Hanna Paczkowska
Przedmiot: inne
Wykorzystanie fiszek autokorektywnych na lekcjach w nauczaniu zintegrowanym
Artykuł opublikowany w specjalistycznym serwisie edukacyjnym http://awans.szkola.net/
Wykorzystanie fiszek autokorektywnych na lekcjach
w nauczaniu zintegrowanym
Efektywną formą utrwalania wiadomości i nabywania sprawności w posługiwaniu się
technikami szkolnymi w pisaniu, czytaniu i rachowaniu jest korzystanie z fiszek samokontrolnych (zamiennie nazywanych autokorektywnymi).
Zdaniem R Janeczko fiszka dydaktyczna jest graficzno-pisemnym środkiem kształcenia, służącym do wykonania, dzięki samodzielnej pracy ucznia określonego zadania dydaktycznego, w sposób zaprojektowany przez jej autora, najczęściej nauczyciela.
Technika fiszek autokorektywnych to nazwa metody pracy nauczyciela i uczniów. Ma
ona na celu aktywne zdobywanie wiedzy, twórcze jej stosowanie oraz przyzwyczajenie uczniów do samokontroli i samooceny.
Fiszki autokorektywne to znakomita pomoc dydaktyczna. Pozwala niwelować braki,
korygować błędy i pokonywać trudności dziecka w zakresie wiadomości i umiejętności we
wszystkich przedmiotach nauczania. Wdraża je do samokontroli, autokorekty i samooceny.
Oprócz tego praca za pomocą fiszek autokorektywnych umożliwia indywidualizację i wielopoziomowość nauczania. Fiszki są jedną z form indywidualizacji pracy. Zapewniają one każdemu uczniowi wykonanie zadania zgodnie z jego możliwościami oraz osiąganie sukcesu dzięki różnicowaniu przez nauczyciela stopnia trudności poleceń i dostosowaniu ich do odpowiednich poziomów. Praca z fiszką autokorektywną zaspokaja potrzeby ucznia wymagającego większej liczby ćwiczeń utrwalających, pozwala na uzupełnienie braków, stwarza możliwości rozwijania się uczniów zdolnych.
Kartoteka fiszek samokontrolnych składa się z dwóch zestawów kartoników w różnych
kolorach. Pierwszy zestaw zawiera polecenia (na fiszkach oznaczonych 'polecenie' P), drugi
składa się z kartoników oznaczonych 'wykonanie' W, na którym są poprawnie wykonane za-
dania z fiszek pierwszego zestawu. Fiszki 'polecenie' i 'wykonanie' są ponumerowane. Numeracja może odzwierciedlać stopień trudności.
Oto przykłady:
POLECENIE P - 11 |
|
WYKONANIE W - 11 |
Przeczytaj treść, napisz rozwiązanie i odpowiedź.
Adam ma 7 monet dwuzłotowych. Ile Adam ma pieniędzy? |
|
7 . 2 = 14
odp. Adam ma 14 zł. |
W każdym zestawie fiszek istnieje pewna liczba kartoników , nie mających odpowiedników w rozwiązaniach. Są to testy (sprawdziany), które poprawia i ocenia nauczyciel. Po
wykonaniu zadań czy ćwiczeń pewnej całości programowej dzieci wykonują zawarte w nich
zadania. Nauczyciel po przeprowadzeniu korekty omawia z uczniami wyniki ich pracy i albo
wyznacza dalszą partię materiału, albo też zaleca powtórzenie tej czy innej grupy fiszek dla
lepszego utrwalenia wiadomości i nabycia lepszej biegłości. Jeżeli nauczyciel zorientuje się, że
błędy pochodzą z niezrozumienia lub nieopanowania jakiejś zasady lub reguły, wtedy organizuje lekcję zbiorową, wyjaśniającą i uzupełniającą zaistniałe braki. Sens ćwiczeń samokontrolnych leży w tym, żeby uczeń nie wiedział, z której klasy jest dane ćwiczenie, żeby mógł wyprzedzać program, jeśli go na to stać, albo też wracać do łatwiejszego materiału, nie wstydząc
się, że musi , na przykład, wykonywać ćwiczenia z klasy drugiej, mimo iż jest już w klasie
wyższej. Ćwiczenia na fiszkach wykonują uczniowie zgodnie ze swym planem pracy lub zgo-
dnie ze wskazówkami nauczyciela w każdej wolnej chwili, w dowolnym czasie.
A.Szczepaniak wymienia następujące formy pracy z fiszka autokorektywną:
- Jako ćwiczenie utrwalające z całą klasą:
- o jednakowej treści i jednakowym stopniu trudności,
- o jednakowej treści i zróżnicowanym stopniu trudności.
- W każdej wolnej chwili lekcji, gdy uczeń skończy jakąś pracę zbiorową.
- W zróżnicowanej pracy domowej ucznia wynikającej z jego indywidualnych potrzeb.
- Podczas zajęć wyrównawczych.
W przypadku zróżnicowanej pracy domowej ucznia i zajęć wyrównawczych należy
opracowywać ćwiczenia na podstawie indywidualnej statystyki błędów.
