Foucault, Trzy typy władzy
trójkąt: władza – prawo – prawda.
Do jakich reguł prawnych ucieka się władza, aby wytworzyć dyskurs prawny?
Stosunki władzy konstytuują ciało społeczne; nie mogą istnieć bez ekonomii dyskursów prawdy.
Chęć pokazania problemu dominacji i podporządkowania. Zalecenia metodologiczne:
nie analizować regularnych i realnych form władzy w ich ośrodku, ale uchwycić władzę u jej granic, w formach i instytucjach najbardziej regionalnych. Ujmować władzę od najmniej prawnego końca jej funkcjonowania.
Badanie władzy od strony zewnętrznej. Nie pytamy o intencje, ale o to, w jaki sposób stopniowo ukonstytuowały się podmioty; celem jest uchwycenie materialnej instancji wytwarzania podległości jako instancji konstytuującej podmiot
nie widzieć we władzy zjawiska ogólnej i jednorodnej dominacji, władza funkcjonuje tylko w łańcuchu. Jednostki są zawsze trybami władzy, nie tylko obiektami dla niej. Jednostka jest efektem władzy i jest jednocześnie jej trybem. Władza przechodzi przez jednostkę, którą ustanowiła.
Należy opracować wznoszącą się analizę władzy, tzn wyjść od najdrobniejszych mechanizmów a potem zobaczyć, w jaki sposób te mechanizmy władzy były/są przemieszane przez coraz to ogólniejsze mechanizmy i formy dominacji globalnej.
Sprawowanie władzy nie może się obyć bez tworzenia, gromadzenia wiedzy (aparatów wiedzy), które nie są tylko ideologiczną przybudówką.
Analiza władzy ma orientować się na problem dominacji, na problem zastosowań wiedzy.
władza suwerenna.
Odnosiła się do mechanizmu monarchii feudalnej. Obejmuje całość ciała społecznego, relacja suweren-poddany. Sprawowana przez systemy zobowiązań i powinności. Forma włądzy sprawowana nad ziemią i jej produktami, dotyczy dóbr i bogactw. Prawo skazywania na śmierć i zezwalania na życie
Władza dyscyplinarna.
Wynalazek społeczeństwa burżuazyjnego. Odnosi się przede wszystkim do ciał i do tego, co robią. Sprawowana przez ciągły nadzór. Dotyczy czasu i pracy. Chodzi o opanowanie jednostkowego ciała. Technika dyscyplinarna skupia się na ciele, manipuluje ciałem jako ogniskiem sił, które trzeba uczynić jednocześnie pożytecznymi i posłusznymi. Rozdzielenie jednostek na widoku w miastach w dzielnicach robotniczych
Biopolityka ludzkiego gatunku.
Od zjawiska kontroli urodzeń. Polityka urodzeń: problemy reprodukcji, wskaźnika urodzeń, śmiertelności. Problem starości. Problem środowiska, miasta. Sprawuje władzę nad populacją. Bierze pod uwagę zjawiska zbiorowe, które stają się istotne dopiero na poziomie masy. Mechanizmy przewidywania, szacunków statystycznych, globalnych pomiarów. Interwencja na poziomie ogólnych determinacji zjawisk. Poddawanie życia regularyzacji. Każe żyć, pozwala umierać. Ubezpieczanie od choroby, reguły higieny. Cel – podtrzymywanie życia.
Sposób odsunięcia jednych grup od drugich w populacji – rasizm. Funkcja – podzielić biologiczne kontinuum, do jakiego sprowadza się biowładza. Rasizm to warunek akceptowalności zabijania w społeczeństwie normalizacyjnym. Śmierć innego-gorszego, czyni życie lepszym -> stosunek biologiczny, wrogami są niebezpieczeństwa zagrażające populacji.
Rasizm w biopolityce to warunek pozwalający korzystać z prawa do zabijania.
Biologiczna ekstrapolacja wroga politycznego.
Nazizm – generalizacja biowładzy, generalizacja suwerennego prawa zabijania. Państwo absolutnie zbrodnicze, absolutnie rasistowskie, absolutnie samobójcze.