarzanie się w każdej chwili i we wszelkiej relacji miedzy punktami.
Władza to ani instytucja ani struktura ani potęga. To nazwa dla sytuacji strategicznej w danym społeczeństwie.
Wielość stosunków siły daje się kodować częściowo pod postacią bądź wojny bądź polityki. Hipotezy:
władza nie jest zdobywana, władza działa, jest grą nieegalitarnych i zmiennych stosunków
stosunki włądzy są immanentne wobec relacji innego typu, stanowiąc ich bezpośrednie skutki i warunkując je.
Władza pochodzi od dołu, jest wywoływana z wykształcających się stale stosunków siły.
Stosunki władzy mają zarazem charakter intencjonalny (władza ma zawsze cel i zamiar) oraz niesubiektywny (nie ma jednego ośrodka dyspozycyjnego);
tam, gdzie jest władza, istnieje też opór. Stosunki władzy mają ściśle relacyjny charakter. W stosunki władzy wpisane są ruchome i przejściowe punkty oporu.
Czyli analiza stosunków władzy bez systemu Suwerena, ale z strategiami stosunków władzy jako punktem wyjścia.
Czyli nie pytamy dlaczego ktoś wprowadza wiedzę o czymś, czy czemu ma ona służyć.
Pytamy o to, jakie najbardziej bezpośrednie stosunki władzy działają w określonym dyskursie o czymś (tu o seksie), w określonej formie wydobywania prawdy. Pytamy o sposób modyfikacji stosunków władzy w realizacji dyskursów – dlaczego nie zaistniał raz ustalony system podległości? Foucault postuluje umieszczenie liczną produkcję dyskursów o seksie w polu zmiennych srosunków władzy.
4 reguły:
reguła immanencji. Seksualność dlatego stała się dziedziną wiedzy, bo stosunki władzy uczyniły ją możliwym przedmiotem poznania; władza mogła się zabrać za seksualność, bo umożliwiały to obecne techniki wyjścia. „lokalne ogniska” wiedzy-władzy jako punkt wyjścia (np spowiedź);
reguły ciągłych zmian. Nie szukamy, kto ma władzę, kto ma prawo do wiedzy w określonym momencie; szukamy schematu modyfikacji wprowadzanych przez grę stosunków siły.
Reguła podwójnego uwarunkowania. Żadna strategia nie mogłaby zaistnieć bez związków schematów transformacji z lokalnymi ogniskami; one nie mogłyby funkcjonować, gdyby nie wpisywały się stopniowo w globalną strategie. Podwójne uwarunkowywanie: strategii przez specyfikę możliwych taktyk i taktyk przez strategiczną otoczkę.
Reguła taktycznej poliwalencji dyskursów. Władza i wiedza dochodzą do swego określenia w dyskursie. Nie ma dyskursu odrzuconego i akceptowanego. Świat dyskursu to wielość dyskursywnych elementów. I dyskurs i przemilczenie mogą zarówno wspierać jak i blokować władzę. Dyskursy trzeba badać na dwóch poziomach ich taktycznej produktywnosci (jakie z nich wynikają wzajemne skutki władzy i wiedzy) oraz strategicznej integracji (jakie okoliczności czynią je niezbędnymi).