Stosowanie na lekcjach fiszek autokorektywnych, jako środka przeznaczonego głównie
do pracy samodzielnej ucznia, wymaga przestrzegania ze strony nauczyciela pewnych założeń:
1. Uczeń powinien być wprowadzany stopniowo w pracę samodzielną za pomocą fiszki,
poczynając od fiszek bardzo łatwych do fiszek wymagających coraz
większego samodzielnego wysiłku.
2. Przed przystąpieniem ucznia do pracy z fiszką nauczyciel powinien wyjaśnić mu, na czym
ta praca polega, sprawdzić, czy umie rozwiązać pewne operacje, które leżą u podstaw póź-
niejszej pracy samodzielnej z fiszką, a które już wcześniej powinien opanować.
3 Fiszka powinna być przygotowana i napisana w sposób przystępny, bez wieloznaczności
sformułowań, jednoznacznie prowadząca do rozwiązań oraz wewnętrznie spójna ze względu
na wymagania danej dziedziny wiedzy.
4. Przed przystąpieniem do pracy z fiszką uczeń powinien mieć jasność celu, rozumieć jej
treść, orientować się w sposobie pracy oraz dzięki właściwemu rozwiązywaniu poszczególnych etapów pracy zdobyć założoną umiejętność szkolną.
5. Uczeń powinien przystąpić do pracy z fiszką we właściwym czasie i miejscu lekcji. Musi
więc mieć już opanowany pewien nowy zasób wiedzy zdobyty na danej lekcji stanowiący,
oprócz wiedzy wyniesionej z poprzednich lekcji, pewien zasób przesłanek do podjęcia danych
działań. Po rozwiązaniu danej fiszki musi widzieć jej związek z dalszymi problemami lekcji i
problemem głównym oraz mieć sposobność uzyskania zadowolenia z rzetelnie wykonanej
pracy.
6. Na uwagę zasługuje szata graficzna fiszki i jej forma. Chodzi tu przede wszystkim o budzenie uczuć estetycznych, angażowanie ciekawym pomysłem graficznym oraz wywoływanie
pozytywnych skojarzeń kolorystycznych.
7. Fiszką nie może być zbyt obszerna i bardzo rozbudowana, gdyż łatwo jest uczniowi zagubić się w kolejności rozwiązywania zadań.
8. Dobrze przygotowana fiszka powinna uwzględniać indywidualne właściwości, zwłaszcza intelektualne ucznia, jego sposób myślenia, zwłaszcza w początkowym okresie
pracy z fiszkami, a jednocześnie narzucać pewną technikę uczenia się ucznia, a tym samym i
jego pracy samodzielnej.
Tok pracy z fiszką jest następujący:
- Uczeń otrzymuje lub sam wybiera fiszkę 'polecenie'
- Wykonuje ćwiczenie według podanego polecenia
- Odkłada fiszkę 'polecenie'
- Wyszukuje fiszkę 'wykonanie' z tym samym numerem
- Sprawdza poprawność wykonania ćwiczenia z fiszką 'wykonanie'
- Ocenia własną pracę zgodnie z ustalonym kodem.
Zdaniem C.Freineta dzięki tym autokorektywnym kartotekom, stosowanym w dziesiątkach tysięcy szkół francuskich i zagranicznych, dzieci są częściowo uniezależnione od dorosłych; sprawdzają i korygują swoją pracę same; nie są już zmuszone do dreptania w miejscu
lub do tracenia wiary w siebie, gdy są wyprzedzane w pracy przez swych rówieśników.
Fiszki autokorektywne służą zapoznaniu z nowym materiałem, utrwalaniu i sprawdzaniu; przyzwyczajają do samodzielności i samooceny; stymulują rozwój myślenia dywergencyjnego; wyzwalają wszechstronną aktywność dziecka; przygotowują do samokształcenia.
Wobec powyższego odczuwa się potrzebę wprowadzenia do procesu dydaktyczno-wychowa-
wczego w klasach początkowych elementów techniki Freineta.
Fiszki mogą oddać wielkie usługi również w matematyce, gdzie niezależnie od nowoczesnych metod zmierzających do wykształcenia u uczniów logicznego myślenia matematycznego dzieci muszą już na najniższym stopniu szkoły podstawowej (klasy I-II1) opanować
pewną sprawność w zakresie działań arytmetycznych i rachunku pamięciowego.
Literatura:
C. Freinet, O szkołę ludową, Wrocław 1987, Ossolineum.
H. Semenowicz, Freinet w Polsce, Warszawa 1980, WSiP.
K. Lenartowska, Wpływ techniki fiszek autokorektywnych na przyswajanie elementarnej wiedzy o języku w klasach niższych, w: M. Oryl (red.), Studia Pedagogiczne nr 19, Zeszyty naukowe WSP w Bydgoszczy 1992r.
A. Szczepaniak, Fiszki autokorektywne w kształtowaniu umiejętności ortograficznych, Życie Szkoły 1989, nr 4.
R. Janeczko (red.), Kształcenie dzieci w zakładzie leczniczym, Warszawa 1991, WSiP.
Opracowała Hanna Paczkowska
nauczyciel kształcenia zintegrowanego
Zespół Szkół nr 11 w Toruniu
Szkoła Podstawowa nr 3